Miasteczko Sarufutsu

[Yuki Hoshi]

~ 9.2/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Po jakimś czasie dotarli do miasteczka, gdzie… je po prostu ominęli. Może trochę i szkoda, że trzeba było odejść na bok, bo miasteczko wydawało się przygotowywać do czegoś, co mogło być niewielkim, wiosennym festiwalem. Na pewno nie było to główny festiwal Susanoo, ale w tak szerokiej kulturze czczono wielu pomniejszych bóstw bądź demonów, przez co zawsze znajdowało się coś, co można było świętować. A świętowanie przepięknej wiosny w tym roku - szczególnie, że wiśnie już kwitły.

Niestety, miasteczko zostało ominięte niewielkim łukiem, a obaj mężczyźni dotarli do bogatej posiadłości rodzinnej rodu Takeda. Otoczona murem, dobrze pilnowana i usytuowana, z utwardzaną drogą zabezpieczoną kamieniami. Do środka wpuszczono ich łatwo, po tym, jak zaprezentowali swoje odznaki, chociaż Orochi dostał kilka pełnych osądzenia spojrzeń. Cóż, strażnicy z długimi pikami, w identycznych strojach i słomkowych kapeluszach niekoniecznie byli za tym, żeby ktokolwiek, kto był na służbie w jakikolwiek sposób się mógł wyrażać. Albo po prostu Orochi był zbyt krzykliwy.

W środku zaprowadzono ich ścieżką wśród zadbanych trawników i sadzawek - jeszcze może nie do końca idealnych po zimie - trawa dopiero nabierała wielkości i kolorytu po byciu zalanym przez wodę, która zebrała się po zimie. Zalania wyjaśniały też, dlaczego droga była lekko podniesiona. Za to karpie koi były już wypuszczone do sadzawek. Iglaste drzewa i krzewy, sprowadzane z południa, z zimniejszych obszarów, radziły sobie tutaj świetnie.

Zaprowadzono ich do wewnętrznej części posiadłości, gdzie wprowadzono ich na kładkę, otaczającą główny dom. Tam, pod jednym z dużych pokoi za drzwiami wysłanymi ryżowym papierem, zostali zostawieni. Drzwi były zasunięte, oczywistym było, że tak łatwo nie zostaną wpuszczeni do środka. Nie każdy był godny na zobaczenie lidera rodu. Widać było, że trzymano się tutaj tradycji oraz szacunku. Drzwi pilnowali strażnicy.

Kurou usiadł pod drzwiami na kolanach, pochylił sie nieco, opierając dłonie o swoje nogi i czekał na to, aż ktoś się do niego odezwie.

Za drzwiami był ruch, szepty - ktoś nadszedł od środka, wyjaśnił kto przyszedł i bardzo szybko odszedł na bok. Po chwili ktoś inny został zawołany, tym razem już nieco głośniejszy i, jakiś taki, narzekający. Został uciszony dość szybko. I po tym zadudnił głos.

- Przysłali do nas kogoś porządnego, czy Kotei nie przejęło się sytuacją, którą zgłosiliśmy?

- Nazywam się Uchiha Kurou, Kogo z klanu Uchiha oraz wioski Kotei - wyjaśnił Kurou, co spotkało się z dźwiękiem aprobaty i już ktoś podbiegł do drzwi, otworzył je i ich wpuścił, przyklękując przy drzwiach. Czysta, uczesana, ładna, w jasnym kimono i nie spoglądająca na nich wcale.

- Możecie wejść. Dwóch. Obaj Uchiha, czy młodzieniec po prostu jest twoim uczniem, Uchiha Kurou? Tak, o tobie słyszeliśmy, dlatego dziękujemy, że jednak bierzecie wszystko poważnie.

Kurou wszedł i usiadł przed mężczyzną, w lekkim oddaleniu, na jednej z dwóch przygotowanych, granatowych poduszek.

Mężczyzna siedział na podwyższeniu, na poduszce. Miał na sobie bogaty, ale codzienny strój. Stateczny, poważny, z pięknymi zmarszczkami na twarzy oraz szpakowatymi włosami. Widać było, że był szanowany. Obok niego siedział za to szczeniak, może piętnaście lat. Ubrany dobrze, ale wyraźnie niedbale, z trądzikiem i nie do końca uczesanymi włosami. Nie siedział tez równo i wyglądał, jakby zaraz miał sobie podłubać w nosie bądź obgryźć paznokieć. Wyraźnie niechętny.

- Przedstaw się - powiedział lider klanu Takeda, do Orochi’ego, a Kurou dał mu znaczące spojrzenie, żeby Orochi wykorzystał sytuację na wszystko to, co chciał zrobić.

Uchiha Kurou
Lider Klanu Takeda

[Sugiyama Orochi]

Wspólna podróż ze starszym mężczyzną okazała się być zadziwiająco odświeżająca - tym bardziej, że ten chętnie dzielił się swoją wiedzą z tematu, w którym był prawdziwym ekspertem. Wiele rodzin Kotei wiedziała w końcu, że jeśli potrzeba im nauczyć swoją zdolną mieszać chakrę latorośl genjutsu bądź seido, to prawdopodobnie nie ma lepszego mentora. Oczywiście jego ojciec też chiał wysłać do Kurou wcześniej, niemniej już sam fakt, że to ojciec tego chciał sprawiał, że Orochi bronił się rękami i nogami przed wiedzą. Czemu zatem teraz słuchał z uwagą? Oczywiście dlatego, że tym razem była to jego - Orochiego - decyzja o tym, by się czegoś dowiedzieć. Nie ojca, nie kogoś innego - tylko jego. Czuł wreszcie, że zaczyna stawiać samodzielne kroki na drodze ku własnemu rozwojowi i to go bardzo cieszyło. Kiedy Kurou przerwał swój wykład, Orochi przetrawił go w spokoju, nim odpowiedział.

- Hmmm... podoba mi się chyba w Genjutsu to, że te techniki często nie oznaczają od razu morderstwa przeciwnika. Większość innych dziedzin skupia się bardzo na tym, by oponenta zabić za wszelką cenę, co więcej - niszcząc mienie dookoła i prawdopodobnie powodując śmierć osób postronnych. Genjutsu jest... elegantsze? I bardziej precyzyjne, przynajmniej tak mi się wydaje. Chyba rzeczywiście poświęcę mu więcej czasu niż do tej pory. Dziękuję bardzo za wykład, wiem że póki co moja wola jest pewnie tak słaba, jak suchy patyk, ale postaram się to zmienić. Ta technika z krępowaniem przeciwnika w jego własnym umyśle jest bardzo ciekawa. No i fakt, że da się wtedy wrobić inny klan w atak... ech, pewnie już coś takiego kiedyś robiliśmy, prawda? - westchnął, przypominając sobie burzliwe dzieje jego klanu i władców Mokutonu. Nie wątpił, że on sam mocno by się wnerwił, gdyby ktoś go próbował wrobić w jakąś próbę zabójstwa czy coś podobnego. Ach, ciekawe czy kiedyś uda się trochę poprawić stosunki z Senju. Oby. Teraz jednak musiał się skupić na bieżących sprawach. Wrócił zatem myślami do ostatniej uwagi Kurou.

- Gruntowanie i artystyczne hobby? Huh. Nie pomyślałbym o tym, tak po prawdzie. Z muzyką mi chyba nie po drodze - zawsze miałbym poczucie, że wychodzi mi to gorzej niż muzykowi, którego ojciec zatrudnia w domu - ale... podziwiam bardzo umiejętności szczepu Gazo. Myślałem, żeby nauczyć się od nich sztuki rysunku. Moje pewnie nie będą skakać na przeciwników oczywiście, no ale... może rzeczywiście pomoże mi to rozwinąć wyobraźnię i nauczyć się sztuki iluzji. A w najgorszym razie - może uda mi się moje bohomazy sprzedać podróżnym przy bramie Kotei, jak już mnie ojciec z domu wyrzuci? - zaśmiał się serdecznie, zakładając dłonie na kark.

Kolejne dni mijały, aż wreszcie zbliżyli się do Sarufutsu. Orochi wyczekiwał tego z zaciekawieniem, bo też nie na darmo pewnie było ono zwane "Sogeńskim Shigashi" - mniejszą, lokalną wersją jednego z dwóch legendarnych miast kupieckich. Fakt, że wedle mijających ich podróżnych miał tam się odbywać właśnie jakieś festiwal, czy inne święto religijne tym bardziej wzbudzało w młodzieńcu chęć wzięcia w nim udziału i obejrzenia obchodów. Niestety, było to niemożliwe - rodzina Takeda najwyraźniej mieszkała poza miastem, przez co musieli je ominąć. Oczywiście okolica była nadal bardzo ładna, jednak o wiele bardziej... surowa, niż kolorowe miasto widziane z daleka. Po prawdzie, to posiadłość przypomniała mu jego własną - nawet straż wydawała się równie ponura i wrogo nastawiona. A może po prostu zazdrościli mu jego przystojnego wyglądu? Ciężko było powiedzieć, kiedy jednak ci sprawdzali ich odznaki - Orochi uśmiechał się do nich przyjaźnie cały czas. Kiedy potem weszli do środka, Orochi podobnie jak Kurou przysiadł na macie w milczeniu, obok kładąc swój dar dla rodu. Kiedy zostali dopuszczeni, zerknął na ładną dziewczynę w kimonie przelotnie, myśląc, że może znajdzie potem chwilę aby z nią porozmawiać. Na razie jednak wiedział, że nie powinien gospodarzowi dać wrażenia, że jest niezainteresowany sytuacją, więc przeszedł szybko na jedną z poduszek, które były dla niego i Kurou przygotowane, siadając obok swojego przełożonego, ponownie kładąc po swojej prawicy owinięty w materiał łuk.

Szybko ocenił wzrokiem starszego mężczyznę i młodego chłopaka, z którymi mieli rozmawiać. Przez moment miał ochotę się roześmiać - był pewny, że jeszcze jakieś 10 lat temu sam wyglądał podobnie, co młody Takeda i zachowywał się podobnie znudzenie na wszystkich oficjalnych spotkaniach. Rozumiał dzieciaka doskonale, choć on sam raczej nie miał nigdy problemów z cerą - na szczęście! Choć może nie tyle dzięki szczęściu, co dzięki ziołom i specyfikom, które stare kupował za krocie od jednego z kupców handlujących z Shigashi. Tak czy inaczej, odetchnął głęboko, zapytany bezpośrednio i przybrał na twarz poważny, ale w miarę spokojny wyraz.

- Sugiyama Orochi, syn Sugiyamy Akihiro, Kogo klanu Uchiha. - przedstawił się, póki co pomijając swoją własną rangę, ciekawy czy zostanie to wyłapane. - Obecnie jestem uczniem Kurou-sama i mam nadzieję wspomóc go w działaniach na rzecz waszej rodziny. W geście dobrej woli i szacunku pozwoliłem sobie zabrać ze sobą drobny upominek, który od lat służył mojej rodzinie. - co prawda służył chyba głównie jako ozdoba salonu, ale kto powiedział, że to zła służba? Specjalnie zmieniał jeszcze cięciwę na nową przed wyruszeniem, a drewno doskonale się trzymało, więc nie obawiał się, że daje jakiś bubel. Przesunął łuk przed siebie, odwijając materiał i ukazując skrytą pod spodem broń.

- To Pożeracz Serc. Mam nadzieję, że sprawdzi się doskonale i będzie wiernie służyć waszej rodzinie, chroniąc ją od złego. Poświęcił go jeden z kapłanów świątyni Susanoo, zatem z pewnością we właściwych rękach będzie razić wrogów rodziny Takeda z pełną furią Pana Wichrów. - przedstawił łuk, zmyślając jego historię bez zająknięcia. Nie miał pojęcia, czy broń ktokolwiek kiedykolwiek poświęcił, ale nie było jak tego udowodnić. A pompatyczne nazwy nadawane broni nie były niczym niespotykanym, zwłaszcza jeśli broń służyła w jakiejś sławnej bitwie, a ta konkretna była chyba na tyle stara, że mogła służyć podczas wielkiej bitwy z Senju. Myślał jeszcze, czy nie dodać, że łuk pożera serca równie skutecznie, jak dziewczyna otwierająca drzwi pożarła jego serce, ale czuł, że to byłaby już przesada, więc zamilkł, w oczekiwaniu na reakcję lidera rodziny Takeda.

[Yuki Hoshi]

~ 11/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Głowa klanu Takeda, z poważnym wyrazem twarzy przyglądał się młodemu Sugiyamie, kiedy ten się przedstawiał. Lekkie uznanie, które Orochi zauważył na twarzy mężczyzny, kiedy ten wypowiedział nazwisko swojego ojca, utwierdziły go w przekonaniu, że dobrze zrobił wypowiadając je. Takeda najwyraźniej był dobrze poinformowany o ważnych shinobich Sogen i powiązanych z nimi ludzi traktował z większym szacunkiem niż kogoś nieznanego. Kiedy Orochi przekazał upominek Takedzie, usta mężczyzny wykrzywił uśmiech, po czym serdecznie się roześmiał, na chwilę tracąc swoją powagę.

- Jesteś, chłopcze, bardzo sprytny i zaradny - stwierdził i dał znać służce, która szybko podeszła do Orochiego, przyknęknęła, zabrała łuk razem z materiałem, w który Orochi zawinął łuk. Następnie wstała i podeszła do Takedy. Przyklęknęła, położyła łuk przed mężczyzną i odeszła na bok. Takeda wtedy wziął łuk w ręce, obejrzał go dokładnie. - Bardzo dobra robota, unikat. Może nie mistrz, ale doskonały rzemieślnik. Przyjmuję ten podarunek. Nie tylko klan Uchiha jest teraz przyjacielem domu Takeda, ale również rodzina Sugiyama. Przejdźmy jednak do sedna zadania, dla którego tu jesteście.

Takeda wyciągnął przed siebie zwój, który, ponownie został odebrany i przekazany Kurou przez służkę. Kurou, który przez kilka ostatnich chwil był cicho, teraz wziął owy zwój i przeczytał jego zawartość, następnie skierował swój wzrok na Takedę.

- Zostawiono nam to pod drzwiami sypialni mojej i mojej małżonki. W samym środku domu. Służba ani straż nikogo nie zauważyła. Straciłbym ich za niekompetencję, gdyby nie to, że musiał to podrzucić shinobi. Ktoś z gildii chce nas wykluczyć, żądając, żebyśmy wycofali się z handlu sprowadzanymi z pustyni mechanizmami. Zaczęliśmy robić to ostatnio, importujemy je do Ryuzaku i na Mur. Jednak, jak widzisz, jeżeli się nie wycofamy z tego, grożą, że zabiją mojego syna.

Takeda spojrzał na swoje potomstwo, które nic sobie nie robiło z tego, że cokolwiek miało mu grozić. Takeda zgromił go wzrokiem, ale to również nie robiło na młodym Takedzie wrażenia.

- Musicie ochronić moje dziecko i znaleźć tych, co za tym stoją. Przygotowaliśmy nawet bezpieczny dom, ale obawialiśmy się przetransportować tam Yuu bez obstawy shinobi. Poza tym, chcę dostać głowy spiskowców.

- To oczywiste. Ile kryjówek przygotowaliście? - zapytał Kurou.

- Trzy. Mamy w okolicach, dwa, trzy dni drogi stąd trzy kryjówki.

- Doskonale. Takeda-sama jesteście bardziej przygotowani niż śmiałem podejrzewać. Od tej chwili klan Uchiha przejmuje kontrolę nad całą sytuacją. Przeprowadzimy śledztwo oraz zapewnimy ochronę twojemu dziedzicowi.

- I to chciałem usłyszeć. Rozumiem, że jako specjalista zajmiesz się śledztwem, a chłopak dostanie za zadanie ochronę i koordynację przeniesienia Yuu?

Kurou skinął głową. - I tutaj również dobrze myślisz, Takeda-sama. Daj nam jeszcze rozejrzeć się, a dzisiaj wieczorem przejdziemy do działania.

- Będziemy tutaj, kiedy będziecie gotowi.

Kurou dał znać Orochiemu, żeby ten zadał pytania, jeżeli ten na wstępne miał jakieś, a następnie ukłonił się i wyszedł z pokoju, z powrotem do słonecznego ogrodu, gdzie chciał naradzić się z Orochim i jeszcze go wesprzeć przed czekającym go zadaniem. Przede wszystkim, jaki Orochim sam z siebie ułożyłby plan, mając takie, a nie inne informacje. Widać było, że Kurou na każdym kroku chciał uczyć swojego podopiecznego.

Uchiha Kurou
Lider Klanu Takeda

[Sugiyama Orochi]

Orochi czuł delikatną kroplę potu, która spływała mu po karku, kiedy lider poważanej rodziny go słuchał i oceniał. Na całe szczęście, dar został przyjęty pozytywnie i mimo wyraźnie wysokiej opinii mężczyzny o swoim rodzie, posiadał on jednak odrobinę dystansu do siebie i potrafił docenić porządne rzemiosło. Uśmiechnął się, słysząc komplement skierowany w swoją stronę oraz oficjalne potwierdzenie dobrych stosunków między jego rodziną oraz Takedami. Podejrzewał, że ojciec w życiu by nie przypuszczał, że uda mu się wywrzeć na kimkolwiek istotnym dobre wrażenie, a tu proszę - udało się! Skłonił się nieco, prostym gestem dziękując ich pracodawcy za słowa uznania, po czym zamienił się w słuch, nie wtrącając się chwilowo do dalszej rozmowy, trawiąc powoli nowe informacje, a było ich sporo.

Komuś nie podobało się, że Takedzi mają udział w handlu mechanizmami Ayatsuri, o których słyszał chyba tylko plotki - mieli coś do czynienia z... no, mechanizmami? On sam chyba miał jaką pozytywkę ich roboty, ale szczerze powiedziawszy - nie wiedział o nich wiele więcej. Wyglądało jednak na to, że byli cennym kontrahentem, skoro warto było posunąć się do gróźb śmierci, aby tylko odsunąć konkurencję z drogi. Zastanawiał się także, jakimi umiejętnościami musiał dysponować ktoś, kto był w stanie przedostać się niepostrzeżenie do środka posiadłości, która chyba nie szczędziła na strażnikach. Jego pierwszą myślą była zdrada kogoś z wewnątrz, komu polecono zostawić notkę. Shinobi... no tak, też mógł być odpowiedzialny, ale czasem łatwiej komuś po prostu zapłacić, aby zdradził - czym Orochi osobiście serdecznie gardził. Przy okazji, obserwował też samego zainteresowanego, który chyba niespecjalnie się przejmował całą sytuacją. Ciekawe dlaczego? Tak bardzo ufał środkom bezpieczeństwa, jakie podejmował jego ojciec? Czy po prostu nie zdawał sobie sprawy z potencjalnego zagrożenia i je całkiem bagatelizował. Będzie musiał z nim pogadać - tym bardziej, że miał być najwyraźniej odpowiedzialny za organizację jego ochrony. Westchnąłby ciężko, gdyby nie sytuacja, która wymagała od niego, aby zachował powagę i nie wbijał wzroku w powałę. Nie znał się na niczym podobnym, skąd miał wiedzieć, jak zająć się bezpieczeństwem ważnej persony? 面倒!

Skoro jednak tego od niego oczekiwano, to musiał się jakoś zająć całą sprawą. Podrapał się z przyzwyczajenia po karku, zbierając myśli, zastanawiając się co takiego będzie musiał wiedzieć przed całą akcją, a co nie padło jeszcze tutaj.

- Proszę wybaczyć, jeśli pytam o oczywistości, ale... Yuu-san, w razie czego - potraficie jeździć konno? Możliwe, że będzie to dla mnie istotne przy ustalaniu dalszych działań. - dopytał, upewniając się co do zdolności młodszego z Takedów. Ich rodziny były podobne statusem, do tego on sam był starszy od niego, więc zwrot "san" powinien być na miejscu, przynajmniej tak mu się wydawało. Większość szlachetnie urodzonych uczyła się sztuki jazdy konnej, jednak z wyglądu... cóż, Yuu Takeda nie był zbyt imponujący, więc Orochi wolał się upewnić, czy może go swobodnie wsadzić na koń w przypadku zasadzki, czy też przeciwnie. - Oprócz tego, przydałby mi się jakiś opis kryjówek i ich okolicy, a także ile osób wie o każdej z nich. Choć to czasem nie do pomyślenia, Kurou-sama zapewne zgodzi się ze mną, iż nie możemy wykluczyć działania kogoś z wewnątrz. -

Po otrzymaniu odpowiedzi na oba pytania, wycofał się za Kurou do ogrodu. Kiedy byli już sami, Orochi chwilę się namyślał... Aż w końcu przedstawił swój plan.

- Wydaje mi się, że nie można wykluczyć zdrady kogoś ze służby lub rodziny. Dlatego mam wątpliwości co do zastosowania samych kryjówek, które przygotował ród Takeda - jeżeli ktoś z wewnątrz donosi ich wrogom, to niewykluczone, że wiedzą o każdej z nich. Dlatego zastanawiam się, czy najlepiej nie byłoby, gdyby wysłać w zasłoniętych wozach tylko podstawionych dziedziców - może ktoś ze służby o podobnej posturze, zakutany w płaszcz by nie widać było twarzy - zaś ja sam wymknę się z Yuu w przebraniu kogoś ze służby, kto regularnie tutaj bywa. Na pewno muszą skądś brać chociażby zapasy do kuchni, więc może wymkniemy się na wozie dostawczym, a potem udamy do jakiejś dyskretnej lokacji w samym Sarufutsu? W ten sposób zminimalizujemy ryzyko, że ktoś z wewnątrz się dowie. I jasne, to w teorii trochę bardziej wystawia samego panicza na atak, ale... myślę, że dam sobie radę. Nawet jeśli zorientują się, że coś jest nie tak, to powinno im to chwilę zająć. Tak przynajmniej mi się wydaje? - przedstawił swoją może nieco karkołomną ideę, zastanawiając się, co też zasugeruje Kurou.

[Yuki Hoshi]

~ 13/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Yuu po raz pierwszy zainteresował się rozmową, kiedy Orochi wypowiedział jego imię. Swój wzrok skierował na członka klanu Uchiha i brzydko wykrzywił usta. Orochi mógł zauważyć, że jego ojciec otworzył usta, żeby coś powiedzieć zerkając na swojego syna, ale Yuu się wyprostował.

- Oczywiście, że potrafię jeździć konno!

Głowa klanu Takede spojrzał z powrotem na shinobich siedzących przed nim, a służka oraz stojący w pomieszczeniu strażnicy drgnęli. Ciężko było powiedzieć z jakiego powodu, ale cała uwaga chwilowo była skierowana na Yuu.

Głos Yuu był dość piskliwy i pasował do jego nieporadnej sylwetki, lekko przetłuszczonych włosów oraz wyprysków na skórze. Ot, typowy dzieciak w okresie dojrzewania. Ton i postura wskazywała na okres młodzieńczego buntu. Nie było to nic nadzwyczajnego, nic czego Orochim nie widział. Jednak mogło to zapowiadać kłopoty.

Drugie pytanie oraz rzecz, jaką zasugerował Orochi spowodowała, że Takeda zmarszczył brwi i wyglądał, jakby chciał w coś uderzyć, żeby wzmocnić słowa, które miał zamiar wypowiedzieć, jednak, jak przystało na dojrzałego przywódcę, lidera oraz kupca, powstrzymał się przed agresywnym zachowaniem i dość szybko dał radę się opanować i odpowiedzieć spokojnym tonem.

- Nie chcę nawet słyszeć takich sugestii. Moi ludzie są lojalni oraz dobrze opłacani. Nikt nie ośmieliłby się zdradzić mnie oraz mojej rodziny. Oczywiście, niewiele osób wie o lokalizacji naszych bezpiecznych miejsc. Możemy sporządzić listę z informacjami kto wie o czym. Lista zostanie wam dostarczona jak najszybciej, razem z mapami, cobyście sobie wszystko wyjaśnili.

Kiedy byli na zewnątrz, po odpowiedziach na pytania, które miał Orochi, Kurou miał co nieco do skomentowania, ale najpierw wysłuchał wypowiedzi i pomysłu Orochi’ego, dając młodzieńcowi przestrzeń, żeby ten miał swobodę w formułowaniu myśli i planu. Była to istotna część pracy shinobiego, a Orochi był w wieku, gdzie wypadało już nie być Doko.

- Wydaje mi się, że sugestią na temat nielojalnej służby mogłeś obrazić Takedę. Ja jednak nie wykluczam takiej możliwości. Muszę cię przestrzec teraz, bo mówienie o tym przy służbie niekoniecznie było rozsądne - chyba, że taki był twój plan. Pewnie wiesz, jak szybko plotki roznoszą się wśród naszego klanu, a uwierz mi, że plotki wśród służby roznoszą się jeszcze szybciej. Czasami jest to jedna z nielicznych rozrywek. Dlatego w tym momencie możesz się spodziewać, że cały dom Takeda będzie wiedział, że masz wątpliwości co do służby. Uważaj na to. Z mojej strony, w czasie śledztwa się temu przyjrzę.

- Twój plan jest dobry, możemy z niego skorzystać. Będzie jednak dość trudno przeprowadzić to dyskretnie, dlatego musi być to przeprowadzone w nocy. Dodatkowo, jeżeli będziesz chciał znaleźć bezpieczną kryjówkę w samym mieście, musisz dobrze wykorzystać czas, żeby ją faktycznie znaleźć.

- Nie sądzę, żeby zaatakowali, kiedy tutaj jestem, a nawet jeżeli, to przynajmniej szybko się z tym uporamy. Ataku spodziewałbym się, kiedy już wyruszę przeprowadzić śledztwo. Jutro mija czas, do kiedy Takeda ma się wycofać z handlu z Ayatsuri. Musisz działać dość sprawnie. Dlatego powiedz mi, jeżeli potrzebujesz czegoś jeszcze - wskazówek czy pomocy. Plan możesz za to wcielać w życie.

Orochi i Kurou w spokoju mogli porozmawiać jeszcze przez chwilę, dlatego młodszy członek klanu Uchiha mógł zadać odpowiednie pytania, jeżeli takowe miał i Kurou na wszystko odpowiedział. Po tym, kiedy widać było wyraźnie, że skończyli naradę, podeszła do nich ta ładna służka, starając się na nich nie patrzeć, tylko z szacunkiem patrzyła w dół. Dziewczyna cichym głosem poinformowała obu, że przyniosła zwój z mapą i imionami tych, którzy wiedzą o kryjówkach. Zwój, szczęśliwie był zalakowany oraz z pieczęcią klanu Takeda, dlatego była pewność, że ten przychodzi od głowy klanu. Po rozwinięciu Orochi mógł zobaczyć mapkę, dość szybko narysowaną (chociaż dość dokładną), oraz listę osób.

Były trzy kryjówki - na północnym zachodzie, na bagnach, na północnym wschodzie - na wrzosowiskach oraz na południu - w lasach. Do każdej było faktycznie około dwóch dni drogi, a część wiodła przez Wietrzne Równiny, gdzie pewnie byłoby trudno się schować przed potencjalnymi zagrożeniami, z powodu dużej przestrzeni. Z drugiej strony - i przeciwnik miałby problem z tym.

Osobami, które wiedziały o wszystkich kryjówkach byli: Takedowie - głowa klanu, jego małżonka oraz Yuu - dowódca straży - Sasagawa Takechi oraz przełożona służby - Suga Aomi. O kryjówce na bagnach byli poinfomowane dwie służki - Oh Hitomi i Nakajima Kioshi oraz Soma Sanjiro, jeden z woźniców. O kryjówce na wrzosowiskach wiedział Yuuma Kosho, najbliższy służący Yuu, Kaga Seinosuke oraz Kita Kenji - dwaj strażnicy. Kryjówka w lesie była znana czterem osobom - Takishima Yasuhiko - inny woźnica, Tsutsumi Masamune - opiekun psiarni, Yamabe Reichiru oraz Goya Azami - inne służki.

Uchiha Kurou
Lider Klanu Takeda
Takeda Yuu

Mapka
Legenda:
1. Sarufutsu
2. Dom rodziny Takeda
3. Kryjówka na bagnach
4. Kryjówka na wrzosowiskach
5. Kryjówka w lesie

[Sugiyama Orochi]

Orochi nie był jednak tak sprytny, jak mu się wydawało - po początkowym sukcesie popełnił gafę poddając w wątpliwość lojalność służby Takedy. Czyż jednak nie było to oczywistym założeniem? W końcu zdrada może nastąpić z różnych powodów - nie wszystkie da się przewidzieć i nie zawsze można wiedzieć, co kryje się w sercu innej osoby. On sam oczywiście ufał swojemu nauczycielowi - Shinjiemu oraz szefowej straży w rodzinnej posiadłości - Kiyomi, jak i w zasadzie całej służbie. Nie mógł jednak przykładać tej samej miary do rodu Takeda - nie znał ich, ani nie znał relacji panujących w domu. Stary Takeda przypominał mu własnego ojca, zaś Yuu - siebie samego sprzed paru lat (choć liczył na to, że nie był aż tak antypatyczny i nie miał nigdy tak piskliwego głosu). Kto wie jednak, jak traktowali naprawdę służbę i jak ta ich traktowała.

- Cóż... wydało mi się, że lepiej jeśli ja to powiem, aniżeli wy, Kurou-sama. Wtedy wam łatwiej może być grać rolę tego dobrego shinobi. Poza tym jeśli faktycznie jest tutaj jakiś zdrajca, to może ze zdenerwowania popełni jakiś błąd i łatwiej go będzie namierzyć. - uśmiechnął się lekko Orochi, odpowiadając na pierwszą z uwag mentora, choć oczywiście nie miał takiego planu od początku. Po prostu palnął pierwszą teorią, która przyszła mu na myśl, chętny zabłysnąć w oczach Kurou. Zastanowił się nad tym, co tamten mówił i przez chwilę przeglądał mapy i listę, którą przekazała im służąca. Na wszelki wypadek zapamiętywał wszystkie imiona, powtarzając je w myślach oraz formułując plan.

- Co do reszty planu to tak - zakładam, że w trasę ruszą jednocześnie wszystkie trzy wozy, każdy kierując się do innej kryjówki, to oczywiste. Wozy z pewnością będą wytrzymałe i zakryte, żeby chronić panicza przed zbłąkanym kunaiem lub strzałą w trakcie zasadzki, a w środku powinno być miejsce tylko dla mnie i panicza Yuu. Wozy wyruszą po zmroku, a w tym samym czasie ja i panicz Yuu wymkniemy się ukrytym przejściem - zakładam, że takowe jest, Takedzi raczej nie skazali by się na bycie uwięzionymi w razie ataku. W najgorszym razie poczekamy na jakiś wóz dostawczy, który będzie wracać z posiadłości do miasta i przechowamy się na nim. Co do samego przygotowania tuż przed wyruszeniem w trasę. Będę chciał znaleźć pośród służby trzy osoby, przypominające posturą panicza Yuu. Przed samą akcją sprowadzę ich do jednego pomieszczenia, przebiorę w jednakowe ubrania osłaniające całe ciało i stworzę swoje klony. Co prawda znam się tylko na tych podstawowych, mają one jednak pewną zaletę. Mogę je kontrolować mentalnie, a do tego jak długo nic im się nie stanie, to nie kosztują mnie one chakry i nie znikają nawet, jeśli będą kilkadziesiąt kilometrów ode mnie. Jeśli podmiany dokonamy po zmroku i w zaciemnionym pomieszczeniu, to nie będzie widać, że nie mają cienia i się nie odzywają, a jak już wejdą do środka - nie będzie to mieć znaczenia, bo będą musiały tylko siedzieć w miejscu i nie będą widoczne z zewnątrz. W ten sposób nawet jeśli ktoś z wewnątrz nie jest lojalny, ryzyko wydania się podstępu będzie minimalne. Woźnicom poleci się, aby jechali bez przerwy i zmieniali tylko konie przy posterunkach, do tego mają się nie odzywać do panicza w powozie. Kiedy oni wyjadą, ja i panicz Yuu dostaniemy się do miasta i schronimy w jakimś domu uciech, najlepiej niedaleko garnizonu straży - jeżeli tylko takowy się znajdzie. Wtedy nawet w razie ataku będzie mi stosunkowo łatwo go osłonić, a walka w ograniczonej przestrzeni będzie działać na moją korzyść. Dodatkowo, panicz powinien być w miarę zadowolony z samego miejsca i nie stwarzać personalnych problemów. Kryjówki bowiem są o tyle problematyczne, że jeśli już przeciwnik je namierzy, to prawdopodobnie nie będzie skąd zyskać wsparcia. Tym bardziej, że według mnie agresor będzie obserwować posiadłość i jego główne siły podążą za wozami. Co o tym myślicie, Kurou-sama? - przedstawił swój, trochę skomplikowany i wariacki pomysł, milknąc i wpatrując się z uwagą w Kurou, zastanawiając się co ten mu poradzi.

[Yuki Hoshi]

~ 15/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Kurou przyjął tłumaczenie Orochiego bez słowa, ale z lekkim skinieniem głowy. Wydawało się, że młody Sugiyama calkiem nieźle wypada w oczach tymczasowego mentora. Kurou również przyjął plan młodzieńca, bez większych zastrzeżeń. Orochi sformuował go dobrze, biorąc pod uwagę szczegóły, na które wcześniej zwrócił uwagę i skupił się na tym, żeby jak najlepiej wszystko rozplanować.

- Plan jest dobry, szczegóły, według mnie, są wzięte pod uwagę. Od razu mogę ci powiedzieć, że dom uciech jest w mieście i tak, niedaleko posterunku straży, dlatego to masz załatwione. Jedyne, co mnie niepokoi, to sam panicz Yuu. Nie wygląda na zbyt zainteresowanego całą sprawą, w ogóle się nie denerwuje, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Według mnie, będzie sprawiał problemy. Przy twoim planie, będziesz musiał podołać zajmowaniu się nim samemu, bez ewentualnej pomocy kilku osób wsparcia ze służby czy straży. Ale nie zadaję pytania, czy sobie z tym poradzisz, bo twoją pracą jest poradzenie sobie z tym.

Słowa Kurou były jak błogosławieństwo i, jeżeli Orochi nie miał żadnych dodatkowych pytań, Kurou przeszedł do swoich zadań, jakim było pewnie przesłuchanie służby, szukanie jakiś zatartych wskazówek, obserwacja czy inne rzeczy, jakie należało wykonać, żeby przeprowadzić śledztwo. Jeszcze przez jakiś czas miał przebywać w posiadłości, przez co, gdyby Orochi chciał, jeszcze mógł go o coś dopytać.

Takeda, któremu Orochi miał przedstawić plan, przyjął młodzieńca już w samotności, nie licząc znudzonego Yuu. Służba i straż była chwilowo odesłana, dla pewności. Być może Takeda wziął sobie do serca wątpliwości Orochiego, a może po prostu chciał, żeby sam chłopak przestał mieć wątpliwości.

Jeżeli chodziło o sam plan, był on możliwy do zorganizowania, bez większego problemu. W służbie było wiele drobnych osób, które po przebraniu w okrywający ciało płaszcz, mogły spokojnie udawać panicza Yuu (który skrzywił się na samą myśl). Gdzieś w międzyczasie jęknął, że on chce pojechać na wrzosowiska, ale kiedy okazało się, że Orochi chce go wziąć do miasteczka w czasie festiwalu, jego oczy się zaświeciły i pierwszy raz wyglądał na zainteresowanego. Takeda nie wyglądał na zadowolonego tym obrotem sprawy i wyraził swoją opinię, że bezpieczniej byłoby podążać oryginalnym planem.
Ale to Orochiemu płacono za wykonywanie swojej pracy, dlatego postanowiono mu zaufać.

- Jeżeli jesteś pewien, Sugiyama Orochi.

Uchiha Kurou
Lider Klanu Takeda
Takeda Yuu

  Ukryty tekst

[Sugiyama Orochi]

O dziwo, jego wariacki plan został zaakceptowany przez Kurou, a nawet może odrobinę pochwalony? I to nawet bez większych uwag, bo uwaga co do panicza Yuu była dość oczywista. Szczerze powiedziawszy, to Orochi by się nie zdziwił, gdyby to on ukartował całe wydarzenie, tylko po to by zrobić na złość starszemu Takedzie. Jeżeli mieli podobne relacje co on sam ze swoim ojcem, to byłoby to dla niego całkiem zrozumiałe. Szczeniackie oczywiście ze strony panicza Yuu, ale - nadal zrozumiałe. Dlatego też skinął głową, zgadzając się ze starszym shinobi.

- Zdaję sobie z tego sprawę. Dlatego pomyślałem, że dom uciech może go trochę zająć i cóż... spacyfikować, bo chyba nie zdaje sobie sprawy z zagrożenia. Albo z jakiegoś powodu wie, że tego zagrożenia nie ma. Tak czy inaczej, poprosiłbym cię jeszcze Kurou-sama o nakreślenie mi trasy do tego domu uciech, zaczynając powiedzmy od południowej bramy. - poprosił, poza tym jednak nie miał większych uwag. Dla pewności jednak zapamiętał dokładnie też położenie pozostałych kryjówek i imiona i nazwiska służby.

Kiedy później rozmawiał już ze starszym Takedą, musiał się w myślach oczywiście zgodzić z tym, że trzymanie się kryjówek zapewne było... rozsądniejsze, przynajmniej w teorii. W praktyce nadal uważał, że stawia ich to niebezpiecznie daleko na odludzi i jeśli sprawy przyjmą naprawdę zły obrót i nieznany przeciwnik zorientuje się, gdzie jest panicz - bezpieczniej będzie mieć przy sobie duży tłum, w którym da się zgubić pościg.

...o ile przeciwnik nie posiada jakichś shinobi z dziwacznymi zdolnościami, potrafiącymi namierzać ludzi na odległość. Ale wtedy kryjówki z dala od cywilizacji mają jeszcze mniej sensu. O dziwo, okazywało się, że był całkiem zadowolony z własnego planu i dobrej myśli. Kiedy jednak Takeda zadał mu pytanie o to, czy jest pewien tego planu, to szczerą odpowiedzą byłoby "nie, skądże. Mam tylko dużą nadzieję, że wszystko pójdzie po mojej myśli." Dlatego też tak naprawdę powiedział:

- Oczywiście, Takeda-sama. Pański syn będzie ze mną bezpieczny. - stwierdził pewnym siebie głosem, który nijak nie pokrywał się z tym, co krążyło w jego głowie. No ale było za późno by się wycofać. Przystąpił w dalszej części do jego realizacji, szczególną uwagę przykrywając do końcówki planu. Kiedy nadszedł czas, zgromadził wspomnianych sobowtórów i samego panicza w jednym pomieszczeniu i złożył pieczęcie, tworząc swoje klony, a następnie nakazując im wymaszerowanie w towarzystwie "paniczów" do powozów - tak, by on sam nie był widoczny. Następnie sam przebrał się w zwykłe ubrania z kapturem, wiedząc, że jego ekstrawagancki strój przyciąga uwagę i jeśli się przebierze w inny - tym bardziej mało kto powinien się do niego przyczepić. Był gotów, by ruszyć wraz ze swym szlachetnym rówieśnikiem w stronę miasta.


[Wrzucam już poniżej KP. ]

Statystyki i dziedziny:

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 17/30 ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Orochi nie zmienił zdania, nieważne, co mówił Takeda. Dlatego jego plan został wcielony w życie. Kurou podał Orochi’emu drogę do domu uciech od południowej bramy. Nie była ona trudna, a dom uciech był raczej rozpoznawalnym budynkiem. W każdym razie, same przygotowania do wszystkiego zajęły trochę czasu. Należało odziać trzy osoby w odpowiednio zakrywające ciało ubranie, poinstruować je, stworzyć klony, które miały za zadanie odwrócić uwagę od tego, że oryginału tam w ogóle nie było. Orochi musiał sobie zdawać sprawę, że będzie musiał podtrzymywać klony przez co najmniej dwa, trzy dni, jeżeli chciał, żeby te dotarły na miejsce razem z fałszywymi paniczami. Na razie jednak było to na tyle banalne, że nie musiał o tym szczególnie myśleć.

Wyprawienie wozów, klonów i sobowtórów było prostą częścią zadania. Trudniejszą częścią było samo wybycie z paniczem Yuu. Tak, jak Orochi się spodziewał, Yuu był młodzieńcem trudnym. Raczej niechętnie opatulił się w zakrywające ciało i ubrania i niechętnie pożegnał się ze swoimi rodzicami. Zrobili to z tyłów posiadłości, gdzie postawiona była szopa, a w murze była niewielka furtka prowadząca poza posiadłość. Takeda był niemal niewzruszony, za to jego małżonka (korpulentna kobieta o bystrym spojrzeniu) z Yuu pożegnała się wylewnie, ale krótko. Nie chcieli przesadnie wszystkiego przeciągać. W końcu niegdługo wszystko miało się skończyć.

Wyszli ukryci i udało im się przemknąć wśród drzew, obchodząc posiadłość Takedów i wchodząc na południowy trakt, który prowadził do wioski. Nie było daleko, dlatego do miasta weszli po pół godzinie. Dalsza droga też była łatwa, chociaż już trochę bardziej rozpraszająca. Trwał festiwal.

Tej nocy wszystko wyglądało dość typowo - stragany z jedzeniem, grami, maskami, instrumentami, najróżniejszymi bibelotami. Ot, wesołe przyjęcie na głównej ulicy. Gdzieś odbywały się jakieś pokazy, gdzie indziej grano na tradycyjnych instrumentach. Było pięknie, wesoło. Na ulicach były tłumy - pełno młodych i starych ludzi, ubranych głównie w kimona. Yuu i Orochi trochę oznaczali się w tłumie ze względu na płaszcze, ale nikt nie zwrócił na nich szczególnej uwagi.

Yuu był niespokojny i bardzo chciał dołączyć do zabawy. Idąc za Orochim coś posapywał i murczał do siebie. Jednak zanim zdołał ułożyć plan, żeby uciec, obaj znaleźli się pod domem uciech.

Nie był to duży budynek, nie był też jakoś szczególnie zadbany. Ot, normalny burdel, który miał zadowolić przyjezdnych kupców oraz co niektórych bogatszych mieszkańców. Wysoki na dwa piętra, z widoczną salą na dole, gdzie siedzieli wszyscy i pili, oraz pokoikami na górze. Niektórzy pracownicy pracowali na ulicy. Teraz Orochi tylko musiał załatwić im miejsce, żeby mogli tam zostać.

Miejsce to prowadziła starsza kobieta, nazywana Babcią. Była ona niska, chuda i pomarszczona, z szarymi włosami związanymi w ciasny kok i wiecznie siedząca w księgach rachunkowych. To do niej został zaprowadzony Orochi, kiedy o cokolwiek poprosił, co nie było związane z uciechami ciała. Yuu, idący z nim, mruczał coś, że skoro są tutaj, powinen stracić swoje dziewictwo i Orochi ma załatwić mu dziwkę oraz wyjaśnić, co ma robić.

[Sugiyama Orochi]

Plan został wprawiony w ruch i od tej pory Orochi mógł mieć tylko nadzieję, że awanturniczy i ryzykowny gambit na dłuższą metę się opłaci i zyska jego mentorowi więcej czasu, niż ukrywanie się gdzieś poza miastem. Oczywiście wszystko mogło bardzo szybko pójść w diabły, no ale jako tako wszystko przemyślał - i mimo wszystko dalej uważał, że miał nienajgorszy pomysł. Szkoda tylko, że nie zna jakichś technik kamuflujących... Skoro sharingan potrafił odróżniać klony od oryginału, to kto wie, czy nie ma jakichś shinobich o jeszcze potężniejszych zdolnościach infiltracyjnych? Ojciec pewnie by tylko na to parsknął i rzucił, że klan Uchiha posiada najpotężniejsze dojutsu świata, ale sam Orochi nie był co do tego przekonany. Cóż, czas pokaże kto miał rację.

Pierwsza część przeszła bez większych problemów - na drodze do miasta nikt ich nie zaatakował, do tego zdołali się wyrobić tuż przed zamknięciem bram. Pewnie festiwal sprawił, że były one otwarte dłużej, niż normalnie - tak czy inaczej, udało mu się młodego Takedę dostatecznie szybko przeprowadzić przez stragany, żeby ten nie narobił kłopotów. Po drodze, gdy już byli na ulicach miasta, zajął go cichą rozmową.

- Wydaje mi się, że twój ojciec podobny jest do mojego. Ciekaw jestem tylko, jak bardzo - też uważa, że jesteś leniem i przynosisz hańbę swojemu nazwisku? Czy może macie lepsze relacje? Co w ogóle myślisz o całej tej sprawie z porwaniem? Nie wydajesz się tym mocno przejmować. - spytał, ryzykując swoje luźne podejście pomoże rozwiązać język Yuu.

Kiedy dotarli do samego burdelu, trzymał go w zasięgu wzroku, skupiając się jednak na rozmowie z Babcią, która rządziła całym przybytkiem. Wydawała się być kuta na cztery nogi, jednak pomimo tego przywołał na swoją twarz swój serdeczny, jowialny uśmiech, kłaniając się jej uprzejmie.

- Szanowna Pani, ja i mój przyjaciel potrzebujemy miejsca, by w spokoju i przyjemności spędzić czas festiwalu. Wierzymy, iż pani przybytek oraz młode damy tutaj przebywające są w stanie nam to zapewnić. Chciałbym się dowiedzieć, ile taka przyjemność będzie nas kosztować - wiem, że większość gości nie najmuje tutaj pokojów dłużej niż na jedną noc i nasza zachcianka może być nieco nietypowa. Pokój gdzieś na uboczu, z dala od reszty gości byłby dla nas idealny. -

O ile było to możliwe, miał nadzieję uniknąć podawania swojego i Takedy nazwiska. Podejrzewał jednak, że cena za takie usługi może być nietypowa i będzie zmuszony przynajmniej błysnąć swoją odznaką, by pokazać z jakiej rodziny pochodzi i że w razie czego może zapłacić już po całej sprawie. Co prawda ojciec jego bądź Takedy pewnie nie będzie zachwycony tym, że płacą za burdel, ale hej - w końcu to wszystko było tylko środkiem do celu. Gdzie celem było utrzymanie młodego Takedy we względnie bezpiecznym miejscu tak, by nie chciało mu się latać nigdzie indziej i nie sprawiał problemów.


Statystyki i dziedziny:

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 19/... ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Zagadany młody Takeda przez chwilę nie wiedział, że Orochi się do niego odezwał i nadal rozglądał się po straganach, jakby chciał wypatrzeć coś ciekawego. Być może był głodny lub był bardzo zainteresowany jakimiś bibelotami czy maskami. Ot, typowe zainteresowania nastolatka. W końcu jednak się zorientował, ale nie był zadowolony.

- Nie rozumiem, dlaczego wydaje się tobie, że mnie znasz, że znasz mojego ojca i może się do mnie porównywać - odpowiedział młody Takeda, wyraźnie urażony. Najwyraźniej nie chciał, żeby ktokolwiek brał go za podobnego do Orochiego, przede wszystkim przez samego Orochiego. - Mój ojciec chce, żebym był dobrym kupcem i przejął zadania po nim, oraz do tego mnie przyucza. I nie zawodzę jego oczekiwań.

Potem chłopak był trochę obrażony. Szczególnie, że Orochi zignorował później jego żądania, żeby znaleźć mu prostytutkę, zajmując się o wiele ważniejszymi sprawami, jak zajęcie się załatwieniem im pobytu w domu publicznym.

Babcia za to przyjrzała się Orochiemu i uśmiechnęła lekko.

- Owszem, wynajmowanie pokoju, żeby przez jakiś czas się ukryć jest całkiem drogie, ale ty, mój drogi, z łatwością mógłbyś wszystko odrobić po prostu siedząc w sali głównej. Śliczny jesteś - powiedziała kobieta, uśmiechając się drapieżnie, oceniając wygląd Orochiego. - Możemy się dogadać i potrzymać was tutaj bezpiecznie, za symboliczną opłatę, jeżeli zgodzisz się tutaj popracować. A może nawet na stałe, jeżeli ci się spodoba.

Yuu coś dodatkowo mruczał, że Orochi wcale nie był aż taki przystojny, ale Babcia w ogóle nie zwróciła na to uwagi. Cóż, Yuu z całą pewnością, jako typowy, niezgrabny nastolatek, przyciągnąłby uwagę jedynie, jeżeli cena byłaby niewielka, a chętny - być może - szemrany. Orochi, za to, prezentował się idealnie, nawet w płaszczach.

Jednak, jeżeli Orochi się nie zgodził, Babcia podała mu cenę. Była trzykrotnością tego, co Orochi zapłaciłby w karczmie, jeżeli tam wynająłby pokój. Dodatkowo jedzenie i uciechy miałby być płacone osobno. Pokój miał być na poddaszu.

- Rozumiem, że innych opcji nie macie. A ja muszę mieć zabezpieczenie, żeby w przypadku pytania o was, nikt nie czuł się zainteresowaniem odpowiedzią na to pytanie. Czy te warunki są dla ciebie do przyjęcia, kochaniutki?

Takeda Yuu
Babcia

[Sugiyama Orochi]

Niestety, jego rówieśnik uparcie odmawiał ukazania swojej lepszej strony i chociaż można by powiedzieć, że obaj pochodzili z rodzin o podobnym statusie, to tamten najwyraźniej nadal miał się za lepszego i poczuł się urażony porównaniem, jakie wysnuł Orochi. Cóż, trudno - może faktycznie nie powinien oceniać książki po okładce? To, że on miał swojego ojca za tyrana i despotę, zaś ojciec jego miał za obiboka i ogólny zawód, nie musiało oznaczać, że tak samo jest u Takedów. Ciekawe swoją drogą, czy jego ojciec by tak się przejął, gdyby to Orochiemu ktoś groził. Pewnie nie, raczej by stwierdził coś w rodzaju "świetnie, albo chłopak się ogarnie i udowodni, że nie jest beztalenciem, albo ktoś pozbędzie się mojego problemu". Dlatego ostatecznie podniósł tylko ręce w geście pojednania, śmiejąc sie lekko.

- Haha, wybacz. Jeśli masz łeb do interesów i dobrze się dogadujesz ze swoimi rodzicami, to tym lepiej dla ciebie! Sogen potrzeba bystrych kupców, nawet bardziej niż shinobich pewnie. Dlatego pamiętaj, żeby się nie oddalać, a nad jakimś towarzystwem... pomyśli się. - mrugnął pojednawczo, po czym już skupił się na zadaniu.

W domu uciech, kiedy już rozmawiał z jego właścicielką (a przynajmniej zarządczynią), nie odpowiedział od razu. W sumie, oferta nie była taka zła. Uciechy ciała nie były mu obce i nie widział nic złego w oddawaniu się im, tym bardziej, że byłoby to rozwiązanie na kilka dni tylko. Oczywiście pewnie musiał się liczyć z tym, że trafi mu się klient, bądź klientka o dość szpetnym wyglądzie, ale hej - to w końcu byłaby praca, nie w pełni przyjemność. Dałby radę. Problemem było jednak to, że nie miałby wtedy cały czas oka na swojego podopiecznego, ani na to, kto się kręci w pobliżu poddasza. Dlatego postanowił zagrać nieco inną kartą - kartą rodziny. Może mu otworzy i tutaj drzwi, a przynajmniej wykupi kredyt? W zasadzie nie byłby to pierwszy raz, gdy bogactwo ojca opłaca jego dług w burdelu...

Skłonił uprzejmie głowę, po czym sięgnął pod ubranie, wyciągając spod niego swoją odznakę. Chwycił ją jednak tak, by widać było tylko jego nazwisko oraz znak Kotei, określający go jako shinobiego pod rozkazami stolicy.

- Schlebia mi pani tą ofertą - tym bardziej, że wasz przybytek w istocie wygląda na przybytek wysokiej klasy. Nie chciałbym jednak zbytnio tracić z oczu mego przyjaciela. Moja rodzina jednak będzie się w stanie stosownie odwdzięczyć za pomoc, jaką pani by udzieliła - jestem nawet gotów wypisać podpisać stosowne zobowiązanie, które będzie pani mogła przedstawić rachunek. Sugiyama zawsze płaci swoje długi. - ściszył nieco głos i pokazał fragment odznaki kobiecie. Upewnił się też, że tylko ona w tym momencie widzi jego oczy i na potwierdzenie swojej przynależności klanowej błysnął sharinganem w oczach. - Jeśli to pani nie zadowala, mogę także zobowiązać się do pracy w pani przybytku przez pełne dwa tygodnie, kiedy już nadmierne zainteresowanie nami ucichnie. I zapewniam, że potrafię pracy poświęcić się w pełni i wierzę, że opłaci się to Pani z nawiązką. - zaoferował ze swoim najbardziej flirciarskim uśmiechem, chcąc pokazać jej, że jest dobrą inwestycją i obserwując reakcję. Oczywiście, nie liczył na zbyt wiele - kobieta pewnie była kuta na cztery nogi. Pytanie, czy była w stanie zaryzykować nieco i zainwestować w potencjalny, przyszły zysk, czy też stawiała raczej na krótkoterminowe i bardziej namacalne płatności. A mógł jeszcze wydębić od Takedy jakieś fundusze "operacyjne"... ech, następnym razem będzie mądrzejszy.

W czasie dyskusji nie spuszczał także z oka Yuu, po części będąc ciekaw jego reakcji, po części pilnując po prostu, czy nie wyczynia czegoś dziwnego.

Statystyki i dziedziny:

  Ukryty tekst

[Yuki Hoshi]

~ 21/... ~

”Rozdział Pierwszy, w którym nasz bohater zaczyna robić coś więcej niż proste zlecenia” Misja Rangi C Sugiyama Orochi

Kobieta prowadząca przybytek spojrzała młodzieńcowi w oczy, kiedy ten błyskał sharinganem oraz przedstawiał się, jako część ważnego rodu, którego dobrze mieć za przyjaciela. W czasie używania oczu, Orochi zauważył, że twarz kobiety drgnęła i pojawił sie na niej lekki niepokój. Jednak trwało to ułamek sekundy i emocja była do odczytania tylko dla niego. Nawet ona sama nie przewidywała, że Orochi mógł to dojrzeć. Szybko nad sobą zapanowała.

- Pełne dwa tygodnie pracy. Cóż, jestem w stanie zaakceptować twoją propozycję, na poczet dalszej współpracy z twoim rodem. Jednak pamiętaj - jest to jednorazowa przysługa i następnym razem przynieś ze sobą nie tylko zawadiacki uśmiech, ale również mieszek - odpowiedziała mu. Nie mogła być w żaden sposób pewna, że Orochi zapłaci bądź zostanie, żeby pracować. Pewnie jednak wolała nie zadzierać z włodarzami ziem, na których miała swój przybytek.

Po chwili zawołała krępego, ale silnie wyglądającego mężczyznę, który burknął coś na ich powitanie i został poinstuuowany, żeby odprowadzić Orochi’ego i jego podopiecznego do pokoiku na poddaszu.

- Dostaniecie jedzenie raz dziennie, wychodek jest na dziedzińcu. Nie zapaskudzić mi pokoju i nie drażnić się z pracownikami - rzuciła na odchodne Babcia, kiedy już byli prowadzeni na górę wąskimi schodkami.

Kiedy Orochi i Yui niemal na schodkach zniknęli, drzwi do przybytku otworzyły się i weszli inni klienci - wyglądający na zmęczonych i chętnych na zabawę mężczyzn. Wieczorna pora była szczególnie korzystna dla burdeli.

Pokoik na górze był niewielki i niezbyt przystosowany dla dwojga ludzi czy dla ludzi w ogóle. Musiały tu mieszkać jakieś dziewczęta, młode, ponieważ były tutaj ich rzeczy, a świece wydawały się niedawno używane. Posłania były ładnie złożone, czyste, ale wyglądające na niewygodne. Materace wypchane słomą, koce i przechodzone poduszki. Na maleńkim stoliczku leżał grzebień i czernidło do brwi. Było tu również małe okno, z widokiem na dach i boczne uliczki miasteczka.

Kiedy już zostali sami, Yuu wydął usta i zapytał:

- A moja dziwka? Chcę dziwkę! Nie po to jesteśmy w burdelu, żebym dziwki nie miał! Jestem dobry, na pewno będzie błagać o więcej!

Następny Post

Takeda Yuu
Babcia

[Kutaro]

Misja wojenna A
Yugen
15/30 kolejek

Przedzieranie się przez kolejkę trwało zaskakująco szybko. Wydawało się, że w wyniku zabiegów handlarza on i Yugen poruszali się niemal dwa razy szybciej niż kolejka. Cwaniaczek płynął wręcz w tłumie, a to się na kogoś oparł przypadkiem, kogoś wyminął, jeszcze kiedy indziej zwyczajnie się wcisnął w dwójkę ludzi. Oczywiście działaniom Kiyojiego towarzyszyły, przekleństwa, pomrukiwania i słowa niezadowolenia, ale jak to w tłumie często się zdarzało, odpowiedzialność rozpływała się na wiele ludzi. Każdy liczył na to, że na bezczelność zareaguje ktoś inny. Koniec końców nie reagował nikt, a szuler zaraz znikał oburzonym z oczu za czyimiś plecami. Sporym czynnikiem braku reakcji ze strony ludzi było również ogólne zmęczenie oraz letarg w jaki się wpadało stojąc którąś godzinę w kolejce. Przewodnik Hao zwolnił swoje parcie przez sznurek ludzi dopiero jakieś pięć metrów przed punktem kontroli strażników. Tutaj już burdy mogłyby się skończyć na wyrzuceniu z kolejki, albo co gorsza dostaniu wilczego biletu do miasta. Żołdacy potrafili być zaskakująco pamiętliwi w takich sprawach.
Jednak chwilę później dwójka obdartusów stanęła przed strażnikami. Żołnierz Uchiha skrobał coś w notesie, jednak na coś mu zaczęło przeszkadzać. Zmarszczył delikatnie nos i powoli jak w melasie podniósł swoją głowę, by spojrzeć w oczy Kiyojiego, na którego twarzy zagościł szeroki uśmiech. Ewidentnie było widać, że dwójka nie widzi się pierwszy raz. Jednak z twarzy wartownika dało się odczytać, że znajomość nie wiązała się z obustronną sympatią.
- Znowu ty? Jak ci tam… Koi? - Zapytał zmęczonym głosem. - Znowu będziesz wciskał płyn na porost włosów oparzonym przez… tfu… ninjów? - Zapytał podejrzliwym tonem.
- Kierowniku złoty, gdzie tam. Zrozumiał swoje błędy i zajął się uczciwymi sprawami. Otóż… ten… w drewnie skrobię. Odkryłem w sobie… jak się to mówi… talenta. Patrzy! - Zwrócił się w stronę Hao i również jemu polecił gestem się odwrócić by miał lepszy dostęp do plecaka. Chwilę później wygrzebał stamtąd jakąś drewnianą figurkę, która przy odrobinie dobrej woli mogła przypominać czworonożne zwierzę. Aczkolwiek czy była to krowa, sarna, kozioł czy pies, mógł to tylko stwierdzić sam autor. - Ha! Owieczka dla szefa jak malowana! - A jednak okazało się, że miała to być owca. Po tym jak to ogłosił wcisnął cudo w dłoń mężczyzny i jeśli Hao ponownie się obrócił to mógł zza kaptura dojrzeć błysk kilku monet.
- No dobra, a ten z plecakiem? Kto to? - Wskazał palcem na ukrytego pod płaszczem i kapturem czarnowłosego.
- Kuzyn. - Odpowiedział szybko handlarz. - Pomaga w interesie, narzędzia ostrzy. - Dodał bez zawahania. Strażnik słysząc to spojrzał jeszcze raz na dłoń z drewnianym zwierzątkiem ( i garścią złota), przemyślał sytuację i odparł.
- Niech będzie. Jak sprawi jakieś problemy to wylatujesz i on i ty z miasta. Jasne? - Powiedział tonem, który sugerował, że nie żartuje i rzeczywiście zamierzał szukać handlarza po całym mieście jeśli było to konieczne.
- Rozumie, rozumie. - Oparł Kiyoji i kłaniając się raz za razem ruszył w stronę bram miasta. Yugen idąc za nim mógł czuć na sobie podejrzliwy wzrok strażnika. Jakby próbował go zapamiętać. Jednak ostateczne Inuzuka znalazł się w mieście i decyzja o dalszych krokach należała do niego. Mógł skierować się w stronę domu agenta albo na własną rękę spróbować znaleźć pomocnika Murasy - Hirokiego Ito. Póki co jednak trzeba było odzyskać swój szlachetny wygląd. Dwójka podążyła w jakieś ustronne miejsce między budynkami, gdzie shinobi mógł zrzucić z siebie obrzydliwy płaszcz i ulżyć plecom oddając plecak. Jak i również odzyskać swoje przedmioty. Tutaj przynajmniej handlarz dotrzymał słowa i Hao bez problemu ponownie wszedł w posiadanie swojego ekwipunku.
- Eee różne rzeczy robił, w magazynie się robiło, towary przewoziło, drzewa ścinało. Kiyoji wolny człowiek. - Dumnie zakończył szachraj i po chwili z uśmiechem wyciągnął dłoń po resztę pieniędzy.

Eichi
Szanowny handlarz Kiyoji
Strażnik

[Yugen]

Przesuwanie ludzi nie było takie trudne - wystarczył malutki nacisk. Zwykła siła. Kiedy patrzysz na to z perspektywy osoby, która mogłaby pewnie i ze trzech tutaj chłopa wziąć na ramiona i przenieść na drugą stronę muru to twoje perspektywy były lekko zaburzone. A w końcu jego przewodnik nie wyglądał na takiego, co sobie radzić nie potrafi - z tą siłą mięśni, rzecz jasna. Więcej niż siły było tutaj jednak wykorzystania bardzo dobrze znanego czynnika społecznego, w którym nikt nie chciał się stykać z kimś, kto wyglądał TAK i pachniał TAK. Nie żeby wszyscy tu byli fiołkami i stokrotkami okraszeni, oj nie, tłumy, nawet zimą, miały to do siebie, że nie pachniały za dobrze. Zwłaszcza prości ludzie, którzy byli pewnie od kilku dni w drodze. Yugen bez problemu dopasowywał się do tempa, które było dla niego wolne, ale jednocześnie widział i wiedział, że kiedy mówimy o tego typu sznurkach złożonych z ludzi to w sumie byli tutaj jak taka błyskawica. Drugim czynnikiem było właśnie to, że każdy miał nadzieję, że kto inny "coś z tym zrobi". Ludzie nie lubili konfliktów. Nie lubili się wychylać, nawet jeśli niektórzy lubili wokół siebie robić zamieszanie to woleli sami być gwiazdami w tym wszystkim, a nie jakiś obszczymur, który może, nie dajcie bogowie, zaraz zarazi go czymś paskudnym, jeśli tylko chuchnie ze dwa razy. Ignorancja połączona z brakiem poczucia obowiązku dawała świetną mieszankę - koktajl, jakim były owce. Owce w ludzkich skórach. Jeśli jednak Kiyoji miałby pecha i trafił na takiego, coby się postawił to pewnie już wszyscy by zareagowali. Zależnie od charyzmy danej jednostki. To miały w końcu do siebie owce, że zawsze podążały za przewodnikiem stada i tak długo, jak długo on był pewien tego, co robi, mogły iść nawet na rzeź. Wielki sekret tego, jak spędzało się owce do ubojni - brałeś przewodnika, który dobrze wiedział, że jego nic tam nie spotka złego. I jego się zawsze oszczędzało. Takim sposobem całe stado nie wiedziało, co je czeka.
Hao był w pełni świadom tego, że dzieli go od tych ludzi przepaść. Przepaść złożona z możliwości fizycznych, z wiedzy, z obycia ze światem. I tak wypatrywał tych reakcji. Wypatrywał osoby, która będzie miała odwagę, stanie do tych wyczynów jego przewodnika okoniem, lecz nie. Nie zawiódł się, nie zaskoczył, ale też nie był pod wrażeniem. Wszystko zadziałało zgodnie z myślą - i tak bogowie im chyba błogosławili. Aż do samego spotkania ze strażnikiem, który też nie zareagował przesadnie energicznie. Nie było wielkiego szoku czy przekleństw. Tylko niezadowolenie wymalowane na jego twarzy, mówiące, że nie chce mieć z Kiyojim do czynienia. Nic dziwnego. Ten człowiek był pewnie już wykończony całym dniem tkwienia tutaj, ale pewnie tak samo byłby wykończony, gdyby dopiero zaczął wartę. Yugen grzecznie obrócił się, kiedy jego wielkie pracodawca mu polecił, żeby ten wygrzebał, co miał z tego plecaka. I tak zaraz się odwrócił, żeby spojrzeć na to piękne dzieło. Hmm... sztuka to ponoć rzecz bardzo osobista. Tylko czasami dobrze wiedzieć, co ta sztuka przedstawia. A tutaj było to problemem. Na szczęście sam wielki artysta pośpieszył zaraz z dopowiedzeniami i wyjaśnieniami.
Uśmiechnął się lekko w kierunku strażnika, ale nie wystawiał szczególnie mocno twarzy zza kaptura, pozwalając mu skryć wszelkie szczegóły. Jak to już cienie miały w zwyczaju - potrafiły wyolbrzymiać bardzo wiele. Bez żadnego komentarza ruszył za przewodnikiem, któremu poszło to gładko jak błyskawica - nic dziwnego, że aż tak świeciły mu się oczy na wieść o tym, że dostanie za tak trywialną sprawę 200 ryo. Był pewien swego. Pewien tego, że strażnicy, których znał, mają go na tyle dość, że chcą, żeby przeszedł, byle tylko nie zawracał im dupska i nie robił zamieszaniu w kolejce, które doprowadziłoby do jeszcze większej frustracji ludzi wokół. Kiedy wkroczyli do jednej z bocznych uliczek z wielką ulgą ściągnął z siebie plecak, ale nie dlatego, że rzeczywiście był taki ciężki, a dlatego, że zrzucił też ten okropny płaszcz, który doprowadzał go do mdłości. Odetchnął głęboko mroźnym powietrzem, na moment przymykając oczy i oddając właścicielowi jego własność. I potem odbierając też swoje przedmioty. Śmieszna sprawa, że akurat o swoje rzeczy się nie martwił. Kiyoji nie musiał wiedzieć, że jest ninja - Hao nie nosił na wierzchu przy sobie nic, co by na to wskazywało. Żadnego miecza, żadnych opasek, zbroi czy czegokolwiek takiego. Wszystko ograniczało się do dwóch kabur na broń. O, po tym można było zazwyczaj ninje rozpoznać. Ludzie raczej nie kupowali takich toreb po to, żeby w nich nosić cukierki. Przypiął je do pasa i przesunął bardziej na plecy, by całkowicie niknęły pod czarnym, długim płaszczem, którego krańce zbierały zgarnięty pod budynki śnieg. Wyjął też monetę o nominale 100, żeby wręczyć ją mężczyźnie. Obiecana druga połowa zapłaty.
- Czy musimy teraz przechodzić przez etap, w którym uprzejmie ostrzegam przed ewentualnymi krokami, jakie mógłbyś zrobić w niedalekiej przyszłości? - Przesunął palcami po długich włosach, rozsypując je na plecy przy wyciąganiu spod płaszcza. Po czym błyskawicznie przesunął się za plecy Kiyojina. - Uważam się za człowieka honoru i wolałbym pozostać przy lukratywnej współpracy. - Ale czasem, czaasem, kiedy sytuacja zmuszała do wyborów... no cóż, tak dla podziałania jeszcze na wyobraźnię mężczyzny Hao całkiem celowo uniósł bardziej energicznie nogę, żeby oprzeć but o ścianę za sobą - a zrobił to po to, żeby zadzwoniła sakiewka z pieniędzmi. - Szukam dwóch osób. Murasy i jego pomocnika, Hirokiego Ito. Podobno z Murasą nikt nie ma styczności poza jego bezpośrednimi pomocnikami. - Wyciągnął 50 ryo i rzucił w kierunku Kiyojina, a właściwie to podrzucił pstryknięciem palców, kładąc monety na paznokciu kciuka, by posłać je w kierunku żarłocznego na pieniądz pana. - Co o nich wiesz?