Bar "Szkarłatna speluna"

[Chise]

Misja B
41/45



Arashi spojrzał na pochodnie i na Kuroia, a po tym znów na źródło światła.. I uśmiechnął się nieznacznie.
- Na szczęście mamy pod ręką mnóstwo piachu do gaszenia.. Prawda? - choć miało to formę pytania, kryła się w tym delikatna sugestia. Mężczyzna z pewnością wiedział o Sabaku więcej niż Kuma o nim, nie był więc w komfortowej sytuacji w tej rozmowie. Ale nie oznacza przecież, że finalnie nie osiągnie zamierzonego celu, musiał tylko odpowiednio pokierować rozmową, by wyciągnąć z nich jak najwięcej informacji, być subtelny i...
Aaaaaaalbo mieć to gdzieś i zapytać prosto z mostu. Cóż, tak też można, prawda? Niekiedy nie warto owiać w bawełnę. Mężczyzna uśmiechnął się, odchylając się na swoim fotele i składając dłonie na okrągłym brzuszku.
- Jestem, jakby to ująć.. - zastanowił się przez moment - ...organizatorem działalności pewnej części mojej rodziny. Nie zajmuję się zbyt wieloma sprawami, raczej je koordynuje, w pewnym sensie - powiedział oględnie, ale dawało to całkiem niezłe pojęcie na temat tego kim jest w szeregach mafii. Zdaje się też, że Kuroi trafił w dobre miejsce, bo nie natrafił na jakiegoś tępego młotka od brudnej roboty, ale osobę, która miała jakiś wpływ na decyzyjność, a tego mu było potrzeba.
- Co do matki tej młodej panienki.. W czym mogę pomóc? Zdaje się, że jest chora i pod opieką lekarza - powiedział powoli mrużąc oczy, to jednak nie był jednak koniec jego wypowiedzi - Być może moglibyśmy wysłać tam kogoś od nas, by dokładnie przyjrzał jej przypadkowi.. Ale za taką przysługę oczekiwałbym odwdzięczenia się - zakończył, patrząc na Kuroia uważnie. Nie było mieć dziwnego w tym, że mafia była interesowna, ale wydawało się, że i tak to było trochę niepokojące. Czemu tak od razu zgodził się pójść na współpracę, skoro wcześniej im przeszkodził? Faktycznie, trójka przedstawicieli mafii jakich spotkał była idiotami, ale nadal wydawać by się mogło, że mają do niego jakąś urazę. Nie było tego widać.
- Nie będzie to oczywiście nic wielkiego.. Będziesz musiał po prostu dostarczyć pewnemu człowiekowi wiadomość, z której prawdopodobnie nie będzie zadowolony. Ale to chyba nie przekracza twoich możliwości, prawda? - dodał jeszcze, odwracając się na fotelu i z szafy wyciągając bezbłędnie jeden ze zwojów. Znów ustawił się do nich przodem, obracając go w dłoni. Dziewczynka zapewne nie wszystko zrozumiała z tej rozmowy i dlaczego ten śmieszny pan jest ważny, ale to, ze może pomóc jej matce i owszem, dotarło. Ściskała w dłoni mocno fragment płaszcza staruszka, patrząc na niego w napięciu.

[Kuroi Kuma]

Piach, no tak. Tylko piachu drogi kolego nie masz tutaj na co dzień i gorzej jak spalisz się we własnym pokoju. Kuroi wzruszył ramionami i przekrzywił głowę na bok przyglądając się Arashiemu. Jego rozmówca był tutaj na wygranej pozycji, sam Kuma był niestety ostatnio dosyć znany w okolicy, a zwłaszcza w tej mafii. Może to by ułatwiło mu kontakty gdyby nie fakt, że to jej członków spacyfikował i ośmieszył. Fakt że obecnie nie byli na tym świecie średnio go pocieszał. Wolał by nie spotkał go ten sam los. Był tutaj jednak z innego powodu niż stare porachunki i liczył, że członkowie mafii będą chcieli coś w zamian za jego pomoc. Tylko coś i aż coś, bo nigdy nie można było powiedzieć co takiemu przyjdzie do łba. No i tego dowiedział się już na samym początku. Przynajmniej wiedział na czym stoi i Arashi walił prosto z mostu. Potrzebujesz nas? Dobrze, tylko że nie ma nic za darmo.
-Domyślam się, nikt tutaj nie robi nic za darmo. Szczerze powiedziawszy szanuję podejście, jest zdrowe. Pytanie tylko jaka będzie ta cena - uniósł brew i skrzyżował ręce przed sobą. Przysługa za przysługę, tylko Kuroi dostanie... wdzięczność? Że pomógł malutkiej i ta być może będzie miała jeszcze szczęśliwą rodzinę. Mafia zaś dostanie posłańca, a jeden z jego członków odzyska partnerkę. A raczej dawną partnerkę, bowiem obecność macochy była tutaj chyba nieprzypadkowa.
-Nim jednak zgodzę się na to zadanie. Pozostaje jeszcze jedna kwestia. Czemu jeszcze nikt tam nie ruszył? Skoro to żona jednego z was? Jeżeli jeszcze do tego nie doszło nie będzie mu to nie na rękę? - wolał się upewnić, czy przypadkiem nie zrobi sobie jakiegoś wroga. Tyle czasu w szpitalu, podtrzymywana przy życiu, albo podtruwana, cokolwiek tam było, to nadal sprawiało, że kobieta nie mogła wyjść z łóżka. Gdy otrzymał już swoją odpowiedź cóż... obiecał, a danego słowa nie zamierzał złamać.
-Co to za człowiek, co to za wiadomość i gdzie rodzi się problem? Nie wystarczy wysłać jakiegoś łebka? Albo po prostu kuriera, tego raczej mało kto zamierza atakować - popatrzył na zwój i na to czy jest tam jakaś pieczęć czy cokolwiek uniemożliwiającego zerwanie. Jej brak zawsze ułatwiał zadanie, bo nie trzeba było się męczyć nad jej zachowaniem.

[Chise]

Misja B
43/45



Arashi uniósł brwi, na pytanie Kuroia. Żona jednego z nich? Cóż, tutaj odpowiedzi mogło być kilka, a żadna z nich nie była zbyt optymistyczna. Mógł w ich szeregach znaczyć zbyt mało by się dla niego starali, mogła być to jego inicjatywa, że ją otruł, może zwyczajnie się o to nie starał i choroba żony była po prostu na rękę, a mafia nie miała z tym nic wspólnego?
- Nie dostaliśmy prośby by ktoś tam do niej zajrzał. Być może dla niego jest to korzystne, z tego co wiemy to to małżeństwo było zeswatane przez rodzinę. Może nie chciał by wyzdrowiała - wzruszył ramionami, nie wiedząc więcej.. Lub nie chcąc powiedzieć, kto wie.
- Zadaje pan bardzo wiele pytań - zauważył Arashi. Nie była to złośliwość, a raczej stwierdzenie faktu, staruszek nie chciał się pakować w żadne kłopoty zapewne.
- Właśnie wysyłam kuriera i, jak to pan ujął.. Łebka. Pana - dodał z uśmiechem - Pewnie gdyby nie Pan, to byłby ktoś inny, ale skoro już tu Pan jest.. Człowiek ten jest nam coś winny i nie kwapi się do oddania należności. Trzeba więc mu przypomnieć o należnościach - dodał, bębniąc palcami po podłokietnikach fotela. Wydawał się być lekko zniecierpliwiony, a zarazem trochę rozbawiony.
- Jeśli się ułoży nam korzystnie.. Może podejmiemy dłuższą współpracę - dodał jeszcze. Na zwoju był podany adres i nazwisko - Kazuma Aiko, w dzielnicy mieszkalnej, pod wskazanym numerem. I o ile nie miał już więcej pytań, to pewnie mógł już ruszać w drogę.. Ciekawe tylko co zrobi z małą, która siedziała obok niego.

[Kuroi Kuma]

Brak prośby - czyli krótko mówiąc nie zależało mu na stanie zdrowia swojej żony. Co jednak na to dziewczynka, że jej ojciec nie za bardzo przejmował się losem małżonki, a jej matki? Zapewne nie było to dla niej pocieszające, ba pewnie nawet stawiało ojca w roli tego "niedobrego" bo innych słów pewnie jeszcze nie znała na wyrażenie swojego niezadowolenia. Może to dlatego nic jej nie pomagało? Ktoś mógł ją zwyczajnie podtruwać i trzymać w tym statusie quo, gdy medycy pewnie początkowo dokładali starań, a obecnie cóż... zajmowała pewnie tylko miejsce w szpitalu.
Zdziwiła go jednak odpowiedź na drugie jego pytanie. Naprawdę został sprowadzony do poziomu jakiegoś pierwszego lepszego chłopaczka z łapanki? To że tutaj był nie zmieniało za wiele. Kuroi nie był w szeregach mafii, nie starał się specjalnie o przyjęcie w ich szeregi, więc nie uważał się za pachołka.
-Zdarza mi się, lubię wiedzieć w co się pakuje. Z całym szacunkiem, ale... mając takich głąbów jako swoich członków, chcecie tam wysłać człowieka, który pokazał im gdzie ich miejsce? Jedyne co mnie tutaj trzyma, to ta malutka, która pragnęła coś odzyskać i poprosiła mnie o pomoc. A swojego słowa dotrzymuje. Więc ta wiadomość dotrze do odbiorcy - przerwał i zabrał wiadomość razem z karteczką z imieniem, nazwiskiem i wszystkim czego by tam nie dostał.
-A co do dalszej współpracy, to pytanie co ja będę z tego mieć. Bo jeżeli tak traktujecie każdego, to nie wiem czy nasze ścieżki się złączą - rzucił na odchodne i wziął malutką za rączkę. Odpalił zapalniczkę i ruszył dalej korytarzem prowadzącym do karczmy. Zapukał w drzwi, które jakby nie patrzeć były zamknięte na klucz jak wchodzili. Gdy tylko zdołali się wydostać poszukał wzrokiem kobiety, która im otwierała.
-Zostawię ją tutaj na kilka godzin, dobrze? Nie chciałbym tam w środku, mogłaby narozrabiać. W porządku? Jeżeli potrzeba to nawet zapłacę za pokój - powiedział do niej i cóż... niestety musiał pożegnać się z malutką, bowiem kolejne zadanie na niego czekało. Przykucnął i spojrzał jej w oczy.
-Poczekaj tutaj na mnie. Muszę coś zrobić. Ale wrócę, a wtedy Twoja mama dostanie pomoc, na którą zasługuje. Na którą obie zasługujecie. Trzymaj kciuki! - poczochrał ją po głowie, wstał i ruszył do wyjścia, a dalej już tylko do wskazanej dzielnicy. Zwój postanowił schować do torby, by mu przypadkowo nie wypadła, albo ktoś nie postanowił mu po prostu go wyrwać z ręki. Chyba jeszcze nie zdawał sobie sprawy z tego w co się pakuje, ale czy miał inne wyjście? Mógł porzucić dziewczynkę w tym momencie i po prostu się oddalić. Zapomnieć o wszystkim i mieć to z głowy. Tylko czy tak właśnie postępował staruszek? Nigdy w życiu.

z/t

[Ayatsuri Juranu]

"Kości zostały rzucone"
Misja rangi D dla Wamu
7/15? Wamu odczekał chwilę po bliższym kontakcie ze zleceniodawcami, zanim zacznie wykonywać zadanie. Czerwonowłosy jeszcze dziwnie spojrzał po wypowiedzeniu tekstu o mieszanie w rzece przeznaczenia. „Świr” powiedziało to spojrzenie. Na szczęście nic nie zostało wypowiedziane, więc i obraza nie została posłana do uszu chłopaka. Trzeba się jednak było teraz do lokalu o dumnej nazwie „Szkarłatna speluna”. Chociaż czy ta nazwa była dumna czy złowieszcza, to już kwestia tego, czego kto w niej szuka. A młody Aburame szukał zarobku, czy może bardziej ludzi, dla których miał wykonać zadanie.

Chłopak idąc i szukając lokalu sam został przez niego odnaleziony. W jednej z uliczek zobaczył dwóch pokaźnych mężczyzn pilnujących drzwi do jednego z wejść, co przyciągnęło uwagę na szyld, który okazał się być miejscem docelowym. Nie wyglądało to na najlepsze miejsce do załatwiania interesów, ale przecież tu został wysłany. Drabom jednak nie widziało się nikogo wpuszczać, a na jego zbliżenie i badawczy wzrok jeden z nich warknął do Wamu.

- Wypad dzieciaku, dziś impreza prywatna. – obaj mieli blisko dwa metry wysokości i pokaźne mięśnie, które nawet rozluźnione wydawały się gigantyczne. To nie będzie łatwa przeszkoda, gdyby przechodzić na siłę, a to tylko uzasadniało, że może się tu dziać jakaś ważna transakcja. Dokładnie jak ta, przy której miał asystować chłopak. Tylko że… Czy nie miał on zostać skojarzony?

[Wamu]

Chodzenie najlepiej wychodzi ludziom zazwyczaj kiedy stawiają nogi na przemian do przodu dzięki temu w stanie są posuwać się w swoim wymarzonym w danym momencie kierunku. Oczywiście jako że Wamu był normalnym człowiek to postępował dokładnie tak samo a tak się złożyło że jego nogi chyba mimowolnie doprowadziły go do celu. Cudna karczma, cudna nazwa i cudna przygoda. Co może pójść nie tak? W umyśle chłopaka absolutnie nic, już jest gotowy dokonać wszystkiego co zostało mu zlecone i kompletnie nie przejął się dwom rosłymi facetami których zapewne rola w życiu ograniczała się jedynie do bycia dużym i groźnym... Smutne życie jakby się zastanowić ale nie było teraz na to czasu.
- To JA jestem ręką przeznaczenia - rzucił tylko w odpowiedzi coś co wydawało mu się oczywiste i choć od początku miał w poważaniu dużych panów to po odpowiedzi już całkiem ich zignorował pewnie wchodząc do środka i rozglądając się za stolikiem.
Jednak czy sam rozpęd i pewność siebie wystarczyły? A może rzucone hasło nic nie powiedziało osiłkom?

[Ayatsuri Juranu]

"Kości zostały rzucone"
Misja rangi C dla Wamu
9/30? Po cóż w takim miejscu mogło stać dwóch rosłych mężczyzn? Najpewniej dlatego, żeby nikogo nie wpuszczać do środka. Taki mieli cel. Gdy usłyszeli coś o ręce przeznaczenia, to obdarzyli go znajomym z wcześniej spojrzeniem „Szaleniec”. A pomyleńców się tym bardziej nie wpuszcza do miejsc zamkniętych przed przypadkowymi przybyszami, bo ci prawie na pewno nie będą spokojni. Na początku chcieli go zignorować, ale ten tuż po wypowiedzeniu słów ruszył naprzód, ku drzwiom, których pilnowali! Chyba nie spodobał im się ten pomysł, chociaż twarze raczej wyrażały zaskoczenie. Aburame ignorując ich nie miał czasu się przyjrzeć. A szkoda, bo by był lepiej przygotowany.

Na co byłby lepiej przygotowany, zapytacie? Na uderzenie w twarz potężną piąchą ochroniarza. Piącha nie była sama, bo nosiła na sobie kastety, którego nie było widać, gdy ten miał ręce założone na klatce piersiowej. Wamu upadł na ziemię zaskoczony, z krwią w ustach. Zobaczył kątem oka, że drugi wyciągał sztylet. Skończyło się rumakowanie! Ciężko było ocenić stan uderzonego chłopaka, ale na pewno był zdezorientowany, a i jakiś ząb mógł stracić. Czuł, jak coraz więcej tkanek w okolicach ust puchnie, co znacznie utrudni rozmowy pokojowe. Czy nie lepiej byłoby uciec stąd i więcej się nie pokazywać? Gdzieś obok ktoś krzyknął widząc upadającego chłopaka.

Jeśli nie zauważyłeś, to podskoczyła ranga misji. W ghide/na PW prosiłbym wysłać mi staty postaci i co chcesz, żeby się podzielić do ewentualnej walki.[/ghide]

Czy oni się nauczą, że na misjach mafijnych nie wszystko jest szybko, łatwo i przyjemnie? Zignorowanie ochroniarzy to dość poważny błąd...

[Wamu]

Niektórzy mówią że przeznaczenia nie da się zmienić czy też zatrzymać, a jak widać tutaj taka sytuacja miała właśnie miejsce. Wamu poleciał w tył odrzucony i oszołomiony. Chociaż szybko uświadomił sobie co mogło mieć miejsce to jednak w pewnym stopniu niedowierzał. To nie tak miało być. Jednak akcje trzeba było jakąś przedsięwziąć aby ratować życie, pięści i nóż nie wróżyły za dobrze młodemu Aburame. Próba rozmowy od razu odpadła, to z powodu obrażeń ust, więc chłopak czym prędzej złożył dwie pieczęci mając nadzieję że zdąży posłać osiłków na niezbyt przyjemne ruchome piaski.

Jeśli się uda to Wamu po prostu odejdzie, widać smok uznał go za fałszywego proroka nie dając mu wypełnić zadania, więc ten nie zamierzał się już dłużej bawić w tą głupia mafię - to nie dla niego.

Jeśli zagrożenie atakiem jest aż nazbyt realne to chmara robaków zrobi wszystko pokrywając ciała przeciwników aby bronić swój matecznik i zdobyć dla niego nieco czasu na czas wykonania techniki.

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Juranu]

"Kości zostały rzucone"
Misja rangi C dla Wamu
11/30
KONIEC O bogowie! Walka! Ludzie mimo krzyku odstąpili od pomocy młodzieńcowi, bo wiedzieli, że w sprawy mafii lepiej się nie mieszać. A kto inny mógł tak jawnie na ulicach coś takiego zrobić? Wamu mimo obalenia i dezorientacji ciągle miał po swojej stronie element zaskoczenia, bo ci tylko patrzyli się na niego licząc, że odejdzie po prostym ostrzeżeniu, jakim był strzał w szczękę. Mylili się. Gdy tylko zauważyli składane pieczęci, rzucili się na niego, ale jeden z gburów się zatrzymał. Był to ten z kastetami, będący bliżej z racji przybliżenia się lekkiego po uderzeniu. Jakkolwiek nie wyglądał jak poszkodowany, to wyraźnie się bał czegoś. Pewnie to coś siedziało w jego głowie. Drugi nie był jednak dłużny chłopakowi i zaatakował go. Najpierw uderzeniem z góry na klatkę piersiową, a następnie poprawił nożem, który przebił owady próbujące osłonić swego ciała. Może gdyby lepiej nad nimi panował i umiał ustawić je w szyku tak zwartym, by zablokować uderzenie broni, bajka kończyłaby się inaczej.

Bajka jednak kończyła się w sposób dość tragiczny. Pierwsze uderzenie na klatkę piersiową zaparło dech w piersiach Wamu, jednakże robaczki zaabsorbowały większość siły przekazanej przez cios otwartą dłonią. Właściwie każdy w takich warunkach wytrzymałby ten etap starcia, nawet ktoś niewyszkolony. Padł jednak cios nożem, który najpierw celował w brzuch. Ręce nie były w stanie ponownie złożyć pieczęci, gdy osiłek przygniótł je kolanami. A przygważdżając słabszego od siebie przeciwnika złapał oburącz nóż i wbijał kilka razy w klatkę piersiową. Ludzka pompa powietrza tryskała krwią, brudząc zarówno oprawcę, jak i ledwo żywego właściciela. Dlaczego nie próbował uciekać póki czas? Dlaczego zaatakował po tym, jak już raz został powalony?

Zwłoki Aburame zostały jeszcze kilka kilkakrotnie uderzone, kopnięte i opluwane, a następnie jeden z osiłków, który narobił większego, krwawego bałaganu, zaciągnął ciało w boczną alejkę. Po chwili z środka wyszedł także bezpośredni przełożony dwójki strażników i na pytanie o ten bałagan usłyszał, jak to jakiś dzieciak próbował zaszarżować drzwi, a później zaatakował odźwiernych. Wtedy też zostali poinformowani, że miał zostać wysłany do nich jakiś dzieciak do okantowania w kości bogatego kupca. Trzeba było zaryzykować w takim razie straty, mafia Akiyama nigdy nie przerywa. Choćby przegrała. Tak jak teraz, gdy mimo przegranej gry w kości, zastraszeniem uniknęli strat finansowych. Takie już życie w Shigashi no Kibu…

Wamu – śmierć postaci

Przeciwnicy
Kasteciarz

Raiton D – Dendo Hanto (50 ph)
Kontrola chakry E
Styl walki Rankanken – 50 ph – techniki wszystkie dostępne na C
Atrybuty fizyczne:
Siła 30 (90 ph)
Wytrzymałość 30 (90 ph)
Szybkość 25 (75 ph)
Percepcja 15 (45 ph)
Psychika 1 (3 ph)
Konsekwencja 1 (3 ph)

406 PH.

Drugi osiłek (nożownik)

Styl walki Rankanken – 50 ph – techniki wszystkie dostępne
Atrybuty fizyczne:
Siła 30 (90 ph)
Wytrzymałość 30 (90 ph)
Szybkość 25 (75 ph)
Percepcja 15 (45 ph)
Psychika 1 (3 ph)
Konsekwencja 1 (3 ph)
356 PH

Łącznie 762 PH

[Kuroi Kuma]

Staruszek jednak nie chciał iść po dobroci, wybrał tą mniej wygodną dla wszystkich ścieżkę i zaatakował. Dziewczynie na szczęście się nic nie stało, tylko schowała się za plecami staruszka. Ten za to zaczynał myśleć, że jest jakimś wyzwolicielem kobiet z problemami. Może i był mniejszym złem, ale przed chwilą kogoś zabił, a teraz jeszcze atakował jakiegoś dziadzia - to raczej nie była osoba godna zaufania, wręcz przeciwnie. Nie narzekał jednak, bo jego rola była całkowicie inna. Zerknął na wiadomość leżącą tuż obok mężczyzny. Zadanie wykonane, lecz czuł wewnętrzną pogardę dla tego człowieka. Zasłaniającego się innymi, niepotrafiącemu stanąć naprzeciwko własnym błędom. Zastawianie członka własnej rodziny? I to do tego córkę. Zwyrodnialstwo to mało powiedziane.
-I na co to wszystko? - podsunął mu jeszcze list - tak na wszelki wypadek, by go nie mógł nie zauważyć. Odwrócił się do dziewczyny, położył jej rękę na ramieniu i puścił niezbyt wielki, acz serdeczny uśmiech. -Jeżeli niczego Ci nie potrzeba, owszem. Gdybyś potrzebowała pomocy zgłoś się do mnie. Coś poradzimy - gdzieś tam w środeczku czuł, że tego jej potrzeba. Zapewne nie skorzysta z jego pomocy, tylko ucieknie w tylko sobie znanym kierunku, ale tak było poprawnie. Tak było według jego uznania najlepiej. Wszystko gotowe, można już iść ale... postanowił zabrać ostrze mężczyzny - użył do tego resztek piasku, które przeniósł następnie do gurdy, by nie tracić cennych zapasów. Wyszedł z budynku oglądając ostrze - ile było warte? Zapewne niewiele, ale przynajmniej nie dostanie nim w plecy. No i może stanowić jakiś element dowodu, że staruszek wiadomość dostał. Może to nie było zwykłe ostrze, a coś bardziej sentymentalnego? Kto by to wiedział, ale lepszy rydz niż nic. Będąc już na zewnątrz wyciągnął fajkę, nabił ją niedawno zdobytym zielem i odpalił przy pomocy swojego małego urządzonka. Odetchnął pełną piersią, mógł trochę uspokoić nerwy. Tak przygotowany był gotów wrócić do karczmy. Odebrać swoją nagrodę, upewnić się że dziewczynka ma się w porządku, a jej matka otrzymała to, co jej obiecano. Nowe życie. Drażniło go to, że nie ma takich umiejętności, że nadal jego najlepszym rozwiązaniem jest połamać komuś ręce. Ile by sobie oszczędził trudu, gdyby potrafił więcej niż tylko paplanie jęzorem? Chociaż i tutaj nie był zbytnio przekonujący, bo jednak agresorzy po prostu mieli w nosie rozwiązanie Kumy. A szkoda, bo obeszłoby się bez krwi. Gdy tylko znajdzie się w karczmie będzie szukać kobiety, z którą zostawił dziewczynkę. Tak, by po prostu być spokojnym. Potem trzeba było iść do tego fagasa urzędasa...

[Chise]

Misja B
59/45


Nóż był całkiem ładny - nie był to kunai ani broń ninja, raczej broń myśliwska albo kolekcjonerska, jednostronne ostrze, ząbkowane przy końcu, rączka oprawiona była w coś ładnego i białego, prawdopodobnie jakąś cenną kość. Teraz wyglądała całkiem niewinnie, zupełnie inaczej niż chwilę temu, okryta dziwną niebieską powłoką wydłużającą ostrze. Nie miało jednak żadnych znaków charakterystycznych, więc prawdopodobnie nie było jakąś cenną, rodzinną pamiątką..
Ale lepszy rydz niż nic, prawda?
Zadanie było wykonane, Kuroi odpalił sobie fajeczkę i mógł wracać. Teraz już mu się tak nie śpieszyło, droga mijała przyjemniej gdy zadanie nie wisiało nad karkiem. Zielsko zdążyło się już wypalić gdy wrócił do karczmy. Tym razem nie była pusta, pojawiali się pierwsi klienci, ludzie z którymi dziecko nie powinno mieć do czynienia, jednak.. Dziewczynki nie było nigdzie widać. Mogło to zaniepokoić jej tymczasowego opiekuna, gdyby nie to, że za barem widział niewiasta co miała się nią zająć i kiedy tylko wszedł dała mu znać by podszedł.
- Mała jest w naszej kantynce, lepiej tam niż tu. Idź, czekają na ciebie - powiedziała, rzucając mu klucz. Tym razem musiał sam się obsłużyć, przejść przez ciemny korytarz, do słabo oświetlonego pokoju. Arashi jednak nie był tam sam, siedział obok niego staruszek, opierając się o lasce. Zbliżając się słyszał ich pogawędkę, ale nie wiedział czego dotyczyła, rozmawiali o jakiś ludziach mu nieznanych i jakimś większym wydarzeniu. Widząc go wchodzącego do pomieszczenia Arashi odchrząknął głośno, zwracając uwagę na nowego przybysza.
- O, witam ponownie - odezwał się gospodarz, nieco milszy tym razem - To jest Isoshi-dono, zajmuje się medykami i innymi, podobnymi rzeczami.. A także zajmował się panią, którą nam pan polecił opiece - przedstawił, a staruszek kiwnął głową w geście przywitania.
- Przepraszam, że nie wstaję.. Lata nie te. Ale swoją pracę wykonałem - odezwał się starszy pan, wzdychając - Interesujący przypadek nam pan zlecił. Połączenie pewnej choroby wrodzonej z nielegalną substancją spowodowało dziwne.. Oh, czy pana interesuje medycyna? - Przerwał na moment swoją opowieść by zadać pytanie, po czym opowiedział Kuroiowi o całości przypadku. Ojciec, o ile to nie on faszerował żonę narkotykami, był jednak niewinny. Na takiej rozmowie upłynęła chwila, po czym przeszli do sedna sprawy.
- Panie Kuroi, to pańskie wynagrodzenie - powiedział Arashi, wyciągając z szafki solidny mieszek - Ale.. Mam dla pana propozycję. Widać, że jest pan solidnym, silnym shinobim.. Co powie pan na współpracę? - zaproponował i oczywiście wytłumaczył z czym to się wiąże.. I z kim się wiąże. Kuroi był wcześniej wrzucony jakby w środek rozgrywki między nimi, teraz sytuacja mogła mu się rozjaśnić. Ale szczegóły otrzymał tylko kiedy wyraził zainteresowanie ofertą. Już i tak był umoczony w ich sprawy po same uszy.. Nie lepiej było osadzić się solidnie po jednej ze stron?
Jedyne co pozostało do załatwienia Kuroiowi to odstawienie dziewczynki, jednak i ta sprawa okazała się niekonieczna. Do drzwi zapukała barmanka, zerkając na Kumę.
- Skończyłam zmianę.. Może wezmę małą do szpitala, do mamy? - wieści chyba szybko się tu rozchodziły, ale.. Zawsze to jakieś ułatwienie. Kolejny obowiązek z głowy, choć sam mógł to zrobić. Pożegnać się, odprowadzić.. I cieszyć z nowej rodziny, jeśli się na to zdecydował.

Koniec misji <3 Dziękuje i polecam się na przyszłość.

[Gundan]

Szkarłatna speluna to można by rzec całkiem urocze miejsce, o ile ma się trochę inną definicje słowa "urocze". Jednak trzeba przyznać, że posiada swój własny klimat. Smród palonego tytoniu, alkoholowe wyziewy stałych bywalców, czasem jakiś wybity ząb na podłodze i masa typów z pod ciemnej gwiazdy. To wszystko sprawia, że ogólnie bardzo lubię to miejsce, w końcu tu raczej nie widuje się wymoczków, którzy zaraz po oberwaniu w nos lecą na skarge. O nie, tu najwyżej dostanie się łomot i straci się pieniądze ale jak to w prawilnych miejscach bywa, nikt nikogo nie sprzedaje.
Gdy tylko przrkroczyliśmy próg tego zacnego przybytku zacząłem się rozglądać za pierwszym lepszym wolnym stolikiem. Było ich kilka lecz postanowiłem wybrać najbliższy baru, żeby później nie biegać przez całą sale po jedzenie czy co innego.
Machnąłem ręką do Tenshin'a w geście żeby szedł za mną po drodze skinięciem głowy witając się z paroma osobami. Gdy doszliśmy do stolika i odsuwałem krzesło spojrzałem na w stronę baru. Jak zwykle stał za nim naprawdę ogromny facet z łysą głową i pokaźną brodą zaplecioną w warkocz, innymi słowy Szczurołap.
- Dwa razy smażoną wieprzowine i miskę ryżu poproszę. - postanowiłem złożyć zamówienie na początku żeby też nie czekać niewiadomo ile.
Gdy już usiadłem wygodnie na krześle z uśmiechem rozejrzałem się wkoło po czym przeniosłem wzrok na mojego nowego kompana.
- I jak Ci się narazie podoba to miejsce? - zapytałem z dużym zainteresowaniem, byłem ciekaw czy chłopakowi też przypadnie do gustu ten lokal.

[Kuroi Kuma]

Dotarł do baru, nie był w nastroju na pogadanki, więc tylko mruknął dziewczynie, że wie o co chodzi i odebrał klucz. Nigdy nie czuł się zbyt dobrze, gdy musiał odebrać czyjeś życie. Nie traktował tego jako coś świętego, ale po prostu to było niepotrzebne. Ktoś miał na niego czekać - pewnie urzędas z mafii, który cały czas siedział w tym mały, przepoconym i stęchłym pomieszczeniu. Do tej pory Kuroi zastanawiał się jak ten ktoś tutaj potrafił wytrzymać przez tyle czasu. Bez kontaktu ze światem zewnętrznym, odcięty od wszystkiego, sam pośrodku niczego. Tym razem jednak nie był sam, lecz z kimś. Jakimś staruszkiem, prawdopodobnie też członkiem tego zgrupowania. Ile ich mogło tam być? Dziesięciu, dwudziestu, setka, a może nawet i więcej?
-Dobry, Kuroi. Miło mi poznać kogoś po tej stronie z trochę lepszej strony, niż poprzednio - uśmiechnął się do Isoshiego i kiwnął mu głową -Interesuje, jednak nie zajmuje się nią na co dzień. Niestety... - przerwał na chwilę i zwiesił głowę. Wysłuchał jednak opowieści do końca, bowiem... zaintrygowało go to po prostu. Ludzka ciekawość wzięła górę nad poczuciem straty czasu i słuchał jak staruszek opowiada o przypadku. Coś nowego, coś ciekawego, coś, czego jeszcze Kuroi nie słyszał. Można powiedzieć, że był uzależniony od rzeczy nowych i ciekawych. Działały na niego niczym narkotyk wkręcając coraz bardziej i bardziej.
-Zastanowię się... Muszę wiele przemyśleć, to co się dzieje, to co mnie otacza. Nie mówię nie, ale chciałbym, by moi współpracownicy mieli wobec mnie trochę więcej zaufania. I szacunku. Widzieliśmy się pierwszy raz, nie oczekuję, by ktoś traktował mnie swojego, ale czasy jakie są, takie są. Dziękuję za wszystko - ukłonił się i wyszedł z powrotem do baru. Kiwnął dziewczynie z obsługi, by zrobiła co proponowała. Teraz jednak potrzebował spokoju i co najważniejsze CZASU. Musiał to i owo przemyśleć sobie sam. Czy wejście w konszachty z mafią było warte jego czasu?
z/t

[Tenshin]

W końcu stanęliśmy przed właściwymi drzwiami, nad którymi duży drewniany szyld głosił nazwę przybytku "Szkarłatna speluna". Tenshin słyszał o tym miejscu nie jednokrotnie, gdyż wielu pacjentów ze szpitala mówiło o tym miejscu. Jedni mówili, że jest to najlepsze miejsce jakie można znaleźć w tej wiosce, że serwują najlepszy i najtańszy alkohol oraz jedzenie mają odpowiednie dla każdego. Ci z reguły przybywają do szpitala, by pozszywać rany i "naprawić" pęknięte bądź powybijane zęby. W sumie lepiej, by takie osoby biły się między sobą w kontrolowanych warunkach, pomiędzy ludźmi którzy faktycznie pragnął takiej rozrywki, niźli mieli by zaczepiać niewinne osoby, które nie chcą po prostu spokoju. Co to byłaby za społeczność, gdyby pijane osoby zaczepiały losowych przechodniów i w kilkuosobowych grupach te osoby napadały? zastanawiał się swego czasu Tenshin, a przemyśleń na ten temat miał wiele i póki co wolał je pozostawić tylko dla siebie.
Gdy dwóch kolegów weszli do środka, od razu zaatakowała ich duchota i dym unoszący się z pobliskich papierosów. Była to bardzo duża i zbyt szybka zmiana powietrza i ciśnienia w okół, do tego stopnia że musiał zasłonić usta rękawem, jako prowizoryczny filtr. Oczywiście niczego to nie zmieniło, ale czuł się psychicznie troszkę lepiej. Również dzięki temu, nikt nie mógł dostrzec, że delikatnie zakasłał przechodząc między stolikami. Bardzo się starał, by przypadkiem nikogo nie potrącić, ani nie zaczepić, jednocześnie mówiąc cicho pod nosem, bardziej do siebie niż do innych "Przepraszam.. jakby to miało sprawić, że ludzie rozsunął się grzecznie, by go przepuścić.
W końcu dotarli do pustego stolika, który dla Tenshina pusty nie był. Klejące się siedzenia, okruszki na stole.. aż się bał spojrzeć na to co się dzieje pod stołem. Mimo wszystko przybrał kamienną twarz, by nie urazić zbyt gospodarza tego przybytku, tak na wypadek gdyby spojrzał na niego, a to mogło się stać. Tenshin zupełnie tu nie pasował, szczególnie w swoim stroju - błękitna koszula,brązowa kamizelka, długie ciemne spodnie. Wszystko dokładnie zapięte i dopasowane do siebie. Miał wrażenie, że niektóre osoby co raz na niego spoglądały i chwilę bardzo dokładnie przyglądały. Może to tylko w jego głowie, może tak było na prawdę - tego nie wiedział. Czuł mimo wszystko w sobie spokój i opanowanie, ponieważ nie był tutaj sam. Siedział obok dobrze zbudowanego przyjaciela, który jak było widać czuł się tu jak ryba w wodzie. Dzięki temu miał poczucie, że nic mu się nie stanie. I pomimo tej całej sprzeczności z jego osobą, spojrzał wprost na Gundana i się delikatnie uśmiechnął. Nie przerywał mu, gdy składał zamówienie, za to na koniec dodał do Pana z Bardzo Długą Brodą - I szklankę zimnej wody, proszę. - dopiero gdy to powiedział, zdał sobie sprawę, że chyba.. nie powinien, bo to może zwrócić na niego uwagę, czego Tenshin bardzo nie lubi.
Nie będę ukrywał, że nie jest to miejsce dla mnie. Widać to chociażby po ubiorze.. ale jest póki co dobrze. odpowiedział na pytanie przyjaciela. Chciał dodać, że zazwyczaj je i spędza czas sam ze sobą, ewentualnie z ludźmi których zna, ale uznał że nie jest to dobra pora i miejsca na takie zwierzenia. Za to widzę, że Ty nie jesteś tu pierwszy raz. Powiedz, znasz tu wiele osób? zapytałem z nieudawanym zainteresowaniem. Jednocześnie też sięgam do bocznej kieszonki w swojej torbie i wyciągam notesik z ołówkiem, z nadzieją że dowiem się czegoś interesującego o nim, bądź o tym miejscu.

[Gundan]

Przyjrzałem się jeszcze raz Tenshin'owi, tak jakbym pierwszy raz to robił zaraz po jego odpowiedzi z lekko zdziwioną minął. Po krótkiej chwili złapałem się za tył głowy i z lekkim rozbawieniem potwierdziłem.
- Hahaha, faktycznie. Jakoś nie pomyślałem o tym. - po tych słowach spojrzałem w stronę Szczurołapa, żeby zobaczyć ile tak mniej więcej będę musiał poczekać na swoje zamówienie.
- W sumie to dosłownie parę, zanim zostałem członkiem rodziny biłem się tu za pieniądze, żeby jakoś zarobić na chleb. - odpowiedziałem zgodnie z prawdą - A jak z Tobą? Zastanawia mnie jak ktoś taki, bez urazy oczywiście ale jak ktoś taki znalazł się w rodzinie? Dodałem, poczym uśmiechnąłem się dosyć szeroko widząc swoje zamówienie. Podniosłem się z krzesła i podszedłem do baru skąd wziąłem to co zamówiłem i ruszyłem z powrotem do stolika. Nie trwało to zbyt długo, bo w końcu nasz stolik umieszczony był najbliżej baru jak się da, a przy okazji takie miejsce dawał mi i mojemu towarzyszowi większe szanse na spokojny posiłek. W końcu mało, który z gości tego przybytku miałby na tyle wielkie jaja żeby prowokować burde pod samym nosem Szczurołapa.
- To jak tam było z Tobą? - ponagliłem Tenshin'a do odpowiedzi na moje wcześniejsze pytanie, podstawiając mu jedną z porcji wieprzowiny. - Trzymaj bo mi tu jeszcze z głodu wykorkujesz. Zaśmiałem się krótko nim ten zaczął coś mówić.
Ogólnie to byłem sobą strasznie zaskoczony. Jako, że normalnie mówie znacznie mniej ale to chyba kwestia tego, że mam częściowo wspólną przeszłość z chłopakiem siedzącym na przeciwko mnie.