Główna droga

[Kaien]

Misja C 21/30 - Handsome and awsome. Po rozmowie z kolegą człowieka którego szmaty i twarz nosił na Sobie, Shirokaze postanowił się udać prosto do siedziby straży. Zadanie to trudne nie było, wystarczyło iść w strone z której nadszedł tamten. Kilkadziesiąt metrow i już stał przed potężnym budynkiem z kamienia, ze spadzistym dachem i czarnym shurikenem jako herbem - Straż miasta Ryuzaku. Gdzie nazwa miasta była wypisana na herbie białymi znakami na ramionach shurikena.
Shirokaze wszedł do środka, przez czerwone i mocne drzwi, za dwoma filarami i daszkiem. W środku był... Nienaganny porządek. Biureczka, odgradzające od świata dwóch strażników, którzy mimo wszystko mieli na swoje swoje lekkie pancerze i broń przy boku. Jeden z nich siedział przy podnoszonej części blatu i był zajęty. Za nim także były uchylone lekko drzwi, a za nimi schody...
Drugi podniósł wzrok.
-O. Witaj. Zdaj proszę raport z patrolu - Mężczyzna w starszym już dość roczniku patrzył na przebranego Shirokaze i mówił zimnym, mechanicznym głosem.

[Shirokaze]

Białowłosemu wreszcie udało się dostać do budynku, w którym panował nie naganny porządek. W sumie, czego mielibyśmy się spodziewać po siedzibie, tak? Stanął w miejscu, jakby osłupiał i nic się nie zmieniało, aż do czasu, gdy jakiś mężczyzna, bardzo dziwnie mówiący, kazał mu zgłosić raport. Przez chwilę, nie wiedział co powiedzieć, więc po prostu przemilczał. A gdy się zastanowił, zakrztusił się, by zyskać na czasie. Ładnie przeprosił strażnika, lub kimkolwiek innym był i zaczął zgłaszać. Nie zapominał o tym, żeby stanąć na baczność, bo może to być całkiem istotne.
- Wszystko poszło zgodnie z planem. Spotkaliśmy jakiegoś białowłosego gnoja, który chciał rozsadzić budynek na drodze głównej, lecz udało mi się z nim rozprawić i teraz sobie gryzie grunt.- miał nadzieję, iż uda mu się przekonać strażnika, chociaż wiedział, że raport do najlepszych nie należał, ponieważ nigdy tego nie robił, a w dodatku musiał wszystko zmyślić w kilka sekund, co do najprostszych rzeczy nie należało.

[Kaien]

Misja 23/30 Jeden z mężczyzn, oprócz bycia cicho, zacząl teraz szybko coś zapisywać. Bardzo szybko. Pióro uderzało o papier na blacie z dużą prędkością, z jeszcze wiekszą skrobało kolejne zgłoski i znaki. Ten, który odezwał się do Shirokaze, czekał na raport. Chłopak postanowił do reszty odegrać swoją role i zdac raport za zmarłego mężczyzne którego wygląd teraz przejął.
Powiedział jakieś bzdury o białowłosym, czyli o sobie, o wysadzaniu i o pozbyciu się go. Pochwalił się samosądem, co było bardzo ryzykownym posunięciem i mogłobyć źle odebrane.
-Mhm. W raporcie oficjalnym, który chce mieć jutro rano na biurku, proszę byś spisał 'Stawiał czynny opór przy próbie zatrzymania, próbował doprowadzić zamach do końca' czy coś. Lepiej to wygląda. Góra sie nie czepia... - Mruknął. Drugi z mężczyzn podniósł wzrok i wpatrywał się w Shirokaze jak obrazek. Po chwili jeden z kącików jego ust uniósł sie w niepokojącym uśmiechu.
-Możesz iść na dół. W sali przesłuchań jest taka jedna dziewczynka teraz, podobno podejrzewają o jakąś grubszą sprawe. Nie powinniśmy sie mieszac, ale jednak powinien tam być nasz człowiek. - Wskazał drzwi za sobą i uniósł blat. Wejście do podziemi stoi otworem, niczym bramy piekieł...

Wybacz za 'prędkóść odpisów' naprawdę ostatnio przez ten paluch zawalam. Nawet w evencie nie odpisałem swoją postacią. Będe musiał nadrobić. Daj tu post, a ja swój następny dam w sali przesłuchań. Link dam na GG lub PW.

[Shirokaze]

Na szczęście strażnicy kupili to, co białowłosy im wciskał. Teraz jego zadaniem było pójście do sali przesłuchań, gdzie znajdowała się jakaś dziewczyna. Była to prawdopodobniej Kiku, która niby coś przeskrobała. Passa Shiro nadal trwała. Bez problemu mógł się tam dostać. Zastanawiał się tylko, czy to aby nie pułapka. Nie chciał tracić ostrożności, więc powoli podchodził do drzwi, po czym również powolutku je otwierał. Drugą rzeczą, nad którą się zastanawiał, było to, co potem zrobić z Kiku? Wziąć ją? Zostawić i czekać na posiłki, na które pewnie nie mógł liczyć... Jedyne, na co mógł liczyć, to jakieś ukryte przejście w sali przesłuchań, co też jest praktycznie nie realne. Nadzieja matką głupich jak to mawiają. Po otwarciu wrót, powoli wchodził do środka, ciągle wmawiając sobie, że wszystko będzie dobrze i to nie pułapka. Co jakiś czas stawał w miejscu, by się rozglądnąć swoim Byakuganem, którym mógł wykryć wrogów, tudzież rudowłosą. Mimo przestrogi, był dobrej myśli. Najważniejsze było by Kiku była bezpieczna. To było jego zadanie, które powierzył mu staruszek Kureichi.

[Kaien]

Misja C 25/30 Passa Shiro nadal trwała. Czyżby to taka karma która się zwracała? Do tej pory szło mu dość słabo na poprzednich misjach, jego akcja w wiosce była dość nietrudna do uznania za porażkę... A teraz jakoś się wszystko układało. Aż za dobrze. Szło po prostu za dobrze. Wszystko jak po maśle, wszystko jak po sznureczku, jakby jego sukcesy były zaplanowane, a jedyna spontaniczna sytuacja to ta z Akaime i strażnikiem, gdzie Kureichi musiał interweniować...
Oprócz tego wszystko było jak sztuka w teatrze, oskryptowane.
Zszedł teraz po schodach w dół i trafił do długiego korytarza z rozgalęzieniami. Na ścianach były ślady spalenizny, nadal śmierdziało ludzkim mięsem. W powietrzu wyczuwalny jest odór śmierci i zagłady.
Troche jak w Auschwi.... Troche powinno to przestraszyć Shirokaze!
Odpalony Byakugan wskazał w którą strone się udac by dotrzeć do miejsca z którego dało się wyczuc aż parujące pokłady czakry... Prosto, aż do zamkniętych drzwi, heheh.

[Shirokaze]

Shirokaze jak na razie nie miał żadnych komplikacji. W końcu znalazł się w korytarzu, gdzie też miał znaleźć odpowiednie drzwi. Zadanie nie było trudne, ponieważ chakra aż się wylewała ze ścian ów pokoju, do którego zaraz miał wejść. Wpierw co musiał zrobić, to skan byakuganem pomieszczenia. Wychodziło na to, iż tam znajduję się Kiku. Z drugiej strony, może być to pułapka, którą Shiro tak oczekiwał. Nie wierzył, że misja może przejść tak łatwo i bezproblemowo. Mimo niedowierzania, ostrożnie otwierał drzwi, by mógł rozglądnąć się lepiej do pokoju. Powolutku, małymi kroczkami podchodził. Serce zaczęło bić mu jak szalone, bowiem jakby ktoś się dowiedział, kim naprawdę jest, oznaczało by to pewną śmiercią. A przecież białowłosy, ma jeszcze wiele spraw do załatwienia. Przejęcie kontroli nad organizacją, nie jest celem najłatwiejszym do zrealizowania, ale żył w przekonaniu, że któregoś dnia tego dokona. Czemu chce to zrobić? Sam nie wie, lubi władzę. Być może rozwiąże organizację, lub też użyje jej to innego celu, który na dzień dzisiejszy nie był ważny. Najważniejsza była rudowłosa, która najprawdopodobniej znajdowała się w środku.

[Kaien]

Misja 27/30 - Jaja ze stali Kurwa nawet nie wiem od czego zacząć. Co robi Doko z klanu Hyuuga gdy widzi napieprzającą niczym dym z piekarnika w którym od ośmiu godzin pieką sie ciastka czakrę? Czy taki doko z kanu Hyuuga, gdy ma byakugana odpalonego i widzi tę przelewającą się potęge ucieka? Wycofa się i przemysli swój plan? Podejmie jakieś kroki ostrożnóści? Nie, taki Doko napieprza przed siebie choćby w tym pomieszczeniu siedział bijuu, dziesięciu Jinchurikich i dwa demony. Ma uratować rudą dzieweczke co poznał wcześniej i ma głęboko w dupie co go spotka w trakcie!
Co za cudowne podejście.
Shirokaze podszedł do drzwi, zamknięte. Pociągnął. Otworzyły się z głuchym szczekiem. Zobaczył mężczyzne trzymającego worek wyglądający przez genjutsu jak zgwałcona i okaleczonaKiku i Kiku wyglądającą jak worek w kącie. Nietkniętą, ale nie wiadomo czy żywą. Różnice widzać przez Byaka i przepływ czakry.
Na widok Byakugana miotnął workiem pod nogi Shirokaze.
-Kurwa nie powiedzieli mi, że będziesz miał doujutsu. Sigh... - Mężczyzna którego widzisz to wysoki jegomość w stroju samurajskim z kataną w łapie. Dobył właśnie drugiej. Krótko na jeża ostrzyżony bez zarostu, zielone oczy, jasna cera, młody, ledwo po 20stce.
-Chcesz małą? To ją weź. - Powiedział przesuwając ostrzem katany po drugiej.

[Shirokaze]

Shirokaze zauważył w środku Kiku, nie wiedział do końca, o co może chodzić mężczyźnie w stroju samuraja, który mówił mu, żeby białowłosy ją wziął. Czyżby przestraszył się byakugana? Czyżby wiedzieli, że jest tutaj intruzem, skoro nie powiedzieli mu, o tym, że będzie posiadaczem ów oczów? Dziwna sytuacja, kiedy się zorientowali? Ale czy to ważne? Rzucił mu worek, gdzie znajdowała się Kiku, po czym zaglądnął do środka w celu upewnienia się, czy to aby na pewno rudowłosa. Może i widział przez Byaku, że ktoś tam jest, z podobną chakrą do dziewczyny, lecz musiał to zobaczyć. Tak też było, to była ona. Nie chciał jej jeszcze stamtąd wyciągać, więc wziął worek z kobietą i zaczął dźwigać na plecach. Powoli wychodził z pokoju, po to, żeby ocenić sytuację. Spodziewał się kolejnej pułapki. Ruszył w stronę drzwi, przez które tutaj wszedł i postanowił wyjść z siedziby jak gdyby nigdy nic. Obawiał się jedynie strażników, którzy stali w hallu i pilnowali wejścia do budynku. Kto nie ryzykuję ten nie wygrywa. Tak jak miał zrobić, tak też zrobił. Po prostu chciał wyjść.
- Do widzenia panom i miłego dnia życzę. - powiedział na pożegnanie.

[Kaien]

Misja 29/30 Można by rzec, że wszystko poszło po myśli Shirokaze, ale nie po myśli organizacji. Bo, bądźmy szczerzy, cała sytuacja była podejrzana. Podejrzane było zagranie Kureichiego, ten całkowity olew sytuacji, zero przejęcia, podejrzane było to jak wszystko łatwo mu szło. Teraz zgarnął worek gdzie była dziewczyna, olał całkowicie atrapę i przeciwnika... Prawdopodobnie przeciwnik chciał go oszukać, że trzyma prawdziwą Kiku, ale Byakugan niestety wszystko zepsuł.
I tak Shirokaze zostawiając Zanshiego z opadniętą do samych jąder szczęką udał się na góre. Słyszał tylko za sobą opadające ostrza i 'Pierdole, nie robie', powiedziane dośc donośnym i mocnym głosem.
Z innych części korytarza dało się slyszeć śmiech. Taki.. Wredny, podły, naśmiewający się śmiech.
A Shirokaze dalej miał wszystko bardzo głęboko w dupie. Co musiałoby sie stac by chłopaczek sie przejął? Chyba by go musieli poćwiartować tam w trakcie, choć i to nie wiem, czy by go wystarczająco zdenerwowało...
Wyszedl z dziewczyną na górę, pożegnał sie, lecz jeden z mężczyzn podniósł głos.
-Stój. - Stanowczym tonem. Z tunelu za nim wyszedł spotkany samuraj, Zanshi, wyszedł tez Kureichi i pozszywany nićmi dziwny jegomośc który przedstawił się jako Noroai.
-Powiem ci... - Zaczął Kureichi - Że gdy spotkałem cię w wiosce wyglądałeś na ostatnią głupią pizdę. Ale pokazałeś tutaj jakim wielkim skurwysynem jesteś. Zajebałeś tamtego strażnika, olałeś jego przyjaciela i fakt, że ma rodzine i dzieci i kochanke. Całkowicie w dupie miałeś także tego wyjeba - Wskazał Zanshiego - Po prostu zgarnąłeś laske i do domu. Brawo, Brawissikurwamo. - Zaklaskał w dłonie. W klaskaniu dołączył także Noroai i obaj 'urzędnicy'.
Wszyscy mieli charakterystyczny tatuaż.
Zanshi stał z tyłu, z naburmuszoną miną.
Noroai teraz postanowił podsumować całe wydarzenie.
-Dobra, oficjalnie jesteś z nami. Odsłoń ciałko to ci zrobie tatuaż naszej organizacji. - Spokojnym tonem.
Jak wygląda Kureichi i Zanshi wiesz, a noroai? Ciemna karnacja, Czarne białka oczu, zielone zrenice i tęcżowki, króciutkie czarne włosy... I całe ciało wijące sie nićmi jakby był pozszywanym mięchem.

Opisz reakcje, opisz ją ładnie. Bo przyjeli cie do organizacji. Opisz także robienie tatuażu, Noroai będzie ci wbijał swoje nici z tuszem w skóre, a to miłe nie jest. Możesz sobie miejsce tatuazu wybrać.
Potem ładnie się pożegnaj, będzie miło.
Kiku może zostać w twoim domu, jest 'niebojowym' NPC, ale za to bardzo teraz ci oddanym, bo ją uratowałeś. Została NIETKNIĘTA przez organizacje, a jej blizna 'Zdrada' została mocno zaleczona, zostawiając tylko cienkie ślady na czole.
Nagroda jak za C ale bez hajsu.

[Shirokaze]

Białowłosy wyszedł sobie z budynku, a tam czekał na niego Kuroichi wraz z nieznajomym, który podawał się za No... Noroai, czy jak mu tam było? Mniejsza z tym, ważne, że ukończył misję, a Kiku była w końcu bezpieczna.
Wiedział, że od teraz będzie członkiem organizacji, nad którą chciał przejąć kontrolę w przyszłości. Kiedy Kuroichi powiedział, co o nim sądził, zaśmiał się pod nosem, zupełnie niczym nie odpowiadając. Jednak, gdy dodał "Brawissikurwamo" myślał, że zaraz pęknie, co za człek z tego rekina, lub może co za rekin z tego człeka.
Teraz nadszedł czas na tatuaż, Shiro nigdy go nie robił, dlatego miał mieszane uczucia, ale co to dla niego? Zdjął koszulę, po czym pokazał mężczyźnie, by zrobił tatuaż na lewej łopatce. Tak też robił, ból był z jednej stronie okropny, a z drugiej strony, był piękny. Typowy psychol. Po kilku minutach, ból ustał, a na łopatce znajdował się teraz tatuaż, który będzie symbolizował przynależność do grupy. To ssie, ponieważ białowłosemu to się w cale nie podoba. Poskrzywiał się, po czym machnął ręką i odszedł biorąc ze sobą Kiku.
- Do następnego. - uniósł lewą rękę w górę na znak pożegnania. Ustalił z rudowłosą, że od dziś, będzie z nim mieszkała.

[Senju Toshio]

Nieoceniona pomoc (D)
[11.2/15+]
Misja dla Reiki. Wyruszyli spokojnym tempem, bez pospiechu, aby niczego nie uszkodzić. Podstawiony wózek załadowany był już przez kocioł oraz koszyk z przyborami, potrzebnymi dla potrzebujących do jedzenia. Azuma zajął miejsce za sterami swojego rydwanu. Przyzwyczaił się dawno do tej czynności z racji, że był jedynym chłopakiem w rodzinie. Nie wypadało, aby siostry musiały się z tym parać. Chwytał zatem mocno drewnianą ramę przed sobą i powoził stabilnie całą konstrukcję. Towarzysząca mu Reika mogła bez przeszkód maszerować obok. Nie mieli przejść daleko, bo chłopak miał wyznaczone, odpowiednie miejsce. Wręcz umówione, gdzie można było go znaleźć. W końcu nie od dzisiaj miał do czynienia z potrzebującymi posiłku ludźmi. W końcu nie były to żadne wyrzutki, a jedynie biedniejsi i nie mający odpowiedniego zaplecza finansowego w swej ciężkiej sytuacji. Podczas drogi chłopak miał okazję poznać również ciekawe osoby, które przypadkiem trafiły na akcję rozdawania posiłków. Toteż nie tylko bezdomni łapali się na ciepłe jedzenie. Z racji, że na zewnątrz nie można za bardzo zorganizować odpowiednich warunków, do wózka ustawiała się kolejka, której wręczano miseczkę i odchodzili na bok. I jeśli starczyło, co wytrwalsi doczekać mogli się dokładki. Nic bardziej trudnego i kłopotliwego.
- Za niedługo będziemy, więc reszty sama się dowiesz i przekonasz. - odpowiedział Azuma i ominął bawiące się na ulicy dzieciaki. Ów szczególne miejsce znajdowało się blisko centrum, tuż przy placu. Można było wypatrzeć skwer z oddali. Wreszcie jasnowłosy odetchnął, ostrożnie stawiając wózek pod ścianą budynku. Nie trzeba było dużo rozpakowywać. Pojazd stanowił podest na wszystko i Azumie wystarczyło tylko otworzyć pokrywę kotła i włożyć chochlę do zupy. Parujący wywar rozpościerał swój zapach w pobliżu. Nim zdążyli rozejrzeć się po okolicy za podejrzliwie czającymi się postaciami, te z miłym akcentem zaczepiły ich pierwsze. Nastolatek zdążył się przyzwyczaić, dlatego nigdy nie narzucał się i nie nawoływał. Pewnie ze względu na szacunek i zrozumienie ich sytuacji.
- Azuma-san, jak dobrze cię widzieć. Co słuchać u matki? - rozbrzmiał sędziwy głos starszej kobiety, która przywitała się z chłopakiem. Skinęła również dziewczynie, aby później uśmiechnąć się znacząco do Azumy. Zapytanie o rodzinę musiało skłaniać ku temu, że pani jest stałą bywalczynią i zdążyła także poznać jego siostry. Nowa twarz działała, jako potencjalne domysły.
- Czołem, Azuma. Jak zawsze niezawodny. - zagadnął zaraz po staruszce mężczyzna. W gruncie rzeczy młody i z obrączką na dłoni, tylko widocznie zaniedbany. Miał przy sobie swój zestaw pojemników, jakby specjalnie na tę okazję.
- Yama-ji-san, także cieszę się, że pani przyszła. Ma się dobrze i dalej jest pełna zapału. Hej, Kenji-san, możesz na mnie liczyć. - wykazał pogodę ducha i nie zwlekał z obsługą. Wydawanie posiłków odbywać się będzie w znacznym tempie, ale także by niczego nie zaprzepaścić przypadkowym wypadkiem. Powtarzalność niekiedy może wydawać się dłużąca i wymagająca odpowiedniego nastawienia. Zdarzają się jednak różne dni, w których zjawi się mniej lub więcej osób albo gdy zapas zupy się skończy. I tutaj można było podzielić się rolami. Azuma stojący przy kotle i nalewający gulasz, a Reika idealnie nadająca się na podawanie każdemu napełnioną miseczkę z łyżką. Na chłód nie w sposób narzekać.

[Reika]

Reika dosyć sprawnie uporała się z warzywami, które powierzył jej Azuma, i już po pewnym czasie wszystko było ładnie pokrojone i czekało tylko na dodanie do kotła. Od czasu do czasu Blondynka podpatrywała na Akumę, czy grzecznie się zachowuje i z uśmiechem stwierdziła, że pomimo zapachu mięsa, szczeniak nie narzucał się swoją osobą Azumie. Przynajmniej tyle dobrego.
- Trudno, żebym nie była. - Zaśmiała się na słowa chłopaka. - Co ze mnie byłaby za gospodyni, gdybym nie umiała gotować, a gulasz na pewno wyjdzie pyszny.
Kiedy bulion był wystarczająco podgrzany, pozostało już tylko zabrać się za dodanie składników. Było całkiem przyjemne zajęcie, bo wszystko naraz zaczęło lądować we wnętrzu wielkiego kotła, co nadawało pomieszczeniu nowego zapachu. Pozostało tylko zmniejszyć ogień, aby wszystko razem trochę się poddusiło. Potem będzie można przyprawiać i zagęszczać gulasz. Korzystając z tej okazji, Reika wzięła szmatkę i zabrała się za oczyszczanie blatów po resztkach jej pracy. Zawsze lepiej sprzątać na bieżąco, żeby potem nie musieć tego robić. Wypowiedź Azumy na temat shinobi lekko ją zdumiało. Przecież wystarczyło spojrzeć na jej strój, torby z ekwipunkiem i ochraniacz na czole, żeby się domyślić, że jest shinobi. Chyba, że chłopak serio nie miał jeszcze okazji osobiście spotkać takiego przedstawiciela, no ale jakoś trudno było w to uwierzyć. Może się z nią droczył?
- To nic takiego. - Odpowiedziała z rozbawieniem. - Najlepsze jest to, że jakiś podejrzany typek dwa razy się zastanowi, zanim zdecyduje się zaczepić shinobi, bo będzie się obawiać, że wyłapie.
Postanowiła opowiedzieć Azumie co nieco o zadaniach, jakich się podejmowała, żeby miał obraz tego, że shinobi przyjmują prawie każde zlecenie, dzięki czemu zdobywają doświadczenie i uczą się pomagać innym. W tym czasie gulasz powoli dochodził i już wkrótce można było wygasić ogień. Pozostało już tylko doprawić i zagęścić, żeby wyszła z tego pyszna potrawka. Zgodnie stwierdzili, że przydałoby się troszkę więcej pieprzu i w sumie soli, do tego trochę śmietany, zmieszanej z wodą i mąką, aby potrawka przybrała barwę i konsystencję nieco rzadszego sosu. W końcu zgodnie stwierdzili, że wszystko jest jak należy i pozostało już tylko przygotować wózek, który wyjedzie z kotłem, sztućcami i innymi przyborami. Kiedy Azuma kończył ładowanie kotła, Reika szybko przetarła w kuchni, żeby nie zostawiać po sobie bałaganu, po czym ubrała swoja kamizelkę oraz rękawiczki, wzięła Akumę na smycz i ruszyła za Azumą do miejsca, gdzie cały czas rozdawali swoje posiłki. Szła spokojnie przy wózku, prowadząc pupila na smyczy i rozglądając się po ulicy, którą właśnie szli.
- Nadal jestem za tym, że miasto powinno wam dokładać do tego interesu. - Powiedziała Reika. - Jakby nie patrzeć, wyręczacie ich w opiece nad tymi najbardziej potrzebującymi, którzy przecież też są częścią tego miasta. Nie powinno się ich zostawiać samych sobie, bo to nie ludzkie.
W końcu dodarli do miejsca, gdzie Azuma ustawił swój wózek, do którego Reika przywiązała Akumę, żeby szczeniak spokojnie sobie czekał. Trzeba było pomóc w wydawaniu posiłku, więc musiała mieć obie ręce wolne. Szczeniak nic sobie z tego nie robił i położył się, wyraźnie znudzony, zaś Reika zabrała się za szykowanie misek i sztućców, bo już po chwili pojawili się pierwsi chętni na gorący i aromatyczny gulasz. Blondynka więc zabrała się do pracy, uśmiechając się do podchodzących, wręczając im porcje i życząc smacznego. Nic trudnego, a ile przyjemności dawało. Razem z towarzyszem uwijali się w miarę sprawnie.

[Senju Toshio]

Nieoceniona pomoc (D)
[13/15+]
Misja dla Reiki. Poprzez ruchliwą ulice Ryuzaki, będącą główną droga wyjazdową, nikt nie był zainteresowany wszystkim, co znajdowało się na ustroniu. Bowiem właśnie tak niepozorne miejsce wybrał Azuma i wszystkim to pasowało. Nie przeszkadzali, ale byli na wystarczającym widoku dla potrzebujących. Na samym przodzie zebrali się bardziej ochotni i chcący przez cały, długo okres pracy jasnowłosego, poznać go lepiej. Stąd miłe przywitania i serdeczne słowa. W dalszej części kolejki byli już mniej skorzy do udzielania się i skromnie czekający na swoją szansę posmakowania dzisiejszego specjału. Również wdzięczni za możność dostąpienia darmowego jedzenia. Wnet ta formacja zamieniła się w dość spore zgromadzenie. Oczywiście nie na tyle, aby zakłócić jakikolwiek spokój. Reika, jako nowa dusza, niezaznajomiona z tym fenomenem, dostrzegła sporą popularność.
- I następna. Smacznego. - odpowiadał również Azuma, aby nie było sztywno i cicho. Zjawiskowa z niego postać, bowiem wydawało się, że nie należy do duszy towarzystwa, ale potrafił być wygadany. Operowanie przy wydawaniu posiłków zapewniało odpowiednie rozgrzanie, lecz mimo wszystko siarczyste powiewy czasami dawały się we znaki.
- Zaskakująco dobrze Ci idzie Reika-san. Nieźle na nich działasz. Może mógłbym zapytać matki czy nie zechciałaby cię wynająć na stałe? - pochwalił blondynkę i skwitował propozycję miłym śmiechem. Nie mógł przecież odrywać Reiki od obowiązku, jakim była rola shinobi. To ważniejsze i na pewno bardziej potrzebne dla miasta, niż dokarmianie małego odsetka biedniejszych. Azuma wiedział, że większość ninja mają wpojoną pomoc potrzebującym, jakby składali odpowiednie śluby. Fascynowali go ponad wszystko, lecz skrywał te marzenie z obowiązku do matki. Toteż nie mógł za żadne skarby mówić o tym nikomu.
- Lepiej trzymać natrętów na dystans. Pewnie jesteś rozchwytywana, haha. - z zakłopotaniem rozwinął wątek zaczęty przez Reikę. Rządek ludzi powoli tracił na ilości i pozostawało ich co najmniej połowa.
Nagle nastało pewne zamieszanie gdzieś z tyłu. Rosło stopniowo, kiedy wszyscy zajęci byli oczekiwaniem na swoje jedzenie, a Azuma i Reika wydawaniem go. Zza gromadki dostrzec można było nienaturalny ruch, a właściwie upadek. Ktoś osunął się na ziemię, co mogło wyglądać z pozoru groźnie. Osoby stojące najbliżej jegomościa - który osłabł, bo na to się zanosiło - starały się jakoś mu pomóc. Niestety nie potrafiły nic innego, jak stać bezradnie i wodzić wzrokiem za kimś, kto mógł by ich wyręczyć. Facet był widocznie blady, ale nie wyglądał na zaniedbanego. Kto wie, kiedy ostatnio jadł, a coś gorącego mogłoby mieć kojący wpływ chociaż przez chwilę dla polepszenia jego stanu.

[Reika]

Reikę wyraźnie zaskoczył tłumek, jaki po chwili się zebrał przed ich stanowiskiem. Nie miała pojęcia, że w mieście jest tak wielu potrzebujących. Serce aż ścisnęło jej się z żalu, gdy patrzyła na niektóre, wychudzone twarze i zmęczone życiem oczy. To był naprawdę przykry widok i świadomość tego, że dostaną ciepły posiłek, który pomagała robić, dawał jej nieco otuchy w tej sytuacji. Przynajmniej tak mogła się jakoś przysłużyć. Mimo swoich ponurych myśli, uśmiechała się za każdym razem, gdy przekazywała nową miskę parującego gulaszu i życzyła smacznego kolejnej, ciężko doświadczonej przez życie osobie. Ich uśmiechy i wdzięczność były naprawdę dobrą nagrodą i właśnie dla takich chwil Blondynka zdecydowała się zostać shinobi. Właśnie takie uczynki sprawiały jej największą radość i satysfakcję. Słowa Azumy sprawiły, że szeroko się uśmiechnęła, ale ostatecznie pokręciła przecząco głową.
- Mam dużo innych obowiązków i nie dałabym rady pogodzić tego wszystkiego ze stałą pracą. - Wyznała zgodnie z prawdą. - Ale w wolnej chwili zawsze mogę do was zaglądać, jeśli chcesz.
Wydawała kolejne porcje gulaszu, uśmiechając się ciepło do każdej osoby. Nie chciała, żeby widok shinobi w jakikolwiek sposób działał na kogoś niekomfortowo, bo przecież nie o to tu chodziło. No ale póki co, wszystko przebiegało całkiem sprawnie i nie było żadnych problemów. Spojrzała przelotnie na Azumę, gdy wypowiedział kolejne zdania.
- Rozchwytywana? - Zapytała, zastanawiając się przez chwile. - Nie. Raczej nie, a przynajmniej nie miałam okazji jakoś szczególnie tego odczuć, albo zwyczajnie nie zwracałam na to uwagi. Bardziej chodziło mi o takich, którzy lubią sobie popić i stają się na tyle śmiali, żeby zaryzykować jakiś głupi pomysł, albo burdę. Na nasz widok raczej takie typy wolą zająć się sobą, niż zostać kaleką. Fakt, niektórzy nadal myślą, że kobieta jest automatycznie słabsza, ale nic bardziej mylnego.
W pewnej chwili powstało w ich nielicznym tłumie jakieś zamieszanie, które zwróciło uwagę Reiki. Pospiesznie podała porcję jakiejś starszej pani, po czym poinformowała Azumę, że się tym zajmie. Pospiesznie ruszyła przez tłumek ludzi, aby dotrzeć to jegomościa, któremu najprawdopodobniej zrobiło się słabo.
- Proszę głęboko oddychać. - Nakazała kunoichi, kładąc jedną dłoń na czole pana, a drugą sprawdzając puls na nadgarstku. - To wygląda na osłabienie organizmu. Niech ktoś mi pomoże podprowadzić go bliżej wózka, żebym miała na niego oko.
Z tłumka wystąpiło dwóch mężczyzn, którzy wzięli osłabionego człeczynę pod ramiona i podprowadzili do ściany budynku obok wózka, o którą mógł się spokojnie oprzeć, zaś Reika szybko podeszła do wózka i podstawiła dodatkową miskę Azumie, aby nalał jej gulaszu.
- Mam nadzieję, że to nic poważnego, a powodem zasłabnięcia jest pusty żołądek. - Spojrzała z niepokojem na jasnowłosego chłopaka. - Będę go obserwować.
Gdy dostała porcję gulaszu, szybko wręczyła miskę potrzebującemu panu i upewniła się, że sam da radę zjeść. Jeśli to rzeczywiście z powodu głodu, to po chwili powinno mu się poprawić. Kiedy wszystko będzie dobrze, Reika wróci do wydawania porcji, ale będzie miała oko na dalszy rozwój sytuacji z owym panem.

[Senju Toshio]

Nieoceniona pomoc (D)
[15.1/15+]
Misja dla Reiki. Wszystko to, co działo się za kulisami spektaklu w tym momencie miało swoje odzwierciedlenie. Każdy z tych ludzi doświadczył w swoim życiu czegoś, co nie może zostać ot tak przekazane słowami. Dla pełnego zrozumienia najlepiej byłoby to zobaczyć na własne oczy. Trudno odzwierciedlić duszę człowieka i żadna sztuka ninjutsu nie będzie nigdy tego dokonać. Sedno zaś tkwiło w ludzkim postępowaniu, które łagodzić mogło każde objawy zwątpienia, przekształcając je w potrzebną organizmowi radość. Pomoc, jaką oferowała rodzina Azumy to niewielki dar, jaki na pewno należał się całej społeczności.
Doszło do niecodziennej sytuacji, sądząc po zaskoczeniu ze strony jasnowłosego. Jak dotąd musiał nie ujrzeć podobnego przypadku, żeby cokolwiek się działo. Zwyczajny moment i właściwie najlepszy spotykany, bo na miejscu była Reika. Nikt nie podejrzewał dziewczyny o odpowiednie ku temu zdolności. Przyuczenie do roli Ninja miało także swoje inne, pozytywne strony. Kojarzona głównie z wojenną sztuką profesja odznaczać się mogła na tle pomocy poszkodowanym. Toteż blondynka nie czekała zbyt długo, żeby sprawdzić zamieszanie. Nie było rumoru, a instynkt dokładnie podpowiedział, co to za akcja. Szybkie oględziny dziewczyny nie przeoczyły niczego, ale na samych domysłach nie należało poprzestawać. Zgromadzeni od razu poczuli się lepiej, a napięcie związane z ich wzrokiem zelżało. Azuma również nie pozostał bierny i akompaniował koleżance.
- Proszę, ustawcie się ponownie w kolejce. Wszystko jest opanowane. - zakomunikował pewnie, aby w jego głosie nie zabrzmiała nutka zwątpienia. Niewiedza doprowadzała do tego, że każdemu zdarzyć się może chwila słabości, a nie będąc wykwalifikowanym lekarzem można jedynie liczyć, że ‘wszystko będzie w porządku’. Reika poprosiła dwójkę innych facetów o to, żeby pomogli wstać mężczyźnie. Doprowadzili go na skraj wózka z kotłem, aby tak mógł odpocząć. Azuma czym prędzej napełnił samym bulionem miskę podstawioną przez jasnowłosą. Gorąca zupa z pewnością wyda swoje efekty, a reszta znowu mogła zając się niecierpliwieniem na swoją kolej. Mróz mógł na tyle wycieńczyć organizm osoby, że temu zwyczajnie ugięły się nogi w kolanach. Zazwyczaj typowe. Mężczyzna przy pomocy Reiki zaczerpnął posiłku i przez parę porcji korzystał ze wsparcia. Azuma za ten czas zapewnił, że poradzi sobie sam, aby tylko osłabionemu mężczyźnie zrobiło się lepiej.
- B... bardzo... dziękuję, p-panience. - uraczył Reikę słowami wdzięczności. Po paru minutach powolnego i samodzielnego czerpania z miski twarz jegomościa nabrała znacznego kolorytu. To znak, że jego siły wracały.
- Naprawdę zrobiłaś na mnie wrażenie Reika-san. Kto wie, czy nie spanikowałbym, kiedy zazwyczaj umiem odnaleźć rozwiązanie w sporze. - wypowiedział z podziwem i oddał tym samym hołd w ramach podziękowania za niezłą akcję. Jednak nie na próżno los zdołał spleść ich ze sobą i dać szansę na rozwinięcie znajomości. Azuma przez najbliższe kilkadziesiąt minut rozdał cały zapas, jaki zdołali ugotować. Pozostały już tylko resztki, które można uchować i poczęstować jakiegoś psiaka. Chłopak podziękował wszystkim, którzy dotąd pozostali i oni byli mu wdzięczni, po czym nastał moment pożegnania. Zebranie manatków nie wydawało się już męczące, a sam powrót lżejszy. Zajął o wiele krócej niż podróż w tamtą stronę.

zt. > Punkt gastronomiczny - http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 859#p18859