Wioska Rusutsu 留寿都村

[Atasuke]

Atasuke widząc twarz dziewczyny, poczuł przyjemne ciepło rozchodzące się w okolicach brzucha, a na jego twarzy również pojawił się uśmiech. Może trochę za szeroki nawet, biorąc pod uwagę całą sytuację. Chłopak jednak się tym nie przejmował i słuchał Misae, kiedy ruszyli w stronę świątyni. Kagawa nie był zachwycony, słysząc że tym razem jego obowiązki będą polegać głównie na machaniu miotłą. Miał jednak nadzieję, że spędzi trochę więcej czasu w towarzystwie kapłanki, która jak na razie zawsze była dla niego bardzo uprzejma i miła.
Shinobi zatrzymał się na słowa kapłanki, jednocześnie przyglądając się czerwonej bramie. Nie widział takich wiele w swoim życiu, więc chłonął wszystkie szczegóły, by później spróbować odzwierciedlić ten widok w swoich obrazach. Jednocześnie przysłuchiwał się informacjom, które przekazywała mu Misae na temat urzędującego tu bóstwa i panujących zwyczajach. Kiedy wspomniała o jedzeniu na drogę, chłopak uświadomił sobie, że o tym nie pomyślał i był to całkiem dobry pomysł. Zanotował sobie w głowie, by w drodze powrotnej zahaczyć o jadłodajnię. Teraz jednak przeszedł przez bramę i ruszył ponownie za kapłanką.
Kiedy znaleźli się w pawilonie, przy którym przeprowadzano rytuał oczyszczenia, Atasuke powtórzył dokładnie wszystkie ruchy, starając się nie pomylić. Nie robił tego za często, ale miał nadzieję, że nawet jeśli się pomyli, to będzie się liczyć, iż miał naprawdę dobre chęci i zero złośliwości. Po tym kontynuował swoją wycieczkę po świątyni, odwiedzając staw oraz ścianę życzeń. Szybko ruszył dalej, znajdując się w końcu przed drzwiami do składzika. Chłopak rozglądnął się, przeglądając dostępne narzędzia i w końcu obrócił się do Misae.
-Zapewne nie będzie to jedyne zadanie i też pewnie coś pominąłem, rozważając nad tym co mam do zrobienia, ale zacząłbym od zamiecenia podłóg, a potem ich dokładnego umycia - odpowiedział na pytanie, biorąc do ręki miotły oraz wiadro z odpowiednimi środkami do mycia. - Coś jeszcze będziemy potrzebować do tego zadania?
Jeśli wszystko było już gotowe, Atasuke miał zamiar ruszyć w stronę głównego placu i zacząć od podłóg samej świątyni, a potem okolicznych terenów. Najpierw oczywiście jednak udał się z Misae na ostatnią tradycję, którą miała zamiar mu pokazać.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 7/15
,,Przed obliczem Ebisu" W czasie ablucji, Misae uważnie przyglądała się ruchom chłopaka. Gdy ten pomylił się, ale nieznacznie, to dziewczyna z uśmiechem na twarzy słownie go poinstruowała. Tak jak tego chciał, nie doszło do żadnych uszczypliwości. Wszystko odbywało się w przyjaznej atmosferze, pomimo panujących surowych zasad. Tak jak wspominała kapłanka, rygor był potrzebny na wypadek inspekcji ze strony starszyzny wioski. Gdy ta nie przeszkadzała im w zleceniu, tak panujące zasady mogły się lekko poluźnić, lecz tylko w przypadkach trywialnych. Pomyłka przy oczyszczaniu, była jedną z nich, w przeciwieństwie do siedzenia na schodach.
Wycieczka trwała w najlepsze, aż do dotarciu do składziku. Tutaj zaczęło się prawdziwe zlecenie, iż pojawiły się pierwsze decyzje podejmowane przez shinobiego. Po przemyśleniu kolejności w jakiej będą sprzątać, padło najpierw na zamiatanie. Dziewczyna w odpowiedzi skinęła głową, biorąc jedną z drewnianych szczot oraz szmatę, której później użyje do mycia podłóg - Najpierw zabierzmy te dwie rzeczy, później Ci wyjaśnię kilka spraw. Gdyż do posągów używamy innych środków - wyjaśniła pokrótce, zbierając się w kierunku świątyni. Tam czekał ich ostatni krok, jakim była modlitwa. Oczyszczeni, stanęli przed wielkimi, zasuwanymi drzwiami, które w tym momencie były otwarte. Na środku, lecz bardziej z tyłu umiejscowiono kamienną figurę Ebisu. Uśmiechnięty bożek pod jedną ręką miał dużą rybę, zaś drugą trzymał w górze. Przed drzwiami podwieszony został dzwon z przyczepionymi do niego kolorowymi szarfami, który również był używany do obrzędu, jak? Zaraz wyjaśnię, jednakże za nim do tego przejdę, dodam, iż poza posagiem w pomieszczeniu znajdowały się dwa okna - jedno wychodzące na prawą stronę, zaś drugie na lewą. Pod solidnym dachem zawieszone były lampy, zaś na ziemi ustawiono kilka świec. Dodatkowym, a zarazem ostatnim elementem był stojący pomarańczowo-żółty parawan z motywem gałęzi wiśni.
- No to zaczynamy - powiedziała kapłanka, która po zdjęciu butów, podeszła do szarf i zadzwoniła. Głośny dźwięk rozszedł się po terenie świątyni. Dla nieprzygotowanych było to raczej drastyczne doświadczenie, ze względu na głośne dzwonienie. Tachibana przyzwyczajona do tego, wrzuciła pięć ryo do stojącej na wejściu skrzyni, a następnie ukłoniła się dwa razy i tyle samo zadzwoniła w dzwon. Kolejnym krokiem było klaskanie dłońmi, w liczbie takiej samej jak skłonienia w kierunku Ebisu. Pozostało tylko złożyć dłonie do modlitwy i po kilku sekundach cichego wypowiadania życzeń, zakończyła proces ostatnim skłonieniem.
- Teraz Twoja kolei - rzuciła na koniec, spoglądając na kompana, czy w trakcie nie wykorkował - Raz skończysz, zajmiemy się zamiataniem, a później czyszczeniem podłóg. Jednocześnie, zauważyłam, że się wcześniej pomyliłam - zrobiła przerwę, by wziąć oddech i zabrała się do wyjaśnień - Widzisz, wcześniej powiedziałam, że przyjdziemy do świątyni, lecz jest to kaplica. Trochę o gabarytach świątyni, lecz wciąż... Gome - przeprosiła smutnym głosem, zupełnie jakby błąd popełniony był znacznie poważniejszy, niż był w rzeczywistości - Bogowie tacy jak Ebisu zawsze mają kaplice, powinnam do wyprostować szybciej - dokończyła, kłoniąc się w stronę shinobiego. Raz jak jej wybaczy, będą mogli kontynuować, lecz za nim to się stało Misae, cały czas tkwiła w swojej pozycji.

Głos - Tachibana Misae

[Atasuke]

W końcu znaleźli się z powrotem przed świątynia, a dokładniej to przed kaplicą, o czym jednak Atasuke dowiedział się dopiero chwilę poźniej. Najpierw chłopak przyglądał się dokładnie całemu rytuałowi, by tym razem niczego nie pominąć. Pomimo usilnych starań, nie udało mu się jednak wykonać obrządku ablucji całkowicie poprawnie. Zasmucił go ten fakt oraz to, że Misae musiała go poprawiać. Teraz miał więc zamiar wykonać rytuał idealnie.
Kapłanka zakończyła swoje modły i tłumaczyła jeszcze ostatnie rzeczy chłopakowi. - Dziękuję za sprostowanie i wybaczam Misae-san. Nie chciałbym się wygłupić przed starszyzną lub inną poważaną osobą z wioski, gadając taką głupotę. - Ton głosu chłopaka był szczery i poważny, a lekki uśmiech niewymuszony. Teraz przyszła kolej na niego. Ściągnął obuwie, tak jak zrobiła to chwilę wcześniej Misae, i podszedł do szarf. Obejrzał je dokładnie, po czym lekkim, ale zdecydowanym ruchem, pociągnął za nie, by wydobyć ponownie dźwięk dzwonu. Następnie wyciągnął banknot o tym samym nominale co ten należący do Misae i umieścił go w skrzyni na datki. Po tym wykonał dwa ukłony o odpowiedniej głębokości i kolejne dwa uderzenia w dzwon. Następne były klaśnięcia i modlitwa. Atasuke poprosił Ebisu o pomyślność i dobrobyt dla całej wioski, po czym ukłonił się po raz ostatni.
Kiedy rytuał został zakończony, chłopak zabrał się w końcu za wykonanie powierzonego mu zadania. W końcu przyszedł tu, by pomóc kapłankom, a w tej chwili pomoc ta polegała na sprzątaniu. Wziął więc miotłę i zaczął zamiatać podłogę kaplicy. Wcześniej oczywiście zerknął na Misae, czy ta nie miała jeszcze jakiś zastrzeżeń lub innych wskazówek, które wpłynęłyby na kolejność podejmowanych czynności. Może posągi wymagały czyszczenia jako pierwsze? Z jednej strony nie chciał zrobić czegoś niepożądanego, z drugiej jednak chciał już zacząć pracować.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 9/15
,,Przed obliczem Ebisu" Po odprawionej modlitwie, która obyła się bez pomyłek, mogli przejść do sprzątania. Dziewczyna chwyciła za miotłę i w momencie, gdy już miała zbierać się do roboty, zobaczyła w jaki sposób Atasuke na nią zerka. Zupełnie, jakby ten pytał ją, czy na pewno dobrze wykonuje swoją pracę. Zaskoczona młódka, roześmiała się, by za chwilę sama zabrać się do pracy. W czasie sprzątania, zagadnęła chłopaka, co by nieco dodać mu pewności siebie - Kagawa-san, na Twoim miejscu, także zaczęłabym od chwycenia za miotłę. Nic a nic Ci nie umknęło - puściła mu oczko na koniec, po czym zostawiła kaplicę pod jego pieczę. Sama po zmieceniu małego kwadratu, ubrała swoje buty i przeszła na białą posadzkę. To właśnie nią się zajęła, gdy ten mógł w spokoju pozmiatać podłogę przed, a także w budynku.
Zadanie, jak zadanie, czasochłonne i wymagające sporej ilości czasu. Każdy kąt miał pozostać czyściutki, dlatego nawet jeśli białowłosy skończył, ta odstawiła narzędzie, by zerknąć, czy aby coś mu nie umknęło. Oczywiście przed wejściem do środka ściągnęła obuwie, przeszła się i wskazała miejsca za parawanem, co więcej nawet go przestawiła, aby było mu wygodniej. Po tym jak się uwinął, poprosiła o pomoc w dostawieniu z powrotem przedmiotu i wyszła na zewnątrz, pytając go czy pomoże jej z liśćmi, które obficie opadły z powodu panującej jesieni.
Dopiero po zrobieniu tego mogli zająć się myciem, lecz skąd wziąć wodę? Tu z odpowiedzią przyszła Tachibana, która jednego miejsca nie pokazała chłopakowi - Pamiętasz jak poszliśmy do składziku? Nieco dalej znajduje się studnia - wskazała mu kierunek, w którym się znajdowała - Pójdę z Tobą, lecz od schowka musisz iść sam, zaledwie siedem kroków dalej znajdziesz małą kamienną zabudowę - raz wypowiedziawszy te słowa żwawo poszła do miejsca, o którym wcześniej powiedziała, lecz tak jak zaznaczyła wcześniej, raz docierając pod drzwi małego budynku, zostawiła go samemu sobie. Sama weszła do środka, szukając jakiejś potrzebnej rzeczy. W tym czasie mógł udać się w wyznaczonym kierunku, gdzie faktycznie znajdowało się miejsce, o którym mówiła. Jednakże był mały problem, otwór prowadzący w dół był dość głęboki. Za pomocą rąk nie sięgnie dołu, a liny w pobliżu studni nie znalazł. To co teraz, nurkujemy?

Głos - Tachibana Misae

[Atasuke]

Chłopak był zadowolony z siebie, dzięki prawidłowo odprawionej modlitwie. Po potwierdzeniu przez Misae, że już przy samym sprzątaniu nie ma żadnego konkretnego rytuału lub określonej kolejności, zabrał się do właściwego sprzątania. Machanie miotłą było monotonne, ale Atasuke nie miał zamiaru się przez to obijać czy robić to na pół gwizdka. Zajęło mu to trochę czasu. Nawet Misae weszła na chwilę, by pomóc mu z oczyszczeniem okolicy parawanu. W końcu jednak pomieszczenie zostało wyczyszczone, a dokładniej jego podłoga na razie. Już miał zamiar zabierać się za inne rzeczy w samej kapliczce, kiedy kapłanka poprosiła o pomoc z liśćmi na przedpolu kapliczki.
Atasuke ubrał buty po opuszczeniu budynku i znalazł się na zewnątrz. Zabrał się za ponowne machanie miotłą, żeby odgarnąć wszystkie liście i usunąć je z całego kompleksu modlitewnego. Pewnie zajęło mu to kolejne kilkadziesiąt minut, ale w sumie to cieszył się z tego. Taka chwila pracy w samotności, bez potrzeby obawiania się o innych, była naprawdę przyjemna. W końcu jednak trzeba było przejść do kolejnej rzeczy, którą było mycie.
Zgodnie z wskazówkami udzielonymi przez Misae, znalazł się obok studni gotów do podebrania wody. Problemem był jednak brak liny do wiaderka. Postanowił na początek przeszukać najbliższe otoczenie, w promieniu około metra lub dwóch, czy może tam nie zapodziała się gdzieś lina z wiaderkiem. Jeśli jednak nic nie znalazł, postanowił po prostu wrócić do składziku, by znaleźć coś co pomoże mu w podebraniu wody. Może jakaś zapasowa lina albo coś podobnego. Jeśli nic takiego nie było, zostało mu jedynie wejść do środka studni po ścianie. Nie było to może najrozsądniejsze wyjście, ale może w środku będzie wiadro oraz lina. Wykorzystał chakrę, by bezpiecznie zejść po ścianie. Dodatkowo był gotowy do wytworzenia świetlistej kuli, jeśli sytuacja by tego wymagała.

  Ukryty tekst

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 11/15
,,Przed obliczem Ebisu" Dotarcie do studni nie było trudnym zadaniem. Tak jak powiedziała kapłanka, niespełna siedem kroków dalej pojawiła się przed oczyma kamienna zabudowa. Nie była ona duża, średnica miała mniej niż pół metra, lecz tyle wystarczyło, aby spuścić wiaderko w dół. Problem polegał na tym, że Atasuke musiał najpierw znaleźć linę, lub coś podobnego, jeśli chciał nabrać wodę. W tym celu, shinobi zaczął przeszukiwać najbliższe otoczenie, zaczynając od dwumetrowego promienia wokół studni. Jednakże, poza okoliczną zieleniną oraz pokrywą do otworu, nie sposób było znaleźć coś, co mu się przyda.
Z tego powodu, chłopak postanowił podejść do mniejszego budynku, gdzie takowy przedmiot mógłby się znaleźć. Po wejściu do środka, zauważył, że im dalej sięgał wzrok, tym ciemniej się robiło. Jednakże była na to rada, dziewczyna, która szukała czegoś na przednich półkach, gdy tylko zauważyła chłopaka, odruchowo zapaliła świeczki, które umiejscowione zostały na wysokości około metra pięćdziesiąt. Tym samym wnętrze się rozjaśniło, dając dobry widok na to, co się znajdowało z tyłu. I faktycznie w kącie po lewej stronie znalazła się średniej grubości lina. Była ona dość długa, dzięki czemu pewnym było, iż się nada.
- Atasuke-san, coś się stało? - spojrzała na jego puste dłonie i wtedy jej oczy wydawały się rozumieć, o co chodzi - No tak, potrzebujesz liny, powinna gdzieś tu być. Rozejrzyj się, a znajdziesz- poinformowała go, nie zdając sobie sprawy, że zaledwie półtora metra od niej, znajdowało się to, o co chodziło - Idę wyczyścić posągi, Tobie zostawię podłogę i okna - dodała z uśmiechem, po czym zabrała wszystkie potrzebne przedmioty i poszła w kierunku kaplicy. Białowłosy znowu mógł pobyć sam, mając magazyn do przeszukania, lecz im prędzej to zrobi, tym będzie o krok bliżej od możliwości mycia podłóg. Pocieszające, prawda?
Głos - Tachibana Misae

[Atasuke]

Pierwsze poszukiwanie okazało się bezowocne. Liny nie było w pobliżu i Atasuke musiał zawrócić. Naprawdę liczył, że znajdzie w składziku jakąś linę i nie będzie musiał schodzić do środka studni. Szczęście widać się do niego uśmiechnęło, gdyż szybko zlokalizował potrzebny przedmiot.
-Dobrze, Misae-san - odpowiedział tylko, gdyż dziewczyna zdążyła sobie sama odpowiedzieć na zadane pytanie, zanim chłopak w ogóle zdążył zareagować. Uśmiechnął się tylko i sięgnął po linę, która znajdowała się niedaleko kapłanki. - Wezmę tę wodę tylko i zaraz tam przyjdę - zdążył jeszcze odkrzyknąć do odchodzącej Misae.
Nie tracąc czasu, Atasuke ruszył z powrotem do studni. Przywiązał linę do wiadra i sprawdził, mocno za nią ciągnąc, czy jest dobrze zamocowana. Po tym wrzucił wiadro do środka konstrukcji i wyciągnął je wypełnione po brzegi wodą. Mając już wszystko gotowe, ruszył na teren kaplicy i zabrał się za mycie. Postanowił zacząć od okien, więc wziął szmatkę, odpowiednie środki do czyszczenia szyb i zaczął pucować szkło, by nie było na nim śladu nawet najmniejszej smugi.
Kiedy wszystkie okna świeciły jasno idealnie odbijanymi promieniami słońca, zabrał się za mycie podłóg. Wziął do ręki mopa i zanurzył go w odpowiednio przygotowanej wodzie. Po tym zaczął szorować podłogi. Powierzchni było trochę i woda będzie pewnie wymagała wymiany, ale mając już linę przy wiadrze Atasuke był na to przygotowany. W momencie, gdy podłoga dorównywała lśnieniem oknom, odłożył mopa i rozejrzał się za Misae.
-Czy jest coś jeszcze w czym potrzebujesz mojej pomocy? Chętnie ci pomogę.

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 13/15
,,Przed obliczem Ebisu" Po znalezieniu liny, całe zadanie okazało się znacznie prostsze. Atasuke dobrze przywiązał ją do przedmiotu, dzięki czemu pod ciężarem wody się nie zerwało. Wiaderko zostało wyciągnięte, a później wykorzystane w myciu okien. Szkło jak szkło, nie było trudne do całkowitego wyczyszczenia, gorzej jednak ze smugami, które się pojawiały, gdy woda na czas nie została zebrana. Jako, że shinobi postanowił pozbyć się również ich, tak pomęczył się, aż promienie słońca w pełnym blasku mogły rozświetlać pomieszczenie. Warto było zaznaczyć, że świeczki oraz lampy, które wcześniej się świeciły, teraz zostały zgaszone, co pewnie było zasługą młodej kapłanki. Ta po doczyszczeniu posągów, zabrała się za liście w innych częściach kaplicy.
Po skończeniu swojego zadania, przyszła pora na podłogę. Do tego chłopak postanowił użyć mopa, który był raczej kombinacją zamocowanej grubej ścierki oraz drewnianego kija. Jednakże tyle wystarczyło, by po wymianie wody, powierzchnia niemalże błyszczała. To co, koniec? No niekoniecznie, gdyż w chwili przyjścia Tachibany została ostatnia rzecz do zrobienia.
- Chętnie przyjmę Twoją pomoc, zwłaszcza, że ty się sprawdzisz do tego zadania. Właściwie to Twój wzrost się tutaj przyda - szeroko się uśmiechnęła, a następnie wyszła na zewnątrz by wziąć zapaloną święcę, którą przy wejściu wraz z garścią cienkich patyczków - Za pomocą tego ognia oraz tego.. - podała mu jedno z drewienek - Zapalił wszystkie podwieszane świeczniki. Po stanięciu na palcach na spokojnie sięgniesz i przy okazji się nie poparzysz - i faktycznie jego wysokość się nadawała do tego zadania, w przeciwieństwie do Misae, która miała lekko ponad metr pięćdziesiąt. Jako niziutka osoba musiała wcześniej się wyręczać stołkiem lub drabiną, które swoje miejsce także miały w magazynie.
Mimo dania chłopakowi zadania sama, sama również postanowiła pracować. Po postawieniu świecy na podłodze (miała ona pod sobą niewielki, porcelanowy talerzyk) oraz sześciu patyczków, musiała zabrać się za te knoty, które ulokowane były nieopodal Ebisu. Do tego wykorzystała jedno drewienko oraz płomień, który szybko przeniosła, by za jednym zamachem stworzyć cztery płomienie. Potem wystarczyło potrząsnąć ręką, a jak to nie wystarczyło, to wciąż mieli wiadro z wodą, do którego finalnie wpadł użyty przez blondwłosą przedmiot (chodzi o patyczek) - Jak skończysz, to tak jak obiecałam, pójdziemy do tablicy życzeń. Mam nadzieję, że już wymyśliłeś o co poprosisz, Ebisu-sama, a jeśli nie, to teraz masz chwilę na zastanowienie - na koniec uśmiechnęła się, by następnie uklęknąć przed ołtarzem i zabrać się za modlitwę.
Głos - Tachibana Misae
Ilość lamp do zapalenia: 4 (ustawione są na kształt kwadratu w odległości ok. 1.5m od siebie)

[Atasuke]

Okna i podłoga w końcu zostały umyte. Atasuke trochę się zmęczył, ale był z siebie zadowolony. Odłożył wszystkie rzeczy w jedno miejsce, by potem bez problemu je zanieść z powrotem do składziku. Teraz jednak otrzymał jeszcze jedno, ostatnie zadanie. Było banalnie proste i nie wymagało większego wysiłku. Chłopak odebrał patyczek z rąk kapłanki, odpalił go od świeczki i podszedł do pierwszego podwieszanego świecznika. Stając na palcach, rzeczywiście bez problemu dosięgnął knota i zapalił go praktycznie od razu. Szybko obszedł wszystkie świeczniki, starając się rozpalić je przy pomocy jednego patyczka. Gdyby to się nie udało, zawsze miał jeszcze kilka w zapasie.
-Gotowe - rzekł i stanął przed Misae. Pora było teraz jeszcze po sobie posprzątać. - Wezmę wszystkie rzeczy i zaniosę je z powrotem do składziku.
Kagawa zebrał wszystkie środki i wrzucił je do wiadra, które potem podniósł. Do drugiej ręki spróbował zaś wziąć mopa, szmaty i miotłę. Tak obładowany ruszył do szopy, by tam wszystko odłożyć. Po drodze zastanawiał się o co mógłby poprosić bożka. W czasie sprzątania zupełnie o tym zapomniał i teraz musiał naprędce coś wymyślić. Sam niczego pilnie nie potrzebował, więc prawie momentalnie nasunęła mu się ta wioska i jej mieszkańcy. Już wiedział o co poprosi.
Po odłożeniu wszystkich rzeczy na miejsce podszedł do ściany z życzeniami i zaczął rozglądać się za kartką papieru oraz jakimiś przyrządami do pisania. To drugie zawsze miał przy sobie, ale o odpowiednią kartkę już było ciężej. Jeśli nic nie znalazł, to poczekał na Misae. Ona na pewno wiedziała, gdzie ją znajdzie lub będzie miała przy sobie kilka egzemplarzy. Kiedy był już w posiadaniu wszystkich potrzebnych przedmiotów, spisał życzenie i przyczepił je do ściany, tak jak pozostałe karteczki.
-Gotowe - powiedział Atasuke i uśmiechnął się do dziewczyny. - Wracamy do wioski, Misae-san?

[Mei]

Misja rangi D
Liczba postów: 15/15
,,Przed obliczem Ebisu" Im dłużej schodziło mu na zapalaniu świec, tym patyczek coraz bardziej był trawiony przez płomień. Chłopak jednak obleciał trzy świeczniki, za nim doszło do poparzenia ręki. Dzięki czemu zamiast udać się do wioskowego medyka, mógł wykonać zadanie do końca, a tym samym oficjalnie zakończyć przygotowane dla niego prace. Jednakże, mimo, iż kapłanka była gotowa wszystko odnieść, została uprzedzona przez chłopaka, który zrobił to za nią.
Oczywiście za nim się za to zabrał, ta wylała wodę z wiadra w pobliskie krzaki, po czym oddała mu je, by przenieść stojącą z boku święcę pod ołtarz Ebisu. Dzięki temu pomogła mu trochę, a on po zebraniu przedmiotów, mógł je spokojnie odnieść do składziku. Następnie zgodnie z własnymi słowami, poszła w kierunku ściany życzeń, gdzie na boku zostały przygotowane specjalne, prostokątne kartki, przywiązane w pęczku z boku drewnianej konstrukcji. Także shinobi nie miał problemu z ich znalezieniem, ba nawet pędzla nie musiał szukać, bo przecież miał swój własny.
Po zapisaniu modlitwy na papierze, mógł go dopiąć do długich sznurków, by spoczął wraz z tymi, które zostawili mieszkańcy wioski. Jednocześnie, po dopełnieniu wszystkich rzeczy, mogli na reszcie ruszyć do centrum osady, gdzie stamtąd, chłopak mógł się udać z powrotem do siebie. Nic więc dziwnego, że na pytanie Kagawy, skinęła mu głową, a następnie wraz z nim poszła w kierunku głównej drogi. Za nim, jednak przekroczyli torii, kapłanka ukłoniła się w kierunku boga oraz poleciła shinobiemu, by zrobił to samo. Tak jak poprzednio oddawali cześć opiekunowi Rusutsu.
Po znalezieniu się w sercu wioski, chłopak mógł wybrać, co chce dalej zrobić. Wrócić do siebie, a może pójść po jedzenie i dopiero udać się do czekającej matki? Decyzja należała do niego, lecz za nim podjął odpowiednią decyzję, dziewczyna musiała dopiąć ostatnią rzecz, jaką było nagrodzenie młodziana.
- Dziękuję za pomoc w kaplicy, tutaj masz niewielką sumę ryo. Mam nadzieję, że dzięki temu kupisz coś, co Ci pomoże w dalszej podróży - uśmiechnięta blondynka wręczyła mu niewielką sakiewkę, a następnie skierowawszy ślepia w kierunku bramy, dodała ostatnią rzecz - Moja kuzynka, za dwa miesiące bierze ślub i nie wypada Ciebie na tą uroczystość nie zaprosić. Wszakże, tyle dla nas zrobiłeś. Nazywa się Nakamura Ryoko i wychodzi za mąż na wiosnę, z resztą dopilnuje byś dostał odpowiedni zwój z zawiadomieniem - dokończyła kwestię, a następnie zrobiła dwa kroki w tył, zupełnie jakby ponownie miała odejść w kierunku miejsca, z którego przyszli. Jednakże, za nim to zrobiła, ukłoniła się białowłosemu i skocznym krokiem powędrowała przed oblicze Ebisu.
Głos - Tachibana Misae

Misja zakończona

[Atasuke]

Sprzątanie świątyni dobiegło końca i Atasuke był w końcu wolny. Zaniósł jeszcze wszystkie używane rzeczy do składzika, złożył życzenie w odpowiednim miejscu i podziękował Ebisu, tak jak robiła to obok Misae. Po tym mógł się udać z powrotem do centrum wioski, by zastanowić się nad dalszym postępowaniem. Na pewno była pora, by wracać do domu, ale jego brzuch powoli zaczął domagać się o jakieś jedzenie.
Chłopak pożegnał się z kapłanką, dziękując za tak gościnne przyjęcie oraz za zaproszenie na ślub. Zapisał sobie w głowę datę, by nie zapomnieć i ukłonił się również, po czym pomachał ręką na pożegnanie. Następnie odwrócił się na pięcie i udał się do jadłodajni, by tam szybko coś przekąsić. Napełniwszy żołądek, skierował się w stronę bramy wioski i ruszył w stronę swojego domu. Bez problemu przypomniał sobie drogę, którą wczoraj przebył z Misae i szybkim marszem ruszył do domu. Po drodze zastanawiał się w jakim stanie będzie matka oraz dom, ale miał nadzieję, że nic niespodziewanego się nie stało. Droga zajęła mu kilkadziesiąt minut, ale w końcu dotarł na polankę, gdzie stał jego dom.

z/t

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
13/42 Droga była długa, na szczęście młodzi shinobi mogli umilać ją sobie rozmową. Azuma miał szczęście, że był z nim Gin. Lepiej nie myśleć, jak ciężka byłaby podróż gdyby miał jechać sam z dwiema dziewczynami. Jedną nieśmiałą, a drugą nadąsaną. Ale ni musiał się tym martwić, bo miał towarzysza.
Młodzi wymienili się informacjami o swoich umiejętnościach. Azuma naturalnie zaczął się więc zastanawiać nad układem w potencjalnej walce. Dwóch chłopaków i dwie dziewczyny. Młody shinobi szybko przeanalizował sytuacje. Dwoje z nich preferowało walkę na dystans, a trzecie było medykiem. Wychodziło na to, że Gin sam miałby walczyć w pierwszej linii. Na to, oczywiście, Azuma nie mógł pozwolić. Zaproponował więc swój układ sił, jakim mieliby się mierzyć z potencjalnym wrogiem. Nie było idealne rozwiązanie dla samego Azumy - który wolał walkę na dystans - ale było wystarczająco dobre, by reszta je zaaprobowała.
-Pozostawienie medyka z tyłu to elementarz – prychnęła Tomoe.
Ciężko powiedzieć, czy miała to być pochwała dla rozsądku Azumy. Czy też drwina, że czuje się w potrzebie mówić tak oczywiste rzeczy.
Namida nic nie odpowiedziała, ale Azuma usłyszał ciche mruknięcie, które mógł odebrać jako zgodę.
-Ja też się zgadzam – uzupełnił Gin. - Razem skopiemy wszystkich wrogów! A jak kogoś przegapimy, to Tomoe ustrzeli go z łuku! Namida nie będzie potrzebna, bo te dranie nawet nas nie drasną. Co nie? Co nie?
Roześmiał się głośno i szturchnął Azumę w ramię. Tak normalnie, po przyjacielsku.
Minęło trochę czasu, który spędzili na mniej istotnych rozmowach, i Azuma został oddelegowany na kozła. Prowadzenie nie było najmniejszym problemem. Konie same wiedziały, że muszą podążać za poprzednim wozem i nie zatrzymywać się. Powożenie ograniczało się więc tylko do trzymania wodzy i obserwowania okolicy.
Po kolejnych trzech godzinach, przyszła zmiana warty. A potem kolejna. I kolejna. Aż nastała noc i cały tabor rozbił się na gościńcu przy szlaku.
Noc. Po nocy dzień. Kolejne zmiany i kolejne godziny. W końcu jednak dotarli do celu. Wioska prezentowała się przed nimi w całej okazałości.
Kapitan Asahi zatrzymała wozy i kazała im stanąć przy głównej drodze. Sama natomiast pobiegła do shinobi, który wyszedł im naprzeciw. Mężczyzna powiedział kilka słów, których Azuma nie usłyszał, po czym wskazał na wioskę. Następnie wrócili do rozmowy. Tymczasem, młodzi shinobi mogli obserwować wioskę. Z niektórych domów zaczynali się już wychylać pierwsi ludzie. Inni stali już na ulicy. Wciąż jednak tylko stali. Czekali na rozkazy shinobi. Azuma mógł zobaczyć, że obok wioski stoją namioty. Prawdopodobnie zebrano tutaj też ludzi z innych okolicznych wiosek. Widać, że akcja była dobrze zaplanowana.
Nagle mężczyzna odwrócił się i pobiegł w stronę ludzi. Kapitan również się odwróciła i podbiegła w ich kierunku. Wskoczyła na kozła swojego wozu i kazała się wszystkim zebrać wokół niej.
-Ludzie powinni być już gotowi do drogi – poinformowała. - Jednak, jak sami widzicie, jest do duża wioska, a do tego zebrano tutaj też ludność z okolicy. A my NIKOGO nie możemy zostawić na łaskę wrogów. NIKOGO! Dlatego wasze pierwsze zadanie: rozproszyć się po okolicy i dopilnować, aby każdy dowiedział się o naszym przybyciu. Powiedzcie ludziom, aby szli na główny plac. Niech nikt nie bierze więcej niż jest w stanie unieść. Starcy, małe dzieci i inni, który nie mogą sami chodzić będą jechali na wozach. Reszta będzie szła piechotą. Poinformujcie ich o tym. Następnie sprawdzajcie domy, by upewnić się, że nikt w nich nie został. Każdy dostanie swój teren. Gdy upewnicie się, że wszyscy ludzie go opuścili, wracacie tutaj i meldujecie gotowość. Pozostańcie czujni i zwracajcie uwagę na podejrzane zachowania. Pytania?
Jeśli nie było pytań, kapitan każdemu przydzieliła jedną część wioski i nakazała rozejście się. Wiedzieli co mają robić.

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi

[Azuma]

Poprzedni wątek: Szlak na zachód

Na szybko ułożony plan, musiał im wystarczyć. Nie mieli możliwości wcześniej współpracować. To było pewne, że ich współpraca na początku nie będzie idealna, ale dużo większe mieli szanse na powodzenie, mając cokolwiek niż gdyby każdy sam próbował coś ugrać. Tak przynajmniej wynikało z doświadczenia Azumy, które samo w sobie nie było zbyt bogate. Wystarczające jednak do tego, by uzyskać jakikolwiek posłuch u kompanów.
Gdy Tomoe prychnęła na jego słowa, Azuma jedynie skinął głową, przyjmując do wiadomości to co chciała przekazac - że zrozumiała. Już wiedział, że ta nastolatka - w podobnym jak nie ciut starszym od niego wieku - będzie najprawdopodobniej najmniej skorym elementem do współpracy. Z czego to mogło wynikać? Czy nie lubiła chłopców, a może osób które próbowały przemówić co do jej roli? Pozostawało to wciąż zagadką, ale też nie niepokoiło zbyt długo myśli Azumy, bo wkrótce przyszła jego kolej by usiąśc na koźle, a poza tym jego współpraca miała przede wszystkim opierać się na kooperacji z Ginem, którym przejawiał zdecydowanie większy entuzjazm co do starszego kolegi.
Po dwóch dniach podróży, dotarli do wioski Rusutsu. Za rozkazem Pani Kapitan, zatrzymali cały zaprzęg, a kobieta sama udała się na przeciw. W jej kierunku wyszedł jakiś shinobi z którym szybko się rozmówiła. Z kolei wszyscy pozostali mogli dostrzec jak z poszczególnych zabudowań, wychylają się ich mieszkańcy. Niedługo po tym otrzymali swoje pierwsze zadania.
- Słyszeliście, rozdzielamy się. W wiosce nie powinniśmy się natknąć na żadnych przeciwników, ale zachowajcie ostrożność. Postarajmy się niczego nie pominąć- zwrócił się do Gina, Namidy i Tomoe. Następnie zgodnie z poleceniem kapitan Asahi, ruszył w wyznaczone miejsce. Napotkanym ludziom kazał się zbierać na placu, zabierając tylko najpotrzebniejsze rzeczy.

[Uzumaki Hibana]

"Wojna i pokój"
Dla: Azuma
Wyprawa rangi C
15/42 Po wysłuchaniu rozkazów, Azuma i reszta ruszyli na swoje pozycje. Nikt nie miał żadnych pytań, bo wszystko było w miarę jasne. Mieli rozejść się po mieście i informować wszystkich napotkanych ludzi o swoim przybyciu. Wskazywali miejsce zbiórki. Przekazywali informacje o ilości bagażu i wozach dla osób, które same nie mogą chodzić.
Początkowo nie było żadnych problemów. Azuma dostał przydział do jednej z południowych części wioski. Kilka domów na krzyż, nie powinno być dużych kłopotów. Ten obszar był dość oddalony, od miejsca, w którym zostawili wozy, więc jego mieszkańcy nie zdążyli się jeszcze zorientować w sytuacji. Tym bardziej, niezbędna była interwencja Azumy. Chodził od domu do domu i informował o relokacji. Początkowo ludzie byli zaskoczeni, ale szybko przyjmowali to do wiadomości. Nie obyło się, oczywiście, bez upomnień o ilości bagaży, bo niejeden chciałby zabrać ze sobą cały dom wraz z fundamentem. Jednak i z tym Azuma był w stanie sobie poradzić.
Kolejne domostwa pustoszały i nowe rzesze ludzi wylewały się na ulicę, by dołączyć do smutnego pochodu. Przeprowadzka nigdy nie była niczym przyjemnym, a świadomość, że dorobek ich życia może wpaść w ręce wrogiej armii był dodatkowo przytłaczający. Wiele osób płakało, i to nie tylko dzieci. Niektórzy błagali Azumę o zapewnienie, że wróg nie zajmie ich domów i będą mogli wrócić po zakończeniu wojny. Inni go przeklinali, twierdząc, że przeprowadzka nie jest konieczna. A jeszcze inni, byli zwyczajnie wdzięczni za pomoc i opiekę rządu. Co by nie mówić, w oczach niektórych z tych ludzi, młody Azuma stał się personifikacją samej liderki i wszystkich jej decyzji. Nie on jeden zresztą. W innych częściach wioski, jego koledzy przechodzili dokładnie przez to samo. Tak, jakby ludzie nie potrafili zrozumieć, że oni są tu tylko od wykonywania rozkazów.
Azuma zbliżał się już do ostatniego domu na swoim terenie. Co prawda, później musiał jeszcze wrócić i sprawdzić, czy na pewno wszyscy się ulotnili, ale to później. Teraz została mu ostatnia rodzina, której musiał przekazać swoją standardową formułkę. Wszedł więc do domostwa, a wtedy... w jego stronę poleciał różowy wazon.
-Wynoś się! - Skrzeczał słaby głos.
-Dziadku – młoda kobieta chwyciła sędziwego starca za ręce. - Nie wolno! Musimy z nim iść.
-Mowy nie ma! Po moim trupie! Urodziłem się w tym domu, i w tym domu umrę!!!
Mocno starszy, chudy i zasuszony, mężczyzna siedział na fotelu, wygrażając kolejnym wazonem, podczas gdy młoda kobieta usiłowała go uspokoić. Z boku stała reszta rodziny. U ich stóp leżały spakowane tobołki. W milczeniu i bezradności załamywali ręce. Chyba nikt nie potrafił przekonać dziadka. Tymczasem, w uszach Azumy dźwięczały słowa kapitan Asahi „NIKOGO nie możemy zostawić na łaskę wrogów ”. Tylko co zrobić, jeśli ktoś sam chce na tej łasce pozostać? Oto pierwszy kłopot na drodze Azumy. Jak przekonać stare drzewo, żeby jednak pozwoliło się przesadzić?

Gin
Namida
Tomoe
kapitan Asahi

[Azuma]

Nie tracili czasu i po otrzymaniu dyspozycji, każda z drużyn rozdzieliła się, kierując w wyznaczone obszary. W jego udziale przypadła południowa część wioski, co oznaczało że musiał dość oddalić się od pozostawionych wozów. Nie zrażony, skupiony na zadaniu, od razu przeszedł jednak do działania.
- Tylko najpotrzebniejsze rzeczy! Podręczny bagaż! Wszyscy! - krzyczał przechodząc od jednej do drugiej chałupy, spotykając się jednocześnie z różnymi reakcjami. Jedni podchodzili do tej sytuacji z zrozumieniem, inni z rozpoczaczą, a jeszcze inni z agresją. Azuma nie kwestionował praw do takich reakcji - mieszkańcy Rusutsu byli niewinnymi ofiarami tej sytuacji. A on sam jawił się im jako personifikacja tych problemów.
Dzieci i starsze osoby, będą mogły jechać na wozie! - rzucał, gdy spojrzeniem dostrzegał przedstawicieli takich grup wiekowych. Mówiąc to liczył, że może skłoni ich do większego pośpiechu oraz determinacji.
Cięzka praca współgrała z upływem czasu i nim się obejrzał, pozostało mu ostatnie domostwo. Kierując się tam, już przed paroma metrami słyszał podniesione głosy, ale dopiero po otwarciu drzwi, przekonał się że czeka go znacznie trudniejsze wyzwanie. Ledwo zdążył uchylić się przed dzbankiem, a już zauważył, że może go spotkać kolejny, nadlatujący pocisk.
- Jeśli pan nie opuści tego miejsca, oni też nie pójdą. A wtedy śmierć na pewno poniesie więcej osób - chłodno i poważnie zauważył, zbliżając się do całego gremium osób, będących w środku. - Zabudowy i gospodarstwa można zawsze odbudować, ludziom życia nie zwrócimy. Jesteście na to gotowi? - spytał na każdym na chwilę zatrzymując spojrzenie, by ostatecznie spoczęło na upartym starcu. Nie chciał używac genjutsu, aby pokazać mu co spotka tych co tu zostaną, ale nie wykluczał takiej możliwości. Była również druga - miał ze sobą linę, której mogli użyć do związania i wrzucenia starca na wóz.