Trawiaste równiny

[Meijin]

Picie z flaszki kojarzy się raczej jednoznaczni - z alkoholem. Jednak Meijin nie zwracał na to uwagi, było mu całkowicie obojętne, co się znajduje w jego butelce. Zasadniczo dopiero teraz się zorientował, że jego rozmówca cokolwiek pije. Chłopak uśmiechnął się delikatnie i kiwnął sobie głową. W tym momencie starzec wstał i zadeptał ogień, to był chyba znak, że pora znikać. Meijinowi nie pozostało nic innego, jak również zacząć się zbierać, szybko pochował swoje rzeczy i wstał z kamienia. Nie przenosił go na miejsce, bo i po co, to tylko kamień.

Nagle starzec powiedział coś bardzo ciekawego... że bardzo łatwo znaleźć tych, którzy się ukrywają, wystarczy wiedzieć czego się szuka. W sumie mądre. Jednakże Meijin nie posiadał takiej wiedzy, na razie musiałby tylko obserwować starca i liczyć, że czegoś się od niego nauczy. Chłopak wzruszył ramionami i stanął za mężczyzną, upewniając się wcześniej, że nic na nich zaraz nie wyskoczy. Następnie zmierzył wzrokiem swojego "towarzysza", dając mu znak, że jest gotowy na wszelkie ewentualności. Czuł, że musiał to zrobić, żeby tym sposobem wysłać wiadomość -" nie jestem miękki, nie jestem debilem, pomogę ci". Zrobił to tylko dlatego, że miał wrażenie, iż stary go ocenia.

Po słowach mężczyzny o tym, że psy mogły zgłodnieć, Meijin kiwnął twierdząco głową i wyjął jednego kunaia. Na psy z pewnością wystarczy. Następnie ruszył za starcem, cały czas obserwując okolice. Starał się być przy tym bardzo dokładny, nie lubił zawalać swojej roboty.

[Rei Uta]

Misja D 13/? Starzec zmierzał przed siebie, tylko raz oglądając się za plecy gdy skowyt psów rozszedł się po okolicy wyjątkowo blisko. Zdecydowanie zwierzęta ruszyły ich śladem, jednak nikt nie wiedział ile właściwie liczyła wygłodniała grupa. Mężczyzna z początku był dość milczący, zwłaszcza po pierwszym wrażeniu jakie robił. Dopiero po kilkunastu minutach nieprzerwanego marszu, zwrócił się do Meijina zza pleców.
- Powiedz mi jak zdobywasz informacje...
Jego ton głosu wskazywał jasno że liczył na szczerą odpowiedź, chociaż pytanie nie należało do zwyczajnie zadawanych nieznanej osobie. Dzień zaczął się na smacznym przysmaku, a mógł skończyć się jako smaczny przysmak. Mężczyzna wciąż zmierzał w sobie znanym kierunku, co jakiś czas tylko spoglądając w niebo, jakby miał tam znaleźć tajemnicze odpowiedzi na swoje pytania. Wciąż znajdowali się na płaskim terenie, otoczeni jedynie obecnie z lewej strony przez pierścień wysokiego lasu.
- Jeśli będziemy mieć szczęście jeszcze dzisiaj pozbędziemy się tego problemu... Oczywiście o ile te...
Nie zdążył zakończyć swojej wypowiedzi, gdy jakieś trzydzieści-czterdzieści metrów za ich plecami pojawiło się kilka dzikich sylwetek. Sfora liczyła kilkanaście osobników, większe i mniejsze psy biegły przed siebie a ślina połączona z krwią sączyła się z ich pysków. Zdecydowanie nie były to zwykłe wygłodniałe bestie, zdecydowanie coś z nimi działo się nie tak skoro postanowiły zaatakować samotnych podróżników. Zazwyczaj babrając się w resztkach pozostawionych przez ludzi, truchle innych zwierząt, i wszelkiego rodzaju padliny... Piero spojrzał z przerażeniem na nacierającą armię zwierząt...
-Pośpieszmy się... Może uda się pozbyć się tego ogona
Przemówił szybko, zdecydowanie przyśpieszając własne tempo.

[Meijin]

Uprzątnięcie "obozowiska" nie zajęło im dużo czasu. Zarówno Piero, jak i chłopak działali automatycznie. Meijin nawet nie zdążył się zastanowić, co się dzieje, a wszystko było wyczyszczone do czysta. No dobra, może nie czysta, ale wyglądało to dobrze i schludnie. Żadnych pozostałości po sobie nie zostawili. W takiej sytuacji jedyne co mu zostało, to pójście za starcem. Młody Gazo nie miał pojęcia gdzie idą i po co. Oczywiście pamiętał, że zgodził się być najemnikiem-pomocnikiem, który ma pomóc w odnalezieniu pewnej osoby, ale nie znał absolutnie żadnych szczegółów, które mogłyby okazać się przydatne. Może to i lepiej. Robota to robota, nie ma sensu mieszać do niej emocji. Bo co mi to da, że będę wiedział, że szukamy jakiejś zbiegłej dziwki? Jeszcze mi się jej szkoda zrobi, a tak to przynajmniej Ryo zarobię. Meijin pokiwał do siebie głową z uznaniem, w tym momencie jego życia to on i jego potrzeby były najważniejsze, a nie postępowanie zgodnie z jakimś kodeksem etycznym. Na podobne myśli chłopak miał bardzo dużo czasu, bo przez dobre kilkanaście minut, jak nie więcej, Piero w ogóle się do niego nie odzywał. I nagle, kiedy chłopak znowu był gotowy dać się ponieść myślom, usłyszał pytanie starca. Jak zdobywam informacje? Meijin zdziwił się i zastanowił, czuł, że musi udzielić szczerej i dokładnej odpowiedzi. Nie chciał przy tym zdradzać zbyt dużo. W końcu powiedział. -Głównie poprzez swoje rodowe umiejętności. Powiedzmy, że w każdej chwili mogę mieć chmarę małych szpiegów, które przekazują szokująco dokładne informacje. Nie chcąc jednak żeby rozmowa umarła, chłopak szybko dodał. -A Pan?

Niestety ich sielankowy spacer został zakłócony nagłym pojawieniem się sporej sfory dzikich psów. Liczebność oraz zachowanie zwierząt zdziwiło chłopaka. Nie był co prawda specjalistą w tym temacie, ale wydawało mu się, że dzikie psy, będą raczej unikały ludzi. Może to jakaś sztuka ninja? Rzucił do siebie w głowie, ale szybko się tych myśli pozbył. Nie było czasu na myślenie, teraz był czas na działanie. Piero przyspieszył swój krok, ale Meijin czuł, że starzec może być za wolny, więc prędzej czy później psy i tak ich dopadną. Z tego powodu chłopak schował kunaia, a następnie powiedział do starca. -Spróbuję je odstraszyć, ty idź dalej, dogonię cię! Nie pytał o zgodę, po prostu poinformował o tym, co zrobi. Jeszcze w trakcie mówienia chłopak zaczął składać pieczęci. Szczur → Tygrys → Pies → Wół → Królik → Tygrys, duży wdech i nagle salwa 8 ognistych pocisków poleciała w stronę zwierząt. Następnie ruszył w stronę Piero i dopiero będąc niedaleko niego, Meijin patrzy za siebie i ocenia czy jego technika cokolwiek dała.

Nazwa

Katon: Hōsenka no Jutsu

Ranga

D

Pieczęci

Szczur → Tygrys → Pies → Wół → Królik → Tygrys

Zasięg Max.

35 metrów

Koszt

E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za 4 kule)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Najprostsza technika Katonu. Polega ona na nabraniu powietrza i wypluciu pewnej ilości kul ognia o małej wielkości. Ogromną zaletą techniki jest to, że w pociskach można ukryć mniejsze bronie, np. shurikeny, co sprawia, że pomimo małej rangi Jutsu to może sprawić wiele kłopotów. Jednak nic nie trwa wiecznie i po wykonaniu jednej salwy kul ognia trzeba nabrać powietrza na następną. W jednej salwie mieści się do 16 pocisków. Przerwa między salwami trwa mniej więcej tyle co długi oddech, a następnie można wykonać kolejną salwę, bez składania pieczęci.

102 - 20 = 82%

[Rei Uta]

Misja D 15/? Piero o dziwo wcale nie był balastem, jego ruchy w chwili zagrożenia stały się płynniejsze i szybsze. Właściwie to stał się nawet szybszy niż nasz młody bohater, po krótkiej chwili pozostawiając go za sobą o długość boiska piłkarskiego. Z jednej strony było to konieczne gdy staruszek niczym pędziwiatr nie odwrócił się nawet na chwilę gdy Meijin przygotowywał swoją technikę. Był całkowicie pochłonięty swoim własnym bezpieczeństwem, nie interesowało go w tej chwili chyba nic więcej... Mogło to wydawać się słabe, ale czy ktoś mógł zrozumieć jego działania mając tak szczątkowe informacje.

- Są twoi, gdybyś mnie szukał to będę w tamtym kierunku jak najdalej... Powodzenia z tymi potworami mój młody najemniku!
Krzyknął starając się przebić wiatr, wskazując ramieniem kierunek przed siebie. Wracając do czarnowłosego, znalazł się w sytuacji gdy jego przeciwnicy znaleźli się praktycznie na wyciągnięcie dłoni. Ogniste pociski na całe szczęście uratowały sytuację, wywołując w szeregach wroga sporo zamieszania i przeciągliwego skowytu. Psy okazywały się niesamowicie dzikie, zwłaszcza że nawet powalenie kilku z nich nie wywołały w nich żadnej reakcji. Meijin znalazł się pod ścianą z tylko jednym wyjściem... Wybicia ich wszystkich. Zanim jednak miał chwilę czasu by zebrać własne myśli, kilka kolejnych stworzeń ruszyło do przodu plując krwią wokół siebie... Te zwierzęta były zdecydowanie wściekłe, targała nimi nieopisana złość do istoty stojącej tuż przed nimi. Dwa psy ruszyły centralnie na niego, a kolejne dwa z lewej i prawej strony... Razem cztery stworzenia, plus kilka które wciąż pozostawały z tyłu... Nawet jeśli ten dzień zaczął się przyjemnie, wcale nie wyglądało na to by miał skończyć się tak samo.

[Meijin]

Meijin myślał, że stary piernik będzie tylko utrudnieniem, ale okazało się, że nie, że jak zawsze jego przekonania okazały się błędne i Piero okazał się pierdolonym sprinterem. Gdyby chłopak miał czas na westchnięcie i rzucenie czegoś sarkastycznego, to pewnie by to zrobił, ale był w środku akcji, dlatego ograniczył się do soczystego. -Nosz kurwa mać! Nie był zły czy zniesmaczony. Po prostu poczuł, że niepotrzebnie wziął się do roboty. Mogło być duuuużo łatwiej, a tak to sam stracił tempo i będzie musiał się bić. Ah życie.

Słowa Piero ledwo dotarły do świadomości Gazo, miał on teraz inne rzeczy na głowie, chociażby wymyślenie innego planu działania. Jednakże nie chcąc, aby Piero się "zamartwiał" (nie oszukujmy się, nie będzie), chłopak odkrzyknął. -JASNE! Następnie wrócił do bitwy. Jego sytuacja nie była zbyt ciekawa, musiał zadziałać automatycznie. Przeciwników było wielu, może nawet zbyt wielu. Jednak Gazo od początku wiedział, na co się pisze. Jego ogniste kule niewiele zrobiły, ale też nie to było ich celem. Miały odstraszyć przeciwnika i ewentualnie delikatnie pokiereszować. Tym razem miało być inaczej. Meijin wiedział, że nie musi ponownie składać pieczęci, wystarczy, że weźmie długi wdech i pyk, pojawią się nowe kule ognia. Wystarczyło je odpowiednio przyprawić shurikenami i będzie super. Ta technika była jego najlepszym wyborem, była prawie natychmiastowa i przez swój zasięg , siłę oraz ilość kul - gwarantowała przynajmniej kilku wyautowanych wrogów.

Plan wydawał się solidny i odpowiadał na największy problem chłopaka - bliskość przeciwnika. Meijin wziął głęboki wdech, a swoje ręce wsadził do torby. Następnie z jego ust wyleciało 16 pocisków. W tej 16 pocisków było ukrytych 5 shurikenów oraz 4 kunaie. Każdy pies miał dostać swój przydział ognia, a najlepiej także stali. Meijin chciał zmieść swojego przeciwnika z powierzchni ziemi, ale przede wszystkim te zwierzęta, które były blisko. Wiedział, że jeśli ten atak się nie uda, to będzie miał kłopoty, duże kłopoty. Zmarnował zdecydowanie zbyt dużo chakry, lecz niezależnie od sytuacji, dysząc ciężko, chłopak wyciąga kunaia i rusza na najbliższego psa. Nawet jeśli ogień je powali, to chłopak chce mieć pewność, że zwierzęta będą martwe. Jeśli natomiast ich nie powali, to po prostu Meijin chce dokończyć robotę.

Technika ta sama co wcześniej.
Chakra 82%-40=42%

[Rei Uta]

Misja D 17/? Meijin nie wyglądał na wielkiego wojownika, jednak w sytuacji gdy przyszło pokazać przysłowiowe kły... Właściwie to je pokazał. Psy nie były trudnym przeciwnikiem, przez wściekliznę nie potrafiły właściwie ocenić własnych szans, co w konsekwencji poprowadziło do przykrego incydentu. Ogniste kule wypełnione bronią ninja, z niewiarygodną szybkością trafiły właściwych celów. Kolejne psy padały w przeraźliwym skowycie, uginając się przed druzgocącą przewagą czarnowłosego. Czy właściwie jednak było się czym szczycić, młody dał radę kilku wychudzonym kojotom które w normalnych okolicznościach pewnie nawet nie podjęłyby ataku na podróżnych. Kolejne sekundy które ciągnęły się zdecydowanie zbyt mozolnie, przyniosły oczekiwany koniec dzisiejszego starcia. Na placu boju pozostało zaledwie kilka przeciwników, reszta "armii" chyba pojęła skalę własnej porażki. Meijin stracił sporo zasobów chakry, jednak mógł zaważyć że wszystko miało swój cel. Uratował dziadka którego postanowił ochraniać, dziadka który niczym urodzony sprinter dawno zniknął już z zasięgu jego wzroku... Ostatnie ze stworzeń ostatni raz spojrzały na swój niedawny posiłek, po czym umknęły w drugą stronę uznając wyższość oponenta. Po kilku kolejnych minutach Meijin został sam na rozległych równinach, a groteskowo poskręcane zwierzęta tworzyły dziwny kontrast do natury która w pełni budziła się do życia. Chłopak miał chwilę by wreszcie uspokoić oddech, mógł ocenić obecną sytuację, zebrać ekwipunek... Właściwie to miał całkowicie wolny wybór, nawet jeśli zamierzał dalej podążać za swoim zleceniodawcą. Słońce przeniosło się nisko na widnokręgu, co zwiastowało rychłe nadejście nocy. Meijin nie mógł do końca być pewnym czy sfora faktycznie postanowiła sobie odpuścić, być może tylko planowała znowu zebrać więcej dzikich przedstawicieli... A chłopak miał dosłownie przejebane.

[Meijin]

Plan Meijina się powiódł... chyba. Cała ta sytuacja wywołała w chłopaku ambiwalentne uczucia. Z jednej strony był zadowolony z tego, jak się zaprezentował, ale z drugiej był sobą całkowicie zniesmaczony. Oczywiście to świetne uczucie, kiedy twoja technika żywiołu ognia sieje spustoszenie i daje ci świadomość, że jesteś w tym zakresie gotowy na kolejny krok, ale była też druga strona medalu. To były tylko psy, do tego osłabione i Meijin tak naprawdę musiał wykorzystać większość swojej chakry żeby cokolwiek im zrobić. Jego klanowe umiejętności okazały się całkowicie nieprzydatne - nie miał kiedy wyciągnąć pojemnika z atramentem, pędzla i zwoju. Musiał ratować się najbardziej podstawową techniką katonu... Jak w takiej sytuacji ma walczyć z Uchiha? Przy takiej dysproporcji sił ich doko zmiótłby go jednym pierdnięciem. Mimo wszystko chłopak poczuł ulgę.

Będąc na granicy zmęczenia i wyczerpania Meijin wolałby sobie odpocząć, zregenerować chociaż trochę sił. Niestety, musiał zebrać swój ekwipunek, a potem dogonić starca, który popędził przed siebie. Chłopak nie zrobił tego wszystkiego za darmo, oczekiwał sowitej zapłaty... No dobra, przynajmniej tak z 200R. Dlatego też szybko się ogarnął, pozbierał to, co mógł i ruszył truchtem w stronę, którą wcześniej wskazał mu Piero. Nie chciał szarżować, bo wiedział, że sprint może go całkowicie osłabić. Nawet sam trucht sprawiał mu pewne trudności.
-Oby nie uciekł za daleko...
Powiedział do siebie i zaczął poszukiwania licząc, że znajdzie starego, opowie mu o swoim "sukcesie", dostanie kasę i się rozejdą w swoje strony.

[Rei Uta]

Misja D 19/15 Meijin rozgonił agresywne psy na cztery strony świata, samemu tracąc większość własnych pokładów chakry. Niestety taka była rola najemnika, mięso które szło na pierwszy ogień zawsze i wszędzie, właściwie to poświęcane bez różnicy czy jest to konieczne do wykonania zadania. Wielu sądzi że skoro za pieniądze byli gotowi poświęcić własne życie, to nie mieli żadnych zahamowań, a co więcej nie mili poszanowania do tego co dostali. Czarnowłosy ruszył w kierunku który obrał dziadek, licząc że tamten nie zapomni o jego poświęceniu i nagroda będzie równie sowita... Chyba że tamten już dawno zniknął, śmiejąc się że został uratowany przed śmiercią jedynie ponosząc koszt śniadania. Dzisiejszy dzień przynosił wiele pytań, jednak młodzieniec nie miał już sił żeby znaleźć właściwie pytania.
- Udało się całkiem nieźle
Odezwał się nagle głos za jego plecami, a gdy wreszcie się odwrócił mógł ujrzeć siedzącego na ziemi Piero. Coś się zmieniło w tym dziwacznym starcu, może to te roztargane włosy, może zapadnięte oczy, a może krew która przesiąknęło większą część jego górnej garderoby. Mężczyzna wydawał się zmęczony równie mocno co młody chłopak, nie posiadał już tego dziwacznego wyrazu twarzy w którym ukrywał większość uczuć pod zasłoną kpiny... Dłubiąc patykiem w ziemi, odetchnął głośno rzucając po chwili w stronę Meijina sakiewką z monetami.
- Chyba wyszło całkiem nieźle, zwłaszcza że znalazłem to co chciałem... Jeszcze tylko kilka celów i będę gotowy wrócić... Z pewnością reszta to doceni.
Piero padł na plecy, wydając się być całkowicie pozbawiony problemu z tym że wciąż otacza go zapach śmierci i krew kogoś kto z pewnością już wesoło skakał po polach elizejskich. Meijin mógł dociekać co właściwie się tu działo, ale czy byli na tyle blisko by mógł liczyć że starzec zechce się tu odsłaniać ze swojego życia.
- Chyba należą ci się podziękowania za to co zrobiłeś... Chyba jednak dobrze Cię oceniłem
Mężczyzna wciąż leżąc na ziemi, uśmiechnął się na swój dziwaczny sposób, po czym zakończył swoją wypowiedź dając znać że ich wspólne dzieło właśnie dobiegło końca. No cóż, nie wszystkie zadania były tak proste na pierwszy rzut oka... Właściwie to nie były nawet trochę zrozumiałe.
-Może nasze drogi kiedyś się jeszcze przetną, wtedy może wszystko już będzie wyglądało inaczej...
Bez kolejnych wyjaśnień wstał z ziemi, po czym ruszył w przeciwnym kierunku unosząc zza pleców dłoń do góry w geście pożegnania... Teraz był to już z pewnością koniec.
Koniec misji

[Akihiko Maji]

Po przejściu przez granicę Sogen Akihiko zrozumiał, że trafił na dość niepewny teren. Panowała wojna, a on mógłby przypadkiem stać się jej ofiarą. W końcu był raptem Doko, a tacy raczej nie posyłani byli do walk. Z tego powodu, niedługo po znalezieniu się na terytorium prowincji znajdującej się pod władaniem klanu Uchiha, młody Maji postanowił wznowić treningi. Trawiaste równiny były idealne, w końcu mógł szybko wypatrzeć zbliżającego się wroga. Nie było czym się zasłonić, więc jego magnetyczna broń mogłaby działać bez przeszkód. Póki co jednak żadne niebezpieczeństwo nie raczyło się pojawić, a blondyn zabrał się za trening.

  Ukryty tekst

[Akihiko Maji]

Przez kilkanaście godzin leżał sobie na trawie lub spacerował po równinach, ciesząc się chwilą samotności, którą mógł spędzić blisko natury. Było jej zdecydowanie więcej niż w rodzinnej prowincji Akihiko, dlatego blondyn cieszył się z każdej chwili spędzonej w nowym środowisku. Nie było też tak chłodno jak na Huyo. Żałował jedynie, że nie zabrał ze sobą w podróż książek, które mógłby czytać w chwilach takich jak ten. Początkowo jedynie odpoczywał, jednak z czasem naszła go też ochota na spacer. Szedł spokojnie, nigdzie się nie śpiesząc. Czas go nie gonił, a żadnej misji na głowie nie miał, mógł więc spokojnie cieszyć się chwilą.

  Ukryty tekst

[Haruzen]

  Ukryty tekst

Skończywszy trening zauważyłem, że niedaleko mnie znajduje się inny człowiek, najprawdopodobniej również shinobi. Głównie oni przecież wybierają takie polany do treningów. Ja sam treningów mam już póki co dosyć. Idąc na wojnę, na front, będę musiał radzić sobie z tym, co umiem obecnie, czy ewentualnie uczyć się czegoś na bieżąco. Najwyższa pora natomiast faktycznie ruszyć na ów front. Lub ewentualnie się napić. Na statku, którym tu przypłynąłem nie było alkoholu, później nie miałem okazji się napić i dłuższy okres abstynencji nieco mi ciąży. Wciąż nie mam pojęcia co myśleć o mojej rozmowie z panią Arisu. Cóż, tak czy siak, chyba dobrze będzie porozmawiać z tym drugim shinobim. Pewnie jest miejscowy i przy drugiej, czy trzeciej kolejce uda mi się wyciągnąć od niego jakieś informacje odnośnie działań wojennych, aby nie angażować się w ten konflikt aż tak kompletnie na ślepo.
Podchodzę do Akihiko, uprzejmie się kłaniam i mówię:
- Niech Amaterasu oświetla twoją drogę. Jak domyślam się jesteś shinobim. Czy pozwolisz, abym przerwał twój trening i zajął ci trochę czasu?

[Akihiko Maji]

Siedział sobie pośród traw równiny, ciesząc się kontaktem z naturą po zakończonych treningach. Rozważał jeszcze przećwiczenie jednej rzeczy, jednak plan ten został przerwany przez pojawienie się jakiejś nieznanej mu osoby. Podniósł się zdziwiony tym, że ktoś zwrócił na niego uwagę i zmierzył nieznajomego wzrokiem. Wyglądał na kogoś w podobnym wieku, szczególnie w oczy rzucały się jego jasne włosy. Akihiko sam był blondynem, ale takiego błysku nawet on nie miał. Nie wiedząc zbytnio jak się zachowywać wobec kogoś kto mógł być mieszkańcem pochłoniętej wojną prowincji, Maji pokiwał głową na znak zgody.
-Śmiało. Akihiko Maji, z kim mam przyjemność?
Przedstawił się nieznajomemu, chcąc w ten sposób pokazać, żę nie należy do żadnego z walczących ze sobą z klanów. Gdyby ów nieznajomy okazał się także być shinboim, sprzymierzonym lub walczącym przeciwko klanowi Uchiha cóż... Akihiko po prostu wolał być ubezpieczony od obu przypadków.

[Haruzen]

Szczęście w nieszczęściu. Owszem, dobrze domyśliłem się, że ta druga osoba na polanie to shinobi. Źle jednak założyłem myśląc, że to Uchiha. Maji… Maji… Coś mi świta, to chyba klan mieszkający na Samotnych Wydmach. Nic więcej o nim nie wiem. Samotne Wydmy są jednak daleko. Wojna już chwilę trwa i granice są dosyć dobrze zamknięte. Najprawdopodobniej ten Akihiko jest więc najemnikiem na usługach Uchiha. Cóż, nie do końca to, na co miałem nadzieję, ale wciąż dobrze. Pewnie będzie mógł mnie wprowadzić w szczegóły wojny.
Orientując się szybko jakie zrobiłem foux pas, przedstawiam się i mówię:
- Haruzen… Haruzen Yamanaka. Miło mi cię poznać. Nigdy wcześniej nie poznałem nikogo z klanu Maji. Jeśli jednak dobrze rozumiem, nie jesteś stąd. Jesteś najemnikiem służącym Uchiha?

[Akihiko Maji]

Słysząc imię i nazwisko nowopoznanej osoby, jego mózg momentalnie zaczął pracować na najwyższych obrotach. Kojarzył bowiem klan Yamanaka i po krótkiej chwili już wiedział dlaczego. Miał o nich co nieco informacji. Mieszkali w Soso, w Karmazynowych Szczytach i słynęli jako dyplomaci czy negocjatorzy. Z reguły byli to blondyni więc pokrywało się to z wyglądem Haruzena. Martwiła go jednak ostatnia informacja, jaką posiadał o tymże klanie, a więc znajomość ich klanowej umiejętności, która polegała na wniknięciu w myśli przeciwnika. Z takim orężem byli niebezpiecznymi przeciwnikami. Coś takiego można było wykorzystać zarówno z skrytobójstwie jak i przy przesłuchaniach. Dodatkowo, przy odpowiedniej ochronie, Yamanaka mógł odmienić losy bitwy. Akihiko przełknął cicho ślinę na myśl o przyjaciołach zmuszonych do walki między sobą wbrew własnej woli. Słysząc pytanie o bycie najemnikiem, Maji pokręcił energicznie głową.
-Jestem zwykłym podróżnikiem, zwiedzającym prowincje i poznającym ich kulturę. Przy okazji chwytam się po drodze różnych zleceń. Tutaj przybyłem dość niedawno i jeszcze żadnego Uchiha nie spotkałem. A ty?
Przyznał szczerze, a później utkwił wzrok w Haruzenie.

[Haruzen]

Zwykły podróżnik w Sogen, prowincji ogarniętej wojną? Bardzo dziwne. Powiedziałbym wręcz, że podejrzane. Kto wie, czy to nie jakiś szpieg. Tylko dlaczego klan Maji, czy Unia Samotnych Wydm miałaby interesować się tak żywo wojną w Sogen, która jest daleko od nich i kompletnie ich nie dotyczy? Cóż, raczej są małe szanse, że Akihiko sam się zdradzi. Aby upewnić się co do jego intencji i prawdomówności będę potrzebował jakiegoś fortelu. Inaczej najprawdopodobniej nie uda mi się dociec do prawdy.
- Również dopiero co przybyłem do Sogen z Soso. Przyszedłem tutaj chwilę odpocząć i potrenować, zanim wspomogę klan Uchiha w ich wojnie. Właściwie to właśnie chciałem tam się udać, tylko biorąc cię za miejscowego, chciałem dowiedzieć się jak wygląda sytuacja na froncie. Skoro jednak mówisz, że tylko podróżujesz i od czasu do czasu imasz się jakiegoś zlecenia, to może wykonalibyśmy misję wspólnie? Jestem przekonany, że Uchiha z chęcią przyjmą naszą pomoc.