Trawiaste równiny

[Akihiko Maji]

Akihiko miał jak widać szczęście do pojawienia się w dobrym miejscu ale o złym czasie. W innych okolicznościach pewnie mógłby przez parę tygodni zwiedzać prowincję Sogen, przy okazji chwytając się jakichś drobniejszych zleceń by mieć za co przeżyć tę podróż. W końcu shinobi tak jak inni ludzie musiał jeść, pić i spać. Poza tym, chciał z tej wyprawy dookoła świata wrócić bogatszy niż zanim w nią wyruszył. A przynajmniej nie biedniejszy. Wracając jednak do rozmowy, Haruzen okazał się być zaskakująco szczery, mówiąc o zamiarze wsparcia klanu Uchiha. Gdyby Akihiko okazał się być jakimś szpiegiem Kaminari, cóż mógłby być problem. Blondyn podziękował sobie w myślach za szczere przyznanie się do nie brania udziału w konflikcie. Czy wygrałby ewentualną konfrontację z Haruzenem? Szczerze wątpił bo odległość jaka ich dzieliła nie działała na korzyść użytkownika magnetyzmu.
-Jeśli nie jest to nic godzącego w klan Maji to chyba nie mam nic przeciwko... chociaż może lepiej żebym nie używał nazwiska na czas takowej misji.
Odpowiedział, zastanawiając się nad tym. Wzięcie udziału w misji dla innego klanu mogłoby mu pomóc przyszłości, dodatkowo mógłby zdobyć trochę doświadczenia w walce. Problemem było ryzyko podpadnięcia wrogom klanu Uchiha noi oczywiście ochrzan za działanie bez zgody kogoś z klanu Maji lub Uni. Mógł to jednak rozwiązać za pomocą utajnienia nazwiska. A przynajmniej tak myślał.

[Haruzen]

Maji najpierw przedstawia mi się jako Maji, a później mówi, że nie chce używać swojego nazwiska… Brzmi to cokolwiek dziwnie. A może to po prostu tylko ja byłem na tyle niedomyślny, że myślałem, że jako członek klanu Yamanaka będę mógł wspierać Uchiha? Chyba, że Akihiko ma taką samą sytuację jak ja. Również zabroniono mu się oficjalnie mieszać i musiał oddać swoją odznakę shinobiego. Czyżbym ja też miał zakaz przedstawiania się z nazwiska? Czy oddając swoją odznakę, oddałem też to nazwisko? Nieee, chyba nie. Będę tylko musiał zastrzec, że jestem tutaj z własnej woli. W sumie to jednak nie jest w żaden sposób istotne. Znalazłem towarzysza, wraz z którym będę mógł iść na wojnę. Jestem pewien, że wiele się od niego nauczę.
- Świetnie, chodźmy zatem do siedziby władz. Pora zarobić nasz pierwszy żołd. - odpowiadam Akihiko, po czym ruszamy do siedziby władz klanu Uchiha w Kotei.

z/t dla mnie i Akihiko

[Isane]

- Chyba masz rację - zgodziła się z Ginem, chociaż sama przecież nie pochodziła z Ryuzaku. Nie miała jednak ochoty tłumaczyć mu wszystkiemu dokładnie, więc zdecydowała się nie wyprowadzać go z błędu. Taki szczegóły nie miały teraz żadnego znaczenia. W końca za niedługo miała zostać częścią tej wioski. Na samą myśl o spotkaniu z panem Tsuyo i jego przenikliwym, cytrynowym wzrokiem, włoski na karku stawały jej dęba, a przecież nie należała do tchórzliwych. Sama misja wydawała się przy tym ledwie błahostką, przynajmniej dotychczas szło im całkiem sprawnie. Nie pojawiały się opóźnienia, obozowanie również nie stanowiło większego problemu. Mimo, że musieli sprawować wartę i być w ciągłej gotowości, zagrożenie nie nadchodziło. Na terenach nie objętych wojną podróżowanie było względnie bezpieczne. Pamiętała swoją wycieczkę z Unii do Ryuzaku. Teraz wydawało jej się to tak odległe. Podróżowała wówczas sama, w poszukiwaniu nowego życia. Znalazła je. Siedziało właśnie z tyłu wozu zajmując się panią Eriko. Niech ta lepiej trzyma swoje łapki przy sobie. W końcu ich zadaniem było dbanie o bezpieczeństwo poselstwa. Chyba nikt nie będzie marudził, jeśli pani opiekun wycieczki Eriko-san wróci bez jednej dłoni. To mała cena za powodzenie tak ważnej misji, prawda? Uśmiechnęła się sama do siebie wyobrażając sobie przerażoną minę pani E, kiedy odpada jej dłoń wraz z tymi przydługimi, czerwonymi paznokciami.
Ups. Niedobra Isane nie myśl tak - hahaha, czemu?
Ciekawe czy wtedy zmieniłaby ten swój wkurwiający, wyuczony ton, którego używała niczym broni?
Ich podróż trwała jednak dalej, a dni powoli mijały. Zmienił się również krajobraz. Może i nie wiedziała czy kiedykolwiek w przeszłości miała okazję odwiedź Sogen, niczego jej to jednak nie przypominało. Nie budziło też żadnych wspomnień, ani koszmarów. Oczywiście spała płytko i rzadko. Spanie u boku Hiro zapewniało jej poczucie bezpieczeństwa. Wtedy nie musiała obawiać się koszmarów, a teraz? Teraz przypomniały jej się czasy przed-Hiro i średnio jej to pasowało. Żyła myślą, że to tylko kwestia czasu. W końcu dotrą na miejsce i będą mogli wrócić do „domu”. Pocieszała się osiągnięciem własnego celu. Nic innego nie miało teraz znaczenia.
Cały czas starała się pozostawać czujna czy to w czasie odpoczynku, podczas przerw czy w podróży, której większość spędziła u boku Gina. Jego towarzystwo całkiem przypadło jej do gustu. Nie mówił zbyt wiele, przez co nie był wkurwiający. Nie starał się specjalnie, więc i ona nie musiała. Czasami rozmawiali, potem milczeli. Nikomu nic nie przeszkadzało.
- Urodziłeś się w Ryuzaku? - Zagadnęła go kiedyś, chociaż jej wzrok wędrował z drzewa na drzewo, skanując teren. Nie miała wyjątkowego wzroku niczym Aki czy Hiro. Mimo wszystko nie zamierzała pozostać całkowicie bezużyteczna. Nasłuchiwała niepokojących dźwięków. Las jednak zdawał się żyć własnym życiem. Spokój? Z pozoru tak. Nie mogli jednak przewidzieć, w którym momencie coś się wydarzy i czy w ogóle. Im bliżej Sogen, tym bliżej niebezpieczeństw. Poselstwo miało być pokojową rozmową z przywódcami Uchiha, jednak świat pozostawał nieprzewidywalny. Każda ze stron mogła ich tak naprawdę zaatakować. Uchiha, Kaminari, Inuzuka a nawet postronni rabusie. Wóz wyglądał na zadbany, w miarę bogaty. Może ktoś połasiłby się chęcią zdobycia łupów i zarobków? Nie byłaby tym faktem zdziwiona. Szlaki transportowe niosły ze sobą wielu różnych podróżnych. Dobrych, złych i tych pomiędzy. Odliczała dni odkąd wyruszyli. No to daleko jeszcze?

[Mūnraito]

---

Jesień, 391 r.

---

Kolejne godziny mijały, a krajobraz za oknem ulegał zmianom. Ryuzaku definitywnie się skończyło, a droga w końcu zabrała nas do Sogen. Pierwszy raz tutaj jestem. Dreszczyk emocji, który gdzieś tam tlił się wewnątrz mnie, dawał o sobie znać coraz bardziej. Ze skupieniem obserwowałem Akiego, jak tego czuwa nad naszym bezpieczeństwem. Ja starałem się odwrócić uwagę tej zaczepnej gaduły, Pani Eriko. Nie mogłem jej natomiast zarzucić nic, jeśli chodzi o umiejętność nawiązywania dobrego kontaktu ze swoimi rozmówcami. Na mój dotyk zareagowała w dość... spokojny sposób i choć wyraźnie zmieniła ton wypowiedzi, nic z moją ręką nie zrobiła. Nie miałem złych intencji, toteż kontynuowałem to, co potrafiłem najwyraźniej najlepiej: dodawać otuchy. W tym czasie, mój kuzyn może korzystać ze swoich oczu dookoła wozu. Niech i dba o Isane! Ciekawe zresztą, co u Niej? Jak mijała jej podróż? Może powinienem się wychylić i sprawdzić, ewentualnie zaproponować jakąś przerwę w podróży? Nie... to nie ode mnie to zależy. Jesteśmy na ziemiach Sogen. Tutaj trzeba na siebie uważać. Spojrzałem na swój łuk, odłożony na siedzeniu obok mnie. Kołczan dalej wisiał na plecach, a w nim strzały gotowe na wszelakie niebezpieczeństwo. Aki i jego kusza również. Natomiast - i tu znowu powróciłem myślami do mojej ukochanej - Ona nie za bardzo ma jak się bronić. Była medykiem. Kurwa, siedzi tam wystawiona jak kaczka na strzelnicy czy innym polowaniu. Wyjrzałem nerwowo przez okno, szukając czegokolwiek, co mogłoby wzbudzić zastrzeżenia, ale na razie nie było tutaj nic poza bezkresnymi stepami. W porównaniu do Ryuzaku, tutejsze ziemie nie zachwycały, jak na razie.
Powróciłem więc z powrotem do wozu i jego nudnego wnętrza. Pani Eriko bacznie mnie obserwowała, odpowiadając na moje pytanie. Wygląda na to, że potrafi się sobą zająć. Okej, w takim razie, to posłem trzeba się tutaj zająć w pierwszej kolejności: - Potężny wojownik... to Aki. Ja na razie jeszcze się uczę, choć podejrzewam, że bez większego problemu sprostam temu, co może nas tutaj czekać. - Skłamałem. Tak naprawdę, nie miałem bladego pojęcia, co i kto tutaj może na nas czekać. Sogen był w stanie wojny. Z całą armią sobie nie poradzimy, a że na czole nie mamy napisane "Poselstwo. Nie strzelać!", to wszystko jest możliwe. Uśmiechnąłem się równie nieszczerze, chcąc potwierdzić jej słowa. W końcu zabrałem swoją dłoń, a gdy położyłem ją na swoim kolanie, wtórowałem jej słowom: - Taka moja rola, szanowna Pani. Razem z Akim i Isane zrobimy wszystko, co w naszej mocy, by nic Wam się nie stało. Mam nadzieję, że nie uraziłem Pani swoją bezpośredniością... - Po czym skierowałem nieprzypadkowo wzrok na swoją dłoń. Kontynuowałem: - To pierwszy raz, gdy biorę udział w takim przedsięwzięciu. Nie miałem do tej pory styczności w takiej scenerii z wysoko postawionymi przedstawicielami naszego miasta. Widzę jednak, że jest Pani doskonała w tym, co robi. Nie dziwię się, że to akurat Pani towarzyszy posłowi. W Sogen będą bez szans w starciu z Wami. - Zaśmiałem się, tym razem całkiem szczerze. O ile jakiekolwiek walki będą naszą domeną, o tyle pertraktacje i ich wynik zależy od umiejętności naszego posła i Pani Eriko. Podejrzewam, że nie bez powodu ktoś taki towarzyszył przedstawicielowi władz miasta w rozmowach z liderem Sogen. Kobieta ów miała odpowiednią aparycję i giętki język, a w dodatku potrafiła zająć czas sobą. Polityka to gra pozorów. Gra cieni. Osoby zbyt szczere, zbyt oczywiste nie miały tutaj szans. Uważam, że ja sam miałbym problem z zachowaniem się, jak należy, w obliczu takiego niewdzięcznego wyzwania. Wolałem swój łuk. To potrafiłem najlepiej. Resztę zostawiam im.
Musiałem się rozprostować. Wyciągnąłem swoje długie nogi przed siebie, uważając przy tym, by przypadkiem nie trącić Akiego czy Pani Eriko. Lekki masaż kolan, łydek. Rozciąganie palców dłoni, ramion. Kark, o, coś strzeliło! Ale ulga... Otworzyłem oczy po całym rytuale, następnie wracając wzorkiem do swoich towarzyszy. A może powinienem pomóc Akiemu? Co dwoje Ranmaru, to nie jeden: - Aki, pomóc Ci w doglądaniu okolicy, czy na razie sobie radzisz? - Był bardziej doświadczony, lepiej przygotowany. To on tutaj dowodził, jeśli chodzi o nastawienie bojowe. Nie zamierzam się z nim sprzeczać. Cokolwiek postanowi, tak będzie. Wróciłem na miejsce, opierając się o ścianę wozu. Sogen. Ta kraina to dla mnie nowość. Może Pani Eriko mogłaby mi co nieco o niej powiedzieć? Postanowiłem spróbować, zagadując do niej: - Czy może mi Pani powiedzieć coś więcej o okolicznych ziemiach? Jak wygląda tutejszy front? Kto właściwie na tę chwilę prowadzi w wojnie? No i co z handlem między naszymi prowincjami? - Chciałem wiedzieć jak najwięcej. Nie należałem do tępych osiłków. Łuk był moim orężem, ale to wiedza i przygotowanie stanowiły o sukcesie jego użycia. Ciekawe tylko, jak bardzo rozmowa w tym temacie okaże się kobieta. Patrzyłem na nią, oczekując wyczerpującej odpowiedzi. Świst wiatru obijającego wóz i nierówności drogi nie dodawały otuchy, ale nie mogło być tutaj gorzej niż na zewnątrz, u Isane.

[Aki]

Munratio - niezłe. Ciekawe cze specjalnie się pomyliła w jego imieniu, żeby wyjść na słodką idiotkę, czy może jednak faktycznie nie zapamiętała jak Hiroyuki ma na nazwisko. Cóż - w przypadku Akiego zapamiętanie jego nazwiska nie było problem - bo po prostu go nie używał, tak jak całkiem spora rzesza cywili. Był po prostu Akim, a i Aki nie było jakoś wybitnie trudnym imieniem do wypowiedzenia, nie mówiąc już o zapamiętaniu. Zawsze preferował krótkie imiona i gdyby to od niego zależało, to z pewnością pozostałby przy takim, jakie nadali mu rodzice.
Oczywiście panienka kokietowała w najlepsze, swoją pruderyjnością niemalże powalając na kolana. Oczywiście wcale nie była taka niewinna, jaką próbowała grać. Tak to już z ludźmi było, że lubili zakładać maski - czy to dla przyjemności, czy też ze strachu. Niebieskooki doskonale o tym wiedział, w końcu sam był taką osobą. Nie lubił rozmawiać z ludźmi i często przybierał pozę gbura, z którym najlepiej stać i milczeć. Była to jego prawdziwa twarz, czy może jedno z wielu wcieleń? Sam nie znał odpowiedzi na to pytanie. W zależności od tego z kim przebywał, to starał się dopasowywać swoje zachowanie do określonej grupy osób. Był bardzo elastyczny, jeżeli chodziło o tego typu sprawy, a z drugiej strony nie przepadał za zbyt dużą ekspresyjnością w stosunku do obcych osób. Chyba, że po alkoholu - wtedy... różnie to bywało. Chociaż jak było widać po Hiroyukim - do flirtowania nie była potrzebna mu butelka wina. Aki nie komentował w żaden sposób tego smyrania się po rączkach - bo prawdę mówiąc miał to gdzieś. Ludzie potrafili robić gorsze (lepsze?) rzeczy w obecności osób trzecich. A jeżeli to w jakiś sposób uspokajało tę dwójkę - droga wolna. Ciekawe tylko, co by pomyślała sobie Isane...
Syf, kiła i mogiła - w końcu dotarli do Sogen. Miejsce, w którym psy dupami szczekają, a kaczki rzucają chleb głodnym Uchihom. A przynajmniej tak było przed wojną - bo teraz z całą pewnością było jeszcze gorzej. Nie lubił nigdy tego miejsca. Uwielbiał spokój, ale rozległe sogeńskie stepy zdecydowanie nie wpisywały się w jego klimaty. Było tu zbyt pusto - nie dał się przed nikim ukryć. Do tego piździło cały dzień tak, że nie dało się praktycznie wyjść z wozu by w spokoju się odlać, albo chociaż przycupnąć gdzieś na jakimś kamieniu, bo od razu można było dostać wilka.
Kolejne dni mijały powolnie i monotonnie. Krajobraz tych terenów był zabójczo nudny, jednak Aki w żadnym przypadku nie pozwalał sobie na utratę koncentracji. Choć wszechobecna nuda była powszechna, to chłopak próbował sobie umilić czas tak bezsensownymi rzeczami, jak liczeniem mijanych drzew. A prawda była taka, że dużo do roboty nie miał. Jak pojawiło się jedno na godzinę, to i tak był sukces. Starał się jednak w jakiś sposób temu wszystkiemu zaradzić, byleby nie pogrążyć się w gonitwie myśli. W takich warunkach nie było nic gorszego, niż pozwolenie sobie na zbyt intensywne myślenie. Jakkolwiek to nie brzmiało - warunki podróży były dobre. Nie raz i nie dwa zdarzało mu się przejść kilkaset kilometrów piechotą, a takie podróże zajmowały wtedy po kilka miesięcy. Całe życie w drodze - ale taka już była droga shinobi. Długa, męcząca i bardzo często bezcelowa. Teraz robili to tak naprawdę tylko po to, by Isane mogła dostać obywatelstwo - Aki wiedział, że nie dostanie z tego nic poza garścią ryo i wpisem do akt. Ale dla Hiroyukiego i jego wybranki z pewnością mogło to mieć znaczenie.
Czy faktycznie był takim potężnym wojownikiem? Nie. I wiedział o tym. Ale nie musiał o tym mówić Hiroyukiemu. Chłopak wierzył w niego i wydawało się, że czuje się z tego powodu bezpieczniejszym. W końcu mieć takiego towarzysza to skarb. Chociaż Aki do samego końca miał nadzieję, że nie spotka ich tutaj nic złego. Choć byli teraz poselstwem, to nadal jednak daleko im było do bycia ambasadorami bezsensownej przemocy - sama Eriko nie chciała rozlewu krwi, o ile ten nie był absolutnie konieczny.
Gdy już tak podróżowali, Aki zasugerował Isane, żeby to ona w końcu przeniosła się do środka wozu - zgodnie z prośba Hiroyukiego, by to Aki zajął się teraz patrolowaniem terenu. Nie dlatego, że było zimno, albo że stwierdził, iż pora by spędzili z Hiroyukim trochę więcej czasu. Prawda była taka, że Isane była drobną istotką, tak bardzo bezbronną i łatwą do zdjęcia z odległości stu stóp, że aż szkoda mu się jej zrobiło. Nie znał jej umiejętności, ale wątpił poważnie w to, by była w stanie walczyć na takim dystansie. On zas posiadał swoją broń - kuszę - i nie było to dla niego wyzwaniem. Tym bardziej na takim otwartym terenie jak Sogen, gdzie trudno byłoby się za czymś ukryć. Dlatego usiadł obok woźnicy, kładąc naładowaną kuszę na swoich kolanach. W każdym momencie był gotowy na reakcję - by szybko zlokalizować zagrożenie i, o ile to będzie konieczne, pozbyć się go w porę.

[Kutaro]

Misja C
Aki, Isane i Mūnraito
8/15? kolejek

Sogen dalej zachwycało swoim niczym. Wielkie połacie podsuszonych traw uginały się pod podmuchami rwącego wiatru przypominając w ten sposób taflę wody. Nic więc dziwnego, że czasem te okolice były nazywane zielonym oceanem. Od czasu do czasu gdzieś z tego morza wyłaniało się karłowate drzewko czy mały krzaczek zahartowany tnącym wiatrem. Może na kilku z nich dałoby się znaleźć równie pokurczone jabłuszka, albo drobne jagody głogu. Niewiele więcej mogło żyć w tej krainie. Oprócz oczywiście klanu Uchiha. Niczym jakieś bardzo wytrzymałe zwierzęta z długimi gołymi ogonami, wybrali te niegościnne tereny na swoją siedzibę, a mimo tego jak było tu źle, byli obecnie atakowani ze wszystkich stron. Jeszcze brakowało tylko samurajów z Teiz z północy do tego kotła.
Obecnie jednak przemierzali tereny które w gruncie rzeczy nie wiadomo pod czyją kontrolą były. Ani Inuzuka, ani cesarstwo nie wprowadziły tu pełnej okupacji, ale Kotei nie mogło sobie pozwolić na rozciągnięcie sił do takiego stopnia by zabezpieczyć ten teren. Skutkowało to utworzeniem dziwnej strefy, gdzie panowało bezprawie. Między innymi dlatego konieczna była ochrona poselstwa przez trójkę shinobi, a nie jakiś pachołków jak zapewne byłoby w czasach pokoju. Nie oszukujmy się, ninja tani nie byli.
- Tak, w Ryuzaku. - Odpowiedział Gin. - Od kilku pokoleń zajmujemy się wozami szlachty, to dosyć dobra praca. Satysfakcjonująca choć bywa męcząca. - Wzruszył ramionami. Pod znakiem zapytania pozostawało, czy męczące było kierowanie i opieka nad pojazdami, czy pracodawcy. Choć istniała duża szansa, że to drugie.

Z tyłu wozu podchody trwały w najlepsze, Eriko dawała się zabawiać, a Hiroyuki odstawiając słowne fikołki, próbował się dowiedzieć czegoś więcej.
- Oh, taki z pana skromniś. - Roześmiała się perliście kobieta. - Widzę, że pan ma wiele talentów. Tylko trzeba je… wydobyć. - Powiedziała przeciągle tonem znawcy. - Na przykład doskonale prawisz komplementy. Nic dziwnego, że się tyle kobiet wokół kręci. - Zerknęła znacząco na materiał w kierunku przodu wozu. Otworzyła wachlarz wolną ręką i aktorsko zamachała nim dwa razy. Druga ręka wciąż była uwięziona w opiekuńczym uścisku Munratio.
- Wojna… - Zaczęła swoim wyćwiczonym tonem, ale po chwili doszła do wniosku, że wystarczy zabaw więc lekko zrzuciła dłoń chłopaka i kontynuowała poważniejszym tonem. - Układ sił zmienia się z dnia na dzień. Jedziemy przez taką ziemię niczyją na spotkaniu trzech frontów. Z zachodu Inuzuka, ze wschodu Cesarstwo, a przed nami cel czyli Uchiha. Gdy miniemy ich posterunki i wjedziemy w głąb Sogen powinno być już bezpieczniej. - Wytłumaczyła ich sytuację. Sama trasa podróży mogłaby się wydawać bardzo ryzykowna, lecz w ten sposób unika się wielu kontroli i możliwych komplikacji ze stron obu sił okupacyjnych.

Niezależnie czy doszło do wymiany Aki i Isane z przodu wozu, po jakimś czasie można było dostrzec problem na trakcie. Droga znajdowała się na nasypie wysokości około metra. W ten sposób udało się uniknąć podciekania wód gruntowych i dzięki temu droga była znacznie wygodniejsza dla wozów. Niestety oznaczało również, że próby objazdu były niemal niemożliwe, wóz w mgnieniu oka zapadłby się w grząską ziemię. Kilkaset metrów dalej znajdowała się garstka małych budynków. Dwa z nich wyglądały jako tako, a pozostałe były pozbawiony dachów czy fragmentów ścian. Drewniane ściany miały ciemny, mokry kolor zdradzając stan zabudowy. Strzecha na dachach również pozostawiała wiele do życzenia. Jednak z jednego z budynków, bystre oczy Akiego wypatrzyły strużkę dymu. Ot mały smutny obóz pasterzy na ziemi niczyjej. Niestety, na w poprzek drogi, między budynkami leżało pół wozu zagradzając podróż. Czy ktoś tam mieszkał, czy chciał się dorobić na haraczu za przejazd? Niewiadomo.
- Chyba mamy problem. - Mruknął pod nosem Gin do swojego towarzysza ławeczki i lekko spowolnił wóz dając czas na decyzję.

Eriko
Gin

[Aki]

Ocean trawy - dobrze, że nie miał choroby lokomocyjnej, bo jeszcze by mu się zrobiło niedobrze. Takie puste przestrzenie wzbudzały w nim ambiwalentne odczucia. Z jednej strony była to idealna sceneria do walki na daleki zasięg, a z drugiej byli wystawieni i narażeni na ataki, niczym zwierzyna przy wodopoju. Gdyby ktoś ich chciał zaatakować, to nawet nie mieliby gdzie się ukryć. Nic dziwnego, że Sogen dostawało taki wpierdziel - maszerujące oddziały wroga nie napotykały praktycznie żadnych przeszkód terenowych, a i obrońcom trudno było zając jakąś konkretną pozycję i jej bronić. Żadnych przesmyków, kotlin, rozpadlin. Do Kōtei, stolicy regionu i jednocześnie siedziby Uchiha, zapewne można byłoby dojść z buta i niespecjalnie się zmęczyć. Jedyną rzeczą, która była w uciążliwa, był wiatr. Ale do niego dało się przyzwyczaić i przede wszystkim - uchronić się przed jego szkodliwym wpływem na zdrowie.
Jedni ludzie pochodzili z Ryuzaku, inni z Morskich Klifów, a jeszcze inni z dziury zwaną Sogen. Jedno ich jednak łączyło - każdy z nich krwawił tak samo, a to znaczyło, że każdego można było zabić. Dla Akiego absolutnie nie miało żadnego znaczenia, czy strzela do Daishijczyka, Kantaiczyka, czy może jakiegoś innego ciapatego brudasa z pustyni. Jeżeli chodziło o walkę, to nie miał żadnych oporów przed zabiciem kogokolwiek - jeżeli ktoś wchodził w ten zawód, to musiał liczyć się z koniecznością wyzbycia się ludzkiej empatii i nikogo nie powinno dziwić mordowanie każdego, kto ośmieli się stanąć na drodze shinobiemu.
Od razu się poczuł lepiej, gdy w końcu opuścił ten wspaniały wóz (burdel na kółkach). Potrzeba mu tego było - trochę powietrza i od razu człowiekowi lepiej się robiło. Za dużo słodyczy szkodziło na jego zimne jak trup schowany w szafie Katsumi serduszko. Zdecydowanie nie był typem romantyka i takie flirtowanie, przekomarzanie się i zaczepki nie były w jego stylu. Na całe szczęście dalej coś się zaczęło dziać.
Trafili na wyjątkowo nieciekawą drogę. Pomimo tego, że była ona całkiem dobra do poruszania się przez wozy, to jednocześnie była dla nich śmiertelną pułapką. W razie ataku z zaskoczenia nie było opcji na zawrócenie, albo ucieczkę gdzieś w bok - za mało miejsca. Po jednej i drugiej stronie przeszkody nie do ominięcia. Oczywistym było, że nie były one naturalne, lecz stworzone przez człowieka - pytanie, czy przez władze, czy może jednak przez bandytów, którzy chcieli się tutaj zasadzić na jakąś karawanę handlową. Trudno było mu to ocenić na pierwszy rzut oka, a też bynajmniej nie miał zamiaru się tutaj zatrzymywać, o ile nie byłoby to absolutnie konieczne.
- Jedź do przodu. Powoli - rzekł chłopak, gdy Gin się do niego odezwał. Zawrócenie teraz równałoby się z odsłonięciem swoich pleców na ewentualny atak. No i... którędy mieliby dalej przejść? - Gdyby coś się działo, to spróbuj ustawić wóz bokiem - będzie większa osłona. - rzekł do woźnicy. Najważniejsza była ochrona ich życia - a taki manerw pozwoliłby na uniknięcie ewentualnych ataków obszarowych.
Całe szczęście, że to Aki siedział teraz na przodzie i dostrzegł tę niewielką strużkę dymu, która wznosiła się w górę - ewidentnie ktoś tutaj rozpalił ognisko, ewentualnie używał jakiegoś piecyka w jednej z chatek. Bardzo wymowny był też wóz stojący w poprzek drogi - stara jak świat zagrywka stosowana przez bandytów, by zagrodzić dalszy przejazd i ściągnąć haracz. Normalny człowiek mógłby jedynie zgadywać, ale na szczęście on był Ranmaru i nie zamierzał nie wykorzystać swoich oczu do przekonania się, z kim ma do czynienia. Wykorzystał swoje widzenie do zajrzenia do środka i rozpoznania, kto znajduje się w środku - czy to była jedna osoba, czy kilka, czy przy niej/nich była broń. Te dwie rzeczy w zupełności już wystarczyły, by ocenić poziom ewentualnego zagrożenia ze strony nieznajomych osób. Oczywiście nie spoczął na weryfikacji jedngo domku - przeskanował całą okolicę, czy ktoś przypadkiem nie siedzi za jakimś nasypem, albo w jednej z tych opuszczonych chatek. Spojrzał też do samego wozu, by zobaczyć, czy nie ma w nim jakiejś losowej notki wybuchowej, albo choćby czegoś tak prozaicznego, jak trupa.

  Ukryty tekst

[Isane]

Na całe nieszczęście przyszła jej kolej do siedzenia w środku, z tylu powozu. Rozumiała chęć Akiego, żeby trochę odpocząć od uciążliwych rozmów i uciec do przodu. Gin okazał się świetnym kompanem przede wszystkim dlatego, że nie był gadatliwy i nie wciskał swojego nosa w nie swoje sprawy. Już im zazdrościła. Sama jednak bez marudzenia usadowiła się obok Hiro na przeciwko wiedźmy i tak - głównie w milczeniu z jej strony - kontynuowali podróż. Czasami przytakiwała głową, jednak nie odzywała się niepytana. Większość drogi spoglądała przez okno wyszukując czegoś ciekawego w idealnej trawie Sogen. Zdawała sobie sprawę, że tereny wojenne były niebezpieczne. Pamiętała własną podróż z pustyni w okolice Ryuzaku. Mimo tego, że wioski żyły ze sobą w spokoju i tak szlaki transportowe były nieprzewidywalne. Nigdy nie wiadomo kto czaił się za rogiem licząc na jakiś sposób na zarobek. Tutaj oprócz złodziei roiło się jeszcze od żołnierzy i niezadowolonych mieszkańców pobliskich, mniejszych wiosek. Wojna bywała śmiertelna, ale często okazywała się również świetnym sposobem na zarobek. Jednym plusem było to, że w końcu powoli zbliżali się do swojego celu. Im szybciej tym prędzej będą mogli zakończyć misję. Tylko czy sukcesem?
Po chwilki chwilach mogli poczuć jak wóz zwalnia. Jakaś przeszkoda na drodze? Przecież to nie była jeszcze pora na kolejną przerwę. Postoje były ważne, jednak starali się je ograniczać je do absolutnego minimum. Czas ich naglił. Spojrzała ukradkiem na Hiro. Uniosła delikatnie jedną brew i od razu wyjrzała przez okno obok siebie. Nie zobaczyła absolutnie nic. Zdecydowała uchylić je delikatnie.
- Widzisz coś? - Zapytała Hiro, jeśli również postanowił wyjrzeć przez okienko po swojej stronie. Oczywiście pan Ranmaru posiadał jeszcze inne, przydatne umiejętności. Nie to co ona. Na pewno mógł zobaczyć znacznie, znacznie więcej. Pamiętała jak po raz pierwszy miała okazję poznać jego zdolności. Kiedy zdecydował się jej zaufać i pokazać jak działają czerwone ślepia Ranmaru. Nigdy nie zazdrościła mu jego umiejętności, posiadanie ich miało też przecież swoją cenę. Czy Hiro kiedyś zdecyduje się na wycieczkę do Cesarstwa? A może Aki wystarczał mu jako uosobienie jego korzeni i więzów krwi? Cóż obojętnie jaką decyzję podejmie, Isane była już spakowana.
- Aki? Gin? Wszystko w porządku? - Zapytała przez uchylone okno w miarę głośno, żeby mogli ją usłyszeć, jednak nie krzyczała, aby przypadkiem nie zwrócić na siebie jakiejś zbędnej uwagi. Nie zamierzała jednak wychylać się przez okienko. Na szczęście nie zapomniała słów Akiego, którymi ich ostrzegał jeszcze zanim wyruszyli. You’re the boss, Aki-san.
Miała różne domysły do tego co działo się na zewnątrz. Żałowała trochę, że Aki siedział sam z Ginem. Czy sobie poradzi? Nie lepiej, żeby ktoś jeszcze do nich przeszedł? Nie zamierzała jednak zostawać kolejną kulą u nogi. Jej umiejętności skupiały się przede wszystkim na sztuce medycznej. Poradziłaby sobie w bezpośrednim starciu, jednak długodystansowo leżała totalnie. No może z wyjątkiem rzuceniem jakimś senbonem. Panowie uzbrojeni w łuki i strzały na pewno posiadali większe szanse wyeliminowania zagrożenia z daleka. Zdecydowanie bezpieczniejszy sposób walki. Ale czy tak samo satysfakcjonujący?

[Mūnraito]

---

Jesień, 391 r.

---

Pani Eriko rozkręciła się w najlepsze. Nie szczędziła komplementów, choć ja starałem się być po prostu sobą: nie należałem do najbardziej egocentrycznych osób, które chełpiłyby się takimi słowami. Niemniej, nie wypadało nie podziękować: - Jest Pani niezwykle uprzejma. Dziękuję, aczkolwiek... Chodzi o zwykły rozsądek i umiar. Z kimś takim u swego boku, nie powinniście mieć tutaj problemów. Zadbamy o to. - Następnie, w końcu powiedziało co nieco o tym, co dzieję się wokół. Wszystko jednak sprowadzało się do ogólne określenia, jak wygląda front. Wiedziałem już wcześniej, kogo mogę się tutaj. No nic, trzeba się zdać na to, co z Akim potrafimy najlepiej. - Tak, domyślam się, że te trzy strony mają tu coś do ugrania dla siebie. Ważne, by i Ryuzaku mogło tutaj dojść do głosu, bo handel potrzebny jest każdej ze stron, tak w czasie konfliktu, jak i poza nim. Cesarstwo i jego intencje są tutaj najbardziej... enigmatyczne. - Na samą myśl o tym kraju zacisnąłem pięść na ławie, szybko sprawdzając, czy Pani Eriko nic nie zauważyła. Nie wypadało aż tak obnażać się ze swoich słabości. No nic. Nadszedł jednak moment, w który Aki postanowił zamienić się miejscem z Isane. Tak zajebiście długo na to czekałem.
W końcu mogłem być spokojniejszy, a tego poczęło mi brakować - Isane była już w środku. Pewnie przemarzła, więc gdy już usadowiła się obok mnie, objąłem swoją dłoń jej rękę, starając się przekazać choć odrobinę ciepła swojego ciała. Przysunąłem się bliżej niej, stykając się jak największa powierzchnią bokiem do jej boku. Za oknem panowała jesienna, chłodna pogoda, a wietrze okolice na pewno dawały się tutaj podróżnym we znaki. Moja blondwłosa z Atsui była z kolei tak... szczupła. Musiało jej być zimno. Zdecydowanie, jednakowoż, nie dawał po sobie znać. Czyżby ponownie cicha wojna z Panią Eriko? Ach, kochanie. Twoje miejsce jest przy mnie, jakkolwiek silny jest Aki czy ktokolwiek inny. To ja odpowiadam za Twoje życie. Nikt inny.
- Dobrze Ciebie tutaj mieć. Niech teraz Aki zajmie się bacznym obserwowaniem okolic, skoro jesteśmy już na ziemiach Uchiha. Na wszelki wypadek. Ty sobie odpocznij, ogrzej się. Tutaj jest znacznie cieplej. - Spojrzałem na Panią Eriko, gdy nagle dało się czuć, iż wóz spowalnia, aż w końcu staje. Nerwowość poczęła wkradać się pomiędzy nas. Isane wyglądała przez okienko w powozie, nawet je otworzyła. Nie mieliśmy się w najbliższym czasie zatrzymywać. Odezwała się do mnie, na co od razu odpowiedziałem, chwytając za szybkę i popychając ją delikatne i rozchylając: ]- U mnie też czysto. Wyjdę na zewnątrz, a Ty wraz z Panią Eriko czekajcie, aż dam znać, że wszystko jest okej. Zobaczę, co słychać u Akiego i Gina. - Skinąłem w kierunku dwóch Pań, a następnie, nim otworzyłem drzwiczki, sięgnąłem po swój łuk. Wyskoczyłem na zewnątrz, zamykając je za sobą. Niech tu na razie siedzą. Przezorny zawsze... Przeszedłem wokół wozu, starając zrównać się z chłopakami na przodzie. Poprawiłem kołczan przewieszony przez ramię, strzały na miejscu. Oby nie trzeba był ich jeszcze używać... Odezwałem się do drugiego Ranmaru: - Co się dzieje, Aki? Widzisz coś? - Widziałem, jak odpalił swoje oczy. Ciekawe, czy coś tam widzi. Miejsce wręcz idealne na jakąś zasadzkę. Nie ma co panikować zawczasu. Spojrzałem też na Gina, bo to on tutaj nie jest wojownikiem: - A co u Ciebie, Gin? Z wozem wszystko okej? - Możliwe, że przyczyną niezapowiedzianego postoju była właśnie awaria naszego wozu. Z drugiej strony, może po prostu jest tam jakaś przeszkoda. Zaraz się dowiemy.

[Kutaro]

Misja C
Aki, Isane i Mūnraito
9/15? kolejek

Zgodnie z poleceniami Akiego wóz zwolnił dając nieco więcej czasu na podjęcie decyzji co zrobić z sytuacją na trakcie. Równocześnie dało moment na znacznie ważniejszą działalność, czyli przeprowadzenie zwiadu w zabudowaniach za pomocą specjalnych oczu. Przemykając niczym lunetą po zatęchłych budynkach przed sobą Ranmaru z przodu zaczął rejestrować szczegóły. Na początku śledząc strużkę dymu zaglądnął do pierwszego niewielkiego budynku. Okazało się, że źródłem znaków życia był małe kamienne palenisko z drewnianą konstrukcją przypominającą komin, która wyprowadzała dym na zewnątrz. Przy ogniu stał jakiś wyszczerbiony garnek, ale w budynku nie było wiele więcej. Obok siedziała na koślawym taborecie jakaś kobieta i grzała się od wątłego ognia. Kilka metrów obok niej stał mężczyzna i opierając się o ścianę obserwował trakt. Gdyby nie doujutsu zapewne z daleka byłby zupełnie niewidoczny, ale cóż na to liczył. Zarówno in jak i kobieta mieli przy sobie broń typową dla ninja kunaie małe i duże oraz kilka kabur z shurikenami. Najwyraźniej mruknął coś do kobiety, bo ta zerknęłą w jego kierunku i wybiegła drzwiami z tyłu budynku. Śledząc ją wzrokiem Ranmaru mógł dostrzec, że poszła wezwać trzeciego mieszkańca zaniedbanej wioski i zaraz ruszyli w stronę domu z paleniskiem. Jeśli zaglądnął do pozostałych budynków to mógł w nich znaleźć błoto, brud, szczury oraz biedę. Czyli dzień jak co dzień w Sogen. Jednak inny budynek, który jako tako miał jakiś dach mieścił w sobie chyba cały użyteczny dobytek jaki został zgromadzony przez trójkę lokatorów. Kilka skrzyń, jakieś dziurawe garnki, wyszczerbione miski i sprzęt rolniczy. Możliwe nawet, że znalazł się jakiś worek starego ryżu cudem zachowany przed gryzoniami.
- Przed nami wioska, chyba z lokatorami. Musimy uważać. - Mruknął Gin odpowiadając na pytania Isane i Hiroyukiego. - Coś widzisz? - Dopytał Akiego, który próbował coś wyłuskać wzrokiem ze sterty desek omyłkowo nazywanej wioską. Okienko tuż za ławką się lekko otworzyło i ze środka zaniepokojonym tonem odezwał się poseł Tanaka.
- Zatrzymujemy się? Coś się stało? - Próbował się dowiedzieć, ale jednak uważnie powiedział to dosyć cichym tonem, jakby odruchowo wyczuł panujące wokół napięcie. Tymczasem Eriko było nietypowo wręcz dla siebie cicho, lecz chwilę później krótki cichy szept ze środka sygnalizował wymianę informacji między posłem, a kobietą.
Sytuacja była dosyć prosta. Najwyraźniej ktoś chciał nieco napchać swoją sakiewkę za pomocą podróżnych. Sytuacja wręcz typowa na wojnie, skoro na tych ziemiach w rzeczywistości nie panował nikt. Pytanie jak należało rozwiązać taki problem. Pokazać, że walka to śmierć? Wystrzelać z odległości? Czy może negocjować przejazd? Jeśli ich zostawić na miejscu to będą dalszym kłopotem dla kolejnych podróżnych. Z drugiej strony najpewniej byli to biedni ludzie, którzy szukali sposobu by napełnić brzuch.

Eriko
Gin
Poseł Tanaka

Mapka poglądowa:

Czerwony - wrogowie

  Ukryty tekst

[Aki]

O tak, Gin był świetny - cichy, spokojny i rzeczowy. Było to dla niego wybawieniem po długim czasie spędzonym z Hiroyukim i gadatliwą Eriko. Odmiana, której tak pragnął. Rytmiczne dźwięki kopyt uderzających o podłoże, szum wiatru - a poza tym tylko cisza i nic więcej. Wybawienie - potrzebował go. Na jego nieszczęście nie trwało one długo, bowiem dość szybko napotkali na pierwsze problemy.
- Nie. Droga zablokowana przez inny wóz. - odpowiedział cicho w kierunku Isane, gdy wóz zaczął zwalniać, dziewczyna przez uchylone okono rzuciła pytanie w jego stronę. Oczywistym było, że mieli do czynienia z typową pułapką. Pytanie tylko brzmiało tylko, czy mieli do czynienia z pospolitymi bandytami, czy może jedną ze stron wojny. - Kobieta i dwóch mężczyzn, wybiegła z jednego z budynki i coś zaczęli do siebie gadać gdy się zbliżyliśmy, zebrali się w jednej chacie. Wiedzą o nas. Mają broń, jeden to właściwie tonę żelastwa przy sobie* - wytłumaczył Aki, spoglądajac się ciągle swoimi oczami w stronę chaty. Czy coś pominął? Raczej nie. Problem był jednak inny - co z tym fantem zrobić? Jezeli chcieli jechać dalej, to musieli jakoś pozbyć się tej przeszkody z drogi.
- Wydaje mi się, że wiedzą o nas i się naradzają, co zrobić. - oznajmił w końcu po chwili. - Dobra, zrobimy to tak: Ja będę ich obserwował i pilnował, żeby nie wyleźli z tej chaty, a wy w tym czasie zepchnijcie ten wóz z drogi. - zadecydował Aki, mówiąc do Isane, Gina oraz Hiroyukiego - ta trójka powinna bezproblemowo sobie dać radę z pozbyciem się przeszkody z drogi. Zeskoczył więc z wozu, czerwonymi oczami ciągle skanując otoczenie - sprawdził też, czy przypadkiem w zastawionym wozie nie ma przypadkiem jakichś notek wybuchowych, albo innej niebezpiecznej pułapki. Poza tym celował w drzwi, gotowy strzelić w przypadku zagrożenia. Jeżeli ktoś podszedł do jakiegoś okna i próbował przez nie wyglądać - to również strzelił. Ostrzegawczy.



* - dopytane u Kutaro, ponieważ opis tego nie zawierał.

  Ukryty tekst

[Isane]

Siedzenie w środku powozu miało swoje plusy. A raczej jeden wielki plus imieniem Munraito Hiroyuki. Od razu poczuła się pewniej u jego boku. Przestała kwestionować wszystkie swoje decyzje życiowe i znów mogła być pewna tego, że wybrała odpowiednią ścieżkę. W końcu w tym wszystkim chodziło o niego i nawet towarzystwo pani Eriko nie mogło tego popsuć. Kiedy już znalazła się w środku poczuła ciepłą dłoń Hiro na swojej. Spojrzała na niego odrobinę zaskoczona, jednak nie odsunęła dłoni. Wręcz przeciwnie, podsunęła mu jeszcze drugą. Dopiero teraz zdała sobie sprawę jak bardzo były skostniałe z zimna. Pani Eriko mogła sobie myśleć co chciała. Oczywiście ukazywanie takich relacji przy obcych w pracy było karygodne, jednak może to jedynie zwykłe gesty członków jednej drużyny? Isane miała nadzieję, że nie zachowywali się zbyt oczywiście. Po kilku chwilach jej dłonie przejęły przyjemne ciepło od Hiro i takie pozostały. Mogli wrócić do siedzenia obok siebie - niczym dwie obce sobie osoby, chociaż na całe szczęście stykali się całą jedną stroną ciała.
Potem zaczęły się kłopoty. Nic dziwnego, tereny były zbyt niebezpieczne, żeby łudzić się na całkowicie bezproblemowy przejazd. Chyba wszyscy w powozie zdawali sobie sprawę, że spotkanie z wrogiem było jedynie kwestią czasu. Słysząc cichą odpowiedź Akiego nie pytała o nic więcej. Hiro postanowił do niego dołączyć. Niestety nie było innego wyjścia.
- Uważaj na siebie - rzuciła cicho do Hiro, kiedy wychodził na zewnątrz. Musiała z całych sił powstrzymać chęć wciągnięcia go z powrotem do środka powozu. Położyła dłonie płasko na kolanach czekając na dalsze rozkazy ze strony Akiego. Spojrzała na Eriko i kiedy kobieta odwzajemniła spojrzenie, przyłożyła palec wskazujący do ust, nakazując jej bycie cicho. O dziwo pani E przestała zachowywać się głośno, jak zwykle miała w zwyczaju. Chyba sama zdawała sobie sprawę z powagi sytuacji. Na całe szczęście. Zajęła się uspokajaniem biednego pana Tanaki, który pewnie odchodził teraz od zmysłów.
Aki przekazał im najważniejsze informacje. Polegała na jego umiejętnościach i brała je za pewnik. Rozkazy przyszły szybko i od razu przeszła do ich realizacji. Wyszła z wozu zamykając za sobą drzwi. Gestem dłoni rozkazała pani Eriko pozostanie na miejscu. Przeszła na przód bez zastanowienia wykonując rozkazy. Żołnierze, narzędzia, shinobi. Wszystko zlewało się w jedną całość. Chociaż znała nastawienie Akiego spojrzała jeszcze na niego, kiedy go wymijała idąc w stronę przeszkody.
- Aki - kąciki jej ust uniosły się delikatnie ku górze. - Wątpię, żeby byli rozmowni - dodała ruszając przed siebie. Wiedziała, że chłopak myślał podobnie. Każdy oceniał sytuacje indywidualnie, jednak ich misja była zbyt ważna, żeby ryzykować w jakikolwiek sposób. Posprzątanie dwóch mężczyzn i kobiety było zdecydowanie bezpieczniejszym wyjściem, niż próby negocjacji. Spojrzała jeszcze przelotnie na Hiro, myślał tak samo? Wyciągnęła z torby kunai i trzymała go w jednej rączce. Tak na wszelki wypadek. Gdyby ktoś ją zaatakował lub czymś w nią rzucił była gotowa do odparcia ataku lub uniku w bok. Póki co jednak czujna szła w stronę wozu. Jeśli wszystko poszło po ich myśli rozpoczęła próbę przesunięcia przeszkody razem z innymi.

  Ukryty tekst

[Mūnraito]

---

Jesień, 391 r.

---

Sytuacja zdawała się być coraz bardziej napięta, zwłaszcza po słowach Akiego. Wyglądało na to, że tuż przed nami znajdowali się ludzie działający z nie do końca jasnymi dla nas motywami. Czyżby rabunek? A może po prostu kontrola? Gin twierdził, że to może być wioska z lokatorami. Tak czy siak, w takiej sytuacji nie można było od razu założyć, że to wróg. Bałem się o Akiego, bo on jest typowym, wojennym narwańcem, który szybciej atakuje, aniżeli myśli. Oby nie popełnił żadnego niepotrzebnego błędu. Wolałem temu zawczasu zaradzić: - Aki, postaraj się jednak nie zabijać każdego na widok byle uzbrojenia, ok? Poczekaj do momentu, aż będziesz pewny, że chcą nas zaatakować. Nie chcemy niepotrzebnego rozlewu krwi. - Następnie, zwróciłem się do Gina: - Wy, natomiast, postarajcie się schować w wozie z posłem i Panią Eriko. Do czasu, aż wyjaśni się, co stoi nam na przeszkodzie. - Rozejrzałem się wokół i na propozycję Akiego przystałem, wszak rzeczywiście był tutaj najlepszym strzelcem. Lepiej dmuchać na zimne. - Dobra, to idziemy z Isane sprawdzić, co z blokadą. Osłaniaj nas. - Do celu około 200 - 300 metrów, nie więcej. Warunki do walki były dość ograniczone. Będziemy wystawieni niczym kaczki na polowaniu. Nim wyruszyliśmy z Isane przed siebie, odwróciłem się za siebie i spojrzałem na drugiego Ranmaru: - Pozwól, że jak będziemy przy barykadzie, porozmawiam z nimi. Oczywiście, nim do czegokolwiek dojdzie. Może jednak uda się to ogarnąć bez... walki. Powodzenia, Aki! - Następnie, szedłem przodem, trzymając obok siebie blondwłosą, jeden-dwa kroki za mną.
Droga zajęła nam niewiele czasu, nie więcej niż dwie-trzy minuty. Szliśmy ostrożnie, gotowi na każdy unik, gdyby zaszła taka potrzeba. Jednakowoż, w połowie drogi do wozu, gdzieś około stu metrów przed przeszkodą, odpaliłem swoje czerwone oczy, dodatkowo wypatrując w linii prostej możliwego ruchu nieprzyjaciela tak, by móc przygotować się szybciej na unik - skupiam swój wzrok teleskopowo na pierwszych widocznych dla mnie zabudowaniach. Jeśli dostrzegam nieprzyjaciół przed sobą, o których wcześniej wspominał Aki, zachowują dodatkową ostrożność czekając na ich ruch, jednocześnie dalej powoli, bez gwałtownych ruchów krocząc ku celowi. W międzyczasie odzywam się do Isane: - Bądź uważna. Gdy cokolwiek zobaczę, dam Ci znać i od razu słuchaj się poleceń, dobrze? - Jeśli nic nie nastąpiło do momentu dojścia do wozu, będąc przy nim odzywam się do osób z wioski: - Dzień dobry! Jesteśmy poselstwem, które korzysta z immunitetu. Musimy przedostać się do lidera klanu Uchiha. Nie mamy złych zamiarów. Jeśli jest ktoś gotowy na rozmowę z nami, proszę się pokazać. Nie mamy złych zamiarów! - Gdyby moje słowa spotkały się z negatywnym odbiorem, gotowy jestem na wyciągnięcie łuku oraz oddanie obezwładniających strzałów w górne kończyny potencjalnych wrogów. W życiu nie zabiłem człowieka i wątpię, bym był gotowy na to bez wyraźnej chęci skrzywdzenia mnie, a zwłaszcza Isane.
Powoli nadchodził moment, w którym dowiem się, jak daleko potrafię posunąć się, by ochronić osobę, na której zależy mi najbardziej. Swego czasu, bałem się skrzywdzić królika w naszym ogrodzie, a teraz najwyraźniej czekało nas wyzwanie z czymś, co potrafi więcej, aniżeli beztrosko skakać sobie po trawie... W głębi serca miałem szczerą nadzieję, że ktokolwiek przed nami stanie, nie będzie miał złych zamiarów, a ich uzbrojenie jest tylko dodatkowy zabezpieczeniem w czasach wojny między tutejszymi stronami. Im bliżej tego wozu byłem, tym moja nadzieja na pokojowe rozwiązanie naszego problemu coraz bardziej się uszczuplała. Niemniej, do samego końca starałem zachować się spokój. Zwłaszcza dla Niej.

  Ukryty tekst

[Kutaro]

Misja C
Aki, Isane i Mūnraito
10/15? kolejek

Wóz się nie zatrzymywał i powoli jechał tempem idącego człowieka, przed niego wyszli Isane i Hiroyuki z zamiarem nawiązania kontaktu z mieszkańcami. Droga niemiłosiernie się dłużyła. Każdemu krokowi na wilgotnej drodze towarzyszyło mlaśnięcie, gdy błoto nie chciało oddawać butów jeszcze bardziej wydłużając pozornie podróż. Dodatkowo sogeński wiatr nie przestawał dawać o sobie znać wiejąc prosto w twarz. Zmuszał do mrużenia oczu, przeganiał z policzków resztki ciepła i szarpał ubrania oraz włosy. Po długiej walce z traktem i pogodą, dwójka po jakimś czasie pojawiła się wystarczająco blisko bariery by rozpocząć zapewnie owocną rozmowę z gospodarzami.
- Mi się dobrze stąd rozmawia! - Usłyszał Ranmaru odpowiedź męskim głosem z okna. - Możecie przejechać, ale nie za darmo. - Kolejne słowa nadeszły po chwili przerwy. - Poselstwo mówisz? No… to pewnie jakieś ważne. To będzie kosztowało. - Znowu zapadła chwila ciszy. Mężczyzna przez chwilę się nie odzywał. Zapewne zastanawiając się ile jest to uczciwa cena za przejazd poselstwa przez ich wspaniałą wioskę. Wkrótce ponownie zawołał. - Słuchaj, Ty tam na trakcie! Półtora tysiąca Ryo i przejazd jest wasz. Bez targów. Płacisz albo omijaj sobie naszą drogę. - Tu rozległ się szyderczy śmiech sygnalizujący, że gospodarz jest doskonale świadomy jak wiele dodatkowych kilometrów to oznacza. Jednak mówiąc to wysunął się nieco za bardzo z okna jak na gust Akiego.
Moment później ostrzegawcza strzała ze strasznym sykiem przeszyła powietrze i przebiła deskę nieco nad głową mężczyzny. W ścianie została dziura wielkości pięści tam, gdzie pocisk natrafił na zbutwiałe drewno i zostawił swój ślad na domku. W środku posypały się szczapy wilgotnego miejsca. Zaczęło się coś co wśród Ayatsuri określa się mianem uderzenia gówna o wirujące ostrze marionetki.
- Co jest kurwa! - Obserwator z okna krótko skwitował atak na jego szanowną osobę. - Strzelają! - Krzyknął do swoich pozostałych towarzyszy. Ci, którzy mieli nieco lepszy czerwony wzrok. Mogli dostrzec jak biegnący w stronę barykady mężczyzna i kobieta. Odruchowo pochylili głowy i zaczęli nerwowo przemykać między budynkami. Po chwili zajęli miejsca, które musiały im się wydawać dogodne. Kobieta tuż za wozem, a mężczyzna w zrujnowanym domu po lewej stronie drogi. Ten drugi od razu zaczął składać kilka pieczęci przygotowując jakąś technikę. Ewidentnie gdzieś doszło do błędów w komunikacji i w tym momencie dwójka obrońców poselstwa była wystawiona jak kaczki. Sytuacja nie wyglądała wybitnie dobrze. Isane i Munraito, stali na środku metrowego nasypu, którego szczytem biegła droga. Po obu stronach były trawy, możliwe, że skok w bok dałby ochronę przynajmniej z jednej strony. Lecz równocześnie narażało na atak z drugiej.

Okiennik
Eriko
Gin
Poseł Tanaka

Mapka poglądowa

Czerwony - wrogowie (z plusem kobieta)
Róż - Isane
Złoto - Munraito
Stal - Aki

  Ukryty tekst

[Mūnraito]

---

Jesień, 391 r.

---

Droga do celu rzeczywiście się nam dłużyła, a warunki pogodowe nie sprzyjały, zwłaszcza dobremu nastrojowi. Byłem zawiedziony tym, jak wygląda Sogen. Jak jedna wielka kupa g... No, spokojnie, bez takich. To nie w Twoim stylu, Hiro. Dobra, straszne zadupie tutaj. No i jeszcze Ci ludzie, o których wspomniał Aki. Zbliżaliśmy się do przeszkody: ja z przodu, Isane obok mnie, nieco schowana. Mało brakowało, a jeszcze byśmy się umorusali tym błotem. W pewnym momencie, zauważyłem ruch, no i w końcu usłyszałem głos w odpowiedzi na moje, jak się okazało, niepotrzebne przywitanie, które spotkało się z następującą reakcją: 1500 Ryo za przejście tędy, lub objazd gdzieś tam innymi wiochami, co pewnie wydłuży nam podróż. Zajebiście. Najlepszego z tego jednak jest to, że nie byli od początku agresywni, choć na pewno uzbrojeni. Zapewne gotowi do ataku, gdybyśmy jednak chcieli sforsować lub cokolwiek zrobić z tym wozem tamującym ruch na drodze. Sytuacja dość patowa, bo nie mamy zamiaru wydawać tyle pieniędzy. To nawet nie wchodzi w grę. Ba, ja sam przy sobie takiej kwoty nawet nie mam i wątpie, by Aki czy Isane, nie mówiąc już o poselstwie, byli gotowi do negocjacji ceny. Musiałem jednak odpowiedzieć, licząc na cud:
- Panowie, to dość pokaźna suma jak na przejazd tędy, nie uważacie? Poselstwo czy nie, jedziemy tam, byście nie musieli się tutaj już tak zbroić, bo każdy chce końca wojny na tych ziemiach. Należy się Wam spokój. Chyba nie chcemy się tutaj niepotrzebnie spierać o przejazd, nie daj Boże wywijać broniami czy robić sobie krzywdę? Bądźmy rozsądni. - Choć słowa same przychodził mi do ust, bez większego myślenia czy zastanawiania nad ich sensem, gdzieś tam gasła moja nadzieja na spokojną podróż. Nie w takiej sytuacji, nie w takich okolicznościach, nie tutaj, na tej zrujnowanej wojną ziemi. Ci ludzie nie wiedzieli, co ze sobą począć. Czy można było ich winić za to, że chcieli w jakikolwiek sposób przeżyć? Odruchowo spojrzałem na kroczącą w moim towarzystwie Isane, jej piękne blond włosy, jej waleczna postawę, choć zdaje się, że gotowa była na wszystko. Chyba będzie trzeba, Isa... Tak bardzo chciałem uniknąć tego niepotrzebnego rozlewu krwi. Wszyscy na tym świecie uciekając się do czegoś, co jest w stanie w sekundę zakończyć żywot jednego czy drugiego. Po co, o 1500 Ryo, które potem zmarnujesz na alkohol? Dziwki? Czy jeszcze coś mniej potrzebnego w danej chwili? Roztrwonisz to, brudząc swoją duszę na wieczność świadomością tego, iż zabiłeś. Dla pieniędzy. Dla przejazdu. Bez sensu. W dodatku ten śmiech - nie zwiastuje nic najlepszego... tak jak i pierdolona strzała, która nagle pomknęła tuż obok nas w kierunku zabudowy i trafił w budynek. Moje oczy pozwoliły mi dostrzec, co się tam działo: nagłe roszady, panika, bo Aki oczywiście musiał zachować się tak, a nie inaczej. Kurwa mać! Spojrzałem szybko głową w jego kierunku, ponownie wracając do tego, co przed nami. Tam rozeszły się okrzyki przerażenia. Nie dziwię się... Zaczęło się. W mgnieniu oka, bez większego zastanowienia, widząc oczami to, co działo się w osadzie i tamtejszych budynkach, jak wrogowie się przemieszczają, nim cokolwiek wyszło z tamtej strony, złożyłem ręce na do pieczęci tygrysa i w przeciągu kilku sekund zjawiła się na obszarze chmura, która gęstniała, a ja dalej spoglądając oczami przez nią szybko złapałem za łuk, naciągnąłem jedną strzałę, następnie drugą i oddałem strzały w kierunku osobnika po lewej stronie, który pieczęciami szykował się do jakiejś techniki. Na wszelki wypadek strzeliłem te dwa razy w jego kierunku, celując w okolic jego głowy i dłoni - choć on nie powinien móc mnie i Isane dostrzec we mgle w żaden sposób. W międzyczasie krzyknąłem do Isane, która zapewne była zdezorientowana brakiem wizji: - Wracamy do Akiego, szybko! Nie widzą nas. Zaufaj mi i złap za rękę. Poprowadzę Cię! - Po wypuszczeniu chmury i oddaniu tych strzałów, pobiegliśmy w kierunku Akiego, na wszelki wypadek złapałem Isane za dłoń i zbiegłem z Nią do lewego boku drogi (patrząc w stronę Akiego), by zminimalizować ryzyko trafienia nas czymkolwiek - oczywiście, jeśli Isane się ze mną zgodziła i także pobiegła z powrotem do naszego wozu. Zapewne Aki, również widząc przez mgłę, odda swoje strzały tak, by nie było wątpliwości, że cokolwiek się nam tutaj stanie. W tym momencie mogłem liczyć na to, że mgła spełni swoją rolę, a strzały moje czy Akiego dosięgną celów.
Tak kurewsko chciałem tego uniknąć, ale najwyraźniej nie było tutaj innego wyjścia. 1500 Ryo, uzbrojenie... Zrobiłem, co w mojej mocy, ale nie wszystko zawsze może być po mojej myśli. Nie byłem tutaj sam, a koniec końców Aki tutaj dowodził. Obyśmy się nie przeliczyli z tym, co robiliśmy. To był pierwszy raz, gdy znalazłem się w takiej sytuacji. Zachowywałem się instynktownie, licząc, że jestem jednak pod każdym względem lepszy od moich przeciwników. Co do Akiego, nie miałem wątpliwości, że tak było. W razie, gdybym patrząc co chwilę przez ramię dostrzegł nadlatujący pocisk lub inną technikę, odpycham Isane w jedną stronę, samemu odskakując w drugą tak, by uniknąć uderzenia. Miejmy nadzieję, że to wystarczy. Nie chciałbym jej zawieść już na naszej pierwszej wspólnej misji. To dla Niej tutaj byłem, to dla Niej byłem gotowy stracić życie, byle tylko ona przeżyła i mogła dalej cieszyć ten świat swoją obecnością. Byłem jej to winny. Świat był jej to winny po wszystkim, co przeżyła. Ludzie traktowali ją za dziecka jak przedmiot i zasługiwała na to, by ten pojebany świat się zrewanżował, wynagrodził całe to cierpienie. Chciałem jej pomóc - a nie być jej zgubą. Nie może się to skończyć tu i teraz...

  Ukryty tekst