Cmentarz rodu Uchiha

[Rairakku]

Ach te niezręczne pytania, jak ja tego nienawidzę. Biedna kobieta przykro mi się jej zrobiło, zwłaszcza że ewidentnie ją coś trapi. Dziwny był ten gest, ten dotyk szyi, z początku był taki naturalny, lecz ta ucieczka ręki od szyi i wyraz twarzy kobiety. Strasznie mnie to zaintrygowało, coś mi mówiło żeby się temu przyjrzeć. Ach i znów trzeba brnąć w te niewygodne tematy, ale chciałbym jej pomóc.
-Dziękuję bardzo. Również proszę przyjąć moje najszczersze koolencje - odpowiedziałem skinąwszy głową w geście podziękowania i szacunku.
Po raz kolejny przepraszam za moją śmiałość, ale czy mógłbym się z panią pomodlić za pani męża? bałem się, nie chciałem jej urazić ani się za bardzo narzucać zaś z drugiej strony strasznie mnie intrygowała. Chciałem jej pomóc, sprawić żeby choć trochę mniej cierpiała. Może jak bym odzyskał to co chciała dotknąć na szyi będzie w lepszym nastroju. Ale powoli nie zalewajmy jej wszystkim naraz, jak się zgodzi na moje towarzystwo może opowie mi coś o tym przedmiocie.

[Uzumaki Hibana]

"Wspomnienia"
Dla: Rairakku
Misja rangi D
5/15 Dama w czerni skłoniła się i podziękowała za złożone wyrazy współczucia. Rozmowa szła gładko i przeciętnie. Dwoje ludzi na cmentarzu. Dzieli jeden smutek. O czym mogli rozmawiać, jeśli nie tych co odeszli? Wyrazić swój ból i wesprzeć przy tym tą drugą osobę. Obustronne kondolencje i pożegnanie. Tak było by i tym razem, ale Rairakku nie pozwolił kobiecie odejść. Zaproponował coś jeszcze. Chciał zrobić coś więcej, niż każdy inny szaraczek. Pomodlić się z nią.
Kobieta, która już chciała odejść, zatrzymała się w pół kroku i spojrzała na chłopaka. To było dość niecodzienne, ale i bardzo miłe. W ciszy skinęła głową i zawróciła, by wskazać Rairakku grób męża. Był dosłownie obok. Dwa, trzy nagrobki dalej. Przyklękła przy nim. Nie zapalała nowych kadzideł, bo wciąż paliły się te sprzed chwili. Złożyła dłonie i zamknęła oczy. Rairakku mógł tylko przyklęknąć przy niej i zrobić to samo. Pewnie nic nie mówił – w myślach – najwyżej złożył jakąś wyuczoną za młodu modlitwę. Kobieta – przeciwnie, mówiła. Rozmawiała z mężem. Rairakku nie mógł słyszeć jej myśli, ale mógł widzieć ruch jej ust. Czasem smutniała, czasem się uśmiechała. Rozmawiała z bliską sobie osobą.
-Dziękuję – powiedziała, gdy już skończyli. Podniosła wzrok na chłopaka i uśmiechnęła się, mimo smutku. - Jesteś bardzo podobny do mojego męża. On też był taki dobry... uczynny. Zawsze wszystkim pomagał i wszystkich pocieszał – ręka znów podleciała do szyi, szukając czegoś, czego nie ma. - Ech... Gdyby było więcej takich ludzi. Niestety, nie wszyscy są tacy, jak Ty i mój mąż. Nie wszyscy potrafią współczuć wdowie. Jego matka na przykład... - urwała. - Ech, nie ważne. Nie powinnam o niej wspominać. Dziękuję, że zechciałeś się ze mną pomodlić. Nawet nie wiesz, ile to dla mnie znaczy.
Uśmiechnęła się przez napływające do oczy łzy i wstała.
Nie dokończyła myśli i niczego nie wyjaśniła. W końcu, dlaczego miałaby opowiadać komuś o swoich problemach?

[Rairakku]

Nikt nie powinien być tak smutny. Wiem co przeżywa ta kobieta w końcu sam przeżywałem to samo.
Widziałem w tej kobiecie siebie po śmierci mojej siostry? Chyba tak i właśnie dlatego chciałem jej pomóc. Musiałem coś zrobić, jak bym to zignorował to nie mógł bym z tym żyć. Ile takie przypadkowe spotkanie może przynieść wspomnień. Niby dwoje nigdy nie znających się ludzi a tyle ich łączy. Z pewnej perspektywy to straszne. Zawsze uczono mnie pomagać ludziom, mimo że tego mi się nie chce, tak mnie uczył ojciec. Przepraszam, widzę że panią coś dręczy. Zauważyłem ten ruch i naprawdę chciałbym pani pomóc, proszę tylko powiedzieć jak. Spojrzałem się w oczy kobiecie. Postaram się… Zrobię wszystko by przywrócić Pani choć trochę szczęścia – Jak się bałem, jak się denerwowałem, obawiałem si ę tego że odmówi każe mi iść a ja będę się tym zadręczał. Proszę się nie przejmować, to nie będzie żaden problem dla mnie. Z przyjemnością pomogę Patrząc jej w oczy lekko się uśmiechnąłem

[Uzumaki Hibana]

"Wspomnienia"
Dla: Rairakku
Misja rangi D
7/15 Ojciec dobrze Rairakku wychował. Chłopak nie pozwolił kobiecie odejść. Nie mógł tego zrobić. Nie, widząc, że coś ją dręczy.
-”Ruch”? - Spojrzała zawstydzona na swoją dłoń. - Och, przepraszam. To tylko... - Uśmiechnęła się i pogłaskała szyję. - Przyzwyczaiłam się nosić tutaj naszyjnik.
Odsunęła rękę i pokręciła smutno głową. Chyba zrobiło jej się głupio, że ktoś to zauważył. Szybko jednak - wraz z ofertą pomocy - przyszły nowe emocje.
-Och, jakbym go słyszała – westchnęła chwytając się za serce. - On też nie potrafił przejść obojętnie gdy ktoś miał problem. Ech... Problem mam, ale nie wiem, co Ty możesz na niego poradzić. Chodzi o ten naszyjnik. Dostałam go od męża, a on dostał go od ojca. Ha, jak to zabrzmiało. Chodzi o to, że teść ochraniał kiedyś jakąś ważną damę. Nie pamiętam dokładnie. Oprócz niemałych pieniędzy dostał od tej damy również piękny naszyjnik. Chyba ocalił jej życie, czy coś. Nie wiem, ale teść wziął ten naszyjnik i dał go synowi mówiąc: „A to, dasz mojej przyszłej synowej.” i mąż tak zrobił. Dał mi go na zaręczyny. Ech... Tylko teściowa... Nienawidzi mnie. Nigdy mnie nie znosiła, ale póki mąż i teść żyli, to jeszcze jakość to było, a teraz... Ech, nie mam pojęcia jak Ci dwaj się przy niej uchowali. I mąż, i teść, obaj mieli złote serca, a ona... Ach! Szkoda gadać. Zaraz po śmierci ukochanego wyrzuciła mnie z domu, ale to nic, bo wróciłam do rodziców. Zabrała też wszystkie jego rzeczy, obrazy, pamiątki... to też mogłam jakoś znieść. Ale nawet naszyjnik?! Mój zaręczynowy prezent? - Zasłoniła usta ręką, mając świadomość, że nieco zbyt się uniosła. Chłopak zapytał o jej problem i dostał odpowiedź, ale to jednak był cmentarz. Nie powinna tak krzyczeć. Nawet, jeśli powód do złości miała, a miała. - W każdym razie – kontynuowała ściszonym głosem. - Dziękuję, że chcesz mi pomóc, ale nie wiem, co mógłbyś w tej sprawie zrobić. Teściowej się raczej nie przekona. Od zawsze zazdrościła mi tego naszyjnika i miała żal do teścia, że to nie ona go dostała. Straż nic tutaj nie pomoże, bo takie rzeczy są poza prawem. Naprawdę... Nie wiem, jak mógłbyś mi pomóc.
Nikt nie wie. Jak przekonać wredną teściową, by oddała cenny naszyjnik? Jedyną pamiątkę po zmarłym mężu? Jeśli Rairakku podejmie to wyzwanie, czekają go niemałe kłopoty. Czy mimo tego się zdecyduję? Poświeci swój cenny czas, by pomóc nieznajomej?

[Rairakku]

To straszne, jak tak można kogoś potraktować zwłaszcza kogoś z własnej rodziny. Takie osoby najchętniej bym….. ech szkoda strzępić gębę na nich. Jak to mawiają są ludzie i parapety a niektórzy są wręcz taboretami. To był czas by stać się poważnym, koniec z użalaniem się nad sobą, koniec z tą postawą zgarbionego dzieciaczka. Pora zabrać się za to na poważnie. Moja postawa się zmieniła o 360 stopni , nawet głos stał się pewniejszy siebie.
przykro mi, i tak jak powiedziałem zrobię wszystko co w mojej mocy by zwrócić Pani naszyjnik Pewnym głosem złożyłem obietnicę której nie wiem czy dotrzymam.
Proszę mi powiedzieć tylko gdzie znajdę ten naszyjnik,opisać jak wygląda i dać mi trochę czasu. Gdy go zdobędę będę czekał tu przy grobie pani męża Teraz do mnie doszło że już na samym początku powinienem to zrobić.
Przepraszam, powinienem to zrobić na samym początku naszej rozmowy. Nazywam się Rairakku Uchiha, bardzo miło mi panią poznać Skłoniłem się w geście grzeczności, takie zachowanie jest niewybaczalne.

[Uzumaki Hibana]

"Wspomnienia"
Dla: Rairakku
Misja rangi D
9/15 Kobieta zauważyła tę zmianę, która zaszła w młodzieńcu. Był inny, niż wcześniej. Silniejszy. Potężniejszy. Sprawiał wrażenie, że może wszystko. Odzyska naszyjnik i jeszcze jej przeprosiny teściowej załatwi. Tak, tak teraz wyglądał.
Może to prawda, że „smutek w towarzystwie, to połowa smutku”, a nawet mniej. Wiele osób, ma tak, że nie potrafi patrzeć na własne problemy, gdy inni mają większe. Rairakku chyba należał do takich osób. Sytuacja kobiety sprawiła, że przestał myśleć o sobie i swojej siostrze, a tylko o tym, by pomóc nieznajomej. Tak funkcjonuje „szlachetne serce”.
-Nie wiem, czy zdołasz coś wskórać, ale dobrze – powiedziała po dłuższym namyśle i uśmiechnęła się do chłopaka. - Wierzę w ciebie.
Aach, jakie ciepłe słowa. Niejedno serduszko by mogła roztopić. Złote serce Rairakku też?
-Naszyjnik jest dość charakterystyczny. To błękitny, kryształowy motyl na szerokim, złotym łańcuszku. W mieście raczej nie znajdziesz drugiego takiego. A gdzie go znaleźć? - Zamyśliła się na chwile. - Teściowa pewnie ma go przy sobie. Pracuje w herbaciarni niedaleko cmentarza. O tej porze powinniśmy ją tam zastać. - „My?” - Mimo wszystko wolałabym pójść z tobą. Mogę zaczekać przed wejściem, jeśli tak wolisz, jednak nie chcę być blisko. Poza tym, zaprowadzę Cię.
To brzmiało bardziej sensownie od czekania przy grobie. Mogła chwile poczekać, ale ile trwa „chwila”? Co Rairakku sobie wyobrażał, że kobita będzie tu stała – Bóg wie, ile – i czekała na niego? Raczej marny pomysł.
-Toshiro Hana – przedstawiła się również. - Wzajemnie, miło mi poznać.
Po tych słowach zarzuciła swoją czarną parasolką – który to raz? - i ruszyła wzdłuż grobów. Ona również się zmieniła. Je twarz była jakby pogodniejsza. Była prawie szczęśliwa. Sprawiła to sama chęć pomocy? Pewnie tak.
Jeśli Rairakku zgodził się, by z nim szła – opuściła cmentarz i skierowała swe kroki ku herbaciarni, w której pracowała rzeczona teściowa.

Zapraszam na herbatkę -> Herbaciarnia

[Ryou]

Środowisko w karczmie zdecydowanie nie było sprzyjające, szemrane towarzystwo lubi głównie swoją kompanię jeśli w ogóle jakiekolwiek preferuje. Ryou nie pasował tu do obrazka, a przynajmniej tak było w tym momencie, lecz kto wie, wszystko może się zmienić. Chłopak poczekał aż karczmarz udzieli mu niezbędnych informacji. O dziwo wyśpiewał wszystko z niebywałą łatwością i nie zechciał za to nawet złamanego grosza. Trybiki w głowie Ryou kręciły się nieprzerwanie kiedy rozważał możliwości. Człowiek ten bronił Kaori i nie chciał zdradzić lokacji, możliwe również że dziewczyna sama dołączyła do mafii przez co niezbyt korzystnie byłoby zdradzić jej lokację, jednak opcja gdzie nie brzydka dziewczyna została porwana również jak najbardziej mogła mieć miejsce. Może dziewczyna od początku była w mafii i to to skłócenie "rodzin" o których mówiła babcia dotyczyło kłótni na większą skalę. Teorii można było wysunąć wiele, lecz Ryou nie posiadał wystarczającej wiedzy by być czegoś pewnym. Chociaż nie, był pewny tego że z karczmy musi wynieść się jak najszybciej, nie chciał podzielić rzekomego losu dziewczyny, a na to się chyba zanosiło jeśli pozostałby tu dłużej.
- Dzięki, bardzo mi pomogłeś. Znasz może jej nazwisko? - Rzucił jeszcze na odchodne. Na cmentarzu mogło przecież być kilka Kaori, choć nie było to wielce prawdopodobne.
Wychodząc postanowił nie prowokować nikogo, ze spuszczoną głową szybko opuścił lokal.

Podróżując do cmentarza chłopak rozwijał swoje teorie w głowie jednak był to próżny trud, wiedział że niczego nie osiągnie, a robił to jedynie po to aby zabić nudę. Kiedy znalazł się już na miejscu postarał zorientować się jak posegregowane są groby i udał się do części z tymi względnie nowymi w poszukiwaniu tabliczki z odpowiednim imieniem.

[Kana Yuki]

13/15

Cirrus na niebie pogoda się zje...zepsuje!
[ Ryou - misja D ]

---

[/center]Rozwiejmy zatem mgłę tajemnicy, która otacza purpurową. Ojciec Kaori był bardzo zamknięty na mijające coraz szybciej lata. Wszelakie nowinki, zasady odrzucał. W domu panował patriarchat. Sprzeciw? A cóż to takiego. Dan trzymał wszystko w swoim łapsku, cokolwiek dziewczyna nie chciała zrobić - wpierw musiała zapytać ojca o zgodę. Żyła w zamknięciu. Nawet kiedy "samotnie" wychodziła na miasto. Ojciec wiedział o każdym jej kroku, oddechu, czynności. Życie Kaori zostało zaplanowane od A do Z. Bez marginesu błędu. Straszne, prawda? Ale to jeszcze nic. Wspaniałomyślny Dan narobił długów. Jak? Tego nie wie nikt, ponoć bawił się w karty z parszywymi typami. Więc sum sumarum, nad jego szyją w końcu zawisł stryczek. Tchórz-idiota postanowił zrzucić odpowiedzialność za swoje czyny na swą córkę. Tłumacząc - zaoferował jej rękę synowi jednego z mafiozów. Kaori była piękna, wykształcona i zdolna. Nic zatem dziwnego, że przestępca przystał na propozycję oferując wiele benefitów. Dwie pieczenie na jednym ogniu.
Plan wspaniały tylko wykonanie... Cóż. Dziewczyna od dawna nie była dziewicą. Swą czystość oddała marynarzowi naiwnie licząc, że dla niej rzuci morze, stworzą rodzinę, a ona sama ucieknie spod tyranii. Nic bardziej mylnego. Marynarz, z którym wcześniej rozmawiał Ryou, uciekł wyruszył w wodę kiedy tylko nie dostał pozwolenia na spotykanie się z Kaori. A ona, cóż. Kochała go całą sobą, mimo tego co zrobił. Zostawił ją samą. A najgorsze dopiero nadejdzie.
Przyszły teść Kaori nie brał kota w worku. Najpierw wypytał mieszkańców o opinię na temat dziewczyny. Jak można się domyślić - ktoś powiedział słowo za dużo. Wyrok zapadł. Ślub się nie odbędzie, a dziewczyna ma zostać zabita. Dlaczego? Dla zasady.
Pracująca w karczmie dziewczyna została poinformowana o zamiarach ojca, o tym, o czym dowiedział się przyszły-niedoszły "teść". Oczywiście informacja, że ożenek został zaplanowany miała dotrzeć do niej dopiero w dniu ślubu. Kaori była mądra, chciała żyć, być szczęśliwa. Nie takiego losu chciała dla samej siebie. Zbiegła, kłamała co do powodu ucieczki starą przyjaciółkę matki. Planowała wypłynąć na daleki ląd. Jak można się domyślić - zginęła z momentem wyjścia z kryjówki.
Zabito ją w porcie, chwilę przed tym, kiedy statek miał odpłynąć. Skrzętnie układany plan miał dużo dziur. W końcu, jakie ma szanse dwudziestoparolatka, niedoświadczona w boju naprzeciw grupie mafiozów? Żadne. Zgodnie z panującymi zasadami w odłamie jednej z większych mafii pochowano ją z należytym szacunkiem. Cóż za paradoks.
***Karczmarz bardzo cicho podał nazwisko dziewczyny. Czuł na sobie wzrok siedzących nieopodal kryminalistów. A co już szczerzyli do niego zęby. Ryou powinien - na przyszłość - nauczyć się być nieco bardziej dyskretnym. Dobre serce starego "restauratora" być może zostanie przeszyte kataną. Ale to już nie twoje zmartwienie, młody chłopcze.
***Ryou szybko odnalazł skromny grób kobiety. Gołym okiem było widać, iż nie jest odwiedzany. Przykre. Ale przecież nie jesteś tu od płakania nad nieznajomymi Ci osobami. Masz wrócić do marynarza i poinformować go czy znalazłeś Kaori - to twoje zadanie.

Kontynuuj tutaj: http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=135

[Sagisa]

Nie zanosiło się na prostą odpowiedź na zadane pytania. Wychodziło nawet na to, że śmierć Ary należała do tych spod znaku niewyjaśnionych. Z braku poszlak, bądź też z innego powodu, lecz sprawa pozostawała nierozwiązana. Sam mężczyzna, odpowiadając w ten sposób, zdawał się być zawiedziony takim obrotem spraw, jakby samemu również pragnął doprowadzić to do końca, do finału, w którym sprawca zostanie ukarany, a dusza zmarłej wreszcie zazna spokoju. A przynajmniej sprawiał takie wrażenie.
Gdy poniekąd nazwał jej dociekliwość mianem bezinteresownego współczucia, miała ochotę zaprzeczyć. Już właściwie otwierała usta, żeby powiedzieć jasno i wyraźnie, że ze współczuciem nie ma to nic wspólnego, a ona z natury nie bywa bezinteresowna, powstrzymała się jednak. Przypomniała sobie pewien dzień na przełomie jesieni i zimy, kiedy z siostrą prowadziła staruszka przez las w stronę jego domu. To Tensa była tą, która nie chciała niczego w zamian za tę przysługę. To jasnowłosa, nie ona, zawsze okazywała ludziom serce i starała się im pomóc. Jak bardzo to wszystko uległo zmianie w czasie ostatnich lat? Ta sama Tensa w przeddzień śmierci nazywała siebie demonem, potworem, a potem...
Ruch ze strony Araty wyrwał ją z zamyślenia. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że mężczyzna odchodzi, gdy zaś skinął, by podążyła za nim, zrobiła to niespiesznie. Ani on się nie odzywał, ani ona niepotrzebnie nie przerywała ciszy. Czy właściwie miała cokolwiek do powiedzenia? Obiecała babci Kame, że wymierzy sprawiedliwość temu, który gnębił ją przez tyle lat, a utknęła w martwym punkcie. Czy aby na pewno? Arata w końcu nagle przerwał milczenie, informując ją o ostatniej wiadomości zmarłej. Kolejne słowa jednak poniekąd przekreślały tę płonną nadzieję na jakąś znaczącą poszlakę. Chociaż...
Sagisa uniosła brew w lekkim zdziwieniu. Zabrała wiadomość do grobu? Czy mylne byłoby przypuszczenie, że słowa te należy traktować poważnie? Patrzyła, jak brunet zrywa kwiat, wręczając go jej następnie, ale nie rozumiała. Przynajmniej nie w tej chwili. Polecił jej, a właściwie poprosił, by znawiła się po zmroku na cmentarzu w towarzystwie Kana i Sana, bądź bez nich, a potem się uśmiechnął i poszedł dalej, właściwie na nią nie czekając. Skinęła głową, choć pewnie nie zwrócił na to uwagi, a potem stała jeszcze przez chwilę w miejscu, dopóki nie zniknął jej z oczu niemal zupełnie. Zaraz potem obróciła się na pięcie i ruszyła w drogę powrotną, aż nie dotarła do czekającego wciąż u wejścia ogrodu Kana.
- Nic więcej tu nie wskóram - stwierdziła chłodno, zerkając kątem oka w miejsce, gdzie rozstała się z Aratą. - Przekaż, proszę, Kame-san, że powiadomię ją, gdy tylko się czegoś dowiem.
Skinęła lekko głową, wymijając stróża, i ruszyła ścieżką. Musiała kilka rzeczy przemyśleć, ale jedno wiedziała - warto iść za wskazówką pozostawioną przez bruneta. Tylko czy powinna iść tam sama? Zatrzymała się jeszcze i obróciła w stronę starszego mężczyzny.
- Kan-san, mam zamiar dziś w nocy odwiedzić cmentarz - poinformowała go. - Być może znajdę coś przy grobie Ary. Jeśli chcecie, możecie z Sanem-san również się pojawić, wasza wola.
Nie zamierzała ich zmuszać do wzięcia w tym udziału, choć raźniej byłoby, gdyby ktoś z nią tam poszedł. I to by było właściwie tyle, zawróciła i ruszyła gdzieś przed siebie, chcąc po prostu jak najszybciej wrócić do domu, do syna.

Większość czasu do samego zmierzchu poświęciła Ryujinowi. Bawiła się z nim, rozmawiała, uczyła, śmiała, czyli robiła to wszystko, czego świat zewnętrzny nie miał okazji widzieć. Gdy zrobiło się już ciemno, nakarmiła małego i ułożyła go do snu, a dopiero po jego zaśnięciu wyszykowała się do wjścia. Do ud przytroczyła kabury, sprawdzając dokładnie ich zawartość, przy pasie wylądowała torba, za paskiem zaś nieodzowne wakizashi. Ubrała się cieplej, na wierzch narzucając płaszcz, i wyszła bez słowa. Od dawna nie tłumaczyła się już z tego, gdzie i po co wychodzi, niezależnie od pory.
Na cmentarz dotarła stosunkowo szybko, w końcu dość często tu zaglądała w ostatnim czasie. Przekraczając bramkę, spojrzała w niebo, szukając gwiazd. Dopiero później rozejrzała się za ewentualnymi gośćmi do towarzystwa. Miała tę nikłą nadzieję, że Kan i San jednak przybędą, chociaż z drugiej strony mogli bardziej przeszkadzać niż pomagać, zważywszy ich stosunek i opinię o Aracie. A skoro o nim mowa... ciekawe, czy zjawi się osobiście, czy też wystawił ją komuś innemu...

[Keizo]

Misja C 15/30

Na miejscu na Sagisę czekała już dwójka wcześniej poznanych stróżów, jak zwykle o coś się kłócących. Jak tylko jednak zobaczyli nadchodzącą dziewczynę, od razu nieco przycichli, aż w końcu całkowicie umilkli.
- Witam ponownie - powiedział ten nieco bardziej rozgarnięty, po czym odsunął się na bok, odsłaniając wejście na cmentarz - miejsce, gdzie pochowani byli członkowie klanu Uchiha. Zarówno ci, którzy umarli śmiercią naturalną, oraz ci, którzy z misji czy bitew powrócili na tarczy. O ile powrócili w ogóle, a ich groby nie były tylko pustymi przypomnieniami ich niegdysiejszej egzystencji.
- To tam - powiedział stróż, wskazując na jakąś alejkę. Najwidoczniej chodziło mu o grób kunoichi, o którą rozgrywała się tutaj cała afera.
Wydawało się jednak, że trójka nieco spóźnionych gości - był w końcu środek nocy - nie była sama w nekropolii. W oddali usłyszeli kilka głośnych dźwięków - śmiech, a raczej rechot, trzaskanie kamieni oraz brzęk tłuczonego szkła.

[Sagisa]

Cmentarz. Miejsce spoczynku tych, których nie było już wśród żywych. Wieczny dom martwych. Wchodząc na jego teren, w głowie miała sceny z Hanamury. Ostatnią walkę Tensy na arenie, przez którą omal nie wyzionęła ducha, później klęczącą z kunaiem w ramieniu w pokoju w ryokanie, aż wreszcie bladą, mokrą od wody w łaźniach, ale przede wszystkim - martwą. Straciła ją nagle, z czym do tej pory nie potrafiła się pogodzić. Jasnowłosa wciąż nawiedzała ją w snach, ale wspomnienia szczęśliwych chwil wspólnie z nią spędzonych z czasem blakły, w pamięci pozostawiając tylko te wyryte brzytwą sceny.
Szybko zauważyła na terenie cmentarza emerytowanych stróżów. Nie zdziwiło jej, że znów się sprzeczają, nawet w domku Kame-san widać było, że robią to często. Jak rodzeństwo kłócące się o błahostki. Na tę myśl na jej ustach pojawił się chwilowy, nieco kpiący półuśmiech, pamiętała w końcu, że sama z Tensą potrafiła wykłócać się o prozaiczne rzeczy. To nie był jednak czas na wspominki, przyszła tu w końcu w konkretnym celu. No właśnie... tylko jaki on był?
Zatrzymała się przy mężczyznach, witając ich zwykłym skinieniem głowy. Kan wskazał jej jedną z alejek prowadzących zapewne do grobu Ary. Tak, z pewnością to o jej miejsce pochówku chodziło. Saga rozejrzała się, szukając wzrokiem jabłoni, przy której znajdował się grób jej siostry. Miała wielką ochotę ruszyć właśnie tam, nie zaś we wskazane miejsce. Wyglądało jednak na to, że nasza trójka nie była jedynymi nocnymi gośćmi tutaj. Nieprzyjemny dla ucha śmiech, trzaski i tłuczone szkło nie wróżyły nic dobrego, ale nie zamierzała pozwalać jakimś pijackim obszczymurom na dewastację tego miejsca.
- Trzymajcie się za mną - rzuciła do mężczyzn, ruszając do przodu. Podążała za dźwiękiem, dłoń asekuracyjnie trzymając na rękojeści swego miecza. Twarz miała poważną, oczy nad wyraz zimne, wręcz mrożące krew w żyłach, tylko włosy z nimi kontrastowały, falując na jej ramionach niczym języki ognia. Cokolwiek, a raczej kogokolwiek miała spotkać na swej drodze, nie zamierzała się specjalnie ograniczać. Na pewno nie teraz. Oczyściła umysł ze zbędnych myśli, skupiając się już całkowicie na chwili obecnej i aktualnej sytuacji. Jej oczy błysnęły czerwienią, której tak bardzo nienawidziła, a która w chwili obecnej była jej potrzebna. Czarne łzy okupione krwią. Teraz to ona będzie miała krew na rękach...

  Ukryty tekst

[Keizo]

Misja C 17/30 Dwójka strażników i Sagisa szła powoli pomiędzy wyglądającymi w większości tak samo nagrobkami, kierując się niepokojącymi odgłosami niesionymi przez podmuchy nocnego, chłodnego wiatru. Jak się okazało, przy ogrodzeniu odgradzającym cmentarz od niewielkiego, wyglądającego na zarośnięty, zagajnika "zabawę" urządziła sobie grupa kilku nastolatków. Drapanie bardziej opuszczonych i zapomnianych przez rodziny pomników, zrzucanie kwiatów i innych pozostawionych ofiar czy zawody w tym, kto trafi shurikenem do celu, którym zwykle był czyjś grób - takie właśnie zabawy urządziła sobie grupka zawadiackich chuliganów. Do tego wyglądało na to, że przeszli przynajmniej podstawowy trening ninja lub może nawet więcej - przy pasach mieli torby z których wystawały kółka kunai'ów i zwoje, w których zapieczętowany mógł być inny sprzęt.
Stróże stojący obok Sagisy przygotowali broń, czekając tylko na jej znak. Najwidoczniej nie chcieli pozwolić na bezczeszczenie świętego miejsca dla wielu rodzin klanu Uchiha i wbić młodszym członkom klanu szacunek do tradycji w nieco bardziej staroświecki sposób. Nie ruszali jednak do przodu, nie chcąc swoim postępowaniem wyjść naprzeciw decyzji kunoichi z którą tutaj przyszli.

[Sagisa]

Sagisa wiele potrafiła zrozumieć, naprawdę wiele, nawet te z pozoru najgłupsze rzeczy. Sama w końcu nieraz robiła różne dziwactwa tylko po to, by zrobić komuś na złość lub najzwyczajniej w świecie się pośmiać. Taką miała naturę, była łobuziarą. Słowo klucz - była. Nigdy jednak nie doszła do tego, jaki cel miały akty wandalizmu, czy jakiekolwiek przejawy niszczenia bez wyraźnej konieczności. Niektórzy z chęcią zobaczyliby świat w płomieniach, ona jednak na tyle szanowała otaczającą ją przestrzeń, że po prostu niepojęte było dla niej, iż można coś ot tak niszczyć, przy okazji. Jak można zatem przypuszczać, widok grupy młodych shinobi urządzających sobie konkurs w rzutach do celu, gdy tym celem były nagrobki jej i ich pobratymców, raczej jej się nie spodobał. Choć "nie spodobał" to mało trafne określenie w tym konkretnym przypadku.
Gdy tylko znalazła się na tyle blisko, by zorientować się w całej sytuacji, momentalnie wezbrał w niej gniew. Dewastacja grobów, jakiej dopuściły się te... dzieciaki, była niewybaczalna. Czerwień w jej oczach zdawała się rozgorzeć na nowo, jakby zamiast nich miała dwa rozgrzane, buchające ogniem węgielki, oblicze zaś stało się poważne jak jeszcze nigdy. Zgrzytnęła zębami, zaciskając mocniej dłoń na rękojeści wakizashi, i w jednym szybkim ruchu pociągnęła zań, uwalniając z ostrza płomienie, które pomknęły poziomym sierpem w stronę dzieciarni.
- Dość tego! - warknęła niemal wściekle, choć z ledwością powstrzymywała się przed eksterminacją tych krnąbrnych pomiotów. - Jak śmiecie zakłócać spokój waszych przodków?!
Zrobiła dwa kroki do przodu, w ręku wciąż trzymając obrażone, skierowane pod skosem w dół ostrze. Płomieniste włosy zafalowały na nocnym wietrze, nadając jej jeszcze groźniejszego wyglądu. Teraz przypominała bardziej piekielną bestię ognia, niż młodą matkę, która zazwyczaj pokazuje światu swe lodowe oblicze. Do całego obrazka nie pasowała tylko dwójka uzbrojonych staruszków za nią, ale to już taki drobny szczegół.
- Stoicie na poświęconej ziemi, na prochach wojowników, którzy oddali swe życia ku chwale rodu Uchiha. Nie pozwolę wam bezcześcić tego miejsca.
Dawała wyraźnie do zrozumienia, że ich zabawa właśnie dobiegła końca. Nie będzie więcej rozbijania wazonów, deptania kwiatów, łamania drewna, a w szczególności - rzucania shurikenami w kamienne nagrobki. Nie na jej warcie.

  Ukryty tekst

[Keizo]

C 19/30 Groźny wygląd Sagisy nie wywarł większego wrażenia na grupce młodzieńców... podobnie jak fala ognia mknąca w ich stronę, która wyrządziła być może tutejszym kwiatom i trawie większe szkody niż poprzednie "zabawy" młodzieży, która odskoczyła od niej bez większych kłopotów. Prawdopodobnie to dwójka staruszków nieco popsuła groźny wygląd Uchihy, jeden z nich jednak bez problemu odbił jakiś zabłąkany shuriken, mknący mniej więcej w ich stronę.
Jeden z grupki młodzików - jak wydawało się, najbardziej śmiały - wyciągnął kunai i warknął do kunoichi:
- E, spadaj stąd, bo nie będziemy tak mili - po czym widząc, że Sagisa nie ma zamiaru ustępować dał znak jednemu ze swoich kolegów, który zaczął składać pieczęcie samemu biegnąc w stronę przeszkadzającej im kobiety. Pozostała dwójka pobiegła w stronę dwójki podstarzałych stróżów, wiążąc się z nimi w walce wręcz.
Między Sagisą a pędzącym na nią osiłkiem z wyciągniętym kunai'em pozostało jakieś dziesięć metrów - do jego składającego pieczęcie kolegi zaś piętnaście.

[Sagisa]

W obecnej chwili wyglądała jak wcielony diabeł obleczony płomieniami. Gdyby była tu sama, z pewnością wywarłaby odpowiednie wrażenie na tych młokosach, całokształt wizerunku psuła jednak obecność dwójki stróżów za jej plecami. Żaden demon nie ma przecież za pomagierów podsiwiałych staruszków, prawda? Tak więc ostatecznie nie uzyskała pożądanego efektu, wręcz przeciwnie. Jeden z nich kazał jej się wynosić, uznając, że aktualnie są jeszcze mili, ale sytuacja może się zmienić, jeśli Sagisa nie dostosuje się do tej... prośby. Cóż, póki co to ona była dość miła, ale już nie będzie.
Wolną ręką sięgnęła do torby, w międzyczasie obserwując przeciwników, a było ich czterech. Ten najbardziej hardy z kunai'em w ręku zdawał się być tymczasowym liderem grupy, za nim był jeszcze jeden, pozostała dwójka postanowiła zająć się łatwym celem, jakim według nich byli stróże za nią. Na tych dwóch, których zakwalifikowała do roli pionków, tylko zerknęła, bardziej skupiając się na hardym, który właśnie ruszył z kunaiem prosto na nią, a także tym drugim, który zaczął składać pieczęci. Do tej pory płonący jeszcze miecz zgasł, a dziewczyna wyciągnęła z torby małą, niepozorną karteczkę. Wcześniej zdążyła się nieco rozejrzeć i zapoznać z rozkładem terenu, co miało jej się zaraz przydać.
Mimo wzburzenia potrafiła myśleć logicznie, a dzięki tym przeklętym oczom widziała więcej. Ci tutaj najzwyczajniej w świecie jej nie doceniali, a to mogło się na nich srogo zemścić. Ale po kolei... Jedną ręką schowała wakizashi, drugą zaś rzuciła tę niepozorną kartkę tuż nad głowę biegnącego na nią zbirka. W następnej sekundzie zacisnęła mocno powieki i aktywowała notkę, dodatkowo osłaniając ramieniem twarz. Jasność zalała cmentarz, co dało płomiennowłosej możliwość działania. Oślepieni przeciwnicy nie mieli szans na obronę, ani na przeprowadzenie sprawnego ataku na nią. Saga momentalnie umknęła w bok, składając dwie proste pieczęci. Ostatni raz używała tej techniki w konfrontacji z Kazuo, dziś jednak była mądrzejsza. Widmowe klony rozlały się po całym okolicznym terenie gotowe do działania, płomiennowłosa zaś zaczęła eliminację. Najpierw wyrzuciła po jednym kunai, celując w nogi dwóch pionków walczących ze stróżami, dając im tym samym przewagę w starciu. Zaraz potem zaopatrzyła się w trzy shurikeny, które posłała w stronę tego, który wcześniej składał pieczęci, sama zaś pod osłoną widmowych klonów zaatakowała hardego. Już w biegu wyciągnęła z sayi ostrze, skracając dystans do minimum. Uderzyła rękojeścią prosto w twarz chłopaka, wykonując następnie niski półobrót, tym samym podcinając mu nogi. Na koniec jeszcze jeden cios w twarz w celu pozbawienia przytomności i formalnie powinien zostać ostatni, o ile jej towarzysze zrobią swoje.
Wiedziała, że używając bombki świetlnej tak znienacka narazi również Kana i Sana, podjęła jednak to ryzyko. W jej kalkulacjach było ono bardziej opłacalne niż próba ich ostrzeżenia. Mimo wszystko po ogłuszeniu hardego najpierw sprawdziła sytuację stróżów, dopiero potem ostatniego z przeciwników, wciąż będąc osłoniętą przez widma. W zależności od jego aktualnej pozycji obmyśli dalszy plan działania.

  Ukryty tekst