Przydrożna polana w cieniu drzew

[Hikari]

~ Barbarzyńca ~
Wyprawa B 11/57+
Jun

Rozmyślający nad Głębokimi Odnogami Jun zdradził przybyszowi informację, po której jego kąciki ust uniosły się w górę zostając tam dłuższy czas. Tutejsi nie potrafili używać aury, cokolwiek miał on ma myśli. Przecież nie mógł tak nazywać chakry prawda? Musiało chodzić o potężniejszą umiejętność, z której jest tak bardzo dumny. Dalsza rozmowa była tylko zgodą na przedstawione warunki, czyli poważna walka do jednego trafienia. Pozostało tylko ustalić czy dopuszczają broń.
- Więc powinniśmy użyć pięści, w ten sposób nie będziemy ryzykować poważnego urazu..
Jun powinien to zrozumieć samemu chcąc uniknąć niepotrzebnej rany. Cięcia miecza przynosiły większe niebezpieczeństwa.
- Tylko się nie wystrasz, jakbyś mnie nie poznał po aktywacji aury. W celu wzmocnienia ciała muszę wydobyć na wierzch swoją chęć mordu częściowo tracąc świadomość. Nie martw się, nie zapomnę zasad.
Kończąc swoje zdanie szybko oddalił się na jakieś dziesięć metrów zamieniając uśmiech na lekko zmarszczone brwii. Mężczyzna zaczął też coraz szybciej oddychać lekko się garbiąc. Następne nadeszło spojrzenie, mogące sparaliżować zwykłych ludzi. Było wypełnione okropną żądzą przelewania litrów krwii. Mięśnie również zaczęły się napinać, a cała postura zaczyna coraz bardziej przypominać bestię. Może właściciel czaszki noszonej na głowie przejmował kontrolę, kto wie?
- Zaczynam!
Nie pozwolił Junowi dłużej czekać wystrzelając do przodu z zawrotną prędkością.

[Jun]

- Rok 389 - Wiosna -

---

[/color][/b] " Powrót " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Działo się, działo się szybko i - cóż, na pewno przewidywalnie. Jun zamierzał zrezygnować z użycia miecza - tak jak wspólnie zdecydowali się ustalić. Do starcia miało dojść szybko, samo starcie miało trwać krótko. Zdawał sobie sprawę, że starcie nie potrwa długo. Gdy mężczyzna uprzedził go o swojej zdolności, ten zaczął go uważnie obserwować. Nie marnował jednak czasu i sam zdecydował się skorzystać ze swojej tajnej broni. Przygotował się, skupiał spojrzenie, wyrównał oddech - to było otwarcie pierwszej bramy. Właśnie dzięki temu odpowiednia koordynacja oddechów z działaniami pozwalała mu na zwiększenie swoich zdolności. Nie miał wiele czasu - olbrzym już na niego biegł. Był wściekły, widział to po nim. Nie była to jednak zwyczajna złość. To było coś więcej.

Zdeterminowany Jun zmarszczył brwi i przybrał szybko postawę.Obserwował nogi giganta, gdy ten jeszcze nie znalazł się w jego zasięgu, lecz był już blisko, wykonał szybki sus w prawą stronę, w tej samej chwili złączył dłonie i wystawił je wraz z pchnięciem w bok oponenta który powinien właśnie wbiegać w miejsce w którym on stał przed sekundą. Jun… Wiedział, że oponent jest szybki, dlatego technikę mierzył przed miejsce w którym stał niżeli bezpośrednio w nie. Zamierzał go odepchnąć wraz z niewielkim ładunkiem chakry który wysłał wraz z silnym pchnięciem. Nie zamierzał nic łamać, jeśli jednak do tego dojdzie - tak to już jest w pojedynkach. Co najwyżej zależało mu na tym by przeciwnika nieco wytrącić z równowagi. Może jeżeli nie jest odpowiednio wytrenowany w utrzymywaniu jej - ten się przewróci. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

6 tur + tura otwarcia

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Barbarzyńca ~
Wyprawa B 13/57+
Jun

Wojownicy przed rozpoczęciem pojedynku rozpoczęli swoje przygotowania poprzez aktywację ukrytych zdolności. Jun polegał na wyrównaniu oddechu, można powiedzieć jednoczesnemu uspokojeniu umysłu i ciała, a następnie otworzeniu pewnego punktu na ciele nazwanego bramą. Jego rywal odpowiedział mu skrywaną wcześniej dzikością pierwszy przystępując do szarży mimo to nie wykonując żadnego konkretnego ataku. Wygląda jakby chciał swoją masą kogoś staranować, ale prawdę mówiąc wyczekiwał reakcji shinobiego. Gdy tylko zobaczył uskok skupił się na jedynym potencjalnym zagrożeniu, czyli rękach delikatnie wyprzedzając Tamoriego. Złapał go za nadgarstki odbijając w lewo, a następnie wykorzystując siłę rozpędu pociągną z sobą i rzucił nim na dziesięć metrów w pustą polanę. W tej sytuacji niemożliwe było odpowiedzieć, pozostało tylko wylądować unikając obrażeń.
- Gdybym nie znał tej techniki mógłbym oberwać huhu.
Powiedział z uśmiechem sięgając do swojego karku aby go zacząć masować przez chwilę. Można zauważyć, że specjalnie wybrał miejsce lądowania pozbawione głazów czy drzew. Z łatwością mógł tam pokierować czyimś ciałem próbując je uszkodzić. Nawet pochłonięty chęcią mordu wciąż zachowywał część świadomości.
- Więc chcesz kontynuować? Tylko teraz dostrzegam dlaczego walcząc na poważnie moglibyśmy siebie skrzywdzić, więc możemy na tym zaprzestać.

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Wiosna -

---

[/color][/b] " Powrót " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Jun zagrał defensywnie, bo na samą defensywnę się nastawił od początku w tym starciu, gdy tylko dostrzegł ile siły dodało wielkoludowi zdenerwowanie, a raczej - determinacji, co przełożyło się na siłę z którą mógł uderzyć. Tamori był niezwykle zaskoczony szybkością i dodatkowym przyśpieszeniem jakiego dostał wielkolud. Zupełnie go zaskoczył swoimi ruchami - zdolnością szybkich odczytania jego poczynań, oraz opanowaniem w tym stanie - o czym zresztą również mówił kilka chwil temu.

Wszystkie zmysły barbarzyńcy były wyostrzone w tym stanie, możliwe, że bardziej niż te Jun’a. Kapelusznik gdy tylko połapał się, że sytuacja z dobrej, zmieniła się w złą w ułamku sekundy od razu puścił chwyt techniki i zaczął się ustawiać w locie tak by sam lot, oraz lądowanie, nie okazały się dla niego przesadnie bolesne, albo krzywdzące. Wolał spaść jak kot - na cztery łapy, o ile było to możliwe. Przegrana z takim ciosem i ruchem jest żadną hańbą, tylko, że sam Tamori liczył, że pokaże znacznie więcej niż to. – A więc znasz ją… — wypowiedział to zdanie podczas gdy otrzepywał się i podnosił z ziemi. Widział, że rzucił go w kierunku dosyć bezpiecznym, nie chciał go zabić, ani przesadnie skrzywdzić - doceniał to.

– By mieć pewność, że cię nie zawiodę, musiałbym poświęcić na to całą energię. — Westchnął ciężko i przeciągnął się kilkukrotnie, wprawiał stawy w ruch. – Masz rację. — Dodał na koniec, choć same słowa do których się odnosił padły chwilę temu. – Co planujesz? — Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Barbarzyńca ~
Wyprawa B 15/57+
Jun

Wylądowawszy na jednym kolanie Jun mógł szybko powstać do kontynuowania pojedynku, tylko obecnie miało dojść do jego przerwania. Obcy na tych ziemiach mężczyzna zreflektował swój wcześniejszy pomysł i zaproponował zaprzestanie sparingu po pierwszym zderzeniu. Dla prawdziwego wyzwania obaj musieli walczyć poważnie, a wtedy łatwo mogło dojść do kontuzji. Tamori szybko się z tym zgodził przeciągając kilkukrotnie przed pozwoleniem na ponowny odpoczynek stawom, a jego dotychczasowy rywal przeszedł do rozładowywania negatywnej energii poprzez potężne uderzenie z całej siły pobliskiego drzewa. W powietrzu uniosły się wszędzie łupiny od pękającego drewna, a huk rozniósł na całą okolicę.
- No od razu lepiej.
Złapał się za lewą dłonią za prawe ramię robiąc ręką kilka obrotów, a w drzewie pozostał kraterek dwukrotnie większy od jego pięści. Na pytanie chwilę się zamyślił.
- Kontynent jest mi zbyt obcy abym tu siedział, lepiej będzie jak wrócę do wioski. Nie poznałem świata, ale pewnie nic nie tracę.
Wzruszył ramionami przywdziewając uśmieszek zupełnie pozbawiony żądzy mordu jaką posiadał podczas sparingu.
- Słuchaj może zechciałbyś pójść ze mną? Samotna podróż po głębokich odnogach jest ciężka, a może spodobałaby się tobie osada przepełniona prawdziwymi wojownikami. Musiałbyś co prawda pokonać strażnika, toć dasz sobie radę.
Barbarzyńca przeszedł do rzeczy dość bezceremonialnie. Zaprosił prosto z mostu do swojego domu ostrzegając o zasadzie dla każdego przybysza. Pozostała tylko decyzja Juna, ale czy nie zapomnieli jeszcze o czymś?
- Swoją drogą zapomniałem się przedstawić. Mówią na mnie Ginrou, miło mi.
Podszedł wyciągając dłoń do przodu, ale gdy gest został odwzajemniony złapał za nadgarstek, a następnie zderzył się klatką piersiową z zaskoczenia nie żałując swojej siły...

[Jun]

- Rok 389 - Wiosna -

---

[/color][/b] " Powrót " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Obserwował ruchy olbrzyma gdy podnosił głowę. Uderzenie w drzewo było widowiskowe - sprawiało dobre wrażenie, osobnika rzeczywiście silnego, a ponad to - pewnego swoich zdolności. Kogoś wartego walki, osoby wartej wyzwania i znajomości z nim. – Kontynent zawsze jest obcy — Dodał do jego wypowiedzi swoje własne przemyślenia. Zbyt dużo tutaj klanów, rodzin o specyficznych zdolnościach które ci się nawet nie śniły. Mięśniak miał pecha, że trafił na Shigashi, tutaj mógł spotkać dosłownie każdego. Zatrzymywanie go byłoby odbieraniem mu inicjatywy. Nie chciał go zatrzymywać, wiedział co dla niego dobre. Ten jednak zrobił coś niespodziewanego. – Nie zaszkodzi — Odparł Jun, zdając sobie sprawę z tego, że podróż rzeczywiście będzie trudna, nie znał terenu, a z przewodnikiem takim jak owy paker na pewno sobie poradzą, poza tym sam będzie mógł nakreślić mapę tego miejsca, choćby częściową, prowadzącą do osady, oraz miejsc na drodze. No i wyzwanie ze strażnikiem wcale nie było czymś na co Jun by się nie pisał, może był silniejszy, może słabszy od obecnego przeciwnika... Jedno było pewne - tam będzie mógł dać z siebie wszystko, bez wstrzymywania się.

– Pójdę... — upewnił się, że barbarzyńca zrozumie co miał na myśli. Odwiedzenie takiej osady może być doświadczeniem na jakie nikt inny sobie do tej pory nie pozwolił, zresztą... Tacy wojownicy mogą być warci znacznie więcej niż banda shinobich. – Jun — Uścisnął dłoń olbrzyma imieniem Ginrou. Jego dalsze poczynania mogły zaskoczyć kapelusznika, ten jednak spodziewał się tego typu gestów. Nie protestował jednak. Poprawił po wszystkim kapelusz, założył plecak i zerknął na swojego nowego towarzysza podróży – Za tobą więc — Szedł dziarsko i po samurajsku. Nie miał się z czym kryć. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Hikari]

~ Barbarzyńca ~
Wyprawa B 17/57+
Jun

Dotychczasowa rozmowa toczyła się bez problemu, ale nadszedł moment gdzie przybyszowi było obce jedno słowo. Słysząc "kontynent" zrobił dziwną minę, ale nie zamierzał się dopytywać. Miał swój honor i dumę, albo domyślił się znaczenia z reszty zdania. Czy to jest jakkolwiek istotne? W żadnym stopniu, bo pozostawił to milczeniem przechodząc do propozycji wspólnej podróży... Do tego Juna długo nie trzeba było namawiać, chwilę pomyślał znajdując same plusy. Zgodzenie się było naturalną koleją rzeczy, która uradowała naszego nowo poznanego towarzysza.
- Nie spodziewałem się tak łatwej zgody.
Z uśmiechem wymienił się imionami oraz gestem powitania godnym prawdziwych wojowników aby kapelusznik oznajmił gotowość do drogi zaskakując rozmówcę.
- Nie potrzebujesz się przygotować?.
Wracając do zmysłów postanowił nie kopać głębiej zanim ugrzęźnie więc machnął dłonią zbywając zadane przed chwilą pytanie.
- Zresztą nieważne, możemy ruszać. Miałem uzupełnić zapasy w wiosce, ale możemy też polować po drodze. Prędzej czy później musielibyśmy.
Włożył jedną dłoń pod czaszkę na głowie drapiąc się sekund pięć po głowie, aby dostać jakiegoś przebłysku.
- Dobra to zbierajmy się.
Nie mając co zbierać Ginrou wyruszył razem z dziarskim samurajem w odwrotnym kierunku niżeli szlak. Wątpliwe aby jakimś wcześniej podróżował, zresztą czy znajdziemy jakikolwiek w tamtym kierunku? Dobre pytanie bez tymczasowej odpowiedzi, trzeba się zdać na przewodnika z zerową wiedzą na temat kontynentu w tym Shigashi. Jak źle to mogło się skończyć? Przynajmniej dostaniemy rozrywkę w postaci rozmowy.
- Swoją drogą wasze imiona coś oznaczają? W moim przypadku Gin pochodzi od srebra, a rou od wilka. Mój starszy brat to kinrou czyli złoty wilk. Mamy ten zaszczyt pochodząc z głównej linii, bo w naszych żyłach płynie krew tego zwięrzęcia, a tak przynajmniej gadają.

Z/T -> Szlak Transportowy

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Chwila wytchnienia " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] W końcu kapelusznik powrócił na nieco bardziej znane mu tereny. Musiał wrócić do swojej rutyny wraz z powrotem w to miejsce. Co prawda, miał jeszcze do odwiedzenia Yinzin, ale wpierw musiał zdać raport ze wszystkiego, czego się dowiedział w Oniniwie. Przez ilość okropieństw, do jakich tam doszło począł nawet rozważać udanie się na Yinzin i poinformowanie tamtejszych władz o losie swojego wychowanka Seinaru, póki co były to jedynie ulotne myśli, którymi zbyt długo sobie głowy nie zaprzątał. Usiadł pod jednym z drzew i ściągnął z siebie wszelkie torby i śpiwory. Musiał wrócić do treningów. Dzisiejszy na pewno nie będzie jedynym, nad którym spędzi sporo czasu. Rutyna wymagała od niego, by jednak zaczął już dzisiaj, jeszcze nim poinformuje o swoim powrocie i poprosi o rozmowę.

Gdy już zaczął, to sięgnął miecz. Wolał mieć go w dłoni w trakcie ćwiczeń. Doskonale wiedział, że i bez niej może ćwiczyć, to właśnie jednak miecz był jego sztandarowym orężem, dlatego ćwiczenie wraz z nim pozwalało mu zachować pewnego rodzaju balans i przyzwyczajenia. Potrzebował opracować coś nowego. Ruch, który pozwoli mu na szybkie zbliżenie się do przeciwnika, tudzież szybką ucieczkę, coś, co rozszerzy jego zakres ruchów ponad natychmiastowy doskok. Wstyd się aż przyznać, że do tej pory niczego takiego sobie nie wypracował. Dzisiaj zamierzał naprawiać ten błąd. Zaczął od uspokojenia swojego oddechu, skupienia się całkowicie na sobie i okolicy. To właśnie w tej chwili zamierzał wykorzystać jak najwięcej energii do odbicia się od ziemi. Z początku robił to w biegu, później próbował swoich sił z miejsca. Szukał wariantu, który będzie mu odpowiadał najlepiej, a skoro już robił wypad do przodu, który miał nie tyle skracać dystans, co sprawiać, że potencjalny przeciwnik będzie zaskoczony, myślał też nad zadaniem ciosu w trakcie tego ruchu. Naturalnym wydawało się wejście w kogoś z barkiem, nie mniej było to bardzo mało praktyczne i nie pasowało do szybkiego stylu walki, jaki preferował. Skupił się więc nad czymś innym, wykorzystaniem miecza, dlatego wystawił go przed sobą i w trakcie ruchu nóg prostował ręką by nadać sobie jak największy zasięg, a co za tym idzie - zmniejszyć odległość do potencjalnego wroga czym prędzej. Jun nie był z tych którzy po jednym udanym ruchu, czy teorii decydowali się, że to już koniec. Zawsze preferował pewność ponad wątpliwością, dlatego mimo, że wykorzystanie swoich zdolności do wykonania takowego ruchu przychodziło mu łatwo, to nie zmieniało nic w kwestii treningów które zamierzał wykonać później, by ruch ten dopracować i pilnować samego siebie i swojej dyscypliny. Miał na to czas, w końcu obecnie jedynym co go ograniczało to złożenie raportu, dlatego i jutro i po jutrze, i przez kolejne kilka dni miał odpowiednią ilość czasu by dopracować ten ruch odpowiednio. Swoista szarża nie była jedna jedyną rzeczą jaką zamierzał dzisiaj ćwiczyć. By jednak zacząć naukę czegoś więcej, potrzebował się odpowiednio przygotować, a to wymagało wizyty w mieście choćby na chwilę.

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Chwila wytchnienia " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Jun zrobił sobie przerwę w ćwiczeniach. Nie mógł kontynuować ćwiczeń, dopóki nie wyposaży się w narzędzia, które mu takowe umożliwią. Pracowanie nad jedną techniką w tym samym okresie było zwyczajną stratą czasu. Nawet dzieci uczyły się więcej na raz, poza tym, również potrzebował zmiany, by ćwiczyć inne rejony ciała, dlatego też udał się do miasta. Nie spędził w nim dużo czasu, potrzebował kupić kukłę treningową i doskonale wiedział, po co szedł. To mogła być inwestycja w przyszłość, dziwne, że wcześniej o takowej nie pomyślał. Nie mniej po paru godzinach spędzonych na mieście powrócił do swojego treningu odbywającego się na polanie.

Sporo potrafił w kwestii tego co zamierzał ćwiczyć. Sam Manekin był mu potrzebny jako coś, co nie będzie się opierać ani zbytnio marudzić na spory łomot, jaki może mu sprawić. Drewno to dalej drewno. Nie jest niezniszczalne, ale wciąż lepiej złamać i uszkodzić lalkę niż swojego sparingpartnera, tak przypadkiem. Kapelusznik wiedział ja skupiać swoją energię i wykorzystywać całe sto procent możliwości swojego ciała, gdy tylko tego chciał. Postawił się lalkę i podparł ją jakimś kijem by równo stała w powietrzu. Nie musiał być wytrzymały, ani przetrwać solidnego kopniaka. Gdy już wszystko przygotował to znów, tak jak i przy poprzedniej technice podjął się skupienia energii w nogach, by szybko ruszyć do celu. Zbliżył się do lalki i natychmiastowo pochwycił jedną z kończyn. Nie opierała się, więc było to proste, nie musiał też wkładać w to zaskakująco dużo siły. Najważniejszym było odpowiednie jej włożenie w zależności od swojego oponenta, przed którym się stawało. Im oponent silniejszy, tym więcej, doskonale o tym wiedział, że nikt nie da mu się tak od razu pochwycić, co jednak wymagało ćwiczenia ze strażą w przyszłości. Obecnie skupił się na jednym elemencie, bezpiecznym pochwyceniu przeciwnika.

Dopiero na drugi dzień, gdy zakończył ćwiczenie rozbiegu i odpowiedniego wybicia z mieczem, zaczął rozwijać swój nowy ruch. Pochwycenie lalki było czymś oczywistym co robił wraz z innymi opanowanymi ruchami, to część dalsza, wyrzut była najważniejsza. Sam wyrzut z początku opierał tylko na brutalnej sile, by posłać przeciwnika na podłogę, szybko jednak zdał sobie sprawę, że ten może szybko wstać i tak całkowicie zniweczyć jego ruch, a samo niebezpieczeństwo tylko rosło. Ćwiczył więc dalej nad wypuszczaniem lalki wcześniej, szukał dla siebie idealnego momentu na wypuszczenie. Szukał znaków, odliczał czas. Podejmował się różnych metod na przeciągu kilku kolejnych dni by wybrać najlepszą. Dopiero gdy to uczynił, udało mu się wyrzucić przeciwnika w powietrze, tym razem kukłe, która zbyt się bronić nie mogła. To był krok ku czemuś więcej, bo właśnie ten ruch umożliwiał wykonanie ich dużo większej ilości. Tak więc w trakcie chwytania za samą rękę i przerzucania kukły przez ramie, szybko puszczał, by pęd w który ją wprowadził, resztę rzeczy robił już sam. Przekazanie tej siły w początkowym ruchu i chwycie było sednem nad którym wciąż pracował. Latająca kukła zbyt wiele zrobić nie mogła. Prawdopodobnie latający i zaskoczony człowiek również, a tutaj była już tylko krótka droga do wykonywania ruchów kolejnych, które mogłyby dobić przeciwnika który nie ma możliwości unikania ciosów w powietrzu. Miał multum ruchów które mogły z tej przewagi skorzystać.

Gdy już na dobre się zadomowił w Shigashi no Kibu na nowo, to zdecydował się zabrać na treningu kilku współpracowników, by to właśnie z nimi przećwiczyć swój ruch, tym razem na żywych obiektach. Musiał ćwiczyć odpowiednie rozłożenie siły, nie chciał ich w końcu skrzywdzić, ale zaczynał od siły niewielkiej i po prostu ją zwiększał gdy potrzebował. Taki trening nie był jednorazowy, bo wiele rzeczy mogło pójść nie tak, a jak każdy wie - lepiej kontuzji unikać, niż je leczyć. Ważne było odpowiednie zaznaczenie i pokazanie ćwiczącym wraz z nim tego, jak należy się przygotować na odparcie tego ruchu i zniwelowanie potencjalnych ran. Na wiele można było się przygotować poprzez odpowiednie ustawienie nóg, napięcie lub rozluźnienie konkretnej części ciała, czy nawet postawę. Wszystko było ważne w walce i ciężko było tego pilnować by przygotować się na odparcie każdego ruchu idealnie, lecz w trakcie treningu nie było ku temu żadnych przeciwwskazań. Z tego samego wniosku wychodził Jun gdy zaoferował ćwiczenia. Kontynuował też pracę nad innymu ruchami których naukę rozpoczął po powrocie do miasta.

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Jesień -

---

[/color][/b] " Chwila wytchnienia " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Po zakończeniu jednego z treningów, który miał zakończyć wszelkie ćwiczenia na dziś dzień, udał się do miasta, pożegnawszy się z miejscem ćwiczeń i potencjalnymi kolegami. Następny poranek miał być wyjątkowy, bo czekała go wizyta u przełożonego z Gildii kupieckiej. Jun nie zamierzał przyjść na miejsce nieprzygotowany. Rzecz jasna wszelkie przygotowania rozpoczął dopiero o poranku dnia następnego. Musiał być czysty i robić dobre wrażenie, podobnych rzeczy wymagano od samurajów, więc wcale nie zamierzał czuć się gorszy. Zdecydował jednak, że tym, co zaprezentuje go lepiej, będzie zbroja, która niedawno dotarła. Znacznie lepiej to zrobi niż ciut droższa koszula. Był w końcu wojownikiem i tak się chciał prezentować. Jak ktoś, kto jest w stanie zrobić wiele przy pomocy miecza, a nie jak jakiś kupiec.

Z rana udał się więc do łaźni, a gdy się odpowiednio oporządził, czyli wymył, uczesał, ogolił i rzecz jasna przywdział swoją zbroję, wziął miecz. To ruszył w stronę siedziby Gildii, tłocznymi ulicami miasta, kroczył nimi jak zawsze. Dumne i jak tutejszy stróż prawa. Może i wyglądał lepiej, ale na pewno nie uchodził za najbardziej okrzesanego i kulturalnego z tutejszych obrońców.
- Siedziba władzy - Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Po opuszczeniu miejskiej bramy niezbyt długo kierował się ścieżką, by później zboczyć z niej do lasu przy okazji pierwszego rozwidlenia, które prowadziło do okolicznych farm. Ścieżka w lesie miała go zabrać w okolice znanej mu już polany. To właśnie tam po raz pierwszy starł się z barbarzyńcą z głębokich odnóg. Wojownikiem, jakiego nie było dane mu spotkać przedtem. Może nie pokazali sobie wzajemnie dużo ponad własne możliwości, to było to spotkanie unikatowe jak na te tereny. Można wręcz rzec, że natrafili na siebie, bo tak właśnie miało być. Tamori wątpił by barbarzyńca napotkał kogokolwiek innego w tej metropolii kto byłby godny starcia z nim.

Zerkał na polanę ze spojrzeniem pełnym znudzenia codzienną rzeczywistością. Treningi były normą, nie ekscytował się nimi, bo nie było czym, to własne zasady, własne przekonania, nic więcej, ale mógł być dumny z tego, że rzadko jakkolwiek je opóźniał, lub z nich rezygnował. Miał swoją regularność. Dzisiaj po prostu było później. Kapelusznik skierował się do jednego z drzew na skraju polany i tam rozładował wszystko, co ciążyło mu na plecach. To jest torby i ekwipunek. Zbroję również zdjął, bo rozgrzewkę i początek treningu lepiej wykonywać bez dodatkowego obciążenia, dodając wymagane elementy z kolejnymi chwilami i próbami.

Tak przygotowany zaczął swoje standardowe ćwiczenia, by przygotować się do faktycznych prób walki mieczem. Nieco się rozciągnął i wykonał kilka innych ćwiczeń, które szybko powinny przywrócić go do formy. Gdy już był gotowy po jakiejś pół godzinie, sięgnął swój miecz i zdjął go z pleców. Opuścił ostrze i po wzięciu kilku oddechów rozejrzał się. Było pusto, słońce świeciło z odpowiedniej strony i nie zasłaniało widoku. Chwila ta wydawała się na idealną do ćwiczenia swojej postawy bojowej, oraz sprawności z orężem w dłoni. Jun nie potrzebował dużo więcej by pogrążyć się na dobre kilka minut w tańcu wymachów i pchnięć, ćwiczył pamięć mięśniową. To właściwie było najważniejsze, bo nawet jeśli nie zdążyłeś pomyśleć, to właśnie ta pamięć pozwalała ci wykonać cios w odpowiedni sposób, wkładając w niego odpowiednią siłę i kąt, nawet jeżeli nie widziało się celu, lub nie miało możliwości skupić na wykonywaniu ciosu. Przyzwyczajnie i dyscyplina pozwalała się opanować i uwierzyć w swoje zdolności.

Kapelusznik w nie nie wątpił, właśnie dlatego, że przychodził tu często i zawsze znajdował czas by pogrązyć się w tym treningu, przerywając go od czasu do czasu by złapać oddech i posiedzieć kilka minut. Po chwili przerwy jaką sobie zrobił nadszedł czas na faktyczne rozpoczęcie ćwiczeń, to była rozgrzewka którą należało zakończyć. W tym momencie Jun przyjął pozycje i opuścił miecz wzdłuż ciała. Zerwał się do biegu i wykonał skok. Miał zamiar wyskoczyć jak najwyżej i z jak największym impetem uderzyć w ziemię. Oczywiście w trakcie samego upadku nie miał zamiaru uderzać ostrzem w ziemię. To miało się wydarzyć tylko w chwili gdy miał pod sobą przeciwnika. Wysoki i ciężkie lądowania były jedynie ćwiczeniami opartymi o wytrzymałość i siłę, by przyzwyczaić ciało do gwałtownych obciążeń. Jun lubił szybkie ataki które nie wymagały od niego wykonywania nie wiadomo jak doskonałej precyzji. Stąd też poszukiwał możliwości wykonania idealnego doskoku który pozwoli mu nie tylko na dopadnięcie swojego wroga, ale również pozowoli mu na wykonanie wielu cięć za pomocą jednego ruchu w którym był już chyba ekspertem.

Tego samego dnia do wykonywanych skoków dodał kolejne ruchy, zaczął od wykonania jednego cięcia, które musiał w samym locie korygować, a szeroko zadany cios miał ciągnąć go dalej i ułatwiać dalsze wprawienie ciała w ruch, w kilkadziesiąt obrotów. Wielu nie potrafiłoby utrzymać sensownego poziomu celności swoich cięć, lecz nie Jun który mógł to opanować po odpowiednim treningu. Na tym zakończył swoje ćwiczenia pierwszego dnia i wrócił do służby na mieście. Gdy pojawił się tutaj następnego poranka jego ćwiczenia wyglądały nieco inaczej, tak samo jak przedtem, zaczął je od rozgrzewki, lecz tym razem gdy ją zakończył, skoki wykonywał z dodatkowym obciążeniem. Zbroją i hełmem które zdecydował sie ze sobą przytaszczyć.

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Wszystko, co robił, miało swój cel. Chciał jak najbardziej zwiększyć swoją masę i siłę uderzenia w ziemię poprzez najpierw obciążenie, a później przekierowanie swojej siły do uderzenia nogami w ziemię. Dopiero później miał zamiar przećwiczyć to wraz z bronią. Ostatecznie nie wiedział, w jakiej formie przyjdzie mu ten skok wykonywać w przyszłości, a z samej szermierki nie słynął, bo jego styl był bardziej dziki i pełen szalonych cięć.

Jak poczuł się pewniej w powietrzu, nosząc jednocześnie zbroje, to zaczął wprowadzać swoje ciało w rotacje, doprowadzając w nim do cięć. Póki to było ćwiczenie, to trudno było dostrzec wszelkie błędy, ale pewne było to, że jest w stanie wyczuć, gdzie powinien włożyć więcej siły i w jakim momencie obrotu powinien użyć więcej siły, by atak nie tylko dotarł do swojego celu, ale zadał mu dotkliwą, ciętą, lub rwaną ranę. Kolejno wykonywane obroty powinny dodatkowo zwiększyć możliwości każdego kolejnego cięcia, jeśli nie zostaną odpowiednio szybko zatrzymane, o co będzie już musiał zadbać miecznik, by nikt nie wytrącił mu z rąk broni. Cały kolejny dzień spędził na wyskokach i doprecyzowaniu obrotów oraz korekty ich w trakcie lotu.

W końcu nadszedł czas na kolejny etap, ostatni. Ten wymagał odpowiednich obrotów i przerwania ich w odpowiedniej chwili by zadać kończące serie cięcie, mające przekazać jak najwięcej siły z masy, oraz obrotów na przeciwnika, a zarazem wbić go w ziemię. Tym razem Jun pojawił się na miejscu z mieczem treningowym oraz manekinem którego również wysposażył w drewniany miecz, ustawiającego rękę w pozycji imitującej blok nadchodzącego z góry ciosu. Tutaj potrzebował zaangażować się znacznie bardziej niż przedtem, musiał też zachować ostrożność bo nie chciał zrobić krzywdy sobie, ani uszkodzić sprzętu, stąd drewniane substytuty. Ustawił się w odpowiedniej odległości którą przedtem wymierzył. Skoczył w powietrzę i zaczął się obracać już od chwili wybicia się w powietrze, w samym locie starał dać się ponieść im na tyle by jak najbardziej zwiększyć ilość wykonanych obrotów nim odległość między nim a manekinem zaczęła robić się niebezpiecznie bliska. Nie przerywał obrotów aż do ostatniej chwili, bo właśnie w tym momencie musiał odpowiednio je przyśpieszyć, bądź zwolnić by sam nie nadziać się na drewniany miecz. To ostrze miało uderzyć pierwsze a masa i siła nabrana wraz z obrotami, miała zrobić resztę. Jun po trafieniu w swój cel dociskał drewno najmocniej jak tylko potrafił by dognieść lalkę do ziemii nim całkowicie się zatrzymał. Zawsze istniała możliwość, że ten cios nie zatrzyma się na wrogim ostrzu a sprawi, że Tamori będzie się kręcił dalej, lecz tym razem nie brał tej możliwości pod uwagę. Wbił lalkę w ziemię i nie odskakiwał daleko na bok, parł dalej az znalazł się na ziemii w niewielkiej dziurze po wykonanym ciosie z połamanym drewnianym manekinem. Drewniane substytuty broni również nie były w najlepszym stanie po takim używaniu.

Jun wiedział, że tak silny cios może zaskoczyć przeciwnika, albo nawet kilku, dlatego miał zamiar kontynuować ćwiczenia by dopracować prędkość obrotów oraz samą siłę uderzenia, by ta nie zaskoczyła go niegatywnie w nieodpowiednim momencie.

  Ukryty tekst

Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 390 - Wiosna -

---

[/color][/b] " ... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=IrEm9eW ... U&index=11[/youtube] Jun wstał po tym jak zadał ostatnie z trafień w dzisiejszym dniu. Ćwiczył tak już od jakiegoś czasu. Teraz mógł ze spokojem uznać, że rzeczywiście opanował ten dziwaczny ruch, który sobie wymyślił. Skierował się w pobliże drzewa i rozsiadł się przy nim, spoglądając na utrzymujące się w górze słońce. Nie myślał teraz o niczym szczególnym. Łapał zwyczajnie oddech. Darował sobie ściąganie zbroi, bo lżej było w niej wrócić niżeli targać ją ze sobą w worku, albo torbie. Gdy poczuł, że odzyskał już siły, zebrał się na równe nogi, otrzepał i sprawdził swoją torbę. Wyciągnął z niej przedtem przygotowaną przekąskę. Kilka kolejnych chwil spędził podparty o drzewo, pałaszując jedzonko.

Po skończeniu skierował się do pobojowiska powstałego na skutek jego ćwiczeń. Pozbierał połamane elementy drewnianych mieczy i lalki. Wziął, co jeszcze się nadawało, a śmieci spakował do drugiej torby. Nie chciał zostawić na tej polanie zbyt dużo znaków swojej bytności, bardziej z przyzwyczajenia niżeli jakiegoś poczucia obowiązku dbania o środowisko. Tak przygotowany ruszył w stronę pierwszych drzew, które skrywały za sobą nieco kolejnych połaci zieleni, by ostatecznie odsłonić widok na niedaleką ścieżkę.

Ścieżka, którą się kierował po opuszczeniu leśnej polany prowadziła go do Shigashi no Kibu, wymijając okoliczne farmy, czy też ludzkie domostwa. Skierował się do pierwszego rozwidlenia, a potem w stronę miasta, jak prowadził go drogowskaz. Po jakimś czasie znalazł się przed bramą, którą przekroczył. Nim na dobre wkroczył w miasto, pozostawiając trening za sobą, skierował się do jakiegoś miejsca, w którym mógł pozbyć się części śmieci. Później poszedł do domu, gdzie odniósł zdezelowany manekin, który trzeba będzie naprawić, albo zwyczajnie zakupić nowy. Nie zastanawiał się jeszcze nad tym zbyt długo.
- Rynek - Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Misae]

Gdyby Tomoe/Hoyt - niepotrzebne skreślić miał rękę to by nią machnął, jakby na potwierdzenie, że temat jest już nieistotny, ale za to miał łapkę więc machnął łapką. Wszystko było już na swoim miejscu.
-Najważniejsze, że teraz mam ciepłe posłanie, zawsze pełny talerz - o głupkowatym ale ciepłym ubranku na zimę nie chciał wspominać bo to już był troszkę wstyd, szczególnie przed nowym kumplem. Życie jednak się zmieniało. Wiele zależało od ludzi, których spotykało się na swojej drodze. Na samym początku miał pecha. Spotkał potwory w ludzkiej skórze. Skrzywdzili go, prawie nie zginął, ale potem przeznaczenie splotło jego ścieżki z jego nową przyjaciółką. Może go nie rozumiała, ale dbała o niego jak nikt inny. Dała mu opiekę i mimo, że nie posiadała tak fajnych uszu nie zamierzał jej zamienić na nikogo. Zaraz potem jego nowy kumpel na chwilę miał się oddalić. Odpowiedziało mu tylko skinienie głową.
Przez ten czas nieco dalej atmosfera ewoluowała. Z żałoby, wściekłości teraz przeszli do planowania. Było w tym wiele sensu. Mózg nie mógł skupiać się na raz na zbyt wielu aspektach na raz, dzięki czemu wszyscy choć na chwilę poczuli się relatywnie lepiej. Misae przysłuchiwała się z uwagą wszystkiemu co mówili, jednak ilość informacji, danych i sekretów jakie zostały poruszone jednego dnia, powoli zaczynały być męczące. Jeśli wieczorem nie skończy się to wszystko migreną to chyba będzie mogła zaliczyć ten dzień do udanych. Może nie, ale chociaż będzie to jakiś uśmiech losu.
Starała się siedzieć swobodnie, w miarę prosto, nie marszczyć czoła na wszystkie historie o mafii, bestiach, mężczyźnie, który odpowiadał za śmierć Seinaru. Miała nadzieję, że dadzą jej szansę się ze wszystkim choć odrobinę zaznajomić, bo na razie wpadła na głęboką wodę, mętną, ale dno, od którego będzie mogła się odbić było już naprawdę niedaleko. Dopiero kiedy usłyszała swoje imię jej kolorowe oczy najpierw zwróciły się w kierunku bursztynowych, a zaraz potem kruczoczarnych. Mentor? Test? Czyli dostała szansę. Bardzo miło. Teraz jeszcze go jakoś zaliczyć i będzie z głowy. Zobaczymy co z tego wyjdzie. Najważniejsze dla niej było, że widziała w spojrzeniu Kuroi'a tej złości co chwilkę temu. Przypomniał jej tego Kumę, którego spotkała wtedy dwukrotnie na trybunach czy w Ryokanie.
-Tak, jak najbardziej, jeżeli ty również Kuroi-san - postanowiła dać mu ostatnią szansę na wycofanie się. Dla obu zapewne będzie to ciekawa przygoda. Wszystko było przed nimi, a na drodze, którą od teraz zaczną podążać czekało na nich wiele przygód. Pięknych? Przerażających? Zapewne obie odpowiedzi były prawidłowe.
-Dobrze, dziękuję za troskę - uniosła wzrok na szkarłatne tęczówki prowodyra całej tej eskapady. Uśmiechnęła się do niego pogodnie.
W końcu jednak zdecydowali się wyjść. Może odpocząć, było już naprawdę późno i każdy potrzebował odrobiny czasu aby wszystko przerobić w głowie i poukładać sobie plan na kolejne dni, miesiące. Sama miała wiele do przerobienia. Opuścili Fugu i ruszyli gdzieś w stronę znaną tylko najstarszemu z nich. Rodzice by pochwalili odpowiedzialność. Iść spać z trzema mężczyznami w najbardziej zdemoralizowanej ze znanych jej prowincji, nie wiadomo gdzie... tak. Tia, dumni jak diabli. A co dopiero na to, że tylko Kuroi z tej grupy nie miał okazji jakoś dzielić łoża z białowłosą. Wszystko przed nimi, wszak kilka chwil wcześniej Ichirou połączył ich drogi w jedną.
Kiedy tak szli, podeszła do białowłosego, spojrzała na niego, odczekała chwilę jakby się nad czymś zastanawiała, po czym jak gdyby nigdy nic złapała go za policzek niczym ciotka dawno niewidzianego siostrzeńca i zaczęła go za niego puckać. Zasłużył.
-Kyoushi-san, ty i te twoje niespodzianki - powiedziała, nie przejmując się już za bardzo co o niej pomyślą pozostali. Miała dzisiaj prawdziwy rollercoster emocjonalny, więc zasłużył teraz na taką "karę". Spodziewała się... dobra, nie wiedziała czego może się spodziewać, nie przy nim, ale nigdy nie powiedziałaby, że spędzi wieczór w taki sposób. Miało być luźno, przyjemnie, a tu walec przejechał po nich nie zostawiając po sobie nawet kawałka. Wiedziała, że za część rzeczy nie może winić Kota. Nie mógł ich przewidzieć i w sercu było jej z tym czego się dowiedział na spotkaniu, jednak za samo wproszenie jej na spotkanie Klepsydry bez informowania o tym kogokolwiek wcześniej zasłużył na tarmoszenie za polika! Sam jakby nie było zgodził się na to aby go pobiła po spotkaniu, więc musiał się szykować na to, że przyjdzie i odbierze swoją słodką zemstę.

[Ichirou]

Nie zająknął się nawet, gdy padł temat wciągania mieszkańców kupieckiego miasta w mafijne wojny. Dbanie o szarych ludzi w jego przypadku ograniczało się do dbania o ludność pustyni, choć jej dobrobyt i tak nie spoczywał na podium jego priorytetów. Biorąc udział w bitwach, maszerując naprzeciw zajmowanemu przez kościanych Atsui, czy dołączając do rebelii w Tsurai nie zaprzątał sobie za bardzo głowy losem zwykłych cywili. Zamiast słuchać nauk starszych krewniaków o tym, że rolą shinobi jest służba dla klanu i podległej mu ludności, wolał oglądać się za pannami. Na starość mu się nie odmieniło. I chociaż nie można było odmówić mu patriotyzmu, oddania dla klanu, czy ogromnych zasług, to jednak jego postawa była daleka od wzorowej. Dlatego wiec na obczyźnie tym bardziej nie przejmował się ewentualnymi kosztami. Nie dążył do tego, ale jeżeli ich działania wywołają niszczący chaos w kupieckiej stolicy, to trudno.
Tematy podejmowane przez członków Klepsydry dobrnęły do tego momentu, że ryzykowne było o nich więcej mówić. Na rozluźnianie w Fugu też nikt chyba nie miał ochoty. Należało pamiętać, że była to knajpa mafiozy, którego ledwo co poznali. Spotkanie powoli dobiegało końca, a drużyna przymierzała się do zmiany lokalizacji na bardziej ustronną.
Zmrużył brwi, spoglądając na Kuroia, kiedy ten wspomniał o kolejnym skrzyżowaniu swoich ścieżek z Akiyamą. Nie wiedział, że staruszka z Shigashi łączyły jakieś dawne zaszłości. Uznał jednak, że jeśli sprawy te były istotne, to Kuma sam mu o tym powie.
A potem przeniósł uwagę na Shiroyashę, którego zlustrował czujnym wzrokiem.
– Nie masz próbować, tylko masz się powstrzymać. Samodzielne akcje w przypadku Seinaru nie skończyły się zbyt dobrze – odpowiedział dosadnie, z dosyć rozkazującym tonem, ale jakoś trzeba było przemówić narwańcowi do rozumu. Klepsydra odniosła już wystarczającego osłabienia i należało uniknąć kolejnych potknięć. Tego dnia ich organizacja, zamiast rozrosnąć się, uzupełnila jedynie straty, Misae jednak i tak nie była w stanie zastąpić w pełni pozycji Pasterza z Teiz. Nie tylko w samej drużynie, ale również i w sercu Ichirou. Nie no, bez takich ckliwości.
Wkrótce wszyscy – oprócz Matsudy rzecz jasna – zaczęli zbierać się do wyjścia.
– Spakuj nam to – odezwał się do gospodarza, wskazując palcem na onigiri i resztę rzeczy rozłożonych na stole, które chyba w większości pozostały nieruszone.
– Odezwiemy się do ciebie za parę dni – oznajmił do Soueia na koniec, gdy ten omówił temat szukania informacji z Siwym. Chwilę później cała grupka znajdowała się już przed nieuroczym lokalem o uroczej nazwie.
– Rozdzielmy się. Spotkamy się na szlaku za główną bramą – poinformował towarzyszy, a zaraz po tym skręcił samotnie w jedną z uliczek i okrężnymi ścieżkami powłóczył się po Shigashi, zachowując sporą czujność i upewniając się, że nikt go nie śledzi. Chyba ten mafijno-konspiracyjny klimat za bardzo mu się udzielił.
Po jakimś czasie cała kompania znów zebrała się razem i mogła we względnym spokoju ruszyć w miejsce wskazane przez Kuroia. Chociaż Seinin preferował postoje w miejskim krajobrazie i przy skorzystaniu ze wszelkich udogodnień gwarantowanych przez rozwój cywilizacyjny, to jednak dzikie obozowanie było lepszym rozwiązaniem, jeżeli chcieli zachować poufność.
Przez większość drogi nie odzywał się za wiele, a jeśli już, to zdawkowo. Wykorzystał ten czas na przemyślenie paru spraw.
– To tutaj? – dopytał z lekkim niesmakiem na twarzy, ale jego grymaszenie nie powinno być dla nikogo zaskakujące. Chyba największym minusem żywotu shinobi dla złootkiego władcy piasku była konieczność dzielenia dość luksusowego życia z często prymitywnymi, wręcz uwłaczającymi warunkami. No nie przepadał za spaniem pod gołym niebem, przygotowywaniem prowizorycznego noclegu czy śpiewograniem przy ognisku.
– Misae, przygotujesz nam miejsce na postój? – odezwał się do Yamanaki, w ostatniej chwili zmieniając tryb rozkazujący na pytanie. Odrobina życzliwości mogła nieco poprawić nastawienie dziewczyny, a Ichirou, jako potencjalnie jej przyszły lider, nie chciał jej do siebie zniechęcać.
Zależało mu tak naprawdę o zajęciu czymś jasnowłosej, by w międzyczasie odejść trochę dalej i po cichu rozmówić się z dwójką kompanów, która ponoć miała jakieś tematy do omówienia. Zaczął jako pierwszy, by rozwinąć myśl podjętą w knajpce Matsudy.
– Seinar zrobił wszystko, byleby wisiory trafiły do nas... Mamy cztery z pięciu, mamy tę dziwną mapę, chociaż akurat ta może być pułapką. Jesteśmy blisko, bardzo blisko, ale najpierw zajmijmy się sprawami na miejscu. Nie wiem, Siwy, jak długo zejdzie ci na poszukiwaniach, ale jeśli mielibyśmy więcej czasu tu posiedzieć, to Kuroi z Misae mógłby w sumie rozejrzeć się za piątym elementem. Nie wtajemniczałbym jej jeszcze w szczegóły – oznajmił cicho, zerkając na dziewczynę, by upewnić się, że ta nie nadstawia uszu. – Ale jeśli się sprawdzi, będzie ją można wdrożyć w nasz główny cel.
Westchnął ciężko, reflektując się nad tym, że mogą szukać ostatniej części układanki znacznie dłużej niż pozostałych razem wziętych. Potem splótł ręce na piersi i spojrzał na swoich towarzyszy.
- A wy o czym chcieliście?