Gdzieś w mieście

[Chise]

Wyprawa B
79/%%%
Część Hikariego



Zastrzyk adrenaliny przy ryzyku potrafił być wręcz uzależniający, jak każda inna rozrywka. Myśl o tym, że albo on albo ja i uczucie zwycięstwa i mocy kiedy to ty okazujesz się tym potężniejszym, mądrzejszym, lepszym.. Jakby każda śmierć sprawiała, że on był tym bardziej wartym życia, ale czy naprawdę tak było? To nie była krew niewinnych osób i cywili, tylko zabójców i wojowników, którzy byli przygotowani na śmierć i wręcz musieli mieć ją wkalkulowaną w momencie gdy się tutaj zjawiali. Mafia ich nie oszukiwała i nie przedstawiała sprawy inaczej niż była, z całej grupy tylko jedna osoba opuści ten przybytek na własnych nogach i własnymi siłami. Co z resztą? Ci, którzy kogoś ze sobą przyprowadzili pewnie przynajmniej liczyć na jakiś uczciwy pogrzeb, inni pewnie nawet tego mogli nie otrzymać. Bezimienny grób w jakiś lesie i rodziny zastanawiające się co się z nimi stało - oto co z nich zostawało.
- Wiedziałem, że to zły pomysł.. Za młody jest i za głupi - powiedział chłopak, po czym wypił kolejną kolejkę i zaśmiał się gorzko. Skinął głową Terumiemu, kiedy ten go przeprosił na moment.
Faktycznie, dziewczyna miała włosy spięte w kok. Na ile to było podejrzane? Hikari znał Inoshi, znał ją bardzo dobrze i wiedział jakie są jej zwyczaje, ale nie mógł być pewien swoich wniosków jeszcze. Zdążył zrobić trzy kroki nm doszedł do wniosku, ze to jednak jest podejrzane i zawrócił do chłopaka, który spojrzał na niego spod czarki.
- Może miała przygody po drodze, to by wyjaśniało czemu jej tak długo nie było.. Może wie co się stało! - to obudziło w nim niego entuzjazmu, nim nieco oklapł i jego twarz starała się ponura i groźna - Lepiej do niej idź. Porozmawiaj z nią i zapytaj o Aichiego. Spędź z nią resztę czasu, bo następna walka jest nasza - powiedział posępnie, po czym zgarnął zgarnął butelkę, wykonał nią gest jakby przybijał z chłopakiem toast i ruszył w drugą stronę sali. Oparł się o ścianę i patrzył na dwuokiego, popijając prosto z butli.

[Hikari]

Z stwierdzeniem chłopaka mógł się zgodzić również w kwestii swojej uczennicy. Możliwe, że była zbyt młoda i niewinna na takie miejsca. Ostrzeżenia słowne zawsze muszą zostać zignorowane, do czasu aż nie wpakuje się w jakieś wielkie bagno. Terumi obawiał o jej życie, tylko co mógł dokładniej zrobić w tej sytuacji? Wyruszyć na jej poszukiwania? Zastanawiał się nad wątkiem do momentu aż nagle pojawiła się ponownie na sali. Co trwało raczej kilkanaście sekund najdłużej. Od tego momentu głowa go niemalże rozbolała od podejrzeń, nawet nie chciał już więcej pić w tym momencie. Chyba w pewnym sensie dorastał. Nawet rok temu w podobnej sytuacji pewnie przysiadłby na szybkie pięć kolejek do butelki. Teraz potrzebował raczej trzeźwego myślenia niżeli jakiś nieodkryty dziwny styl pijanego mistrza. Wziął z sobą dziewczynę, na jego barkach spoczywa odpowiedzialność jej bezpieczeństwa. W tyle głowy jednak coś niemalże pulsowało jak spoglądał na nią z baru czekając na odpowiedź Koichiego. Były to podejrzenia, które toczyły w głowie wojnę z chęcią zignorowania tego. Jego rozmówca z kolei nabrał trochę entuzjazmu, aczkolwiek przekazał przy okazji smutne wiadomości szybko wracając w ponury nastrój. W następnej walce występowali naprzeciw sobie. To nie była walka w której chciałby występować. Wcześniej wyglądało jakby nie liczył się z tym, że takie coś nastąpi. Po prostu zaczął przejmować się losem dzieciaków, które zaginęły wspólnie tajemniczo. Polubił tego mężczyznę więc sumienie lekko mu się odzywało jako śmierć niewinnego, ale czy inaczej musiało być z tymi których do tej pory skrzywdził? Kto to wie, może to jest domniemanym powodem bólu głowy, bo w natłoku obecnych zdarzeń nie może się przebić do świadomości.
- Gdyby miała przygody to pierwsza rzecz po przybyciu tutaj byłoby znalezienie mnie. Zamiast tego zachowuje się zupełnie nienaturalnie. Czy to na pewno ona?
Słowa rozmówcy mające rozluźnić jego czujność sprawiły wręcz coś odwrotnego. Spojrzał na butelkę, gdzie większość trunku już ubyło, a podobno ktoś nie był wielbicielem sake. Teraz Hikari był zdany na siebie, bo jego ukryta zdolność przekonywania ludzi do nadużywania procentów ponownie zadziałała.
- Nie wspominałeś, że tak lubisz alkohol.
Przerwa była na tyle krótka, aby przenieść wzrok z Inoshi na Koichiego.
- Chętnie zapytałbym się jej na temat twojego brata, ale nie wiem nawet jak wygląda. Lepiej by było jakbyś zrobił to osobiście. Swoją drogą chciałbym zrobić jej test, który pozbyłby się całkowicie moich podejrzeń. Kręciłbym się chwilę za Tobą, a Ty byś powiedział, że jej sensei jest na arenie i obecnie walczy. Chciałbym zobaczyć czy mnie pozna.
Na prawdę nie chciał tego robić, ale słowa strażnika odbijały się echem w jego głowie. Czupryna zamieniona w kok podnosiła jego brwi w lekkim zirytowaniu sytuacją. Z drugiej strony, jeżeli się pomylił chyba znienawidziłby się będąc oskarżony o brak zaufania wobec niej.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wagonik do piekła ruszył " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=oi-s7HA ... B&index=15[/youtube] Zdezorientowanie, wydawałoby się, że kobieta jest bardziej zdezorientowana od Yamanaki, w końcu... Znalazła się tutaj, nie wie dlaczego i ktoś zrobił jej krzywdę, prawda jednak była nieco inna. Inoshi była równie zdezorientowana ale głównie z tego powodu, że sama teraz ponosiła odpowiedzialność za te dwa dodatkowe życia które chciała stąd wyprowadzić. Gdy kobieta zaczęła krzyczeć trudno było nie dostrzec przerażenia w oczach blondynki, bo chyba jako jedyne mogły delikatnie świecić się na zielono w tej ciemności, chyba tylko głównie dzięki rzeczywistemu światłu, a raczej jego namiastce którą zapewniała pochodnia. Inoshi nie mogła z marszu odpowiedzieć na jej pytania, nie potrafiła dać kompletnie fałszywej nadziei bowiem... Gdzie było to dziecko? Na pewno nie tutaj, pewnie było bezpieczne gdzie indziej. Skoro ona wylądowała tutaj... Jego los był już poza zasięgiem ich rąk, ale jedno było pewne, skoro matka skończyła tutaj... Ktoś miał wobec niego jakiś plan i dopiero po dłuższej chwili Inoshi odważyła się odpowiedzieć jak już ułożyła sobie w głowie odpowiedź. - Skoro ty jesteś... Tutaj. Musi być bezpieczne, ktoś... Ktoś na pewno... Na pewno je zabrał. Dlaczego pozbyli się ciebie? Dlaczego? - Odpowiedziała na jej pierwsze pytania dłuższy czas po ich zadaniu, jak już wspólnie, pozbawieni jednego " balastu " kierowali się tunelem...

Na całe szczęście władza w nogach wróciła przez co Inoshi mogła chociaż trochę odetchnąć, wiedza, że z każdą chwilą ruchy zaczną przychodzić jej z coraz to większą łatwością była jak miód na serce które i tak strapione było wystarczająco tym co wciąż nieodkryte przed nimi. - Ktoś nas tutaj zrzucił... Nie wiem gdzie tak naprawdę. Pod jakąś posiadłością... Jak się nazywasz? - Chociaż te minimum musiała wiedzieć, dziwnie byłoby krzyczeć do niej " ej ty " w razie problemów. Wszystko to o czym rozmawiały sprawiło, że blondynka tylko upewniła się, że kobieta jest zwyczajną... Ofiarą sytuacji nieco innej niż walki na arenie. - Podejrzewam, że t-twój... Mąż mógł mieć długi i... Oddał im ciebie w zamian wraz z dzieckiem... Albo sami to zrobili - Pociągnęła nosem, nie przecierała jednak oczu, bandaże były zbyt brudne, zbyt śmierdziały by sobie na to pozwoliła w tej chwili. Trudno było jej wymawiać te słowa, jakże raniące, niczym ostrza noża. - Żadna z nas nie jest tutaj bezpieczna, musimy iść... Aichi... O-on też nie jest. Gdzie mieszkasz? To może być nasze... Jedyne bezpieczne miejsce, chociaż na chwilę. Żadna z nas nie może tu zostać - Powiedziała zbliżając się do kobiety bowiem skoro mogła już iść sama nie musiała podpierać ściany z drugiej strony. Wciąż uważała na swoje niezbyt pewne, chwiejące się kroki, trudno byłoby zapewne zobaczyć różnicę pomiędzy tym jak kobiety się poruszały i jedna... I druga ślamazarnie sunęła nogę za nogą... Ale to właśnie Inoshi miała być tą która zachowa siłę i pomyśli o wszystkich, nie mogła się poddać. Nie w chwili gdy już nie walczy tylko o siebie. Czy właśnie taka sytuacja nie była okazją na jaką zawsze liczyła? Uratować czyjeś życie... W jakiś pokrętny sposób los dał jej tą szansę ale i zmusił do ciężkich wyborów, czas na zmartwienie i karę za ten okropny czyn jakiego dokonała... Jeszcze nadejdzie o ile jest godna.

- Eh... - Westchnięcie niemalże zgrało się z gasnącą pochodnią. Nie można jednak tego westchnięcia nazwać zawodem, raczej... Odetchnięciem i zrozumieniem kolejnej sytuacji, prawdę mówiąc ta pochodnia była równie niebezpieczna jak jej brak dlatego dla niej nie zmieniło się wiele prócz tego, że widziała ciut mniej, ale nie musiała widzieć więcej. W końcu niewielkie światło zaczęło do nich mrygać na końcu tunelu. To był znak, że są już blisko wyjścia... Wyjścia które kryło za sobą niebezpieczeństwo w postaci kolejnych, pozornych agentów Akiyamy. Dziewczyna nie mogła wiedzieć kim naprawdę są dopóki się im sama nie przyjrzy. To był problem całej tej sytuacji, potencjalni cywile albo potencjalni... Agenci którzy mogą chcieć skrócić ich o głowy, tak naprawdę nawet i zwyczajni pracownicy byli niebezpieczni bo mogli przekazać informacje a szansy na ucieczkę bez zostania zauważonym nie było. - Cholera... - Zagryzła mocno wargę dotykając lekko poruszającej się liny. W tej samej chwili zsunęła z siebie kitel i podała go do swojego klona. - Wróć do wózka. Załóż go na jedno z ciał. - Wtedy też wyciągnęła ze swojej torby notkę wybuchową i nakleiła na wewnętrzną część materiału. Klon musiał wykonać polecenie zostawiając i kobietę i Aichiego pod opieką blondynki która musiała wyjaśnić co dalej nastąpi.

Zatrzymała się i usadowiła ją na chwilę wzięła kilka głębszych oddechów i zaczęła przedstawiać jej swój plan - Nie krzycz... Będzie głośny wybuch ale nie krzycz... Możesz... M-możesz zobaczyć straszne... Straszne rzeczy ale zostań silna, rozumiesz? Silna, bądź jak... - Zatrzymała się tutaj wtedy trzymając ją za ramiona, rozejrzała się na boki, spojrzała to w lewo to w prawo dodając później - Bądź jak ja... - Przełknęła ślinę po tych słowach bo dobrze wiedziała co one znaczą, znaczyły one nie mniej niżeli zrzucenie na swoje barki kolejnego ciężaru, jeszcze większej prezentacji odwagi i siły niż być może była w stanie... - Bądź jak ja... - Powtórzyła sama do siebie w swojej głowie, jakby nie byłą pewna tych słów, cokolwiek one znaczyły. Wyjątkowe sytuacje wymagają wyjątkowych ruchów, czasem nieprzewidywalnych. - Jak wózek tutaj przyjedzie postarasz się wycofać z Aichim i drugą mną. Idźcie w bezpiecznej odległości za nim, moja iluzja już o to zadba, trzymaj się jej. Trzymaj Aichiego. - Wtedy też Inoshi podała jej pochodnię ściągając z niej materiał, czyli już gotowego do rzutu przecinaka. - W kryzysowej sytuacji... Rzuć go, jest duży... Większa szansa, że trafisz, prawie jak nożem... Potem... Jak powiem wam, że jest bezpiecznie ruszycie. - Po wytłumaczeniu planu Inoshi czekała jeszcze aż wózek ich wyminie, wcześniej, jak wrócił klon wyjaśniła i swojej drugiej wersji plan działania który zakładał początkowe pilnowanie dziewczyny i Aichiego, w sytuacji większego niż się spodziewają zagrożenia tego, że wtargnie i również dołączy do starcia.

Sama Inoshi również czekała aż wózek ich wyminie, rzecz jasna na bezpiecznej odległości od wyjścia. To była chwila w której spróbowała wejść na sufit i przyklejając się do niego rękami oraz nogami starała się z góry obserwować to co dzieje się przy samym wózku oceniając czy powinna detonować notkę czy nie. Na swoje szczęście miała spięte włosy więc nie miały możliwości swobodnie sobie zwisać. Jeden plus tej całej kamuflarzowej sytuacji która okazała się fiaskiem, no i jeszcze ten kitel na jednym z ciał... Inoshi była gotowa zareagować w razie wykrycia rzucając w przeciwnika kunaiem z torby i przesuwając się na ścianie czy też przyczepiając do niej jedną ręką. Miała sporo siły a w tej chwili to właśnie ręce były jej atutem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
82/+-



Hikari pytał, ale czy chłopak miał prawo znać odpowiedź czy chociaż próbować oceniać, kiedy Inoshi nigdy nawet nie spotkał? Młodzieniec spojrzał w stronę dziewczyny jeszcze raz, skupiając się nieco bardziej. Bardziej oceniająco.
- Jak nie ona to kto. Po co mieliby się pod nią podszywać? - zapytał krytycznie chłopak, kręcąc głową - W sensie.. Co oni musieli nawywijać aby to zrobili - uściślił z niepokojem. Dziewczyna w tym czasie zdążyła usiąść na kanapie.. A raczej na nią opaść z westchnięciem i schować twarz w dłonie, jakby była czymś zmartwiona albo zmęczona. Koichi z dziewczyny przeniósł wzrok na butelkę i na Hikariego, po czym uniósł jedną brew.
- Mój brat zaginął w budynku pełnym mafii z uczennicą mojego przeciwnika, a zaraz mam walczyć na śmierć i życie z prawdopodobnie jedyną osobą która może mi o nim dostarczyć informacje, nie wspominając, że zdążyłem człowieka polubić - powiedział z naciskiem, po czym nachylił się lekko w jego stronę - Myślę, że jednak alkohol to ostatni z moich problemów - dodał poważnie. Faktycznie, jak tak to ujął to przyszłość chłopaka naprawdę zapowiadała się.. Bez happy endu. Tak czy siak coś przegrywał, tracił i musiał ocenić co będzie ważniejsze. Jednak odstawił butelkę na propozycję chłopaka.
- Zrobię to, ale mam warunek - powiedział ponuro - Jeśli zginę w najbliższej walce.. Nie chce myśleć o tym, że Aichi zostanie tu sam, bez żadnego wsparcia. Pomóż mu jak będziesz miał okazję - poprosił, zaciskając pięść. Musiał rozważać przecież wszystkie opcje, prawda? Myśl, że jak przegra, to jego brat zostanie sam w kłopotach, w które go wciągnął.. Musiała być równie dołująca jak ta, że w innym przepadku zginie człowiek, którego lubi i który może zyskać informację o jego bracie, które mogą być kluczowe do jego przeżycia. Jednak koniec końców, ruszył w stronę dziewczyny, a gdzieś za nim czaił się Hikari. Padł na kanapę obok dziewczyny, która podniosła wzrok.
- Oooo.. To nie ty wychodziłaś z moim bratem? - rzucił lekko, rozpierając się wygodnie - Dziwne, że jesteś tutaj jak ten facet z którym przyszłaś właśnie walczy na arenie - dodał do wyraźnie zmieszanej dziewczyny, która podrzuciła głowę do góry.
- Nic nie wiem o twoim bracie i nie zamierzam rozmawiać o tym z kim przyszłam - rzuciła ostro, marszcząc brwi - Jak zgubił ci się brat to lepiej go poszukaj - dodała, wzruszając ramionami. Koichi spojrzał na Hikariego znad ramienia dziewczyny.
- Spokojnie, po co te nerwy.. Zapytać tylko chciałem - powiedział powoli, wstając - Ty lepiej uważaj na niego. Jak będzie się tak chwalił sharinganem, to ktoś się na niego połasi - dodał w przypływie geniuszu, na co "Inoshi" prychnęła.
- Nie twoja sprawa co z nim robi - zadarła lekko nos do góry. Młodzieniec wzruszył ramionami, zaczynając powoli odchodzić i niemal zezując na Hikariego ze zdziwioną miną.

Wyprawa B
103/^^^


Kobieta niemal cała się trzęsła - z bólu i z przerażenia na równi. Inoshi przynajmniej była świadoma jak się tu dostała i co się z nią przez ten czas działo - no, przez moment miała ograniczony kontakt ze światem, ale nie ma tyle, by ktoś jej zrobił krzywdę - natomiast jej towarzyszka nie miała tyle szczęścia. Po jej wyrazie twarzy było widać wyraźnie, że zmaga się ze swoją pamięcią i usiłuje odtworzyć ostatnie godziny, aby ułożyły się w jakąś logiczną całość, ale definitywnie jej to nie wychodziło. Pociągnęła nosem, chyba tylko strach sprawiał, że jeszcze się jakoś trzymała.
- M..Miyuki, mam na imię Miyuki - powiedziała w końcu, z trudem, jednak na teorię Inoshi musiała pokręcić głową. W ciemności dziewczyna słabo widziała te ruchy. Gdyby oświetlenie było lepsze mogłaby zobaczyć jak mimo okoliczności kobieta robi się nieco czerwona na twarzy, a jej dłonie znów instynktownie powędrowały na brzuch.
- Ja.. Nie mam męża - wydusiła z siebie ze wstydem, mrugając szybko - Ojciec dziecka był przejezdnym.. Chyba shinobim, nie znałam go dobrze, a potem już nigdy nie widziałam - dodała ze smutkiem. Miyuki nie tylko musiała przez tyle miesięcy żyć z myślą i trapić się tym jak utrzyma sama siebie i dziecko, ale i pewnie trapił ją wstyd, że zostanie panną z dzieckiem oraz, być może, tęsknota za mężczyzną, którego może prawdopodobnie nigdy nie odnaleźć. A teraz..? Wszystko nagle znikło i była tylko pustka, zarówno fizyczna jak i psychiczna.
- Mieszkam tuż obok karczmy "Irajgo". Łatwo ją znaleźć - powiedziała nieco pewniej.
Potem mieli jedna ważniejszy problem. Problem lub może okazję do wykorzystania! Oto było przed nimi to, czego najbardziej w momencie potrzebowali, w towarzystwie tego, czego najbardziej się bali, to znaczy kolejnych ludzi mafii. Mogli być to tylko szeregowi członkowie organizacji, od czarnej roboty, mogli też być bardziej wykwalifikowani.. A Inoshi musiała być gotowa na każdą możliwość, dlatego szybko opracowała plan. Pierwszym krokiem było pozbycie się kitla, a drugim naklejenie na niego notki i przekazanie klonowi. Sama musiała na chwilę przejąć ciężar chłopaka, który następnie przekazała Miyuki, która aż się z nim zachwiała. Najpierw jednak musiała przekazać jej instrukcje co zrobić, to znaczy nie krzyczeć, zachować spokój oraz iść za nią powoli. Przekazała też jej swój przecinak, jako broń ostatecznej szansy. Z wózkiem przyjechał klon, który z niego zeskoczył i zameldował o wykonaniu zadania. Po wyjaśnieniu mu planu dziewczyny, pozostało nic innego jak jego realizacja.
Inoshi powoli szła za wózkiem, używając techniki do chodzenia po ścianach by być mniej widoczną. Im była bliżej tym więcej słyszała, choć na razie widok w większości przesłaniał wózek.
- No szybciej z tym, nie mamy całego dnia - usłyszała marudny, lekko stłumiony głos, zdecydowanie męski - Poza tym, śmierdzi stąd - dodał z obrzydzeniem. Słyszała też skrzypienie jakiegoś mechanizmu oraz sapanie kilku ludzi, ciężko jej było określić ilu. W końcu jednak wóz wtoczył się do pomieszczenia, odsłaniając jej widok. Dwójka ludzi kręciła wielkim kołem, za którym widziała zębatki i przekładnie oraz wielką szpulę z liną, na którą nakręcali jej nadmiar. Kawałek dalej stał mężczyzna z charakterystycznym mieczem przy boku, przykładający do twarzy jakiś kawałek białego materiału. Po zatrzymaniu wózka owa trójka podeszła i otworzyła zatrzaski z boku wozu, odchylając całą ściankę.. Z której wysypały się ciała, na wielką stertę. Za uzbrojonym mężczyzną widziała jeszcze ważniejszą być może rzecz - wóz z dwójką koni oraz bramę.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Wagonik do piekła otworzył się " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Rofftmj ... B8&index=4[/youtube] Przynajmniej jedna sprawa była jasna. W domu kobiety nie będzie żadnego mężczyzny z którym trzeba będzie wojować jak już do niego dotrą. Bedą same, one no i Aichi. Pragmatycznie patrząc na to wszystko wiele problemów kobiety rozwiązało się dzięki Akiyamie. Nie musi już myśleć o samotnym wychowaniu dziecka, ale czy to właściwie? Nie, nie właściwe, to złe i obrzydliwe. Mimo to, trudno nie ujrzeć w tej sytuacji plusów. Inoshi widziała tą sprawę dwojako, szczęście w nieszczęściu jakby nie patrzeć. Być może całe to spotkanie ze śmiercią pozwoli kobiecie zacząć nowe życie bez problemów samotnej matki, nowy początek, w nowym miejscu... Tylko gdzie? Mimo wszystko, blondynka cieszyła się, że jej teoria się nie sprawdziła, była ona chyba najbardziej okrutną wersją wydarzeń jaką potrafiła wymyślić. Los i powód dla którego barmanka tutaj skończyła było wielką niewiadomą, tajemnicą do której rozwikłania przejdzie ale nieco później, jak już uda się im wspólnie wydostać z tego miejsca.

Teraz nie miało to jeszcze znaczenia. Nic nie miało dopóki zostawali w tym niegościnnym pełnym śmierci miejscu. Nie było ono takie niegościnne tylko dla niej, dla mężczyzn którzy mieli wyładowywać ciała również. Obserwując nowe pomieszczenia do którego wjechał wózek dostrzegła, że są uzbrojeni, tak naprawdę... W tej chwili widziała, że przynajmniej jeden z nich ma broń. Sytuacja nie wyglądała komfortowo, zwłaszcza, że inni mogli nie potrzebować broni, mogli również być shinobi, wykonywać techniki. - Czy powinnam teraz ryzykować? Zabić ich nie wiedząc kim są? - Wtedy odruchowo zerknęła w kierunku kobiety i swojego klona, co z tego, że nie widziała zbyt wiele w tych ciemnościach, wystarczyło, że wiedziała gdzie są. Znów stawiano ją w trudnym położeniu, czy mogła stać się morderczynią a jednocześnie ratować życie? Czy to nie jest jakieś przeciwieństwo? Czy los tak naprawdę chce by stała się taka jak jej nauczyciel i wielu innych? Zapatrzeni we własną moc i umiejętności bez względu na innych? No właśnie... Innych, była Miyuki i był Aichi, myślała o innych, czy to czyniło ją w tej chwili lepszą? Musiała na to liczyć i w to uwierzyć.

- Dobrze wiec... Nie mam wyjścia - Wzięła głęboki oddech podczas jak mężczyźni rozpoczęli wyładowanie ciał, odliczała poszukując wzrokiem tego zaminowanego, odliczała czas do tego aż trafią właśnie na nie... Machnęła ręką na klona a następnie zdetonowała ciało w chwili w której mężczyźni wzięli je w dłonie licząc, że uda się jej złapać więcej niż jednego. Następnie jeśli musiała to ruszyła do przodu, wciąż próbując trzymać się sufitu by wykonać technikę Shinranshin po złożeniu pieczęci, wycelowała w tego uzbrojonego. Trudno było ukrywać, że była zmęczona, oddech przyśpieszył, nie był to jednak jedyny powód dla którego tak się stało. Walka, adrenalina, energia... Tak, to też miało na to swój wpływ, zwłaszcza, że nie walczyła tylko o samą siebie.

Uzbrojony mężczyzna, jeśli został przejęty zacząłby zwyczajnie od próby uspokojenia koni jeśli była jeszcze na to jakaś szansa. Jeśli z jakiegoś powodu nie spanikowały lub już uciekły wtedy przeszedłby bezpośrednio do atakowania swoją zabawką kolegów którzy jeszcze byli w stanie walczyć. Jeśli poddaliby się to zrezygnowałaby z zabijania ich a jedynie ogłuszyła, wystarczająco porządnie przez łeb by nie wstali przez najbliższy czas. Mężczyzna na pewno nie był słaby więc mógłby jeszcze ich spowolnić przetrącając każdemu po jednym kulasie. Był jeszcze klon który również miał okazać swoją przydatność. Jego ruch byłby jednak dosyć prosty zakładając, że to właśnie wybuch, Inoshi oraz mężczyzna będą wystarczająco odwracać uwagę. Dziewczyna będzie starała się trzymać dystans oraz utrzymać kontrolę nad przejętym przez siebie człowiekiem obserwując zarazem ruchy pozostałych ponieważ sama technika nie wymaga od niej ciągłej obserwacji przejętego celu. Syropowy klon miał wykorzystać swoje uzbrojenie by zaatakować z zaskoczenia pozostałych przeciwników, to rzucając w nich kunaie czy korzystając ze swojej wersji kusarigamy by wytrącić przeciwnikom broń z dłoni jeśli udało się ją im dobyć. Sama będąc na suficie wolała okrążyć wszystkich za pomocą siebie i klona, jeśli jeszcze było kogo... To nie był czas na rozmowy, nie po tym wszystkim do czego tutaj doszło, ale czy którykolwiek z nich chciałby rozmawiać?

W tym wszystkim pozostawało jedno pytanie... Kim rzeczywiście stawała się Inoshi? Na pewno nie taką osobą jaką chciała.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Pytania które Hikari usłyszał były tymi na które nie potrafił odpowiedzieć. Ba! Wciąż nie posiadał pewności czy blondynka, która weszła na salę to była jego uczennica, a może ktoś poddający się za nią. Kto to mógł być? Dlaczego to zrobili? Tutaj tylko w głowie pojawiały się słowa strażnika mówiące o możliwej śmierci po wejściu w nieodpowiednie drzwi. W takim wypadku może nie chcieli aby zawodnicy się denerwowali w trakcie całego tego turnieju? Obecnie to posiada tylko miliony pytań zamiast jakiejkolwiek odpowiedzi.
- Tego dopiero mam zamiar się dowiedzieć.
Czujnie obserwował jak dziewczyna wzdycha i chowa twarz w dłonie. Z zmartwieniami natychmiast przyszłaby do Terumiego, natomiast z zmęczeniem... Zaczynało być późno, może nie wypoczęła tak dobrze w hotelu? Nie zastanawiał się nad tym zbyt długo, ponieważ główną myślą były podejrzenia wobec blondynki, nie wobec całego tego miejsca. Skrywało ono jakąś tajemnicę, której wręcz bał się w pewnym sensie dowiedzieć. Obecnie raczej nie posiadał już innego wyboru. Tak czy inaczej zostało to przerwane przez Koichiego, który wymieniał problemy ważniejsze niżeli nadużywanie czarki. Wielu ludziom mogłoby się zrobić głupio w takim wypadku, ale nie w tym przypadku.
- Jeszcze zapomniałeś, że po tej walce nawet w przypadku wygranej wciąż będziesz musiał kłaść życie na szali.
Dorzucił zanim ten postanowił odstawić butelkę i wysłuchać się propozycji. Nawet na nią zgodzić pod jednym warunkiem, było to zadbanie o Aichiego. Yogańczyk nawet nie musiał się zastanawiać nad swoją odpowiedzią, posiadał zasady dzięki którym zawsze pomagał nawet nieznajomym kiedy miał okazję. No prawie zawsze, wiedział, że nie uratuje każdej jednej osoby. Nie zawsze jest to w jego możliwościach, a wystawiać się na samobójstwo też nigdy nie było dobrym pomysłem.
- Chciałbym powiedzieć, że nie będzie to problemem, ale do tej pory nie wiemy gdzie się znajduje. Jeżeli będzie to możliwe zrobię co w mojej mocy, aby mu pomóc.
Hikari ruszył w kierunku kanapy jako drugi, ale zatrzymał się po drodze w jakimś wcześniej wypatrzonym bezpiecznym miejscu. Tak, aby słyszeć całą rozmowę bez problemu i móc wyciągnąć swoje wnioski. Był nawet obecnie możliwy do zobaczenia przez blondynkę, ta nawet w momencie kiedy pojawił się w jej oczach go ignorowała. Jego podejrzenia okazały się jednak prawdą z pierwszymi słowami jakie ta kruszyna wypowiedziała. Ostre, butne zupełnie do niej nie pasujące. Dziewczyna którą znał sama z własnej woli rzuciłaby się do pomocy w takim przypadku komuś obcemu. Terumi już nie musiał dłużej czekać, powoli ruszył w kierunku kanapy aby najlepiej przekraść się na jej tyły. Oczywiście mogła tam być ściana, wtedy stanąłby możliwie jak najbardziej za "Inoshi". Przechadzając się usłyszał tekst o sharinganie, który wskazywał, że nie może się mylić. byłoby mu do śmiechu, gdyby ta sprawa nie była aż tak poważna. Będąc na pozycji szybko wyciągnął z kabury kunai i przyłożył go najlepiej do szyi uczennicy będąc z tyłu. Tak, aby móc na najmniejszy ruch zareagować odebraniem życia.
- Problem jest w tym, że twój mistrz chciałby porozmawiać na temat swojej uczennicy. Szkoda tylko, że on nie ma sharingana, aby zobaczyć ta sztuczkę.
Tym razem jego ton głosu był dość dużo twardszy, ale jednocześnie też dało się w nim wyczuć dość dużą złość. Tak, bo wkurwienie w tym momencie posiadał niemiłosierne.
- Więc powiesz mi, gdzie jest moja uczennica, a także jej przyjaciel?

[Chise]

Wyprawa B
106/$$$


Odliczanie trwało. Kolejne ciała były brane i wrzucone do wozu - bezwładne, jak worki ziemniaków, pozbawione czci i honoru.. Równie dobrze mogłaby być warzywami, w tym momencie nic więcej sobą nie przedstawiały poza smrodem jakich się z nich wydobywał. Trójka ludzi wydawała się tym jednak nie przejęta, cierpliwi i milczący, nie wyglądali na shinobich - ciężko ten sobie wyobrazić nawet szeregowego ninja przy tak podłej robocie. W końcu chwycili za ciało w białym kitlu, dla nich zupełnie nie wyróżniające się spośród pozostałych.. I to był moment, który wyczekała młoda Yamanaka. Jedna pieczęć..
To co się zadziało w środku ciężko nawet opisać. Od bliskiego wybuchu notki po całym pomieszczeniu poleciały kawałki ciał oraz krwawa papka, która kiedyś nimi była. Trójki, która nosiła zwłoki, już nie było, tylko dołączyły do reszty. Mężczyznę z mieczem też odrzuciło do tyłu i obrzuciło czerwoną mazią. Inoshi nie miała zamiaru dać mu się jednak otrząsnąć po tej traumie i wycelowała w niego techniką klanową Yamanaka. Przeciwnik był oszołomiony i przez to był łatwym celem - dziewczyna mimo zmęczenia nadal była w stanie go przejąć.
Konie, poważne spłoszone wybuchem, szarpały się w miejscu i rżały, tłukąc kopytami o bramę. To wszystko powodowało niesamowity hałas, mogący aż zakrawać o powodujący migreny. Kontrolowany przez dziewczyną mężczyzna zaczął powolny proces uspokajania oszalałych zwierząt do stanu, gdy były zwyczajnie tylko zaniepokojone - więcej się nie dało osiągnąć w tym otoczeniu.
I w sumie na ten moment była już bezpieczna, bo nikt jej bezpośrednio nie groził.. Przynajmniej tutaj. Oprócz prychania koni było już słychać tylko jej własny ciężki oddech, charczenie Aichiego, który brzmiał coraz gorzej, lekko łkający Miyuki. Teraz.. Miała okazja się stąd wydostać i już nigdy nie wracać. Miała nawt wóz i konie.. Co jej szkodziło pokierować je jak najdalej od Shigashi?

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Koniec jeszcze nie nastał... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Rofftmj ... B8&index=4[/youtube] Inoshi była tym bardziej zdenerwowana im bliżej było do tego niebezpiecznego momentu który miał zdefiniować wszystko to co się ma zaraz stać. Od chwili detonacji nie było już wyjścia i dobrze o tym wiedziała. Nie zmieniła jednak swojego planu i zdecydowała się dalej go wypełniać. Smród ciał nie był tak dotkliwy, zwłaszcza, że spędziła pośród nich już jakiś czas ale dla kogoś kto wszedł ze świeżego powietrza... Musiało to bardzo śmierdzieć i nie było z tym nawet żadnej dyskusji.

Ona też musiała nieźle śmierdzieć o wymiocin, krwi i tych ciał, zapewne nie więcej niż Aichi czy sama Miyuki. Po zdetonowaniu zaminowanego ciała widok jaki rysował się przed jej oczami był nieprawdopodobny, niesłychany. Jej oczy nie wiedziały jak się zachować na widok czegoś takiego, nie wiedziały jaka reakcja była by odpowiednia. Jej mięśnie twarzy również nie potrafiły się w tej chwili zachować, widok ten przeraził ją bardzo wyraźnie. Nigdy przedtem nie spotkała się z takim okrucieństwem i powiedzmy sobie rzeźnią, nawet wtedy, w Kami no Hikage nie było tyle flaków i latającej po okolicy krwi... A tym razem, to właśnie ona była sprawczynią tej zbrodni na ciele tych zamordowanych osób. Nikt nie powinien doznać takiego losu, nawet po śmierci. Należał im się jakiś pochówek albo chociaż nie bezczeszczenie ich zwłok w tak brutalny sposób.

Ciała... No właśnie, te ciała mogły się jednak przysłużyć i nawet wiedząc, że to co robi jest złe nie miała wyboru, ciała które zniszczyła ostatecznie pomogą żywym, tym ostatnim którzy wydostaną się z tej mordowni, właśnie dzięki nim, będą też miały szansę zemścić się, przynajmniej w części na organizacji swoich oprawców jeśli nie bezpośrednio na nich. Musiała działać dalej bez zastanowienia, na całe szczęście mogła wyczekać moment by obezwładnić, a przynajmniej spróbować wszystkich na raz. O ile tych niosących ciało udało się wyeliminować od razu, tak ten ostatni z mieczem pozostał i to właśnie w niego skierowała technikę...

Po uspokojeniu koni wciąż musiała pilnować mężczyzny podtrzymując technikę. Mogłaby go przesłuchać ale skąd miała wiedzieć czy się jej nie wyrwie? Może znajdzie w sobie dodatkową siłę i pokona jej kontrolę? Nie chciała ryzykować, nie chciała zezwolić na krzywdę swoją, Aichiego i Miyuki i bóg wie kogo jeszcze. Klon który i tak miał ruszyć z pomocą został przez nią poinstruowany i wykończył mężczyznę kunaiem podczas gdy ten nie mógł zrobić zbyt wiele. Wtedy też Inoshi mogła odetchnąć i opuścić ręce, zrezygnować z pieczęci i rozejrzeć się na tym pobojowisku. Wciąż wybuch narobił hałasu i nie miała zbyt wiele czasu do stracenia. Skinęła do swojego klona by udał się po dziewczynę i nieprzytomnego Aichiego gdy z kolei ona zdecydowała się przyjrzeć mężczyźnie, który miał przy pasie miecz. Tak naprawdę pierwsze co to starała się ocenić kim jest dla Akiyamy jeśli była w stanie na podstawie ubioru czy też czegoś co miał w swoich kieszeniach. Samo ostrze zdecydowała się zabrać ze sobą, być może dzięki niemu dowie się czegoś więcej o tej grupie w której ręce wpadła. - Tacy rzeźnicy... Może ten miecz poświadczy o tym z kim rzeczywiście miałam do czynienia... - I wtedy wrzuciła go na pakę wozu. W tej chwili zdawała sobie sprawę z tego, że każdy dodatkowy oręż może być przydatny.

Wtedy powinien nadejść klon z pozostałymi. Prawdopodobnie Miyuki nie wyglądała najlepiej zważywszy na wszystko to do czego tutaj doszło i krew... Na swoje szczęście światło nie było tutaj aż tak mocne. - Co ja zrobiłam? Wykorzystałam umarłych... - Zastanawiała się patrząc w kierunku nadchodzących oraz całej tej juchy... Kilka oddechów później i po załadowaniu wszystkich na wóz zerknęła na Aichiego z którym było zwyczajnie gorzej. Jego czas również miał swoje granice. Blondynka nie mogła pozwolić by jego świeca się wypaliła. Nie z jej powodu... - Trzymaj się Aichi-kun... Bądź silny Aichi-kun... Słyszysz? - Powiedziała przechylając się w jego stronę i sprawdzając jego stan nieco dokładniej. Przyglądała się tej infekcji do której sama doprowadziła a później chciała przesłuchać jak oddycha. Jak skończyła wsiadła z przodu by po chwili rozkazać klonowi otworzyć bramę. - Miyuki-chan... - Zaczęła oddychając ciężko. - Nie wiem gdzie wyjedziemy ale musimy go uratować, rozumiesz? Znasz jakiegoś zielarza? Jest w okolicy Shigashi jakiś? W samym Shigashi? Ktoś życzliwy? - Skierowała na kobietę swoje spojrzenie, przykre było to, że nie mogła myśleć o tym co ją spotkało i dlaczego, jeszcze nie teraz zwłaszcza, że wciąż wisiało nad nimi potencjalne zagrożenie.

- Znasz kogoś poza miastem? Kogoś poza Shigashi? Nawet jeśli pojedziemy do twojego domu to nie na długo, nie możemy tutaj zostać. Bądź silna, dla mnie, dla siebie, dla swojego dziecka bo na pewno żyje i na pewno... Ma się dobrze. Pokierujesz mnie do ciebie? Albo poza miasto w miejsce gdzie będziemy bezpieczne? No i do tego całego zielarza... - Oczywiście Inoshi wiedziała, że to gdzie najpewniej zostanie pokierowana zależało w dużej mierze od tego gdzie się znajdą po otwarciu bramy... Światło... Mogło być miłą odmianą, przyjemnym widokiem... Ale również niebezpiecznym i zdradliwym jeśli miałoby ich oślepić... Pogoniła konie dalej podczas gdy klon po otwarciu miał za zadanie wsiąść wraz z nimi. - Musimy się też przebrać... Umyć... Nie możemy tak paradować po mieście. Zbyt dużą zwrócimy na siebie uwagę - Skwitowała ich obecny stan Inoshi, najpierw zacisnęła ręce na lejcach zerkając w kierunku Miyuki od której to obecnie zależało wszystko jako jedynej która chociaż trochę znała to miasto. - Lekcje z Hikarim... A jednak. - Przyjrzała się delikatnie koniom przy wozie podczas tej myśli. Nie umiała powozić ale kiedyś musiał być ten pierwszy raz, zwłaszcza, że jazdę na koniu już opanował. Do mistrzostwa daleko ale lepsze takie doświadczenie niż kompletnie żadne.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
85/___


Młodzieniec spojrzał na Terumiego spod byka kiedy ten wspomniał o jeszcze jednym powodzie do zmartwienia. Faktycznie, nawet gdyby wygrał z Hikarim to nie będzie koniec, będą na niego czekały co najmniej dwie walki, które musi wygrać! Tym czasem w głowie szumiał las, a w uszach falowało wzburzone morze.. Chyba naprawdę przejął się tym aż za bardzo, ale jak się okazuje, także i Hikariego nerwy nie ominęły. Zachowajmy jednak kolejność wydarzeń, dobrze?
Bo najpierw to młodzieniec z dwukolorowymi oczami podsłuchiwał rozmowę, o którą poprosił znajomego. Miał on sprowokować "Inoshi" do wygadania się, że w rzeczywistością wcale nie jest tą, za którą się podaje i udało się to zaskakująco gładko. Przynęta połknęła nawet haczyk z sharinganem, od razu chwytając się tego wątku. Na więcej dowodów lawowiec nie czekał, zbliżył się do oszustki i przyłożył jej kunai do gardła. I od razu sprowokował piekło.
Na sali pozostało kilku zawodników poza Koichim i Hikarim, parę osób towarzyszącym i z trzech strażników, a nikt z nich nie był zachwycony tym, co zrobił młodzieniec. Ów brak zadowolenia objawiał się oczywiście w różny sposób - od krzyku trójki, nieprzychylnych komentarzy, po otwarcie wyjęcie i wycelowanie w niego broni - a dalsze postępowanie mogło powodować eskalowanie konfliktu na skalę, której chłopak wcale nie oczekiwał. "Inoshi" siedziała niczym trusia, nie poruszając się.
Zamieszanie oczywiście nie mogło pozostać bez odpowiedzi. Drzwi otworzyły się szeroko i do środka weszła urodziwa, czarnowłosa, niezbyt wysoka kobieta, ubrana po męsku. Strażnicy na jej widok zasalutowali, jakby jej obecność była ważniejsza od postawy Terumiego.
- Wy, dwaj - warknęła, patrząc na nich ciemnymi oczami - Zaraz będziecie mieli aż nadto czasu by wymachiwać żelastwem. Na arenie. A teraz z łaski swojej odkładaj tą zabawkę i za mną - z jej postawy i słów biło przekonanie i siły, nie było wątpliwości, że to ona tu rządziła. Nawet Hikari, pozbawiony umiejętności sensorycznych, czuł bijącą od niej aurę potęgi. Nawet nie obejrzała się na dwójkę czy rzeczywiście ruszyła za nią, po prostu poszła w stronę areny. Musieli odczekać chwilę na zakończenie kolejnej walki, zza drzwi słyszeli jakieś krzyki, niemal nieludzkie wrzaski - ktoś tam najwidoczniej z kimś się dobrze bawił. Po wszystkim zza drzwi wyszła tylko jedna osoba, młodzieniec zasłonił się kapturem, ale coś w środku płaszcza.. Poruszało się nienaturalnie.
- Na arenę. JUŻ - zakomenderowała niewiasta.

[Hikari]

Terumi spodziewał się takiej reakcji wszystkich dookoła, nawet jej w pewnym sensie pragnął. Wyciągnięcie kunai'a i przyłożenie do szyi zwróciło na nich uwagę. Wcale wcześniej nie próbował zabrać jej na osobność, chociaż dużo to miało wspólnego też z nagłym uczuciem gniewu. Co jej wy chuje zrobiliście, że przysłaliście jakiś gorszy model? Może ta by aż tak wiele nie marudziła, ale sam sposób jaki traktuje. Podróbka w tej sytuacji nie wypowiedziała ani słowa, dosłownie zamilkła. Zamiast tego usłyszeć się dało krzyki, wiele nieprzychylnych komentarzy oraz stal strażników wyjmowaną z pochwy. Mógłby odpuścić w tym momencie, ale postanowił powiedzieć swoje zdanie.
- Czyżby komuś z obecnych przeszkadzało, że uczę moją zaginioną uczennicę aby więcej tak sama tutaj nie chodziła, bo może stracić życie? Sam to słyszałem od jednego z strażników i tylko dosadnie pokazałem jak łatwo to zrobić zanim zareaguje.
Powiedział głośno z spokojem na twarzy zabijając w sobie gniew na chwilę. Była to odpowiedź na wszystkie kąśliwe uwagi rzucane w powietrzu, a potem zabrał kunai i trzymał go w luźno zwisającej dłoni. Zamiast tego schylił się i szepnął jej na ucho parę zdań.
- Jest tylko jedna kreska, której nie radzę nikomu przekroczyć i jest nią skrzywdzenie mojej uczennicy. Możliwe, że obecnie nie wiem jak wyglądasz, ale jeżeli to się stało zemszczę się nie tylko na tobie, ale również każdym kogo znasz. Nie będzie wybaczenia za to milczenie, chociaż możesz mi nie wierzyć zapamiętaj te słowa, bo czas nadejdzie.
Samego głosu przy szeptaniu można było się wystraszyć w tym momencie. Hikari brzmiał niczym samo wcielenie zła dodatkowo łypiąc dwoma różnokolorowymi tęczówkami gotowymi zabić nie tylko ją, ale również wszystkich tutaj obecnych. Niemalże się paliły, chociaż to tylko jego wewnętrzne odczucia. Prawdę mówiąc nigdy w sobie nie czuł takiej wściekłości, nikt nigdy nie nadepnął mu tak ciężko na odcisk. Jak wcześniej potrafił się oszukiwać, że jest szansa kontaktu w każdym momencie tak teraz miał dowód, że stała się jej krzywda. Dodatkowo z jego powodu, jak mógł tak nawalić jako nauczyciel? Po cholerę ją tutaj przyprowadzał? Ogólnie brał pod swoje skrzydła skoro chce babrać się w takich brudach? Jeżeli do środka weszła urodziwa czarnowłosa kobieta w trakcie jego prywatnej wypowiedzi nawet nie zwrócił na nią uwagi. Dopiero po dokończeniu swojego odwrócił się w jej kierunku i poczuł bijącą potęgę. Wydawało się jakby posiadał zmysły wyłączone.
- Jakoś inni mogą się bawić cały czas swoim żelastwem oraz towarzystwem które przyprowadzili. Myślałem, że mafia się nie miesza w takie sprawy.
Odpowiedział jej swoim normalnym głosem tłumiąc w sobie tymczasowo gniew. Chciał zrobić przedstawienie, a do tego potrzeba dobrej gry aktorskiej. Na szczęście nauczył się zakładać wszelakie maski na twarz po dwóch latach życia w samotności, a także zabijać smutek, gniew, nienawiść. Przestawać czuć cokolwiek, wyłączać się. Obecnie jego umiejętności w tym trochę podupadły, co powodowało lekki wewnętrzny kocioł. Przed jednak ruszeniem za przedstawicielką mafii zrobił szybki ruch kunai'em który wywołał płytką rysę na skórze Inoshi. Jeżeli byłoby to prawdziwe ciało ubranie na ramieniu powinno zostać rozcięte, a sama rana po minucie przestać kropić krwią. Byłoby to bardziej draśnięcie niż cokolwiek innego, ale w przypadku henge no jutsu powinno być niezwykle skuteczne. Czy w pobliżu pojawił się obłok dymu czy też nie następnie Yogańczyk schował swoją broń i ruszył za kobietą tylko szepcząc do Koichiego. W tym pierwszym przypadku każdy tutaj obecny powinien dostać pewnego szoku oraz powodu do rozmów.
- Wygląda na to, że zamiast przeciwko sobie moglibyśmy walczyć ramię w ramię. Obaj mamy coś do uratowania.
Następnie odsunął się i wykonywał grzecznie polecenia niewiasty zauważając jak coś pod płaszczem jego znajomego porusza się nienaturalnie. Miał tylko Hikari nadzieję, że nie jest to skierowane przeciwko niemu. Gdy drzwi były otwarte, a poprzedni wojownik opuścił arenę masakrując wcześniej swojego rywala wnioskując po wnioskach wszedł tam powolnym krokiem spoglądając się za siebie. Powinien zabić tą niewiastę jednym ruchem, ale gdy Koichi będzie stał obok może oberwać więc wolałby tego nie robić.

[Chise]

Wyprawa B
109/###


Inoshi w czasie tego wydarzenia stawała się coraz straszniejsza i coraz bardziej bezwzględna. O ile dobicie rannego można było wytłumaczyć współczuciem, zabicie tej trójki było brzydką koniecznością, tak w tym momencie dobijanie go mogło być zwyczajnym okrucieństwem z jej strony. Na dobrą sprawę mogła go po prostu ogłuszyć i ocalić jedno życie, choćby nawet wiązało się to z jakimś ryzykiem. Na razie jednak dziewczyna nie zostawiała żadnych świadków.
Klon wyszedł z ciemności i zabił mężczyznę, zwalniając Yamanakę z obowiązku kontrolowania go, następnie udał się po nieprzytomnego i kobietę, która została w ukryciu. Teraz czekał ją prawdziwy szok na ten widok, a blondynka zajęła się martwym przeciwnikiem. Ciężko było z jego ubioru określić kim był dokładnie w organizacji, to nie było wypisane na twarzy. Za to miecz był ciekawy, choć wcześniejszy upadek nieco mu zaszkodził. Po wyciągnięciu go z pochwy okazało się, że nie był od jednolity, a złożony z wielu pojedynczych segmentów łączących się ze sobą. Ta konkretna sztuka broni była uszkodzona, ale może mogła stanowić dla dziewczyny jakąś inspirację? Tak czy siak zabrała go ze sobą, wrzuciła na pakę.
Stwierdzenie, że Miyuki nie wyglądała najlepiej było sporym eufemizmem. Po tym jak weszła do środka to cała zzieleniała i zamiast pomóc wrzucić rannego chłopaka do wozu, to musiała oprzeć się o ścianę i zwymiotować. Nie żeby było to coś dziwnego, widok był.. Przerażający. Dopiero po tym była w stanie podejść bliżej, aczkolwiek nadal była blada i ledwo trzymała się na nogach. Zielonkawe pręgi rozwinęły się bardziej, a oddech młodzieńca był nierówny, tak samo jak i bicie serca. Jego stan był coraz gorszy i gorszy.
- Ja.. W Shigashi znam tylko szpital.. I akuszerkę, która miała przyjąć mój poród, ale nie wiem czy ona nam pomoże - pociągnęła nosem, jakby ponownie sobie przypomniała o tragedii - Nie wiem.. Czy to będzie dobry pomysł by jechać do Shigashi, ja znam lekarza, w wiosce niedaleko. Ale.. Z nim jest naprawdę źle. Nie wiem czy taki lekarz sobie z tym poradzi - ręce się jej trzęsły i rozglądała się niepewnie.
Po otworzeniu bramy zalało ich światło. Na zewnątrz było jasno, światło przedzierało się przez liście i padało na drogę przed nimi. Po chwili mogli określić, że są w lesie, prawdopodobnie już poza miastem. Mogli skierować się po prostu przed siebie, dziewczyna mniej więcej mogła określić którędy będzie musiała jechać by wrócić do mafijnego miasta.. Lub się od niego oddalić. Przed dziewczyną była jeszcze jedna trudna decyzja - dłuższa droga, niepewny lekarz dla Aichiego czy ryzyko powrotu? Powoli ruszyli wozem, który zakołysał się niepewnie. Tak czy inaczej, zostawiali paskudną jaskinię za sobą i to było dobre.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Początek końca... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=oi-s7HAnqB8[/youtube] Inoshi rzeczywiście robiła coraz więcej kwestionowalnych rzeczy, to nie było tak, że całkowicie się od tego odcinała czy zapominała o tym. Nie dało się zapomnieć o takich zdarzeniach, przynajmniej nie szybko. Mogła je próbować w sobie tłumić ale prędzej czy później... To wszystko wróci ze zdwojoną siłą, nie miała jednak wyjścia i musiała pogodzić się z tą ofiarą. Yamanaka nie była bezwzględna... A może jednak taka się stawała? Nie mniej to była jedynie walka o przetrwanie w której to ona musiała być alfą swojego stada, mimo, że nie czułą się nigdy niczym więcej niż betą a nawet i to było łatwe do zakwestionowania...

- Jeśli nie ja to kto zrobi to wszystko? Jak ja ich z tego nie wyciągnę to nikt tego nie zrobi. Nikt. To muszę być ja... - Zapewniała się o prawidłowości własnych poczynań, to co robiła wydawało się jej być najlepszą możliwą ścieżką prowadzącą ostatecznie do uratowania tej dwójki której to życie zależało od niej i jej poczynań. Inoshi zamierzała poczekać aż Miyuki dojdzie odrobinę do siebie, nie jakoś szczególnie długo. Nie mieli w końcu czasu. - W-wiem, że to straszne, to jest straszne... Ale, ale żadna z nas nie ma wyboru. - Odpowiedziała gdy ta zarzygała trawnik i pewnie nie tylko. Miecz który znalazła blondynka znalazł się chwilowo na pace. Nie zamierzała ona zbytnio przy nim jeszcze grzebać, bardziej myślała czy będzie jej do czegoś przydatny jako narzędzie. Jako takim mieczem walczyć nie potrafiła, wciąż jednak mógł okazać się użyteczny jako część stroju. - Musisz wytrzymać, musisz dojść do siebie, będę Cię potrzebowała - Rzuciła podczas gdy mogły w końcu ruszać przed siebie. - Tylko tyle? Dlaczego wszystko musi się tak komplikować - Zacisnęła mocno oczy biorąc oddech, głęboki, taki jakby miała się po nim uspokoić, trwało to tylko niewielką chwilę, trudno jednak było dojść do siebie pośród woni rzygowin oraz śmierci, to jest flaków i krwi. - Nie będzie miała wyjścia. Aichi nie wygląda najlepiej... Nie mamy czasu na dalekie objazdy, Shigashi jest naszym celem - Mówiła zerkając w kierunku kolegi który był w coraz to gorszym stanie i ona, nawet jako medyk nic nie mogła na to poradzić. To był najgorszy koszmar medyka. - Światło... W końcu - Uradowana wpatrywała się z przymrużonymi oczami w nową scenerie w której się znalazła, jej oczy potrzebowały trochę czasu by dostosować się do nowej barwy otoczenia oraz światłości, była to miłą odmiana w stosunku do ciemności mroku. - Aaah, to światło... - Mimo, że nieco ją oślepiało przez pierwsze chwile przyjęła je dosyć dobrze. - Nie możemy wjechać do Shigashi tym wozem, będziemy musiały go zostawić. Nie znam się na tej grupie która nam to zrobiła ale, na pewno pilnują swojej własności. Może ty coś wiesz o nich, może nie będziemy musiały pozbywać się wozu jeśli nie ma zrobionego przez nich oznaczenia? Jeśli tak to może uda nam się nim wjechać... Ale wciąż są te konie - Złapała się lekko za głowę maziając tą wymieszaną rzygowiną z krwią i innymi rzeczami które w tej chwili znajdowały się na jej bandażach. Był to odruch który zaraz spotkał się z jej odrazą. - Będziemy musiały go porzucić... Te ubrania też, nie wejdziemy tak do miasta, zbyt dużo przyciągniemy uwagi... Poza tym, musimy wyglądać inaczej. - Westchnęła przyglądając się najpierw ubraniu swojemu oraz kobiety, potem przewróciła wzrok na strój Aichiego. Jechały dalej aż w końcu dotarły do jakiegoś jeziorka w pobliżu miasta, wciąż w końcu jechały w tamtą stronę. Jeśli udało im się takowe odnaleźć to w miarę odosobnionym miejscu Inoshi zeszła z wozu i chciałaby by Miyuki zrobiła to samo. - Możemy się szybko wykąpać, woda będzie zimna, ale lepsze takie pięć minut niż stracić życie bo zwrócą na nas uwagę... Musisz mi zaufać Miyuki. - Spuściła lekko głowę i popchnęła dziewczyną, delikatnie w kierunku jeziorka by ta zrobiła co musi, rozebrała i umyła. - To wszystko jest... Uwłaczające... Nigdy nie widziałam siebie w takiej sytuacji... Krępującej, ugh... - Skrzywiła się wyraźnie spoglądając w kierunku dziewczyny która raczej nie miała zbyt wielkiego wyjścia jak wysłuchać jej poleceń. W ten czas blondynka sama ściągnęła z siebie wszystko, odwiązała bandaż który skrywał zarówno jej poparzone ręce za łokcie jak i tors. W sumie nie skrywała już nic, była sobie o, tak jak na urodzinki.

Prócz ekwipunku jaki ze sobą nosiła, czyli torby z bibelotami która w tej chwili byłą chyba jedynym elementem garderoby którego nie chciałaby zmieniać. Objęła się lekko za ramiona by zaraz zgarnąć wszelkie ciuchy na jedną kupkę. Sięgnęła po krzesiwo i hubkę i przygotowała je. Odłozyła też torbę na wóz i sama weszła do wody i zaczęła się obmywać. Nie zamierzała tracić czasu, jeśli musiała to pomogła Miyuki, musiały się śpieszyć a przecież jeszcze był Aichi którego ciuchy też były pełne krwi i flaków. Na niego jednak zbyt wielkiej rady Inoshi nie miała. Targanie go do jeziora ledwo przytomnego to był średni pomysł, tym bardziej, że obniżenie... No właśnie, obniżenie temperatury jego ciała mogło być rozwiązaniem na truciznę, chwilowym, takim które spowolniłoby jej rozwój w jego organizmie. - Trucizna... - Wtedy też zerknęła w kierunku chłopaka. Skinęła na swojego klona - Zanieś go do wody, potrzymaj go tam trochę, ostrożnie, niech się nie udusi. - Wtedy też blondynka zdecydowała się pociąć ubiór chłopaka. Nie miała czasu by go rozbierać, zrobiła to szybko. Żadne z nich nie mogło zostać powiązane z sytuacją do jakiej się dopuścili. W ten czas domyła się jeśli musiała, potem rozkazała zabrać Aichiego na wóz, nie miał się suszyć, miał zostać ciut chłodniejszy.

Wtedy też Yamanaka skierowała się do swojej torby po kunai, jak zarówno ona i Miyuki były już czyste spojrzała na nią, na jej ciało i ranę, już zaszytą, zaleczoną, kobieta jednak wciąż nie wyglądała dobrze... Inoshi również nie wyglądała najlepiej, zimna kąpiel, nawet jeśli trwała tylko chwilę mogła jednak być orzeźwiająca. - Musimy trochę zmienić nasz wizerunek, musimy ściąć twoje i moje włosy, trochę... Zmienić fryzury. Zaraz też zorganizuję nam nowe ubrania. - Wzięła oddech po czym zabrała się za przycinanie włosów barmanki, nie robiła tego jakoś super dokładnie czy ostrożnie. Miała wyglądać inaczej i zmienić uczesanie, ku temu nie mogło potrzebować wiele. Oczywiście zamierzała skorzystać z lusterka które ma w swojej torbie. Później, jak już skończyła z nią przeszła do swoich włosów które już rozpuściła wchodząc do wody. Skróciła je mniej więcej na długość do szyi, mniej więcej okolic brody. Ścięła w ten sposób w sumie większość swoich włosów czyniąc je dużo krótszymi. Następnie przykucnęła z krzesiwem i hubką podpalając stosik z ubraniami. I tak do niczego się już nie nadawały a dym który tworzyły nie był zapewne przyjemny więc po tym blondynka musiała wsiąść na wóz. Miyuki podobnie.

Było zimno... Wiatr zapewne wiał i ochładzał te biedne ciała które nie miały nawet skrawka materiału pod którym mogły się skryć. Nie była to komfortowa sytuacja dla żadnej z nich. To był zwyczajny wstyd ale czy było inne rozwiązanie? Bezpieczniejsze? W dalszej drodze Yamanaka poszukiwałaby jakiegoś domostwa, w okolicach samego miasta. Nie zależało jej na czymś konkretnym, byle nie zaraz przy głównej drodze gdzie można je łatwo dostrzec. Nie chciała się przed większą ilością osób obnażać. Liczyła, że szczęście się do niej uśmiechnie i ktoś akurat będzie robił pranie i wywiesi nieco wypranych ubrań albo nawet jakieś prześcieradła które będzie mogła podwędzić a potem mogłaby porobić prowizoryczne sukienki. Wystarczyło przecież przeciąć je po bokach, zrobić dziurę na głowę i przewiązać kawałkiem dodatkowego materiału. Ostatecznie jeżeli nie znalazłaby nic takiego to wszelkie szmaty mogły okazać się zbawienne. Najgorsze co mogłoby ją spotkać to to jakby ktoś zobaczył taką " urodzinową " złodziejkę w pełnej krasie. Jej materiałowe buciki również wylądowały na śmierdzącym stosie bo też nie nadawały się do niczego. Musiałaby znaleźć wystarczająco by odziać siebie, Miyuki, przykryć czymś Aichiego oraz znaleźć coś nawet dla swojego klona, bo póki istniał, był przydatny a nie mogła ryzykować, że przez niego zostanie odkryta. - Gdybym była sama... Mogłabym wpaść na ludzi, przeżyć te upokorzenie, że zobaczą mnie taką... Pewnie daliby mi ubrania i jakoś bym sobie poradziła ale nie mogę marnować czasu, nie jeśli Aichi mnie potrzebuje. - To była myśl przewodnia tego poszukiwania. Drugim ratunkiem byłoby wparowanie do niewielkiej chatki i przeszabrowanie go po ubrania czy różnego rodzaju szmaty jeśli nie wykryła w środku nikogo. Takie chatki nie mogły być wielkie a ubranie wystarczyłoby by zakrywało to co potrzeba i nie powodowało zgorszenia, jakieś buciki były fajnym dodatkiem z którego by skorzystała. Jeśli zwiększyłyby jednak ryzyko wykrycia to darowałaby je sobie. Nie mniej, chciała pozować za kogoś w rodzaju wojownika, lub wojowniczki, nawet jeśli biednej bez grosza przy duszy. Jej poparzone ręce i tors miały być tego świadectwem, że nie jeden bój widziała, dlatego górna część garderoby byłaby bardzo luźna zarówno z powodów piersi jak i niechęci by materiał przylegał do poparzonego ciała. Kto jednak połączy tak poranioną krótkowłosą wojowniczkę z mieczem z delikatną blondyneczką która wkroczyła do siedziby mafii wraz ze swoim nauczycielem? - Łamię prawo... Gdyby inni wiedzieli, nigdy by nie zrozumieli... Jestem tego pewna. Gdyby ojciec mnie zobaczył, na pewno by mi włoił za tak szalony pomysł, nigdy nie był fanem tej mojej decyzji, nawet pomimo tego co stało się w Kami No Hikage. Kocham go nawet mimo to, i tak staliśmy się bliżsi przez całą tą sprawę z Dizu - Wracała myślami do domu, miejsca gdzie przestępstwa były bardzo rzadkie. Ludzie znali i przestrzegali prawa a przynajmniej w dużej mierze jedynie je naginali i to już było bardzo kontrowersyjne, a tutaj ona? Na pełnym gigancie dokonuje kradzieży czyjegoś mienia. Działanie po cichu i w ukryciu było na pewno tutaj premiowanie.

Jeśli wszystko to by się powiodło to powróciła do powozu gdzie rozdzieliła ubrania pomiędzy siebie i resztę. Klon specyficznie musiałby mieć dodatkowo zakryte włosy jakąś chustką. Ona wtedy dopięłaby do siebie torbę i dołączyła miecz dopinając go na plecach skrytego w jakiejś szmacie jeśli w zestawie nie było na niego pochwy. - Trzymaj się Aichi, już niedługo wrócisz do formy... Nie pozwolę ci umrzeć - Dotknęła dłonią jego twarzy i lekko go po niej pogłaskała. To dziwne, ale trochę zaczęła się przywiązywać do ratowanego chłopaka, prawdopodobnie dlatego, że sama spowodowała u niego taki stan. Skierowali się gromadką do Shigashi, nim jednak dojechali do bramy, przy jednej z pobliskich dróg wjechali w jakieś wielkie chaszcze i tam zaparkowali wóz. Chwilę później blondynka uwolniła konie odpinając od wozu i popędziła je na wszystkie strony, jednego w jedną, drugiego w drugą. Jak się zachowały to już wielka niewiadoma. - Musimy iść, najpierw odwiedzimy tą akuszerkę i szpital, będzie musiała nam pomóc, ktoś musi... - Te słowa skierowała do Miyuki podczas gdy zaczynali kierować się już do samego miasta w kierunku bramy a jeśli była taka szansa, w te wymienione miejsca.
Cała sekwencja z podebraniem ciuszków odbyłaby się wcześniej jeśli nadarzyłaby się okazja przed trafieniem na jeziorko.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
88/+++


Wydawać by się mogło, że niezależnie od relacji uczeń-sensei, i tak większość osób nie była zachwycona jego postępowaniem. Trzeba było brać pod uwagę, że nie wszyscy akurat ich obserwowali i nie wiedzieli co ich łączy, a nawet i mieli to gdzieś, chcieli mieć po prostu spokój miedzy walkami. Atmosfera i tak była trudna, ciężko było siedzieć w jednym pomieszczeniu z ludźmi z którymi miało się niedługo walczyć na śmierć i życie. Gdzieś zza siebie chłopak usłyszał jakieś wyraźnie burczenie.
- Się znalazł, troskliwy nauczyciel - ciężko było rozpoznać kto dokładnie to mówił, ale chyba wyrażał myśli większości. Sam Hikari przecież miał do siebie wyrzuty sumienia: po co ciągnął za sobą niechętną do tej eskapady uczennicę? Jeśli wpakowała się w poważne kłopoty - bo w jakieś na pewno - to mógł być za to odpowiedzialny. Ucząc ją brał też częściowo na swoje barki jej bezpieczeństwo. Nic dziwnego, że teraz był tak nerwowy. Na koniec szeptem dodał coś do milczącego w całej tej sytuacji człowieka, na co on przełknął ślinę głośno.
- Organizujemy tu walki, ale na arenie. Jak chcesz walczyć poza nią, to wypierdalaj, ale zwrotów nie oferujemy - powiedziała na jego odpowiedź kobieta, marszcząc brwi. Hikari jednak postanowił zrobić coś jeszcze, coś przed samym wyjściem - drasnął kunaiem po ramieniu podróbki, jednak już kiedy to robił poczuł coś dziwnego, jakby ostrze nie napotkało ciała tylko coś znacznie twardszego, ale nie stalowego. Zdołał to zarysować, ale nie wzbudził tym żadnej większej reakcji poza spojrzeniem w jego stronę.. I dość wrednym uśmiechem. Nie było to henge, nie pojawiła się chmura która by odsłoniła jego prawdziwe oblicze. To w końcu jak, to była ona czy nie?
Kiedy już stali przed salą i wchodzili do środka, Hikari mógł zauważyć jeszcze jedną rzecz - do kobiety ktoś szybko podbiegł i coś jej zaczął mówić, wyraźnie zaniepokojony, a kobieta zaraz pobiegła za nim, także zdenerwowana. Potem jednak drzwi się zamknęły i został tylko on, przeciwnik i arena, która się nie zmieniła od ostatniego razu, poza tym, że było jeszcze bardziej czerwono.
- Może moglibyśmy, ale jak - mruknął do niego Koichi, idąc specjalnie wolno - Masz jakiś pomysł? - dodał nerwowo. Mieli kilkanaście sekund na to, nim przejdą na arenę i będą musieli się rozejść na odpowiednie miejsca. Koichi wybrał czerwone pole, zostawiając mu niebieskie.
Kiedy właśnie ustawił się na polu i walka właśnie miała się zaczynać, do Hikariego dotarła wiadomość od Inoshi, niczym uderzenie w twarz.

- Hikari-senpai... Oni... Oni trują zawodników. Coś... Coś robią, Aichi... Był ze mną, jemu... Nie wiem co mu zrobili... Uważaj. - Głos jaki mógł usłyszeć w swojej głowie Yogańczyk był zmęczony, pozbawiony energii, nawet jak na Inoshi. Nie mniej nie pozwoliła mu odpowiedzieć bo jak tylko nadała wiadomość przerwała transmisję nie czekając na odpowiedź.

I dosłownie sekundy po tym - uderzenie gongu, wyzywający do kolejnej walki.

[Hikari]

Bajka sprzedawana przez Hikariego nie mogła być tak łatwo kupiona, ale od dłuższego czasu mu coś w tym śmierdziało. Wolał powoli przygotowywać ludzi dając im lekko do myślenia. Oczywiście nie przejmował się lekkimi protestami występującymi nawet od przerażającej kobiety, bo ostatecznie nie przekraczał linii obecnie. Niestety jego plan, aby Henge no Jutsu przestało działać zawiódł, bo przy kontakcie kunai'a z ramienia poczuł coś niesamowicie twardego i usłyszał dźwięk drewna. Czy go to zaskoczyło? Raczej nie, na tym świecie jest bardzo wiele różnych technik których nie znał. Wciąż posiadał pewność, że to nie jest oryginał. Tytanowego ciała jego podopieczna nie posiada. Dodatkowo podróbka Inoshi przybrała zadowolony wyraz twarzy, czyżby myślała, że wygrała? Przecież uzyskał informację jak odnaleźć daną osobę, a przynajmniej wskazówki. Odpowiedział sam złowieszczym uśmiechem z paroma słowami na do widzenia.
- Drewno, będzie się pięknie paliło jak już znajdę właściciela.
Puścił oczko i odwrócił się w kierunku areny chowając swoją broń do kabury przybierając neutralną minę. Wchodząc na arenę Terumi zauważył jak do rządzącej tutaj niewiasty podbiegł zaniepokojony posłaniec i zaczął przekazywać pośpiesznie wiadomość. Widząc ich zachowanie zwrócił uwagę w którym kierunku się udali. Ta droga mogła prowadzić do jego podopiecznej za której życie chcąc czy nie chcąc jest odpowiedzialny od kiedy wziął pod swoje skrzydła i pozwolił z sobą podróżować. Nie spodziewał się jednak, że zrobi coś tak głupiego i zacznie szperać po tajemnicach mafii. Na prawdę tak ciężko jest spokojnie siedzieć na dupie? Nie myślał jednak o tym, ponieważ musiał opracować plan co mogą oni wspólnie obecnie zrobić. Pytając się o współpracę zaczął powoli szacować ich możliwe kroki. Najbardziej chronioną rzeczą w tym obiekcie będzie medalion, przeciwnik w przypadku zagrożenia skupi na nim swoją uwagę. W międzyczasie ktoś mógłby poszukać ich podopiecznych. Analizując podział obowiązków Yogańczykowi nigdy nie wychodziło działanie po cichu, nie wiedział jak wygląda Aichi, a dodatkowo wręcz czuł konieczność zdobycia tego artefaktu. Kiedy padło pytanie o to jak działają był gotowy coś przedstawić.
- Na początku walki zrobię mgłę, dzięki której nie będą nas widzieć. Uciekamy przez te same drzwi co weszliśmy, a dalej rozdzielamy. Ja pobiegnę do amuletu ściągając na siebie ich uwagę, bo nigdy nie byłem dobry w dyskretnym działaniu i mam dużą siłę ognia. Wykorzystaj zamieszanie i poszukaj naszych zgub, a następnie pomóż im się stąd wydostać. Postaraj się nie wychylać, ja sobie z nimi poradzę, a w razie czego mam sposób ucieczki. Ufam, że zajmiesz się nimi.
Czy naprawdę będzie w stanie uciec zapędzony w kozi róg? To zależy jakie siły przeciwko niemu rzucą, ale podczas walki w korytarzu raczej nikt nie będzie w stanie się do niego zbliżyć. Nie zamierzał jednak lekceważyć w żadnym wypadku sił mafii, pod udzielonej mu odpowiedzi udał się w kierunku niebieskiego pola powolnym krokiem. Przygotował się do złożenia pieczęci w trakcie uderzenia gongu, ale zamiast tego usłyszał w głowie głos należący do Inoshi! Wciąż żyła! Radość nie trwała krótko, bo wiadomości które przekazywała wskazywały iż są w niesamowitym gównie. Aichiemu zrobili coś niedobrego, trują zawodników. Chciał Hikari odpowiedzieć, ale połączenie zostało zerwane. W tym samym momencie wybił gong, który przywrócił go do rzeczywistości. W jego oczach widać było wciąż zaskoczenie nagłym kontaktem, ale zaczął jak najszybciej składać pieczęci do Kirigakure No Jutsu, które miało zasłonić widok na ich dalsze akcje. Następnie szybko pobiegł w kierunku drzwi i będąc pierwszy próbował je otworzyć, a jakby nie wyszło pozostało się przebić siłą. Po odsunięciu się trzech metrów wykorzystałby w tym celu drugą wodną technikę wcześniej składając tygrysa i tupiąc w podłogę. Z tego samego miejsca zaraz wystrzeliłby strumień pnący na przód bez problemu przecinający i niszczący taką przeszkodę oraz osoby będące za nią. Mózg Terumiego pracował na najwyższych obrotach, bo ciągle analizował informacje, które otrzymał. O zmianach poinformował Koichiego kiedy tylko go zobaczył przed ruszeniem w kierunku amuletu ukrywając się w mgle.
- Inoshi się ze mną skontaktowała. Wciąż żyją z Aichim, dodatkowo powiedziała, że otruwają zawodników. Postaraj się przekonać resztę do buntu, a potem ich poszukaj. Dzięki temu będziemy mieli większe szanse. I nazywam się Hikari Terumi, jak z tego wyjdziemy mam nadzieję, że się spotkamy.
Nie czekając dalej ruszył trasą jaką zapamiętał do zielonego brata wisiorka będącego na jego szyi po drodze będąc w stanie obronić się gumową lawą, albo kogoś opluć ognistą lawą. Gdyby miał problem z lokalizacją w utrudnionej widoczności musiał wyłączyć swoją technikę podtrzymywaną i być w pełni widoczny dla przeciwnika.

  Ukryty tekst

[Chise]

Wyprawa B
112/***


To wszystko było straszne, straszne jak dla dość już doświadczonej kunoichi jak Inoshi, a co dopiero dla cywilki? Jej reakcja była oczywiście znacznie głębsza, bo zapewne nigdy z czymś takim się nie spotkała.
- Nie widziałam żadnych oznaczeń.. Tylko krew.. I wnętrzności.. - powiedziała Miyuki, znów zieleniejąc na twarzy, ale tym razem się opanowała, choć wyglądała jakby miała zemdleć. Pomysł z porzuceniem dobytku dziewczyna przyjęła spokojnie.. Ba, pewnie nawet sama z chęcią by je zrzuciła natychmiast, jednak zaczekali do chwili gdy dotarli nad jezioro, w którum chciała wykąpać się Yamanaka. Obie dziewczyny zdjęły z siebie ubrania i spłukiwały z siebie wszystko, co zostało po tamtych wydarzeniach - brud, krew, wydzieliny.. Gdyby jeszcze wspomnienia dały się tak łatwo zmyć. W tym momencie nawet blizny Inoshi nie były w stanie wzbudzić żadnej sensacji, nie po tym co widziała wcześniej. Tak samo postanowiła opłukać nieprzytomnego chłopaka. Obniżenie temperatury ciała zapewne mogło pomóc w rozprzestrzenianiu się trucizny, ale czy wystawianie organizmu na tak skrajne warunki mogło być dobre dla jego odporności? Dziewczyna musiała działać na oślep, mając nadzieję, że jej decyzje były słuszne spośród tych złych. Nawet wciągnięcie do zimnej wody nie obudziło go - z Aichim było po prostu bardzo źle. Ścięcie włosów było kolejnym dość drastycznym krokiem, ale rzeczywiście, wyglądały teraz zupełnie inaczej - raczej nikt kto ją znał by Inoshi nie rozpoznał w tej roli trzęsącej się z zimna nagiej dzikuski.
Gorszym problemem było znalezienie ubrań. Wszyscy byli teraz nadzy, telepali się po wyjściu z chłodnej wody, jak mieli na dodatek tak się pokazać w mieście? Gdyby Inoshi pamiętała o jednej drobnej sztuczce shinobich, Henge no Jutsu, mogłaby spokojnie do jakieś wioski wejść i zwyczajnie ubrania kupić, a nie musiałaby je kraść. A tak to sprawiła uciechę jednemu kupcowi, który ich mijał na drodze i wytrzeszczył na nie oczy, no i była zmuszona do kradzieży rzeczy upranych przez kogoś. Nie patrzyła nawet co zabiera, ale znalazła się tam koszula, spodnie tylko trochę na nią za duże, łaciata sukienka dla Miyuki i jakieś prześcieradła nawet do owinięcia Aichiego, którego ciałem wstrząsały dreszcze, nie wiadomo czy z chłodu czy od choroby.
Kiedy byli już blisko bram, porzucili wóz i konie, które odbiegły w sobie znaną stronę i ruszyły na pieszo do miasta. Klon Inoshi z Miyuki nieśli nieprzytomnego, a Inoshi była ich awangardą, przodownikiem. Ale już przy bramie ktoś ich zatrzymał.. Ale nie dlatego, że coś do nich miał. Po raz pierwszy chyba dzisiejszego dnia ktoś zwrócił się do Inoshi z serdecznością, troską.. I ofertą zdjęcia jej z ramion ciężaru opieki, a dokładnie rzecz ujmując, strażnik miejski, w średnim wieku mężczyzna z blond włosami i wąsami.
- Na siedmiu bogów szczęścia, co tu się stało? - zawołał, jak tylko zobaczył tą grupę i od razu zawołał kolegę, by razem przejęli Aichiego i spojrzał z troską na obie dziewczyny - A temu co się stało? Zabierzemy go zaraz do szpitala - powiedział, a z jego postawy biła.. Opiekuńczość. Miyuki, jakby zaczynała czuć, że może przestać tak krytycznie trzymać się resztek sił, zaczęły najpierw drżeć usta, po czym rozpłakała się, rozkleiła całkowicie, czym jeszcze bardziej przeraziła strażnika, który kazał im przynieść koce to wytarcia się do sucha i picie.
Czy tak nie było łatwiej, Inoshi? Pozwolić, by ktoś inny przez chwilę zajął się tą sytuacją? Jeśli mu na to pozwoli, to przecież uczynny mężczyzna sam wszystko zorganizuje - transport do szpitala, lepsze odzienie dla nich.. Wystarczyła odpowiednia ściema, by mafia nawet nie trafiła na ich trop. Nie kusi cię to?