Gdzieś w mieście

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Stłumiony krzyl " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=P9MMJEK0a18[/youtube] Im ziarnko prawdy w kłamstwie większe tym łatwiej w dane kłamstwo uwierzyć, ale czy ona rzeczywiście kłamała? W niektórych przypadkach prawda jest najlepszym kłamstwem. Właśnie z tego postawiła skorzystać, wspomóc się prawdą w swoim przedstawieniu, prawdą która pasowała i była jej wygodna. Wszystko zależało od tego wobec kogo stosowało się taki chwyt. Tym razem się udało i mogła odetchnąć z ulgą, tak też zrobiła bo w końcu odetchnięcie w tej sytuacji byłoby naturalne, ironicznie tylko odetchnięcie miało dwa wyrazy.

A więc kupiły tę historię, okazała się wystarczająco dobra by przekonać dwie sprzątaczki, nie był to wielki wyczyn i zastanawiała się na kogo jeszcze ta historia podziała, zdawała sobie sprawę, że nie powinna kusić przesadnie losu. Nie mniej większe oszukiwanie bogu ducha winnych pracownic nie przeszłoby jej przez gardło, zwłaszcza, że nie są nikomu winne a więc nie zasłużyły ponosić karę za jej przyszłe uczynki. Bo jeśli z czegokolwiek, to najbardziej Inoshi zdawała sobie sprawę z tego, że ktoś za jej występki beknie, pojawiało się tylko jedno pytanie - Kto? Ona czy ktoś inny, ktoś kto nieświadomie wspomógł ją w jej infiltracyjnym planie. Roztrzepana, może jednak ciut spokojniejsza w towarzystwie mogła odpowiadać na pytania nie zdradzając zarazem zbyt wiele ze swojej obecności tutaj. - Wczoraj miałam pierwszy poważny dzień... - Tak, mówiła o pracy i godzinach spędzonych w laboratorium, nie zagłębiała się jakoś w szczegóły i pozwoliła kobietom samym popłynąć wodzą fantazji, liczył się fakt, że była tutaj dopiero drugi dzień, nie licząc tego w którym ją przyjęto i wprowadzono w to wszystko. Inoshi nie zamierzała jednak ignorować słów kobiet, to co mówiły, fakty o sobie, nawet jeśli nieistotne mogło okazać się przydatne w kolejnych rozmowach jakie mogła w ciągu dzisiejszego dnia przeprowadzić. Dźwignia słow, informacje jakie mogła z nich w taki sposób wyciągnąć mogły tylko wzmocnić jej historię w razie kontaktu z kimś znacznie ważniejszym.

Brak możliwości zidentyfikowania mijanych pokoi sprawiał, że odczuwała niepokój, delikatny strach niewiedzy w stosunku do tego co pominęła i do czego już zapewne nie wróci. Poprawiała sobie nastrój myślą, że zwyczajnie to są pokoje w których ktoś mieszka. Zwracała uwagę jednak na drzwi czy też podłogę i ściany, czasem nawet po tym co towarzyszy drzwiom i okolicy można wysnuć jakieś wnioski odnośnie tego co odbywa się w danym pomieszczeniu. W końcu z trzeciego piętra zawędrowały na parter, to samo piętro z którego wyruszyła. Część jej cieszyła się, że nie będzie musiała błądzić sama po całym budynku, z dwojga złego lepiej błądzić po parterze któremu miała okazję na spokojnie się przyjrzeć i mniej więcej oszacować lokalizację miejsca z którego wyruszyła, laboratorium oraz położenia pokoju Isoshiego, to było tak naprawdę wszystko czego potrzebowała by lepiej lub gorzej wędrować w tej niecodziennej posiadłości. - Wyglądają jak drzwi do pokoju kogoś ważnego... - No bo jakie inne duże drzwi, ciężkie... Dosyć wyróżniające się z pośród pozostałych nie prowadzą do kogoś ważnego? - Um... Dziękuję, uratowałyście mnie... - Wtedy usłyszała ten stłumiony krzyk który wprawił ją w drobną konsternację, spojrzała na stojące jeszcze kobiety i uśmiechnęła się lekko - Też to słyszałyście? C-chyba nie jest w dobrym humorze... - Przełknęła ślinę - Właściwie to jak macie na imię? Na pewno opowiem wam o nim więcej jak już się z tym uporam - Mówiła o swoim amancie rzecz jasna. Uśmiechnęła się lekko, niezbyt pewnie bowiem ten dźwięk zasłyszany ze środka wciąż przyprawiał ją o drobne dreszcze. - A i ja jestem Inoshi - Powiedziała, nie kłamała bo tak naprawdę co jej da kłamstwo w stosunku do imienia, tylko doprowadzi do sytuacji w której albo pomyli się sama albo ktoś się pomyli i zniszczy jej przykrywkę. Zresztą, nie jedna Inoshi chodziła po tym świecie i to rozumiał chyba każdy. Lista gości i uczestników raczej nie była do wglądu każdego i zapewne została w posiadaniu Arashiego, a nawet jeśli nie... To czy ktoś połączy jedną blondynkę z drugą? Wzięła głęboki oddech i złapała za klamkę, otwarła powoli drzwi na wdechu wkraczając powoli do tajemniczego pomieszczenia. Powoli i dziewczęco, zamknęła drzwi od wewnątrz i dopiero rzeczywiście się obróciła w kierunku tego co znajdowało się w środku. - Isoshi-sama? - Powiedziała zaniepokojonym tonem. Trzymała ręce za plecami, pod kitlem, tak gdyby w razie sytuacji awaryjnej miała szybki dostęp do torby zarówno z zielem i innymi przedmiotami.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
70/×××



Kobiety wymieniły ze sobą spojrzenia, pełne pewnej niepewności i współczucia. Z pewnością z powodu tego krzyku, ale także nad jej nieświadomością. Jedna z nich poklepała Inoshi po ramieniu, powiedziała, że nazywają się Chiyo oraz Misaki i życzyła jej powodzenia. Coś w jej głosie sugerowało, że może tego potrzebować i nie zajmowały jej więcej czasu. Oddalały się dość pośpiesznie, jakby nie lubiły tego miejsca i nie chciały być w pobliżu kiedy te drzwi się otworzą.
Po pociągnięciu za klamkę okazało się, że drzwi są wyjątkowo ciężkie. Trzeba było użyć sporo siły by je otworzyć, a następnie zamknąć bez huku rozchodzącego się po pomieszczeniu.
Pierwsze co poczuła to był chłód i zaduch. Dziwne połączenie sprawiało, że pokój od razu stawał się nieprzyjemny w odczuciu, nawet przed wejściem do środka. A dalej nie było lepiej.
Buty dziewczyny uderzyły o gładką i śliską podłogę, ułożoną z wypolerowanych na błysk ceramicznych płytek. Kilka schodów w dół obniżało poziom, sufit także był bardzo niski - niezbyt wysoka Inoshi mogłaby całą dłoń położyć na sklepieniu. Tutaj także nie było okien, a blask świec sprawiał jedynie, że panował niezbyt przyjemny półmrok. Żeby oświetlić je całkowicie potrzebowaliby chyba setek świec, bo było olbrzymie. Mimo tego sprawiało klaustrofobiczne wrażenie, jakby zaraz miało się zwalić na głowy.
Dwie ściany prostopadłe do wejścia były zabudowane klatkami. Niektóre z nich wyglądały jak kojce dla zwierząt, inne bardziej jak cele. Poruszenie w nich sugerowało, że nie wszystkie są puste, ale nie sposób było odgadnąć z tej odległości co w nich siedzi.
Najbardziej rozświetlonym punktem pomieszenia była migocząca, trójkątna klatka na drugim końcu pomieszczenia. Świeciła i strzelała iskrami, jedna sylwetka była w środku, a druga osoba stała obok. Lekko zgarbiona, niska, drobna.
Głos dziewczyny poniósł się po pokoju, odbił lekkim echem, po którym zapadła cisza. Postać przy klatce odwróciła się w jej stronę.
Mężczyzna był stary, to na pewno, mocno podsiwiały, opierał się na lasce. Mrużył oczy, próbując dojrzeć kto tam stoi w cieniu.
- Kto to!? - zaskrzeczał mało przyjemne - Podejdź tu, jak już wlazłaś i mów o co chodzi - dorzucił niecierpliwie.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Stłumiony krzyk " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=kdjselkibJ8[/youtube] Inoshi nim znalazła się w środku zwróciła uwagę na pośpieszenie oddalające się kobiety. To co działo się wewnątrz, ten odgłos który dobiegł do ich uszu... Właśnie on musiał sprawić, że tak szybko zdecydowały oddalić się od tego miejsca, zupełnie tak jakby była to chwila w której lepiej nie znajdować się w najbliższej okolicy, niemalże tak jakby Inosia była rzucana na pożarcie, ale czy faktycznie tak było? Nie mogło przecież tak być, to by zupełnie nie pasowało do tego co wydarzyło się przed chwilą, czyż nie? Takie mogła mieć jedynie nadzieje... Otwarła w końcu te wielkie drzwi, na szczęście nie miała wielkiego problemu bo mimo swojej postury potrafiła wykrzesać z siebie całkiem dużo siły.

Aura jaką roztaczało wewnątrz pomieszczenie rozpościerała się wystarczająco poza te wielkie wrota, nie bez powodu kobiety uciekły w popłochu, atmosfera była jednak gorsza od samej aury. Duszna, zimna... Zwykle zaduch panuje w zamkniętych pomieszczeniach bez okien, bez filtracji powietrza, w pomieszczeniach gorących... To jest jednak z jakiegoś powodu zimne, pozbawione ciepła... Nic dziwnego jeśli to właśnie tutaj przesiaduje jakiś szalony doktor albo alchemik. Stawiała powoli kroki schodząc schodek po schodku w dół, chłód bijący od podłogi dał od razu o sobie znać, to było coś innego niż pozostałe wyłożenie korytarzy które obfitowało w drewno. - Dość tutaj ślisko... Muszę stąpać ostrożnie - Warto było o tym pamiętać by się nie poślizgnąć i nie przejechać po płytkach z jednego końca pomieszczenia na drugi. Chociaż, to mogłoby być całkiem komicznym przedstawieniem. Wciąż jednak w atmosferze tego miejsca nie było niczego komicznego. Po zejściu niżej rozglądała się to w lewo to w prawo starając rozeznać po pomieszczeniu. Panująca w nim " pół ciemność " była wystarczająco kłopotliwa, szczególnie, że nie znała tego miejsca a musiała zakładać, że w przypadku najgorszym jaki może się trafić będzie musiała założyć, że wszyscy którzy tutaj się znajdują znają to pomieszczenie bądź potrafią się po nim poruszać z lub bez źródła światła.

- Nie spodziewałam się, że to pomieszczenie będzie takie duże... Nawet nie widzę tutaj za dużo... - Zmartwiła się powoli stąpając dalej w półmrok, stawiała kroki ostrożnie starając się za bardzo nie zbliżać ani do jednej ani do drugiej ściany, na tyle na ile mogła oszacować te odległości. O ile na początku to trzymała ręce z tyłu, chcąc być gotową na ewentualną obronę, to później złączyła dłonie z przodu na wysokości torsu, nie gubiąc ze swojej twarzy dosyć niepewnej miny. Przyglądała się zgromadzonym klatkom przy ścianach. - Nie chcę się do tego zbliżyć... Nawet nie chcę wiedzieć co jest w środku... - Przełknęła ślinę zbliżając się bardziej i bardziej w kierunku rozświetlonego, migoczącego punkciku na drugim końcu pomieszczenia. - Te iskry... Nie podoba mi się to - Wtedy też dostrzegła obok niej " coś " albo wręcz kogoś, to musiał być właśnie Isoshi, odezwał się i nie zostawił wątpliwości. To musiał być on, zgarbiony, zapewne jakiś starzec chodzący o lasce. To zarówno przekleństwo i jak i błogosławieństwo w tej sytuacji. Zachwiała się w pewnej chwili gdy zwrócił w jej kierunku swe oblicze, szybko jednak odpowiedziała - Hai... Już biegnę... - I zaczęła się zbliżać uważnie z pewną niepewnością w swoim wzroku obserwując najbliższe otoczenie. - I-isoshi-sama? Ja... Najszczerzej przepraszam za spóźnienie, trochę... Trochę pokręciłam wszystko i jestem nowa... Miałam panu pomóc. - Powiedziała ściskając mocno dłonie jedna w drugą na wysokości swoich piersi. Miała wyglądać szczerze i życzliwie ale ciężko o pełną pozę życzliwości w sytuacji która nie zwiastuje spokoju ani przyjaznej atmosfery. - W-w czym mogłabym się przydać w tej chwili? Niezwłocznie się-się tym zajmę - Przełknęła ślinę ponownie obserwując staruszka oraz tę klatkę w pobliżu której stał. - Chyba nie będzie sprawiał zagrożenia... Nikogo tutaj nie ma, sam sobie tutaj radzi? Czegoś... Czegoś nie wiem, to jest pewne - Trudno zachować pewność siebie będąc w miejscu takim jak to, zwłaszcza gdy nie wie się o nim zbyt wiele, staruszek może i wyglądał na zniedołężniałego ale wciąż to nie wykluczało niczego. Tutaj obok zawsze mógł się kręcić ktoś kto go wspomaga, teraz tylko nie wyłania się z cienia bo taką obrali metodę w razie " sytuacji " Albo, sam staruszek jest tak zwinny i sprytny, lub potrafi powiadamiać innych, takie miejsce jak to, niemalże odcięte musi posiadać jakiś specyficzny system komunikacji i Yamanaka zastanawiała się w jaki sposób Isoshi komunikuje się z innymi, chodzenie na górę? Niee, zbyt dużo czasu by mu to zajmowało, zwłaszcza jak jest człowiekiem który ceni sobie swój czas.

Wciąż pozostawało pytanie - Co jest w klatkach? Co się tutaj dzieje i dlaczego? Minimum ostrożności i bycie gotową na uwolnienie ręki i wyprowadzenie ciosu lub kopniaka było tym na co musiała być w ostateczności gotowa niemal zawsze, w tej chwili nie uległo to zmianie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
73/°°°
Część Inoshi


Nie chce tego widzieć, nie chce wiedzieć - może to było nawet mądre w tej sytuacji? Im bliżej by podeszła, im więcej zobaczyła tym trudniej zapewne byłoby jej opuścić to miejsce bez walki, a potem o nim zapomnieć. Sprawić by czasem nie przypominało się w nocy z myślą "a może mogłam zrobić więcej?". Może nawet zdoła siebie przekonać, że to na pewno nie byli ludzie, te ciemne kształty poruszające na skraju pola widzenia?
W miarę podchodzenia bliżej nie mogła jednak powstrzymać tego, że widziała więcej. Rdzawoczerwone plamy na stołach, odpływy w podłodze w których widziała poszarpane kawałki mięsa. Isoshi nie opuszczał z niej oczu, kiedy się odezwała uśmiechnął się lekko.. I mało przyjemnie. Jakby złośliwie, a może widziała w tym okrucieństwo? Niezależnie od tego jego ruchy i słowa nie wskazywały na agresję.
- Miałaś mi pomagać - powtórzył, brzmiąc na zamyślonego, może nawet lekko rozbawionego - Zatem czeka Cię sporo zadań... Jak ty się tam nazywasz? - zapytał, odwracając od niej wzrok - Na początek przynieś mi strzykawkę i te fiolki z trzeciego stolika. I napełnij ją - rzucił obojętnie, po czym rozległ się huk i kolejny krzyk. Tym razem nie stłumiony, a głośny i bolesny, a wydobywał się z klatki.
Z tej odległości, dziewczyna mogła zobaczyć, że była ona trójkątna, a w każdym rogu znajdował się zamontowany w ziemi stalowy pręt. Poza tym, poza żyłkami które otaczały klatkę na kilku wysokościach, była ona cała stworzona z czystej elektryczności.
- Nie rzucaj się tak, bo sobie opalisz skrzydełka - odezwał się obojętnie staruszek.
Jego komentarz nie był bezpodstawny. Postać w środku właśnie zwijała wielkie, białe skrzydła, znajoma twarz wpatrywała się w Inoshi..
Dobra wiadomość była taka, że znalazła Aichiego.
Zła, że siedział w elektrycznej klatce w laboratorium alchemika mafii.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Stłumiony krzyk " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=kdjselkibJ8[/youtube] Widok miejsca takiego jak to nie był czymś zwyczajnym. Nie był tym do czego przywykli zwykli ludzie... Ale czy nawet shinobi powinni przywyknąć do widoku takiego jak ten? Bestialstwa, krwi, żądzy... Zła. Zła w najczystszej postaci kierowanego rządzą... No właśnie, czego? Zarobku, władzy, siły? Może tylko chorej ambicji? Taaak, to mogło być właśnie to, ambicja którą posiadał Isoshi nie mogła być mała, oj nie mogła, ale skoro on pracował w takim miejscu to jaką ambicją kierowali się prawdziwi właściciele tego przybytku? Co nimi kierowało by wciągnąć w to każdą z tych biednych osób które się tu znalazły. W tym Hikari i wielu innych wojowników. Czy chodziło tutaj tylko o te całe walki? Niee, walki to musiała być podpucha ale do czego? Do chwytania słabszych okazów, badania ich i odratowywania tego co się da? Badań nad tajnikami klanów i wszelkimi innymi sekretami? Jeśli wraz z Widokiem Aichiego wszystko to jest prawda... To oznacza, że nikt nie jest tutaj bezpieczny i wszystko to nie może tak zostać.

- C-co się tutaj dzieje... - Była zdezorientowana tym co zobaczyła, począwszy od śladów na podłodze które w żadnym wypadku nie wzbudzały miłego nastroju. Obserwowała, aczkolwiek bardziej zwracała uwagę na samego Isoshiego niżeli na samo otoczenie. Patrzyła i patrzyła bo to on był tutejszym oprawcą, oprawcą który jeszcze nie zaczął dobierać się do drugiej ofiary, swoistej owieczki która znalazła się w jego zagrodzie, zagrodzie wilka, złego i krwiożerczego. Ale Ishoshi nie takie miał plany, był zajęty, drugą owcą, tą którą zdążył już zranić i osaczyć, tą która wpadła już w jego sidła i szykował się by ją najzwyczajniej w świecie pożreć...

- T-tak... Tak jest Isoshi-sama. J-jestem I-inoshi. - Przełknęła ślinę patrząc się prosto w kierunku osobnika do którego wypowiadała te słowa. Jak odwrócił wzrok kiwnęła głową do niego, tak jakby lekko ją skłaniała i zaczęła rozglądać się za tym całym trzecim stolikiem, nie odpowiedziała ale wydała z siebie odgłos zrozumienia, takie " mhm " tylko głośniejsze by było to słychać. Jak podeszła do stolika przyjrzała się fiolce jak i stolikowi szukając jakiejkolwiek wskazówki na temat tego czym może być owa ciecz, wtedy rozległ się krzyk, przebijał jej bębenki niczym igła włożona prosto w uszy. Jak mogło jej nie być trudno znieść te krzyki, te wołanie o pomoc jakże rozpaczliwe i pełne bólu, cierpienia na które w tej chwili nie wiele mogła poradzić... Bała się, nie wiedziała co dalej powinna czynić. Jak tylko zbliżyła się do stołu pochyliła się nad nim delikatnie i złożyła lekko dłonie wykonując pieczęć będąc odwróconą plecami do starca. To była ta najprostsza, ta która zezwalała jej na komunikacje. - A-Aichi... Spokojnie... Musisz mi pomóc jeśli chcesz przeżyć... Nie wiem jak ale... Ale jesteś tu dłużej widziałeś więcej... Co jest w tych fiolkach, co mam robić? Nie chcę Ciebie tak zostawiać a-a jak coś się stanie Isoshiemu to na pewno nie ujdziemy z życiem. Spróbuję cię uwolnić... Odpowiedz ale nie zdradź mnie, nie bezpośrednio - To był przesył myśli jakie skierowała w jego stronę, chciała by stał się chociaż odrobinę spokojniejszy, by nie wierzgał i nie próbował się uwolnić samotnie bo to jedynie przyprawia go o więcej bólu niż to konieczne, więcej ruchu i dotykania tej naelektryzowanej klatki. Wtedy też dostrzegła dokładną budowę klatki, dostrzegła to co stało się prawdziwym problemem przez który Aichi cierpiał, stalowe pręty. Podstawa klatki wykonanej z chakry lub w jakiś inny sposób. Nie wiedziała jak to działa ale zdawała sobie sprawę z tego jak zachowuje się elektryczność w sytuacji zwyczajnej. Jeśli nie ma po czym iść to nie idzie. - Jeden pręt... Tyle wystarczy a Aichi będzie wolny... - Gdyby to jednak było tak proste, prawda? Jeden kawałek metalu którego powinna się pozbyć, tak łatwo a tak trudno, kto wie czy sam Isoshi nie stworzył tej klatki i nie ma tak wielkiej mocy, że usmaży ich oboje jeśli tylko będzie chciał.

Jak tylko zebrała strzykawkę i napełniła ją zaczęła się zbliżać do Isoshiego, podała mu ją zachowując gesty wskazujące na szacunek, nie rzuciła mi jej jak ochłapa, podała jak bardzo ważną rzecz, obiema dłońmi. - J-jeśli... Co to za płyn? Chciałabym się uczyć... - Zwróciła się wykonując krok w tył, przypatrując się klatce i prętom. Przez ten czas oczy powinny chociaż trochę przyzwyczaić się do półmroku, rozglądała się nieznacznie szukając czegokolwiek co mogłoby okazać się przydatne w tej sytuacji. Jakieś długie narzędzie lub coś innego co mogłoby przyciągnąć uwagę dziewczyny takiej jak ona. Potrzebowała czegoś dużego co pozwalało dobrze wykorzystać swoją własną siłę.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
76/---



Ciekawość była chyba rzeczą jaka prowadziła Inoshi po całej tej posiadłości. Nawet będąc w tym okropnym miejscu starała się uczyć i dowiedzieć jak najwięcej o wszystkim. Może i Arashi miał rację z tym, że będzie miała szansę się nauczyć czegoś nowego? Zapewne nie o tym myślał kiedy wypowiadał te słowa.. Ale kto tam go wie? Ciecz była rzadka i pachniała drażniąco, nie wyczuwała w niej nic znajomego.
Ostatecznie jednak ważniejszą kwestią było to, by porozumieć się z chłopakiem w klatce. Gdyby dziewczyna pochodziła z jakiegokolwiek innego klanu to zapewne byłby poważny problem, który teraz mógł być rozwiązany za pomocą jednej, podstawowej dla niej techniki. Od razu usłyszała jak chłopak niemal zachłystuje się powietrzem gdy tylko się do niego odezwała i złapał za głowę. Szeroko otwarte oczy wlepił w dziewczynę, która właśnie gadała do niego w jego głowie i jeszcze prosiła, by nie zdradził jej bezpośrednio. Jednak w końcu się odezwał, starając zwracać bardziej do mężczyzny niż dziewczyny.
- Gdzie ja jestem? Ile czasu trzymaliście mnie tutaj nieprzytomnego? - to musiała być odpowiedź na to, czy wiedział coś więcej - Wypuść mnie stąd! - no i tyle chyba z podpowiedzi co ma zrobić.. Wyraźnie przestraszony i rozbity, wydawał się niemal zupełnie innym człowiekiem już wcześniej, gdzieś znikła jego odwaga i pewność siebie. Dalsza rozmowa jednak była niebezpieczna, przedłużanie jej zwiększało ryzyko przyłapania, a to spaliłoby jakikolwiek plan. Dlatego Inoshi musiała zanieść wypełnioną strzykawkę starszemu mężczyźnie, który zamachał dłonią, by nadal ją trzymała. Isoshi na razie sobie z tego nic nie robił i tak, obserwował jedynie go jak ciekawy okaz.
- To jest nadal w trakcie badań. Właśnie przechodziliśmy do testów właściwych. I tu będzie twoje zadanie - spojrzał na nią spod lekko zmrużonych powiek - Bądź tak miła i podaj obiektowi 1 pierwszą dawkę. Na tyle się w tej klatce poobijał, że nie powinien stawiać żadnego oporu. Wyłączę klatkę w odpowiednim momencie, a wtedy ty mu to podasz i po tym jak wyjdziesz znów ją uruchomię. Gotowa? - zapytał, a kiedy młoda Yamanaka zbliżyła się do klatki, przerwał dopływ czakry i elektryczność znikła. Zgodnie z poleceniem Aichi nie wykonywał pochopnych ruchów.. Nie było pewne czy jest w stanie takie wykonać. Jednak odmowa wykonania polecenia na pewno nie skończy się dobrze. Starzec obserwował ją uważnie, trzymając ręce przed sobą.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Ranny ptak " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=kdjselkibJ8[/youtube] Ciekawość to nie wszystko co ją prowadziło. Łatwo jest stwierdzić, że była ciekawa i dlatego zapędziła się w kozi róg, nie było jednak tak. Wszystko to jest spowodowane tym, że gdyby nie Aichi i jego zniknięcie to nie grzebałaby w szufladach ani nie kręciła się po pokojach po których nie powinna. Czy to troska? Niekoniecznie, ale nie mogłaby go zostawić, prawda? Nie mogłaby, zwłaszcza, że wiedziała jakie to miejsce i wciąż pamiętała to czego nauczał Hanzo. Pomagania i dobroci, musiała spróbować mu pomóc najlepiej jak potrafiła.

- Cholera... Nie wiem co to jest... Chyba, że... - W tej chwili zdała sobie sprawę obserwując strzykawkę, że będzie w stanie chociaż minimalnie zrobić to tak jakby chciała. Sytuacja nie rysowała się mimo to kolorowo, nie wiedziała jak ten specyfik zadziała na Aichiego ani jak dużo czasu mu zostanie. Nie mogła też wstrzyknąć go tylko trochę ani go wylać. Nie miała również możliwości oszustwa, chyba, że weźmie to na siebie ale nie znając konsekwencji to stąpanie po grząskim gruncie. Jej jedyną opcją było ciche pozbycie się Isoshiego ale jak to zrobić? Wszelki hałas jaki wywoła na pewno kogoś tutaj przyciągnie, wcześniej lub później a jak nie kogoś to na pewno cały harmider zacznie się przez te stwory w klatkach.

Reakcja Aichiego była do przewidzenia, nie było nic dziwnego w jego rozpaczy, trudno jednak zachowywać spokój w chwili takiej jak ta, nawet jeśli wie się co jest grane. Wycofała swoją dłoń ze strzykawką na słowa mężczyzny i skinęła w jego kierunku głową tak jakby potwierdzała jego słowa, rozumiała je i zamierzała wykonać jego polecenie. To nie tylko wyglądało jakby zamierzała to zrobić, ona faktycznie zamierzała wykonać to polecenie. Przełknęła ślinę i dosyć wolnym krokiem, aczkolwiek nie wachającym się, bardziej zaniepokojonym i przestraszonym zbliżyła się do Aichiego wedle polecenia. - Nie mogę zaaplikować wszystkiego... Zrób coś... to co wtedy... - Szeptała cicho, oj bardzo cicho jak już zbliżyła się do chłopaka na tyle by móc zaaplikować roztwór. Jeżeli rzeczywiście papier był jego mocą to mógł zamienić element, drobny element ciała w który miałaby to wstrzyknąć w papier i by to on przejął na siebie tą truciznę, by potem go zwyczajnie odrzucił jeżeli posiadał takie możliwości. Nie mogła być tego jednak pewna dlatego zagryzła wargę i ze strapioną miną wyciągnęła rękę ze strzykawką i wbiła ją w jego ciało. Zrobiła to ale nie robiła tego na ślepo. Była iryoninką, rozumiała, że różne części ciała zachowują się różnie. Wiedziała, że może wybrać taką część przez którą cały ten roztwór zacznie działać gorzej, wolniej i nie osiągnie pełni mocy, czymkolwiek by on nie był. - T-tak dobrze, Isoshi-Sama? - Odwróciła się do mężczyzny niemalże odskakując od Aichiego, ruch był szybki na tyle na ile mogła sobie pozwolić " zwyczajna " osoba. - C-co się powinno teraz stać? Będziemy go obserwować? - Rzuciła z wyraźnie pytającym wzrokiem który osiadł właśnie na nim. Na oprawcy który wymusił na nią taki czyn, czyn o którym nie chciała w tej chwili myśleć. Czyn który chciałaby wyrzucić ze swojej głowy najszybciej jak to tylko możliwe, nie mogła jednak się załamać, nie mogła pokazać, nie teraz... To byłby koniec.

Dziewczyna przełknęła ślinę biorąc kilkadziesiąt płytkich oddechów - Ja... Isoshi-sama, nie-nie potrzeba aby herbaty? M-może zaparzę taką? - Zapytała delikatnie niepewnym głosem, nie była pewna jego reakcji. Pomijając fakt, że już miała plan co zrobić w takim wypadku to sama chętnie by się herbaty albo i czegoś mocniejszego napiła bo sytuacje takie jak ta nie zdarzają się codziennie i suche gardło jest najgorszym co może w takiej chwili towarzyszyć, prócz niepowstrzymanego bólu, rzecz jasna. - Jeśli się uda to dosypie mu tych niebieskich kapsułek, albo i proszku... Zobaczymy co się stanie, może cicho padnie i będę mogła go uwolnić... Cholera ale co dalej? - Jej plan nie był doskonały, żaden taki nie mógł być, szczególnie, że jej brak wiedzy na temat tego miejsca tylko się pogłębiał a możliwe sytuacje w których wszystko to może się nie powieść tylko i wyłącznie rosły.

- A może genjutsu? Tak, tak... To może się udać ale... Ale wpierw muszę mieć pole do złożenia pieczęci... Co mu pokażę? Cholera... - Inna opcja obstawiała właśnie iluzję ale w tej chwili niezbyt wiedziała co mogłoby Isoshiego na tyle przekonać by kupił tą iluzję jak najzwyczajniejszą prawdę. Iluzje... Zawsze były trudne. Musiały być przygotowane specyficznie pod każdego jednego osobnika z którym iluzjonista się ścierał i właśnie ku temu potrzebowała więcej informacji, musiała obserwować... Aichi mógł nie mieć wiele czasu i to... Było w tym wszystkim najgorsze. Z tej perspektywy jasne było dla niej jedno. Bez wykonania na nim zabiegu przy pomocy chakry... Raczej daleko nie uciekną a by dokonać takiego zabiegu potrzebowała trochę czasu i przestrzeni a obu jej brakowało.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
79/___


Ciekawe co teraz kierowało Inoshi. Najpierw ciekawość, potem dołączyła troska o towarzysza, a teraz.. Strach? O niego i o siebie? Na pewno dołączył do tego zestawu, bo i sytuacja była dziwna i pełna napięcia. Dosłownie i w przenośni, bo elektryczność także była w pobliżu.
Teraz zaś sama była w trudnej sytuacji, zmuszona podać nieznaną sobie substancję znajomemu chłopakowi, nie znając konsekwencji swoich czynów. Weszła do środka klatki, przygotowując się do podania, chłopak odsunął się, patrząc na srebrny przedmiot. Ciche słowa dziewczyny sprawiły, że ten skupił się jak tylko mógł i cześć jego ręki zamieniła się w kartki papieru. Starał się robić dyskretnie, ale jak mu szło, to nie było pewne, bo odwrócona tyłem dziewczyna nawet nie mogła być pewna co staruszek właśnie robi. Nie wiedziała też koniec końców ile trucizny mu wstrzyknęła, a ile udało się dyskretnie pozbyć.
Kiedy dziewczyna odwróciła, staruszek właśnie kończył składać pieczęcie, nie było ich wiele i bariera ponownie zapłonęła błękitem, a dziewczyna niemal nie wpadła na nią odskakując. W tej sytuacji proponowanie herbaty było raczej niepotrzebne.
Isoshi sapnął, po czym sięgnął po taboret i przysunął sobie, siadając na nim powoli. Słychać było jak strzykają mu kości przy tej czynności, w ciszy dźwięk był przerażająco głośny, jakby właśnie się połamały jak zapałki.
- No, Panienko Inoshi, teraz mamy trochę czasu by sobie porozmawiać, prawda? - powiedział zadowolony z siebie - Widzisz, to ja się zajmuje wszystkimi badaniami prowadzonymi w tym budynku. I to od lat. Osobiście wymyśliłem wiele trucizn, leków.. I do tej pory mogę wyrecytować każdy jeden z nich. Sam zatrudniam każdego laboranta, twoje kłamstwo było oczywiste od początku, ale.. Byłem ciekawy jak daleko się posuniesz by utrzymać - zachichotał cicho, składając ręce przed sobą - Przyznam, że nie spodziewałem się, że naprawdę mu to wstrzykniesz - dodał lekko zaskoczony, po czym nagle z jego twarzy zniknął lekki uśmieszek. Pochylił się do przodu, a cała postawa i mina wydawała się złowroga.
- No dobra. Czego tu szukasz i na czyje zlecenie? Czy to Ekibyō? - zawarczał niemal przez zaciśnięte zęby.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Mysz w potrzasku..." [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6VQcMZ9 ... B&index=13[/youtube] Inoshi była kierowana wieloma rzeczami. Wszystkie one tworzyły swojego rodzaju miks którego raczej nie zrozumie ktoś który ich wszystkich nie doświadczył lub w takiej sytuacji się nie znalazł. Inoshi przede wszystkim próbowała być sprytna, może nawet i zbyt sprytna jak na samą siebie i to co wie, ale czy czegoś innego można spodziewać się po Yamanace która skrycie chciałaby w końcu odwrócić swój los i zrobić coś dobrego, rzeczywiście dobrego z czego mogłaby być dumna? Patrząc na jej obecny czyn można doznać wrażenia, że nie odróżnia dobra od zła...

W tym nie było jednak nic z dobra nic ze zła. Blondynka chciała zachować pozory, wciąż udawać laborantkę bo widziała w tym największe szanse na uratowanie Aichiego jako osoba " z wewnątrz " To wciąż było jedynie życzenie, bo jaka była rzeczywiście szansa, że ta szarada utrzyma się długo? Zawsze mogła zerwać swoją maskę i zaatakować go ale kto wie jakby się to wtedy skończyło. Być może tylko dlatego, że pozostała spokojna i wykonała polecenia, dalej grała swoją rolę niczym aktorka... Może tylko dlatego jeszcze oboje żyją. Chociaż... Co do tego pewności nigdy mieć nie mogła. Jedno natomiast było jasne od samego początku... Isoshi nie jest zwyczajnym staruszkiem który da sobie wbić nóż w plecy. Poza tym, nie jest sam a to nie jest mały budynek... Jakie szanse by miała w takiej sytuacji?

Szpiegująca dziewczyna wykonała polecenie tak jak jej polecono, weszła do wyłączonej klatki, później chcąc z niej wyjść została zaskoczona elektrycznością która ponownie spowiła pręty i wszelką przestrzeń pomiędzy nimi... Z nią razem w środku, nie tak jak się umawiali jeszcze chwilę przedtem. W tej chwili otworzyła szerzej oczy z nieznacznie podniesionymi brawiami, nie spodziewała się, że jej maska zostanie zerwana tak szybko i w taki sposób, nie po tym czego się dopuściła. Słyszała dźwięk dochodzący z poza klatki, to był starzec który siadał na taborecie, odgłosy te przypominały bardziej jakby to siadał jakiś szkielet. Widziała, że praca włożona w barierę również nie przychodziła mu lekko, wciąż nie zmieniało to jej położenia które ze złego zmieniło się na katastrofalne.

- C-co? Z-zamknął mnie? ZAMKNĄŁ? - Wyraźnie spanikowała rozglądając się nerwowo najpierw na boki później lekko obracając głowę na Aichiego. Odsunęła się na tyle by ani na niego nie wejść ani nie stać zbyt blisko pręta czy elektrycznej ściany. Nie zamierzała jej dotykać wiedząc na przykładzie Aichiego co ją spotka jeśli spróbuje. Oddychała ciężko. Trudno było w tej chwili ukryć jej swoje rzeczywiste przerażenie sytuacją w którą sama się wpakowała. - Uspokój się... Uspokój, musisz coś zrobić... Musisz... - Podbudowywała samą siebie nawet i w tej sytuacji w której serce miało wyskoczyć jej z piersi, wyskoczyć i uciec samo pozostawiając pozostałych na pastwę tego rzeźnika. Nie mogła jednak uciec sama, dlatego przecież tutaj przyszła, dlatego tutaj jest.

W tej chwili to Isoshi przejął inicjatywę, jak już się rozsiadł zaczął mówić, każde jedno jego słowo sprawiało, dawało jej wizję tego, że tak naprawdę to od samego początku była tylko pionkiem, to on patrzył z góry, nie ona. To on był tym który miał przewagę bo wiedział to czego ona nie miała prawa wiedzieć. Nie odzywała się z początku, dalej walczyła by odzyskać jak najwięcej ze swojego tak zwanego morale i spokoju który jeszcze pozostał. Słuchała tego co mówił, jakoś w trakcie, podczas wypowiadania jego słów opuściła i ściągnęła brwi. Sztywno trzymała powieki starając się zawiesić sztywno wzrok na oprawcy. Zacisnęła zęby by zaraz odpowiedzieć na jego pytania, pytania które mogły być ich być albo nie być. Wydawało by się, że jej złowroga mina powstałą w odpowiedzi na mimikę jaką sam przybrał Isoshi.

- Ja... Dlaczego musimy rozmawiać w taki sposób? Gdybym miała zrobić coś niszczącego twoją pracę już dawno bym to zrobiła... - Mrugnęła kilkakrotnie oczami, wyraźnie było widać, że jest zdenerwowana swoim położeniem, klatka jej nie pasowała. W pewien sposób jej mimika przybrała wyraz psa zagonionego w kozi róg, zmarszczyła delikatnie nos. - Byłeś ciekawy? Czego oczekiwałeś? Że rzucę się tobie do gardła? Nie o to mi chodzi... - Skierowała swój wzrok na Aichiego który gdzieś sobie w tej klatce siedział albo leżał. Na pewno nie wyglądał najlepiej ale, zapewne mógł wyglądać znacznie gorzej jeśli dostałby całą dawkę lub gdyby znów obijał się o te elektryczne ściany. To była też chwila w której przyklęknęła przy nim starając się mu uważnie przyjrzeć by wybadać chociaż częściowo jego stan, wzięła go za rękę, obserwowała żyły, mięśnie, czy nie dzieje się z nimi coś niedobrego. - Co mu podałam? - Zapytała zrezygnowana nie patrząc nawet w kierunku alchemika. W tej chwili chciała wiedzieć czy nie skazała na śmierć osoby po którą tutaj przyszła, kogoś kogo chciała uratować, chciała zostać bohaterką dla kogoś kto był za głupi, tak samo głupi jak ona. - Ekibyo? - Podniosła brwi zaskoczona tymi słowami, tą nazwą, nie znała jej, machnęła ręką na bok dodając w tej samej chwili - Nie jestem tutaj na niczyje zlecenie. Przyszłam tylko po niego... Po tym jak ten głupek chciał zwiedzać i dał się złapać... - Spojrzała z pewnym żalem na swojego towarzysza, bo to właśnie przez niego i ich wspólną głupotę są tutaj teraz. - Nie mogłam go zostawić na pastwę losu, nie mogłam. Skoro i tak wiesz, że nie jestem twoją laborantką... Po co mam kłamać? - Rozłożyła ręce dość szeroko a jej głos dosyć drżał podczas wypowiadania tej kwestii, był podniesiony, jednak nie był krzykiem. - Widząc to wszystko... Pańskie postępy, pracę... Jestem jednocześnie zdumiona i przerażona. - Wtedy też spojrzała na swoją dłoń wciąż pokrytą bandażem, zacisnęła ją dość mocno w pięść podnosząc po chwili wzrok na starszego mężczyznę. - Ja... Może Isoshi-sama... Jesteś coś w stanie na to poradzić? Widząc jak wielką wiedzę posiadasz dotarło do mnie, że możesz być tym który jest w stanie mi pomóc... - To było niezwykle zuchwałe, najpierw wkraść się do czyjegoś miejsca pracy a później jeszcze prosić go o przysługę ale czy nie do odważnych i zuchwałych należy ten świat?

Inoshi ryzykowała niezwykle dużo grając z mężczyzną w otwarte karty, w tej sytuacji jednak wiedziała, że jeżeli nie wypuści jej dobrowolnie lub za jakąś przysługą to oboje, ona i Aichi wyjdą stąd w worku albo wcale. Tak naprawdę odkrywanie swoich kart pozwalało ci skierować swojego oponenta na pewne tory, ukierunkować go na pewien sposób myślenia którym w pewien sposób można manipulować, właśnie dzięki zasobowi jego wiedzy. Inoshi spojrzała ponownie na swojego kompana, jeśli wcześniej dostrzegła na jego ciele jakieś rany, zwłaszcza te powstałe przy pomocy obijania się o ogrodzenie to po chwili jej dłonie zaświeciły się zieloną poświatą którą do nich przykładała. Starała się go nieco podleczyć i zasklepić te niewielkie rany czy poparzenia. Nie oznaczało to, że przestała kontrolować spojrzeniem Isoshiego - Widzisz, że param się twoim zawodem... Nie zamierzałam nikogo tutaj krzywdzić, ale było to oczywiste tylko dla mnie... -

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
82/###
Część Inoshi


Pytania Inoshi zdawały się w pewien sposób bawić alchemika, a trochę denerwować. Nie wyglądało jednak na to, że jej słowa miały oprowadzić do uwolnienia jej z klatki, bo staruszek siedział tylko wygodnie, obserwując dziewczynę uważnie.
- Naprawdę? - zapytał ironicznie, unosząc jedną brew - A czego miałem oczekiwać po kimś, kto ładuje mi się do laboratorium, okłamuje, udaje pracownika i wypytuje o moje specyfiki? - zapytał pozornie łagodnie, gładząc dłonią rzeźbioną rączkę laski - Raczej nie tego, że ktoś postanowił się zgłosić ze względu na podziw do moich prac - wskazał z krzywym uśmiechem klatki przy ścianach. Faktycznie, ciężko było uwierzyć, że ktoś wszedłby tu bez powodu.. Ale taka była prawda. Inoshi nie była szpiegiem, tylko czy Isoshi w to uwierzy? Miał powód by to zrobić?
- Bardziej byłem ciekawy tego jak daleko się posuniesz by uwiarygodnić swoje bajeczki - poprawił ją spokojnie - Ale skoro byłaś w stanie wstrzyknąć nieznajomemu mężczyźnie nieznaną substancję, która mogła go zabić, uznałem że dalsza zabawa może nie skończyć się dobrze - wzruszył ramionami. W sumie miało to jakiś sens, prawda? Gdyby jeszcze wiedział, że nie jest to nieznany, a nawet jej znajomy, zapewne byłby jeszcze bardziej pod wrażeniem.. A to w sumie przed nim, bo zaraz dziewczyna się do tego przyznała, co spowodowało uniesienie brwi. Zignorował pytanie o zawartość trucizny, przechylając tylko lekko głowę w bok.
- Czyli co, przypadkiem sobie spacerowaliście, przypadkiem znaleźliście laboratorium, przypadkiem potem ty go znalazłaś tutaj, ta? - rzucił niedowierzająco. Jak to przedstawiał w ten sposób to pewnie i brzmiało trochę mało przekonująco. Na pytanie dziewczyny zaśmiał się w końcu, a raczej zarechotał mało przyjaźnie, z okrucieństwem i złośliwości.
- Daj mi jeden powód dla którego miałbym wam pomóc? Co możesz mi zaoferować? - rzucił bezlitośnie. Co mogła mu zaoferować w tej sytuacji? Gdyby był trochę młodszy to pozostało jeszcze handlować własnym ciałem, ale przy takim wieku nawet to odpadało. Kiedy dziewczyna zaczęła pokazywać swoje umiejętności, mężczyzna ponownie się zmienił. Zerwał się ze złością, wściekło patrząc na zieloną aurę wokół dłoni dziewczyny.
- Dość już tych zabaw - warknął, zaczynając składać kolejne pieczęcie. Patrząc po tym co do tej pory pokazał, następna technika raitonu mogła.. Nie być przyjemna, delikatnie rzecz ujmując. Zarówno dla niej, jak i dla poobijanego chłopaka, który wydawał się być skołowany albo odurzony. Mrugał oczami, jakby nie mógł skupić na niczym spojrzenia, które uciekały gdzieś na boki za czymś, czego nie mogła dostrzec.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Mysz w potrzasku..." [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6VQcMZ9 ... B&index=13[/youtube] - Naprawdę... - Odpowiedziała jednym słowem na odwrócone pytanie. Pytanie które wydawało się być bardziej retoryczne, nie wymagające odpowiedzi niż jakiekolwiek inne zadane w tej chwili. - Wszystkiego... Masz rację. Miewałeś tu innych gości? Ale czy miałam inne wyjście? Po tym wszystkim jak już tutaj dotarłam? - Mówiła a zdenerwowanie i niepewność w jej spojrzeniu nie ustępowały. Co właściwie mogła mu powiedzieć w tej chwili? Wszystko albo nic, siedzieć cicho ale co by to zmieniło tak naprawdę? Nie jest w położeniu w którym wymuszenie przesłuchania cokolwiek by wniosła, mógłby po prostu pozbyć się ich oboje i o wszystkim zapomnieć, bez jakiegokolwiek, głębszego pomyślunku, mógł tak zrobić, chyba, że przekona się go do innego postępowania. - Nie wiem co jest w tych klatkach, Isoshi-sama. Mówiłam już, że przyszłam uratować tego idiotę. Nic więcej. A teraz... Widząc, że posiadasz niecodzienną wiedzę... Zobaczyłam więcej... - Westchnęła wyraźnie przejeżdżając dłonią po włosach. Nie było sensu ukrywać rąk i tak je widział a każdy ruch, co bardziej zrywny mógł go zdenerwować. - Skoro udało mi się wejść tutaj bez żadnego przygotowania i ówczesnej wiedzy pomyśl co będę w stanie zrobić jeśli będę taką miała... Zdradziło mnie tylko to, że sam zatrudniasz pomocników - Rozejrzała się wtedy po pomieszczeniu krzywiąc się wyraźnie, wtedy już klęczała nad Aichim przyglądając mu się. - Jesteś stary Isoshi-sama, kto będzie kontynuował twoje dzieło? - Ponownie rozejrzała się po ciemnym pomieszczeniu wyraźnie poszukując kogoś albo czegoś w czym mężczyzna powierzył swoje dalsze nadzieje, swoją dalszą pracę.

- Nie kpię z Ciebie Isoshi-sama po prostu... Pewnego dnia spotkałam pewnego medyka, Hanzo Hyuga, tak się nazywał. Dlaczego każdy z was jest tak zamknięty na innych? Oboje jesteśmy shinobi i wiemy... Ty wiesz i ja wiem, że to nie jest właściwe, nie chcesz przecież by inni zapomnieli o twoich badaniach, nie robisz tego tak po prostu. - Pochyliła lekko głowę w stronę Isoshiego, wtedy też pojawiło się jego pytanie, to na które oczekiwała, co mogłaby zaoferować, co miałby mieć z tego, że ich wypuści albo im pomoże. Fundamentalne pytanie na które odpowiedzi było wiele. Inoshi nie była z tych które oferowałyby całą siebie w sytuacji takiej jak ta, przynajmniej nie gdyby nie istniało inne wyjście. Rozwiązanie rozkoszy nie gwarantowało nawet spełnienia żądań, było równie niepewne co pozostanie w patowej sytuacji i nie oferowanie niczego. - Co mogłabym zaoferować? Przyszłość. Chciałabym zgłębić tajniki twojej wiedzy, Isoshi-sama... Mogę zaoferować to z czym tu przyszłam. I-Ironia, prawda? Udawałam pomocnicę a widząc to-to... Widzę, że mogłabym nią zostać. Przecież to ty wybierasz... - Przyglądała się starcowi który wtedy siedział na swoim krzesełku, bądź też taboreciku i trzymał gdzieś przy boku swoją laskę. - Byliśmy gośćmi, dobrze. Teraz wiesz, że nie byłam tu przypadkiem. Przypadkiem to trafiłam na ten kitel. Byliśmy głupi, ciekawscy to wszystko. Jak go złapaliście nie chciałam go tutaj zostawiać... Może to głupie ale... Był dla mnie dobry... To chyba będzie dla niego wystarczająca nauczka. Przełgałam swoją drogę do ciebie, to wystarczyło by się znaleźć tutaj, nie wiedziałam, że tu będzie... Nie miałam jednak innych opcji to zeszłam tutaj, tak jak mnie pokierowali... - Brała wtedy głębsze oddechy z wyraźnie niezbyt pewną miną na twarzy. Ta sytuacja mogła skończyć się na różne sposoby, opcji było mnóstwo a większość z nich leżała w rękach Isoshiego.


Techniki lecznicze nie były chyba najlepszym pomysłem nie mniej mogły zasklepić chociaż kilka niewielkich obrażeń jakie chłopak otrzymał podczas obijania się o klatkę, lepszy rydz niż nic jak to mówią. Blondynka nie chciała też ujawniać wszystkiego, nie chciała zmarnować swojej energii na wyleczenie Aichiego jeśli miałoby zostać ono przerwane, to nie jest szybki proces a więc jedyne co to mogła sobie pozwolić na szybkie zasklepienie niewielkich ran jakie posiadał. - Poczekaj! - Wstała wystawiając dłonie przed siebie, tak by były widoczne, nie ruszała nimi a jej tęczówka stała się wyraźnie mniejsza niż zwykle, brwi również się uniosły, to był sygnał, wyraźny i klarowny, że po prostu się boi. - To nie może się tak skończyć - Według niej to było najgorsze co mogłoby się stać, walka do której miało dojść albo usmażenie ich w środku tej klatki. - Poczekaj! Daj mi szansę. Dlaczego miałabym kłamać będąc w takiej sytuacji? Zwłaszcza teraz! Nie wiem kim jest Ekibyo. To ktoś kto włamał się wcześniej? Nie musimy być wrogami. Na pewno czegoś potrzebujesz. Nie chcę robić więcej kłopotów niż już mam... - Zwróciła się jakby szukała ostatniej szansy w słowach które do niego kierowała, tak naprawdę nie chciała popadać w większy konflikt z Isoshim bo zdawała sobie sprawę z tego, że nie jest on sam i ostatecznie zwróci na siebie uwagę innych potężniejszych ludzi. Ale czy to wyjście nie było tylko mrzonką? Bezkonfliktowe rozwiązanie sprawy, pozyskanie wiedzy a być może i nauczyciela w pewnym aspekcie, czy to nawet było możliwe? Bardzo nieprawdopodobne, to na pewno i również to rozumiała chociaż wolałaby bezkrwawe rozwiązanie tego spotkania. Ostatecznie, jeśli mężczyzna nie ustał w składaniu pieczęci lub też nie dał się przekonać by nie robić im teraz krzywdy to zbliżyła dłonie do siebie zsuwając je nieznacznie w specyficzną pieczęć swojego klanu, celownik. W tej właśnie chwili wypuściłaby z siebie przy pomocy pieczęci impuls chakry skierowany w alchemika. Oczywiście tylko w chwili w której nie przestałby składać pieczęci, jeśli zdążyłaby. Liczyła, że jeżeli jej technika dojdzie do skutku to zatrzyma mężczyznę w bezruchu a po chwili zmusi go by zbliżył się do klatki, aczkolwiek nie na tyle by jej dotknął, wystarczająco by był blisko.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Hikari]

Przypatrując się teraz otoczeniu Terumi zwrócił uwagę, że rzeczywiście parę więcej osób brakuje. To wszystko jest dość kłopotliwe, ale czy pośpieszne działanie na podstawie paru złudzeń byłoby dobrym rozwiązaniem? Szukać kłopotów, gdzie wcale nie muszą one występować? To nie tak, że jej śmierć go nie obchodziła. Po prostu obecny moment nie był najlepszym do szukania zemsty, ale ową by zdecydowanie znalazł. Wróciłby przygotowany i wyrządziłby piekło, zarówno Arashiemu jak i wszystkim pozostałym w to wmieszanym. Co gdyby zginęli niewinni? Takich tutaj nie ma, a przechodnie przypadkowi w te miejsca nie byli wpuszczani. Zamiast więc tworzyć kolejne teorie spiskowe postanowił skupić się na zregenerowaniu chakry. Wpierw coś przekąsił, a dodatkowo popił to jakimś sokiem i wtedy wrócił jego towarzysz rozmowy mocno zmieniający obecnie tematy. Raczej to była wymiana spostrzeżeń na temat obecnych wydarzeń, dodatkowo dość krótka.
- Też brałem w niej udział, może przypadkiem również po stronie Yamanaka? Nie jakby to miało teraz znaczenie jakiekolwiek.
Wtedy skończyła się pierwsza runda, a Hikari musiał udać się na ring gdzie jego przeciwnikiem okazał się towarzysz z transportu trzymający wiecznie kunai. Teraz dodatkowo ten ubarwiony był kolorem krwi, zapewne jego przeciwnika. Ciężko powiedzieć jaki miał styl walki, ale sam płaszcz oraz ta broń bardzo pasowałaby do jakiejś klasy skrytobójcy. Ciekawe jakie posiadał dokładne zdolności bojowe, ale pozostało się o tym co najwyżej przekonać. Szli razem tunelem, jeden za drugim aż dotarli do areny, a mimo to milczeli. Po co się wysilać z kimś kto nawet nie chce rozmawiać przed walką na śmierć i życie?
- Wybierz stronę, jest mi to obojętne.
Przed udaniem się na swoje miejsce Yogańczyk rozpiął swój płaszcz i kiedy był obrócony plecami do rywala wyjął lewą ręką jedną bombkę chilli oraz kunai. Dobrze byłoby go tym trafić, wtedy zredukowałby przewagę tych przeklętych czerwonych oczu. Broń przerzucił do swojej prawej dłoni, aczkolwiek tą rzucaną zachował w lewej. Ring był doprowadzony do jakiegoś ładu oraz składu, aczkolwiek nosił na sobie blizny poprzednich walk. A teraz niech rozpocznie się kolejna.

[Chise]

Wyprawa B
85/+++
Część Inoshi


W obliczu zagrożenia z Inoshi wyszła prawdziwa gaduła, która chyba próbowała zagadać mężczyznę i zarzucić kolejnymi pytaniami i propozycjami. Jednak jej słowa jakoś nie trafiły do alchemika, który wydawał się tylko bardziej wkurzony tymi próbami i jeśli już, to tylko utwardziły go w przekonaniu, że lepiej będzie dziewczynę zdyscyplinować
Co zostało zaczęte, nie może być cofnięte. Nim dziewczyna zdążyła dokładnie wycelować swoim celownikiem - i tak nie mając pewności do tego, czy jutsu przebije się przez tą osobliwą barierę - staruszek pochylił się gwałtownie do ziemi, przykładając do niej obie dłonie i stękając przy tym boleśnie. Taka gimnastyka niezbyt pasowała do jego wieku, ale oczywiście miał w tym swój cel - spod jego rąk wymknęły się jarzące się błękitem linie, które utworzyły na podłodze dookoła niego siatkę na niemal całej podłodze. I w momencie gdy tylko dotknęła ona blondynki, ta przeżyła wstrząs.
Zazwyczaj mówi się o tym w przenośni, ale tym razem było to całkowicie dosłownie. Nie było żadnej metafory w tym jak poczuła uderzenie prądu, które błyskawicznie uderzyło najpierw w jej nogi, odbierając w nich władzę, a następnie resztę ciała, aż udała na ziemię i poczuła jeszcze więcej elektrycznych wiązanek przenikających przez jej ciało. Ból, początkowo duży, szybko stał się dość tępy w miarę jak dziewczyna popadała w głębsze oszołomienie. Początkowo słyszała też krzyk Aichiego, ale potem umilkł, chłopak pewnie nie wytrzymał ponownego porażenia i stracił przytomność. Wszystko wydawało się się jakoś mniej - wszystko przed oczami było zamazane i poruszało się w nieskoordynowany sposób, dźwięki brzmiały jakby z za dużej odległości, z echem, nawet w dotyku wszystko wydawało się być jak przez watę. Na szczęście staruch nie smażył ich dużo dłużej, niebieskie wyładowania w końcu znikłych, zostawiając ich w słabym stanie. Zgasła też niebieska klatka, która ich otaczała i Inoshi zauważyła jak trzech staruszków zbliża się do nich, z trudem próbując przejść między żyłkami by się dostać do środka.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 386 - Lato -

---

[/color][/b] " Mysz w pułapce..." [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=6VQcMZ9 ... B&index=13[/youtube] Słowa... Czasami słowotok potrafił wypluć jedno słowo które odwracało bieg historii, zmieniało położenie i sytuacje, całkowicie. Ale czy zawsze? Wyraźnie nie tym razem bo żadne ze słów które wypowiadało nie potrafiło Isoshiego przekonać ani nawet dać jej szansy, bo dlaczego powinien ją w ogóle dawać?

To już było pytanie które sam powinien sobie zadać... A nie miał powodu by to robić. Widząc, że jej słowa nie poskutkują była już gotowa czegoś spróbować, nie zdążyła. Zbyt bardzo oddała się próbie przekonania mężczyzny by teraz zareagować odpowiednio szybko, ale nawet jeśli by zdążyła... To czy na pewno osiągnęłaby efekt jaki zamierzała wcześniej? To dziwne wrażenie gdy ktoś chce ci zrobić krzywdę a jednak ty wciąż próbujesz zrobić wszystko inaczej, nie sprowadzając tego na drogę prostych instynktów. Blondynka widząc jak starzec przyłożył rękę do ziemi zaobserwowała siatkę która ruszyła w ich kierunku. W tej chwili chciałaby się cofnąć, nie miała jednak gdzie. Była jak mysz w klatce czekająca na egzekucje, swoją i Aichiego. - Głupia... Co ty sobie myślałaś... - Nie miała dużo czasu na karcenie samej siebie nawet we własnych myślach bo siatka nieuchronnie się do niej zbliżała i równie szybko zajęła obie osoby przetrzymywane w klatce...

Paraliżujący ból który szybko odbierał władzę w nogach nie mógł zostać zignorowany, nie w chwili w której dzięki paraliżowi upadła na ziemię i zaraz coraz większe obszary jej ciała znajdowały się pod wpływem elektrycznej siatki. Aichi krzyczał, ona też nie pozostawała bierna, nie mogła, o ile z początku próbowała wytrzymać to i ona nie mogła się oprzeć. Trudno stwierdzić czy w chwili w której pod wpływem prądu było więcej niż tylko nogi to czy krzyczała głośniej. Wszystko działo się jednocześnie szybko... Oraz trwało wieki. - AAAAAHHHHHHH - Krzyczała, nie wiedziała nawet kiedy Aichi przestał, była zbyt rozkojarzona swoim własnym bólem by zwrócić uwagę na to, że on już przestał. Jak leżała na ziemi, wraz ze swoim towarzyszem nie krzyczała już więcej. Nie mogła, ból był na tyle paraliżujący, że nie mogła już nawet wydać z siebie krzyku. Czy to już był ten stan w którym powinna byłą odpłynąć? Chciała spojrzeć dokładnie na Aichiego ale nie widziała go dokładnie, nie mogła się poruszyć, nie widziała ani jego ani Isoshiego ani siebie. Oddech stał się płytszy, mimowolnie i nic nie mogła na to poradzić. Wszystko było rozmyte, jakby częścią snu, każdy odgłos jakby nieobecny, znajdujący się w innej sferze rzeczywistości. - Czy ja jestem przytomna? - Zadała sobie pytanie, nie mogła nawet na nie odpowiedzieć. Świadomość tego co się w koło nich działo, również nie była wielka. W tej chwili nie była najlepszym partnerem do rozmowy a stan w jakim była nie pozwalał nawet na swobodne myślenie. To wszystko na co było ją stać. Chciałaby przewrócić oczami ale była zbyt otępiała by się jakkolwiek ruszyć. Czuła, że jest... Ale... Tylko tyle. Jak wszystko już ustało... Ból przestał, to było ukojenie ale tak naprawdę nie zmieniło się nic, dalej nie była w stanie się podnieść... Nie chciała, miała dość bólu, chciała obudzić się w innym miejscu, na pewno nie tutaj, czy wybudzenie z tego koszmaru jeszcze było możliwe? Jakimś znakiem, niczym gwiazdą na rozmazanym suficie były niebieskie wyładowania które przed chwilą jeszcze ją i Aichiego okalały ale przestały... Te energetyczne duchy opuściły tą sferę... Co jednak z tego... Jak do nich coś się zbliżało, coś co zamierzało wciągnąć ich głębiej w świat koszmaru...

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Chise]

Wyprawa B
64/...
Część Hikariego


Faktycznie, teraz już strony nie miały żadnego znaczenia. Pokój był dawno zawarty, urazy przynajmniej pozornie zapomniane - a mimo tego pytanie padło. Chyba jednak gdzieś kryła się ta podświadoma chęć posiadania wiedzy, nawet z takich szczegółów. Jaka była szansa by się spotkać, jako sojusznicy lub wrogowie? Kto byłby na tym miejscu gdyby się spotkali po przeciwnej stronie barykady? Odpowiedź na to kto jest silniejszy może przecież nadejść szybciej niż się spodziewali i to bynajmniej nie w postaci teoretycznych rozważań. Chłopak uśmiechnął się smutno, opuścił wzrok i powiedział miękko, że po stronie Hyuuga. Było w tym coś takiego co pozwalało wierzyć, że było w tym coś więcej niż czysta chęć zarobku, młodzieniec jednak nie rozwinął tematu.
Jego towarzysz podróży od początku był wyjątkowo milczący. Każdy inny odezwał się chociaż raz, sprowokowany lub nie, on jednak nawet bezpośrednio oskarżony jedynie wzruszył ramionami. Nasuwał się wręcz wniosek, że pod tym kapturem musi się kryć jakaś niespodzianka, jednak do tej pory nie uchylił nawet rąbka tajemnicy. Teraz także bez słowa skierował się w stronę niebieskiego oznaczenia na polu. Ta sama kobieta co ostatnio, może nieco bardziej zwichrzona, zatrzymała ich tuż przed wejściem.
- Pamiętacie zasady, co? Żadnych strat wśród publiczności, nie chce znów reagować - burknęła, po czym ich puściła. Ustawili się w pozycji wejściowej.. I rozległ się gong. Przeciwnik nie oddawał inicjatywy - od razu złożył jedną pieczęć i z jego ciała wydobywać się mgła. Terumi znał tą technikę, wiedział, że za kilka sekund widoczność będzie znikoma..

Brązowe, pniaki
Czarne, skrzynie
Jasnoniebieskie, woda
Niebieskie/czerwony romby, miejsca dla zawodników
Podłoże jest piaszczysto-żwirowe

Wyprawa B
88/***
Część Inosza



Dziewczyna była w pół świadoma tego, co się działo dookoła niej. Ból był bardzo wyraźny, reszta była przytłumiona i niewyraźna. Czy to była jeszcze rzeczywistość czy jakiś zamglony sen? Rejestrowała co się dzieje dookoła niej czy osunęła się w swój własny umysł, który płatał jej figle? Niczego nie mogła być pewna. Nie była też pewna ile czasu minęła zanim coś się zmieniło.
Nagły chwyt za nadgarstek i szarpnięcie ramienia za które ktoś ciągnął okazały się zaskakująco realne. Nagle w tego oszołomienia ten jeden bodziec, wyjątkowo realny, pozwolił jej umiejscowić siebie w czasie i przestrzeni. Jej umysł nadal był otępiony i miała problemy z koncentracją, ale chociaż z całą pewnością wiedziała, że nie jest już w klatce, tylko ktoś ciągnie ją po podłodze. Aż z nazbyt bliska widziała niezbyt czyste płytki podłogi, nogi nadal były bezwładne, a ona jak szmaciana laleczka.. Ale już wiedziała gdzie ją ciągnął - w stronę jednej z klatek, do której ją wrzucono jak worek ziemniaków. Pod sobą miała metalową, zimną podłogę z szeroką szparą po środku, wyglądającą jak zapadnia.
Zamek trzasnął, a dziewczyna dochodziła do siebie. Wzrok przestał się tak bardzo chwiać, słuch też wracał do normy.. Rozmowa, która wcześniej była słyszana jak zza kilku ścian, teraz nabierała jakiś kształtów.
- ...tak zostawić. Ona coś mówiła, że jest tu z kimś. Nie chcemy by się rozniosło.. - nieznajomy głos był delikatniejszy od staruszka, kobiecy.
- Nic nie wie, możemy spokojnie ją wykorzystać badań - Isoshi był lekceważący w swojej postawie - Nie ma jak przekazać nikomu. Poza tym, co z tego, że wie o truciźnie, skoro nie wie, że podajemy ją zawodnikom? - wzruszył ramionami, trochę bezmyślnie.
- Nie będziemy ryzykować. Zabierz ją za miasto, tam gdzie zwykle. Tym razem daj dobrą obstawę, nie chce powtórki sytuacji z Kaguya - zastrzegła sobie, po czym rozległy się kroki. W swoim stanie dziewczyna mogła zauważyć, że kobieta była niewysoka, ciemnowłosa, a odkryte ramię pokrywał tatuaż.