Gdzieś w mieście

[Tamaki Hyūga]

~ 1/15 ~

~ Yamanaka Kimiko ~

~ Misja Rangi D ~

~ Zmiana Planów ~

Po tym jak kompan opuścił Kimiko, ta zdecydowała się na spacer po mieście aby nieco rozładować nagromadzone emocje. Ciepła letnia noc była akurat odpowiednim klimatem na tego typu przechadzkę, księżyc oświetlał swoją bladą poświatą drogę przed kunoichi a światła w mieście co i raz przyjaźnie migotały wokoło. Nogi Yamanaki prowadziły ją bez jakiegoś konkretnego celu kolejnymi uliczkami. W pewnym momencie dziewczyna poczuła się jakby coś się nie zgadzało, zgiełk miasta wydawał się być bardziej odległy i stłumiony niż zazwyczaj a w zasięgu wzroku nie znalazła ona ani żywej duszy. Kimiko poczuła delikatny dreszcz towarzyszący złym przeczuciom, jednak nie potrafiła w żaden sposób umiejscowić skąd mogłoby nadejść potencjalne zagrożenie...

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko szła a za nią snuły się wspomnienia, pragnienia, emocje. Próbowała ochłonąć po pożegnaniu z Kuroiem i chodziła po mieście bez celu, zmierzając opustoszałymi bocznymi uliczkami. Zastanawiała się co dalej, jak zamierza znaleźć brata i od czego rozpocząć szukanie. Czy zostanie w Shigashi no Kibu czy ruszy do Ryuzaki no Taki? W głowie miała milion pytań i pustkę, wciąż oszołomiona pożegnaniem. Martwiła się o mężczyznę, choć nie sposób było to po niej poznać, gdy maszerowała zdecydowanym krokiem z determinacją w oczach. Czas było ruszyć dalej, a okoliczności nagle zdały się niezwykle niesprzyjające.
Wszystko niby było takie same - blask księżyca osiadający na budynkach i ulicach, migotliwe latarnie tu i ówdzie... szum miasta stał się jednak nagle stłumiony. Było coś niesprzyjającego w tej ciszy, coś co być może uciekało jej percepcji? Kunoichi, choć była sama, przeczuwała czyjeś towarzystwo, kogoś skrytego w rozległych uliczkach. Maszerowała spokojnie, choć zmysły miała wyostrzone, na wszelki wypadek wyciąga kunai...

[Tamaki Hyūga]

~ 3/15 ~

~ Yamanaka Kimiko ~

~ Misja Rangi D ~

~ Zmiana Planów ~

Kimiko, jak przystało na wytrenowaną i zaprawioną w bojach kunoichi od razu jak tylko poczuła iż coś było nie w porządku to przeszła w pełen tryb bojowy, wyciągając także poręczną broń jaką jest klasyczny kunai. Mimo wszystko dziewczyna wytężając się w każdy możliwy sposób, wciąż nie była w stanie umiejscowić niebezpieczeństwa...
Jednak w pewnym momencie Yamanaka poczuła coś zgoła innego, czy może raczej kogoś innego. Mianowicie była to swego rodzaju ingerencja w jej umysł, jednak mogła ona wyczuć iż nie był to w żadnym wypadku atak a jedynie swoista więź.
- Jesteś jedną z naszych prawda? Potrzebuję kogoś zaufanego a w mieście takim jak Shigashi niestety nie mogę polegać na miejscowych. Będę potrzebował pomocy, mam ważną przesyłkę, którą muszę dostarczyć z powrotem do Saimin, jednak ze względu na... Pewne komplikacje, nie jestem w stanie tego dokonać o własnych siłach, mam nadzieję że będę mógł liczyć na twoją pomoc, to bardzo ważne dla naszego klanu. - usłyszała słabowity głos w swojej głowie Kimiko.

[Yamanaka Kimiko]

Pierwszą reakcją było zdziwienie. Kimiko poczuła ingerencję nieinwazyjnej chakry w swoim umyślę, moc Yamanakich. Była zupełnie zbita z pantałyku, zupełne otrzeźwiała odcinając się od niedawnych wspomnień. Gdy usłyszała o Saimin przełknęła gorycz i ściągnęła brwi. Gdziekolwiek potrzebował jej klan Yamanakich ona zamierzała się stawić. Była ciekawa o jakich komplikacjach mówił ninja. Rozglądała się uważnie w poszukiwaniu shinobi. Przecież musiał gdzieś tam być.
Misja dla klanu brzmiała dumnie i mogła pomóc zrekompensować fatalne pożegnanie z rodziną. Liścik. Dobre sobie, myślała teraz Kimiko wyobrażając sobie ich złość, gdy go odkryli. Taka misja mogła być szansą na relatywnie ciepłe przyjęcie, poza tym Yamanaka potrzebowała pomocy w treningach klanowej chakry. Czy tego chciała czy nie, prędzej czy później musiała by wrócić do domu.
- Kim jesteś? I gdzie jesteś? - powiedziała spokojnym, przyjaznym tonem Kimiko. Starała się nie okazywać nerwów nadszarpniętych upiorną atmosferą sprzed chwili.

[Tamaki Hyūga]

~ 5/15 ~

~ Yamanaka Kimiko ~

~ Misja Rangi D ~

~ Zmiana Planów ~

Nieco szargana wachlarzem emocji Kimiko, szybko przemyślała całą sytuację oraz jej za czy przeciw aby dojść do wniosku iż rzeczywiście nie jest to aż taki zły pomysł aby pomóc klanowiczowi w jego misji.
- Jestem, argh... W tym opuszczonym budynku kilkanaście metrów przed tobą po prawej stronie... - usłyszała ponownie głos w swojej głowie. - Teren jest czysty, więc nie krępuj się. Leżę pod ścianą w rogu głównego pomieszczenia. - dodał głos po czym Kimiko poczuła jak więź słabnie a następnie kompletnie zanika, jednak dziewczyna nie była w stanie określić czy było to spowodowane zaprzestaniem używania techniki klanowej czy może tajemniczy Yamanaka po prostu stracił przytomność, jednak instrukcje, które przekazał on kunoichi były dość dokładne i nie powinna ona mieć problemów ze znalezieniem osoby, która się z nią kontaktowała.

[Yamanaka Kimiko]

Gdy głos ucichł w jej głowie, pod blond czupryną snuło się wiele myśli. „Leżę” nie brzmiało zbyt zachęcająco, wyglądało na to, że klanowicz rzeczywiście miał spore kłopoty. Z jakiegoś powodu miała także wrażenie, że kontakt zakończył się zbyt szybko, jakby był przerwany przez brak chakry. To były oczywiście tylko jej przypuszczenia, niczego jednak nie mogła wykluczyć.
Kimiko stanęła na środku uliczki dając sobie czas do namysłu. A co jeśli to pułapka? Niestety nie posiadała jeszcze na tyle rozwiniętego sensora, by móc samej stwierdzić czy w budynku nie znajduje się ktoś jeszcze. Musiała uwierzyć mu na słowo.
Chwilę później biegła już we wskazanym kierunku.

Weszła do opuszczonego domostwa, w którym panowała wcale nie mniej upiorna atmosfera. Tumany kurzu wbijały się w powietrze, a każdy krok stanowił przełamanie panującej tu ciszy. Kimiko westchnęła po cichu, dając upust zgromadzonym w ciele emocjom. Jej zmysły wyostrzone były do granic możliwości, gdy próbowała dostrzec cokolwiek w półmroku budynku.
- Gdzie jesteś? Potrzebujesz pomocy? - spytała, a początku odpowiedziała jej jedynie cisza.

[Tamaki Hyūga]

~ 7/15 ~

~ Yamanaka Kimiko ~

~ Misja Rangi D ~

~ Zmiana Planów ~

Kimiko wciąż nieco niepewnie, ruszyła w kierunku wskazanym w wiadomości telepatycznej, szargana wątpliwościami weszła do budynku, którego wygląd i stan w żadnym wypadku nie uspokajał. Zalegający kurz był wszechobecny a skrzypiące pod nogami kunoichi wydawały się rozbrzmiewać echem. Po dokładniejszych oględzinach dziewczyna ujrzała przetarty w kurzu ślad na podłodze, nieco skropiony zaschniętą krwią. Słowa wypowiedziane w pustkę na początku nie dostały żadnego odzewu, jednak po chwili do jej uszu dobiegł delikatny jęk.
- Tutaj, tutaj. Aghh, widok kogoś z klanu niezmiernie raduje moje oczy. Wybacz tą sytuację, jednak już myślałem że tutaj skonam i moja misja pójdzie na marne, jednak rzutem na taśmę udało mi się z tobą nawiązać kontakt. - usłyszała Kimiko z rogu pokoju. Głos był bardzo wyczerpany i słaby, jednak dało się wychwycić w nim nutę nadziei.

[Yamanaka Kimiko]

Zobaczyła krew, a na sam widok się wzdrygnęła. Być może nie tak powinna reagować kunoichi ale cóż... zawsze miała odruch wymiotny na jej widok. Tym razem nie było inaczej, powstrzymała jednak ludzką fizjonomię na rzecz większych spraw. Czuła, że coś jest nie w porządku, że jej krewniak potrzebuje pilnej pomocy. Nie trzeba było być orłem, żeby poskładać fakty do kupy. Opuszczony budynek, ranny człowiek, spaprana misja... prawdopodobnie. A teraz ona była tą, którą ów misję miała kontynuować. Nie przejmowała się jednak za bardzo ale... ale jak to skonam?
Poddenerwowana Kimiko podbiegła do źródła całego rwetesu. Nikt na jej warcie nie miarkował umierać, co to to nie. Już ona o to zadba, o ile może o ile nie jest za późno. Cała dotychczasowa nieufność zniknęła jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, bowiem gdy słyszała że ktoś pilnie potrzebował jej pomocy nie było przebacz. Szybko dobiegła do pokoju, z którego usłyszała wcześniej głos.
- Jak ci pomóc? Co tu się stało? - powiedziała ku ciemności, bowiem jej tęczówki wciąż nie były przyzwyczajone do mroku panującego w pomieszczeniu. Czuła jednak, a raczej słyszała że ktoś oddycha. Ciężko i miarowo, zupełnie jakby był zupełnie wyczerpany. Jej nozdrza uderzył również zapach krwi, który znowu przyprawił ją o wymioty. Powstrzymała jednak odruch, zakrywając nos wierzchem dłoni.

[Tamaki Hyūga]

~ 9/15 ~

~ Yamanaka Kimiko ~

~ Misja Rangi D ~

~ Zmiana Planów ~

Wbrew wszelkim przeciwnościom losu oraz przemagając swoje odruchy, Kimiko zbliżyła się do rannego Yamanaki. Będąc już blisko niego kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do panującego w opuszczonym budynku półmroku, dziewczyna mogła zobaczyć że ranny chłopak okazał się wyglądać o wiele młodziej niż by się tego spodziewała.
- Jak nie jesteś ironinja to nie wiem czy jesteś jeszcze w stanie mi jakkolwiek bardziej pomóc. - powiedział chłopak krzywiąc się z bólu po czym uniósł rękę odsłaniając rozcięty brzuch. - Miałem przesyłkę, którą trzeba dostarczyć z powrotem do Saimin, jednak okazało się iż nie tylko ja wiedziałem o przesyłce i dość szybko pojawił się kolejny zainteresowany. - zaczął opowiadać ranny i gestem podbródka wskazał zwłoki, które leżały po drugiej stronie pomieszczenia. - Koniec końców udało mi się rozprawić z nim ale sama widzisz że nie obyło się bez problemów. Potrzebuję teraz twojej pomocy, musisz zabrać tą paczkę do Saimin, ja nie wiem czy dam radę, chyba że wydarzy się jakiś cud. - powiedział chłopak ponownie krzywiąc się z bólu.

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko zadrżała, gdy zobaczyła jego ranę. Świeża krew lśniła w mroku, wydzielając charakterystyczny dla nosa zapach, a kobieta otworzyła szeroko oczy. Co tu się stało, z kim walczył jej pobratymiec i czy w ogóle są tutaj bezpieczni? Blondwłosa zaklęła, gdy usłyszała jego uwagę. Nie była medycznym ninją, nigdy nie aspirowała do tego tytułu dlatego jej pomoc mogła się ograniczyć jedynie do zabrania go do szpitala.
Czy młody chłopak jednak w ogóle się na to zgodzi?
Sprawa była poważna, w pomieszczeniu leżał trup a przesyłka wciąż była niedostarczona. Kimiko doskonale wiedziała co to znaczy, dlatego przełknęła sugestywnie ślinę. Jeśli mogła się jakoś przydać Yamanakom zrobi wszystko, czego od niej wymagają. Ten śmieszny patriotyzm stanowił zupełne odwrócenie jej zachowania do tej pory, jednak co by nie powiedzieć o młodej dziewczynie nie zostawi swojego rodu w potrzebie. Pomimo tego wszystkiego, co myśli o nim prywatnie.
- Mogę zabrać cię do szpitala - zaoferowała naiwna, słodka Kimiko wyraźnie nie widząc powagi całej sytuacji - Paczkę oczywiście dostarczę, możesz mi ją przekazać a natychmiast wyruszę w stronę Saimin. Nie każ mi jednak tutaj siebie zostawiać... - jęknęła żałośnie, bowiem życie jej krewniaka było jej nieobojętne. Miałaby ogromne wyrzuty sumienia gdyby zostawiła go tu, praktycznie na śmierć. Z drugiej strony nie wiadomo ile ma czasu, zanim ewentualni towarzysze tamtego nie zreflektują się i nie wyruszą na poszukiwanie stygnącego trupa. Co robić, myślała gorączkowo Kimiko. Wiele zależało od odpowiedzi leżącego na ziemi ninjy.

[Tamaki Hyūga]

~ 11/15 ~

~ Yamanaka Kimiko ~

~ Misja Rangi D ~

~ Zmiana Planów ~

Kimiko ujrzała drobny przebłysk uśmiechu kiedy wspomniała o pomocy w dostaniu się do szpitala i jak to nie chciała go tutaj zostawiać na pastwę losu.
- Obawiam się że dla mnie jest już za późno, patrząc po mojej ranie to wykrwawię się nim dotrzemy do szpitala. Nie obawiaj się jednak, jeżeli tylko uda ci się dokończyć powierzoną misję to będę spoczywał w spokoju. Wiedziałem na co się piszę i najważniejsze dla mnie jest aby moje życie nie poszło na marne. - powiedział chłopak po czym zaczął kaszleć rozbryzgując wszędzie naokoło krew. - Nie ma teraz czasu na pogaduchy, weź to i dostarcz do Saimin. Wystarczy że dasz to strażnikom, oni będą wiedzieli co z tym zrobić. Bogom dzięki że byłaś w pobliżu, nie wiem co by się stało jakby ta informacja nie dotarła w odpowiednie ręce. - dodał słabnącym głosem po czym wcisnął Kimiko do rąk czarny pojemnik na zwój, który nie wyróżniał się w zasadzie niczym szczególnym. - N-nie musisz się obawiać pogoni, ten co tutaj leży to ostatni z grupy, która chciała udaremnić moją misję, w-więc nie powinnaś mieć żadnych utrudnień po drodze. R-ruszaj już, im szybciej dostarczysz to do straży w Saimin, tym le... piej... - powiedział konającym tchem chłopak po czym osunął się na bok, prosto w kałużę swojej własnej krwi.

[Yamanaka Kimiko]

Kimiko drżała patrząc, jak z jego ciała ulatuje śmierć. To nie pierwszy raz, kiedy była jej świadkiem - widziała zamach, w którym zginął jej ojciec. Niemniej był to bardzo ciężki moment, zwłaszcza gdy ginął twój krewniak - nieważne czy daleki czy bliski. Metaliczny zapach krwi unosił się w powietrzu, a dziewczyna próbowała uspokoić oddech. W międzyczasie gdy jeszcze mówił, uklęknęła przy rannym shinobi i wzięła go za rękę.
Posłusznie wzięła od niego zwój, nie mówiąc ani słowa. Nie wiedziała co powiedzieć ale na jej twarzy odbijały się wszystkie emocje. Szok, smutek i niedowierzanie. Gdy osunął się na ziemię, Kimiko gwałtownie wciągnęła powietrze. W pewnej chwili zrozumiała, że on już nie żyje.
Nie przyjęła tego dobrze. Poczuła jak traci oddech w piersi, musiała wziąć parę głębszych wdechów by się uspokoić. Przegryzła wargę, a na jej policzku spłynęła łza. Patrzyła to na zmarłego krewniaka, to na jego oponenta leżącego niewiele dalej. Po dłuższej chwili gdy tak przy nim trwała, zamknęła jego wciąż otwarte oczy. Miała misję, za którą ktoś oddał życie nie mogła tego zepsuć.

Pomimo nocnej pory, powietrze było gęste i parne, zupełnie tak jakby zbliżała się burza. Kimiko odetchnęła głęboko opuszczając zaniedbany dom. Czuła się winna, że zostawia tam ciało pobratymca ale nie miała innego wyjścia. Choć mówił, że to ostatni z wysłanego pościgu nie mogła opuszczać gardy. Kto wie czy ktoś nie siedzi jej na ogonie? Najlepiej szybko stąd uciekać, lecz najpierw.
Dobiegła pierwszego dzieciaka, którego spotkała po drodze. W pośpiechu nabazgrała krótką wiadomość, po czym podarowała mu ją z kilkoma monetami. Poleciła, by zaniósł ją do karczmy, w której spotkała Kuroia. W końcu umawiali się, że przekaże mu cel swojej podróży. Mogła mieć tylko nadzieję, że młody chłopak dostarczy notkę karczmarzowi wedle swoich słów. Nie miała jednak czasu, by zająć się tym osobiście.
Kimiko wyruszyła w stronę Saimin.

[Tamaki Hyūga]

~ 13/15 ~

~ Yamanaka Kimiko ~

~ Misja Rangi D ~

~ Zmiana Planów ~

Atmosfera jaka zapanowała w opuszczonym budynku stała się iście grobowa, temperatura wydawała się nieco ochłodzić a powietrze stało się cięższe, przez co dziewczyna mogła przez chwilę mieć problemy ze złapaniem oddechu, czy to jednak była kwestia samego powietrza czy też może było to bezpośrednio związane ze stanem w jakim była kunoichi?
Wciąż czując gorycz związaną z całą sytuacją, Kimiko zebrała się w sobie i ruszyła aby wykonać powierzoną jej misję. Pamiętała jednak aby zostawić także wiadomość, która będzie oczekiwać na Kuroia Kumę w posiadaniu pewnego karczmarza, nie tracąc jednak więcej czasu Yamanaka czym prędzej ruszyła w kierunku bram miasta, za którymi leżała droga z powrotem do jej rodzinnych stron.

z/t

[Kyohei]

MISJA 13/?
Uzuru Haguro: Portowa Arena

---

Strażnik zmierzył wyraźnie od stóp do głów Uzuro. Kazał mu zaczekać i wrócił z małą książeczką. Następnie przewertował ją, przyglądając się młodzieńcowi. Jego wizerunku tam jednak nie było. Został wpuszczony do miasta, gdzie musiał odszukać zawodnika do walki. Jego zadanie wydawało się na pierwszy rzut oka proste. Haguro zmienił jednak o tym zdanie, kiedy zobaczył ogrom Shigashi. Mijał wielu ludzi idąc na przód, wypatrując miejsca lub okazji do znalezienia mężczyzny. Wygląd był dosyć charakterystyczny, a poszukiwacz powtarzał sobie go niczym mantrę. Zmęczenie podróżą dawało się we znaki, ale Uzuru nie miał zamiaru odpoczywać zanim nie ukończy swojego zadania. Przyrzekł przecież na swój honor.

Chodził tak po mieście, lustrując przechodniów przez godziny, finalnie dostrzegając wysokiego mężczyznę o lśniącej łysej glacy. Podszedł do niego, aby zobaczyć kolor jego oczu, ponieważ pasował do opisu. Mężczyzna nie był jednak zadowolony z przyglądania się mu, dlatego podszedł bliżej chłopaka i odepchnął go, krzycząc w jego stronę.

- Co sie kurwa gapisz?

[Uzuru Haguro]

Krążenie po nieznajomej osadzie i poszukiwanie kompletnie obcej osoby wcale nie było proste. Zwłaszcza, że w Shigashi no Kibu nie brakowało ludzi na ulicach. Było to wręcz żmudne i nudne zadanie dla Teizeńczyka, jednak po dłuższym okresie czasu pewien osobnik rzucił mu się w oczy. Jego aparycja była zgodna z opisem bukmachera, a i temperament okazał się pasować, co można było stwierdzić po zaistniałej sytuacji. Fioletowooki wycofał się na kilka kroków, łapiąc przy tym równowagę i w końcu zatrzymał się w miejscu.
Spojrzał napastnikowi w oczy i uśmiechnął się swoim wygórowamym uśmieszkiem jednocześnie rozpływając się w powietrzu w akompaniemencie fruwających dookoła płatków kwiatów. Ta prosta sztuczka pozwoliła mu znaleźć się tuż za Atwokiem, z ostrzem przełożonym bezpośrednio do krtani.
- Grzeczniej chłopcze... - powiedział będąc już na wygranej pozycji, po czym zabrał broń i oddalił się od agresora na jakieś dwa metry.
- Jestem gońcem z Sogen. Zapłacono mi za przekazanie, że czeka tam na Ciebie pięściarz, który dotychczas nie znalazł sobie równego. Widziałem, że obstawiają tam niezłe pieniadze, więc jeśli chcesz zarobić na własne utrzymanie, radzę wyruszyć tam jak najprędzej. - kontynuował bardzo obojętnym tonem głosu. Jego zadaniem było przekazanie wiadomości, a nie ściągnięcie woja do Sogen, dlatego też po wypowiedzianych słowach zniknął w tłumie, nie dając szansy na odpowiedź swojemu rozmówcy. [Z/T]

  Ukryty tekst