Szpital

[Tatsuo]

[quote="Tatsuo"]
Szpital od środka [ D ]
5 / 15
Takashi Nara Itsumi z początku słuchała ciągnącej się opowieści chłopaka, będąc do niego odwrócona plecami i dopiero w trakcie monologu, gdy połknęła już to, co przed chwilą wyjęła z szafki, odwróciła się w stronę Takashiego. Jej wzrok, choć z początku normalny, powoli stawał się coraz bardziej rozmazany, źrenice delikatnie się rozszerzyły, a same gałki oczne stały się otępiałe i wpatrzone w wyraźnie jeden punkt na ścianie. – Mhm, no. Tak. – Powtarzała co chwilę, przytakując opowieści chłopaka. Dopiero po chwili, gdy w końcu dotarła do siebie, zatrzęsła delikatnie głową i z nieco bardziej skupionym wyrazem twarzy spojrzała w oczy chłopaka. – Dużo musiałeś przjeść jak na kogoś tak młodego. – W obecnych walkach udział brały przecież nawet najmniejsze dzieci. To chyba nie powinno zaskoczyć nikogo, że ten już niemalże dorosły młodzian dostał tak ważną pozycję. A może to tylko bajka jakich wiele? Z drugiej strony nawet wśród targowiczów, a raczej szczególnie wśród nich, da się usłyszeć historie o znieczulicy iryo-ninów, którzy widzieli już tak wiele na polu bitew, że czasami zapominają o dobrych manierach czy kulturze i inaczej odbierają świat. – Zadręczanie się niczemu nie pomoże, Takashi-san. Samobiczowanie pokazuje tylko, że zrobiłeś coś złego. Popełniłeś błąd, zapomniałeś o czymś, jakaś informacja ci umknęła. Tak długo jak inni nie widzą w tobie winowajcy, tak długo nim nie jesteś. Zdarza się, no cóż – odpowiedziała szybko bez polotu w głosie i po chwili zaczęła siebie nakrywać kolejną warstwą ochrony w postaci dodatkowego fartucha wiązanego z tyłu. Póki co nie była w stanie odnieść się do dalszej opowieści Takashiego, który właśnie przekroczył drzwi do pobocznego pomieszczenia.

Było ono w jeszcze gorszym stanie, a właściwie to było w żadnym stanie. Zupełnie jakby ktoś wydrążył dziurę w ziemi i na szybko obudował ją deskami, na których mech, jak i pajęczyny, zalęgły się najpewniej jeszcze przed wybudowaniem szpitala. Oprócz kłębiących się prześcieradeł, przykrywających coś w rogu kwadratu o metrażu na oko szesnastu metrów kwadratowych, blisko ściany po lewej stronie znajdowały się dwa metalowe łóżka. Jedno jeszcze wolne najpewniej czekające na pacjenta, a drugie zajęte. Można byłoby pomyśleć, że jest tam jedynie jakiś obrus nałożony na stół, gdyby nie stopa wystająca spod szarego od brudu materiału. Stopa jak to stopa, nic szczególnego z wyjątkiem czarnego nalotu przy sklepieniu stopy. Widząc i słyszać powolne działania Takashiego, Itsumi stanęła we framudze drzwi i przyjrzała się ciemnemu pomieszczeniu. – Moje? Całkiem dobre. Trochę źle mi, że mnie tutaj ściągnąłeś, a przecież mogłam się spóźnić jak to wszyscy mają w zwyczaju. On to nie wiem czy ci odpowie, ale możesz z nim przyjechać do głównej sali. Może światło go wybudzi. – Delikatnie kopnęła w latarnię stojącą na ziemi, która z trzaskiem przewróciła się, rozbijając ostatnią szybkę. Sama Itsumi, odwróciwszy się o sto osiemdziesiąt stopni, powróciła do swojego pokoju, zostawiając Takashiego sam na sam z pacjentem, z którym trzeba przyjechać. Łóżko metalowe nie wyglądało na takie, co miałoby się rozwalić. Raczej była to stabilna konstrukcja, lecz nieco zardzewiała i poruszanie się nim z pewnością do łatwych nie należało.

[Takashi]

Z każdą chwilą Takashi coraz bardziej wahał się, co do całej sytuacji, w której przyszło mu się znaleźć. Szpital, który wyglądał na, cóż, "normalny", teraz odkrywał przed nim zakamarki, o których nigdy nie chciałby wiedzieć, które nawet nie powinny istnieć. Pomieszczenia na dole były wręcz niereformowalne, brakowało im sterylności, oświetlenia, czystego powietrza, a nawet czystości, wszelkie ludzie normy zostały tutaj zapomniane. Piwnica, a w szczególności ta, pozwolę sobie ją tak nazwać, poczekalnia, stanowiła jedno wielkie nieporozumienie, z którym nikt nie powinien mieć styczności, a w szczególności chorzy. Przecież to miejsce służące do pomagania ludziom, a nie jakieś chore więzienie, do którego trafiają ci, którzy mają resztę swoich dni spędzić w brudzie i ciemności, tak być nie mogło.
Jeśli chodzi o wypowiedź Itsumi, młody Nara ją zignorował. Ona również zachowywała się jakoś dziwnie i uwadze chłopaka nie umknęły drobne gesty, których mało spostrzegawcza osoba mogłaby nie zauważyć. Nie on. Członkowie klanu zamieszkującego Midori mają to do siebie, że dużą uwagę przykuwają do otaczającej ich rzeczywistości, skrupulatnie przyglądają się szczegółom, bo wiedzą, jak wiele można dzięki nim osiągnąć, czy to w walce, czy w relacji międzyludzkiej. Tak też było w tym przypadku. Widział doskonale białą substancję, której dziewczyna użyła pod nosem, spostrzegł także tabletki, które łyknęła, stojąc tyłem do niego. Wiedział, że coś jest na rzeczy, ale na razie nie mógł podjąć żadnych działań, bo jeśli cały szpital jest w coś zamieszany, to teraz znajduje się w potrzasku, musiał grać na zwłokę. No chyba, że cała ta wyolbrzymiona sytuacja jest jednym wielkim wymysłem bohatera, wtedy nie musiałby się on niczym przejmować.
-Dlaczego się nie odzywa? Co z nim? - spytał, udając totalnie nieświadomego całej sytuacji.
Musiał grać, po prostu musiał utożsamić się z niewiniątkiem, które nie zdaje sobie sprawy z całej sprawy. Może to rzeczywiście zwyczajna operacja, a szpital jest biedny i nie może sobie pozwolić na zakup normalnego sprzętu operacyjnego i cywilizowanego wyposażenia pokojów? Chociaż gdyby tak było, co z pomieszczeniami znajdującymi się na parterze i pierwszym piętrze? Tam wszystko wyglądało normalnie. Nie, coś zdecydowanie jest na rzeczy.
Czarnowłosy zwrócił uwagę na lampkę, którą dziewczyna kopnęła, to spowodowało, że w pomieszczeniu zapadł na chwilę jeszcze większy mrok. Na szczęście nie bał się ciemności. Nie pozostało mu już nic innego, jak tylko przewieźć pacjenta do sali obok. Pasażer na łóżku, kółka odblokowane, no i do przodu, chociaż sam manewr transportu do najłatwiejszych nie należał, posadzka nie była jakoś szczególnie równa, ponadto wózek miał swoje lata i nie prowadziło się go tak łatwo.

[Tatsuo]

Szpital od środka [ D ]
7 / 15
Takashi Nara Czasami przejrzenie systemu wcale nie ułatwia nam sprawy. Niektórzy mówią, że im mniej się wie, tym lepiej się żyje. A może tylko wtedy można przetrwać? Idąc za tym stwierdzeniem, Takashiemu wręcz odebrano rozum. Grzeczny chłopiec, który jedyne co zrobi, to pomoże schorowanej Itsumi przewieźć pacjenta, spyta się do czego w ogóle funkcjonują drzwi, a może nawet wykona całkowitą pracę za nią samą? Choć bez doświadczenia, to przecież mało istotne. Najwyżej można powiedzieć, że operacja się nie powiodła, a operowany osobnik zmarł z przyczyn naturalnych. Wózek powoli się turlał po wybojach, które serwował chłopakowi szpital, a kółka, gdy opór stawiany przez rdzę był już za duży, zatrzymywały się raz i drugi dając znać Takashiemu, że należy użyć więcej siły. Materiał delikatnie chybotał, a stopa wesoło podskakiwała przy zmianie wysokości. Teraz gdy w końcu byli w lepszym świetle, dało się dostrzec, że swoją fakturą przypomina ona ciemny kamień. Twarda (a przynajmniej tak się może zdawać) z ograniczoną mobilnością i nieruszająca się zbytnio. Może to właśnie z nią jest problem i reszta ciała została zasłonięta w celu wyodrębnienia pola operacyjnego?

Itsumi widząc wchodzącego do pomieszczenia chłopaka, niczym dobra koleżanka chwyciła stół z drugiej strony i pomogła go ustabilizować. – Gdy ludzie się boją, przestają myśleć o tym, co nie jest im potrzebne. Ich buzia albo się otwiera i wypala coraz więcej głupotek, których nikt nie chce słuchać i, co milsi, jedynie przytakują wesoło główką. – Jeżeli tylko znalibyśmy małomówną osobę, która obecnie dość dużo słów wypowiada... – A drudzy są cicho. Nie, Takashi-san? – Kończąc wędrówkę, umiejscawiając obecne miejsce spoczynku pacjenta blisko drewnianego stołu znajdującego się do tej pory na środku pokoju, Itsumi podeszła do kolejnej z szafek. Wyjąwszy niewielką tacę w kształcie nerki koloru białego na stół, dolała do niej kilka mililitrów bezbarwnego płynu i odłożyła go następnie na swoje miejsce, a dłonie zatopiła w przed chwilą wylanej cieczy. Wyglądała jak woda, poruszała się jak woda, ale zapach, który powoli wypełniał pomieszczenie, stawał się niezwykle drażniący dla oka i nosa. Czy Takashi okaże się prawdziwym mężczyzną i powstrzyma chęć uronienia kilku łez?

– Jak widzisz, on nam nie odpowie – powiedziała dość oschle, lecz bardzo cicho, jakby powoli traciła siły na dalsze mówienie. Wokół jej rąk powstały dwie, falujące swobodnie bańki, które powoli przybierały ksztalt jej dłoni. Westchnęła ciężko i próbując ukryc pojawiające się kropelki potu na czole, zamachnęła się głową w prawo. – Podwiń materiał do kolana. – Takashi, jako dobry chłopiec, niepotrafiący się odnaleźć w realiach, do jakich został wrzucony, pewnie wykonałby i to polecenie. Ujrzeć wtedy mógłby dość zwyczajną nogę. W końcu noga jak to noga, a Takashi nie miał zbyt wielkiej wiedzy medycznej, aby ją szerzej opisać, choć co bardziej douczony człowiek od razu by zauważył jaki to jest pacjent. Młody członek klanu Nara, swym niewprawionym okiem, zauważył z pewnością, że skóra, już nie tylko na samej stopie, ma całkowicie inną fakturę, a w niektórych miejscach ma nawet zmiany skórne, przybierając nieco inną barwę. Choroba, która zajęła całą nogę? Barwa ta różniła się też na części górnej (bardziej zżółknięta) i dolnej (ciemniejszej). Spokojnie leżała, jakby czekając na to, co wykona Itsumi, której oddech stał się nieco cięższy, bardziej gardłowy niż zwykle. – Podaj papiery. – No tak, papiery od przełożonego. Z pewnością znajdują się blisko szafki z lekami, do której Itsumi tak szybko się dorwała. Bo gdzieżby indziej, jak nic innego, poza drewnianym stołem, tutaj nie ma?

[Takashi]

Tak krótki do pokonania odcinek okazał się jednym z najtrudniejszych, z jakimi przyszło mu się w życiu zmierzyć. Ograniczone oświetlenie, stary sprzęt i jeszcze ta nierówna podłoga powodowały, że łóżko niejednokrotnie zatrzymywało się w miejscu, całe szczęście Itsumi postanowiła wspomóc chłopaka i kiedy on popychał metalowy stelaż z jednej strony, ona ciągnęła go z drugiej. Pacjent znajdujący się na nim zdawał się nie ruszać, choć w zaistniałych okolicznościach nawet tego Nara nie mógł być pewnym, sam już nie wiedział, jakim zmysłom powinien ufać. To miejsce było dla niego tak mroczne, że brał nawet pod uwagę bycie złapanym w Genjutsu, jeszcze nigdy nie spotkał się z czymś tak diametralnie odbiegającym od przyjętych wzorców. Od tego, co leżało w ludzkiej naturze.
-Itsumi-chan, to pierwszy raz, kiedy biorę udział w czymś takim. Musisz dawać mi dokładne instrukcje. - nie zignorował jej wcześniejszych słów, po prostu nie chciał na nie odpowiadać, bo nie do końca wiedział, do czego się odnoszą. -Czy on jest martwy?
Swoje pytanie zapytał głosem, który wyrażał nie tyle, co strach, a po prostu niepokój. Zdawało mu się, że 'pacjent' to osoba, która albo straciła swoje życie, albo znajduje się w głębokiej śpiączce, bo jak inaczej można wytłumaczyć to, że nie było z jej strony żadnej reakcji do tej pory?
-Już. - nim się zorientował, lekarka zdążyła już robić jakieś czynności, nie miał pojęcia, co się właśnie dzieje. -Proszę.
Po swoich słowach wykonał zadanie, o którą go poproszono, poprawił najpierw szybko gumowe rękawiczki, a potem podwinął materiał do wysokości kolan. Ujrzał przy tym coś, co pierwszy raz widział na oczy, a mianowicie ranę, która nie wyglądała na zwyczajną.
-Co to jest? I co ty tak właściwie robisz, co to za technika? - miał masę pytań, ale musiał rozgraniczyć te, których był ciekaw od tych, których nie powinien zadawać.
W międzyczasie dziewczyna zażyczyła sobie, by Nara podał jej dokumenty od przełożonego, od razu udał kilka kroków dalej i z drewnianego stołu chwycił dokumenty, które zaraz uniósł jej prawie, że pod twarz, uważając przy tym na to, by nie zasłonić jej widoku ciała. Starał się przy tym obserwować ją w miarę możliwości, ale próbował się również chociaż przez chwilę rozejrzeć po szafce z lekami, do której wcześniej sięgała, może zauważyłby coś, czego nie powinien? Bardziej jednak swoją uwagę skupiał na Itsumi, nie mógł też zbyt dużo czasu poświęcić na poszukiwanie dokumentów, to mogłoby wzbudzić podejrzenia medyczki. Nie ufał jej do końca.

[Tatsuo]

Szpital od środka [ D ]
9 / 15
Takashi Nara Itsumi ze skupieniem w oczach wpatrywała się w podnoszony materiał, tak jakby zbierała siły na to, co dopiero ma nadejść. Jedna z jej rąk przybrała teraz nieco ciemniejszy, wręcz granatowy odcień i zamiast postaci bańki powstała zaostrzona krawędź przy opuszkach palców. Przyłożyła swoją lewą dłoń do nogi pacjenta, a ta, niczym za pośrednictwem chakrowego nożyka, rozcięła się nieco, ukazując pod sobą mięśnie schowane w powięzi. – Jest martwy, Takashi-san. Tak jak i my kiedyś będziemy, i tak jak Twoi kompani już są. – Wzruszyła ramionami, a prawą rękę przesunęła bliżej rozcięcia. – To są oznaki pośmiertne. Wyschnięta skóra, napięte mięśnie, krew spływająca do partii ciała ustawionych najbliżej powierzchni. Widać, że masz nikłe doświadczenie. – Mówiąc to, wskazywała kolejne barwne zmiany, niejednokrotnie czyniąc przy tym drobne nacięcia tu i ówdzie. W końcu to już nieżywy człowiek, to przecież go to nie zaboli, prawda? Falująca bańka wody powoli zaczynała zgarniać to, co było całkowicie nieprzydatne przy, jak już wiadomo, sekcji zwłok. Czarna gęsta wydzielina zaczęła mieszać się z nieco bardziej fioletowymi płynami stale wpływającymi do tworu wokół prawej ręki kobiety. Gdy zebrała się odpowiednia duża ilość, skierowała rękę nad nerkę i wypuściła to, co się do tej pory zebrało. Cała zawartość bańki chlupnęła głośno o tackę, rozpryskując się nieco na cały stół. – Wymień to. – Itsumi wciąż bezwiednie wpatrywała się w swój preparat, nawet nie zwracając uwagi na to, co robił Takashi. – Tylko tego nie wyrzucaj. Potrzebujemy dowodów. – Dowodów zbrodni? Niczym w powieści kryminalistycznej.

Dokumenty, jak to dokumenty, trzy zszyte kartki papieru, których pismo było tak pogmatwane, że nawet chłopak nie był w stanie się połapać, czy to był znak na pieniądze, krew, a może chorobę, choć wszystkie z nich wcale aż tak podobne do siebie nie są. Najwyraźniej iryo-nini, aby nie tracić zbędnego czasu, piszą je byle jak, niejednokrotnie łącząc je razem. Ciekawe czy kto inny potrafiłby się w ogóle w tym rozczytać. Buteleczka od leku zatarła się. Była pewnie używana przez lata i powoli traciła swoje pisanie i jedynym znakiem, który pozostał, był 撫. Poza tym kilka błękitnych tabletek wciąż leżących na dnie naczynia. – To nie ma sensu. – Spojrzała raz jeszcze w papiery celem upewnienia się, co ona tak właściwie robi. – Wygląda to ci na wiarygodne źródło śmierci? Sama już nie wiem. Każdy jest taki jak ty, Takashi-san. – Uśmiechnęła się nieznacznie. Tak na sekundę lub dwie praktycznie nie do zauważenia. – Chętny poznania, młody, zaradny. Życie to weryfikuje. Przetrwają ci, co mają szczęście, prawda? Weź to odczytaj i sam oceń swoim niewprawionym okiem. – Wskazała dłonią papiery leżące obecnie po jej lewej stronie, tym samym przecinając zapadniętą już żyłę podkolanową. Widząc to, przeklnęła cicho pod nosem, próbując drugą ręką ratować to, co właśnie uciekało z pacjenta, barwiąc jego nogę na bordowy kolor, podobnie jak i płyn, który wypełniał bańkę wodną, która stawała się coraz cięższa od gęstej ciemnej wydzieliny.

Jeżeli chłopak zajrzał do dokumentów, zauważył jedynie jedną wzmiankę na dole, która była najbardziej wyraźna spośród tego słowotoku. Pacjent ten nie był byle jaki, bo należał do jednej z bardziej wpływowych rodzin w mieście. Czy to nie o nim krążyły plotki, że został otruty przez swojego własnego wnuczka? Prawie nikt by w to nie uwierzył i pewnie dalej by tak było, gdyby nie rzeczowa i obiektywna diagnoza płynąca prosto ze szpitala. Kto, jak nie iryo-nini, wiedziałby lepiej, czy ten starszy mężczyzna faktycznie umarł przez zatrucie, a nie z powodu chorego serca czy jeszcze innego narządu. Przerzuciwszy nieskładnie napisany dokument, Takashi mógł ujrzeć wreszcie jasne znaki pisane najpewniej z samego rana. Był to oficjalny dokument, w którym szpital zaświadczał o użyciu specyficznej trucizny, na której opis działania zostało pozostawione wolne miejsce. Tak samo jak na podpis lekarza, który tej sekcji dokonywał. Szybko jednak wertowanie kolejnych kartek zostało przerwane przez wrzaśnięcie kobiety, która nie potrafiła sobie poradzić nawet z zewnętrznym krwotokiem od pacjenta już martwego. – Podwiąż to. Szybko. – Wtedy, gdy wzrok Takashiego najpewniej przeniósł się na metalowe łoże z mężczyzną nań leżącym, ujrzał jak nieco większy, choć i tak niewielki strumyk cieknie tym razem z przeciętej tętnicy przebiegającej powierzchniowo między dwoma mięśniami. Raczej każdy ninja wiedział, że tu i tam biegną jakieś naczynia, w których krąży krew. Tylko jak właściwie podwiązuje się tętnice?

[Takashi]

Pacjent rzeczywiście okazał się być martwą osobą, nie ma się więc co dziwić temu, że ani się nie odezwie, ani się nie poruszy. Takashi nigdy wcześniej nie pomyślałby, że któregoś dnia będzie przeprowadzał sekcję zwłok, bo właśnie ta miała teraz miejsce w piwnicy pod szpitalem. Jeśli chodzi o wiedzę, nie był na to gotowy, bo nie miał pojęcia, jak się za to zabrać i gdyby nie Itsumi, sam nic nie byłby w stanie zrobić, tutaj na szczęście medyczka grała pierwsze skrzypce, a jemu przyszło się tak w zasadzie przyglądać i niekiedy asystować.
-Jeśli miałbym być z tobą szczery, to nie mam w tej kwestii żadnego doświadczenia. - skwitował krótko.
Został poproszony w którymś momencie o to, by wymienić płyn w miseczce, także poszukał innego czystego naczynia i upewnił się, że jest ono na tyle sterylne, by podstawić je na stół, do którego co chwila sięgała lekarka.
-Może być? - wolał zapytać, bo nawet co do tego nie miał pewności.
Kolejnym zadaniem było dla niego przewertowanie dokumentów, o których przyniesienie wcześniej poprosiła go towarzyszka. Mógł zatem zrobić to, na co miał ochotę tak naprawdę od samego początku, nie wahał się więc nawet przez chwilę i od razu zaczął wszystko wertować. Niestety większości nie był nawet w stanie poprawnie rozczytać, jednak szczególną uwagę zwrócił na kluczowe słowa takie jak "trucizna". Czyli to naprawdę była sekcja zwłok, to dlatego znajdują się w piwnicy i dlatego wszystko ma taki, a nie inny charakter. Mroczny.
-Chyba błędnie ją oceniłem. Muszę się teraz skupić bardziej na pomocy, nie ma sensu być podejrzliwym. - stwierdził w myślach, odkładając dokumenty na bok.
To właśnie wtedy Itsumi poprosiła o pomoc w zatamowaniu krwawienia z tętnicy udowej. Takashi'emu mignęło przed oczami kilka stron książek medycznych, które kiedyś czytał, zdaje się, że były to "Podstawy udzielania pierwszej pomocy". Nie pamiętał wszystkiego dokładnie, więc działał intuicyjnie, ale pierwszą rzeczą, którą zrobił, było zaciśnięcie pasa kilka centymetrów nad miejscem krwawienia, dość mocne, bo przecież nie ma się czym przejmować w przypadku trupa. Chodziło przecież głównie o to, by krew nie tryskała we wszystkie strony. To nie wszystko, wziął specjalny materiał i nałożył ją bezpośrednio na ranę, po czym zawinął szerokim materiałem, postąpił więc prawie tak, jak w przypadku osoby żywej i liczył na to, że zareagował dobrze.

[Tatsuo]

Szpital od środka [ D ]
11 / 15
Takashi Nara Tak naprawdę tętnica, jak i serce, dawno już nie działały i jedyna krew, która mogłaby się ulotnić z tego naczynia, wydostałaby się dzięki sile grawitacji, bo i czegoż by innego. Choć na żywym organiźmie faktycznie podwiązanie miałoby rację bytu, tak tutaj wystarczyło jakkolwiek podnieść ten niewielki kawałek mięsa do góry. Uciśnięta przez Takashiego staza spowodowała, że cała krew znajdująca się w odcinku poniżej zacisku wyleciała prosto w fartuch kobiety. Itsumi spojrzała w dół, oceniając straty i przez chwilę nic się nie odzywała. Tak jakby czas się nagle zatrzymał na tej maleńkiej sali, tak samo jak kiedyś zatrzymał się czas leżącego tutaj jegomościa. – Świetna pomoc – odburknęła na słowa młodzieńca, że właściwie sam nie jest pewny znalezionego wcześniej dowodu, który, po krótkiej analizie danych i tego, co można było tutaj zobaczyć, nie było żadną obcą substancją, która znalazłaby się w ciele pacjenta. – Debilstwo. Ludzie myślą, że truciznę wstrzykuje się w nogę, bo ta jego to już dawno do użytku się nie nadawała – wypowiadając te słowa, skierowała swoją dłoń w kierunku stopy, przypadkiem przycinając czarny od zmian chorobowych paluch. Widząc to, natychmiastowo przywiodła rękę do siebie, anulując do tej pory użyte techniki. Nawet i bez tnącego chakrą skalpela, wykorzystując nieco więcej siły, udałoby się wyłamać obniszczone tkanki mężczyzny, a paluch w niemalże całej okazałości położyć obok reszty ciała. Pod nosem Itsumi wyleciała kolejna wiązanka przekleństw, mniej lub bardziej łagodnych, a sama, opuszczając wreszcie miejsce przy sekcji zwłok, ruszyła w kierunku swojej ulubionej szafki z lekami. Jej krok był chwiejny, oczy zmieniały swoje miejsce skupienia, a powieki niemalże samoistnie się zamykały. Gdy wreszcie dotarła do swojego wymarzonego miejsca spoczynku, próbując ręką oprzeć się o róg wystającej z szafki szuflady, jej dłoń ześlizgnęła się, a sama uderzyła głową o metalowe drzwiczki, upadając tuż obok nich. I zapadła grobowa cisza.

Itsumi nie odzywała się, lecz jedynie nierównomiernie oddychała, dając jakikolwiek znak życia. Przynajmniej członek klanu Nara nie jest teraz z dwoma trupami w jednej sali. Połączenie środków uspokajających, o czym niewątpliwie świadczył nieco już starty znak na butelce z lekami, i tak lubianego przez nią alkoholu (choć już w małym stężeniu w jej krwi), doprowadziło do utraty świadomości, rozkojarzenia i wzmożonej potliwości, którą wykazywała się niemalże przez całą sekcję. Czy dało się tego uniknąć? Jeden iryo-nin powie tak, drugi iryo-nin powie nie. Każdy sobie inaczej radzi ze stresem. Teraz jednak z wyjątkiem gumowych rękawiczek i kilku informacji, Takashi był właściwie sam. Czego wymagano od Itsumi? By znaleźć dowody? Pewnie tylko to by się liczyło dla przełożonego, jeżeli dostałby odpowiednio wypełniony formularz z wszystkimi dowodami na stół, o ile bieganie z wydzielinami trupa po szpitalu nie zostałoby uznane za niestosowne. Ocucenie Itsumi? Niektóre leki potrafią trzymać długo, choć może na nią aż tak to nie działa. Dróg jest tak wiele, jak wiele pomysłów ma strateg Nara. Wykonanie misji, przyznanie się do błędu, a może sprytne połączenie jednego i drugiego lub całkowicie inna droga? Któż to wie! Z pewnościa jednak wie to Takashi.
Mała noteczka: proszę mnie nie bić, jak za "źle" wybraną drogę nie będzie wynagrodzenia. Niech los zawsze Ci sprzyja, trybucie!

[Takashi]

Rzeczywiście Nara nie przemyślał tego za bardzo, utwierdziła go w tym Itsumi, z której ust wypłynęły zrozumiałe i dosadne podziękowania za pomoc. Może nie powinien postępować tak, jak w przypadku z żywym organizmem, ale skąd miał to wiedzieć, skoro wcale nie miał doświadczenia w tego typu zagadnieniach? Nie za bardzo przejmował się swoim błędem, w końcu nic takiego się nie stało, bo część substancji była zabezpieczona, natomiast ucierpiał jedynie fartuch lekarki i posadzka. Na szczęście to pierwsze było przeznaczone właśnie do tego celu, natomiast podłoga tak czy siak była w okropnym stanie, mały otwór kanalizacyjny na środku sali na pewno odpowiednio wciągnie wydzielinę. Jeśli zaś chodzi o to, co było dalej, to bohater w żadnym przypadku nie przewidywał takiego obrotu wydarzeń.
-Itsumi-chan! - zareagował szybko, podbiegając do niej, nie wyglądała za ciekawie.
Pot, ciężki oddech, zmęczenie organizmu, łatwo można było wywnioskować, że jej samopoczucie bierze się z połączenia leków z wczorajszym alkoholem. Już wcześniej zauważył przy regale fiolkę z tabletkami uspokajającymi, tego typu medykamentów nie powinno się łączyć z alkoholem, a ona łyknęła chyba więcej, niż jedną dawkę. Nie miał pewności, ile wypiła, ale z pewnością przesadziła i jej organizm najzwyczajniej w świecie tego nie wytrzymał, możliwe, że tamte leki były znacznie silniejsze, niż się spodziewał. I jeszcze uderzyła się w głowę przy upadku, co za niefart. Można powiedzieć, że został ze wszystkim sam, ale nie zamierzał tak tego zostawić, bo sam nic takiego by nie wskórał, a nie mógł pozwolić na to, by dziewczynę spotkało takie upokorzenie.
-Albo skończymy to, co zaczęliśmy, albo w ogóle niepotrzebnie się fatygowałaś po to, żeby tu przychodzić. - stwierdził, odchodząc kilka kroków od niej.
Chłopak skumulował chakrę w organizmie i skoncentrował ją w ustach, nabierając uprzednio dużo powietrza do płuc. Po chwili spojrzał na medyczkę i wypuścił w jej stronę pokaźny strumień wody o bardzo delikatnym strumieniu. Celował głównie w twarz, a do całego ruchu wykorzystał niewielką ilość chakry i choć jutsu tego poziomu nie wywołuję szkód, to jednak woda mogłaby popchnąć ją na szafkę, a tego chciał uniknąć. Chciał ją po prostu rozbudzić, a co lepszego może być w takiej sytuacji od przysłowiowego kubła zimnej wody na głowę? Po wykonaniu zdolności podszedł do niej i starał się posadzić ją w pozycji pozwalającej jej chwilę odpocząć i ocucić się po wszystkim.
-Nie miej mi tego za złe, ale musisz się lepiej poczuć, byśmy skończyli i wrócili na górę. Nie mam ochoty dłużej przebywać w tym miejscu. - rozejrzał się wokół siebie i wrócił na nią wzrokiem.

  Ukryty tekst

Użyte jutsu:

Nazwa

Suiton: Teppōuo

Ranga

D

Pieczęci

Brak

Zasięg

10 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Zasoby

Tworzy małe zasoby wody

opis Jedna z najprostszych technik z zakresu Suiton. Po zebraniu chakry w ustach wypluwamy prosty strumień wody. Nie wyrządzi on krzywdy przeciwnikowi, ale z pewnością ugasi nieduży ogień lub porządnie zmoczy oponenta.

[Tatsuo]

Szpital od środka [ D ]
13 / 15
Takashi Nara Tak naprawdę mało kto się spodziewał takiego obrotu spraw, ale Takashi, nie chcąc popełnić błędów z poprzedniej misji, zareagował dość szybko, pozwalając strumieniowi wody uderzyć prosto w obolałą już od uderzenia w szafkę twarz Itsumi. Z początku jutsu nie zrobiło zbyt wiele, lecz już po chwili dało się usłyszeć głośne kasłanie kobiety. Woda najwyraźniej musiała wtargnąć do jej jamy ustnej i przełyku, co, jeżeli nie wybudziłaby się zbyt szybko, mogłoby spowodować utratę powietrza i powolne uduszenie, chociaż przecież każdy ninja zna podstawową pierwszą pomoc w przypadku utonięcia. Zaraz po tym, gdy Takashi próbował sprowadzić iryo-ninkę do nieco bezpieczniejszej pozycji, ta wykonała gwałtowny ruch w przód, wyrzucając z siebie treść pokarmową prosto w założony długo wcześniej fartuch Takashiego, choć i buty, jak i spodnie, ucierpiały w ciągu tej pomocy. Tabletka najwyraźniej jeszcze do końca się nie przyjęła, skoro udało się zwymiotować toksyczne substancje dla organizmu. A może to pobudzenie ze strony silnego uderzenia wody poskutkowało tym, że lek nie był w stanie w pełni się wchłonąć w ciele Itsumi?

– Ja... – Ręka jej powoli skierowała się w stronę czoła, skąd właśnie uciekała powoli krew. Była to płytka rana, raczej nie zagrażająca nikomu i niczemu, ale dało na rękach wyczuć się jej ciepło, gdy spływała swobodnie z palców. Itsumi spojrzała wpierw na chłopaka, a następnie na metalowy stół z denatem. Oczy delikatnie zadrgały, a następnie, zamknąwszy swoje powieki, wyjęła ponownie niewielką tubkę z tylnej kieszeni i posmarowała jej zawartością pod nosem. – Paskudny smród zwłok – wycedziła przez wciąż niemalże zamknięte wargi. Choć próbowała się podnieść i wrócić do pracy, w jej obecnym stanie to było niemożliwe. Leki, choć częściowo zneutralizowane, już zaczęły działać, a kolejny upadek mógłby się skończyć o wiele gorzej niż tylko stratą przytomności. – Zawsze ciągną nowych do paskudnych robót. Jak ja nienawidziłam anatomii. Zwłoki, rozkładające się tkanki i te oczy patrzące się w ciebie. I co dostaję w zamian? Pracę w sekcji zwłok, no pięknie! – Zaśmiała się głośno, choć widać było po jej wyrazie twarzy, że wcale nie była radosna. W głębi duszy była wściekła na to, do czego ją przydzielono. Czy to kara za spóźnienie, a może nikt inny nie chciał się tym zajmować?

– Nie sądzę, aby ktokolwiek kupił to, co udało się nam z niego wyciągnąć. Ludzie są głupi, Takashi-san. – Mocne słowa jak na kogoś, kto nie potrafi wykonać dobrze swojej pracy. Obróciła swój tułów o 90 stopni w prawo i wyjęła z dolnej szuflady niewielki przezroczysty worek, który rzuciła w kierunku członka klanu Nara. – Zbierz to, co wydobyliśmy. Zanieś do szefa - 2 piętro, jakiś tam korytarz, nie pamiętam który. Jak zobaczysz kolejkę, to się z pewnością przekonasz. Wymyśl historyjkę, że znaleźliśmy to w wątrobie czy gdzie to tam w ogóle mogło być. Ja się zaraz nim zajmę. – Z trudem, bo w końcu do pracy trzeba było pójść, podniosła się, opierając lewą ręką o blat szafki. Podszedłszy wolnym krokiem do denata, jej ręce ponownie objęła niebieska aura chakry i z ciężkim wydechem, odcięła odlatujący już kawałek palucha, który wrzuciła prosto do nerki. – Paskudztwo. – Tak samo, jak cała ta sala, ale cóż, zadanie musi zostać wykonane. Wystarczy znaleźć ordynatora, wcisnąć mu bajkę i wypełnić papiery, które Itsumi dostała na początku. Ona już raczej nie kontaktuje zbyt dobrze, więc wszystkim tym musi się zająć Takashi. I swoim ubraniem o ile nie chce śmierdzieć.

[Takashi]

Może nie wszystko było tak idealnie, jakby oczekiwał tego członek klanu Nara, ale Itsumi zdecydowanie poczuła się lepiej i było to widać chociażby po tym, że była w stanie poruszać się o własnych siłach. Wprawdzie nie wstawała, ale przynajmniej wykonywała te czynności, które potrzebne były do tego, by doprowadzić tę sprawę do samego końca. Strumień wody posłany w jej stronę nie był na tyle silny, by wyrządzić jej jakiekolwiek szkody, impet uderzenia również nie powinien spowodować, by jakakolwiek część jej ciała odbiła się od powierzchni chociażby regału, ściany, czy nawet podłogi, woda miała być tutaj bodźcem ocucającym. Okazało się, że osiągnęła w skutku coś jeszcze, bo dziewczyna po całym tym akcie wypluła zażytą wcześniej tabletkę, a w zasadzie zwymiotowała ją i to prosto na Takashi'ego. Chłopak wstał szybko i strzepnął z fartucha wymiociny, po czym wyrzucił rękawiczki i założył nowe, miał w kieszeni zapasową parę, fartucha na razie nie zdejmował, w końcu nie skończyli jeszcze w pełni autopsji.
-Jeśli o mnie chodzi, wcale mi to nie przeszkadza. Jasne, odór jest obrzydliwy i widok też do najlepszych nie należy, ale jesteś lekarzem i jedną z twoich powinności jest wykonywanie właśnie takich zabiegów. Jeśli ja byłbym lekarzem i takie operacje mogłyby uratować życie komuś innemu, nie wahałbym się pod żadnym pozorem. Często autopsje pokazują skutki śmierci jakiejś osoby, dzięki czemu inni są w stanie chociażby rozwiązać jakieś uwikłane zagadki, czy znaleźć nawet zabójcę. To nie ma być przyjemność, to po prostu obowiązek, Itsumi-chan. - jego koncepcja była nieco odmienna od jej zdania, ale jak już gadali, nie zamierzał pozostawać temu obojętny.
Zapamiętał dokładnie, co ma zrobić, gdzie ma co zanieść i zaczął wszystko przygotowywać. Swoją drogą, po to właśnie nie zdejmował swojego fartucha. Bohater przechwycił rzucony w jego stronę worek, rozwinął go i zaczął ostrożnie pakować do niego zebrane dowody. Nie miał nigdy do czynienia z tego typu substancjami, dlatego podchodził do zadania wyjątkowo powoli i spokojnie, nie mógł sobie pozwolić na jakikolwiek błąd. Kiedy już wszystko było gotowe, ściągnął fartuch i wyrzucił go do kosza stojącego obok regału, rękawiczki zostawił na rękach, by jego skóra bezpośrednio nie wchodziła w kontakt z workiem, a tym bardziej z jego zawartością, chociaż wszystko było odpowiednio zabezpieczone.
-Wrócę później, ale na pewno sobie poradzisz ze wszystkim. - rzucił na odchodne i udał się w kierunku drzwi, za którymi znajdowały się schody kierujące na parter.
Z parteru na pierwsze piętro, potem na drugie i gdzie dalej? Gdyby nie wcześniejsze zwiedzanie całego budynku, może chłopak miałby problem z dotarciem do pokoju szefostwa szpitala. Itsumi mogła nie pamiętać, gdzie ma się udać, ale on doskonale wiedział, gdzie iść, dlatego skierował swoje kroki bezpośrednio w tamto miejsce. Nie zważał na kolejkę, zawartość niesionej przez niego torby nie mogła czekać, tak samo jak dokumenty, które wypełnił za medyczkę przed opuszczeniem piwnicy, nie zapomniał oczywiście poprosić jej o podpis pod wszystkim, wszystko zgadzało się z rzeczywistością i opinia lekarska, którą sporządził on, miała uwierzytelnienie w postaci podpisu prawdziwego lekarza, w końcu badanie przeprowadzali razem, a młodzian nie byłby w stanie skłamać, szczególnie w takiej kwestii. Po wejściu do gabinetu najpierw należało się przedstawić.
-Takashi Nara, współprowadzący autopsję wraz z Itsumi, nowym lekarzem z innej wioski. Oto dokumentacja z przeprowadzonego badania oraz dowód rzeczowy, który sama Itsumi wydobyła. Medyczka została na dole, by wszystko sprzątnąć, natomiast ja zostałem wysłany tutaj, by przedstawić wyniki oraz przynieść to. - po swoich słowach wręczył torbę głównemu lekarzowi.

[Tatsuo]

Szpital od środka [ D ]
15 / 15
Takashi Nara Po wejściu do pokoju na chłopaka spojrzał ponownie ten sam niemiły szef, co zlecił wcześniej zadanie wykonania sekcji. Właściwie już nie za bardzo pamiętał kim jest Takashi, ale wraz z jego wytłumaczeniem, powoli przypominał sobie co robił kilka godzin temu. Z początku nic się nie odzywał. Odebrał dokumentację i przejrzał ją szybko wzrokiem, a następnie zerknął do przyniesionej przez młodzieńca worka wypełnionego wydzielinami i innymi dziwnymi substancjami, które powoli stawały się jedną wielką breją. – Ja nie wiem, czy uważasz mnie za debila, czy sam takim jesteś, jeżeli sądzisz, że zwykła krew z żyły trupa będzie idealnym dowodem na to, że ktoś go otruł? Co to w ogóle jest za badziewie. – Włożył swoją nieochronioną przez nic rękę i wyjął wcześniej odcięty kawałek palca z czarnymi zmianami skórnymi nań się znajdującymi. – Zwykła choroba przewlekła, na którą pewnie choruje większość cywilizacji i to jest ten niezbity dowód? Chłopcze, szpital ma dostać za to tysiące, a wy mi przynosicie brudy ze szpitalnej piwnicy. Równie dobrze mogłem sobie swoją krew tutaj wlać i nikt by się nie połapał. Zajrzeliście w ogóle do płuc? Z pewnością są czarne jak smoła, wypalone przez tyle lat, a nie wy mi dajecie urwany palec, który nie jest do niczego wart. – Stopa cukrzycowa, bo najpewniej z tego pochodził chory paluch, nie jest niczym niezwykłym, choć mało tak naprawdę wie w tych czasach, jaki jest powód tej choroby i dla niewprawionego, a właściwie nie specjalizującego się w tym temacie oka, mogłoby się to okazać naroślą grzybiczą czy może, jak Itsumi zasugerowała, trucizną wstrzykniętą w stopę. Nic w sumie dziwnego, że iryo-ninka nie zdecydowała się na cięcie okolic klatki piersiowej lub brzucha, kiedy sam widok trupiej nogi na tyle ją przerażał, że już odbierał zmysły.

Szef powstał wreszcie ze swojego siedzienia, widząc, że krzyczenie na Takashiego nie ma najmniejszego sensu w obecnej sytuacji i pochwyciwszy worek z cieczą, wyrzucił to wszystko do kosza, a następnie raz jeszcze spojrzał na dokumentację. – Harada Itsumi. Ona się pod tym podpisała? Jeżeli takich niedojdów uczą na północy, to lepiej, żebyśmy zatrudnili starą babę z targowiska. Ta się przynajmniej na ziołach zna. – Charknąwszy głośno, oparł się ręką o stół i wyjął z wysuniętej szuflady niewielki mieszek, który rzucił w kierunku Takashiego. – Bierz to i zjeżdżaj. Widać, że próbujesz dobrze grać w jej grze. Przynajmniej nauczyłeś się z kogo przykładu nie brać. – Kaszlnąwszy jeszcze głośniej, podszedł do szafy, z której wyjął pierwszy lepszy fartuch i ruszył w jedynie swoim znanym kierunku. Czyżby do piwnicy, aby zobaczyć to, co zostało źle wykonane na własne oczy? Ciekawe czy Itsumi jeszcze znajdzie tutaj pracę.

[Takashi]

Jak się okazało, całe to przedsięwzięcie było jedną wielką bujdą. Takashi wcale nie znał się na tajnikach Iryōjutsu, nie interesował się nigdy wiedzą z zakresu anatomii człowieka, trucizn, substancji odurzających, nie miał w tym zakresie praktycznie żadnej wiedzy. Zaufał więc Itsumi i przejechał się na niej bardzo, bo okazało się, że dokumentacja, którą przygotowali, była fałszywa, a dowody były nic nie warte. On sam nie miał przecież jak tego zweryfikować, natomiast lekarz prowadzący, który już znał się na fachu, od razu podważył wszystko co, pod czym podpisała się medyczka. Nie odzywał się, było mu wstyd, najzwyczajniej w świecie dał się oszukać i nie miał tak naprawdę żadnych powodów ku temu, by wrócić się do piwnicy. Przyjął mieszek z pieniędzmi i mógł tak naprawdę wychodzić, nie było nawet komu powiedzieć "przepraszam", bo dyrektor placówki już opuścił pomieszczenie. Mimo wszystko chłopak skierował wzrok na jego biurko i ukłonił się pomimo jego nieobecności.
-Gomen nasai. - minę miał wyraźnie smutną i niezadowoloną, choć tak naprawdę nie musiał się przejmować, bo tego typu zagadnienia wykraczały poza jego kompetencję.
Nie pozostało mu już nic innego, jak opuszczenie budynku. Udał się na pole treningowe ulokowane niedaleko Yokukage, by potrenować, odpocząć, skorzystać z chwili wolnego czasu, którego ostatnio raczej nie miał. Narzucił sobie pewne tempo, z którego nie chciał rezygnować, ale teraz musiał osiąść chociaż na chwilę głównie po to, by uprać ubrania, na które zwymiotowała dziewczyna w piwnicy. Fuj!

[z/t -> Prastary Las, Midori, Pole treningowe]

[Boukyaku Shinichi]

Pokój szpitalny był schludny i zdecydowanie o wiele bardziej wygodny niż spadnie na szlaku do czego przyzwyczajony był Shinichi. Kilka nadwyrężonych mięśni, obtłuczone żebra i przeciążony układ chakry nie był niczym czego długi sen i porządny posiłek nie mógł zwalczyć. Kilka bezsennych nocy spowodowały, że upragniony odpoczynek trwał długo, niemalże cały dzień. Był to sen twardy i żadne szpitalne odgłosy nie były w stanie wybudzić Shinichi'ego z bez wątpienia zasłużonego wypoczynku. Strawa również mimo, że niezbyt wymyślna to była ciepła i o niebo lepsza od suchego prowiantu tułacza. Tak naprawdę wystarczyłby tylko jeden pełen dzień, może półtora, aby oszpecony blizną mężczyzna stanął na nogi. Otrzymał on jednak możliwość skorzystania ze szpitalnej gościnności całe trzy dni, dopóki kobieta o imieniu Sayaka nie zorganizuje dla niego lokum. Własne cztery ściany, kąt zwany domem. Kto by pomyślał, że właśnie w Yokukage przyjdzie mu się osiedlić. Kraina prastarego lasu nabierała coraz to więcej sympatii w oczach Shinichi'ego. Miejsce, które w krótce będzie mógł nazywać swoim, a przynajmniej takie myśli podsuwała daleko idąca nadzieja.
Po dwóch dniach wypoczynku nadeszła nuda, która już pod koniec dnia drugiego zaczęła się niemrawo pokazywać. Jedynymi aktywnościami jakie miał Shinichi zaplanowane to krótka rozmowa z medykami, wizyta Sayaki, która to na bieżąco informowała go o sytuacji i raczyła pobieżnymi opowieściami na temat Prastarego Lasu oraz Yokukage. Były to momenty na które mężczyzna czekał, reszta zaś czasu to było nieustanne czekanie. Dla osoby, która nawykła do wiecznej podróży siedzenie w jednym miejscu nie należało do prostych. Nic więc dziwnego, że pomimo sugestii pozostanie w łóżku do momentu przeniesienia do własnego lokum wymknął się w celu przespacerowania się po osadzie. Była to czynność zajmująca i nader ciekawa. Odkrywanie uliczek, błądzenie bez celu i podziwianie nowych widoków. Spokój tego miejsca powalał mu na uspokojenie własnych myśli, które ostatnimi czasy były nadwyrężone. Miło było obserwować mieszkańców w ich codzienności, choć nie kiedy spotykał się z niezbyt pochlebnym spojrzeniem mówiącym "obcy". To jednak była część do której Shinichi był całkowicie przyzwyczajony. W końcu był obcy w każdym miejscu do którego nie przybył.
Powrót do szpitala okazał się nadejść później niż mężczyzna zakładał. Pochłonięty eksploracją nowego terenu zupełnie stracił rachubę czasu i wrócił do swojego pokoju dopiero, gdy pomarańczowe, zachodzące słońce alarmowało na niebie o zbliżającej się nocy. W szpitalnym pokoju już czekała Sayaka, medyczna o anielskiej cierpliwości. Co prawda nie oszczędziła Shinichi'emu komentarza o niesłuchaniu się do zaleceń, ale nie wyglądała na taką która się gniewa. Była wręcz milsza niż początkowo mężczyzna zakładał. Pojawiło się poczucie winy, ponieważ marnował cenny czas kobiety, która miała o wiele ważniejsze zajęcia niż czekanie w szpitalu na byle włóczęgę. Sayaki zasługiwała na więcej szacunku, co obiecał sobie w głowie czynić. Wkrótce po tym młody mężczyzna z blizną na głowie i jego opiekunka opuścili szpitalne mury i ruszyli w stronę domu, który to udało się znaleźć dla nowego nabytku osady Yokukage.


[z/t -> Dom Shinichi'ego]

[Shindo]

Misja C
Rei Uta
''Jeleń w potrzebie" _____________________________
Posty:
MG: 1
Gracz: 0
_____________________________

Czas który spędziłeś w szpitalu należącym do osady klanu Nara na terenie Midori upłynął ci bardzo komfortowo. Tutejszy personel bacznie czuwał nad swoimi pacjentami. Z pewnością na podkreślenie tej fachowej obsługi należy naznaczyć, że nie tylko od strony medycznej byli to stu procentowi profesjonaliści, ale także z wielkim trudem należało szukać ludzi bardziej empatycznych. A każdy przyzna, że w świecie medycy empatia z reguły zanika w raz ze wzrostem fachowego doświadczenia. A ile ci tego czasu zeszło w tym szpitalu ktoś zapyta ? Trudno określić, ale z pewnością twój pobyt był bardzo długi, na szczęście wydarzenia które miałeś zostać wciągnięty zaczynają się w momencie kiedy jesteś w pełni zdrów.

W dniu opuszczenia placówki, niektóre z pielęgniarek pomachały ci na do widzenia, a kiedy już stałeś przed budynkiem mogłeś odetchnąć pełną piersią. W końcu, w jakimś sensie znowu byłeś "wolnym człowiekiem", w tym momencie Słońce świeciło wysoko na nieboskłonie, rażąc w oczy wszystkich śmiałków którzy poważyli się na spojrzenie prosto na nie. Nie było niewyobrażalnie gorąco, o tej porze roku aktywność Słońca była neutralizowana przez chłodny przyjemny wiaterek, który powiewał raz za razem, ze wschodu na zachód. Tego dnia w wiosce towarzyszyła jakaś szczególna ruchliwość wśród mieszkańców, co prawda nie byłeś obywatelem tej wioski. Jednak nie raz widziałeś przez szpitalne okno, że wioska ceni sobie w miarę spokojne życie. Co było powodem owej żywotności ? Trudno było to określić, w każdym razie kiedy musiałeś zdecydować się w którą ze stron powinieneś się udać, podeszło do ciebie dwóch shinobi. Wysokich około metra osiemdziesięciu, ubrani byli w zielone płaszcze, kaptury mieli naciągnięte na głowę. Twarzy nie mogłeś zauważyć, gdyż skrywali je za brązowymi maskami. Gdy im się bardziej przyjrzałeś mogłeś dostrzec u jednego tęczówki koloru szarego, natomiast u drugiego były koloru brązowego co prowadziło do zlania się jego oczu z maską.
- Dzień dobry panu, jak mniemam pan Rei ?... - mężczyzna nie czekał na potwierdzenie z twojej strony tylko nie przerwanie kontynuował swój wywód
- ...Jestem Ishikawa, a to mój kompan Anzou. Nasza rada poszukuje shinobi którzy do nas nie przynależą, a którzy nie mieliby nic nie przeciwko temu, aby wykonać dla nas zadanie. A, akurat pan i dwóch innych gości naszej osady idealnie wpisuje się pod nasze oczekiwania. Będę niezmiernie wdzięczny jeśli pan łaskaw pójść ze mną i moim towarzyszem do siedziby rady który wszystko wyjaśni. - zakończył dając ci do zrozumienia, że oczekuje odpowiedzi.

Czy chciałeś czy nie, żywot shinobi wyciągnął po ciebie swoje ręce. Czy przyjmiesz propozycję ? A może jej nie przyjmiesz ? Jak przyjmiesz, to cóż to za oferta czeka na ciebie u samej rady klanu ? A jeżeli nie przyjmiesz zaproszenia. To czy użyją siły ? A może wyrzucą cię z wioski ? Oferty zawsze warto wysłuchać, ale czy naprawdę masz ochotę na tego typu grzeczności? W głowie pojawiły ci się wszystkie pytania i znałeś odpowiedzi na wszystkie te na które mogłeś znać. Jednak decyzja mogła paść tylko jedna.

Po tym jak odpiszesz zt i lądujemy tutaj: Prastary Las, Midori, Yokugake, Siedziba Władz

[Rei Uta]

Chłopak o popielatych włosach przebudził się nagle, otoczony dźwiękami, których z początku nie potrafił zrozumieć. Jego życie zakończyło się, w chwili gdy wciąż wpatrywał się w twarz człowieka przywiązanego do drzewa. Gonił jednego z banitów pochodzących z Atsui, który był jego krewniakiem. Teraz nawet nie wiedział, jak dawne było to wspomnienie. Czas płynął powoli, zanim ktoś nie postanowił wytłumaczyć mu tego całego zamieszania, połączonego z brakiem tak wielu odpowiedzi. Jak się okazało przebywał w Midori, gdzie leśny lud postanowił zająć się jego ranami uzyskanymi w trakcie starcia. Został powalony i zabrany tu dwa dni temu, co by się zgadzało, zwłaszcza że nagle odezwał się jego pusty brzuch. Maji zdecydowanie stwierdził, że najwyższa pora przestać użalać się nad sobą, zwłaszcza że i tak stracił sporo czasu. Porywając swój zwój, który stał obok łóżka razem z resztą jego rzeczy, uśmiechnął się do medyka, który postanowił przekazać wszystkie informacje pacjentowi.

– To bardzo miłe z waszej strony, że tak dbacie o wszystkich jednakowo, czuję się całkiem wyleczony
Po tych słowach zdecydowanie wyskoczył przez okno, jeśli oczywiście takie tam było i mógł bezpiecznie z niego skorzystać. Nie potrafił powiedzieć, nawet jak bardzo brakowało mu świeżego powietrza, nawet jeśli przez te dwa dni nie był do końca świadom swojej sytuacji. Aktualnie, napawając się pośrednią wolnością, na powrót zastanawiając się co mogło stać się z jego towarzyszem… Takashi był pewnie już w drodze na kolejne zadanie, tym bardziej że nie było go przy łóżku przyjaciela. No nic, znajomi przychodzili i odchodzili, ale tylko prawdziwa miłość przetrwa. W tym momencie, kierując się swoją dewizą, młodzieniec zaczął rozglądać się za lokalem gastronomicznym, który na nowo rozpali w nim żar. Pochłonięty w całości na wykonaniu zadania, nawet nie zwrócił uwagi na poruszenie w obcej wiosce. Być może dla niego gwar i jazgot był powszechnym zjawiskiem. Jednak nie miał wiedzy o tym, że to po prostu nie pasowało do mieszkańców borowego raju. Dopiero męski głos za plecami wytrącił go nieco z równowagi… Maji odwrócił się szybko na pięcie, po czym spojrzał na dwóch typków ubranych w stanardowy strój dla tajemniczych ninja z każdej większej wioski. Przez chwilę nawet zastanawiał się nawet, czy jest to jakiś przyjęty trend, czy coś, ale jeśli nawet to po kiego się przedstawiali, skoro chcieli być tajemniczy. No nic, to nie był jego problem.

– Nie mogę przecież odmówić takiej możliwości, bardzo chętnie zajmę się kłopotem, który was trapi.
Nieszczególnie były to prawdziwe słowa, jednak w gruncie rzeczy ich prośba należała do tych z kategorii „nie warto odrzucać”. Zanim, jednak ruszył z dwójką nieznajomych w stronę głównej siedziby ich przywódcy, porwał ze stoiska, do którego zmierzał kilka Dango oraz takoyami, po czym rzucił sprzedawcy kilka monet.

– Arigatōgo-zaimasu!
Dodał jeszcze na koniec, z zadowoleniem, pochłaniając porwane przysmaki. No cóż, znaczy, że chcąc, czy nie właśnie zmierzał w stronę kolejnej przygody… Czy mógł wiedzieć już teraz że to nie miała być środowa lemoniada w przyjemnym towarzystwie. Maji wciąż przebywał w wiosce która jeszcze jakiś czas temu przywitała go zimnym ostrzem na szyi. Nie wiedział na co może sobie dokładnie pozwolić, a jego temperament dziecka wciąż blokował wiele możliwości dialogowych z dorosłymi ludźmi. Spoglądając w plecy obcych shinobi odetchnął głośno, zdając sobie sprawę że w ciągu ostatnich lat mało było momentów w których był naprawdę bezpieczny.