Łaźnia "Nyūhaku" na obrzeżach

[Hitsukejin Shiga]

~Misja rangi C~
13/30
Dōhito Mitsuko

A czy Mitsu nie mogła ruszyć głową i połączyć dwa do dwóch - naprawdę nieskomplikowane dwa do dwóch, że może bylaby zapłata i wynagrodzenie, jeśli najpierw by coś zrobiła? To nie jest w życiu tak, że najpierw hajs potem robota, czasem robimy coś najpierw i dopiero za to nam wynagradzają. Tak przecież było teraz. Właścicieka łaźni na pewno by jakoś wynagrodziła młodziutką, głupiutką i bardzo impulsywną Dohito gdyby ta pomogła, albo teraz się dostosowała i posprzątała. No, bo nie ma nic w życiu za darmo, wie to Mitsu, wie to właścicielka która wiekiem mogłaby bez żadnego problemu zostać matką rodzoną naszej bohaterki. Ale nie, nie, nie można przecież najpierw zrobić i potem wyciągnąć łapę. Trzeba zrobić pożogę, chaos rozkręcić i awanturkę zrobić bo MUSI BYĆ jUŻ TERAZ NA JUŻ, NIKOMU NIE POMAGAMY, ARRGHHH DAWAĆ PINIONDZ PINIONDZ DLA MNIE BIEDNA DOHITO TYLKO ZA PINIONDZ. No ale każdemu podług zasług wszystko zostanie wypłacone. A co na razie zrobiła Mitsu? Nic, tylko namnazała problemów i podgrzewała atmosferę swoim zachowaniem. I trzeba będzie jej myśli o odszkodowaniu, odsiadce na jedną dobę i tak dalej skonfrontować z rzeczywistością, bo Mitsu idzie w zaparte, stawiając się rękami i nogami, nie wykazując ani krztyny chęci do kooperowania i pokojowego załatwienia czegokolwiek. Niedobrze, a pieniądze za wdzięczność za pomoc, czy teraz za posprzątanie leżały praktycznie na ziemi, wystarczyło się po nie schylić, zginając kark przed uczciwą pracą i by było, to nie. Trzeba z dumnie wypiętą piersią zrobić burdel. No to będzie się działo. Kiedy Mitsu poinformowała, że jej rodzice to liderzy Dohito, kobieta prychnęła jej w twarz. Nie kupiła tego.
Kiedy Mitsu zaczęła pyskować i chwalić się wybuchową gliną w torbie, kobieta nie wytrzymała i potężnym backhandem wystrzeliła liścia w ryj Mitsu. A raczej probowala - ale naturalnie wieksza predkosc i percepcja shinobich, wieksza od normalnych ludzi, pozwolila Mitsuko sie uchylic. A szkoda, moze oberwanie by rozladowalo nerwy wlascicielki, a tak zaczela krzyczec.
-STRAŻ! - Wydarła się właścicielka na cały regulator, wołając każdego i kogokolwiek, kto będzie w stanie bardzo szybko i sprawnie doprowadzić grożącą tragedią i zamachem na cywili niesforną gówniarę do porządku i stanu używalności.
I zgodnie z tym po dosłownie kilku sekundach do szatni wpadło dwóch mężczyzn w niebieskich ubraniach, którzy pilnowali porządku przed wejściem do łaźni. Jeden posiada kuszę, drugi włócznie, obaj od razu widząc właścicielkę oraz obcą osobę, sa gotowi do działania. Czyli mierzą do Mitsu, spoglądając na właścicielkę.
-Ta dziewczyna zagraża bezpieczeństwu łaźni i wszystkim w okolicy. - Odpowiedziała kobieta zgodnie z prawdą odsuwając się od Dohito, za straż. Jeden strażnik, łysawy mężczyzna z kuszą, mając bron wycelowaną w Dohito westchnął przeciągle.
-Odłóż wszystkie swoje rzeczy, pójdziesz z nami. Inaczej będę musiał cię zabić. - Wygłosił prostą formułkę i czeka na reakcje dziewczyny. Straż to zwykli ludzie, nie shinobi. Zostali wynajęci za grosze po tym, jak dzięki jednemu Shinobiemu łaźnie poradziły sobie z problemem bandytów. Ot, teraz ma dwóch kursujących dookoła ludzi, pilnujących, by nie było dymów, a jak będą, to żeby ktoś pobiegł po odpowiednie władze które zaradzą. By problem z gangiem się nie powtórzył.

[Akarui]

Po zakończeniu tej zwariowanej i jednocześnie dość przybijającej przygody przyszła pora na relaks i odprężenie. Akarui wyszedł na jeden z głównych szlaków podróżnych i rozpoznał teren. Nie tak dawno temu przechodząc tędy znalazł bardzo przyjemną łaźnię, zwała się "Nyūhaku". Chcąc odpocząć po trudach podróży postanowił jeszcze raz znaleźć to miejsce i tam spędzić jakiś czas.
Nic się nie zmieniło. Ta sama starsza pani wprowadziła go do środka. Dostał nawet ten sam pokoik! Pamiętała go sprzed roku i nawet zdołali zamienić ze sobą parę zdań, zanim medyk przeszedł do długo oczekiwanego relaksu. Porządne mycie całego ciała a potem wylegiwanie się w gorących źródłach.... Mmm... Aż się nie chciało wychodzić! Jednak gdy tylko poczuł, że od ciepła zaczyna mu się kręcić w głowie, zrozumiał, że trzeba się jednak ulotnić. Po wszystkim porządna kolacja i można była spokojnie zasnąć.
Następnego dnia Tozawa wyszedł na spacer. Znalazł cichą polankę, którą obszedł dokoła. Podświadomie szukał śladów, czy ktoś się tu nie kręci poza nim, czy ktoś nie odwiedza tego miejsca. Nic świeżego nie znalazł i dotarło do niego, że w tym miejscu nikt go tez nie powinien obserwować. Usiadł na pobliskim kamieniu "po turecku" i zamknął oczy. Starał się wyciszyć.

  Ukryty tekst

[Akarui]

Piękna, złota jesień w Sogen. Spokojne przedmieścia Kōtei. Przytulna łaźnia, niczym niezmącona harmonia. Czego chcieć więcej? Akarui wstał z samego rana, ledwo słonko wstało nad horyzont. Szybka toaleta, ciepłe, domowe śniadanko i pora na spacerek. Czy tylko spacerek? To się okaże później.

Krótka przechadzka doprowadziła mężczyznę na tą samą polanę, gdzie dzień wcześniej odbywał medytację i trening. Rozejrzał się, nic się nie zmieniło. Ni żywego ducha! Specjalnie obszedł teren, szukając jakichkolwiek śladów. Gleba była miękka, ale widział tylko swoje ślady. Postanowił znów usiąść na znanym sobie płaskim kamieniu i przejść do kolejnej medytacji.

  Ukryty tekst

Na dziś wystarczy. Pora wygrzać kości w gorących źródłach.

[Akarui]

Kolejny piękny dzień obudził Akarui'ego swoimi urokami. Szum wiatru, który powoli i systematycznie obrywał liście z drzew. Leniwie wstające słoneczko, któremu jak zawsze na jesieni coraz bardziej nie chciało się wstawać. Coraz później się pojawiało i rzadziej dzieliło się z nami swoim światłem. I zapachy... Najpiękniejsze dobywały się z kuchni. Jak Pani Domu zaczynała przyrządzać posiłek, w całym "Nyūhaku" tak słodko pachniało... Tozawa postanowił nie marnować czasu. Wysypiał się, było mu ciepło, nie chorował i był najedzony. Nie można zmarnować tak dobrego stanu ciała i ducha na siedzenie, trzeba działać, uczyć się, trenować! Szczególnie, że miał nowy, ciekawy pomysł do przetestowania...

Podczas śniadania zamienił parę słów ze starszą właścicielką i spytał, czy nie ma trochę atramentu i czegoś do pisania. Musiał napisać parę listów. Jego dobrodziejka długo szukać nie musiała, przyniosła to o co prosił i więcej, w końcu na czym miał pisać? Parę rulonów papieru załatwiło sprawę. Przy okazji dowiedział się, że Rada Dwudziestu organizuje nowy festiwal! Jeśli to prawda, Akarui'ego nie może tam zabraknąć! Widać, że powrót do domu jeszcze musi zostać przełożony.

Od razu po posiłku pobiegł na swoją polankę, choć tym razem z pełnym osprzętem i w płaszczu. Robiło się coraz chłodniej...

  Ukryty tekst

Po powrocie z kolejnego udanego spaceru mężczyzna przysiadł do pisania listów. Pierwszy był to matki, z przeprosinami, że tak długo go nie ma. Zapewnił jednak, że jest w doskonałej formie i wybiera się na kolejny festiwal, tym razem organizowany przez Radę Dwudziestu. Drugi list był równie ważny, choć wysłany gdzie indziej. Gdy skończył pisać, poprosił o wysłanie obydwu.

  Ukryty tekst

[Akarui]

Wszystko co dobre kiedyś się kończy. Tylko po to, by mogło zacząć się coś nowego. Może lepszego? Z taką tez myślą zaczął dzień Akarui. Niedługo zacznie się nowy festiwal w Kami bo Hikage. Na tej wyspie jeszcze go nie było. A skoro jest niedaleko, to raczej będzie mógł przełożyć plany dotyczące podróży do Sabishi. Teraz zostało mu tylko przygotować się do drogi.

Wyciągnął na środek pokoju obie kabury, plecak i torbę lędźwiową razem z wszystkimi przedmiotami, jakie dostał w podzięce od Sagisy. Kawałkiem szmatki przecierał każde ostrze, szczególnie swój kastet i sprzęt w zestawie medycznym. Nie było statnio używany, ale trzeba zadbać o czystość i ostrość każdego przyrządu. Spokojnie segregował swoje przedmioty i na nowo znajdował na nie miejsce w swoich jukach. Miał też parę notek, bombek i granatów, które spokojnie mógł sczepić z kunaiami, obwiązując notki mocno wokół rękojeści, by nie były zbyt widoczne, a bombkę za oczko, by nie przeszkadzało w wyjmowaniu broni i w rzucie. Będąc gotowym do drogi pożegnał się z właścicielami Łaźni i skierował się na południe, do Kami no Hikage.

  Ukryty tekst

z/t

[Senju Toshio]

Domowe luksusy zazwyczaj oferowały drewnianą balię, którą wypełniało się zagotowaną wodą. W zaciszu własnego kąta taka kąpiel wydawała się mieć swój urok. Tutaj w Kotei byłby to dobry środek na zachowanie prywatności. Toshio nie uważał, żeby była mu potrzebna. Nie posiadał wrogów samych w sobie. Za to myśl o krótkim relaksie przyprawiała o ekscytację. Nie pamiętał, by zdążył już zaczerpnąć błogosławieństw gorących źródeł, ale łaźnia brzmiała bosko. Udając się do wskazanego przez Kyou miejsce ujrzał przybytek, a w nim standardową chatkę. Zasięgnął opinii pracującej tam osoby o tym miejscu i mógł z całą satysfakcją uiścić opłatę. Jedynym momentem, w którym chłopakowi doskwiera presja to całkowite rozbrojenie. Wejść dalej mógł tylko przepasany w ręcznik. Garderoba, jak i ekwipunek miały zostać w koszyku w przebieralni. Musiał wmówić sobie, że przecież nadal jest ninja i nie straszne mu żadne ataki skrytobójcze. Tym bardziej, że jedyny przeciwnik, jak mógł na niego czekać to ledwie wyrośnięty oprych. Wyobraźnia musiała zostać powstrzymana, bowiem ciekawszą rzeczą było śledzenie otoczenia. Wyszedł z drugiej strony budynku, gdzie zastał wiatę, pod którą w niewielkiej części znajdowało się kąpielisko. Rozejrzał się za wolnym miejscem do przycupnięcia. Skraj brzegu szybko okazał się atrakcyjny. mimo wszystko nie zapomniał o higienie. Wpierw zaczerpnął wody do wiaderka i obmył ciało. Peszyła go nieco obecność innych, a to ze względu na jego wygląd. Lewa część ciała nosiła ślady zgniecenia. Skóra pełna blizn od ramienia, aż po palce nogi. Udało mu się wyłapać pewne sińce, których wynikiem był pojedynek z Kyoushim. Jedno stłuczenie na nodze, a inne przy torsie. Łatwe do wyleczenia. Samo zniknie. Po paru minutach mógł się cieszyć uzdrowicielskimi właściwościami rozgrzanej wody w łaźni. Zatopiony po samą szyję dryfował na skraju brzegu. Pogrążył się w rozmyślaniach. Zaskakująco przyjemnie było odejść od problemów i nie interesować się losami krainy. Wszystko czego pragnął to przygarnąć to miłe ciepło dla siebie i nie rozstawać się z nim.

[Senju Toshio]

Niespełna pół godziny wystarczyło Toshio na odsapnięcie. To, co dzisiaj przeżył było ciekawe. Lepsze aniżeli siedzenie wśród swoich w Shinrin. Tam nikomu nie robiło większej różnicy, czy chłopak zajmował się ważnymi obowiązkami albo trenował w odosobnieniu podstawy opanowanych już technik. Jednym słowem chaos. Czasami zastanawiał się nad zniknięciem. Skupieniem się na sobie i nie martwienie obecnym światem. Zbyt dużo przeżył, żeby mieć spokojne sumienie. Takie chwile, jak dzisiaj udowadniały, że się mylił, lecz to krótkoterminowy lek przeciwbólowy. Na szczęście nie gotowało się w nim od nadmiaru jakichkolwiek odczuć. W chwili, gdy zdążył dojść do wniosku, że za niedługo będzie nudno - wpatrywać się dziesiąty raz w ten sam obraz, zastanowił się nad treningiem. W łaźni mógł jedynie medytować lub wykonywać ćwiczenia postawy sztuk walki. Na uboczu, aby nikt nie był tym skonsternowany i nie zwracał większej uwagi. Chwilę tam medytował, aż nie zebrał w głowie potrzebnych informacji.

Zabawa z wodą była nieodmienną pokusą dziecka. Raz zaczerpnięta i polubiona mogła stać się czymś wyjątkowym. Szczególnie w rękach ninja, u którego żywioł ten grał pierwsze skrzypce. Toshio posiadał potencjał do manipulacji Suiton, a wraz z nim gładko wychodziło mu tworzenie drewna. Drugim substytutem nie przejmował się zanadto, chociaż dołożył starań, żeby rozwinąć siłę obu. W głównej mierze chciał się tym przygotować na osiągnięcie lepszej sprawności Kekkei Genkai. Mimo wszystko nie to było powodem nagłego rozpoczęcia treningu. Chodziło o ciekawe jutsu, które miało zastąpić mu stalową broń. Gdyby pod ręką żadnej nie było, wtedy chakra stawała się zamiennikiem. W połączeniu z życiodajnym płynem mogła zranić równie mocno.
Nasz miotach skupił się na niewielkiej przestrzeni, której nikt nie powinien naruszać. W kompleksie basenu był o wiele bardziej oświetlone tereny, jakimi mogli się cieszyć. W każdym razie ranga techniki stawiała ją na zadowalającym poziomie. Senju musiał więc dołożyć starań, by niczego nie pominąć. Znał pieczęcie. Trzy symbole starannie po sobie następujące, przećwiczył bez używania chakry. Potem nie mógł się powstrzymać. Przesłał energię do zwilżonej dłoni, gdy już skończył sekwencję znaków. Pierwsza materializacja była ekscytująca, przez co Toshio nie zachował wystarczającego skupienia. gwiazdki wnet zamieniły się z powrotem w ciecz. Po ochłonięciu wykonał druga próbę jeszcze dokładniej. Shuriken utrzymywał swoją formę, toteż chłopak cisnął nim do mniej określonego celu przed sobą. Tutaj zaś okazało się, że jednak nie doleciał do żadnej przeszkody. Rozpłynął się w locie. Jasnym było, iż nie o to w tym chodzi. Za każdym kolejnym powtórzeniem miał podstawę, z której wyciągał wnioski. Poprawne użycie techniki było prawie na wyciągnięcie ręki. Aż w końcu wodny shuriken wbił się w drewniany płot otaczający przybytek. Utkwił w nim, lecz nie wiadomo na jak długo. Nie miał pewności, czy drugi użytkownik Suiton nie jest w stanie rozproszyć takiej broni poprzez oddziaływanie własną chakrą. Chętnie by to sprawdził. Posiadał nawet pewna teorię, dzięki której taka neutralizacja byłaby możliwa. Dłoń ze skondensowaną i skupioną na około niej chakrą powinna działać prawie, jak tarcza. W tym wypadku gwiazdka mogłaby stać się na powrót wodą. Obecnie należało cieszyć się z osiągniętych wyników. Posiadał w swym asortymencie ostrze wyciągane z wody, więc drugi as w rękawie stanowił miły element zaskoczenia.

Nauka techniki Suiton: Mizu Shuriken (C)

zt.

[Minoru]

Tsukune, Kazetani
Misja rangi D - "Krwawy Bal: W grupie raźniej! Część Pierwsza."
21/22+
Zima, 388 roku

Zaiste czułe było to pożegnanie. Tsukune pełen troski o swojego kompana, na życzył mu dużo zdrowia i jeszcze sprzedał kilka dobrych rad, które powinny postawić biednego Kazetaniego na nogi w niedługim czasie i mógł ruszać ku swemu celowi.
Miasto o tej porze dnia nie było mocno zatłoczone. A większość przechodniów i tak była zajęta swoimi sprawami. Na szczęście nie na tyle, by olać Tsukune, który zaczepiał ludzi, by dowiedzieć się gdzie znajduje się jego cel. Problem polegał jednak na tym, że łaźni w mieście było kilka, na szczęście dla naszego bohatera, tej której szukał znajdowała się na obrzeżu miasta i była jedyną w tamtym miejscu. Nowo nabyte umiejętności nie przydały się za bardzo, potwierdziły jedynie to co było oczywiste, ludzie nie mieli wszak powodów by kłamać. Ale, było to niesamowite uczucie, wiedzieć czy ktoś kłamie, czy mówi prawdę.
Dotarcie na miejsce zajęło może z pół godziny, choć mógł odczuć, że minęły tygodnie. Była to ciekawa sprawa, gdy człowiek przechadzał się po mieście i czas mu się wydłużał gdy ten się nudził. Lecz, w końcu, dotarł. Łaźnia stała przed nim otworem, no prawie, ponieważ przy wejściu stało dwóch postawnych zakapiorów, którzy patrzyli spodełba na przechadzających się mieszkańców. Gdy tylko któryś próbował się dostać do środka natychmiast zastawiano mu drogę i kierowano w odwrotnym kierunku. Nie wyglądali na uzbrojonych, chociaż kto wie co kryło się pod połaciami ich kimon.
Sam budynek nie był potężny, czy też okazały. Ot jedna drewniano-bambusowa budowla. Za nią znajdowało się kilka źródeł z gorącą wodą, wszystko otoczone palisadą wysoką na dwa i pół metra. I tyle. W środku dało się wyczuć około 6 innych źródeł energii.

[Tsukune]

W końcu po jakimś czasie. Sam nie wiedziałem ile ta przechadzka mogła trwać. Może mi się dłużyło z nudy? A może przez to że się najadłem? Cóż aktualnie to nie miało jakiegoś wielkiego znaczenia w danej sytuacji prawda? Pytani przeze mnie po drodze ludzie kierowali mnie w odpowiednią stronę. Nie kłamali przy kierowaniu mnie. Chociaż czy mieli powód aby kłamać? Niektórzy mogliby to zrobić dla żartu, inni w złośliwości. Na całe szczęście jednak trafiłem na osoby uczciwe w swej wypowiedzi. Chociaż zapewne większość po prostu stwierdziła, że im szybciej mi powie gdzie iść tym szybciej się mnie pozbędą i będą mogli skupić się na swoich rzeczach...przynajmniej ja w taki sposób bym postąpił. Dotarłem w końcu do miejsca jakie miałem znaleźć. Wystąpił jednak jeden...dobra nie jeden ale dwa sporych rozmiarów problemy stojące przed drzwiami. Spokojnie skierowałem się w stronę drzwi.
-Zgaduję, że mnie Panowie nie wpuścicie bo ktoś wynajął cały lokal tak? zapytałem spokojnie przyglądając się mężczyzną jednocześnie używając swoich wrodzonych zmysłów. Poczekałem spokojnie na ich odpowiedź ewentualnie na jakiś ruch typu skinienie głowy.
-Rozumiem. Czy osoba która wynajęła ten lokal wyglądała tak. zapytałem wyciągając zwój jaki dostałem od Kijina i pokazując im narysowaną na nim osobę. W tym momencie bardziej skupiłem się na swoich umiejętnościach aby wyczuć u nich najdrobniejsze ruchy aby wyczuć ich nastawienie.
-Jeżeli to nie będzie problem moglibyście powiedzieć tej osobie, że chciałbym z nim porozmawiać. Ewentualnie mogę poczekać, aż nie skończy swojego odpoczynku. Możecie dodać, że będzie to dla niego dobrą transakcją dodałem z lekkim uśmieszkiem. Jeżeli któryś z nich postanowił udać się do środka aby poinformować o tym kogoś sam po prostu staję sobie gdzieś z boku aby oprzeć się lekko o ścianę budynku i czekać. Jeżeli okaże się, iż szukana przeze mnie osoba postanowiła sobie dokończyć relaks postanawiam przyczepić laskę do pasa, zdjąć futerał wyciągając z niego skrzypce razem ze smyczkiem oraz ołówek z zeszytem które schowałem za pasek od spodni. Następnie zamknięty pojemnik zawieszam ponownie na plecach. Postanowiłem sobie zagrać piosenkę jaką skomponowałem. Oczywiście nie zamierzałem do tego śpiewać bo mój głos tu nie pasował. Do tej melodii bardziej pasowałby kobiecy głos. Po co to zrobiłem? Specjalnie aby "zaciekawić" moją "ofiarę" spokojnie powinien być w stanie usłyszeć tą melodię. Po jej zagraniu zacząłem zastanawiać się i po prostu sobie komponować w oczekiwaniu. Co prawda to co miałem zamiar grać już też skomponowałem lecz brakowało paru rzeczy w tym. Oparłem ponownie skrzypce na ramieniu, następnie oparłem o nie brodę. Wciągnąłem powoli powietrze i zacząłem cicho nucić by w trakcie nucenia zacząć grać na skrzypcach to nucenie miało inny rytm. Miało to za zadanie wskazać iż powinien być tu również inny instrument. Nie przejmowałem się, że ludzie mogą się mi przyglądać. Przywykłem do tego. W aktualnym momencie liczyła się dla mnie muzyka. Co nie zmieniało faktu iż obserwowałem czy draby ochraniające drzwi nie będą próbowali czegoś zrobić.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Mężczyźni spojrzeli po sobie, jeszcze nim Tsukune dotarł do nich. Oboje przyjęli bardziej profesjonalne pozy i rozpostarli klatki piersiowe by wyglądać na większych. Gdy nasz bohater pojawił się w odległości zaledwie kilku kroków, jegomość po prawej zrobił dwa kroki do przodu i wystawiając otwartą dłoń do przodu zatrzymał Tsukune.
– Impreza zam… - nie skończył gdy mu przerwano brutalnie. Oboje spojrzeli po sobie zdając sobie sprawę, że mają przed sobą niemałego cwaniaka, który zapewne nieźle nadwyręży ich silną wolę. Oboje przywdziali więc swoje zbroje obojętności i tylko rzucili powierzchownie wzrokiem na zdjęcie przedstawiające poszukiwaną osobę i wzruszyli ramionami.
– Może jest, a może nie ma - kontynuował ten, któremu przerwano wcześniej, widać to on był bardziej wygadanym. Tsukune jednak nie zamierzał się poddać, widać że z natury był uparciuchem.
– Mówiłem, nikt tutaj nie jest za - zaczął kolejny raz, gdy shinobi zaczął rozwijać myśl o ewentualnym zarobku dla pana Ito, lecz znów mu brutalnie przerwano.
– Och daj spokój, idź do szefa i spytaj go po prostu, wiesz że lubi kasę- Okazało się, że drugi z jegomości też potrafi mówić. Pierwszy, bardziej wygadany spiorunował swego towarzysza wzrokiem, lecz wykonał polecenie z wyraźnie naburmuszoną miną. Wrócił po kilkunastu minutach, otwierając szerzej drzwi usunął się Tsukune z drogi.
– Szef czeka - Zaprosił Shinobiego do środka. W łaźni panował niezwykły spokój. Brakowało tutaj śmiechów i głośnych rozmów klientów, a także często towarzyszących im kobiet. Było tu kilku pracowników, lecz każdy zajęty swoimi sprawami nawet nie zwrócił uwagi na przechodzącego Tsukune. Dotarł on tak, niezaczepiany aż do niewielkiej sadzawki wypełnionej gorącą wodą o znajomym siarczystym zapachu. W środku siedział nie młody już, acz schludny i nawet wysportowany mężczyzna. Niechybnie był to poszukiwany Ito, choć włosy i brodę miał mokre i rozrzucone w nieładzie, a okulary ściągnięte i schowane pewnie tam gdzie reszta jego ubrań. Siedział w jednej z sadzawek, rozwalony jak król, z głową odchyloną do tyłu. Lecz gdy tylko Tsukune wszedł do środka, poprawił się i spojrzał w jego kierunku.
– A więc szukałeś mnie? Oto jestem, słucham - Jego głos był niski, basowy, lecz jednocześnie melodyjny.

[Tsukune]

No i udało mi się dostać do środka. Było to nawet prostsze niż się spodziewałem. Wystarczyło wspomnieć o pieniądzach i zostałem wezwany do ich szefa. Z tego by wynikało, że wszystko da się kupić za odpowiednią ilość pieniędzy. Ciekawe w takim razie czy i miejsce w piekle dałoby się wykupić dla jakiejś osoby? To byłoby w sumie nader interesujące. Z takimi myślami udałem się do wnętrza budynku oraz do miejsca gdzie znajdował się szukany przeze mnie osobnik.
-A i owszem szukałem Pana na prośbę mojego przyjaciela. oznajmiłem. Chwyciłem rękawicą za kapelusz kłaniając się lekko. Gdy tak odchylałem kapelusz wpadła do niego moja panda...która chyba to robi specjalnie ale nie mi to oceniać. W trakcie tego gestu wspomniany fragment odzienia powędrował do mego lewego barku w geście szacunku.
-Jestem Tsukune jednak raczej to będzie mało istotne. Mój przyjaciel który niedługo będzie brał ślub bardzo prosił by jego wesele zostało uraczone przez napisany przez Pana utwór. Chociaż jak on to powiedział "Do wesela potrzeba mi jeszcze jednego. Piosenki przewodniej, ale nie byle jakiej ot pioseneczki. Chcę by w moim wielkim dniu zaśpiewano pieśń, której nikt nie zapomni do końca życia." i tutaj właśnie będzie wkraczał Pan. Dla kogoś jak obiło mi się o uszy z wielkim a raczej przeogromnym talentem do układania pieśni stworzenie jednej opisującej piękno miłości, to jak daje siłę będąc zakochanym zajmie zapewne nie więcej niż 5 minut aby wszyscy byli nią zachwyceni i pamiętali bardzo długo. Zapewne w 10 minut stworzy Pan pieśń, która będzie pamiętana przez pokolenia. oznajmiłem i podczas mówienia prostując się i delikatnie uśmiechając zakładając w tym samym momencie kapelusz na swoje miejsce. W trakcie mojej przemowy moja panda postanowiła sobie wystawić łepek spod kapelusza i obserwować od tak Ito. Widocznie nie miała nic lepszego do roboty to sobie patrzyła na człowieka.

[Noguchi Akane]

Akane wyciągnęła się, wzdychając z zadowoleniem, gdy gorąca woda w łaźni wyciągała z jej ciała zmęczenie, spowodowane całodziennym treningiem. Ostatnim czasy starała się udoskonalić swój repertuar technik, zaniepokojona ogłoszeniami rozwieszonymi w Kotei i - jeśli wierzyć informacjom przekazywanym przez żeglarzy i podróżników - także w każdej większej mieścinie. Historie o Antykreatorze przez długi czas miała za mrzonki i bajki stosowane, aby ją zmusić do posłuszeństwa przez rodziców, jednak po zniszczeniu Kami no Hikage parę lat temu... musiała uznać to za realne zagrożenie. Dlatego swoje treningi potroiła, planując w najbliższym czasie zacząć się podejmować poważniejszych zadań, zlecanych przez wierchuszkę jej klanu. Nowa Shirei-kan miała co prawda rozczarowująco pokojowe podejście do polityki, jednak... może to i dobrze. Potrzebowali czasu, aby odzyskać swoje miejsce na scenie światowej oraz przygotować się na nadejście Hana Sozo - o ile można było się na kogoś takiego realnie przygotować. Teraz pozostawało jej odzyskać siły i czym prędzej wrócić do szlifowania ciała, a następnie do pomocy mieszkańcom Sogen, aby prowincja rosła w siłę.

[Kyohei]

MISJA 2/?
Noguchi Akane: ???

---

Noguchi przybywając do Nyuhaku liczyła na chwilę relaksacji w ciszy i spokoju. Było to miejsce idealne na takie właśnie warunki, ponieważ łaźnia nie miewała zbyt dużej ilości klientów. Szczególnie wieczornymi godzinami, ponieważ na dworze było już ciemno. Klientela łaźń bywała różna, tej jednak na obrzeżach nie odwiedzali zbyt często niemiejscowi. W szczególności w ciemny, zimowy wieczór. Dlatego Akane miała przynajmniej chwilę spokoju dla siebie. Niestety niezbyt długą.

Z szatni usłyszała dźwięki awantury. Po głosie poznała, że jedną z postaci kłócących się jest pani właścicielka, a drugą jakiś bliżej nieznany po głosie mężczyzna. Krzyki nasilały się. Kunoichi nie była w stanie dokładnie zrozumieć o co chodzi, ale z kontekstu i części słów wypowiedzianych w stronę kobiety mogła wyciągnąć wnioski, że ta jest zastraszana. Kłótnię zakończył głośny huk, prawdopodobnie spadającego przedmiotu lub uderzenia w ścianę. Nie minęła dłuższa chwila, kiedy mężczyzna znalazł się w drzwiach prowadzących do wyjścia do łaźni. Był to wysoki, starszy mężczyzna z piwnym brzuchem i siwą brodą, jak to w łaźni, był całkowicie nagi. Miał raczej potężną posturę, mimo zaniedbania swojego ciała. Wyglądał na ponad 50 lat, widok nie był napełniający ekstazą. Raczej odrzucał. Mężczyzna zobaczył kunoichi i usiadł naprzeciwko niej.

[Noguchi Akane]

Przybyła tutaj licząc na chwilę relaksu - którą w dużej mierze otrzymała, jednak nagle ciszę zakłóciły odgłosy awantury. Brew Akane drgnęła w grymasie irytacji. Nie po to wybrała te łaźnie, żeby teraz słuchać jakiejś kłótni za drzwiami. Kiedy usłyszała huk, niemal wstała, ostatecznie jednak została w wodzie, chwilowo trochę za bardzo rozleniwiona - tym bardziej, że odgłosy ucichły. Mężczyzna, który zaraz wszedł do źródeł, wydawał się być prawdopodobnie źródłem awantury. Nie stanowił atrakcyjnego widoku, ale cóż - wyglądał na kogoś z pospólstwa, więc nie miała wobec niego żadnych oczekiwań. Jak długo dbał o stosowną higienę przed wejściem do łaźni... mógł sobie wyglądać dowolnie. Gorzej jednak dla niego, jeśli niepotrzebnie podniósł rękę na obywatelkę Sogen. Akane miała dość... surowe poglądy na ten temat.

- Co to za hałasy były? Mam nadzieję, że nie znajdę właścicielki z rozbitą głową, jak stąd wyjdę za chwilę? - spytała, dość otwarcie dając znać swoim podejrzeniom względem faceta przed nią.

[Kyohei]

MISJA 4/?
Noguchi Akane: Problemy w Nyuhaku

---

- Teraz nie znajdziesz. Ale za tydzień? Kto wie. Ta stara kurwa nie płaci haraczu. Dzisiaj dostała ostatnie ostrzeżenie. Następnym razem może się pożegnać z Nyuhaku.

Odpowiedział pewny siebie lokalny rzezimieszek. Najwyraźniej lokale na obrzeżach charakteryzowały się takimi niespodziankami. Starsze małżeństwo było więc prześladowane przez lokalnych bandytów. Dzielnice skalane biedą i zapomnieniem wielkiego świata często charakteryzowały się wzrostem patologii i przestępstw. Czym jednak zawiniła ta starsza para, próbując jedynie łączyć koniec z końcem, że muszą płacić wymuszaczom? Tego Akane jeszcze nie wiedziała. Natomiast ocena moralna tego czynu raczej nie wymagała więcej wyjaśnień. Spraw wyglądała dość jasno: byli Ci źli, bandyci wymuszający haracz i Ci poszkodowani - czyli właściciele łaźni.