Domek Fuyue

[Fuyue]

Kunoichi skrzywiła nosa lekko kiedy poczuła smród od kotka, ale nie oddaliła się od niego ani na krok. Biorąc pod uwagę jego stan, nie była wcale zdziwiona że był po przejściach. Wzrokiem opuściła kotka i przeleciała wzrokiem po swoim domu, szukając gdzieś wiadra w którym to zazwyczaj trzymała wodę ze studni. Nie musiała długo go szukać, dość szybko znajdując je w sekcji "kuchennej". Pozostawiła jednak wykąpanie kota na potem, woląc pierw obejrzeć go w pełni. Może jeszcze by coś znalazła co było istotne? Przypatrując się ładnemu ciemnemu umaszczeniu, dojrzała wygięte wąsiki i krew cieknącą z jego lewego ucha. O ile nie wiedziała czy pierwsze było czymś nienaturalnym - może niektóre koty tak miały - tak na pewno krew lecąca z jego uszka była już martwiąca. Kunoichi nie wyglądało to na mocne krwawienie, a kotek nie zachowywał się jakby faktycznie go ono bolało, ale i tak wolała się nim zająć. Najlepiej po tym jak go wykąpie.
Dziewczynka uśmiechnęła się słysząc odpowiedź kota. Nie rozumiała go, ale z jakiegoś powodu nie musiała. Jego spojrzenie wystarczająco jej przekazało, że była to niezwykła i nietypowa przygoda jaką przeżył w drodze do niej. Fuyue otworzyła szerzej oczy widząc jak chętnie łasi się on do niej, po czym z uśmiechem podrapała go za zdrowym uszkiem. Słodki był, nie mogła temu zaprzeczyć. Musiała się jednak nim zająć, a nie rozpieszczać go drapaniem.
Jak los chciał, mały kociak sam zadecydował ruszyć się z miejsca. Oczywiście dziewczynka za nim podążyła, ciekawa co go tak przyciągnęło w tą stronę. Widząc jak chętnie kotek wcina resztki ryby zaśmiała się cicho z szczęściem w oczach. Dość spora różnica od poprzedniego jedzenia obiadu w depresji. Rybka musiała mu posmakować, skoro po zjedzeniu zaczął błagać ją swoimi ślepiami. Kunoichi był w tym momencie pewna że da mu kolejną, jednak nie był to teraz priorytet. Przykucnęła przy nim żeby być na jego poziomie i patrzyła na niego delikatnie.
- Dostaniesz kolejną jak będziesz się mnie słuchał, okej? - powiedziała do kociaka, po czym wyciągnęła w jego stronę ręce. Jakby nie uciekł, to złapała by go i uniosła ostrożnie, tak żeby było mu wygodnie i zaczęła wędrować po swoim domku. Z szafki w pokoju rodziców zgarnęłaby ręcznik w który to zawsze wyciera się po umyciu i mydło z tłuszczu - chyba mogła nim kotka potraktować, prawda? Nie wiedziała, ale nie miała kogo się zapytać. Następnym stopem było wiaderko w "kuchni". Nie chcąc kąpać kociaka w zimnej wodzie, zwyczajnie podgrzałaby ją na swoim piecyku. Chwilę to mogło zająć, więc skupiła się na głaskaniu zwierzaka. Patrząc na niego, zaczęła się zastanawiać czy lubi on wodę. Nie wiedziała, dlatego jej plan polegający na wykąpaniu go mógł być bardziej problematyczny niż zakładała.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Fuyue
5/15 Obecność kociego towarzysza zdecydowanie działała na Fuyue terapeutycznie. Kunoichi miała czym zająć głowę i w końcu mogła skupić się na czymś innym niż przeżywanie poprzedniej porażki. Niczemu winna dziewczyna zamarzła i nic dziwnego, że brunetka się tym przejmowała. Mało kogo by to nie obeszło chociaż trochę. To było cholernie smutne, że człowiek, który miał swoje zainteresowania, wspomnienia, marzenia... nagle po prostu przestawał istnieć.
Dwunastolatka nie miała jednak czasu się nad tym zastanawiać. Wpuściła do swojego domostwa kota, którym należało się zaopiekować. Zwierzak skończył zlizywać resztki ryby z talerza i zeskoczył z powrotem na posadzkę. Po jej słowach spojrzał na nią z czymś w rodzaju… zainteresowania? Zupełnie jakby zrozumiał o co jej chodzi. Gdy wzięła go na ręce, zastygł i siedział w spokoju. Tylko delikatnie drgał ogonem na znak, że nie do końca jest zadowolony. Mimo wszystko grzecznie wytrzymywał, czekając na swoją nagrodę.
Niestety z każdym jej kolejnym ruchem, robił się coraz bardziej niespokojny. Gdy wzięła ręcznik i mydło, to jeszcze nie było tak źle, ale gdy chwyciła po wiadro, chyba nabrał jakichś podejrzeń, no jego ogon zaczął drgać coraz mocniej. Kulminacyjny moment nadszedł gdy zobaczył, że dziewczynka rozpala ogień. W jego głowie pojawiła się prosta myśl: „Ona chce mnie ugotować!” – od razu wyrwał się jej z rąk i uciekł do drugiego pokoju. Gdy poszła za nim, zauważyła, że przez ten czas zdążył wskoczyć na najwyższą szafę. Niestety nie mogła do niej sięgnąć ze swoim wzrostem i nie wyglądało na to by przybysz miał z niej szybko zejść.

[Fuyue]

Kunoichi uśmiechnęła się niepewnie, kiedy widziała jak ten zastygł w spokoju gdy wzięła go na ręce. Widziała jak jego ogon drga, jednak nie była pewna co to może oznaczać. Jest szczęśliwy, a może zdenerwowany? Dziewczynka nie wiedział, ale planowała działać dopóki kitek nie zmienił swojego zdania i czasem uciekł z jej rąk. Im dłużej by musiała za nim ganiać, tym większa szansa że coś mu się stanie. Jakieś zakażenie wda do ucha lub przymarznie przez bycie przemokniętym.
Fuyue obserwowała jak nastrój kotka zmieniał się im więcej rzeczy potrzebnych do wykąpania go zbierała. Zaczęła myśleć, że raczej jest to okaz zdenerwowania niż szczęścia. W końcu, dlaczego by się cieszył kiedy wzięła ręcznik lub mydło? No właśnie... taka możliwość nie miała sensu. Kiedy rozpaliła ogień, nerwy kotka musiały sięgnąć zenitu. Z szeroko otwartymi, zaskoczonymi oczkami patrzyła jak wyrwał jej się z rąk i udał do drugiego pokoju. Zostawiając wodę żeby się grzała, podążyła za kociakiem zobaczyć gdzie tym razem go poniosło. Widząc go na szafie, do której szczytu nie mogła sięgnąć, zaczęła rozmyślać nad planem działania. Mogła rzecz jasna wejść po ścianie i go złapać, jednak była pewna że ten dalej będzie tylko uciekał - co zdecydowanie nie było w jej planach. Jeszcze uszkodziłby zwoje i dokumenty które jej ojciec zostawił w biurku, a tego wolała uniknąć. Postanowiła więc użyć planu B. Miała jeszcze trzy ryby które to miały starczyć jej na przyszłe dni, ale gotowa była je poświęcić. Cofnęła się więc do kuchni i wzięła jedną z nich, po czym oczywiście wróciła do kociaka.
- Patrz. Rybka dla Ciebie kotku. Jak będziesz grzeczny, to dostaniesz jeszcze jedną, ale najpierw muszę Ciebie wykąpać. - powiedziała do małego zwierzątka, stojąc w wejściu do pokoju. Jeszcze jakby zbyt blisko podeszła to by szybko ukradł rybkę i poleciał gdzieś indziej. Z wyciągniętą w stronę kotka rybką, cofnęłaby się do kuchni tam gdzie woda się grzała i położyła jedzonko na deskach, żeby kot mógł sobie zjeść w spokoju nim podejmie się próby numer 2 co do wykąpania go. To wszystko pewnie by tyle zajęło, że woda by się już nagrzała wystarczająco, dlatego zdjęłaby wiaderko i postawiła je na ziemi, ręką sprawdzając temperaturę. Najlepiej tak żeby była tylko lekko ciepła, co by kot się nie poparzył jak już uda jej się zmusić go do wejścia.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Fuyue
7/15 Kot patrzył na nią wyraźnie zlękniony. Stał na sztywnych, pochylonych nieco łapach, a jego grzbiet był wygięty w łuk. Być może ogień w kominku obudził w nim jakieś wspomnienia? Tego nie wiedział nikt, bo niestety nie istniały żadne sposoby porozumiewania się ze zwierzętami. Wielu rzeczy można się było domyślić patrząc na ich zachowanie i postawę ciała, ale niektóre kwestie trzeba było sobie dopowiedzieć.
Fuyue zdecydowała się przekonać zwierzaka do siebie przez podanie mu kolejnej przekąski. Gdy ten zauważył w jej ręce rybę, spojrzał na nią z jakby… podejrzliwością. A przynajmniej tak mogło się wydawać młodej kunoichi, bo zwierzęta przecież nie pokazywały swoich emocji przez mimikę.
Chyba poczuł się głodny, bo potulnie zeskoczył na cztery łapy. Zdolność tego gatunku do przeżywana upadków z dużych wysokości była imponująca i niejednokrotnie ratowała im życie. Może dwumetrowa szafa nie była wielkim wyzwaniem, ale milusińscy radzili sobie nawet przy zeskakiwaniu z dachów budynków!
Dobrze, że dziewczyna nie zdecydowała się gonić go po ścianach, a podejść do wszystkiego pokojowo. To nie byłaby dobra decyzja, nawet gdyby go złapała (co też nie było takie pewne), na pewno próbowałby się wyrwać, zostawiając na jej rękach czerwone smugi.
Futrzak poszedł za nią do kuchni, gdzie mógł – ku swojej uciesze – zjeść swój posiłek. Nie było już śladu po jego zdenerwowaniu. Właściwie to wyglądał na całkiem zrelaksowanego, jakby poprzednie wydarzenie w ogóle nie miało miejsca.
W tym czasie woda zdążyła się już nagrzać i była gotowa do wykąpania w niej zwierzaka. Jak Fuyue zamierzała się za to zabrać?

[Fuyue]

Fuyue wpatrywała się w nastroszonego kociaka nie pewnie. Na tyle na ile kojarzyła jak zachowywały się zwierzęta, to chyba nie był szczęśliwy. Co mogła już zauważyć po jego wcześniejszej ucieczce. Nawet kiedy chciała mu zafundować rybkę - może jego ulubiony danie patrząc jak chętnie poprzednią zjadł - to dalej coś nie był pewny. Miała wrażenie że spojrzał na nią jakoś inaczej niż poprzednio, ale dalej nie ruszył się z szafy. Cóż... jej plan przekupienia go nie był specjalnie subtelny, więc kunoichi się nie zdziwiła że kotek był na tyle mądry by to zauważyć.
Na szczęście jednak, nie był w stanie oprzeć się urokowi rybki jaka to leżała w zasięgu jego łapki. Pełen gracji zeskoczył z szafki i Yue uśmiechnęła się widząc to. Z jakiegoś powodu pomyślała o shinobi widząc jego skok. Tylko oni byli w stanie upadać z wysokości tak znacznie większych od siebie bez żadnego problemu. Jej by to się jeszcze nie udało, za wcześnie na nią było. Dobrze że nie próbowała go na siłę złapać, bo patrząc na jego zwinność źle by się to skończyło. Jak to dobrze być pokojową osobą.
Dotarli już do kuchni, gdzie kitek mógł się zajadać rybka a kunoichi sprawdziła temperaturę wody. Przez chwilę pomyślała trochę że czuje się jak matka, sprawdzając wodę żeby jej dziecko mogło się w niej umyć. Szybko jednak wyrzuciła tą myśl z głowy. Bycie rodzicem z pewnością było sto razy trudniejsze od zwykłej opieki nad futrzakiem. Dała kotkowi, którego w tym momencie w myślach nazwała zwyczajnie Kuro, dokończyć rybkę i ponownie spróbowałby go złapać w ręce. Powoli by go wsadzała do wody, ale też pewnie go trzymała - nie chcąc żeby tym razem się wyrwał i gdzieś uciekł ze strachu. Kunoichi była pewna że przekona się jak przyjemnie jest posiedzieć w takiej wodzie. Sama by to pewnie zrobiła, gdyby była w stanie zmieścić się do wiaderka.
Jeżeli w końcu udało by się jej wsadzić Kuro do wiaderka - była też pewna że z jego wielkością to chociaż głowa będzie mu z wody wystawać - to zwyczajnie wsadziłaby ręce do wiadra i zaczęła rękoma czyścić kotka, delikatnie go szorując. Gdyby jego główka lub jakaś część ciała wystawała, chlapnęłaby go lekko wodą żeby ją zamoczyć. Uważałaby szczególnie na tą ranę na uszku, jednak starałby się ją trochę przemyć. Dopiero po tym, wzięłaby trochę mydła i wsmarowała je w futerko kotka, tak żeby dokładniej go wyczyścić. Potem spłukać je lekko nabierając wody do rąk i wyciągnąć kotka, żeby owinąć go w ręcznik i wytrzeć. Wszystko w teorii proste, ciekawe jak to wyjdzie w praktyce.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Fuyue
9/15 Faktycznie zajmowanie się dzieckiem było trudniejsze od opieki nad zwierzęciem. Wymagało więcej umiejętności, czasu, nie mówiąc już o gotówce czy cierpliwości. Te dwie sprawy miały jednak ze sobą wiele wspólnego: zarówno potomka jak i zwierzaka trzeba było nakarmić, wykąpać, nie dało się z nimi również porozumieć za pomocą zwykłej mowy (no, przynajmniej na początku). Nic więc dziwnego, że Fuyue mogła przez chwilę poczuć się jak matka. To zadanie przypominało trochę zabawę w dom. Tylko trochę głośniejszą i z dodatkiem kocich pazurów, które tylko czekały na jej jeden fałszywy ruch.
Gdy Kuro – bo tak nazwała go kunoichi – skończył jeść, postanowiła, że czas najwyższy zająć się jego wykąpaniem. Od samego przyjścia futrzak cuchnął tak mocno, że trudno było wytrzymać w jego towarzystwie. Jakby wypaplał się w jakimś błocie… ale też nie do końca. Trudno właściwie było stwierdzić czym był ten zapach.
Podniosła go i powoli wsadziła do wody. Kot w ogóle nie wydawał się zadowolony z całej sytuacji. Może temperatura wody była przyjemna dla człowieka, ale zdecydowanie nie dla milusińskiego. Szybko się najeżył i próbował uciec, ale uścisk dziewczyny mu na to nie pozwolił. Syczał, chlapał dookoła, cały czas podejmując próbę wydostania się z wiadra. Niestety lub stety – nieskutecznie.
Fuyue jakimś cudem udało się go wyszorować. Z przemyciem rany też nie było większych kłopotów. Niestety w międzyczasie podrapał ją przy tym kilka razy i czuła pieczenie na rękach. Smród przestał być już aż zauważalny, choć może po prostu zdążyła się już do niego przyzwyczaić. Cóż, tak czy owak, prawdziwy problem pojawił się, gdy chciała go namydlić. Przez chwilę straciła czujność gdy sięgała po mydło, co wykorzystał czujny pupil. Przewrócił wiadro i uciekł, sycząc na nią groźnie. Zarówno podłoga, Fuyue jak i kot byli cali mokrzy. Nie ulegało wątpliwości, nie dałby się namówić na drugą kąpiel. Zwierzak właśnie ochoczo zmierzał do gabinetu jej ojca.
Właściwie to nie zrobiła niczego złego. Była spokojna i nie trzymała go na siłę. Po prostu ten gatunek nienawidził wody i jakkolwiek by nie próbowała, nie mogła zmienić takiej oczywistości.

[Fuyue]

Czucie się jak matka mogło okazać się bardziej uzasadnione niż dziewczynce się wydawało. Przez chwilę, wyobraziła sobie nawet że stoi za nią matka i uśmiecha się, widząc jej starania zaopiekowania się kotem. Fuyue miała ochotę złapać swój naszyjnik na myśl o niej - ten prezent zawsze sprawiał uczucie obecności kobiety za plecami córki. Kunoichi była jednak zbyt zajęta zmuszaniem kota do kąpania, żeby móc to zrobić.
Zadanie to okazało się znacznie trudniejsze niż jej się na początku wydawało. Może gdyby wiedziała o fakcie jak bardzo te zwierzęta nie lubią wody, mogłaby się przygotować. Zapach zwierzaka był jednak taki, że musiałaby spróbować nawet z tą wiedzą. Chyba mogła dziękować swoim poprzednim przejściom z odprowadzaniem bardzo pijaneto "ojczulka". Jego zapach był równie nieprzyjemny, jednak na inny sposób.
Kuro nie lubił wody ani trochę, nawet kiedy kunoichi była przekonana o jej przyjemnej temperaturze. Miał bardziej czułe ciało? Nie była pewna, jednak musiała spróbować go już wykąpać. Potem byłoby tylko trudniej. Jego zmagania z szorowaniem jakiemy był poddawany były naprawxę niesamowite. Nie spotkała kogoś kto by bardziej nienawidził wody. Na szczęście, jej siła była wystarczająca aby zatrzymać kota w wiadrze. Jej ręce jednak ucierpiały od jego pazurów. Plus był taki, że były one i tak w wodzie. Nie było opcji żeby jakieś zakażenie się przez nie wdało. Pieczenie natomiast... z skrzywioną miną dało się je wytrzymać. Nie tyle bolało co bardzo irytowało.
Nie spodziewała się jednak że kot jej się wyrwie w momencie, kiedy jej jedna ręka sięgnie po mydło. Kątem oka tylko zauważyła co robi a resztę... poczuła obrywając z ciepłej wody. Pamiętała jeszcze jak myślała o wykąpaniu się w niej, ale nie to miała wtedy na myśli. Popatrzyła jak zmierzał on do gabinetu jej ojca i spojrzała się na sufit. Wzięła głęboki oddech, żeby irytacja jaka chciała nad nią zapanować opuściła jej ciało. Co następnie? Kunoichi wstała i z ręcznikiem zaczęła zbliżać się do kota. Niezbyt szybko żeby się nie przestraszył, ale też takim tempem aby go dogonić. Podłogę - i siebie - wytrze jak już upewni się że kot nie zamoczy dokumentów taty. A było teraz takie ryzyko.

[Hōzuki Wakana]

Misja D dla Fuyue
11/15 Dzięki temu bojowemu zadaniu, które dostała, kunoichi nauczyła się jednego: kąpanie kota to nie był najlepszy pomysł. To było wręcz szokujące, że w jednym wiadrze mogło zmieścić się tak dużo wody. Jego zawartość pozwoliła na „umycie” zwierzaka, ale nie tylko. Starczyło również na przemoczenie Fuyue do suchej nitki i przy okazji zalanie sporej części podłogi. Dziewczynka z pewnością będzie miała dużo roboty, gdy znajdzie trochę czasu i będzie chciała posprzątać ten bałagan. Póki co się na to i tak nie zanosiło, bo milusiński wymagał zaskakująco dużo uwagi. Wystarczyło go na chwilę spuścić z oczu by ten zaczął rozrabiać. Właśnie zmierzał do gabinetu ojca dziewczyny, w którym było trzymane wiele ważnych dokumentów. Mokry zwierzak przeciwko papierom? To nie mogło się dobrze skończyć.
Przez ten czas w którym Fuyue próbowała się uspokoić, Kuro jakimś cudem udało się wślizgnąć do środka. Drzwi były lekko uchylone, czego ten nie zawahał się wykorzystać. Gdy go dogoniła, zdążył już wskoczyć na biurko i pozamaczać leżące na nim papiery. Mogła mieć tylko nadzieję, że nie było to nic ważnego. Kartki były mokre, ale na szczęście nie na tyle, by nie dało się z nich niczego odczytać. Nadal mogły wyglądać tak jak dawniej, jeśli tylko dobrze wyschną. Kot zamiauczał na nią ostrzegawczo, gdy podeszła do niego z ręcznikiem, ale w końcu pozwolił jej siebie wytrzeć. Nadal był mokry, ale nie na tyle, by na wszystko chlapać.
Gdy spojrzała przez okno zauważyła, że za oknem przestało już padać. Miała w końcu czas by zastanowić się co zrobić z tajemniczym przybyszem. A gdyby tak udałoby się jej jakoś znaleźć jego właściciela, na przykład przez wywieszane ogłoszeń? Mogła również go zatrzymać u siebie bądź wyrzucić na ulicę. W końcu nie miała obowiązku się nim opiekować i mogła zrobić co tylko chciała. Choć trzecia opcja wydawała się trochę zbyt brutalna, nawet dla takiego łobuza jak Kuro.

[Fuyue]

Kunoichi ocknęła się trochę zbyt wolno, żeby powstrzymać kota przed dostaniem się do gabinetu. Krocząc przez mokrą podłogę, uświadomiła sobie że będzie robić ślady swoich stóp po całym domku. Przynajmniej woda była ciepła, co było nawet przyjemnym uczuciem, gdyby jej ubrania teraz na niej nie ciążyły. Zatrzymała się na sekundę kiedy ta myśl na nią trafiła i ostatecznie postanowiła zrzucić swoją koszulkę na plamę wody która teraz rozchodziła się po pokoju. Była ona co prawda przesiąknięta, ale może chociaż trochę powstrzyma wodę od rozprowadzenia się kiedy ta będzie zajmować się kotem. Siedzenie w mokrym ubraniu zresztą tylko rozchorowałoby ją, więc tak czy siak będzie musiała się przebrać i umyć poprzednie ciuchy.
Wracając jednak do priorytetów, dotarła do gabinetu i zobaczyła jak Kuro siedział na biurku, zamaczając jakieś papiery jakie tam leżały. Nie przyśpieszyła jednak kroku, bo jeszcze by się wystraszył i uciekł od niej, robiąc tylko większy bałagan. Dlatego nawet mimo ważności sprawy, starała się powoli zbliżyć do kotka i go wytrzeć ręcznikiem. Ten na szczęście dał jej to zrobić i odrzucając przemoknięty ręcznik na wolne miejsce na podłodze, zaczęła przeglądać z niecierpliwością co Kuro zamoczył. Jedna rzecz wydawała się jakąś recepturą na jakiś ziołowy lek, czyli mogło być to dość istotne. Pozostałe jednak, nie były tak istotne. Objawy pacjentów których już leczył dawniej i rzeczy potrzebne do ich wyzdrowienia. Kunoichi miała trochę szczęścia, że sama czasem używała biurka ojca odkąd go nie ma i sprzątnęła większą część ważnych papierów do szafek. Został jedynie zamoczony jej pamiętnik, co było lekkim bólem w sercu Fuyue. Pewnie dało się go odratować, jednak szansa na to że nie uda się była bolesna.
- Nie dobry z Ciebie kot, Kuro. - powiedziała do niego nawet nie zerkając na futrzaka, skupiając się raczej na zapamiętanie co było na recepturze ojce. Po chwili wyciągnęła jakąś suchą kartkę z biurka i przepisała to co tam napisał, tak dla pewności. Mogło to być w końcu ważniejsze od jej dziennika.
Mając tą sprawę z głowy, dojrzała jak pogoda się trochę uspokoiła. Dziewczynka zerknęła kątem oka na kociaka, zastanawiając się co z nim teraz zrobić. Jeżeli miał jakichś właścicieli, to musi ich znaleźć. Może będą chodzić po ulicy i go poszukiwać? Na to Fuyue liczyła. Co jeśli jednak faktycznie był bezpański? Nie umiała opiekować się kotem. Lubiła obserwować zwierzęta, ale to nie znaczy że wiedziała co jest im potrzebne. Westchnęła głośno na tą myśl i zostawiła ten dylemat na później. Teraz musiała się wytrzeć, przebrać i posprzątać w domu po rozróbie Kuro. Trochę wody mimo wszystko zostawił za sobą. Yue z tymi myślami zabrała się do roboty.
Najpierw wyjęłaby ostatni suchy ręcznik jaki miała - w końcu hej, dobrze jest mieć po 2 sztuki wszystkiego, prawda? Następnie zwyczajnie zrzuciłaby z siebie pozostałe mokre ubrania i rzuciła je tam gdzie leżał brudny ręcznik po kocie. Za chwilę przeniesie je do kosza na pranie, ale najpierw musiała się ogarnąć. Wycierając się szybko, darowała sobie trochę włosy, które byłyby znacznie trudniejsze do wytarcia. Po ubraniu się w nową parę takich samych ubrań prosto z szafy, zgarnęłaby mokre rzeczy z podłogi - w tym koszulkę którą wcześniej zostawiła niedaleko kuchni. Poleciałyby one do wiadra z praniem które to trzymała niedaleko wychodka i przy okazji, zabrałby stamtąd szmaty którymi zawsze wycierała podłogę. Miała jej teraz duuuużo do wytarcia. Tym też postanowiła się zająć, tak długo jak kot nie wymagałby od niej specjalnie atencji. Dopiero po załatwieniu tej sprawy, mogła wyjść z domku, biorąc wcześniej kota na ręce jeżeli by pozwolił. Nie miała nic innego do roboty jak chodzenie po ulicy, patrząc czy ktoś może kota nie szuka.

[Hōzuki Wakana]

z/t tutaj