Hotel "Marmur"

[Ichirou]

Misja rangi C
Ame
31/30

---

Mężczyzna z lekkim przerażeniem spojrzał na swego wybawcę, który przywłaszczył sobie miano Rzeźnika z Seijin. Przytaknął na jego deklarację, nie zamierzając w jakikolwiek sposób mu się stawiać. Nieszczęśnik w tym momencie czuł się tak bardzo zależny od Ame, że bez zawahania ściągnąłby gacie, gdyby tylko pojawiło się takie polecenie. Hoozuki na szczęście nie był skory do żartów. Okoliczności temu nie sprzyjały. Nie dość, że musiał wlec ze sobą uratowanego kupca, to jeszcze za plecami miał osnutą dymem wioseczkę, pełną wzburzonych wieśniaków i pracowników zakładu rzeźniczego, którzy mogli (ale nie musielI) pragnąć zemsty.
Na całe szczęście nie było żadnego pościgu. Albo inaczej - żaden pościg ich nie dorwał. Znerwicowany pan Kikyo często oglądał się za ramię i za każdym razem z ulgą wypuszczał powietrze z ust. W tym całym swoim przejęciu i przerażeniu cieszył się, że ci, którzy jeszcze przez wiele nocy będą się śnić mu po nocach, nie wiszą im teraz na karku.
Kolejną wędrówka tą samą drogą. Nieco mozolniejsza ze względu na dodatkowy balast, ale przynajmniej tym razem wyjątkowo nikt nie próbował stratować młodzieńca. Zapewne dlatego, że była już noc - gwieździsta, bardzo rześka, wręcz chłodna. Można było zatęsknić za zostawionym w hotelu płaszczem znajomego.
Pod koniec przemarszu przez opustoszałe szlaki powietrze zaczął przecinać deszcz.
Wreszcie dostrzegli mdłe światełka, znajdujące się w niektórych okienkach Marmuru, którego kontury zlewały się z daleka z wszechobecnym mrokiem.
Ze względu na późną porę drzwi były zamknięte. Trzeba było zapukać. Po paru chwilach otworzyła ta sama recepcjonistka, co ostatnio. Zastany widok natychmiast ją rozbudził, pojawił się też ochroniarz, który był akurat na miejscu. Z trudem, ale rozpoznała w poszkodowanym gościa hotelu. Nakazała odprowadzić mężczyznę do małżonki, sama natomiast miała zawiadomić lekarza. Hoozukiemu pomógł ochroniarz. Obaj wtargali po schodkach osłabionego już osobnika.
Pani Kikyo załamała ręce, gdy go zobaczyła, ale w zasadzie nie można było się spodziewać czegoś innego po otrzymanym wcześniej prezencie. Parka wpadła w sobie objęcia. Wielka kobieta, pełna skrajnych emocji, niemal przygniotła i udusiła marnego faceta.
Po paru ckliwych chwilach uwaga została przeniesiona na Ame, który najprawdopodobniej stałby tu i do świtu, gdyby nie otrzymał zapłaty.
- Ogromnie dziękuję, wybawiłeś mojego męża z rąk tych dręczycieli! - oznajmiła z przejęciem, kiedy w tym czasie nad poszkodowanym ślęczał doktor. Bez zawahania wręczyła mu swoją portmonetkę, którą dźwięczała od pieniążków, a potem zostawiła chłopaka samego z tym podarkiem.
Nikt nie był skory do składania mu wyjaśnień, o co chodziło w tej całej sprawie, jednak Ame też nie zamierzał drążyć. Być może biznesmen miał swoje za uszami i nie bez powodu trafił w niewolę bandy rzeźników, ale Hoozuki szukał zarobku, a nie sprawiedliwości. Nie wnikał, nie zadręczał się niepotrzebnymi myślami, robił swoje i tyle. Tak było prościej, łatwiej.
Kiedy niebieskowłosy schodził na dół, zapewne w kierunku wyjścia, stał się świadkiem rozmowy toczonej w jednym z hotelowych pokoi, do którego drzwi były niedomknięte. To jakaś para debatowała nad tym, co dalej ze sobą zrobić. Padło stwierdzenie, że nie mogą wrócić do Kaigan, ponieważ w Prastarym Lesie rozpoczęła się wojna.

• Misja zakończona powodzeniem.

[Ame]

Ame nie wpadł na to żeby kazać mężczyźnie się rozbierać. To w sumie mogłoby być komiczne biorąc pod uwagę to, że ten był świeżo upieczonym inwalidą. Bardziej myślał o grillowaniu nad płonącym budynkiem rzeźni, ale jak to w życiu bywa - najlepsze pomysły pojawiają się już po fakcie. Na całe szczęście nikt nie próbował ich gonić. A może próbował tylko z miernym skutkiem. Biorąc jednak pod uwagę to, że niósł balast w postaci kaleki to jeszcze przez to nie miał czasu maskować ich spektakularnej ucieczki ku zachodzącemu słońcu i w przeciwnym kierunku do płonącej rzeźni.

W Marmurze akcja potoczyła się już szybko. Wraz z ochroniarzem zaciągnęli półżywego na górę. Po raz kolejny zauważył, że przeciwieństwa zdają się przyciągać. Dopiero teraz dotarło do niego jaki mały jest przy niej jej małżonek. No cóż. Nie trafiało to w jego gust, ale przecież to nie jego cyrk. Na szczęście samo wymowne stanie i wpatrywanie się w nich przypomniało im, że nie zrobił tego za darmo. Mimo wszystko jednak z pewną dozą przyjemności.
- Polecam się na przyszłość. Jakby mnie szukali tooo... too mnie tu nie było i mnie nie znacie. - mrugnął do nich przy tym porozumiewawczo. Miał nadzieje, że mąż jej wszystko wytłumaczy, bo on musiał się stąd zawijać. Odebrał zapłatę i już go przy nich nie było. Po drodze jednak usłyszał coś ciekawego ... wojna w Kaigan. Jeżeli już musi się przenieść to nie mógł lepiej trafić.

z/t