Siedziba władzy

[Azuma]

  Ukryty tekst

Wstał z miejsca. Żałował, że się dowiedział. Ta wiedza, świadomość tego co ma nastąpić, paliła go wewnątrz. Co mógł jednak z tym zrobić? Powiadomić innych? Wszcząć bunt? Ostatnie godziny i dni już powinny go nauczyć, że nawet jeżeli działał w dobrej mierze, jego poczynania odnosiły wręcz przeciwny skutek. To co mógł zrobić, mogło doprowadzić do krwawego zamachu. Tak przynajmniej przypuszczał.

- Dochowam staranności... - powiedział, podnosząc wzrok na Katsumi, która w tym momencie przedstawiała się w oczach Azumy inaczej jak jeszcze parę chwil temu. Widział przed sobą zmęczoną i zrezygnowaną kobietę. Była jak złamana strzała. Wciąż mogła zranić, ale w jego oczach, nie nadawała się już do tego czemu miała służyć. - ... i tajemnicy. Teraz pragnął jedynie wyjść stąd i oddalić się tak daleko, by go nikt nie znalazł. Miał ochotę krzyczeć, albo bić w coś tak mocno, aby ból zagłuszył to co czuł. A czuł że przegrał. On, jego klan, wszyscy w Sogen.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Post Fabularny Uchiha Azuma Jesień 392

Było duże prawdopodobieństwo, że Azuma miał rację, że istotnie było tak, jak myślał i, że będę problemy wcześniej czy później i coś złego może się stać. Z drugiej strony, prawdopodobnie nie miał wszystkich informacji, przez co ciężko ocenić na ile decyzje zostały podjęte słusznie. Katsumi myliła się wcześniej. Jednak czy nauczyła się na swoich błędach, czy po prostu ciągle i ciągle je popełniała.

Jedno było pewne - kobieta była bardzo zrezygnowana i zmęczona.

- Dziękuję. Miałabym nadzieję, że w przyszłości ty będziesz miał szansę na podejmowanie lepszych decyzji albo nie będziesz musiał takich podejmować wcale. Teraz najważniejsze jest jednak zachowanie pokoju, który z takim wielkim trudem osiągnęliśmy.

Katsumi skinęła głową do Azumy, po czym dłonią wskazała drzwi wyjściowe. Postanowiła poinformować go o jego zadaniu na nadchodzącym wydarzeniu przez kogoś innego. A może powinna w ogóle dać mu spokój. Było jej przykro, że wszystko układało się tak, jak się układało. Może była dla niego zbyt ostra.

A może miękła wraz z wiekiem.

Kiedy Azuma wyszedł, ona sama wstała, przeszła się po pokoju kilkakrotnie, po czym zaczęła się zbierać, żeby wybrać się na spotkanie klanowe.

Z/T dla Azumy
Kyoushi - możesz nadejść. Jeżeli Azuma jeszcze nie odpisze przed Twoim postem, możesz minąć go w drzwiach lub na korytarzu.

[Kyoushi]

To już był jednak ten czas, ponieważ bardzo niebezpiecznie zbliżali się do siedziby, była ona na widoku. Tuż tuż, a on czuł, że to chwila w której mogą dokończyć swoją luźną gatkę. Pojawili się tu na tyle szybko, że w sumie białowłosy nie zdążył przemyśleć co zrobić z Misae i gdzie ma na niego czekać, przecież w ten sposób Katsumi ich na pewno nie wpuści. Szczególnie, że Sentoki dawno tu nie był i pewnie będzie znów zrzędzić i mamrotać coś pod nosem w jego kierunku. Z drugiej strony jakby tak nad wszystkim miał myśleć i się martwić to nic ciekawego nie spotkałoby w tym nudnym mieście.
O tym jednak za chwile, bo przecież został jeszcze temat, który mieli omówić, a raczej dokończyć. Nic tak nie denerwuje jak brak odpowiedzi czy też ciągnięcie wątku. W tej chwili właśnie piłeczka była po jego stronie, więc zamierzał ją odbić z klasą. - O! Nawet wiesz co robić, byśmy przeżyli kolejne przygody. W końcu nie każdy walczy w tak głupi sposób jak ja, pakując się pod nóż, co nie? - zażartował, wiedząc, że klan Yamanaka akurat specjalizuje się w przebiegłej i strategicznej walce, nie to co on - ten który wchodzi w klincz i nie łudzi się, że są lepsze sposoby na pokonanie przeciwnika, mimo że często w przebiegły sposób i całkiem inteligentny wykonuje ataki to koniec końców są one dość klasyczne, skracające dystans. To nie Genjutsu... Nie zawsze. W nawiązaniu do kolejnego tematu, którym miała być rozmowa z Katsumi, białowłosy jednorącz zaczesał swoją grzywę w tył, by odpowiedzieć dumnie.
- Eee, no to ten, także tego... To mogę cię poprosić byś została gdzieś... Trochę dalej jak za drzwiami? Może się dziać to o czym mówisz. Wiesz, jak na moją rangę to rzadko raportuje i później mi się za to obrywa, hehe. - zaśmiał się tak jakby czuł trochę wstyd, z drugiej strony taki po prostu był. Od tylu lat współpracował z Uchiha, że Shirei-kan już mogłaby się zdążyć do tego przyzwyczaić, a nie narzekać, no. Gdy tak wciąż szli, a na widoku był już główny budynek wioski, poczuł głowę Misae na ramieniu, a on sam spojrzał na nią z góry i uśmiechnął się szczerze i delikatnie. Odwzajemnił to położeniem dłoni pomiędzy łopatkami w objęciach kosmyków włosów. Pogłaskał delikatnie i w końcu dalej dokończył, nim wszedł już do siedziby.
- Jesteś częścią, a nawet elementem tak ważnym jak ja czy Ichirou. Nikt gorszy, każdy lepszy, pamiętaj. - w sumie nie wiedział dlaczego tak powiedział, bo chyba to inaczej szło, no ale słowo się rzekło. - Tja, demencja starcza dotknęła naszego dziadunia i tak się później kończy. Szczęście, że się odnalazł Feniuś. Dobra, trzymaj kciuki by mi nie powyrywała wszystkich włosów. - powiedział, poprawiając z uśmiechem swój mundur w kolorze smoły i wszedł nie pukając. O tym też zapomniał... Co ciekawe jednak w drzwiach, gdy miał wejść tak niespodziewanie, pierwszy otworzył ktoś kto od samej Shirei-kan wychodził. Minął go i od razu poznał. To był ten dzieciak z trybun podczas wydarzeń z Bijuu. Azuma?! Białowłosy mijał go i spojrzał przyjacielsko, wyraźnie uśmiechając się w jego stronę, gdy tylko mógł złapać jego wzrok. Widać było jednak pewną nowość u szermierza z Sogen, gdy tylko spotkał się z jego soczewkami... Ciekawe czy rozmowa z Katsumi będzie równie owocna jak spotykanie starych znajomych.

[Papyrus]

Post Fabularny Kyoushi Zima 392

Azuma nie wyglądał najlepiej, kiedy mijał Kyoushi'ego. Jakby usłyszał coś, co go zaszokowało. Wyraźnie rozmowa z Katsumi w jej gabinecie mocno nim wstrząsnęła.

Ale Kyoushi był już w gabinecie Katsumi. Ot tak. Wszedł. Bez pukania. Bez zapowiedzi. Dlatego też był w stanie zauważyć, że kobieta nie miała się najlepiej. Przynajmniej nie tak dobrze, jak się miała ostatnio, kiedy Kyoushi ją widział. Teraz miała na sobie prosty strój, jej cera była blada, żeby nie powiedzieć szarawa. Wyglądała na bardzo zmęczoną i zrezygnowaną. Co więcej, ścięła swoje długie, rude włosy i teraz miała je krótkie, do ramion.

Sam gabinet nie zmienił się zbyt dużo, poza mokrą plamą na suficie. No, ale pogoda była zimna i paskudna. A w Sogen wszędzie było błoto i w zimnych miesiącach zawsze wszystko przeciekało.

Katsumi stała pod oknem i kiedy usłyszała, że ktoś poza nią jest w pokoju, odwróciła się.

- Potrzebujesz czego jeszcze, Azu… Kyoushi! - wykrzyknęła zaskoczona i skrzyżowała ręce na piersi. Przez chwilę wpatrywała się w młodzieńca z niedowierzaniem, jakby kompletnie nie spodziewała się Kyoushiego w swoim gabinecie. Jakby wcale liczne wiadomości nie były wysyłane do niego z rozkazami, żeby wrócił do Sogen i wziął się do roboty. Może niekoniecznie zawierające dokładnie te słowa, ale na pewno oddające ten sens wypowiedzi.

Po chwili jej wyraz twarzy trochę się rozchmurzył - jakby cieszyła się na jego widok. Jej ton jednak był trochę sarkastyczny, kiedy zaczęła mówić.

- No proszę, kto w końcu zawitał do domu. Jakże mi miło cię zobaczyć. Czyżbyś trochę urósł? - No tu już pewnie zakpiła, aż tak długo go nie było, poza tym ostatnio też był już dorosły i już nie rósł. - Powiedz mi, dobrze się bawiłeś poza Sogen, kiedy potrzebowaliśmy cię na Murze i w czasie wojny?

Post Fabularny Misae Zima 392

Element, tak ważny jak Ichirou czy Kyoushi, został porzucony przed siedzibą klanu Uchiha w Kotei. Może to i dobrze, bo w takim miejscu zawsze panował harmider i duży ruch i Misae mogła zostać popchnięta lub w jakikolwiek sposób zaczepiona. Tutaj, przed siedzibą władzy, wszystko powinno być w porządku. No, do pewnego stopnia, oczywiście. Bo było zimno, wietrznie i zaczął zacinać deszcz ze śniegiem. Wszędzie było błoto, jakaś breja i wszystko było takie jakieś brązowe. Ponure. Całe Sogen nie było niczym szczególnie pięknym. A już najbardziej teraz. Po wojnie. Może wróg nie doszedł tutaj, do Kotei, ale już na pierwszy rzut oka było widać, coś stało się tutaj złego.

Cudowne miejsce i czas na turniej i festiwal.

Mimo wszystko panował tu spory ruch. Przygotowania do najbliższego wydarzenia. I wydawało się, że jest bardzo wielu najemników z Ryuzaku - można było poznać, bo mieli trochę inne stroje niż okoliczni mieszkańcy, a szczególnie okoliczni shinobi. Najemnicy z Ryuzaku też strasznie psioczyli na pogodę, a miejscowi byli przyzwyczajeni.

Wszystko trwało w najlepsze. Misae nie miała jeszcze szansy zobaczenia samej areny, ale stoiska kupców były już budowane, lampiony zaczepiane na wysokich słupach i przeciągniętych między nimi linkach. W oddali robotnicy kładli nowe kładki, żeby główną ulicą Kotei można było przejść suchą nogą. Może był tutaj potencjał. Chociaż wszystko wydawało się śmierdzieć rybą.

Wszystko i tak było bardzo różne od Soso. W porównaniu z tą dziurą, Soso było piękne.

- Um… przepraszam? - Misae usłyszała za sobą. Nagle też przestał zacinać deszcz, przynajmniej nie padał na jej głowę. - Zobaczyłem, jak towarzysz wchodził do środka, a panienkę zostawił tutaj samą, kiedy zaczęło padać. Proszę. To się panience przyda.

Kiedy Misae się odwróciła, zobaczyła za sobą wysokiego, młodego mężczyznę w ciepłym, czerwonym kimonie. Miał długie, czarne włosy spięte w wysoki kucyk i grzywkę z niesfornymi kosmykami po obu stronach smukłej, bladej twarzy. Jego oczy miały raczej niespotykany, złotawy kolor i patrzyły na nią uprzejmie. Ton jego głosu był spokojny i równie uprzejmy. I co najważniejsze, trzymał nad głową Misae parasol chroniący ją przed deszczem.

[Kyoushi]

Białowłosy jak zawsze wraz ze swoim pojawieniem się narobił nie tylko dużo szumu, ale i wiatru, który przybrnął tuż za nim. Widać było, że gdzie go nie poniesie to dzieje się wiele więcej niż ktokolwiek w okolicy by chciał. Tak też było i przy wejściu do gabinetu samej Shirei-kan, gdy ten bez pardonu postanowił wparować i przywitać się w pełni uśmiechu, mimo że mógłby jednak zachować trochę powagi. Druga strona medalu jest taka, że tej powagi w sobie nie miał za grosz. Chyba, że był ubabrany we krwi, jednak te sytuacje po prostu prowadziły do tego, że myślał jedynie o walce i pojedynku. Tylko jaka w tym powaga?
Nie tylko Azumę zauważył, ponieważ jego wielka percepcja pozwoliła wyczuć już samą kierowniczkę tego bajzlu, która wyglądała nieco inaczej niż wcześniej. jej długie włosy już nigdy więcej nie były długie. To chyba nawet dobrze, trochę ją to odmłodziło na pewno. Mimo wszystko wyglądała na jakąś taką przyćmioną i przemęczoną. Musiało się bardzo dużo dziać, jednocześnie wcale jej tego nie zazdrościł. Wiedział z czym wiąże się wielka władza, której nie potrzebował ni huhu. Gdy tylko zobaczyła jego i jego wielki uśmiech, który wparował tu jak do siebie, wyglądała na bardzo zaskoczoną. Chyba nie udawała, więc uśmieszek zaczął powoli zanikać, jednak nie całkiem, wciąż widniał na jego perfekcyjnie nieidealnej twarzy. W końcu przeszła do tego czego on sam w niej za bardzo nie lubił. Zaczęła mówić i prawić morały.
- O, sugerujesz Katsumi-sama, że przytyłem?! Dobrze się składa, bo będę miał gdzie te pokłady dodatkowej energii zrzucić, bo na pewno masz coś dla mnie co będzie trudne, męczące i czasochłonne, co nie? - zapytał z dużą dozą pewności siebie i ironii, która o ironio miała tutaj odegrać kluczową rolę w tej konwersacji. Wtem trochę nieco zdębiał.
- O ile o murze jeszcze wiem, bo zostały zwołane dodatkowe siły najemnicze, gdzie nikt mnie nawet z rodu nie zaprosił na to wydarzenie o tyle o jakiej wojnie... Wojnie? Co się tu wydarzyło w przeciągu dwóch lat? Mówiłem, że idę szukać śladów demonów, ale żeby tu się odbywała wojna? Co prawda coś tam mi mignęło po drodze, jakieś ślady potyczek, ale od razu wojna? Em, nie dotarły do mnie żadne informacje... Przecież pierwszy bym był by zlać obce klany! - rzucił frywolnie. Mimo już zaawansowanego wieku i siły bojowej zachowywał się jak gówniarz, który nic sobie z tego nie robił. Jednak było to spowodowane tym, że był posiadaczem ogromnej wręcz siły, która przez niego przemawiała... Cóż, sama Shirei-kan na pewno nie będzie z tego powodu zadowolona, że on niczego nie wiedział..

[Misae]

Nie było wątpliwości, że sposób walki jednego i drugiego było skrajnie różne. On walczył w zwarciu, pełny werwy i pewności. Korzystający z przewagi swoich atrybutów fizycznych. A z drugiej strony była ona. Stojąca z tyłu i używająca sztuczek, od których niejednemu włos jeżył się na głowie. Do dzisiaj pamiętała reakcję Kuroi’a na jej techniki iluzji. Jego ostre spojrzenie gdy mówiła o technikach klanowych. Niestety zdążyła przywyknąć, że niestety, lecz sztuka jaką się posługiwała była naturalna jedynie dla ludzi z jej regionu. Inni nie rozumieli tego typu finezji. Gdy głębiej się nad tym zastanowić, to dochodziła do smutnego wniosku, że nie spotkała nikogo o podobnych umiejętnościach. Żadna inna rodzina nie znała technik równie unikalnych co Yamanaka. Może dane jej będzie zweryfikować swoje informacje. Nie zamierzała ujmować żadnemu klanowi. Nie chciałaby stanąć do walki z żadnym z nich, a posiadane przez nich zdolności jak kontrola piasku były wręcz zapierające dech w piersi. Po prostu były inne.
-A ja dalej czekam na lekcje walki mieczem - uśmiechnęła się kąśliwie, powstrzymując się od pokazania mu języka. Aż tak frywolnie nie wypadało jej się zachowywać na środku ulicy między tyloma ludźmi. A co do samej walki. Nawet nie wiedziała czy pamięta obietnicę z trybun z poprzedniego turnieju, jednakże nie byłaby kobietą jeżeli by nie zapamiętała tak ważnego szczegółu ich rozmowy podczas spotkania na poprzednim turnieju. Nie widziała siebie jako osoby biegającej z szabelką, lecz była pewna, że sama nauka na pewno byłaby bardzo ciekawym przeżyciem, na które była gotowa.
W końcu dotarli do tematu gdy kunoichi ma spędzić czas oczekiwania na białowłosego. Skinęła głową z uśmiechem.
-Spokojnie, poczekam tutaj wraz z Tomoe. Bądź dzielny, uśmiechaj się ładnie i nie Kjoszuj za bardzo - zażartowała, choć w jej głosie miała nadzieję było sporo rady, z której szalony wojownik skorzysta. Choć uwielbiała jego sposób bycia, to niestety, nie każdy mógł być jego fanem, a zwłaszcza Shirei-kan, które od dłuższego czasu nie mogła się doczekać tego jegomościa.
W końcu kolorowooki zniknął a Misae pozostawiona sam na sam z uszatym przyjacielem, mogła w spokoju rozejrzeć się po okolicy. Pogoda nie była zbyt zachęcająca. Dziewczyna poprawiła płaszcz taki, aby bardziej opatulił liska, dla którego ta aura była szczególnie nieprzystępna. Choć przeżył turniej w Yinzin to niewiele się nie zmieniło i dalej nie należał to miłośników takiej aury. Zadrżał, burknął jak na marudnego chłopa przystało i schował niemal cały łeb w szacie swojej opiekunki tak, że jedynie ciemny nosek i fragment białego futerka wystawał na wierzch.
Yamanaka szczęśliwie się nie zniechęcała. Z dziecięcą wręcz fascynacją obserwowała to zamieszanie. Chłonęła wszystko. Nawet jeżeli daleko było okolicy do Soso zdawała sobie sprawę z sytuacji Sogen. Była na Murze. Słyszała o rozpoczynającej się wojnie. Nie znała dokładnie szczegółów, jednak skoro organizowali tutaj coś dużego na pewno niedługo uda jej się zasłyszeć jakieś szczegóły.
-Patrz Tomoe, załapaliśmy się na jakiś festiwal chyba - zagadnęła mając nadzieję, że w ten sposób nakłoni liska do wychylenia głowy. Odparło jej tylko kolejne burknięcie. Gdyby mogła machnęłaby na niego ręką, lecz wtedy fenek wylądowałby w błocie co na pewno skończyłoby się jeszcze większą awanturą. Czasem myślała, że było mu bliżej do kota niż lisa.
Stała tak moknąc i robiąc jak to ona dobrą minę do złej gry, gdy usłyszała za plecami głos, a deszcz przestał jej doskwierać.
-Hm? - zaskoczona przeniosła spojrzenie na prowodyra tego zajścia. Jej kolorowe oczy ujrzały przyjemnego dla oka młodzieńca, który z pogodnym uśmiechem i dzierżąc w dłoni parasol uratował jej fryzurę od całkowitego zamoczenia. Kąciki jej ust uniosły się wyżej, zwłaszcza gdy usłyszała jego kolejne słowa. Skinęła mu z wdzięcznością głową. Takie małe gesty potrafiły naprawdę zrobić komuś dzień.
- To bardzo miłe z pana strony. Nie wiem jednak kiedy mój towarzysz wróci, nie wypada abym zmuszała pana do czekania, a na pewno nie mogłabym pozbawić pana osłony przed tą nieprzychylną pogodą - odparła. Ostatnie czego chciała to zmuszać kogoś tak miłego by tracił przez nią czas. Choć jakiś głos - i nie był to Tomoe - krzyczał bardzo głośno, że parasol to to, czego teraz potrzebuje, duma i dobre wychowanie nakazywała jej zachować się jak dama.

[Kamiyo Ori]

Gdy kobieta wraz z jego niedawnym kompanem go w końcu opuścili, to szarooki odetchnął z ulgą. To profesjonalne zachowanie wymagało od niego najwyższego skupienia i pobierało potężne pokłady energii. Teraz mogło mu pomóc samotne przesiadywanie przy kominku z jakąś ciekawą książką. Niestety Dorotka nie była już w Cleveland i na takie atrakcje można było liczyć w zupełnie innym regionie. Dla Pana Areczka było siedzenie w niskobudżetowej noclegowni. Kominki były dla zarządu. Nie było jednak co się nad sobą użalać, bo dzionek w sumie jeszcze był młody. Na to zawsze przyjdzie czas późnym południem albo przed snem. Ostatnio jego ulubionym wspomnieniem przed snem, jakie sobie „puszczał” na pętli było odcinanie typkowi głowy i nabijanie go na własną włócznię. Nie trzeba chyba mówić, że nie sypiał najlepiej.

W takiej atmosferze głębokiej zadumy stanął sobie gdzieś na końcu jednej z kolejek, która szybko topniała w oczach. Petenci wchodzili i wychodzili. Jedni dostawali pieczątki, inni musieli wypełniać formularze. Życie w urzędzie nikogo nie rozpieszczało. Poza oczywiście pracownikami, których czas był święty, a najważniejszą eucharystię stanowiła przerwa obiadowa. Biada tym, którzy zakłócili święty porządek posiłku pań z urzędu! Takiemu nawet kilka godzin będzie schodzić na opłacenie mandatów za źle zaparkowany wóz, czy tym podobne duperele.

-… świetnie, zostaniesz poinformowany, z kim będziesz walczyć podczas głównej inauguracji. Pytania? – Odezwał się głos w okienku, ale jedyną odpowiedź, jaką uzyskał, był pusty wzrok chłopaka, którego myśli odpłynęły gdzieś daleko, hen. Tam poza obszar wód terytorialnych Cesarstwa Morskich Klifów. Szybko jednak to się miało zmienić – Yyyyyyy, co? – Popatrzył trochę trzeźwiejszym spojrzeniem na urzędniczkę, u której miał wypełniać wniosek o pracę przy sklejaniu tych potężnych wojowników w całość jak się już wystarczająco pouszkadzają ku radości gawiedzi. – Przepraszam, chyba się zamyśliłem. Czy mogłaby Pani powtórzyć? – To nie tak, że nie był inteligentny i nie rozumiał, co się do niego mówiło. Dość łatwo mógł z kontekstu wyciągnąć, co właśnie się stało, ale to nie znaczy, że jego umysł dalej nie walczył z bezlitosną rzeczywistością, która mu najwyraźniej robiła psikusa. – Ekhm, tak. To jeszcze raz. Przyjęliśmy pana zgłoszenie do turnieju, więcej informacji uzyska pan w dniu inauguracji. Czy wszystko teraz jasne? – Kobieta nagle zrobiła się formalna, a twarz Oriego blada jak ściana. No, sam się wkopał w to chłopak i chyba nie było drogi wyjścia. – Czy ma pan pytania? – Brzmiała troszeczkę, jakby zbliżała się jej przerwa na kawusie i ploteczki z innymi kasjerkami, dlatego można było usłyszeć nutkę irytacji w jej tonie. – Uch, tak muszę coś zmienić w formularzu. Rozumiem, że jeszcze mogę? – Tym razem on nie czekał na jej potwierdzenie, bo po prostu nie mógł zostawić tego w taki sposób.

  Ukryty tekst

Po owej korekcie wręczył papierek z powrotem kobiecie i uśmiechnął się najładniej, jak w danym momencie umiał. Czyli całkiem słabo. Podziękował za pomoc, po czym odszukał właściwą kolejkę dla służb medycznych podczas turnieju. Tam już bardziej uważał, co podpisuje. Jak już formalności były za nim, to wyszedł z budynku. No tak. Mądry Kamyk po szkodzie.

z/t do -> klik

Kamiyo
Urzędniczka

[Papyrus]

Post Fabularny Kyoushi Zima 392

- Pod jakim kamieniem ty się schowałeś, Kyoushi? Wojna z Kaminari i Inuzuka trwała ponad rok. Zaatakowali nas niesprowokowani - odpowiedziała mu Katsumi, patrząc na młodzieńca z lekkim niedowierzaniem. Jak na największą broń klanu miał stanowczo zbyt dużo wolności i za mało poczucia obowiązku. Najgorsza możliwa osoba na posiadacza demona. Dobrze, że większość klanu nie miała o tym pojęcia. - Może nie tyle niesprowokowani, co wybrali sobie atak na Mur jako pretekst do ataku na Sogen. Na pewno po drodze widziałeś, że Sogen jest w ruinie, ludzie głodują, a Ryuzaku wykorzystuje sytuację, żeby jak najwięcej politycznie ugrać za pomocą wsparcia. Wojna szczęśliwie nie została przegrana, ale nasze siły zostały zdziesiątkowane, klan jest w rozsypce. To Ryuzaku nas uratowało za pomocą wsparcia pieniężnego i militarnego. A powinieneś ty. Dlatego pytam, gdzie byłeś?

Nie czekała na jego odpowiedź tak naprawdę, nie sądziła, że Kyoushi w ogóle się przejmie tą całą sytuacją i strasznie ją to frustrowało. I było to po niej widać. Była szansa na to, że włosy - i to wszystkie - zostaną z głowy Kyoushiego powyrywane.

- Mamy podpisanie pokoju w Kotei. Sponsorowane przez Ryuzaku. Musimy zrobić kontrolę szkód i pokazać, że mimo tego, w jak beznadziejnej sytuacji się znajdujemy, jesteśmy całkiem silni. Dlatego chciałabym, żebyś zaprezentował swoje umiejętności na arenie. Bez używania Nibi. Wiem, że nie obnosisz się z demonem i prosiłabym, żebyś dalej się z tym nie obnosił.

Post Fabularny Misae Zima 392

Ruch pod siedzibą władzy panował niemały, bez względu na pogodę. To ktoś wchodził, to ktoś wychodził. Większość musiała być shinobi, ale też przychodzili tutaj cywile. W pewnym momencie wyszedł nawet Kamyio Ori, który narobił sobie przed chwilą kłopotów poprzez wypełnienie złego formularza i przypadkiem zapisując się na walki, nie tylko do służb medycznych. Oczywiście, tego Misae wiedzieć nie mogła.

- Och, jestem z Kotei. Co zimę tak jest, więc się przyzwyczaiłem - odpowiedział spokojnie młody mężczyzna. - Niech się panienka o mnie nie martwi. - Parasol w dalszym ciągu był trzymany nad głową Misae, chociaż teraz mężczyzna przystąpił o krok bliżej, żeby również schronić się pod parasolem. - Jeżeli jednak panienka nie chce przyjąć parasola, pozwolę sobie z panienką poczekać na Shiroyasha. Bo dobrze widziałem, tak? Kyoushi wrócił do wioski?

Mężczyzna nadal uśmiechał się łagodnie, spoglądając na Misae z zainteresowaniem. Jego złote oczy były bardzo łagodne, ale Misae mogła zauważyć, że wyglądał na lekko umięśnionego i silnego. Jego dłoń zaciśnięta na rączce od parasola była duża i miała długie palce.

Jednak to nie był koniec atrakcji. Tym razem zatrzymała się przed Misae jej chwilowym towarzyszem kolejna postać - chłopak w beżowej kurtce, około osiemnastoletni. Miał brązowe włosy, które pewnie sterczałyby na wszystkie strony, jeżeli nie byłyby mokre i przyklejone do twarzy. Jego skóra była jasna, jak większości mieszkańców Sogen, ale miał rumiane policzki i ciemne oczy w kształcie migdałów.

Młodzieńcy w Sogen nie wyglądali źle.

- Tej, Hiro, co tutaj sterczysz jak cieć przy hałdzie żwiru? - zapytał, pochodząc bliżej, nie zauważając Misae od razu.

Mężczyzna, który chronił Misae przed zmoknięciem wyraźnie się zakłopotał. Najwyraźniej zwany był Hiro.

- To niegrzeczne, Shizaki-kun - wymamrotał, ale Shizaki wydawał się nie zwracać na to uwagi.

- Aj tam, od razu niegrzeczne, usiadłeś na kiju czy co…? - zapytał Shizaki i wtedy zauważył Misae. Aż przystanął i zamrugał kilkakrotnie. - Ładna ta hałda! Znaczy… - roześmiał się nerwowo, pocierając swój kark. - Zawsze za dużo i za szybko gadam. Niech mi panienka wybaczy. Pewnie nie stąd, co?

[Kyoushi]

Spojrzał wymownie na Katsumi ze znakami zapytania w oczach. Sam sobie nagle przypomniał, że przecież Misae coś o tym wspominała o jakiejś walce na murze i wojnie. Chyba, bo nie był do końca pewny. Wyglądało jednak na to, że coś tam w głowie świtało, więc mógł śmiało stwierdzić, że to nic takiego, że czasem jest jakaś amnezja w jego głowie. Jednak nie tak najgorzej być człowiekiem pochodnią, rozpalonym każdego dnia, nie tylko w soboty.
- Wojna, tuż po wydarzeniach na murze na które nie byłem zaproszony w celu zlikwidowania obrońców muru? A, teraz już pamiętam. Trochę mnie to zabolało, że tak łatwo zostałem pominięty, a zabierano byle najemników. - dodał to nim usłyszał resztę, którą dodała rudowłosa już po chwili. Białowłosy nie zamierzał się kajać, bo nie po to tutaj przyszedł.
- Czyli tak jak myślałem, po ataku na mur skończyło się wojną... Ryuzaku? To prawie jak ja. Przecież stamtąd pochodzę, z bogatej rodziny kowali i kupców. Tym bardziej mogę się przydać politycznie by zamiast walki przydać się przy okrągłym stole. Chyba, że wolisz bym odpokutował spaleniem tej wiochy, to nawet bardziej by mi odpowiadało. - zażartował ostatecznie, delikatnie pocierając dłonią śnieżnobiałe włosy. - Tak jak mówiłem, ruszyłem śladami demonów, jednak jedyne co się dowiedziałem przez ten rok to to, że gdzieś na pustyni jest Shukaku, który wydostał się spod kopuły, w której został wiele lat temu zamknięty. Sam wciąż lepiej bym nie służył za broń, bo skończy się to tragicznie, póki nie rozwiążę zagadki jak stłamsić tę wewnętrzną nienawiść i ją okiełznać. W przeciwnym wypadku zniszczyłbym Sogen do cna i prawdopodobnie nie byłoby tu nikogo kto potrafiłby mnie w pełni powstrzymać, gdy tylko bestia przejęłaby kontrolę... - to było bardzo szczere i bardzo prawdziwe, jak sam Shiroyasha, który nie przebierał w słowach. Wiedział co robią bestie, które nie potrafią się opanować. Zniszczył by wszystkich i wszystko, a później sam zginął. Nie był pewien, że na cokolwiek by się wtedy przydał. Później wysłuchał co ma do powiedzenia sama Shirei-kan, która wyglądała na naprawdę przejętą. Jednak teraz musiał się skupić i wysłuchać. To co usłyszał było... ALE ZAJEBIŚCIE INTERESUJĄCE. Jego oczy zapłonęły żywym płomieniem. Był tak podniecony, że chyba zaraz sam spłonie od własnego jakże palącego Katonu.
- Jednak nie przydam się przy stole, a na arenie? Mogę walczyć? Poważnie mogę? Ja pierdziele, ale jestem POD JA RA NY! - mało nie wyskoczył przez sufit ze szczęścia. - Nie, demon pozostaje tam gdzie jego miejsce, czyli wewnątrz. Jako najemnik Uchiha pokażę co najlepsze. Nie panuje nad nim na tyle, by móc korzystać w pełni z jego mocy, tylko na tyle na ile wiesz, że nie wyśliźnie się spod kontroli. Ale sam się nie zamierzam powstrzymywać, już nie mogę się doczekać! - mówił to dalej z płomieniem w oczach, to naprawdę była chwila, która go poniosła. Zupełnie się nie spodziewał, że sama Katsumi zdecyduje się go wystawić w takich zawodach. Zawsze tylko mówiła "nie, bo to", "nie, bo tamto". Chyba poszła po rozum do głowy i dała mu na tyle wolną rękę, na ile on sam potrzebował.

[Misae]

Kto by pomyślał, że czas oczekiwania aż Kyoushi skończy dysputę ze swoją Shirei-kan może minąć jej tak przyjemnie. Mogła pozwolić sobie na poznanie nowej osoby i przyjemnie z nią porozmawiać. Nawet nieprzychylna aura nie była w stanie popsuć atmosfery. Kunoichi czuła się swobodnie. Nie zareagowała na skrócenie dystansu. Było może naiwne, lecz jej wiara w ludzi, zwłaszcza tak miłych by podzielić się z obcym w czasie deszczu parasolem, wygrała. Skinęła mu z uśmiechem głową.
-Przyjemność po mojej stronie w takim razie - poczuła kopnięcie. Nie była w ciąży, jednak inny mały bachorek nie omieszkał podkreślić swojej obecności. Szybko jednak zrobiła dobrą minę do złej gry, zwłaszcza, że nowopoznany jegomość zawał się znać białowłosego Kota. Aż oczy zaświeciły jej z zainteresowania. - Zna pan Kyoushi’ego? - jeśli by się nad tym zastanowić głębiej, a nie pytać co ślina na język przyniesie to Shiroyashi był wojownikiem rangi Sentoki więc wypadałoby aby był znany w swoim regionie. Zapewne można było tak to wyjaśnić, jednak może nowo poznany brunet posiadał jakąś ciekawą historię? Może dane mu było towarzyszyć białogłowemu w jakiejś walce? Wszak jego aparycja poza tym, że przyjemna dla oka mogła świadczyć o posiadaniu pewnych umiejętnościach bojowych. Zdawał się być umięśniony, jego dłoń silna i o ile nie była w stanie więcej dostrzec spod jego kimona by dokładnie opisać jego kondycję samo to mogło sugerować, że para się jakimś zajęciem fizycznym. Ninja? Możliwe. Jak czas da, to wszystko się okaże. Na ten moment wolała cieszyć się tym co było.
Rozmowa zapewne miło toczyłaby się dalej, gdy nagle pojawił się kolejny tajemniczy chłopak, który zdradził jej przypadkowo imię rozmówcy. Zabawnie było obserwować jak jeden popada w zakłopotanie, a drugi dopiero dostrzegając białowłosą. Nie zamierzała się wychylać póki sam jej nie zauważył. Jego reakcja była wyjątkowo urocza, co wywołało pogodny śmiech w wykonaniu Yamanaki.
-Nic się nie stało - odparła łagodnie - Nie mniej to prawda, to nie są moje regiony. Pochodzę z Saimin - zdradziła. Czuła się na tyle pewnie by zdradzić taki szczegół na swój temat.
Długi czas spędziła na treningach i pracy w szpitalu, później pomagając towarzyszom z organizacji, że zapomniała kiedy ostatni raz mogła porozmawiać z drugą osobą… tak po prostu. Poznać kogoś. Porozmawiać o niczym. Cieszyć się dniem. Nie czuć się niczym zobowiązanym. Zabawne. Zapomniała już jak to jest. Teraz zamierzała z niego korzystać ile tylko dane jej będzie. Wszak w każdym momencie mógł wyłonić się Kyoushi, a oni będą mogli ruszyć w dalszą drogę. Dokąd? Jak zawsze - tam gdzie nogi poniosą.
Poznała imię jednego i zapewne drugiego. Nastała pora aby zdradzić i coś więcej na swój temat. Dlaczego? Bo mogła. Bo chciała.
-Yamanaka Misae, bardzo mi miło - przedstawiła się z lekkim skinieniem głowy kontynuując temat swojego pochodzenia. Klan, z którego pochodzi nie powinien być zaskoczeniem dla panów. Pannica ze stolicy Soso o jasnych oczach i bez źrenic. Wystarczyłoby aby przedstawiła się jedynie z imienia a efekt byłby identyczny.
W końcu i pomijany w dyskusji fenek postanowił wyraźnie zaznaczyć swoją obecność wyłaniając pysia. Strzelił z uszek rozglądając się leniwie. Musiał sprawdzić o co to całe zamieszanie.
-No i Tomoe - dodała kręcąc z dezaprobatą głową.

[Papyrus]

Post Fabularny Kyoushi Zima 392

Katsumi wyglądała na zaintrygowana słowami Kyoushiego. Nie spodziewała się takiej reakcji. Sentoki ciągle ją zaskakiwał - kiedy myślała, że zareaguje w jeden sposób, reagował w zupełnie inny. Może jednak nie wszystko było stracone i uda się coś naprawić, bądź przynajmniej odłożyć to, co niechybnie miało się zdarzyć.

- Niech ci się demon nie wyślizgnie spod kontroli - powiedziała Katsumi, przeszywając go spojrzeniem, ale zwykle jej spojrzenie było o wiele bardziej nieprzyjemne. - Ale tak. Masz walczyć, pokazać, że klan jest nadal silny i nawet teraz muszą się z nami liczyć. Poza tym chciałabym, żebyś doradził trochę tym, którzy będą walczyć z naszej strony, jak najlepiej się pokazać. I może ich trochę podtrzymaj na duchu. Nastroje w wiosce nie są najlepsze odkąd skończyła się wojna.

- Co do twojego uczestnictwa w polityce… To nie jest głupi pomysł i liczę na twoje poparcie. Sogen w tej chwili jest uzależnione od Ryuzaku i nie możemy zerwać z nimi więzi, dla dobra obywateli Sogen. Ja nie mogę sobie pozwolić na dalsze cierpienie naszych obywateli po fiasku z Murem, co zostało wykorzystane do ataku na nas. Dlatego pewne prośby Ryuzaku zostaną spełnione i obawiam się, że może dojść do buntu bądź do zamachu. Skoro dopiero przybyłeś do Kotei, można założyć, że nie powineneś być w cokolwiek zamieszany. Powęsz w międzyczasie. Może ktoś do ciebie podejdzie z propozycją lub dowiesz się czegoś.

- Wszystko dla ludności Sogen - zapewniła po chwili.

- A co do Shukaku… może powinniśmy się nim bardziej zainteresować. Na pustyni jest zbyt blisko Unii. Przejęcie go w tej sytuacji byłoby rozsądne. Kontynuuj te poszukiwania i informuj o postępach. Ale to już sprawa na później. Omówimy to po tym całym zamieszaniu tutaj.

Post Fabularny Misae Zima 392

Nazwisko Yamanaka nie zrobiło na obu młodzieńcach żadnego wrażenie. Znajomość klanu z Soso niestety nie należała do powszechnej wiedzy w Sogen, być może dlatego młodzieńcy nie zareagowali na nie w żaden konkretny sposób. Lub po prostu tak dobrze się ukrywali.

- Uchiha Masahiro - przedstawił się mężczyzna z parasolem. - A to jest Gazo Shizaki. Jest nam obu bardzo przyjemnie cię poznać, Misae-san. Jest nam przyjemnie, że zechciałaś odwiedzić nasze Kotei, szczególnie, że trochę będzie się dziać w ciągu najbliższych kilkunastu dni i…

- Jaki słodki! - zaszczebiotał Shizaki. Chwilę mu zajęło zauważenie Tomoe, którego przedstawiła Misae. Nie chciał być niegrzeczny i dość mocno pilnował, żeby patrzeć raczej na twarz Misae, niż gdziekolwiek indziej. W końcu jednak zerknął. - My nie mamy takich słodziaków. Znaczy, mamy Hiro-kuna, ale on to tylko słodki jest, jak się nie krzyczy rozkazów. Mogę go pogłaskać? - zapytał i, jeżeli Misae wyraziła zgodę, podał swoją dłoń, która była brudna od atramentu w niektórych miejscach, zwierzakowi do powąchania. I jeżeli Tomoe go zaakceptował, ostrożnie pogłaskał zwierzaczka po głowie. - Hiro-kun był moim dowódcą na froncie. Głównie byłem gońcem, ale raz mi Hiro-kun nawet życie uratował! Jest strasznie odważny i silny! Ja muszę już lecieć, było miło poznać, Misae-san! Hiro-kun, pokażesz mi potem kilka fajnych ruchów, cobym skopał tyłki Senju i Kaminari!

Shizaki wycofał się przodem do Misae i Hiro, puścił oko do dziewczyny i lekko otrząsnął. Radoście potem poszedł w głąb głównej ulicy Kotei, zostawiając ich samych. Jeżeli Misae spojrzała na Hiro, mogła zobaczyć, że ten jest nieco zarumieniony i zakłopotany.

- Proszę go nie słuchać, zawsze jest taki żywy i gada co mu ślina na język przyniesie - wymamrotał i machnął dłonią, jakby próbując odgonić słowa Shizakiego. Usilnie też starał się nie patrzeć na Misae, teraz, kiedy był zakłopotany. - Wspomniała Misae-san o Kyoushim. Tak, znam Shiroyashiego. Chyba bardziej z widzenia, ale jesteśmy w podobnym wieku, jest sentokim i podobno zawsze irytował Katsumi-sama… Ciężko go nie kojarzyć. Ale naprawdę, nic konkretnego. Tyle, że dobrze, że wrócił i chyba ma się dobrze.

[Kyoushi]

Jeśli ktoś myślał, że z siwym można się nudzić to nigdy nie miał z nim tak naprawdę styczności. Wszystko było nie takie proste, a z nim się okazywało, że jednak jest inaczej. Prosty gość o wielkiej sile serca i możliwościach przełamywania barier. Tutaj zaskoczył i to jakże pozytywnie, jak na Sentokiego przystało. Mimo nieobecności ba wojnie, znów może pokazać się z dobrej strony.
- Nie zamierzam go wykorzystywać. - powiedział mrugając okiem na zachętę z wielkim widocznym uśmiechem. - Nie może być łatwiejszego zadania dla mnie niż sianie chaosu podczas walki. Dziękuje za telę możliwość! Podpowiedzieć pozostałym? Jeśli są spod ramienia klanu to nie ma problemu, jeśli będą potrzebowali pomocy w strategii walki na wielu płaszczyznach. Z tego również się wywiąże. - zapowiedział dumnie, wiedząc że to co najważniejsze to już za nim. To był wątek, który był niezbędny by kontynuować, by niedługo później przejść do kolejnego.
- Będę cały w gotowości, jak najbardziej. Jeśli tylko nadarzy się okazja to ją wykorzystam. Nie mam żadnych oporów by skontrować Ryuzaku. A nawet chciałbym to zrobić z przyjemnością. - zastanowił się nad tym, ale jakby samej stolicy handlu pokazał, że nigdy nie był nikim to może i oni zatęskniliby za Białym Demonem, który od lat najmowany był i traktowany jak jeden z (uciśnionych) członków klanu Uchiha.
- To jest moim priorytetem, gdy tylko sytuacja się ustabilizuje i wywiąże się z zadań dla klanu. Gdy tylko poznam naturę demonów lepiej to biorę tę misje i myślę, że klan idealnie nadałby się do pochwycenia tego bydlaka. Dobry plan Katsumi-sama. - zakończył, tym razem zakładając ręce za siebie. Nie mógł jednak ukryć uśmiechu, który co rusz pojawiał się na jego niebryzdkiej japie. W głowie jednak myślał, czy Misae na pewno nie jest napastowana przez pozostałych członków klanu, którzy szaleli na widok białowłosych…

[Papyrus]

Post Fabularny Kyoushi Zima 392

- Kyoushi, nie zależy mi na tym, żeby skontrować Ryuzaku, tylko, żeby sprawdzić, kto z naszego klanu jest przeciwny temu, żeby Ryuzaku nam pomagało - poprawiła go Katsumi, nie będąc pewna, czy zrozumiał, że prosiła go o szpiegowanie klanu Uchiha. - Oczywiście, będziesz musiał być ostrożny, jeżeli się zorientują, że będzie coś nie tak, mogą się jeszcze bardziej zakonspirować.

Odchyliła się na krześle i potarła czoło.

- Jeżeli jakiś spisek w ogóle istnieje. Może tylko już widzę cienie tam, gdzie ich nie ma - westchnęła. - Możesz odejść. Mam nadzieję, że mimo wszystko pobyt Kotei będzie przyjemny.

Kobieta wstała od biurka, musiała w końcu iść na spotkanie klanowe, a nie chciała brać ze sobą sentokiego, przynajmniej jeszcze nie teraz. Wkrótce również miała zamiar przekazać mu nazwiska ludzi do sprawdzenia, o ile młody mężczyzna faktycznie zechce jej pomóc. Wiele jednak zależało od obecnego spotkania.

Kyoushi - jesteś wolny. Jeżeli chcesz poszpiegowac - dostaniesz listę nazwisk z informacjami.

[Misae]

Skinęła obu panom na przywitanie. Czyli Hiro to jednak nie było pełne imię. Uchiha i Gazo. Z jednymi jakiś czas temu walczyła ramię w ramie na Murze. Ale od tego minęło sporo czasu. Zdecydowanie bardziej skupiła się na początkowej opowieści, że szykuje się tu coś w tym Sogen. Sama zdążyła zauważyć rozwieszane dekoracje i niezwykłe poruszenie. Nim jednak Masahiro przeszedł do jakiś szczegółów młodszy z nich zauważył, wychylający się łepek. Trudno było powstrzymać się kunochi by nie roześmiać się pogodnie.
-Proszę, nie krępuj się - zachęciła go, odchylając mocniej płaszcz aby mógł swobodnie pogładzić po futerku Tomeo. Ten ostrożnie powąchał rękę. Przechylił główkę czując woń atramentu. Koniec końców, namyślając się dokładnie, rozważając wszystkie za i przeciw, zupełnie jakby rozwiązywał problem głodu w fenkowym świecie - co możliwe, że w jego umyśle tak wyglądało, przysunął się aby przyjąć pieszczotę. Jeszcze jakby młodzieniec wyjął dobry, mięsny smakołyk z kieszeni, maluch byłby kupiony.
Sama Yamanaka z rozbawieniem, które z trudem zachowywała w sobie, przysłuchiwała się jak Shizaki zawstydza swoimi komplementami Uchihę, który okazał się być swego czasu jego dowódcą. Wyjątkowo uroczy obrazek. Czerwieniący się Masahiro i przeciągający strunę Shizaki. Musieli być ze sobą naprawdę blisko, skoro szatyn pozwalał sobie tak bardzo spoufalać, mimo prawdopodobnej różnicy rang.
Po umiejętnym zawstydzeniu swojego dowódcy, jak gdyby nigdy nic uciekł żegnając się ze wszystkimi. Misae uniosła rękę, machając mu na pożegnanie. Widziała zakłopotanie wymalowane na twarzy złotookie’go, jak jednak przystało na damę, udała, że tego nie zauważyła.
-Wydaje się być bardzo sympatyczny - podsumowała osobę Gazo. Nawet Tomoe zdawał się skinąć głową… choć w jego przypadku mogło to być drżenie z chłodu. Prychnął coś i znowu się schował znowu pod płaszcz swojej pani pozwalając dwójcę na kontynuację rozmowy.
-Musiałeś zrobić na nim duże wrażenie swoi dowodzeniem, Masahiro-san, skoro mówi o tobie w samych superlatywach. - troszkę było to przeciąganie struny niczym w wykonaniu szatyna, ale w słodkim wykonaniu może obejdzie się bez burzy. Patrzyła na niego wielkimi oczami z podziwem. Yamanaka mogła być dumna ze swoich zdolności obserwatora - dobrze rozszyfrowała, że brunet jest ninja, a jak później się okazało - nie byle jakim. Może zdradzi coś więcej.
W ramach uniknięcia niezręcznej rozmowy, złotooki zmienił temat na Kyoushi’ego. Dobry pomysł, bo Misae podłapała temat. Nie będzie się znęcać nad nim dalej.
-To zdecydowanie brzmi jak Kyoushi - odparła śmiejąc się radośnie. Jeżeli ktoś pasował do tego opisu to na pewno ten szalony białowłosy. Nie wątpiła, że między nim i jego Shirei-kan sytuacja może nie być zbyt łatwa…
-Opowiesz proszę coś więcej Masahiro-san? Czyżby szykował się jakiś festiwal? - zapytała w końcu. Pora rozwiać wszelkie wątpliwości.

[Papyrus]

Post Fabularny Misae Zima 392

Masahiro był zarumieniony i wolną ręką potarł swoją szyję. Chyba cieszył się z powodu tego, że Misae nie zauważyła, że Shizaki po prostu był dobrym skrzydłowym i bez niczego pokazał Masahiro z jak najlepszej strony. Było to niesamowicie miłe z jego strony, przez co Uchiha był jeszcze bardziej się zmieszał. Po prostu nie spodziewał się takiej a nie innej sytuacji.

- Tak, Shizaki jest bardzo sympatyczny. Jest artystą, ale takim bardziej.. Hmm… twardo stąpa po ziemi. Jest też bardzo silny. Mam nadzieję, że poradzi sobie w walce, jeszcze trochę nawzajem się podszkolimy. Ja też biorę udział w Turnieju. Ale zdaje się, że trafiłaś tutaj bardziej z przypadku, niż konkretnie, skoro pytasz.

Masahiro się uśmiechnął szeroko i trochę zrelaksował. Kiedy mógł opowiadać, było mu jakoś raźniej i przyjemniej. Mógł zapomnieć o swoim zakłopotaniu i może nie wyjść na takiego niedojdę, jakim się czuł w tym momencie.

- Z powodu podpisania pokoju, które ma się tutaj odbyć, jest organizowane całe wydarzenie. Skoro już i tak przybywają goście ze wszystkich stron, Katsumi-sama zdecydowała się podbić trochę to wydarzenie, zaprosić więcej ludzi, zorganizować turniej. Pewnie, żeby zaprezentować zdrową rywalizację w czasie pokoju, żeby pokazać, że wojny nie są potrzebne i da się to zrobić w zdrowy, bezpieczny sposób. Wystarczy zobaczyć, ile złego powodują wojny. Poza tym, będzie dobrze zarobić trochę i wesprzeć zniszczone w czasie wojny Sogen. Zwykli ludzie zasługują na pomoc, po tym, co wojny shinobich z nimi robią… - powiedział mężczyzna poważnie, prostując się lekko. Brzmiał szlachetnie i nie wyglądało na to, że kłamał - wydawało się, że właśnie myśli tak, jak mówił. - Poza tym, turniej zbiega się z bardzo ważnym dla tych okolic świętem Susanoo. Dziękujemy mu, że zsyła w tym czasie dobre wichry, które zmieniają morskie prądy tak, że rybie ławice znajdują się bliżej brzegów Sogen i zaczyna się bogatszy czas dla ludzi. A teraz jest to szczególnie ważne. Wielu ludzi cierpi głód.