Shinobi War PBF Naruto

Zakłopotany Saiki nie miał pomysłu na dalsze działania. Jego głowa była jeszcze bardziej przepełniona wątpliwościami niż kilka dni temu. Chłopak nie czuł się sobą i nic nie sprawiało mu radości ani satysfakcji. Ostatnimi czasy taki stan towarzyszył mu nazbyt często.
Po drobnym spacerze z głową skierowaną ku ziemi, Saiki w końcu natrafił na furtkę, która wytrąciła go z przypominającego lunatykowanie stanu i podniósł swój wzrok nieco wyżej.
Zauważył znajomą tabliczkę, która zawierała informację, że tuż za furtką znajduje się cmentarz rodu Uchiha.
Cmentarz na którym Saiki spędzał wiele dni i nocy, ale od jakiegoś czasu przestał tam zaglądać, a dziś trafił tam nawet nie skupiając się na tym dokąd zmierza - dokładnie tak jakby coś go tam zaciągnęło mimo jego wiedzy i woli.
Choć pogoda była sprzyjająca spacerom i spędzaniu czasu na zewnątrz, na cmentarzu nie było nikogo poza Saikim i setkami grobów ludzi z jego rodu, w tym jeden grób dla niego najważniejszy, czyli grób jego Ojca, który zginął, gdy Saiki miał zaledwie osiem lat.
Droga do grobu jego ojca nie była skomplikowana, lecz nawet gdyby była - chłopak trafiłby tam z zamkniętymi oczami. Swego czasu przychodził tu niemal każdego dnia i dbał o odpowiedni stan i czystość nagrobka oraz świeże, związane ze sobą niebieskie kwiaty, które nie wiadomo dlaczego kojarzyły mu się z jego rodzicami i co za tym idzie - śmiercią ojca.
Nie minęło więcej niż kilka minut, a Saiki stał już przed grobem swojego ojca.
Wszystko było na swoim miejscu. Nie było zbyt wiele do zrobienia przy grobie, ewidentnie ktoś musiał ostatnio tu zaglądać.
Prawdopodobnie Matka.
-Jak się masz, Tatku? - zapytał lekko zachrypniętym od milczenia głosem, tak jak miał to w zwyczaju pytać gdy odwiedzał grób ojca. Za każdym razem liczył na jakąś odpowiedź, choć nigdy jej nie usłyszał. Nie zniechęcał się jednak i zdarzało się, że mówił do Ojca godzinami, tak jakby był tuż obok. Tak jakby żył i siedział obok, przy grobie zupełnie innej osoby. Razem ze swoim synem.
Nagrobek zniósł zimę bardzo dobrze i pomimo dłuższej przerwy w odwiedzinach, nie trzeba było długiego sprzątania.
Saiki westchnął i zatrzymał swoje roztrzęsione spojrzenie na literach wyrytych w kamieniu, na którym wciąż wisiała bambusowa tabliczka z modlitwą.
-Potrzebuję pomocy. Nie wiem dokąd zmierzać, od czego zacząć, ani na czym się skupić. - na chwilę przerwał i zauważył, że jego ręce drżą, choć na początku starał się być opanowany i pełen spokoju.
-Jedno wiem na pewno. Chcę kroczyć drogą shinobi, tak jak Ty. Chcę jednak dzielić swoje życie z bliskimi i dawać im jak najwięcej samego siebie. Wciąż jestem zbyt słaby i czeka mnie długa droga, ale jestem gotów by nią ruszyć. - ponownie się zatrzymał i przymknął oczy z każdą chwilą coraz mocniej je zaciskając.
-Gdybym tylko wiedział, w którą stronę... - zacisnął dłoń, a jego serce zaczęło bić znacznie szybciej niż powinno.
-Tu się ukrywasz! - usłyszał znajomy, kobiecy głos tuż za swoim uchem i podskoczył z przerażenia ledwo utrzymując równowagę.
-Miałeś mnie zabrać na herbatę!
-Aiko! ... Przestań mnie straszyć! - odpowiedział uniesionym tonem Saiki, któremu Aiko przerwała pogawędkę z ojcem. Myśl, że mogła usłyszeć któreś ze słów sprawiała, że czuł się onieśmielony, a więc starał się ukryć to wszystko podniesionym głosem.
-Że niby jestem straszna, tak?!- zaciśnięta pięść dziewczyny już szykowała się na zdzielenie chłopaka po twarzy, lecz całą komedię sytuacji przerwało uświadomienie sobie przez dziewczynę, że są na cmentarzu, a Saiki stoi przy grobie swojego ojca.
Dziewczyna opamiętała się i opuściła rękę z zakłopotanym uśmiechem.
-Wybacz, że Cię przestraszyłam. - wyszeptała ze spuszczoną głową.
-Następnym razem daj znać o sobie nieco ciszej i delikatniej, proszę. - oboje zaśmiali się, a dziewczyna podniosła wzrok na twarz chłopaka.
-Za kilka dni... może i tygodni, ruszę na zasłużony odpoczynek od pracy w szpitalu. Mam zaplanowaną podróż do dalszej rodziny, która mieszka w Ryuzaku no Taki. Może chciałbyś ruszyć ze mną? Dawno się nie widzieliśmy, a kiedyś zdarzało się nam wyruszać na wspaniałe wycieczki, no nie? - dziewczyna znowu się uśmiechnęła.
-Racja...Właściwie to czemu nie. Nie mam żadnych planów na najbliższy czas, ani nie mam co ze sobą zrobić, więc może taka wyprawa dobrze mi zrobi. - odpowiedział spokojnym głosem.
-No to jesteśmy umówieni! O szczegółach porozmawiamy niebawem! Do zobaczenia! - dziewczyna zniknęła prawie tak szybko jak się pojawiła, zostawiając Saikiego w niemałym szoku.
Ręką przejechał po swoich włosach i westchnął.
-Nic się nie zmieniła... - delikatnie się uśmiechnął, lecz po chwili poczuł czyjąś obecność, która przyszła z nasilającym się wiatrem, a jego twarz obróciła się odruchowo na grób ojca.
-Ryuzaku no Taki... tak? - wyszeptał wpatrzony w grób, tak jakby powoli do niego docierało, że może to właśnie znak od jego ojca, który chce go tam zaprowadzić. Równie dobrze mógłby to być przypadek i zwykły zbieg okoliczności, ale Saiki bardzo wierzył w to, że w końcu udało mu się nawiązać jakiś kontakt ze swoim ojcem. Bardzo mu na tym zależało i nie dopuszczał do siebie wątpliwości.
-Spróbujemy. - ponownie westchnął, a gdy wiatr się uspokoił, Saiki uklęknął przed grobem i przejechał powoli ręką po kamiennym nagrobku z wyrytym imieniem ojca, a następnie otrzepał lekko przybrudzone kolano i odwracając się na pięcie, ruszył w stronę domu.
[z/t]

[z/t] -> polanka

Krok za krok, skrzypienie za każdym ruchem, a poza tym cisza. Nawet śnieg przestał padać, jednak nadal było bardzo ślisko - na tyle, że spiesząca się dziewczyna w końcu wylądowała na tyłku. Od tamtej chwili postanowiła posługiwać się techniką chodzenia po drzewach, by utrzymywać się bardziej stabilnie na powierzchni. Jednak.. Nic tu nie było.
Gdyby Chise nie była teraz w podłym humorze, to mogłaby zażartować, że atmosfera była iście cmentarna. Jednak na obecny moment, pasowało to do nastroju Uchihy i nie zwróciła nawet na to uwagi. Nasłuchiwanie w takich warunkach nie było potrzebnie, każdy dźwięk niósł się w białym krajobrazie. Nie liczyła jednak na to, że Sentoshi będzie stał przed bramą, grzecznie zakuty i czekający aż go złapie. Oczywistym było, że będzie się chciał z nimi bawić, by się kręcili w kółko, gonili za nim jak kot za zabawką. Na razie podążała za tym.
Przystanęła na moment, przykucnęła, opierając dłoń na ziemi. Musiała się zastanowić, co teraz. Przypomniała sobie treść zagadki jeszcze raz.. Mężczyzna szedł przez cmentarz o zachodzie słońca.. Więc może chodziło o zachód? Nie o słońce, lecz o kierunek? A może lepszym rozwiązaniem byłoby podążanie za krukami? Sama nie wiedziała w tym momencie co zrobić.
Zaczekała moment. Jeśli nie zwróciło jej uwagi, postanowiła kierować się na zachód. Nic innego nie przychodziło jej do głowy, w której przede wszystkim pulsowała jej złość na Shigę i jego zachowanie. Ciężko było w takiej chwili rozmyślać nad rozwiązywaniem głupich zagadek jakieś półgłupa zajmującego się dzikimi.

KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI: Nanken no Mai
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Ślepiec
• Nabyta -

WSPOMAGACZE: CS;
Ciężarki - założone 21.07;
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ 120
  SZYBKOŚĆ 150
  PERCEPCJA 105 | 126 z bonusem
  PSYCHIKA1
  KONSEKWENCJA40

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 425 bez bonusów
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 112%
MNOŻNIKI: +20% percepcji, styl na S: +50 szybkość i percepcja
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Nanken no Mai - S
  • ---
  • ---
  NINJUTSU D
  ELEMENTARNE
  KATON B

JUTSU:
Katon C:
Katon: Gōkakyū no Jutsu
Kaengiri
Katon: Endan
Katon: Kasumi Enbu no Jutsu
Katon: Kaen Senpū
Katon B:
Katon: Hibashiri
Katon: Haisekishō
Katon Arashi Hinote WT Shigi
Katon: Hitsukejin WT Shigi

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Przy pasie 7 wakizashi, maska, kabura na udzie i torba

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
Kabura 1:

• 4 Kunai
• Granat dymny

Kabura 2:

• 4 Notki świetlne
• 2 Notki wybuchowe
• 10 fałszywych notek
• Nietoperzowy bumerang
• Składane lusterko w kościanym pudełeczku w którym nie widać właściciela

Torba:

• 20 kwadratowych shurikenów
• 5 zakrzywionych shurikenów
• 20 makibishi w kształcie zwierzęcych kłów

Spinning infinity, boy.
The wheel is spinning me.
It's never-ending, never-ending
Same old story.


O tak, to była ta sama stara, niekończąca się historia. Kto wie, może teraz jej bohaterką zostanie białooka Uchiha, może właśnie zaczyna się opowieść godna uwiecznienia w pieśniach.. Ale może będzie to tylko drobna wzmianka w archiwach, o ślepej dziewczynie z piętnem na ramieniu.
Grobowce były coraz bogatsze, ścieżki bardziej zadbane, wszystko było większe, lepsze, wspanialsze.. Jakby miało to jakieś znaczenie dla zmarłych. Pomnik z marmuru czy kurhan w lesie - nie robi im to różnicy. To ludzie stawiali sobie pomniki, poprawiając tym swoje samopoczucie i dając sobie ulgę w poczuciu winy, samotności i żalu. Chise nie była ponadto, ale i nie mogła się powstrzymać by nie czuć lekkiej pogardy.
Obracała w dłoni te kawałki szkła, zastanawiając się skąd się to wzięło. To nie było zwyczajne szkło, nie przypominało tutejszego. Na dodatek było w czymś umazane, Chise roztarła to w dłoniach i powąchała, będąc nieufna i od razu podejrzewając, że może być to atrament. Przypomniała sobie pewną starą historię..
Czy nie wspomniałam, że historie lubią zataczać koło?
Może by ruszyć dalej, trzeba najpierw znaleźć koniec.
Uchiha udała się w stronę tego pomnika. Robiło się coraz czyściej, wręcz.. Dziwnie czysto. Jak przygotowane, tylko do czego? Nikogo nie było, ale to akurat nie było dziwne tak wcześnie rano.. A może późno w nocy? Mimo wszystko, wyglądało to osobliwie. Cisza dzwoniła w uszach i szumiała.. Trzepotała.. Jak.. Papier? Nasłuchiwała i podeszła o krok. Przesuwała rękami powoli, sięgając, sprawdzając nim zerwała. Nie chciała uruchomić jakieś pułapki. Potem, jeśli się uda, przeczyta zawartość, jak się spodziewała, wiadomości. Robiła to jednak z niechęcią. W pamięci miała korytarz pełen notek, który przygotowała Chisuzu w swojej kryjówce. Nie chciała skończyć bez ręki, nie była przecież aż tak wytrzymała by przeżyć bezpośredni wybich notki..

KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI: Nanken no Mai
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Ślepiec
• Nabyta -

WSPOMAGACZE: CS;
Ciężarki - założone 21.07;
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ 120
  SZYBKOŚĆ 150
  PERCEPCJA 105 | 126 z bonusem
  PSYCHIKA1
  KONSEKWENCJA40

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 425 bez bonusów
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 112%
MNOŻNIKI: +20% percepcji, styl na S: +50 szybkość i percepcja
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Nanken no Mai - S
  • ---
  • ---
  NINJUTSU D
  ELEMENTARNE
  KATON B

JUTSU:
Katon C:
Katon: Gōkakyū no Jutsu
Kaengiri
Katon: Endan
Katon: Kasumi Enbu no Jutsu
Katon: Kaen Senpū
Katon B:
Katon: Hibashiri
Katon: Haisekishō
Katon Arashi Hinote WT Shigi
Katon: Hitsukejin WT Shigi

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Przy pasie 7 wakizashi, maska, kabura na udzie i torba

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
Kabura 1:

• 4 Kunai
• Granat dymny

Kabura 2:

• 4 Notki świetlne
• 2 Notki wybuchowe
• 10 fałszywych notek
• Nietoperzowy bumerang
• Składane lusterko w kościanym pudełeczku w którym nie widać właściciela

Torba:

• 20 kwadratowych shurikenów
• 5 zakrzywionych shurikenów
• 20 makibishi w kształcie zwierzęcych kłów

Kolejny list, który ponownie nie był zagadką. Chise zaczynała czuć się jak paranoik, który wszędzie węszy podstęp, chociaż miała prawo być nieufna. Jakby nie patrzeć, ścigała kogoś potencjalnie niebezpiecznego, miała prawo być podejrzliwa, ale za każdym razem gdy na próżno czekała na coś morderczego, a nie było niczego, czuła się coraz bardziej głupio. Westchnęła, po czym zajęła się treścią wiadomości.
Chise cierpliwie odczytywała go, delikatnie przesuwając dłonią znak po znaku, poruszając niemo ustami z każdym słowem. Następnie powtórzyła to raz i drugi, aż w końcu mogła zagadkę niemal recytować.. I nadal nie rozumiała do końca. W międzyczasie, usłyszała kroki. Znała ten rytm i długość, Shiga mógł się skradać, ale i tak go słyszała. Nie dała jednak tego po sobie poznać. Po zastanowieniu uznała, że później go zgubi, a nie mając drugiej wskazówki tym razem już nie będzie wiedział gdzie iść, choćby swoich ukochanych dzikich torturował żywym ogniem. A na razie ignorowała jego obecność, dając mu myśleć, że ją poszedł i zajęła się treścią zagadki.
Po pierwszym przeczytaniu jej pierwszą myślą było, że szuka ognia, ale to była oczywista pomyłka. Nie mogło być to światło ani płomień, następnie złoto. Ta ostatnia teoria utrzymywała się dość długo, ale koniec końców porzuciła ją na rzecz miecza. Miecz wydawał się jej najbardziej pasującą odpowiedzą, ale nie było to jeszcze miejsce.
Pierwszą myślą była kuźnia, potem zbrojownia, strażnica, pole treningowe, nawet siedziba władz.. Miejsc, które pasowały do opisu było całe mnóstwo i to było dziwne. Wskazywało, że myśli jednak nie szły po odpowiednim szlaku, że coś przegapia. Może nawet coś oczywistego? I nagle oświeciło ją. Co jeśli samo miejsce znalezienia wskazówki było wskazówką?
Odwróciła się szybko i zrobiła szybki krok w stronę pomnika.. Po czym poczuła, że staje na czymś śliskim i gładkim i straciła równowagę. Nie spadła jednak na poziom gruntu, od razu poczuła, jak leci głębiej i uderzyła boleśnie. Złapała powietrze przez zaciśnięte zęby.
- Yoku kike - wysyczała, po czym odetchnęła głęboko. Nie taki ból przeżyła. Parę otarć i siniaków - to było nic czym powinna się przejmować. Bardziej bolała urażona duma, jak drzazga wbita w dłoń, boląca tym bardziej, że wiedziała, że jest obserwowana. W myślach przekleństw padło znacznie więcej.
Dziewczyna podniosła się powoli, po czym wymacała ściany dziury, w której się znalazła. Jak znalazła jakąś ścianę, to już była w połowie drogi do wydostania się. Tą drugą połową było użycie podstawowego jutsu z zakresu ninjutsu, by swobodnie przejść po pionowej powierzchni. Usiadła na brzegu dziury, odetchnęła i stanęła na równe nogi.
Chciała sprawdzić nazwisko i imię, jakie było zapisane na pomniku, a które wyleciało jej z głowy. Może ono coś jej powie? A jak nie, to znała jedną osobę, która wiedziała wszystko o osobach z okolicy, która uwielbiała plotki i spotkania towarzyskie i która mogła, na szczęście, odwiedzić w każdej chwili. Toshiko mogła plotkować o każdej porze dnia i nocy.
Dlatego jej kolejnym celem był dom.. Ale po drodze musiała zgubić jeszcze swój Jashinistyczny ogon i żeby to robić, postanowiła wracać do domu okrężną drogą. Najpierw wrócić do centrum miasta biegiem, a następnie zgubić go w gęstych uliczkach centrum, by potem biegiem skierować się do domu.
Uśmiechnęła się delikatnie. Jeśli chciał ją śledzić, musiał naprawdę się wysilić.


/zt?

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

Ile można leżeć pod drzewem? W sumie można całe życie ale to też jest z czasem męczące. Czas się przejść po mieście, może znajdę miejsce gdzie znów sobie odpocznę. Wyszedłem z parku i chodziłem spokojnymi i znajomymi ulicami. Mijałem znajome twarze z którymi się grzecznościowo witałem z uśmiechem, a tak naprawdę wolał bym ich nigdy nie spotkać. Nie lubię w tych ludziach tej wymuszonej uprzejmości. Włócząc się tak po mieście dotarłem w końcu na cmentarz, miejsce które dawniej często odwiedzałem. Stojąc przed bramą westchnąłem, w sumie dawno mnie tu nie było.
Pewnym krokiem znając drogę podszedłem pod grób siostry, przyklęknąłem przy nim. Zrobiło mi się zimno i smutno zacząłem myśleć jak by moje życie wyglądało gdyby żyła.

Cisza i spokój tego tylko tu chciałem, a to zostało mi przerwane. Najgorsze jest to że w sumie mi to nic nie przeszkadzało. Może to dlatego że atmosfera tego miejsca mi się udzieliła, może dlatego moja siostra zawsze lubiła rozmawiać z ludźmi i to mi się udzieliło. Głos kobiety nie był dla mnie irytujący, powoli z automatu odwróciłem się w stronę głosu osoby która do mnie się odezwała. Gdy ujrzałem kobietę w czerni pierw przeszły mnie ciarki. Wstałem na proste nogi i lekko skinąłem głową w geście przywitania. Spojrzałem się na kobietę, na pierwszy rzut oka wyglądała na osobę która nie jest irytująca.
-To grób mojej siostry…. -po tych słowach na chwilę zamilkłem i spuściłem wzrok. Był to moment który sprawił że jakoś strasznie nieprzyjemnie mi się zrobiło - Jeśli można się spytać, Kogo pani przyszła odwiedzić – spytałem się smutnym głosem, nieswojo się z tym czułem takie pytania zawsze są niewygodne.