Park

[Ichiro]

Plan mój, chociaż nie był skomplikowany, wypalił. Tak przynajmniej podejrzewałem, kiedy zasuwałem już na obcasach, a nieopodal mnie zjawił się Mineko. W ogóle mnie nie podejrzewał, i jeszcze nie zagaił, nie liczyłem też, że to zrobi. Miałem właściwie zamiar czym prędzej czmychnąć z tego miejsca, lecz niestety poczułem na swoim ramieniu dotyk... Odwróciłem głowę zaniepokojony, lecz był to mój stary znajomy. Druh Uchiha, co siedział wcześniej na ławce, a teraz wyciął mi kolejny numer. Odezwał się. Jego wypowiedź, początkowo mnie skołowała, ale finalnym jej skutkiem było pojawienie się uśmiechu na twarzy rudzielca, którym teraz byłem.

- Szkoda zachodu. Długo mnie obserwujesz? - spytałem, jednak nie dane było mi usłyszeć odpowiedzi. Mimo mojego nowego, pięknego głosiku, którym specjalnie modulowałem tak, aby nie dać się poznać, Masanori odbiegł. Wzruszyłem ramionami, a następnie sam skierowałem się w stronę klubu Radnych. Patrząc na to, że cały czas miałem bacznego obserwatora na karku, bo tylko tak rozumiałem obecność tamtego cwaniaczka, zakładałem, że na miejscu spotkam Morihiro. Wyruszając starałem się zachować zdrowy dystans od tropiącego mnie Uchihy z kasztanowymi włosami. Może na początku było to trudne, ale zakładałem, że po jakichś parunastu metrach uda mi się skręcić w inną sieć alejek tak, że tamten frustrat mnie zostawi. Cel był jeden. Klubik.

[Yamanaka Inoshi]

- Klub Radnych -

[Kuro]

Park w Kōtei to jedno z najpiękniejszych miejsc znajdujących się na terenie osady wielkiego rodu Uchiha, jeśli nawet nie w całym Sogen. Młody Kuro pamięta to miejsce z częstych spacerów z rodzicami, lecz od momentu obrania drogi shinobi, co najmniej nie na miejscu byłoby poruszanie się wszędzie z rodzicami. W życiu przychodzi taki moment, kiedy trzeba nauczyć się samodzielności. Jest to odpowiednie miejsce dla chłopaka, aby mógł spokojnie usiąść i pomyśleć co dalej w związku z jego nową drogą. Tak naprawdę nie ma za dużego doświadczenia z tym, czym zajmują się wcześniej wymienieni shinobi. Tak naprawdę nie ma najmniejszego pomysłu na to, od czego mógłby zacząć. Pewne jest, że najlepszym rozwiązaniem byłoby znaleźć grupę, która ma na swoim koncie wykonane misje, ewentualnie są znane w Sogen. Zostaje tylko jedno pytanie, które musi sobie zadać, mianowicie gdzie takich osób szukać. Raczej najbardziej znani w prowincji nie przechadzają się beztrosko po parku.
Kuro postanowił usiąść sobie przy jednym z kamiennych stolików. Młodzieniec był tak podekscytowany wizją siebie jako kogoś silnego, że nie pomyślał o tym, w jaki sposób może do tego doprowadzić.

[Chise]

Misja D
1/15


Lato w Sogen było wyjątkowo przyjemną porą roku. Było ciepło, niemal upalnie, ale wiała chłodna bryza, pogoda była więc wręcz idealna na spacer. W parku było stosunkowo dużo ludzi, korzystających z pięknego dnia, rodziców z dziećmi, młodych par, starszych ludzi, chodzącej grupkami młodzieży.. W takich chwilach Kotei zdawało się nie pamiętać o swojej mrocznej i dość krwawej historii, było spokojne, leniwe..
Obok siedzącego chłopaka z wrzaskiem przebiegła grupa dzieci, bawiąc się w coś czego nie pojmie ktoś, kto ma szczęśliwe lata dzieciństwa za sobą, za nimi zaś, w pewnej odległości biegła jeszcze dwójka młodszych dzieciaków, z czego jedno bardzo zasapane.
- Taiyou, Haru, zaczekajcie! - zapiszczało jedno z nich, kiedy musieli się zatrzymać. Jasnowłosy chłopiec, w wieku może lat pięciu, oparł dłonie o kolana i dyszał głośno, cały czerwony. Właściwie to nawet nie dyszał, a niemal charczał. Nieco starsza dziewczynka zatrzymała się, nieco zirytowana, i parsknęła pod nosem.
- Niech no tylko mama się o tym dowie, to znów będziesz siedział dwa tygodnie w domu! - powiedziała do nieco z wyższością typowej dla starszej siostry, która wie, że wie lepiej i młodsze rodzeństwo musi jej słuchać. Młodszy jednak nic nie odpowiedział.. Właściwie to robił się coraz bardziej bordowy i przyłożył dłoń do gardła, wytrzeszczając zielone oczyska.
- Juro? Wszystko w porządku? - zmarszczyła brwi, podchodząc o krok bliżej - Juro, weź się nie wygłupiaj.. - dodała zaniepokojona, pochylając się nad nim by obejrzeć do dokładnie.

[Kuro]

Ludzi w parku była cała masa, lecz Kuro tak jakby ich nie zauważał. Powodem tego wszystkiego było rozmyślanie na temat swojej przyszłości. W pewnym momencie chłopak oparł swoją głowę na jednym z kamieni i patrzał w niebo. Tak jakby jakakolwiek odpowiedź mogłaby się na nim znajdować. Swoją drogą park nie był jednym z miejsc, w których chłopak mógłby spokojnie pomyśleć, gdyż roiło się tutaj od ludzi, przeważnie rodzin z dziećmi. Po kilku minutach skierował swój wzrok z powrotem na ludzi, patrząc, jak beztrosko spędzają czas z uśmiechami na twarzy. Jeszcze jakiś czas temu sam przychodził tu ze swoimi rodzicami. Pomyśleć, że w ciągu kilku miesięcy sytuacja tak diametralnie się zmieni i zostanie wrzucony w coś, co nazywają "dorosłym życiem". Jednym z najcięższych zadań było podejmowanie samodzielnych decyzji, w pewnym sensie chłopak nie był przyzwyczajony do decydowania samemu o własnym losie. Z całego tego natłoku myśli wybudziła go gromadka dzieci, które bawiły się w najlepsze, biegając nieopodal Kuro. Dwójka z nich widocznie odstawała, a jedno z nich wyglądało, jakby miało zaraz paść ze zmęczenia. Z każdą chwilą dzieciak wyglądał coraz gorzej, jakby zaraz miał wyzionąć ducha. Kiedy kolor jego twarzy zmieniał barwę w coraz to ciemniejszy czerwony, Kuro postanowił zerwać się i podejść do dwójki dzieciaków.
- Co mu się stało? - Zapytał zaniepokojony dziewczynki, jednocześnie zastanawiając się, gdzie mogli podziać się rodzice tychże dzieci.
- Spokojnie, spróbuj złapać oddech. - Młody Uchiha wypowiadając te słowa, pochylił się nad młodzieńcem, aczkolwiek sam nie wiedział, co ma robić w zaistniałej sytuacji.

[Chise]

Misja D
3/15


Dziewczynka coraz bardziej przestraszona nachylała się nad bratem, zresztą nie tylko ona była zaniepokojona. Sam Kuro, oprócz siebie widział także kilkoro dorosłych którzy zerkali na chłopaka, gotowi do interwencji. Młody Uchiha zerwał się z miejsca pierwszy i podszedł pierwszy do dwójki dzieci, pytając co się dzieje. Dziewczynka podniosła głowę by coś odpowiedzieć, ale wtedy chłopak niespodziewanie podniósł rękę, szybko klepnął ją w ramię i nabrał głęboko powietrza.
- Gonisz! - powiedział głośno, po czym zerwał się do biegu, zostawiając ich oboje daleko w tyle. Dziewczynka zaszokowana aż się zapowietrzyła. Kolejne jej słowa były tak piszące, że niemal mogło zabrzęczeć w uszach.
- Oszukujesz! Powiem o wszystkim mamie! - krzyknęła w stronę jego pleców, wznawiając gonitwę. Oboje jakby zapomnieli o Kuro, który się o nich zatroszczył, ale cóż.. Ciężko było oczekiwać wdzięczności od pogrążonych w zabawie dzieci. Chłopiec nadal był czerwony na twarzy i dyszał, ale wydawało się to teraz, kiedy nie udawał, zwykłym efektem zabawy. Zresztą, cała grupa szybko się oddalała i zapewne niedługo zniknie im z oczu jak i uszu, dając nieco wytchnienia i spokoju.
Można było odetchnąć, że nic złego jednak się nie dzieje, z drugiej strony, zapewne to mogło być także irytujące. Chęć pomocy nie tylko nie została nagrodzona chociażby dobrym słowem, ale i nawet została pominięta, wzgardzona.. Była zwyczajnie niepotrzebna. Kuro wyrwał się do przodu niepotrzebne, ale zamiary miał dobre. I ktoś to dostrzegł.
- Ta dzieciarnia potrafi być nieznośna, ale liczą się chęci - odezwał się nagle ktoś zza jego pleców. Kiedy się odwrócił, mógł zauważyć wysokiego mężczyznę, ubranego w typowy dość stój shinobiego, z kaburą na udzie, przez plecy zaś miał przewieszony wielki wachlarz. Uśmiechnął się do Uchihy sympatycznie, choć efekt psuły nieco dwie blizny, jedna na policzku i druga przecinająca brew.
- Jeśli szukasz zajęcia i chcesz się przydać, to może mam coś dla ciebie - rzucił niezobowiązująco, przechylając głowę w bok i obserwując go ciekawsko.

[Kuro]

Młody Kuro próbował udawać opanowanego, lecz sam nie wiedział, co ma zrobić w tej sytuacji. Jakby nie patrzeć wokół niego jest mnóstwo osób, do tego starszych od niego. Dziwne było, że nikt nie ruszył z pomocą młodzieńcowi, przez co Uchiha czuł się jakby, był zobowiązany do opanowania sytuacji. Co w takiej sytuacji powinien zrobić... Pierwsza myśl, jaka przyszła Kuro do głowy, to, że dzieciak najzwyczajniej się czymś zakrztusił, to wyjaśniałoby problem w złapaniu oddechu i zmianę koloru na jego twarzy. W momencie pochylania się nad poszkodowanym ten zdołał wypowiedzieć jedno proste słowo, po czym zerwał się dalej do biegu. Był to najzwyklejszy psikus, który chciał zrobić swojej siostrze. W tym samym momencie Kuro poczuł, jakby ktoś mu z całej siły ścisnął gardło. Chwila minęła nim, doszło do niego, co tu właśnie się wydarzyło. Przewrażliwiony na punkcie bycia bohaterem młodzieniec o mało nie dostał zawału, gdy okazało się, że wszystko było tylko niewinnym żartem. Dzieciaki pobiegły bawić się w berka dalej jak gdyby nigdy nic. Uchiha odetchnął z ulgą i podniósł się.
Z tego wszystkiego wystraszył się, gdy ktoś wypowiedział do niego słowa zza jego pleców. Obrócił się szybko z przestraszoną miną. Wyraz jego twarzy szybko się zmienił, kiedy dostrzegł osobę ubraną jak Shinobi.
- Całe szczęście to tylko żart - Powiedział z uśmiechem na twarzy, jednocześnie przyglądając się nieznajomemu. Dwie blizny na jego twarzy wskazywały na to, że musi być doświadczony w walce.
- Zamieniam się w słuch! - Ucieszył się, w końcu ma swoją szansę, aby się wykazać, ledwo stał z podekscytowania.

[Chise]

Misja D
5/15

Nieznajomy przypatrywał się chłopakowi trochę nawet zbyt uważnie. Przenikliwe spojrzenie niebieskich oczu mogłoby być nieprzyjemne w połączeniu w bliznami, jednak wtedy uśmiechnął się niespodziewanie i to ociepliło jego wizerunek. Z uśmiechem wyglądał znacznie sympatyczniej, choć nie dało się zapomnieć o tym, że nadal jest shinobim.
- Rzeczywiście, lepiej się zawieść w ten sposób - zgodził się z nim nieznajomy, po czym kiwnął głową, zadowolony jakby Uchiha zdał jakiś test. Kto wie, może właśnie tak było? Jakiś wstępny egzamin to wykonania zadania?
Widząc entuzjazm chłopaka zaśmiał się głośno, po czym z rozmachem klepnął go w ramię, aż poleciał pół kroku do przodu. Wydawał się zachwycony jego entuzjazmem.
- Podoba mi się twój zapał, chłopcze! - zawołał - Ale może zacznijmy od przedstawienia się, dobrze? - zaproponował swobodnie, unosząc do góry jedną brew, rozbawiony tym jak młodzieniec rzucił się do roboty bez żadnego zastanowienia ani nawet zapytania. Równie dobrze mógłby przecież mu powiedzieć, że praca to zabieranie małym dzieciom cukierków, a on już się zgodził!
- Nazywam się Hayato Tanaka - ukłonił się lekko, wykazując się znajomością etykiety, tak ważnej w Sogen - Praca nie jest trudna, ale może być niebezpieczna. Uprzedzam na samym początku, byś mógł zadecydować świadomie - zaczął opis pracy, zakładając ręce na piersi - Bo właściwie, to nie ja będę twoim pracodawcą, potrzebuje jedynie pomocy przy wykonania zadania. Widzisz, zostałem zlecenie by pozbyć się zwierząt szkodzących w okolicy jednej posiadłości. Nie chce jednak ich zabijać, dlatego spróbujemy je złapać. Sam nie dałbym rady - wzruszył ramionami, kończąc ten krótki opis i dając teraz chwilę Kuro na zdecydowanie się i podjęcie jakieś decyzji.

[Kuro]

Podekscytowany cała sytuacją Kuro nie mógł doczekać się, aż dostanie informacje na temat zadania, które przygotował nieznajomy wojownik. Z jednej strony był zachwycony, że będzie mógł się wykazać, z drugiej czuł lęk, że nie podoła. Z tego wszystkiego zaczął czuć silne mrowienie głowy. Jeśli chodzi o walkę, Uchiha nie mógł pochwalić się wybitnymi umiejętnościami. Co prawda z łatwością pokroiłby warzywa do obiadu, lecz chyba na tym kończy się jego siła. Być może prezencja nieznajomego w znaczny sposób wpływa na jego samoocenę, w końcu przed nim stoi prawdziwy weteran co można wywnioskować po bliznach na twarzy.
Klepnięcie ze strony Shinobi w lekkim stopniu otrząsnęło młodzieńca, przez co czuł się jeszcze bardziej gotowy. Trzeba przyznać, że zwykłym klepnięciem był w stanie przestawić młodziana. Co prawda nie było to jakieś trudne zadanie, w końcu jego waga nie była porównywalna do małego rozmiaru głazu.
- Nazywam się Kuro Uchiha, bardzo miło mi cię poznać! - wykrzyczał do Hayato, po czym szeroko się uśmiechnął. Shinobi od razu przeszedł do rzeczy i zaczął wyjaśniać, na czym będzie polegać ich wspólna praca. Kuro słuchał uważnie, mając nadzieję, że mężczyzna zabierze go na prawdziwą misję, w której będzie mógł sprawdzić swoje umiejętności...
Ciężko było opisać rozczarowanie małoletniego, kiedy ten usłyszał, że ich przeciwnikami będą zwierzęta. Po krótkiej chwili namysłu stwierdził, że zgodzi się podjąć to zadanie, w końcu, jeśli starszy wiekiem Shinobi prosi go o pomoc, to co najmniej nietaktowne byłoby odmówienie mu.
- Jasne, dam z siebie wszystko. - i tak o to zaczyna się jego pierwsza prawdziwa misja.

[Chise]

Misja D
7/15


Rozczarowanie młodzieńca było niemal zabawne. Przed chwilę był gotowy podjąć się natychmiast każdego zadania, by zacząć swoją karierę jako shinobi, zaś teraz kręcił nosem kiedy okazało się, że jego zadaniem będzie chwytanie zwierząt. Widząc jego zawahanie, jego przyszły towarzysz zadania poruszył się z boku na bok i potarł dłonią kark, zaczekał jednak cierpliwie na podjęcie decyzji. Po to przecież mówił mu wcześniej, prawda? Kiedy więc Kuro się zdecydował, Hayato od razu machnął ręką, by od razu ruszyli i po chwili spaceru zaczął wyjaśniać dokładnie co miał na myśli i jaki był jego plan na wykonanie zadania.
- Cała sprawa rozchodzi się o stado dzików - rzucił nagle po paru minutach, bez uprzedzenia - Jedna z większych posiadłości na terenie miasta, posiadająca własny park przylegający do lasu. Odstraszanie ich nie przyniosło skutku, już za bardzo się przyzwyczaiły do łatwej metody zdobywania pokarmu i same z niej nie zrezygnują. Szkoda jednak zabijać całe stado.. To mądre zwierzęta i pożyteczne w lesie, nie jest do końca ich winą, że wedle ludzi ich zachowanie jest szkodzeniem - westchnął głęboko - I właściwie sprawa nie byłaby trudna, gdyby nie przywódca stada. Wyjątkowo duży, stary i nieufny odyniec do tej pory niweczył wszystkie moje samodzielne próby i parę razy nawet mnie pogonił - zaśmiał się słabo - Myślę, że jak pomożesz mi go złapać to reszta już pójdzie gładko i dam radę sam to skończyć. Plan jest taki: wskażę ci miejsce gdzie powinieneś znaleźć odyńca. Niedaleko zainstalujemy pułapkę, w którą go trzeba będzie zagonić.. Albo zwabić - poruszył śmiesznie brwiami. Przez ten czas zdążyli przejść spory kawałek drogi przez dzielnicę bogatych domów. Wielkie posiadłości, często ogrodzone, niekiedy piękne. Zanim zdążyli dotrzeć do właściwej posiadłości zdążyli obejrzeć całe ich mnóstwo.
- No, to tu [/b]- stwierdził, stając przed jedną z bram. Nie była zamknięta, od razu przeszli do środka. Dom był kilkupiętrowy, elegancki, choć wydawał się chłodny w swoim ogromie i chłodnym, kremowym kolorze ścian. Minęli go jednak i ruszyli dalej, za niego, gdzie znajdował się wspomniany przez niego park, który miał przechodzić w las.

[Kuro]

Prostą sprawą jest dostrzeżenie, że młody Uchiha jest bardzo niezdecydowany, z jednej strony chciałby zostać kim silnym, z drugiej sam nie jest pewien, czego tak naprawdę chcę. Najprawdopodobniej jest to wszystko winą presji, w końcu jego klan to jeden z najpotężniejszych klanów, o bardzo bogatej historii, a jego ojciec wszędzie jest wspominany jako utalentowany i wszechstronny wojownik, jednym słowem geniusz. Wywiera to dużą presję na Kuro, gdyż ten chciałby zapisać się na kartach historii jako jeden z najpotężniejszych, choć do tego długa droga. Droga pełna rozczarowań i zderzeń z rzeczywistością, w końcu dopiero ją zaczyna. Widać było po chłopaku, że w prowadzi wewnętrzną walkę ze sobą, lecz nie odmawia pomocy potrzebującym, nawet w pozornie błahych sytuacjach.
Hayato przedstawił mu zarys sytuacji, Kuro zawsze miał szacunek do zwierząt ze względu na to, że potrafią sobie poradzić nawet w najgorszych sytuacjach i większość gatunków potrafi ze sobą współpracować lepiej niż ludzie. Prawdą też jest, że wielką szkodą byłoby robienie im krzywdy. Prawdopodobnie właścicielom jednej z wielkich posiadłości na terenie Sogen jest obojętne, w jaki sposób dwójka pozbędzie się z problemem, lecz docenia fakt, iż Shinobi chce dokonać tego w jak najmniej brutalny sposób. Kto by się spodziewał tego po osobie, która wygląda jakby walka była jego naturą. Młodzieniec wsłuchiwał się w instrukcje mężczyzny uważnie, przez co ani się obejrzał, a już byli pod posiadłością. To był naprawdę piękny, lecz nie przyszli go tutaj podziwiać tylko zająć się problemem dzików i ich przywódcy. Po kilku minutach spaceru znajdowali się w miejscu docelowym, gdzie mieli zastawić pułapkę na odyńca.
- To, jaka jest dalsza część planu? - zapytał zaciekawiony, rozglądając się po okolicy.

[Chise]

Misja D
9/15


Park był urokliwą częścią posiadłości, aczkolwiek widać było ślady działalności szkodników. Starannie ułożone ścieżki i równo rozłożona ściółka poprzecinane były przez bruzdy zrobione przez ryjące w ziemi zwierzęta i zapewne nie był to ani pierwszy ani ostatni raz kiedy coś takiego się działo. Nie było to nic dziwnego, rosły tutaj wyjątkowo piękne, rozłożyste dęby, rodzące zapewne sporo żołędzi. Niezła gratka dla stada łakomczuchów, a zapewne był to zapewne dopiero wierzchołek góry lodowej szkód.
Mężczyzna sięgnął do torby na pośladku i wyciągnął z niej mały zwój, którym poklepał w dłoń. Nagle jego oczy rozjątrzyły się czerwienią, całkiem dosłownie, bowiem wydawały się lekko jarzyć w półmroku cienia jaki rzucało drzewo. Przez chwilę milczał, patrząc przed sobą i w boki ze skupioną miną - przed siebie, ale jakby nie tam gdzie by wskazywał jego wzrok. Po krótkim czasie jego wzrok znów nabrał ostrości i skupił się na młodzieńcu z Uchiha.
- Mam go - rzucił z satysfakcją - Jest całkiem niedaleko, dwa kilometry stąd w tamtym kierunku - wskazał go dokładnie, po czym się uśmiechnął - Potrzebuje tak z dwadzieścia minut by rozstawić pułapkę. Ten czas powinien ci starczyć by do niego dotrzeć. Dalej daję ci wolną rękę, możesz go spłoszyć w moim kierunku albo sprowokował by za tobą pobiegł, co uznasz za skuteczniejsze. W momencie gdy się tu zjawi, będzie musiał przebiec między dwoma punktami, mniej więcej stąd - wskazał początek - dotąd - ta "bramka" w całości miała może z 5 metrów, to nie dawało za wielkiego pola do popisu - W razie gdyby zbaczał z drogi, będę was widział i na koniec mogę jego kurs skorygować. Myślę, że się uda! - zakończył z entuzjazmem.
Teraz chyba naprawdę tylko pozostało spróbować wykonać polecenie shiobiego.

[Kuro]

Idąc w głąb terenu, na którym znajdowała się posiadłość, można było dostrzec, że jest ona ogromna. Sama rezydencja była bardzo ładna, lecz prawdziwe piękno skrywane było za nią. Piękny ogród, o ile tak można nazwać ten wielki teren zieleni, wypełniony drzewami. Wielka szkoda, że dziki wyrządziły tutaj tyle szkód, trzeba w trybie natychmiastowym pozbyć się problemu dzików. Oczywiście nie można ich za to winić to tylko dzikie zwierzęta, które zostały zwabione łatwym dostępem do pożywienia. Młodzieniec czekał, aż jego starszy kolega podzieli się z nim informacjami na temat dalszego działania, ewentualnie wykona pierwszy ruch. W pewnym momencie Uchiha dostrzegł, że ten wykonuje pierwszy krok, którym było wykorzystanie zwoju, czyżby chciał zapieczętować wielkiego odyńca? Wydawało się to co najmniej irracjonalnym pomysłem, więc młodzieniec skupił na nim swój wzrok. Coś jednak zmieniło się w wyglądzie mężczyzny, chodziło tutaj o jego wzrok. Tak jakby nagle zmienił się odcień jego oczu, w pewnym stopniu przypominał coś podobnego do Kekkei Genkai rodu dzieciaka - Sharingana. Na jego twarzy było wypisane zdziwienie, w końcu nazwisko Shinobiego nie brzmiało Uchiha, przez co postanowił zignorować ten fakt i skupić się na jego dalszym działaniu.
Kuro nie krył zdziwienia, gdy Hayato był w stanie określić odległość i kierunek gdzie znajduje się przewodniczący stada dzików. Umiejętności mężczyzny były doprawdy imponujące.
- Postaram się zrobić co w mojej mocy! - rzucił ochoczo chłopak, po czym rozpoczął marsz w kierunku wcześniej wskazanym przez Hayato. Miał trochę czasu, aby obmyślić plan, w jaki sposób zwabić zwierze. Pierwszym pomysłem było podejście go przy pomocy techniki Henge no Jutsu, aby zmienić się w lochę. W ten sposób byłby w stanie skupić na sobie jego uwagę, po czym doprowadzić go do miejsca docelowego. Kuro czekał, aż zbliży się dostatecznie blisko do odyńca, aby móc wykonać technikę, po czym wprowadzić drugą fazę planu, czyli uciekanie jak najszybciej się da.

Nazwa

Henge no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Pies → Świnia → Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (+1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Pomocna technika przy pomocy której użytkownik może przybrać wygląd innej osoby bądź obiektu. W przypadku zmiany w inną osobę to zmieniona zostaje aparycja wraz z ubraniem, a dodatkowo głos pozostanie zmutowany do tego, jaki miała udawana przez nas osoba. Zmiana w przedmiot jest możliwa jeśli przedmiot jest wielkości porównywalnej z rozmiarem użytkownika, a dodatkowo nie zyskuje on żadnych właściwości przedmiotu w który się zmieni, np. zmieniając się w betonowy mur nie zyskamy jego trwałości. Technikę łatwo rozpoznać, ponieważ chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co shinobi o zdolnościach sensorycznych i Ci posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel. Henge no jutsu zostaje przerwane po zranieniu lub uderzeniu użytkownika, a także w chwili zebrania przez niego chakry do jakiejkolwiek techniki.

[Chise]

Misja D
11/15


Umiejętności mężczyzny były naprawdę niesamowite. Co prawda młodzieniec pochodzący z klanu Uchiha mógł zauważyć podobieństwo do Sharingana, chluby rodu, ale także oczywiste różnice, jak brak łezek czy poświata. Jednak pytania mogły zaczekać do końca zadania, być może dowie się czegoś ciekawego?
Pomysł chłopaka na zwabienie dzika był co najmniej.. Interesujący. Henge było bardzo przydatnym jutsu, łatwo było kogoś nim zwieść, ale miało także swoje ograniczenia, z którymi trzeba się było liczyć. Na przykład to, że niestety zmieniała ona tylko wygląd, nie zaś zapach który mógł się okazać kluczowy w kontakcie z dzikim zwierzęciem. Ale kto nie ryzykuje ten szampana nie pije, prawda? W tym wypadku może nie szampana, ale nagroda też się liczy.
Już z pewnej odległości mógł usłyszeć pochrząkiwanie i chrumkanie, charakterystyczne dla tych zwierząt. Wtedy przeszedł do realizacji planu - wykonał kilka pieczęci, zmieszał czakrę.. I już w stronę stada dzików tuptała dodatkowa locha. Łatwo mógł spośród nich rozpoznać, który spośród nich był poszukiwanym odyńcem - był większy, lekko poszarzały, przez bok ciągnęła się długa zabliźniona rana. Przybycie nowego osobnika zainteresowało stado, ale na przód wybiegł mu jego przewodnik właśnie. Jego szybki trucht w jego kierunku mógł być niepokojący, zwłaszcza kiedy słyszał zbliżające się chrząkanie. Nos poruszał szybko i marszczył. Dzik zatrzymał się kilka metrów przed nim, niepewny, poruszający okrągłym noskiem..
I wtedy nagle zakwiczał głośno. Reszta stada przyglądała się, a następnie powoli odsunęła, a wielki dzik.. Zaszarżował w jego stronę, szybko, naprawdę szybko. Ale w końcu miał co chciał - mógł już zacząć biec.. A nawet powinien, bo chyba miłych zamiarów to on nie miał.

[Kuro]

Do tej pory wszystko wydawało się iść zgodnie z planem. Udało mu się zbliżyć do stada dzików, na co wskazywało pochrumkiwanie, choć nie był w stanie jeszcze rozpoznać, który z osobników jest ich liderem. W tym momencie przemieniony już chłopak dostrzegł swojego przeciwnika, który wyglądał bardzo podobnie do Hayato, co za dziwny zbieg okoliczności. Może to przez te blizny na twarzy i wygląd weterana wojennego. Podchodząc coraz bliżej, zrozumiał, że jego plan nie należał do najmądrzejszych. Odyniec najprawdopodobniej był karmiony sterydami od najmłodszych lat, jak inaczej wyjaśnić jego rozmiar. Kilka kolejnych kroków zrobionych przez Kuro okazało się tymi kluczowymi. Miał już na sobie uwagę przywódcy dzików, lecz nie spodziewał się tego, co miało nadejść za chwilę. Lider wykonał typowy dla swojego gatunku atak - szarżę. Uchiha rozpoznając nieprzyjazne zamiary zwierzęcia, postanowił brać nogi za pas i uciekać w stronę miejsca wyznaczonego przez Shinobi. Niestety nie miał umiejętności w bieganiu na czworaka, więc postanowił jak najszybciej powrócić do pierwotnej postaci człowieka. Tak o to rozpoczął się wyścig o przetrwanie, bo jak inaczej nazwać ucieczkę przed szarżującym dzikiem. Niczym Forest Gump, nie oglądając się za siebie bieg, dystans do miejsca docelowego był dość długi. Chłopak miał chwilę na przemyślenie swoich decyzji, w międzyczasie zdążyło dojść do niego, że popełnił jeden z największych błędów w swoim życiu. Można powiedzieć, że czuł oddech dzika na swoich plecach.