Zakład stolarski

[Seinaru]

Misja D
9/15 Znacie tą przypowieść o talentach? Nie każdy nadaje się do wszystkiego, a praca fizyczna i dźwiganie desek niewątpliwie nie były konikiem chłopca, który był jeszcze dzieckiem. Panowie stolarze prawdopodobnie przecenili jego krzepę i nie było możliwe, aby nie zawiedli się podczas pierwszego sprawdzianu. Teraz jednak do głosu zaczęły dochodzić inne, mniej oczywiste zdolności Kamiyo. Dotychczas nieporadny chłopiec z heblem w ręce czuł się jak z ulubioną zabawką i co najważniejsze, potrafił się nim posługiwać bez zupełnie podstawowych i prostych pytań. Wykonał jeden równy szlif, zaraz poprawił drugi raz i sam skontrolował swoją pracę, zanim pozwolił na to komuś innemu. Mukushi kiwnął głową, choć bez hurraoptymizmu. Chyba nie chciał chwalić dnia przed zachodem słońca, jednak nie miał też zamiaru kłamać i nie przyznać tego co było oczywiste.
- Dobra robota. To samo należy zrobić z resztą, a przynajmniej z tyloma ile zdążysz. Za godzinę będziemy mieli przerwę, więc teraz do pracy. - Poklepał go delikatnie po ramieniu i odszedł do swojej roboty, zostawiając Kamiyo i hebel samych.
- Może będą jeszcze z niego ludzie. - Usłyszał Ori za plecami, jak Mukushi mówił do Ryoto.

[Kamiyo Ori]

Jak skończył to zaczął uwalniać deskę z imadła i przekładać na drugą stronę. Był w pełeni skoncentrowany.
Raz, dwa, trzy, cztery...
Godzina! Tylko godzina czasu na zrobienie tego wszystkiego do przerwy. Biorąc pod uwagę ile zostało desek(sporo) i jak dokładny ma być jego szlif(nie bardzo) to na palcach przeliczyczył liczbę potencjalnych sekund potrzebnych na każdą deskę biorąc poprawkę na przenoszenie. W myślach odmierzał czas jaki był mu potrzebny na wykonanie tej czynności. Nie robił tego pierwszy raz specjalnie szybko, aby wartości były jak najbardziej przeciętnę. Szybko wyciągnął średnią czasu uwzględniając przekładanie desek w chwytaku i przenoszeniu ich na stertę obok. Założył, że tą stertę sam ma utworzyć, bowiem nie znalazł w pomieszczeniu innych wyheblowanych desek.

Piećdziesiąt siedem minut i trzynaście sekund później rozpoczął zamiatanie odrzuconego materiał na małą kupkę, aby nie utrudniały mu dalszej pracy. Sterta gładkich klocków była znacznie większa od szorstkich desek, a on zaraz miał mieć przerwę. Z czymkolwiek miało się to wiązać wyraźnie był gotów. Młodzieniec popatrzył na stertę surowego materiału i policzył głośno.
-Raz, dwa, trzy, cztery... - Każdą kolejną wskazywał palcem starając się nie stracić rachuby. - ...siedem i osiem. - Na palcach znów policzył sekundy i wyciągając swoją średnią to powinno mu zająć nie dłużej niż sześć minut i dwanaście sekund.
Ciekawe, czy ta przerwa jest obowiązkowa?

[Seinaru]

Misja D
11/15 Efekty pracy Kamiyo były bardzo zadowalające. Po wyheblowaniu tylu desek ile zdołał, mógł z dumą popatrzyć na to, czego dokonał przez ostatnią godzinę. Gdy po upływie prawie godziny do przerwy pozostało już naprawdę niewiele, Muukushi podszedł do niego ponownie, aby potwierdzić lub zaprzeczyć zadowoleniu młodzieńca.
- No zobaczmy... - Przyglądnął się wyheblowanym deseczkom, wziął nawet kilka do ręki i przesunął dłonią po powierzchni. Były bardzo dobrej jakości. Materiał był gładki, a wiórów po obróbce drewna stosunkowo niewiele. Doświadczony stolarz wiedział czego się spodziewać, więc i Mukushi z pewnością w głosie przyznał, że Kamiyo wywiązał się z powierzonego mu zadania.
- Solidna robota. Wygląda jakbyś robił to już nie pierwszy raz, hm? Czy się mylę? - Zagadnął do młodzieńca, po czym odłożył trzymaną w dłoni deskę.
- Tak czy siak, zasłużyłeś sobie na przerwę. Chodź, tata zawsze przygotowuje nam jakieś drugie śniadanie i przynosi tutaj do warsztatu, Ciebie na pewno też uwzględni. - Mężczyzna zachęcił Kamiyo i oboje odeszli w drugi kąt warsztatu, gdzie przy innym stole czekali już na nich Ryoto i Hazumi, a na stole pomiędzy nimi leżała taca z drugim śniadaniem. Miejsca wystarczy dla wszystkich, a po posiłku i krótkim odpoczynku trzeba będzie wracać do pracy.

[Kamiyo Ori]

-Tak, oczywiście. Bardzo chętnie nawet. - Zanim rozpoczął się jakiś proces myślowy, chłopak przystał na propozycje jedzenia. Ostatni czas był dość ubogi w posiłki dla niego i każda okazja, by nabrać energii do dalszego poprawnego fukncjonowania, była dla niego najwyższego priorytetu i nawet spadające statystyki jego desek na minute nie były wystarczającym argumentem, by odwlekać lub się nie zgodzić.
-Pierwszy raz korzystałem z hebla, proszę Pana, ale wcześniej już z drewnem pracowałem. - Strzepał z fartucha niewidoczny kurz po czym usiadł przy stoliku wpierw wzrokiem zjadając każdą potrawę po czym obserwował resztę męzczyzn i ich zachowanie. Widział wcześniej jak stado wilków dzieli się swym łupem i zawsze największe i najważniejsze osobniki sięgały po jedzenie pierwsze. Jako, że ta wykładnia była dla niego najbliższa prawdziwego "społeczeństwa" w jakim się znalazł, to kopiowanie tych wzorców było czymś na co naturalnie się zdecydował.
-Świetne macie tutaj narzędzia. - Dodał po chwili spogladając na naostrzone i naoliwione piły i dłuta w różnych częściach warsztatu.

[Seinaru]

Misja D
13/15 - No tak. Dobra narzędzia to podstawa. Bez nich nie dałoby się wykonać dobre pracy, haha! - Odpowiedział chłopcu Ryoto. Na przerwę zeszli wszyscy razem, więc było teraz chwila na poznanie się i choć Kamiyo mógł na pierwszy rzut oka wydawać się dziwny i nieco oderwany od "naszego" świata, to na pewno jeśli chciał, to potrafił być tak jak wszystkie inne dzieci w jego wieku.
Krótki odpoczynek trwał nie dłużej niż pół godziny. Wszyscy zdążyli zjeść, napić się i odetchnąć. Minęła już około połowa dnia ich pracy, lecz po przerwie mężczyźni nie zajmowali się już wyłącznie piłowaniem desek. Ryoto zabrał się za zbijanie i skręcanie jakiegoś biurka z szufladami, natomiast Mukushi oddał się bardziej twórczej pracy, rzeźbiąc kwiatowe ornamenty na powierzchni pięknie wykonanej skrzyni. W tym czasie dawali Oriemu drobne prace, które nie wymagały zbyt dużo myślenia i na pewno nie były już fizyczną harówą. Każdy dałby sobie z nimi radę, gdyby tylko ruszył głową i skupił się na tym, czego od niego w danej chwili wymagano.
Kilka godzin później stolarze odłożyli swoje narzędzia i wstali od wykonywanej pracy.
- Dobra, na dzisiaj tyle. Hej, trzeba jeszcze zamieść i posprzątać stanowiska. Każdy ma swój rewir, Tobie zostaje tamten kąt. - Mukushi wskazał ręką strefę, w okolicach składziku i miejsca, gdzie Ori heblował wcześniej deski.
- Gdy skończysz możesz iść do domu. Ale oczywiście zgłoś się po pieniądze. Dostaniesz tyle na ile zasłużyłeś. - Powiedział mężczyzna i razem z bratem zajęli się układaniem, zamiataniem i zabezpieczaniem.

[Kamiyo Ori]

Szczęśliwie się złożyło że zadania, które otrzymywał nie powodowały w nim zatrzymania się i zastanowienia nad każdą z czynności. Czy spowodowane było to typem zadania, czy też raczej faktem, że w końcu zaczęli tłumaczyć mu powoli "co", "gdzie" i "jak"? Nie wiadomo. Pewno były to oba czynniki i może coś jeszcze. Chłopak przestał się tak bardzo denerwować przy mężczyznach i łatwiej mu się było skupić na swojej pracy. Był na tyle efektywny, by móc pozwolić sobie na to, by podglądać pracę pozostałych stolarzy. Praca Ryoto zainteresowała go nieco, zwłaszcza metody łączenia desek bez użycia gwoździ. Jednak to czym się zajmował Mukishi najbardziej przykuło uwagę chłopca. Człowiek nie tylko miał spory talent do obróbki drewna, ale też świetne narzedzia - kilkanaście rylców ułożonych na stoliku przy jego miejscu pracy zamieniało się miejscami raz po raz z tym, który trzymał w ręce.

Podczas ciężkiej pracy czas zwykł płynąć dość szybko, ale musi się to wiązać z faktem, że lubi się swoją pracę lub też nie czeka się na sam jej koniec. W przypadku Oriego, niektóre rzeczy bardziej mu przypadły do gustu niż inne. Obróbka ze skrawaniem była ciekawa, ze względu na ważność precyzji. Sprzątanie też nie było złe, bowiem mógł efektywniej wykonywać inne prace. Zaś jeśli chodzi o oczekiwanie na sam jej koniec, to dzięki tej krótkiej, półgodzinnej przerwie był najedzony i napojony na tyle, by nie mieć najmniejszego powodu by czekać na sam jej koniec. I tym właśnie sposobem dotrwał do końca pierwszego swojego dnia pracy, machając miotełką po swojej ćwiartce zakładu. Kiedy wszystkie zadania zostały wypełnione i miał już wychodzić, zatrzymał się na pięcie i odwrócił do mężczyzn.
-Przepraszam Panów najmocniej, ale gdzie mam się zgłosić po wypłatę? - Ten mały szkopuł umknął mu przy początkowej rozmowie ze swoimi pracodawcami.

[Seinaru]

Misja D
15/15 Ostatecznie okazało się, że trafił swój na swego. Mimo że Kamiyo był w warsztacie dopiero pierwszy dzień, jego wcześniejsze doświadczenie pozwalało mu szybko odnaleźć się w kolejnych powierzanych mu zadaniach. Oczywiście, rodzeństwo zleceniodawców było pomocne i od momentu pierwszego zadania z noszeniem desek wyrażali się jasno i dosadnie, aby w poleceniach było jak najmniej miejsca na samodzielną interpretację. Pod koniec dnia można było powiedzieć, że zaczęli całkiem dobrze się rozumieć i nadawać na wspólnych falach, lecz gdy tylko zaczęło to do nich docierać, okazało się że dzień pracy już się skończył. Ostatnim zadaniem każdego z nich było właśnie posprzątanie własnego stanowiska pracy i tych, przy których dzisiaj dane było im pracować. Wtedy padło nieuniknione pytanie ze strony Kamiyo.
- Ah, nie musisz daleko szukać. Podejdź tutaj. - Rzekł Ryoto i sam skierował się w stronę z biurek, blisko miejsca gdzie wcześniej mieli przerwę na drugie śniadanie. Wysunął jedną szufladę i wyjął stamtąd nieco gotówki. Odliczył kilka banknotów i wręczył Kamiyo.
- Dziękujemy za dzisiaj i zapraszamy ponownie, gdy tylko będziemy mieli więcej pracy. Wypatruj naszych ogłoszeń. - Uśmiechnął się na koniec, a następnie razem z Mukushim pożegnali się i rozstali przed zamykanym warsztatem.

[Kamiyo Ori]

-Dziękuje Panom bardzo, na pewno się zgłoszę. - Uśmiechnął się, niemal nieskrępowany ich "ichniością". Ręcę i nogi go bolały od ciężkiej pracy, ale czuł też zadowolenie. Suma sumarum zrobił coś dla dobra społeczeństwa. Był właściwie funkcjonującym trybikiem w większym organizmie z którego nie mógł sobie przecież do końca zdawać sprawy. Ale wszystko to miało większy cel i w tym wypadku była to transakcja wiązana - usługa za twardą walutę. Zabrał banknoty i wsunął do rękawa swojej yukaty grzebiąc tam coś przez chwilkę. Rzucił wzrokiem jeszcze raz na warsztat, wszystkie dłuta, piły, noże i siekierki po czym skierował się do wyjścia i rozchodząc się z mężczyznami pomachał im jeszcze na pożegnanie.
No dobra. A teraz gdzie? - Po odwróceniu się na pięcie spojrzał na rozwidlenie dróg. I poszedł. Czort jeden wie gdzie.


z/t