Siedziba władzy

[Ame Uchiha]

Tego można się było spodziewać. Doko wysłany do innej prowincji narobił bałaganu i teraz ktoś inny musi to sprzątać. Nawet nie obyło się bez ofiar. Ame nie wiedział jaka kara może go za to spotkać, ale nie chciałby być w jego skórze. Nawet te tortury, które zaserwował mu łysy mogły być bardziej przyjemne od tego co czeka tego Gazo.
- Powodzenia. Przyda Ci się. - starał się powiedzieć to z uśmiechem, ale nie miał serca dla tego typu ludzi. Mimo wszystko wolałby, żeby chłopak wyszedł na prostą, bo jednak są w tej samej sprawie. Po prostu nie wszyscy traktują ją dostatecznie poważnie.
Tymczasem chłopak mógł na spokojnie wrócić do Kotei. Przeszedł przez Sarufutsu, gdzie nikt nie robił mu problemów z racji tego, że strażnicy go pamiętali. Potem droga minęła już bez żadnych interakcji. W samej siedzibie powitała go recepcjonistka, która wtrącała się do rozmowy, gdy dostawał zlecenie. Ame zdał dokumentacje oraz odznakę pokonanego shinobi. Następnie krótko wyjaśnił sytuacje nie pomijając żadnych szczegółów, nawet tych niewygodnych dla Gazo. Czarnowłosy uważał, że po pierwsze powinien za to oberwać, a po drugie ktoś powinien objąć go większym nadzorem, żeby wyprowadzić go na ludzi.
- Dziękuje! - krzyknął optymistycznie odbierając swoje wynagrodzenie.
- Chyba jednak pójdę jeszcze się przebadać, tak na wszelki wypadek. Do widzenia! - odrzekł, gdyż oparzenia na twarzy i dłoniach boleśnie od czasu do czasu dawały o sobie znać.

z/t

[Noguchi Akane]

Młoda kunoichi klanu Uchiha, odświeżona po podróży, najedzona i wreszcie wyspana we własnym łóżku, nie pozwoliła sobie na zbyt wiele relaksu. Choć nadal nie była zadowolona z wydarzeń w Antai, to jednak czuła, iż płonie w niej znowu ogień, pchający ją do działania. Nie można wszystkiego poznać w trakcie pustych treningów albo na obrzeżach bitew. Musiała zyskać praktyczne, polowe doświadczenie - tego nic nie zastąpi. W tym celu musiała jednak wziąć kolejne zlecenie, a te na pewno były dostępne w siedzibie władz klanu, stanowiącej po części w zasadzie urząd pocztowy, skupiony jednak na gromadzeniu informacji o problemach spotykających mieszkańców prowincji. Planowała odpowiedzieć teraz na jedno z takich wezwań i wspomóc zwykłych mieszkańców - dokładnie tak, jak to shinobi powinni robić, przynajmniej ci wierni swojemu klanowi. Zdała zatem u odpowiedniej osoby pisemny raport z wydarzeń w Ozai - utrzymany w podobnym tonie, co wcześniejsze, składane werbalnie relacje, tym razem jednak pozbawiony jakiegokolwiek nacechowania emocjonalnego i skupiający się czysto na faktach - zgodnie z radą urzędniczki w Raigeki. Następnie, zaczęła się rozglądać za osobą odpowiedzialną za przydzielanie shinobi do nowych zleceń, wpływających z całej prowincji.

[Harikotto]

Nohuchi Akane Misja C
1/30 Jako wierna kunoichi klanu Uchiha bywałaś co jakiś czas w siedzibie władz i bez problemu znalazłaś miejsce, gdzie przydzielane są misje dla shinobich. Kogo, czy seinini rodu zapewne zgłaszali się do specjalnych gabinetów, po trudniejsze misje, które często były objęte tajemnicą. Ty jako doko, skierowałaś się jednak do jednego z biurek, za którym siedział urzędnik, płci męskiej w krzaczastych włosach i długimi włosami na brwiach. Zarządał od ciebie okazania odznaki ninja i gdy to zrobiłaś zaczął przeglądać ładnie i równo poukładane na biurku papiery. Pomimo jego pracy i przerzucania wielu kartek, na blacie wciąż panował porządek.
- Doko, której jedynym osiągnięciem jest walka z bandytami na pograniczu... Brzmi, jakby zlecający tę misję lubił później pisać listy kondolencyjne do rodziny... Nie, moja droga, tym razem nie pozwolę na taką brawurę. Jesteś na to zbyt słaba. Udasz się do posterunku granicznego Nigirikobushi przy styku granic z Midori i Shinrin. To spokojna granica, jednak ów posterunek cierpi na braki personelu. Dopóki nie uda nam się zapełnić obsady na stałe, musimy wysyłać tam shinobich jako wsparcie. Udasz się tam i przez tydzień będziesz patrolowała granice. Komendant posterunku, Yashiro, będzie powiadomiony o twoim przybyciu.

[Noguchi Akane]

Akane podniosła brew, słysząc określenie "jesteś za słaba". Potrafiła posługiwać się naprawdę silnymi technikami, do tego była sprawniejsza niż większość doko w klanie, a określano ją mianem "za słabej"? Miała ochotę prychnąć i skomentować to jakoś, jednak przypomniała sobie słowa urzędniczki w Antai, której niechętnie - bardzo niechętnie - musiała przyznać rację. Jako Uchiha powinna była bardziej zdecydowanie przejąć dowodzenie i lepiej przygotować ich do zadania - wtedy może więcej osób by przeżyło. Tymczasem... tymczasem połowicznie zawiodła, może zatem lepiej było wprawić się w prostych patrolach i nauczyć się dowodzić jakąś grupą, nim podejmie się trudniejszych wyzwań. No i popracuje w ten sposób nad własną reputacją w szeregach klanu.

- Nigirikobushi, granica z Midori i Shinrin. Komendant Yashiro. - skinęła głową, zapamiętując informacje podane przez urzędnika. Jednocześnie delikatnie się skrzywiła, gdyż wiedziała, co to oznacza. Lasy. Przeklęte, rozrośnięte chwasty zasłaniające normalny krajobraz. No cóż, trzeba będzie to znieść. - Mam nadzieję, że nie zanudzę się tam na śmierć. Mogłabym poprosić tylko o pokazanie mi dokładnej lokalizacji na mapie? Wolę się upewnić, że myślimy o tym samym miejscu. - odparła, a gdy tylko otrzymała potwierdzenie, gdzie posterunek się znajduje dokładnie, wróciła do domu zabierając dodatkowo suchy prowiant i ubrania na zmianę, po czym ruszyła ku posterunkowi Nigirikobushi.

[Harikotto]

Nohuchi Akane Misja C
3/30 Czułaś się mocno urażona tym, że ktoś śmiał uznać, że twoje umiejętności odpowiadają twojej randze i liczbie wykonanych przez ciebie misji. Zapewne spodziewałaś się, że każdy doskonale przewidzi, za jak silną faktycznie się uważasz, nawet jeśli nie potrafisz udowodnić tego praktycznie żadnymi osiągnięciami. W oczach urzędnika natomiast widziałaś, że twój brak znajomości geografii ojczystego regionu jedynie upewnia go, że jego osąd na twój temat był słuszny.
- Nigirikobushi znajduje się w pobliżu miasteczka Shigawa. O tutaj. - odpowiedział ci mężczyzna po dłuższej chwili ciszy, w trakcie której przerzucał kolejne papiery, aby znaleźć mapę Sogen - Jak widzisz, tak jak mówiłem, blisko styku granic z terenami Senju i Nara.
Mając już wszystkie potrzebne informacje odeszłaś od biurka i po szybkim przygotowaniu się do drogi, wyruszyłaś na misję.

z/t

[Sugiyama Orochi]

Orochi stanął przed budynkiem władzy w Sogen i spojrzał na niego z pewną niechęcią i zrezygnowaniem w oczach. Nie przepadał za całym tym system i biurokracją, monitorowaniem wszystkiego i wszystkich. Kojarzyło mu się to jednoznacznie z ojcem i jego sztywnym podejściem. Nie miał nic przeciwko pomaganiu mieszkańcom prowincji, ale... czemu to musiało być tak sformalizowane? Zdawał sobie jednak sprawę, że na ten moment rzeczywistość przedstawiała się jednoznacznie i jeśli chciał uzyskać jakieś realne wpływy w strukturach, by stamtąd dowiedzieć się czegoś więcej o matce - musiał awansować. A żeby to zrobić, musiał "oficjalnie" pomóc z konkretnymi problemami. Dlatego też przetarł twarz, potrząsnął lekko głową i zmobilizował się, by wejść do środka. Kto wie, może przynajmniej jakaś miła oku osoba będzie za ladą i w ten sposób osłodzi mu to odrobinę dzień?

[Yuki Hoshi]

~ 1/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Wiosna tego roku była piękna. No, jak na Sogen. Było mokro, chłodno, część domów i pól na obrzeżach Kotei była podtopiona z powodu topniejącego śniegu. Jedna ze stajni nawet zapadła się w grząskim gruncie, co było dość typowe dla bagnistych terenów Sogen. Niestety, kilka koni nie uciekło ze stajni i trzeba było ukrócić ich męki, co okolicznym mieszkańcom nie przychodziło łatwo. Ba, nawet pomoc shinobich na niewiele się tu zdała - niestety, w tamtym momencie nie było nikogo z dotonem w okolicy.

Obecnie dni były ciepłe, jak na początek wiosny. Temperatura pozwalała - w ciągu dnia, oczywiście - na pozostawienie okrycia wierzchniego w domu, chociaż poranki i noce były jeszcze dość zimne. Niestety, nadal nie było wystarczająco ciepło, żeby Orochi mógł komfortowo chodzić z odkrytą piersią.

Za to świeciło słońce i to od dobrych kilku dni. Wiało od morza.

Orochi, decydując na pobranie zadanie od władz miejscowych wszedł do budynku, gdzie rezydowała administracja klanu, Kotei i całego Sogen. Liczył na kogoś ładnego za ladą, jednak już od wejścia natknął się na Kogo z klanu Uchiha - Uchiha Kurou. Był to smukły, wysoki mężczyzna w typowym dla wysokiego rangą shinobiego Kotei oraz emblematem klanu na ramieniu. Orochi mógł znać mężczyznę - z najróżniejszych powodów. Być może z powodu jego eksperckiej wiedzy z zakresu genjutsu, być może z powodu jego zaangażowania w politykę klanu. Lub z powodu plotek, które niezmiennie od lat krążyły po okolicy i zahaczały wyraźnie o część klanu, z którym był spokrewniony.

Uchiha Kurou za to znał Orochiego, dlatego na jego widok, kiedy ten przestępował próg budynku, wyraził swoje zdumienie.

- Orochi-kun, a cóż cię tutaj przywiało? - zapytał dobrodusznie, zatrzymując młodzieńca tuż przy drzwiach.

Uchiha Kurou

[Sugiyama Orochi]

Wiosenna pogoda niestety nie pozwalała jeszcze Orochiemu chodzić na swój ulubiony, na wpół-rozchełstany sposób, czując Sogeński wiatr na gołej skórze, a jednocześnie zachowując możliwość pochwalenia się światu wysokiej jakości ubraniem. Teraz pozostało mu tylko to drugie, na szczęście to też było dość przyjemne, a i seria słonecznych dni pozwalała mieć nadzieję na to, iż wkrótce będzie mógł powrócić do swojego preferowanego stroju. Tak czy inaczej, musiał się oderwać od tych rozmyślań i skupić na znalezieniu - o zgrozo - pracy. Przez moment jednak miał wrażenie, że Susanoo wyczuł jego charakter i aktywnie postanowił mu przeszkodzić, stawiając na jego drodze znajomego ojca (choć, trzeba przyznać, o wiele sympatyczniejszego niż starszy Sugiyama). Uchiha Kurou bywał u nich nie raz, najczęściej w jakichś interesach i sprawach klanowych. Kilkukrotnie przekonywał też Orochiego do podjęcia nauki Genjutsu, na co jednak chłopak najczęściej zbywał, nawet jeśli doceniał samą dziedzinę. W końcu pozwalała rozwiązywać konflikty potencjalnie bez rozlewu krwi. Z drugiej strony... bywała tez najokrutniejszą ze wszystkich technik, co wzbudzało w chłopaku mieszane uczucia. Tak czy inaczej, ukłonił się z szacunkiem starszemu od siebie mężczyźnie.

- Ohayoo, Kurou-sama. Wiem, wiem - raczej rzadko bywam w tej okolicy, o ile mnie ojciec wołami nie zaciągnie. - roześmiał się, nieco zakłopotany, automatycznie mierzwiąc sobie nieco włosy. - Trochę się u mnie zmieniło, dowiedziałem się co nieco o... - zawahał się przez moment, czy mówić w czym rzecz, ostatecznie jednak Kurou raczej zawsze traktował go uczciwie. - ...o matce i będę potrzebować nieco własnej gotówki, żeby móc wyruszyć gdzieś dalej i dowiedzieć kim była. Dlatego chciałem zobaczyć, czy może przydam się jakoś klanowi, za co przy okazji by mi parę Ryo skapnęło na sprzęt, bo oczywiście ojciec mi nie pozwoli domowego wyposażenia zabrać. -

[Yuki Hoshi]

~ 3/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

- Można się po twoim ojcu tego spodziewać. Od zawsze był zasadniczym człowiekiem i wierzył w ciężką pracę i zarabianie na samego siebie. Podejmujesz dobrą decyzję - powiedział Kurou, przez chwilę patrzył na młodzieńca, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. Zajęło mu to kilka chwil, po czym jednak zdecydował. - Miałem sobie znaleźć jakiegoś Doko, ale skoro tutaj już jesteś, to może zechciałbyś pomóc mi na misji? Wybieram się do Sarufutsu, miasteczka na wschodzie, może już tam byłeś. Rodzina Takeda zgłosiła, że ktoś grozi ich dziedzicowi. Przydałby mi się ktoś do pomocy w śledztwie i ochronie młodzieńca. Przy okazji trochę cię nauczę o genjutsu, bo nie będziesz miał wyjścia, tylko mnie słuchać.

Kurou był trochę znany z tego, że raczej lubił szkolić młodych shinobich oraz kunoichi, szczególnie tych z jego klanu. Oczywiście, skupiony był swego czasu bardziej na własnej rodzinie, ale odkąd stracił córkę oraz bratanicę i bratanka (którzy byliby teraz około wieku Orochiego), skupiał się mocno nad resztą młodych dorosłych z klanu.

Niemniej Orochi w tym momencie miał szansę na podjęcie pracy ze znajomym ojca, bądź mógł wejść do Siedziby Władzy, głębiej, żeby zobaczyć, co takiego mieliby dla niego urzędnicy klanu Uchiha. Zapewne byłoby to coś łatwiejszego, pod względem rangi. Nie wysyłają Kogo na proste misje D czy C. Z drugiej strony, ród Takeda był raczej ważnym i bogatym klanem, przez co mogli zapłacić dużo więcej, przez co ranga misji została podniesiona. Młody Sugiyama musiał zdecydować, co powinen zrobić.

Uchiha Kurou

[Sugiyama Orochi]

Kurou go zaskoczył - Orochi nie spodziewał się, że ten od razu zaproponuje mu jakąś pracę. Jeśli miał wybierać, to w sumie wolał chyba spędzić czas z doświadczonym Kogo, choć nie miał zielonego pojęcia, jak poradzi sobie przy jakimś śledztwie. Do tej pory co najwyżej śledził chmury na niebie. Albo jakieś koty okoliczne bądź psy, aby oddać je właścicielom. A teraz miałby obracać się wśród wyższych sfer... oczywiście, sam z nich pochodził, więc to samo w sobie nie stanowiło problemu, ale z drugiej strony - nie chciał zawieść oczekiwań w nim pokładanych. Po krótkim namyśle uznał jednak, że przynajmniej pozwiedza trochę rodzimą prowincję, a jeśli komuś przy tym pomoże i dowie się co nieco o genjutsu, którego naukę mimo wszystko rozważał - to czemu nie.

- Sarufutsu kojarzę, ojciec ma sporo map u siebie. Zresztą chyba jedną od was dostał. A co do oferty... w zasadzie - chętnie pomogę, jeśli tylko moje umiejętności będą odpowiednie. Cośtam już umiem, chociaż nie wiem czy cokolwiek z genjutsu załapię, bo to jednak trudna rzecz. Ale na pewno się postaram, także... dziękuję za zaufanie. Kiedy chcecie ruszać? I czy powinienem wydębić od ojca jakiś łuk, żeby podarować Takedom w geście dobrej woli? - odparł, mając nadzieję, że ostatni, dość słaby dowcip nie załamie Kurou i nie zmieni jego decyzji.

[Yuki Hoshi]

~ 5.1/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Spojrzenie Kurou w czasie rozmowy było naturalne - patrzył na swojego rozmówcę, ale nie przyglądał się mu jakoś szczególnie, poza momentem, kiedy oceniał, czy Orochi nadaje się na misję z nim, a potem - w tym momencie, kiedy patrzył na młodszego shinobiego jakby próbował… no i do niego dotarło. Mężczyzna zamknął oczy, potrząsnął głową delikatnie, potem je otworzył. Jakby niedowierzał w to, co słyszy. Lekki uśmiech jednak zagrał na jego wargach i nie odrzucił Orochiego z misji.

- Taak... Widzimy się za godzinę przy południowo-wschodnim wyjściu z Kotei. Przygotuj się, możemy nie wrócić tutaj przez jakiś czas. Weź ekwipunek i zostaw ojcu chociaż wiadomość, że wybywasz. Powinen być z ciebie dumny, że łapiesz się za coś poważnego. Powiadomię administrację, że się ze mną wybierasz i przygotuję jeszcze kilka rzeczy przed wyruszeniem.

Mężczyzna odwrócił się, żeby wrócić do Siedziby Władzy, zadowolony, że znalazł już sobie kogoś do pomocy. Kiedy już miał zostawić Orochiego, żeby ten się przygotował, rzucił jeszcze na odchodne.

- Pamiętaj tylko o tym łuku.
Z/T

Uchiha Kurou

[Azuma]

Poprzedni wątek: Wioska Shikumura [LOKACJA EVENTOWA STRONA UCHIHA]

Nie był wytrawnym jeźdźcem, ale okoliczności mu dopisywały. Jego wierzchowiec był wypoczęty i choć nie był duży, to nie można było odmówić mu wytrzymałości. On sam również nie stanowił wielkiego ciężaru i będąc mocno wtulony w grzywę kuca, galopował pokonując kolejne staje. Księżyc pomału zmieniał się miejscami ze słońcem, co było szerzej odnotowane przez Azume w trakcie krótkich popasów. Jednak dopiero gdy nastał dzień, a on był już od dawna na głównym trakcie, dopiero wtedy poczuł się trochę spokojniejszy. Stało się to w chwili gdy dostrzegł pierwszych ludzi, handlarzy i rzemieślników ciągnących do Kotei ze swoimi towarami.
- Jakby nic się nie wydarzyło - przemknęło mu przez myśl, ale zaraz poczuł nieprzyjemne uczucie w piersi, uświadamiając sobie że wcale tak nie było. Był naocznym świadkiem tego jakie ponieśli straty.
Kilka godzin później dotarł do bram osady. Nie dostrzegł większych zmian, ani w zachowaniu przybywających, ani w zachowaniu strażników choć Ci - jak odniósł wtedy wrażenie - może było bardziej skrupulatni. Albo mieli gorszy dzień.
Kuca pozbył się zaraz po przekroczeniu bram - najpierw go przywiązał a potem przekazał w ręce właściciela jednej z tutejszych stajni. Nie zamierzał na wierzchowcu przemykać przez ulicę - z uwagi na poranny rozgardiasz, znacznie szybciej i wygodnie mógł pokonać te odległości pieszo. Oczywiście wykorzystując drobne sztuczki będące w zanadrzu ninja. Chwilę później biegliśmy stukot jego butów, odbijał się od dachów tutejszych zabudowań.

Stanął na korytarzu, który kończył się na drzwiach i dwóch, stróżujących ninja. Był już tutaj. Rok temu. Tamten dzień był wyjątkowy. Usłyszeć pochlebne słowa z ust lidera klanu nie było czymś powszechnym, a uzyskanie dodatkowo awansu, było szczytem wyobrażeń młodzieńca stawiającego dopiero pierwsze kroki w świecie ninja. Dzisiejsza wizyta miała mieć zgoła inny charakter.
- Uchiha Azuma, proszę o zapowiedzenie i spotkanie z Shirei-kanem. Przybyłem właśnie z Shikumury... Mam ważne informację do przekazania - wyraźnie zakomunikował strażnikom.
Miał czas przemyśleć co powie, gdy przybędzie na miejsce. Dobrze pamiętał, że miał nie niepokoić Shirei-kana w sprawach nieistotnych. To co miał jednak do przekazania, z pewnością takie nie było.

[Uchiha Katsumi]

Nic się nie zmieniło. Całe to miasto wydawało się dokładnie takie samo jak rok temu. Jak wtedy, kiedy serce napełnione było nadzieją i dumą, kiedy wszystko wydawało się ładniejsze, przyjemniejsze. Kiedy człowiek chciał przynależeć do grupy, do rodziny, być z niej dumny i z honorem nosić jej symbol na piersi. Jak bardzo człowiek może się zmienić przez jeden rok? I jak bardzo może zmienić się drugi, który miał całej tej rodzinie wytaczać kurs, uczyć ją, jak żyć, pilnować i chronić od złego. Wydarzenia na Murze pokazały, że nie wszystkie decyzje są dobre i że nawet ci, których tak bardzo ceniliśmy, musieli się mylić.
Azuma został przepuszczony bez żadnych szmerów, szeptów, powiedzenia, że liderka teraz nie może - bo jest zajęta. Nie było czekania. Strażnik od razu kiwnął głową, zapukał do drzwi i otworzył je, obwieszczając raz jeszcze, kto przybył i dlaczego. Twój własny, prywatny herold chociaż na jedną chwilę. Drzwi przed tobą zostały otworzone i gestem strażnik zaprosił cię do środka.
Zaś w środku? Wszystko bez zmian. Potencjalnie. Kolejna rzecz po staremu. Te same szafki, może tylko inne zwoje powsuwane w półki. Może trochę inny wystrój biurka - ale pamiętasz jeszcze, co tam było? Feniks. Ta niby zwykła figurka podpierająca róg mapy. Niby prosta rzecz, a praktyczna i przydatna. I teraz też tam stał. Na samym środku biurka. Trzymany między długimi palcami pięknej kobiety, która spoglądała na niego tak, jakby miała nadzieję, że odleci z tej podstawki - i zabierze ją razem ze sobą. A przynajmniej tak się mogło wydawać. Może to tylko gra świateł, które padały na jej plecy z okna za nią? Smugi słońca, które nawet bezpośrednio nie świeciło w szybę. Lekki wiatr i jego bryza muskała jej włosy, a wszystko snuło się wokół jednego, prostego słowa.
Porażka.
Rudowłosa piękność podniosła swoją głowę i uśmiechnęła się w twoim kierunku. Był to uśmiech miły, a jednak... coś było nie tak. Z nią? Z tobą? Z tym miejscem? Czy może zwątpieniem w to, co widziałeś i czego doświadczyłeś?
- Dzień dobry, Azuma. Usiądź. - Wskazała ci wolne krzesło. Oczywiście kurtuazji musiało stać się zadość - kobieta wstała po twoim wejściu i wykonała połowiczny ukłon, nim sama usiadła. Jako gospodarz. - Cieszę się, że jesteś cały i zdrowy. - Szczere? Powiedziane od czapy? Ciężko było powiedzieć. Ona cała mogła się przecież wydawać teraz całkowicie nieszczera.

[Azuma]

Tym razem nikt nie kwestionował jego przybycia. Strażnik bez szemrania przyjął informacje, a następnie zapukał do gabinetu. Uprzedził o przybyciu młodzieńca. Wyczekiwania na udzielenie audiencji nie można było nawet nazwać chwilą, bo ze środka padła od razu decyzja o wpuszczeniu interesanta do środka. Nie zwlekając, młody Uchiha niemym skinieniem podziękował stróżującym i wkroczył do gabinetu.
Azuma mniej więcej pamiętał jak wnętrze gabinetu lidera klanu wyglądało, choć z wskazaniem szczegółów miałby pewnie jakieś problemy. Najważniejsze jednak znajdowało się w środku i właśnie na niego spoglądało. Katsumi-dono jak zwykle prezentowała się wyjątkowo korzystnie. Szybkie spojrzenie nie pozwoliło na jej twarzy dostrzec cienia grymasu niezadowolenia lub zmartwienia. Kobieta wydawała się pogodna i ponownie, przyjaźnie do niego usposobiona. Młodzieniec przy tym dobrze pamiętał ostatnią lekcję udzieloną przez Shirei-kana, dlatego zaraz po wkroczeniu do gabinetu ukłonił się, a do wyprostowanej sylwetki powrócił dopiero gdy Katsumi odwzajemniła grzeczność pozwalając mu następnie usiąść. Gdy tylko sama to zrobiła, uczynił podobnie.
- Dziękuję i przepraszam za to niespodziewane… wtargnięcie - użyte słowo było z pewnością przesadzone, ale wewnętrznie czuł że ktoś o takiej pozycji jak Shirei-kan, nie ma chwili wytchnienia i każda minuta w jego gabinecie, warta jest dużych pieniędzy. - ...jednak nie zapomniałem słów jakie padły w gabinecie i przychodzę z ważnymi informacji
W trakcie drogi powrotnej do Kotei, miał wystarczająco dużo czasu na zastanowienie się od czego powinien zacząć. Wydawało mu się, że Katsumi o większości spraw będzie wiedziała, ale nie miał też bezgranicznej pewności. Cześć informacji wciąż mogła się dla Katsumi kryć pod płaszczem niewiedzy i to przykrej.
- Własnie wróciłem z Shikimury. Byłem członkiem jednej z grup dywersyjnych.. Naszym zadaniem było wprowadzenie zamętu w okolicach magazynów i tym samym kupienie czasu pozostałym grupom. Udało się… to… - nie było łatwo znaleźć odpowiednich słów na to, żeby w właściwy sposób opisać to co się wydarzyło, jednocześnie powstrzymując sie przed tym, by zrobić to z całą gamą towarzyszących temu uczuć. Starał się jednak, by to wszystko nie brzmiało jak wylewanie żalów wyrostka, który dopiero wkroczył w dorosły świat, stąd po prostu zagryzł zęby pozwalając by ta gula w gardle zelżała.
- Okupiliśmy to ciężkimi stratami. Eksplozja była na tyle potężna, że zwróciliśmy uwagę wszystkich. Niemal od razu zostaliśmy zaatakowani przez Shinsengumi. Towarzyszący nam samuraj błyskawicznie się ulotnił… pewnie zginął… kolejny Satsu Kakuzu spłonął na naszych oczach… po krótkiej, nierównej potyczce śmierć poniósł również Ame Uchiha i Tamaki z rodu Hyuga Z naszej drużyny przeżyłem tylko ja i Uchiha Shiro, szpieg działający w szeregach Shinsengumi - mocno zacisnął dłonie na kolanach, raz jeszcze wspominając to wszystko co się wtedy stało. Ucieczka Ao, śmierć Satsu, nierówna walka, poświęcenie i zmartwychwstanie tego diabła, który w jakiś niezrozumiały sposób nie spłonął razem z Tamaki.
- Ja i Shiro się wycofaliśmy do obozu. Tam czekaliśmy na pozostałe grupy. Po kilku godzinach wrócili… w pośpiechu, rozbici, nic nie wiedząc o głównym celu tej ekspedycji - podsumował. Uniósł przy tym głowę, bo opowiadając te wspomnienia, znacznie łatwiej było mu to robić, wczesniej zawieszając spojrzenie na jednym punkcie. Widział jak Katsumi go obserwuje, jak jej palce bawią się na niedużej, złotej figurce feniksa. Czekał.

[Uchiha Katsumi]

Kim jest właściwie lider? Figurą na planszy szachowej? Królem - ponieważ musisz go bronić i dopasować do niego wszystkie swoje ruchy? Słowem sprawczym, która przecież chce poprowadzić swoją stronę do zwycięstwa? Czy może tylko figurą, która jest bezmocna i tak bardzo uzależniona od innych, że niczego sama nie dokona? Dla jednym lider był właśnie tym - tytułem, nic nie znaczącą figuratywną, która siedzi i podpisuje papierki. Dla innych był powodem do szacunku z tego samego tytułu. Przecież żeby się wspiąć tak wysoko to trzeba coś potrafić, trzeba coś osiągnąć. Dla jeszcze innych był powodem uwielbienia i wiary w to, że to właśnie ta osoba jest drogą do poprawy sytuacji klanu. Wierzeń było wiele, a formalności różniły się od tego, czyje nazwisko i imię figurowało za magicznym słowem "lider". I nie ważne, jak sobie wyobrażałeś to stanowisko, czy wiedziałeś, jak bardzo ciężkie jest brzemię dźwigania dobra klanu na swoich barkach, koniec końców wychodziło na to samo - że chociaż liderom było ciężko, to chyba nie było w tym świecie brzemienia cięższego od tego, które nosili Uchiha. I które nosiła Uchiha Katsumi. Wyglądająca teraz całkowicie spokojnie i swobodnie. Właściwie to w przeciwieństwie do niektórych ninja nie zadzierała wysoko głowy, zawsze wydawała się taka do ludzi, dla ludzi. Nawet jeśli posiadała swój honor i swoją dumę z bycia, kim była. Przecież jako liderka musiała reprezentować swój klan i dawać przykład.
Pamiętała czy też nie pamiętała, co ostatnio powiedziała Azumie? Przez ten pokój przewijało się sporo osób. A jednak były takie, które zapamiętywało się od razu - jak właśnie ten bardzo, bardzo młody shinobi. Zbyt młody. Zdecydowanie zbyt młody na to, żeby już poruszać się po świecie ninja. Ale oto jest - meldujący o tych okropnych wydarzeniach, w których wziął udział i które, a o czym liderka nie wiedziała, pozostawiły trwałą bruzdę w jego wnętrzu, popychając w przód nienaturalnym torem jego oczy do rozwoju. Przeklęte oczy.
- Wiadomości z Shikimury stoją priorytetem ponad innymi sprawami na ten moment. To nie wtargnięcie, to obowiązek ninja. Świadomość tego, że należy prioretetyzować sprawy. - Pochwała? W sumie tak. Co innego przychodzić z meldunkiem na gwałt o ostatnio pokonanych bandytach, takich spraw było bez liku. A co innego przynosić wieści z tak ważnej operacji.
Oczy liderki skierowane były na Azumę. Słuchała go - nie ma wątpliwości. Ale po ostatnich wypowiedzianych słowach jej palce gładzące przepięknego feniksa zatrzymały się. Ciekawe, czy miała cokolwiek do powiedzenia na temat tego, że Azuma tam poszedł? Coś w stylu mądrego "ależ unikaj tak strasznych wydarzeń!". Jeśli tak, to milczała. Chyba to i lepiej. Przecież nikt nie chce słyszeć, że jest dzieckiem, kiedy przeżył coś takiego.
- Czy ktoś z Uchiha przeżył? Z pozostałych grup? Jakie wieści przynieśli? Uchiha Kyou żyje?