Dom Chise i Ichiro

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
7/45
Kobieta jest zaskoczona, ale nie zamierza stawiać oporu, przynajmniej na razie. Nie zamierza próbować walki, bełt bełta w bełcie i w jej ręku, stanowczo czyniąc niemożliwym jakikolwiek protest. Jest opanowana, jakby na coś czekała - albo postanowiła się po prostu poddać, licząc na coś jeszcze? Na razie krwawi mocno z przedramienia, w którym ugrzęzła strzała. Minoru przygląda się temu wszystkiemu, wzdychając i solennie obiecując sobie, że nic już więcej go nie zdziwi, jeśli chodzi o Was oboje.

- Będę spokojna. To było...niepotrzebne. - mówi spokojnym, łagodnym głosem, z nutką pewnego rodzaju rozbawienia. Czyżby liczyła na cud, na nieprzewidziane wydatki, na napływ niespodziewanych okoliczności, które pozwolą jej się wyrwać? Ale nie, Życie jest oszczędne, nie lubi sztucznych zabaw, jałowej gonitwy za swoim ofiarami - to oni, Wy, musicie do niego przyjść. Życie to poważne bóstwo; nie wypada mu biegać za ludźmi. Woli zrzucać z tronu jakieś ochłapy, przypadkowe fragmenty zdarzeń, historii, splatać ze sobą losy na oślep. Czy Norny, bogowie przeznaczenia, Mojry...ktokolwiek jest tam prócz Jashina...celowo tak to zaplanowały? Czy to jedynie gorzki żart, pstryczek w nos wyznawcy wszechwładnego boga dającego nieśmiertelność? PATRZ, ONI WSZYSCY ZGINĄ, ZAŚŁEPIENI JAK TY, NIE MA SENSU WAS RATOWAĆ
Ale ty, Shiga, jeszcze widzisz sens. Jeszcze. I dlatego tajemnicza kurierka jeszcze stoi na dwóch nogach, zamiast leżeć martwym trupem na ziemi. Wręcz, powiedziałoby się, martwym bykiem. Był kiedyś taki bóg, wymagał tauroktonii i skomplikowanych obrzędów. Nazywał się Mitra. Potem - cóż.
Była już tylko ciemność. Zapomnienie, bardziej raniące niż najgorsza samotność, desperacki rozpad gdzieś w ciszy.
Bo żeby żyć, trzeba wierzyć - tą prawdę znają wszyscy, znał ją Shadow Moon, teraz znają ją wszystkie kulty odchodzące w pustkę; kiedyś - być może - twój Jashin będzie takim Shadowem ukrytym w zbladłym świetle księżyca, żyjącym na resztkach wyznań wiary.

Ale na razie do tego daleko. Na razie macie przed sobą schwytaną, ranną i spokojną kobietę, która odpowiada na Wasze pytania, niewzruszona, kamienna, ukrywająca ból i strach pod maską. PRZYPADEK? NIE SĄDZĘ.


- Sentoshi szkolił moją siostrę i mnie. Z dzikimi? Nie mam wiele wspólnego, czasem pracowałam z Chisuzu, ale to tyle. Jestem jedną z jego uczennic. Tą wiadomość dostałam od pośrednika pół godziny temu, jak sądzę. W miejscowej kawiarni, "Lilia" się nazywa. Jej właścicielką jest Uchiha Ryoko. Dała mi pokój, nie wiedząc, kim jestem. Dlaczego przekazano mi ten list i po co, nie mam pojęcia. Nie zadaję pytań. Mogę was do niego zaprowadzić, może tam jeszcze jest. I pomóc z zagadkami mistrza, ale nie za darmo.

W jej głosie pobrzmiewa ironia. Znalazłeś przy niej notki. Wiele notek. Miała je wszędzie, nawet w bieliźnie, widocznie zamierzała się dezaktywować po wykonaniu zadania, może otrzymała taki rozkaz albo to była jej własna inicjatywa - z oddania Sentoshiemu, z miłości do niego, z wiary. Może liczyła, że jeśli umrze, mistrz doceni jej starania, poświęcenie warte tak naprawdę nic. Bo jaki ono ma sens? Kolejny kruk z oderwanymi skrzydłami, zapomniany, zrzucony w przepaść za zdradę, znienawidzony przez ludzi i przez tych, z którymi pracował?

Był kiedyś taki jeden anioł. On też skończył marnie.
Bardzo.

________________________________________________________________________________________________________
Zapraszam tu: tu

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
27/45
[youtube]https://m.youtube.com/watch?v=3bNA_M_GMHE[/youtube]

- Akemi! Ile razy mam cię jeszcze wołać, żebyś mi to przyniosła?! Akemi, dziewczyno, na miłość boską1

Cierpliwość Toshiko Uchiha wydaje się być na wyczerpaniu, i to całkowitym. Nie mogąc dowołać się służącej, zirytowana dama wychodzi na korytarz - i w tym momencie zderza się z biegnącą czym prędzej dziewczyną o sarnich oczach i jasnej twarzy, z pieprzykiem pod wargą, niosącą właśnie żądany przedmiot. Konkretniej mówiąc, herbatę w dzbanku i szklankę. Na szczęście szklanka jedynie dzwoni dość głośno, nie tłukąc się ani nie roniąc swojej zawartości. Nie ucierpiało nawet wspaniałe kimono pani domu: ciemnofiołkowe dzieło sztuki, przetykane złotem, haftowane ręcznie w kwiaty róż - choć to wydaje się być kwestią czasu. Dziewczyna bąka nerwowo jakieś przeprosiny, po czym zmywa się z pola widzenia, nim Toshiko zdąży wywrzeć złość. Pani domu wzdycha ciężko. Te trudne, skomplikowane czasy! Wojna Yamanaka I Hyuuga toczy się wprawdzie daleko, ale kto wie, co może się stać? Gdzieś na południu walczą ze sobą jakieś tam szczepy pustynne, bodajże Sabaku z...z kimś tam. Co to w ogóle za nazwisko, Sabaku? Szlachetne znaczenie Uchiha jest lepsze - za nimi przynajmniej stoi wachlarz, symbol arystokracji. Pochodzenia od elit. Oni pochodzą od nie wiedzieć kogo, powstali chyba z tego całego piasku, a my? Och, my jesteśmy lepsi, trwalsi, wystarczy przecież machnąć wachlarzem, by przynieść sobie ulgę w upalny dzień i roznieść drobne ziarenka na wszystkie strony świata. Nas stworzył wiele lat temu przemyślny geniusz Mędrca, który odszedł ze świata, pozostawiając pierwszym Uchiha płomień - i oko, nieomylne w swoim szkarłacie - a ich? Phi. Nie ma co się nimi przejmować. Przed nami stoją inne zadania. Takie, jak przejrzenie dokumentów i korespondencja! Trzeba napisać staranny list do kochanej Naomi z kondolencjami. Zdaje się, że jej mąż zmarł dwa tygodnie temu na jakąś osobliwą chorobę płuc. Zabawne, kiedyś Toshiko już o tym słyszała. I o kimś, kto umarł podobnie...bo chyba to jednak nie była choroba płuc. Chyba.

W tym radosnym nastroju rodzicielka Chise zmierza do swojego pokoju i już ma wejść po schodach, gdy słyszy, jak otwierają się drzwi. Odwraca się, chcąc zobaczyć, kto wchodzi.

- Minoru? - pyta zdziwiona. Spodziewała się, że mąż wróci później z miasta. Zapomniał czegoś? Jednak kroki wskazują na kogoś innego. Na kogoś, kogo narodziny były zarówno klęską dla klanu, jak i dla niej samej. Ze wszech miar idealna Toshiko, wzorowa córka, matka i żona, wspaniały okaz gatunku Uchiha, nagle spieprzyła. Urodziła bękarta bez oczu, nic nie wartego śmiecia, który jest większą przeszkodą dla klanu niż zaszczytem. Większą skazą niż chwałą - a mimo to, choć pogarda klanowiczów ukryta pod wachlarzykiem grzecznych słówek, uśmieszków i zapewnień to nic osobistego, Toshiko-san dotkliwie ją raniła, zawzięła się. Kocha to swoje dziecko, na swój sposób zdążyła już je zaakceptować; a mimo to (może nawet przez to?) nie zamierza jej tego okazywać bardziej, niż to będzie konieczne. Jest Uchiha i ma być dumna. Ma nieść swój los z godnością, jak każda z nich. Z potomkiń Mędrca, który dawno temu rozniecił ogień z trzech łez. Na pewno jej w tym nie pomoże, jeśli będzie ją nadmiernie rozpieszczać - zwłaszcza, że przez tą...Chise musiała znieść oskarżycielski wzrok wszystkich członków rodziny. A niczego tak bardzo duma Toshiko nie nienawidzi, jak oskarżenia. "Jesteś żałosna, do niczego się nie nadajesz, masz jakiś defekt, coś jest z tobą nie tak"? A więc dobrze, pokaże im! Nawet jeśli z pozoru nie będzie robić nic!
Zaraz. Chise stąpa jakoś dziwnie, wyczuwa się od niej coś, co pospolici ludzie nazwaliby wkurwem. Albo to jej się wydaje. Toshiko wzdycha. Znowu? Podbiega bliżej.

- Na Tsukuyomiego, Chise, gdzie ty łazisz po nocach? - wznosi ręce do nieba w tragicznym geście, a po chwili pozwala, by jej opadły w desperackim geście. Kręci głową, wzdychając ciężko. Co ona ma z tym dzieckiem, nie dość, że ślepe, to jeszcze tak problematyczne, no doprawdy! Amaterasu-kami, gdzie popełnili błąd? Patrzy na Shigę, wzdychając ciężko. Chyba nie zauważyła metamorfozy, jeszcze. - Powinieneś był jej bardziej pilnować.

W sumie gdyby Chise wyszła za tego najemnika...Nie wiadomo byłoby, czy drżeć przed tym, czy o to się modlić. A może lepiej wydać dziecko za jakiegoś bogacza z prowincji? Na przykład za tego, co to wydał córkę za tego właściciela dojo czy tam kuźni z prowincji, tego...jak on tam się...uch, imiona takie ulotne!

[Chise]

Rzeczywiście, o tej porze matka się pewnie spodziewała, że jest jeszcze u siebie w pokoju, śpiąc lub rozmyślając..Tymczasem wściekła Chise wparowała do domu. Nie udało się jej zgubić swojego ogona, Jashinista deptał jej po piętach - a wszystko przez to przeklęte szkło w nodze. Mimo tego nie zatrzymała się, by to opatrzyć ani nie pozwoliła na to Shidze. Shidze.. I nie Shidze? Niby głos się zgadzał, ale wspomniał, że nie widzieli się od Kami no Hikage. Uderzył się w głowę czy coś? Uchiha nie znała się na takich rzeczach, ale najwidoczniej chłopak miał z głową bardziej nie tak od tego co sądziła.. Tym bardziej dobrym pomysłem będzie odcięcie się od niego.
Zaraz po przekroczeniu progu rzuciła do niego głośno wiadomość.
- Nie żartowałam. Wejdź do mojego domu, a skończy się to przelewem krwi. Nie jesteś już tu gościem - stwierdziła mocno, nie zatrzymując się. Nie mogła mu zakazać chodzenia za nią - ale wchodzenia do własnego domu owszem, jak najbardziej. O ile oczywiście i tego nie miał w dupie, ale to się wtedy może skończyć.. Bardzo źle.
Głośne kroki rozległy się na schodach, kiedy Chise z, jak to zostało zgrabnie ujęte, wkurwem kroczyła do królestwa matki. Charakterystyczny zapach jaśminu i wiśni, tak słodki że niemal mdły, unosił się już z daleka.
- Nie mam teraz na to czasu, okaa-san - nie było to zbyt miłe i dziewczyna wiedziała, że będzie musiała znieść potem konsekwencje tego, ale na razie się jej śpieszyło - Potrzebuje pilnie informacji, do misji. Musisz mi pomóc - dodała trochę szorstko. Jednak nie mogła powstrzymać prychnięcia na uwagę o tym, że Shiga miałby ją pilnować.
Ta, jasne.
- Nikt mnie nie musi pilnować. A tak przy okazji, to Shiga nie jest już moim gościem, więc jeśli chcesz pozwolić mu tu dalej bywać, to na własną odpowiedzialność - wytłumaczyła ostro i odetchnęła, starając się uspokoić - Nie mam teraz czasu wszystkiego wyjaśniać. Potrzebuje informacji o tym chłopaku, co ma ten bogaty nagrobek na cmentarzu. No wiesz, ten z ozdobami z Soso. Jak się nazywał, gdzie mieszkał. I czy miał może jakąś niezwykłą broń, miecz?- to było na razie wszystko co przychodziło jej do głowy.

[Hitsukejin Shiga]

You can die in the night if you get to know me
Whether friend or foe
You’ll be dead and gone
-
I’ll be left alone cause the
devils long for me
-
When I was young the love worn thin
Felt like I was the one in sin
Run with the men so I toughen the skin
Pickin up weapons not toys or pens

TWÓJ POST POWINIEN, TEN W TYM TEMACIE, BYĆ 27. TERAZ TWÓJ BĘDZIE 30, EMI -_-

Chise, taka kochana, a taka naiwna w swej złości. To było oczywiste, że mu nie zwieje, zraniona w stopę. Nie osiągnie pełnej swojej prędkośći, bo po pierwsze wzrok, po drugie rana. W ten sposób nawet Strzyga - który swoją drogą ostatnio sporo poprawił swoje osiągi - zdołał ją dogonić. Chise zmierzała do swojego domu. Czy postanowiła przerwać misję i wrócić do Mamusi, uznajac, że nie ma szans wykonać jej sama? Bitch you might.

Strzyga praktycznie dotrzymał dziewczynie kroku, stając na terenie posiadłości Uchiha niedługą chwile po niej. Dziewcze oczywiście jak tornado wpadło do domu, a on, pamiętając słowa Chise, stanął grzecznie na progu, na paluszkach, kiwając się wprzód i w tył z uśmiechem na ustach. Tym swoim, metalicznym uśmiechem, od ucha do ucha, pokazując piękne stalowe zakrwawione kiełki.

Strzyga w przelocie zauważył służącą, nową, się krzątającą. Uuuu. Ślicznotka. Definitywnie jeśli by chciała usługiwać Strzygiemu to by ją zatrudnił.
Przechylił głowę na bok, uśmiechając się z obłędem do Toshiko. Jego oczy drżały. On cały drżał. Jak nadpobudliwy. Rozdzierało go od środka. Dwie osoby, w jednym ciele. To jest znaczny tłok, czy tego chcesz czy nie chcesz.
-Grzecznie stoję w progu, Chise. - Zaśmiał się Strzyga, nieco psychotycznie, ale próbując, by zabrzmiało to najmilej jak się dało, w obecnym stanie.
-Widzisz, szanujemy twoje zdanie, shinjitsu! Kei, iikei, kyoukei! Haha! (Szczerość! Respekt, szacunek, uwielbienie!) - I wyszło szydło z worka. Pojawiło się strzygowe rzucanie starym dialektem. Ostatni raz widziane przez Chise, widziane hehehe, w kami no hikage, w walce z poplecznikami Akuryo.
-Shinzou shukketsu, Chise! (Serce krwawi, Chise). - Chłopak oparł twarz na framudze, nie przekraczając progu, spojrzał się na Toshiko.
-Ittsui giron, Toshiko-sama! (Kłótnia w związku). Toshiko-sama, twoja córka stanęła na szkło i nie pozwala mi się opatrzeć. Jestem, prócz bycia wojownikiem znanym z Kami no Hikage i Hanamury, także medykiem. A twoja córka odmawia pomocy tylko dlatego, że nieco się posprzeczaliśmy... I powiedzieliśmy jej coś szorstkiego nieco. Chociaż nazwanie Hanem dla niektórych pewnie byłoby komplementem... Czy możesz wyperswadować córce, Toshiko-sama, że ai (miłość) Shigi do niej jest wielka mimo kłótni i żeby pozwoliła się opatrzeć? Taka zgrabna, malutka stópka, a taka nieładna rana i blizna będzie. I chętnie dowiem się coś o tym grobie. Mamy coś do załatwienia z kimś, kto zostawia zagadki wskazujące na tenteż grób, teinousha (debil jeden)... A giroooon... kłótnia, przez to, że ona chciała rozlewu krwi, a my próbowaliśmy tego uniknąć, ciężko zaspokoić żądze krwi Senhime (księżniczki tysiąca ostrzy, w domyśle.). Po co zabijać więcej, niż trzeba. Świat i tak jest smutny. Chise, yurushi?! (Przebaczenie). - Wyrzucił z siebie nieco panicznie, kilka razy się jąkając i machając głową jak w tiku w bok, pukając lekko nią o ścianę. Jak gdyby coś mu się w środku zacinało.

Mnich kulturalnie uklękł w progu.
-Shiga chce ci tylko pomóc. Pozwól nam. Daj stópkę. - Wskazał swoje kolana, klęcząc przed wejściem do domu Chise, skruszony... Strzyga wiedział, że w jego gestii leży dobro Shigi. Bo będzie powtórka z rozrywki. Smutny Shiga to bezużyteczny Shiga.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
30/45
[youtube]https://m.youtube.com/watch?v=3bNA_M_GMHE[/youtube]

- Co to ma wszystko...

Toshiko chyba w tym momencie mowę odebrało z wrażenia, gdyż zatchnęła się z irytacji. Już ma palnąć i Chise, i Shidze całe kazanie o zasadach i braku rozsądku, gdy nagle dociera do niej, co właściwie słyszy. Mężczyzna, chłopak, który miał być...miał być gościem Chise, zaczął gadać w starym, dziwnym języku, takim, jakim powinien mówić jakiś wiekowy dziad, zaczął się płaszczyć, krzyczeć, a Chise zachowuje się wobec niego co najmniej...ostro. Czyżby się poróżnili?
Toshiko jest zmieszana. Zdenerwowana. Niespokojna. Nie wie, co o tym wszystkim myśleć. To naprawdę nie jest chwila, w której...

- Ależ Chise! Jak tak można, co za język! I dlaczego akurat teraz pytasz o ten grób? Co cię to obchodzi? - wypuszcza powietrze ze świstem z płuc. - Przypominam ci, jakbyś nie zauważyła, że krwawisz ze stopy, dziecko! Usiądź, a ja ci to opatrzę. A ty, Shiga, bądź łaskaw się opanować, na wszystkich bogów! I nie bredź mi tu o księżniczkach, mów do rzeczy!

W głosie Toshiko, mimo wszystko, brzmi jakiś cień niepewności. Zmusza Chise stanowczym ruchem, by udała się za nią do pokoju i usiadła, po czym opatruje jej stopę. Oczywiście, że chętnie by im, JEJ opowiedziała o tym grobie i o smutnym losie młodzieńca tam pochowanego, ale po co musi to wiedzieć akurat teraz? W tym momencie i w tej chwili? Kończy się świat czy jak?

- Ten chłopak tam pochowany to Hiroyuki Kurosawa. Nie był Uchiha, ale jego rodzice mieli na wsi tam kuźnię jakąś, majątki, nazywało się to chyba Kurosawa Kashin czy jakoś tak. Nie pamiętam dokładnie-zawiesza głos. -Zmarł tragiczną śmiercią, poświęcił się za swoich przyjaciół, tak mi się zdaje, w walce gdzieś tam niedaleko Muru...Jacyś dzicy go zabili czy coś takiego, takie przynajmniej chodziły plotki, ale nie wiem. To już tyle lat.

Wzrusza lekko ramionami.

- Jak umierał, to był chyba trzy...Trzy? Nie, cztery. Cztery lata młodszy od ciebie, Chise, tak przynajmniej opowiadała mi ciocia Asuna, a ona słyszała to od pani Naomi. Pani Naomi z kolei była bezpośrednio podobno na pogrzebie tego chłopaka i tam wszystko wie z pierwszej ręki, bo jej szwagier...też mu jakoś na S było...Senkotsu, chyba, był tam w szpitalu, jak jego zwłoki przywieźli. Ciocia mówiła, że to Kashin trzy dni czy tam cztery drogi stąd jest, ciekawe w sumie, czy stoi...a czy miał miecz, nie wiem. Ale po co ci to wiedzieć, chyba nie chcesz mu obrabować grobu?!

[Chise]

Dziewczyna stłumiła złość i zmusiła się do opanowania emocji. Przez całe życie radziła sobie z matką, wiedziała jak z nią postępować. Toshiko uwielbiła emocje, żyła nimi. Im więcej ich było, tym bardziej stawała się nieznośna i tym większą miała władzę nad sytuacją. Jeśli więc chciała zdobyć odpowiednie informacje, musiała się uspokoić i znów być grzeczną, opanowaną Uchihą, umiejącą we wszystkie zwroty grzecznościowe i formułki.. Gdyby jeszcze był na to czas...
A do tego jeszcze Shiga, który zaczął do niej nawijać w jakiś dziwnym języku, z którego części słów nawet nie rozumiała. Zmarszczyła brwi i zaczęła masować skronie czubkami palców. Matki i Shigi w tym stanie na raz nie była w stanie znieść, więc jedno z nich musiało się uspokoić i to w tym momencie.
- Shiga, błagam. Możesz wejść do domu, opatrzeć ranę, wysłuchać tego, ale zaprzestań tych wrzasków i używania dziwacznych słów - zdecydowała się w końcu i poszła za matką. Shiga miał lepsze predyspozycje do zaleczenia jej ran, a matka mogła się skupić na opowiadaniu.
Początkowo nie rozumiała związku między grobem, a Sentoshim. Potem było wspomniane o walkach z dzikimi i to mogło być pewnym tropem, owszem, ale.. Po co trenować dzikich, a potem umieszczać wskazówki na grobie chłopaka, który zginął w walce z dzikimi? To się nie trzymało kupy. Przetarła czoło dłonią. Potem był bezsensowny ciąg powoływania się na kolejnych informatorów, co było nieco przerażające, ale koniec końców doprowadziło do kogoś. Chise podniosła głowę.
- A może miał na imię Sentoshi? - zapytała powoli - a ów szwagier zaczął się potem dziwnie zachowywać? - dopytała się jeszcze, a w głowie rosła jej teoria spiskowa. Pokręciła głową na pytanie matki, zamyślona.
- Okaa-san, mówiłam ci ja i Shiga, że te informacje są nam potrzebne do misji. Mów co tylko pamiętasz, proszę.

[Hitsukejin Shiga]

You can die in the night if you get to know me
Whether friend or foe
You’ll be dead and gone
-
I’ll be left alone cause the
devils long for me
-
When I was young the love worn thin
Felt like I was the one in sin
Run with the men so I toughen the skin
Pickin up weapons not toys or pens Zawsze działa. Zawsze działa na wszystkich tak samo. Kiedy ktoś zaczyna mówić staromową której nie używa się już od półwiecza, zaprzestano ją wykorzystywać nawet wcześniej niż Toshiko przyszła na świat zapewne.. No, to mogło budzić lekką konsternację. Bo ten ktoś mówi staromową z akcentem. Płynnie. Lepiej niż by mówił zwykłym językiem. Ale, sto lat temu kiedy chłopak uczył się języka nie było w tym nic dziwnego. Tylko, że potem język ewoluował. Zmienił się. Ale umiejętność pozostała w stanie nienaruszonym u strzygi.
W sumie, Strzyga pielęgnował te bardziej starodawne, bardziej tradycyjne zagadnienia.... Przechowywał je w sobie. Co częściowo było piękne.

Ale zabawne jest to, że obaj nie byliby tak chętni skrzywdzić dziecka. To nigdy nie przychodziło Shigiemu z łatwością. Stąd te... persony które przewijały się przez życie mnicha. Kilkanaście lat temu był pewien okres, gdy nieco mocniej nie polubił się z sektą i wędrował. Podczas wędrówek przecież uratował życie dziecku imieniem Kosuke. Biorąc ciosy na Siebie, chroniąc chłopca, wymordował na jego oczach kilkanaście osób. Mniej więcej w podobnych latach, kiedy nieco bardziej spokorniał, zajął się opiekiem nad młodą dziewczynką. Nad dzieckiem. To znaczy, zajęcie się opieką to śmieszne określenie. Po uratowaniu Kosuke, który także był Kaguyą i pochodził z terenów Kaguyom podległych, Shiga za nim trafił w jego rodzinne strony gdzie przez ponad dziesięć lat udawał całkowicie zwykłego człowieka. Warto zanotować, że to także jedyny w życiu okres, kiedy błogosławieństwo Shigi spadło niemalże do zera kilkukrotnie, przez co chłopak ma w rzeczywistości fizycznie nieco dwudziestu lat, dwadzieścia dwa, dwadzieścia trzy... Czas przez chwile płynął dla niego jak dla śmiertelnika. Mógł udawać normalnego. I robił to dobrze.
To było dziesięć lat opieki nad dzieckiem, które zaczęło się zmieniać w kobietę. W przerażająco wielkim tempie. Był przy niej gdy się cieszyła, gdy płakała, gdy było dobrze i źle. A potem została oddelegowana z prowincji. A Shiga nie mogąc sobie poradzić z tym faktem zaczął znów mordować. I znów spadł na samo dno. Stał się popłuczyną... Aż poznała go Chise. I wyprowadziła znów w lepszy okres. Aktualnie najlepszy w jego życiu względem... balansu. Ani nie jest udającym oszustem ani nie jest potworem. Zdrowo balansuje jego i drugie. Aż do tego paskudnego wieczoru kiedy twarz Mukamiego zaczęłą wyglądać tak smacznie!
Takie miłe wspomnienia trzymał Shiga. Strzyga trzymał właśnie te drugie, jak odgryzienie twarzy i tym podobne. Obaj popełnili dużo dobrego i dużo okropieństw, chyba taki los jak masz prawie stówę na karku, wiele widziałaś, wiele znasz i jakoś ten czas musisz spędzać, nie? Najlepiej aktywnie, wtedy coś się dzieje.

-Toshiko-sama, jestem pod wrażeniem. Twoja matka lub babka nie uczyły cię staromowy? Nie muszę przecież się kryć. Byliście przy spotkaniu Goro-sana. Moja sława mnie wyprzedza na świecie. Wiesz, że jestem dotknięty klątwą Jashina. A dzięki temu jestem prawdopodobnie starszy nawet od twojej matki. - Delikatny ukłon, z szacunkiem. Strzydze Toshiko się podobała. On zrobiłby mamusię, a nie córeczkę w osobie Chise. Shiga odwrotnie, szanował Toshiko, ale nie widział w niej nic seksualnego. Dla każdego coś dobrego. Zaprzestał na chwilę jednak staromowy, na prośbę Chise, żeby nie musiała męczyć się próbując zrozumieć co mówi mnich.
Wkroczył do pomieszczenia, przekraczając próg powoli, jak gdyby przekroczenie go mogło zakończyć się śmiercią, a to czy tak się stanie zależne byłoby jedynie od rzutu monetą. Asekurując Chise przeszedł z nią do innego pomieszczenia, gdzie od razu wziął się za pozbawienie jej zniszczonego obuwia, bardzo ostrożnie, po czym przy użyciu swoich sprytnych palców, przyniesionej przez służącą wody i ręcznika, oczyścił ranę z brudu który sie do niej dostał. Po czym złożył odpowiednie pieczęci, przygotował czakrę, która rozbłysła seledynowym blaskiem i zaczął leczyć stopę Chise. Kiedy Strzyga odpuścił i dopuścił Shigę, nie wiadomo. WIadome jest, że Shiga pod pozorem konieczności bliższej inspekcji rany cmoknął Chise w stopę, przeprosinowo chyba. Słuchając oczywiście Toshiko. Pomysł z tym, że to Sentoshi był.... no coż, może to jakaś adaptacja, ale po słowach Chise jego myśli przybrały bardzo podobny tor. Słuchał grzecznie wymiany między Toshiko i Chise, skinając głową co chwilę.
-Do misji. Chodzi o ujęcie niebezpiecznego człowieka. Gdyby był mordercą nie byłoby problemu. Ale on jest prorokiem. Młodzi ludzie w wieku Chise zaczynają za nim podążać.. I nie boją się śmierci. To dużo większy problem. Chise, co robimy. Wyruszamy do tej kuźni? To chyba najlepszy trop, skoro nie ma miecza. Albo dom rodzinny, przy tej kuźni... Nie wiem. To zagadki szaleńca. Zdaje się na Ciebie. Obiecuje już być posłuszny. - Ukorzył się, spuszczając głowę. Ciężkie jest życie mnicha.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
33/45
[youtube]https://m.youtube.com/watch?v=3bNA_M_GMHE[/youtube]

Gasp. Nikt nie spodziewał się takiej odpowiedzi, co? Najmniej spodziewała się jej Toshiko. Niby wiedziała, kim i czym jesteś, umiała to dopasować do opowieści o Jashinistach, ale...No właśnie, to były tylko opowieści. Puste słowa, nie oddające w pełni tego, czym naprawdę byli wyznawcy krwawego boga. Jakaś nieśmiertelność? Chyba tylko w bajkach opowiadanych dzieciom na dobranoc, w jakichś starych mitach, legendach o krainach z bohaterami, dziewicami, kotami i Amaterasu wie, czym jest. Przypatruje się Shidze z przerażeniem mieszanym ze zdumieniem; nie wie, co powiedzieć, czy w ogóle powinna się do tego ustosunkować. Z jednej strony białowłosy to anomalia, wykroczenie przeciwko naturze, ale z drugiej przecież...nadal jest w nim coś ludzkiego. I te plotki, historie krążące to tu, to tam, zasłyszane, przedstawione, sprzedane! Jaka cena? Ile za kolejną opowieść? Ile za legendy, a ile za prawdę? Co? Że prawda jest bezcenna? To brzmi nierealnie - tak jak stara mowa w ustach chłopaka, który wydawał się w wieku syna jej przyjaciółki Naomi.

Zaciska wargi. Postanawia na razie pominąć tego chłopaka i jego zachowanie. To...niepotrzebne i zbędne, Shiga jest mocno niepokojący. A gdy coś jest niepokojące, Toshiko Uchiha stara się ukryć za pozorami, by przypuścić atak w obronie swojej córki.

- Co znowu? Jaki Sentoshi? - patrzy na Chise z wyraźnym zdziwieniem. - Nie, nie. Sencośtam, ale na pewno nie Sentoshi. Co prawda, to to, że tam coś z nim było, jakaś afera, ale nigdy o to nie pytałam bliżej. Nie było takiej potrzeby. Naomi jest skryta, nigdy nie podawała szczegółów. Kryje wszystko przed światem.

Gryzie się w język, by z goryczą nie wypomnieć: tak jak powinniśmy byli ukryć ciebie. Mało warta z punktu widzenia klanu, wadliwa córeczka, największy wstyd dla swojej matki! Idealna Toshiko okazała się problematycznym, słabym towarem, bo skoro z Minoru wszystko było - musiało być - w porządku - to przecież trzeba było kogoś obwinić. Najlepiej matkę, bo przecież to ona na pewno o siebie nie dbała podczas ciąży. Ona zaniedbała wizyt u medyka. Ona popełniła gdzieś ten niedarowany błąd. A skoro już ten błąd pojawił się na świecie i już go pokochała, w ten czy inny sposób, powinna go chronić. Też w ten czy inny sposób. Dlatego nie patrzy na Shigę, pomija go milczeniem, najbardziej liczy się teraz córka i jej pytania. Na niego przyjdzie kolej później. Ma sobie przypomnieć wszystko? Nie ma problemu, może spróbować.

- Bogowie, kiedy mi to ciotka opowiadała...- marszczy brwi. Zielone oczy starej przyjaciółki, iskrzące się czerwienią i łzami Sharingana, stają przed nią tak żywe, jakby to było wczoraj. - Kurosawa Kashin to taki stary dom z dojo, na kompletnej wsi. Daj mi moment, muszę sobie przypomnieć...To naprawdę było dawno.

Zastanawia się dość długo, chce być dokładna, chce być szczegółowa.
- Po drodze mijacie jakieś dwie wioski, jedna to chyba Toshima, drugiej nazwy nijak nie pamiętam. Wiem, że w pobliżu mają być niebezpieczne rozlewiska i mokradła, a także taka mała osada. Drogi do tej osady były dwie. Jedna prowadziła przez las i bagna, prosto na miejsce, druga pomijała las i prowadziła przez północną część bagien w kierunku takich starych ruin. Kiedyś tam były podobno jakieś domy, teraz pewno tam już ruina jest. Musicie minąć te domki i za domkami, po godzinie drogi przez bagna, powinno być Kashin. Ale powtarzam ci, Chise, nie mam pewności. Minęło mnóstwo czasu, równie dobrze może tam już tego domu nie być. Wrócisz na kolację, tak przy okazji, czy znowu mam siedzieć sama z lustrem? - pyta z wyrzutem. Wzdycha ciężko; niby wie, że taki jest los matek, których dzieci są shinobimi, ale jednak...Liczyła, że tego wieczoru będzie mogła porozmawiać z córką poważnie, a tak to biedactwo będzie się rozbijać z jakimś zdecydowanym dziwakiem i do tego wariatem po jakichś zdecydowanie plebejskich nizinach.
Czasami Toshiko naprawdę wątpi, czy Chise rzeczywiście jest Uchiha.
Czy ona sama nią jest.
Bo przecież te prawdziwe Uchiha zawsze wiodą idealne życie bez skaz...prawda?
Chyba jej się tylko wydawało, ale na zewnątrz zakrakał kruk.
Jeśli takie wadliwe ptaki jak ona czy jej córka są w oczach klanu niczym, to czym są liderka, ci wszyscy ważni notable, którzy patrzyli kiedyś na nich z litością? Z och, biedna Toshi, nie poszczęściło ci się, może następne będzie lepsze?
Psami na warcie? Czy rycerzami - wyciągającymi martwe, krwawe ostrza w przestrzeń wypełnioną krakaniem?

____________________________________________________________________________________________________________
Zapraszam tutaj, oboje.

[Hitsukejin Shiga]

Insanity

it's just a narrow bridge
the shores are reason and urge

I'm climbing up after you
the sunlight's confusing the mind
a blind child that's crawling on

I'll find you

Shiga, gdy został skarcony w postaci przerwania mu wypowiedzi, nie próbował jej kontynuować. Spuścił jedynie głowę i zamilkł, pozwalając dziewczynie ogarnąć się z resztą koniecznych rzeczy. Nie komentował już więcej, mimo, że miał ochotę zasypywać ją komplementami i robić cokolwiek, by poprawić jej humor. A im dłużej myślał "jak naprawić dziewczynę" tym bardziej mroczne pomysły pojawiały się w jego głowie. Aż do przeszczepienia jej skóry innego człowieka, a nawet... Yikes!
Shiga nie został wezwany do pokoju spowrotem. Znalazł sobie własny nocleg i choć był na każde zawołanie Chise, wiedział, że partnerem do snu tamtej nocy dziewczynie był żal i ból. Trochę go to dręczyło, ale nie wiedział jak pomóc.
Chise na swoje szczęście dochodziła do Siebie fizycznie dość szybko, mimo marnego jedzenia, które mnich jadł by jeść, z grzeczności, nie komentując nic i nie odzywając się za bardzo do załogi garnizonu. A gdy tylko Chise wydobrzała, pomógł się jej spakować - gdzie pochwalił się też, że to on pamiętał o mieczach i kazał Goro je pozbierać - wyruszyli w stronę domu gdzie zapewne matka dokona poprawy jej fryzury i... rozszarpie Jashinistę. Tak, Shiga całkowicie liczył się z tym losem.
Gdzieś tak przed domem, naście metrów przed posiadłością rodziny Chise, mnich wydusił z siebie coś, przez co był całą drogę cicho. Nie odzywał się, co aż dziwne jak na niego, ani słowem przez całą drogę bo coś go dręczyło.
-Chise. Dla mnie nadal jesteś najpiękniejsza. Te blizny dodają ci tylko uroku. Czuj się lepiej psychicznie, proszę. Zrobie cokolwiek by tak było. Mogę całować każdą najmniejszą plamkę która powstała z mojej winy! Mogę ci pokazać, że mi się podobasz i się z tobą... kochać! - Wyrzucił z siebie jak karabin coś co dręczyło go całą drogę. Po czym zupełnie w swoim stylu spalił buraka i to takiego solidnego.
Czy on to naprawdę powiedział? Cofam to, matka Chise go nie rozszarpie. Chise to zrobi. Widząc, że idzie bez jego pomocy wystrzelił do przodu i obwieścił rodzinie, że wrócili. I potrzebują małej pomocy.
-Tak, tak, tak, tak, nie. To moje zeznania, jeśli spytacie po kolei czy Chise jest ranna, czy Chise jest poparzona, czy to moja wina, czy to dla dobra rodu Uchiha i czy mogłem odmówić tego. Nie mordujcie proszę. - Zaczął od progu, od ujrzenia Toshiko, Furu który był u Nani w odwiedzinach (A także u Aidena i brata Chise) i samego brata Chise. Rodzina się dość martwiła niezapowiedzianą kilkudniową absencją, w końcu list był taki, że będą... chwilę coś załatwiać, a nie kilka dni!

[Chise]

Droga powrotna mijała w milczeniu, ale z zupełnie innego powodów niż tego w szpitalu. Tam po prostu miała beznadziejny humor i była zwyczajnie podłamana. Z czasem upływu czasu jednak jej samopoczucie się poprawiało i teraz, wracając, bardziej ją zajmowały inne kwestie, na przykład jak wytłumaczyć rodzinie jej obrażenia jednocześnie zachowując przyobiecaną Goro, a pośrednio Katsumi, obietnicę dotyczącą pieczęci.Tym razem nie mogła ich zbyć zwykłym "Liderka zabroniła mi o tym mówić", zresztą, zasłużyli na wyjaśnienia, a nie na strach, że to może w każdej chwili zdarzyć ponownie, wezwanie i powód poobijana jak worek treningowy. Z drugiej strony, nie zasługiwali też na to, by kłamać, zresztą, to łatwo zdemaskować. Jej ojciec nie był może na szczycie klanu, ale nie wszyscy Uchiha są dyskretni. Nie powinien więc mieć poczucia, że dla jej bezpieczeństwa musi zacząć drążyć temat. Minoru był solidnym shinobim i bez powodu nie podważałby autorytetu shirei-kan, ale są sytuacje, gdy uznałby bezpieczeństwo najstarszej córki za ważniejsze niż jakieś tajemnice. Tak samo Toshiko, która metodą ploteczka do ploteczki, wymianą informacji z żonami prominentnych osób zapewne mogła się dowiedzieć nawet więcej niż ojciec oficjalnymi metodami. Dlatego opowieść musiała być przekonująca, naprawdę dobra, by żadne z nich nie czuło, że potrzebuje wiedzieć więcej o tej tajemniczej sprawie.
Dlatego kiedy niedaleko domu, kiedy wizja opowieści się właśnie klarowała, Shiga wyskoczył ze swoim komplementem Chise, po początkowym szoku wywołanym tak nagłą zmianą toku myślenia, koniec końców wybuchła śmiechem. Bo pomysł był naprawdę zabawny, gdyby o tym pomyśleć.. I trochę straszny, gdyby o tym pomyśleć z innej perspektywy, która Jashiniście pewnie nie przeszła przez głowę.. A przynajmniej taką dziewczyna miała szczerą nadzieję i tego się postanowiła trzymać.. Co jednak nie znaczyło, że mu z tego powodu nie dokuczy, co było najlepszym chyba dowodem z możliwych na poprawę jej samopoczucia.
- Chcesz mi powiedzieć, że chcesz się ze mną kochać, bo mi narobiłeś blizn? To się litość nazywa, nie podobanie się! - zawołała za nim, bo ten popędził speszony do domu. Pokręciła głową z rozbawieniem, ale zaraz przypomniała sobie całość historii, którą będzie musiała przedstawić.
Rodzina zareagowała dość panicznie, co mogla było przewidzieć kiedy ktoś wpada do domu i bredzi coś o tym, że członek rodziny jest poparzony czy ranny. Dlatego wszyscy wstali i zaczęli mówić jedno przez drugie, kompletnie się zagłuszając i nic nie wyjaśniając.
Najwięcej wyjaśniło pokazanie się samej Chise. Wszyscy nagle zamilkli. Toshiko opadła na kanapę, patrząc się bezradnie. Seirei przykrył dłońmi usta, po czym jako pierwszy podbiegł do dziewczyny i przykleił się jej do nóg.
- Chise! Co się stało? Wszystko dobrze? - dziewczyna kucnęła i go przytuliła mocno.
- Już wszystko dobrze - uśmiechnęła się, odgarnęła mu włosy z czoła i ucałowała, po czym wstała. Była gotowa opowiadać.
Popłynęła więc krótka historia o tym jak w czasie misji niechcący wpadła w technikę Shigi, przez co wybuchły jej notki. Szczęśliwie niedaleko był garnizon z medykiem, który z pomocą Jashinisty uratował jej życie.
Półprawdy półprawdy... Teraz wystarczy, że chłopak potwierdzi jej słowa.

[Hitsukejin Shiga]

Insanity

it's just a narrow bridge
the shores are reason and urge

I'm climbing up after you
the sunlight's confusing the mind
a blind child that's crawling on

I'll find you

Okej, no to oznacza mniej więcej, że Shigu jest kompletnie beznadziejny w czytanie emocji. Z drugiej strony to ma sens, bo do tej pory ilekroć próbował kogoś rozgryźć tyle razy wszystko szło na opak, zupełnie nie tak, jak miało. A o wejściach w stylu - hej, wpuść mnie, jestem wróżką - które zaczęły się od chęci pomocy tudzież otrzymania informacji... a przerodziły się w terror i przerażenie które niewątpliwie odbiją się wielokrotnie na wspomnieniach ludzi nie warto wspominać. Ci ludzie niewątpliwie będą się budzili po ciężkim koszmarze zlani potem od stóp do głowy, z krzykiem, jak dziecko które oglądało horror i teraz wyczekuje potwora pod łóżkiem. Osoby które miały bliższy kontakt z wróżką Hitsukejinem wypatrywali jego pod łożkiem, jak to dziecko potwora. Czy to oznaczalo, ze mnich bywal potworny? Czasem...
A zapewne co tylko poczują smród spalenizny to im miękną nogi i się rozglądają czy Shigi nie ma gdzieś w okolicy. Bo, co zabawne, Shiga gdzie sie nie ruszył to pachniało spalenizną wcześniej czy później. A teraz dodatkowo jeszcze jak latały dookoła niego ogniki, unosiły się jak dookoła paleniska, tylko, że dookoła człowieka, zapewniając mu komfortową warstewkę ciepła - bo mnich nienawidził chłodu, jak to przystało na mnicha ognia.
Ale to sedna. To, czego mnich nie przemyślał to to, że jeśli będzie milczał to będzie tylko bardziej stresował Chise. A, niezaprzeczalnie, czuł się troche winny. I niezaprzeczalnie chciałby to jakoś naprawić... A nie pomyślał nawet co powiedzą rodzinie Chise. W końcu, bądź co bądź są związani tajemnicą milczenia. O tym, mnichowi się zapomniało. To też kiedy tylko odpowiedział i zapowiedział Chise, a ludziki w domu obecne zaczęły zasypywać go pytaniami, mnich zbaraniał. Stał i patrzył się na nich, jak na heretyków przerazona zakonnica, nie wiedząc ani co zrobić, ani co powiedzieć. Przecież właśnie praktycznie się wygadał, jak ostatni baran, łamiąc słowo dane Goro i Katsumi. Czy Shiga naprawdę jest aż takim idiotą? Nie, chyba nie. Chociaż ta sytuacja trochę zmienia perspektywę na bycie niepełnosprytnym umysłowo... Na szczęście kawaleria przybyła bez konia, w postaci Chise, której nie odpowiedział na zaczepkę bo nie chciał by go oglądała zawstydzonego.
Ej, Shiga, ale pamiętasz, że... Cicho!
Otworzył usta jak ryba, próbując przetrawić to, co jest w niego kierowane. Zalew pytań, zalew kwestii, kanonada i kawalkada treści. A wyglądał jak karp wyjęty z oczka wodnego. Kawalerio kocham cię.
-Jak wiecie, jestem użytkownikiem bardzo, bardzo, bardzo niesympatycznych katonów. A Chise torpeda, z prędkością której nie śnię nawet dorównać, nie mówiąc o nadążaniu za nią wzrokiem, wpadła prosto w moją technikę. Nie w centrum, oczywiście bo by pewnie zginęła, ale oberwało się jej. Stanęła w ogniu. Ta technika pozbawiła życie ośmioro bandytów, którzy mordowali i krzywdzili ludzi. Ale pomogłem jej swoim iryojutsu i zabrałem do garnizonu, gdzie zaopiekowali się nią. Nie wiedziałem o tych cholernych notkach. Chise nawet nie zdążyła się ich pozbyć. Nie mogłem nic zrobić! To była misja dla dobra rodu Uchiha! - Wystrzelił z Siebie Shiga w typowym dla siebie stylu nadmiaru niepotrzebnych informacji i w sposób pełen ubarwiaczy historii, jakby nie zdawał raportu tylko cytował książkę. Wszystko w typowym Shigusiowym stylu.
-Haha, bekon. - Skwitował Furu po wszystkim, gdy mnich skończył. - I debil który nie umie trafić ogniem. Wracam do domu, sayonara. - Dodał chłopak i wyminął wszystkich wychodząc tyłem domu i kierując się do karczmy w której Shigi spał i nie znalazł jeszcze domu, a który dla Furu dom już zaczał stanowić.
Shiga westchnął ciężko.
-Toshiko-sama, Ja bardzo przepraszam. - Dodał pod nosem, ale tak by Toshiko słyszała. Padl na kolana, przyciskając czoło do podłogi, aż zatrzeszczało.
Mnich miał nadzieje, że wszystko przejdzie do porządku dziennego, a matka Toshiko nieco zluzuje ratując dziewczynie fryzure i Chise poczuje się lepiej... albo chociaż Shigu troche mniej winny.

[Chise]

W sumie niewiele brakowało, a Shiga swoim wyskokiem zepsułby całą dość precyzyjnie odmierzaną dawkę informacji jaką zamierzała zaserwować rodzinie Chise. Na szczęście zjawiła się w porę i uratowała sytuację. Spanikowanie Jashinisty można było zrzucić na nerwy z powodu wypadku i na poczucie winy z powodu niego, więc nie wyszło koniec końców tak źle, chociaż dziewczyna i tak pluła sobie w brodę, że nie zagadała do niego wcześniej i nie wyjaśniła jaki ma plan. Wtedy zapewne wszystko poszłoby znacznie bardziej gładko, chociaż.. Ta odrobina chaosu sprawiła, że wszystko wyszło bardziej naturalnie i przekonująco, nie ma więc tego złego, co na dobre nie wyjdzie, prawda? Grunt, że chłopak szybko załapał czemu ona nie mówi prawdy i się pod to podpiął, dodając kilka szczegółów i wyjaśniając też swoje wcześniejsze wypowiedzi. Sytuacja się nieco uspokoiła, Chise musiała tylko zapewnić, że czuje się już dobrze i napięta atmosfera nieco się naprostowała, co Uchiha przyjęła z wielką ulgą. Odetchnęła.
I wtedy wystrzelił Furu. Chise uniosła brew, a Toshiko aż się zapowietrzyła, nawet Seirei się poderwał, gotów bronić siostry, ale dziewczyna dała mu znać, by odpuścił. Znała wychowanka Jashinisty na tyle dobrze, by wiedzieć, że zrobił to specjalnie. Otaczał się otoczką "nic mnie nie obchodzi, jestem ponad to" ale martwił się jak każdy, a przy tym robił wiele by zwrócić na siebie uwagę. Tak przynajmniej sądziła dziewczyna, a piorunujący efekt mogli przed chwilą osobiście podziwiać w wykonaniu własnym Furu.
Shiga padł na kolana, zaczynając przepraszać, ale sama poszkodowana postanowiła się odezwać, prostując nieco sytuację.
- Nie masz za co.. To ja wpadłam w tą technikę. Powinnam bardziej uważać - mruknęła, a szanowna pani Toshiko tylko kręciła głową - Okaa-san.. Musisz wyrównać mi włosy - dodała w końcu swoją nieśmiałą prośbę, na co kobieta wstała.
- Coś z tym zrobić trzeba - odpowiedziała energicznie, po czym poszła gdzieś w stronę któregoś pokoju. Jaką to było to dla Toshiko jednak i tak wszyscy słyszeli, bo po drodze w korytarzu lamentowała nad jej losem (i nad tym, że jeszcze trudniej będzie znaleźć jej męża). Kobieta sądziła, że córka jej nie słyszy, ale jej to wbrew pozorom pomogło. Zrozumiała, że włosy odrosną, że to żadna strata, najważniejsze było to, że przeżyła, a to wcale nie było oczywiste. Dlatego tylko uśmiechnęła się na to wyrozumiale. Potem musiała pójść z matką do łaźni, bo z nią nigdy ścinanie włosów nie było prostą czynnością. Najpierw zmoczyła jej włosy, solidnie rozczesała, coś na nie nałożyła, dopiero po tym starannie wyrównała, co do włoska. Potem dziewczyna musiała się umyć, dostała kolejne coś na głowę i dopiero po tym mogła wyjść. Dostała też czystą yukatę. Sama Chise czuła się lepiej, a i wyglądała mniej dramatycznie. Przeszła więc do salonu, by pokazać się reszcie i liczyła na jakieś pozytywne komentarze!

[Hitsukejin Shiga]

Insanity

it's just a narrow bridge
the shores are reason and urge

I'm climbing up after you
the sunlight's confusing the mind
a blind child that's crawling on

I'll find you

Shiga w sumie wiedział o tej cesze swojego charakteru. Gdy tylko się denerwował rozwiązywał mu sie język i nie dość, że mowił zupełnie szczerze, to mówił w sposób niesamowicie barwny i bogaty we wszystkie niepotrzebne szczegóły, które normalnego człowieka w połowie wypowiedzi przyprawiają o chęci samobójcze, a i na tych nienormalnych działają nieco alergizująco. Tak, Shiga, w skrócie i uproszczeniu, w momencie gdy był postawiony pod murem - zaczynał pierdolić. Pierdolić całkowicie od rzeczy, jak potłuczony, opowiadając trudne sprawy i historię dlaczego ja w jednym. Pewnie Katsumi też żałowała, od razu gdy Shiga wtedy na rozprawie przy Chise otworzył usta, że nie dodała limitu słów które Shiga może wykorzystać. Tak samo jak żałował tego Goro, gdy z Chise opowiadali wydarzenia z Kami no Hikage. To, co opowiedziała Chise, miało tyle samo treści co słowa Shigi. Jej dało się zapisać na jednej stronie małego zwoju, a na jego zeznania, gdyby spisywane były słowo w słowo, zabrakłoby nawet tuszu w połowie Sogen. Doskonale zdawał sobie z tego sprawę, ale w gruncie rzeczy nie miał na to większego wpływu. Tak działał po prostu na niego stres. Ale na szczęście, jak zostało to już wypowiedziane, został uratowany.
Swoją drogą, Shiga zawsze uważał, że domownikom domu Chise i wszystkim w jego otoczeniu powinno się przyznać medal za niezamordowanie Furu za jego teksty. Shiga wiedział, że za tą pozą jest skrzywdzone dziecko, ale inni nie wiedzieli. A gdy dojebał, Shiga nie wiedział gdzie się podziać i tylko ryjem przyciskał się do podłogi... w sumie cały czas. Chise mówi, że nie ma problemu, jej matka przeżywa zawał trzeci tego dnia, a Shiga nawet nie odrywa czoła. Tylko na ziemi palcem znaczy szlaczki na parkiecie i bełkocze coś pod nosem. Coś, co mniej więcej wyglądało jak narysowanie kanji ognia i kanji człowieka, co dawało Jina i Hi, czyli podpalacza, potem to palcem przekreślił i narysował ogień, a nad nim trzy kreski, wazawai.
-Tak powinniście mnie nazywać. Wazawai. Katastrofa, kataklizm. To lepiej pasuje do moich poczynań. - Wybełkotał gdy Chis i jej matka wyruszyły w stronę łaźni by walczyć z włosami Chise.
Shiga tym czasem udał się do swojego starego pokoju, zgarniwszy po drodze z pokoju ojca Chise, przy pomocy Aidena, zwój, mały. Usiadł w pokoju na dupsku i zaczął przenosić na papier to, co wytrenował przed spotkaniem się z Katsumi-samą. Zebrał wszystkie zwoje w liczbie pięciu, przewiązał je czerwonym paskiem odczepionym od swojego kimona, pierdolnął wyjściową kokardkę i zaniósł do pokoju Chise. Zwoje pisał tak, by je mogła odczytać, prawie dziergając ten pergamin, a nie tylko malując po nim.
Gdy wrócił nie musiał długo czekać - po dłuuuugiej chwili wróciła Chise z matką, w nowym stroju, odświeżona i umyta. Wyrównane włosy już nie ściągały tak spojrzenia, nie odciągały wzroku i oparzenia były wyeksponowane. Shiga przełknął ślinę tak głośno, jakby ktoś połknąl wodę razem ze szklanką w której była ta woda.
-Wyglądasz pięknie, Chise. Te krótsze włoski dodają ci zadziornego wyglądu. Wojowniczki. Jesteś seksowna. Najpiękniejsza na świecie. Nic ci nie odjęlo to uroku. - Szybki look na Toshiko czy nie zamorduje go za nazwanie jej corki seksowną... Mnich odetchnął ciężko. Chise była piękna, ale bolało go nie to, że jest poparzona, bo miała teraz... specyficzny urok. Nie budziła współczucia, a raczej tajemniczą fascynację... Ale to, że to jego wina, bolało.
-Właśnie. Przypomniałem sobie. Toshiko-sama nie wiesz może czy gdzieś w okolicy sprzedają dom? Nie znalazłem sobie nic jeszcze, a ostatnio odkryłem, że mam odłożone coś koło dziesięciu tysięcy w oszczędnościach. - Ciekawe czy to dużo, czy mało. Mnich nigdy nie przykładał wagi do pieniędzy i kompletnie nie rozumiał ich realnej wartości.... A I TO BYŁ ŚWIETNY SPOSÓB NA ZMIANĘ TEMATU. I odwrócenie wzroku by nie zacząć przepraszać po raz kolejny.

[Chise]

Toshiko na szczęście nie zamordowała Shigi. Zrobiła dziwną minę na niego.. W pół porozumiewawczą, a trochę karcącą. W sumie wyglądało to tak, jakby zrozumiała, że komplementy są z litości i uprzedzała go, by tak nie robił równocześnie dając znać, że rozumie. Odchrząknęła głośno, a Chise uśmiechnęła się pod nosem, nie widząc wcześniejszych komunikatów po prostu uznając za zniesmaczenie i zrobiła do niego minę. W sumie scena wyszła.. Nieco niezręczna.
Ale pytanie o dom padło na podatny grunt, jeśli można tak to ująć. Zainteresował Uchihę gdyż pozwał by oprócz informacji porozmawiać także o wielu, wielu ploteczkach lokalnych. Oprócz wiadomości kto dom sprzedaje i w jakim stanie wiedział też dlaczego i kto sprzedaje, a także to, że jakieś sprzedawcy wnuczka "to zrobiła straszną rzecz, że aż się rodzice do niej nie odzywają i musiała zamieszkać w mieszkaniu w Ryuzaku i pół biedy, że nie miała sharingana!". Ale jednego mógł być pewny - żaden właściciel domu nie zaskoczy go rodzinną anegdotą, bo każda została skrócona i zrelacjonowana przez Toshiko Uchihę. Nawet Chise po pewnym czasie go zdradziła i wycofała się do pokoju, przywitała z Aidenem, który chyba jako jedyny nie przejął się zmianą jej wizerunku. Zgodnie z wyspiarską kulturą i patosem, blizny były powodem przecież do chluby.
Kiedy przeszła do pokoju, to właśnie młody wychowanek zwrócił jej uwagę na przedmiot, którego nie było tam wcześniej. Chise mogłaby leżące zwoje przegapiać jeszcze długo, aż by się na nie przypadkiem nie natknęła, ale dzięki chłopakowi z wysp miała je wcześniej. Młody dopiero zaczynał uczyć się pisać, więc umiał rozpoznawać tylko pojedyncze słowa, ale to wystarczyło jej by zrozumieć co ma w rękach. Wyczekała, aż wykład się skończy i złapała Jashinistę jeszcze przed wyjściem.
- Chciałam ci podziękować - powiedziała do nieco, bawiąc się czerwonym pasem, którymi wcześniej przewiązane były zwoje - I mam też coś dla ciebie - dodała, sięgając do kieszonki. Złapała Shigę za rękę i wyciągnęła ją do przodu, po czym zgrabnie zawiązała na nadgarstku kilka razem splecionych wstążek do włosów.
- Będziesz miał na pamiątkę.. I na zapas, jak jakaś się zniszczy - wyjaśniła z uśmiechem, po czym pożegnała go przytuleniem.
Po kilku dniach do domu przyszła nowina. Choć wiadomość została dostarczona wcześniej, to nikt nie miał głowy by ją dostarczyć do adresatki ani serca zamęczać ją takimi drobiazgami. Chise nie musiała widzieć matki, by w jej nerwowych krokach wyczuć emocje, aczkolwiek początkowo myślała, że to z troski o niej i że zaraz dostanie burę za narażanie swojego zdrowia po tym jak wyszła na dłuższy spacer po ogrodzie. Jednak starsza Uchiha jej złe samopoczucie musiała wziąć za zwykłe zmęczenie i dlatego niezbyt się nim przejęła. Dlatego zamiast wyrzutów poczuła jak ta wsuwa jej coś w dłoń.
- Co to? - zapytała, odkładając czarkę z wodą, którą właśnie trzymała w dłoni na stolik i biorąc przedmiot do obu rąk. Był to zwój, wykonany z grubego i drogiego papieru, który do tej pory kojarzył się z..
- Zaproszenie! Na ślub - oświadczyła matka radośnie, jakby co najmniej wydawała własną córkę za mąż. Przez moment przemknęło dziewczynie po głowie, że w ten oryginalny sposób jej matka stara się przekazać wieść o jej rychłym zamążpójściem, ale chyba nawet ona nie była na tyle szalona. Jednak mimo tego w jej głosie było nieco podejrzliwości, kiedy zadawała kluczowe skądinąd pytanie.
- Czyj ślub? - no właśnie. Sam fakt zaproszenia chyba nie był powodem to takiej ekscytacji, prawda? Czyżby ktoś z bliskiej rodziny albo ktoś własny? Nikt jednak nie przychodził jej na myśl, tak samo jak z pośród jej znajomych. Nawet i dalszych, to nikt chyba nie zapowiadał takiego wydarzenia..
- Nie znam ich - to była kolejne zaskoczenie, bo kogo jej matka nie znała w Sogen? - Jakaś Koseki Asaka..
- Kto? - zmarszczyła brwi - Nie znam nikogo takiego.
- I Sanada Shikarui - klik. Od razu przypomniała sobie młodzieńca, którego poznała w dość niefortunnych warunkach w Hanamurze. Jednak to, że się żeni? To była dopiero niespodzianka. Nie wiedziała, że ma kogoś.. Drugą połówkę. Wydawał się jej samotnym łowcą, ale, na dobrą sprawę, niewiele o nim wiedziała, on o niej też, więc..
- Nie wiedziałam, że masz znajomych w Daishi! Ale bardzo miło z ich strony, naprawdę, aż sama nie wiem co spakować i co im damy.. - gdzieś w natłoku słów nagle dotarło do niej, że kobieta mówi w liczbie mnogiej. Uniosła brwi.
- Chwileczka. Momencik. Gdzie było powiedziane, że jedziemy całą rodziną? Nie, mamo, nie
zwalimy się im na głowę z całą ferajną - zaprotestowała młodsza Uchiha ze śmiechem.
- Sami zapraszają - zapeszyła się i wyciągnęła list z ręki dziewczyny - Tu jest napisane “Oczywiście, zapraszamy również Waszą rodzinę i bliskie dla Was osoby” - odczytała triumfalnie i Chise mogłaby przysięgać, że na jej ustach maluje się zwycięski uśmieszek.
- Ojciec nie może zostawić swoich misji. Już widzę jak Seirei się zgadza na wyjazd i zawieszenie treningów - zaczęła wyliczać, po czym się uśmiechnęła - a poza tym niedługo ma przyjechać ciocia. Tym razem do domu - przypomniała jej na koniec i usłyszała w odpowiedzi zduszony okrzyk. Teraz sobie przypomniała dopiero o tym.
- Rzeczywiście.. Cholera! Naprawdę chciałam jechać - ochlapła. Chise zrobiło się jej żal i objęła ją ramieniem.
- Nie martw się! Na następne wesele pojedziemy razem, choćbyśmy mieli obrazić połowę rodziny - zaśmiała się dziewczyna, starając się pocieszyć. Jednak zostało jeszcze jedno.
- Na pewno nie pojedziesz sama! Co to za pomysł, by w takim stanie ruszać w podróż? Nie zgadzam się! - przypomniała sobie nagle Toshiko, marszcząc gniewnie brwi.
- Shiga ze mną pojedzie, dopilnuje mnie. No i nie tylko w Sogen mają medyków.. - rozpoczęło się długie przekonywanie, ale tak naprawdę decyzja była jasna od początku.
Jeśli mieli na cokolwiek zdążyć to musieli się pospieszyć. Kiedy kilka dni później, Shiga był już poinformowany nie tylko o podróży, ale i co ma wziąć, ile i jak ma się zajmować młodą Uchihą. A to nawet nie był koniec wykładów dla niego.

[Hitsukejin Shiga]

Insanity

it's just a narrow bridge
the shores are reason and urge

I'm climbing up after you
the sunlight's confusing the mind
a blind child that's crawling on

I'll find you

Witajcie familijne szarady etapie główny. To jest ten moment, kiedy ktoś, komu coś się stało, jeśli uważa, że to poważne to dupa. Tutaj o tym, że to poważne uważała i Chise i jej matka i chyba wszyscy prócz Shigi. Dla niego blizny były problemem tylko dlatego, że on był ich autorem, a nie dlatego, że istnieją jako takie same w sobie. W tym momencie gdy zaczął prawić jej komplementy matka Chise, Toshiko-sama zaczęła dawać mu znaki i Shiga dziękował w duchu, zarazem jednak żałując, że Chise była niewidoma. Może wyszłoby mniej niezręcznie. Chise poczuła się speszona, bo nie oczekiwała komplementów zakrawających o wyznania na zasadzie - umm brałbym - tylko na pogłaskanie po głowie i klepu klepu nie jest tak źle. Tymczasem Shiga prawił komplementy, ktore przez matkę Chise, wnioskując po jej sygnałach, były komplementami z litości.
Shigiemu przez myśł przez chwile przeleciało coby podejść do Chise, ściągnąć z niej yukatę, wziąć na ręce i zabrać do pokoju by kopulować z nią najbliższe dwa dni - ale po pierwsze ojciec Chise by go zamordował, po drugie matka chise miała dziwne podejście do własnej córki i pewnie uznałaby to za pukanie z litości. Ciężko być córką tej kobiety, która zdawała się być personą straszną, a w praktyce była personą przerażająca - groźniejszą dzięki społecznemu poklaskowi i możliwości wykluczenia, niż ktokolwiek inny w całym Sogen. Może to do niej mnich powinien się zwrócić jeśli chce podreperować swój public relations w Sogen. Może da się z bestii zrobić piękną? Pięknego, no niech będzie. Bo na razie to jak ktoś go rozpoznawał - wszyscy - to jednak chowali dzieci za sobą. Jednak, co jest śmieszne, mnich popełnił także wielki błąd. Wspomniał o mieszkaniu, a w nagrodę - albo za karę - dostał niesamowicie potężne ilości bezwartościowego bełkotu. Bełkotu który mimo całej ciężkiej sympatii do rodziny Chise był gównowart. Shiga chciał kupić dom i mieszkać gdzieś niedaleko, kurwa, a nie zawiązać klubik świadków Jashina by chodzić od domu do domu i - Cześć, Kan, co tam u żony? Wyleczyła przeziębienie? A dzieciaki zdrowe? No X i Y. - tylko, że z możłiwością odwiedzenia każdego domu w całym Sogen. I w każdym domu by wiedział co powiedzieć. W toku tego mało wartościowego bełkotu poznał wszystkie zagadnienia wszystkich, czuł się jak po otworzeniu fontanny plotek i w pewnym momencie zaczął się zastanawiać czy jak jednocześnie wbije sobie nóż w gardło i krzyknie Jashin kurwa penis to czy umrze od razu czy po chwili. Ale to w środku. Na zewnątrz wychodził tylko ciepły radosny usmiech, mnich stał, uśmiechał się, był miły, słuchał, przytakiwał i nawet odpowiadał. A w środeczku był już kilkukrotnie martwy. Nawet Chise gdzieś uciekła, zostawiając go samego.
Przypomniał sobie słowa Furu, który powiedział zeszłej zimy, że chciałby być jak domek dla ptaków. Wisieć na galęzi. W tej chwili mnich najchętniej zawisłby obok niego, na tej samej gałęzi. Ale nie bylo tak dobrze.
Fakt faktem, tego dnia Shiga już Chise by nie widział. Kazał ją pozdrowić i prosił o zaopiekowanie się nią, lecz dziewczyna dopadła go gdy akurat miał opuścić posiadłość Uchiha. Dostał podziękowanie, w prezencie włosy Chise, a nawet przytulenie. Odwzajemnił je, ostrożnie obejmując dziewczynę jedną ręką, unikając kontaktu z jej poparzoną skórą - ostatnie czego by chciał to sprawić jej ból. Chciał ją pocałować... Ale w sumie nie wiedział już kompletnie na czym stoją w swoim Love Hate Relationshipie. Westchnął, gdy oddalił się dale od domu po czym poszedł do Furu do karczmy, zgarnął go i zaczęli szwędać się po Sogen, szukając fajnego gniazdka by móc się w nim osiedlić. Furu oczywiście kręciły te najbardziej popierdolone z najbardziej pogiętą historią... A Shigiemu to odpowiadało, bo przy okazji były najtańsze i choć ze swoimi finansami mógłby wykupić biedniejszą połowę Sogen wolał wydawać pieniądze na coś pożyteczniejszego. Na przykład na Chise.

Mnich jednak nie rozumiał jednego. Jaka nieodpowiedzialna matka puszcza swoją córkę na drugi koniec świata z kultystą najkrwawszego z Bogów, samą bez obstawy, po tym jak ten ją poparzył prawie śmiertelnie?
Z drugiej strony to matka Chise, a hasłem kluczowym jest tutaj właśnie sama Chise, która umiała być dużo bardziej przerażająca niż mnich kiedykolwiek by chciał być. Taki smutny fakt. Został jednak zawezwany, poinformowany o dacie wyjazdu i całej tej otoczce. Do kogo, po co, dlaczego, na ile etc. etc. Jemu ani jedna laska ani druga laska... chociaż Shikarui brzmi jak chłopczyk po dłuższym zastanowieniu, serio nic nie mówiło. Nic, a nic. Ale jeśli jacyś znajomi i Shiga ma obstawiać Chise to spoko.
W dniu wyjazdu pojawił się z pokaźnej wielkości torbą przywiązaną w dwóch miejscach do kija po włóczni, w której było wszystko. Od prowiantu, przez wodę, kosmetyki do włosów - bo muszą odrosnąć zdrowe, jak powiedziała Toshiko, a nawet sporządzone z ziół smarowidła by poparzona skóra nie wysychała i nie paprała się bardziej. Kij z tym, że to poparzenie po kilku kąpielach przestało mieć bąbelki i szanse, że się spaprze były nieobecne. Mus to mus. W dniu samego wyjazdu dostał też musztrę, wykład, seminarium i proseminarium jak się dziewczyną zajmować.
Słuchał z lekkim rozbawieniem, ale grzecznie potakując.

Pora więc skierować się na szlak.

2 z/t