Plac centralny

[Shi]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
7/15
<Lato><389> rok
"Sprzedawca!"

                      Tak więc młodzieniec się zgodził na to co zaproponowała dziewczyna. Chłopak mógł stać za nią i pomagać jej we wszytkim. Dodatkowo młodzieniec w razie jakiejś potrzeby był zobowiązany jej pomóc z wyjaśnieniem czegokolwiek komukolwiek. Tak też wszytko wydawało się być w stu procentach jasne, zaś nasz młody bohater zdawał się gdzieś przez chwilę odpłynąć z myślami. Kiedy tylko wrócił widział jak ludzie przechodzą przed nimi, dodatkowo ten postanowił zagadać do dziewczyny.
-Czasami nikogo nie ma, ale jak się rozkręci to bardzo ciężko nadążyć. Zdarzało mi się stracić klientów bo musieli za długo czekać, a nie mieli też czasu na to. Wiesz jak jest...-powiedziała dziewczyna tłumacząc.

Po kilku chwilach ktoś zainteresował się towarem. Starsza pani, dość niska, szare włosy, zgarbiona.
-Dzień dobry, poproszę zestaw sztućcy.-powiedziała, chwilę po tym czekając aż ktoś ją obsłuży.
-Już podaję...-powiedziała dziewczyna chwilę po tym dała kobiecie z wystawy paczkę sztućcy oraz zabrała zapłatę.
-Dzień dobry...-zaczęła mówić kolejna osoba, która również coś chciała. Na ten sygnał dziewczyna dała znak chłopakowi by ten pomógł jej ze wszytkim pokazując miejsce, gdzie znajdowały się potrzebne towary do podania... Wszystko wskazywało na to, że akcja się rozkręcała...

[Ario]

Ario na początku wolno sobie radził, ale korzystając z sytuacji nauczył się rozmieszczenia wszystkich przedmiotów, by to mogło zaprocentować w kolejnych minutach, a nawet godzinach. Podstawą shinobi było zawsze zrobienie dobrego rekonesansu, o czym uczyła go matka. Opowiadała też między innymi o tym, że ich klan rzadko staje się główną siłą ataku, a częściej dostają jakieś bardzo ciężkie, specyficzne misje, którym są w stanie podołać tylko oni, bazując na wachlarzu możłiwości, jakie często posiadają...

...tylko w tym przypadku, chłopak musiał podawać sztućce czy inne rzeczy, tak więc ciężko tu mówić o byciu Shinobi, ale Ario często lubił szlifować umiejętności na podstawowych rzeczach - wkońcu od takich najprostszych się zaczyna.

Kunisaku nie chciał używać też chakry, także starał się fizycznie wszędzie chodzić i podawać rzeczy tak, by dziewczyna mogła nadążać. Później, starał się nawet nie tyle tylko podawać, co wyłapywać, gdzie patrzy klient i stawać mniej więcej w tym miejscu, tak, by być gotowym. Miał nadzieję, że to wystarczy, by być jak najlepszym pomocnikiem.

[Shi]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
9/15
<Lato><389> rok
"Sprzedawca!"

                      Chłopak fantastycznie sobie radził. O co dziewczynę klient poprosił ten miał już ten przedmiot w dłoniach stojąc za nią. Młodzieniec tak sprawnie wszytko opanował, że ta nawet nie musiała się tak bardzo wysilać. Tak czy inaczej chłopakowi świetnie szło i to trzeba było mu przyznać. Czas mijał bardzo szybko, a dziewczyna zdążyła w tym czasie zarobić całkiem sporą sumke pieniędzy. Ludzie przechodzili obok, a niektórzy z nich kupowali przedmioty.

-Dzień dobry, potrzebuję kilku rzeczy.-powiedział dość wysoki dobrze ubrany mężczyzna. Chłopak widząc go mógł się już powoli przygotowywać.
-... oraz szukam jeszcze obarabiarki do drewnianych przedmiotów.-powiedział o kilku z nich i dodał ostatni przedmiot na koniec dość pewnym niskim tonem głosu. Ario wyraźnie widział jak dziewczyna w ogóle nie wie o jaki przedmiot chodzi. Jeżeli chłopak przejrzał by wszytko to z pewnością zobaczył by trzy różne, ale wszytkie przeznaczone do tego typu czynności przedmioty. Pytanie które z nich będzie najlepsze? Być może to była ta chwila, aby ten wykazał się inicjatywą i zabłysnął. Tak czy inaczej coś trzeba było zrobić póki przy stoisku był tylko jeden klient.
-Tak, em, chwileczkę...-mówiła dość skrytym głosem dziewczyna zupełnie tak jak by usiłowała znaleźć te przedmioty, ale w ogóle nie wiedziała jak one wyglądają. Prawda?

[Ario]

Ario mógł błysnąć, ale pytanie było bardzo skomplikowane. Począwszy od tego, że obrabiarka do drewna, jaką miał u siebie w warsztacie to było wielkie ustrojstwo, to w tym przypadku, gdzie klient był sam, trzeba było zapronować coś, co będzie się najbardziej opłacało obu stronom. Szczególnie, sprzedawczyni, bo przecież chyba na tym polega handel? Tak przynajmniej młody Kunisaku myślał, ale niestety nie był w tym mistrzem, więc po prostu zgadywał.
- No no no...najlepiej to będzie wziąć tą najmniejszą, ponieważ wygląda na bardzo solidną i z metalowymi wsuwkami, co powinno dobrze działać jako usztywniacz. No i nie wiem, czy jest Pan w stanie dźwignąć większą, więc...jeżeli da Pan radę, to ta byłaby lepsza, ale tylko do dużych drewnianych bel. Jak do mniejszych to ta, o której mówiłem wcześniej.

Shinobi miał nadzieję, że takie wytłumaczenie będzie załatwiało sprawę. Nie wiedząc czemu, ale nawet spodobało mu się to. Trochę przypomniał sobie sytuację, jak kiedyś matka tłumaczyła mu budowy stawów i mechanikę obrotów przy mechanizmach, które tworzyła...aż się uśmiechnął na same wspomnienie.

[Shi]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
11/15
<Lato><389> rok
"Sprzedawca!"

                      Tak więc młodzieniec widząc zakłopotanie w jakie wpadła nasza młoda sprzedawczyni postanowił jej pomóc. Dziewczyna słysząc jak chłopak zaczął mówić ucieszyła się w końcu dzięki niemu nie straciła klienta i mogła coś więcej zarobić. Tak czy inaczej młodzieniec pokazał i wytłumaczył różnicę między narzędziami jakie tutaj posiadali. Nieznajomy widząc i słysząc to uśmiechnął się by chwilę później móc wybrać towar jaki go interesuję.
-Dobrze, więc wezmę te większą do bali. Potrzebuję takiej, to ile płacę?-powiedział kończąc pytaniem, na które chwilę później uzyskał odpowiedź od dziewczyny, która cene sprawdzała na pewnej kartce. Wszytko wskazywało na to, że ten stragan nie należał do niej. Być może była tutaj w zastępstwie za kogoś, albo i nawet w ogóle nie pochodziła stąd. W końcu nie wyglądała na tutejszą. Tak czy inaczej kiedy ten odszedł, dwójka dalej sprzedawała, gdzie chłopak podawał dziewczynie kolejno potrzebne jej przedmioty...
-Dzięki za pomoc, bez Ciebie nie dała bym rady i straciła kolejnego klienta.-powiedziała z uśmiechem na twarzy, chwilę później kontynuując sprzedawanie towarów ludziom...

[Ario]

Ario nie zamierzał wnikać w głębszą historię, jaka mogła kryć się za tym, że dziewczyna jest stąd lub nie. Dostał zadanie, przyjął zlecenie i będzie rozliczał się z dziewczyną - jeżeli ta zaś jest wypłacalna i w stanie pokryć koszt wynajmu shinobi, Kunisaku nie widział w tym żadnego problemu. Cieszył się nawet, że w miłej atmosferze mija mu ten czas. Co prawda, pomału zaczynało się ściemniać, więc miał nadzieję, że jego robocizna tutaj również dobiega końca. Swoją drogą, pomyślał o ojcu, który de facto był jednym z takich handlarzy. Ciekawe, czy to co robił, bardzo odbiegało od tego, co robił tearz Ario. Jakby nie patrzeć - Ario zdecydowanie wolał być Shinobim niż sprzedawcą...ciekawe, czy gdyby jego brat miał taki wybór, też by tak postąpił.

- Cieszę się, że mogłem pomóc. - powiedział, uśmiechając się, lecz bez zbytnich emocji. Chłopak był trochę zmeczony, a gdy w jego głowie pojawiła się informacja, że ma jeszcze dużo do zrobienia po powrocie do domu, to tylko cicho westchnął.

[Shi]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
13/15
<Lato><389> rok
"Sprzedawca!"

                     Praca jakiej podjął się nasz młody bohater szła bardzo szybko i sprawnie. Chłopak świetnie sobie radził w tym co miał wykonywać, również kiedy było trzeba pomagał dziewczynie w sprzedawaniu. Tak też wszytko wskazywało na to, że byli całkiem dobranym duetem. W każdym bądź razie młodzieniec musiał za niedługo iść i jak to zwykle bywa również ta opowieść dobiegnie końca. Czas mijał bardzo szybko i nim dwójka się obejrzała był już prawie zmrok. Ostatnią parę klientów obsłużyli i chłopak zauważył jak do straganu podchodzi pewien mężczyzna. Dość wysoki, czarne krótkie krucze włosy, dobrze odziany pod wąsem.

-I jak ci idzie?-zapytał dziewczynę stojąc przed nią. Najwyraźniej nie zauważył chłopaka stojącego obok niej.
-Bardzo dobrze...-dodała dziewczyna mówiąc wesołym tonem głosu.
-A kto to jest?-zapytał zaraz po tym jak zobaczył chłopaka stojącego nie daleko jakiejś półki. Chwilę po tym wyraźnie zmierzył go wzrokiem zupełnie tak jak by myślał, że jest tutaj nie proszonym gościem...

[Ario]

Ario zadowolony, że udało mu się dotrwać do końca, miał jeszcze do załatwienia najcięższą z rzeczy - przywitanie przez prawdopodobnie właściciela stoiska. Chłopak w pierwszej chwili próbował rozszyfrować, czy dziewczyna to jego córka, czy może jakaś pracownica, ale ubiór wskazywał na to, że mimo wszystko jest to prawdopodobnie córka. Shinobi nie sądził, że będzie robić jakiś problem, jednak postanowił przeciwdziałać, tudzież prewencyjnie zareagować.
- No no no no...jestem Ario, pomagam w sprzedaży za zapłatą. Zostałem wynajęty. Poza tym udało nam się sprzedać obrabiarkę do drewna, więc samo to powinno świadczyć o naszych wynikach. - powiedział zadowolony z siebie.

Co prawda taka obrabiarka napewno była droga, a że Ario orientował się dość dobrze w cenach sklepowych, jako stały klient - to nie zawahał się z tej wiedzy skorzystać. Może uda mu się ugasić tlący się i nadciągający pożar, nim ten zdoła wybuchnąć na dobre? Tego miał dopiero się dowiedzieć w nadchodzącej chwili.

[Shi]

Ario Kunisaku
Misja rangi D
15/15
<Lato><389> rok
"Sprzedawca!"

                    Mężczyzna widząc chłopaka nie daleko dziewczyny nie posiadał najlepszej mimiki twarzy. Najpewniej ujął go za jakiegoś natreta, jednak wszytko po krótkiej chwili zaczynało się wyjaśniać i mina na twarzy właściciela przybytku zmieniała się w nieco bardziej ładniejszą. Tak czy inaczej chłopak z dziewczyną odrazu zaczęli się tłumaczyć ze wszystkiego mówiąc kolejno jeden po drugim.
-Tak, jest dokładnie tak jak ten chłopak mówi. Bez niego nie sprzedała bym wielu rzeczy i stracił byś sporo klientów...-mówiła dziewczyna tłumacząc wszytko co i jak.
-Dobrze niech ci będzie. Wiem jak jest...-odparł mężczyzna zapewne chodziło mu o sprawność dziewczyny w sprzedawaniu przedmiotów. Gdyby nie Ario ta pewnie nie dość, że straciła by sporo klientów to jeszcze została by okradziona w najgorszym z możliwych wypadków. Tak czy inaczej oboje zdołali się wybronić z całej zaistniałej sytuacji i mężczyzna powiedział kończąc rozmowę.
-Dobrze, trzymaj młody. Tutaj jest twoja zapłata.-dodał mówiąc do niego jednocześnie podając mu pieniądze jako wynagrodzenie za to co robił. Wszytko wskazywało na to że chłopak mógł sobie już iść gdzie tam tylko chciał. Prawda?

KONIEC

[Ario]

Ario, zadowolony z zapłaty, zabrał swój mieszek i ruszył w kierunku sklepu z wyposażeniem. Nie wiedział kiedy, czas minął mu bardzo szybko, a sam wykonał błyskawicznie 3 zlecenia, na których bardzo dobrze się dorobił. Jeżeli miałby wspominać, to chyba najmilej mu się pracowało z dziećmi. Taka trochę kontrowersja, bo przecież sam Ario nie był zbytnio mistrzem nawiązywania kontaktów...ale możliwość pokazania kilku sztuczek, dobrze mu zrobiły. W sumie to nawet będzie musiał też trochę przygotować się do jakichś wypraw, więc tak naprawdę znowu potrzebne będą większe zakupy...

Kunisaku ruszył w stronę sklepu, kręcąc głową z rezygnacją - wkońcu zostawia u tego mężczyzny prawie wszystkie pieniądze, które zarabia...

[z/t] http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 78#p150978

[Ichirou]

Misja rangi D
Hayato
3/15

---

Surowy wuj nie odezwał się więcej, co nie było żadnym zaskoczeniem. Obyło się bez miłych słów czy nawet oschłego życzenia powodzenia w zadaniu. Oczekiwania opiekuna były jasne i zrozumiałe, więc Hayato z pewnością dobrze wiedział, że nie ma co wracać do domu z niewykonanym zadanie, no chyba, że ma ochotę na małe, dyscyplinarne manto stanowiące karę za przyniesienie zawodu.
Młody bohater opuścił lokum i mógł odetchnąć od przytłaczającego towarzystwa swojego wuja. Teraz najbardziej przytłaczające było spieczone powietrze – chłopak wylazł na zewnątrz bowiem w samo południe, a był środek lata. Żar lał się z nieba, a budynki osady, choć dające dzień, zdążyły się już nagrzać i buchały teraz swoim gorącem. Urodzony na pustyni Kaguya był jednak przyzwyczajony do tych warunków, dlatego w miarę znośnie mógł przejść się we wskazane na adresie miejsce. Przetoczył się przez kilka kolejnych uliczek, na których ze względu na porę i temperaturę było mniej ludzi niż rankiem i późniejszym popołudniem, a potem dotarł na centralny plac, z którego nie pozostało nic innego jak rozejrzeć się za właściwym budynkiem.
Trafił do strefy, którą z pewnością można było ocenić na jedną z bogatszych. Budowle były wysokie, masywne, z wybielanego piaskowca, często z ornamentami i różnymi zdobieniami. Na uliczce znajdowało się kilka ładnych kramów, na których wystawione były różne towary – nie podstawowe, lecz bardziej luksusowe dobra, z reguły niedostępne dla tej najliczniejszej i najbiedniejszej grupy społeczne. Eleganckie dzbany i inne naczynia, mieniące się kamienie, drogie ubrania, piękne dywany.
To właśnie obok kramiku z dywanami znajdował się ładny budynek, który wskazany był na ogłoszeniu wybranym przez wuja. Jakiś młody pracownik miał akurat siestę i drzemał sobie w w cieniu na drewnianym leżaczku nieopodal zdobionych dawanych. Hayato mógł zbudzić pracownika i wypytać go pracodawcę, ale mógł też osobiście spróbować dobić się do jego drzwi. Tak czy inaczej, ostateczny rezultat był podobny – w progach domostwa pojawił się puszysty, bogato ubrany mężczyzna z drobnym wąsikiem, mający na karku czterdzieści, góra pięćdziesiąt lat.
– W sprawie ogłoszenia? Ach, dobrze. Jestem Kimura Mitsuharu, zapraszam do środka – odezwał się spokojnie, a potem zaprosił młodego bohatera do środka, by następnie zaprowadzić go do salonu. Wskazał jakiś elegancki fotel i sam zasiadł na podobnym siedzisku obok.
– Przejdę od razu do rzeczy. Murano, mój syn, jest dosyć niepokorny i, jak to się mawia w potocznej mowie, czasem szuka sobie guza. Miał mi pomóc w interesach, a znowu przepadł. Nie mam czasu uganiać się za nim po całej wiosce, mam swoje sprawy. Zwykle błąka się po różnych lokalach, ale z tego co wiem, to najczęściej siedzi w Zakazanym Owocu. Za przyprowadzenie go do domu oferuję 250 Ryo. Czy odpowiada taka oferta? Nie mam czasu na negocjacje, więc proszę przyjąć lub odmówić – oznajmił spokojnie, choć w trakcie wyjaśnień dało się zauważyć, że czuje spore zawstydzenie z powodu swojego syna, który przynosi mu kłopoty. A poza tym, to Mitsuharu wydawał się być dość konkretny i treściwy. Szanował przede wszystkim swój czas, a czas to pieniądz – szczególnie dla osoby mającej na głowie dochodowe interesy.

• Daj wzmiankę w swoim poście dokąd zmierzasz (o ile gdzieś zmierzasz).

[Kaguya Hay]

Hayato doskonale rozumiał pośpiech oraz bezpośredniość swojego zleceniodawcy. W końcu do sprawnego biznesu niezbędny jest także odpowiedni zarządca. Nie oponował w żaden sposób kiedy mężczyzna zaprosił go do środka, a także w momencie wskazania mu miejsca do klapnięcia.
Ze słów, które usłyszał od zleceniodawcy misja nie wyglądała na zbyt trudną i wymagającą, dlatego też nie miał zamiaru targować się o kwotę jaką miał otrzymać w postaci nagrody. Suma 250 ryo wydała się młodemu Kaguya w zupełności wystarczająca, zwłaszcza że wystarczyło jedynie sprowadzić chłopaka do domu. Pomimo podstawowego nakreślenia sytuacji Hayato jednak trochę brakowało informacji na temat samego syna. Kiedy mężczyzna zakończył swój wywód chłopak odezwał się spokojnie:
- Jak najbardziej wysokość wynagrodzenia mi odpowiada. Dziękuję również za wskazówki gdzie powinienem rozpocząć poszukiwania - wydaje mi się, że ten cały "Zakazany Owoc" będzie dobrym punktem zaczepienia. Musi mi Pan jednak powiedzieć również coś na temat swojego syna. Jak wygląda? Czy pamięta Pan w co był ubrany? Może posiada jakieś charakterystyczne cechy w wyglądzie bądź swoim zachowaniu? Każda informacja będzie cenna i pozwoli mi sprawniej zająć się tym zleceniem. Tak jak i Pan chciałbym wypełnić je jak najszybciej.
Chłopak czekał na wszelkie informacje, które mógł mu podać mężczyzna. Kiedy udało mu się je pozyskać postanowił nie zajmować mężczyźnie więcej czasu i udał się do wymienionego przez zleceniodawcę lokalu.

[Ichirou]

Misja rangi D
Hayato
5/15

---

Krępy kupiec odetchnął cicho, kiedy zainteresowany zleceniem bohater zgodził się na zaproponowane warunki i był gotów podjęcia się prośby już teraz. Kiedy ze strony młodzieńca padły pytania uszczegóławiające, przedsiębiorca przegładził dłonią wąziutkie wąsiki, a potem odpowiedział spokojnie.
- Trochę niższy od ciebie. Tak z metr osiemdziesiąt? Szczupły, czarne włosy, smukła twarz i wąskie brwi – to ma po matce. Włosy czarne jak u kruka, takie dosyć rozwichrzone. Ubrany… no ładnie ubrany. Zawsze nosi złoty wisiorek. A zresztą – urwał w pewnym momencie i machnął ręką niedbale, po czym powoli podniósł się z wygodnego fotela i zrobił ze trzy kroki do kredensu przy ścianie, z którego ściągnął nieduży portret oprawiony w drewnianą, pozłacaną złotą rameczkę z podobizną jego syna, którą chwilę później dał do wglądu młodemu przedstawicielowi klanu Kaguya.
– Powinieneś go rozpoznać i znaleźć też w sumie szybko, o ile nie zapadł się pod ziemię… Ma sporo energii i sto pomysłów na minutę – oznajmił na koniec, a potem odprowadził Hayato w stronę wyjścia z nieskromnej rezydencji.
– Płatność oczywiście po wykonaniu prośby – zadeklarował na pożegnanie, odprowadził bohatera wzrokiem przez jakieś trzy sekundy, a potem zamknął za sobą drzwi i wrócił do swoich zajęć.
Młody Kaguya znów wyszedł na rozgrzane od słońca ulice, a potem pokierował się do lokalu wspominanego przez otyłego kupca. Droga nie była aż tak daleka – wystarczyło przejść przez jedną dzielnicę, więc obyło się bez maszerowania przez całą wioskę. Lokal znajdował się w raczej bogatszej strefie i już z zewnątrz prezentował się okazale - na pierwszy rzut oka nie było to miejsce na każdą kieszeń.
Bohater nie spotkał na ten moment żadnych sytuacji odbiegających od normy.

• Opis lokacji w pierwszym poście nowego tematu.

Hayato [zt], dalej tutaj -> Zakazany Owoc

[Yosuke]

Gorący dzień, wręcz upalny. Tym bardziej dla kogoś, kto raczej nie przywykł do takich zjawisk. Co prawda w jego rodzinnych stronach również zdarzały się niesamowicie ciepłe dni, jednak tutaj wszystko wyglądało jakby już dawno zostało wypalone przez słońce. Rekinek nawet w myślach śmiał się, że większość budynków straciło już swoje barwy, będąc wypalonymi przez słońce.

-Całkiem dużo ludzi...- Powiedział sam do siebie, pod nosem, rozglądając się po ludziach wędrujących z punktu do punktu. Spora część z nich nie zwracała uwagi na pogodę, po prostu wykonując swoje kolejne zadania. Tymczasem młodzieniec o nietypowym kolorze skóry, przemykał z cienia do cienia, starając się jak najmniej wystawić na bezpośrednie działanie słońca. Narzucony na głowę kaptur trochę w tym pomagał, ale nie był wystarczający. Zaczął już nawet myśleć czy nie zrobić tutaj na środku placu małej fontanny jakąś techniką Suitonu.

[Ario]

Ario szedł wycieńczony po misji przez plac centralny, zmierzając do swojego domu. Po drodze rozmyślał o wszystkich rzeczach, które przytrafiły mu się na ostatnich dwóch misjach. Co więcej, chłopak nawet nie bardzo analizował swoją taktykę, a tym bardziej swoje zachowanie, które zaskoczyło nawet i jego przy drugim spotkaniu z piaskowym shinobi, lecz tyle, co może poprawić w swoich tworach. Jego nindo: "wszystko można ulepszyć" w tym przypadku oddawało cały charakter chłopaka.
Chłopak szedł tak zamyślony, że nawet nie zauważył małego jegomościa, który wyróżniał się zdecydowanie na tle pustynnej osady. W głowie młodego Kunisaku już powstawał nowy twór, który byłby odpowiedzią na jego problemy - świecąca głowa, która by pomogła na takie zjawiska, jakie towarzyszyły mu przez ostatnie dwie walki. Tym samym, wpadł na rekinka i prawie wyrżnął na ziemię. Przy uderzeniu poczuł zranioną rekę, którą odruchowo złapał. Spojrzał spode łba na małego, niebieskiego ludzika i rozszerzył oczy. Pierwszy raz widział coś podobnego, żeby rekin chodził po ziemi, a tym bardziej po piachu.
- No no no no...przepraszam, nie zauważyłem Cię. - powiedział trochę speszony. Było to naprawdę dziwne spotkanie. Nawet Ario zapomniał o czym myślał.