Siedziba władzy

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
7/90

---

W siedzibie władzy jak i wokół niej był spory ruch, który momentami można było nazwać nawet zamieszaniem, jednakże wszystko było trzymane w ryzach. Przedstawiciele służb porządkowych dbali o to, by obcy najemnicy lub inni włóczędzy nie wkraczali do nieodpowiednich miejsc. Na nabory do wszelakich wojennych zleceń było wyznaczone odpowiednie miejsce, do którego od razu została pokierowana grupa śmiałków. Tam, jak już zostało wspomniane wcześniej, odprawiono nudne, ale konieczne dla klanu formalności. Zadanie, które bohaterowie chcieli podjąć, musiało być jednak bardzo istotne, ponieważ potraktowano ich ze sporym priorytetem. Zostali przyjęci poza kolejką, więc wyminęli dwójkę zniecierpliwionych, rosłych typków z dużymi mieczyskami na plecach, którzy pomruczeli z niezadowoleniem na to, że ominęła ich paczka chłystków. Formalności też zostały wypełnione bardzo szybko, więc o ile żaden z piątki nie uczynił niczego, co mogłoby budzić większe podejrzenia, to wszyscy a dość szybko zostali razem poprowadzeni do właściwego pomieszczenia. Tam, w czterech ścianach i we względnie poufnych warunkach mogli wreszcie przejść do sedna i wdrożyć się temat zlecenia.
Znaleźli się w gabinecie, na środku którego znajdowało się wielkie biurko, które mimo swojej masywności wydawało się uginać o stosu przeróżnych papierów. Za biurkiem siedział starszy mężczyzna o długich, czarnych włosach, cienkim wąsie i koziej bródce. Twarz miał przyozdobioną przez kilka blizn, a ci bardziej uważni śmiałkowie mogli dostrzec, że mężczyzna nie ma lewej dłoni. Wyglądał na weterana i to takiego po sporych przejściach. Być może to właśnie dlatego siedział teraz tutaj, a nie gdzieś na froncie. Oprócz niego w pomieszczeniu znajdował się jeszcze mający na oko z dwadzieścia lat chłopak o sterczącej na wszystkie strony świata, czarnej czuprynie. Stał znudzony w odległości paru kroków przed biurkiem weterana. Najwyraźniej na coś czekał.
Dziewczyna, która zaprowadziła grupę do gabinetu, podeszła do biurka i przekazała starszemu mężczyźnie dokumenty na temat tych, którzy właśnie pojawili się na miejscu. Zaraz potem wyszła, tym samym zostawiając weterana i szóstkę (bo razem ze znudzonym chłopaczyną) oczekującą na dalszy rozwój wydarzeń.
Brodaty mężczyzna przejrzał dokumenty, zaraz po tym przyjrzał się przybyłym, a kolejną chwilę później wyprostował się na krześle i odezwał niskim, surowym tonem głosu.
– Uchiha Tatsuzo, zwierzchnik misji zwiadowczej, na którą, jak widzę, się pisaliście – zaczął, przesuwając chłodnym spojrzeniem od lewej do prawej po szeregu zebranych kandydatów do zadania.
– Wojska Cesarstwa niespodziewanie przebiły się przez naszą flotę i wdarły na sogeńskie wybrzeże. Na tym w zasadzie kończy się nasza wiedza. Kontakt jest urwany. Główny front wojny jest na drugim krańcu prowincji, więc potrzebujemy już na teraz informacji, jakie zamiary mają ci przeklęci wyspiarze. Nie wiemy, czy będą ruszać dalej już zaraz, czy będą grać na zwłokę. Potrzebny jest zespół, który natychmiast ruszy w stronę wybrzeża i zdobędzie informacje o planach cesarskiej armii. To wy jesteście tym zespołem. Jeżeli macie wątpliwości, możecie opuścić gabinet w tym momencie.
Tutaj zrobił krótką przerwę, by upewnić się, że na ten wszystko jest jasne i wszyscy są zdeterminowani na tyle, by podjąć się wyznaczonego celu misji.
– Ruszycie w stronę wybrzeża i dotrzecie na tyle blisko terenów wroga, by zdobyć potrzebne informacje. Wody zajęte są przez ich flotę, a przybrzeżne wioski okupowane. Unikajcie największych osad, te na pewno będą silnie obsadzone. Całe wybrzeże na pewno jest patrolowane, a cesarstwo posiada świetnych zwiadowców, ale nie będą w stanie przypilnować całego terenu. Musicie być elastyczni i dostosować plan do sytuacji, znaleźć słaby punkt – w patrolach lub mniejszych, okupowanych osadach.
Potem sięgnął po mapę, którą miał rozłożoną przed sobą, zwinął ją w rulon i wyciągnął go w stronę posiadacza iglastej czupryny, który był już tutaj wcześniej. Tamten podszedł i odebrał podarunek.
– Mapa Sogen dla lepszej orientacji. Sugeruję dotrzeć do jednej ze skrajnych, niezajętych przez cesarstwo wiosek i potraktować ją jaką bazę wypadową do dalszej akcji. Podkreślę jeszcze raz, potrzebujemy przede wszystkim informacji, czy i kiedy wyspiarze zamierzają ruszać w głąb Sogen. Wszelkie pozostałe informacje związane z ich obecnością na sogeńskim wybrzeżu będą mile widziane.
Dał im czas do namysłu, a później podjął inny temat. Zwrócił się tutaj do trójki tutejszych. Trójki, bo aktualny posiadacz mapy też był członkiem rodu szczycącego się Sharinganem.
- Sawao, Matsu, Azuma, jesteście akolitami rodu Uchiha, misja dotyczy naszych ziem i naszej wojny, dlatego w przypadku braku jedności wewnątrz grupy wasze zdanie będzie decyzyjne. Sawao został wytypowany do tego zadania przeze mnie, jako że posiada umiejętności sprawdzające się w przesłuchaniach, jednak reszta będzie musiała uzupełniać jego braki bojowe.
Sawao westchnął cichutko, bo nie były to może największe pochlebstwa, jednak w obliczu tak poważnej misji nie było sensu głośno marudzić.
- Jeżeli macie pytania, to jest na to odpowiedni moment.

[Kamiyo Ori]

Wyglądało na to, że sytuacja rozwiązała się sama. Może trochę nie docenił członków tej debaty, skoro od razu zakładał, że bardziej ożywiona dyskusja może się zmienić w pole walki albo nawet gorzej. Nie miał za dużo doświadczenia w obcowaniu z innymi shinobi, którzy byli różni pod wieloma względami. Wygląd zewnętrzny to była jedynie wisienka na torcie. Przyciąga wzrok, ale nie zmienia smaku całego ciasta.

Droga do siedziby była dłuższa, niż się zapowiadała. W końcu tablica była położona tuż nieopodal. Jednak każdy miał chwilę, aby wtrącić swoje trzy grosze i dorzucić nieco życiowych rad. Zaczęło się od twórcy glinianych figurek, który z jednej strony przeprosił(sic!) za zignorowanie, a z drugiej zganił go za metodę jakiej użył, aby próbować rozładować to powstałe napięcie. To już było nieco bardziej znane traktowanie, więc Ori przez większość słów po prostu szedł ze spuszczoną głową. – Przepraszam, to się więcej nie powtórzy… - Dodał ledwo słyszalnym tonem. Jak widać wiele wyciągnął z tej lekcji. Jakieś pół metra dalej jednak wciął się jego znajomy towarzysz z ostatnich przepraw wojennych, który chyba powiedział tylko coś dla samego mówienia. Trudno było być niegotowym, skoro sam zainicjował pójście w stronę budynków pełnego lokalnych ważniaków. Może to była jakaś próba podniesienia go na duchu po niezbyt udanych metodach ingerencji w coś, co mogło być ogniskiem konfliktu w grupie? Tak, czy inaczej trzeba było chociaż dać do zrozumienia, że będzie usłyszał młodzieńca, a nie zignorował go zupełnie i zajął się swoim dniem. To przecież mogło z niego zrobić chama. Albo co gorsza, Douhito.

Bardzo szczęśliwie, że droga ta ciągnęła się w nieskończoność albo oni po prostu wlekli się w żółwim tempie, bowiem znalazł się czas jeszcze na dalsze pogaduszki. Ba! Mógłby wyrecytować cały almanach ludzkiej anatomii nie pomijając najmniejszej kosteczki, partii mięśni czy organów, a pewnie jeszcze by starczyło czasu na poruszenie połowy stworzeń z królestwa zwierząt. Trzeba było jednak korzystać z tego, co natura dała, więc ten odezwał się do najbliższego wiekiem ze zgromadzonych tutaj shinobi. – Możemy omówić te klany już w siedzibie? Wydaje mi się, że oni dysponują największą wiedzą na ich temat. – Lekka sugestia, wskazująca na to że Kamiyo jednak słuchał. Nie chciał wcześniej jednak uderzać w ten temat, bo mało co się dwóch mieszkańców Uniejowa nie pobiło na tle polityczno-etnicznym. Nic tak jednak nie jednoczy jak wspólny wróg, więc warto było do tego wrócić już w bardziej doinformowanym gronie, niż małe zbiorowisko użytkowników chakry, którzy z jakichś powodów zdecydowali się realizować wspólnie jedno zadanie. Niby większa szansa na to, że uda im się je wypełnić, nawet pomimo strat? Wolał jednak o tym nie myśleć. Jego rolą w tym wszystkim było właśnie ograniczenie potencjalnych zgonów do minimum. Przynajmniej po stronie, której walczył. Taka właśnie dola lekarzy na polu walki. Utrzymywać swoich morderców w świetnej kondycji, aby przeciwnicy mieli jak największe straty w ludziach. Czy nie czyniło to jego wszystkich działań równie moralnie poprawnych jak opowieści nowopoznanego kompana o czerwonych oczach? On jednak wolał nie rozmawiać na głos na temat swoich rozterek. Tutaj musiał się zgodzić z kompanem o nadmiernie dużej liczbie otworów gębowych – nie było powodów do pochwał. Wszystkie te działania, w których do tej pory brał były jedynie wyborami pomiędzy złym, a gorszym. Zaczynał nieco z nostalgią patrzeć na czas, gdy jedynymi trudnymi wyborami w jego życiu było to, co zje na obiad albo jaką następną księgę będzie czytał. Wszystko było kiedyś prostsze, to fakt.

W końcu jednak dotarli. Miejsce, które mogło być domem handlowym cechu wytwórców wachlarzy albo siedzibą klanu Uchiha. W tym wypadku to drugie. Jednak symbole klanu mogły nieco wprowadzać w błąd przyjezdnych z dalekich stron, którzy nie mieli za dużo pojęcia co i jak się tutaj reprezentuje. Kontrola i sprawdzenie dokumentów? Podejście trzecie dla chłopaka właściwie. Pierwsze przy przejściu granicy. Dzięki jego statusowi jako niezależnego konsultanta do spraw działań wojennych miał bardzo uproszczoną drogę. Region wręcz sobie mógł na nim świetnie oszczędzić, jakby ten miał nie wrócić z bitwy żywy. Kto niby miał się do nich zwrócić po jego ciało? Był sam jak palec na tym padole łez. Taki los. Dalej trzeba było podpisać lojalkę. Że nie zmieni się strony konfliktu podczas działania wojennego. Tutaj jednak dla strony lokalsów było znacznie gorzej. Brak powiązań z innymi nie bardzo mógł być wykorzystany w celach zapewnienia lojalności u siły najemnej. Dobrze jednak, że jego dotychczasowe działania nie kładły cienia na dalszy udział w działaniach wojennych. Póki co nie było zarzutów, nawet miał poręczenie od Matsu, który go nawet zaprosił do swojej posiadłości. Niby nic, ale takie małe cegiełki mogły być dobrym budulcem do dalszej współpracy, opartej o obustronne zaufanie. Oby tylko nikt nie wysyłał go na pewną śmierć, bo ta cudna relacja mogła się zakończyć z przytupem.

Gdy każdy już podpisał co miał podpisać i wylegitymował się, jak miał czym to ruszyli do głównego pomieszczenia na briefing. Szefostwo w gabinecie musiało być postawione w niezwykle niezręcznej sytuacji. Mężczyzna za stołem zapewne kiedyś powiedział, że nikt nie zaatakuje wybrzeża podczas wojny na zachodzie albo da sobie rękę uciąć. Jak widać był dość dobrym przykładem, dlaczego hazard nie popłaca i tylko ciężką pracą można było się dorobić majątku. Przedstawił się mu całkiem znajomo brzmiącym nazwiskiem i niezbyt popularnym imieniem.

Wpierw opowiadał o sytuacji. To co było wiadome, czyli niewiele. Ich rolą było w tym wszystkim uzyskanie odpowiedzi „co” i „jak”. Tak samo, jak i „kiedy”, które mogło być kluczowe dla dalszego powodzenia oblężenia Sogen. Czy zadowolą się samym wybrzeżem czy też raczej ruszą w głąb kontynentu. Partyjka shogi, która rozgrywała się pomiędzy przywódcami tych regionów była iście zabawą po ciemku, gdzie żadna strona nie widziała nawet twarzy przeciwnika. Oni mogli cokolwiek zmienić w tej kwestii.

Potem padły rozkazy. Co i jak powinno być wykonane, aby misja miała jak największą szanse powodzenia. Trzymać się na uboczu i usiłować znaleźć jakiś mało istotny punkt, gdzie natrafią na zamorskich najeźdźców. Tych trzeba było w odpowiedni sposób przesłuchać, by móc podjąć odpowiednie działania w najbliższym czasie. Póki co sytuacja była patowa, ale mogło się to bardzo szybko zmienić. Można było to odczuć w samej stolicy, gdzie miało się wrażenie, że zaraz coś wybuchnie. W najmniej odpowiednim momencie. Szarooki miał już zacząć temat w jaki to sposób mają wydobyć informacje z jeńców, ale stary wyga za biurkiem miał już gotową na to odpowiedź. Tym sposobem Pięciu Wspaniałych zamieniło się w Nienawistną Szóstkę. Nowa osoba do pilnowania, wcale by tak bardzo nie nadwyrężyła jego uwagi w ogniu walki. Mogli by w sumie dowalić ich jeszcze pięciu czy sześciu, najlepiej takich co byliby w stanie przyjąć na siebie cios, bo po reklamie, jaką mu zrobił Tatsuzo, to był on kolejnym słabym punktem w tej całej konstrukcji. Im dłużej o tym myślał, tym mniej miał w zasadzie ochotę brać udział w tym zadaniu. Słowo jednak się rzekło, papier się jednak podpisało. Droga wyjścia została odcięta. Została właściwie przed nim tylko sesja pytań i odpowiedzi, ale do niej już mógł wykazać się przygotowaniem i uderzyć w temat, który poruszył Azuma pod tablicą, jakieś sto tysięcy mil temu.

- Kamiyo Ori, mam pytanie odnośnie sił wroga. Jakimi dysponujemy informacjami o klanach Cesarstwa? – Krótko i wojskowo. Tak właśnie lubili. On wyjął z torby notesik z ołówkiem i otworzył na pustej stronie. Im więcej wiedzieli o wrogach, tym lepiej byli na nich przygotowani. Jego wiedza geograficzna zaś mówiła, że tamci raczej nie spodziewają się, by Samotni Wydmiarze współpracowali z atakowanym krajem tak daleko od gorących piasków pustyni. Ale czego oni mogli się spodziewać?

[Uchiha Matsu]

Matsu ruszył ze wszystkimi i szli równo do siedziby władz klanu Uchiha. Sam miał ten przybytek odwiedzić, przed tym jak poznał nowego kolegę Kamiyo Ori. On poniekąd przeszkodził mu w jego oryginalnych zamiarach, ale koniec końców, dał radę zainspirować go, do wzięcia w swoje ręce niebezpiecznej misji wojennej. A teraz, wraz z trzema innymi shinobi, ruszali w kolejną. Czarnowłosy nie wiedział jak będzie wyglądać ich zadanie dokładnie, ale miał swoje przemyślenia. Zdawał sobie sprawę, że front jest teraz w zupełnie innym miejscu i nie będzie można poświęcić więcej ludzi na przeszukanie wybrzeża. Ich cała flota została zmieciona z powierzchni ziemi, a w zasadzie morza. Był pełen gniewu, że Ci przeklęci, podstępni zjadacze ryb ośmielili się na taki ruch. Splunięcie prosto w twarz każdemu członkowi klanu i większości mieszkających na kontynencie.

Matsu przytrzymał drzwi i wszedł do środka jako drugi, zaraz za przewodnikiem z jego rodziny, który podszedł do nich z ofertą. Zobaczył kolejnego przełożonego, który wyjątkowo wyglądał na weterana wojennego. Pełnił funkcję odpowiadającą jego wyglądowi. Aczkolwiek był on zwierzchnikiem misji zwiadowczej, na którą mają udać się wszyscy zgromadzeni. No prawie wszyscy. Oprócz nich w pokoju znajdował się jeszcze jeden chłopak, którego włosy wymagały pomocy grzebienia. Szybko badając pokój mógł być spokojny, bo teraz dostaną pełną garść informacji, które potrzebne będą do wykonania misji.

Słuchał uważnie swojego zwierzchnika i zapamiętywał każdy szczegół. Jego pomysł z zajęciem jednej z przybrzeżnych osad jako bazę wypadową był genialny. Po jego wypowiedzi, Matsu postanowił się odezwać:
- Tak jest Tatuzo- san. Dopilnujemy tego, by dostarczyć jak najlepsze informacje z wybrzeża. Nie zawiedziemy.- skończył wypowiedź i na jego twarzy pojawił się mały uśmiech. To był taki szelmowski typ, który mógł oznaczać tylko jedno. Był on gotowy do podjęcia kolejnego zadania. Zdecydowany i zmotywowany, mający dużo większą grupę niż ostatnio. Powodzenie tej akcji zależało jednak na zgraniu się, przede wszystkim. Trzech klanowiczów Uchiha, dwóch wydmiarzy i medyk z Ryuzaku. Ta wystrzałowa kombinacja może dosłownie być zabójcza i taką nadzieję żywił czarnowłosy dwudziestolatek.

Po skończeniu swojej wypowiedzi obserwował resztę towarzystwa. Czy oni też są dobrze wychowani? Ciekawe jak walczą? A może są jeszcze lepsi od Azumy i jego samego? Te pytania i wiele innych krążyło po głowie Uchihy. Chciał, pragnął by tak właśnie było. By mógł się od nich czegoś nauczyć, by zobaczyć jak walczą ludzie z pustyni, lalkarze i ten z Douhito, kimkolwiek był. Krzyczeć na pewno umieli głośno, ale teraz będą musieli potwierdzić to czynami, w walce, na linii frontu. To będzie niezapomniana wyprawa, dla każdego z nich...

[Renkuro]

Renkuro wiedząc że bohatersko rozwiązał konflikt udał się w ciszy do siedziby władz gdzie wszedł do biurokratycznej machiny bez obaw o odrzucenie jego aplikacji. Zdawał sobie sprawę że Uchihą opłaca się zatrudnianie najmników. Jak pójdzie i wykona zadanie to super. Ale jak umrze podczas jego wykonywania to przecież nic nie stracą bo mu nie zapłacą, a wróg będzie miał kolejny kamyczek do ogródka który w połączeniu z innymi kamyczkami przyczyni się do zrobienia w ich szeregach takiego młynu że któraś misja na pewno się powiedzie. Więc czy był sens ich tak bardzo szczegółowo przepytywać? Raczej niezbyt, chociaż z drugiej strony jakaś ewidencja tego kto dla ciebie pracuje była zawsze dosyć istotną sprawą. Nie oceniając więc zwyczajów panującego klanu lalkarz posłusznie dotarł do bezrękiego mężczyzny który opowiedział im jak się ma sytuacja. Nie było to nic odkrywczego, dostali łomot na plaży i nikt nie wie co się dzieje, ale teraz przynajmniej zostało to oficjalnie potwierdzone.
Białowłosy w ciszy przyglądał się nowemu towarzyszowi i szybko w głowie przetworzył jak ma wyglądać kompozycja ich zespołu. Medyk i spec od przesłuchań w odwodzie, na pierwszej linii dwójka Uchiha wspierana lalkami i wybuchowymi tworami, a z tyłu on i dohido. Była za równo siła uderzeniowa, jak i osoby odpowiadające za eliminację wroga z dystansu i osoby odpowiedzialne za zadania specjalne inne niż walka. Całkiem sympatyczna drużyna można by rzec. Zdecydował się zadać dwa pytania, ale z pierwszym uprzedził go lekarz. Tak więc skupił się tylko na drugim.
-Jeżeli bierzemy speca od przesłuchań, a naszym zadaniem jest pozyskanie informacji, to rozumiem że pożądanym będzie wyszukanie jakiś słabszych oddziałów i ich zlikwidowanie w celu pozyskania jeńca z którego można wyciągnąć informację?
Jeśli tak, to oznacza że w zakresie ich zadań będzie nie tylko dokonanie zwiadu, ale też zniszczenie jakiegoś patrolu wroga, czy może nawet celowe sprowokowanie wysłania przez niego jakiegoś oddziału egzekucyjnego na który można zastawić pułapkę. I tak też misja nabierze charakteru bardziej bojowego, co na pewno było w smak lalkarzowi, specjaliście od zaprowadzania na polu bitwy nieporządku za pomocą swoich lalek które rozpraszały wrogów liczebnością.

[Azuma]

Po krótkiej wymianie ostrych słów, w końcu udało im się doprowadzić do porządku w oddziale. Chwilę później wszyscy potwierdzili zainteresowanie zleceniem i wspólnie ruszyli w stronę budynku. Do pokonania mieli kilkadziesiąt metrów, co jednak pozwalalo zamienić ze sobą parę zdań. Matsu był pierwszym, który to wykorzystał.

- Dziękuję Matsu-san, to miłe usłyszeć takie słowa uznania, szczególnie od bardziej doświadczonego shinobi - szczerym uśmiechem obdarzył kuzyna, skupiając się jednak zaraz na pytaniu. - To będzie… już rok? Tak.. - przez chwilę obstukiwal palcem swoją brodę w zadumie - Od roku, a Ty? - odwdzięczył się pytaniem, jednocześnie nie zdradzając że wciąż nie wiedział z shinobim o jakiej randze właśnie rozmawia.

Starszy kuzyn Azumy, nie był jedynym który chciał zamienić z nim parę słów. Gdy czternastolatek skończył odpowiadać dla Matsu, wtrącił się Ori. Wyraził zainteresowanie wcześniej ujawnionymi klanami z którymi najpewniej przyjdzie im się w tej zawierusze wojennej spotkać. Było to jak najbardziej zrozumiałe posunięcie ze strony równie młodego chłopaka, co on sam. Azuma kiwnął głowa. - Dobrze, w siedzibie - zgodził się, bo właśnie zamajaczył przed nimi budynek.

Azuma nie po raz pierwszy tutaj był. Tak jak poprzednio, trafił najpierw do większego pomieszczenia, gdzie musieli dopełnić wszystkich formalności. Te dotyczyły szczególnie najemników, którzy musieli zadeklarować rezygnację z roszczeń w przypadku doznania jakichkolwiek obrażeń, nie wspominając już o bardzo prawdopodobnych ubytkach w ciele bądź nawet śmierci. Gdy tylko to załatwili i zostali skierowani do właściwego pomieszczenia, szybko się przekonali, że utrata kończyny wcale nie było przesadzonym ostrzeżeniem.

- Hai! - krótko potwierdził gdy dowódca podsumował ich przybycie, zainteresowaniem uczestnictwa w rozpoznaniu zamiarów wroga. Tatsuzo szybko przeszedł do konkretów. Wyjawił że mają za cel obrać bardziej postronna osadę w której spróbują pojmać osoby, które mogą znać dalsze plany ofensywy sił Cesarstwa na terytorium Sogen. Z deklaracji zwierzchnika jasno wynikało, że te informacje są dla włodarzy Sogen priorytetem. Młody Uchiha z powagą pokiwał głowa. Jak na razie, wszystko było zrozumiałe.

- Sawao-san, cieszę się na naszą współpracę. Obiecuję nie zawieść! - zadeklarował, chcąc uciąć możliwe spekulacje u zwierzchnika i Sawao, że jest być może za młody żeby zrozumieć, to co tu się działo. Jednocześnie bardzo czternastolatka cieszyli to, że będą mieli w swoich szeregach biegła osobę w przesłuchaniach. Sam w pierwszej chwili poczuł obawy, że wszelką wiedzę będą musieli wyciągać siłowo. Wiedział że miałby z tym duży problem...

Inni wykorzystali chwilę i też zdecydowali się zabrać głos. Pierwszy Ori, który jak wcześniej oznajmił, tak teraz postanowił spytać o wroga - a właściwie o to z kim przyjdzie im się zmierzyć. Azuma posiadał początkowa wiedzę o klanach Morskich Klifów, więc z uwagą zamierzał się przysłuchiwać. Jako drugi pytanie zadał Renkuro, który swoim pytaniem podsunął konfrontacyjne rozwiązanie. Bezpośrednie starcie z oddziałem mogło jednak w tym przypadku zadziałać na ich korzyść, gdyż pozwalalo ukryć zaginięcie ninja, którzy mieliby ich drużynie służyć za źródło informacji. Wtedy… przeciwnik być może nie zdecydowałby się na modyfikację planów.

[Shinsu]

W drodze do siedziby, drużyna zamieniała ze sobą ostatnie uwagi przed oficjalną częścią spotkania, to jest odprawą na misję, która szczęśliwie miała się odbyć. Jak się okazuje mimo niewielkiej odległości od tablicy, zdawało by się raptem kilkudziesięciu metrów pretendenci do miana jeży po spotkaniu z łucznikami Ranmaru przeciwnika znaleźli całkiem sporo czasu na rozmowy. Szczególnym zaś zainteresowaniem cieszył się, ignorowany wcześniej przez tych samych ludzi. Kamiyo Ori. Również Shinsu zamienił z nim kilka zdań... no i reakcja chłopca była ewidentnym przykładem tego, co oznacza nie rozumienie co się do Ciebie mówi. Reakcja, jaką zaprezentował była wręcz czymś przeciwnym do tego, do czego Douhito chciał go zachęcić. Shinsu już tego nie skomentował, jego wrażenie na temat osobowości Oriego tylko się potwierdziły - "Oj, ciężko będzie miał w życiu z taką postawą" - pomyślał jedynie. Chłopakowi potrzebny jest jakiś mentor, który nauczyłby go, jak powinien zachowywać się dorosły człowiek, ale Shinsu nie miał ochoty bawić się w takie rzeczy. Starczy, że dał mu radę, o którą nikt nie pytał.

Sam pobyt w siedzibie władzy rodu Uchiha nie przyniósł nic zaskakującego - musieli podać swoje personalia, przejść swoistą rejestrację... zapisy... zapisy... czy coś w ten deseń. Dopiero, gdy papiery były powypełniane, a urzędnicy przekonali się, że mają do czynienia z grupą shinobich a nie artystów nowoczesnych urządzających sobie happening z udziałem ciężko pracujących ludzi cała grupa przeszła do innego pomieszczenia, gdzie wzięli udział w odprawie. Bardzo krótkiej, bo w sumie poza przedstawieniem celu misji nie dowiedzieli się niczego. Co w przypadku misji zwiadowczej w zasadzie było do przewidzenia. Gdyby Uchiha posiadali informacje pomocne w tej misji, to w zasadzie nie musieliby jej organizować... taki mały paradoks.

Po części prezentacyjnej ekipa przeszła do pytań. Ori wyciągnął kajecik i niczym pilny uczeń w szkółce niedzielnej postanowił zanotować wszystko, co uda mu się dowiedzieć. Shinsu szacował, że całość notatki zmieści się na 1 stronie. Podejrzewał, że nawet nie na całej. I to pod warunkiem pisania wielkimi literami. Takimi w czcionce rozmiaru 32. Ale może się zdziwi i jednak Uchiha będą w stanie przekazać rzeczowych informacji, pod tym względem musiał się przyznać Oriemu rację - spytać warto. W końcu kto pyta, nie błądzi. Choć z tym ostatnim to gdzieś na skraju pamięci kołatało się Shinsu'owi wspomnienie, jak spytał miejscowego o drogę i potem się zgubił...

Członkowie rodu Uchiha, Azuma i Matsu, wykazali jedynie pełną gotowość do wypełnienia misji. Żadnych pytań. Żadnych wątpliwości. Żadnych skrupułów... a nie, to ostatnie to domena Renkura, która po raz kolejny dała o sobie znać. Zadał jedno pytanie, a w nim od razu zamieścił aluzję do napadania i zabijania przeciwników. Niby trzeba się liczyć z kontaktem, ale rozpoczynanie misji zwiadowczej z zamiarem podejmowania walki z wrogim oddziałem frontowym była przynajmniej dziwna. Uprowadzenie kogoś to jedno, ale podejmowanie bitwy... w PIĘĆ osób. Niedaleko głównych sił przeciwnika... Niemniej Douhito postanowił nie komentować. Ani postawy rodzimych ninja, którzy nawet się nie zastanawiali czy aby nie potrzebują jakiś dodatkowych informacji, ani lalkarza, który chyba nie szedł na zwiad, a na jakieś nietypowe safari.

Z drugiej strony, zastanawiając się nad pytaniem Ayatsuriego Shinsu doszedł do wniosku, że pytanie o zakres kompetencji i dozwolonych działań nie był wcale taki głupi, dlatego też postanowił zadać swoje pytanie - "Gdyby nadarzyła nam się jakaś okazja do działania przeciw cesarskim. Możliwość jakiejś dywersji, albo wręcz przeciwnie, zdobycie informacji wiązałoby się najpewniej z pojmaniem któregoś z nas. Jakie powinniśmy mieć priorytety? Mamy unikać wykrycia, czy wręcz przeciwnie, jeśli będzie okazja to mamy działać. I czy ważniejsze jest pozyskać informacje, czy nie dać cesarskim szansy na wydobycie jakiś informacji od nas?"

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
13/90

---

Misje zwiadowcze z reguły cechowały się tym, że zawierały sporo niewiadomych. Zlecenie postawione przed szóstką bohaterów nie stanowiło wyjątku. Wiedza Sogeńczyków na temat zamiarów cesarstwa była praktycznie zerowa, a kontakt z wybrzeżem został całkowicie urwany. Nic więc dziwnego, że w szeregach Uchiha pojawił się spory niepokój, skoro nie wiedzieli, czy i kiedy cesarska armia ruszy w głąb ich prowincji, czy zadowoli się jedyne wybrzeżem. Tatsuzo starał się przygotować drużynę na tyle, na ile mógł, jednak z pustego to i pewnie Mędrzec Sześciu Ścieżek nie mógłby nalać.
– Damy z siebie wszystko – odpowiedział Sawao na krzepiące słowa Azumy, po czym skinął głową do młodszego krewniaka. Szybciutko postawą wrócił do pionu, a myślami do sedna sprawy, chociaż sam nie wychodził przed szereg i raczej w milczeniu przysłuchiwał się dalszym rozmowom.
Kamiyo jako pierwszy wyszedł z pytaniem, bardzo słusznym swoją drogą, na co stary weteran westchnął ciężko z posępną miną. Chyba nie miał zbyt wesołej nowiny.
– Wyspiarze od lat byli zajęci samymi sobą, nie mieliśmy z nimi za wiele kontaktów. Wiem tylko o jednym klanie, Hōzuki, których rozpoznać można po ostrych zębach i zdolności zamiany ciała w wodę.
Renkuro z kolei w międzyczasie dodał dwa do dwóch i wyciągnął wnioski co do powodu wciągnięcia do zespołu szóstego członka. Na podzielenie się nimi na głos dowódca kiwnął przytakująca.
– Dobrze kombinujesz. Moglibyście przekraść się lub wniknąć w szeregi wroga, podsłuchać rozmowy albo przejąć pisemne wytyczne, co wymagałoby bardzo solidnie przeprowadzonej akcji szpiegowskiej. Jest to jakaś opcja. Gdybyście jednak natrafili na żołnierza cesarstwa, moglibyście wyciągnąć informacje bezpośrednio od niego. Wyspiarze to jednak zahartowani wojownicy, przesłuchanie takiego nie byłoby łatwe, stąd obecność Sawao.
Niedługo później uwaga przeniosła się na kolejna najemnika z Samotnych Wydm. Tatsuzo pogładził się sprawną dłonią po brodzie, przez krótki moment analizując pytanie zadane przez Shinsu.
– Nikt nie chce waszej porażki ani tym bardziej straty. Pamiętajcie, jesteście oddziałem zwiadowczym, nie grupą uderzeniową. Nie wdawajcie się niepotrzebne batalie, bo musicie brać pod uwagę, że jesteście zdani na siebie i nie otrzymacie posiłków. Stąd odradzam zbliżanie się do największych, lepiej strzeżonych osad. Jeżeli ściągniecie na siebie zbyt dużą uwagę na okupowanym terenie, lepiej się wycofajcie. Walka tylko wtedy, gdy to konieczne, i najlepiej po to, żeby zdobyć potrzebne informacje. A co do waszych informacji... Nic, co tu się dowiedzieliście, nie jest kluczowe, ale to nie powód, by dopuszczać do sytuacji, w której tamci będą wyciągać informacje od was - skończył przydługawe wyjaśnienia, a następnie sięgnął po kubek wody, by zwilżyć usta i gardło. Dał tym samym czas zespołowi na przetrawienie kolejnych informacji i być może zadanie przemyślenie kolejnych pytań. Jeżeli jeszcze jakieś się pojawiły, warto było je zadać.
- Nie musze wspominać, że wyruszać powinniście już teraz? Prowiant na podróż otrzymacie przy wyjściu.

Co do informacji o klanach - przekazałem tyle, ile mi pozwolono.

[Kamiyo Ori]

Dobrze się stało, że wystrzelił ze swoim pytaniem jako pierwszy. Rozpoznanie wroga po wyglądzie i umiejętnościach jest bardzo istotny, chociażby do poprawnej ich identyfikacji. Na wolnej stronie notesiku zakreślił sobie fragment związany z klanem Hōzuki, jako tym który ma ostre zęby i zamienia się w wodę? Niezbyt to dobrze wróżyło ognistym temperamentom z rządzącego tu klanu, bo tacy wojownicy każdą częścią ciała byli w stanie zgasić ich zapał. Dodatkowo, skoro już otworzył swój almanach wiedzy o różnych i podłużnych grupkach świata shinobi, to uzupełnił również wpisy o Ayatsuri i Douhito. Wciąż miał w pamięci, o tym jak rozmawiali o swoich zdolnościach i starał się wyekstrahować z ich swobodnej konwersacji o zdolnościach samą esencje i istotę ich mocy. Po dodaniu stosownych słów po przecinku zamknął notesik i włożył go sobie z powrotem do torby. Może będzie jeszcze okazja dowiedzieć się o tym, czy o innym klanie przy okazji, ale teraz czekała go już reszta briefingu.

Ah, cóż za pokrzepiająca scena. Uchiha raczej nie byli skorzy do zadawania pytań, ale do patriotycznych zawołań, które miały chyba tylko na celu zwiększenie ich motywacji. Na osoby z zewnątrz, takie jak Ori działało to jednak zgoła odmiennie. Chłopak aż wzdrygnął się na nagłe zawołanie każdego z nich, nawet tego trzeciego, który dołączył do nich jako specjalista od przesłuchań. Długo nie trzeba było czekać, aby jego wyobraźnia zaczęła aktywnie działać jak mogła wyglądać jego praca. Dużo ostrych narzędzi. Metalowa rama. Przypiekanie ogniem. No do wyboru do koloru. Czyli poza piątką zwiadowców miałby jeszcze dbać, by potencjalny więzień cieszył się jak najdłuższym żywotem? Przynajmniej do czasu, gdy sypnie wszystko i wszystkich. A potem się go pozbędą robiąc kolejną kreskę na ich własnej liście mordów. Aż trochę zbladł, ale nie było to tak bardzo zauważalne. Karnacje miał dosyć jasną, a uwaga wszystkich była raczej skupiona na oficerze i jego przydupasie od zadawania pytań.

Jakoś nie zaskoczyło go pytanie Renkuro o siłowe rozwiązanie tego problemu. Miał wrażenie, że lalkarz nie za bardzo lubił się z subtelnością, tylko wolał proste i sprawdzone metody. W tym konkretnym wypadku – siłowe. Była w tym jakaś metoda pozyskania informacji, ale biorąc pod uwagę, że ich celem miały być raczej pomniejsze patrole, a nie główne siły to raczej taki zwykły pionek niewiele mógł wiedzieć co siedzi w głowie generała. Możliwe nawet, że takiemu ktoś nawkłada do głowy jakichś głupstw, tak aby dokonać dezinformacji na wrogu, gdyby ten się przypadkiem dostał w jego ręce. Wydawało się to być najbardziej logicznym działaniem, jakie mógł przeprowadzić sprawny dowódca. Jednak nie była to gra w shōgi, pomiędzy dwoma wytrawnymi graczami. To była wojna. Zbyt wielki chaos, by objąć umysłem. Zresztą ludzie w większości to idioci. Niektórzy nie potrafili nawet na palcach policzyć do dziesięciu, a co dopiero wprowadzać jakieś akcje kontrwywiadowcze na wielu płaszczyznach, w celu prostej dezinformacji. W pamięci jednak zanotował, że jeden cel przesłuchania może być niewystarczający, aby uzyskać rzetelną wiedzę. Trzeba będzie się posilić na wiele źródeł informacji, o zgrozo. Pacynkarz chyba już nie mógł się już tego doczekać.

Słowa ostatniego z najemnej siły pochodzącej z regionów pokrytych piaskiem były w sumie dość istotne, ale bardzo łatwo się szło domyślić co trzeba było zrobić. Wykrycie było bardzo złym pomysłem, zwłaszcza że w przeciwieństwie do nich oni mogli liczyć na posiłki. Jeśli chodzi o priorytety, to domyślał się, że Matsu raczej będzie walczył do ostatniej kropli krwi. Czy Azuma i Sawao wykazywali się podobnym patriotyzmem co jego dawny kompan? Tego nie wiedział. Jeszcze. On jednak przyszedł tutaj ratować życia i jeśli od niego to będzie zależało, to będzie priorytetyzował ich przeżycie. W końcu póki żyją, to będzie w stanie ich poskładać do kupy. A potem najwyżej spróbują jeszcze raz. Może w sumie warto pomyśleć o jakimś planie B zawczasu? Pomysł wart rozważenia.

- Dziękuje za odpowiedzi. Tak zrobię. – Wypowiedziałby się w sumie za resztę grupy, gdyby nie fakt, że w jego głowie reprezentowanie ich wszystkich bez pytania było aktem tak dalekim od porządnego wychowania, że nigdy by się na to nie porwał. Był gotów do opuszczenia biura, ale też nie widziało mu się specjalnie byciem tym pierwszym, który się tego podejmie. Najbezpieczniejsza pozycja była w środku, więc on patrzył w kierunku jego znajomych, czarnowłosych kompanów, którzy należeli do kasty rządzącej w tym mieście.

[Azuma]

Kamiyo Ori w końcu znalazł swoją szansę i mógł zadac pytanie. Bardzo istotne, bo dotyczyło wrogów z jakimi przyjdzie im się zmierzyć. Azuma liczył na to, że uzupełni swoją wiedzę, ale jakie było jego zaskoczenie, gdy tylko usłyszał krótką wzmiankę o Hozuki. Ani słowa o klanie Yuki, ani Ranmaru. Młody Uchiha nie tylko był zaskoczony, ale i rozczarowany wiedzą zwierzchnika ich misji. Czy to wynikało z ignorancji, czy też z faktycznej niewiedzy dowództwa? Czternastolatek spojrzał na pozostałych, czy i u nich zasłyszana odpowiedź wywarła taki efekt.

- Prócz Hozukich, w szeregach wyspiarzy możemy natknąć się na przedstawicieli klanu Yuki i Ranmaru - wtrącił być może mało skromnie, ale uznał że to nie był czas na niepotrzebne kurtuazje. Dowódca też mógł na tym zyskać - przy spotkaniu z kolejnymi ninja, będzie mógł podać już więcej informacji. Ponadto… Azuma w ten sposób mógł zyskać w oczach pozostałych członków szybko sformowanej drużyny. - Ci pierwsi posługują się żywiołem lodu, z kolei Ranmaru… podobno posiadają doujutsu, które pozwala im spoglądać na znaczne odległości

Tatsuzo odniósł się także do wypowiedzi dwóch przedstawicieli ziem pustyni. Zauważył że próba porwania i działania w sposób skrytobójczy, wydaje się lepszym rozwiązaniem niż otwarta konfrontacja. Ich oddział nie mógł liczyć na żadne wsparcie. Poza Sawao. I prowiantem. Dowódca zauważył, że również nie powinni dłużej zwlekac z podjęciem się zadania. Azuma czuł narastającą presję i właściwie było to całkowicie zrozumiałe. Każda godzina to była godzina niewiedzy i godzina w prezencie dla wroga, który mógł dalej rozstawiać swoje figury na planszy.

- Myślę, że wszelkie szczegóły dogramy już w drodze. Musimy przygotować kilka scenariuszy. I zastanowić się, kiedy rozdzielić. Pamiętajcie o Ranmaru... Większa grupa szybciej zostanie zauważona - napomknął, sugerując poniekąd jeszcze inne rozwiązanie. Podział na mniejsze oddziały. Jego zdaniem najłatwiej by było wykonać zadanie, gdyby jeden oddziały narobił zamieszania, a drugi w tym czasie spróbował schwytać "informatora". Ci drudzy, mieliby dla swoich działań dobrą zasłonę dymną.

[Uchiha Matsu]

Matsu słuchając uważnie swoich przełożonych jak i przedmówców zastanawiał się nad strategią tejże jak bardzo ważnej misji. Nie było mowy o porażce, ale niektóre z wymienionych rodzajów przeciwników będą sprawiać ogromne kłopoty. Dwudziestolatek nie chcąc wzbudzać niepotrzebnej paniki przed wyruszeniem myślał w ciszy. Hozuki- shinobi zmieniający się w wodę przy każdym uderzeniu. Tutaj nie wchodzi w grę żadna z broni miotanych czy też katana, którą miał zamocowaną na plecach. Jedynie silne ataki żywiołowe będą tutaj skuteczne. To i oczywiście genjutsu. Klął teraz sam na siebie, że nie operował tą dziedziną w należytym stopniu. Owszem, znał podstawy, jednak to nie dawało mu żadnej przewagi. Nie w misji o takim znaczeniu. Tutaj już można było mówić o stopniu zagrożenia typu B. Nie wiedział, na jakie oddziały akurat trafią, a jest duże prawdopodobieństwo, że będą to silni shinobi. Na czele nikt nie rzuca barachła i raczej starają się wysyłać elity. Kolejny klan to Yuki. Lód to ich kekkei genkai. Z pozoru proste rozwiązanie- katon. Silny katon powinien zlikwidować ten żywioł. Jednak mogą mieć asa w rękawie, lub poziom ich dziedziny mógł przewyższać o wiele ich umiejętności. Najbardziej jednak przejmował go inny klan, a mianowicie Ranmaru. Ich oczy, które wspomniał Azuma, mogą przejrzeć dalekie odległości, uniemożliwi im zaatakowanie z nienacka. Stracą element zaskoczenia, który był kluczowy w takiej misji. Rozdzielenie się na dwie grupy uderzeniowe nie byłoby tutaj złym pomysłem. Jednak nie mogą oddalać się oni zbyt daleko od siebie. Nie wiedział jak dokładnie podzielić ich ekipę na dwie, równie dobre i równie zgrane formacje. Postanowił odezwać się w końcu po długich przemyśleniach.


- Najwięcej problemu sprawi nam klan Ranmaru- oznajmił to, co było już oczywiste, jednak musiało być poruszone. - Ich wzrok nie pozwoli nam się zbliżyć na tyle, by wykonać atak z zaskoczenia, chyba, że jakoś temu zapobiegniemy. Można podzielić się na dwie grupy, jednak oddalanie się od siebie nie jest idealne. Dwie małe grupki zbliżające się do wyspiarzy będą tak samo podejrzane jak jedna duża. Liczyć na fart również nie możemy, ciężka sprawa. Wypadałoby znaleźć jakiś mniejszy oddział, oddalony na tyle, by związany walką nie zdołał wezwać posiłków. Wtedy schwytać żywcem jednego z nich, wycofać się i zacząć przesłuchanie. - powiedział i spojrzał po swoich kompanach na ich reakcje. Chciał by w ich głowach zaczęły pojawiać się pomysły. Sam nie znając dostatecznie wszystkich umiejętności ich przeciwników nie dałby rady opracować idealnej strategii. Nie na tym poziomie misji. Skupił się dalej myśląc nad idealnym rozwiązaniem, gdy po chwili usłyszał, że mają zaraz wyruszać. Czyli plan działania będą musieli opracować w marszu, a raczej biegu. Nie wiadomo ile jeszcze czasu rybacy zamierzają bezczynnie okupować ich plaże.

- Dobra, zbierajmy się, im szybciej wyruszymy, tym większe szanse powodzenia. Każda chwila zwłoki to kolejne tereny zabezpieczone przez cesarstwo. Trzeba zdobyć te informacje. - powiedział i zebrał się ku wyjściu. Chciał być pierwszy, który opuści gabinet Tatsuzo i zadbać o to, by ekipa wyszła czym prędzej za nim. Teraz to już był wyścig z czasem. Ciekawe czy bogowie i tutaj im pomogą i będą łaskawi w swojej decyzji, by ich misja się powiodła. Musieli ukończyć tę wyprawę, by ich ród zdołał opracować plan na kontr-atak, ewentualnie obronę swoich terytoriów. Nie mogli pozwolić by przeciwnik wdarł się zbyt głęboko. Walka na kilka frontów będzie ich zgubą, więc odpowiednie podzielenie zasobów musi być kluczowe. To od nich zależy tak na prawdę przyszłość Sogen i to jak potoczy się wojna. Nie mały ciężar na ich barkach, jednak czego się robi w obronie swojej rodziny i ziem na których mieszka się od urodzenia. Nie można pozwolić by byle kto zajął ich osady, wykradał ich dobra i terroryzował ludność. Czas skończyć raz na zawsze z uciskiem ze strony innych rodzin i pokazać wszystkim, kto tak na prawdę rządzi na kontynencie.

[Renkuro]

Renkuro zadał pytanie które chyba niezbyt przypadło do gustu reszcie zespołu. No nic, od zawsze, czyli od jakiś pięciu minut, wiedział że to mięczaki które zapewne zawahają się zrobić to co konieczne tam na polu bitwy. Zawahają się bo ich nieporęczna moralność zakaże im podjąć najbardziej pragmatycznych działań potrzebnych do osiągnięcia celu, czyli zupełnej anihilacji wroga poprzez przemienienie go w wały trupów na plaży. Możliwość wymordowania jak największej ilości wrogów to zysk sam w sobie z czego ci sobie chyba nie do końca zdają sprawę. Odpowiedź weterana była jednak zadawalająca. Ba, nawet otrzymał pochwałę że dobrze kombinuje. Trudno żeby lalkarz nie poczuł sympatii do starego wygi który zjadł zęby na wojnie. Puścił mimo uszu fragment że ich wróg to twardzi ludzie. To były co najwyżej twarde orzechy do zmiażdżenia pod butem. Jedynie ewentualnie wytrzymała siła żywa, a nie żadni ludzie. Ludźmi będą gdy wojna się skończy, teraz to pionki które należy zbić. Trudne przesłuchanie? On chyba nie widział członka mafii czerwonego smoka w akcji. Potulnie jednak przyjął to co dało mu życie. Tym co budziło mniej radości był fakt że raczej nie obdarzono ich specjalnie wielkimi ilościami informacji. Nawet jego towarzysze po wyjściu z budynku nie mieli za dużo do powiedzenia o przeciwnikach z którymi przyjdzie im się zapewne mierzyć. Makówka herosa pracowała aż do przegrzania gdy naglę połączył kropki. Głośno odezwał się uznawszy że to co ma do powiedzenia to może być całkiem ciekawy dodatek do wymiany informacji.
-Jeżeli założymy że na świecie nie ma za dużo klanów które umieją kontrolować lód, to spotkałem kiedyś człowieka z wysp. Gdy Uchiha zaatakowali mur i padł rozkaz byśmy zatrzymali obsadę przed wtargnięciem do wnętrza budynku w którym tutaj panujący próbowali zabić lorda protektora, na drodze stanął nam chłopak kierujący lodem. To co warto wiedzieć moim zdaniem, to to że lód ten nie miał zbytniej siły przebicia, ani nie zadawał aż takich obrażeń jak można było się spodziewać. Dwójka moich towarzyszy przyjęła na siebie parę lodowych pocisków i skończyło się na zadrapaniach i płytkich rozcięciach. To co może być problemem to całkiem spora szybkość lodu. To może być największy problem, olbrzymia prędkość tego typu technik. A no i był dosyć kruchy. Moja kukła samodzielnie go trzaskała bez większych problemów.
Po cichu próbował przetrawić resztę informacji. Wychodziło na to że przeciwnik posiadał ludzi mogących prowadzić atak z zaskoczenia skoro przemieniali się w wodę, miał dobrych zwiadowców bo ludzi potrafiących widzieć z olbrzymich dystansów, oraz użytkowników lodu mogących błyskawicznie zdeklasować przeciwników szybkością swoich tworów. Oznaczało to że musieli działać jakby zawsze byli obserwowani tak więc i zawsze być przygotowanymi do walki. Same utrudnienia. Rzadko zabierający głos Matsu ewidentnie pretendent do roli zarządcy tego burdelu, zasugerował podzielenie się na dwie grupy. Białowłosy w pierwszej chwili nie odniósł się do tego głośno widząc że ten dochodzi do podobnych przemyśleń co on czyli małej sensowności takiego działania. Dopiero po paru sekundach krótko przedstawił swój punkt widzenia.
-Wyspiarze muszą ubezpieczyć spory teren którego nie znają, oraz zabezpieczyć się przed dywersjami oraz tak naprawdę to spacyfikować każdy opór w każdej wiosce żeby nie wykwitł im na plecach jakiś bunt cywili. Myślę że możemy założyć że nie damy rady nie zostać zauważonymi w dłuższej perspektywie. Tylko że to w praktyce nic nie zmienia jeśli nie dadzą rady tej informacji wykorzystać. Ilu taki przedstawiciel Rammaru może mieć ludzi pod ręką by ich powołać do walki z nami jeśli spróbujemy przejść jakimiś mniej zaludnionymi miejscami. Wątpię by rzucono przeciw nam nie wiadomo jak wielu wrogów w pierwszych chwilach. Dopiero potencjalne wieloosobowe posiłki i elitarne jednostki będą zagrożeniem, ale do tego czasu już powinniśmy zdążyć się wycofać. Wadą rozdzielania się jest to że jedna drużyna pozostanie bez medyka i speca od przesłuchań, oraz podejrzewam że nie macie jakiś zdolności do komunikowania się na odległość bez poinformowania wszystkich na około. Bylibyśmy jak dzieci we mgle. Rozdzielenie się oznacza że każdy z oddziałów jest zdany na siebie i działa niezależnie od drugiego skoro nie możemy natychmiast się porozumiewać. A co więcej obydwie drużyny są sumarycznie słabsze niż jeden silniejszy oddział ponieważ nasze zdolności się nie uzupełniają. Jestem zwolennikiem raczej ułożenia luźnego szyku z jednoosobową szpicą na czele która idzie kawałek przed resztą, ale nie zamierzam forsować tego rozwiązania jeśli wam nie podchodzi.
A żeby nie spowolniać całego procesu ostentacyjnie poszedł w kierunku gdzie mieli odebrać zapasy i pójść dalej. Chciał już ruszyć na szlak i podobało mu się że towarzysz podroży również na to naciskał.

[Shinsu]

Odpowiedzi na pytania Shinsu'a nie mogły być ocenione przez chłopaka jako jednoznaczne i oczywiste, niemniej dawały jakiś ogląd na to, jakie powinni podejmować decyzje w czasie misji. O wiele przydatniejsze były informacje na temat możliwości przeciwników, którymi podzielili się obecni. Dawały one całkiem rozbudowany obraz wroga. Szczególną uwagę Shinsu'a zwrócił klan Ranmaru. Zdolni do detekcji ludzi na duże odległości. Taka zdolność perfekcyjnie komponowałaby się z możliwościami Douhito. Obecnie głównym ograniczeniem dla jego zdolności była trudność z określaniem, gdzie figury miałyby wybuchać. Współpraca z posiadaczem takiego dojutsu mogłaby być całkiem interesująca.

Chłopak odsłuchał co wszyscy mieli do powiedzenia samemu nie mogąc podzielić się żadną informacją na temat przeciwników. Nigdy dotąd nie spotkał nikogo, kto pochodziłby z tamtych stron, więc jego wiedza była całkowicie zerowa. Za to temat strategii, jaką mieliby obrać w czasie misji to już zupełnie inna bajka - "Zasadniczo zgadzam się z Renkuro. Rozdzielanie się nie ma większego sensu. Co najwyżej, jakbyśmy chcieli dokonać zasadzki i zaatakować od dwóch stron równocześnie. Mam pewne możliwości synchronizacji takiej akcji. Ale to może o tym kiedy indziej, jeśli zajdzie taka potrzeba. Teraz chyba powinniśmy rzeczywiście ruszać, bo gadanie po próżnicy w niczym nikomu nie pomoże" - powiedział kierując się do wyjścia, mając nadzieję, że cała ekipa ruszy za nim.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro [zt], dalej tutaj -> Szlak transportowy

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
76/75

---

Trwała wojna. Nawet jeśli obecnie nie przybierała formy krwawych starć z siłami cesarstwa, nie należało lekceważyć tego stanu. Bohaterowie mimo młodego wieku byli tego jak najbardziej świadomi, stąd raczej żaden z nich nie myślał, by wypuszczać któregoś z przegranych przeciwników. Nie było potrzeby pomagać wrogowi i udzielać mu informacji o swoich ruchach lub wiedzy, jaką się właśnie zyskało.
Renkuro oszczędził pozostałym debatowania, czy potrzebują dwóch pojmanych, czy też należy coś zrobić z jednym z nich. Ot, powołał do ruchu jeden z mechanizmów lalki i w niezwykle brutalny rozprawił się z pojmanym osobnikiem. Krew trysnęła na wszystkie strony, ale moment później było już po wszystkim. Zmasakrowane truchło padło bezwładnie na ziemię.
- Nie ma się co ociągać, bo jeszcze natkniemy się na kolejny patrol. Wracajmy - zalecił Sawao i chyba żaden z nich nie miał zamiaru protestować. Zebrali swoje klamoty i ruszyli w drogę powrotną wraz z jeńcem, zostawiając po sobie zniszczony skrawek lasu, pełen powalonych drzew, wypalonej trawy i z walającymi się tu i ówdzie trupami w różnym stanie.
Na szczęście do ich pleców nie dorwał się żaden kolejny zwiad wroga. Oddalili się od terytorium pokrywanego przez armię wyspiarzy, a wraz z kolejnymi kilometrami w stronę stolicy Sogen mogli czuć się coraz bezpieczniej. Tym razem pogoda ich oszczędziła. Nie lał już nieprzyjemny wiatr, choć słońce często kryło się nad jasnymi chmurami. Przeszkadzała jedynie jakość ubłoconej, rozmokniętej drogi.
Przeciw wyraźnie liczniejszej grupie pojmany nie mógł wiele wskórać. Raz lub dwa próbował się wyszamotać, jednak nie udało mu się uczynić niczego, z czym nie poradziłaby sobie drużyna. Został dostarczony pod mury Kotei.
Tam zostali bowiem dostrzeżeni natychmiast przez straże. Sawao wyjaśnił pokrótce ich sytuację, na co służby Uchiha przejęły jeńca, by odeskortować go do aresztu, gdzie z pewnością czekało go dalsze przesłuchanie. Bohaterom z kolei polecono, by udali się do siedziby klanu, by zdać pełen raport dowódcy.
Sawao zajął się formalnym obowiązkiem – w końcu należał do rodu i stał przed swoim przełożonym. Zrelacjonował przebieg ich misji, a starzy, jednoręki Uchiha notował najistotniejsze fakty i dopytywał się o detale.
Po Matsu, który w trakcie podróży doznał urazu, miał zostać ktoś wysłany.
- Dobrze - podsumował dowódca na koniec, po czym zwrócił się do swoich rodaków. - Wasz wkład zostanie odnotowany w raportach klanowych. - Z kolei wam w imieniu klanu Uchiha składam podziękowania za pomoc w słusznej sprawie. Możecie spocząć. Wynagrodzenie wręczy wam mój asystent.
Skinął na koniec głową, a potem wskazał swoją jedyną dłonią na drzwi, jasno dając do zrozumienia, że spotkanie dobiegło końca. Miał wiele spraw na głowie w związku z wojną.
Zgodnie z zapewnieniami, wszyscy członkowie drużyny otrzymali należyte wynagrodzenie.
A wojna toczyła się dalej i nie sposób było ocenić, jak długo jeszcze potrwa.

Misja zakończona powodzeniem.

[Kisuke]

Azuma
"Wolność i niewola"
Wyprawa rangi C
1/28

Wojna była już tylko wspomnieniem. Na terenach Sogen znów zagościł pokój, co wcale nie oznaczało, że wszyscy wiedli szczęśliwe życie. Czasy były ciężkie, a pomimo całkiem pozytywnych dla Uchiha rozmów pokojowych, nadal dało się odczuwać skutki działań militarnych. W samym Kotei było względnie spokojnie, ponownie wszystko bardziej się ustandaryzowało, nie było zamieszania, nie było ciągłego poboru chętnych na front. Był to czas odbudowy i rozwoju. Oby na długo. Każdy liczył na to, że wojna już go nie spotka. Nikt jednak nie mógł wiedzieć co przyniesie przyszłość.

Kolejny dzień mógł być dla Azumy małym déjà vu. Spokojna noc. Stukanie do drzwi z samego rana. Posłaniec oraz list z informacją. Można było odnieść wrażenie, że czeka go mały dzień świstaka. Jednak tym razem nie był to ogólny list dotyczący poboru każdego, kto był zdolny do pełnienia służby. Tym razem był to list zaadresowany bezpośrednio do młodego Uchihy. Był tam słowa podziękowania oraz pochwał za jego aktywną służbę w czasie wojny, a także prośba o stawienie się w siedzibie władzy. To musiało oznaczać tylko jedno. Kolejne zadanie stało przed nim. Ponownie klan liczył na jego wsparcie. Czyżby wreszcie nastąpił ten moment, że nawet pomimo swojego wieku, zostanie on doceniony? A może to po prostu kolejna misja, byle tylko zająć umysł młodego shinobiego i spróbować nakierować go na odpowiednie tory?

Po porannych przygotowaniach, pożegnaniu się z rodziną, mógł samodzielnie wyruszyć do budynku, w którym swoje pomieszczenia miały władze klanu. Na miejscu też było widać już, że wojna odeszła. Nie było olbrzymiej ilości poborowych, każdy miał jasno sprecyzowane zadanie, a zarządzanie tym przebiegało w sposób normalny, można było nawet odnieść wrażenie, że dość ślamazarny. Zwłaszcza w porównaniu do tego jak tu było za czasów najazdu Kaminari. Niektórzy cieszyliby się, że na taki sielankowy nastrój mogą sobie pozwolić. Inni zapewne narzekaliby na rozpasanie i widzieli w tym przyczyny dlaczego Uchiha stali się celem tak wielu ataków. Po prostu mogli być uznawani za słaby klan, którego należałoby się pozbyć, póki jest na to okazja. W każdym razie, obecnie Azuma po przejściu przez, pilnowane przez strażników, drzwi, znalazł się w głównym holu. Opustoszałym, ale też ponownie uporządkowanym. Nikt nie wchodził na młodzieńca, nikt się nie przepychał przez tłum, nikt nie wykrzykiwał kolejnych rozkazów i nikt nie wywoływał kolejnych ninja. Tylko piętnastoletni czarnowłosy chłopiec, z wyraźnym emblematem Uchiha. No i jeden urzędnik, za drewnianym biurkiem wypełniał kolejne papiery. Nawet nie podniósł swoich czarnych oczu, aby spojrzeć na kolejnego petenta, tylko wertował kolejne strony dokumentów.