Sklep z wyposażeniem

[Hayami Akodo]

Podróż do Sogen trochę im zajęła, jednak Drużyna Pierścienia pojawiła się w Mordorze...przepraszam, Shijima, Seinaru i Hayami dotarli bez przeszkód
do Kōtei, bo taką właśnie dumną nazwę nosiła osada rodu Uchiha. Przeszli sobie spokojnym, powolnym spacerkiem z portu do centralnej części osady - po drodze mijali różnych ludzi, mężczyzn, kobiety, czasem śmiejące się głośno nie wiadomo z czego dzieci. Gdyby miał czas, odwiedziłby rodziców Sagi, tak jak miał w zwyczaju; wujek i ciocia byliby zachwyceni, gdyby przyprowadził swoich nowych znajomych, natychmiast przygotowaliby stół z jedzeniem, napoje, no i zasypaliby ich pytaniami. Jednak na razie nie było na to czasu, może dopiero później ich jakoś spotka albo wpadnie do nich, kiedy będzie wracać...W każdym razie pierwszym ich celem miał być sklep z wyposażeniem dla shinobi - jeżeli nic się nie zmieniło w Sogen, to ceny będą jak wszędzie, no, może trochę spuszczą z ceny za podróż albo za naprawdę wysokiej jakości mięso do zjedzenia gdzieś w jakimś lokalu (właśnie, ciekawe, czy zachowały się jakieś lokale w rodzaju tych, które zapamiętał z tamtych lat...?)
I watch you pass me by,
My words they can't describe,
But I can see the gravity,
Way up from the sky...
Szedł szybko, starając się nadążyć za Shijimą i Keiem, no i oczywiście ich nie zgubić - nie, żeby coś, ale lepiej im nie robić kłopotu, no i to, że coś tam pamiętał z wakacji, nie znaczyło, że zna to miasto jak własną kieszeń. Co jakiś czas z ciekawością się rozglądał, poprawiając broń na ramieniu; jedne elementy wystroju były tu niezmienne od lat, inne uległy znaczącej metamorfozie.
Zawędrowali wreszcie do sklepu z wyposażeniem - takiego samego, jak w Watarimono i pewnie wszędzie indziej; miał niepłonną nadzieję, że ceny też są takie same.
-Dzień dobry-powitał właściciela. -Moi znajomi chcieliby zrobić nowe zakupy...no w każdym razie ty, Kei-kun, chciałeś.
Powiedziawszy już, co miał do powiedzenia, Hayami natychmiast zaczął się rozglądać z ciekawością po asortymencie, jaki tu oferowano. Szczególnie go interesowały katany, wakizashi i inne ostrza. Gdyby tylko miał dość pieniędzy, by sobie jakąś kupić...Ale nie miał, niestety, więc mógł tylko się im przyglądając, zastanawiając się, czy lepsze będą tutejsze katany, czy jednak lepiej zaufać stali z rodzinnych stron.

[Seinaru]

Podróż trwała na tyle długo, że mięśnie Seinaru zdążyły nieco zdrętwieć w ciasnej powierzchni pokładu łódki, która zabrała ich na kontynent. Nie było jednak co narzekać, standardy podróży były takie same dla wszystkich, a przewoźnicy tak naprawdę nie brali dużo. W zamian za to można było pewnie i bez zbędnych pytań podróżować morskimi szlakami. Dotarli zatem do Sogen, miejsca w który mieszkali Ci sławni Uchiha. Kei znał ich tylko z opowieści, lecz nigdy nie miał okazji aby przyjrzeć się z bliska temu, jak żyje się w kraju, który jest chyba najczęściej na językach innych ludzi. Kotai tego czasu nie było jednak spokojnym miejscem, lecz raczej jakby niespokojne, poruszone, oczekujące. Samuraj wyczuł w powietrzu tą aurę, a także to, że więcej tutaj wojowników niż w innych podobnych wioskach. Nie wiedział jeszcze z czym ma związek ta nietypowa zmiana, dlatego do tej pory postanowił po prostu zająć się swoimi sprawami. A miał jedną. Hayami, który miał już chyba do czynienia z tymi terenami zaprowadził ich do sklepu z wyposażeniem, gdzie Seinaru bardzo zainteresowały sprzedawane tutaj kije. Po głowie od dłuższego czasu chodziła mu myśl zmiany na coś solidniejszego, jednak do tej pory nie miał nawet okazji, aby za czymś takim się rozejrzeć. Tutaj jednak dostrzegł interesujący egzemplarz. Chwycił go w dłoń i wyważył. Idealnie.
- Ohayo. Ta sztuka będzie idealna. - Przyniósł bliżej lady swoje znalezisko. Był to zwykły stalowy kij, przez co nieco trwalszy od tego, którymi do tej pory dysponował Seinaru. Wyłożył żądną sumę z bólem serca i odwrócił się do towarzyszy.
- To już. - Oznajmił krótko. Ciekawe czy nie zbesztają go za, że chciał po prostu kupić sobie nowy kij. Dla nich mogło to być nic, lecz Kei naprawdę cieszył się nowego nabytku.
- Możemy ruszać dalej. - Uśmiechnął się ładnie i zbierał do wyjścia ze sklepu.

  Ukryty tekst

[Shijima]

Gdybym napisała: bardzo nie lubił Uchihów nie byłaby to przesada..? Shijima nie przepadał za ludźmi. Wolał schodzić im z drogi, mijać ich tak, jak mija się cienie - niezauważalnie, a jednak potrafił się za nimi oglądać, potrafił się im przyglądać i tutaj nie było inaczej. Milczał już odkąd łódka wyniosła ich z bezpiecznego portu - czerwonymi oczyma obserwował wodę, w której jego własne odbicie całkowicie rozmywały fale rozbijające się na bokach łodzi, obserwował podwodne stworzenia, fantazyjne ryby, które nigdy nie podróżowały same - obecny ciałem, a duchem?
Duch rozbił się o plażę, której już nawet nie było widać za ich plecami.
To nie było wcale złe uczucie (chyba?) to nie był zły stan (na pewno?) - to był ten stan, w którym nie trzeba o niczym myśleć, niczym się przejmować - po prostu spoczywasz w zupełnym bezruchu, marmurowy posąg i wegetujesz. Odprężasz się. Odprężenie było zdecydowanie ładniejszym nazwaniem tego stanu nie-myślenia, jak zwał tak zwał - sens pozostawał ten sam. Towarzyszom zupełnie to milczenie nie przeszkadzało, pojedyncze zdania, rozmowy w tle, których słuchał, ale jednym uchem, które przyswajał świadomie, ale wcale (nie)świadomie nie brał ich do siebie - taki czysty filtr, piasek w wodzie, który wygładza każde zbite szkło, jakie doń trafi w trybie natychmiastowym. Nie to żebym porównywała dwa przyjemne, kojące głosy do ostrego szkła - były raczej jak przyjemny balsam, który dawał poczucie bezpieczeństwa i tego, że wszystko jest na swoim miejscu, nawet jeśli nic chwilowo nie było.
Przecież ciągle byli w ruchu.
Widok wielu łodzi i statków w Sogen nie było zadziwiające - zdecydowanie więcej się tutaj działo niż na Hyuo, a już na pewno więcej niż w Teiz - ciekawe ilu z tych ludzi potrafiło operować sławnymi, czerwonymi oczami..? Każda twarz według tego pytania była inna, każdej trzeba by było poświęcić chwilę - Shijima nawet nie bardzo zdawał sobie sprawę z tego, dokąd idą, gdzie prowadzą kroki - po prostu szedł, ślepa owca za pasterzem, w ogóle nie przyjmując prawdopodobieństwa bycia wywodzonym do niebezpieczeństwa pod uwagę. Zaufanie było podstawą wszystkich relacji. Podobno. Gładko opatulał się swoją lodową skorupką - a od niebezpieczeństwa lodowej kopuły chronił go ciepły, czarny płaszcz - takim sposobem w każdy dzień, nawet ten najbardziej pochmurny, można było wyłapywać promienie słońca.
Takim sposobem cały niepokój był poza nim, a on? Niewzruszony spokój, ha!
Szepty chodziły z ust do ust, strach kłębił się w ludzkich oczach, mięśnie były napięte - to wszystko działo się naprawdę, czy było tylko dziwną ułudą..?
- Zaczekam tutaj. - Ach, tak, sklep. Wejście do sklepu, Seinaru i Hayami, którzy tam idą... niech idą, dobrze. Oni weszli do środka, a czarne oczy Mokurena znów prześlizgnęły się po mieście i jego mieszkańcach. Co z nimi nie tak..? Już wcześniej, kiedy przechodził przez tą prowincję, coś było nie tak. Teraz wrażenie to sięgnęło meritum. Uzbrojeni, uzbrojeni... A na ustach zamierało słowo mur
- Przepraszam... - Podszedłeś do strażnika, którego czujne spojrzenie dryfowało po okolicy - i teraz utknęło na tobie. - Co ostatnio dzieje się w Sogen? - Co miał powiedzieć? "Ej stary, bo ludzie jacyś dziwni, o co kaman?" Tak, to zabrzmiałoby bardzo w stylu Shijimy.Shijimowo.
- Zaatakowano mur. - Zlustrował Mokurena spojrzeniem. - Shinobi i samurajowie ściągani są do obrony. Sytuacja nie jest ciekawa... Przepraszam. - Skinął głową i poszedł w pośpiechu w swoją stronę.
Zaatakowano... mur? Shijima odprowadził strażnika wzrokiem, zamarły w miejscu. Kto, co, jak?
Mur zamierał na ustach? Nie. Krążył z ust do ust. Słowo-klucz.
- Słyszeliście? - Zapytał, kiedy już dwójka panów wyszła ze sklepu. Może słyszeli, może nie. W końcu ruch był niemały. - Zaatakowano mur. Ściągają ludzi do obrony ze wszystkich prowincji.- Stał podparty o ścianę sklepu, czekając na nich i teraz wyprostował się, podchodząc w ich kierunku. Nie sądził, żeby ich uwadze umknął ten niepokój i napięcie, które kisiło się w mieście. Czarne ślepia Shijimy zjechały na stalowy kij - fiu, fiu..! Robiło wrażenie.

[Hayami Akodo]

Hayami tak bardzo zginął w idei podziwiania wspaniałych mieczy, wakizashi, o-yoroi i innych cudów techniki ludzkiej, że zgubił się w sklepie, wziął, umarł i przepadł. Dopiero fakt, że Seinaru wyszedł i przyjazne chrząknięcie sklepikarza sprawiło, że zamotany młodzieniec odzyskał rezon i niemal galopem wypadł za Keiem ze sklepu.
-Gomene, gomene!-przeprosił pośpiesznie za swoją godną podziwu i pożałowania zarazem szybkość reakcji. --Te katany były takie super, porównywałem je sobie i tak się zastana...
Nad czymkolwiek się zastanawiałeś, Hayami, to stało się to nieodwołalnie pieśnią przeszłości, gdyż w tej chwili Shijima oznajmił wszem i wobec, że, prosz paaaa, Mur został zaatakowany! Ktoś śmiał napaść mur, budowlę wzniesioną przed wieloma laty po to, by chronić cywilizację, społeczność samurajów przed tajemniczymi najeźdżcami. Teraz, gdy spojrzał na to innymi oczami, dostrzegł niepokój na twarzach kruczowłosych mieszkańców tej osady, pośpiech, z jakim wszyscy się przemieszczali, nerwy, strach na twarzach kobiet, gorączkowe, nerwowe ruchy mężczyzn, napięcie, lęk przed burzą, która mogła nadejść od strony Muru. Hayami nigdy nie był na Murze, niewiele o tym wiedział, a teraz to zagrożenie, ten lęk...
W razie czego Sogen będzie pierwsze. To jasne.
Mrużysz oczy, nagle ogarnięty wspomnieniami.

Przeszywające, gorączkowe wrzaski wyrywają się z zachrypłych od ryku gardeł. Liczba rannych zwiększa się w postępie geometrycznym, co chwila ktoś spada z konia z rozpaczliwym krzykiem na ustach i już nie wstaje. Słychać desperackie wołania "RATUNKU, MEDYKAAAAAAA...!". Wiele głosów, które tak krzyczą, milknie już po chwili - oni już nigdy nie otrzymają pomocy, anioł burzy zamknął im usta na siedem pieczęci, kiedy wroga technika przeszyła ich serca; wszędzie chaos, zamieszanie, urywające się od adrenaliny komendy dowódców, kwik koni, tupot nóg krzyżują się ze szczękiem katan, hałasem zderzających się ze sobą yari, świstem kunaiów, gdzieniegdzie słychać też huk wybuchających notek. W tym strasznym chaosie, splątaniu ciał, dusz, umysłów, kierowanych wolą dwóch ludzi, którzy nazywają siebie dowódcami, często da się dostrzec jednak yojimbou - giermków i towarzyszy samurajów, którzy towarzyszą swoim panom, ojcom, bratom, kuzynom w okrutnym boju i pod groźbą dyshonoru nie mają prawa opuścić ich boku; w walce nie biorą jeszcze udziału z powodu zbyt młodego wieku, ale podają im broń, hełmy i wykonują wszelkie posługi. Jeden z takich yojimbou, szczupły, wysoki chłopaczek o kasztanowych włosach, trzynastolatek - sądząc po budowie ciała, wzroście i innych przesłankach - stoi u boku swego wysokiego, bardzo doń podobnego ojca; różni ich tylko kolor oczu.
-Ojcze...!-próbuje zaprotestować. Mężczyzna uśmiecha się delikatnie. Mówi coś, czego jednak przez zgiełk młodzieniec nie słyszy. Z gestów wynika, że chce, aby podano mu konia. Chłopak wypełnia rozkaz, blady i zaniepokojony. Serce wali mu bardzo gwałtownie. Dosiada swojego konia i jedzie u boku ojca, niespokojny, nerwowy. Czy to przeczucie?
Godzinę później jest już po wszystkim. Stoją wśród bitwy, trupy i ranni obu stron leżą nieruchomo, krzyk wzmaga się coraz silniej, jakby chciano nim przebudzić śpiących kamich, wywołać sprawiedliwość.
Chłopak też krzyczy, głośno, rozpaczliwie, dziecinnie. Płacze, po zakurzonej, brudnej twarzy rozmazują się łzy dziecka, które pierwszy raz ujrzało, czym naprawdę jest wojna. W dłoniach trzyma, zamiast hełmu, odrąbaną głowę ojca; ciało zdążyły już stratować konie i zniszczyć wrogie techniki.
Gdzie w umieraniu kryje się szczęście?
W końcu ktoś, pewnie jakiś dobry człowiek, zabiera go stamtąd. Odbiera mu się głowę ojca, nie zważając na krzyk dziecka; zapewne pochowają ją, jak należy, lub odeślą matce. Samego chłopca odeślą na pewno; nie ma pożytku na polu bitwy z przerażonych dzieci, które nie udźwigną nawet miecza. Chłopak ma wprawdzie swoją yari, mógłby jej użyć, ale...Ale to tylko chłopak, nawet nie wyszkolony wojownik. Nie ma sensu go wypuszczać w walkę, w podróż, z której się nie wraca. Wystarczy, że nie wrócił z niej jego ojciec.

Hayami widział już oblicze wojny. Łzy, które wylał pod Atsui, wspomnienie śmierci ukochanego ojca zmroziło go. Teraz, gdy pomyślał, że jego matka i bracia mogliby zginąć podobnie, że wszystkim krajom grozi niebezpieczeństwo...Zamrugał. Zacisnął wargi.
-Ruszajmy dowiedzieć się, o co tam chodzi.

[Seinaru]

Kij, kij, kij... prosta, nieskrzywiona materia dokładnie obrazowała wszechświat mieszczący się w niewielkim ludzkim ciele. Dłoń silnie chwyciła się tego pewnika, niezachwianej istoty, która niczym morska bryza przenikała między ludźmi, oplatała ich i łagodnym pocałunkiem na karku zaznaczała swoją obecność. Czułeś ten dreszcz. Nie wiedziałeś jednak czy to brak błogosławieństwa Sol przeszywał na wskroś Twoje nerwy, czy może jesteś jednym z tych śmieci, którzy kulą się na myśl o mocnym uchwycie wszechrzeczy. Oh... gdyby tylko ona wiedziała jak wiele poświęcił dla ratowania najdroższego skarbu, wiedziałaby, że nie warto mierzyć się z niepokonanym. Wiedziałeś przecież, że nie ma szans w tym świecie, gdzie tylko fałszerskie popisy prawych rąk wiedzą jak obcować z prawdziwym Słońcem.
Kosmyk włosów ruszył w dół.
Myślał, że wie czym schwytać całe to środowisko, które oplatało go niczym zgniłe, śliskie płetwy żabnicy, która zwabiła go do swego siedziska, będąc wielce nierozpoznaną. Zęby wielkie jak brzytwy, oka w których odbijała się jedynie kamienna posadzka pałacu zgryzoty. Truchło leżące gdzieś w oddali, poza zasięgiem wzroku sprawiało, że czuł się nieswojo. Może to za tymi cegłami, może musisz wychylić swój szpetny łeb, aby ogolono Cię z każdej rzeczy, która wrosła w Ciebie jak płacząca wierzba.
- Ale kijek fajny, co nie, Shi? - Seinaru był dumny ze swojego nowego zakupu. Zauważył jednak, że obu jego towarzyszy zaaferowało coś innego, niż dzielenie z nim szczęścia z nowego nabytku. Kei wiedział o murze tyle co każdy: że jest ważny, że chroni ludzi przed "nie wiadomo czym" i że jak upadnie, to wszyscy na kontynencie, bez wyjątku, mają równo przesrane. I akurat teraz zbierają ludzi?
- Nie wiem czy to najlepszy pomysł... - Samuraj przez długą chwilę wahał się, jakby kalkulując ryzyko.
Zdawał sobie jednak sprawę, że to co się dzieje kilka metrów dalej jest naprawdę fantastyczną okazją do tego, aby przeżyć kolejną mrożącą krew w żyłach przygodę, gdzie zwierzęta odgryzają ludziom ręce albo sami ludzie jedzą się nawzajem. Perspektywa cudna, aczkolwiek nieco makabryczna i o ile brunet nic a nic nie miał ochoty wplątywać się w kolejną aferę, o tyle zarzucił tylko na siebie szczelniej płaszcz i stuknął Shijimę w ramię.
- Tego jeszcze nie było...
Wszyscy trzej skierowali się w stronę muru.

z.t. x3

[Kenjiro]

Kenjiro przyszedł do sklepu po rozmowie z liderką klanu, właśnie zostało mu zlecone najważniejsze zadanie w jego życiu. Można powiedzieć że czuł pewien dreszczyk emocji przed tym wydarzeniem, co było dość rzadkim zdarzeniem w przypadku jego charakteru. Jednak tutaj klarowała się jego przyszłość, a może i los całego świata. Mógł umrzeć w walce z tubylcami, lub wykazać się i awansować w hierarchii klanu. Wszystko zależało od niego, dlatego postanowił uzupełnić swój ekwipunek po ostatnim starciu. Stanął przed ladą i powiedział co chce zakupić stanowczym tonem głosu, sprzedawca w miarę szybko podał mu zamówione przedmioty. Ten zapłacił i schował je do kabury, a następnie czym prędzej popędził w stronę muru.

3x Wybuchowa Notka

[Shinji]

Po wizycie u liderki Shinji udał się do sklepu w celu zakupienia potrzebnego mu wyposażenia. Tym razem nie było to już tylko typowe wyposażenie shinobi, a coś specjalnego, przeznaczonego do obrony muru przed atakującym najeźdźcą.
- Dzień dobry chciałem złożyć zamówienie.
Starał się jednak być w miarę dyskretny więc rozrysował na kartce o co dokładnie mu chodzi dopisując przy okazji dodatkowe wyposażenie. Zamówiony sprzęt nie był niczym specjalnym. Ot przyszło poczekać mu jeden dzień na jego wykonanie przez pobliskiego kowala. Kosztował już jednak sporo gdyż nie wpisywał się w utarte schematy.

---

- Dzień dobry przyszedłem odebrać zamówienie
Wiedział dokładnie jaką sumę przyjdzie mu zapłacić i takową też przygotował mając w końcu na to cały cholerny dzień. Następnie odebrał wyposażenie i udał się w podróż na mur posiadając sporo czasu do namysłu w jaki sposób to cudo przymocować do swojej osoby tak by mu nie zawadzało.

Zakupienie:

Kozia noga (sprzęt + kabura) - 600 Ryō
Mała Kusza - 700 Ryō
Kołczan - 100 Ryō
40x Bełt - 200 Ryō

Razem: 1600 Ryō

z/t

[Kurusu]

Najemnik przybył dosłownie na chwilę do tego przybytku, musiał kupić trochę rzeczy i to w stanie natychmiastowych. Dlatego, gdy tylko przekroczył próg odepchnął jakiegoś pierwszego lepszego klienta, który właściwie skończył zakupy i stanął przed handlarzem. Niestety nie był w Shigashi no Kibu, a tutejszy klimat nie był tym Jego ulubionym ale na to nie poradzi absolutnie nic... Jednak czas ogarnąć to co potrzebne...

- A więc... 13 Kwadratowych Shurikenów... Jedna Torba... Jedna Bombka Chili... Jeden Fūma Shuriken i trzy Krzywe Shurikeny... - zamówił... Tym sposobem właśnie wydał wszystko co miał.

A gdy tylko dostał to co zamówił przed chwilą, postanowił od razu udać się w kierunku Muru. Już nie ma nic innego do zrobienia, a niestety nie zdąży uporać się z częściami lalki. A przynajmniej na to wychodzi.
z/t

[Hayami Akodo]

Przetarł twarz. Uśmiechnął się lekko, kiedy technika przestała działać i na powrót stał się już materialny, szturchnął drwiąco Tensę w bok.
Ostatecznie to, że był zmęczony, nie oznaczało, że nie umiał chodzić i życzył sobie śmierci, u licha! Posłał jej długie spojrzenie, słysząc wcześniejszą jej wypowiedź.
Nigdy nie pojmę, jak to możliwe. Cóż, Hayami widział dość dużo i stwierdził, że postara się nie dziwić w życiu zbyt wielu rzeczom - był bardzo młody, miał raptem szesnaście lat (od kwietnia miał mieć ukończone siedemnaście), więc wciąż wszystko było przed nim. Liznął już i życia, i śmierci, i walki, i treningu, nie poznał tylko miłości innej niż ta rodzicielska i braterska. Z drugiej strony po co byłoby się śpieszyć i na siłę wskakiwać kobiecie do serca? Miłość zdąży jeszcze przyjść, a jeżeli Sagisa go odrzuci, nie zabije się przecież. Są inne dziewczęta na tym świecie.
-Są rzeczy tu na ziemi, w niebie i w piekle, o których nie śniło się naszym daimyo-zacytował z uśmiechem swoje autorytety.-Tak mnie uczył ojciec, a jego sławna Zenpachi. Jeszcze mamy przed sobą takich rzeczy całe mnóstwo, w końcu w kwietniu skończę dopiero siedemnaście lat, a gempukku miałem trzy lata temu. Inna sprawa, że przez te trzy lata wydarzyło się naprawdę wiele...
Zawiesił spojrzenie w niebie, cichym, czystym, milczącym, jakby szukał tam odpowiedzi na jakieś pytanie. A potem roześmiał się i skinął głową.
-Nieboszczyk ojciec zawsze powtarzał, nie chodź z kobietą na zakupy...Ale pójdę z tobą, bo i tak musimy coś kupić.
Tak więc ruszyli w drogę i po dłuższym spacerze, pełnym śmiechu, łaskotek, żartów i długich opowieści o wojnie o Mur, w których główną rolę grały Przypadek, Śmierć i Samotność, dotarli do Kōtei. Osada - zdaniem Hayamiego - nie zmieniła się zbyt specjalnie przez te trzy lata. Życie, jak w innych osadach, płynęło tu swoim torem. Uśmiechnął się do wspomnień.
Jakże szybko upływają szczęśliwe chwile...
Po drodze do sklepu zahaczyli o tablicę ogłoszeń. Jak nakazuje przezorność, Hayami przejrzał dokładnie listę zleceń, jednak nie znalazł tam nic ciekawego poza...No właśnie, poza jednym ogłoszeniem - traktowało ono o koronacji Shimakage Yukiego oraz o wiążących się z tym uroczystościach. Naturalnie jego żądny przygód duch wyraził się słowami:
-Widziałaś to ogłoszenie o Kantai, Shimakage i festiwalu? Chciałbym tam pojechać, bo i tak muszę odnaleźć szkołę Taka w Kaigan, tam, gdzie uczył się mój ojciec, aby oddać tam braci. Czas najwyższy, by i oni poznali prawdę, która ich wyzwoli. Przy okazji zabrałbym też was, ale to już jak Saga zechce.
Zamilkł, gdyż akurat wchodzili do sklepu. Za ladą stał syn właściciela, przystojny i wesoły Shimada. Od razu zaczął się rozglądać uważnie po sklepie, szukając czegoś, co mógłby kupić. W oko wpadła mu śliczna, sporej wielkości, wygodna katana, ale...
-Ile to kosztuje?
Kiedy uzyskał odpowiedź, jęknął. Był tak blisko, a tak daleko zarazem swojego upragnionego celu! Wprawdzie trochę sobie uciułał po wojnie, ale teraz...Poza tym i tak nie był pewien, czy czułby się godzien tak wspaniałej broni. Katany nie nosiło się ot tak, to przeznaczenie wybierało cię, byś ją dzierżył jako prawdziwy bushi, wojownik z krwi, urodzenia i domu, bohater, o którym opowiadało się legendy.
Rodzisz się i umierasz, jak drzewo strzegące honoru.
-Nawet nie myśl o tym, Tensa, nie dołożysz mi się do tej katany, jak mam te osiemset kilkanaście ryou!-zastrzegł od razu z całą stanowczością młody samuraj. Uczono go również, iż wojownikom nie wypada zaciągać długów, ale jeżeli już są czymś zobowiązani wobec drugich, winni wypełnić owe umowy co do joty. Pytanie, jak miałby się wywiązać z czegoś takiego wobec Tensy? Przecież ledwo mu starczało na upranie hachimaki i onigiri, a co dopiero na jakieś podróże. Jak miałby to zwrócić? Grabiąc matkę z ostatnich oszczędności, które musiały jej wystarczać na to, by utrzymała siebie i dwóch synów? Wiele złego można było powiedzieć o samurajach, ale na pewno nie to, by rabowali ubogich i własne rodziny.
-Dobrze wiesz, że nie mam jak tego odpracować, a takich długów nie pozostawia się bez oddania! Tak mnie uczono w domu.-dodał z uśmiechem.

[Tensa]

Trening na ten dzień został zakończony, dwójka rywali, ale co ważniejsze przyjaciół nie miała już przynajmniej jak na razie czego szukać na polu treningowym.
-Czasy się zmieniają i ludzie, ehh, nic nie stoi w miejscu, nie jest takie jak powinno. Trzy lata to wiele czasu, ale czy tak naprawdę jest potrzebny? W ciągu kilku chwil całe życie wywraca się do góry nogami. Oby jak najszybciej wszystko wróciło do normy. Jesteśmy młodzi, a wplątaliśmy się w sprawy z którymi mało kto dałby sobie radę. Shinobi, samuraj, to bez znaczenia. Dostajemy zadanie, albo sami się go łapiemy, a w tym czasie życie się zmienia, wracamy i widzimy ile przegapiliśmy. Jakby czas nas nie dotyczył. Adrenalina, ryzyko, tylko po to, aby... właściwie po co? Dla naszego honoru? Większego dobra? Ty służysz wartościom, ja osadzie... ale co z tego? Jest bezpieczniej, odwalamy brudną robotę, a życie ucieka. Nie chcę za kilka lat obudzić się i widzieć, że pozostawiłam za sobą tylko stos trupów, setki wypełnionych zadań. - westchnęła ciężko, uwalniając z siebie kolejne przewalające się przez nią myśli.
-Rozmawiałam z liderką, współczucie, wyraziła je, może nawet szczere, przynajmniej tak to odebrałam, ale co to zmienia? Straż zawiodła, nikt nic nie wiedział. Najlepszy shinobi, dobrze się maskował? Katsumi nie ma odpowiedniej wiedzy o własnych ludziach, nie kontroluje ich. Silniejsze jednostki robią co chcą pod jej nosem, słabsi muszą dbać sami od siebie... Pewnie gdybym wtedy tam nie wpadła, gdyby nie strażnicy, wszystko by zatuszowali... Nikt by się nie dowiedział, bo po co? - po raz kolejny westchnęła, po części, aby wypuścić z siebie emocje, jednak chciała również chociaż na chwilę do słowa dopuścić Hayamiego.
- Ktoś powiedział mi, że żyjemy w spokojnych czasach. Bitwa pod Atsui, kolejna pod murem, wcale nie jest spokojnie. Może nie wiem wszystkiego, ale łatwo się domyślić co się może się stać, Sogen jest zagrożone... a kiedy dojdzie do bitwy o Kotei dostane rozkaz, ale wiesz co? - spojrzała poważnie na samuraja, to co miała powiedzieć nie było już tylko przemyśleniami czy przekonaniami, to była obietnica składana w jego obecności samej sobie.
- Nawet jeśli nie wierzę w tą osadę, nawet jeśli nie mam zamiaru za nią walczyć to mój dom. Dom Sagi i nie pozwolę żeby ktoś odebrał jedyne miejsce które daje jej bezpieczeństwo. - krótkie wspomnienie o piekle, życiu uwolniło jej myśli tak długo tłumione, te na które nie miała czasu. Wątpliwości które tłamsiła w sobie, najważniejszym było być przy Sadze, wszystkie środki ukierunkować na pomoc w jej powrocie do normalności. Nie było myśli która by tego nie dotyczyła, Teraz miała czas dla siebie. Dla siebie i przyjaciela, w końcu kogo innego niż tego dzielnego samuraja mogła by męczyć swoimi rozważaniami o sensie tego wszystkiego? Wcześniej była jeszcze płomiennowłosa, ale teraz nie miała zamiaru do jej problemów dokładać swoich wątpliwości, te mogły zaczekać, nie były niczym wielkim, są sprawy ważniejsze... priorytety które trzeba obrać.
-Mądrze mówił, ale postaram się Cię nie wymęczyć to tylko kilka rzeczy. - powiedziała wesoło, by zaraz poważniejszym tonem dodać jedno ważne słowo. -Chyba. - w końcu sama nie wiedziała czy coś nie rzuci jej się w oczy. Tak samo jak było z wakizashi dla Sagi, zwykły impuls wystarczył, aby wylądowało przy jej boku. Zakupy dziwna rzecz, większość kobiet znajduje uciechę w zdobywaniu nowych ubrań czy innych świecidełek, a Tensa? Nie to, żeby ich nie lubiła, ale większość zarobionych pieniędzy wydawała na sprzęt, zwykle kierując się listą tego co najbardziej w danej chwili potrzebne, rzadko szalała, chociaż po części spowodowane to było tym, że w większości przypadków to co ważne cenowo pokrywało się z tym co miała w sakwie... chociaż ostatnimi czasy udało jej się odłożyć sporo grosza. Nie zarabiała, ale też nie miała na co wydawać, no i jakoś się tak stało, że koniec końców wraz z Hayamim udała się na większe zakupy.
Dwójka wojowników po drodze zahaczyła o tablicę ogłoszeń, no i niestety tak się dobrali, że oboje musieli skrupulatnie przejrzeć wszystkie ogłoszenia, aby nie przegapić niczego ważnego.
-Koronacja, heh fajnie byłoby tam być. - westchnęła marzycielsko, pozostało sporo czasu, ale obawiała się o Sagę, czy będzie w stanie jechać? Przecież jej nie zostawi. -Historia dzieje się na naszych oczach, może uda nam się przekonać. - zamyśliła się na chwilę. -Co myślisz o turnieju? Pewnie będą tam najlepsi z najlepszych... powinniśmy wziąć udział, sporo się nauczymy. No i korci mnie żeby się sprawdzić... - zrobiła teatralną pauzę. -Gdzieś, gdzie mnie nie zabiją. - dodała z wrednym uśmieszkiem. W końcu w swej podróży dotarli oni do sklepu. Hayami ujrzał piękną katanę, chociaż na samo wspomnienie o dołożeniu zaczął protestować. Białowłosa położyła mu dłoń na ramieniu.
-Żadnego pożyczania, masz rację. - westchnęła. -Mogę tę katanę? - zapytała syna sprzedawcy który najwyraźniej załatwiał coś na zapleczu. Chłopak nieco starszy od nich podał jej miecz wraz z sayą. Białowłosa wysunęła część ostrza i na przedramieniu sprawdziła ostrość. Jasne włoski, ścięte poleciały na ziemię.
-Jak brzytwa. - powiedziała wsuwając miecz z powrotem i uśmiechając się pod nosem obróciła się do Hayamiego wciskając mu ostrze. -Prezentu od przyjaciółki chyba nie odmówisz? - zaśmiała się, gdy odebrał od niej. Wyjęła notes z torby i po chwili wyjęła z niego zapisaną kartkę. -I szesnaście metrów bandaża.- dodała bez wahania. Notes powędrował do torby, a w jej ręce pojawił się mieszek ze skrupulatnie odliczoną kwotą...
Wtem z zaplecza wyłonił się sprzedawca. -Tensa? Twoje zamówienie przyszło niedawno. - powiedział sprzedawca. Tak to prawda, jeszcze na jesień w jej głowie pojawiła się pewna myśl. Umiejętności, siła to dwie rzeczy, jednak co mogło z nimi współgrać? Dopełniać je? Dobre wyposażenie ot co. Pamiętała ten wiosenny dzień tak jakby dział się teraz, przyszła do sklepu w poszukiwaniu czegoś co mogłoby ją zadowolić. Odpowiedniej broni... Długo rozmawiała z handlarzem na ten temat, opisując co ją interesuje, negocjując i próbując przekonać go do do siebie. Zdobyć zaufanie, w końcu interes w który mieli wpaść nie był chyba do końca legalny. Prototyp, wynalazek jakiegoś odległego klanu, skradziony podczas napadu na wóz transportujący całą partię. Pewnie wiele czasu minęło nim dotarł do sklepu, wpadł w ręce handlarza. Podczas tamtej rozmowy opowiedział o nim białowłosej. Już po krótkim wyjaśnieniu czym on jest zaczynała przekonywać mężczyznę, aby jeśli wpadnie mu jeszcze kiedyś w ręce jakiś egzemplarz zostawił go dla niej... dzisiaj nadszedł widocznie ten dzień. Wiedziała, że przepłaca, ryzyko musiało kosztować. Była w stanie poświęcić tak ogromne ilości Ryo na ten jeden przedmiot, zdobyty przypadkiem...
-Nie sądziłam, że się uda. - powiedziała z uśmiechem, dokładając dokładnie tyle na ile umówili się z handlarzem, ten w zamian na ladzie położył parę wysokich skórzanych butów w idealnym stanie.
-Coś jeszcze dla was? - zapytał starszy jegomość. Fiołkowe oczy przeleciały po tym co znajdowało się w sklepie, a jej oczy zatrzymały się na czarno-czerwonej zbroi.
-Ile za to? - zapytała wskazując ową sztukę wzrokiem. Gdy usłyszała cenę jej źrenice rozszerzyły się, była to mała fortuna, ale... ta zbroja była taka piękna, tak wytrzymała, musiała ją mieć.
-Wezmę.
-Nie chcesz przymierzyć? Co prawda ktoś musi Ci pomóc ją założyć...
-Chodź ze mną. - powiedziała ciągnąc Hayamiego na zaplecze, nie ukrywała, że liczy na jego pomoc, w końcu był samurajem, więc chyba znał się na tym. Chwile im zeszło, nie krępowała się, w końcu znała go od zawsze, to tak jakby był jej bratem.
-Idealna. - powiedziała dość niezgrabnie wchodząc z powrotem do sklepu. -Nie wiem jak można w tym chodzić, ale się przyzwyczaję. Do zobaczenia! - rzekła zarzucając na siebie płaszcz i pozostawiając resztę ciężko zarobionych pieniędzy wyszła wraz z samurajem ze sklepu.
-Czas iść do domu. - powiedziała do swego towarzysza i... ruszyli, co prawda niewygoda nieco ją spowalniała, ale w końcu dotrą na miejsce... prawda?

z/t x2

• Buty 1100
• Zbroja 3500
• Bombka świetlna 75
• Notka wybuchowa x2 500
• Pigułka z zakrzepniętą krwią 300
• Bandaż x16 160
• Katana 1400

Posiada gotówka: 7045 Ryō
Koszt zakupu: 7035 Ryo
Pozostała kwota: 10 Ryo

[Hitsukejin Shiga]

Gdyby Shiga znał myśli Chise, zapewnie żałowałby, że ta nie zaczęła drążyć dalej uznając, że każdy może mieć swoje tajemnice. Shiga definitywnie nie chciał mieć więcej tajemnic przed młódką niż aktualnie miał. Jeszcze wyjdzie w jej oczach na jakiegoś podstepnego typa czy osobę podejrzaną której nie można zaufać pod ryzykiem własnego zdrowia i życia. I w sumie, patrząc na to, że ma do czynienia z Jashinistą, byłoby to całkowicie zrozumiałe i akceptowalne z jej strony. W końcu praktycznie wszyscy pobratymcy Szygi to fiksaci skupieni tylko na nadmiernym przelewaniu krwi, bezmyślnym, byle złożyć ofiarę. Mało który z nich widział w tym akcie jakiś większy cel, większą ideę. Niektórzy tylko upiększali ten proces na siłe, co wychodziło sztucznie, gorzej, niż gdyby po prostu kogoś zabili i zmówili formułkę w której przekazują tą śmierć i duszę jej ofiary w łapska lorda Jashina. Przesadny patos u większości ludzi tylko psuł jeszcze bardziej całą ocenę sytuacji i nagle mamy albo barbarzyńców Jashinistów albo fetyszystów Jashinistów. I gdzieś tam w tym całym rozgardiaszu Shiga, który teraz zachowywał się... dziwnie.
-Yup. Mur. Chyba cała ta wzmianka o tym, że szlachetne i szczytne działa na innych. Bo niby siedzisz tam najlepsze lata swojego dość krótkiego życia, codziennie mogąc umrzeć, ale jednak jesteś częścią czegoś większego. Robisz coś więcej, jesteś kolejną linią obrony między potworami, a ludźmi którzy sami by się nie mogli obronić. To jest jakiś powód do dumy, nie powiem, ale osobiście... waham się. Pewnie bycie w klanie i staranie się o bycie numer jeden wojownikiem by przynieść swojemu rodowi chwałe jest prostsze, chyba, że ma się ród bardzo nastawiony na takie rzeczy i tam wyścig szczurów wszechobecny. To rzeczywiście mogłoby być jeszcze trudniejsze na murze. Swoją drogą... - Szy zamyślił się przez chwilę, wpatrując w Chise, w te jej ślepe, śliczne oczka. - Ciekawe jak niebezpieczne naprawdę jest życie na murze. Czy są tacy, którym jest tam łatwiej i tacy, którym jest trudniej. Z tego co wiem każdy kończy na podobnym poziomie chyba, że się bardzo wykazał. Ale to by oznaczało zrownanie kogoś pilnującego szaletu z kimś kto pilnuje jakiejś waznej baszty. To byłoby bardzo głupie i niesprawiedliwe, nie uważasz, Kajin-hime?
Nie, Shiga tym razem nie skakał z tematu na temat. Po prostu drązył ten sam, bo o ile przed chwila powiedzial, ze zastanawia się nad murem, to faktem jest, że system gratyfikacji i wynagrodzenia na murze obecny jest dla Shigi zupełnym kosmosem i bezsensem. Każdemu podług zasług, a nie podług obowiązków. Ale w ten sposób na mur by szli tylko najpewniejsi siebie, a to by się mogło skończyć bardzo ciężkimi brakami kadrowymi w załodze tego przecież turbo-ważnego miejsca świata, które stanowiło tamę przed tsunami dzikusów i potworów.
-W sumie, tak w temacie kupowania... Zauważyłem, że nie posiadasz siedmiu mieczy, tylko pięć. Jedyne wytłumaczenie dla którego ktokolwiek miałby nosić ze sobą aż tyle mieczy jest walka stylem Nanaken no mai. Musze przyznać, że spotkałem bardzo niewielu szermierzy posługujących się tymi umiejętnościami na swej drodze, a podróżowałem sporo. Zgadłem, to ten styl? - Uśmiechnął sie, wiedząc, że dziewczyna tego uśmiechu nie dostrzeże. Trzeba będzie się jakoś odwdzięczyć chyba za okazaną dobroć i to, że dziewczyna naprawdę chciała mu pomagać. W końcu prowadziła go do miejsca, gdzie zrobią z niego wreszcie człowieka.
-Jashiniści. Phew. - Mruknął jedynie. Rzeczywiście nie można powiedzieć by miał... "pozytywne skojarzenia z tymi wyznawcami". Jego wszystkie skojarzenia z braćmi to krew, pożoga i odór śmierci. Oni zapewne, gdyby Chise zawędrowała do świątyni, grupowo próbowali ją zaszlachtować nie dostrzegając w niej wartości, którą dostrzega Shiga. To własnie takich osób nie powinno się mordować, bo są wartościowi. Może sama by chętnie przekonwertowała się na Jashinizm i zabijała w imieniu Lorda Jashina? Cóż za wyśmienity pomysł.
Kiedy Chise mrugnęła do niego, Shiga zalał się rumieńcem i zamilkł ledwo otwierając usta do odpowiedzi na to, by nie chwalił się technikami przedwczesnie, tylko je sobie zachował to będzie miał asa w rękawie.
Wizyta u krawca nie była ani sympatyczna, ani fajna, ani ciekawa. Shiga dał sie mierzyć, przymierzał i czuł się jak jebany debil, małpa w cyrku pijąca krew.
Strój który został mu... przypisany? Składał się z czarnego montsuki i juban, skórzanego ciemnego haorihomo, bordowego date-eri i o śnieżnym haori. Będzie wyglądał w tym zestawieniu jak paw dwadzieścia cztery na siedem popisujący się swoimi piórkami. Cóż za wstyd dla Jashinisty..
Po wyjściu od krawca trafili do miejsca, gdzie znajdowały się sklepy - płatnerskie, kowalskie, szwalnie i tym podobne miejsca gdzie każdy szanujący się wojownik mógł uzyskać i zdobyć to, co sobie wymarzył.
Shiga stosunkowo wiedział, czego potrzebuje. Bez wahania odwiedził sklep płatnerski, wskazał kilka rzeczy, poczekał chwile, zostawiając Chise na zewnątrz i już po kilkunastu minutach jej grzecznego oczekiwania był spowrotem.
-Mam prezenty. - Powiedział przesadnie zadowolony z siebie. Na rękach Chise wylądowały dwa wakizashi zapakowane w papier w pochwach, przewiązane sznurkiem konopnym, mocno i sztywno. Jak prawdziwy prezent. Ale dziewczyna na pewno i zapakowane mogła rozpoznać czym są.
-Dwa Wakizashi, żebyś mogła walczyć jak na prawdziwego wojownika twojego stylu przystało, Hime. A także... - Wydobył zza pleców, do tej pory wciśniętą za pas kimona, maskę. Bardzo wytrzymałą, mocną, piękną.
-Jeśli uda ci się trafić na turniej, to zasłonięcie niewidomych oczu może być bardzo silnym atutem. Podejrzewam, że walka z niewidomą, a z widomą zupełnie się różni i ludzie będą popełniać więcej błędów... - Kucnął przed dziewczyną, równając się z nią wzrostem. Nabrał powietrza w płuca, kilkukrotnie, oddychając głęboko, prawie się hiperwentylując.
-Etto.. Jeszcze mam nadzieje, że ta maska ochroni twoją śliczną buzię przed wszystkim, co mogłoby ci zagrażać. Jesteś naprawdę piękna. - Z licznikiem słów w ręku Shiga wystrzelił z siebie to zdanie i równoważnik zdania z prędkością porównywalną bez oporu do prędkości światła. Aż prawie mu się usta zapaliły od prędkości wystrzeliwanych słów. Speszył się w chuj. PIZDA. Zamknij się. LESZCZ. Cicho. PRZYJEB. Kurwa, proszę! PIZDALESZCZPRZYJEBODZILLA, NA NA NA NA NA. A TERAZ PATRZ JAK OPLUWA TWOJE PREZENTY, DAJE CI PO RYJU I IDZIE W CHUJ. NIKOGO NIE PRZEKUPISZ SWOIMI KRWAWYMI PIENIEDZMI, KULTYSTO. JESTES STWORZONY BY ZABIJAC TAKIE JAK ONA, A NIE JE BRONIC. Źrenice Szygi rozszerzyły się do granic możliwości, puls jak i oddech nagle znów zaczął być nieregularny i przerywany. Shiga poczuł zapach krwi i mógłby przysiąc, że słyszy jej bulgotanie w żyłach mijających go ludzi. Żyletka wisząca na piersi zaczęła parzyć piekielnym ogniem. Miał ochotę rozciąć ręce do kości od nadgarstków do obojczyków i ulżyc w ten sposób swoim żądzom mordu. Miał ochotę kogoś zamordować. Widział teraz wszystko jakby przysłonięte czernią w postaci macek zła i chmura bordowej juchy... Cały świat spowił mrok prócz jednego jasnego punktu który stał przed nim. Chise.
Dłoń wyciągnięta z maską delikatnie dygotała.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=43&t=4560[/ghide]

[Chise]

Kiwała powoli głową, słuchając tego co mówi na jego temat. W większości pokrywało się to z jej wyobrażeniami, a nawet z tym o czym sama myślała przed chwilą, przez co uśmiechnęła się lekko, wzruszając ramionami, myśląc przy tym co odpowiedzieć.
- Wyścig szczurów jest korzystny dla Rodów. Napędza rozwój młodych shinobich.. - stwierdziła, unosząc do góry głowę i dłońmi odgarniając z twarzy pojedyncze kosmyki które wymknęły się z warkocza, po czym sprawdziła wstążkę wiążącą koniec upięcia. Przejechała po delikatnej, jedwabnej ozdobie.
- Nie wiem jak jest na murze - powiedziała zamyślona, skręcając tasiemkę i obracając ją zgrabnie w dłoniach - Mimo iż mieszkam tutaj, nie mam informacji o tym jaka tam jest hierarchia.. Jednak sądzę, że wszędzie są tacy, którym są lepiej i gorzej. Zapewne Uchiha mają łatwiejszą karierę niż inne rody, z wiadomych powodów. Ale jak jest wewnętrznie? Może zadania są przydzielone wedle funkcji - rozluźniła uścisk, pozwalając materiałowi miękko prześlizgnąć się miedzy palcami, ciesząc się tym prostym i przyjemnym uczuciem. Odrzuciła włosy na plecy, przestając się nimi bawić i zwróciła się w stronę Shigi z uśmiechem. Położyła dłonie na dwóch zewnętrznych ostrzach, gładząc je czule po rękojeści i uśmiechając się delikatnie, niemal rozmarzona.
- Prawdziwy mistrz dedukcji z ciebie, co? - mruknęła ostro, w przeciwieństwie do łagodnego wyrazu twarzy - Może po prostu lubię mieć zapas broni przy sobie, hm..? - dodała z cieniem humoru w głosie, przekrzywiając głowę w bok, po chwili jednak westchnęła głośno - Ale tam, masz rację. Trenuje ten styl. Pozostaje pytanie dlaczego więc nie mam pozostałych dwóch, prawda? - uśmiechnęła się krzywo, przymykając powieki i splotła przed sobą złożone dłonie. Szła tak w milczeniu, nie zamierzając się jednak tłumaczyć z pytania, które sama przecież rzuciła. Spochmurniała nieco, przypominając sobie słowa mistrza i nauczyciela, o przygotowaniach i o gotowości. Była przecież już gotowa! Była wyszkolona najlepiej ze wszystkich uczniów, a mimo to nie uznał jej edukacji za ukończonej. Nie chciała oczywiście skończyć trening, ale czuła, że może to robić na poziomie wyższym niż adept, który nosi tylko 5 ostrzy. Ostro strzepnęła rękami, układając je wzdłuż ciała i idąc od razu szybszym krokiem, podirytowana. Machnęła ręką na dalszą rozmowę o Jashiniźmie, uznając ją za bezcelową, skoro Shigowi widocznie ten temat nie pasował, a dalsza cisza była jej na rękę. Na przemian zaciskała i rozluźniała pięści, chcąc w ten sposób nieco rozładować negatywną energię, która się w niej gromadziła, ale to nie bardzo jej pomagało.
Dotarli do dzielnicy sklepowej, ale Chise odeszła ochota na przeglądanie zbroi. Gestem wskazała, by chłopak wszedł do środka bez niej, a ona sama założyła ręce na piersi, czekając na niego. Lekko przytupywała nogą, ale nie zamierzała go poganiać. Odwróciła głowę w jego stronę kiedy wyszedł.
- Nie.. - Chciała już powiedzieć, że nie potrzebuje jego łaski, kiedy przypomniała sobie słowa mistrza. Nie mogła kupić ostrzy.. Ale przyjąć w podarku? Zawahała się. Duma jej nie pozwalała tak łatwo przyjąć czegoś, co wyglądało w jej oczach na łaskę. Jednak bez tego ile mogła czekać na okazję i do tego czasu biegać nieprzygotowana? Przygryzła wargę, niemal do krwi, zostawiając na wargach czerwone odbicia drobnych, ostrych ząbków.
W końcu jednak, dla niej nieskończenie powolnym ruchem, wyciągnęła dłonie i poczuła na nich ciężar mieczy.
Wątpliwości znikły.
Duma dumą, ale były ważniejsze rzeczy od niej, takie jak udowodnienie sobie i innym, że może być kunoichi. Pokazanie tego rodzinie, rodowi, liderce.. Że brak oczu jej nie skreśla. Niecierpliwym gestem rozpakowała oba ostrza i obnażyła, wyciągając z pochwy. Machnęła nimi sprawnie, tylko dla pewności, ale były doskonałe. Dokładnie takie same jak reszta. Szybkim ruchem schowała je za pas, chcąc podziękować chłopakowi, ale ten wyskoczył pierwszy.. Wyciągając drugi prezent. Dziewczyna wyciągnęła ręce, jednak nie po maskę. Chwyciła przedramię chłopaka, by przyciągnąć go do siebie i przytuliła.
Nadal czuć było zapach krwi.
To był krótki uścisk, zaraz odsunęła się gwałtownie, ruchem przedramienia ocierając oczy.
- Dziękuje. Nikt jeszcze.. - zacięła się -..nie uwierzył we mnie tak prosto. Dziękuję za to. Przyjmę tą maskę jako dług, który kiedyś spłacę - ukłoniła się ostro, niemal po samurajsku, biorąc do ręki przedmiot. Przejechała po nim dłonią, wyczuwając jej kształt i ciężar. Roześmiała się nerwowo, wachlując się nią.
- No nie, teraz zrobiło się ckliwie. Co ty ze mną robisz, Shiga!? Chodźmy lepiej, nim się rozpłaczę, co będzie wstydem - powiedziała, próbując rozluźnić atmosferę.

[Hitsukejin Shiga]

Widząc, że dziewczyna zgadza się z każdym jego słowem, poczuł wielkie zaniepokojenie. Balansował na bardzo cienkiej linii, jak cholerny cyrkowiec który z takim śmiesznym długim kijem balansuje to raz w lewo, to za chwile w prawo, stawiając stopę za stopą na bardzo cieniutkiej linie - a to wszystko na bardzo dużutkiej wysokości. Ogólnie ta metafora ma bardzo dużo sensu, jeśli spojrzeć na to trzeźwym okiem. Shiga wiedział prawdopodobnie więcej niż okoliczni ludzie, wiedział prawdopodobnie więcej niż wielu członków rodziny Chise. Jako ktoś, kto podróżował przez prawie osiemdziesiąt lat, czyniąc z Ryuzaku no Taki swój dom do którego zawsze mógł wrocić i w którym zawsze mógł odpalić awaryjne miejsce na modus operandi - zdobycie ofiary zwalając wszystko na napad... posiadał też chcąc nie chcąc bardzo obszerną wiedzę. Wiedział dużo o wojnach, konfliktach, zmianach na kontynencie. Jak każdy staruszek, tylko, że Shiga odkąd osiągnął lat dwadzieścia nie postarzał się ani dnia dalej, pozostając [s]pięknym[/s] młodym przynajmniej na zewnątrz, fizycznie.
-Możliwe, że masz rację, Hime. Ja tylko mówie, jak sądze, że jest. Wiesz, my mnisi dużo musimy się uczyć i posiadać wiedzę. Wielu zakonników zostaje nauczycielami sztuk pięknych i historycznych, bo do wojaczki to nas raczej nikt nie chce. Wielu nawet wyznaje zasade, ze zakonnik na polu bitwy przynosi pecha, bo do Boga bliżej i więcej trupów będzie. Zabobon, oczywiście, ale mający ziarnko prawdy w sobie. Wielu mnichów posiada naprawdę paskudne umiejętności... - Westchnął Shiga i zastanawiał się nad jedną rzeczą. W końcu zaryzykował. - Chciałem uciec od tematu Jashinów, jednak muszę cię przed czymś ostrzec. Większość ich rytuałów oparta jest na krwi. Niejednokrotnie widziałem jakie okropieństwa spotykają tych, których krew posmakował kultysta. Jeśli mogę cię o coś prosić, to nigdy nie dopuszczaj do tego, by ktoś dostał się do twojej krwi, ścieraj ją, tamuj, choćbyś miała przypalić czy osuszyć rane jutsu, jeśli masz szczątki podejrzeń, że twoim przeciwnikiem jest Jashinista - unikaj krwi. To plugawe stworzenia.
DOBRE. NAPRAWDĘ DOBRE. Shiga nie musiał jej tego mówić, podawał jej poufne i cenne dla swojego zakonu informacje w sumie za nic, całkowicie za darmo. Po prostu chciał, by była bezpieczna i nie stało się jej nic z ręki jednego z bardziej narwanych braci. Ciekawe co by taki Akashi z nią zrobił, przecież jeśli by chociaż włos spadł jej z głowy musiałby go zabić, choćby miał osobiście przed lordem jashinem wyrwać łaskę z jego rozczłonkowanego nie-truchła. Po prostu są osoby, które nie powinny odejść z ręki przeklętego, by trafić na krwawy tron lorda Jashina. I tyle, żadnych podtekstów i dodatkowych głupich przemyśleń proszę...
Obserwował kątem oka jej tasiemkę. Bawi się nią. Przesuwa po niej palcami. Dotyka jej dłonią. Ta tasiemka musi pachnąć zarówno jej włosami jak i jej skórą. Zagryzł dolną wargę. Shiga nie znał uczuć pięknych i głębokich, emocjonalnych. Jego emocję były bardzo przyziemne, zwierzęce. Pożądanie, chęć obrony swojego stada, instynkt reprodukcyjny jako taki, rozbudzony przez kobietę w tajemniczym lesie, a także przez Unagi. To były pierwsze silne, wojownicze kobiety które Shiga spotkał. I były to kobiety niesamowicie przy tym pociągające, było coś w ich gracji i finezji ruchów, czego nie było w mężczyznach. Dlatego były bardziej wartościowe.
Kiedy nazwała go mistrzem dedukcji odchrząknął i znów skarcił się w głowie. Za dużo i zbyt dokładnie mówił. Mogłaby go zacząc powoli rozgryzać, że coś nie do końca pasuje w całej układance jaką niewątpliwie był Szyga. Puzzel do puzzelka. Klocek do klocka. Czy wynik układanki tej, która ma głowę nie od parady - choć niewątpliwie piękną i na paradę się nadającą - będzie przerażona gotowym obrazem, budowlą z małych elementów? Jakby zareagowała, gdyby wiedziała, że jest poszukiwanym mordercą, wyznawcą boga krwi i śmierci, który czerpie swoją plugawą moc niesmiertelności z uśmiercania ludzi i skazywania ich dusz na wieczne cierpienia?
-Przepraszam. Nie chciałem wchodzić w ten temat, wiem, że styl walki dla wojownika jest dość intymny. Bo stanowi as w rękawie. Ale nie mogłem się powstrzymać, z ciekawości. Każdy kto władał tym stylem, kogo poznałem, miał wokół siebie roztoczoną aurę wielkośći, Hime. A połączenie twojej osoby w całej istocie z tym stylem... Bardzo interesujące i niecodzienne połączenie. Przepraszam raz jeszcze. Nie powinienem z butami wtrącac się w prywatne zagadnienia... - Mimo jednak ostrych min, dziewczyna wytłumaczyła mu, że miał rację. Shiga rozpoznał jej zgrabne, sprężyste ruchy od razu, tylko ktoś, kto umie z całego ciała uczynić broń tak się poruszał. Żadne ugięcie kolana, zgięcie łokcia czy ruch biodrem nie był zbędny. Dziewczyna poruszała się hipnotyzująco, ale zdradzając przy tym, że jest wojownikiem... krok miała stanowczy i pewny siebie. Cecha tych, co będą wielcy.
Bał się, jak zareaguje na prezent... prezenty, a wewnętrzny głos wcale nie pomagał. Pogarszał tylko wszystko. I CHUJ CI W DUPĘ, STARY. KTOS TUTAJ PO PROSTU MUSI MYSLEC ZA DWOCH. Zobaczysz, ze sie mylisz. Ona jest inna od tych, których zabijamy, zapewniam cię. Zupełnie inna, nie jest taka bezwartościowa i miałka. Jest zupełnie inna.
Kiedy dziewczyna minęła maskę i złapała jego, jego serce zaczęło bić jak dzwon czy bęben bitewny, głośno, z hukiem i siłą. Przełknął głośno ślinę, która teraz przesuwała się po gardle niby kwas.
Szybkim ruchem wsunął rękę za nią i objął ją na wysokości kilkunastu centymetrów nad kością ogonową. Kiedy jednak zakończyła gwałtownie uścisk, Shiga odskoczył, łapiąc się czego popadnie, a padło niechcacy na jej tasiemkę, by się zatrzymać. Ściągnięcie jej cienkiego materiału z włosów nie pomogło w niczym i Shiga z głośnym hukiem wylądował na dupsku, a jego broń odczepiła się z pleców od upadku i upadła na ziemie. Ludzie się na nich spojrzeli, wlepiając wzrok jak w zwierzątka cyrkowe. Widząc jednak, że dziewczyna jest bardziej zadowolona niż zagrożóna, a nawet się kłania, a Shiga wygląda jak przerażony życiem uczniak, zupełnie ich olali w następnej chwili.
- Nie masz u mnie długu, jedynie możesz mi się odwdzięczyć i jeśli Kamisama skieruje twoje stopy po szlaku do Kantai i Hyuo i trafisz na turniej jako uczestniczka.. Mam szczerą nadzieję, że udowodnisz im swoją siłę. Pokażesz na co cię stać. Będę się o to modlił do Pana. - Zaśmiał sie, podnosząc na równe nogi. - Przepraszam za uszkodzenie wstążki. - I bez słowa sprzeciwu rzucił kilka ryou handlarce biżuterią i odkupił podobną ozdobę i oddał Chise. - Niezdara ze mnie, a nie spodziewałem się, że... Tak, idziemy. Pozwolisz? - Wyciągnął do niej dłoń, co zasygnalizował muśnięciem palcy po wierzchu jej kobiecej rączki.
Niech ona prowadzi ku celowi, ale chociaż niech go potrzyma jeszcze chwile za ręke, póki nie nadejdzie paskudny, przeklęty, obrzydliwy czas rozstania. Shiga musiał wyprobowac jeszcze pare rzeczy przez pojawieniem się na turnieju, ale nie zamierzał tego stawiać przed czasem z niewidomą wojowniczką.
-Hime, jeśli mogę spytać. Dlaczego nazwano cię Hime? Jesteś kimś ze szlachty i popełniasz mezalians właśnie zadając się z prostym podróżnym mnichem? Oczywiście podchodze do tego żartobliwie, ale byłoby to zabawne, nie uważasz? I jeśli możesz, mogłabyś powiedzieć coś o sobie? Miło upłynie czas, a chciałbym poznać osobę, która wydaje się być cudownym przypadkiem wojowniczego ducha troche bliżej. Oczywiście pytanie za pytanie, jeśli sobie tego życzysz. - Czy Szyga właśnie w bezpośredni sposób zasugerował, że marzy mu się więcej wiedzieć o pięknej towarzysce tego popołudnia? A z którą to złączył go czysty przypadek? Jeśli takie przypadki są wynikiem interwencji Kamisamy, to chyba trzeba będzie zmienić wyznawanego Boga. Żartuje.
Ona bardzo dobrze wypełnia pustkę. Cóż za olśniewajace stworzonko.
I chaos milknie, gdy ona otwiera swoje różowiutkie usteczka.


Podwójne Z/T

[Dōhito Mitsuko]

W końcu dotarłam do Sogen i pierwsze co zrobiłam to udałam się do sklepu z wyposażeniem. Po tym jak już dorobiłam się niemałej kwoty, przydałoby się zaktualizować swoje osprzętowienie. Przy okazji rozglądałam się po wiosce i próbowałam zdobyć jakieś informacje, ale niestety nic z tego nie wyszło. Jedyne co mogłam spostrzec to to że wiele osób ma czarne oczy i włosy, ale nic mi to nie mówiło. Olałam więc ten temat, tym bardziej że byłam już u celu i przeglądałam oferowane rzeczy. Oprócz podstawowych kunai i shuriken potrzebowałam parę bardziej przyziemnych rzeczy, a także coś w czym mogłabym to przechować. Czeka mnie spory wydatek.

Glina [1000g] - 150 Ryo
Mały zwój - 50Ryo
Torba - 100 Ryo
Shuriken [9] - 90 Ryo
Kunai - 25 Ryo
Rękawiczki z blaszką- 100 Ryo
Płaszcz - 100 Ryo

Posiada gotówka: 1350
Koszt zakupu: 615
Pozostała kwota: 765

z/t

[Saiki]

Saiki zostawił sześciolatkę pod domem swojego starego nauczyciela, Kurou i wybrał się na spacer, w niezbyt określonym kierunku. Po prostu szedł i rozmyślał nad sobą i dniem, który spędził na ratowaniu pupila swojego nauczyciela.
Zachodziły w nim dziwne zmiany. Delikatne, ale na tyle kontrastujące z jego naturą, że przyprawiały chłopaka o ból głowy z nadmiaru myśli i teorii.
Po wykonaniu zadania zaczął odczuwać potrzebę zmiany. Zmiany otoczenia, nastawienia do życia i przede wszystkim - większego nacisku na rozwój swoich umiejętności. Czuł, że musi skończyć z tym swoim ostrożnym i powolnym funkcjonowaniem, a musi wziąć się za siebie.
Dotarł przed sklep, w którym zaopatrywało się prawie całe Sogen - oczywiście jeżeli mówimy o legalnym zaopatrzeniu, bo na pewno dużo interesów rozwijało się poza świadomością władz i prawa.
Chłopak był miłośnikiem walki mieczem, lecz jeszcze nie posiadał żadnej broni. Większość pieniędzy, które udaje mu się zarobić przekazuje swojej Matce, a i tak nie zarabia ogromnych kwot.
Przekroczył próg sklepu i chcąc przywitać się ze sklepikarzem podniósł rękę i przystawił ją do swojego czoła, ale zauważył, że choć sklep jest otwarty, to na pierwszy rzut oka nikogo w nim nie ma.
-Halooo. Jest tu ktoś? - rzucił, spokojnie rozglądając się po sklepie.
Nagle coś upadło na drewnianą podłogę i odgłos zaprowadził wzrok Saikiego na biurko sklepikarza, zza którego po chwili wyłonił się przerażony i zdyszany właściciel sklepu.
-Jestem!... Jestem!... Wybacz... przysnąłem. - zaczął tłumaczyć się zakłopotany sklepikarz przecierając oczy i podnosząc z ziemi przedmiot, który mu wypadł.
Saiki uśmiechnął się delikatnie i kiwnął głową.
-Czego Ci trzeba? - zapytał właściciel, obserwując Saikiego.

-Potrzebuję broni. Nie stać mnie jeszcze, aby pozwolić sobie na zakup katany, więc na początek będzie musiał mi wystarczyć ten wielki kunai, Szefie. - wskazał palcem na wystawę, na której ułożona była wybrana przez niego broń.
-Nie będę owijał w bawełnę i powiem szczerze, że nie jest to najlepszej jakości oręż - ale na pewno Ci się przyda w razie walki... - oznajmił chłopakowi.
-Wiem... Wezmę jedną sztukę. - powiedział Saiki, krocząc w stronę odzieży i innych akcesoriów.
Złapał za kruczoczarny płaszcz i parę czarnych rękawiczek.
-Czuję, że niedługo ruszę w daleką podróż. Dodatkowe ubranie się przyda. - położył dobrane przez siebie przedmioty na blat sprzedającego.
-Interesujące...razem to będzie... 450ryo. - z uśmiechem wypowiedział sklepikarz.
Saiki sięgnął po sakwę z pieniędzmi i po szybkim wyliczeniu, położył pieniądze na blat właściciela sklepu.
-Dziękuję. Do zobaczenia w przyszłości. - oznajmił Saiki i obrócił się na pięcie z zakupionym sprzętem.

Posiada gotówka: 750 ryo
Koszt zakupu: 450 ryo
Pozostała kwota: 300 ryo

Po zakończeniu rozmowy, Saiki wyszedł ze sklepu i udał się na dalszy spacer - bez określonego celu.

[z/t]