Karczma "Ō no Shi"

[Rei Uta]

Rei zostawił w spokoju swojego, nowego, znajomego, zajmując się skryzniami, które w rytm wesołej piosenki ruszyły za nim. Misja była dość łatwa, a nawet jeśliby się nad tym dłużej zastanowić to nawet zbyt łatwa… No ale na całe szczęście Maji nie należał do ludzi, którzy przywiązywali zbyt dużą wagę do detali. Dzięki ogólnemu oświetleniu miasta wiedział, w którym kierunku zmierzać, więc obyło się bez większych problemów z drogą powrotną.
Rei, zanim dotarł pod drzwi karczmy, zostawił skradziony towar pod jedną ze ścian budynku, ukrytą w tym momencie mrokiem nocy przed wścibskim wzrokiem… Oddychając spokojnie zablokował uwalnianą chakre, a jego magiczny piasek zamienił się w zwykły pył, który tak często przylegał do ubrań strudzonych podróżników. Nie pozostało mu już nic innego jak wrócić do karczmy, przedstawiając pozytywnie wykonane zadanie… Chyba?
Po przekroczeniu progu, Rei zdał sobie sprawę, że gwar rozmów nie zmalał, a właściciel przybytku spoglądał na nowego gościa z nieukrywaną niechęcią… To pewnie przez te poprzednie zamieszki.
Chłopak uśmiechnął się szeroko do wszystkich zainteresowanych jego przybyciem, po czym usiadł przy stoliku gościa, który chyba nawet nie miał imienia… Ale opaska dalej była zajebista. W chwili gdy tamten zaczął pytać o wszystko, chłopak zdążył porwać całą zawartość jego talerza, po czym z resztkami jedzenia wystrzelonymi z ust, przemówił całkiem pewnie.

– Skrzynie są bezpieczne, bandyta ukarany… Chyba nie ma o czym mówić.
Na koniec swej wypowiedzi rzucił na stół obcięty palec, do którego zdążył przykleić się ślimak oraz resztki śmieci z kieszeni spodni. Może i nie wyglądało to zbyt estetycznie, jednak z całą pewnością nie można było odmówić mu skuteczności w wykonywaniu zadania… Pozostaje jednak pytanie, czy wykonane zadanie było faktycznie zlecone przez tajemniczą organizację.

[Mujin]

Krew
Misja C
33/30+ Na szczęście skrzynie zostały zostawione pod ścianą zewnętrzną budynku, co na pewno docenią wszyscy zaangażowani i właściciel lokalu. Ninja wpradzający się ze swoimi umiejętnościami na wierzchu i celowo zabierający przestrzeń życiową? No i minimalne zainteresowanie jego osobą, co też powinno być kluczem przy bardziej dyskretnych zleceniach. Rei nie był jednak aż tak dyskretny w dalszej części procedury. Nie, żeby wielu było zainteresowanych jego wejściem, ale pojedyncze osoby na pewno się znalazły. Nawet przypadkowo, przejeżdżając wzrokiem, z braku lepszej rzeczy do roboty albo uciekając przed wyjątkowo nieprzyjemną konwersacją. Dosiadł się do Kumitsu i bez krztyny zażenowania czy wahania złapał jedzenie z jego talerza. Ruch to był niewątpliwie szybki i pracodawca pewnie tego nie przewidział, bo nie zareagował jakkolwiek. Jego wzrok jednak szybko przekierował się na talerz, potem na Reia, potem na talerz i znowu na Reia. Jakby nadal nie połączył kropek i starał się zrozumieć, co dokładnie się stało.
Dopiero rzucenie na stół palca spowodowało zdecydowaną reakcję. Jego dłoń błyskawicznie złapała palec i ukryła go w zaciśniętej pieści. Równie szybko, a może nawet nieco szybciej, co Rei podkradający jedzenie.
- Hmh. Wygląda na to, że ci się udało. Ale pozwolisz, że sprawdzę. Daj mi chwilę. - w tym momencie wstał i wyszedł z knajpy. Na około dwie-trzy, po których wszedł i usiadł przy stoliku. Jak gdyby nigdy nic. - Więc. To dla ciebie. - powiedział, kładąc na stół niewielką sakiewkę wypełnioną, zapewne, mamoną. Była wypełniona po brzegi, a krawędzie monet pięknie odciskały się od wewnątrz, dając znać o swojej obecnosci.
- Wstępnie możesz się uważać za członka Saisei. Gratulacje. Trtrtr~ - jegomość w opasce wydał z siebie dźwięk stojący gdzieś pomiędzy gwizdem, a odgłosem upośledzonej trąbki. Rei dostał swoje prywatne, małe fanfary. Odpowiednio ciche i skromne, ale fanfary. - Pieczęciami i inicjacjami zajmiemy się w bardziej odpowiednich warunkach i czasie, ale główną zasadą jest - nie chwalisz się tym, że jesteś z nami. Skontaktuję się z tobą niedługo, w innych okolicznościach. - bez jedzenia na talerzu mężczyzna nie miał już niczego do skonsumowania, a że sprawa rekrutacji została wstępnie załatwiona, to chyba można było skończyć. Rozejść się w dwóch różnych kierunkach, do czasu owej "inicjacji", czymkolwiek miałaby ona nie być. Prawda?
Misja zakończona?

[Rei Uta]

Szybkość działania w połączeniu z elementem zaskoczenia, pozwoliły na to by jego plan się powiódł. Całe szczęście Kumitsu nie zareagował w porę, co spowodowało utratę większości jedzenia z samotnego talerza. Rei całkowicie zignorował obecną sytuację, stwierdzając smutno, że to, co tu zostało to będzie na pewno za mało…

– bafso pose.
Odpowiedział zaskoczony z pełnymi ustami, tuż po tym, jak zleceniodawca stwierdził, że musi sprawdzić jego wiarygodność. No cóż, żyli w trudnych nieufnych czasach… Na całe szczęście smutna rzeczywistość zniknęła za chęcią zjedzenia czegoś pysznego, więc już po minucie machał do przedstawiciela owej nieufności, a w obecnej chwili jedynej osoby, która posiadała kuchnię na miejscu i zaprawiony w boju personel.

– Panie starszy, ja bym poprosił coś pysznego!.
Nagle strach przeszedł jego serce… A może jednak za mało?

– Dwa razy!.
Chociaż przecież Kumitsu też mógł być głodny, w końcu Rei właśnie podbierał jego posiłek…

– Panie właścicielu, może niech pan trzy razy zrobi i będziemy mieć już z głowy.
Powiedział, śmiejąc się szeroko, by już po sekundzie zorientować się, że nie wszyscy tutaj byli obojętni jego osobowości. Chociaż w sumie to nie zdawał sobie sprawy i po prostu starał się złagodzić ostatni konflikt z próbą zabicia jednego z gości oraz obecnemu pokazowi własnej głupoty.
2-3 godziny później.

… Rei gapił się tępo w dal, wyczekując na to, że może, chociaż coś się stanie. Albo Kumitsu wróci, albo jego, chociaż ktoś zaczepi do walki. Na całe szczęście pierwsza myśl wydarzyła się wcześniej, a przed nosem chłopaka wylądowała sakiewka wypchana monetami. W sumie spoko, jakoś bardzo o tym nie myślał…

-Eeee… No to cześć?… Skontaktujemy się przez sowę, czy coś.
Rei dowiedział się, że w sumie to należy już do jakiejś organizacji… Ale jeszcze nie w sumie, bo zostawały drobne formalności. Niecierpliwość w tej chwili mogła sprawić kłopoty, więc przegryzł swoje wargi do świeżej krwi, starając się nie być sobą. Liczył na możliwość walki z obiecanymi przeciwnikami… Albo chociaż jakiś pokaz wzajemnej siły, z elementami niszczenia infrastruktury. No trudno… Odprowadzając mężczyznę wzrokiem chłopak westchnął ciężko, po czym zapłacił za swój posiłek, ruszając w swoją stronę… No właśnie, tylko co teraz?

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
1/34

Inicjacja miała poczekać na lepszy moment, a sam Rai pozostawiony został w karczmie, gdzie zakończył swój posiłek, a następnie udał się na mały spacer, w czasie którego nie miał żadnego konkretnego celu. Mógł rozmyślać o ostatnich przygodach, swojej przeszłości albo marzyć i ustalać cele na przyszłość. Do obiecanego kontaktu z Saisei nie dochodziło. Najwidoczniej "odpowiedni czas" nie nastąpi w ciągu kilkudziesięciu minut czy paru godzin. Może czekać trzeba będzie dni, tygodnie albo nawet miesiące. Bezczynne przesiadywanie było jedną z opcji ale okazja do czegoś ciekawego wkrótce dotarła do niego sama.

Mijając się z grupką trzech, niezbyt przyjemnych, mężczyzn zasłyszał (dzięki swojemu shinobijskiemu bystremu zmysłowi słuchu) część ich rozmowy. Mówili o zebraniu "całej reszty bandy", "wielkim skarbie" i "największym włamie w historii". Padło też imię Hirotake, które połączone było z całym mnóstwem epitetów. Kilka wyrażających się o jego zbytniej pewności siebie, ale szybko ucięto ten temat, bo jeden z mężczyzn przypomniał innym, że za takie słowa mogą się pożegnać zaraz albo z ręką albo językiem, jeśli nie będą ostrożni. Z kieszeni jednego z nich wysunęła się kartka, która potem sunąc nieco nad powierzchnią gruntu, zawędrowała aż pod stopę Rei'a. Dostrzegł na niej wyrysowany symbol. Dla wielu mógłby on być niezrozumiały, ale dla kogoś urodzonego w Atsui nie stanowiło problemu jego rozpoznanie. Symbol klanu Maji. W tych rejonach raczej nie widywany zbyt często, ale jeśli ta kartka miała coś dla tych mężczyzn znaczyć, to znaczy że sprawa o której gadali, także miała związek z klanem z Kinkotsu. Może warto było pośledzić tych podejrzanych typków, aby przekonać się co mają wspólnego z tak odległym od tego miejsca klanem.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei wyszedł z karczmy, zakładając ręce za głowę. Myślał, że spotkanie z człowiekiem, który zabiegał o ich spotkanie będzie bardziej emocjonujące, niestety okazało się, że wszystko odbyło się szybko i niemal bezowocnie. Chłopak westchnął głośno, zastanawiając się, czy w okolicy są jeszcze jakieś ciekawe karczmy warte odwiedzenia. Zanim, jednak na dobre obecna myśl zagościła w jego głowie, ciszę przerwał głos gości przecinających właśnie jego drogę. Rei w pierwszej chwili miał nawet nie zwracać na nich uwagi, jednak pewien szczegół postanowił zmienić jego plany na najbliższą przyszłość. Przechylając głowę w prawą stronę, skierował swój wzrok na kartkę, która jeszcze chwilę temu, będąc w posiadaniu jednego z przechodniów, poszybowała pod jego stopy. Chłopak nagle spoważniał, zastanawiając się, czy to, co widzi mogło być przypadkiem. Przecież świat posiadał tyle różnych miast, wiosek, zakamarków wszelkiej maści. Teraz jednak patrzył na znak swojego własnego klanu, myśląc już tylko o tym, że los kolejny raz postanowił sobie z niego zakpić. Wojownik z pustyni nawet się nie schylał, przenosząc swój wzrok na oddalających się mężczyzn. No więc teraz pozostało już tylko odkryć co oni mieli wspólnego z odległym krajem… Przecież to, że zniknął niczym martwy, nie oznaczało, że byli mu obojętni. Cała jego rodzina wciąż tam przebywała, ludzie którzy wpłynęli na niego w mniejszym lub większym stopniu. Obcy wcale nie wyglądali na posiadaczy pozytywnych zamiarów, więc nie widząc innego wyjścia spokojnie ruszył ich krokiem. W zasadzie od jakiegoś czasu nie myślał o swojej przeszłości, wystarczyła jednak ta krótka chwila, by wszystko wróciło ze zdwojoną siłą…

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
3/34

Nie można było tej sprawy tak po prostu zostawić. Był tak daleko od domu, ale ten krótki moment, ta jedna sytuacja mu wystarczyła, aby wszystko mu się przypomniało. Wszystko to co skrywał w swoim wnętrzu, o czym czasami może próbował uporczywie myśleć, czasami chciał wyrzucić z głowy albo po prostu pielęgnował te informacje, trzymając je gdzieś z tyłu głowy. Jednak gdy chodziło o bezpieczeństwo rodziny i bliskich, nie zamierzał odwracać wzroku.

Mężczyźni jeszcze chwilę debatowali o tym co by zrobili z górą forsy, którą zarobią. Jeden mówił o porządnej libacji, inny o wejściu w wielki biznes i potężnym handlu, a inny wspomniał o własnym domu i emeryturce. Został oczywiście wyśmiany i lekko poobrażany przez kumpli, ale ostatecznie cała trójka w dobrych humorach szła dalej. Całkowicie nieświadomi tego, że na ogonie mają już kogoś. Rei, idąc ich krokiem, cały czas miał na nich oko i ucho. To małe śledzenie pewnie mogłoby trwać godzinami, gdyby wreszcie któryś z nich nie stwierdził, że pora na nich i muszą powoli się zbierać, jeśli chcą zdążyć. Reszta zawtórowała mu mruknięciami i skręcili w boczną uliczkę. Przez chwilę Reiowi ciężko było ich śledzić, żeby samemu zostać w ukryciu, ale odrobina szczęścia, umiejętności i doświadczenia wystarczyły. Grupka wreszcie dotarła do jakichś drzwi starego budynku.

-Zbierajcie swoje dupy, bierzcie broń i sprzęt. Musimy już ruszać jeśli mamy się wyrobi na miejsce spotkania...- Pierwszy z nich, ten od ufundowania libacji alkoholowej, zaklaskał w dłonie, pospieszając swoich towarzyszy.
-Wiecie w ogóle gdzie Hirotake będzie na nas czekał?- Drugi, nieco przygłupawy, ale uważający się za cwaniaka, zabierając ze skrzynki kilka krótkich noży i nieco wysłużony miecz, postanowił rozwiać swoje wątpliwości.
-W Sakai. Mamy zaznaczone miejsce spotkania. Tam mają się zebrać wszystkie grupy i potem ruszamy do miejsca docelowego... które jest chuj wie gdzie...- Trzeci najpierw wywyższającym się tonem, lecz lekko zirytowany kolejną potrzebą wyjaśnienia ich planu, a następnie lekko zrezygnowany tym, że nie do końca wie gdzie jest ukryty ten skarb.
-Nie chuj, tylko Hirotake. On wie wszystko. Tylko po jaką cholerę mu pozostałe grupy? Będziemy przekopywać pół pustyni? Wiecie w ogóle kim są pozostali?- Na ostatnie z pytań pozostali przecząco pokręcili głowami. Drobne utarczki słowne pomiędzy nimi pewnie zajmą jeszcze kolejne kilkanaście minut, w czasie których zbierają ostatnie potrzebne im części wyposażenia, a potem, jeśli wierzyć ich słowom, wyruszają w drogę do Sakai. Kawał trasy do przebycia. Śledzenie ich aż do miejsca docelowego będzie raczej niemożliwe. Trzeba wymyślić coś innego.

[Rei Uta]

Rei trzymał się w pewnej odległości, starając się zorientować w całej sytuacji. Na swoje nieszczęście słabo odnajdywał się w misjach szpiegowskich, a i rozumem przy tym nie grzeszył. Na szczęście mężczyźni nie byli jakoś bardzo ostrożni, więc już po krótkim czasie mógł podsłuchiwać właściwiej rozmowy w zakamarkach jednej z uliczek. W gruncie rzeczy to jedynymi informacjami, które zapamiętał był punkt spotkania, a dodatkowo z miejsca uśmiechnął się wiedząc już wszystko, czego potrzebuje… Mimo że jego pomysły były zwykle szalone i niemal prowadzące do bicia piątki ze śmiercią, postanowił znowu iść za cichym głosem w swojej głowie.

– Dzień dobry, chciałbym poprosić o możliwość dołączenia do waszej wesołej kompanii.

W chwili gdy postanowił wyłonić się ze swojej kryjówki, sięgnął jednocześnie po pokłady drogocennej chakry, aktywując podstawowe zdolności swojego klanu. Na całe szczęście nie brakowało tu metalowych przedmiotów, zwłaszcza tych ostrych, które mogły zrobić prawdziwą krzywdę. Rei, biorąc w swoją władzę wszystkie wspomniane rzeczy, zamierzał nakierować je centralnie na ciała trzech cwaniaczków. Kręcąc palcem chciał wdać je w ruch, by zyskać na własnym elemencie zastraszenia.

– Wy albo wasi koledzy czekający w Sakai macie coś wspólnego z klanem Maji… Muszę się dowiedzieć co takiego, jeśli więc rozumiecie sytuację, to chyba nie ma co marnować więcej czasu.

Chłopak wykazywał się niesamowitym podejściem do sytuacji, uśmiechając się szeroko do mężczyzn, którzy mogli być przecież niebezpieczni. No ale najszybciej było właśnie w ten sposób, biorąc pod uwagę problemy w późniejszym kłopotaniu się jak dotrzeć do miejsca, gdzie zamierzali się spotkać z resztą brygady. Na całe szczęście Sakai posiadało legendę, którą od dawna chciał sprawdzić… Kraina Akimichi, miejsce, gdzie jedzenie weszło na niemal mistrzowski poziom, podobno ich sztuka kulinarna prześcignęła obecne czasy o całą dekadę. Jeśli to wszystko było prawdą, to właśnie tam powinien zmierzać ktoś jego pokroju… Czy to właśnie była jego piracka wyspa skarbów.

  Ukryty tekst

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
5/34

Sposobów na odkrycie dokładnej lokalizacji w Saiaki było wiele, a Rei zdecydował się na jedną z najmniej konwencjonalnych. Niektórzy próbowali wykraść po cichu mapę, inni pozbyć się problemu w postaci trójki mężczyzn. A on? Po prostu postanowił z nimi pogadać. Było to ciekawe zagrania. Miał jednak przyjemność spotkać się twarzą w twarz z niezbyt rozgarnieymi osobnikami, więc tak szalony plan mógł okazać się całkiem skuteczny.

-Maji? Co ty pierdolisz?- Ten drugi, przygłupawy, natychmiast się spiał i z widoczną agresjąwypisanąna twarzy chciał ruszyć do przodu. Wtedy właśnie dwaj pozostali towarzysze wyciągnęli ręce w jego stronę, zatrzymując go, a kiwnięciem głową wskazali na latający wokół nich metalowy sprzęt.
-Sakai? To kawał drogi stąd. Musiało dojść do pewnego nieporozumienia- Pierwszy z grupy, traktujący siebie jako nieformalnego lidera, postanowił próbować załagodzić sytuację, udając przy okazji głupa, że nie ma pojęcia o co chodzi.
-Shinobi... Ehh... Dobra, usłyszałeś pewnie o skarbie. Chcesz iść z nami? Hirotake płaci każdemu. Połowa skarbu dla niego, reszte dzielona jest po równo dla wszystkich. Idź z nami, zapytasz go o co chcesz, a nam oddasz swoją część skarbu. Pasuje?- Udawanie głupiego raczej by tutaj nie wyszło. Co prawda tych trzech idiotów nie musiało udawać, bo byli średni rozgarnięciu, chodząc po ogólno dostępnym terenie i rozpowiadając historyjki o skarbie, przy okazji gubiąc jakże istotną kartkę z symbolem klanu, który chyba będzie ofiarą kradzieży. Dlatego też ostatnie z mężczyzn westchnął, po czym zaproponował Reiowi okazję nie do odrzucenia. Teoretycznie każdy na tym zyskiwał. Z tym wyjątkiem, że Maji mógłby nie być chętny tak okradać innych Maji. Ale o tym ta trójka najwidoczniej nie miała pojęcia. Nazwa klanu nic im nie mówiła, podobnie jak pokazł umiejętności różowo włosego.

  Ukryty tekst

[Rei Uta]

Rei miał tylko nadzieję, że obejdzie się tym razem bez zbędnych kłopotów. Chociaż jego brak taktu mógł przecież kogoś obrazić, a nawet spowodować niepotrzebne mordobicie. Chłopak chciał tylko dowiedzieć się, kto próbuje zagrozić jego rodzinie, a cała reszta była pustymi informacjami, o których już prawie zapomniał. Z zadowoleniem mógł stwierdzić, że mężczyźni wykazali się zrozumieniem, a właściwie ich przywódca o twarzy dość kumatej, by ogarnąć, że nie było sensu wszczynać waśni. Rei słuchał jak mówi o najgłupszej rzeczy na świecie, ale skąd tamten mógł wiedzieć, że rozmawia z jednym z Maji. Z szerokim uśmiechem na ustach napluł na prawą dłoń, wyciągając ją w stronę przywódcy.

– Umowa!
Liczył oczywiście, że tamten uczni podobnie, co było jednoznaczne ze szczerym dopełnieniem finalnych warunków umowy. Oczywiście na sam koniec i tak planował wszystkich ukarać za próbę okradania jego krewniaków, ale o wcześniejszych akcjach partyzanckich nie było mowy. Nie musiał poznawać tych ludzi, by wiedzieć, że zależy im głównie na pieniądzach, jeśli zagwarantuje im większe szanse, by je zdobyć to pewnie nie było się o co martwić. Teraz, jeśli wszystko pójdzie dobrze pozostawało już tylko wejście do akcji w odpowiednim momencie…

– Słuchajcie, muszę mieć jakieś przezwisko… Jak ktoś zapyta, to jestem Jumbo, przybyłem w worku na statku pirackim, a teraz zbieram na własną banderę.
Wytłumaczenie wydało mu się całkiem realne, a pseudonim więcej niż w dechę… Wszystko szło dobrym torem, chociaż wciąż pozostawało kilka rzeczy wartych omówienia. Który z nich będzie gotował, który będzie niósł jedzenie, który zna jakieś pieśni bohaterskie. Chłopak będzie musiał wszystko ustalić, chociaż może powinien dać im chwilę na oswojenie się z obecną sytuacją. Skoro wszystko szło dobrym torem Rei mógł zatrzymać przepływ chakry, opuszczając ich wyposażenie tuż pod stopami. Całe szczęście, że żaden z nich nie potrafił nawet zorientować się w umiejętnościach jego klanu, dzięki temu będzie mu łatwiej przedostać się do tajemniczej grupy bandytów. Kim mógł być ich przywódca, skoro postanowił wejść w drogę całej rodzinie Maji… Z zadowoleniem mógł stwierdzić, że gdy dojdzie do finału tej opowieści, z pewnością będzie mógł walczyć z kimś o wiele silniejszym od tych tutaj. Już on im pokaże jak kończą ci, którym podobne pomysły mogą przyjść do głowy…

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
7/34

Dwóch pozostałych mężczyzn potrzebowało chwili, żeby ogarnąć co tutaj właśnie zaszło. Jakieś dziwne ustalenia, umowy i pertraktacje, które chyba były zbyt mądre na ich proste głowy. Obaj spojrzeli po sobie, a później na trzeciego z mężczyzn. Ten gestem wskazał im, że nad wszystkim panuje i ma super plan. To chyba utwierdziło ich w przekonaniu, że wynegocjowali dobre warunki, a skoro Rei będzie miał im coś oddać, to wyjdą do przodu, prawda? No cóż...

-Ja jestem Satou- Przedstawił się pierwszy z nich.
-Nasu- Wtrącił się drugi.
-Ise- I ostatnich z ich towarzystwa przedstawił swoje imię. Trzy proste imiona dla trzech prostych ludzi. Nie było czego specjalnie się spodziewać, ale na brzmienie nieco dziwnego przydomku "Jumbo", żaden nie powiedział nawet słowa komentarza. Dziwniejsze tytuły ludzie przywdziewali. Był przecież facet nazywany "Antykreatorem", miał swoich "Jeźdźców". Jeszcze inni nazywani byli "Kochankiem", "Pustym" czy "Miecznikiem". Do wyboru do koloru.

-Dobra, Jumbo, to bierz sprzęt. Chłopaki, wy tak samo. Zbieramy się i ruszamy. Podróż trochę nam zajmie. Nie pozwólmy żeby ten skarb przeszedł nam koło nosa- Mężczyzna imieniem Ise, który dobijał targu z Reiem, ponownie zarządził, że pora się zbierać.
-Eee... Tak... No właśnie. Ruszać dupy!- Ten, który od początku próbował być szefem i się najwyraźniej za takiego uważał chyba poczuł się dotknięty tą próbą przejęcia władzy, bo natychmiast przyjął bardziej agresywną postawę i sam zaczął głośniej się na wszystkich tutaj wydzierać, rzucając im kolejne polecenia. Podniósł część sprzętu, która została mu wyrwana mocami Maji, po czym ruszył w kierunku wyjścia z uliczki. Gdy dotarł do głównej ulicy, zatrzymał się, jakby nie do końca wiedział gdzie iść. Ise go wyprzedził, spoglądając na kartkę, którą trzymał w dłoni. Wyglądało to na swojego rodzaju mapę, ale raczej nie Kotei. Wprost przeciwnie, wskazywała raczej jakieś miejsca z dala od większych, ludzkich zabudowań. Ale Rei nie miał okazji dobrze się przyjrzeć. Pozostawało mu więc towarzyszyć tej grupce i liczyć, że doprowadzą go na miejsce spotkania z tym całym Hirotake.

[Rei Uta]

Rei ucieszył się z powodzenia własnych działań, zwłaszcza że zdarzało się to rzadziej niż nieczęsto. Wojownik z pustyni, posiadając ogromny dar do ładowania się w większe i mniejsze kłopoty, często doprowadzał się na skraj wytrzymałości. Kiedyś nawet zawalił się na niego cały budynek… Rei westchnął na wspomnienie tamtej chwili, spoglądając z zaciekawieniem na przedstawiających się mężczyzn. Starał się zapamiętać ich imiona ze wszystkich sił, jednak byli tak mało ciekawi, że nie próbował zbyt długo. Po krótkiej chwili złapał za porozrzucany sprzęt, wybierając łopatę. Nie będzie przecież marnował sił na niepotrzebne noszenie żelastwa, gdy już sama łopata świadczy przecież, że jest kopaczem. A jak każdy wie, skarb trzeba wykopać. Całkowicie zadowolony z własnej przebiegłości w poradzeniu sobie z obecnym problemem, zaczął gwizdać wymyśloną melodię, kierując się na koniec orszaku.

– A ten Hikoretette toooo… Skąd się znacie?
Zagaił nagle w przestrzeń, licząc, że którychś z panów postanowi podzielić się swoją historią. Powinni stać się bardziej wiarygodni, a bez poznania kilku ciekawostek o sobie nie będą mieli żadnych szans w późniejszym etapie jego genialnego planu. Tak czy inaczej, zamierzał uzyskać odpowiedź na swoje pytanie, a niepotrzebna niechęć wzajemna mogła być szkodliwa dla wszystkich. Całe to przedsięwzięcie wywoływało u niego niebezpieczną myśl, która do tej pory kryła się gdzieś na tyłach czaszki. Czy jeśli plan, jak zwykle zresztą zawiedzie to, czy bezpośredni konflikt nie pociągnie za sobą kolejnych istnień. Wszystkie jego zadania, czy akcje w służbie sprawiedliwości, kończyły się w najlepszym razie kalectwem. Właściwie to tylko jedna osoba rozstała się z nim w pozytywnych relacjach, nawet delikatnie, roniąc łzę. Zazwyczaj ktoś postronny umierał, ostatnimi razy był to przewodnik, który chciał tylko pozbyć się kłopotu w postaci głodnego Maji. Rei miał szczere chęci poprawy pewnych aspektów swojego życia, jednak ciągle brakowało mu doświadczenia, które nieco poprawiłoby styl pozbywiania się problemów. Rei kolejny raz westchnął głośno, z nudów, dźgając łopatą jednego z mężczyzn… Sam nie wiedział który to.

[Kisuke]

Rei
Wyprawa rangi B
9/34

No i ruszyli, pełni nadziei, że czeka ich przygoda życia. Trzech mężczyzn licząc na to, że skarb okaże się rzeczywiście tak wartościowy jak było im mówione, a czwarty, który do nich dołączył w ostatniej chwili, liczył na to, że pokrzyżuje im plany. Bardzo zgrana paczka, nieprawdaż? Humory jednak im dopisywały. Rei sobie pogwizdywał, idąc na tyłach, zaś ci z przodu wyobrażając sobie nieprzebrane bogactwa chciała jak najszybciej dotrzeć do celu.

-Próbowaliśmy go kiedyś okraść...- Satou parsknął śmiechem, nieco z komiczności tego stwierdzenia, nieco ze zgrozą przypominając sobie dawne wydarzenia.
-Miał być zwykłym kupcem czy tam innym bogaczem, który dużo podróżował pomiędzy najważniejszymi miastami. Podobno wracał właśnie z tych no... samurajskich wysp i miał kontynuować swoją podróż do Ryuzaku. No to żeśmy se pomyśleli, że musi być ostro dziany albo z czymś wartościowym, skoro kieruje się do miasta gdzie można coś nieźle opchnąć- Nasu, wchodząc w słowo przedstawił w prostszych słowach co mieli w planach. Bardzo ochoczo przyjęli Reia, a raczej "Jumbo" pod swoje skrzydła i z miejsca uznali go za swojego. Może i rozumem nie grzeszyli, ale mimo wszystko byli z nich równi ludzie. No może z wyjątkiem tego, że byli po prostu złodziejami.
-Satou go zajął gadką, ja narobiłem zamieszania, a Nasu miał mu opróżnić bagaż. Bo koleś nieustannie miał przy sobie torbę i spory zwój. Zanim się zorientowaliśmy... Bam... - Do opowiadania wtrącił się Ise, teatralnie klaskając dłońmi, jak najbliżej oczu Reia, jakby chcąc mu uświadomić jak natychmiastowa była reakcja rzekomego kupca imieniem Hirotake.
-Żaden z nas nie mógł się ruszyć. Facet się tylko uśmiechnął i poprosił by pójść za nim. Jakbyś go widział... Momentalnie ze zwykłego kupca stał się istnym potworem. Tego wyrazu twarzy nigdy nie zapomnę. Oczywiście prośbie nie mogliśmy odmówić. Od tego czasu podrzuca nam mniejsze fuchy. Teraz ma coś naprawdę grubego. No i wreszcie coś rzeczywiście wartościowego, zamiast płacić nam za sterty jakichś papierów, rozpadających się zwojów i innych ksiąg- Kontynuował wywód, podsumowując go nieukrywaną radością o wartościowym i fizycznym skarbie, którego wartość określana będzie sama przez siebie. Wątpił w wartości papieru i tego co było na nim zapisane. Mapy potrafił czytać, więc może przynajmniej częściowo potrafił czytać, ale najwyraźniej pieniądz i złoto miały dla niego większą wartość.

-A ty? Zbierasz na banderę, a wybierasz się tak daleko w głąb lądu?- Podróż przebiegała raczej sprawnie, choć niezbyt spiesznie. Wreszcie musieli się gdzieś zatrzymać w szczerym polu, gdzie rozbili tymczasowy obóz, odpalili ognisko i przy świetle palącego się drewna oraz mieniących się na niebie gwiazd mogli kontynuować swoje dialogi o przeszłości, a może i przyszłości. chcąc podtrzymać rozmowę, Satou postanowił podpytać o to co Rei wcześniej powiedział. Kojarzyło mu się, że wspominał coś o statku i piratach, ale to, że to miała być wyłącznie "bajeczka" to chyba mu umknęło. Inni byli już lekko zmęczeni, więc jeszcze jakoś próbowali wsłuchiwać się w opowieści ich nowego towarzysza, ale cała trójka raczej zbierała się powoli do snu. Najwyraźniej nikt z nich nie będzie pełnił warty. Z drugiej strony na takim odludzie, w dość niedalekiej odległości od szlaku nie było powodu aby się czegoś obawiać. No chyba, że Rei miał lepsze plany jak wejść w posiadanie mapy, która doprowadzi go do celu. O ile przy okazji nie chce mu się już dłużej urzekać z tym marginesem społecznym, bo podróż samotna z całą pewnością pozwoli mu przyspieszyć tempo.

[z/t] -> Szlak transportowy