Dzielnica rzemieślnicza

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Cała historia wydawałoby się zainteresowała dzieciaki. Te słuchały o tym, jak to te wszystkie potwory są strasznie i należy je unikać. Tak po prawdzie to wielce prawdopodobnym było, że kiedyś zobaczą jednego na własne oczy, byleby nie był to ostatni widok, jaki przyjdzie im zobaczyć… Bo nikt nie chce być przerażony przed śmiercią.

- To straszne - skomentował chłopczyk z tłumu. Strasznym było to, że ludzie chcieli je wykorzystywać do własnych celów, ale to… To jest bardzo ludzkie, no nie? Wykorzystywać coś do własnych celów, byleby się wzbogacić, urosnąć w siłę i zmiażdżyć resztę narażając przy tym resztę świata dla własnego widzimisię.

Wtedy też ktoś raczył podważyć twoją szybkość… Oj, była to ostatnia rzecz, którą powinno się robić. Podważyć męskość, czy też siłę fizyczną mógł niejeden, ale szybkość? Z tym byłoby już ciężko. Jedni wolą zwalczać ogień ogniem, drudzy zaś… No cóż, Ci lubili dolać oliwy. Dziewczynka prawdopodobnie należała do tych drugich, bo dała Ci okazję do przyzłodupcenia, jak się tylko dało. Wystrzeliłeś przed siebie, a za tobą wiatr, który potargał włosy każdego dzieciaczka siedzącego obok twojej ofiarki. Ta pisnęła głośno przerażona, reszta grupy zaś wybuchła śmiechem. I to takim głośnym, co bębenki potrafi rozbić na drobny mak.

- No, no! Cicho już dzieciarnia! - Sensei wtedy przerwał tę karuzelę śmiechu donośnym okrzykiem. - Proszę podziękować Mistrzowi Kyoushiemu za pokazanie Wam tego do czego dążycie - skierował się tym razem bardziej łagodnym głosem do swoich podopiecznych. Dzieci oczywiście usłuchały częstując Cię najsłodszym “dzięęęękuuujeeeemyyyy”, jakim w życiu słyszałeś. - Teraz czas na pytania. Macie dwa, więc zastanówcie się dobrze.

Po chwili namysłu wyrwał się największy chłopiec z grupy, aby w końcu zapytać się o rzecz o którą chciał zapytać się prawdopodobnie każdy:
- A jaka jest pańska droga ninja, Panie Kyoushi? Ma Pan jakieś motto?

---

Kyoushi
9/15

---

[Kyoushi]

• Kyu do końca nie wiedział czy zainteresuje swoją historią dzieciaki, musiał z tym polecieć na grubo. W końcu takie są urwisy, które często wymagają więcej niż dają. Tak było także w tej chwili. Nigdy nie wiadomo kto, gdzie i kiedy spotka Bijuu. Białowłosy nigdy nie powiedziałby, że zobaczy aż dwa. Nigdy nie pomyślałby, że może jednego nawet mieć w sobie. Więc nie warto niczego zakładać, a będzie się o wiele szczęśliwszym. Komentarz był więcej niż oczywisty. To było straszne i nieludzkie, ale to nie był świat złożony z samych ludzi. Wiele innych stworów brało w nim udział. Czy to potężne tarantule w Tajemniczym Lesie, z których zrobił ognisko, czy też niezwykłe walczące rośliny poza murem. Wszystkiego trzeba było doświadczyć.
  To była idealna okazja do wykorzystania by wprawić dzieciaki w osłupienie. Podważenie siły czerwonookiego dało mu powód do uśmiechu. Niejeden Uchiha nie nadąży za nim swoim wzrokiem, a co dopiero jeszcze dzieci. Wiatr rozwiał ich włosy, a sama dziewczynka krzyknęła, pisnęła ze strachu, gdy ten 'teleportował' się za jej plecki. To był flex. Uśmiechał się od ucha do ucha, gdy dzieciaki rozpoczęły śmiech, a on sam pogłaskał ją po głowie z przymrużonymi oczami. Już nie podważy siły Kjudasza.
  Na podziękowania po prostu się zarumienił. Dawno tego nie słyszał w tak słodkim wydaniu. Ukłonił się w swoim stylu, by odwdzięczyć podziękowania i ponownie zasiadł na podeście by odpowiedzieć na pytania. No, trafili w punkt jak cholera, tylko co teraz? Skłamać? To nie jest w stylu białowłosego!
  - Jak każdy shinobi potrzebujesz swojego motto, tym czym się będziesz kierować. Moje jest bardzo proste. Do celu po trupach... Tylko nie bierzcie tego dosłownie!! Nie poddawajcie się w dążeniu do swojego celu pod żadnym pozorem, o, tak brzmi lepiej! - dodając nieco zmieszany i pocierając jedną z rąk swoje śnieżnobiałe włosy w okolicach potylicy.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Twoje motto można było interpretować na wiele sposobów - wielu jednak za bardzo bierze je do siebie i jest to jedyną zasadą, jaką kierują się w życiu. Jako shinobi należy pamiętać, że służy się swojemu ludowi, a nie na odwrót. Jest się odpowiedzialnym za ich bezpieczeństwo, jak i postęp, który popycha się do przodu. Ty z całą pewnością przodujesz w tym wszystkim. Jesteś w końcu jedną z głównych broni rodu, gdyby sprawy szły nie po waszej myśli… Jesteś Jinchuuriki. Poświęciłeś swoje ciało, aby inni mogli być bezpieczni. Teraz musisz być chroniony za wszelką cenę, bo z twoją śmiercią może przyjść coś znacznie gorszego.

Dzieci nie kryły pewnej konsternacji tym, co im przekazałeś. Przynajmniej na początku, bo gdy wszystko wyjaśniłeś, te obdarowały Cię ciepłymi uśmiechami. Jedno pytanie zdołałeś pokonać… Choć z trudnościami to i tak mogłeś być z siebie zadowolony. Do drugiego pytania wyrwała się znana Ci dziewczynka-niedowiarka:
- A pokaże nam Pan jakieś sztuczki? W końcu dorośli są w tym genialni tak, jak Sensei! - Ujrzałeś płomyk nadziei w jej oczach i choćbyś nienawidził tych małych gnojków to ciężko byłoby się im oprzeć. Tym bardziej, że wtórowały jej okrzyki “prosimy”, “tak, pokaże pan” i temu podobne. Sam mistrz nie miał nic przeciwko uśmiechając się do Ciebie.

Jeśli oczywiście zdecydowałeś się na pokazanie paru… “Sztuczek” to ten wskazał Ci manekiny ćwiczebne. Nie były one w najlepszym stanie, a samo miejsce było idealnie zabezpieczone tak, aby zarówno dzieci, jak i reszta wioski była bezpieczna nawet jeśli uwolniłbyś jedno z potężniejszych jutsu opanowanych przez Ciebie. Inaczej mówiąc - dawaj, ile fabryka dała.

- Wal śmiało, manekinów mamy w bród - mężczyzna jeszcze skinął głową informując, że faktycznie możesz się wyszaleć.

---

Kyoushi
11/15

---

[Kyoushi]

• Wiadomo, nikt nie był idealny. Shiroyasha na pewno nie był. W końcu jego podejście do wielu rzeczy jeszcze więcej pozostawiało. Jednocześnie nie spodziewał się, że będzie potrafił wybrnąć z tej sytuacji w tak skuteczny sposób! Był z siebie dumny jak cholera. Niemalże broń doskonała, z drugiej zaś strony powodował niemałe zagrożenie. Katsumi sprytnie to rozegrała nie dając nikomu znać poza jego opiekunem, że białowłosy nie jest klasycznym Uchiha, który groźny jest tylko w pewnych momentach. To była istotna przewaga nad innymi. Strach przed taką siłą mógłby wywołać panikę, do której mądrze nie dopuściła.
  Dzieciaki chwilę były skołowane, by po chwili się uśmiechać. To bardzo dobry znak, by przejść do kolejnego pytania, w której dzieci poprosiły o sztuczkę. Cóż, nie było niczego bardziej widowiskowego jak... Zbroja z piorunów! NO dobra, może i było, ale tym razem jednak wypadało by pokazać coś widowiskowego na tyle by nie zniszczyć wszystkiego wokół.
  - Skoro mam pozwolenie to przyjrzyjcie się uważnie. - wtem, ruszył bardzo spokojnym i powolnym krokiem w kierunku manekina, by szybkim ruchem lewej i prawej ręki dobyć obydwie katany. Czarnej rękojeści i białej, którymi zaczął w drodze nad sobą obracać, które pokryły się białą powłoką elektryczności, która niemal natychmiast spowiła całe ciało czerwonookiego szermierza. W tym samym momencie przyspieszył kroku, na tyle by dzieciaki wciąż go widziały i wykonał podwójne cięcie z góry w kształcie litery X przepoławiając momentalnie rażonego prądem manekina. Zbroję odpuścił, obracając się w ich stronę, opuszczając katany do pochew mówiąc:
  - Podobało się? - zapytał z uśmiechem na ustach, gdy katany strzeliły tsubami o metalowe wstawki na pochwach dla efektu.

  Ukryty tekst

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Dzieciaki obserwowały każdy twój ruch, gdy już znajdowaliście się na zewnątrz. Twoim celem był manekin, który - jak to manekin - szanse miał zerowe. Ekscytacja rosła z każdym krokiem wykonywanym w kierunku twojej przyszłej ofiary. Młodzi nie potrafili odkleić oczu od twojego majestatu, a to… Cieszyło Cię, i to bardzo! W końcu takie traktowanie sprawiało Ci radochę, a im sprawiało radochę to, co im dzisiaj zaserwowałeś. Może nie były tego świadome, ale spędziły dzień z kimś, kto jest o wiele większym wojownikiem niż mu się wydaje. Kimś, kogo zwać będą legendą tegoż rodu z którym nie miał, aż tyle wspólnego, jak mogłoby się innym wydawać.

Ach, tak. Klasyk. Zbroja z energii elektrycznej. Coś pięknego. Ćwierkot wydawany przez nią był piękny, a blask rozprzestrzeniał się wokół Ciebie oślepiając z lekka dzieciaki. Starałeś się iść na tyle szybko, aby dzieci nadal za Tobą nadążały. Szybki ruch ostrzami i manekin padł rozcięty na cztery części. Wszystkie, co do jednego, biły brawo ciesząc się przy tym bardzo głośno.

- Dziękujemy Panu! - wtedy też grupka podbiegła do Ciebie, gdy ostrza były zabezpieczone w pochwach. Nie mogły się pokaleczyć, bo wtedy to byłby ryk i cierpienie! Każde chciało zbić z Tobą pionę, byleby dotknąć tej wspaniałości i nie myć ręki do końca żywota. Gdy tylko wszystko się uspokoiło pałeczkę przejął Sensei:
- No, uciekać mi do sali. Zaraz będziemy kontynuować trening - machnął w stronę dojo, a dzieciaczki usłuchały… Tak, jak zwykle. - Dziękuję Ci, że przybyłeś i pokazałeś im co nieco. Na pewno zmotywuje je to do dalszych ćwiczeń - uśmiechnął się szeroko, wyciągając przy tym rękę w twoim kierunku. - Niestety pieniędzy żadnych nie mam, ale mogę dać Ci coś z naszych zapasów, mamy ich całkiem dużo, więc na pewno coś się znajdzie - wskazał palcem na budynek dojo. Tam też musiał znajdować się składzik.

---

Kyoushi
13/15

---

[Kyoushi]

• Był obserwowany, ale lubił to. Wiedział, że ten popis będzie miał ręce i nogi, stąd ta pewność, którą reprezentował. Zresztą to był jego znak rozpoznawczy, pewność siebie, którą emanował na lewo i prawo. Widać było, że dzieciakom sprawił przyjemność, a o to przecież chodziło!! To w tej chwili było najważniejsze, by te sierotki poczuły się lepiej, wiedziały że mają przed sobą tak naprawdę świetlaną przyszłość i nie ważne jak zaczynały, a najważniejsze było to jak kończą! Muszą skończyć jako przyszli bohaterowie rodu Uchiha, zupełnie jak rozpoczęcie kariery przez białowłosego odmieńca.
  W końcu idąc, kręcąc katanami wywołał przelot energii błyskawic, która pokryła jego ciało. Niezwykłe dźwięki wypełniały uszy uczniów. Nie zapomną tego na pewno jeszcze długo. Dzieciaki odwdzięczyły się brawami, przez co było mu niezwykle miło, że ów sztuczka okazała się trafioną i oczarował swoją cudowną widownię! Nie mógł się już powstrzymać, by znów się pokłonić wraz z wymachem dłoni za siebie. Cudownie. Podziękowania były najmilsze, gdy każdego mógł wytarmosić za kudły, zbić pioneczki, poklepać po pleckach. To było dla niego równie ważne co dla nich, ponieważ jako Jinchuuriki od dzieci nie doznał odtrącenia i nadopiekuńczości jak od liderki.
  - To mi jest niezwykle miło, że mogłem w tym uczestniczyć! Ależ radosne bachorki! Jakie zapasy? Zgłupiałeś? Trzymaj... Kup im nowy sprzęt, wykorzystaj to na te dzieciaki. Są wyjątkowe i tak powinniśmy je traktować, to nasza przyszłość senpai. - powiedział, wręczając mu 500 ryo. Nie szczędził na pociechy, okazując im wielkie serce. W końcu była to wypłata na misji godnej Akoraito, a pozbył się jej jednym ruchem ręki. Oczarowały go i to było widać...

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Ciężko było ukryć mu zdziwienie i najzwyklejsze w życiu… Szczęście. Pięćset ryo to nie przelewki. Był to tak gigantyczny zastrzyk gotówki, że dzięki niemu bez problemu wyremontuje zarówno dojo, jak i kwatery dzieci znajdujące się za samym budynkiem. Kjudasz nie wiedział, ile szczęścia przyniósł tu swoim przyjściem. I choć był bardzo pewny siebie, a ego miał wielkie niczym kocur siedzący w środku to jego podejście do takich spraw, jak i to, że zdarza mu się być bardzo skromnym, nie pozwoli zrozumieć tego, co właśnie uczynił.

W oczach senseia pojawiły się małe łezki szczęścia. Ten oniemiał na dłuższą chwilę, wpatrując Ci się w oczyska. Chwycił za pieniądze, aby schować je za pasem. Odchrząknął głośno, po czym przetarł dłonią twarz. Ukłonił się bardzo nisko i wykrzyczał wręcz:
- Bardzo Panu dziękuję! Jest Pan wielki! - Z kilometra dałoby się wyczuć wdzięczność wydobywającą się ze wszystkiego, co robił. - Jeśli chciałby Pan tu kiedykolwiek przyjść to nasze wrota zawsze będą stać otworem! Gdy dzieci dowiedzą się o tym, co Pan dla nas zrobił… Zostanie Pan ich bohaterem do kresu ich dni - uśmiechał się szeroko wypowiadając każde słowo. Dałeś im nadzieję nie tylko słowami, czy tym, co zrobiłeś manekinowi. Oj nie. Pokazałeś, że po świecie chodzą dobrzy ludzie, tacy którzy wyciągną rękę do potrzebujących.

- Piękny z Pana człowiek i mam nadzieję, że z moim błogosławieństwem, jak i błogosławieństwem dzieci zajdzie Pan najdalej, jak to możliwe - ukłonił się ponownie. - Wiem, że i do Pana kiedyś zwróci się ktoś, kto przyniesie pomoc. W najmniej oczekiwanym momencie. Po prostu to wiem.

---

Kyoushi
15/15

---

FIN i bez kaski

[Kyoushi]

• Prawie się rozpłakał. Jak nigdy wcześniej w swoim życiu poczuł ciepło na sercu. Te dzieci były dla niego więcej niż tylko przypadkowymi obiektami misji. Poczuł więź, poczuł się także jeden z niewielu razy w życiu potrzebny. Był dla nich wzorem do naśladowania, przez co wyglądał na szczęśliwszego. Pozostawienie jakiejś kasy nie miało dla niego większego znaczenia. Podbudowany i szczęśliwy nie ukrywał radości, gdy jego wybujałe ego szalało wręcz owej chwili.
  Dostrzegł to, że jego rozmówca się wzruszył i szybko schował pieniądze. Bardzo dobrze. W końcu po to je dostał by je zabrać ze sobą, gest był widoczny i tego miał dotyczyć.
  - Oczywiście, że będę chciał! Chcę widzieć jak rozwijają się dzieciaki! Będę sprawdzał ich postępy. Dziękuję za te słowa i liczę, że dotrzyma pan słowa i je wykształci na równi z tymi, co mają wszystko. Niech będą dumą klanu. - dodał, by po chwili się obrócić na pięcie i wyjść, zakończyć rozmowę by ruszyć w kierunku swojego domostwa. Wiedział, że czeka go niedługo podróż do Daishi, więc czas był potrenować...

z/t

[Sayona Kidori]

---

Misja D
9/15
[/size][/center]

---

Oczy kobiety otworzyły się nieco szerzej, kiedy Azuma wymienił jej imię i wyprostowała się powoli. Jedna brew jej drgnęła, w jeszcze większym rozbawieniu przyglądając się rozwijającej się dynamicznie sytuacji. Do tej pory chyba sądziła, że chłopak był tu przypadkiem, ale wychodzi na to, że wizyta była zamierzona.
- Owszem, Ayu to ja - potwierdziła nieco zdziwiona, mierząc wzrokiem Doko - Coś się stało? - dodała nieco niespokojnie. Obserwowała jak chłopak wyciąga przed siebie pudełko, zapakowane, podpisane jej imieniem i wydawało się, że jej zaskoczenie tylko rośnie, by osiągnąć apogeum w momencie gdy padło imię Kei. Jej wzrok powędrował na podarek i wydawało się, że stał się nieco szklisty. Nie śmiała się już jak początku, spoważniała. Wyciągnęła dłonie i delikatnie przejęła paczkę, oglądając ją ze wszystkich stron.
- Proszę, przekaż Keiowi podziękowania - odpowiedziała zamyślona. Nim jednak Azuma odszedł kobieta wyciągnęła jeszcze rękę i poprawiła chłopcu czapeczkę, na koniec muskając dłonią piórko.
- Dziękuję ci bardzo - uśmiechnęła się, nim zamknęła drzwi, a Doko ruszył w swoją drogę, do kolejnej osoby. Tym razem trasę miał nieco dłuższą, ponieważ musiał się udać na obrzeża miasta, gdzie znajdowała się dzielnica rzemieślnicza. Kolejną osobę, Yuuko, miał znaleźć właśnie w jednym z okolicznym sklepów, a wiadomość, którą miał dostarczyć była dość typowa, wyznanie miłości od zakochanego kawalera, ale ciekawostką było to, że nadawca był anonimowy. Bez podpisu, bez imienia.. Nic. Ale i tak się zdarzało. Przychodząc pod sklep Uchiha od razu zauważył młodą, ciemnowłosą dziewczynę, która akurat podlewała kwiaty stojące w doniczkach na parapecie. Mimo jesiennej aury kwiaty nadal kwitły, widocznie była to jakaś jesienna odmiana.

[Azuma]

Poprzedni wątek: Zamożna dzielnica

Wykonał pierwszą część zadania, dostarczając pakunek do rąk własnych. Ayu, choć była najpierw zaskoczona, szybko się otrząsnęła i podziękowała chłopcu. Poprosiła jednocześnie, by podziękować nadawcy przesyłki, co Azuma skwitował przytaknięciem. Nie widział powodu, by odmówić, choć nie znał jego adresu. - Może Pani od stroju będzie wiedziała? - przeszło mu przez myśl, gdy przemierzał kolejne ulice, zmierzając pod adres kolejnej osoby - kobiety mieszkającej w dzielnicy rzemieślniczej.
Dzielnica rzemieślnicza znajdowała się na obrzeżach Kotei, dlatego dotarcie na miejsce, zajęło Azumie kilkanaście minut. Gdy dotarł, potrzebował jeszcze paru minut na rozejrzenie się po pobliskich sklepach, aby znaleźć kobietę imieniem Yuuko. Ale w końcu udało mu się na nią trafić, pod parapetem jednego z sklepów.
Ciemnowłosa, młoda kobieta podlewała kwiatki, a te pomimo jesiennej pory, wciąż kwitły, wykazując się wyjątkową odpornością na mało korzystne warunki. Azuma nie wiedząc czy na pewno dobrze trafił, stojąc za kobietą, odchrząknął głośno, nie chcąc niespodziewanie wystraszyć.
- Przepraszam, ale nie wiem… czy dobrze trafiłem. Czy ma Pani na imię Yuuko? - spytał, obdarzając kobietę lustrującym spojrzeniem. Oczywiście nie chciał jej niepokoić, dlatego niemal od razu na buzi pojawił mu się szeroki, przyjazny uśmiech.
- Mam dla Pani Yuuko-chan do przekazania dwie rzeczy - radośnie poinformował, nie zapominając o tym, że w końcu miał pełnić rolę miłosnego posłańca. A ci z zasady powinni być radośni. Chyba.

[Sayona Kidori]

---

Misja D
11/15
[/size][/center]

---

Kobieta odwróciła głowę, by spojrzeć przez ramię na osobę, która ją zaczepiła i jej wzrok musiał znacznie opaść zanim dosięgnął młodego Uchihę. Nie wydawała się zaskoczona, na jej twarzy widać jedynie uprzejme oczekiwanie na przedstawienie sprawy. Nic dziwnego, skoro była w pracy to zapewne ludzie zagadywali ją w miarę regularnie, pytając o różne sprawy.. Gdzie co leży, czy można coś dostać, czy można rozmienić.. Nawet jeśli mały klient był nieco nietypowo wystrojony, to sprzedawczyni zachowała profesjonalizm. Słysząc pytanie chłopca, odwróciła się w jego stronę całkowicie, opierając konewkę o biodro.
- Zgadza się - powiedziała, odwzajemniając taksujące spojrzenie chłopca. W przeciwieństwie do niego jednak nie uśmiechnęła się zaraz do niego, łagodząc surowe wrażenie, ej twarz pozostała poważna, może nawet nieco podirytowana? Założyła ręce na piersi w nieco defensywnej postawie.
- Słucham - rzuciła sucho i ostro, nie dając się oczarować młodemu Uchiha. Mimo iż była atrakcyjna i zadbana, na drugi rzut oka Yuuko wydawała się być nie tylko oschła, ale i także zestresowana, co było widać w jej postawie. A może po prostu była nerwowa? Rozglądała się dość niespokojnie, a i nawet na małego posłańca w różku patrzyła chłodno i może nawet nieco podejrzliwie. Faktycznie, okolica nie była najlepsza, ale nie do tego stopnia, by okazywać taką niechęć i ostrożność.

[Azuma]

Kobieta potwierdziła jego przypuszczenia co do jej tożsamości, ale w przeciwieństwie do Azumy, wcale nie odwzajemniała jego serdeczności. Przyglądała mu się z dużą podejrzliwością, odpowiadała szorstko, a na jej twarzy ciężko było doszukać się choćby cienia uśmiechu. Kobieta wyglądała tak, jakby irytowało ją spotkanie z młodzieńcem. Najwyraźniej Azuma przyszedł w nieodpowiednim momencie.
- Nikt nie mówił, że będzie łatwo - odchrząknął, jednocześnie nie chcąc powtórzyć wcześniejszego błędu. Choć był przebrany w uroczy, cukierkowy strój, chciał wybrzmieć dźwięcznie, pewnie, bez żadnego zacięcia. - Mam dla Pani podarunek, oto on - rozpoczął, wyciągając w kierunku kobiety pakunek, który chwilę wcześniej znajdował się jeszcze w plecaku. W nim znajdowała się jeszcze jedno zawiniątko, zaadresowane do ostatniego klienta, którego miał obsłużyć - nie mógł o tym zapomnieć, tu w końcu liczył się też czas. Jeżeli dotrze z tym zbyt późno, obdarowywana osoba nie będzie mogła wystarczająco długo rozmyślać o tym co ją spotkało!
-To słodki poczęstunek od tajemniczego adu..ady… wielbiciela, którego Pani ma - dopowiedział, wyjaśniając pokrótce historię tego zawiniątka. Mówiąc to, nie zrezygnował z uśmiechu, który jednak teraz nie był już szczery, tylko udawany. Nie zamierzał sobie jednak wyrzucać tej drobnej obłudy - wiedział, że od jego usposobienia zależy ocena klientów, a jeżeli zawali, pomysł na biznes upadnie. Dlatego naprawdę się starał przykładając do tego zadania.
- Jeżeli nie ma Pani pytań to udam się dalej - oznajmił, dając Yuuko jeszcze kilka sekund na przetrawienie tych informacji i wyrażenia ewentualnych obiekcji. Jeżeli ich nie było, Azuma rusza dalej. Wybiera z plecaka ostatnią instrukcję na której podane są dane ostatniego adresata przesyłki.
Robiło się coraz później, więc musiał się śpieszyć.

[Sayona Kidori]

---

Misja D
13/15
[/size][/center]

---

Niezbyt miła postawa kobiety nie zbiła z tropu młodego Uchiha.. A wydawało się, że wręcz przeciwnie. Był skupiony, by wykonać zadanie dobrze mimo nieprzyjemności i braku wsparcia. Przy okazji wyjmowała paczki zauważył jednak, że w środku są jeszcze dwie paczki, ułożone jedna na drugą. Podał kobiecie pakunek, która wzięła go nieco niepewnie. Jej dłonie nieco się trzęsły, kiedy się mu przyglądała, następnie mocno zacisnęła na niej palce, by nie było tego widać. Azuma jednak to zauważył, podobnie jak to, że Yuuko nieco pobladła kiedy padło stwierdzenie "tajemniczy wielbiciel", a już na pewno nie wyglądała na zadowoloną z posiadania adoratora, którego tożsamości nie zna. Zamrugała jeszcze szybko kilka razy na pytanie Doko i skupiła na nim wzrok.
- Powiedz mi tylko kto ci to dał - odezwała się jedynie. Żadnego dziękuje, przepraszam za te fochy, niczego, tylko dopytywanie się kto był zleceniodawcą jego zadania.
Na szczęście adresata ostatniej paczki mógł znaleźć z tej samej dzielnicy, więc przynajmniej nie musiał daleko szukać. I tym razem paczkę miał odebrać.. Mężczyzna! Choć było to nieco zaskakujące, to chyba nie tak samo jak zanotowany na karteczce cel wizyty: paczka miała być prezentem dla Shinji'ego od Kasumi na jego urodziny. I to nie byle jakie, bowiem Shinji miał obchodzić dzisiaj okrągłą rocznicę: 90 lat. Tak dostojny wiek łączył się z tym, że był człowiekiem zasobnym, mieszkał bowiem nad sklepem jubilerskim, którego był właścicielem. W dodatku nadal sklepem zarządzał, co Azuma mógł zauważyć gdy był już pod sklepem i zza wystawy mógł zauważyć jak starszy mężczyzna stoi za ladą w towarzystwie młodego mężczyzny, który zapewne mu pomagał.

[Azuma]

Chłopiec niestety nie znał odpowiedzi na zadane przez Yuuko pytanie. Musiał to pozostawić wzruszeniem ramion - wiedział tylko to co zostało mu przekazane w instrukcji. Domyślał się jedynie, że też taki może być urok tego biznesu. Dopóki ktoś nie będzie miał odwagi ujawnić się ze swoimi uczuciami, będzie stosował takie podchody - licząc przy tym nie do końca wiadomo na co.
Azuma pożegnał Panią Yuuko i udał się dalej - do kolejnego klienta. Na jego szczęście, ten znajdował się nie tak daleko, bo jak się dowiedział z instrukcji - również przebywał w dzielnicy rzemieślniczej.
Pan Shinji'ego jak się okazywało - był wiekowym przedsiębiorcą, a dokładniej ujmująć to jubilerem. Staruszek dnia dzisiejszego obchodził 90 urodziny, co było nie lada wyczynem. - Shinobi chyba nie dożywają takiego wieku... Smutna refleksja nie wpłynęła na jego postawę. Gdy dotarł pod lokalizację adresata trzeciej paczki, na twarzy chłopca widniał częsty dnia dzisiejszego uśmiech.
- Ohayou, mam podarunek dla Pana Shinjiego - zawołał od progu, gdy tylko przekroczył wejście do sklepu jubilerskiego. Na miejscu dostrzegł dwie osoby. Jednym był staruszek - najpewniej wspomniany Pan Shinji, a drugim jakiś młodzieniec. Zapewne wnuczek lub inny sprzedawca, albo rzemieślnik.
- Najlepsze życzenia urodzinowe z okazji osiągniecia tak wielkieg...wspaniałego wieku.. Od Pani Katsumi. Proszę, to dla Pana
Po wypowiedzi sięgnął do torby i wyciągnął zawiniątko zaadresowane do staruszka. Podszedł do lady i wręczył je mężczyźnie. Przy okazji - skoro już tu był, mało dyskretnie rozejrzał się w koło, podziwiajac dorobek całego życia dzisiejszego jubilata.
- Ciekawe, czy mają jakąś ochronę hmm...

[Sayona Kidori]

---

Misja D
15/15
[/size][/center]

---

Starszy mężczyzna stojący za ladą podniósł wzrok na widok chłopca wchodzącego do środka i uśmiechnął się szeroko i sympatycznie. Niebieskie oczy otaczała siatka drobnych zmarszczek, grubsze były na całej twarzy, jego dłonie wydawały się być pokryte skórą pomarszczoną i cienką jak pergamin, ale nadal poruszały się pewnie i bez zawahania.
- Witam, witam.. zapraszam - staruszek pokiwał głową potakująco w jego stronę i gestem zaprosił go bliżej, sam zaś wyszedł zza lady, by spotkać się z chłopcem bezpośrednio, bez bariery między nimi. Spoglądał na niego przyjaźnie i rozpromienił się na dźwięk życzeń, a jeszcze bardziej na to od kogo one były. Odwrotna reakcja zachodziła u młodego mężczyzny, który pozostał za ladą, on widocznie się skrzywił i odwrócił wzrok. Shinji łagodnie przejął paczkę, po czym poklepał chłopca po dłoni.
- Dziękuję ci bardzo - powiedział, po czym z niecierpliwością godną 9 latka, nie zaś 90 latka otworzył pudełko. Od razu nabrał gwałtownie powietrza, jego oczy zrobiły się delikatnie szkliste.
- Dziadku, w porządku? Dobrze się czujesz? - zareagował od razu wnuczek, po czym chwycił stojące blisko krzesło i przysunął do starszego mężczyzny. Ten usiadł, wpatrując się w lukrowane rogaliki jakby były siódmym cudem świata, wyraźnie też pobladł.
- Pamiętała.. Zobacz Shin, pamiętała nawet jakie lubię - powiedział wzruszony w stronę wnuka, ten jednak nie wydawał się być tym faktem aż tak wzruszony. Właściwie, to wcale nie wyglądał na poruszonego, nawet jeśli dla starszego mężczyzny było to bardzo ważne.
- Nie powinieneś się tak bardzo wzruszać, to ci zaszkodzi - powiedział wnuk niezbyt zadowolony i chyba miał rację, bo staruszek nie wyglądał najlepiej. Jednakże, to już nie było zadanie dla Azumy, który mógł zauważyć w torbie jeszcze jedną paczkę, nieco mniejszą od pozostałych.. I podpisaną jego imieniem. W środku obok małego mieszka z wynagrodzeniem znajdowało się także coś słodkiego na pocieszenie - kilka kolorowych dango, posypanych cukrem pudrem. Słodka nagroda za słodkie zadanie!

Koniec misji.