Wioska Akatori

[Aka]

Wioska Akatori
Rok 389, lato. Pogoda ich nie rozpieszczała. Było wiało, padało i było zimno, na co kilku krzykaczy zdążyło już zareagować, chowając się pod parasolem. Aka nie posądzał jednak bogów o jakikolwiek kaprys wobec tej grupy śmiałków. Prawdę mówiąc to sądził, że bogowie już dawno opuścili ten świat. Uchiha miał poważne rozterki na temat egzystencji bogów, każdego dnia coraz bardziej skłaniając się ku apokaliptycznej wizji, jakoby bogowie już dawno opuścili ten świat, pozostawiając ludzi samych sobie. Ciągle jednak tliła w nim się iskierka nadziei, że może jednak za tym wszystkim kryje się coś więcej. Że może ich pokolenie musi zmierzyć się z Pradawnym Złem po to, by kiedyś było lepiej. Nie sądził jednak, aby miał okazję tego dożyć.

I tak już te życie wyglądało. Deszcz był tylko wodą, która dawała zwierzętom i roślinom cud życia. Wiatr był tylko środkiem pozwalającym na pylenie roślin. Zimno było po to, by to co słabe mogło odejść i powrócić na nowo. Niekończący się cykl życia i śmierci. Ktokolwiek zaprojektował ten świat, wiedział co robi. Nie miał jednak nic wspólnego z tymi wszystkimi Shinobi, którzy przybyli tu z różnych powodów. Dla pieniędzy, chwały, z żądzy zemsty, czy z czystej ciekawości. Bogowie nie dbali o ludzi w Kami no Hikage, nie dbali o nich i teraz. Byli zdani tylko na siebie. Na zbiegowisko najemników, nieufnych wobec siebie szlachciców i bękartów, podzielonych na stronnictwa i organizacje. Gotowych wbić sobie nóż w plecy, gdyby tylko mieli z tego jakiś zysk. Przecież każdy z nich liczył, że zdobędzie z tej wyprawy coś, co pozwoli im zostać kimś wyjątkowym. Jedni artefakt, inni wiedzę, którą zaimponuje swojemu Shirei-kan. Jeszcze inni sławę, przez którą panienki będą się za nimi oglądać. I pośrodku tego wszystkiego był on - Aka. Chłopiec z blizną na szyi. Mężczyzna, który przybył tutaj, bo nie oczekiwał niczego. I chyba jako jedyny mógł być pewien, że otrzyma to, czego się spodziewa.

- Hah! Teraz już jest lepiej. Zostawiłem ją sobie na pamiątkę! - zażartował, niemalże z dumą pokazując bliznę na szyi. Nie wyobrażał sobie usunięcia jej, tak, jak niektórzy mu proponowali. - Chciałbym wierzyć w to, że to bogowie nade mną czuwali. Chyba tak było, nie? W końcu niecodziennie ratuje cię Nukenin rangi S po tym, jak Antykreator i spółka wsadzili ci sztylet w tchawicę. - uśmiechnął się, mówiąc pół-żartem, pół-serio. - Szkoda tylko, że wykazali tyle miłosierdzia dla miasta, co dla mnie. - wyraźnie posmutniał. W żadnym wypadku nie obwiniał się o to, co stało się tamtego dnia. Nie uważał się za wybrańca - Sau miał rację. Uchiha miał po prostu ogromnego farta. cholerny zbieg okoliczności, który doprowadził do tego, że jeszcze trzymał się na nogach. Ludzie, którzy wyciągnęli do niego pomocną dłoń. Ludzi, którzy uratowali go, choć nie byli mu nic winni. Saito i Hanzo...

- Gareki? Yuki Gareki? - zapytał, będąc szczerze zaskoczonym. Nie dowierzał. Przez chwilę pośród feniksów zapanowała cisza, przerwana tylko westchnięciem Sau. - Chciałbym wiedzieć co to za misja, tak ważna dla niego, że odważył się wejść do miasta, w którym rezydowali władcy, których posłańców zabił. - pokręcił głową. - Cholera... Nie wiem już sam... Uratował mnie, wyniósł mnie stamtąd, przerwał dla mnie to, co robił... - Aka wyraźnie był skołowany, nie do końca wiedząc co ma o tym wszystkim sądzić. Był zwolennikiem Rady - za ich czasów było o wiele spokojniej. Teraz zaś - wojna na wojnie. Han pozbywając się zgromadzenia możnowładców doskonale wiedział co robi. Szkoda, że nie można było tego powiedzieć o wszystkich obecnych tutaj. Jun zastanawiał się więc, dlaczego Aka, który przeżył przecież tak wiele, pozwala na taką niekompetencję i nie komentuje jej. Odpowiedź była prosta - nikt z obecnych tutaj Shinobi nie był zmuszony do tej wyprawy.

- Ślepiec z kurą, chmara nastolatków... Ci ludzie naprawdę nie wiedzą, na co się piszą... - odpowiedział cichutko chłopak na słowa o "samobójczej misji" Yoichiego, zanim kolejni ludzie zaczęli do nich podchodzić. Trudno powiedzieć czy do Juna, Feniksów, czy może do Shikaruia, na którego właśnie zwrócił uwagę, na chwilę oglądając się za siebie. Ich dwójka była chyba jedyną z Kami no Hikage, która postanowiła dalej drążyć skałę i odkryć coś więcej o Hanie .Ale hej, przecież Shikarui już nigdy nie chciał go słyszeć. - Mam nadzieję, że ich rodziny modlą się za ich bezpieczny powrót. Może wtedy bogowie usłyszą. - za Akiego już nie miał kto się modlić.

  Ukryty tekst

Dotyczy: Jun, feniksy, Shikarui (wspomniany)

[Kuroi Kuma]

Midori Midori... próbował sobie przypomnieć co takiego siedziało mu w głowie, gdzie mógł widzieć tą dziewczynę i faktycznie! Przypomniało mu się. W sumie to nawet sama o sobie przypomniała i bardzo dobrze bowiem szczerze powiedziawszy nie pamiętał jej z tamtego wydarzenia w ogóle. Nie miał takiej pamięci do ludzi, do twarzy, do imion. Osoba musiała wywrzeć na nim jakieś większe wrażenie, pokazać siebie, pokazać kim tak naprawdę jest, a dopiero później... w ogóle próbował zapamiętać. Podobnie w sumie było z Yamim, którego mordki nie pamiętał przez długi czas, aż stało się to, co się stało. Gdy oboje byli przy umierającym mnichu, gdy pojawiła się ogoniasta bestia.
Wszystko się zmieniało, no może prócz tego, że podobnie jak wtedy, w Midori, teraz też sobie wędrowali, w sumie to zajmowali się bardziej rozmową między sobą, niżeli czymś więcej. Jednak czego się spodziewać, skoro jeszcze nie dotarli na miejsce, nie byli jeszcze w wiosce, nie mieli czego szukać. Klepka nawet zaczynała mniej gadać, Seinaru szedł w ciszy, Kuroi mu w tym towarzyszył. Popatrzył się tylko na deszcz wspomniany przez Kjudasza, no i nie za bardzo go cieszył. Zamoczony piasek, to wolniejszy piasek - może i bardziej wytrzymały, ale nie za bardzo było to pocieszające. Wolał jednak rozkoszować się ciszą, bo zaraz mogło się to zmienić. Zaraz ktoś mógł na nich wyskoczyć, pojawić się znikąd. Mieli do czynienia z Hanem, tutaj wszystko było możliwe.

tl;dr - idę

  Ukryty tekst

[Shenzhen]

Deszcz nieustannie moczył wszystko co stawało na jego drodze i z każda chwilą sprawiał, że ubrania wszystkich maszerujących, oraz ich wierzchnie okrycia, stają się coraz cięższe, wchłaniając kolejne ilości wody opadowej. Chłopak zauważył, że niewielka ilość piachu na jego dłoni stałą się już znacząco cięższa i większych ilości, nie jest w stanie już zaabsorbować. Nie napawa to optymizmem ale z pewnością wyznacza pewien schemat postępowania,w przypadku kiedy byłby zmuszony do użycia swoich umiejętności. Trzeba było brać pod uwagę to co mówią przewodnicy całej tej eskapady, a z każdym zdaniem przeczucie Shenzhena do tego, ze dalszy scenariusz to wielka niewiadoma, której estymacji raczej nikt się nie chcę podejmować, sprawiała, że coraz baczniej przyglądał się tym, którzy ich przecież pchają a w zasadzie ślą na ich własne życzenie w ten odmęt niepewności, niewiedzy i trochę na wyrost sztucznego strachu jaki zaczął się przewijać pomiędzy wędrującymi osobami. Kiedy tak się nad tym bardziej zastanowić to przy tym poziomie niewiedzy ta narracja to miecz obosieczny. Śmierć jest czystą, destrukcyjną siłą, jak wielki głaz do burzenia murów. Uderza, niszczy i CI, których nie dotknął a są tylko świadkami zaczynają odbudowywać to co utracili. Natomiast niewiedza, ta niepewność, ten cień wątpliwości co do tego czy faktycznie skończymy swój żywot i kiedy? Bardziej przypomina to działanie termitów lub innych niestrudzonych owadów. Zżera cię od środka. Nie możesz tego powstrzymać. Nie możesz w zasadzie nic, ponieważ ta niepewność wciąż będzie cię dręczyć....
Ciekawe czy większość tu zgromadzonych jest na to gotowa? Niektórzy zdecydowanie nie wyglądają, inni zaś chyba starają się zagłuszyć wszystko dookoła, może i własne obawy? Hałas jako kompensacja wątpliwości,ciekawe....
Po tych krótkich wewnętrznych rozważaniach, Shenzhen zdecydował się ruszyć nieco bardziej do przodu, chcąc wyprzedzić grupkę jaką stanowił delikatny chłopak, z dziwnym kapelusznikiem, znajomym Shinsa, i samym Shinsem. Swoje kroki, skierował w stronę owego chłopca, by przyjrzeć się mu z jeszcze bliższej odległości. Chociaż miał wrażenie, że ten białowłosy osobnik, intryguje go w takim stopniu, w jakim jeszcze jest dla niego nieosiągalny. Nic w tym nadzwyczajnego, stąd trzeba było po prostu przekonać się, czy to co odczuwał nie jest tylko zbyteczną ułudą. Nie chcą się zatrzymywać, szybkim krokiem przeszedł obok chłopca, przeciągając dłonią po jego ramieniu mówiąc:
- Po co iść szybko podczas deszczu? Z przodu też pada.
Następnie trącił tą samą dłonią lekko jego parasolkę dodając:
- Za to też lubię deszcz, na wszystkich pada jednakowo.
Po czym spojrzał na chłopca i lekko się zdziwił, widząc jego zabandażowane oczy.. Ślepiec? Takich kojarzył zazwyczaj tylko z żebractwa i połamanych żeber, które pękały pod naporem buta tych, którzy uważali taki stan za uwłaczający, nawet im jako tym, którzy zmuszeni byli patrzeć na tych społecznych padalców.
Co prawda Shenzhen napotkał w swoim życiu dwójkę osobników pozbawionych wzroku, które jakoś się dostosowały, lecz ich funkcjonowanie w społeczeństwie odległe było od pozycji shinobi. Czy ten dzieciak również ową pozycję piastował czy może został tu zabrany jako towarzysz podróży? Hmm jak to mawiają, każda łamigłówka ma rozwiązanie, a każdy człowiek jakąś słabość - dopowiedział sobie Shenzhen w myślach.
Nie mówiąc nic więcej, spoglądał na niego z zaciekawieniem, większym niż jeszcze kilka chwil temu i dotrzymywał mu kroku....


Dotyczy: Sasha Wzmianka: Jun,Yoshimitsu,Shins,

KP:

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Gurda:

  Ukryty tekst

Torba

  Ukryty tekst

[Yoshimitsu]

Yoshimitsu kontynuował swój marsz w ciszy i spokoju. Nie zwracał uwagi za bardzo na ludzi, którymi był otoczony. Słuchał rozmów, które miały miejsce na przodzie grupy jednak samemu nie dołączając się. Nagadał się zanim wyruszyli więc teraz był skoncentrowany jedynie na celu wyprawy. Liczył, że uda mu się zebrać interesujące informacje dla Nariko i przy tym może i pozyskać jakieś umiejętności bo skoro już należał do tego haniebnego twory jakim jest Akiyama to czemu nie skorzystać? Szedł gotów na wszystko jednocześnie rozglądając się, nie spodziewał się cudów ale może uda mu się coś znaleźć? Jeśli ktokolwiek go zaczepi ten jedynie wzruszy ramionami i westchnie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Po rozmówcach widać było, że Yoake z trójki jest największym optymistą, a może po prostu najmniej się przejmował śmiercią. Pozostali chcieli dobrze, ale nie byli pewni, czy są w stanie coś tu dać od siebie. Każdy może coś dać od siebie, bo jeśli znajdą informacje, jakich potrzebują, to będzie potrzebna przynajmniej jedna osoba, która wyjdzie stąd żywa. Reszta bezimiennych zwłok może zostać w błocie i mgle tajemniczej wioski Oniniwa, o której cały świat zapomniał, jednak ta jedna osoba musi przetrwać z tajemną wiedzą o źle tego świata, a także z chwalebną pamięcią o poległych w koszcie tych informacji. To jednak, że mogą stąd się nie wydostać nie oznacza jednak, że kultura już zaniknęła, a oni muszą dać się na zatracanie. Choć nie był to czas na zawieranie przyjaźni, to jednak prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, prawda? No i warto wiedzieć, za kogo poświęca się życie. Od razu wtedy trudniej zginąć i łatwiej umierać. Nara wyrzucał z siebie dużo lęków, które najpewniej były słuszne, jednak co z tego? Jeśli są już na terenie wroga, to zaczęła się walka o przetrwanie. Dlatego jest ich tak wiele, bo każda jednostka, która jest w stanie tu przeżyć, będzie na wagę złota. To jest ich cel, wynieść stąd informacje. Każdy musiał sobie zdawać z tego sprawę.

- Jeśli się tak boisz, to najlepszym, co zrobisz, będzie ucieczka. W odpowiednim czasie oczywiście. Jak się czegoś dowiemy, nie mogą wszyscy zginąć, prawda? Ci którzy przeżyją, będą bohaterami, a ci co polegną, tylko niezbędnymi kosztami. - Skwitował blondyn, ale w formie raczej pozytywnej porady, a nie karcenia "Uciekaj, to nie miejsce dla ciebie". Schował też shurikena na kurę do torby, a prawą rękę odsunął od rękojeści katany i klepnął nią lekko Narę po ramieniu. Na pokrzepienie. - Akaruidesu Yoake. - Po tych słowach przycichł, uśmiechnął się, po czym na jego twarz wróciło skupienie. Rozglądał się po otoczeniu, uważając na błoto, na ulewę, na mgłę. To nie były warunki do zwykłego spaceru, to były warunki pasujące do wielkiej klęski i pokrwawionych ciał tonących w błocie. Każdy ruch tu będzie niepewny, a im bliżej celu było, tym mniej jest bezpiecznie. - Strach nawet dzieci trzyma przy życiu. Odwaga zaś często mylona jest z głupotą. Twój lęk może zrobić dziś z ciebie bohatera. Teraz jednak nie nazywajmy tego lękiem. Co powiecie o nadmiernej ostrożności? - Sama zmiana nazwy swoich uczuć powinna poprawić ich funkcjonowanie. Strach mógł paraliżować, ostrożność wycofać. Może to w końcu podniesie ich na duchu. Uwagę chłopaka obserwującego otoczenie przykuł teraz jeden z najbardziej reprezentatywnych uczestników pochodu, czyli Ichirou, śmiejący się przed chwilą z Takashiego. Yoake chciał tam podejść, też dowiedzieć się co jest w planach całej grupy, ale to wszystko się teraz wyjaśni. Po takim pytaniu jeśli nie powiedzą więcej, mogą ryzykować dezercję wielu osób. To chyba był przełomowy moment.

Przez myśl Akaruidesu wcześniej przechodziło dołączenie do czoła wyprawy, ale wiedział, że nie jest aż tak przepotężny, by móc występować przed szereg. Czuł, że jego rolą będzie próba ochrony tych, którzy są mniej wyćwiczeni od niego, dając im szansę na ucieczkę. Tu, przy Takashim i Keionie, którzy wydawali się bardzo obawiać tego, co nastąpi, chłopak wydawał się być na miejscu. Zorientował się jednak, że to nie pora na pogaduchy i to, co stanie się w tym momencie, co powie Yuriko, to będzie na prawdę istotne. Jeśli odwróci się i powie "Wszyscy jesteście głupcami, że tu przyszliście", a potem ich zaatakuje, to ktoś chyba musiał być gotowy. Osoby w najbliższym otoczeniu blondyny mogły dostrzec, że jego ciało wykonuje ruchy, które były szybkie i pewne. Nie było czasu na zawahanie, jak gdyby w każdej chwili miał zmienić całą swoją postawę i rozpocząć walkę. Prawa dłoń skończyła pokrzepiać Narę już dawno temu, a teraz znajdowała się ponownie na rękojeści katany. W gotowości. Nawet jeśli towarzysze mieli zamiar odpowiedzieć mu o bohaterstwie, to twarz skupiona tak lustrowała otoczenie czujnym wzrokiem złotych oczu, że nie wydawał się słuchać. Słuchał. Musiał słuchać, bo musiał słyszeć wszystko, co się dzieje wokoło. Dalekie trzaski? Łomoty lawiny błotnej? Cokolwiek, co nie było dźwiękiem ich grupy. Byli na terenie wroga. Dodatkowo, był to najpotężniejszy wróg, jakiego mogli sobie wyobrazić. Na niewielkiego nastolatka wydawał się być już mało niewinnym chłopcem, a bardzo dużo bezwzględnym shinobim. Nic dziwnego, bo Yoake zamiast dzieciństwa miał poszukiwania dziadka, a później trening, który zrobił z niego narzędzie klanu. Wmówili mu, że broni niewinnych, ale co robił ostatnio na misjach? Głównie zabijał. Czy dalej mógł uważać się za tego dobrego?

Do: Takashi (głównie), Keion.

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Nie był wielkim fanem długich pożegnań, więc jak już zdecydował się, że opuści dwójkę szermierzy, to zwyczajnie to zrobił, nie zatrzymując się dłużej, niż na te kilka słów. Zresztą, to nie tak, że mieli się już nie zobaczyć. Właściwie zmierzali w jednym kierunku, a po wszystkim... też zmierzali w jednym kierunku. Wciąż nie do końca docierało do Kaiko to, że może tu właściwie umrzeć. I to w każdym momencie. Nawet teraz. Keira, chociaż bardzo się starała, to nie do końca uświadomiła zagrożenie białowłosemu. Jednak lepiej by tego nikt nie zrobił, bo nie chodziło tutaj o kwestie tłumaczenia, a o... Kaiko. Dotychczas żył na odludziu w lesie gdzie był bezpieczniejszy, niż ktokolwiek na świecie. Nie pojawiali się ninja, by pokonać go jednym silniejszym jutsu, ani bandyci, bo nie było co kraść. Dzikie zwierzęta nie były wystarczająco silne, aby dać sobie radę z białowłosym opiekunem, nawet gdy ten był nieuzbrojony w prawdziwą broń. Jedynie pogoda mogła go pokonać albo choroby. Teraz nagle był na wydarzeniu, które było prawdopodobnie najniebezpieczniejszym co się dało robić. Przepaść była zbyt wielka, aby ją pojąć i może to dobrze. Dzięki temu Kaiko był całkowicie wyluzowany, jakby wcale nie był, raczej, najsłabszą jednostką w całej, licznej grupie.
Na jego pytanie odpowiedziała mu... nie, nie dziwna kobieta bez źrenic, ale cisza. Nie, właściwie nie było cicho, więc nikt mu nie odpowiedział. Powód był nieznany, ale on stawiał, że zwyczajnie go zignorowano. Wzruszył jedynie ramionami, bo i tak niezbyt zależało mu na tej informacji. On i tak pewnie nie zrozumiałby o co chodziło, bo i teraz nie rozumiał więcej, niż to, że będą przeszukiwać wioskę tego złego. I tyle mu wystarczało.
Deszcz padał, a grupa szła. Tak wychodziło, że każdy z kimś rozmawiał, a Kaiko... niestety nie. Nie do końca mu to przeszkadzało, bo właściwie znał tylko trzy osoby, z czego dwie pożegnał, a jedna rozmawiała z innymi, co białowłosy zdążył dostrzec między tłumem. Nie czuł się na tyle komfortowo, aby zwyczajnie podejść do kogoś i zacząć gadkę-szmatkę trochę dlatego, że nigdy tego nie robił, a trochę dlatego, że nawet nie wiedział o czym miałby rozmawiać.
Brak towarzysza sprawił, że chłopak, chociaż powinien być ostrożny, to dosyć szybko odpłynął myślami rozważając słowa zarówno Akahoshiego, jak i Kakita. Starał się dokładnie zwizualizować ruch zaczepienia dwóch mieczy ze sobą tak, aby nic go już nie zaskoczyło podczas wykonywania go. Nie miał jednak miejsca, ani czasu na próbę, więc ostatecznie wyciągnął jedynie obydwa mieczyki i co jakiś czas spoglądał na nie, podnosząc je to wyżej, to niżej, chociaż jego wzrok wydawał się trochę nieobecny. Naprawdę nie wiedział jak dokładnie wykorzystać fakt, że ma dwa ostrza zamiast, jak zazwyczaj, jednego. Miał pomysły odnośnie bliźniaczych cięć, które miałyby za zadanie przełamać gardę czystą siłą i tym, że nie dało się ich zablokować tak łatwo. Wszystko przez to, że były dwa obok siebie, zatem niemożliwym było skorzystanie z centrum wagi broni, by "dodać" sobie siły i stabilności przy defensywie. Do głowy przychodziły mu też podwójne cięcia w różnych kierunkach, albo wykorzystywanie pierwszego cięcia, aby przełamać blok, do trafienia drugim, które miało następować natychmiast po pierwszym, jednak nie byłoby jednakowe. Zatem... nie do końca obecny umysłem, Kaiko szedł przed siebie. Błoto i wszelkie inne przeszkody nie powinny stanowić problemu dla kogoś takiego, jak on - wychowanego pośród lasów gdzie całe życie trzeba było uważać na gałęzie, korzenie, pnie, a czasami nawet pułapki.



W skrócie: idę sobie, wyciągam dwa hakomiecze, trochę się nimi bawię i jestem zamyślony.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Yami]

Skrót Natsowy: Zwykłe rozmowy w grupie.

Trochę nie bardzo wiedziałem co się dzieje naokoło mnie. Mnóstwo ludzi mnóstwo padających po sobie kwestii dialogowych a po środku morzu tego całego szumu jestem ja, prosty człowiek, który musi ogarnąć kto w danej chwili do niego coś mówi, gdzie ten ktoś się zapyta. Mija chwila i nawet nie wiesz gdzie stoisz i co robiłeś. Przerażające było to jak natłok nadmiernej ilości informacji może całkowicie zaburzyć zdolność podejmowania działań. Westchnąłem.

Zdaje się, że pierwszy odezwał się w tym momencie do mnie Białowłosy Khyoushi, który po pytaniu i udzielonej odpowiedzi gdzieś zniknął a jaka była odpowiedź?
- Arytmetyki, czyli dużo liczenia na kartce papieru.
Taka była moja krótka odpowiedź. Biorąc pod uwagę jego preferencji z całą pewnością aż nadto wystarczająca.

Potem podeszli do mnie grupą Shikarui, Asaka, Keria, która chwilę temu się przedstawiła oraz Toshiro, który miał mnie gdzieś na trybunach. Widząc go w towarzystwie grupy westchnąłem.
- Widzę, że porada z listem przyniosła lepsze rezultaty niż iluzja - westchnąłem.
Zwróciłem się w kierunku Asaki, która chciała dowiedzieć się co się ze mną działo po całym turnieju. Oczywiście tak jak w przypadku Kyoushiego nie powiem wszystkiego. Wolę nie ujawniać wiele z życia mojego i Kokuou. Nawet jeśli widziałem w nich przyjaciół tak czułem, że każda informacja może zostać zaniesiona przez wiatr w niewłaściwe miejsce.
- Kiedy zakończył się turniej załatwiałem jeszcze kilka rzeczy w Yinzin potem po dziwnym spotkaniu z pewnym kupcem wróciłem na kontynent gdzie zajmowałem się rzeczami dla Gildii Kupieckiej. Oraz trochę leniuchowałem. Swoją drogą... - zatrzymałem się na chwilę. To chyba był dobry moment aby nieco zmienić tok rozmowy - swego czasu jedna dziewczyna z pustyni uratowała dwójkę bliźniaków, którą zostawiła u mnie na przechowania, że niby po nich wróci. Ta nie wróciła a sam dostrzegłem, że jeden z nich wykazywał zdolności podobne do twych kryształowych zdolności. Może mają przed sobą lepszą przyszłość niż pomoc domowa w Shigashi. - zerknąłem pytająco w stronę Asaki, która chyba powinna domyśleć się co miałem na myśli.

Potem jednak przyszedł Hikari.
- Tak mieliśmy przyjemność się poznać i przez pewien moment nawet zająć się sprawą jednego przewrażliwionego kupca. - odparłem na słowa dziewczyny po czym skierowałem wzrok w kierunku Hikariego - Dobrze ciebie widzieć w zdrowiu.

Tl;dr wzmianek: Kyoshi, Toshiro, Asaka, Hikari

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Kyoushi zaskoczył ją mimo wszystko nieco swoją wylewnością i nagłym przytuleniem, ale był w tym tak rozbrajająco szczery, że Masako nie miała serca zaprotestować i poddała się temu gestowi, nawet parskając lekko śmiechem przy tym. Kiedy już ją wypuścił, poprawiła kapelusz, aby znowu chronił ją od deszczu - w takich sytuacjach jak dzisiaj przydawał się znakomicie jako mobilny i niekrępujący rąk parasol. Dobrze też, że naoliwiła cięciwę i drzewce nowego łuku - strzały może nie będą nadal lecieć tak dobrze, jak zwykle, ale zniszczenie lub kompletna bezużyteczność tej broni raczej jej nie groziła.

- Nie planuję znowu się doprowadzać do nieprzytomności, ale gdyby tak się stało, to mogę na tobie dalej polegać, tak? - spytała z uśmiechem, zaraz jednak przysłuchując się reszcie dyskusji. Gadający pies ją nieco zaskoczył - chyba zdążyła zapomnieć, albo nigdy nie wiedziała, że psy Inuzuka umieją mówić. Nie chciała jednak wyjść na nieuprzejmą, więc postarała się to zdziwienie ukryć i po prostu przyjąć nową informację do wiadomości. Przy okazji... coś sobie przypomniała. Skoro już było tutaj tyle osób, to może udałoby jej się dowiedzieć też czegoś o innych osobach, które były w Midori, a na temat których nie miała odpowiedzi? Ichirou już ruszył ku Feniksom, podobnie jak kilka innych osób, ale Yoichi, Seinaru, Kyoushi oraz Kuroi szli dalej obok. Może któryś z nich coś wiedział?

- Ummm... w sumie mam pytanie jeszcze do was odnośnie Midori. Była tam jeszcze dwójka osób z mojego klanu, ale nie wiem co się z nimi stało. Chise oraz Shiga, brunetka oraz białowłosy mnich? Byli w grupie przeszukującej iglicę, ale potem nie wrócili do wioski. Wiecie może, co się z nimi stało? - spytała, starając się mówić to na tyle cicho, aby tylko członkowie Klepsydry - w tym Yoichi i jego ninken - ją usłyszeli. A nuż któryś coś wiedział? Kto wie, czy potem nadarzy się druga okazja, żeby o to spytać, a Katsumi-sama zależało na odpowiedzi. Poza tym szła, dalej się rozglądając.

TL;DR - gada do Klepy, idzie dalej i obserwuje otoczenie.

  Ukryty tekst

[Natsume Yuki]

Jak powiedział, tak zrobił - Kaiko rzeczywiście pożegnał się z duetem Kenseikai i odszedł nieco dalej, przy okazji dobywając powoli swoje shuang gou i przyglądając się im, jak gdyby zastanawiał się nad kolejnymi możliwymi manewrami - oraz wizualizował ruchy, które zaproponowali mu Kakita i Yuki. Ciekawe, ile z tego było teraz spowodowane tym, że nie miał nic lepszego do zrobienia, a ile rzeczywistym testowaniem mobilności hakomieczy... Oczywiście, w zapał młodzieńca nie wątpił - jednak w tych warunkach, kiedy wyglądało na to że nikogo poza nimi dwoma i Keirą nie kojarzył, po prostu starał się nie myśleć o tym co się miało wydarzyć później. Cóż, takie podejście też jest mądre, przynajmniej do czasu aż nie będą potrzebowali pełni sił i skupienia...
Yuki spojrzał w stronę Kakity, który podarł na kawałki papier na którym wymieniali się notatkami, i przyjrzał się dokładnie jego mimice. Chociaż samuraj zwykł zachowywać marsowe oblicze w każdej sytuacji i okazywać równie dużo emocji co kamień przy drodze, teraz dało się zauważyć na jego twarzy swoistą podejrzliwość. Czyżby wspomnienie informacji którą mu podsunął tak bardzo zadziałało na jego wyobraźnię? Albo może powiązało się z jakimś wydarzeniem z przeszłości? W sumie, sam wspomniał kilka szczegółów o pewnym zajściu, które mogło być powiązane... No ale, to nie było miejsce ani czas żeby rozprawiać o tym na głos. Dlatego też Natsume sięgnął dłonią po kaptur i naciągnął go mocniej na głowę, aby nieco lepiej ukryć swoją maskę.
-Być może - stwierdził beznamiętnie. - Niestety, w Sogen bywałem tylko przejazdem, więc nigdy nie miałem czasu ani sposobności aby studiować strukturę Uchihów. Dla mnie najważniejsze jest to, co pokaże w przyszłości - ostrze powie więcej niż słowa.
Sam również przysłuchiwał się słowom tajemniczej trójcy - w końcu kroczył niedaleko przodu, nawet jeśli nieco na uboczu stawki, aby nie zwracać niepotrzebnej uwagi. Dlatego też, kiedy Asagi zaproponował że podejdzie do przodu i spróbuje się dowiedzieć nieco więcej na temat wyprawy, planowania i przebiegu misji, Natsume tylko skinął głową, potwierdzając że to będzie dobry pomysł. Póki co byle Smoki wyrażały się o wyprawie bardzo niewiele - obserwowali otoczenie i prowadzili tę wesołą gromadkę, nawet nie sprawdzając umiejętności poszczególnych najemników lub nie dopytując się o ich możliwości. Z dala rzeczywiście mogło to wyglądać, jak gdyby po prostu zaganiali ich jak bydło w stronę pułapki. Istniała co prawda jeszcze jedna opcja - że sami szli na ślepo, nie będąc do końca pewnymi czego się tam będą spodziewać - ale to akurat było nawet mniej prawdopodobne niż gdyby w rzeczywistości próbowali zaprowadzić ich na tacy Hanowi.
Dlatego też, opatulony długim płaszczem, po kryjomu sprawdził czy jego ukryte oręże są pod ręką i w gotowości. Niezależnie kto spróbuje sięgnąć w jego stronę, na pewno będzie mieć jakieś narzędzie by mu tę rękę odrąbać.
Ale mimo wszystko - maszerował dalej, razem z resztą grupy. Nie czuł potrzeby żeby samemu kontaktować się ze Smokami - jako byli agenci specjalni Rady, nie byli oni zbyt pozytywnymi postaciami w jego oczach. Nie mówiąc już o tym, że interakcja z nimi zwiększa szansę że rozpoznają jego prawdziwe personalia. A tego akurat ani trochę nie potrzebował. Byli w zasięgu słuchu, potrafił rozpoznać ich słowa. I to wystarczyło.
Zastrzygł jednak uszami, kiedy usłyszał imię swojego byłego dowódcy. A więc Gareki dalej żyje? Mało tego, był w Kami no Hikage w dniu katastrofy, i wykonywał jakąś własną misję? To akurat była fantastyczna wiadomość! Jeżeli wyjdą z tej imprezy na którą maszerują, na pewno będzie próbował nawiązać jakoś kontakt z tym... "Saito", czy jakoś tak to było? Cóż, przyszłość może zapowiadała się deszczowo i mgielnie, ale przynajmniej teraz Yuki miał jakiś powód, by pozwolić sobie na chociaż trochę uśmiechu. Tym bardziej, że nikt tegoż grymasu raczej nie zobaczy.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

// Będzie krótszy, bo wyjazd, chlańsko i wiadomo co//
-Wydaję mi się, że jak najbardziej tak.- odpowiedział z szerokim uśmiechem na ustach jak gdyby nigdy nic się nie stało. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego jaki był Shikarui. Nieludzki. I to dosłownie. Dlatego nie dawał mu cienia wątpliwości w to, że wątpi w samego siebie czy też swoje uczucia. Do tej pory nie miał pojęcia czy czytał list, który napisał. Był osobą, którą zdecydowanie trudno było rozczytać, nawet jeśli znało się go tyle czasu. Doskonale zdawał sobie sprawę, że z pozoru sprawiał wrażenie przyjemniaczka, ale tak na prawdę w głębi duszy myślał za ile można kogoś sprzedać albo go udupić. Jego kolejne słowa zupełnie wyrwane z kontekstu nie był przez niego odebrane jednak jako groźba. Ot, pokazał - ha! To moje. No fajnie, ale to Twoje zawsze może powiedzieć - nie, jednak nie Twoje. Tym bardziej, że jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Dlatego też Nishiayma w tym całym zamieszeniu zupełnie się tym nie przejął.
-Ja też mam taką nadzieję, ale wydaje mi się, że czeka nas sporo pracy. - powiedział i przerwał na chwilę, a następnie uśmiechnął się tak jak wcześniej - czyli smutno. Nie miał pojęcia ile wie dziewczyna, z którą teraz prowadził dialog. Wydawało my się, że była dość blisko z Asaką, aczkolwiek z nią nigdy nic nie było wiadomo. -Zarówno z jednej jak i drugiej strony, o ile oczywiście z drugiej strony będą chęci.- dodał nie pozostawiając wątpliwości, że on jest w stanie przeboleć to jak potoczyły się sprawy i po prostu żyć z faktem, że mu w tym aspekcie nie wyszło. Nie był przecież typem, który wpierdziela się tam gdzie zdecydowanie się go nie chciało.
Gdy białowłosa tłumaczyła mu z jakiego powodu się wcześniej mijali to on przejął pałeczkę zdziwionego. Uniósł na nią lekko brew, a na jego twarzy pojawił się uśmiech. Taki szczery. Od na prawdę dłuższego czasu. Wytłumaczenie Koseki na prawdę go rozbawiło.
-Jeśli mam być szczery. To trochę zabawne. Nigdy bym na to tak nie spojrzał. Chociaż...- tutaj zawahał się chwilę i spojrzał na swoją rozmówczynię. - Może rzeczywiście mogłem się wydawać dziwnym typem człowieka i to zdecydowanie innym od ludzi, których poznałaś z naszego rodu. Nie masz za co przepraszać. W razie czego zawsze można nadrobić jak już mówiłem. Daleko przecież nie mamy.- zaśmiał się cicho jakby sam wierzył w to, że rzeczywiście chciał to nadrobić ten czas. W tym momencie było to jednak bardziej z grzeczności aniżeli z chęci, których Toshiro nie posiadał. Jedyne na czym był skupiony o zadnie, które zostało mu postawione przez Saisei. Dowiedzenie się jak najwięcej o Antykreatorze.
-Też mam taką nadzieję. Chociaż jeśli mnie spytać, to wydaje mi się, że do samego pogodzenia jeszcze minie trochę czasu. Wyszło na jaw parę rzeczy i... Zobaczymy jak to wyjdzie.- powiedział i lekko uśmiechnął się do Shikaruia, który zagadnął do niego ni stąd ni zowąd.
Następne dwie postacie, które się pojawiły był mu mniej lub bardziej znane. Poznał wcześniej zarówno Yamiego jak i Hikariego, którym tylko skinął głową na powitanie.
-Nie będziesz?- zagadnął do białowłosej jakby zdziwiony tym wszystkim. Dopiero wtedy przyszedł moment realizacji. Toshiro w swojej głowie połączył wszystkie kropki i można był dostrzec jego wymowny wzrok na brzuch swojej przyjaciółki. -Rozumiem.- oznajmił kończąc zapewne niezręczną ciszą patrząc się jeszcze przez chwilę na brzuch Asaki, a następnie na Shikaruia, który... No cóż. Był po części prowodyrem tej sytuacji. Nie zrobiło to jednak na nim aż takiego wrażenia jak mogło by się spodziewać, no bo... Przecież można się było tego w końcu spodziewać, prawda?
-Shikarui.- zwrócił się bezpośrednio do czarnowłosego nie zważając na nic. - Mam nadzieję, że odpowiednio się nią zajmiesz.- powiedział z pełną powagą w głosie jakby jego zdanie miało jakiekolwiek znaczenie.
Przez większość czasu po tym wszystkim zupełnie zamilkł nie będąc pewnym tego czy jego poczynania był na miejscu. Skupił się na obserwacji otoczenia. Nawet przez chwilę jego oczy błysnęły zmieniając swoją barwę. Był ciekaw, czy mgła, którą napotkali była naturalna. W Daishi bardzo rzadko zdarzały się takie zjawiska, więc to wywołało u niego nie lada podejrzenia.

Dotyczy: Asaka, Keira, Shikarui, Yami, Hikari

  Ukryty tekst

[Hikari]

Chłopiec wraz z zwierzęciem byli lekkim utrapieniem dla Terumiego. W głowie wiedział, że nie powinien przychodzić na takie zlecenie z swoim zwierzęcym towarzyszem. Z drugiej strony nie potrafił mu odmówić tej niewinności, która była jego słabością. Będąc nazwany jakimś królem szczerze się roześmiał, bo nigdy nie wyobrażał sobie takiego zwrotu w swoim kierunku. O ironio, nigdy nie będzie prawdopodobnie przez swoje błędy nawet wielkim mężem. Zawsze myślał o sobie tylko jako narzędziu, shinobim do bycia wykorzystania co przestawało mu się podobać. Tak przynajmniej mógł zostać jakimś światełkiem dla ślepego młodzieńca, który właśnie szedł do prawdziwej krainy ciemności z jaką się jeszcze nie mierzył. Będzie potrzebował każdej motywacji, aby przetrwać.
- Jestem zwykłym człowiekiem, jedynie trochę zdolnym. Ptysia zasługuje na regularne kąpiele.
Spoglądał na ukłon z uśmiechem, który pojawił się na twarzy mimowolnie. To spotkanie zdecydowanie naprawiło Hikariemu nastrój, przynajmniej na najbliższe kilka minut.
- Dbaj o siebie, pole bitwy będzie ciężkie.
Po rozstaniu skierował się natychmiastowo w kierunku nowo utworzonej grupy pełnej znajomych, w tym Yamiego z którym spędził sporo czasu podczas turnieju. Zrobił to na spokojnie, podczas marszu znajdując luki między ludźmi bez pokazu szybkości. Zachowywał swoje siły na przyszłe wyzwanie, mogące nadejść nawet w mgle. Ma nadzieję, że nie wezmą tego jako próbę wykorzystania czyichś czerwonych oczu mogących to przezwyciężyć... Przypadkowy zbieg okoliczności, bo czuł obowiązek dokończenia pewnych rozmów. Yogańczyk przyznaje w sercu ich przydatność, zaprzeczenie temu byłoby kłamstwem toć motywy posiadał zupełnie nienaganne. Z dobrym humorem podszedł do znanego mu towarzystwa, zyskując swego rodzaju komfort psychiczny.
- Mógłbym tak powiedzieć, ewentualne problemy rozwiązuję na bieżąco w wiosce zyskując nawet wolne na odwiedziny. Pogoda i okoliczności paskudne, ale cieszę się was widząc.
Przy ostatnich słowach lekko się ukłonił, bo nawet w wypowiedzi tej nie wyłapał lekkiego przytyka. W przeszłości był bardziej narwany, nie zawsze zachowując chłodną głowę. Fakt pozostawał faktem, zamiast naginać go wybrał zupełnie inną ścieżkę. Przyznał się przed sobą do swoich słabości, błędów, zaakceptował je, a nawet potrafił wyeliminować. Spokojnie ruszył w marszu zamiast się wyrywać do wioski ich przeznaczenia, podobnie jak na weselu zachowując rozsądek.
- Miło mi poznac, Hikari Terumi.
Lekko się ukłonił przy przestawieniu mu nieznanej urodziwej niewiasty. Czy wyjątkowej pod tym względem? Cóż możliwe, choć zwracał uwagę jak każdy facet uwagę na kwestię wyglądu to nie przywiązywał do tego większej wagi. Gdyby chodziło o kwestie ciała już dawno związałby się mając okazję, kierował się zupełnie innymi priorytetami.
- Jak wrócimy wszystko będzie można nadrobić.
Na twarzy ciągle gościły uniesione w górę kąciki ust. Obecnie podtrzymywały się dzięki wizji ewentualnego spotkania na sake w tym gronie przykładowo u państwa Sanada. Pewnych nawyków człowiek nie odrzuci.
- Niekoniecznie przewrażliwiony, wciąż pięciu samurajów chciało go napaść. Chciałbym aby to był podobnie spokojny spacerek.
Dodał kilka słów do historii Yamiego, będąc zaciekawiony jego obecnością. Już wcześniej dowiedział się, że posiada zdolności shinobi, ale przybycie na szalone wezwania nie pasowały do schematu osobowości zawartym w ciele młodzieńca. Czy jest aż tak pewien swoich zdolności? Terumi chętnie przekona co do ich pełni łapiąc zaciekawienie już podczas krótkiego zlecenia. W tak młodym wieku tworzył własne fuinjutsu, miał przed sobą wielką przyszłość.
- W tym przypadku sam lider zachęcił mnie listownie abym się zainteresował sprawą choć przybyłbym niezależenie od problemu. Czułbym się źle zostawiając was samych z wszystkim na głowie.

  Ukryty tekst

Dotyczy: Sasha, Asaka, Keira, Yami, Shikarui, Toshiro,

[Vulpie]

Korzenie
Event Wyprawa trwała, a pomiędzy wędrującymi zaczęło pojawiać się coraz większe zdenerwowanie. Nietrudno im się było jednak dziwić - w końcu zostali praktycznie wystawieni na podróż, nie znając jakie będzie ich zadanie, czego będzie się od nich oczekiwać, oraz - co najważniejsze - czego oni będą mogli oczekiwać na miejscu. Jak na razie wszyscy zleceniodawcy byli bardzo zdawkowi na tematy związane z tą wyprawą, nawet mimo tego że to oni wszystkich zwołali. Może podejrzewali, że jeśli ktoś tutaj przybył nawet pomimo braku obietnicy wynagrodzenia za pomoc w wyprawie, to najemnicy ci nie będą mieli niczego do stracenia i po prostu będą wykonywać polecenia które zostaną im przedstawione tuż przed faktem? Ciężko powiedzieć, zwłaszcza że oni sami zdawali się być bardziej zainteresowani obserwowaniem okolicy i rozmowami pomiędzy sobą, niż przedstawieniem szczegółów.
Yuriko jednak i tak obserwowała wszystko i wszystkich.
Większość z najemników kroczących za dużym ugrupowaniem, tylko pasywnie przysłuchiwała się temu co inni próbowali wyciągnąć od dawnych Smoków. Wyglądało jednak na to, że coraz więcej z uczestników tej dziwacznej misji postanowiło przybliżyć się do przewodzącej trójki i zapytać czy to o szczegóły, czy to o jakieś inne informacje, albo po prostu żeby zaproponować pomoc. Każde z obecnych przedstawicieli Feniksów reagowało inaczej: Hyuuga pozwalała sobie na lekkie, uprzejme uśmiechy i proste komentarze i odpowiedzi. Hakusei przez prawie cały czas milczał, tylko co jakiś czas wtrącając jakąś dodatkową wypowiedź. Najtrudniejszy z całej grupy był zakolczykowany Sau, który widocznie był czymś poirytowany - jak gdyby na coś czekał, i wszystko mu w tym oczekiwaniu przeszkadzało.
Do grupy podeszła Tamaki, która zaproponowała pomoc przewodzącej ugrupowaniu Yuriko. Blondynka jednak w odpowiedzi tylko się lekko uśmiechnęła i pokręciła głową.
-Dziękuję za propozycję, ale na ten moment nie jest to konieczne. Mój wzrok osiągnął już pełną dojrzałość, i nawet nie czuję najmniejszego ubytku chakry gdy go używam. Oszczędźcie się na później - będziecie potrzebowali każdego skrawka energii.
W tym samym czasie wtrącił się do rozmowy również Jun, który skomentował obecność Garekiego w Kami no Hikage, oraz zaskakujący fakt pomocy nukenina w wydobyciu duetu Shikarui-Aka z siedziby Shiro Ryu. Słysząc to, dało się zauważyć że na twarzy Sau pojawił się wyraz zirytowania - lecz ostatecznie ugryzł się w język i nie komentował. Starał się chyba nie mówić za dużo.
-Gareki zawsze działał poza wszelką logiką i oczekiwaniami - zamiast Sau odpowiedział Hakusei, patrząc głęboko czarnymi oczami na zmianę na Juna i Akę. - To właśnie jego nieprzewidywalność jako Yuki sprawiła, że stał się zagrożeniem. Grupowy mord na swoich pobratymcach za to, że chcieli powrócić do polityki neutralności za wszelką cenę? Pojawienie się tam, gdzie nie powinien być? To dla niego normalka.
Następnie pokręcił głową.
-Ostatnimi czasy o nim ucichło, poza tym - on był wrogiem Rady. Skoro nie ma Rady, to i my nie mamy powodu by marnować nasz czas i środki na poszukiwanie go.
W końcu Sau również wtrącił się do rozmowy - lecz jego ton był stosunkowo spokojny.
-Z Shiro Ryu pozostał tylko wewnętrzny krąg, osobiście szkolony przez Suzumurę Hanjiego. A i nie wszyscy dożyli do dzisiejszego dnia. Pozostała nas tylko niewielka grupa - lecz i tak nie zamierzamy się poddać, póki Han nie skończy w tej samej glebie, z której jakimś cudem wyszedł.
Na słowa o propozycji zaś odpowiedziała Yuriko, nadal jednak nie zwracając się w jego kierunku. I tak widziała jego twarz dzięki Byakuganowi, więc to by był tylko niepotrzebny gest.
-Nie wiem co mógłbyś zaproponować, żebyśmy byli zainteresowani.
Wtedy do grupy z przodu dołączyła kolejna osoba: tym razem był to mężczyzna odziany w pełną zbroję, dzierżący przy sobie zestaw tachi i wakizashi. Z daleka dało się zauważyć, że był on gotowym do batalii samurajem, a ci którzy zobaczyli jego twarz, mogli w nim rozpoznać Kakitę Asagiego. Mężczyzna, po przedstawieniu się, bez owijania w bawełnę zadał pytanie co do łańcucha dowodzenia i faktycznych misji, jakie na nich spadną. Yuriko powoli kiwnęła głową, i już miała zacząć odpowiadać, kiedy przerwał jej głos Ichirou, wyrażający swoje niezadowolenie zdawkowością jaką posługiwali się aktualnie trzej przewodnicy. Sau warknął i już miał coś powiedzieć, lecz został bardzo szybko powstrzymany przez rękę Hakuseia na ramieniu zakolczykowanego brodacza.
Yuriko pokręciła tylko głową i w końcu obróciła twarz w stronę Kakity i Asahiego.
-Niestety, ciężko nam będzie wydać określone polecenia, zanim nie dotrzemy na miejsce. Odkryliśmy to miejsce niedawno, a wiemy że Han jest bliski zakończenia swoich planów - co sam zresztą kilka razy podkreślał, w tym w Kami no Hikage. Każda sekunda jest na wagę złota, musieliśmy więc skrócić czas badań i planowania do absolutnego minimum.
Westchnęła lekko.
-Wioska Oniniwa leży na pograniczu dzikiego pogranicza: podobno w pobliskich górach znajdowały się siedliska jakichś dziwacznych stworów. Dlatego też będziemy na miejscu musieli zrobić odpowiedni podział na dwie grupy: jedna skupi się na przeszukiwaniu osady, druga zaś będzie bronić ją przed niebezpieczeństwami zewnętrznymi i obserwować okolicę. - Wskazała na Hakuseia. - Broniącymi będzie dowodzić Hakusei, my z Sau będziemy przeszukiwać.
Ponownie wzięła głębszy wdech.
-Potrzebowaliśmy jak najwięcej ludzi, którzy nie mają niczego do stracenia. Jedynym sposobem na zebranie takiej grupy to było właśnie to ogłoszenie. Co też miało drugie zastosowanie.
Sau kiwnął głową.
-Jeśli tylko ktokolwiek próbował szukać czegoś o jego przeszłości, Hanji zwykł wpadać w szał - stwierdził sucho. - A gdy był wściekły, nie pozwalał żeby ktokolwiek inny wtrącał się w jego sprawy. Gdy ktoś próbował mu pomóc wbrew jego woli, potrafił nawet ukarać taką osobę karą fizyczną.
A więc o to chodziło. Specjalnie wystawili tak otwarte ogłoszenie, żeby szybko zebrać dużą grupę ludzi, i zarazem wytrącić Antykreatora z równowagi - po to, by uniknąć przywołania całej armii i Jeźdźców, a mieć tylko do czynienia z zagrożeniami spoza osady... no i samym Hanem.
Na chwilę wszyscy umilkli.
Ciszę przerwał dopiero Yoichi, który również podjechał bliżej czołówki grupy.
-Zaraz... niby chcecie przeszukiwać okolicę, ale by zwiększyć tempo poszukiwań, ściągacie tam również samego Hana? Czy wyście za dziecka spadli ze śliwy na głowę?
Yuriko kiwnęła lekko głową.
-Nie mieliśmy innego wyjścia. Poza tym - to nie jest sytuacja patowa. Hanji nie jest sensorem, więc jeśli odpowiednio się skradać i ukrywać, szansa że kogokolwiek wykryje jest zmniejszona. W tym przypadku mgła działa zarówno na naszą korzyść, jak i niekorzyść.
Ostatnim który się wypowiedział, był Sau.
-Nikt tu nikogo na siłę nie trzyma. Jeśli takie ryzyko jest dla was za duże, wiecie którędy droga z powrotem do Akatori.

Deadline: 11:00, 6 września.

[Takashi]

♫ Sound ♫

Trudno stwierdzić, co zadziałoby się z psychiką Takashi'ego, gdyby nie to, że trafił na dwójkę naprawdę wspaniałych ludzi. Nieznajomi nie tylko zajęli jego osobę rozmową, która pozwoliła mu zapomnieć o najgorszych odczuciach, ale również zmniejszyła wagę problemu, który on sam postrzegał jako ogromny. Właśnie dzięki nim odprężył swój umysł i był w stanie nad sobą zapanować, chociaż na początku był to proces niezwykle trudny i powolny. Mimo wszystko opłaciło się. Dosłownie z chwili na chwilę odzyskiwał panowanie nad procesami myślowymi, a jego podświadomość przestawała mu wmawiać wszystkie te okropieństwa, które podrzucała wcześniej, wywołując przerażenie, którego oznaką były trzęsące się ręce, nadmierna potliwość, przyspieszone bicie serca, czy kołatający się od góry do dołu głos. Nie było łatwo, aż do momentu ich przybycia. W pierwszej chwili nie mógł się nawet przemóc, by kontynuować rozpoczętą przez nich konwersację, jednak ich słowa przekonały go do takiego stopnia, że sam postawił na wylewność. Przestała mu przeszkadzać nawet pogoda, na którą tak bardzo narzekał, ta sama, która przeszkadzała mu w bardzo dużym stopniu. Można śmiało stwierdzić, że nie był typową duszą towarzystwa, całe szczęście jego wybawcy okazali się być mężczyznami, bo od zawsze właśnie z nimi utrzymywał lepsze relacje i dogadywał się z nimi bardziej, aniżeli z kobietami. Mogło to być związane z jednym bardzo istotnym faktem, ale na tym etapie nie miało to zupełnie żadnego znaczenia.
Słowa Yoake potwierdził Keion, który dodał coś od siebie i nadał całej tej treści jednego toru, z którym Nara zgadzał się w stu procentach. Kiwał głową co jakiś czas, dając im znać nie tylko o tym, że się z nimi zgadza, ale również o tym, że ich słucha i jest im wdzięczny za towarzystwo. Nie byli świadomi tego, jak wiele już na tym etapie zrobili dla czarnowłosego, dlatego ten chciał im podziękować, na razie wyłącznie niewerbalnie. Wziął sobie do serca próbę motywacji blondyna i słowa o śmierci szarowłosego, musiał się do nich również odnieść.
-Wiecie, co jest w tym wszystkim najśmieszniejsze? - patrzył bardziej pod nogi i przed siebie, aniżeli na nich, ale musiał to robić przez warunki atmosferyczne, nie z innych powodów. -Że ja ani trochę nie obawiam się śmierci. Wcale. Nie swojej. Boję się jedynie śmierci innych. Nie jestem w stanie znieść ludzkiego cierpienia, właśnie dlatego zostałem shinobi'm, bo zawsze widziałem się w roli obrońcy słabszych i tych niezdolnych do obrony. Nie uważam się za bohatera i daleko mi do takiej roli, ale ciężko pracuję i trenuję właśnie po to, by być w stanie spełniać swoje przeznaczenie i postępować według własnych ideologii. Może to trochę głupie, ale zawsze bardziej poświęcałem się dla innych, aniżeli dla siebie. Może właśnie dlatego tak się tym wszystkim denerwuję. Jeśli o moje życie chodzi - oczywiście, że nie chcę umrzeć, chociażby z powodu mojego powołania, mimo wszystko o siebie się nie boję.
Informacja, którą się z nimi podzielił, nie jest czymś, co powiedziałby byle komu. Nie stanowiło to na pewno żadnej tajemnicy, ale z pewnością dotyczyło jego prywatnego życia, którym nie dzielił się przecież z byle kim, natomiast ta sytuacja zmusiła go do postawienia kroku naprzód. Czuł, że może im zaufać. Przede wszystkim czuł w nich oparcie. Nigdy nie spodziewał się, że w tego typu miejscu i w tego typu okolicznościach uda mu się spotkać ludzi, którzy będą gotów do wyczytania nastroju nieznajomego i próby podniesienia go na duchu. To niezwykle szlachetne i ponieważ Takashi sam cenił sobie ludzkie cierpienie, doceniał to bardziej, niż prawdopodobnie ktokolwiek inny z tu zgromadzonych. Był to pewnie powód jego otwartości, w której z drugiej strony nie widział niczego złego. Miał dziwne przeczucie, z jakim nie spotkał się chyba nigdy wcześniej, coś bowiem podpowiadało mu, że spotkał ludzi, którzy jeszcze kiedyś przewiną się w jego życiu i to na pewno nie pierwszy raz, kiedy będą mieli współpracować.
-Nadmierna ostrożność - w stosunku do nas. Natomiast strach - o życie pozostałych. - podsumował słowa Akaruidesu, by potem odnieść się do wypowiedzi Keion'a. -Tak zapewne będzie. Niepokoi mnie jedynie ta pogoda, która znacznie utrudnia działanie, szczególnie w przypadku braku zdolności sensorycznych. Ja na przykład nie posiadam żadnych, więc w zaistniałych okolicznościach do niczego bym się nie przydał, choć wszystko zależy od tego, jakie zadania nam przypiszą.
Rzeczywiście, zdolności miały teraz duże wrażenie i wszystko teraz wiązało się z dalszymi planami Yuriko dotyczącymi całej eskapady. Coraz dłużej trzymali ich w niepewności i kilka osób zaczynało się wyrywać przed szereg, jedni szybciej, inni wolniej, jedną z takich osób był mężczyzna, który na chwilę przeszedł koło rozmawiających i burknął coś w ich stronie, skupiając się głównie na czarnowłosym. Ironię w jego głosie wyczułoby nawet dziecko.
-Bardzo dobry moment na żarty. Proponuję, byśmy pośmiali się razem po wszystkim, przy alkoholu, ja stawiam. - na chwilę uśmiechnął się z przekorem do następnego, nie zdążył jednak dobrze zwrócić na niego uwagi, a on już wydarł do przodu.
Zaczął wyprzedzać troje rozmawiających i krzyczeć do przodowników coś na temat ich prawdziwego celu. Fakt faktem, było to coś, co ciekawiło nie tylko jego, ale i najprawdopodobniej większość wędrowców. Jeśli o Narę chodzi - był już na tyle spokojny, że mógł prawidłowo funkcjonować i nie przejmował się już tak, jak wcześniej, można powiedzieć, że nie bał się wcale. Nie mógł pozwolić, by strach przed działaniem wykluczył go z misji, a przecież jeśli ktoś miał umrzeć i było to zapisane w gwiazdach, to nawet on sam nie był w stanie tego zmienić. Jednak jego obecność mogła się przyczynić do zwiększenia szans na powodzenie misji, dlatego właśnie chciał się starać ze wszystkich sił. Otuchy dodawali mu nowi znajomi, którzy podnieśli jego morale do bardzo wysokiego stopnia i choć był świadom swoich zdolności, to jednak wiedział, że nawet ktoś początkujący jego pokroju jest w stanie coś osiągnąć. W każdym razie wszelkie ich rozmowy miały na pewien czas umilknąć, ale nie dlatego, że nie mieli na nie ochoty, nie z powodu braku tematów, po prostu atmosfera z każdą chwilą się zmieniała. Coraz większa grupa osób zainteresowana była poznaniem dokładnego celu misji już teraz, większość chciała znać plan działania chociażby po to, by w jakimś stopniu się przygotować. Chcieli wiedzieć, czego mogli oczekiwać. Rozmowy między Yuriko, a pozostałymi dało się słyszeć nawet z pewnej odległości i nawet deszcz ich nie zagłuszał, w końcu wszyscy szli w niedużej odległości od siebie. Nawet, jeśli wszystkiego nie dało się usłyszeć, to przecież niektórzy wykrzykiwali swoje kwestie, sama dowodząca również mówiła czasem nieco głośniej, by jej słowa dotarły nawet do tych jednostek poruszających się na końcu ugrupowania. Na pewnym etapie rozmowy dało się usłyszeć o przewidywanym podzieleniu na dwie grupy.
-Czyli będziemy działać w dwóch zespołach, jednym przeszukującym wioskę i drugim broniącym jej. Jak już wspomniałem, nie mam żadnych zdolności wykrywających, czyli pewnie będę chronił osady. Chociaż z drugiej strony to mniej bezpieczna fucha, a ja zbyt wiele nie potrafię, mimo wszystko chyba lepiej sprawdzę się w roli wsparcia, aniżeli poszukiwacza, w tym nie jestem za dobry. - rzucił między wierszami do dwójki swoich towarzyszy, wcale nie musieli mu odpowiadać, bo mówił dość cicho i ktoś mógłby odnieść, że sam do siebie.

Do: Keion, Yoake, na chwilę Ichirou

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Torba przy lewym pośladku, torba przy lewym pośladku, kabura na prawym udzie, kabura na lewym udzie, kamizelka shinobi.

  Ukryty tekst

[Keira]

Keira nie lubiła, gdy ktoś wcinał jej się do rozmowy, a już na pewno nie po to, żeby walnąć wredną uwagę i jeszcze przy tym słodko się uśmiechać. Białowłosa momentalnie obrzuciła Shikaruia chłodnym spojrzeniem, nie mając pojęcia, czy jest na tyle bezczelny, żeby jeszcze ''kopać leżącego'', czy na tyle nieogarnięty, żeby się nie domyśleć, że sprawia Toshiro jeszcze większy ból. Tak czy inaczej, momentalnie stracił w jej oczach, głównie na szacunku. Już nawet zamierzała mu wygarnąć, kiedy dostrzegła, że Asaka go lekką szturchnęła. To było zdecydowanie za mało jak dla niej, bo powinien dostać solidną piąchę w łeb, żeby zrozumiał swoje zachowanie, no ale sama nie miała do tego prawa. Ugryzła się więc w język, żeby powstrzymać się od ciętej uwagi i spojrzała na Toshiro przepraszająco. Wyglądało na to, że ich rozmowa nie będzie komfortowa, skoro mieli przed sobą gumowe ucho, które będzie dopowiadać od siebie trzy grosze. Umilkła więc. Toshiro zaś wyraźnie rozbawił jej powód, dla którego wcześniej się mijali. Nic dziwnego, bo teraz ona sama się z tego śmieje. Niemniej, przyjął jej przeprosiny i uznał, że nie ma o czym mówić, bo przecież można ten czas nadrobić. Skinęła mu więc głową. Był naprawdę miłą osobą i zrobił teraz zdecydowanie lepsze wrażenie, niż Shikarui. Pomimo smutku, jaki widziała w jego oczach, potrafił się uśmiechać. Ona nie umiała nawet tego...Nie wtrącała się dalej do rozmowy, którą Panowie toczyli między sobą, idąc dalej w milczeniu.
Yami podszedł do nich i szybko nawiązał rozmowę z Asaką, na co Keira ponownie zaczęła się rozglądać na boki i do tyłu, oraz na moment skupiła wzrok na trójcę Smoków, do których zaczęły podchodzić co ciekawskie osoby. W tym momencie podszedł też do nich Hikari, jednak to Asaka przedstawiła mu Keirę, więc Białowłosej nie pozostało nic innego, jak się grzecznie ukłonić.
- Mnie również miło. - Odpowiedziała Hikariemu.
W tym momencie miała idealną sposobność, żeby mu się przyjrzeć i musiała przyznać, że różny kolor oczu był na swój sposób przerażający. Zwłaszcza to czerwone oko. Zielone zaś było w przyjemnym odcieniu i idealnie pasowała do długich, ciemnych włosów mężczyzny. Tak, włosy miał naprawdę wspaniałe. On także skupił się na rozmowie z pozostałymi, więc pozostało jej tylko westchnąć i siedzieć cicho, rozglądając się po innych uczestnikach wyprawy.
Wypatrzyła, że Kaiko odłączył się od Asagiego i Kenseia, a i samuraj po chwili zostawił zamaskowanego samego sobie, zmierzając pewnym krokiem w stronę prowadzącej ich trójki. Przez chwilę przyglądała się Akahoshiemu, zastanawiając się nad tym, co jej powiedziała Kuzynka, po czym dyskretnie ruszyła do przodu, pozostawiając Kuzynkę z całym wianuszkiem swoich znajomych, z którymi teraz umawiali się na sake. O ile wszyscy przeżyją...
Minęła ekipę Ichirou, przyglądając się im, zwłaszcza mężczyźnie na wielkim psie i samym psom, który tez ruszył do przodu, by na koniec zrównać się z Akahoshim, który szedł prawie na przedzie, jakby mając nadzieję coś podsłuchać od świętej trójcy, która szła na przodzie. Miała nadzieję, że jej obecność, nie będzie mu przeszkadzać, ale w tym przypadku wolała jednego Kenseia, niż całą gromadę znajomych, którzy chyba zapomnieli, że zmierzają ku ogromnemu niebezpieczeństwu.
- A więc byłe Shiro Ryu wciągnęło nas w swoją zemstę i chce nas wykorzystać przeciwko samemu Hanowi. - Stwierdziła z powagą, spoglądając na maskę Kenseia. - Co o tym myślisz, Akahoshi-sama?
Była ciekawa, jakie jest jego zdanie, bo sama czuła się, tak jakby szła w grupie samych naiwniaków, a największe z nich szły na samym przodzie. Nie zaoferowali nic, poza możliwą tajemnicą Hana, więc Keira nie zdziwi się, jeśli najemnicy nie będą wykazywać ani lojalności, ani dyscypliny wobec nich. Sama miała mieszane uczucia, bo to oni ściągnęli niebezpieczeństwo do Daishi. Jeśli coś się stanie, będzie wiadomo, kogo winić. A tymczasem pozostawało im dalej iść w deszczu i mieć się na baczności. Keira cały czas zerkała na boki, jednak w towarzystwie takiego znakomitego wojownika zdecydowanie czuła się bezpieczniej. Ciekawe, czy Asagi dowie się czegoś istotnego od tych na przedzie.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Podchodząc do tego dziecka i pytając o te konkretne rzeczy, Mujin miał mniej więcej w głowie pewien obraz i wyobrażenie o odpowiedziach, które mogłyby go usatysfakcjonować. Gotowy zestaw opcji i możliwości zgodnie z którymi normalny człowiek mógłby odpowiedzieć na takie pytania. Po co mogła być kura? Mujin jako doświadczony medyk mógłby wymyślić kilka zastosowań. Przenośne źródło krwi do potencjalnego uzupełniania braków krwi swojej albo pacjenta. Do wykorzystania do techniki podmiany. Do zmylenia przeciwka. Albo faktycznie była to jakaś specjalnie szkolona kura-ninja, która potrafiła operować swoimi kurzymi łapami niczym szermierz ostrzem. Cholera wiedziała tylko po co ona była. I Sasha. Co prawda mógł wybrać pomiędzy podejściem bliżej dowództwa, idąc drogą całej reszty. Mujin owszem, uznawał informacje przedstawione przez dowództwo za niezwykle cenne, ale ta cholerna kura nie dawała mu spokoju. Nie wyjdzie mu z głowy dopóki nie zostanie całkowicie uświadomiony w użyteczności.
Dzieciak się przedstawił, Sasha Bihaku się nazywał, po czym dowiedział się imienia także kury. Pysia. Czyli nie służyła jako worek na krew. Albo dzieciak wydawał się dobry w ukrywaniu swoich psychicznych niestabilności. Pysia miała pełnić ogrom ważnych funkcji, ale niestety dla Mujina nie okazały się one, z braku lepszego słowa, prawdziwe. Kura walcząca z mafią? Pewnie by mógł uwierzyć na podstawie dowodu rzeczowego. Kura miała być też przewodnikiem, ale jak? Znaczy się Sasha był ślepy, jak najbardziej, ale że on był przewodnikiem kury? Że to on był jej towarzyszem. Dzieciak widocznie robił sobie z niego jaja. Nie brał poważnie zadania, na którym był? Co on tutaj do cholery robił? Mujin miał całkowitą pustkę w głowie. Zaciął się, jego procesy myślowe nie były w stanie przetrawić tego wszystkiego.
- Oczywiście, że jestem. Medyk winien zadawać pytania i szukać na nie odpowiedzi. I tak... pewnie, potrzymam. - powiedział Mujin niepewnie, biorąc kurę w swoje dłonie. Wydawała się nim zainteresowana. Mujin nigdy w życiu nie trzymał żywej kury w dłoni, zazwyczaj obiektami doświadczalnymi podczas jego nauk były szczury i inne zwierzęta pokroju gryzoni. Kura była dla niego swojego rodzaju nowością. Poruszał nią trochę do przodu, do tyłu, obejrzał nieco bliżej. Przyglądnął się w szczególności pazurom tego stworzenia i jak dobrze utrzymywał swoją głowę w jednym punkcie przestrzeni.
- Ciężko uwierzyć, że taki niepozorny ptak jest w stanie walczyć z mafią. - odpowiedział, ciągnąć ten żart dalej i próbując zobaczyć, co zdoła z niego wyciągnąć. Może wyjdzie z tego coś więcej? Oddał kurę ponownie w ręce Sashy. - Z chęcią przyjmę ofertę i przejmę parasol. Deszcz wyjątkowo mi nie służy. - powiedział, biorąc od niego parasol. Faktycznie lepiej żeby to on go trzymał i chronił dwójkę przed zagrożeniami spadającej wody. Cóż... nie odmówi takiej oferty. I zaraz, czy przypadkiem nie nazwał go ładnym Panem? Cholera przecież nawet nie widział! No ale cóż, komplement to komplement. Co prawda z ust Sanadów brzmiało to nieco bardziej wiarygodnie, głównie przez posiadanie przez nich oczu. Mujin otworzył zatem notatnik i te informacje zapytał. Tak, nawet te. O Sashy i o tym, że jego oczy mogłyby być bardzo interesującym sprawdzianem dla medycznych zdolności Mujina. O ile miałoby to jakikolwiek sens. Czy powinien o tym myśleć? Zaraz, przecież trzymał parasolkę. Zdegustowany schował notes do kieszeni. Cóż, to będzie musiało poczekać...