Siedziba władzy

[Takeshi Aburame]

A więc była niewielka szansa na zmierzenie się z innym shinobi, a konkretniej z przedstawicielem tego samego klanu. Nie uśmiechała mu się ta myśl bo przeciwnik będzie znał przynajmniej część jego technik, związanych z owadami a także ich słabe punkty. Zdecydowanie bardziej wolałby przedstawiciela jakiegoś innego klanu.
-Mam tylko przeszukać teren?
Zadał kolejne proste pytanie, patrząc na mapę. Misja nie zapowiadała się jakoś źle, ale nawet misje D lubiły się komplikować a tutaj miał już rangę C. Zamierzał ją wykonać, choćby dla przetestowania swoich możliwości i zobaczenia "jak to jest" na misjach z wyższą rangą niż te, które normalnie wykonywał. W głowie pojawiło mu się jedno, a nawet dwa pytania.
-Kto ją zniszczył? i co ma do tego Yato?
Zapytał od razu. Był ciekaw, jak duże będzie prawdopodobieństwo spotkania tego Aburame. Nadal jednak nie pasował mu jeden fakt. Zrozumiałe było wysyłanie Doko na tą misje ale, czemu akurat jego? Gość którego posłałi na poszukiwania Takeshiego równie dobrze mógł to zrobić, nawet jeśli miał wyższą rangę. Czy to był jakiś test dla młodego Aburame? Czy wszyscy inni Doko są czymś zajęci? Nie podzielił się jednak tymi pytaniami z tą dwójką. Zapyta ich po powrocie, a może nawet sami mu powiedzą o ile wykona tą misję.
-Kiedy mogę wyruszać?
Zadał ostatnie pytanie gdy uzyskał odpowiedzi na poprzednie. Zapisał sobie w pamięci położenie wioski. Jeszcze tego brakowało by się zgubił w drodze na miejsce.

[Ayatsuri Juranu]

„Rekonesans”
Misja rangi C dla Aburame Takeshi
9/30?

Zadanie wydawało się bardzo proste w przypadku braku pojawienia się pojawienia przeciwnika, bo każdy przecież może zachować ostrożność do zbadania terenu. A członek Aburame nawet nie musi się angażować osobiście, wystarczy mu wysłac owady albo klona z robaków.
- Przeszukać i oczyścić. Teren wygląda jak pobojowisko. - pierwsze pytanie było już z głowy. A co jeśli jedna pułapka jest zastawiona w drugiej? Wtedy cywil nie ma szans, a shinobi ma. Takie zadanie. Ale to nie było jedyne pytanie, jakie zadał Takeshi, więc także nie jedyna odpowiedź - Nie wiemy kto ją zniszczył, określiliśmy tylko czas na przełom ostatniej jesieni i zimy. Składa się to ze zniknięciem Yato z osady, a był on człowiekiem, który byłby w stanie zabić bez powodu małą wieś. Dlatego jest naszym głównym podejrzanym, chociaż jego zdolności raczej nie szły w parze z morderczym zapałem. - to już druga odpowiedź ale jeszcze została trzecia.
Szybkie przyjęcie zadania najwyraźniej ucieszyło przełożonych, bo ci spojrzeli po sobie i stwierdzili, że już czas puszczać młodego Aburame na misję.
- Możesz ruszać natychmiast, ale jest jeszcze jedna drobna sprawa. - wskazał na mapę w miejsce rozwidlenia ścieżek od głównego szlaku do zniszczonej wioski - Tutaj spotkają się z tobą osadnicy i ewentualnie pomogą w dalszej drodze. Mieszkają w namiotach, zauważysz ich bez problemu. Leć. - jakkolwiek wygoniony został naprędce, to w głos go wyganiający był miły i mówił bardziej "im szybciej pójdziesz tym szybciej wrócisz", a nie "mam ciebie już dość". Teraz tylko trzeba ruszyć na szlak.

Następny post tutaj lub na szlaku transportowym w Kaigan.

[Ame]

Ame z ciężkim bólem portfela włóczył się po osadzie. Zastanawiał się co dalej ze sobą zrobić. Mógł wrócić do obozu, ale nie znalazł tam swoich towarzyszy. Co prawda nie szukał zbyt dokładnie, ale przeczucie mu podpowiadało, że jak spał to albo poszli na kolejną misję, albo stwierdzili, że to nie dla nich i tez sobie gdzieś poszli tylko gdzieś indziej. Może wrócili do tej swojej rodziny? Czymkolwiek ona była, bo na spokrewnionych to oni nie wyglądali. Prawdę mówiąc wyglądali na cyrk dziwadeł, patrząc przez pryzmat ich umiejętności. Z drugiej strony sam nie był lepszy, ale jego dziwactwo nie rzucało się w oczy. Nie aż tak bardzo.

Ostatnia misja była fajna, ale nie osiągnęli niczego przełomowego. Raczej pokrzyżowali plany Nara, w sumie sam nie wiedział co ta dziewczyna w ogóle robiła, ale misje ratunkowe, takie typowo defensywne nie przyniosą mu chwały, a co za tym idzie pieniędzy. Skoro już jest w stolicy to postanowił się pokręcić gdzieś blisko na wypadek gdyby akurat dowództwo szukało jakiegoś zdolnego najemnika do poważniejszej sprawy niż przygraniczne potyczki.

[Yasuo]

Ame
Misja wojenna rangi B
1/45+
Lato, 388 roku Ból portfela jest jednym z tych najgorszych na świecie bólów i bardzo łatwo może doprowadzić do śmierci. Nie atakuje dróg oddechowych, krwi, kości czy innych bardzo potrzebnych człowiekowi bebechów, a przynajmniej nie wprost. Atakuje, wykorzystując stan zwany "skrajnym ubóstwem", a także głód. To chyba jednak naszemu dzielnemu bohaterowi nie groziło, prawda? Z pewnością jakoś uda się nadejście tych niepokojących objawów opóźnić. Ale czy cena za to nie będzie zbyt wysoka? Czy postawienie swojego życia na szali dla paru "nędznych miedziaków" to nie jest zbyt wiele? Normalny człowiek powiedziałby, że tak. Najemnik pewnie miałby inne zdanie. Czy Ame był najemnikiem? Sam twierdził, że tak. Nie mogę więc z tym polemizować.
Normalni ludzie... oni starali się toczyć normalne życie, więc o tej porze dnia (bez względu na to jaka to pora dnia była) na ulicach było dość tłoczno. Jednak ciężko było toczyć normalne życie, które w dużej mierze toczyło się wokół handlu. Codzienna rutyna taka jak wyjście rano na rynek po kilogram ziemniaków na obiad została zachwiana. Czy byli tutaj kupcy? Pewnie byli, ale raczej miejscowi. Przyjezdnym bardzo trudno było się tutaj dostać, zważywszy na warunki jakie zapanowały. Obie strony atakowały karawany kupieckie. Dlatego można było przypuszczać, że w stolicy rodu Nara jest pewnie podobnie. Ludzie kręcą się, nie wiedząc tak na prawdę co ze sobą zrobić. Czekają na nieuniknione, którego być może uda się uniknąć; na wejście wrogiej armii na teren miasta; na gwałty i wzniecanie pożarów; na grabieże i śmierć. Tego pewnie obawiali się zwykli obywatele. Być może nawet niektórzy obawiali się również tego, że to Aburame wejdą do stolicy Nara i zrobią to samo. W końcu mogli mieć znajomych, przyjaciół, rodzinę, a może nawet i miłość w Midori. Przyjacielskie, rodzinne i miłosne relacje bardzo często są w stanie przetrwać dystans i próbę czasu, ale wojna może wszystko zniszczyć. A - Kami-sama, nie dopuść - nóż, widelec, ktoś mieszka w Kaigan i nagle dowiaduje się, że jego narzeczona, mieszkająca w Midori nagle została zgwałcona i zabita przez Aburame. Wojna może zniszczyć wszystko... Przyjaciele z dzieciństwa mogą stanąć naprzeciwko siebie na linii frontu, jeno dlatego, że jeden mieszka w kraju Aburame, a drugi w kraju Nara. Wojna może zniszczyć wszystko...
Ale czy to cokolwiek obchodzi naszego bohatera? Czy zastanawiał się w ogóle nad sensem tego wszystkiego? Czy zastanawiał się dlaczego pomaga akurat Aburame, a nie Nara? Dlaczego wmieszałeś się w tą wojnę, dobry człowieku? Być może istnieją jakieś logiczne wyjaśnienia. Być może. A być może nie istnieją. Być może jedynym logicznym wyjaśnieniem jest chęć zysku. A może przypadkowo wybrał tą stronę konfliktu? Czy w Midori miał kogoś bliskiego? Kogoś kogo nigdy by nie zabił, nawet jeśli dowództwo Aburame wydałoby taki rozkaz? Kogoś dla kogo zaryzykowałby dezercję, a może nawet zdradę? Co o tym sądzisz, dobry człowieku?
Ame również kręcił się po osadzie, ale on miał jednak cel. W przeciwieństwie do większości ludzi tutaj zgromadzonych. Jego nogi zaprowadziły go aż pod samą siedzibę władzy. Tutaj być może dostanie upragnione zadanie. Pozostaje tylko wejść do środka i po prostu zapytać. Ale nie działajmy zbyt pochopnie. W końcu trwa wojna, a nawet w czasach pokoju wejścia do budynku pilnują strażnicy. Teraz jest ich ze trzy razy tyle co normalnie. Jeden ze strażników zatrzymał naszego bohatera i standardowo zapytał o cel wizyty:
- Cel wizyty?
Standardowa procedura. Nic nadzwyczajnego. A jednak być może miało to drugie dno. Gdy w wiosce panuje pokój, strażnicy są dużo bardziej ufni. Teraz ta ufność była nadszarpnięta. Nie użył jednakowoż tonu wskazującego, że coś jest nie tak jak być powinno. Był zwyczajny, neutralny. Tak jak ton podróżnika, który pyta o drogę. Dla niego jesteś tylko źródłem informacji. Kimś kogo prawdopodobnie więcej w życiu nie ujrzy. Kimś kto wskaże drogę... Nic więcej. Nie ma powodów do miłości. Nie ma powodów do nienawiści. Takim właśnie tonem operował ów strażnik. Co teraz?

[Ame]

Można było odnosić wrażenie, że tajemniczy obserwator, który zaczął komentować sytuacje Rekina w jakiś sposób go rozumie. Rozumiał, że pieniądze trzeba mieć, ale krytykował sposób zarobkowania jaki sobie wymyślił. Wiadomo, że zawód Shinobi nie jest najbezpieczniejszy, ale za to najlepiej płatny też nie. Wychodzi na to, że tamten ma racje.
Na szczęście życie mieszkańców, zarówno po jednej jak i po drugiej stronie nie były w ogóle jego zmartwieniem. Nie znał tu nikogo, a w Midori nawet nigdy nie był. Nie licząc tego wcześniejszego starcia na granicy i tam poznanych kilku klanowiczów Nara. Niestety oni też już nie zobaczą swojej stolicy, więc to dalej nie zmieniało sytuacji niebieskowłosego. Mógł obserwować codzienne, jednak zaburzone życie ludzi w Gokiburi. On jednak był od tego, żeby nie było aż tak bardzo zaburzone. A może tylko, żeby go nie stracili? No i nie robił tego za darmo. Czy czyni go to gorszym obrońcą? Jeden rabin powie tak a inny powie nie. Stronę Aburame wybrał dlatego, że było mu bliżej. Przez ocean są jego rodzinne strony a na północy neutralne Ryuzaku. Nie miał pojęcia co jest dalej na zachód i w takiej sytuacji o wiele gorzej poszłaby mu ewentualna ewakuacja z prowincji. Do tego dochodzi jego lenistwo, które spina w jedno powyższe okoliczności. Kierowało nim jeszcze jedno, ale nie do końca chciał się do tego przyznać. Pragnienie sławy, która umożliwi mu dojście do większych pieniędzy. Chciał dokonać heroicznego czynu, tak żeby okoliczne prowincje dowiedziały się, że mają do czynienia z kimś. Najlepiej z kimś z kim nie chce się walczyć bez dobrego powodu. Chciał się dać poznać jako skuteczny wojownik, który potrafi dokończyć sprawę. Z tego powodu szanse na dezercje wydają się w tym przypadku niskie. Chciał być otoczony aurą chwały, gdy już będzie pić sake z czaszki swych wrogów.
- Chęć kontynuowania ostatniej misji. Ame Hozuki, najemnik. - rzucił strażnikowi. Sam wiedział niewiele więcej, ale ratowanie tej dziewczyny musiało mieć jakiś sens. Musiała mieć informacje ważne dla tej wojny, a Ame chciał mieć pewność, że będzie blisko, gdy Aburame zdecydują się z nich skorzystać.

[Yasuo]

Ame
Misja wojenna rangi B
3/45+
Lato, 388 roku A więc po prostu liczył na sławę, chwałę i zarobek? Bardzo, ale to bardzo niskie, pobudki, ale kimże jest narrator, żeby oceniać poczynania naszego bohatera? Strażnikom i w ogóle całemu rodowi Aburame było to nawet na rękę. Nie wiem czy byli świadomi dlaczego Ame im pomaga, ale było im to na rękę. Ciekawe co by powiedzieli jakby się dowiedzieli, że Ame wybrał ich stronę jedynie ze względu na położenie ich prowincji? Czy zabiliby go na miejscu? W końcu walczyli o swoją sprawę. Oni wiedzieli, że mają rację i ich racja jest "bardziej mojsza niż twojsza" czy jakoś tak to szło. Czy chcieli, żeby pomagał im ktoś, kogo ich sprawa w ogóle nie obchodzi? No co by zrobili? Pewnie nic. Być może pokręciliby tylko głowami, ale generalnie pewnie nie zrobiliby nic. Po prostu napełnialiby sakiewkę Ame za każdym razem, kiedy by powrócił z misji. Po prostu opłacaliby dalej najemnika i liczyli na to, że wróg go nie przekupi, dając więcej. A może spodziewali się takiej sytuacji? Może wiedzieli, że każdy najemnik może zdradzić? Nie mieli jednak wyjścia. Po prostu potrzebowali ludzi do walki. Nara robili tak samo i Aburame nie mogliby się przeciwstawić połączonym siłom Nara i ich najemnikom. Nara byli natomiast w bardzo podobnej sytuacji. Ich najemnicy też mogli zdradzać. Tak niestety wyglądała wojna.
Ci strażnicy co tutaj pilnowali siedziby władcy być może mieli szczęście, że to właśnie takie zadanie dostali. Mogli wszak trafić na front. A tam podobno było piekło. Takie zwyczajne, małe piekło na ziemi. Na pewno nikt nie chciałby tam być. Będzie pełno robactwa (chociaż Aburame robaki lubili) i śmiertelne cienie. Do tego pewnie jakaś zabłąkana kula ognia lub błyskawica. Strzały, które wypuszczone zupełnie na oślep, w całkowicie losowe miejsce, Kami-sama czasem nosił i powodował tym samym przypadkowe zupełnie zgony. Ale taka była wojna.
- Rozumiem - odparł strażnik. Jednak nie zgodził się, póki co, żeby Ame wszedł do środka. - Proszę tutaj poczekać.
Następnie wykonał bardzo wymowny gest ręką, przywołujący jakiegoś chłopaka, który to był takim typowym "chłopcem na posyłki". Przecież strażnik miał za zadanie ochraniać i strzec. Nie mógł bawić się w posłańca. Nie mógł pozwolić, żeby wróg wszedł na chroniony obiekt, podczas gdy on sobie radośnie drepcze w kierunku gabinetu, żeby dostarczyć pewną wiadomość. Od tego miał tego "swojego"['/i] człowieka. Bardzo wygodne rozwiązanie.
- Hej! Młody! Ame Houzuki, najemnik, prosi o audiencję u jakiegoś dowódcy. Idź i to załatw!
Młody tylko siknął głową i popędził do środka. Strażnik przyglądał się za to uważnie naszemu bohaterowi. Raczej nie był stąd. Oczywiście, że nie. W końcu był najemnikiem, a ci z reguły byli "nie stąd". Uśmiechnął się pogodnie, pokazując, że wszystko jest w porządku. Nie było więc żadnego powodu do stresu.
- A więc co? Może, zanim nie załatwię Ci audiencji... - Tak jakby to on załatwiał. Ale w końcu taki był jego rozkaz, nie? Tak to właśnie działało. Taka była wojna. Młodzi ginęli, a starzy generałowie zbierali laury i pławili się w sławie i chwale. To był chyba najlepszy sposób, by osiągnąć to czego Ame bardzo pragnął. Być dowódcą albo politykiem. Rządzić i mieć w dupie całkowicie wszystko. Ale w gruncie rzeczy, ten strażnik był całkiem porządnym człowiekiem. - ... może mi opowiesz o tej misji, którą pragniesz kontynuować?
Oczywiście przeszedł już na "Ty", a inni strażnicy nadstawili uszu. Pewnie nie mieli tutaj zbyt wielu rozrywek. Ame mógł im umilić służbę, opowiadając swoją historię. Co teraz?

[Ame]

Może jego motywacja była niska, ale przynajmniej racjonalna. Gdyby urodził się jako Aburame to też wspierałby klan dla własnej korzyści, a nie ze wzniosłych względów patriotycznych, którymi wszyscy lubią wycierać sobie mordę. Prawda jest taka, że dla nikogo jego motywacja nie powinna mieć znaczenia dopóki jest jako tako efektywny. Czy robaczanemu klanowi sprawi to różnice czy zabija z uśmiechem na ustach, z grymasem żalu albo z obojętnością wypisaną na twarzy? Zapewne nie. Liczył się rezultat i nikt wśród obecnych Aburame zapewne nawet nie czarował się, że jest tu z jakiś innych powodów. Ame zaś sam pchał się na te wojnę. Z perspektywy tego klanu lepiej wysłać najemnika niż stracić jednego ze swoich, których lojalność właśnie jest domniemana ze względu na to gdzie się urodzili. Najemnika wyśle się kolejnego, członka klanu z odpowiednio wypranym mózgiem hoduje się kilkanaście lat i to w najlepszym wypadku.

Hozuki cierpliwie czekał. W końcu wykazywał własną inicjatywę i liczył się z tym, że zostanie odesłany z kwitkiem. Wysłali jakiegoś standardowego młodego, żeby przekazał wiadomość. Nie to, że niebieskowłosy zamierzał się wpraszać. Tak jakoś samo wyszło, bo nie wyprowadzał strażników z błędu. Audiencja... to brzmi tak poważnie. Mimo wszystko zachowanie obecnych wskazywało na to, że nikt go o nic złego nie podejrzewa. I bardzo dobrze. W końcu nie chciał zabijać nikogo z dowództwa, a raczej zdobyć sławę jako wielki wojownik - ogień i stal. Niestety nie mogli poczekać w ciszy i spokoju. Strażnik jak każdy kto całe dnie stoi w drzwiach i służy jako de facto dzwonek do nich, ale jednocześnie i istota ludzka, zaczął być ciekawy. Nagle wszyscy w okół stali się bardziej ciekawi świata. A może jak się stoi w drzwiach cały dzień to wszystko wydaje się być ciekawe? Ostatecznie gdyby poprosili to sami mogliby ruszyć na front, więc można śmiało założyć, że sami chcieli tam stać. Strasznie nudne.
- Uratowaliśmy z kolegami jedną z waszych. Reszta była tajna, więc nie powinienem wam więcej mówić. - reszty powinni domyślić się sami. Wiadomo, że w takich wypadkach chodzi o informację. Ale Ame jest Rekinem czasami sprytnym i wiedział, że informacje do czegoś służą, a to znaczy, że można je wykorzystać. Rekin był tym, który chciał odnaleźć miękki punkt w ciele klanu Nara i wbić w niego ostre żeby wyspiarza.

[Yasuo]

Ame
Misja wojenna rangi B
5/45+
Lato, 388 roku Bez względu na pobudki, Ame pchał się na wojnę. Teraz właśnie udzielił jakby zdawkowej, standardowej odpowiedzi. Podobnie standardowej jak procedury, którym kierował się - prawdopodobnie - dowódca strażników, którzy pilnowali wejścia. Ame podał mu tylko to co było powszechnie znane, natomiast reszta oczywiście była tajna. Mężczyzna uśmiechnął się tylko nieznacznie, aczkolwiek widocznie, i wzruszył ramionami. Naszemu bohaterowi pozostało tylko czekać. Czy obchodziło go... a pewnie nie. W każdym bądź razie, liczyła się każda sekunda. Jeden z najlepszych strategów Nara wydawał właśnie rozkazy. Rozkazy, które z sekundy na sekundę przynosiły śmierć członkom klanu Aburame. Ten proceder trzeba było jak najszybciej ukrócić. I tutaj właśnie miał miał wkroczyć nasz dzielny poszukiwacz sławy i bogactwa. Teraz jednak musiał czekać. Nie czekał jednak długo. Po chwili, po jakichś może 5 minutach...
W drzwiach pojawił się kolejny mężczyzna. Wyglądał jak typowy Aburame, ale też bił od niego straszny blask jakiejś dziwnej charyzmy. To był jeden z wyżej postawionych oficerów. To właśnie z nim Ame miał obgadać całą sprawę.
- Witaj, Wāmu-sama - powiedział główny strażnik, wykonując lekki ukłon. Przynajmniej Ame dowiedział się jak ten gość ma na imię. Ale czy to było ważne? Czy jeszcze kiedyś go zobaczy?
- Witaj, Michi - odpowiedział tamten. Teraz już Ame znał imiona tej dwójki. Ale czy to było ważne? Jednak czy to było imię? A może pseudonim? Lub zdrobnienie? - A więc to jest ten Ame? Rzeczywiście podobny do tego z ryciny. Rozumiem.
Mówił to tak jakby analizował swoje własne słowa, ale chyba wszyscy wielcy stratedzy, wodzowie i dowódcy mieli taką przypadłość. Ważył słowa. No i oczywiście miał te swoje raporty, ryciny... Oczywiście, że Ame widniał w raportach. Oczywiście, że dowództwo go znało. Musiało go znać, bo informacja była naprawdę potężną bronią. Inaczej każdy mógłby się pod niego podszyć i narobić więcej szkód nic pożytku. Prawdopodobnie nawet celowo.
- Proszę za mną, Ame-san.
Pokazał wymowny gest ręką, zapraszając naszego bohatera do budynku. To tam mieli omówić ściśle tajne informacje dotyczące misji, na którą nasz bohater sam się zgłosił. Misji dotyczącej stratega... bardzo przebiegłego prawdopodobnie stratega. Za dużo razy powiedziałem "prawdopodobnie"? Chyba tak, ale w tych czasach, na tej wojnie, nic nie było w stu procentach pewne... Jedynie prawdopodobne. Co teraz?

Kopiuj

[b][color=#00FF00]- Mowa Wāmu[/color][/b]

[Ame]

Na tym etapie pewnie wszystko jest standardowe. Tutaj było spokojnie i można było bawić się w procedury. Część kreatywna dopiero przed nimi, więc nie powinno nikogo dziwić, że wygląda to jak wygląda. Nie chodziło tylko o tajność jego misji. Pewnie każda misja wojenna w jakiś sposób jest tajna. Wiadomo, że w każdym obozie są krety, więc wszyscy chcieli kontrolować przepływ informacji. Po drugie to w sumie nie chciało mu się rozmawiać. Kto ma wiedzieć ten wie i pozdro dla kumatych. Po trzecie primo Ame sam niewiele wiedział. W zasadzie to nie miał żadnych powodów uważać, że chodzi o coś bardzo ważnego. Ot wiedział o istnieniu jakiś informacji. Dosyć ważnych. Szukał chwały i przygód niczym żołnierz wyklęty i tyle. Wystarczyło tylko czekać aż wróci chłopiec na posyłki.

Nie czekał na szczęście długo. Spodziewał się, że nikt nie będzie miał dla niego czasu, bo grają w pasjansa, a skoro to Aburame to pewnie w pasjansa pająka. Obserwował uważnie wymianę grzeczności pomiędzy przybytnym zakapturzonym oficerem Aburame, a głównym strażnikiem. Imiona starał się zapamiętać, ale nie sądził, że będzie ich używać. Lekko uniósł brwi, gdy wspomniano o jego rycinie. To nie dobrze. W Sogen prawdopodobnie za jego głowę wystawili nagrodę, im mniej rycin z jego facjatą tym lepiej. W momencie gdy oficer poprosił go o pójście za nim, a może to był rozkaz? Nie ważne. Po prostu w tym momencie poszedł za nim, wcześniej dokonując lekkiego skinięcia głową. Co ma być to będzie, niebo znajdzie wszędzie.

[Yasuo]

Ame
Misja wojenna rangi B
7/45+
Lato, 388 roku Imiona nie były ważne. Podobnie jak ważne nie były motywacje, które ludźmi kierowały. To znaczy... jeśli robili to co chcieliśmy. A Ame póki co robił to co Aburame chcieli. Mordował Nara. Oni jednak mordowali Nara, by Nara nie mordowali ich. Ale tak jak mówiłem, motywacje nie były ważne. Imiona też. Chociaż wbrew pozorom, zarówno motywacje jak i imiona mogły mieć jakieś znaczenie strategiczne. Motywacje można było wykorzystać przeciwko ludziom. No i np. Aburame wykorzystywali motywacje, które kierowały naszym dzielnym bohaterem. A imiona? Imiona mogły służyć do lepszej komunikacji. Tysiąc żołnierzy i dowódca, który mówi: "Ej, żołnierzu!" i nagle wszyscy stają na baczność i odwracają głowy w kierunku oficera. Nie wiedzą do kogo jest to polecenie i kogo oficer woła. W takim wypadku lepiej znać imię i zwrócić się po imieniu. Oczywiście nie znaczy to, że nie może być dwóch żołnierzy o tym samym imieniu, albo, że oficer musi znać wszystkich swoich żołnierzy po imieniu (zwłaszcza, jeżeli ma ich tysiąc albo i więcej pod sobą). Wtedy zazwyczaj pomaga podział jednego wielkiego legionu na bataliony. Wtedy wystarczyłoby znać imiona dowódców batalionów i zwrócić się bezpośrednio do nich. Oni już powinni znać imiona swoich bezpośrednich żołnierzy. Komunikacja w wojsku była bardzo ważna, często była wręcz czynnikiem decydującym w wielu wojnach. Często wystarczyło odciąć armie na froncie od dowództwa, które grzało swoje tłuste dupy w pałacach - podobnie jak ten cały Wāmu Aburame (czemu nie był na froncie?) - i wtedy armia wroga popadała w panikę, nie wiedziała co robić i była sto razy łatwiejsza do pokonania.
Ale póki co, ich było dwóch. Wāmu Aburame i Ame, który posłusznie się za nim udał. Komunikacja mogła więc odbywać się bez imion. Zwłaszcza, że pewnie już się nie zobaczą. A nawet jeśli, to zawsze można spytać się o imię, mówiąc, że się zwyczajnie zapomniało... No i problem byłby rozwiązany. No i w końcu dotarli do dość surowego gabinetu. Nie warto było się na jego temat rozwodzić. Od jedno krzesło naprzeciwko biurka. Drugie po drugiej jego stronie. Jakieś okno. Nawet miły dla oka kolor ścian (beżowy). Oprócz tego nic nadzwyczajnego. Wāmu zajął swoje miejsce i polecił Ame:
- Spocznij sobie na krześle, żołnierzu.
Oficjalny ton, nazwanie Ame żołnierzem. Czyli został przyjęty? Czy więc to oznacza, że dostanie nowe zadanie? Wiele, bardzo wiele na to wskazywało. Mężczyzna zamyślił się przez chwilę, po czym przemówił:
- Więc chcesz dostać kolejne zadanie, tak? - Mówił to tak jakby trochę nie dawał wiary, że ktoś może chcieć się pchać samemu na cudzą wojnę. Ale mu to było nawet na rękę. - W każdym bądź razie... niech będzie. Ta dziewczyna, którą uratowaliście... jak to jej było...
Zaczął przeglądać papiery. Widać nie pamiętał wszystkich imion wszystkich członków swojego klanu. Musiał więc znaleźć odpowiedni raport. Co oczywiście nie było proste, bowiem raportów miał bardzo sporo. Po pięciu minutach się poddał. Pięciu długich minutach. Wielu Aburame mogło przez te 5 minut życie stracić. Albo może dopiero stracą, bo Ame przybędzie pięć minut za późno... No i pewnie nasz bohater musiał się bardzo nudzić...
- Mniejsza o jej imię. Nie jestem w stanie sobie go teraz przypomnieć. Chodzi o to, że coś odkryła. Podobno może wytropić jednego z kluczowych strategów Nara. Dziewczyna już udała się do jednego z posterunków, gdzie właśnie przygotowywany jest atak. Jeśli teraz wyruszysz, to może uda Ci się zdążyć i wesprzeć ich w walce. Podejmiesz się tego zadania?
Był niemalże pewien, że Ame się podejmie, więc zaczął już wypisywać odpowiednie papiery dla dowódcy tamtego posterunku, które pozwoliłyby Ame wejść na teren obozu bez obawy o zostanie posądzonym o szpiegostwo czy coś w ten deseń. Dodatkowo zaczął szukać także mapy, która pomogłaby dotrzeć Ame do odpowiedniego miejsca. Co teraz?

Kopiuj

[b][color=#00FF00]- Mowa Wāmu[/color][/b]

[Ame]

Oni nie mordowali Nara bo Nara mordowali ich. Wojna zaczęła się z winy Aburame i ich działalności wywrotowej związaną z Bijuu, ale Ame o tym nie wie, więc nie wypada tak o tym po prostu sobie mówić. Motywacje więc były różne, dla każdego inne a granice pomiędzy jednymi a drugimi wyjątkowo zatarte, szczególnie w tym przypadku. A co do imion.. znając życie to w momencie gdy pada fraza "Ej, żołnierzu" to z tysiąca nie odwróci się nikt. Chyba, że będzie to kuszący głos niewiasty, której przymioty pozwalają na wysnucie przypuszczenia, iż z jej uroków ma szansę skorzystać każdy wystarczająco dobrze usytuowany dżentelmen. Wtedy odwróci się dziewięciu na dziesięciu. Aczkolwiek odcięcie dowództwa od możliwości poznania imion ludzi kilka rang pod nimi raczej nie wpływało bezpośrednio na wynik wojny. Brak jakiejkolwiek komunikacji oznacza brak jakichkolwiek rozkazów. Ich konkretyzacja i przypisanie do wojaków to już krok dalej i wynika z wcześniejszych problemów. Czyli wszystko dobrze, ale szukamy za głęboko.

W zasadzie to oni nie mieli tego problemu. On znał imię Rekina, Rekin również poznał je przez przypadek. Została tylko kwestia ich używania. Ame chyba nie powinien zwracać się do niego jak do kumpla z pod monopolowego, bo nie wiadomo jak bardzo tamten jest przewrażliwiony na punkcie swojej "godności" osobistej. W tym czasie Hozuki znalazł się już w gabinecie z typowo wojskowym wystrojem. Taki jak lubił najbardziej. Żadnych tabliczek w stylu "żyj, śmiej się i kochaj". Ame na polecenie spoczął tak jak tamten mu przykazał. Co tak miał sam stać? Potwierdził skinieniem chęć wzięcia udziału w szopce zwanej zadaniem wojennym. Spokojnie słuchał oficera, który sam w zasadzie się gubił przy imionach. Chyba mieli coś wspólnego. Ame też nie za bardzo pamiętał jej imię. Gdy już wyczekał swoje 5 minut nad papierami, jego wzrok utknął w oficerze. Przecież zlecenie na stratega Nara to coś czego dokładnie oczekiwał. Jego sława mogła urosnąć, a w sumie to wreszcie pojawić się. Miał szanse wyrobić sobie opinie liczącego się ninja.
- Dokładnie tego oczekiwałem. - rzucił dowódcy zgodnie z prawdą.
- Możecie już go skreślić z listy problemów. - dorzucił arogancko. Ochoczą wyciągnął ręce po mapę i resztę papierów.

[Yasuo]

Ame
Misja wojenna rangi B
9/45+
Lato, 388 roku Może i była to racja. Może nikt by się nie odwrócił, ale czy nie byłoby to gorzej? W końcu oficer miałby utrudnione zadanie wydania rozkazu, a to mogło sprawiać trochę problemów. Co do motywacji, to być może i Aburame zaczęli wojnę, ale teraz należało zabijać "Władców Cienia", nim oni zabiją "Owadzich Lordów". Naturalną konsekwencją wojny było: "Kill or be killed", "Zabijaj albo giń". I tak, Ame miał rację, dowództwo wydawało rozkazy, ale to zwykli żołnierze wcielali je w życie. Dlatego nie można było powiedzieć, że zwykły żołnierz jest całkowicie bezbronny, jeśli nie ma nad sobą dowódcy. Zawsze może spróbować samemu być sobie "sterem, żaglem i okrętem", a w wielu przypadkach także "szalupą ratunkową" i jednym z wielu szczurów, które "uciekają z tonącego okrętu". Czy jakoś tak... Mógł działać dzięki swoim instynktom. Mógł zabijać. Ale mógł też spanikować i... po prostu umrzeć. Konsekwencje przerwania "łączności" z dowództwem mogły objawiać się dopiero w późniejszych etapach wojny. Mieć wpływ na całą kampanię, niekoniecznie mając wpływ na poszczególne jej części.
To dowództwo wydawało rozkazy, a Ame je po prostu wcielał w życie. Tak było i w tym wypadku. On był żołnierzem. Rozkaz został wydany. Wāmu pokręcił tylko lekko głową i wzruszył ramionami z lekką dezaprobatą. Niezbyt podobała mu się postawa młodzieńca, z którym rozmawiał. Widać było, że nasz bohater ma bardzo duże mniemanie o sobie. Z jednej strony to dobrze, a z drugiej... niekoniecznie. Młodzieńcza brawura była mieczem obosiecznym. Z jednej strony była świetnym motorem napędowym i motywacją do heroicznych wręcz czynów. Z drugiej strony... mogła być przyczyną śmierci kompanów, a co gorsza... przyczyną niepowodzenia misji. Wāmu nie chciał, by jego żołnierze i bracia krwi umierali, ale wiedział, że misja jest najważniejsza. Trzeba było ją wykonać i kropka. Warto jednak minimalizować straty własne. Zwłaszcza w przypadku przeciągającego się konfliktu. Oficer tylko westchnął.
- Co tutaj dużo mówić? - powiedział w końcu. - Jak to często na wojnie bywa, w wielu miejscach byłby potrzebny Twój miecz, Ame-kun. Jednak pomyślałem w pierwszej kolejności pomyślałem, że być może byłbyś chętny dokończyć swoje poprzednie zadanie i ubić tego przeklętego Narę. Widać nie pomyliłem się.
No, może nie było to do końca tak jak powiedział Wāmu. Poprzednia misja została wykonana i dokończona. Rozdział zamknięty. Nasz bohater nie mógł dokończyć zadania, które już zostało wykonane... Ale jak to zwykle bywa, w każdej dobrej książce, po rozdziale pierwszym, jest rozdział drugi. O to mu chodziło. Swoistą kontynuację tego wątku.
- No to chyba wszystko. I bardzo chętnie bym zrobił co mówisz i skreślił tego stratega z listy swoich problemów. Niemniej jednak, "co się odwlecze, to nie uciecze". Zawsze mogę go skreślić później, jak napiję się herbatki i sake i pochodzę sobie po wiosce. Uwiniesz się do tego czasu? Skreślę go dopiero jak dostanę na biurko jego głowę albo chociaż kwitek, że ten Nara nie żyje.
Powiedział to trochę żartobliwie, trochę na serio. Po prostu chciał przekazać, że nie warto było "dzielić skóry na niedźwiedziu". I to by było chyba na tyle ze strony naszego oficera.
- Jeśli to wszystko, to możesz odejść. Żegnaj i powodzenia.
Jeśli Ame opuścił gabinet tego dowódcy, to ponownie spotkał się ze strażnikiem. Dokładnie tym samym, który go zatrzymał. Mężczyzna był nad wyraz ciekawy.
- I co? Jak poszło?[/i]
No dobra, może nie był zbytnio ciekawski i pewnie zapytał tylko po to, by nawiązać jakąś rozmowę. Być może z nudów. Albo z jakichś innych powodów.
- Rozumiem. Żegnaj więc[/i] - powiedział w pewnym momencie (jak tylko Ame mu odpowiedział, ewentualnie go olał).
A nasz bohater? A nasz bohater mógł skierować się do wyjścia z wioski. No i na szlak... Droga wzywała.

Zrób z/t: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=88&t=36

Kopiuj

[b][color=#00FF00]- Mowa Wāmu[/color][/b]

[Ame]

Obie te sytuacje byłyby równoważnie problemogenne. Pewnie dlatego pojawiły się wszystkie metody i technologie dowodzenia dużymi masami ludzi. Cała hierarchia wojskowo istniała właśnie po to. Co do konsekwencji wojny, zapewne za kilka miesięcy obydwie strony zapomną kto zaczął. Zresztą już w tym momencie ważne było tylko to kto skończy, bowiem historie piszą zwycięzcy. Ame oczywiście zamierzał dopisać do tego utworu kilka swoich wersji. Najlepiej takich, które go wychwalają pod niebiosa. Miał też nadzieje, że w związku z tym dziełem pojawią się jakieś tantiemy. W przypadku gdyby mu się nie powiodło to będzie bez znaczenia. Przecież i tak będzie martwy, a sam konflikt interesował go tyle co kolonie bakterii pod lodowcami Hyuo. Motywował go zysk z konfliktu, a nie on sam. Co ma być to będzie, niebo znajdzie wszędzie, gdy zabraknie tchu. Tak mówił pewien mędrzec. Miał chyba ksywkę Wydra. Hozuki dałby głowę, że kiedyś czytał jakieś jego dzieło. A może to była jakaś ulotka albo plakat? Już mu się miesza.
- Szkoda, że moi wcześniejsi towarzysze zdecydowali się na powrót w rodzinne strony. - odrzekł z nieudawanym smutkiem. Mimo trudności i braku zaufania poszło im dobrze. Gdyby nie ich uzupełniające się zdolności, to byłoby średnio. Samodzielnie by sobie nie poradzili.
- Myślę, że jeszcze zdążycie poczęstować mnie sake, jak będziecie mieli dobry humor. - rzucił znów arogancko, ale wplatając w to odrobinę poczucia humoru.
- W takim razie, do zobaczenia. - odpowiedział używając bardziej optymistycznego określenia niż "żegnaj". Wyglądało na to, że oficer nie podzielał jego spojrzenia na sprawę. Zdecydował się opuścić posterunek, zabierając wcześniej wymieniane dokumenty. Po drodze oczywiście natknął się na strażników, a oni oczywiście byli ciekawi.
- Wygląda na to, że będę mógł wyświadczyć waszemu klanowi jeszcze jedną przysługę. - odpowiedział zgodnie z prawda, stosując jednocześnie odrobinę złośliwości, bowiem klanowicze nie kwapili się do samodzielnej zmiany sytuacji na froncie. Mówił to nie przerywając szybkiego kroku, więc nie usłyszał już pożegnania strażników.

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=88&t=36

[Yasuo]

Teraz tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 90#p135690

[Kisuke]

Dla wielu ludzi deszcz był jedynie niedogodnością. Zjawiskiem, które utrudnia zwyczajne podróżowanie. Kisuke uwielbiał jednak zajmować się roślinami, dlatego rozumiał jak istotnym w procesie rozwoju nie tylko roślin, ale również zwierząt i ludzi, jest deszcz. Chociaż trzeba było przyznać, że dla ludzi dłuższe moknięcie nie miała kompletnie żadnego sensu, dlatego nic dziwnego, że większość starała się tego unikać. Młodego ninja interesował jednak ten dziwny przedmiot, który otrzymał od Kapitana straży. Bardzo precyzyjnie wykonany, z niesamowitą dbałością o szczegóły, a do tego na monecie widniała podobizna samego kapitana. Coś tutaj bardzo się nie zgadzało. Liczył jednak, że może w siedzibie władz będą wiedzieli więcej.

-Przybyłem otrzymać wynagrodzenie za swoją misję- Odezwał się krótko, pokazując strażnikom monetę. Później, gdy udało mu się trafić przed oblicze kogoś ważniejszego, zechciał podzielić się całą historią, aby dokładniej określić dlaczego się tutaj zjawił.