Wioska Rusutsu 留寿都村

[Nato]

Nato czekał na odpowiedź Natsume nie zależało mu bardzo na odpowiedź dziewczyny bo pewnie musiała zrobić coś ważnego lub jakaś kobieca sprawa, ale jak usłyszał że jakiś starszy pan ma problem i trzeba mu pomóc. A że zawsze pomagał osobą w potrzebie, jeżeli był w stanie. Dlatego odwrócił się ale Natsume go uprzedziła z pytaniem więc się przywitał i zapytał tylko.
-Dzień dobry, w czym możemy panu pomóc? Coś pan zgubił?-
Gdy spostrzegł drewnianą laskę pomyślał może to shinobi który przez strzał w kolano skończył swoją służbę i teraz lata starcze spędza na jakiś swoim hobby i jakieś lekkiej pracy. Albo jest po prostu zwykłym cywilem który potrzebuje naszej pomocy. A akurat byliśmy blisko.

[Sashiko]

Zabawa w chowanego
Misja D: 2/7
Nato i Natsume
Strzał w kolano zakończył już karierę niejednego ninja czy innego walczącego człowieka, ale nie taka była historia tego pana. Okazało się bowiem, że sprawa była zdecydowanie bardziej prozaiczna.

Kiedy starszy człowiek zauważył zainteresowanie na twarzach dwójki młodych ludzi, a następnie usłyszał, że chętnie mu pomogą, podszedł bliżej. Z pewnym trudem, podpierając się laską, zdołał w końcu pokonać dzielącą ich odległość. Gdy był już blisko, zaczął mówić, co jakiś czas przerywając żeby odsapnąć:

- Dziękuję wam, młodzi ludzie! Tak, tak... oj, kości już nie te, ale no, trzydzieści lat temu to bym sam sobie poradził! - powiedział ochoczo, jednak sam chyba zrozumiał, że dobrze byłoby przejść do rzeczy, więc szybko dodał - mam problem! Bawiłem się z wnukami i dzieciakami z sąsiedztwa w chowanego, ale niestety nie jestem już na tyle sprawny i silny, a te szkraby są dla mnie zbyt dobre... no i właśnie, pochowały mi się tak, że nie mogę ich znaleźć. Czy pomożecie mi? - zapytał, spoglądając uważnie na dwójkę młodszych od siebie o kilka dekad rozmówców. Jego postawa była trudna do krótkiego opisania - z jednej strony jego ton głosu zdradzał zbytnią beztroskę jak na taką sytuację, ale można było to zrzucić na karb tego, że po prostu w tym wieku ludzie czasem nie do końca są świadomi tego, co może pójść nie tak. Z drugiej jednak strony jeśli przyjrzeć się mu dokładniej, to w jego oczach można było dostrzec pewnego rodzaju niepokój. Być może naprawdę się bał o te dzieci, ale starał się nie sprawiać takiego wrażenia? Trudno powiedzieć.

- O, tam poszli - pokazał laską w kierunku lasu, który zaczynał się nieopodal kilku prostych chat. W jednej z nich zapewne mieszkał starzec, a w innych zapewne pozostali. Wyglądało jednak na to, że dzieci poszły gdzieś w gęstwinę, co mogło być potencjalnie niebezpieczne. Nie od dziś przecież wiadomo, że dzieci straszy się straszliwymi rzeczami, jakie mogą je spotkać, gdy same wybiorą się lekkomyślnie do lasu. W części z tych opowieści na pewno było sporo przesady, ale jednak co do zasady prawdą było to, że las nie jest najbezpieczniejszym miejscem dla samotnych dzieci - nawet w dzień.

Sam las na początku nie robił co prawda złowieszczego wrażenia, bo był dość rzadki, położony na płaskim terenie i panowała w nim dość dobra widoczność ze względu na niedużą ilość krzaków i zarośli. Dalej jednak, gdy roślinność gęstniała, zaczynało się robić coraz ciemniej, ale dwójka shinobi nie mogła dostrzec więcej z tego miejsca, w którym znajdowali się w tym momencie.

Nato i Natsume musieli więc podjąć decyzję co i jak robić - czy w ogóle zawracać sobie tym głowę, a jeśli tak - to co robić.

[Natsume]

Dziewczyna widząc szansę na w miarę dobrą zabawę jak i pomoc biednemu starcowi uśmiechnęła się promieniście i spojrzała na Nato.

-To będzie świetna okazja przejść się po lesie i przy okazji trochę pobawić. Czy mógłby pan jedynie powiedzieć ile dzieci szukamy?-
Spytała Natsume spoglądając na starca zdając sobie sprawę iż nie możliwe będzie szukanie dużej ilości dzeci chyba że po odnalezieniu przyłączyły by się do oddziału dzielnych poszukiwaczy. A znając życie na pewno pojawi się paru dzielnych konfidentów którzy w ramach dobrej dla siebie zabawy wydadzą kompanów. Przynajmniej taką nadzieję miała dziewczyna która wpatrywała się w Nato.

- To jak co robimy? Musimy mieć jakiś plan.-

Dodała po chwili dziewczyna spoglądając następnie na starca.

-Czy może nam pan opisać wygląd tych dzieci albo chociaż podać imiona? Może to się przydać w zabawie.-

Mówiąc to przeciągnęła się zapominając o kłótni z rodzicem i spóźnieniu się na miejsce spotkania z chłopakiem.

[Nato]

-Zawsze chętnie pomagamy starszym to nasz obowiązek jako młodzieży. Tak mnie uczył mój dziadek - Powiedział do zwyczajnego starca Nato.
Nato po chwili wpadł chyba na najszybsze i najprostsze rozwiązanie bez kombinowania. Takie zazwyczaj były najlepsze, chyba że coś znowu pójdzie nie tak. Kto wie?
-Natsume, co powiesz na to aby się rozdzielić wtedy przeszukamy więcej terenu w krótszym czasie i szybciej znajdziemy chowających się. Ja pójdę lewą stroną a ty prawą pasuje? -
Następnie wysłuchał co starzec miał do powiedzenia odnośnie ilości dzieci które chowały się w lesie i czekał teraz na odpowiedź Natsume czy kierunki jej pasują może woli iść w lewo zamiast w prawo. Kto mógł wiedzieć co się dzieje w głowie młodej przyjaciółki Nato.

[Sashiko]

Zabawa w chowanego
Misja D: 3/7
Nato i Natsume
Kunoichi i shinobi chętnie zgodzili się pomóc starszemu człowiekowi. Powodowało nimi poczucie obowiązku, szansa na ciekawe spędzenie czasu i zwyczajna chęć pomocy potrzebującemu człowiekowi. Nic więc dziwnego, że twarz mężczyzny (który nota bene nie przedstawił im się - ale to chyba i tak do niczego nie było potrzebne) od razu rozpromieniła się uśmiechem w specyficzny sposób pomieszanym z ulgą.
- Oooo! Jakże wam dziękuję! - powiedział z entuzjazmem w głosie. Na pytanie Natsume o liczbę dzieci i ich imiona przez moment nie powiedział nic, po czym pogładził się po brodzie i w końcu odrzekł - no była... eee... czwórka! Tak, czwórka! Kanda, Hisao, Hirano i Kyoko! Trzech chłopców i dziewczynka. O, tak - wyjaśnił, z ewidentną dumą w głosie (ciężko powiedzieć skąd ta duma się wzięła; prawdopodobnie stąd, że zdołał sobie przypomnieć tak "skomplikowaną" i zarazem istotną informację). Nieco zastanawiające było jedynie to, czy rzeczywiście jego obliczenia się zgadzały. Na ten moment trudno było jednak uzyskać dokładniejsze informacje - ten dziadek zapewne nie powie dwójce ninja już nic użytecznego.

Trzeba było zatem działać. Las, na który wskazał mężczyzna nie zdradzał żadnych oznak ruchu, zabawy dzieci czy czegoś podobnego, ale nie ulegało wątpliwości, że to właśnie to miejsce starszy człowiek określił jako miejsce zabawy.

Las

[Natsume]

-Nie musi pan nam za nic dziękować jeszcze nic nie zrobiliśmy. Podziękowania przyjmiemy jak już wrócimy z Kandą, Hisao, Hirano i Kyoko.-

Powiedziała dziewczyna po czym patrząc na starca zastanawiając się czy może o kimś jeszcze im nie powiedział. Jednak widząc iż był to olbrzymi wysiłek dla starca Natsume uśmiechnęła się do niego. A następnie odwróciła się w pełni do Nato. Wskazując na las.

- Dobra idziesz pierwszy a ja za tobą i się rozglądamy. Jeśli przez jakiś czas dajmy na to 5 minut nikogo nie znajdziemy zmienimy plan.-

Opdarła po czym czekała aż Nato ruszył gdyby już to uczynił dziewczyna zaczęła by się rozglądać na swoje lewo szukając jakichś połamanych gałązek czy innych śladów uszkodzeń leśnej fauny która świadczyła by o ruchu. Z nadzieją że las jest bezpieczny dla ludzi pozwoliła sobie iść z lekka wolno raz na jakiś czas rzucając okiem na swoją prawą.
-Mam nadzieję że te dzieci nie wpadły do jakiejś dziury czy w tarapaty jak wczoraj wieczorem tamten chłopak sprzeczający się z trójką niewychowanych panów.-

Rzekła odrobinę się martwiąc co mogą kombinować te dzieciaki.

[Nato]

-Nie ma sprawy, proszę Pana.- Odpowiedział starcowi chłopak. Jeszcze nic nie zrobił, miał nadzieje że te dzieciaki nie są urwisami. Liczył na spokojną zabawę bez zmartwień.
-Niech będzie może kogoś wypatrzymy. - Zgodził się na propozycje Natsume chodź uważał swój plan za lepszy.
Szedł przed siebie i się rozglądał najpierw lewo potem w prawo wypatrując tych dzieciaków tak jak powiedziała Natsume.
-Tam ten chłopak był raczej specjalnym wyjątkiem, ale udało się tą sytuacje uratować moją marną grą aktorską. Swoją drogą jak mu był Rim, Jim czy jeszcze jakoś indziej? Wyleciało mi z głowy.-
Podrapał się po tyle głowy ręką. Następnie dalej rozglądał się za dzieciakami. Może jakiś gałgan mu się zaraz pokaże w zasięgu wzroku.

[Sashiko]

Zabawa w chowanego
Misja D: 4/7
Nato i Natsume
Dwójka młodych ludzi pozostawiła za sobą starszego mężczyznę i ruszyła do lasu szukać... jeszcze młodszych ludzi. Szli w ustalonym szyku - najpierw Nato, a później Natsume. Oboje rozglądali się wokół, wypatrując śladów, które mogłyby zdradzać, gdzie też schowały się dzieciaki.

Przez pierwszych kilka minut podążania w obranym kierunku nic jednak nie zwróciło ich uwagi. Las wyglądał jak typowy las - wszędzie zielono, dużo liściastych drzew, jedynie czasem krzak - poza tym głównie trawa. Przez korony przebijało się wyraźne światło słońca, a od czasu do czasu jakiś ptak zaćwierkał gdzieś nad nimi. Nic dziwnego, że akurat to miejsce obrała sobie gromadka młodzików na miejsce zabawy w chowanego.

W pewnym momencie Nato zauważył jednak, że gdzieś po prawej stronie coś mu mignęło. Sekundę później to samo mogła zaobserwować Natsume. Już pobieżne spojrzenie pozwalało na to, żeby wysnuć wniosek, że za jedną ze sporych lip ktoś się przed nimi chował. Ktoś niewysoki i raczej niezbyt wyszkolony w chowaniu się, co stwarzało duże prawdopodobieństwo, że to jedno z dzieci, które szukali. Niestety, w zasięgu wzroku nie było nikogo innego, co mogło z kolei świadczyć o tym, że nie znaleźli oni za jednym razem wszystkich "zgub". Nie uprzedzajmy jednak faktów – na razie trzeba było zweryfikować, kto taki czaił się za drzewem…

[Natsume]

Natsume zatrzymała się i zaczęła spoglądać w stronę, gdzie widziała ruch, po czym szepnęła do Nato.

-Widziałeś to co ja?-

Spytała dziewczyna, patrząc na chłopaka porozumiewawczo, pokazując mu, żeby poszedł w tamtym kierunku po dzieciaka, a ona postanowi pójść po nie z innej strony. Rzecz jasna te znaki były zrozumiałe zapewne tylko przez nią, bo kto by zrozumiał kręcenie oczami. Więc po chwili po prostu odezwała się cicho.

-Idź do niego od frontu a ja go zajdę w tym czasie.-

Szepnęła do niego i patrzyła na niego przez chwilę. Z nadzieją, że się ruszy i wykona pierwszy ruch. Następnie znowu spojrzała, w stronę gdzie widziała ruch.

-No idź już.-

Dodała, po czym sama ruszyła rozglądając się czy w trakcie swojego jakże genialnego manewru nie znajdzie jakiegoś innego dzieciaka. Nato powinien sobie dać radę sam... Jest przecież mężczyzną, a ci to powinni sobie radzić.

[Nato]

Nato zauważył jakiś ruch za lipą w lesie. Ale Natsume go uprzedziła gdy ta wyszeptała do niego że też go widzi szepną do niej spoglądając w jej stronę.
-Tak, widziałem. Zaraz go złapie.-
Wysłuchał pomysł dziewczyny i postanowił ze nieco go zmieni i odwróci uwagę dzieciaka gdy Natsume go złapię od boku. Następnie rusza i wykonuje pierwszy ruch idąc w stronę dzieciaka za lipą udając że go nie widzi gwiżdżąc sobie pod nosem. Po podejściu do lipy rozgląda się za dzieciakami i jak dzieciak zza drzewa się wychyli to go łapie. Wierzył że misterny plan Natsume wypali ale wolał gdyby to zrobili w jego sposób. Czyli rozdzielić się aby znaleźć dzieciaki szybciej i w bardziej efektywny sposób. Uważał że w sposób Natsume znajdą dzieciaki o wiele wolniej i w mniej efektywny sposób.

[Sashiko]

Zabawa w chowanego
Misja D: 5/7
Nato i Natsume
Nato i Natsume szybko obmyślili plan i chyba jeszcze szybciej go wdrożyli. Nato miał być tym, który ściągnie na siebie uwagę tego, kto się tam chował, a Natsume miała w tym czasie capnąć go od tyłu. Proste i skuteczne, co mogło pójść nie tak?

Tym razem wszystko poszło dokładnie tak, jak chcieli. Dwójka shinobi przeciwko małemu dziecku - to starcie mogło się zakończyć tylko w jeden sposób. Nato idąc i pogwizdując usłyszał tylko krótki szelest i gdy odwrócił wzrok w tamtym kierunku, mógł zauważyć, że Natsume sprawnie i bez najmniejszego problemu złapała uciekiniera. Było to dziecko, chłopczyk, na oko miało koło siedmiu lat. Czyli pasowało do opisu.

- Pse pani, prose mi nie robić krzywdy! Byłem grzeczny! - powiedział chłopczyk, który był wyraźnie przestraszony. W sumie nic dziwnego - spodziewał się, że będzie go szukać raczej dziadek, a nie obcy człowiek.

W tej samej chwili zarówno Nato i Natsume usłyszeli kolejny, tym razem głośniejszy hałas i szelest krzaków. Było to bliżej Nato, który dodatkowo zauważył dwie nieduże sylwetki uciekające gdzieś w przeciwnym kierunku. Sytuacja zrobiła się więc bardzo dynamiczna i zmieniała się z sekundy na sekundę. Jedno było pewne - jeśli chcieli sprawnie ogarnąć co tu się dzieje, to trzeba było działać szybko!

[Misae]

Misae zasiedziała się w Sogen. Tak. Nie było co do tego żadnych wątpliwości. Już dawno powinna być w trasie do domu, jednak z dnia na dzień było jej coraz trudniej spakować swoje rzeczy i ruszyć. Zawsze znajdowała sobie jakieś wyjaśnienie, zawsze był ważniejszy powód by zostać. Odwlekała to tak długo, że powoli miała wrażenie, że zaczyna naprawdę zapuszczać w Kotei korzenie. Miała tutaj bardzo ważny powód do zostania, który kiełkował w jej sercu niczym pąki rozpoczynającej się wiosny. Masahiro. Nie chciała wyjeżdżać i go zostawiać, zwłaszcza, że miała wrażenie, że jak już wróci do domu, długo nie będzie jej dane wrócić. Zaczynała powoli odczuwać poczucie winy, że nie jest w stanie zebrać się w sobie i zrobić tego co do tej pory przychodziło jej z taką łatwością - wyruszyć w świat.
Niestety była dorosła. Było to cholernie irytujące, ale oznaczało, że musiała brać odpowiedzialność za swoje czyny. Musiała być uczciwa względem rodziców, którzy powinni usłyszeć o jej zaręczynach od niej samej, a nie gdzieś z plotek. Była ich jedyną córką. Tak się nie godziło. Chyba właśnie to poczucie oddania matce i ojcu zmusiło Misae by w końcu zebrała swoje rzeczy. Czuła smutek. Nie chciała zostawiać Kotei, ale teraz nie miała już wyjścia, gdy podjęła decyzję, że nadszedł ten czas. Nie chciała sama sobie utrudniać.
Z najbliższym jej sercu przyjacielem w postaci małego fenka i plecakiem na plecach ruszyła w drogę. Wiedziała, że gdy przekroczy próg osady nabierze pewności. Od kilku lat była włóczykijem, wiedziała jakie zasady ją obowiązują. Spojrzała na Tomoe. Ciepły uśmiech wypłynął na jej twarz. Ciekawe czy zdawał sobie sprawę jak ważne miejsce miał w jej sercu i jak wiele siły dawała jej jego obecność. Nie mógł wiedzieć. Był fenkiem… ale był też jej fenkiem. Jej ukochanym, marudnym fenkiem.
Był to kolejny dzień podróży gdy zdecydowała się zajrzeć do jednej z wiosek jeszcze na terenie Sogen. Musiała udać się na targowisko by uzupełnić zapasy. Kupić trochę jedzenia zarówno dla siebie jak i małego uszatego. Nie miała pewności kiedy będzie miała kolejny postój w tak cywilizowanych warunkach, a tutejsza wioska zrobiła na niej bardzo duże wrażenie. Bez problemu mogła uzupełnić tu wszystkie brakujące do podróży produkty i odpocząć przed dalszą drogą.

[Tetsurō]

"Gang Słodziaków"

Wyprawa rangi B - kobieta głównego bohatera Forko (Misae)

kolejka : 1 / 17+

To był dzień jak każdy inny. Słonko świeciło, ptaszki śpiewały. Misae była po kilku dniach podróży, więc postanowiła uzupełnić zapasy. Zboczyła trochę z trasy i weszła do Rusutsu, gdzie akurat obywał się dzień targowy. Wielu kupców z całego kraju zjechało się tutaj handlować, przez co na targowisku zebrały się tłumy. Można tu było kupić wszystko, jedzenie, ubrania, kosmetyki, a nawet egzotyczne zwierzęta pozamykane w klatkach. Ludzie także wyglądali, jakby nie wszyscy byli z Sogen. Różne kolory skóry no i przede wszystkim, przeróżne ubrania. To oznaczało, że nasza bohaterka wygrała na loterii życia. Czemu? No bo przecież im więcej konkurencji, tym lepsze ceny. Dlatego też mogła chodzić i wybierać na co miała ona oraz jej futerkowy towarzysz ochotę. Zakupy trwały a pakunków było coraz więcej. Trzeba było gdzieś przysiąść, zjeść coś i napić się naparu, na szczęście było tutaj nawet stoisko jakiejś herbaciarni, która przyjechała tutaj aż z Sabishi. Co ciekawe, kupiec miał bardzo dziwny wózek, w którego wnętrzu parzył herbatę i od razu rozlewał ją do kubków po naciśnięciu jednego guzika. Musiał być to jakiś genialny wynalazek Ayatsuri, jeden z wielu z resztą.
Czas tak mijał, a nasza bohaterka w końcu miała wszystko co potrzebowała. Mogła już myśleć o opuszczeniu tego miejsca. Mimo tego, że spędzało jej się czas dobrze, tu trzeba było wracać do domu. Rodzina czekała, i to czekała nie na byle coś, tylko na informacje o ślubie! Jak wiadomo, plotki lubią chodzić same, no ale nic nie jest pewne, póki nie zostanie oficjalnie potwierdzone. Tak więc wszystkie ciotki czekały jak na szpilkach, nie wiedząc czy już mogą ruszać do krawców, czy jednak powinny się wstrzymać.
- Pieprzeni Gówniarze!! Złodzieje!! Łapcie ich!! - rozległ się jakiś krzyk gdzieś w głębi targowiska. No ale nie był to taki pierwszy, czy nawet drugi dzisiejszego dnia. Niestety, Sogen po wojnie i ostatnich wydarzeniach było biedne, co oznaczało, że dzieciaki nie miały co jeść, a to z kolei oznaczało, że muszą zdecydować się na żywot ulicy oraz zacząć polować.
- Przepraszam panią! - powiedział jakiś głos, który wpadł w kolana Misae. Był to jakiś malutki dzieciak zawinięty w czarny płaszcz. Nim jednak Misae zdążyła zareagować, to ten pobiegł dalej, gdzieś wgłąb tłumu ludzi, dalej się przepychając. Nie był on jedyni, bystra Misae szybko dostrzegła jeszcze kilka innych cieni, które także przemykały w tym samym kierunku. Każdy z nich musiał być dzieckiem. Dopiero po chwili Misae spostrzegła się, że ten cwaniak zwinął jej wiszącą przy pasku sakiewkę z pieniędzmi. A mówiła mamusia, żeby pieniędzy nie nosić na widoku? Tak to się właśnie kończyło...

Tajemniczy Malec

Dla Sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Misae]

Czasem było tak, że i ślepej kurze trafiło się ziarno. Dzień targowy. Uśmiech od razu zagościł na twarzy kobiety. Tak. Była kobietą i nawet jeżeli praktycznie całe swoje życie spędziła otoczona mężczyznami były pewne kwestie czy cechy, których pozbyć się nie mogła, a było nią między innymi zamiłowanie do robienia zakupów. Lubiła się ładnie nosić i dobrze czuć, podobnie jak chętnie kupowała rodzicom pamiątki z różnych zakątków świata jako swoista mapa po której poruszała się ich córka. Nic więc dziwnego, że było to dla niej niczym dzień dziecka. Chodziła od straganu do straganu, uśmiechała się pięknie i negocjowała korzystając ze swojego uroku, kolejne paczuszki zakupów. Potrzebowała jedzenia na długą trase, Tomoe miał apetyt, a ta piękna spinka na pewno spodoba się jej matce - mniej więcej w takim stanie umysłu obecnie była.
Gdy wreszcie udało jej się przerwać zakupowy szał i znaleźć moment na posilenie się i wzięcie oddechu czuła się lepiej. Niby nic, ale zakupy naprawdę potrafiły podnieść samopoczucie. Mały lisek tylko patrzył na swoją panią z miną jakby przyszło mu żyć z osobą, która dawno straciła wszystkie klepki, bo halo! Skoro już kupiła mu tą rybę, to czemu do jasnej anielki mu jej od razu nie da? Musiał się biedny naczekać, a w fenkowym brzuszku szybko witały pustki. Zakrawało to już o znęcanie się.
Kiedy już udało jej się odzyskać siły a lisek już miała się zbierać kiedy zrobiło się dość duże zamieszanie. Ktoś zaczął krzyczeć, ktoś uciekać i nie wiedzieć kiedy wbiegło w nią jakieś dziecko.
-Nic nie szkodzi - odpowiedziała łagodnie do malucha, który miał niemiłe spotkanie z jej kolanami. Nie zamierzała się na niego złościć, ani wtrącać w miejscowe porachunki. Wiedziała, że teraz jest trudny czas dla tego regionu, a ona zamierzała tylko spokojnie przejść i nie robić sobie problemów.
Tak. Zamierzała, bo gdy odruchowo sięgnęła po swoją sakiewkę widząc już z daleka jakieś świecidełka zdała sobie sprawę z czegoś okropnego. Sakiewki nie było. Wniosek był jeden. Wywołujący ogromny zawód i uderzenie adrenaliny.
-Stój! - rzuciła zirytowana. Nie zamierzała zwlekać. Bieda jej do kieszeni nie zaglądała, jednak były to jej całe środki na długą podróż i głupim by było stracić je niemal na samym początku. Nie zostało jej nic innego jak złapać Tomoe na rękę i rzucić się biegiem, po drodze przepraszając zapewne bardzo wiele razy różne osoby, które mniej lub bardziej specjalnie potrącała w czasie swojego szaleńczego biegu. Kątem oka rozglądając się jak wygląda tutejsze budownictwo i czy była jakaś szansa wspiąć się w górę. Na ten moment biegła.

[Tetsurō]

"Gang Słodziaków"

Wyprawa rangi B - kobieta głównego bohatera Forko (Misae)

kolejka : 2 / 17+

Tak to już było, jeden zły ruch i trzeba było zamiast jeść serniczek to biec i gonić złodziei. Misae dawno nie była na misji, więc trochę ruchu dobrze jej zrobi, szczególnie, że MOŻE niedługo będzie brała ślub, a wtedy też umięśnione, jędrne ciało jest w cenie. A że wiek już nie ten to i sport trzeba było co jakiś czas pouprawiać. Początkowo młoda kunoichi biegła przed siebie, przepychając się przez ludzi. Niestety, mimo tego, że była szybka, to dzieciaki były dużo mniejsze, przez co przemykały między ludźmi bardzo zręcznie. Ona musiała kluczyć i co chwilę kogoś przepraszać, gdyż co chwilę na kogoś wpadała. Raz nawet wpadła na kogoś, kto jadł pustynny placek z grilowanym mięsem, dużą ilością surówek oraz sosiwem, sporą ilością białego, czosnkowego sosiwa. Skąd wie, że czosnkowego? A no stąd, że jak wpadła na biednego pana, to straciła równowagę i wspaniała kanapka rozleciała się, uwalniając sos w powietrze. Zarówno Misae jak i młodzieniec na którego wpadła, mieli sporo białych kropek na twarzy i we włosach.
Wtedy też Misae przypomniała sobie, że przecież jest kunoichi! Eureka! Jak szybko luksus przyzwyczajał i jak szybko zapominało się o wykonywanym zawodzie. Nasza bohaterka wskoczyła na jeden z dachów i rozpoczęła obserwację. Z góry pesrpektywa była inna, dużo łatwiej było dostrzec malutkie, czarne zawiniątka, które zręcznie skakały i wymijały tutejszych gości i kupców. Misae mogła skakać za nimi, cały czas trzymając swoje spojrzenie na nich, aż w końcu dostrzegła, że dzieciaki wbiegły do jednej z bocznych uliczek. To musiał być ich punkt zbiorczy, gdyż były tam wszystkie. Kiedy zakradła się, aby się przyjrzeć bliżej, dostrzegła, że są tam cztery sylwetki małych dzieci zawinięte w płaszcze. Niestety, nie dało się dostrzec detali, gdyż w uliczce panował lekki półmrok. Na szczęście dla naszej bohaterki, uliczka była ślepa. Na jej końcu był wysoki, drewniany płot. Leżało też tam trochę starych skrzynek i innych śmieci. Nie było ich dużo, jednakże na tyle, aby było to zauważalne. Teraz już tylko w kwestii naszej bohaterki było w jaki sposób chce się rozprawić z tymi potworami, które oszwabiły ją z pieniędzy i spowodowały, że będzie musiała zrobić zakupy jeszcze raz. No bo chyba nie liczyła, że torby z zakupami, które zostawiła samotnie na środku drogi będą tam dalej na nią czekać. No chyba, że tak myślała... Oj młodzieńcza niewinności...
Zawało się, że cała czwórka o czymś rozmawia. Niestety nasza bohaterka nie była w stanie usłyszeć o czym. Może planowali kolejny skok? Albo oglądali zdobyte łupy... W każdym razie, na pewno knuli coś bardzo niedobrego, jak to małe, głodne dzieci...

Tajemniczy Malec

Dla Sprawdzających:

  Ukryty tekst