Herbaciarnia "Yuri"

[Katsuko]

Herbata jak zwykle miała słodko- gorzki smak, który Katsuko sobie upodobała. przyjemna fala uspokojenia, słodyczy i cierpkości rozlała się po jej zdenerwowanym ciele. Jednak nawet to nie było w stanie zabić słowotoku myśli, jaki przelewał się przez jej już i tak nadwyrężony mózg, W końcu chciała się odprężyć i zapomnieć o tym wszystkim. Jednak każde miejsce, rzeczy czy nawet dany posiłek sprawiał, że wspomnienia wracały. To bolało najbardziej. Bezwiednie zaczęła sunąć palcem po kontuarze kreśląc kółka czy inne wzorki. Licząc na to, że skupienie się na tej konkretniej rzeczy pomoże, ale tak się nie stało. W dodatku zagadał do niej jeden z obecnych. Nawet nie zauważyła, że usiadła obok kogoś. To wyrwało ją z letargi a jej policzki lekko się zaróżowiły, nie było to jednak mocno widoczne. - Może nie tyle dzień, co mózg daje w kość... -- Stwierdziła, krótko oraz zwięźle po czym jej wzrok przesunął się po m= rozmówcy. Nie wyglądał na dużo starszego od niej. Zapewne gdyby usłyszała jego myśli, skomentowała by je prychnięciem. jej dłoń po raz kolejny sięgnęła po szklankę z trunkiem a sama dziewczyna zabrała wzrok z jego osoby. Czyżby szukał towarzysza rozmów? Takie miała odczucie. Chyba jednak nie była najlepszym materiałem do pocieszenia samej będąc w nie najlepszej kondycji psychicznej. Jednak jak ktoś kiedyś stwierdził, Ciągnie swój do swego. - Brak, rozmowy, przyjaciela? - Zapytała chłopaka opierając podbródek na dłoni zaś palcami sunęła po brzegach szklanki wpatrując się w zielonkawy trunek.

[Kenichi]

Dziewczyna przez chwilę jakby odpłynęła myślami, a jej dłoń cały czas kreśliła wzorki na blacie. Tak bardzo typowy odruch ludzi, którzy mają jakieś problemy i próbują z nimi walczyć w samotności. W końcu sam to przeżył i dopiero przyjaciółka pomogła mu się podnieść. Nadal jednak napływają do niego wspomnienia i sentymenty. Każde miejsce w wiosce przywołuje mu przed oczami przyjaciół, którym nie mógł pomóc. To boli. Nie jest to jednak ból fizyczny, ale odczuwa się go setki razy mocniej. Ból utraty ważnych osób. Niby nieodłączna część bycia shinobi, a jednak nadal nie znaleziono na to lekarstwa. W końcu dziewczyna wybudziła się z letargu i spojrzała na niego.
-Rozumiem. - Odrzekł tylko i dalej wpatrywał się w swoją herbatę. Mógł tu jednak nie przychodzić. Zamiast poczuć się lepiej, jeszcze bardziej się dobija. Czy jedynym wyjściem jest opuścić tę wioskę? Może wtedy odczułby w końcu ulgę? Może udałoby mu się w końcu ułożyć myśli? Naglę jednak otrzymał ciężkie pytanie. Początkowo nie mógł go nawet zrozumieć. Niby trzy proste słowa, ale po głębszym namyśleniu świetnie trafiały w sedno problemu. Nie miał z kim porozmawiać o swoich problemach. Rodzice? Nie mieli czasu, musieli pracować całe dnie. Na dodatek ojciec od kilku dni jest na misji. Przyjaciele? Przecież nie wiadomo gdzie są. Nie wiadomo czy żyją, czy może już zostali pokrojeni, a ich części zostały sprzedane. Niby ma Silicę, ale z nią nie porozmawia na te tematy, bo sama jest ofiarą tych wydarzeń. Niby próbuje być twarda, ale Kenichi wie, że to tylko maska aby mu pomóc.
-Już nie. - Czy dziewczyna zrozumie jego słowa? Nie wiedział. Nie oczekiwał nawet tego. W końcu kryje się za tym historia jego życia, której ona nie może znać. Może gdyby znali się dłużej to mógłby jej opowiedzieć, ale po co? Widać że ona ma swoje własne problemy, więc po co ją zadręczać jego problemami? Przecież i tak mu nie pomoże. Nikt nie może. Zapewne jedynie zemsta rozwiąże jego problemy, ale jest za słaby.
-A ty? - Kolejne proste pytanie, ale jakże ważne. Jednak czy jest sens je zadawać? Gdyby miała z kim porozmawiać to nie siedziałaby teraz obok niego. Pewnie by zwierzała się swojej przyjaciółce, może wypłakała by się w ramię ukochanego. Jednak zamiast tego siedzi tutaj i pije herbatę. Czyżby i on i ona byli tak bardzo podobni do siebie? Czy to przeznaczenie że akurat spotkali się w tym miejscu, będąc w takim stanie? A może to tylko głupie zrządzenie losu i po wypiciu naparów ich drogi rozejdą się i więcej się nie spotkają? Czas pokaże.

[Katsuko]

Ból psychiczny faktycznie boli głębiej i dłużej niżeli ten fizyczny, kto jednak by się tym przejmował? W końcu każdy na pewnym etapie do niego przywyknie. Dlatego też nie ma co się rozdrabniać i zbytnio okazywać co boli. Takie ma przekonanie dziewczyna i wcale nie stara się być twarda, stara się wciąż być sobą. Nie chce by ten świat zmienił ją w jakąś kukiełkę. Jedynym znanym lekarstwem na ból duszy jest inna dusza, która potrafi zrozumieć. Wiedziała o tym bardzo dobrze. Mimo wszystko jest otwarta do ludzi i nie lubi gdy cierpią. może stąd uczucie chłopaka, że chce mu pomóc. Robiła to podświadomie. Tak więc kiwnęła lekko głową słysząc jego słowa i upiła kolejny łyk trunku. Spojrzała na swoje odbicie w jego powierzchni i westchnęła. Ile to już czasu minęło ? Jak bardzo zmieniła się od jego odejścia? Stała się wyższa, włosy jej urosły, nabrała kobiecych kształtów. Zastanawiała się jak by ją teraz widział. Czy dalej by trenowali razem? Czy może każe poszło by w swoją stronę. Tego nie wiedziała i chyba już nie było nawet sensu nad tym rozmyślać, nie mogła jednak się powstrzymać.
Nie znała chłopaka obok i nie znała natężenia jego bólu oraz jaką stratę poniósł. Czuła jednak, że w pewnym sensie są do siebie podobni, może gdyby znali się wcześniej to by się zaprzyjaźnili? Kto wie? Na chwilę obecną się dopiero poznali a Uchiha nie czuje potrzeby na jakieś zażyłe kontakty. Spojrzała kątem oka na chłopaka i lekko się uśmiechnęła mówiąc dosyć cicho. - Nie.. Też już nie.. - Taka była prawda, jak zaś Keichii to zrozumie to już inna sprawa. nigdy nie zastanawiała się na tym, czy ktoś może ją błędnie odczytać. Prawdopodobnie będzie tak, że już więcej się nie spotkają, no chyba iż los da im taką możliwość lub chłopak sam poprosi lub będzie chciał kontynuować tę znajomość. Jak na razie są dwoma randomami pijącymi trunek i gadającymi na podstawie przeczuć. Katsuko bardzo lubiła takie sytuacje, niby nic a sporo mówiło o danej osobie i jej podejściu do innych. Czarnowłosa przeniosła wzrok gdzieś zza barmana i wpatrzyła w jeden punkt zastanawiająć nad tym, co sprawiło, że chłopak siedzący obok niej postanowił tutaj zawitać, nie chciała jednak wnikać w jego osobiste sprawy. wtedy też jedna z jej rąk uniosła się w górę i klepnęła go w łopatkę mówiąc proste acz pokrzepiające słowa. - Wszystko się ułoży, zobaczysz.

[Kenichi]

Czyli ona też doznała straty kogoś ważnego. Przyjaciel? Ukochany? Rodzic? Chłopak mógłby się bardziej zainteresować tym, spróbować ją jakoś pocieszyć, albo po prostu wysłuchać tego co dziewczyna ma do powiedzenia. Jednak czy ma to jakiś sens? Znają się zaledwie kilkanaście minut, a na dodatek Kenichi nie jest zbyt dobrą osobą do zwierzeń, bo sam ma swoje problemy. Co by jej powiedział? Nie martw się, wszystko będzie dobrze? Nie jesteś jedyna z tym bólem? Zapewne inni się martwią o ciebie? To tylko puste słowa, które są nic nie znaczące dla osoby, która przeżywa ból straty. W końcu zapadła między nimi cisza. Siedzieli w ciszy i popijali swoje herbatki, próbując ułożyć swoje myśli w jakieś sensowne słowa. W końcu Kenichi ujrzał dno swojej filiżanki, pełne fusów. Był to znak, że czas się zbierać i wrócić do świata żywych. Przygotować wszystkie swoje rzeczy i może pora wyruszyć w świat, aby trenować? Czy może męczyć się przez kolejne lata w tym miejscu, gdzie na każdym kroku łapią go wspomnienia przyjaciół? Nim jednak zdążył podjąć decyzję poczuł jak ktoś go klepie w łopatkę i usłyszał słowa, których prawdopodobnie potrzebował. Wszystko się ułoży, zobaczysz. To tylko słowa, które równie dobrze mogą nic nie znaczyć. Jednak liczy się przesłanie, szczera chęć podniesienia na duchu. Kenichi nie wytrzymał i po prostu zachichotał.
-Jestem Kenichi Uchiha, a ty? - Po raz pierwszy spojrzał w jej oczy i lekko się uśmiechnął. Może jednak pozostanie w wiosce trochę dłużej?

[Katsuko]

Katsu zauważyła, że jej gest podniósł chłopaka na duchu i o to jej chodziło. nie chciała wałkować konkretnego tematu tylko sprawić, by poczuł się chociaż troszkę lepiej. Na tym jej zależało najbardziej. Długowłosa wstała a jej włosy zafalowały w specyficzny sposób. Sama Uchicha zaś dokończyła swójć trunek by potem odstawić szklankę i podziękować. Na kontuarze zostawiła zapłatę po czym zerknęła na chłopaka z promiennym uśmiechem. - Katsuko, ale mówią mi też Katsu .. Głównie.. - Wolała nie mówi o reszcie przydomków jakich się dorobiła i jakie słyszy czasem za uszami. Nie obchodzi ją to jednak zbytnio. Poprawiła górną część Kimonka i wtedy ponownie spojrzała na Uchihę. Może tak zatargać go do sklepu? - Jak masz czas i chęci to możesz przejść się ze mną do sklepu, muszę uzupełnić ekwipunek. - Mówiąc to odwróciła się i ruszyła w kierunku drzwi. Jeśli chłopak faktycznie będzie chciał iść to za nią podąży, jeśli nie, to cóż na tym zakończy się ich spotkanie. Młoda Uchiha ruszyła tam gdzie można kupić broń, ostatnia jej się zniszczyła a, że miała trochę gotówki to chciała uzupełnić ten brak.

zt

[Kenichi]

Dziewczyna wstała i dokończyła swój napój. Następnie uśmiechnęła się i przedstawiła się. Sądząc po jej wypowiedzi to ludzie różnie o niej mówią, ale nie ma co ciągnąć tematu. Każdy człowiek ma jakieś tajemnice i sekrety o których nie chce mówić z prawie obcymi ludźmi. Dziewczyna poprawiła jeszcze swoje kimono, co automatycznie przyciągnęło wzrok chłopaka. Chociaż to raczej naturalne dla większości facetów, tym bardziej jak chodzi się tak ubranym jak Katsuko. Kenichi w tym czasie opłacił swój pobyt w herbaciarni i również podniósł się z siedziska, aby następnie opuścić to miejsce i udać się na trening. Zatrzymała go jednak dziewczyna, która zaproponowała wspólny wypad do sklepu z ekwipunkiem. Czarnowłosy przez chwilę się nad tym zastanawiał i w końcu skinął głową.
-Ładnym dziewczyną się nie odmawia. - Zaśmiał się na swoje słowa, po czym ruszył za dziewczyną w kierunku wyjścia. Nie idzie jednak tylko dla towarzystwa, bo sam potrzebował ekwipunku dla siebie. Z okazji ukończenia szkolenia otrzymał trochę pieniędzy, ale w przyszłości sam będzie musiał na to wszystko zapracować wykonując zlecenia. Było trzeba zostać odludkiem, który całe życie spędzi w domu.

z/t

[Hitsukejin Shiga]

You can die in the night if you get to know me
Whether friend or foe
You’ll be dead and gone
-
I’ll be left alone cause the
devils long for me
-
When I was young the love worn thin
Felt like I was the one in sin
Run with the men so I toughen the skin
Pickin up weapons not toys or pens Shiga nie był zbyt przyzwyczajony do tego, żeby ktokolwiek kooperował. Zaskakującym faktem naukowym niemalże było to, że wszyscy zaczynali kooperować dopiero po tym, jak ich ciała zaczynały krwawić. A mnich? On wiedział dopiero wtedy, że ktoś mówi poważnie. Jeśli nie jesteś w stanie poprzeć swoich ideałów własną krwią - zamilcz. A w tym przypadku pewnym było, że w imię tego jednego przeklętego drania przelane zostaną oceany krwi. Te jedno przeklęte, plugawe słowo... Sentoshi.
Krew pociekła po ręku, przedramieniu i dłoni dziewczyny, satysfakcjonując żądzę krwi Shigi na tą chwilę. Nie chciał jej zabijać, nie chciał kończyć dzieła... Czasem arcydzieło leży w niedoskonałości i niekompletności, prawda?
-Wobec człowieka nie byłoby potrzebne. Wszystkie sługi tego drania to są jego zabawki. Nieprzewidywalne. Niebezpieczne. Puste i nie zważające na swój los. Uznaję was za zagrożenie nie dlatego, że jesteście potężni, tylko dlatego, że nie widzicie potrzeby by żyć. A ja boję się zabić tego, kto zasługuje by żyć, gdy pomylę go z kimś kto porzucił swój potencjał, dziecko. - Westchnięcie podkreśliło sytuację. Po przeszukaniu kobiety i odnalezieniu naprawdę obfitej ilości notek (Proszę Hayami byś określiła ile ich jest, bo zamierzam je podczas misji kreatywnie wykorzystywać.) nawet w bieliźnie dziewczyny - którą Shiga przeszukiwał z lodowatym wyrazem twarzy, zupełnie nieprzejętym, całkowicie niewzruszonym i zobojętniałym, jak gdyby był conajmniej lekarzem i robił to z najzwyklejszego, przebrzydłego obowiązku.
Mnich odwinął pas obi ze swojego kimona i zajął się ramieniem dziewczyny. Usunął drzewiec od grotu bełtu po czym dość ciasno ale bardzo solidnie i szczodrze owinął ranę swoim pasem przez co powstało coś na wzór pakuły i opatrunku, z którego gdzieś z materiału leciała linka, prosto do dłoni mnicha schowanych w przepastnych rękawach stroju.
-Nie chcę byś się wykrwawiła. Nie chcę twojej śmierci. Jedyne czego pragnę i co osiągne, to pokazanie wam, że ten śmieć Sentoshi wyprał wam mózgi. Chcę was zbawić. Choć Chise pewnie wolałaby wszystkich uśmiercić. Uzupełniamy się, haha! - Z rozbawieniem skwitował sytuację mnich, w jego głosie raczej troska i sympatyczny ton niźli wrogość.
Shiga drugą dłonią przełożył notki z jej ciała do swojej kieszeni, przelewając na nie swoją czakrę i dezaktywując je dla dziewczyny.
-Ten drań, bo nie będę go nazywał tak jak Ty, jest takim potworem, że twoja śmierć byłaby mu obojętna? Dezaktywowałem te notki. Nie pozbawisz się życia w imię tego ochłapa Sentoshiego. Ale chciałbym poznać twoją cenę, cóż może być dla Ciebie dość wartościowe by pomóc z zagadkami tego śmiecia? Nie jest to twoje życie, bo chciałaś się go sama pozbawić, więc co? Im szybciej go odnajdziemy tym mniej ludzi zginie i mniej krwi spłynie do ziemi. Zwłaszcza, że to gra w której wasze zycia są na szali, moje nie. Ja mam sto lat i nigdzie się nie wybieram przez drugie tyle. - Wybuchnął ciepłym, radosnym śmiechem, prowadząc dziewczynę do herbaciarni, ostrożnie trzymając ją na smyczy. Tam pozostanie odnaleźć kontakt dziewczyny... albo wysłuchać co ma jeszcze do powiedzenia. Bo niewątpliwie ukrywa więcej. Ciekawe co na to powie Chise, że Shiga postanowił na razie nie odprowadzać dziewczyny do straży widząc w niej... potencjał. Wartość. Jeszcze.

Póki ma wartość niech żyje. W każdej chwili można cofnąć pozwolenie.
Tam gdzie kroczy Hitsukejin tam Shinigami-sama ostrzy swą kosę.

Na miejscu mnich zamówi herbatę dla całej trójki, czyli kobiet i Siebie, taką jak Chise lubi, a zakładniczkę spyta uprzejmie o gust. Przy herbatce będzie można się popytać więcej... Dużo, dużo więcej. Jeśli kobieta nie pokaże wyraźnie kontaktu - będzie trzeba wypytać ją o wszystko, od zagadki, jej ceny, przez współpracowników, siostrę, Sentoshiego... Każda informacja może się przydać.

A Shiga ma czas.

  Ukryty tekst

[Chise]

Chise znała herbaciarnie o której wspomniała dziewczyna. Do tej pory miała z nią same miłe wspomnienia, związane z smakiem herbaty malinowej, delikatnym dotykiem płatków lilii, spokojnym i pewnym głosem pewnego szlachetnego samuraja, który powiedział "Jeżeli chcesz próbować, to próbuj teraz. Lepszej szansy już nie będziesz miała". Pierwsza z wielu osób, które pchnęły ją do przodu. Ha, historia lubi zataczać koło, choć teraz w tym miejscu miała nadzieję, że nastąpi koniec, nie początek.
I mieli rację, że Sentoshi nie miał jednej uczennicy, już teraz wiedzieli o co najmniej trzech.. I Chisuzu o nich wiedziała, skoro z nimi współpracowała. A mimo to dała się aresztować.. Nie było to do pojęcia dla niej, ale nie musiała jej przecież rozumieć. Ta dziewczyna dostała tą samą łatkę, co Dzika, zwłaszcza po tym co powiedział Shiga o notkach. Do przewidzenia było to, do znudzenia przewidywalne..
- Nie za darmo, oczywiście - potwierdziła powoli - Dostaniesz nagrodę. Nie zabijemy cię - warknęła Uchiha, zanim poszła się przebrać. Łapiąc kabury i zapinając je na udzie przypomniała sobie o czymś.. A raczej o ktosiach, dwójce ktosi, którym także zależało na tym, by być częścią ujęcia przestępy. Skoro Shiga za nich ręczył, a Uchiha pozwoli mieszkać w Kotei, Chise nie widziała przeszkód w tym by pomogli złapać go, skoro im na tym zależało. Ha, może nawet lepiej. Niech się integrują z klanem, niech pokażą, że nie są częścią przestępczego światka, niech się zemszczą. W końcu to była rzecz tak bliska Uchiha.. Dlatego najpierw postanowiła udać sie po nich. Nawet nie pamiętała ich imion, ale widziała gdzie ich umieścili, trafiła dalej po słuchu. Było jeszcze bardzo późno... A może bardzo wcześnie? Fakt faktem, o tej godzinie ciężko rozpytać. Gdy znalazła odpowiedni dom, załomotała w drzwi, nie bawiąc się w delikatne stukanie i podchody.
- Sentoshi wykonał ruch - rzuciła hasło, które powinno postawić ich na nogi - Idziemy polować - dodała, na wypadek gdyby to nie było jasne i jeszcze nie zaczęli się zbierać. Jeśli nie będą chcieli iść.. Cóż, to już nie będzie jej interes. Zaczeka na nich chwilę, jaką potrzebują, po czym szybkim krokiem zaczęła kierować się w stronę centrum. Jeśli mają pytania, zamierzała na nie odpowiedzieć zgodnie ze swoim stanem wiedzy, w tej sprawie akurat nie miała niczego do ukrycia, a warto było by ta dwójka była zapoznana z obecną sytuacją.
Biorąc pod uwagę to, że Shiga prowadził pojmaną, która pewnie nie poruszała się za szybko oraz to, że Uchiha była ogólnie dużo szybsza od swojego partnera, zapewne nie minęło wiele czasu nim dotarła do herbaciarni.. Która powinna być o tej porze zamknięta. Dziewczyna uniosła brwi i powoli otworzyła drzwi, które powinny być zamknięte.

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
10/45
Kobieta wie, co robić. W środku czeka mężczyzna, jej towarzysz zapewne, w stroju pracownika obsługi. Pewnie w ten sposób zdobył klucze; siedzi przy stoliku, spokojny, niewzruszony, patrząc w jakąś bliżej nieokreśloną dal. Reaguje dopiero, gdy nieznajoma zostaje wprowadzona do środka.

- Kaoru! Co oni ci...
- To nieważne, Mukami. Ci ludzie są teraz naszymi gośćmi - głos kobiety nazwanej Kaoru jest słodki, uwodzicielski, delikatny. Jak miód lub zapach kwiatu. Mężczyzna, ten Mukami, wstaje od stołu. Idzie na zaplecze, wraca. Składa wam niski ukłon.

- Herbaty niedługo będą gotowe. Coś podać?

Jeśli żadne z Was niczego nie zamawia, Mukami wraca do kuchni. Do końca gra rolę - albo rzeczywiście jest - idealnym kelnerem, wzorowym służącym, jednym z kilkumastu zatrudnionych tu mężczyzn. Kobieta wybiera dla siebie zwykłą, gorzką, zieloną herbatę. Wyraźnie jest skupiona na tym, by określić cenę za siebie, chociaż...Shiga ją opatrzył. I chce ją ratować. I kwestionuje boskość, nieomylność pana Sentoshiego. Nie, nie wolno tak myśleć! Ale jeżeli macie rację, to...

- W zamian za pomoc chcę dowodu na to, że Sentoshi-sama się mylił. Bo na razie mam tylko wasze słowa przeciwko słowom - stwierdza miękkim, uwodzicielskim głosem. -A za Sentoshim-sama stała moc.

Mukami wraca z herbatą na tacy. Stawia ją przed Wami, rozstawia filiżanki, objaśnia lampiony i świecę dające mętne, chwiejne, przytłumione światło, a wszystko to z miną dobrze wyszkolonego służącego, który zna swoje miejsce w łańcuchu pokarmowym i się mu nie sprzeciwia. Jak zawsze.

Dwaj Gazo wyrazili chęć przybycia - i wchodzą do środka razem z Chise akurat w chwili, gdy jasne plamy światła ześlizgują się ze ścian i lilii, a za oknem pada coraz intensywniejszy śnieg. Żebyś nie zmokła, starszy z dwóch mężczyzn zaoferował ci płaszcz, gruby, ciepły, z kapturem. W sali jest chłodnawo i ponuro, gdyż do środka nie wpada światło księżyca, a jasność padająca od lampionów i świecy, cóż...Nie jest wystarczająca. Ale ani Kaoru, ani Mukami nie zdają się na to zwracać uwagi.

[Hitsukejin Shiga]

You can die in the night if you get to know me
Whether friend or foe
You’ll be dead and gone
-
I’ll be left alone cause the
devils long for me
-
When I was young the love worn thin
Felt like I was the one in sin
Run with the men so I toughen the skin
Pickin up weapons not toys or pens Dobrze, że dziewczyna kooperowała. Zaoszczędziła mnichowi niepotrzebnego wysiłku, a sobie ran. Cel musi być osiągnięty, a zadanie wykonane. Shiga chce ich wszystkich zbawić... Ale nie jest powiedziane ilu zostanie zbawionych po śmierci. To przecież też jest opcja, którą muszą brać pod uwagę, prawda? Shiga z lekkim uśmiechem na ustach podążał za dziewczyną na smyczy. Była noc, a mimo to herbaciarnia była otwarta. Gdy weszli do środka był tam mężczyzna. Przeraźliwie spokojny. Został więc obdarowany uśmiechem. Zareagował nie na mnicha, tylko na dziewczynę. A więc na imię jej Kaoru - a przynajmniej to wykrzyczał mężczyzna na jej widok. Odwzajemniony został ukłon w jego stronę... Nie ma przecież powodów być niemiłym, prawda?

Nie ma...
Powodów...
By...
Płonąć.

Mgnienie, oka zmrużenie. Mnich obejrzał się, słysząc śliski głos na swoim karku. To był głos, który dochodził... z wnętrza, ale osiadał z tyłu głowy, niczym kuszący do grzechu demon Oni. I choć zdanie zakończone, było słychać niewypowiedziane pytanie w kwestiach tego głosu... Jak gdyby na coś czekał. Otrząsnął się, próbując zrzucić z siebie lepkie wrażenie czyjegoś języka sunącego po jego duszy, tak doskonałej i czystej od niedawna... Bez powodzenia. Shiga, nagle tracąc rezon, beznamiętnie zamówił mochi oprócz herbaty oczywiście. Był... ciutkę nieswój.
-Herbaciarnia. Jesteś grzeczną dziewczynką, Kaoru. Piękne imię ze starej mowy. Oznacza zapach. Ładnie pachniesz, Kaoru, ale nie do twarzy ci z moim pasem na ramieniu jednak. - Mnich położył dłoń na jej ramieniu, delikatnie wsuwając palce między materiał. Znał jego dotyk, wiedział kiedy dotarł do skóry. Położył palec bardzo ostrożnie, zwiewnie na skórze. Z jedwabiu obi rozbłysło światło, uciekające spod ręki mnicha. Zielone, kojące... zasklepiające ranę. Jedno szybkie szarpnięcie i bełt został w dłoni białowłosego, a rana zasklepiona niemalże bez śladu.
-Nie jest już potrzebne. Zrobiłaś to, o co cię prosiłem. Powiedz mi, kochana Kaoru, co będzie dowodem na to, że Sentoshi się mylił? W ogóle co uznajesz za jego prawdę? Do tej pory spotkałem brata Chisuzu i jej przyjaciela. Chisuzu zostałaby zabita, ale powstrzymałem dziewczynę która mi towarzyszyła na misji przed skrzywdzeniem jej. Wysłannik Uchiha Katsumi, liderki, chciał ofiarować mi Chisuzu na własność. Ja jestem... wieczny. Nie starzeje się, ale muszę się żywić śmiercią. On chciał mi ją dać. Odmówiłem. Darowałem jej życie. Chcieli ją zamordować mimo tego. Przekupiłem strażnika, by zdawał raport o chorobie Chisuzu, by spędzała czas u medyka i w lochu... Obiecałem jej, to samo co mogę obiecać i Tobie. To, że przyniosę śmierć Sentoshiemu, gdyż jego nauki są fałszywe. To fałszywy prorok nauczający o krukach. Czemu toczyć żywot kruka gdy możesz być feniksem jak Ja? - Zaśmiał się mnich, jego humor wyraźnie dużo, dużo lepszy niż jeszcze przed chwilą. Odwinął obi z ramienia Kaoru, ukazując, że po ranie została tylko czerwonawa ranka.
-Na dobrą sprawę nie wiem, czego od niego oczekujecie. Chisuzu i jej braciom próbował obiecać wolność. Co to za wolność, gdy musieli kraść i żyć jak zwierzęta, skubiące padline? Dzięki mnie obu Gazo dostało pozwolenie na życie w osadzie Uchiha, na uczciwą pracę na swój koszt i swój pożytek. Nie muszą ryzykować życia, jeśli nie chcą. Zwyczajnie mogą pracować jak chłopi, a jedzenia i ciepłego dachu nad głową nikt im nie odbierze. Tak samo, jak wolności, w każdej chwili mogą wyruszyć w świat. A wy, uczniowie Sentoshiego? Związani wolą tego ochłapa. Giniecie dla niego, odrzucanie dla niego swoje życia tracąc to, co macie najcenniejsze. I co macie wzamian, co jest waszą zapłatą? Nic. Za nim nie stoi żadna moc. Za mną stoi mój Bóg, dający nieśmiertelność, a w sercu żar oczyszczający takie kłamstwa, jakie wypluwa z Siebie twój Pan. Nawet Uchiha szanują moją wole, bo wiedzą, że nie byliby w stanie mnie zatrzymać. Przeżyje ich wszystkich. To ja mogę nadać wolność, darować życie i przewiny. Tak, jak zrobiłem z braćmi Chisuzu i zrobie z nią, gdy tylko przyniosę jej ścięty z karku łeb Sentoshiego i pokaże jej jego słabość. Daje ci na to słowo, ja, Shiga. - Nie wiedział nawet kiedy jego dłoń znalazła się na jej dłoni. Odruchowo gładził palcami wierzch jej dłoni, a sam był... niezwykle blisko niej, prawie zsunięty krzesłami. Coś było takiego w słowach Shigi, co porwało jego samego.

Pojawiła się Chise i jej towarzysze. Mnich leniwie odwrócił głowę w jej kierunku.
-Duet Hei i Hyuuren. Ocaleni przeze mnie Gazo, niczym psy wojny wyczuły, że do przelania jest krew Sentoshiego i już pędzą, już lecą, gotowi zadawać śmierć. Dopiero co odzyskaliście wolność, a już chcecie ryzykować życie dla swej krawej zemsty? Ech, ludzie i te wasze przemijanie. Nigdy nie zrozumiem jak to jest mieć gdzieś z tylu głowy poczucie uciekającego czasu... Mukami, jeszcze trzy herbaty, jedna jaśminowa z prażonym ryżem i dwie zwykłe, zielone. Ale tak na jednej nóżce. - Rzucił Shiga, na cały regulator, nie puszczając dłoni Kaoru. Chciał zobaczyć jej reakcję. - Pragnę tylko poinformować, że nie życzę sobie rozlewu krwi w tej herbaciarni, nawet mimo faktu, że Kaoru i Mukami prawdopodobnie współpracują z Sentoshim.
Shiga westchnął, cały czas utrzymywał bardzo... spokojny, opanowany, nawet lekko wycofany ton.
- Ktokolwiek pierwszy podniesie na kogoś ręke spłonie w ciągu sekundy KURWA ZROZUMIANO?! - Zerwał się nagle, jak uderzenie pioruna, uderzając wolną dłonią z całej siły w stół, uderzając o siebie zębami i sypiąc całym snopem iskier z ust, ze swej stalowej paszczy.
Jeśli Chise albo Gazo coś zrobia, co zagroziłoby Kaoru, gdy ta IM NIE ZAGRAŻA, Shiga zasłoni ją własnym ciałem, nie chcąc, by niewinna oberwała... Muszą być lepsi od Sentoshieg, jeśli mają zbawić jego ofiary.

  Ukryty tekst

[Chise]

Pogoda pogarszała się z każdą chwilą, nie mogli sobie jednak pozwolić na przeczekanie największych opadów. Czas ich gonił.. A właściwie, to nawet nie czas, a oni sami się poganiali, napędzała ich chęć szybkiego złapania Sentoshiego. Wszyscy wychodzili z założenia, że im szybciej tym lepiej. Chise przyjęła płaszcz od jednego z Gazo i podziękowała im. Otuliła się grubym, ciepłym materiałem.. Ale nie mogła się powstrzymać przed dyskretnym sprawdzeniem czy nie zostało coś na niego naklejone lub przyczepione lub wsadzone do kieszeni. Nie to, że im nie ufa.. A nie. To dokładnie to. Nie ufała im jeszcze na tyle, by przyjąć to tak po prostu.. Ale na tyle, by przyjąć po sprawdzeniu. Zawsze to coś, prawda?
Zanim dotarli do herbaciarni, cała trójka była już niemal cała biała. Uchiha zdjęła z siebie płaszcz, oddając go właścicielowi z delikatnym ukłonem i podziękowaniem, a nawet z uśmiechem. Chyba zresztą pierwszym jaki Dzicy mieli szansę zobaczyć na twarzy dziewczyny. Pewnym siebie krokiem podeszła do stolika, stając naprzeciwko kruka. Głowę skierowała jednak w stronę Shigi.
- To nie są psy. Ja ich sprowadziłam. Wyrażali taką chęć na przesłuchaniu - poprawiła zimno, po czym odsunęła sobie krzesło. Dziwne było, że wzięła dzikich w obronę po tym jak sama opcjonowała za tym, by ich zabić, odesłać na mur lub uwięzić, ale sama wcześniej doszła do wniosku, że nie zamierza walczyć z wyrokiem klanu. Skoro dali im szansę, niech będą mieli okazję się wykazać. A Shiga, który wcześniej ich bronić, teraz robi z nich zwierzęta. Co za specyficzne odwrócenie ról..
- I owszem, my nie mamy stuleci by sobie dyskutować, przejdźmy więc do rzeczy - usiadła prosto, opierając splecione dłonie o stół. Nie odwróciła głowy w stronę Podpalacza nawet na jego zamówienie i krzyk. Nawet najmniejsza zmarszczka nie pojawiła się na jasnej twarzy. Za dobrze znała Jashinistę, by przestraszyć się lub przejmować takimi tandetnymi gestami.
- Siadaj, Shiga - rzuciła cicho, co dziwnie zabrzmiało w porównaniu do podniesionego wcześniej głosu - Te popisy są zupełnie niepotrzebne - oboje wiedzieli, że przy tak niewielkiej odległości ognisty mnich nie miał szans w walce z Uchiha, jednak nie chciała się tutaj licytować. Inna sprawa, że nikt do tej pory nie miał tu morderczych zamiarów, włącznie z nią, więc było to zachowanie mocno na wyrost. Skupiła się jednak na głównej zainteresowanej.
- Na początek wyjaśnię twoją sytuację. Nie jesteś nam potrzebna - początek był już mocny i stawiał Kaori na poziomie podłogi, a Chise jeszcze się nawet nie rozgrzała - Znajdziemy Sentoshiego tak czy siak i bez twojej pomocy. To tylko kwestia czasu. Jesteś tu, bo dajemy ci szansę, tak samo jak szansę daliśmy Chisuzu, Heiowi i Hyuurenowi. Jak się przydasz i pokażesz, że nie jesteś marionetką Sentoshiego, to masz szansę na wolność, jak oni. Będziesz się stawiać lub milczeć, skończysz jak Chisuzu, która czeka w więzieniu na śmierć, o ile jeszcze żyje. Sprawa jasna? - pytanie nie było retoryczne, oczekiwała od niej zrozumienia całej swojej sytuacji, która nie była kolorowa - Zadam proste pytania. I oczekuje prostych odpowiedzi - powiedziała sztywno do pojmanej - Gdzie jest Sentoshi. Ile osób jest w waszej grupie. Jak do niego dotrzeć - nachyliła się delikatnie do przodu - Jeśli jesteś tylko posłańcem, to skąd wiedziałaś o zagadce w liście - jej sposób rozmowy różnił się drastycznie od tego, co przedstawiał Shiga, ale nie ich podejście co do gruntu było to samo. Współpracuj, a będziesz żyła. Opieraj się, a zginiesz. Cały czas jednak nasłuchiwała dźwięków w pomieszczeniu, nie mogąc oprzeć się wrażeniu, że jest w tym coś niepokojącego. Nie zamierzała też tknąć herbaty, a jedynie powąchać i ogrzać ręce o kubek. Nie była głupia, nie chciała umrzeć otruta. W razie gdyby usłyszała jakiś podejrzany dźwięk, zamierzała oprze dłonie o kolana, a następnie sięgnąć dyskretnie do któreś z kabur na obu udach, tak by było to niewidoczne dla skradającego się przeciwnika. W jednej miała kunaie, a w drugiej nowy bumerang, więc było jej obojętnie, która to strona. Jeśli się zbliży, dziewczyna błyskawicznym ruchem zamierzała się odwrócić i cisnąć w przeciwnika bronią, zrywając się na równe nogi i przewracając stolik z gorącymi napojami prosto na Kaori. Siedząc tam analizowała także co może się jej przydać do walki, z czym może zrobić podmianę, za czym może się ewentualnie schować. Innymi słowy, nie wierzyła dziewczynie za grosz. Kelnerowi także zresztą, nasłuchiwała każdego jego kroku, oddechu, szukając przyspieszenia lub zmiany rytmu, które może zwiastować atak. Ponieważ Shiga wolał trzymać się z dziewczyną za rączkę, na Chise spadł obowiązek pilnowania ich bezpieczeństwa.

KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI: Nanken no Mai
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Ślepiec
• Nabyta -

WSPOMAGACZE: CS;
Ciężarki - założone 21.07;
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ 120
  SZYBKOŚĆ 150
  PERCEPCJA 105 | 126 z bonusem
  PSYCHIKA1
  KONSEKWENCJA40

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 425 bez bonusów
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 112%
MNOŻNIKI: +20% percepcji, styl na S: +50 szybkość i percepcja
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Nanken no Mai - S
  • ---
  • ---
  NINJUTSU D
  ELEMENTARNE
  KATON B

JUTSU:
Katon C:
Katon: Gōkakyū no Jutsu
Kaengiri
Katon: Endan
Katon: Kasumi Enbu no Jutsu
Katon: Kaen Senpū
Katon B:
Katon: Hibashiri
Katon: Haisekishō
Katon Arashi Hinote WT Shigi
Katon: Hitsukejin WT Shigi

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Przy pasie 7 wakizashi, maska, kabura na udzie i torba

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
Kabura 1:

• 4 Kunai
• Granat dymny

Kabura 2:

• 4 Notki świetlne
• 2 Notki wybuchowe
• 10 fałszywych notek
• Nietoperzowy bumerang
• Składane lusterko w kościanym pudełeczku w którym nie widać właściciela

Torba:

• 20 kwadratowych shurikenów
• 5 zakrzywionych shurikenów
• 20 makibishi w kształcie zwierzęcych kłów

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
13/45
Kaoru wie, co się z tym wiąże. Shiga ostrzega, nawraca, chroni, Chise gromi i poucza. Shiga chce ją ratować przed jej bogiem, jej zbawcą, tym, który dał jej władzę nad żywiołem, okiełznał jej żałosne pragnienia. Jego towarzyszka nienawidzi jej, chce ich usunąć, wszystkich dzikusów i sługi Kruka. Tyle że widzicie, moi drodzy, to nie działa w ten sposób.
"Idee nie umierają, sire. Można je zabić, ale budzą się silniejsze".

Nikt się nie zbliża, nic się nie dzieje, jedynie na zewnątrz sypie śnieg i wyje wiatr. Nieruchomy, spokojny Mukami siada przy innym stoliku, twarzą do was, nic nie robiąc. Niczym się nie przejmuje, z tego wszystkiego obchodzi go tylko Kaoru. A nawet aż Kaoru. Potężny Hitsukejin? Ślepa księżniczka Uchiha? Obchodzą go o tyle, o ile prowadzą do Kaoru lub do jej zagłady. Jest zimno. Bardzo.

- Nie wiem, gdzie jest Sentoshi-sama. W naszej grupie...Było dwanaście osób, z czego jedenastu uczniów plus on. Jedną już macie, druga siedzi przed wami, a trzeci jest tam przy stoliku - wyjaśnia chłodnym, spokojnym głosem. - Sentoshi robił nam podobne próby z zagadkami. Ale was raczej nie chce zwerbować. I uprzedzając pytanie, nie znamy odpowiedzi na te zagadki. Ani ja, ani Mukami.

Mukami pije swoją herbatę, spokojny, niewzruszony. Albo jego herbata nie jest zatruta, albo rzeczywiście niczego nigdzie nie dolano. Tylko czy to możliwe, że ta sytuacja jest taka prosta? Taka jasna? Jak jasny gwint?
Przecież coś musi się w tym kryć.

- Jak chcecie go dorwać, to musicie rozwiązywać jego zagadki. - stwierdza Mukami obojętnym półgłosem. Hei i Hyuuren chcieli przez chwilę zaatakować, ale coś ich powstrzymuje; czy to był autorytet Shigi, czy jedynie rozsądek?

[Hitsukejin Shiga]

You can die in the night if you get to know me
Whether friend or foe
You’ll be dead and gone
-
I’ll be left alone cause the
devils long for me
-
When I was young the love worn thin
Felt like I was the one in sin
Run with the men so I toughen the skin
Pickin up weapons not toys or pens Mnich westchnął, gdy Chise zaczęłą mówić. Wiedział, on od samego początku wiedział, że Chise będzie stała w opozycji do jego słów. Będzie grała w swoją własną grę, swój własny śmieszny plan. Zero porozumienia... tylko mimowolna gra w złego i dobrego wojownika. Przeraźliwie strasznego wojownika i tego dobrego... Chociaż w tym przypadku, to nie wiadomo, trudno powiedzieć. Tutaj oboje chyba są źli. Albo oni są źli, kruki? Wszyscy chyba tutaj są w pewnym stopniu źli, mniej lub bardziej, zależnie od punktu siedzenia...
-Psy wojny. Inaczej najemnicy. Tym właśnie są. Tym właśnie jestem Ja. Najemnicy. Bez większej wartości ponad to, co sami wywalczymy. Ty jesteś z bogatego domu, Chise. Masz dynastię Uchiha za sobą, masz całą przeszłość swego rodu. A my? Gazo, Kaoru, Mukami, Ja? Bez wartości. Tylko to, co sami wyszarpiemy kłami. Ale ktoś tutaj bardzo chce się na te kły nabić. - Shiga gdy przybył do herbaciarni był bardzo spokojny, opanowany, stonowany etc. etc. a teraz, w obecności Chise, zaczynał płonąć żywym ogniem. Był coraz bardziej wściekły, był coraz bardziej chętny do zadawania śmierci. Głos z tyłu głowy narastał. Był coraz głośniejszy, zaczynał krzyczeć. CIchym, martwym wrzaskiem.
-Słodkie, że ich bronisz. Przypominam ci, że chciałaś ich zabić. I nie byłaś zbyt zadowolona tym, że nie zgodziłem się na odebranie życia tym Gazo czy Chisuzu. - Shiga skierował wzrok na Heia i Hyuurena, uśmiechając się pod nosem. - No, Shiga, po starej znajomości bandyta jest twój, a dziewczyne też możemy dorzucić. - Naśladował głos Goro, tak bolesny dla obu Gazo, który wydał wyrok na ich Chisuzu. - Zostałem za pojmanie was i Chisuzu pieniądze od Uchiha. Znacząca ich część dałem w łapę strażnikowi w więzieniu Kotei. Goro, po tym jak nie zgodziłem się odebrać jej życia, skazał ją na śmierć. Jeśli nie powieszona czy ścięta, to zagłodzona w celi. Miałem to zrobić waszej dziewczynce? Pięknej, młodej kobiecie z potencjałem, tylko dlatego, że uwierzyła w nauki głupca, fałszywca i śmiecia Sentoshiego? Nie. Pieniądze które dostał w łapę strażnik zapewniają dziewczynie pożywienie i bezpieczeństwo. Tak, by nic jej nie było. Tak, by była bezpieczna. Jestem Jashinistą, żyje sto lat dzięki śmierci. Każda ofiara jest na wagę upływającego czasu, a Chisuzu mnie kosztuje dlatego, że chce jej dobra. - Przeniósł wzrok na Kaoru. - Chcę dobra całej jedenastki z was, waszego bezpieczeństwa i wolności, waszego zbawienia. - Chise zrobiła największy błąd, tego dnia.

Prawdopodobnie zmieniając dalsze losy tej eskapady bezpowrotnie.
"Siadaj, Shiga". Wypowiedziane z taką... pogardą. Brakiem jakiegokolwiek szacunku. Niczym najbliższy przyjaciel Chise, który dał jej swoją pieczątkę przyjaźńi - Han.

Po prostu...
Mnie wypuść...
Pokaże jej...
Pokaże im.
Wszystkim.

-Nie usiądę, Han. - Shiga zakasłał, teatralnie, dramatycznie. Nieco podle. - A nie, przepraszam. Chise. Ale zabrzmiałaś zupełnie jak Suzumura Hanji, Han, wiesz? I to nie są popisy, Uchicho. To, że dla Ciebie feniks obciął własne skrzydła, że przestałem być bestią bo poczułem coś do Ciebie nie zmienia faktu, że dalej mogę się wzbić w powietrze i przynieść pożogę wszystkim. Nie rób ze mnie słabszego i gorszego od Siebie, tylko dlatego, że ty jesteś córką wielkiego rodu, Uchiho, a ja śmieciem przybłędą sprzed stu lat. - Wyrzucił jej, kucając przed nią i patrząc się prosto w jej twarz. Wiedział, że to co mówi jest mocne, ale to była druga wspólna misja i drugi raz Chise umniejszała rolę i zdanie Shigi. Robiła z niego zwykłego doko, jakby te rangi w jej rodzie miały jakąkolwiek większą wartość, niż taka w jaką samą wierzą członkowie tego rodu.

Shiga wstał od Chise, wysłuchawszy Mukamiego. Uśmiechnął się najpierw do niego, potem Kaoru, potem Chise, a na końcu Heia i Hyuurena.
-Macie rację. Nie chce zmarnować stulecia podciętych skrzydeł jako nielot, który błądzi w ludzkich kłamstwach, jak oślepiona kura. Idę na zewnątrz, ochłonąć. Wracam za pięć minut, jeśli zagadka nie będzie rozwiązana rzucę monetą. - Shiga dobył monetę Akuryo, którą nosił przy sercu. - Upadnie na symbol umiera Kaoru. Upadnie na płasko umiera Mukami. Stanie na rancie zginiecie oboje. Jeśli was zrekrutował takimi samymi zagadkami, to macie już doświadczenie. Czas start. Hei, Hyuuren, zostawcie mi dziewczynę. Jeśli postanowią was zaatakować śmiało zabijcie chlopaka. Hahaha. - Zaczął się śmiać i wyszedł na zewnątrz herbaciarni, rozglądając się po okolicy. Jego psychopatyczny śmiech rozdzierał poranek. Shiga zaczął się świetnie bawić.

Witaj Strzygo.

  Ukryty tekst

[Chise]

What if I say I'm not like the others?
What if I say I'm not just another
One of your plays?
You're the pretender.
What if I say I will never surrender?

---

Chise powoli unosiła głowę, z każdym krzywdzącym zdaniem Shigi. Z każdym oszczerstwem i przeinaczeniem, które wbijało się w serce i umysł, wbrew pozorom prostowała się coraz bardziej. Na twarzy miała maskę - nie tą, którą otrzymała od niego, a maskę obojętności, chowającą emocje, zranienie, ból. Dumna Uchiha nie pozwoliłaby nikomu zobaczyć, że słowa mogą na nią tak oddziaływać, jednak siedzenie i słuchanie tego przekraczało jej siły. Podniosła się powoli, kiedy Shiga nazwał ją Hanem. Tym razem linia została przekroczona.
- Nigdy więcej nie przekraczaj progu mojego domu - powiedziała cicho, odsuwając krzesło i robiąc krok w tył - Żałuje, że nie podążyłeś za swoim mistrzem, przed którym płaszczyłeś się jak pies, synu Jashina. Zawsze traktowałam cię jak równego sobie, jeśli nie potrafisz tego zrozumieć.. - potrząsnęła głową, po czym gwałtownym ruchem założyła maskę na twarz. Sięgnęła do torby i rzuciła coś na stół, coś owiniętego w papier, co brzęknęło głośno, metalicznie.
- To na drogę. Nie chce Cię więcej widzieć - rzuciła mocno, po czym energicznie wyszła z kawiarni. Niech Shiga bawi się swoimi laleczkami, niech rozgrywa swoje gry.. Zraniona dziewczyna postanowiła odciąć się od Jashinisty, całkowicie.. Prawie.

Chise po przejściu kilkudziesięciu kroków sięgnęła do swoich łydek i rozpięła przytrzymujące ciężarki zapięcie. Krok od razu stał się lżejszy, bardziej sprężysty, a ona sama poczuła, że porusza się szybciej. Wskoczyła na najbliższą ścianę, używając najbardziej popularnej techniki ninjutsu, a następnie.. Pogoniła przed sobie. Nie bez sensu, miała swój cel i wiedziała dobrze gdzie zmierza.. A raczej kogo szuka. Najbliższej strażnicy lub strażników, choć tych zapewne nie było wielu na ulicach. W ostateczności, zawsze jacyś byli w okolicy siedziby władz. Zamierzała im powiedzieć, że odkryli kolejnych uczniów Sentoshiego, przestępcy kierującego bandą przestępczą. Dodała informację o tym, że wedle ich informacji w sumie członków grupy z przywódcą jest 12, jedna już siedzi, dwójka jest w herbaciarni, pilnuje ich najemnik na usługach Katsumi-dono, Shiga. Dodała także, że warto przekazać wyżej, że padły sugestie jakoby chcieli odbijać dziewczynę z lochów, więc nie warto zwlekać z jej egzekucją. Musieli się jednak rozdzielić, gdyż świeży trop nie mógł czekać i pobiegła dalej.

Cel jej podróży był niedaleko. Było to miejsce, którego wcześniej nie odwiedzała wiele razy, a który pojawił się w zagadce.
Czemu mężczyzna na cmentarzu się uśmiechnął?
A czemu nie sprawdzić samemu?

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

/zt?

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
16/45
Nielot, tak? Może być i nielot, pingwiny lubią seks, lubią też zimowe klimaty, wszystko jest możliwe. Wszystko już kiedyś wydarzyło się na ziemi, ma swój sens i cel.
Pogarda też go ma, nawet jeśli rozbija związki. Chise tobą gardzi, gardzi jak psem, Shiga - pytanie, czy ma powody, by tak sądzić, czy nie. Osądzić jest łatwo, trudniej zmyć z kogoś łatkę Tego Złego Jashina, tego morderczego ptaka, który rozrywa swymi szponami świat dla własnej uciechy. Najprościej jest aktywować Strzygę, prawda? Tego samego potwora, który kieruje się jedynie swymi instynktami, za nic mając innych. Niestety, nie ma tu wiedźmina, ten świat jest jak biedna pierdolona piechota - równie niski i równie morderczy. Wszyscy chcemy latać, a nasz lot sprowadza się do trzepotania skrzydłami, obraźliwych słów i kłótni. Do okrzyków, które nie mają dla nikogo znaczenia. Nawet dla obojętnych, jasnych ścian i prostego w swoim uroku wystroju Lilii.
Możemy deptać lilie...
...bo kto nam zabroni, skoro Jashin wydaje się spać, a inni to martwe metafory?
Kaoru i Mukami wymieniają spojrzenia. W oczach kobiety drzemie drwina, szyderstwo, pogarda. Czego się spodziewa ten cały Jashinista? Że będzie mu podpowiadać? Podawać cholerną rączkę z pomocą, a potem całować ze łzami stopy wybawcy? Mukami jest spokojny i niewzruszony. Ciężko powiedzieć, co sobie myśli.
Hei i Hyuuren przyglądają się temu wszystkiemu. Hyuuren milczy, siada spokojnie przy stoliku. Hei wywraca oczami.

- Mattaku...-mruczy do siebie najciszej, jak się da. Masując skronie, pyta kobietę jeszcze raz o treść zagadki. Przemyślawszy ją spokojnie, patrzy na Hyuurena. Ten odwraca twarz. Jest spokojny. Zbyt spokojny.

Po pięciu minutach wracasz do środka. Wewnątrz nie ma już Chise, dwaj Gazo zdają się zmęczeni, niewyspani i trochę znudzeni tą sytuacją - albo pod tymi maskami ukrywają swoje rzeczywiste odczucia. Kaoru wyraźnie ziewa, poprawia ubrania. No cóż. Tego się spodziewaliśmy. Mukami zajmuje się kontemplacją koloru ścian, plam na niewytartych stolikach, drobinek kurzu osiadających na blatach, śniegu iskrzącego się za oknem.

- Odpowiedzią na zagadkę jest...- zaczyna Kaoru, jednak Mukami wstaje powoli zza stolika. Rzuca niedbale kunai. Jest...Nadal nieporuszony. Czy Kaoru coś dla niego znaczyła? Czy to było tylko pragnienie demonstracji? Ostentacyjne szyderstwo z twoich intencji, pogarda nielotów dla tych, którzy umieją poszerzać horyzonty?

- Jak i teraz się nie domyślisz, to już nie jest moja wina - wzdycha Mukami, kręcąc głową. - Zmarnuje się tyle herbaty.

Gdyby Izraelici przejmowali się tak wyjściem z Egiptu, zapewne nikt by się nie martwił rozstępującym się morzem i zmianą wody w wino - choć zaczekaj, czy czasami takich cudów nie umieją shinobi? Potrafią latać, ziać ogniem, tworzyć pustynie, piramidy, potrafią zabijać, niszczyć, istni destruenci; ale tworzenie? Kreacja? To nie jest już tak łatwe. I może dlatego, paradoksalnie przez tą łatwość, bardziej boimy się Śmierci. Bo wiemy już, że dotknie ona i pingwiny, i orły, i kruki - i to znacznie szybciej, niż pisklęta nowych pokoleń wyklują się z gniazd.