Herbaciarnia "Yuri"

[Hitsukejin Shiga]

You can die in the night if you get to know me
Whether friend or foe
You’ll be dead and gone
-
I’ll be left alone cause the
devils long for me
-
When I was young the love worn thin
Felt like I was the one in sin
Run with the men so I toughen the skin
Pickin up weapons not toys or pens Nim Shiga zdążył wyjść z karczmy, Chise nie mogła oczywiście odejść bez wytoczenia swoich dział i bez własnego ataku w bardzo bolesny, lecz całkowicie przewidywalny sposób. Wiedział, że gdy jej wytknie to co go boli od dłuższego czasu, to ona go zbeszta od góry do dołu, wyrzucając z domu, wyrzucając z życia. Słuchał tego beznamiętnie, całkowicie beznamiętnie pozostając też bez żadnego słowa w herbaciarni, słuchając tego, co dziewczyna ma do powiedzenia.
-Przed tym mistrzem, którego porzuciłem i opuściłem by uratować twoje życie, atakowany przez jego wyznawców? Jeszcze mi za to nie podziękowałaś, przyjmuję to jako podziękowanie. - Odpowiedział z ciepłym uśmiechem którego Chise i tak nie ujrzy, ale był. To było ważne, wszystko było elementem gry.

A potem Chise wyszła z herbaciarni.
A potem Shiga z niej wyszedł.
A potem ona wyszła z jego życia.

Shiga wróćił do herbaciarni gdy upłynął czas, gotów mordować jeśli nie dostanie satysfakcjonującej go odpowiedzi. Trzeba będzie rzucić tą monetą i wybrać, kto ma umrzeć. Mukami grał twardego, a Shiga dalej się uśmiecha.
Coś jednak pęka i postanawia sie zdradzić, zdradzić swego Pana, Kaoru. Wtedy wstaje Mukami, a Shiga, będąc w gotowości, przesuwa się nieco bliżej dziewczyny. Nie wiedząc co chce zrobić chłopak, a spodziewając się wszystkiego.
Kunai.
Nagle leci kunai. Wymierzony w głowę dziewczyny, szybka śmierć. Shiga bez zawahania, wykorzystując swoją prędkość, pojawia się przed dziewczyną, tyłem do niej, przodem do Mukamiego.
Ostrze które miało sie wbić w głowę dziewczyny utkwiło w brzuchu wielkoluda. Henge opada, nie ma już pięknego kimona i bandaży na ciele. Jest Shiga, całe plecy w wielkich, długich i potężnych bliznach starszych od świata wszystkich tu zebranych.
Z brzuchu sterczy kunai, który wszedł głęboko. Zaczyna lecieć krew, plamiąc białą hakamę.

Czy jest złość?

Nie. W sumie to nie ma złości.
Jest tylko ruch.
Jeden ruch wystarczył. No dobra, zestaw pojedyńczych ruchów.
Shiga pojawił się przy Mukamim.
Uśmiechnął się, od ucha, do ucha dosłownie. Szeroka szczęka, wspomagana stalowymi łukami, miała rozwarcie znacznie większe od zwykłego śmiertelnika. To była szczęka potwora. Dosłownie, od ucha do ucha, to nie są żarty.
Mnich rozwarł paszcze i z nieludzkim okrzykiem... zaatakował stalowymi kłami. Odgryzając twarz chłopaka, zdzierając mu nos, oczy, usta z czaszki, a potem, podtrzymując go w miejscu, nieważne czy się szarpie czy nie, zatopił kły w jego gardle i wygryzł mu tchawicę zakańczając jego żywot permamentnie.
Po wszystkim, ociekając krwią i przeżuwając ludzkie mięso, mnich klęknął by się pomodlić i złożyc ofiarę swemu panu, Jashinowi. Cały we krwi, od zębów, ociekających krwią z kawałkami mięsa między nimi, do sandałów geta, uśmiecha się do Kaoru.
-Chciał cię zabić więc ponióśł konsekwencje. Co chciałaś powiedzieć? Szybciutko, bo wyruszam na łowy.- Jeśli dziewczyna dokończy, Shiga z nową wiedzą uda się we wskazane miejsce. Zabierając pakunek od Chise.

Nie ma już ludzkiego głosu.
Jest zniekształcony przez metal skowyt bestii.

Nie ma już człowieka imieniem Shiga.
Teraz pozostał tylko Strzyga.

  Ukryty tekst

[Hayami Akodo]

MISJA RANGI C DLA CHISE I SHIGI
"On soaring clouds"
18/45
Kaoru pada osłabła na krzesło; wygryzania twarzy się akurat nie spodziewała. Nikt się tego nie spodziewał, nikt, nawet hiszpańska inkwizycja. Jest przerażona, czuje obrzydzenie. Hei wymiotuje w kącie, Hyuuren jest bardzo blady. Odwraca wzrok od zmasakrowanego trupa, starając się nie patrzeć, nie myśleć. Bierze głęboki wdech. Drugi. Trzeci. Pewnie, że trzeba było ratować Kaoru, to było szlachetne mimo wszystko, ale w taki sposób? Obejmuje kobietę ramieniem, chcąc ją uspokoić, przekonać, by z nim poszła.

- Cmentarz! Odpowiedzią może być cmentarz! - wyrzuca z siebie gwałtownie Kaoru. Odtrąca ramię Hyuurena, patrzy na ciebie z odrazą, ze strachem, z obrzydzeniem. W oczach ma łzy strachu... i nienawiści. Och, Sentoshi-sama. Teraz tym bardziej zaczęła wierzyć, bać się i wierzyć zarazem. Uważali shinobi za silne potwory, a czym innym jest ten potwór o białych włosach, pożeracz twarzy?

Nikt nie komentuje wyjścia dziewczyny; kłótnia kochanków naprawdę nie jest czymś, co mogłoby obchodzić zgromadzonych, zresztą w ich opinii są siebie warci. Ona, ślepa i zimna suka, jest warta jego - obrzydliwego stwora, który gryzie ludzi. Nie, nie myśleć!
Hyuuren nie patrzy na Shigę. Stara się głęboko oddychać. Spokojnie. Spokojnie. Musi być dobrze. Będzie dobrze. Jakoś się to wszystko ogarnie. Coś się wymyśli. Wszystko będzie dobrze.
Kiedy Shiga wychodzi, zebrani oddychają z ulgą. Hyuuren sprząta ciało, to znaczy podpala zwłoki Mukamiego; zabiera brata i zdrętwiałą, bladą, daleką już od drwin Kaoru, na posterunek straży. Tak będzie najlepiej; dopilnować, by straż nie pozwoliła Kaoru uciec, by dołączyła do swojej uwięzionej siostry w wierze. Ten białowłosy może i ma dobre intencje, ale popełnił duży błąd. A ten błąd - cóż, jak każdy, niesie za sobą konsekwencje. W każdym razie Hyuuren poważnie boi się tego szaleńca, woli nie ryzykować bycia blisko. Wygryzać twarz, tak po prostu, te kawały mięsa, ta krew...Nie! Lepiej mu nie ufać za bardzo. Nie po tym, co zobaczyli. Shiga jest groźny i niebezpieczny. Nawet bardzo niebezpieczny. Powiedzieć o tym, co zrobił, Uchiha? Nawet jeśli to zignorują, tak będzie lepiej. Dla wszystkich.
Opuszczają herbaciarnię, zatarłszy wszelki ślad. Nikt nie może ich zobaczyć. Nikt nie może dostrzec ich obecności. Ten wariat nic nie mówił o tym, że mają tu zostać i poczekać, kobieta też nie wydała im żadnych dyspozycji. W razie czego znają ich adres. Zresztą...Naprawdę tak będzie lepiej. Zwłaszcza, że zbliża się godzina przyjścia właścicieli tego lokalu. I klientów.

____________________________________________________
Piszesz na cmentarzu zaraz po Chise.

[Rairakku]

W końcu przestała być już taka smutna, sama deklaracja prośby już poprawiła jej humor?
Więc teraz trzeba tylko odzyskać naszyjnik, tylko? Ciekawe jak będzie wyglądała rozmowa z tamtą kobietą? Co do samego naszyjnika to faktycznie niecodzienny. Herbaciarnia faktycznie jest niedaleko więc uda się to szybko załatwić. Dobrze chodźmy odpowiedziałem z uśmiechem i jeżeli Hana ruszyła ja też idę. Teraz najważniejsze jak to odzyskać? Mam kilka pomysłów jak to zrobić tylko czy one zadziałają? Z drugiej strony nie ma się co przejmować, jak będzie tak będzie i na bieżąco się coś wymyśli. Podczas podróży rozmawiam z Haną o wszystkim czym się da , po prostu rozmawiamy by umilić sobie drogę. Gdy dochodzimy do herbaciarni lekko się denerwuję, nadszedł czas na hmmm… konfrontację. Gdy już stoimy przed wejściem zwracam się w stronę Hany Jeśli mogę prosić, wolałbym byś tu poczekała, bobrze? po tych słowach wziąłem głęboki wdech otworzyłem drzwi i wszedłem do środka. Teraz ta najtrudniejsza część, jak tu ją przekonać do oddania naszyjnika. Dobra nie ma co myśleć trzeba działać. Rozglądam się po Sali szukając osoby zgodniej z rysopisem i pewnym krokiem podchodzę do niej. Dzień dobry, mogę z panią chwilę porozmawiać? patrzę w oczy kobiecie i uśmiecham się.

[Uzumaki Hibana]

"Wspomnienia"
Dla: Rairakku
Misja rangi D
11/15 Oferta pomocy podniosła kobietę na duchu, ale nie tak jak późniejsza rozmowa z Rairakku. Była już zdecydowanie mniej przygnębiona, a nawet się śmiała. Odzyskała nadzieje. Rairakku dobrze czynił. Nawet jeśli nie uda mu się odzyskać naszyjnika, to już i tak wiele zrobił dla nieznajomej. Naprawdę, bardzo wiele.
-Oczywiście, nie ma problemu – wyszeptała Hana przysiadając na ławce przy wejściu. Nawet ładnie wyglądała. Czarna, smukła, z dłońmi złożonymi na udach i zwieszoną głową. Szło się zakochać. Szkoda, że była mężatką. Wdową. Mimo wszystko – była poza zasięgiem chłopaka.
Kiedy wszedł do herbaciarni, od razu dostrzegł swój „cel”. Opis się zgadzał. Nie było mowy o pomyłce.
Teściowa wyglądała tak, jak teściowa wyglądać powinna. Mała nie była. Szczupła, też nie. I nawet stulatek nie nazwałaby jej „młodą”.
Stała przy jednym ze stolików. Przyniosła komuś herbatkę, może nawet z ciasteczkiem. Pogadała chwile, zaśmiała się z grzeczności i pożyczyła smacznego. Sztuczny uśmiech na twarzy i różowy fartuszek na biodrach. Nic szczególnego. Nieszkodliwa staruszka nosząca herbatę. Nie miała rogów, ani ogona, a z ust nie buchały jej płomienie. Miła i serdeczna. Nic nie wskazywało na to, że mogłaby okraść własną synową. Nic. Tylko ten naszyjnik z błękitnym motylem, co bujał się lekko na złotym łańcuszku i obijał o piersi kobiety. Piękny dowód, złego uczynku.
Ten sam serdeczny uśmiech, który serwowała wraz z herbatą, zaatakował i Rairakku. Wydawała się taka miła.
-Oczywiście skarbeńku – odpowiedziała wiedźma głosem dobrej wróżki. - Jak mogę Ci pomóc?
Wyszczerzyła ostatnie trzy zęby. Miała podejście do klientów, a Rairakku – potraktowała jak klienta. Zaraz mu herbatkę zaproponuje. Może ciasteczko? Ale spróbuj, to nowość. I krakersy do tego.
Błękitny motyl świecił na jej piersi.

[Hayami Akodo]

Whatever else I've done
Forever in his eyes, he'll see
The man that I used to be.
Historia znów zatoczyła koło i Hayami ponownie znalazł się w herbaciarni Lilia. Ile to już czasu? Trzy lata? Więcej, ze cztery, w końcu wtedy był radośnie szesnastoletnim szczylem, a w obecnej chwili dobiegał już dwudziestki. Sędziwy wiek, taki nie za młody, powiedziałoby się. Z łatwością znalazł dla siebie i młodego Uchihy wolny stolik pod ścianą po czym usiadł naprzeciwko. Rozluźnił się. Uśmiechnął delikatnie, nie tracąc tej ostrożnej, nieco zachowawczej pozy. Chociażby dla samej rozmowy... Tak, rozumiał motywy, które kierowały Yasushim, sam by na jego miejscu chciał takie rzeczy wiedzieć. Z drugiej strony nie miał zbyt wiele do czynienia z mężczyznami Uchiha, spotkał w końcu tylko wuja Yoshiego i Hideo, no i teraz Yasushiego. Shinjiego nie liczył, bo ich spotkanie było bardzo...osobliwe, gra z Królem w szachy była zbyt karkołomna, no i wtedy to nie on rozdawał karty. Nie poznali się bliżej, nie utrzymywali kontaktów, ale wrażenie, które Shinji pozostawił po sobie, było...niezatarte. I trudne do wymazania. Tak czy inaczej, Hayami liczył na to, że dzięki rozmowie z chłopakiem czegoś się dowie, odkryje pewne tajemnice, a i sam może przekaże chłopakowi to, co ten chciałby usłyszeć. Rozsądny deal zawsze był na miejscu, prawda?

- Tak, spotkałem kilku Uchiha - zaczął wolno. Zmarszczył brwi, odtwarzając wspomnienia jak najdokładniej. - Najpierw była Sagisa i jej siostra Tensa. Znasz je pewnie? Sagisa to taka krwistowłosa Uciapa, słodki wyjątek, jej siostra Tensa miała białe włosy, jeszcze większy ewenement. Wychowywałem się z nimi razem, odwiedzałem je każdego lata, byliśmy i jesteśmy przyjaciółmi. Byłem nawet w niej, w Sadze, zakochany, ale...Sporo się zmieniło. Tensa zmarła w Hanamurze, to chyba był jeden z powodów...Co do Chise, pomogła mi z pewną sprawą w hotelu. Była, i nadal jest, piękną kobietą. To dzięki niej możesz nazywać mnie Bushi. Wojownikiem.

Zachichotał cicho, przypominając sobie swoje rozmowy i całą sytuację. Półprzytomna Anaki, tajemniczy Akaś, o którym wspominała mu w pokoju, pomoc pięknej niewidomej, podejrzliwy chłopak w korytarzu obawiający się, że samuraj będzie zagrożeniem...O tak, warto było to pamiętać. Nawet, jeśli z bycia dobrym samarytaninem nie wynikły żadne konkretne konsekwencje.

- Był jeszcze Shinji, taki dziwny i silny Uchiha...Walczył w Hanamurze na turnieju, był znajomym mojego przyjaciela Shijimy, ale nie poznałem go z bliska. Jeśłi mam być szczery, to...był chyba najdziwniejszym z Uchihów, których spotkałem.

Ponieważ był Przypadkiem, zbyt losowym, by go zrozumieć - ale o tym Hayami już Yasushiemu nie powiedział.

[Yasushi]

Herbaciarnia Lilia, Yasushi słyszał wiele o tym miejscu, chociaż nigdy nie był tu we własnej osobie. Rzadko kiedy dało się znaleźć trochę niepotrzebnej gotówki, żeby pozwolić sobie na przyjemności. Tym razem to nie on płacił, przynajmniej taką miał nadzieję, więc nic nie stało na przeszkodzie, żeby spróbować. Po zajęciu miejsca przy stoliku, rozejrzał się po lokalu, nie wyglądał on źle, ale jedno trzeba było przyznać, ktoś miał naprawdę sporą obsesje na punkcie lilii.

- Prawdę mówiąc nie kojarzę tych imion. - pomimo tego, że należeli do jednego klanu, Yasushi wolał przeznaczać swój wolny czas na naukę, albo w domu, albo gdzieś na zewnątrz, w odosobnieniu. Nie posiadał przez to zbyt wielu znajomych, nawet wśród własnego klanu, sam zapewne też nie był zbyt dobrze rozpoznawalny. - Cóż, masz chociaż kolejnego dziwnego Uchihę do dodania do listy, silnego to może w przyszłości. - uśmiechnął się lekko, co było niezauważalne przez płaszcz zakrywający jego usta. Rozejrzał się ponownie po lokalu, nie do końca pewien jak kontynuować tę rozmowę.

[Yami]

Misja Rangi C
Yasushi & Hayami Akodo
1/45

W herbaciarni "Lilia" znajdowało się tylko kilka osób. Dwójka szukających sobie miejsca towarzyszy zawędrowała w to właśnie miejsce aby oddać się chwili ciszy a także aby spróbować doskonale parzonych liściach herbaty, a także im kompozycjom smakowym. Czy była to bardziej delikatna herbata z trawą cytrynową, która była przysmakiem przychodzących tutaj kobiet czy może bardziej klasyczny i gorzki w smaku Oolong dla wojaków chcących pobudzić własne ciało. Każdy znajdował coś dla siebie.
Również i dwójka mogła zadowolić się swoimi smakami. Kiedy właściciel przyniósł do waszego stolika dwa klasyczne gliniane kubeczki na spodkach. Aromat herbaty rozniósł się po pomieszczeniu choć to wasza dwójka najbardziej go odczuła. Hayami dostał jaśminową, jego towarzysz Yasushi zieloną, choć aromat mógł wskazywać na odrobinę cytrusowego aromatu.
Dwójka mogła oddawać się rozkoszom, które oferował lokal. Drzwi rozwarły się a do pomieszczenia wszedł, czy raczej zważywszy na impet to raczej wpadł zdyszany i spocony mężczyzna. Krótki zarost pokrył całą niemal twarz, głowę osłaniały czarne kudły, które świdrowały we wszystkie strony. Ubrany był typowo jak na mieszkańca Sogen przystało. Oparł dłonie o kolana próbując złapać oddech. Właściciel lokalu przyglądał mu się uważnie oczekując jakiegoś sygnału od strony nowo przybyłego. Ten w końcu podniósł głowę.
- Yasuhiro... Miyako to... twoja siostrzenica... czyż nie?
Mężczyzna nie mógł złapać oddechu. Patrząc po świecącej się od kropelek potu skóry jasnym było, że biegł tutaj jak na złamanie karku aby przynieść wieści.
- Owszem... Co się stało Kanata? - odparł lekko poddenerwowany właściciel. Wieści tak nagłe nigdy nie przynoszą pomyślnych wiatrów.
Zdyszany chłop wziął głębszy oddech. Obejrzał się po zebranych i zamiast odpowiedzieć, zbliżył się i przekazał wieść w dyskretny sposób. Mimika właściciela uległa zmianie. Oczy rozszerzyły się, usta ścisnęły, dłonie rozwarły. Gdyby coś byłoby w nich zamknięte już teraz rozbiłoby się o drewniane deski podłogi.
- Prze... Przepraszam. Muszę... zamknąć lokal - odparł z drżącym głosem

[Hayami Akodo]

Turmoil on the front,
Abyss, warrior on the hunt
Riposty Yasushiego były skuteczne, Hayami musiał to przyznać. Jeśli otchłań mogła się wyrobić, to dokładnie to prezentował sobą młody Uchiha: ostry język, siła duchowa, odwaga, a jednocześnie magnetycznie wręcz przyciągające, ponure kwiaty zła z jego duszy, których zapach w przyszłości naprawdę mógł odurzać i niszczyć. Tymczasem jednak Hayami nie widział w Yasushim nic nadzwyczajnego, nic poza tym...intymnie wręcz zaprojektowanym przez bogów zatraceniem, które w nim czuł, co by go odróżniało od innych przeklętych Uchiha.

- Uwierz mi, jesteś chwilowo najbardziej normalny z nich. I może dlatego...niebezpieczny. Przyciągasz ludzi, Yasushi. Tak jak przyciągnąłeś mnie - zaśmiał się cicho, ale śmiech zamarł mu na ustach, kiedy do środka wszedł jakiś mężczyzna o aparycji wieśniaka i przekazał właścicielowi, Yasuhiro, niepokojące informacje. Na tyle niepokojące, by ten musiał zamknąć lokal.

Hayami nigdy nie czekał biernie na to, co przyniesie mu los. On zmuszał raczej los, żeby coś mu dostarczył, albo go prowokował - bo tak było najlepiej. Westchnął cicho. Czy powinni się mieszać do tej sprawy? Strach i zachowanie właściciela powiedziały mu, że tak.

- Yasuhiro-san, czy...Nie chciałbym pana niepokoić wobec tak delikatnej sytuacji, ale czy ja i ten chłopak nie moglibyśmy być panu pomocni w kwestii pańskiej siostrzenicy? - zapytał, podchodząc do właściciela. Mówił rzeczowo i spokojnie, nadając swemu głosowi nieco bardziej tubylcze brzmienie. - Nazywam się Akodo Hayami i jestem samurajem z Yinzin. Jako...częsty klient tego lokalu chętnie panu pomogę. Nie wiem, jak mój nowy znajomy, ale ja lubię pomagać.

Jeszcze.

Spojrzał na Yasushiego pytająco, zachęcił go gestem, by podejść bliżej (o ile ten sam nie podszedł).
Dopóki altruizm był godzien poświęceń i wyrzeczeń, dopóki świat składał się z interesujących historii...
...byłeś gotów dopisywać do nich swoje, prawda, Przyjacielu?
Takie jak ta o dobrym lwie.

[Yasushi]

Niebezpieczny... To jest raczej kwestią sporną biorąc pod uwagę umiejętności zaprezentowane wcześniej przez Hayamiego, Uchiha miał jeszcze długą drogę przed sobą. Chociaż było w tym ziarenko prawdy, to akurat fakt, podejście Yasushiego do otaczającego go świata było całkiem ostre.

Nowego gościa herbaciarni nie dało się nie zauważyć, zrobił całkiem huczne wejście. Chociaż nie do końca efektowne, gdyż Uchiha pozostał skoncentrowany na swojej herbacie, całkowicie ignorując sytuację. Spotkania z dziwnymi ludźmi to codzienność, także nie ma sensu udawać zaskoczonego. Do uniesienia wzroku w ich stronę przekonał go dopiero wywiązujący się dialog między nowo przybyłym, a właścicielem. Problem z siostrzenicą, tylko pytanie pozostaje - jaki? Widocznie coś poważnego, skoro nie chcą dzielić tego z innymi. Choroba? Mało prawdopodobne, biorąc pod uwagę bieg wydarzeń oraz zachowanie tej dwójki. Morderstwo, porwanie? Może zaginięcie? Sytuacja wygląda poważnie, co sugerowałoby którąś z tych opcji i żadna z trzech nie brzmi zbyt korzystnie. Zamknął na chwilę oczy, rozważając opcje, ale nie na długo, Hayami najwidoczniej postanowił działać. W gorącej wodzie kąpany, "przyciągasz ludzi Yasushi", może to przez to że są całkowitymi przeciwieństwami, podobno one się przyciągają.

Wstając od stolika, podążył za samurajem. To na pewno będą kłopoty, ale zapewne też dobra okazja do jakiegoś treningu. Nie ma co się oszukiwać, Uchiha ma jeszcze wiele do nauki przed sobą, a z kimś takim jak Hayami u jego boku powinien być bezpieczny. Mimo wszystko, ostrożności nigdy za wiele, lepiej będzie zapoznać się z sytuacją przed podjęciem pochopnych decyzji, chociaż zapewne jego towarzysz uważa inaczej. - Chętnie pomogę, tylko w czym? - spojrzał na właściciela, tym swoim pustym spojrzeniem, oczekując na odpowiedź.

[Yami]

Misja Rangi C
Yasushi & Hayami Akodo
4/45

Znajdujący się w lokalu goście z dozą niepewności podnosili się z drewnianych siedzisk. W otoczeniu rozmowy z towarzyszącymi im osobami opuszczali lokal. Brak opłat za usługę pozwalał na zrekompensowanie poniesionych szkód, czyli w tym przypadku utraty spokoju jaki zapewniał lokal. Drzwi lokalu zamykały się i otwierały na nowy aby wypuścić uwięzionych w nim klientów. Tylko dwójka ostała się młody Samuraj oraz chłopak, który pragnął siły. Wyrażona chęć pomocy była czymś co pozwalało ludziom przetrwać tyle lat ciężkiego życia. Choć altruizm zdaje się być przez niektórych uważany za głupotę, inni widzą w nim przyszłość kolejnych pokoleń.
Właściciel lokalu spuścił wzrok. Mimo widocznego cierpienia jakie przeżywał, a które przejawiało się drobnym drżeniem rąk próbował zapanować nad własnym ciałem. Zdolność kontroli pomimo buchających emocji. Nie każdy ją posiadał, lecz wielu pożąda. Mężczyzna przełknął ślinę i zwrócił się ku samotnej dwójce.
- Nie... wiem czy możecie udzielić jakiejkolwiek pomocy... Nie można zwrócić życia zmarłym... - odparł ze spokojem. Wypowiedź była jednak przerywana krótkimi przerwami. Przerwami, które pozwalały mu zachować świadomość i nie poddać się emocjom. - Muszę dowiedzieć się co stało a także wesprzeć szwagra...
Mężczyzna skinął głową ku waszej dwójce i skierował się w stronę kuchni. Pozostał więc z wami jedynie nowo przybyły. Oddech zaczął wracać do normalnego stanu. Wziął głęboki oddech i usiadł na krześle. Jednym z tych, które wcześniej zajmowała para w wieku 30 lat.
- Zawsze zaskakiwało mnie jego opanowanie. - mężczyzna zaczął spoglądając w kierunku kuchni. - Nie wiem czy możecie pomóc, pewnikiem strażnicy się wszystkim zajmą.
Dźwięk stawianych kroków na drewnianych deskach poniósł się po pomieszczeniu. Cisza była prowodyrem całego zajścia. Każdy dźwięk odczuwamy głośniej w otoczeniu ciszy. Człowiek nie trzaskających w piecach kawałków drewna w otoczeniu karczemnej zabawy. Teraz jednak było to możliwe. Właściciel karczmy wyszedł z kuchni ubrany w płaszcz. Była jesień. Ubiór, który był odpowiedni do przesiadywania w lokalu nie mógł być komfortowy w chłodnych podmuchach jesiennego wiatru. Zwłaszcza jeśli ciągnął od od strony Morskich Klifów.
- Muszę prosić państwa o opuszczenie sklepu...

[Hayami Akodo]

There's a wind from the east,
And that is the march of dead men
Porwanie, śmierć, zagłada, nieszczęście, wszystko na raz. Zło zwykle spotykało dobrych ludzi, pożerało ich bez słowa lub z okrutnym śmiechem; życie bywało jak nieistotny pionek, który łatwo szło zbić, bo tak - bez wyraźnego powodu. Śmierć nie potrzebowała wyjaśnień, wytłumaczenia dla swoich czynów - i najczęściej robiła swoje, nie pytając o nic nikogo. Może to i lepiej, bo gdyby zaczęto ją pytać, musiałaby opowiedzieć ludzkości pewną historię. Hayami znał ją z opowieści dziadka Hiratoshiego, z przekazów powtarzanych przez samurajów z rodziny i tych, którzy odwiedzali jego dom.
Jak to szło...?

Gdy Śmierć spotkała Życie, powiedziała mu: spójrz. Na ciebie składa się radość i trud, na mnie jedynie prawd gorzkich smak - ot tak.

Może dlatego zastanowił się chwilę nad tym, co należało teraz zrobić. Skłonił się nisko właścicielowi.

- Yasuhiro-san, przede wszystkim proszę przyjąć moje najgłębsze wyrazy współczucia z powodu śmierci panny Miyako - zaczął, a mówił ciepłym, budzącym zaufanie tonem głosu, modulując go tak, by brzmieć bardziej tubylczo, bardziej znajomo. Przecież o to chodziło, prawda? By pozyskać zaufanie. - Wbrew pozorom możemy się przydać. Chętnie sprawdzę wraz z moim towarzyszem, co się stało z pana siostrzenicą, zachowując wszelką dyskrecję. Od razu dodam, że zapłacę za naszą herbatę i nie przyjmę za to pieniędzy.

Czasami uczciwość i honor musiały wygrać z odruchem oszczędzania. Akodo nigdy nie byli zbyt bogaci, a od śmierci ojca ich standardy życia znacząco spadły; Hayami zbierał, skąd mógł, pieniądze, by odsyłać je matce i mieć dla siebie na życie - ale tym razem trzeba było pokazać się z lepszej, ludzkiej strony; jako uczciwy samuraj, godny zapamiętania człowiek, który rzeczywiście dba o sprawiedliwość. Jedno wynagrodzenie, z którego się zrezygnuje, nie będzie czyniło wiosny.

- Myślę, że ze względu na okoliczności...300 ryou mogą być dość wysoką sumą, ale przydadzą się panu w tych okolicznościach - powiedział łagodnie. - Obsługa i herbata też były warte tej ceny. Nie chcemy się narzucać, jeżeli chodzi o takie rzeczy, ale gdyby zechciał pan zdecydować się jednak przyjąć od nas pomoc, to daję panu słowo samuraja, że rozwiążemy sprawę w sposób dyskretny i możliwie najszybszy.

Aby udowodnić swoje słowa, Hayami wręczył właścicielowi odliczoną sumę, bezpośrednio, do ręki. Chciał być hojnym i pomocnym klientem, ale...Nie mogło się to obyć bez konsekwencji. Tylko - jakich?

________________________________________________________
-300 ryou, Hayami płaci za siebie i za Yasushiego plus ekstra suma dla właściciela

[Yasushi]

Czyli wychodzi na to, że morderstwo, niedobrze. Znalezienie sprawcy i doprowadzenie go w ręce straży zapewne nie będzie zbyt proste, szczególnie jeżeli był uważny. Yasushi zaczął rozmyślać nad tym gdzie zacząć poszukiwania, szukać poszlak, gdy dotarły do niego słowa właściciela. Chociaż nie dał po sobie tego poznać, krew się w nim zagotowała i walczył ze sobą z całych sił, żeby tylko nie przyłożyć mężczyźnie. To był problem tego świata, zmarła to zmarła, nic nie zrobicie. Po co walczyć o sprawiedliwość dla niej, po co upewnić się że nikogo innego nie spotka ten sam los. Lepiej się poddać, tak jest o wiele łatwiej i wygodniej, zaakceptować to co się stało i ruszyć przed siebie. Nawet jeżeli właściciel nie będzie chciał od nich pomocy, Uchiha sam się tym zajmie, niektórzy ludzie nie mogą chodzić wolno i tego trzeba dopilnować. Mimo wszystko o wiele łatwiej będzie posiadając jakiekolwiek informacje, a do tego jednak potrzebują współpracy właściciela. Rozluźnił się lekko i przyglądał sytuacji, może Hayami go jakoś przekona, jeżeli nie, to trudno, będą zdani tylko na siebie.

[Yami]

Misja Rangi C
Yasushi & Hayami Akodo
7/45

Mężczyzna tylko skiną głową na widok wręczanych przez Hayami pieniędzy, odwrócił się i położył je na blacie stołu. Gest miły niewątpliwie lecz w przypadku nieszczęścia ciężko jest okazywać wdzięczność a i towarzyski uśmiech. Yasuhiro, właściciel herbaciarni "Lilia" westchnął cicho.
- Jak wspominałem, nie wiem jak możecie pomóc w tej sprawie. - Odparł spokojnie zbliżając się do drzwi.
- Podobnież sprawca pierzchnął... - powiedział mężczyzna właścicielowi lokalu. Jakby nie spojrzeć ta informacja mogła wcześniej do niego nie dotrzeć za sprawą krótkiej noty przekazanej przez nowoprzybyłego.
- To... trochę zmienia postać rzeczy... Pytanie tylko czy chcecie udać się poza miasto... Szwagier mieszka w Wiosce Saikuron. Znajduje się kilka kilometrów na północ od Sogen.
Pytanie skierował do Hayami, która zaangażowała się w możliwą pomoc. Mogła jednak nie być świadoma tego, że praca wymagała wyjście poza bezpieczną strefę miejską. Właściciel lokalu nie chciał nadużywać dobroci samuraja, który był nieświadomy ilości czasu jaki musiałby poświęcić w samej tylko drodze do wioski. Intencje są zawsze mile widziane lecz szybko mogą zniknąć kiedy coś co zdawało się zabrać do godziny dwóch przemienia się w pomoc udzieloną na dzień bądź dwa.
Nie zważając na ich decyzję zaczął kierować się ku wyjściu. Na twarzy samuraj oraz jego towarzysz mogli wyczuć nieznaczne zniesmaczenie. Widocznie mężczyzna uznał, że po tej deklaracji dwójka, odmówi możliwej dalszej pomocy.
- Dziękuję, że mnie powiadomiłeś.
Mężczyzna odpowiedział milczeniem. Yasuhiro ponaglił Hayami i Yasuhiego skinieniem głowy. Trzeba było podjąć ostateczną decyzję.

[Hayami Akodo]

Two combatants spar
Uchiha against the samurai
Wzruszył lekko ramionami. To normalne. Zastanawiają się, gdzie jest haczyk - gorzej, że jedyny haczyk, jaki mogliśmy mieć ma Yasushi. On zrezygnował z wynagrodzenia, poinformował o tym Yasuhiro; tyle że tamten niespecjalnie miał powód, żeby wierzyć jemu i jego szczerym intencjom, no i samurajowie mogli się w tej części świata kojarzyć bardziej z roninami, wyrzutkami, niż z honorowymi rycerzami błądzącymi po świecie w poszukiwaniu swojej drogi. Dlatego trzeba ich było przekonać, dobrze by było pozostawić po sobie w tym miejscu niezłe wrażenie.

- Dla mnie to nie ma znaczenia, nie wiem, jak dla Yasushiego. I tak chciałem opuścić Sogen - stwierdził, mówiąc półprawdę: chciał stąd wyjechać, ale nie na jakoś długo. W końcu bierne siedzenie i czekanie Bishamonten wie na co (aż sytuacja między nim a Sagisą się zmieni?) nie miało specjalnego sensu, na grób Tensy też nie bardzo mógł się wybrać bez towarzystwa osoby z klanu (chyba), Seinar raczej podróżował po świecie i nie potrzebował jego pomocy, do Natsume miał nie wracać, nim nie podniesie swoich zdolności i nie rozwinie ducha, a i do Ichirou na pustynię nie bardzo był sens jechać. Pozostawało wracać do Yusetsu do Airy albo do rodzinnego domu na wybrzeżu; zresztą....Zanim podejmie konkretne decyzje, musiał skupić się na sprawie. A sprawa ta wymagała od niego, by wziął na siebie wszelką odpowiedzialność za to, co się stanie. Odwrócił się wolno do chłopaka, marszcząc brwi. Jest ode mnie młodszy. To trochę jak z tymi smarkaczami, Hajime i Takashim.

- Skoro jestem od ciebie starszy, to biorę wszystko, włącznie z myśleniem, na siebie. Ty chwilowo robisz za wsparcie i obserwatora, ale jeżeli coś się stanie, to role w każdej chwili mogą się odwrócić - rzucił krótko, znacznie ciszej i nieco bardziej...gardłowo. W jego głosie brzmiała silna, nieugięta, lwia wola i to samurajskie zdecydowanie, którego nie można było żadnemu Akodo odmówić. - Idź poszukać jakichś koni, powinieneś coś znaleźć w jakichś tutejszych gospodach, hotelach, może będzie gdzieś ktoś przy wyjeździe z osady. Masz pieniądze i broń? Jeżeli nie masz, to łap ryou, a po broń idź do domu, tylko szybko. Tyle powinno wystarczyć na dwa konie. Ale jeżeli ci starczy, to najwyżej zwrócisz mi po robocie.

Na wszelki wypadek wydobył z odmętów swoich kieszeni jeszcze 100 ryou i wręczył je chłopakowi. Zawsze to coś.

- Jeśli coś znajdziesz, wróć tutaj. Jedziemy natychmiast - dodał, po czym poczekał, aż Yasushi wyjdzie, i zwrócił się do zleceniodawcy. Po jego odrobinę bardziej szorstkim tonie, pełnym zdecydowania, błysku w oku i stalowej, surowej twarzy widać było, że Hayami maksymalnie się skupia na sprawie i na pytaniach, które powinien zadać, a było ich sporo.

- Panie Yasuhiro, nim wyruszymy, pragnąłbym zadać panu parę pytań. Rad będę, jeżeli zechce pan na nie odpowiedzieć - powiedział szybko. - - Po pierwsze: jak nazywa się pański szwagier? Po drugie, jak dokładnie wygląda jego dom? Po trzecie, czy wie pan może o czymś niezwykłym, zastanawiającym, czymś godnym uwagi, co mogło ostatnio zdarzyć się w pańskiej rodzinie, czy pański szwagier mówił panu o czymś, co nazwałby pan teraz dziwnym albo zwróciłoby pana uwagę w jakiś konkretny sposób? I na koniec: nie wątpię, że biedna panienka Miyako była bardzo interesującą młodą damą, ale...Chciałbym wiedzieć, jak pan ją zapamiętał? Jaką była dziewczyną? Pragnąłbym prosić o konkretne i szczere odpowiedzi, ponieważ przyczynią się one do dyskretnego i szybkiego rozwiązania sprawy.

Wszystko zależało od tego, co powie Hayamiemu wujek zmarłej dziewczyny. I od tego, jak szybko Yasushi znajdzie konie - o ile choć jeden z tych warunków zostanie spełniony. Jeżeli uzyska odpowiedzi i/lub jego pomocnik zdoła uwinąć się z powierzonym mu zadaniem, to kasztanowowłosy samuraj zamierzał natychmiast wyruszyć do Saikuron, nie tracąc ani chwili czasu.

____________________________________________________________________________________________________________
TLDR: Hayami stwierdza, że podróż mu nie robi, każe Yasushiemu szukać koni i mówi mu, że to on głównie będzie dowodził na tej misji, choć role te mogą się zmienić. Daje mu na wszelki wypadek stówę na konie, bo przecież w czynie społecznym ich nie zabiorą, a potem wypytuje o parę rzeczy szefa herbaciarni. Niezależnie od tego, czy dostaną odpowiedzi albo czy znajdą konie, czy nie, w następnych postach już robimy zt

[Yasushi]

Czyli jednak zaakceptuje pomoc, tyle dobrego. Znacznie łatwiej będzie z bezpośrednimi informacjami niż jakby mieli je wyciągać nie wiadomo skąd. To, że sprawca uciekł jest raczej logiczne, najważniejsze w tym wszystkim jest czy pozostawił po sobie jakiś ślad. Najbardziej uciążliwe w tym wszystkim było to, że musieli ruszać do Saikuron, jest to kawałek drogi, ale może to też dobrze? W końcu trzeba się wyrwać z wioski, poznać bliżej okolice i może innych ludzi, a z towarzyszem u boku raczej nie będzie nudno.

Wsparcie i obserwator... Nie do końca odpowiadało to Yasushiemu, chociaż faktem było że na froncie zbyt wiele nie zdziała w porównaniu do samuraja. Różnica między nimi była spora i faktycznie Uchiha bardziej pasował tu jako wsparcie, tylko jedna rzecz była niepokojąca. "Myślenie biorę na siebie" - ciekawe jak to się skończy, nie znają się długo, ale pomimo tej krótkiej znajomości można stwierdzić, że Hayami jest w gorącej wodzie kąpany. Może w trakcie poszukiwania tego mordercy jednak będzie inaczej.

- Wszystko czego potrzebuję mam przy sobie, rozejrzę się za koniami. - tylko gdzie on ma tutaj znaleźć konie. Z tego co mu wiadomo w Kotei nie ma nigdzie stajni, chyba że faktycznie ktoś przy gospodach, hotelach może je wynajmować. Odebrał pieniądze oferowane przez samuraja i wyszedł z herbaciarni, rozejrzał się po okolicy i wyruszył w poszukiwaniu koni.


//+100 ryło