Dom Ritsuki

[Ritsuka]

Dom Ritsuki został jej "podarowany" po przyjęciu jej do klanu Senju, wcześniej stał pusty przez wiele lat i w zasadzie nie było wiadomo co z nim zrobić. Sam dom nie wyróżnia się względem innych budynków jest wybudowany w takim samym stylu i z takich samych materiałów co inne. Dom nie jest zbyt duży, znajdują się ty dwa pokoje, z których jedno z nich służy jako sypialnia, a drugi jako jadalnia ale i część wypoczynkowa do którego przylega kuchnia. W kuchni znajduje się kilka szafek, palenisko i zejście do podziemnej spiżarni w której zawsze jest dość chłodno.
Budynek posiada całkiem spory ogród. Znajduje się w nim mały składzik gdzie znajdują się różne narzędzia. Obok składzika znajduje się miejsce do składowania drewna do rąbania, miejsce do składowania drew oraz sam pniak gdzie się to drewno rąbie. Prócz tego jest tam studnia oraz staw, który "napędzany" jest małym źródełkiem. Do tego znajduje się tam też pięć małych kapliczek. Dla Jurōjin, Amenominakanushi, Amaterasu, Soosano i jedna zbiorcza dla bogów lasu. Oczywiście ogród przepełniony jest roślinnością.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Początki bywają ciężkie

---

Życie w innym świecie niż w tym, którym urodziliśmy się na początku, nie licząc dodatkowych odrodzeń, czy utrat tożsamości/pamięci bywa ciężkie. Wyróżnianie się z tłumu, inny akcent, inne wierzenia, inna kultura. Nikt nie może powiedzieć, że takie jednostki nie spotykają się z aktami rasizmu skierowanymi w ich stronę. Nieważne, czy ich panem jest władca tych ziem, czy ktoś, kto rządzi ich rodzimym krajem. Dla plebsu nie ma różnicy, najważniejszą rzeczą jest to, że jest się innym.

Życie Ritsuki od samego początku było ciężkie, w końcu nie była ichnia. Była inna, gadała jakoś dziwne, poruszała się też jakoś inaczej niż wszyscy z Hayashimury. Zaakceptowanie jej do społeczeństwa było czymś niepojętym dopóki sama dziewczyna nie wsławi się czymś u okolicznej ludności, pokaże, że jest Senju z krwi i kości, że bije w niej serducho tak samo silne, jak ich. Zaczęło się dosyć spokojnie, to od pomocy okolicznym sprzedawcom w przenoszeniu towaru, a to w zapalaniu pochodni na noc, po zabawianie dzieci glinianymi figurkami, aż pewnego dnia, a dokładniej dnia wczorajszego dostała propozycję nie do odrzucenia. Miejscowy łowczy poprosił ją o pomoc w wytropieniu watahy wilków, która pustoszy okoliczne farmy, mordując kury, a ostatnio zagryzły na śmierć nawet krowę.

Był już poranek, Ritsu z całą pewnością miała czas na przyszykowanie się na wyprawę. Łowczy uprzedził ją, aby zabrała prowiant na drogę, jakąś broń i pochodnię. Ogień przy dzikich zwierzętach potrafi czynić cuda, ratując niekiedy tyłki mniej doświadczonym podróżnikom. Mężczyzna z całą pewnością czekał na swoją towarzyszkę pod jej domem.

---

Ritsuka
1/15

  Ukryty tekst

[Ritsuka]

Cóż życie w tym miejscu było inne niż sobie wyobrażała. Jasne, w zasadzie mieszkała w Prastarym Lesie od zawsze, a przynajmniej odkąd pamięta, to jednak nigdy nie zatrzymywała się na dłużej w jednym miejscu. Kiedy podróżowała jej inność była raczej czymś nowym dla okolicznych mieszkańcu, coś co wzbudzało ciekawość lecz teraz? Teraz sytuacja była zupełnie inna, oczywiście na początku nadal wzbudzała ciekawość, była wszak czymś nowym. Teraz zaś się to zmieniło, jej nowość i bycie ciekawym przeminęło. Obecnie zostało tylko bycie innym, a inność wzbudzała nieufność i podejrzenia. Ludzie mogli myśleć, że tego nie widziała, jednak dziewczyna zauważała ich spojrzenia ich niechęć do niej. Oczywiście dziewczyna próbowała ocieplić swój wizerunek, w czym jej usposobienie raczej nie pomagało. Musiała pokazać, że można jej ufać, a przynajmniej do takiego stopnia w jakim można ufać kunoichi. Musiała im pokazać, że mimo różnic w wyglądzie, zachowaniu, akcencie i w wielu innych sprawach to jest ichna. Jeśli tego nie zrobi będzie miała problemy w przyszłości, dużo większe niż obecnie. Pomaganie okolicznym mieszkańcom przybliżało ją do tego, a zadanie jakie dostała od łowczego może być dużym krokiem na przód.

Cóż musiała się przygotować. Jak uprzedził łowczy potrzebne jej będą prowiant, broń i pochodnia. No więc to zabrała, prowiantem będą onigiri tak około dziesięciu, a także kuri gohan jaki został jej z dnia wczorajszego, oczywiście wszystko zawinęła w kawałki materiału tak by nic się nie wysypało i nie zabrudziło plecaka. Co do broni to po prostu spakowała swoje kunaie i shurikeny, a także wybuchową glinę. Z pochodnią nie było problemu, miała jakąś w domu. Jedzenie i pochodnie wsadziła do plecaka i ruszyła do łowczego.
z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 13#p143813

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Odkupienie

---

Ostatnie parę dni mogły być straszne dla Ritsu gnębionej wyrzutami sumienia po tym, co stało się w lesie. Łowczy miał rodzinę, która została poinformowana niemal natychmiast po zameldowaniu sytuacji przez dziewczynę. To był wypadek, coś, co stało się przez nieuwagę, brak doświadczenia i błędne decyzje. Nie mogli jej winić, prawda? Jak się okazało, łowczy sam był niedoświadczony, dopiero co zaczynał łowy na poważniejszą zwierzynę, bo zazwyczaj nie miał do czynienia z wilkami, czy temu podobnym. Fakt, znał las, jak własną kieszeń, ale nie oznaczało to, że był choć odrobinę dobrym w tym, co robił. Czas jednak leczy rany, a karma potrafi dawać kolejną szansę, stając się przeciwieństwem popularnego powiedzenia. Czasami okazywała się być łaskawa tak, jak i dzisiaj.

Do uszu dziewczyny dobiegło mocne pukanie w drzwi połączone z krzykami typu “ej, jest tu kto”, “otwórz proszę” i tym podobnymi. Ktoś zdecydowanie bardzo jej w tym momencie potrzebował. Z początku mogła to zignorować, ale z każdą chwilą uderzenia robiły się coraz to mocniejsze. Gdy dziewczyna w końcu postanowiło podejść do drzwi i zobaczyć, kto był odpowiedzialny za ten hałas, ujrzała młodzieńca, który natychmiastowo uśmiechnął się do niej szeroko.

- Etto… Przepraszam za niepokojenie… Ale słyszałem, że mogłaby mi Pani pomóc… - powiedział niepewnie, lekko zawstydzony swoim zachowaniem. Poprawdzie działał w emocjach i było można to odczuć w sile jego uderzeń, które nigdy nie wyszłyby spod jego ramion w normalnych sytuacjach. Wyglądał on bowiem na wątłego chłopaczka, który nigdy nie doświadczył jakiejkolwiek fizycznej pracy.
- S-słyszałem, że umie Pani… Wysadzać rzeczy, no i tak sobie pomyślałem, że pójdę do Pani od razu… Bo nie chcę, żeby ktokolwiek się dowiedział o tym... Wszystkim... - nie wyglądało na to, że powie wszystko od razu. Ritsu chyba była zmuszona pociągnąć go na za język, bo niepewność chłopca bardzo przeszkadzała mu w wysławianiu się. O co mogło chodzić? Na pewno chciał, żeby coś wybuchło, ale co? Do tego cały jego zapał, który okazywał przy dobijaniu się do drzwi wyparował nagle, gdy tylko otworzyła mu drzwi.

Chłopak patrzył na Ritsu mocno speszony, żałując, że w ogóle tu przyszedł. Jeśli dziewczyna go nie zatrzyma, ten odejdzie z początku wolnym krokiem, a potem przyspieszy do biegu.

---

Ritsuka
1/15

Wizualizacja chłopaka:

[Ritsuka]

Powrót do miejsca zamieszkania wypadł inaczej niż się spodziewała. Niestety, osoba do której śmierci doprowadziła miała rodzinę, Ritsu nie mogła spojrzeć im w oczy.. Tyle dobrze, że nie winili jej, a przynajmniej tego nie okazywali. Jednak to, że rodzina łowczego jej nie winiła nie oznaczało, że ona sama tego nie robiła. Przez kolejne dni nie wychodziła z domu, większość czasu leżała w futonie. Na szczęście nikt jej nie odwiedzał, a sama wyglądała na zaniedbaną: miała rozczochrane włosy, podkrążone oczy i nie stosowała żadnego makijażu. Wyglądała na mocno zmęczoną co wynikało z faktu, że nie mogła spać.
Usłyszała pukanie początkowo nie chciała wstawać ale w końcu to zrobiła i podeszła do drzwi po czym je otworzyła i zobaczyła chłopaka. - Łowczy też chciał bym mu pomogła - szepnęła ledwo słyszalnym głosem - Możliwe... Słucham więc, o co chodzi? - zapytała już na tyle głośno by chłopak ją słyszał jej głos wskazywał raczej na to, że nie była ostatnio w wesołym nastroju. Lecz było tam słychać lekką nadzieję? Może podświadomie dziewczyna chciała się za coś wziąć by zapomnieć?
Gdy chłopak zaczął ją opuszczać chwyciła go za rękę - Dobrze słyszałeś, potrafię wysadzać rzeczy. Widzę też że coś cię gryzie. Wejdź do środka, zrobię herbaty a ty powiesz o co dokładnie chodzi. Pasuje? - zaproponowała, a gdy weszli do środka posadziła go w pokoju samej robiąc zielonej herbaty. A następnie nalała ją do dwóch naczyń, jedno z nich wręczyła chłopakowi - No więc w czym problem? Jaka to tajemnica o której nikt nie ma się dowiedzieć? - zapytała autentycznie zaciekawiona samej biorąc łyka naparu

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Odkupienie

---

Chłopak wystraszył się, gdy dziewczyna chwyciła go za rękę, nie spodziewał się tego z jej strony, wyglądała w końcu na osobę, która ostatnie czego by chciała to świętego spokoju. Dni od zakończenia były dla niej męczące. Brak snu, brak odpoczynku, do tego gnębiące ją wyrzuty sumienia. Z czegoś takiego trzeba było się wyrwać, a przed nią znajdował się na to sposób. Nie zawahała się. Wciągnęła go siłą do domu, ale ten nie przeciwstawiał się, nie chciał nawet.

- O-o-otóż-óż… J-ja… J-ja - próbował wydusić z siebie choć strzępek zdania. Był kłębkiem nerwów. Nogi miał, jak z waty. Rozglądał się nerwowo po wszystkich kątach, przełykając głośno ślinę. Siedział… I czekał na dziewczynę, gdy ta robiła herbatę. Czuł, że nie ma na to czasu, czuł, że ten mu się kończy, że musi załatwić tę sprawę, jak najprędzej, ale nie odmówił… Bo nie potrafił. I w końcu. Zjawiła się ona, jego być może przyszła wybawicielka z herbatą w ręku. Z grzeczności przyjął ten, bądź co bądź, miły podarek. Złapał kubek tak, że mógł widzieć w nim swoje odbicie. Był to widok chłopca przerażonego czymś tak strasznie, że usta same składały mu się w podkówkę. Nie wiedział od czego zacząć. Siedział tak bezczynnie, wpatrując się w lustro tworzone przez ciecz, zastanawiając się, jak ubrać to wszystko słowa. Cały czas towarzyszyła mu ta dziwna niepewność, nogi nie potrafiły ustać w miejscu, a ręce trzymały kubek w spoconym uścisku.

Ale wtedy zebrał się w sobie, wziął głęboki wdech i począł mówić:

- N-no więc tak… Poszliśmy z chłopakami do takiej jaskini… Ja wiem, że to głupi pomysł, bardzo głupi nawet. N-no i się stało takie coś, że n-no… Ja sam nie wiem, jak to się stało, ja przysięgam. Ale oni tam weszli, a ja im mówiłem, że to głupi pomysł… - westchnął głośno. Z tego, co mówił nie dało się wywnioskować prawie nic. Spoglądał to na Ritsu, to w kierunku drzwi, to na swoje odbicie, choć na nim zatrzymywał się najkrócej, jakby coś mu w nim przeszkadzało.
- Oni tam weszli… Ja nie chciałem, zostałem na zewnątrz…

Może były to pewnego rodzaju wyrzuty sumienia podobne do tych, które odczuwała sama dziewczyna? Choć nie wiedziała o co chodzi, może się domyślać. Jednakże próby uspokojenia chłopaka nie poszły zbyt dobrze, ten zdenerwował się jeszcze bardziej, panicznie patrząc w kierunku wyjścia, jakby ktoś go gonił. Ale co było powodem jego zmartwienia? Co takiego musiało się stać, że wpadł w taką panikę? Dziewczyna dowiedziała się coś o jakichś kolegach i jaskini. Może to pomoże jej wyciągnąć z niego coś więcej? Nie zapowiadało się na to, że da radę wdać się w szczegóły, przynajmniej nie zrobi tego sam.

---

Ritsuka
3/15

Wizualizacja chłopaka:

[Ritsuka]

Dziewczyna patrzyła na chłopaka nie będąc pewna czego od niej chciał. Ostatnio się przekonała, że w lesie niezbyt dobrze działają jej bomby, zwłaszcza przeciw wilkom, które potrafią praktycznie błyskawicznie się przy niej znaleźć uniemożliwiając jej bezpieczne zdetonowanie bomb, a wyglądał on na zbyt zdenerwowanego by chodziło o coś banalnego jak wysadzanie kamieni pod budowę czy coś takiego.
- Jasne, pomogę ich odnaleźć, a nawet mogę ruszać praktycznie od razu tylko wezmę cały sprzęt. Nie rozumiem jednak na co ci moja umiejętność wysadzania rzeczy. W sensie wysadzenie jaskini może spowodować jej zawalenie i śmierć twoich przyjaciół. - odpowiedziała wysłuchując tego co jej powiedział. - Nim jednak ruszymy muszę znać kilka szczegółow. Czy ta jaskinia była bezpieczna? W sensie tak jak bezpieczna może być jaskinia. Chodzi mi o to czy nie jest może zamieszkała przez niedźwiedzie albo cokolwiek co może żyć tutaj w jaskiniach? Bo jeśli najgorszym co mogło ich spotkać to zgubienie się w środku albo jakiś wypadek fizyczny typu złamana noga to mamy dużo więcej czasu na ich uratowanie. Jeśli żyje tam coś co by mogło ich zabić musimy się dużo bardziej spieszyć.- musiała się upewnić. Ostatnio w zasadzie misja poszła jak poszła bez odpowiednich danych. Ekwipunek tu będzie dużo ważniejszy niż ostatnio. Pochodnie, jakaś lina, jakiś prowiant to było wszystko co było jej potrzebne. Raczej wątpiła w to by chłopak znał tą jaskinie do której weszli jego kumple więc prawdopodobnie rozdzielą się przed grotą

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Odkupienie

---

Pytania były bardzo trafne, choć sam chłopak nie znał na nie odpowiedzi na tyle satysfakcjonujących na, ile mogłyby być. Sam ta nie wchodził, więc nie miał pojęcia co mogłoby tam być, ale legenda głosi, że w środku kiedyś odbywały się zebrania jakiegoś kultu, czy czegoś takiego. Nie był pewny, czy mógłby o tym mówić, w końcu nie chciał kłopotów… Choć, czy w tej sytuacji miał jakieś inne wyjście? Koniecznym było zdradzenie wszystkiego, żeby kunoichi mogła, jak najlepiej pomóc jego kumplom.

- Etto… - podrapał się po głowie, wyraźnie uspokojony reakcją dziewczyny. Widać było, że ulżyło mu, gdy ta nie przyczepiła się, że taka sytuacja w ogóle miała miejsce, traktując go poważnie, jak dorosłego mężczyznę, który potrzebuje pomocy. W tym momencie najgorszym byłoby skarcenie chłopaka za zrobienie czegoś takiego. Ba, można powiedzieć, że okazał się najmądrzejszym z kolegów, bo nie dość, że nie wszedł tam za nimi to i ruszył niemal natychmiast po pomoc.
- Widzi Pani… Kiedyś tam odbywały się jakieś spotkania jakiegoś kultu, ale były to ponoć dawno temu, więc wątpię, żeby coś tam było jeszcze… Myśleliśmy, że znajdziemy tam coś fajnego, ale że ostatnio jest mokro to… No wejście się zasypało, kamienie z góry spadły, ziemia przysypała, a ja siły nie mam, żeby cokolwiek zrobić, ojciec zawsze mówił, że mi do baby bliżej niż do chłopa - wtedy przerwał w celu zwilżenia gardła, które zaschło, gdy ten biegł, ile tylko sił miał w nogach.

- No i właśnie słyszałem, że ma Pani takie… Umiejętności no, że mogłaby Pani to za jednym razem otworzyć… Jeden z chłopaków mi powiedział, nie wiem skąd to… - wytłumaczył się, skąd tak naprawdę dowiedział się o Ritsu, bo znikąd by do niej nie przyszedł. Wtedy, gdy w końcu uniósł rękę wraz z kubkiem, dziewczyna mogła zauważyć ślady zadrapań na dłoni, przy paznokciach. Chłopak faktycznie starał się uwolnić swoich znajomych, ale cała warstwa kamieni mogła okazać się zbyt trudnym przeciwnikiem. Znając młodzież, zapewne nie pomyśleli nawet o tym, żeby wziąć ze sobą jakieś przyrządy, gdyby taka sytuacja miała miejsce.

- L-lina chyba nie będzie potrzebna, proszę Pani… I do tego chłopaki nie mówiły nic o tym, że coś tam jest… Mieli pochodnie jedną, ale że to się zawaliło to ja nie wiem, czy już jej nie zużyli, bo bez światła to tak ciężko. No, ale no… Pewnie nic tam nie było, więc nie wiem… Może Pani coś wziąć w razie czego, ale oni przy wyjściu stali, bo się wystrachali bardzo. Ja też zresztą się wystraszyłem bardzo, dlatego tu przybiegłem. - stres powoli krępował struny głosowe chłopca przez co jego głos wybrzmiewał coraz to ciszej i ciszej, aż w końcu doprowadziło to do bardzo głośnego przełknięcia śliny w celu zwilżenia języka, przypominającego pustynię.

- Ja Panią tam szybko zaprowadzę, nie jest to daleko, może nie wiem… Szybko. - wysłowienie się sprawiało mu problem, ale z pewnością nie przypominał tego, co prezentował, gdy się tutaj pojawił. Widać było w nim nadzieję. Nadzieję, że Ritsu zdoła mu pomóc.
- Jestem Naofumi - przedstawił się w końcu. Wystarczyło teraz poczekać, aż dziewczyna zbierze cały sprzęt, żeby mogli w końcu wyruszyć.

---

Ritsuka
5/15

Wizualizacja chłopaka:

[Ritsuka]

- Mówiąc szczerze nawet jakby ten kult się tam nadal spotykał to raczej nie byłby zagrożeniem. W sensie z ludźmi idzie się dogadać i innych ludzi da się wymanewrować A co do tego że nie miałeś siły tego ruszyć. To po pierwsze raczej wątpie by twój ojciec zdołał ruszyć ciężkie skały, a po drugie nawet jeśli udałoby ci się ruszyć skały to bez odpowiedniej wiedzy być sprawił, że wszystko by się osunęło na ciebie. Także dobrze, że ich nie ruszałeś. Pamiętaj nie każdy człowiek musi używać mięśni, niektórzy są uzdolnieni do używania swojego rozumu. - powiedziała chłopakowi. Na to jakim się urodził nic nie poradzi, a nie wszystkie zawody wymagają mięśni jeśli jednak jego ojciec jest drwalem czy kimś takim to rozum chłopaka nie wiele tu pomoże. Łyknęła herbaty i dalej słuchała tego co mówił chłopak
- Bardzo dobrze słyszałeś, moje zdolności pozwalają na robienie eksplozji. Muszę jednak zobaczyć osuwisko by w ogóle stwierdzić, że moje wybuchy pomogą. Bo wiesz to, że jestem w stanie zniszczyć osuwisko nie oznacza, że powinnam to robić. W sensie moje wybuchy nie mogą zawalić samej jaskini bo wszystko pójdzie na marne, nie martw się jednak, na taki przypadek mam inne zdolności - tym razem zamierzała być bardziej uważna ze swoimi zdolnościami. Nie zamierzała kogoś znowu pośrednio nimi zabić. A o to może być nie trudno.
- Mówisz, że lina niepotrzebna będzie. Dlaczego? I jeśli wiesz to powiedz, to miejsce do którego idziemy bardziej jest to grota czy też bardziej przypomina to jaskinie o długim korytarzu, może nawet sieć jaskiń - czyli pochodnie musi wziąć, po linę się najwyżej wróci
- Ritsuka, miło mi Naofumi-san. Daj mi tylko wziąć co potrzebne i ruszamy. - wzięła pochodnie swój ekwipunek i ruszyła za chłopakiem, nadal niezbyt ogarnięta ale tu się liczyło życie ludzkie

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Odkupienie

---

Ucieszył się lekko, słuchając tego, co dziewczyna ma do powiedzenia. Miała rację, w końcu nie każdy urodził się do bycia drwalem, marynarzem, czy cieślą. Niektórzy mieli predyspozycje do innych zawodów, być może Naofumi był jedną z takich właśnie osób, lubujących się w mniej fizycznych zawodach i nie było w tym nic złego, prawda? Zawsze można było zostać bankierem, skrybą, czy kimkolwiek tylko by chciał… Problem z tym wyborem pojawił się przy narodzinach. Nie należał do rodziny ani bankierów, ani dowódców, ani nikogo, kto nie pałałby się taką pracą do której on stworzony nie był. Ludzie żyjący marzeniami często kończą martwi albo… W zawalonej jaskini bez nadziei wyjścia z niej.

- C-co do liny to chłopaki mówiły, że to jak taki korytarz wyglądało, no i belki miało to w środku, więc wydaje mi sie, że to po coś jest właśnie… A że przy wejściu takich belek nie było… Albo były tylko już takie wie Pani… Stare, jeden z chłopaków w nią kopnął dla śmiechu, a ona pękła. Na początku myśleliśmy, że to w sumie nic takiego, ale jak już miałem wchodzić za nimi to się to zawaliło wszystko… Miałem wielkie szczęście - dopowiedział resztę historii, ściskając delikatnie materiał spodni.

Nie wydawał się pewny swojego planu, przecież sama dziewczyna wyraziła wątpliwości, nie zrobiła tego tak dosłownie, ale można było się domyślić, że jej wybuchy mogą nie pomóc, a zaszkodzić jeszcze bardziej. Na szczęście miała jeszcze inne umiejętności, które mogą pomóc w odkopaniu jego kumpli. Widać było wielkie zmartwienie na jego twarzy, był przerażony, miał nadzieję, że nic strasznego się nie stanie. W końcu miała być to niewinna zabawa, ot wejście do strasznej jaskini, żeby sprawdzić, który z nich jest bardziej nieustraszony od drugiego. Zwykła, dziecinna zabawa, mogąca być tragiczną w skutkach, jeśli nikt odpowiednio szybko nie spróbuje ich stamtąd wydostać.

- J-jasne, Rituska-san - skinął głową, po czym wstał powoli z siedziska. Nogi nadal były, jak z waty, trzęsły się pod nim, a on sam nie potrafił nad nimi zapanować. Stres zjadał go od środka, jakby czuł się winnym, że nie wszedł tam za nimi. Głupi był, bo takie zachowanie najprawdopodobniej uratowało życie zarówno jego, jak i jego przyjaciół. Gdyby nie on, nikt nie przyszedłby na pomoc, a oni mogliby zostać tam na wieczność. Kto by pomyślał, żeby szukać grupki chłopców akurat w tym miejscu?

Gdy wszystko było już gotowe, mogli w końcu wyruszyć. Czas był tutaj bardzo cenny, jak nie najcenniejszy. Nie wiadomo, czy chłopcy w jaskini mieli jeszcze dostęp do światła, czy może nie weszli dalej w celu sprawdzenia, co tak naprawdę znajduje się w tej jaskini. Sam Naofumi miał wielką nadzieję, że grupka nadal czeka przy wyjściu, nie robiąc nic głupiego. Nie chciał, żeby głupia zabawa skończyła się źle dla któregokolwiek z nich.

- Znam taki skrót. Szybko tam będziemy - oznajmił jeszcze, zbierając się do biegu. Dla samej Ritsu będzie to przebieżka, bo chłopiec nie należał do szybkich, widać było jednak, że bardzo się stara biec, jak najszybciej tylko potrafił.

---

Ritsuka
5/15

Wizualizacja chłopaka:

z/t tutaj

[Tsuyoshi]

Misja rangi |C|

---

Odkupienie II

---

Czymże jest życie bez upadków i porażek? Czymże jest życie bez sukcesów i radości? Niczym. Passę porażek czasem przerywają sukcesy… A czasami dzieje się na odwrót. Jak było w przypadku Ritsu? Stosunek jeden do jeden wydawał się być najbardziej zdrowym. Raz jej nie wyszło, drugi raz zaś wydawał się dziać bez żadnych zastrzeżeń. Dziewczyna wróciła do domu z uśmiechem i mieszkiem pełnym pieniędzy, które mogła wydać na cokolwiek tylko chciała. Czy mogłoby być lepiej? Oczywiście, że mogłoby. Zawsze może być lepiej… Ale może też być gorzej. Takie to już było życie, leciało do przodu niczym sinusoida.

Dni mijały, a strażników, jak nie było tak nie ma nadal… Choć wiedziała, że ten dzień w końcu nadejdzie. Strażnicy w końcu przyjdą spytać się o co chodziło z tymi wybuchami, choć prawdopodobnie wszystko zostało już wytłumaczone. Ritsuka należała do rodu Senju, choć nie pochodziła stąd. Według niej tutaj się narodziła, choć wiek był bliżej dwudziestki niż zera tego dnia. Życie płata figle i to nie takie z których można się śmiać. Oj nie… Z takich figli nie można żartować, nie można się z ich powodu choćby uśmiechnąć, bo wtedy może zwrócić to ze zdwojoną siłą. Ale czy dziewczyna miała w ogóle czas zastanawiać się nad dyrdymałami tego typu? Była to rzecz wątpliwa, że ktokolwiek miał chwilę, aby zastanowić się jakkolwiek nad sensem tego wszystkiego.

***

To właśnie dzisiaj z tych wszystkich dni strażnicy postanowili przyjść do Ciebie w odwiedziny z paroma pytaniami. Nie wyglądali na jakichś wielce zadowolonych z tego faktu, bo i dużo roboty na głowie ostatnimi czasy, a bo tu coś jednego boli… A bo tu jakoś droga nie taka. Wiele wymówek dało się wykrzesać z tych ciemnych umysłów, choć ów zadanie za ciężkie nie było. Wystarczyło spisać zeznania pewnej blondynki z klanu Dohito. Wiedzieli, gdzie mieszka. W zasadzie to ciężko byłoby nie wiedzieć, gdzie mieszka jakiś odmieniec.

Uderzenia w drzwi rozbrzmiewały po całym mieszkaniu. Jeden z nich postanowił oznajmić, kto raczył odwiedzić Pannę Wybuchową. Odchrząknął głośno i rozpoczął swoją litanię:
- Dohito Ritsuka, tutaj straż rodu Senju, proszę o otwarcie drzwi, musimy pogadać na temat wybuchów sprzed paru dni. Spiszemy parę zeznań i będzie po sprawie. - Nie brzmiał jakoś sympatycznie, ot gnój, który postanowił zaciągnąć się do mniej wymagającej roboty niż bycie shinobim. Tutaj przynajmniej nic mu nie grozi. Większość z nich to pewnego rodzaju milicja. Byle pachołki od byle jakiej pracy, wyręczający tych bardziej… Zdolnych od siebie. Wykonanie zadania nie mogło być ciężkie, prawda? Tym bardziej, że blondynka nie ma powodu, żeby nie współpracować.

---

Ritsuka
1/30

[Ritsuka]

Gdy Ritsuka wróciła do domu poczuła się lepiej. Uratowała ludzie życie! No dobra nie do końca ona ich uratowała, drwale także pomagali ale to jej wybuchy ich tam ściągnęły. Co prawda dalej czuła wyrzuty sumienia przez sprawę z łowczym ale było jej lepiej. Może to przez to ile żyć uratowała, a ile przez nią straciło życie? Cóż, dziewczyna tego nie wiedziała, nie była psychologiem o ile w ogóle taki zawód już powstał. Prawdopodobnie nie powstał więc nie ma kto jej tego stwierdzić. Chociaż pewnie jacyś kapłani czy inni moralizatorzy będą chcieli.
Tak czy inaczej czekała teraz na strażników, którzy prawdopodobnie będą chcieli wyjaśnić z nią kilka kwestii odnośnie tych wybuchów. A sytuacja nie jest do końca idealna dla niej. W końcu jest Douhito, jej klan nie występuje naturalnie na tych terenach, a zaraz obok jest wojna. Kolejna wojna w jej życiu, której skutki doświadcza. Czy była jakaś przed wojną z Uchihami nie wiedziała, aczkolwiek domyślała się, że tak. Rywalizujące ze sobą klany raczej do tego prowadzą. Wracając jednak nie ruszała się zbytnio z domu by przypadkiem się nie minąć ze strażnikami. Oczywiście jeśli musiała to to zrobiła, nie będzie przecież siedzieć głodna i czekać aż strażnicy ruszą tu swoje dupy.
W końcu po kilku dniach się zjawili. Najpierw było pukanie, o ile to walenie w drzwi można było pukaniem nazwać. Dziewczyna do nich podeszła i je otworzyła, była już wcześniej ubrana i przygotowana jakby musiała gdzieś wyjść.. - Witam, spodziewałam panów. Mam zeznać tutaj czy na państwa posterunku? W razie co jestem gotowa do drogi - odpowiedziała stojąc w otwartych drzwiach. Miała nadzieje, że da się to załatwić w jej domu i że nie będzie musiała iść na posterunek ale wiedziała lepiej niż dyskutować ze strażą.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |C|

---

Odkupienie II

---

Poprawdzie wojna chyliła się ku końcowi, a przynajmniej tak wskazywały wszystkie znaki na niebie i ziemi. Kolejna bezsensowna wojna pochłonęła żywota ludzi, których potencjał można było wykorzystać na coś, co przydałoby się społeczności… Oni jednak woleli wysłać naród na wojnę przez swoją cholerną paranoję, prowadzącą jak zwykle do samych złych rzeczy. Z drugiej strony - mogli najzwyczajniej w świecie czekać na odpowiedni moment, aby wojnę rozpocząć z jakiejś przyczyny, która mogłaby wydać się jedną z tych uzasadnionych. Wiele wariantów posunięć zwaśnionych rodów mogłoby narysować się w tym momencie w głowie, ale… Nie ma co o tym rozmyślać. W końcu to nie my podejmujemy decyzję, kiedy i gdzie odebrać życie tysiącom ludzi, prawda?

Strażnicy spojrzeli się po sobie nieco zdziwieni pytaniem dziewczyny. No przecież, gdyby chcieli ją na posterunku, wezwaliby ją listownie albo poprzez jakiegoś pośrednika. Nie była jakimś przestępcą, czy kimś takim, aby wysyłać po nią strażników, prawda?
- Nie, nie. My wejdziemy do środka i porozmawiamy na ten temat. - Od razu poinformował ją jeden ze strażników. W zasadzie drugi mógłby być niemową albo wcale mogłoby go tu nie być, nie był przecież potrzebny.

Gdy dziewczyna wpuściła ich do środka, Ci weszli do salony, aby rozsiąść się wygodnie. Może nazbyt wygodnie, ale chyba nie ma co… Zwracać im uwagi, prawda? Choć nieco niespotykaną rzeczą było przychodzenie do kogoś, aby spisywać zeznania, to Ci właśnie to robili. Tylko jaki mieli w tym cel?
- Zacznijmy od razu. To Ty byłaś odpowiedzialna za to całe… Zamieszanie w lesie, tak? - W rękach trzymał notes i długopis na którym zapisze wszystko, co powie dziewczyna. - Tylko Ty potrafisz robić takie… Rzeczy. - Oczywiście chodziło mu o wybuchy. Nie słyszał, aby ktokolwiek inny z wioski był w stanie posługiwać się podobnymi technikami do Ritsuki, więc z miejsca została główną podejrzaną. Widać było po ich minach, że coś kombinują, ale strażnikom lepiej się nie stawiać… Można narobić sobie kłopotów.

---

Ritsuka
3/30

[Ritsuka]

- W takim razie zapraszam do środka - powiedziała dziewczyna wpuszczając ich do domu. Nieco zdzwiliło ją że chcieli spisywać zeznania u niej w domu. W końcu gdyby była niebezpieczna to prawdopodobnie nie wróciliby stąd żywi ale na ich szczęscie nie była.
- W skrócie tak. Mam zdolności wytwarzania bomb. I o ile nie interesuje panów dokładny proces to nie będę się w niego zagłębiać i panów przynudzać. Moje zdolności opierają się na wybuchach, a jeśli panów ciekawi czemu nie słyszeli o kimś o podobnych zdolnościach to nie jestem stąd, chociaż pierwsze moje wspomnienia są z tych terenów. Uprzedzając pytanie, jestem w pełni lojalna wobec klanu Senju, można powiedzieć, że mam u jednego z nich dług życia - odpowiedziała dziewczyna gdy już usiedli i zadali jej pytanie. Cały czas też ich obserwowała. Ich zachowanie i miny wzbudzały w niej dość spore podejrzenia, coś się jej w nich jej nie podobało. Zachowywali się dziwnie i nad zbyt pewnie, tak jakby byli u siebie w domu. Tak więc tak ułożyła jedną z rąk by mieć blisko do torby z gliną, którą miała już ubraną ale ukrytą pod ubraniem.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |C|

---

Odkupienie II

---

Spisujący zeznania przytakiwał, co chwilę, gdy ta opowiadała o swoich umiejętnościach. Co prawda nie chodziło mu o to, ale zapisywał wszystko, przykładając się do tego. Drugi z nich rozglądał się po ścianach, szukając czegokolwiek do czego można się przyczepić, spoglądając co jakiś czas na Ritsukę.

- Mhm… Czyli przyznajesz się do tego, że byłaś za to odpowiedzialna, tak? - Zapytał jeszcze raz, tak dla pewności. Było to oczywiste, ale potrzebował takich informacji oraz potwierdzenia przez samą kobietę. Inaczej zeznania mogłyby być niekompletne, a to z kolei przyczyniłoby się do przedłużenia całej sprawy, czego każdy chciałby uniknąć. Nie ma co przedłużać rozwiązanej sprawy, bo czas to… Pieniądz.

- Wiesz, im szybciej to powiesz, tym szybciej nas tu nie będzie, rozumiesz? - Wtrącił się nagle drugi zanim blondynka zdążyła odpowiedzieć. Wydawał się być tym zdecydowanie mniej sympatycznym. Pierwszy klepnął go w ramię, uspokajając jakby. - Ponoć to z Tobą zginął ten młody łowczy, nie? Same kłopoty z Wami. Zakłócacie spokój. Jakby jeden z naszych z nim poszedł to wszystko skończyłoby się inaczej. - Kontynuował swój wywód. Dało się zauważyć, że jego nastawienie do Ritsu znacznie różniło się od nastawienia jego towarzysza, który każdorazowo upominał tego gbura chrząknięciem.

- Bo widzisz. Mamy do Ciebie taką sprawę… - Odłożył w końcu notes na kolana, przechodząc do sedna sprawy. Oczywistym było, że nie znaleźli się tutaj bez powodu. -...i Ty ją dla nas rozwiążesz, rozumiesz? Otóż nasi chłopcy będą przewozić coś ważnego, no i... Ty pomożesz im dojechać bezpiecznie do celu, zrozumiano? - Nie było tam miejsca na nie, przecież to oni trzymali władzę w ręce, to oni spisywali zeznania i mogli napisać w nich cokolwiek chcieli. Niestety. Pomysł z gliną nie był dobrym pomysłem, ani trochę. Napaść na strażników, którzy przyszli do jej domu była wbrew wszelkim zasadom, do tego honor Ritsu został już splamiony, ludzie patrzą na nią jeszcze gorzej niż wcześniej. Można by spróbować to zgłosić, ale kto uwierzy jakiejś… Dziewczynie, która nie pochodzi stąd? Nie urodziła się tu, nie jest ichnia, a ta dwójka już jest. Świat bywa okrutny, bo rządzą nim ludzie, a ludzie, jak powszechnie wiadomo - to śmiecie. Przynajmniej większość.

---

Ritsuka
5/30