Dzielnica rzemieślnicza

[Sagisa]

Zależało jej na czasie, i to bardzo, wychodziło jednak na to, że zbytni pośpiech do niczego ich nie zaprowadzi. O ile w normalnych warunkach przejawiałaby większą cierpliwość, o tyle z perspektywą krzywdy własnego dziecka gdzieś z tyłu głowy sprawa ulegała diametralnej zmianie. Wyłożyła gotówkę na blat, chcąc nieco przyspieszyć tok rozmowy, starucha zaś zgarnęła całość do kieszeni i przeszła na chwilę wgłąb pomieszczenia. Z jakiejś szufladki wyjęła mały zwitek papieru, który następnie przekazała płomiennowłosej. Ta szybko odczytała treść, a właściwie nic jej nie mówiące imię, czy tam nazwisko - Kageyama.
I tu trop się urywał, znowu... Brunetów w Sogen było od groma, zwłaszcza w samym Kotei. Niemal każdy Uchiha miał czarne włosy, poszukiwania tego Kageyamy sprowadzały się zatem do szukania przysłowiowej igły w stosie niemal identycznych igieł. Tylko czym ta konkretna miała się różnić od reszty?
Spojrzała z ukosa na Akashiego. On tak serio z tymi pytaniami? Serio myślał, że zielarka sama przygotowała kadzidła, z użyciem których porwano Ryujina? Przecież takimi rzeczami zajmują się alchemicy. Prawda, zdaża się, że taki alchemik sam zdobywa zioła niezbędne do danego specyfiku, większość jednak jest zbyt leniwa i zaopatruje się u zielarzy pokroju tej staruchy. Pokręciła lekko głową, wracając spojrzeniem na kobietę.
- Kolega chyba źle się wyraził - stwierdziła po prostu, jakby chciała zaprzeczyć, jakoby ktokolwiek tu kogokolwiek o cokolwiek oskarżał. Uwaga o hojności klienta zaś była wyraźnym wskaźnikiem, że wiedźma więcej nie powie, póki w jej kościstych palcach nie zabrzęczą złote monety.
Nagłe pukanie do drzwi było dosyć niespodziewane, ale też niepożądane, co łatwo było zrozumieć. Dziewczyna porozumiała się wzrokiem z kompanem, jakby chciała mu przekazać: "Zajmij się tym, ja spróbuję dowiedzieć się czegoś więcej", po czym zbliżyła się do staruszki, resztę zostawiając Akashiemu. Sama skróciła dystans do niezbędnego minimum, jednocześnie też ściszając nieco głos. Musiała dowiedzieć się czegokolwiek więcej, by móc ruszyć dalej, a do tego miała jedną szansę. Musiała z niej skorzystać.
- Proszę wybaczyć mi wcześniejsze zniecierpliwienie, ta sprawa dotyka mnie osobiście - szepnęła na tyle, by zielarka ją słyszała. - Porwane dziecko to mój syn, dlatego bardzo, ale to bardzo zależy mi na jego szybkim odnalezieniu. Dlatego jeśli jest pani w stanie powiedzieć mi cokolwiek więcej o tym człowieku, proszę, błagam wręcz... cena nie gra roli. Muszę się upewnić, że mały jest bezpieczny.
Nie wiedziała, czy to w jakikolwiek sposób zadziała, ale chciała w ten sposób przekazać tej kobiecie jedną ważną rzecz. Że jako matka zrobi dosłownie wszystko, by zapewnić swej pociesze bezpieczeństwo, choćby miała przy tym przekupić całe Sogen, czy pozabijać każdego stojącego jej na drodze. Bardziej dosadnie nie dało się tego ująć, poza oczywistym powiedzeniem wprost, tych słów jednak Saga wolała uniknąć. Przynajmniej na razie. Tylko czy ta próba przyniesie jakikolwiek rezultat? Zobaczymy...

[Jun'ichi]

Misja C
22/45 Staruszka zamieszała czymś w garnuszku, ciągle stojąc tyłem do wejścia. Kiedy Akashi zaoferował swoją pomoc z przywitaniem gości, kobieta odwróciła się lekko w jego stronę, jednak milczała. Dopiero kiedy młodzieniec odważył się przybrać jej postać, ta cisnęła w jego stronę kilkoma igłami, które skrywała w jednym z szerokich rękawów. Wszystkie trafiły w kark przez co nieśmiertelny młodzian momentalnie zdrętwiał i z pełną świadomością obserwował, jak jego twarz z impetem zmierza w stronę zamkniętych ciągle drzwi. Rozbryzg krwi był imponujący, zaś ból temu towarzyszący był jednym z bardziej dotkliwych i nieprzyjemnych jakich doznał w ostatnim czasie.
Bezczelny, nie będziesz psuł mi reputacji, gówniarzu. - powiedziała kobieta, wiedząc że Sagisa nie będzie biernie przyglądać się takiemu posunięciu.
Za drzwiami ucichło, przynajmniej na tyle by Sagisa nie słyszała zupełnie niczego. Akashi, którego głowa leżała tuż przy wejściu, widział jednak jak tajemniczy cień po drugiej stronie nagle zaczyna niknąć, co oznaczało że gość postanowił się wycofać. Kiedy zrobił już kilka kroków w tył, zaczął biec, co Jashinista mógł dość dobrze usłyszeć. Jedynym problemem Akashiego było na tę chwilę całkowite odrętwienie ciała, które nawet mimo wielkiego wysiłku, odmawiało jakiekolwiek współpracy.
Starsza kobieta odwróciła się w tym czasie całkowicie w stronę płomiennowłosej, która stała już na równych nogach. Przez chwilę jakby biła się z myślami, jednak wreszcie spojrzała młodej matce w oczy i zaczęła mówić.
To zapewne oni. Możliwe, że przyszli po więcej składników, ale nie wiem co planują, wolę nie posiadać takich informacji o swoich klientach. Zauważyłam tylko tyle, że Kageyama mielił w ustach liść pewnej rośliny, ma działanie narkotyczne i rośnie jedynie nad wodą. Na waszym miejscu sprawdziłabym strumień w lesie na północ. Dostęp do czystej wody to również ważny element tworzenia trucizn. - kobiecy instynkt Sagi, mówił jej że starucha mówi prawdę, jednak tego nigdy nie można było być pewnym. Kobieta po zdradzeniu tego co wiedziała, złożyła ręce za plecami i powoli podreptała w stronę Jashinisty, którego kopnęła w udo niczym worek ziemniaków.
Tym się różnimy, moje usługi są drogie ale skuteczne, a Ty nawet drzwi nie otworzyłeś. Poleżysz tak pewnie jeszcze dwa, góra trzy dni, chyba że zapłacisz mi dwieście Ryo za odtrutkę i dwieście za zniewagę jakiej chciałeś się dopuścić. - odpowiedziała patrząc na leżącego z pogardą.
A Ty nawet nie myśl, żeby za niego płacić. Jeśli sam nie ma pieniędzy, lepiej ruszaj w pogoń bez niego, zanim tamci dowiedzą się o tym, że miałam gości.
____________________________

Akashi - paraliż całego ciała, spowodowany przez truciznę na trzech senbonach, wbitych w kark.

[Sagisa]

Sprawa wydawała się całkiem prosta - odwiedzić zielarkę i zdobyć informacje niezbędne do odnalezienia porywaczy. Tylko kto by przypuszczał, że ta kobieta okaże się kimś więcej niż tylko staruszką od ziół...
Akashi zaoferował swoją pomoc w pozbyciu się niechcianych gości zza drzwi, gdy jednak przybrał postać staruchy, ta wykonała jeden szybki ruch, po którym chłopak padł twarzą wprost na drewniane wejście. Saga zamrugała lekko zdezorientowana, szybko jednak się otrząsnęła z chwilowego szoku. Naprawdę nie spodziewała się, że zielarka będzie miała takie umiejętności. Jedno było pewne - po dzisiejszym dniu nigdy już nie będzie oceniać zdolności innych po pozorach, ani nie doceniać potencjalnych przeciwników. Skoro nawet stara kobieta potrafiła ją zaskoczyć i jednym ruchem powalić wojownika, którego nawet nie obeszły tamte kadzidła, to nawet małe dziecko mogło okazać się śmiertelnym zagrożeniem.
Zielarka po chwili zastanowienia znów zaczęła mówić, zdradzając kilka większych szczegółów i tym samym dając płomiennowłosej konkretny trop. No i poniekąd lekcję. Dostęp do świeżej wody był tu kluczowy, a strumień na północy wydawał się odpowiednim źródłem. Dziewczyna przytaknęła, dziękując w ten sposób za dodatkowe informacje, po czym spojrzała na towarzysza. Nie wyglądał za dobrze, poza tym nawet nie drgnął od chwili, gdy igły trafiły w jego ciało. Nie zareagował nawet na kopnięcie staruchy, z czego Sagisa wnioskowała paraliż spowodowany trucizną. Kobieta żądała opłaty za odtrutkę i zniewagę, a Uchiha nie bardzo chciała tracić czas. Już właściwie robiła krok do przodu, już otwierała usta, by samej wyjść z propozycją zapłaty, zielarka jednak ją ubiegła, nie chcąc złota należącego do młodej matki tylko "bezczelnego gówniarza", który ośmielił się przybrać jej postać. Saga przełknęła lekko ślinę, po czym pewnym krokiem podeszła do wciąż leżącego Akashiego i sięgnęła dłonią pod płaszcz do sakiewki, którą ten jeszcze nie tak dawno szpanował. Gdy ją znalazła, odliczyła żądaną kwotę i przekazała staruszce.
- Czterysta Ryo z jego własnej kieszeni - stwierdziła tylko, chowając sakwę tam, skąd ją wzięła, po czym zabrała się za delikatne acz stanowcze wyciąganie igieł z karku kompana, zabezpieczając własne palce kawałkiem bandaża, tak na wszelki wypadek. - A ty rusz tyłek, bo nam zwieją. Lepiej by było, gdybyś nie zabłądził w drodze, bo nie wiem, jak dobrze znasz okolicę.
Poklepała go po plecach, po czym wstała i skierowała się do drzwi. Nim jednak je przekroczyła, odwróciła się jeszcze przez ramę i spojrzała wpierw na zielarkę, a zaraz potem na kompana.
- Masz mnie dogonić, jasne? - rzuciła w jego stronę. - Ja ruszam sprawdzić ten strumień na północy.
I wyszła.

[Akashi]

Kto by pomyślał, że jakaś trucizna może być skuteczna? Nawet istnieją preparaty, które są w stanie powalić kogoś takiego jak jednooki. Różne myśli przebiegały przez jego głowę od potencjalnej próby morderstwa staruszki, a kończąc na relaksie, w sumie całe to uczucie nie było takie złe pomijając igły z trucizną tkwiące w nerwach. Dodatkowo silnie paraliżujące, samemu raczej nigdy nie zgodziłby się na zapłatę za odtrutkę, wystarczyło jedynie wyjąc igły, chociaż tutaj jego partnerka podjęła decyzje i pozbawiła go drobnej sumy z jego kieszeni by dać ją kobiecie.
Tutaj własnie przyszedł czas na przypomnienie sobie, że cała ta akcja nie dzieje się dookoła niego, a dziecka, które zostało porwane, kolejny błąd jaki popełnił, ale mógł mieć szansę dorwać przestępce tutaj na miejscu i wydusić z niego wszystko. Przynajmniej mógł po chwili poczuć ulgę z powodu igieł wyciąganych z jego karku i posłuchać swojej towarzyski, która planowała już wyruszyć. Nie zamierzam leżeć tutaj zbyt długo, zaraz dołączę do Ciebie nim ta baba poda mi odtrutkę. pomyślał, po czym starał się z całych sił jakie mu zostały i jakie odzyskiwał po pozbyciu się z ciała igieł, by podnieść się z ziemi o własnych siłach i po prostu wyjść patrząc się przed siebie, a przy okazji rozciągając nieco zdrętwiały kark w wyniku nieprzyjemnego spotkania z igłami. Chociaż istniała także możliwość, że nie uda mu się samemu wstać, wtedy po otrzymaniu odtrutki podziękuje i ruszy za swoją towarzyską odrobione upokorzony przez starszą kobietę.

[Jun'ichi]

Misja C
25/45 Starucha bez słowa wyciągnęła pieniądze z dłoni Sagisy i patrzyła jak ta sprawnym ruchem wyciąga igły z ciała towarzysza. Kiedy płomiennowłosa opuściła pośpiesznie budynek, pomarszczona kobieta zabrzęczała pieniędzmi trzymanymi w dłoni i zwróciła spojrzenie na powoli wracającego do siebie Akashiego.
Mam nadzieję, że rozumiesz czemu to zrobiłam. Przybranie cudzej postaci to wielka odpowiedzialność, możesz tym zniszczyć komuś życie. Ja mam do stracenia reputację, dorobek życia, moją pasje i miłość, a Ty bez zawahania chciałeś tym wszystkim zaryzykować, dla własnej korzyści. Wypij to i goń ją, a te pieniądze... zrób z nich dobry pożytek. - powiedziała staruszka podając Ci do lekko drżącej ręki małą fiolkę z przeźroczystym płynem.
Bezbarwny napój faktycznie okazał się być odtrutką, która już niecałej minucie rozeszła się po całym ciele i uwolniła wszystkie mięśnie od nieprzyjemnego paraliżu. Staruszka obserwowała jedynie jak młodzian opuszcza budynek i rusza w pościg. Dopiero gdy ten zniknął gdzieś za drzewami, uśmiechnęła się, zamknęła drzwi do swojej chatki i wróciła do kociołka wiszącego nad paleniskiem.

Sagisa pchana na przód nie tylko siłą mięśni, ale przede wszystkim troską i obawą o zdrowie własnego potomstwa, mknęła niczym pocisk między drzewami. To właśnie dzięki temu po kilkunastu minutach jej oczy dostrzegły jakiś ruch idealnie na wprost - szczupły mężczyzna ubrany w ciemny strój prawie taki jak u szeregowego shinobi, dwie torby na pośladkach oraz czarne włosy związane w kucyk. Po chwili ścigany zorientował się, że ma za sobą ogon, odwrócił się na krótką chwilę by ocenić sytuację, a na jego twarzy płomiennowłosa dostrzegła lekki strach i niepewność.
Nie był wiadomo jak daleko jest jeszcze do wspomnianego przez staruszkę strumyka, nie było też pewnym czy mężczyzna będzie tu sam i czego w ogóle się spodziewać. Cała sytuacja była bardzo drażliwa, a teraz dodatkowo stawała się niebezpieczna i nieprzewidywalna. Czymże jednak było to dla zdesperowanej matki, która z pewnością zdołałaby przenieść góry na własnych barkach, gdyby od tego miało zależeć dobro jej pociechy.
Po około minucie pościgu za Kageyamą, Sagisa dostrzegła u swojego boku Akashiego, który już całkowicie sprawny mógł wspomóc ją w tym ciężkim zadaniu. Do przeciwnika brakowało Wam w tej chwili około 30 metrów i dystans zdawał się bardzo delikatnie zmniejszać, co oczywiście działało na Waszą korzyść. Zanim jednak dogoniliście gagatka, między drzewami rozjaśniało, a sam ścigany spomiędzy drzew wybiegł na sporych rozmiarów polanę znajdującą się w środku gęstego lasu. Przed nim było jeszcze dobrych 50 metrów pustej przestrzeni, po której znowu mógł skryć się w lesie. Było jednak mało prawdopodobne by dobiegł tam przed Wami. Zdając sobie z tego sprawę, mężczyzna zatrzymał się prawie na środku polany i zwrócił w Waszą stronę, od razu ciskając w ziemię trzy małe kulki, które momentalnie uległy zniszczeniu i uwolniły ogromne ilości szarego, bardzo gęstego dymu rozciągającego się na 10 metrów w każdą stronę. W tej chwili dzieli Was od niego 25 metrów, 15 metrów od dymu, za plecami znajduje się las, zaś po bokach i za rywalem jest mnóstwo wolnej przestrzeni.

Poproszę o Wasze atrybuty, Kontrolę Chakry itd. na wypadek ewentualnej walki. Oczywiście w "

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Młody Ori trzymając papierowe ulotki rozglądał sie po placach i zaułkach dzielnicy rzemieślniczej. Większość była oznaczona dużym napisem "Potrzebna Pomoc", "Zatrudnie" albo "Pilne". Niepokój, który miał w sobie w dzielnicy portowej w większości go opuścił, lecz nie dlatego, że nagle nabrał odwagi. Po prostu próby znalezienia czegoś w tym miejscu graniczyło z cudem nie znając siatki uliczek i alejek, gdzie wszelkiego rodzaju ludność prowadziła swoje interesy.
Kiedy od łażenia wte i wewte zrobiły mu się prawie odciski zdecydował się na krótką przerwę na ławeczce usytuowanej na skraju większego placyku, gdzie mieścił się targ bibelotów. Uśmiechnąłby się pewnie z nostalgią patrząc na ludność próbującą opchnąć swoje rękodzieło czy inną tandetę, ale by go ogarnęła musiałby więcej razy próbować tego ze swoimi "dziełami". Odpoczywając nieco zaczął przeglądać ulotki z ogłoszeniami.
-Potrzebna młoda i ładna dziewczyna do pracy w barze - przeczytał na głos pod nosem po czym dzięki swojemu zdrowemu osądowi odłożył ją na stertę ulotek odrzuconych. Sięgnął po następną.
-Kucharz do karczmy "Ō no Shi" - Przymknął powieki i wyobraził sobie potrawę, którą ostatnio ugotował. Z jednej strony spalona, z drugiej surowa wiewiórka. Korzonki z ziemią i jagódki z rozwolnieniem. Znaczy to ostatnie, nie było składnikiem potrawy, lecz jej efektem. Sterta ulotek odrzuconych wzbogaciła się o kolejny egzemplarz.
-Zarabiaj 100 tysięcy ryũ nie wychodząc nawet z domu! Mamy trzy sposoby, abyś... - Urwał zastanawiając się czy to do niego było skierowane. W końcu on nie miał domu. Odłożyl i tą.
-Szpital potrzebuje dawców organów. Dwie nerki to za dużo! - Zatrzymał się na tym ostatnim. Ciekawe co to ta nerka...

[Seinaru]

Misja D
1/15 Trop ku znalezieniu pracy niewątpliwie był bardzo dobry. Kamiyo miał jeszcze cały dzień aby znaleźć odpowiadające mu zlecenie, a następnie udać się w wyznaczone miejsce, odbębnić to co mu każą, a na koniec dnia odebrać wynagrodzenie. Ze sterty ulotek mógł wybrać jeszcze jedną: Poszukiwana pomoc stolarza. Praca na godziny. Hebluj do nas!.
Nie wiedzieć czemu, ta konkretna oferta wydała się Kamiyo bardziej atrakcyjna od innych, zapewne to właśnie ją wybierze z całego pliku jaki trzymał w łapkach. Adres warsztatu był co prawda napisany na karteczce, ale czy Ori znał już topografię Kotei na tyle, aby bez problemu tam dotrzeć? Musiał się spieszyć aby zarobić jeszcze w ten dzień jakieś godziwe pieniążki. Było już bowiem po śniadaniu, a więc dzień pracy dla niektórych rzemieślników już na pewno się zaczął.

Kolejny post tutaj proszę: http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=98&t=7277

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Wiosna niesie ze sobą wiele sytuacji, i tych lepszych, no i tych gorszych też. Jak je szeregujemy? W zasadzie jest to prostsze niż budowa cepa - tam, gdzie zyskujemy coś poza bliznami, siniakami, ranami kłutymi, szarpanymi, czy ciętymi - jest to ta lepsza sytuacja… A gdy dostajemy po mordzie i nic z tego nie mamy, wtedy to… Wtedy już nie ma przebacz. Dzień stracony. Kyoushi był jednym z tych, który wolał czerpać z życia tyle, ile się tylko da. Choć mogłoby się zdawać, że tam, gdzie on tam i kłopoty, bo i to na wojnie był, to na wielkiej rzezi, to odkrył jakieś ohydne tajemnice własnego rodu, ale… Mało kiedy znajdował się w tych sytuacjach skategoryzowanych jako te… Gorsze. Zawsze jednak może być ten pierwszy raz.

Dzielnica rzemieślnicza niosła ze sobą wiele i nie chodzi tu tylko o sprzęt, a o całokształt… Jedną z wielu rzeczy dla których można było tu przybyć była jedna ze szkółek do której zostałeś zaproszony. Czego uczą..? I czego chcą? Tego mogłeś się pytać sam siebie, bo zostałeś zaproszony listownie, a i nie warto jest odrzucać takich zaproszeń, tym bardziej, że sposób w jaki zostało napisane był dość ciekawy, ba, ekskluzywny nawet.

Przywitała Cię brama między budynkami, a za bramą dość… tradycyjne dojo. Ze środka było słychać dzieciaki, niektóre widziałeś przez lekko odsunięte drzwi. Czyżby ktoś chciał pokazać im osobę którą warto jest naśladować? I miałbyś być to Ty? Cóż. Pozostało się tylko przywitać, no a najlepiej to obwieścić, że się przybyło, bo różnie to bywa. Przywitasz się, a Ci pogonią Cię krzycząc, że ich nowe garnki to tak nie za bardzo obchodzą.

---

Kyoushi
1/15

---

[Kyoushi]

• Wiosna, wiosna, jak ja cię nienawidzę. Tylko te kwiaty, ta alergia ludzi i to szczęście na ich twarzach. Ha, tfu. Tyle na ten temat miał do powiedzenia uśmiechnięty, kroczący przed siebie shinobi w kruczo-czarnym płaszczu i zbroi, która gdzieś tam była co jakiś czas widoczna - zupełnie odwrotnie jak rzucający się w oczy nowy dodatek, piękne śnieżnobiałe futerko przy karku w stylu Tobiramy. Ojojoj, dupeczki to lubiły, ale tego nie pokazywały, proste. Tak też miał się zacząć ten dzień, przykro i słodko jednocześnie.
  Typ zawadiaki, niosącego nieszczęście i przykrości. Białowłosy nienawidził nudy, a przez to cierpiał jeszcze częściej niż inni, doświadczając więcej i więcej. Był przepełniony emocjami i przykrościami. Idąc naprzód mijał dzielnicę rzemieślniczą, jakże bliską jego sercu ze względu na rodzinę z której pochodził - kowali. Przyjąwszy zaproszenie, białowłosy kroczył, mijając bramę by wkroczyć na dojo.
  Rozglądał się z rękami w kieszeni by zasłyszeć dzieci, dużo dzieci, które darły słodkie japki. Widział je dość dobrze, więc nie planował im przeszkadzać, w końcu nie miał przy sobie bokkenów by je zdzielić jak należy. Nie zdawał sobie kompletnie pojęcia o co chodziło i co tutaj robił. Jeżeli to było przedszkole to musiał koniecznie wrócić po bokkeny, przecież te robaki go zjedzą żywcem. Mimo to zaryzykował wchodząc, rozsuwając mocno drzwi i wbijając niemal z buta, dumnie, z wysoko podniesioną głową mówiąc:
  - NO JESTEM! - rzekłszy, wskazał palcem na pierwszego lepszego bachora. - BYCZKI! - rzekłszy, już wiedział, że odnalazł swojego przeciwnika. A raczej całe ich stado.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Wejście smoka… A raczej wejście kota było nie mniej zjawiskowe w rzeczywistości niż to, które wyrysowało Ci się w głowie. Dzieciaki zamilkły patrząc się na Ciebie, jak na głupka, albo i gorzej nawet… Wolę nie zgłębiać się w te małe głowy, bo jeszcze urażą twoje ego i co wtedy? Zamiast bokkena w łapie, zobaczą Cię z tym twoim wypasionym mieczorem, co go to się sam Oni boi. Dzieciaków było z piętnaścioro? Bo nie było tam tylko chłopców, dziewczynki też były… A i grupa wiekowa jakaś taka wymieszana, bo widziałeś tam ze dwóch sześciolatków, a i jakiś jedenastolatek się znalazł.

- Dzień dobry, Kyoshi-san - tak, wszystkie dzieciaki uznały, że “u” w twoim imieniu jest całkowicie nieme, ignorując je po drodze. Akcent tak płaski, jak tamta samuraj z winnicy. Mistrz siedział gdzieś z tyłu. Wyglądał dość młodo… A ubrany był w tradycyjne kimono. Spojrzał na dzieciaki, a potem na Ciebie kręcąc przy tym głową.

- Kyooo-ushi! - wyraźnie zaznaczył to, jak wymawia się twoje imię tak, aby dzieciaki zwróciły na to uwagę. - A zatem witaj, Kyoushi-kun. Jak się miewasz? - Mordka mistrza rozpromieniła się na twój widok. Prawdopodobnie wcale nie spodziewał się, że przyjmiesz jego zaproszenie. Co się za nim kryło? Zapewne nic wielkiego, bo i po co miał wzywać Cię tutaj? Żadnego zagrożenia nie było.

---

Kyoushi
3/15

---

[Kyoushi]

• The Kjoszo wjechał jak Maname na arenę. Niespodziewanie i niezwykle. Dzieciaki mogły na chwilę się zamknąć, by podziwiać swojego białowłosego herosa, który był tak znany jak sprzedawca w monopolowym, niby każdy go widział, ale ch go wie kim on jest. Wiadomym przecież było, że aktualnie był większym pośmiewiskiem niż samym bohaterem, ale to nikogo nie interesowało. To znaczy wszystkich interesowało wokoło oprócz samego zainteresowanego. Wyglądało na to, że byli po prostu porażeni głupotą i pewnością siebie białowłosego, tego który wparowuje jak wujek na wesele. Byli tam chłopcy, były tam dziewczynki, byli tam młodsi i starsi, widać było, że mieszanka wybuchowa. Idealne kategorie, z którymi mógłby się mierzyć na miecze. Kusiło go dobyć Mugena, ale nie byli to Senju, których ćwiartowałby jak rzeźnik prosiaka.
  Przywitanie było bardzo miłe, nie przeszkadzało m to, że pominęli 'u', ponieważ niezwykle rzadko używał sam swojego pełnego imienia. Słodcy byli, że w ogóle pamiętali go, prawdopodobnie z opowieści rodziców o wojnie pod wielką dziwną górą. Tak, to na pewno to, tylko kto normalny opowiada takie rzeczy dzieciom?! W końcu się odezwał młody majster, który siedział gdzieś niedaleko.
  - JO! Przybywam zgodnie z zaleceniami, w końcu nie odmawia się takiemu zacnemu gronu spotkania, czyż nie? - przywitał się, kłaniając się w pas w dość teatralnym stylu, w jego stylu. - W czym mogę wam pomóc moi drodzy UCHIHA?! - na koniec zawołał podburzając młodzież do żywszych reakcji, był w tym najlepszy. W końcu on mógłby kręcić młynem na turnieju, gdy darł japę, wyrzucał piratki za trybuny, był wszędzie. Wulkan, który prowokował i zabawiał, bejbi.

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Dzieci, jak to dzieci. Były podekscytowane, bo parę dni przed, gdy jeszcze list nie doszedł do twojego domostwa - te zostały poinformowane o tym, że zjawi się ktoś wyjątkowy. Nie wiedziały jednak kto nim będzie, ale, ale! Teraz właśnie się okazało i widać było, że wszystkie ślepia są wlepione w Ciebie, można by rzec, że wszystkie reflektory w tym pomieszczeniu były skierowane na Ciebie.

- No dzieciaki, przerywamy trening - sensei klasnął w dłonie, a wtedy to pomaszerowały szybko pomieszczenia z tyłu, aby odłożyć swoje narzędzia. Wszystkie były drewniane, bo nie było co ryzykować z treningiem czymś twardszym niż drewno. Mieliście chwilę na rozmowę.

- Naprawdę dziękuję, że przybyłeś. Co roku odwiedza nas jakiś shinobi i opowiada o swoich dokonaniach, czy też życiu, ot… Jako motywacja dla dzieciaków- ten uśmiechnął się gorzko, jakby za tymi słowami kryło się coś więcej niż tylko to, co faktycznie z nich wynikało. - Widzisz, te dzieciaki nie mają domów, a co za tym idzie rodziców też nie. Większość zginęła na jakichś misjach, czy innych tego typu… Przedsięwzięciach. Ci tutaj to znakomita grupa, wszyscy mają niezłe predyspozycje do zostania kimś więcej niż tylko szeregowym żołnierzem - wytłumaczył pokrótce. A zatem nie miałeś do czynienia z byle dzieciaczkami, a były to dzieci, które miały nie dość, że talent to i niejako motywację. Tym bardziej teraz, gdy miały szansę poznać jednego z wielu shinobich walczących w wojnie z Senju. Każde z nich będzie chciało się jakoś wyróżnić.

Wtedy też wszystkie wróciły do was, do głównego pomieszczenia dojo. Nie popadało ono w ruinę, ale… Z pewnością potrzebowało jakiegoś rodzaju renowacji, inwestycji z zewnątrz, bo ze słów senseia wynikało, że robi to wszystko za darmo.

- No, dzieciaczki. Siadamy tak, jak zwykle na lekcjach. Kyoushi opowie Wam co nieco o tym, jakim jest shinobim. W końcu wiemy, że każdy z nich ma swoje podejście do życia, swoje nindo - uśmiechał się do nich szeroko. Te reagowały bez żadnych ale… A Ty, Ty zaś miałeś zadanie. Bo dzisiaj to Ty poprowadzisz im lekcję. Sensei zbliżył się do Ciebie nieco bliżej i szepnął do ucha:
- Jak coś to wiesz, będę pomagał. To nic trudnego… Po prostu opowiedz jakąś niesamowitą historię i tyle - po czym klepnął Cię w ramię kierując w stronę jakby… Podestu? W każdym razie będzie Cię stamtąd widać wręcz idealnie.

---

Kyoushi
5/15

---

[Kyoushi]

• One był podekscytowane, a Uchiha był jeszcze bardziej podekscytowany. To właśnie on był jak dziecko, więc czuł się jak wśród swoich. Obserwowały go, jednak nie wiadomo było czy z podziwem czy raczej ze strachu, że coś odwali głupiego i trzeba będzie uciekać. Nigdy nie wiadomo. Dzieciaki po rozkazie od swojego mistrza rozbiegły się ze sprzętem, który obserwował Kjoszo. O jak on by se powalczył z taką chmarą bydlaków na bokkeny, by stłuc ich na kwaśne jabłka. Coś pięknego, ta wizja kreowała uśmiech na jego buźce. Wysłuchawszy co ma do powiedzenia mistrz, Kyu podrapał się po potylicy. To było ciekawe, bo w takiej sytuacji jeszcze nie był.
  - Oooo, opowieści! Pewnie coś znajdę w swojej pamięci, tylko jak drastyczne mogą być opowieści?! - zapytał dosłownie, ponieważ większość jego przygód to przelew krwi, demony oraz złowrogie siły choćby w postaci Uchiha Mizuno. Wysłuchał dalszych słów, zastanawiając się którą ze swoich opowieści mógłby wdrożyć do podstawy programowej dzieciaków, wyjątkowych sierot. Po chwili gadki, dzieciaki wróciły tam, gdzie przebywała dwójka shinobi. Widać było, że się tu nie przelewało, jednocześnie nie ważne w jakich warunkach trenujesz, ważne, że to robisz! W końcu wszystkie się rozsiadły wokół niego, gdy ten mógł usiąść na własnych nogach w pozycji standardowej by móc im powiedzieć nieco o sobie i wyjawić im swoje nindo - nie było ono najlepsze w owej sytuacji, ale cóż, takie już było... Wsparcie było bardzo ważne, a właśnie je wykazał nauczyciel, który po chwili skierował go jednak na jakiś podest. No zajebiście, ale Kyu robił co chciał, więc zamiast na nim stać... Usiadł na nie, by móc się lekko pochylić, a dłonie pozostawić na kolanach:
  - Dobra, dobra... O wojnie pewnie słyszeliście, więc tę historię już musicie znać, to opowiem wam o czymś jeszcze bardziej niesamowitym. Słyszeliście może kiedyś o legendarnych potworach złożonych z chakry? Wielkich jak góry, silnych jak sztorm i nieprzewidywalnych jak zimy? Możecie mi nie wierzyć, ale spotkałem takie... Dwa! Jeden stworzony był z płomieni, wielki, wyglądał jak kot! A drugi... Drugi jak koń! A z jego ciała buchała paraaa! Taaaakie wielkie obłoki! W tuzin albo dwa tuziny shinobi nie byliśmy w stanie podjąć z nimi żadnej walki! To było dramatyczne, ale jakoś nam się udało od nich uciec... - oczywiście podejmował tutaj wszelkie możliwe ruchy, jak zamachy rękami, czy gra mimiką twarzy by zadowolić swoich słuchaczy!

[Tsuyoshi]

Misja rangi |D|

---

Moja droga ninja

---

Twoje pytanie było dość adekwatne do sytuacji, bo w końcu miałeś przed sobą dzieci, prawda? Jedne były większe, drugie mniejsze, a co za tym idzie (choć nie zawsze tak jest), mogły być wrażliwsze niż reszta. Mistrz spojrzał tylko na grupkę i powiedział:
- Nie szczędź im, ale nie wdawaj się w szczegóły - uśmiechnął się do Ciebie. Następnie, gdy Ty skierowałeś się na podest, żeby ostatecznie na nim usiąść, ten udał się na tył sali stając za dzieciakami. Zapewne on sam był bardzo zainteresowany historią, którą im opowiesz. Każdy z gości zawsze miał coś ciekawego, a Ty wyjątkiem nie byłeś.

Jakże wielkie zdziwienie opanowało dzieciaczki, gdy wspomniałeś o monstrach z chakry. Szepty narastały, gdy jeden do drugiego mówił z niedowierzaniem. Cóż, przecież były to tylko legendy, prawda? No nie do końca, a przynajmniej w twoim przypadku, bo widziałeś je w rzeczywistości… Ba, jeden z nich siedzi w Tobie, i gdyby tak pociągnąć za odpowiednie sznurki to, i by się pojawił, ale… Byłoby to zbyt niebezpieczne, a nie po to tu byłeś. Jeden chłopczyk postanowił wyrwać się od reszty, podnosząc się z tyłka. Najwyraźniej chciał się czegoś zapytać:
- Ale przecież kotki i koniki są dobre to czemu takie potwory wyglądają, jak one? Nie powinny być strasznie, jak Oni albo inne demony? - Mistrz wtedy odchrząknął, aby zwrócić na siebie twoją uwagę. Machnął ręką, jakby pozwalając mówić Ci cokolwiek, aby zaspokoić ich ciekawość. Dzieci wierzą w różne bajki, toteż możesz stworzyć jedną o sobie albo o czymkolwiek innym.

- A to one szybkie bardzo nie są? Jak Pan uciekł? A reszta ludzi? Nikt nie umarł? - zapytała dziewczynka, nieco większa niż reszta. Na oko jedenaście lat. Każde z dzieci nie wierzyło, że ktoś taki, jak Ty mógłby przegonić takie monstrum. W końcu w ich oczach byłeś tylko człowiekiem.

---

Kyoushi
7/15

---

[Kyoushi]

• Białowłosy musiał się wcielić w rolę, która została mu przypisana. Musiał rozgryźć to jak należy, więc taktyka była zaplanowana, czas było działać. To była walka, w której miał wykorzystać swoje atuty. Stanął więc i zmierzył się ze swoim przeciwnikiem, a raczej całym ich stadem. Sensei dawał wskazówki, które miał wykorzystać czerwonooki, które oczywiście olał, bo był sobą, bez przesady. Nie będzie się słuchał zawsze, w sumie nikogo się nie słuchał jak mu to nie siedziało.
  No i nastał moment kulminacyjny, gdy dzieciorki dostawały informacje w trybie natychmiastowym, chłonąc niusy zapewnione przez Kjudasza. Słyszał te szepty, widział ich oczy i mowę ciała. Niewielu wiedziało, że to białowłosy był Jinchuuriki, ale ta informacja nie mogła być ujawniona. Nawet klanowiczom. W końcu padły pierwsze pytania na które czytał czerwonooki szermierz z mieczami przy pasie.
  - Są dobre, gdy są malutkie i słodziutkie. Niestety, te które są przepełnione chakrą i nękane przez shinobi, którzy chcą wykorzystać je jako broń, to wtedy te słodkie zwierzątka zamieniają się w bestie... - wyjaśnił może mało szczegółowo, ale na tyle by dzieciaki to zrozumiały co jest złe i dlaczego nie powinno się tak postępować. Nie wchodzić w paradę z Bijuu.
  - Są tak szybkie, że nie bylibyście w stanie dostrzec ich przebudzonym Sharinganem. Wielu straciło tam życie, ale ja.. Ja jestem całkiem szybki. - mówiąc to, nie zmieniając pozycji z pozycji siedzącej ruszył pełnym potencjałem jaki posiadał, by w przykucu tuż za nią dotknąć ją w ramię, oczywiście omijając pozostałe dzieciaki. To mogło być bardzo widowiskowe... - Teraz mi wierzysz? - zapytał pewny siebie z uśmieszkiem na ustach.