Trawiaste równiny

[Satoshi]

Misja rangi D - Meijin 13/15

Meijin całkiem sprawnie zapakował kilkanaście łodyg rośliny, którą zidentyfikował jako zioło Shiso, utwierdziwszy się najpierw za pomocą węchu. Zapach był osobliwy, zdecydowanie można było zidentyfikować przyjemny zapach miętowo-cytrynowy, aż bijący od maści, która przysychała powoli na skroni naszego Gazo. Kilka subtelniejszych nut nasz artysta również wyczuwał, nie był jednak w stanie ich przypiąć do znanych sobie przypraw, głównie z powodu ich egzotyczności. Aptekarz wspominał jednak, że roślina sama w sobie jest dość unikalna w wyglądzie, więc Meijin bez problemu mógł pominąć etap wąchania i wciąż być pewnym, że odnalazł to, czego szukał. Wypchawszy sobie torbę niemal do pełna, resztę popołudnia nasz bohater postanowił spędzić na poszukiwaniu medalionu. Obietnica zapłaty działała na niego wyraźnie motywująco.

Cały sielankowy nastrój towarzyszący dzisiejszemu po południu został zaburzony przez nagłe zniknięcie klona. Teraz Meijin zachował się jak prawdziwy, wyszkolony shinobi, dobywając broni i ostrożnie ruszając trasą, którą przed chwilą pobiegł jego klon. Dotarłszy na miejsce oznaczone rozchlapanym wszędzie czarnym atramentem, podziękował sobie, zachowując ostrożność. Zobaczył zatrzaśnięte sidła, umazane czarną farbką. Nie były duże, po rozmiarach można było stwierdzić, że są raczej przeznaczone na chwytanie królików, z pewnością nie zatrzymałyby zwierząt postury dzika. Jeśli Meijin zbada uważnie okoliczne trawy, znajdzie jeszcze jedne sidła, także zaciśnięte, tym razem jednak poznaczone zaschniętą krwią. Mniej więcej półtora metra dalej, leżał ukryty w trawie medalion cechowy. Czyżby Aptekarz był również kłusownikiem? Tak czy siak, Meijin miał już wszystko i mógł wracać do osady, by wymienić zebrane zioła i medalion na nagrodę.

Słowniczek:
-Aptekarz Yoshiyuki

Dodatkowe wyjaśnienia:

  Ukryty tekst

[Meijin]

Zniknięcie klona było niepokojące, ale z drugiej strony to tylko atramentowy bunshin. Mimo wszystko Meijin bardzo ostrożnie podszedł do miejsca "śmierci" swojej kopii. Na początku spojrzał na wszystko z góry i wydawało się, że nie ma tutaj nic, co mogłoby spowodować uszkodzenie klona. Jednakże po chwili dokładniejszej inspekcji, chłopak zauważył jakieś małe sidła. Były dość niewielkie, z pewnością na jakieś szkodniki czy inne gryzonie, no i niestety także na atramentowe klony. Meijin nie był specjalnie zdziwiony, pewnie te rośliny były dla starca zbyt cenne i próbował je ochronić za wszelką cenę, szkoda tylko, że kosztem cierpienia innych. Może wypadałoby mu wyjaśnić, że polowanie na te zwierzęta może mieć negatywne skutki? Przecież te rośliny i króliki koegzystują ze sobą od dawna... Jednak czy to ma w ogóle sens? Po co się za to brać? Jaka w tym będzie korzyść? Może braki w łańcuchu pokarmowym zwierząt spowodują katastrofę na ziemiach znienawidzonych Uchiha, która pozwoli w końcu się ich pozbyć? Taka wizja jest warta śmierci kilku gryzoni.

Mimo wszystko Meijin zaczął się rozglądać dalej po okolicy i ostatecznie znalazł ostatnią poszukiwaną rzecz, znak cechowy. Znaczy się, wydawało mu się, że to jest on. W końcu nie należał do tego, ani żadnego innego, cechu. Jednakże podniósł on ten przedmiot, oczyścił go i schował do torby. Następnie zniszczył swojego drugiego klona i rozejrzał się po okolicy.
Sprawiało mu przyjemność patrzenie na porośnięte trawami równiny. Uspokajały go. W jakiś niezrozumiały sposób przemawiały do niego i za pomocą wiatru szeptały mu do ucha. Meijin uśmiechnął się delikatnie. Dawno nie czuł takiej błogości, chociaż przez chwilę nie miał z tyłu głowy żadnej myśli. Był po prostu on i radość z tej estetycznej sytuacji, z estetycznego teraz i tu.

Chwila spokoju nie trwała zbyt długo. Chłopak musiał wrócić do starca i oddać zdobyte przedmioty. Z tego też powodu chłopak potrząsnął głową, przetarł twarz dłońmi i niespiesznym krokiem ruszył w poszukiwaniu zleceniodawcy. Kiedy go znajdzie, przekaże mu przedmioty i powie o tym, co zastał na miejscu, a więc o sidłach na zwierzęta. -Mam pana rzeczy. Oto one. Jednak mam też kilka obserwacji. Przy jednej z roślin rozstawione były niewielkie sidła, na zwierzęta niewielkich rozmiarów. Nie wydaje mi się żeby to było korzystne, w końcu te rośliny i zwierzęta ze sobą koegzystują od dawna, nie potrzeba tam ludzkiej ingerencji. I nie wydaje mi się żeby to było zgodne z prawem.
To tyle z moralizatorstwa, teraz czekał po prostu na zapłatę.

[Satoshi]

Misja rangi D - Meijin 15/15

Łagodnie kołyszące się na lekkim wietrze trawy miały w sobie coś uspokajającego, przemawiały do artystycznej części duszy naszego Gazo. Może to kwestia dynamicznej zmiany kolorów, gdy wiatr hulał sobie po równinach, może sam jego dźwięk? A może wolność, która uosabiała się jako wielka równina bez żadnych przeszkód, o ile oczywiście ktoś nie wdepnie w ukryte w roślinności sidła. Tak czy siak, słońce powoli zaczynało zachodzić, Meijin uznał więc, że czas wracać po obiecaną nagrodę. Z plusów, maść działała naprawdę, dopóki shinobi nie robił jakichś bardziej gwałtownych ruchów podnoszących ciśnienie krwi lub nie dotykał miejsca zderzenia głowy z kamieniem, to ból był aż dziwnie minimalny, niemal uśpiony.

Całe szczęście Gazo nie udał się zbyt daleko od Kōtei, poświęcił więc tylko kilkanaście minut na żwawe maszerowanie i już znajdował się z powrotem w parku, w którym spotkał aptekarza. Zgodnie z instrukcjami, udał się na poszukiwanie odpowiedniego sklepu, który to był przez Yoshiyuki'ego prowadzony. Popytawszy przechodniów, dotarł do właściwego lokalu, który całym szczęściem był jeszcze otwarty, choć widać było, że zarówno właściciel, jak i jego praktykant szykowali się powoli do jego zamknięcia. -O jesteś wreszcie chłopcze i jak, masz zioła? - zawołał na powitanie zielarz, a w odpowiedzi Meijin wyciągnął z torby zebrane rośliny. - O, niezbyt uważnie mnie słuchałeś, jak dyktowałem Ci ilości, co? Nie nadawałbyś się na farmaceutę, oj nie... Na twoje szczęście przyniosłeś więcej, niż było to wymagane, ale pamiętaj proszę, na przyszłość, że zioła mają większą moc, gdy są świeże, dlatego nie zrywamy nigdy więcej, niż jest nam potrzebne. Lepiej, żeby sobie rosły, ususzone nadają się jedynie na napary. - cóż, można było się takiej reakcji ze strony aptekarza spodziewać, roślin co prawda było dużo wokół Kōtei, ale nie zwalniało to z odpowiedzialnego korzystania z zasobów. Uśmiech jednak zagościł na twarzy mężczyzny, gdy zobaczył swój, pobrudzony, ale odnaleziony, medalion cechowy. Trochę czasu spędzonego ze szmatką i blaszka odzyska dawny połysk, wymagany, by na powrót zawisnąć na szyi dumnego rzemieślnika. Yoshiyuki wysłuchał twoich słów, a na jego twarzy zagościło zdziwienie - Więc to tam go zgubiłem, cholera szukałem później tego miejsca, ale nie mogłem nic znaleźć w tych wysokich trawach- początkowa radość została zastąpiona przez pewnego rodzaju smutek, właściwy osobom niesłusznie oskarżonym - Tobie się wydaje, że to moje sidła? Sam wlazłem w to żelastwo niczym nierozważny królik. Wtedy musiałem zgubić medalion. - Na dowód, zielarz uniósł delikatnie lewą nogawkę, ukazując prawie już zagojoną ranę zaraz nad kostką. Meijin mógł bardzo łatwo przypasować jej kształt do sideł, które widział niemal godzinę temu. Widocznie nie należało nikogo oceniać i oskarżać bez wystarczających dowodów. Gazo odbył tę lekcję teraz. - Przykro mi, że podejrzewasz mnie o kłusownictwo. Zostaw wszystkie zioła, bierz pieniądze za medalion i idź już.

Chcąc nie chcąc, shinobi musiał pogodzić się z faktem, że uraził dumę aptekarza i nie ma co liczyć na milsze pożegnanie.

Misja zakończona powodzeniem

Słowniczek:
-Aptekarz Yoshiyuki

Dodatkowe wyjaśnienia:

  Ukryty tekst

[Meijin]

Cóż, wszystko to, co miało miejsce po oddaniu roślin tylko utwierdziło Miejina w przekonaniu, że urodził się w złym miejscu na świecie. Jego podejrzenia wzięły się przecież z dobrych intencji, ale kto chciałby je zauważyć? Lepiej się obruszyć, oburzyć i odbuczeć. Widać był zbyt młody, albo zbyt głupi żeby zrozumieć świat "dojrzałych" ludzi. Jednakże takie sytuacje tylko zbliżały go do nieuniknionego - wiedział, że jego czas w Kotei jest policzony. Oczywiście zdawał sobie sprawę z tego, że jeśli zrobi coś wbrew władzy Uchiha, to zostanie ukarany, ale nie przejmował się tym wcale . Dla Meijina liczyło się tylko jedno, on sam.
Mimo to zignorował zarzuty starca, wziął to, co mu się należało i poszedł w swoją stronę.

Chłopak wrócił na trawiaste równiny i wszedł w ich głąb, chciał być daleko od innych ludzi, potrzebował czasu tylko dla siebie. Odkąd pierwszy raz opuścił Kotei niewiele się w jego życiu zmieniło. I tak tutaj wrócił, i tak robił to, czego inni od niego wymagali, nawet jeśli się z tym nie zgadzał. Stał się jedną z wielu nikomu niepotrzebnych marionetek, które żyją z dnia na dzień i tylko czekają, aż los się do nich uśmiechnie. Meijin opuścił głowę i spojrzał na swoje nogi, jakby szukał w nich odpowiedzi na swoje życiowe rozterki. Niestety, nogi nie potrafiły mówić, a nawet gdyby miały taką możliwość, to mogłyby powiedzieć tylko coś w rodzaju "chuj, dupa, idziemy!" Elokwencji nie można od nich oczekiwać.

Z przemyśleń wyrwał go pisk jakiegoś drapieżnego ptaka. Chłopak pokręcił głową, westchnął głęboko i spokojnym, ale zdecydowanym głosem powiedział. Czas coś zmienić. Żeby jednak zmiana miała sens, musi zostać dokładnie przemyślana i wprowadzana w życie. Dlatego też nakreślił swój plan. Przede wszystkim wzmocnić swoje słabe ciało i całkowicie zaniedbane umiejętności ninja. Drugim celem było zdobycie, jak największej liczby ryo, będą mu potrzebne żeby się odpowiednio przygotować do ostatniego punktu - do zdobycia haków na obecną władzę, a w konsekwencji obalenia Uchiha w Kotei. Żeby to osiągnąć będzie potrzebował wytrwałości, będzie musiał długo żyć w biedzie i nędzy, ale wizja ostatecznego sukcesu będzie go ciągle pchała naprzód.
Po dłuższej chwili bujania w obłokach, chłopak otrzepał się i spokojnym krokiem ruszył w stronę Kotei. Jego historia zaczyna się dzisiaj.

[Rei Uta]

Misja D 1/?
Wiosna przybyła do krainy szybciej niż można było się tego spodziewać. Sprawny obserwator mógł zauważyć pierwsze klucze ptactwa które wróciło znad ciepłych rejonów zachodnich krain. Ptactwo mogło zauważyć samotnego wojownika kroczącego w sobie tylko znanym kierunku. Meijin nie wyróżniał się z tłumu, właściwie to ciężko było zwrócić na niego uwagę nawet przez zainteresowanych przechodniów. Blada karnacja, ciemne włosy, stonowane ubrania... Człowiek który nie chciał pozostać zapamiętany, celowo lub też całkowicie umyślnie. Ostatnie zadanie mógł zaliczyć do udanych, jednak nie do końca pozostawił po sobie dobre mniemanie u aptekarza. Jednak czy miało to w jakiś sposób zmienić jego postrzeganie własnego ja, przecież działał tak jak nakazywał mu instynkt, nie udawał by zdobyć czyjąś przychylność... Kroczył ścieżką którą wyznaczył sobie jakiś czas temu, a jeśli kraniec drogi był mroczny to była to jedynie jego własna decyzja. Słońce wzbiło się wysoko na widnokręgu, a brak jakichkolwiek obłoków przywodził na myśl miłą część reszty dnia. Meijin podróżował drogą którą w głównej mierze wybierali samotni podróżni oraz mniej obstawieni kupcy, właściwie to spotkanie tutaj kogoś nie było niczym niezwykłym ale czegoś takiego raczej nie można było się spodziewać wstając rano z łóżka. Kilkanaście metrów przed jego oczyma, rozgrywała się iście dantejska scena. Siwy dziadzio ubrany w coś co przypominało kawałki kolorowego materiału pozszywanego nicią, odganiał od siebie stado wychudzonych psów które z obnażonymi kłami starały się dorwać do jego wystających kości.

-Na świętego Hoteia!, zostawcie biednego człowieka w spokoju

Mimo że były to niegroźne zwierzęta które każdy dorosły mężczyzna mógł odgonić kijem, siwy dziadzio miał już lata swej świetności za sobą... No cóż, krąg życia przetrwają jedynie najsilniejsi. Jak zwykle wszystko zależało od bohatera, każda droga i wybory niosły za sobą konsekwencje... Czy miał szanse by i tym razem kierując się własnym sumieniem podjąć dobrą decyzję.

[Meijin]

Chłopak szedł przed siebie, a w jego głowie ciągle brzmiały echa pomyślanych chwilę temu słów. Czuł się jak inny, dopiero urodzony człowiek. Pomimo tego, że zasadniczo nic nie zrobił, to miał wrażenie, że stawia grubą kreskę w tym konkretnym momencie swojego życia i rozpoczyna je od nowa. Każde działanie, które teraz podejmie będzie musiało być przemyślanie, będzie musiało prowadzić go do realizacji jego ostatecznego celu.
Po krótkiej chwili chłopak wyrwał się z objęć swojej wyobraźni i skoncentrował się na okolicy, w końcu wypadało wiedzieć gdzie się jest. Co prawda nie było opcji żeby mógł się tutaj zgubić, pochodził z tego rejonu, ale jednak ninja powinien zachować ostrożność, nawet na swoim terenie. Dlatego też powodu chłopak rozejrzał się wkoło i upewnił się, że idzie w dobrą stronę i nikt nie czyha na jego zdrowie.

Po chwili niespiesznego i niemęczącego marszu Meijin zobaczył i usłyszał pewne... zamieszanie. Otóż jakiś starzec próbował odpędzić sforę dzikich psów. Tym, co rzucało się w oczy był fakt, że mężczyzna nie potrafił poradzić sobie z tym zwierzyńcem i zapewne bez pomocy mógłby zostać zjedzony. Tylko czy Meijin powinien mu pomagać? Po co miałby to robić? Co by z tego miał? Nie zależało mu na lepszym samopoczuciu, bo już czuł się świetnie. Nie zależało mu na treningu, bo dziki pies to wyjątkowo słaby spraingpartner. Tak więc, co mogłoby sprawić żeby komuś pomógł? Chyba tylko chęć zdobycia pieniędzy, albo chociaż jakiegoś innego "bogactwa".
Ciągle idąc, westchnął głęboko, wsadził dwa palce w usta i zagwizdał najgłośniej, jak potrafił. Liczył, że psy zwrócą na niego uwagę. Następnie sięgnął do swojej torby i wyciągnął z niej dwie kulki ryżowe. Wiedział, że poza nimi nie ma żadnego innego jedzenia, a mimo to był skłonny je poświęcić. Następnie ruszył truchtem w stronę zwierząt i krzyknął. -Macie to pieski! I rzucił im jedzenie kilka metrów od starca.
Oczywiście to mogłoby nie wystarczyć, dlatego też chłopak pozostaje w gotowości do podjęcia walki. Aczkolwiek jego głównym celem jest przegonienie tych zwierząt bez używania jakiejkolwiek siły (poza siłą swojego głosu).

[Rei Uta]

Misja D 3/? Mogłeś zrezygnować, mogłeś iść dalej w myśl że skoro sam nie potrafił sobie poradzić to nie był to twój problem. Coś w tobie jednak postanowiło przerwać scenę, w której staruszek mógł zamienić się zaraz w mało smaczny posiłek. Długonogie psy o ostrych pyskach uniosły wzrok na nowe zagrożenie, zaledwie kilka sekund szacując własne szanse na powodzenie kolejnego ataku... Chyba nie były tak durne, skoro uciekły zanim na dobre zbliżyłeś się do emerytowanego błazna. Z bliska można było stwierdzić że jego strój jest jeszcze bardziej ekstrawagancki. Klaun oddychając głośno trzymał dłonie na udach, spoglądając z ukosa na sforę wygłodniałych bestii które postanowiły umknąć w stronę pobliskiego lasu. Workowate spodnie w pastelowych kolorach, koszula z kilkudziesięciu skrawków materiału niedbale zszytych różnymi kolorami nici. Starszy pielgrzym podtrzymywał się na drewnianym kijku, na którym wygrawerowano różne wzory które mogły się wydawać całkowicie bezsensowne. Włosy ufarbowane na kilka sposobów opadały mu na twarz, kręcąc się w śmieszne kędziorki. Skórzany pas podtrzymywał na biodrach, przytroczając do niego kilkanaście małych kieszonek... Gdy jego oddech na chwilę się uspokoił, dziadzio odezwał się dźwięcznym głosem.

- Człowieku, spadłeś mi z nieba... Co za piekielne bóstwo zesłało na mnie te przykre stworzenia, od dawna pokłócone ze światłem
Nie było powodu szukać w jego podziękowaniach kłamstwa, zwłaszcza że gdyby nie te wielkie ubrania opadające niczym prześcieradło na wieszaku, starzec bardziej przypominał trupa...

- Skoro już wyszło że jestem twoim dłużnikiem, to może zechcesz w nagrodę zjeść ze mną posiłek... Tak się składa że właśnie miałem rozpalać ognisko, gdy napatoczyły się te maszkarony
Młody wojownik oczywiście mógł olać dziadka, iść w swoją stronę i nie bardzo interesować się co właściwie tamten rozumiał przez posiłek patrząc na całokształt Ale rajuśku, czy jest na tym świecie ktoś to rezygnuje z darmowego jedzonka!

[Meijin]

Niebezpieczeństwo, które mogło wyniknąć z całej tej sytuacji, okazało się dużo mniejsze, niż się na początku zdawało. Psy nawet nie próbowały stawiać oporu, po prostu zauważyły zagrożenie i salwowały się ucieczką. Nie da się ukryć, Meijin przez chwilę poczuł dumę. W końcu to na jego widok "przeciwnik" zwiał. Jednak już po chwili dotarło do chłopaka, że te zwierzęta nie są głupie i najzwyczajniej w świecie nie chciały ryzykować. One nie biorą udziału w walce, którą mogłyby przegrać. Czworonogi napędzało uczucie głodu, ale jak widać nie było na tyle duże, żeby zmusił je do walki na śmierć i życie. I właśnie w tym momencie większość ludzi opuściłaby gardę, ale nie Meijin. Chłopak musiał się najpierw upewnić, że faktycznie jest bezpiecznie, wolał nie ryzykować ataku z zaskoczenia. Kiedy jego wyostrzone (szkoda tylko, że inaczej) zmysły niczego niebezpiecznego nie zlokalizowały, to chłopak skierował swój wzrok na starca. To, co zobaczył, zbiło go z tropu. Ten człowiek wyglądał, jakby wykradł każdemu w swojej wiosce kawałek materiału, a następnie stworzył z tego swoje ciuchy. Było to zarówno brzydkie, jak i niepraktyczne. Przecież w tym świecie najważniejsze było, żeby nie rzucać się w oczy. Przynajmniej zdaniem Meijina.

Chłopak nie wiedział, co ma powiedzieć. Dlatego też stał przez chwilę w ciszy i zastanawiał się, dlaczego to jemu trafiają się dziwni starcy. No, ale nie ma co narzekać na życie, trzeba brać to, co daje. Meijin uśmiechnął się delikatnie i odpowiedział. -Bóstwa bywają zawistne, trzeba z nimi uważać. Nigdy nie był przesadnie religijny, ale orientował się w "panteonie" lokalnych bóstw i wiedział, że lepiej ich nie denerwować. I tak naprawdę po tych słowach Meijin był gotowy, żeby sobie pójść, ale wtedy padły słowa, którym nie mógł się oprzeć. Darmowe jedzenie? Jasne. Przecież nikt normalny nie zrezygnuje z darmowego jedzenia. W oczu chłopaka pojawił się błysk, a w jego brzuchu zabrzmiały kiszki. Nie mógł odpuścić tej okazji, dlatego też z nieukrywaną szczerością i radością odpowiedział. -Z chęcią panu potowarzyszę. Kiszki mi marsza grają, a te kulki ryżowe, to było moje ostatnie jedzenie... Będę musiał zrobić zapasy, zanim ruszę w dalszą drogę.

[Rei Uta]

Misja D 5/? Mimo że Meijin nie należał do otwartych osób... A przynajmniej tak prezentował się zewnętrznie, to skuszony przez żołądek całkowicie zmienił swoje podejście. Dziadek uśmiechnął się tylko szeroko, chociaż w jego oczach można było dostrzec nutkę dumy. Licho właściwie wie co siedziało w głowie ekstrawanckiego staruszka, jednak z pewnością potrafił rozpalać ognisko. Właściwie to młodzieniec nie był pewny w którym momencie się to wydarzyło, gdy jego nowy towarzysz klęczał nad kupką patyków z których buchał wesoły płomyk. W następnej chwili niemal skoczył w powietrze, lądując na tyłku ze skrzyżowanymi nogami...

-Nazywam się Piero, wiesz młody że tutaj można trafić na najlepsze zioła jakie znały nasze babki
Mężczyzna sięgnął dłonią za plecy, przyciągając do siebie torbę która do tej pory wisiała ukryta. Z szerokim uśmiechem sięgnął do środka, wyciągając pakunek zawinięty w biały papier. Zwyczajowo można było stwierdzić że był znacznie lepiej przygotowany do drogi, ukazując stos płatów boczku który jeszcze niedawno biegał po łączce. Zaraz za nim pojawił się bochenek chleba, oraz butelka z przezroczystym płynem. Mężczyzna znalazł jakieś patyki zdatne do zrobienia rusztu, a następnie zajął się układaniem na nim soczystych kąsków.

-Może zamiast nazywać Cię młodym powiesz jak się nazywasz, wiesz szanuję imię bardziej niż pseudonim
Dodał do tego jeszcze kilka niezrozumiałych słów, które zatrzymały się na przymkniętych ustach. Dziadzio był raczej specyficzną osobą na pierwszy rzut oka, ale... No właśnie, co jeśli okaże się że na drugi rzut oka będzie równie źle... Ciszę pomiędzy jego słowami przerywał ogień, który skwierczał coraz bardziej gdy tłuszcz wytapiał się w jego środek. Psy mogły zaatakować staruszka właśnie przez ten pakunek mięsa który postanowił zabrać ze sobą, było to bardziej prawdopodobne niż chęć zjedzenia kościstego amatora kolorowych ubrań...

[Meijin]

Sytuacja z groźniej stała się sielankowa, a można nawet rzecz, że groteskowa. Chłopak nie miał na to żadnego wpływu, po prostu tam był i obserwował zachowywania nowo-poznany mężczyzny. Najwyraźniej jego ekscentryczność nie ograniczała się tylko do ubioru... I niestety dla młodego Gazo, nie było szans na ucieczkę - był głodny, a poza tym właśnie przyjął zaproszenie. Chłopak westchnął i przetarł twarz dłonią. Najbliższe godziny będą z pewnością zabawne. Pomyślał sobie, ale nagle w jego głowie Meijina pojawiła się myśl, że tak, jak ten starzec jest dla niego dziwadłem, tak chłopak dla Piero również. Wszyscy jesteśmy dziwakami. Nie pozostało mu nic innego, jak zostać, a nuż może mężczyzna będzie ciekawym towarzyszem do rozmowy.

Mężczyzna się przedstawił, Meijin ukłonił się delikatnie, bo tak nauczyli go w młodości i powiedział. -Miło mi. Chciał dodać swoje imię i w ogóle kontynuować ten small-talk, ale całe to "przedstawienie" związane z przyrządzeniem posiłku za bardzo go pochłonęło. Chłopak po prostu stał i patrzył. Dopiero kiedy mężczyzna zapytał go o imię, chłopak wyrwał się ze swoich myśli. -Oh, przepraszam, obserwowałem, jak Pan tutaj działa. Nazywam się Meijin i faktycznie, tutejsze zioła są wyjątkowe... Nie kłamał, te zioła faktycznie były wyjątkowe, ostatnio wyjątkowo zepsuły humor jemu i pewnemu zielarzowi.
Żeby rozmowa trwałą chłopak zapytał. -Skąd się Pan tu wziął? I dlaczego te psy zaatakowały?

[Rei Uta]

Misja D 7/? Mężczyzna wydawał się przyjazny, no i miał własny prowiant więc plusował podwójnie. Czarnowłosy był uprzejmy i taktowny w obliczu poznania nowego osobnika, więc szybko mogli rozkoszować się zapachem smażonego mięsa. Starzec wydawał się całkowicie pochłonięty swym zadaniem, przez chwilę nie zwracając uwagi na swego gościa. Najwidoczniej jednak miał podzielną uwagę, bo zaraz uśmiechnął się szeroko unosząc głowę z odpowiedzią na jego pytanie.

-Widzisz, bo tutaj poza ziołami można znaleźć równie ciekawe rzeczy... Ale ostatnio mam problemy z własnym bezpieczeństwem, przydałby mi się ktoś do ochrony
Klaun zdecydowanie pasował do oblicza dziwaka, zwłaszcza że prócz wesołego tonu głosu, posiadał również dziwne spojrzenie. Mimo swych lat jego oczy posiadały bystry wyraz, nawet odrobinę nie zasnuła je mgła ostatnich chwil życia... Po kilku niedługim czasie mieli gotowy posiłek, który powinien zaspokoić pragnienie poszukiwaczy przygód. Starzec sięgnął łapczywie po pajdę chleba, nakładając na nią wypieczony boczek. Ślinka niemal mu ciekła, gdy mógł zacząć swoją ucztę.

-Częstuj się ile dusza zapragnie...
Odsłaniając szeroko szczękę, ukazał swój entuzjazm plus kilka nieprzeżutych kęsów posiłku. Zdecydowanie nie należał do ludzi obytych, z pewnością nawet słowo "kąpiel" była mu raczej obca. No ale tacy dziwacy też byli potrzebni światu, zwłaszcza w czasach gdy większość spraw była mroczna i całkowicie pozbawiona sensu. Meijin najwidoczniej w świecie trafiał ostatnio na jemu podobnych, chociaż nie do końca było pewnym czy spotkany człowiek nie posiadał drugiego dna...

[Meijin]

Meijin całkowicie opuścił gardę, dotarło do niego, że nie było sensu się przejmować. Byli bezpieczni. Zresztą, nawet gdyby ktokolwiek ich zaatakował, to chłopak i tak by sobie poradził, w końcu był shinobi! No dobra, nie był akimś silnym shinobi, ale jednak! Samo to wystarczało, żeby całkowicie zapomnieć o zagrożeniu. Dlatego też nie zostało mu nic innego, jak po prostu się "rozgościć". Cóż, wygląda na to, że spędzę tutaj trochę czasu... Chyba nie ma sensu tak stać, jak jakiś kołek. No i w sumie jak pomyślał, tak zrobił. Prawdziwy człowiek czynu! Meijin z zawziętością godną ninja, zaczął rozglądać się za jakimś kamieniem, na którym mógłby posadzić swój kuper. I z racji tego, że był bystry, spostrzegawczy i w ogóle super, to poszukiwania nie zajęły mu dużo czasu - kilka metrów od siebie zauważył głaz, który miał idealny rozmiar, jego rozmiar. Chłopak podszedł do niego i podniósł go, a chyba nie powinien tego robić. Jego oczom ukazała się istna chmara owadów - jakieś mrówki, gąsienice, chrząszcze... Meijin skrzywił się, a przez jego głowę przeleciało kilka przekleństw. Jednakże życie toczy się dalej, dlatego chłopak po prostu się odwrócił i usadził się obok starca.

To, co powiedział mężczyzna, było całkiem ciekawe. Można tutaj znaleźć jakieś inne ciekawe rzeczy, a do tego potrzebowałby ochrony. Brzmi jak jakiś przekręt. Był stąd, ale nie wiedział, co takiego może się dziać, w końcu półświatek działa no... w półświetle... Co w takim razie znajduje się na trawiastych równinach? Kontrabanda, martwi ludzie, czy po prostu zgubione rzeczy? Nie chciał zadawać tego pytania, wiedział, że i tak nie otrzyma prawdziwej odpowiedzi. Nie pozostało mu nic innego, jak zasugerować samego siebie jako ochroniarza i przekonać się na własne oczy, o cóż to Piero chodzi. -Ciekawe rzeczy Pan mówi... Tak się składa, że jestem czymś w rodzaju szabli do wynajęcia. Co prawda nie mam szabli, ale mam... inne rzeczy. Nie było sensu zdradzać tego, kim jest, przecież jego imię i jego pochodzenie nic nie znaczy. Równie dobrze mógł rozmawiać z jakimś podłym Uchiha. Na razie Meijin musiał cierpliwie czekać na rozwój wypadków.

Jednakże tym, co mogło definitywnie połączyć Meijina i Piero, było jedzenie. Co prawda sposób w jaki starzec jadł powodował w chłopaku zgorszenie, ale Meijin nie dał tego po sobie poznać. Niech Piero sobie je jak świnia, on będzie jadł inaczej. (nie taki już)Młody gazo sięgnął po posiłek i powoli gryząc zaspokajał swój głód. Wiedział, że nie może zjeść zbyt dużo, bo ograniczy to jego ruchy, dlatego też bardzo się pilnował. No i nie chciał wyjść na jakiegoś żarłoka, który jeszcze je za darmo. Dlatego też po drugiej kromce Meijin sobie odpuścił i powiedział. -Bardzo dziękuję, naprawdę smaczne, dawno nie miałem okazji zjeść czegoś ciepłego. To była, prawda, sama prawda i tylko prawda. Mięso było naprawdę pyszne, a pieczywo tylko podkreśliło jego smak. Meijin westchnął, chciałby częściej sobie tak siedzieć i w spokoju jeść.

[Rei Uta]

Misja D 9/? Faktycznie można było nazwać ten moment wyjątkową chwilą. Ognisko przyjemnie ogrzewało strudzonych wędrowców, a jedzenie zapełniało puste brzuchy. Stres dnia codziennego ulatywał wraz z dymem paleniska. Byli zdecydowanie szczęściarzami że mogli chociaż liczyć na tych kilka chwil. Mężczyzna rozkoszował się kolejnymi kęsami pysznego mięska, słuchając odpowiedzi młodego towarzysza, bo w obliczu sędziwego dziadka Meijin wciąż był tylko dzieckiem...

- A wiesz że to nie jest wcale takie głupie, szukam osoby która raczej nie pragnie być odnaleziona... Może razem uda nam się szybciej zlokalizować jej miejsce pobytu.
Piero uśmiechnął się szeroko, kończąc swoją porcję przygotowanego posiłku. Wycierając tłuste usta krawędzią rękawa, sięgnął po bukłak z jasnym płynem ściągając solidnego łyka. Można było jasno stwierdzić że raczej nie nosi w nim soku z winogron...

- Wyruszyłem w swoją podróż jakiś czas temu... Dostałem zlecenie na pewnego nomada który posiada między swoimi śmierdzącymi szmatami prawdziwą perełkę... Młody, to jest właśnie chwila na którą pracowałem dłuuuugi czas
Mężczyzna niemal piał na wzmiankę o tajemniczym celu, widać było że zależy mu na swoim zadaniu na tyle że nie bierze pod uwagę potencjalnego ryzyka... Zresztą czy on był w stanie poradzić sobie z jakimkolwiek ryzykiem, skoro prawie pożarła go banda wygłodniałych burków. Kolejne chwile nie przynosiły nowych informacji Wciąż pozostawali sami na płaskim terenie, a z oddali słychać było ujadanie dzikich psów... Może postanowiły jednak wrócić w większej ilości?

[Meijin]

W młodości chłopak nauczył się ludowego powiedzenia: "Zawsze dobrze jest się najeść". Chyba tak to leciało. Meijin nie umiał sobie przypomnieć... Wiedział natomiast, żekiedy brzuch jest pełny i głód już nie męczy, wtedy można skupić się na innych, poważniejszych rzeczach. Tak było i tym razem, dopóki młodzieniec sobie nie pojadł, to był jakiś taki rozkojarzony. Niby zachowywał skupienie, ale zarówno jego zmysły, ciało, jak i głowa reagowały z pewnym opóźnieniem. Chłopak czuł, że nie jest w idealnej formie. Dopiero kilka minut po tym, jak zjadł swoją porcję, poczuł, że zaczynają mu wracać siły życiowe, jego zmysły stają się wyraźniejsze, a myśli jaśniejsze. Wszystko wracało do normy.

W momencie, kiedy Meijin "czyścił" się po zjedzeniu, usłyszał coś ciekawego. Jego rozmówca szuka osoby, która nie chce zostać odnaleziona. Zastanowiło go to. W jaki sposób można odnaleźć osobę, która nie chce zostać znaleziona? To wymaga chyba dużej dozy szczęścia... Z drugiej strony taka umiejętność może być przydatna u najemnika. I w sumie coś w tym było, posiadanie zdolności pozwalającej na znajdowanie najróżniejszych osób brzmiało naprawdę dobrze. Meijin wiedział, że takiej okazji nie może odpuścić. -Mogę pomóc. Tylko proszę mi powiedizeć, jak się znajduje osoby, które nie chcą zostać odnalezione?

Dalsze słowa mężczyzny już tak Meijina nie obchodziły, jakaś tam nagroda i inne takie pierdoły. Nie jemu to było obiecane, więc go to przesadnie nie interesowało. Ot jakaś rzecz. Z grzeczności jednak dodał. -W takim razie mam nadzieje, że nasza współpraca się powiedzie. Ja zarobię trochę grosza, a Pan zdobędzie to... coś. Po tym, jak chłopak skończył mówić, usłyszał jakieś dźwięki, chyba odgłosy psów. Czyżby tym razem miały znowu zaatakować? Wypadało się przygotować na każdą ewentualność. Meijin wstał i się rozejrzał. Wolał sprawdzić czy zaraz ktoś się na niego nie rzuci.

[Rei Uta]

Misja D 11/?
Dziadek rozochocony rozmową sięgnął po kolejnego łyka ze swojej flaszeczki, spoglądając przez chwilę jakby za plecy młodego towarzysza. Psy wydawały głośny skowyt, zwiastujący rychłe zmiany potencjalnych planów. Mężczyzna zebrał się ze swojego miejsca, przysypując ogień wierchem buta. Zdecydowanie był to najbezpieczniejszy moment na zmianę leniwej sytuacji, pozostawiając wcześniej jednak kilka wyjaśnień...

- Właśnie takich jest najłatwiej znaleźć, chcąc nie zwracać na siebie uwagi... Zwracają ją na spojrzenia tych którzy widzą znacznie więcej. Jeśli wiesz gdzie zadać właściwe pytania, możesz w łatwy sposób znaleźć swój cel... Właściwie to zbyt łatwy.
Mężczyzna schował torbę na plecy, spoglądając na Mejina jak gdyby oceniając jego przydatność w tym zadaniu. Właściwie to sam nie zdziała dużo więcej, więc za kilka monet był w stanie zapewnić sobie większe bezpieczeństwo. Najemnicy dzielili się często na dwa typy, na tych co chcieli zarobić szybko i zwinąć się w swoją stronę, oraz tych którzy robili to z zainteresowania... Zainteresowania, że za każdym kolejnym zakrętem czekała przygoda z której mogli wynieść zarówno nową wiedzę i umiejętności... Jak i świeże blizny które kiedyś owiane będą ciekawą historią.

-Jeśli się nie mylę to psy mogły jeszcze bardziej zgłodnieć od naszej skromnej biesiady, lepiej zawinąć się w drugą stronę i liczyć że wieczór nie zapadanie zbyt wcześnie
Bez dalszych wyjaśnień ruszył w swoim kierunku, nie odwracając się już na swojego towarzysza. Liczył że obaj zrozumieli swoje funkcje w nadchodzącym przedsięwzięciu i nie dojdzie do pomyłek. Wędrowcy mogli oddalić się z tego miejsca razem lub osobno, jednak jedno było pewne... Skowyt dzikich stworzeń z każdą chwilą stawał się coraz głośniejszy.