Leśny trakt

[Gan]

Misja [D} 15/15

Efektem działań bruneta było nagle odczuwalne zmęczenie. Stało się to ze względu na szybką utratę sporej ilości energii życiowej. Na szczęście efekt jego pracy przyniesie profity o czym niedługo sam się przekona. Pierwszą dobrą informację był znaleziony przez klona plecak wypełniony różnymi papierami. Niestety o tym co zrobi z jego zawartością zdecyduje później, gdyż w tłumie pojawiła się kolejna ważna osoba. Z twarzy staruszek, a ciało wykute niczym ze stali. Wyglądał jak typowy robotnik i rzeczywiście kiedyś nim był. Teraz jest odpowiedzialny za stan i bezpieczeństwo szlaków transportowych w Shinrin o czym opowiedziała wcześniej jego własna córka.
-Witaj, nazywam się Tsuzu. Jestem szefem tej zgrai i już co niektórzy zdążyli mi powiedzieć o Twoim czynie. O tym jak zniknąłeś sam na sam z moją córką. - powiedział śmiertelnie poważnie mierząc spojrzeniem niższego od siebie dzieciaka. Nagle roześmiał się głośno i poklepał po ramieniu niczym starego przyjaciela.
-Wybacz mi, nie mogłem się powstrzymać. Rodzina Senju jest wzorem dla mieszkańców tutejszych okolic. To w ramach podziękowania. - dodał najpierw wyciągając dłoń do uścisku i kolejno podając mieszek z pieniędzmi. Po chwili zza jego pleców wyłoniła się dziewczyna, która wcześniej tak mocno się do niego kleiła. Mógł się poczuć nieco zmieszany, ale czy tak było? To chyba nieistotne, najważniejszy teraz był dobry uczynek i kilka dodatkowych ryo, które udało się zarobić Keizo.

[Keizo]

Keizo ukłonił się mężczyźnie odpowiadającego za bezpieczeństwo leśnych ścieżek, po czym przyjął od niego pieniądze. Następnie zerknął się w stronę tamy - do mostu powinien zbliżać się już jego klon, który jak tylko znalazł podejrzany plecak, od razu otrzymał polecenie od swojego oryginału by wrócić do niego, by ten mógł obejrzeć znalezione przez bunshina przedmioty.
- Mam nadzieję, że zapora i most będą służyć Shinrin jeszcze przez długi czas - dodał Senju, po czym ukłonił się Tsuzu raz jeszcze. Odwrócił się następnie w stronę swojego klona, by sprawdzić tam zawartość podejrzanej torby. Być może uda mu się uzyskać informacje o tym, kto stał za podpaleniem tamy a przynajmniej kilka wskazówek, które będzie mógł przedstawić na przykład w Hayashimurze.
- Do widzenia - powiedział na koniec, pomachał kobiecie-córce Tsuzu i odszedł w swoją stronę, mogąc bez problemu przekroczyć rzekę.

z/t

[Tenshi]

Zamknąć oczy i odpocząć, marzenie dobre jak każde inne, w końcu co mu broniło? Zdrowy rozsądek? Nie, z tym przecież pożegnał się w chwili, gdy ruszył do walki w nie swoim interesie. Stało się, dwa proste słowa usprawiedliwiające dwa leżące poniżej ciała, no może jedno ciało i ochłapy. Dziewczyna chyba zastanawiała się jak ma zrozumieć to co powiedział, nie tylko ona z resztą nie rozumiała tego wszystkiego, niby chłopak mógł zrzucić to wszystko na adrenalinę i pewnie po części słusznie, ale nie zmieniało to faktu, że stał się mordercą, chociaż miał sposobność żeby zakończyć całą tą sprawę w inny sposób. Strach jednak zmusił go do działania, w końcu pozostawienie tego człowieka przy życiu wiązało się z ryzykiem. -Najlepiej.- Przytaknął, nie do końca zdając sobie sprawę z tego o co tak naprawdę chodziło dziewczynie, może i nie miał obycia, ale takie rzeczy każdemu przychodziły naturalnie. Nieznajoma, której imienia nie znał, albo zdążył zapomnieć w natłoku wydarzeń, nie zamierzała jednak odpuścić. Tenshi nie miał pojęcia co jej odpowiedzieć, po prostu dał się podnieść i prowadzić. Czy miała rację? Zostawienie kogoś samemu sobie, na jego prośbę było tym samym co zabójstwo? -Chyba się mylisz, gdybym tam został pewnie nie udałoby im się mnie znaleźć.- Powiedział, wciąż korzystając z pomocy dziewczyny, co mogło odebrać mu nieco wiarygodności. Iść tak mogliby w ciszy i przez wieczność, jednak w głowie chłopaka pojawiła się kolejna przerażająca myśl. -Zapomniałem o wężu.- Rzucił, a jego oczy rozszerzyły się, niby mógł stworzyć nowego, gdy tylko odpocznie, ale tamten przeszedł już chrzest bojowy, no i był pierwszy. -Tak właściwie, nie pamiętam czy mi się przedstawiałaś.- Powiedział, udając że wcale nie przejmuje się tym, czy zapomniał.

[Kuroi Kuma]

Ukryta wiadomość
Ranga C
Post 25/xx -Może i tak, ale zobaczenie żywego przy zwłokach to jak przyznanie się do winy. Myślisz, że komuś chciałoby się szukać winnego? Najlepiej szybko to załatwić i z górki... - westchnęła ciężko, chociaż nie dlatego, że podtrzymywała Tenshiego. Może i nie była przyzwyczajone, ale coś ją wspomagało w dążeniu do celu. Zerknęła ku niemu, zatrzepotała rzęsami i powtórzyła pod nosem cichutko - faktycznie - po czym uśmiechnęła się ze smutkiem.
-Martwi nie noszą imion. A póki nie opuścimy tego miejsca bezpieczni bardzo możliwe, że obydwoje będziemy wąchać kwiatki od spodu. - dodała i lekko podrzuciła chłopaka, by lepiej go sobie ułożyć na ramieniu. Pozostawanie w takiej pozycji zapewne było dla niej udręką, a jednak parła przed siebie do momentu aż dotarli do leśnej ścieżki. Opadła na drzewo i odetchnęła z ulgą. Byli coraz bliżej, wystarczyło teraz tylko znaleźć jakieś ustronne miejsce, pozbyć się całej tej krwi, obmyć ciało z brudu i voila. Wskazała ręką na domek wyglądem przypominający leśniczówkę jakich wiele było w okolicy. Miejsce odpoczynku strażników lasu, schronienie dla podróżnych, których zaskoczyła noc.
-Zatrzymajmy się tam, może znajdziemy trochę wody do pozbycia się krwi. Dasz radę sam chodzić? - powiedziała z nadzieją, mocno dyszała. Podekscytowanie zmieszane ze zmęczeniem wyraźnie objawiało się na jej twarzy.

[Tenshi]

Dziewczyna miała nieco racji, zemsta i sprawiedliwość były do siebie podobne, gdy przychodziło do ślepoty, jedna ponoć bezstronna, a druga pchana emocjami wymierzana w pierwszego kto mógł wydać się winnym. W obu przypadkach padał często nieodwracalny wyrok. Tenshi nie miał zamiaru upierać się przy swoim zdaniu, w końcu mógłby bez końca powtarzać, że nie byliby w stanie go znaleźć, lecz w jego głowie zaświtały słowa ojca: "Pamiętaj, z kobietą nie wygrasz". Pozostając w zgodzie z tą zasadą młody Senju nie miał zamiaru odmawiać, nawet jeśli wydawało mu się, że kobieta nie jest stworzona do dźwigania niemalże 90 kilowego mężczyzny, no może i dorabiała jako Kunoichi, ale nie oszukując się musiał przyznać, że była w tym równie początkująca jak on sam, a może nawet bardziej. Nie chcąc być ciężarem, postanowił wbrew zdrowemu rozsądkowi, przynajmniej raz zaznaczyć swoje zdanie, na co odpowiedziało mu jedynie ciche burknięcie. -A te wypisane na grobach?- Zapytał, zaciekawiony słowami dziewczyny. Brzmiały one niczym jakaś mądra sentencja i pewnie, gdyby przed chwilą nie był tak blisko sprawdzenia trafności tego powiedzenia. Chciał dorzuć jeszcze coś o worku ziemniaków, ale powinien być wdzięczny dziewczynie, że ta mimo wszystko wciąż dzielnie prze przed siebie. W końcu jednak przed ich oczami ukazała się ścieżka, Dziewczyna oparła się o drzewo, Tenshi poszedł w jej ślady, myśl o przewróceniu się i rozbiciu głowy o kamień po tym wszystkim wydała mu się zabawna na tyle, że mimo powstrzymania wybuchu śmiechu parsknął. Niedaleko nich znajdował się domek, niby zwykła leśniczówka, a cieszy. Odpoczynek, może jakieś jedzenie i pozbycie się tego wszystkiego co postanowiło przylgnąć do ich ciał. -Raczej tak.- Powiedział, barkiem odepchnął się od drzewa i jakby na próbę chwiejnym krokiem podszedł do dziewczyny. -Lepiej nie zostawajmy na ścieżce, wcale nie oddaliliśmy się, aż tak bardzo.- Powiedział i odczekał chwilę, by ruszyć wraz z kunoichi na poszukiwania życiodajnej wody.

[Kuroi Kuma]

Ukryta wiadomość
Ranga C
Post 27/xx -To tylko tabliczki, które z czasem się rozpadną, nikt nie będzie już o nich pamiętać. Nie chce wiedzieć ile ludzi jest w tych lasach pogrzebanych, ile razy dziennie ktoś przechodzi w miejscu jego kaźni. - podobnie jak dwójka agresorów, których ciała zapewne zjedzą dzikie zwierzęta, pozostawią kości na pastwę roślin. W przyrodzie nic nie ginie, nic się nie mogło zmarnować. Możliwe że nikt ich nie odnajdzie, w tak gęstym lesie ciężko było zapamiętać dane miejsce, tylko miejscowi wiedzieli jak się poruszać, by się nie pogubić.
-Faktycznie, ale musimy gdzieś wylizać rany. Zobaczmy co jest w środku, potem zdecydujemy - rzuciła i zaczęła iść w stronę chatki leśniczego. Teraz nie musieli się spieszyć aż tak bardzo, może i nie byli tak daleko jakby chcieli, ale lepsze to niż nic. Zapukała do drzwi - raz, drugi - odpowiadała tylko głucha cisza. Uchyliła drzwi i zerknęła do środka - miejsce było już jakiś czas opuszczone, aczkolwiek nie zapomniane. Wnętrze wyłożone było matami, po prawej stronie znajdowały się szafki, na drugim końcu palenisko, by ogrzać domek, po lewej ustawione były w rzędzie beczki. Podeszła do jednej z nich i otworzyła wieko - drogocenna woda wypełniała ją po brzegi. Wzięła wiaderko, odlała trochę i wyszła na zewnątrz, by pozbyć się krwi ze swoich ubrań.
-Mógłbyś rozpalić ognisko? Nie wiem czy w pobliżu jest jakieś składowisko drewna, ale chyba nie będzie Ci potrzebne - uśmiechnęła się do shinobi-rolnika i zaczęła się rozbierać i prać ubrania w wiaderku. Może i nie da rady wywabić wszystkiego, ale przynajmniej nie będzie świeżych śladów. Plamami raczej nikt nie będzie się przejmować, zadrapania i rany dla shinobich to codzienność.

[Oshi]

Liczba oczekujących pacjentów była ogromna. Oshi z boku obserwował serce szpitala, gdzie już bladym świtem żądano pomocy. Czasy były niespokojne, jednak w większości oczekujących zaliczano do grupy "boli to idę". Nie widział nigdzie rannych, czy specjalnie cierpiących... Czas zabierał jego myśli gdzieś w przyszłość, pozostawiając oderwanie od głównego problemu. Mógł przecież zostawiać to wszystko, udając że tej przeszkody nie pokona... Ale czy marnowanie szansy mogło być później zapomniane. Jeśli Nara w istocie potrafili leczyć podobne rzeczy, możliwym było że udzielą pomocy jednemu z Senju... Nadszedł jednak i właściwy moment, chwila w której Oshi ujrzał Pana Mirukatse. Mężczyzna nadal w fatalnej formie, przywitał się z dziedzicem Senju przedstawiając mu jego towarzysza. Młody chłopak który stał u boku ordynatora, robił wrażenie pospolitego szczęściarza...

- Mam obawy że może być z tym problem

Powiedział do Ekikena, gdy tamten wesoło przedstawił swoją funkcję osłanianego. Oshi ledwo panował nad własnymi pokładami chakry, co miał zrobić w przypadku walki. Po krotce zamienili jeszcze kilka zdań, by już nie tracić czasu na zbędne sentymenty. Dwaj podróżnicy stanęli zapakowani do drogi, spoglądając przed siebie na wschód od Hayashimury. Senju znał drogę doskonale, wiedział że klan posiadający własne kekkei genkai był ich sojusznikiem. Częste drogi przez teren rodu Nara, zawsze wiedział że oni śledzili każdy jego krok od początku do końca... Jednak nigdy nie mógł ich dojrzeć.

- Opowiadaj... Jak doszło do tego że znalazłeś się właśnie tutaj.

Zapytał z zaciekawieniem swojego nowego towarzysza. Zawsze lubił zawierać ciekawe znajomości, tutaj liczył na rozbudowaną opowieść.

[Yami]

Misja Rangi COshi Hebi11/30+ Wędrowaliście jednym z traktów. Ubita droga, słońce wysoko na sklepieniu niebieskim, cień padających koron drzew pozwalały zachować pewną ulgę. Raz na jakiś czas mijał was wóz z jednej z okolicznych mniejszych osad lecz do tej pory nie spostrzegliście większej karawany.
Chłopak słysząc twoje pytanie poprawił ułożenie swojego plecaka. Podniósł głowę ku błękitnemu niebu i spędził chwilę w zastanowieniu.
- Jeśli chodzi o to, jak zostałem oddelegowany do tej podróży... Nie wiem, wieczorem doktor Mirukatsa powiedział, że będę potrzebny jako wsparcie niewielkiej wyprawy do Midori. Możliwe, że nie byłem zbyt potrzebny w szpitalu. Pomimo, że wiem jak leczyć rany tak nie mam jeszcze wiedzy, która umożliwiałaby stawianie diagnoz w przypadku ludzi chorych. Wydaje mi się, że to jest powodem. - chłopak skupił ponownie wzrok na twojej osobie. - A co z Tobą? Doktor powiedział bym miał na ciebie oko lecz nie powiedział dokładnie o co chodzi. Początkowo myślałem, że mam jedynie dostarczyć próbki jednak teraz zaczynam się zastanawiać czy coś mnie przypadkiem nie ominęło.

[Oshi]

Oshi ruszył w ślad za swym towarzyszem, napawając się urokami panującej pogody. Był zadowolony że ponownie mógł ruszyć w podróż, zostawiając za sobą smutki którymi ostatnio raczył go los. Mimo osłabienia organizmu, wielu przeszkód które wciąż napotykał na krętej drodze... Słońce i otwarty teren działał niczym najlepsze balsamy lecznicze. Z początku zastanawiał się czy faktycznie dobrze robił ufając tak obcemu lekarzowi, jednak jego przywiązanie do rodziny Senju nie mogło być przypadkowym wyborem. Rozmowa z medykiem który został przydzielony mu do asysty, przebiegała całkowicie zwyczajne. Oshi dowiedział się szybko jakie wątpliwości targają jego wnętrzem, a na zadane pytanie szybko odpowiedział zgodnie z prawdą...

- Jakiś czas temu wykonywałem misje na której ktoś zatruł mój organizm... Okazało się że specyfik działa na układ chakry, blokując naturalne zdolności.

Chłopak uśmiechnął się do szatyna, wiedzieć jak tragicznie to musi brzmieć w ustach Shinobi...

- Kiepsko to wygląda... Ale podobno Nara mogą sobie z tym poradzić... Pan Mirukatse chyba chciał, żebyś pilnował mnie przed zbytnim szarżowaniem.

Oshi zakończył pogrążając się w głębokim transie... Tylko Burū wiedział co trapi serce młodego wojownika, jego śliski ogon zaciskał się na klatce piersiowej dławiąc w sobie zarodek bólu... To nie będzie zadanie podobne do innych, tutaj mógł zostać zaskoczony przez byle przeciwnika. Przypominając sobie własne walki z pająkami, oraz innymi potworami podczas starć na tubylczych ziemiach... Niemal zaśmiał się z obecnej bezradności.

[Yami]

Misja Rangi COshi Hebi13/30+ Chłopak widząc uśmiech na twarzy niebiesko-włosego, który tak spokojnie opowiada o aktualnym stanie sprawiła, że mina chłopaka zmarkotniała, sam opuścił głowę. Jak Shinobi może z taką łatwością mówić o problemach z układem chakry? Wszak jest to najważniejszy układ w ciele shinobi, gdyby ten zaczął szwankować cała ciężka praca jaką Oshi włożył w trening zostałaby zwyczajnie stracona. Tyle trudności i wyrzeczeń by stać się silniejszym, dla własnych marzeń, dla obrony przyjaciół i mieszkańców wioski. To była niestety gorzka rzeczywistość.
Ekiken podniósł łepetynę i energicznie pokiwał głową na prawo i lewo odtrącając nieprzyjemne myśli. W końcu na licu pojawił się ciut wymuszony uśmiech. Nie chciał aby jego odczucia wpływały również na Oshiego, który widocznie starał nie pokazywać swoich słabości. W takim razie i on nie powinien myślami ciągnąć go na dno.
- Nie musisz się martwić, będę miał na to baczenie. - odparł w końcu wydmuchując powietrze z ulgą.
* * * Czas mijał na podróży w atmosferze rozmów o życiu i aspiracjach. Najszybszym sposobem na dotarcie do celu był bieg, co w przypadku Senju skróciłoby czas podróży kilkunastokrotnie, jednak przy aktualnym stanie młody medyk, tak jak obiecał, powstrzymywał go przed niepotrzebnym szarżowaniem. Słońce powoli schodziło ku linii horyzontu. Nie dotarliście jeszcze do granicy lecz przed zastaniem nocy będziecie mogli odbyć postój w jednym z mniejszych garnizonów strzegących granicy i przy okazji pobierającym opłaty celne od większych karawan.
Poza obolałymi nogami nic ciekawe się nie wydarzyło. Widocznie to tylko kwestia czasu nim dotrzecie do Yokukage. Tak przynajmniej myślał Ekiken dopóty z przeciwnej strony traktu nie nadszedł mężczyzna w średnim wieku. Ubrany w zieleń i brąz na plecach dzierżył krótki łuk. Sam widząc nadchodzącą dwójkę przystanął i rzucił w ich stronę z przekąsem.
- Zawróćcie i skręćcie traktem na lewo. Dojdziecie do Humaty - tutaj przyjrzał się Oshiemu i pokręcił głową - choć patrząc na ciebie chłopcze może dojść do pewnych komplikacji.
Na twarzy młodego medyka pojawiło się zaskoczenie. Usta lekko rozwarły się, powieki nieznacznie rozszerzyły a brwi podniosły. Ni stąd ni zowąd nieznajomy zaczyna instruować ich co mają robić. O co tu tak właściwie chodzi?
- Przepraszam ale o co tak właściwie chodzi, dlaczego mamy zawrócić? Musimy możliwie szybko dostać się do Yokukage. - głos zabrał medyk.
- Jak to co? Bandyci. - odpowiedział krótko nieznajomy.

[Oshi]

Ich podróży dopiero co się rozpoczęła, jednak los miał postawić przed nimi pierwsze przeszkody. Oshi słuchał uważnie swego towarzysza, jednocześnie analizując mimikę twarzy która zmieniała się w zależności od udzielonych odpowiedzi. Tamten nie potrafił kryć się z wątpliwościami, więc dalsza egzystencja Senju nie do końca miała być tak kolorowa. Droga zajęła im więcej czasu niż przeciętnie zabierał Oshiemu, tak więc dopiero z wieczora zbliżyli się do granic krainy. Chłopak rozglądał się z zainteresowaniem, gdy pierwszy raz od wielu godzin zauważył posterunek przy którym zbierali się zbłąkani podróżni. Senju wiedział że pobierane opłaty zdzierają kieszenie kupców, jednak było to dużo rozsądniejsze niż przypadkowa noc między drzewami. Uzbrojeni wojownicy, samym wyglądem potrafili zniwelować plany bandytów... Chłopak miał zamiar odpocząć chwilę, jednak zanim to nastąpiło ktoś trzeci przeciął ich drogę.
Mężczyzna wyglądający na takiego co lubi zaszyć się wśród dzikiej knieji, spojrzał na nich krótko obwieszczając bez najmniejszego wyjaśnienia że mają skręcić z traktu. Oshi ukrył zaskoczenie czekając na koniec jego wypowiedzi, jednak gorąca krew Ekikena wygrała z cierpliwością...

- Jak słyszałeś nie możemy pozwolić sobie na zmianę kierunku... Co wiesz o tych bandytach?

Zapytał podróżnego, całkowicie ignorując ostrzeżenie o osłabionym organiźmie... Nie mogli teraz zawracać, los Oshiego był gorszy z każdym pokonanym kilometrem a rozwiązanie mogło znajdować się zbyt blisko. Spoglądając w twarz obcego, dawał mu jasno do zrozumienia że nie należało się z nimi kłócić... Oshi sam podejmował decyzję, a to czy właściwe to już jego kłopot. Tamten mógł zyskać na wszystkim spokojem na tym kawałku traktu... Mimo słabej kontroli chakry, Oshi wciąż posiadał wyszkolenie Sentokiego...

[Yami]

Misja Rangi COshi Hebi15/30+ Mężczyzna spojrzał z ciekawością w stronę niebieskowłosego, którego oblicze wyzwalało aurę jeżącą włosy na ciele. Pomimo, że z budowy Oshi wyglądał na zwykłego młokosa nie był kimś z kim należało się sprzeczać, to przynajmniej mówiła intuicja mężczyźnie, który po krótkiej chwili westchnął i oparł dłoń na swym biodrze.
- Najmniej dziesiątką. Ustawili się na godzinę drogi przed przejściem granicznym. Dość ryzykownie lecz patrząc na ich poczynania z pewnością zyskowne. Z tego co udało mi się ustalić jeden jest prawdopodobnie dezerterem. Po karnacji skóry najpewniej z Karmazynowych Szczytów. - Mężczyzna zbliżył się i pociągnął nosem - Po co Ci ta wiedza? Rozumiem, że macie sprawy do załatwienia i to dość pilne, jednak co może chory i adept medycyny?
Ekiken drgnął słysząc ostatnie słowa mężczyzny. Jak udało mu się określić ich stan z taką łatwością tylko i wyłącznie ich obserwując? Przecież w słowach nijak nie zdradzili powodów wyruszenia do stolicy Midori. Dolna warga drgnęła nieznacznie, aż w końcu chłopak wydusił z siebie krótkiej "Ale jak?".
Mężczyzna przeniósł wzrok z Oshiego na medyka.
- Od niego śmierdzi chorobą, a od ciebie rumiankiem i języczkiem polnym. - Mężczyzna położył drugą rękę na biodrze i westchnął głęboko - Jeśli po to idziecie do Yokukage aby go wyleczyli to chodźcie ze mną. Będzie znacznie szybciej w ten sposób.
Mężczyzna spoglądał na waszą dwójkę oczekując odpowiedzi. Ekiken spoglądał niepewnie w stronę Oshiego. Widocznie lepiej aby ten, którego sprawa jest rozpatrywana podjął decyzję.

[Oshi]

Oshi zwrócił swój wzrok w stronę którą wskazywał napotkany mężczyzna. Gdyby mógł używać pełni swoich możliwości, nawet przez chwilę nie myślałby nad zmianą kierunku. Teraz jednak był dość niepewny powodzenia podjętego przedsięwzięcia, zwłaszcza gdy w grę wchodziła obrona przydzielonego medyka... Senju zmienił spojrzenie, przenosząc wzrok na człowieka który wykazywał się nader ogromną wiedzą na ich temat. Nie umknęło to jego uwadze, jednak i tutaj pierwszym okazał się Ekiken zadając własne pytanie... Oshi cieszył się w głębi ducha, że sam może pozostać bacznym obserwatorem... Mógł wyłapać wszelkie detale dzięki temu.

- Jak już się domyśliłeś muszę jak najszybciej znaleźć się w Yokukage... Jeśli znasz drogę którą ominie bandycką ferajnę, to słucham.

Chłopak postanowił zaufać łowczemu przemawiając spokojnie, jego zdolności były naprawdę imponujące... Samym węchem potrafił stwierdzić kim byli, i dokąd właściwie chcieli się udać. Senju wiedział że nie należało uciekać od potyczki, w jaki jednak sposób miał poradzić sobie z przeważającymi siłami wroga, kiedy nie jest nawet w stanie skręcić kilka klonów... Dzień zachodził nisko na pobliskimi wzgórzami, a podjęte decyzje mogły zaowocować lub przynieść prawdziwe konsekwencję. Na wszelki wypadek pozostał dwa kroki za przewodnikiem, skupiając się całkowicie na tym by nie wpaść w zastawioną pułapkę... Nigdy wcześniej nie korzystał z pomocy innych, zwłaszcza gdy w grę wchodziła anonimowość i szybkie działanie... Teraz pozostawał na łasce obcych osób. Burū wciąż pozostawał pod wierzchnim okryciem ciała, starając się dodać otuchy swemu przyjacielowi... Na jego nieszczęście, zaciskanie ogona powodowało jedynie płytszy oddech.

- Jestem Hebi Oshi, a to mój przyjaciel Raro Masai... Posiadasz bardzo ciekawe umiejętności

Zwrócił się wreszcie do przewodnika, gdy cisza zaczęła być gorsza od niepewności... Chciał dowiedzieć się nieco więcej o człowieku któremu powierzyli swój los, wyciągnąć coś co da mu lepszy osąd na sprawę. Fałszywe imiona mogły się tu przydać...

[Yami]

Misja Rangi COshi Hebi17/30+ Mężczyzna spokojnie wysłuchiwał odpowiedzi młodzieńca o niebieskich włosach. Nie wykazywał, żadnych podejrzliwych ruchów które mogłyby ostrzec Oshiego przed ew. atakiem, choć mężczyzna obserwujący waszą dwójkę spoglądając głównie w twoją stronę zerkał miejscami na Ekikena. Patrząc na jego pozycję był sam, was była dwójka i pomimo choroby trawiącej Oshiego ten nie utracił swojej czujności.

- Znam te lasy i wiem jak po nich się przemieszczać. Jednak stare trakty mają to do siebie, że nocą są zwodnicze. Do tego trzeba donieść wiosce o panującym problemie, tak, żeby z rana został rozwiązany. Banda nie powinna spodziewać się tak szybko ataku ze strony wioski. Dlatego trzeba donieść władzy bądź najbliższemu patrolowi o tej sprawie.

Mężczyzna sięgnął ręką ku swemu łukowi i nieznacznie go poprawił. Widocznie cięciwa wbijała mu się za bardzo w tkaninę ubioru tym samym naciskając na naczynia krwionośne.

- Mówiąc o szybszym rozwiązaniu sprawy miałem na myśli lek mojego poprzednika. Powinna znaleźć się jeszcze jedna porcja. Wtedy będziecie mogli wracać do domu, bądź przynajmniej zatrzymać się w okolicznej wiosce na noc - mężczyzna ponownie spojrzał na głowę Oshiego i westchnął głośno - choć jeśli starościna zobaczy twoje niebieskie włosy wpadnie w furię.

[Oshi]

Oshi trafił w środek sprawy która wcale go nie dotyczyła... Człowieka z lasu pojawił się tak szybko, jak szybko podał zaskakującą tajemnjce. Mężczyzna znał sekret dręczący Oshiego, co więcj stwierdził że bez problemu jest w stanie wyleczyć dolegliwości trucizny. Senju nie był jednak na tyle głupi by ponownie z ufnością wchodzić do obcego domu. Ostatnim razem dostał poczęstunek nafaszerowany czymś co niemal zniszczyło jego życie. Kami zniknęła zaraz po tym wydarzeniu, a cała sytuacja komplikowała się z godziny na godzinę... Młodzieniec sięgnął prawą dłonią do opadających kosmyków, przez krótką chwilę masując pulsujące czoło. Natłok myśli powodowało krótkie przestoje w prawidłowym funkcjonowaniu...

- Jeśli mi pomożesz, nie będzie trzeba wzywać żadnej straży... Sam zajmę się problemem.

Młodzieniec puścił mimo uszu uwagę o tajemniczej personie do której zmierzali. Był pewny swych umiejętności, i chciał żeby ich przewodnik zdał sobie sprawę co zyska pomagając mu. Oshi potrafił odwdzięczyć się za okazywaną pomoc, żyli w czasach gdy łatwo było obudzić się ze sztyletem pod żebrami. Senju zaciągnął mocniej pasa w swym czerwonym płaszczu, przyglądając się przez chwilę wytatuowanym pędom na swych palcach... Całe jego ciało oddawało zaangażowanie sprawie.
Ekiken szedł u jego boku zamykając się w sobie, możliwe że kolejne pytania nie były warte przedstawiania. Możliwe też że spotkanie z człowiekiem z lasu było dla niego zbyt trudne... Jednak co chciałby ukryć przed zwierzęcym węchem?

- Często opuszczasz wioskę?

Zapytał Oshi, by przerwać natarczywe myśli starszego kolegi... Byli za siebie odpowiedzialni, teraz wiązało ich coś innego niż zwykła powinność... Hayashimura musiała budować siłę na współpracy, jedna wola za którą inni będą chcieli walczyć.