Port

[Kyoushi]

• To nie było spotkanie, na które ktokolwiek był gotów. Nie było także umówione. Ono się wydarzyło po prostu, ze względu na przyczyny losowe oraz to, że po prostu Katkit to wypaplał już na trybunach chcąc natrafić na młodego szermierza z Sogen. Uchiha dzierżącego katanę samuraja, którą odebrał na wojnie. Nic dziwnego, że zapadł poniekąd w pamięć wielkiemu samurajowi z Yinzin, który prawdopodobnie zapamiętał i imię katany, które brzmiało dumnie "Mugen". Białowłosy był jak zwykle bardzo pewny siebie, więc emanował nią na lewo i prawo stawiając kolejne kroki w kierunku pary, która dopiero co wysiadała ze statku. Jego czarne ubranie od stóp do głów nie wyróżniało go z tłumu, natomiast trójka mieczy przy pasie już owszem. Najbardziej jednak dwójka czarnowłosych przybyszów zwróciła uwagę na jego śnieżnobiałe włosy oraz czerwone oczy. Był wyjątkowo inny, jednocześnie swój.
  W końcu został zauważony, więc i także się odezwał, na czym się nie skończyło. Został miło zaskoczony, że Asagi rzeczywiście zapamiętał jego imię. To schlebiało Jinchuuriki, który nawet na to nie liczył, jednocześnie miał zamiar się przedstawić w razie czego. Na powitanie kiwnął lekko głową - To mnie miło Ciebie jak i... - spojrzał wtedy na jak się okazało małżonkę samuraja, który krótkiej chwili ją przedstawił - Małżonkę tak zacnego samuraja. Uchiha Kyoushi, jeszcze raz mi miło. - dodał, teatralnie się kłaniając, z rozłożonymi rękami i nisko zwieszoną głową przez chwilę, by ponownie wrócić do wyprostowanej pozycji. Wysłuchał co miał do powiedzenia jeszcze Asagi, wspominając o klingach. Rzeczywiście tak było, ale sam czerwonooki o tym zapomniał, ruszając wtedy z Klepsydrą do Teiz, gdzie działy się cuda.
  - Oh, tak było, ale pomijam teraz kwestie tego jak się poznaliśmy, bo jestem ciekaw czegoś innego, co sprowadza samurajów do prowincji shinobi, do Sogen? Może mogę jakoś pomóc? - zapytał ze spokojem, ciekawością, jednocześnie nie ukrywając podekscytowania, z którego był jakże znany. Tym razem nie zrobił pięciu salt w tył i nie potrącił dwunastu ludzi przypadkiem, będąc całkiem grzecznym, chcąc dowiedzieć się czego szukają tutaj turyści.

[Kakita Asagi]

Rozpoznawszy, z kim ma do czynienia i wymieniwszy pierwsze uprzejmości, samuraj lekko zmrużył oczy, a jego myśli powędrowały oczywiście do deklaracji, jaką złożył na Yinzin. Wtedy był jeszcze kawalerem, prawie nie znanym samurajem, szermierzem szukającym okazji do sprawdzenia swoich umiejętności, a dziś... tak wiele się zmieniło. Można by rzec, że wszystko z wyjątkiem jednego... samurajskiego słowa. Kakita był jednym z najbardziej archetypowych przedstawicieli swojej społeczności i chociaż z wieloma rzeczami, które ograniczały rozwój Lazurowych Wybrzeży względem reszty świata (rzekomo pod pozorem dbania o głos duszy) się nie zgadzał, to jednak był posłuszny bushido - a to domagało się realizowania wszelkich przysiąg, czymże bowiem byłoby słowo samuraja, gdyby teraz udawał, że nie pamięta...
Oczywiście, w tej chwili jeszcze nie wybiegał w przyszłość odnośnie potencjalnego zmierzenia się z panem Uchiha, ale... to było nieuniknione. Wiedział to od słów powitania, jakimi obdarzy ich Kyoushi - uważał go za swojego rywala, a to zobowiązywało. I nawet jeśli w tej chwili żaden z nich bezpośrednio nie dotykał tematu ewentualnego starcia, to dla Żurawia jasnym było, że do niego dojdzie. Pewne rzeczy, po prostu muszą się wydarzyć, ponieważ takie są decyzje bogów, a z nimi nie można dyskutować. Wszak, gdyby bogowie nie chcieli, by samuraj i białowłosy skrzyżowali swój oręż, nigdy nie doprowadziliby do tego spotkania, tak, przypadki nie istnieją. Skoro jednak o broni mowa, to niebieskooki miał wewnątrz ducha spore wątpliwości co do tego, czym miałby walczyć. Przy sobie nie miał żadnego sprzętu treningowe, już nie miał. A miecze, jakie nosił przy boku nie nadawały się do próby sił - po starciu z Seinaru-senpai, w którym o mało nie stracił życia poprzysiągł nie ryzykować bez głębszego sensu, ale wszystko w swoim czasie...
- Jesteśmy w trakcie podróży do Kaigan, Uchiha-san. - odpowiedział zgodnie z prawdą niebieskooki, a kiedy Kyoushi zapytał, jak mógłby im pomóc, w głowie samuraja pojawiła się pewne nieśmiała, ale jednak dosyć ważna dla niego myśl.
- Na turnieju dowiedziałem się, że Uchiha-hime Chise nie żyje. Czy jej grób znajduje się w Sogen? Jeśli tak, to czy mógłbyś wskazać nam do niego drogę? Kiedyś mierzyłem się z nią w pojedynku, chciałbym oddać jej ostatni hołd. - poprosił niebieskooki z lekkim ukłonem. Był szczery, taka była prawda, bo chociaż pierwotnie nie planował tego typu "wycieczki" bowiem najpewniej nie znalazłby grobu kobiety, tudzież nie wpuszczono by go na obszar cmentarza klanu Uchiha, to jednak skoro spotkał przedstawiciela dumnego rodu, to rzeczywistość nabierała nieco innych barw i możliwości. Poza tym, w głębi duszy niebieskooki czuł, że nie pożegnał się z nią do końca, chociaż swoisty rytuał, jaki odprawił na Yinzin realizował podstawowe powinności względem "siostry na drodze miecza", to jednak wielką hańbą byłoby nie odwiedzić teraz jej grobu, kiedy miał taką okazję...

[Kyoushi]

• Wyszło jak wyszło, niestety, na Yinzin się nie udało. Tutaj, białowłosy był na swoim terenie, ale nie posiadał niestety drewnianych bokkenów, więc nie wyleciał jak filip z konopi i nie zaproponował przy żonie Asagiego napierniczanie się drewnianymi pałami po łbach. Ale mógł to zrobić! Niestety, tym razem rozsądek z nim wygrał. Jakoś tak wyszło... Tym razem. Gorzej, że im dłużej tak stał i spoglądał na parkę tym bardziej nie chciał walczyć. Jak to tak, przy damie? Nie śmiałby. Samuraj wyglądał na takiego bardzo prostego, bardzo nieskomplikowanego - co powiedział to musiał zrealizować. Co powiedział to myślał. Nigdy inaczej, tu nie było podstępu. Tu nie było nieprawdy. Kju wyłapywał takie smaczki, ponieważ sam był kłamcą do potęgi entej, nigdy nie mówił tego co czuje lub myśli, byle tylko otrzymać to czego chce. Krętacz i robak, wij ludzki.
  Do potyczki musiało dojść w przyszłości, jednocześnie była ona bliżej nieokreślona. Wszystko było jasne, ale Kju też tego chciał. Ciekaw był czy samurajowie wszyscy byli równie potężni co sam Seinaru, który siłą spokojnie przyćmiewał Kjudasza. Może nie w innych aspektach, ale siła imponował. Stąd pytanie czy oni wszyscy są tacy? Bardzo możliwe. Może to właśnie ci ludzie zmuszą w końcu białowłosego do przejścia w tryb awaryjny, do uwolnienia tego, co tak skrzętnie skrywa. Siły, o której nikt nie śmiałby marzyć.
  - Kaigan? Mhm... - zainteresował się, jednak nie chciał tego pokazać. W końcu co miałby tam robić samuraj? Po cholerę? Ale to nie była do końca jego sprawa, więc wolał się nie mieszać. Wystarczyło więc, że powie tyle ile powiedział. W końcu jednak przeszedł on do rzeczy, która trafiła w czułe miejsce. Chise, którą sam poznał pod Iglicą, rzeczywiście, spoczywać powinna w Sogen. Sam nie odwiedził jej grobu, więc była to idealna okazja. - Uchiha Chise.. Tak. Rzeczywiście, musi tu spoczywać. Nigdy bym nie powiedział, że to akurat ty Asagi-kun przypomnisz mi o odwiedzeniu jej grobu. Nie znałem jej zbyt długo, bo od wydarzeń pod Iglicą, gdzie również zginęła, jednak, to dobry pomysł by oddać jej hołd. Chodźmy więc za mną. Opowiem wam co nieco o tutejszych terenach... - wtem ruszył nieco przed nimi, decydując się zostać pierwszy raz w swoim krótkim życiu przewodnikiem, który prowadzi dwójkę na cmentarz. Oczywiście tym razem niebezpośrednio, ostrzem, a słowami i krokami, oddać hołd ślepej Uchiha.
  
  z/t z Asagim i Ayame

[Yoku]

Sam za bardzo nie wiedziałem po co takiego wybrałem się do portu, miejsce to kojarzyło mi się z rybami za którymi zbytnio nie przepadam, no i zawsze miałem wrażenie, że w powietrzu unosi się jakiś nieprzyjemny zapaszek. Wędrowałem już po Sogen sporo czasu, w planach miałem trening, ale to chyba nie był dzień na to. Szukałem sam nie wiem czego, zadziwiło mnie, że port mógł niemal funkcjonować jako osobne malutkie miasteczko, można tu było dostać sporo rzeczy. Po zwiedzeniu kilku rzędów sklepu zatrzymałem się aby popatrzeć na wodę, dużo zabieganych ludzi przy łódkach. To mogło też oznaczać, że istnieje jakaś szansa na zarobek. Nie zastanawiając się już więcej udałem się w stronę doków krokiem trochę szybszym niż zazwyczaj, czas to pieniądz!

[Mashi]

Yoku
Misja rangi D
1/15

Klimat portu Sogen nie należał do przyjemnych, dlatego zwykło się mawiać, że dłuższy czas przetrwają tu tylko przyzwyczajeni do spędzania całych godzin wśród intensywnego zapachu ryb. Wybrałeś to miejsce za cel swojej wędrówki i wydawałoby się, że nieciekawy swąd nie stanowi dla Ciebie przeszkody w poszukiwaniu potencjalnego zarobku w tej jakże uroczej okolicy.

Postanowiłeś udać się do samych doków, licząc, że tam nadarzy się jakaś okazja dorobienia się dodatkowej ilości Ryo. Gdy już trafiłeś do obranego przez siebie miejsca, nie spostrzegłeś niczego co mogłoby przykuć uwagę Shinobi - doki jak to doki, woda, statki, parę osób łowiących ryby na molo i marynarzy kręcących się przy swoich łodziach.

Chwila spokojnego rozglądania się po okolicy nie trwała jednak długo, ponieważ ktoś zza twoich pleców lekko szarpnął Cię za dolną część kimono. Gdy się odwróciłeś, twoim oczom ukazał się nieznany Ci mężczyzna, dokładnie był to niskiego wzrostu dziadziuś z długą brodą, zachowywał się jakby był trochę niedowidzący, do tego sprawiał wrażenie mocno zrezygnowanego.
- Halo? Wnusiu? To Ty? W końcu Cie znalazłem, chodzę godzinę czasu w te i w tamtą i coś nie mogłem Cię znaleźć. Pomożesz dziadkowi tak jak Cię prosiłem?

- Dziadek

[Yoku]

Z początku mój pomysł nie wydawał mi się już tak wspaniały, ludzie nie wyglądali na jakoś specjalnie potrzebujących pomocy, nie mogłem się jednak tak szybko poddać. I wtedy ten nieszkodliwy dziadziuś pomylił mnie ze swoim wnuczkiem.
- Yyyy... - słysząc słowa staruszka z zakłopotania podrapałem się po głowie - No więc ja wcal... - już miałem wyjaśnić mężczyźnie jego pomyłkę, ale przerwałem. Może dziadziuś ma dla wnusia jakąś specjalną nagrodę? A jak nie... Przy jego ślepocie po prostu mu coś ukradnę, o ile mi sumienie pozwoli... Odchrząknąłem i zmieniłem swoją odpowiedź.
- Wybacz dziadku, ja też Ciebie szukałem, widocznie mieliśmy pecha i musieliśmy się ciągle mijać... Pewnie, że Ci pomogę, prowadź... I gdybyś mógł jeszcze przypomnieć mi co tam właściwie miałem zrobić... - To raczej nie mogło być jakieś trudne zadanie, największym problemem powinno być nie wpadnięcie na prawdziwego wnuczka.

[Mashi]

Yoku
Misja rangi D
3/15

Dziadek nie wyglądał na majętnego, był ubrany w lniany płaszczyk z kapturem, który był w stanie dość wysłużonym, a nawet nie licząc tego dziadzio sprawiał wrażenie osoby która nie śmierdzi groszem. Pomysł by go okraść z pewnością miałby dużą szansę się powieść ze względu na stan wzroku szanownego jegomościa. Niestety nawet gdybyś zechciał uciec się do tak podłego czynu jakim jest ograbienie bezbronnego staruszka, nasuwa się pytanie czy w ogóle dziadek coś posiada, a jeżeli tak to czy jest to coś, co jest warte takiego zachodu.

Twoja odpowiedź na słowa dziadziusia wyraźnie go usatysfakcjonowała. Siwobrody mężczyzna od razu się ucieszył, a wręcz można by powiedzieć, że zaczął kipić entuzjazmem, co mogło wydawać się nieco zabawne.

- Ohh, wspaniale wnusiu! Wiedziałem, że mogę na Ciebie liczyć! Jak to nie pamiętasz? To ja jestem stary dziad i żebym Ci musiał przypominać o wszystkim, no wiesz co?! Przecież mówiłem, że zalęgły mi się szerszenie na działce w ogródku. Ostatnio żem prawie kopyta wywinął jak próbowałem je zlikwidować. Trzeba ruszyć tam czym prędzej, nim sie namnożo! Nie ma czasu do stracenia, ruszajmy wnusiu.

- Dziadek

[Yoku]

Wysłuchałem spokojnie co dziadek miał do powiedzenia i wolno pokiwałem głową. Tak długo jak zachowam ostrożność to nic złego nie powinno się stać. Użądlenie szerszenia boli? Nigdy żaden mnie nie użarł.
- A więc prowadź dziadku, trzeba też pomyśleć nad jakimś sposobem ich likwidacji, może już coś wymyśliłeś? - po chwili zorientowałem się, że może nie powinienem zbyt dużo gadać ani podchodzić zbyt blisko staruszka, zawsze istniało więc ryzyko, że mógł się połapać. Starałem się więc zachować odpowiednią odległość od swojego przewodnika i jedynie pomrukiwać w odpowiedziach. A może to stara zrzęda i po za gniazdem nic innego go nie obchodzi i niewiele będzie się odzywał. Ukrywając swoją tożsamość czułem się jak jakiś agent czy szpieg, oczywiście w takim raczej komicznym wydaniu, a umiejętności aktorskich raczej zbyt dużych nie miałem. Pozostał mi do opracowania sposób na pozbycie się insektów, czy w moim arsenale shinobi widnieje coś co pozwoli z łatwością mi się z tym uporać? Szlag, mogłem się trochę szybciej nauczyć jakiś katonów... Mogłem jedynie teraz karcić się w myślach i żałować.

[Mashi]

Yoku
Misja rangi D
5/15

---

Dziadek szeroko się uśmiechnął i pokiwał Ci głową w kierunku prowadzącym z portu do miasta. Ruszyliście powolnym spacerkiem. Pytanie które zadałeś dziadkowi wprowadziło go w konsternacje, zaczął się nerwowo drapać po brodzie, po twarzy było widać, że ma niemałą zagwozdkę w tym momencie.
- Ja próbowałem to zrobić kijem! Ale pożarły mnie sukinsyny małe, Twoja matka mówiła, że jestem chyba nienormalny, że w ogóle się tego ruszam... No ale wiesz wnusiu, trzeba coś zrobić, te latające pokraki zrobiły sobie gniazdo nad moimi ogórkami! Pierun siarczysty by to wszystko szczelił! Nie mów czasami matce, że Cię wziąłem na taką robotę niebezpieczną, bo cholera jasna będę musiał wysłuchiwać morałów. Ja jestem ślepy i nawet nie wiem z której strony to cholerstwo mnie atakuje... O co pytałeś? A tak, czy wymyśliłem sposób jak się tego pozbyć. No, mam bombkę chilli przygotowaną specjalnie na tę okazję, jednak jakby nie wyszło to użyjesz tych swoich nindżutsów czy tych innych takich. Nie martw się, dziadek da Ci na loda za pomoc. -
Sympatycznie sobie gaworzyliście podczas spacerku. W momencie gdy oddaliliście się od doków i weszliście bardziej w okolice mieszkalne, z zaułku wyszedł na przeciwko was dziwnie wyglądający mężczyzna, o białych włosach i z blizną na twarzy, która wyglądała na pooperacyjną. Szeroko się uśmiechał w waszym kierunku.
- Ohh, jakże urocze. Dziadziuś z wnusiem? To nawet lepiej, zawsze dodatkowa para kieszeni... No więc ten, wyskakujcie z Ryo, zanim zawołam tu swoich ludzi.
Tajemniczy mężczyzna powoli wyciągnął kunai z rękawa. Nie rzucił nim, nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów. Tak po prostu sobie stał, z irytującym uśmieszkiem posyłanym w waszym kierunku. Wydawał się w ogóle nie przejmować pojedynczymi przechodniami którzy kręcili się po okolicy.

- Dziadek
- Zbir

[Yoku]

Westchnąłem ciężko przeczuwając, że staruszek trochę się rozgada, ale nie pozostało mi nic innego jak posłuchać, trzeba było nie zadawać pytań... Słysząc jak starszy pan wspomina o zachowaniu milczenia przed matką mimowolnie delikatny uśmiech na chwilę pojawił się na mojej twarzy.
- Jasne dziadku, ani słowa mamie. - No i tak sobie beztrosko szliśmy i nagle pojawił się ten koleś, już mi się nie spodobał ten szeroki uśmiech. Przystanąłem gdy zabrał głos i słysząc co mówi bez udawanego zdziwienia przetarłem oczy. Litości, no kto to widział? Tak w biały dzień bezczelnie...
- Co? - warknąłem bardzo nieprzyjemnie i wziąłem bardzo głęboki oddech, głowę odwróciłem w stronę nowego przyszywanego członka rodziny - Poczekaj dziadku, wnuczek musi skopać jakiegoś frajera. - zrobiłem krok w stronę bandyty - To jakiś żart? Który człowiek Ci odda pieniądze w biały dzień? To, że trafiłeś na shinobi to już zupełnie inna sprawa... - Oczywiście tak naprawdę nie planowałem wcale walczyć ani nawet narobić rabanu, chciałem jedynie wystraszyć napastnika, nie wyglądał mi na kogoś kto ma pojęcie o rabowaniu. Po prostu odstawiałem mały teatrzyk. Przez głowę przeszła mi jeszcze myśl, że może to być zasadzka więc kątem oka co jakiś czas starałem się zerknąć na staruszka. Na koniec chcąc udokumentować swoje słowa sięgnąłem do torby również po kunaia, a do tego delikatnie ugiąłem nogi w kolanach przyjmując pozycję bardziej adekwatną do teoretycznego pojedynku jaki miał się odbyć.

[Mashi]

Yoku
Misja rangi D
7/15

---

Białowłosy na twoje słowa nie zareagował tak jakbyś tego chciał, dalej stał i z ironicznym uśmieszkiem wlepiał swoje ślepia w waszą dwójkę, trzymając dłoń na kunai'u.
- Ty mały zawszony... -
Facet powoli zaczął iść w waszym kierunku, wtedy to wydarzyła się rzecz dość niezwykła. Gdy spojrzałeś na dziadka, jego wyraz twarzy nie dawał do zrozumienia, że był On wystraszony lub coś z tych rzeczy. Na twarzy starszego pana zaczął malować się potężny gniew. Gdy białowłosy zbliżył się do was, dziadzio zerwał z siebie płaszcz, odkrywając muskulaturę godną sztangisty. Bez zastanowienia doskoczył on do bandyty, któremu zaserwował potężny cios prosto w szczękę, to w zupełności wystarczyło by doprowadzić do knockout'u.
- Wnusiu, spierdalamy!
Dziadziuś złapał Cię za rękę i zaczął biec razem z Tobą. Oddalenie się od miejsca całego zajścia było jedynym rozsądnym posunięciem, w końcu napastnik coś wspominał o tym, że jego ludzie są w okolicy, nie wiadomo czy zaraz ktoś kolejny by się tam nie pojawił.

---

[z/t] > Kotei

---

- Dziadek
- Zbir