Siedziba władzy

[Kisuke]

Azuma
"Wolność i niewola"
Wyprawa rangi C
33/28

Ich przygoda powoli chyliła się ku końcowi. Od początku wydawało się, że to co robią nie jest słuszne. Wydawać własnego człowieka wrogom. To oczywiste, że Ichigo nie mogło spotkać nic dobrego pod butem Kaminarich. A jednak polityka była tak ważną częścią, że taki ruch był konieczny. W tym wszystkim Azuma chciał po prostu zachować się po ludzku. Pomóc osobie w potrzebie, licząc na to, że poczuje się przez to lepiej. Tak przecież wypadało. Moralność nie pozwalała mu pozostawać obojętnym w takiej sytuacji. I zrobił to. Pozwolił Ichigo odejść. Teraz byli pewnie już w bezpiecznym miejscu, daleko od jurysdykcji Kaminari i Uchiha. A mimo tego, chłopak nie czuł się najlepiej. Dręczyło go poczucie winy. Dręczyło go całą ta sytuacja. I miał czas aby dokładnie ją sobie przemyśleć. W każdym najmniejszym fragmencie. Co z tej przygody wyniesie? Z całą pewnością była to solidna lekcja tego, że świat nie jest taki prosty. Nie dzieli się wyłącznie na dobrych i złych. Każde działanie ma swoje konsekwencje. Nawet takie, które są robione z dobroci serca, w dobrej wierze, aby kogoś ocalić.

-Wóz do magazynu, koniec odprowadźcie do stajni. Będą potrzebowały solidnego odpoczynku. A my...- Po dotarciu do miejsca z którego wyruszyli kilka dni temu, Kapitan natychmiast zaczął wydawać rozkazy, jednocześnie schodząc z konia. Wskazywał palcami w odpowiednie kierunki pokazując, gdzie jest magazyn, a gdzie stajnia. Potem jednak odwrócił się w stronę Akoraito. Wskazał na niego palcem i na chwilę urwał zdanie.
-A my mamy coś do załatwienia- Dokończył, gestem pospieszając chłopaka, aby za nim podążył.

Kapitan odwrócił się na pięcie i ruszył w kierunku budynku pod którym się znajdowali. Centrum administracji, tak ważna budowla i siedziba samej liderki klanu. Było tu jednak znacznie więcej pomieszczeń niż tylko jej gabinet. No i zdecydowanie nie kierowali się w stronę części budynku przypisanej Katsumi. Podążali do innego, znanego Azumie miejsca, pomieszczenia, gdzie pierwszy raz spotkał się z Kapitanem. Ich pierwsza rozmowa, teraz wydawać by się mogło tak odległa, była ciekawym wstępem do ich znajomości. Znajomość ta miała okazję już kilkukrotnie ewoluować i bardzo szybko się zmieniać. Ciężko powiedzieć w jakim stanie znajdowała się obecnie.
-Zadanie "wykonane", czy też właściwie skończone. Zajmę się papierologią i zdaniem raportu u Katsumi. To twoje wynagrodzenie. Jesteś wojny. Nie sądzę, żeby dodatkowe wyjaśnienia były potrzebne, ale w razie czego bądź gotowy, że możesz dostać pilne wezwanie- Po wejściu do swojego pomieszczenia i zamknięciu drzwi, Kapitan szybko usiadł za biurkiem i z jego szuflad coś wyciągnął. Kilka kawałków pergaminu oraz pióro, a następnie małą sakiewkę. Rzucił ją w kierunku młodzieńca, po czym zajął się wypisywaniem jakichś spraw związanych z, jak to określił, "skończonym zadaniem". Wyglądało na to, że to koniec tej podróży. Azuma był wolny i nawet oszczędzono mu konieczności tłumaczenia się z tego co zrobił. Kapitan, pomimo wielkiej niechęci, której można było do niego żywić za to jakie podejście czasami prezentował, to jednak w głębi duszy dbał o swoich ludzi. Nikt tego wprost tutaj nie przyzna, ale najwyraźniej weźmie on całą odpowiedzialność na siebie. Zwalniając ten ciężar z barków Azumy. O ile teraz ten nie poczuje się z tego powodu jeszcze gorzej, bo za jego występek może ucierpieć ktoś niewinny. Ktoś, kto także chciał postąpić słusznie.

Koniec

[Azuma]

Tak jak się spodziewał, strażnicy zostali odprawieni, a on wraz z dowódcą udał się do budynku siedziby władzy. Spodziewał się, że teraz udadzą się na spotkanie z Katsumi, albo innym wysoko postawionym urzędnikiem, który odnotuje ich niepowodzenie. Tak się jednak nie stało. Udali się z powrotem do gabinetu w którym zaczęła się ta cała "przygoda". Dowódca był bardzo dosadny w słowach, które niebawem padły. Młodzieniec był w pełni tego świadom.

- Oczywiście. Dziękuje i... raz jeszcze proszę... Proszę wybaczyć, że zawiodłem! - powiedział, a następnie wykonał głęboki pokłon w geście szacunku. Bo nawet w tym momencie mężczyzna - z dala od wścibskich oczu postronnych oczu - nie wyżył się na młodziku, tylko zachował spokój, wypłacił należny żołd, a następnie zajął się dopełnieniem formalności. Taka postawa dawała młodszemu Uchiha na prawdę wiele do myślenia. I choćby z tego względu, raz jeszcze poczuł się w obowiązku wyrazić ubolewanie nad swoją postawą. Mimo, że mężczyzna nie był wciąż świadom powagi czynów podjętych przed młodszego członka klanu...

Głęboko odetchnął po opuszczeniu gabinetu, na chwilę przystając za drzwiami. Zastanawiał się, czy od teraz podobne dylematy moralne będą mu stale towarzyszyć. Miał nadzieję, że nie, choć obawiał się, że to czcze marzenia. Jego rozważania zostały jednak nagle przerwane, gdy na końcu korytarza dostrzegł znajomą postać. - Kamiyo... Ori, tu? - Nie mógł się mylić, bo jeszcze parę tygodni temu, mieli okazję blisko współpracować. Sylwetka tego młodego ninja, specjalizującego się w sztuce medycznej była mu doskonale znana. W jego otoczeniu Uchiha dostrzegł dwie postaci - potężnego ninja i smukłą kobiet i choć najwyraźniej rozmawiali, nie oznaczało to że nie mógł się z nim przywitać i spróbować zamienić dwóch, trzech słów. - Może nawet jakoś się spotkać - entuzjastycznie pomyślał, zbliżając się do tej trójki.

- Ori-kun! Ty wciąż tutaj? Myślałem, że opuściiiii... Przepraszam! - zaraz krzyknął i wyprostował się na baczność, a potem pokłonił gdy okazało się, że bezpardonowo wtrącił się w rozmowę znajomego z nie kim innym jak... Katsumi Uchiha. Liderką jego klanu. Najważniejszą osobą w tej osadzie, a być może i prowincji. A już niewątpliwie najważniejszej w tym klanie. Towarzyszący tej dwójce rosły mężczyzna - Sentoki lub Kogo, akurat nikogo Azumie nie przypominał, ale i przed nim piętnastolatek wykonał gest skinięcia głową. Jego spojrzenie szybko przeniosło się z powrotem na Katsumi. Kobieta wyglądała inaczej. Miała krótko ścięte włosy, przez co Azuma właśnie jej nie poznał. Kiedyś popełniony przez niego nietakt w stosunku do Katsumi, spotkał się z jej naganą w gabinecie i wciąż czuły na tym punkcie, Azuma spodziewał się podobnego zachowania i teraz.

[Shoku]

Do skasowania

[Kamiyo Ori]

Wojna, której doświadczył, odcisnęła na nim swoje piętno. W przenośni, bo widział te wszystkie okrucieństwa, jak i dosłownie. Poparzenia na klatce piersiowej po przyjęciu kuli ognia „na klatę” były niezbyt chwalebną pamiątką. Jedyną skazą na ciele chłopaka, który ostatnie kilka lat głównie doświadczał luksusu złotej klatki, w której uwił sobie gniazdko. Nic więc dziwnego, że jak nadarzyła się okazja, aby z niej uciec, to z niej skorzystał.

Wolność niby odzyskał wcześniej, gdy drogi z Ogatą Tsuyoshim się rozeszły, ale w tamtym mieście wciąż czuł jego spojrzenie. Miał wrażenie, że coś wciąż krępowało mu ruchu. Do czasu. Jak opuścił najbogatsze miasto świata, to doświadczył na nowo tego, co było dla niego codziennością. Wolności, ale nie takiej zwykłej. W nowym, lepszym wydaniu. Wolności jako shinobi. Był w tym pewien paradoks, albowiem ninja byli zazwyczaj sługami, a nie wolnymi ludźmi. Służyli swoim rodom, swoim krajom. On nie miał tych ograniczeń, mógł w każdej chwili spakować mandżur i ruszyć dalej. Może niekoniecznie w kierunku wysp na wschodzie. Ani też kraju na północnym zachodzie. Ten na północy również mógł nie być specjalnie przyjazny dla medyka, który usiłował się nie wychylać. Zwłaszcza ludności napływowej z miasta kupców. W misjach brał udział w masce, a tam, gdzie jego twarz mogła błysnąć, to nie było komu tego opowiadać. Widocznie dyskusje z władzami Sogen nie zostały przeprowadzone prawidłowo przy odbiorze ostatniej nagrody, gdy nagle stał się popularną osobą. Na dodatek nie były to kręgi artystyczne Ryuuzaku no Taki. Dla odmiany.

Pytanie wybiło go z codziennego rytmu. Miał się właśnie udać na posiłek. Jajecznica z kiełbasą. Zasmakowała mu tutaj bardzo. Niby prosty przepis, ale można było uczynić z niego cuda, mając odpowiednie składniki. Tutaj ich nie brakowało. –Zawstydza mnie Pani, naprawdę niewiele tam uczyniłem. – Odezwał się do kobiety, lekko skłoniwszy się w jej kierunku. Jak rozumiał tego typu sugestie, świadczą raczej o dobrych intencjach rozmówcy. Nie było istotne, jak niedorzeczna była ta propozycja dla kogoś, kto niedawno zerwał z siebie jeden łańcuch. Czyżby jego szyja wyglądała na tyle samotnie bez niego? - Dziękuję bardzo za propozycję, będę musiał ją przemyśleć. – Lekcje etykiety jednak na coś się przydały. Mógł teraz stosunkowo swobodnie wycofać się rakiem i przejść do meritum, czyli poszukiwania zleceń dla medyków. Miał wrażenie, że stanął trochę w miejscu z nauką, choć doświadczenia wojenne były nieocenione w dalszym rozwoju jego kariery. – Myślałem raczej o tym, aby zasilić wasze służby medyczne podczas turnieju… - Zarzucił sugestią niczym tłustym robakiem na haczyku. Tylko czy złapie? On nie wiedział, dawno nie był na rybach.

Wtem z dobrze rozplanowanej, mentalnej partyjki shougi wybiła go dość znajoma postać znajomego wojownika. Dumnego reprezentanta klanu Uchiha. Nikogo innego jak Uchiha Anzou Azuma! Cóż mu pozostało w takiej sytuacji zrobić, jak nie uśmiechnąć się i lekko skłonić. A czy przejął się tym, że rozmawia z liderką całego regionu? Pewnie bardziej by się przejął, gdyby ją rozpoznał. Widział ją właściwie po raz pierwszy w życiu, natomiast w tym klanie ludzie byli do siebie diabelnie podobni…

[Shinsu]

Poprzedni temat: viewtopic.php?p=190895#p190895

Gdyby Shinsu miał opowiedzieć, jak wyglądał przebieg misji miałby z tym pewien problem. O ile bez problemu przypomniał by sobie, jak spotkał tych przypadkowych ludzi, z którymi zdecydował się wyruszyć, wypadek Matsu i przebieg walki, o tyle kompletnie nie mógłby pchnąć opowieści dalej. Ot - pokonali kilku przeciwników, przepytali jeńca i nagle film mu się urywał, by znowu pojawić się już w Sogen, gdy chłopak opuszczał siedzibę władzy po oddaniu misji i zabraniu wynagrodzenia. Nie do końca doszło do niego, co stało się z pozostałymi członkami drużyny, gdyż kierunku ich oddalenia się także nie zanotował. Jego uwagę w tej chwili skupiało zupełnie coś innego.

W trakcie walki Douhito zdał sobie sprawę z tego, że jego techniki wymagają bardzo dużo chakry i bez pomocy Oriegi miałby problem z jej dystrybucją. Zdecydował więc, że najbliższe treningi poświęci więc na polepszenie swojego zarządzania energią niezbędną do wykonywania technik, by w przyszłości nie dopuścić do podobnej sytuacji.

Następny temat: viewtopic.php?p=192148#p192148

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Post Fabularny Kamiyo Ori, Uchiha Azuma Jesień 392

Mężczyzna o surowej twarzy skrzyżował ręce na piersi, spoglądając na Azumę, który właśnie do nich podszedł. Azuma był trochę za młody, żeby znać wszystkie dramaty klanowe, szczególnie takie, które były szeptane po kątach, dlatego mógł nie kojarzyć mężczyzny. Mężczyzna też niekoniecznie wydawał się kojarzyć Azumę, ale spojrzeniem uznał jego obecność.

- Widzę, że będziesz chwilę zajęta. Będę już czekał na spotkaniu - powiedział mężczyzna, pochylił lekko do niej głowę, młodzieńców zaszczycił spojrzeniem i odszedł krokiem doświadczonego shinobiego. Twardo, ale cicho.

- Wieczne spotkanie, polityka, poważne zajęcia - westchnęła lekko kobieta, lekko kręcąc głowa, po czym ponownie spojrzała na Kamiyo. - Dobrze to sobie przemyśl, klan Uchiha dba o swoich shinobich, a ci z umiejętnościami medycznymi są szczególnie wysoko nagradzani. Azuma-kun na pewno to ci przyzna - dodała, przenosząc wzrok na Azumę.

Katsumi wyglądała nieco inaczej niż Azuma pamiętał. Nie dość, że ścięła swoje włosy, które były jej znakiem rozpoznawczym, to jeszcze wyglądała na bledszą i bardziej zmęczoną niż zwykle. Nie była ubrana ani w swój pancerz ninja ani w typowe dla niej minispódniczki oraz miała na sobie spodnie i koszulę w kopertę, przewiązaną w pasie. Wyglądała… starzej, poważniej. Na jej zwykle poważnej twarzy gościł teraz uprzejmy, ale nieco smutny uśmiech. Ktoś o bardzo dobrym wzroku mógłby dostrzec również jeden czy dwa siwe włosy wśród nadal pięknych, rudych włosów.

- O wilku mowa. Znasz się z Kamiyo Orim, Azuma-kun. Jak uważasz, czy uważasz, że ma on odpowiednie umiejętności, aby zasilić służby medyczne Kotei w czasie turnieju? - zapytała i czekała na odpowiedź.

[Azuma]

Azuma odniósł niemiłe wrażenie, że przeszkodził w ważnej rozmowie. Wzrok postawnego mężczyzny nie pozostawiał wątpliwości, a jego słowa zdawały się to potwierdzać. Szybko ich zostawił, ujawniając że jeszcze nie skończyli tej konwersacji, a kontynuowana będzie na oddzielnym spotkaniu. Katsumi zbyła jego słowa lekko, niemal żartobliwie, ale jej wygląd... zdecydowanie przeczył temu, żeby było jej lekko. Kobieta z wspomnień piętnastoletniego Uchihy wyglądała całkiem inaczej. Ten obraz rzeczywiście zmieniał się na przestrzeni miesięcy, w ciągu trwania stanu wojennego, ale teraz, gdy podpisany został rozejm... Uchiha Katsumi prezentowała się zdecydowanie najmniej korzystnie. Zaniepokoiło to Azumę.

- Podczas wspólnej misji zwiadowczej na wschodnim wybrzeżu, nie było sposobności do zaprezentowania większego zakresu z sztuki Iryojutsu - wyjaśnił, wspominając w tym momencie nieszczęśliwe skręcenie stawu skokowego jego kuzyna, Uchiha Matsu. Kamilo Oni rzeczywiście nim się wtedy zajął, ale skończyło się to jego zawróceniem z traktu i odesłaniem do Korei. Wtedy Azuma mógł też zobaczyć co w zakresie wiedzy medycznej, Ori na pewno potrafi. - Pokazał w trakcie tamtej misji jednak, że jest lojalnym członkiem zespołu. Lojalnym i odważnym - dodał, lekko skłaniając głową w geście szacunku. Mówiąc o odwadze, nie mógł mieć na myśli innego momentu jak ten, gdy staranował przeciwnika Azumy. Tym nieszczęsnym manewrem mało co, a skończyłoby się jego spopielenie. Na szczęście Azuma zachował wtedy zimną krew. Piętnastolatek ściągnął jednak brwi.

- Podczas turnieju? - zapytał, by zaraz wyjaśnić wszelkie niedomówienia - Nie było mnie przez parę dni w Kotei, właśnie wróciłem z nad granicy z Antai. O jakim turnieju mówiła Uchiha Katsumi? Ostatni turniej o jakim słyszał to ten z Watarimono, gdzie zresztą po raz pierwszy spotkał się z Orim. Zaskakujące jak przeznaczenie lubiło płatać figle na kroczonej drodze.

[Kamiyo Ori]

Negocjacje związane z pracą przy turnieju miały przebiegać prosto, ale oczywiście w życiu nie ma nic prostego. Zapytano go o jego umiejętności, a konkretniej spytano niespodziewanej osoby, która się tutaj pojawiła, jaką był jego kompan z ostatniej wyprawy zwiadowczej. Cóż, zwiadem to było właściwie tylko z nazwy, bo zostawili po sobie kratery w ziemi, a jeden z jego towarzyszy odciął głowę przeciwnika, by nabić ją na sterczącą w ziemi włócznie. Po prostu elegancja i klasa. Wybaczyli jednak tę wtopę, albowiem koleżka był nie tutejszy, a z dzikszych terenów zachodnich kontynentu. Miał dość radykalne poglądy na temat siania terroru podczas wojny, jako narzędzia przeciw swoim wrogom. Co jak co, ale nie można było mu odmówić skuteczności.

- Oczywiście, dobrze to przemyślę. – Odpowiedział swojej rozmówczyni, która wyraźnie była kimś ważnym w tej osadzie, bo miała swoich asystentów. Pewnie była jakimś regionalnym kierownikiem do spraw turnieju, czy czymś innym w tym stylu. Na pewno jednak była powiązana z działem zasobów ludzkich, bo już od pierwszej chwili rozmowy usiłowała go złapać w swoje sidła. A potem co? Niepłacone nadgodziny i umowa śmieciowa na okres próbny…

Opinia o nim wyrażona przez najmłodszego z członków niedawnej grupy uderzeniowej była bardziej niż pochlebna. Nawet za czasów, gdy pracował jako artysta, to nie otrzymywał tylu pochwał w jednym zdaniu. Jego dzieła? Jak najbardziej, ale on trzymał się raczej z tyłu. W związku z niewielką odpornością na takie słowa, to na jego bladym licu pojawiły się nieco czerwieńsze barwy na policzkach. Szybko odwrócił głowę od chłopaka, który tak bezpardonowo mówił mu takie rzeczy. Zajęło mu kilka chwil, zanim zdołał się uspokoić na tyle, by skomentować ocenę młodego Uchiha. – Tak jak mówi Azuma-san, nie miałem sposobności pokazać swoich umiejętności w boju, bo wyszliśmy z całego starcia bez szwanku. – Zatrzymał się na ostatnim słowie. Czy czasem nie zasugerował, że to była niby jego zasługa? Chyba robił się arogancki. – Znaczy się, ja miałem szczęście… - Szybko się poprawił, usiłując zamaskować potencjalne uchybienie. Jakby jego matka to widziała… To ktoś by klęczał na kaszy.

[Papyrus]

Post Fabularny Kamiyo Ori, Uchiha Azuma Jesień 392

- Ktoś by pomyślał, że wiadomości rozchodzą się szybciej, ale dobrze widzieć, że jesteś na tyle skupiony na swoich zadaniach, że nie słuchaniu plotek - mruknęła Katsumi. - Jeżeli jednak ręczysz za swojego towarzysza, to niech się zaciągnie. Dopilnuję, żebyś mógł dołączyć do wykwalifikowanego oddziału medycznego, który będzie się zajmował shinobi, a nie objedzonymi i opitymi bogaczami. Idź się nająć i powiedz, że jesteś z polecenia Katsumi oraz, że potem pokwituję to. Skierują cię w odpowiednie miejsce oraz poinformują o żołdzie. Azuma-kun, ty proszę ze mną do mojego gabinetu. Jestem pewna, że Kamiyo poczeka na ciebie, nie powinno zająć to dużo czasu.

Kobieta wskazała Kamiyo miejsce, gdzie miał iść się zaciągnąć jako najemnik w czasie turnieju i zostawiła go samego sobie, a Azumę poprosiła za sobą, do jej gabinetu.

Kamyio Ori

Tam, gdzie siedział urzędnik, który zaciągał najemników, była niewielka kolejka. Wieści o tym, że można było zarobić trochę się rozniosły po Sogen i wielu ludzi przybyło, aby móc potem wykarmić swoje rodziny. Większość z nich wyraźnie się do niczego nie nadawała - nie byli shinobi i nie byli w żadnych wypadku wyszkoleni w walce. Ale Sogen obecnie cierpiało na biedę i niewielką ilość żołnierzy i shinobich. Dodatkowo część chciała walczyć w turnieju, marząc o nagrodzie pieniężnej za wygrane walki.

Uchiha Azuma

Katsumi wpuściła go do gabinetu, gdzie usiadła za biurkiem, a jemu wskazała miejsce przed nim, żeby tam stanął. Gabinet kobiety się niemal nie zmienił, wyglądał cały czas tak, jak ostatnio. Nie licząc mokrej plamy w kącie na suficie. Nie była ona zbyt duża, nie kapało z niej, ale wprawne oko mogło ją dojrzeć i wzrok uciekał w jej stronę.

- Słowem wyjaśnienia, Ryuzaku sponsoruje Turniej Pokoju na cześć podpisania pokoju pomiędzy nami a naszymi najeźdźcami. Dlatego mogłeś zauważyć najemników, kupców i robotników, którzy wszystko przygotowują. Przybędą przedstawiciele wszystkich prowincji, więc… musimy ich odpowiednio ugościć. Termin zbiega się ze świętem zimowego przesilenia, więc będzie i festiwal i inne atrakcje. Wydarzenie pewnie byłoby ciekawe, gdyby nie okoliczności, w jakich jest obecnie Sogen - poinformowała Azumę Katsumi. Było to też coś, czego łatwo mógłby się dowiedzieć na ulicach Kotei, wcześniej czy później. - Ale zdaj mi relację ze swojej misji.

Kamyczku, jeżeli chcesz, jesteś wolny, z Azumą jeszcze mam do wymienienia kilka postów. Jeżeli chciesz dalej fabułkę - to też spoko, daj znać. Ze sceną możemy iść dalej.

[Azuma]

Mieli szczęście, albo umiejętności. Nie ulegało jednak wątpliwości, że z powodzeniem przeprowadzili misje zwiadowczą, która walnie przyczyniła się do odparcia agresji Cesarstwa Morskich Klifów na wschodnie wybrzeże Sogen. Te siły, które zostały wysłane wcześniej, nie były wystarczające do utrzymania i zabezpieczenia wybrzeża, co tez stratedzy Kotei skrzętnie wykorzystali, planując wielka kontrofensywę. Piętnastolatek mógł być z siebie - jak i z Kamilo - dumny.

- Zgódź się Ori-kun. Każdy medyk w Sogen będzie teraz na wagę złota - spróbował przekonać równolatka do pozostania z nimi. Uchiha szczerze wierzył, że Kotei teraz jak nigdy wcześniej, potrzebowało młodych, zdolnych i gotowych stanąć w słusznej sprawie ninja. Niedawne wydarzenia dobitnie pokazały, że dana sytuacja nigdy nie jest stała, może diametralnie się zmienić, a Ci którzy parają się tym zawodem... muszą być na to gotowi.

- O..oczywiście - nieco zaskoczony pożegnał się z Kamiyo po czym skierował z Katsumi w stronę jej gabinetu. Pomieszczenie nie zmieniło się od jego ostatnich odwiedzin. Wciąz znajdowało się tam biurko przy którym urzędowała Katsumi i przy którym po chwili zajęła swoje miejsce, wskazując młodzieńcowi na przeciwko miejsce, gdzie miał stanąć. Nauczony błędami przeszłości, Azumie tym razem nie przyszło do głowy usiąść, jeżeli z ust Katsumi nie padła taka propozycja. Mógł postać. Tak może nawet było i wygodniej.

- Rzeczywiście, po powrocie w osadzie panował większy rozgardiasz niż można by się w naszej sytuacji spodziewać - cicho mruknął, być może nawet bardziej do siebie, niż do liderki klanu. Shirei-kan słusznie zauważyła, że wydarzenie choć było niewątpliwie wielkim wydarzeniem, wydawało się też dla nich niezręcznym posunięciem. Oczywiście, mogli ugościć i pokazać się od jakiej najlepszej strony jako gospodarze takiej imprezy, ale Sogen było zniszczone. Do tego czasu nie zdołają wszystkiego odbudować. Te tłumy, podróżując licznymi traktami, będą mogli naocznie dostrzec jakie straty Uchiha ponieśli. Jakie zniszczenia zostały poniesione. Ile jeszcze gospodarstw a nawet całych wiosek, zostało do odbudowania. I zasiedlenia.

- To miłe z ich strony, Pani - stwierdził grzecznie i krótko, bo co miał więcej na ten temat powiedzieć. Tym wszystkim o czym powiedział miał się dzielić? A kim on był by się wymądrzać. O wielu rzeczach wciąż nie wiedział. Jego podejście do życia w wielu obszarach było także dość naiwne. Pytanie o jego misję, zadane przez Katsumi, właśnie o tym przypominało. - Misja... nie zakończyła się sukcesem... więzień nam uciekł. - Mówiąc to poczuł jak go palą policzki, ale zrobił wszystko co mógł by nie opuścić z tego wstydu głowy. Należało teraz zebrać to na co zasłużył. Niemniej pytanie było proste, więc należało na nie odpowiedzieć w pełni, a nie zdawkowo, dlatego po chwili rozwinął swoją odpowiedź.

- Sam więzień nie sprawiał problemów. Chyba to uśpiło czujność wszystkich. Wszystko zmierzało do jego spokojnego doprowadzenia do granicy z Antai i przekazania w ręce Kaminari, do czasu poprzedzającego spotkanie noclegu. W trakcie warty... zostałem ogłuszony. Gdy odzyskałem przytomność, okazało się, że podobny los spotkał połowę oddziału. Ktoś nas obserwował i wiedział kiedy zaatakować... - oznajmił, ponownie czując jak palą go policzka, ale tym razem już z innego powodu. Przez chwilę milczał, ale czuł że powinien to zrobić. - Przepraszam, zawiodłem.

[Papyrus]

Post Fabularny Uchiha Azuma Jesień 392

Katsumi, jeszcze przed chwilą dość neutralna, do Kamyio nawet bardzo miła, teraz spoważniała. Jej twarz pociemniała, kiedy lekko wyprostowała się na swoim krześle i złożyła przed sobą ręce. Widać było, że zbiera się do wypowiedzenia czegoś, co miało być bardzo ważne.

- Przykro mi, że tak doświadczonemu shinobiemu nie udało się wykonać prostej misji. Musisz zdawać sobie sprawę z tego, że tego typu porażki mają duże konsekwencje dla klanu, Kotei i całego Sogen. Jesteśmy po wojnie. Nie podpisaliśmy jeszcze pokoju. A teraz przychodzisz do mnie mówiąc, że cię ogłuszyli i więzień uciekł. Bardzo ciężko mi jest uwierzyć w to, że shinobi o takich umiejętnościach jak ty, dał się w nocy ogłuszyć na warcie. - Katsumi mówiła spokojnie, nawet nie zjadliwie, ale dobitnie, nie spuszczając swojego wzroku, z Azumy. Oczywiście, zauważyła, że policzki płoną mu ze wstydu. Czy może… - Nie mamy czasu ani zasobów, żeby wszcząć śledztwo. Rozumiem, że ty dołożyłeś wszelkich starań, żeby odnaleźć więźnia i osoby, które cię ogłuszyły.

- Twoje "przepraszam" na nic nam się nie zda. - Katsumi nie czekała na odpowiedź Azumy. Nie dawała mu dojść do głosu, jeżeli chciałby się wytłumaczyć. - Jak mówiłam, takie porażki mają duże konsekwencje. Niewywiązanie się z jakiegokolwiek postanowienia pokojowego, stawia nas nie tylko w złym świetle, ale również zmusza do podjęcia działań, które zapobiegną potencjalnej agresji. W tym wypadku musimy się zgodzić na warunek Kaminari, jakiego spełnić nie chcieliśmy. - Przerwała na chwilę, patrząc na Azumę poważnie. - Dziecko z naszego klanu zostanie przekazane klanowi Kaminari jako zakładnik oraz wychowanek.

- Zostajesz zawieszony w swoich obowiązkach. Nie dostaniesz w najbliższym czasie misji, które wyślą cię za Stolicę. Masz zakaz opuszczania Kotei. Przydzielam cię do nauki młodszych shinobichi. Przyjrzysz się tym dzieciom. Pomożesz wybrać dziecko, które zostanie przekazane Ukyo w czasie jego wizyty tutaj.

[Azuma]

Jeszcze na początku, gdy widział spokojną twarz Katsumi-dono, młody Uchiha myślał że cała sprawa rozejdzie się po kościach. Czym było w końcu zaginięcie jednego jeńca, jakiegoś ninja, kiedy jeszcze parę tygodni temu najemnicy albo ninja ginęli dziesiątkami, a może i setkami. Gdy jednak Uchiha Katsumi przemówiła, ton jej głosu był niewzruszony, a słowa karcące i wyrażające ogromną dezaprobatę. Słuchając tego, Uchiha w końcu uległ i spuścił wzrok. Nie trwało to jednak długo.

- Pani, proszę... Nie możemy...Nie róbmy tego... - był w szoku, gdy usłyszał że karą za jego przewinienia ma być oddanie w ręce Kaminari, dziecka z ich klanu. Nie mógł się pogodzić z taką myślą. Nie po tym jak słyszał co czyniono z jeńcami w Antai. - Tylko ja powinienem ponieść karę... To przeze mnie! - gorączkowo szukał słów, które mogłyby załagodzić stanowisko Katsumi, dać jej inną perspektywę. W tym momencie rodziło się w nim jednak coś jeszcze. Gniew.

- Dość krwi przelaliśmy. Daliśmy radę trzem narodom. Ten rozejm... pokój... Wygraliśmy tą wojnę. Nie pokonali nas! Nie powinniśmy ponosić takiej odpowiedzialności. W przeciwieństwie do władz Atsui nie... nie mordowaliśmy jeńców i teraz... teraz mamy za to ponosić konsekwencję? Bo jakiegoś nie upilnowaliśmy?!

Hamulce, a właściwie ich brak. Tama została przerwana, a wraz z nią z jego ust lał się potok słów, słusznych, nie słusznych, tych wszystkich które siedziały w jego głowie, a które do tej pory były skrzętnie trzymane w ryzach. Dowiedziawszy się o konsekwencjach, tego co miało spotkać jakieś niewinne dziecko, nie liczył się teraz z konsekwencjami dla siebie. Bo w e w n ę t r z n i e wiedział, że winę ponosi tylko on sam. To on zdecydował o udzieleniu pomocy Kim i Ichirou. Wtedy czuł, że czyni słusznie, ale gdyby wiedział...

Gdyby wiedział to nigdy nie podjąłby takiej decyzji.

[Papyrus]

Post Fabularny Uchiha Azuma Jesień 392

Katsumi była spokojna w czasie, kiedy Azumie puściły wszelkie hamulce i powiedział to, co myślał. Pozwoliła mu się wypowiedzieć, wyrzucić z siebie wszystko, co miał do mu leżało na sercu. Chociaż jej twarz była niewzruszona, rozumiała chłopaka, który był przed nią. Był młody, zdawał się mieć niezachwiany kompas moralny i jeszcze taki niewinny. Zaskoczyła go, ale musiał zrozumieć, że prędzej czy później okres ochronny musiał się skończyć, a świat musiał go doświadczyć.

Jakby wojna to było mało.

Zanim odpowiedziała, rzuciła okiem na plamę na suficie. Od tygodnia padało codziennie, a plama była większa niż ostatnio. Ciemniała. Może warto by przysłać kogoś, żeby to naprawił, ale z drugiej strony arena nie była jeszcze skończona. Gości nie miała podejmować tutaj. Jeszcze trochę…

- Usiądź, proszę - poleciła chłopakowi spokojnie, przenosząc wzrok na niego i wskazując krzesło naprzeciwko biurka. Poczekała aż chłopak to zrobi, odetchnie i będzie w stanie jej wysłuchać.

- Nie wygraliśmy tej wojny. Przetrwaliśmy. Ledwo. Widzisz w jakim stanie jest Sogen. Nie mamy już silnych oddziałów shinobich, nie mamy wojsk cywilnych. Poza Kotei panuje głód, a ci co zostali najchętniej uciekliby w inne, spokojniejsze rejony. To, że mamy rację, nie znaczy, że wyjdziemy ze wszystkiego zwycięsko. Wprost przeciwnie, spowodowało to, że jesteśmy w tak złej sytuacji. Nasi przeciwnicy są od nas silniejsi . Mają większe zasoby. Zrezygnowali, bo broniliśmy się zaciekle, a zbliżała się kolejna zima. Gdybyśmy dalej walczyli, ta część świata by wyginęła. Pozarzynalibyśmy się. Nie możemy sobie pozwolić na dalszą agresję. Nie mamy pieniędzy, nie mamy zasobów. A Kaminari tylko czekają na jakikolwiek błąd z naszej strony. A dziecko… Kaminari będą wiedzieli, że jeżeli wyślemy dziecko kogoś ważnego, nie będą musieli martwić się, że złamiemy postanowienia pokoju. A w ten sposób ich uspokoimy. Zrozum, im nie chodziło o tego konkretnego człowieka, im chodziło o to, żebyśmy my go złapali i przekazali.

Katsumi przerwała na chwilę patrząc na chłopaka przed sobą. Gdyby tylko mógł zostać taki, jaki był teraz. Jeżeli mogłaby zapewnić to wszystkim członkom jej klany. Stolicy. Kraju…

- Musisz to zrozumieć, że czasami nie ma miejsca na sentymenty lub dobre wybory. Czasami to, co słuszne powoduje ból i cierpienie. Ja podjęłam decyzję o ataku na Mur - Katsumi nagle się skrzywiła i zmarszczyła czoło. Otrząsnęła się jednak szybko. - Konsekwencja był atak na Sogen, bo Antai miało pretekst. I to nie jedyne konsekwencje, które poniosę. A jedną z nich jest to, że zawalając jedną misję - zmieniasz czyjeś życie. Musisz zacząć się z tym oswajać. Być może kiedyś będziesz na moim miejscu. I mam nadzieję, że ucząc się teraz, nie popełnisz moich błędów w przyszłości.

[Azuma]

Wybuch z jego strony choć gwałtowny, nie trwał długo. Wyrzucone słowa skutecznie wypalały gniew, ale to nie one były miały na to decydujący wpływ. To wewnętrzne przeświadczenie o tym, że to nie Katsumi jest temu winna, tylko on sam. Tą wiedzę posiadał i nie potrafił obarczać kogoś innego, swoją winą. Dlatego gniew szybko się wypalił, pozostawiając wewnętrzną żałość. Po kilku sekundach napiętej ciszy, usłuchał polecenia i usiadł choć dalej się nie odezwał. Wykorzystała to Uchiha Katsumi, która ponownie zabrała głos, ponownie przemawiając w sposób wyważony i rzeczowy. Azuma nie mógł jej nie wysłuchać.

- Ryuzaku no Taki na pewno by nas wsparło, już nam raz pomogli. Z pewnością zależy im na przywróceniu szlaków handlowych z Sogen i uniemożliwieniu Cesarstwu wejścia wgłąb kontynentu - zaczął, rozpaczliwie szukając argumentów tam, gdzie ich być może wcale nie było. Szukał w tym momencie jednak jakichkolwiek powodów oraz słów, które pozwoliłyby odżegnać Shirei-kan od wypowiedzianych wcześniej słów, odnoszących się do przekazania w ręce Kaminari, jednego z ich własnego klanu.

Katsumi jednak nie odpuszczała i kontynuowała swój wywód przyczynowo-skutkowy. Wspomniała wprost o ataku na mur, co Azuma skwitował mocniejszym ściśnięciem ust. Był tam. Na jego oczach życie straciła Hyuga Tamaki oraz Uchiha Ame. To te zdarzenie przyczyniło się do rozwoju jego Sharingana. Rozmawiał potem z kobieta o tym. Na te wspomnienia zacisnął mocniej dłonie na kolanach. Była to ważna lekcja. Ważna i bolesna. I tak jak powiedziała Katsumi, w jego odczuciu, to ona ponosiła odpowiedzialność za to co się tam wydarzyło. Piętnastolatek, jeszcze przed tymi zdarzeniami, bezkrytycznie i bezrefleksyjnie przystępował do takich poleceń. To co jednak go od tamtego czasu spotkało, spowodowało że się zmienił. Zaczął sam podejmować decyzję. I konsekwencję.

I dlatego tutaj się znalazł.

- Co teraz... - będzie, stanie się? Nie, to nie było najlepsze określenie, ale takiego wciąż nie miał - ...się wydarzy? Co czeka wysłanego tam Uchiha? - cicho zapytał. Już zrozumiał że nie jest w stanie wpłynąć na zmianę decyzji. Był tylko Akoraito. Do tego uziemionym w Kotei. Przemilczał opinię, że być może kiedyś zastąpi Katsumi i to on sam będzie musiał podejmować takie decyzje. Wątpił w to. Wiedział jednak, że dopóki będzie nieopierzonym Akoraito, jego zdanie będzie znaczyło tyle co nic.

[Papyrus]

Post Fabularny Uchiha Azuma Jesień 392

Wydawało się, że Azuma rozumie. Przynajmniej w jakiś sposób. Katsumi postanowiła jednak, być może robiąc błąd, uchylić przed Azumą rąbka tajemnicy.

  Ukryty tekst

Westchnęła głęboko. Wszystko miało się zmienić. Azuma mógł zrozumieć, dlaczego ścięła swoje długie włosy.

- Mówię ci to, żebyś wiedział. Jesteś jednym z najzdolniejszych shinobi twojego pokolenia. Musisz takie rzeczy wiedzieć, musisz się również nauczyć podejmowania trudnych decyzji. Oczywiście, chcę, żeby to zostało, przynajmniej na razie, między nami. Nie rozmawiaj o tym, nawet kiedy wrócisz do domu.


- Co do dziecka, będzie zakładnikiem Kaminari, prawdopodobnie jedna wychowają je na swojego shinobiego. Posiadanie Sharingana jest wielką przewagą. Mam nadzieję, że rozumiesz, jakie dziecko będziesz musiał wybrać.

  Ukryty tekst