Suzumura

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
1/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

Tak więc nasza młoda Kunoichi o imieniu Hibana czując zbliżającą się nawałnice postanowiła poszukać jakiegoś schronienia. Godzina dosyć późna, dziewczyna popędziła swojego konia by ten przyśpieszył. Po jakimś czasie udało jej się kogoś zaczepić kto wskazał jej drogę do pobliskiej gospody. Dziewczyna po dotarciu tam zapłaciła za pokój i poszła spać. Nazajutrz kunoichi gotowa do wyjścia postanowiła ruszyć gdzieś, gdzie mogła by zgłosić poprzednią zaistniałą sytuację, która przyspożyła jej tyle problemów...
-Tak, jeżeli dokładnie opisujesz tych ludzi to są zamieszani z pewną szajką przestępczą, która działa na tych terenach od jakiegoś czasu...-powiedział mężczyzna, który odpowiadał za tego typu zgłoszenia...
-...za nich nie, ale za ujęcie tej grupy jest przewidziana nagroda...-dodał kończąc chwilę po tym wręczył kunoichi list gończy na potwierdzenie swojej wypowiedzi. Jednak dziewczyna musiała być pewna siebie w końcu ludzie, których zamierzała ścigać nie byli tacy jak tamci...

• Imiona i nazwiska poszukiwanych: Hou ..., Kuso ..., Jozu ...
  [obrazy przedstawiające ich wizerunki]
• Zdolności poszukiwanych: ...posługują się żywiołami oraz ninjutsu...
• Charakterystyka zbrodni: ...napaści na podróżnych, zorganizowana i trwała przestępczość...
• Przewidziana nagroda: ...

-...proszę oto trzy worki, każdy na jedną głowę, dostarczysz je, dostaniesz nagrodę...-powiedział mężczyzna, chwilę po tym dał jej małe worki. Najwyraźniej w słowo nie uwierzy, być może były już wcześniej jakieś występki pewnych osób, które udawały ujęcie kogoś, a tak naprawdę nie było...
-Słyszałem pogłoski, że mają swój obóz we wschodniej części lasu nie daleko naszej wioski, możesz tam ich szukać...-powiedział dając jej wskazówkę do poszukiwań. Kiedy dziewczyna zdecyduje się opuścić budynek ten doda mówiąc.
-Jeszcze jedno...uważaj na siebie... Było już kilka śmiałków i żaden stamtąd nie wrócił...-dodał kończąc swą wypowiedź... Tylko co teraz?

[Uzumaki Hibana]

Ucieszyła się słysząc, że tamci czterej nie byli obcy strażnikowi. „Szajka przestępcza”? Drgnęła z ekscytacji, na myśl o nagrodzi za zabicie tak niebezpiecznych typów, i już wysuwała otwartą dłoń po nagrodę, gdy tamten dodał coś jeszcze.
Słysząc, że ludzie, którzy przysporzyli jej tyle problemów byli jedynie płotkami niewartymi nagrody, ciężko było jej ukryć rozczarowanie. Spuściła wzrok i już miała odejść, ale wtedy mężczyzna wręczył jej list gończy. Kobieta uważnie przestudiowała jego zawartość i dokładnie przyjrzała się portretom poszukiwanych. Szczególną uwagę zwróciła na sam dół listu, na którym widniała nagroda. Nie było to dużo, ale i tak więcej niż wyciągnęła z kieszeni tamtego bandyty. Czy jednak warto tak ryzykować? Ci trzej mogli być głupsi od tamtych czterech, ponieważ dali się zobaczyć i zapamiętać. Lub też mądrzejsi i silniejsi, ponieważ władze zdecydowały się wyznaczyć nagrodę byleby się pozbyć. Zawsze lepiej liczyć na najgorsze.
Ona się wahała, a wówczas decyzja została podjęta: w postaci trzech worków na głowy, zwisających przy jej ramieniu. Czy nie za szybko? Jeszcze się nawet nie podjęła wyzwania, a już dostała wszelkie wytyczne, a nawet materiały.
Będąc w lekkim szoku – wywołanym tak bezpośrednią postawą strażnika – schowała list do tylnej kieszeni, a następnie sięgnęła po worki. Podniosła je ostrożnie, z pewną dozą nieśmiałości, jakby już znajdowały się w nich głowy zabitych. Podniosła wzrok i spojrzała na mężczyznę. Przerażało ją, jak łatwo została uwikłana w to zadanie. Czy to jakiś lokalny sposób na pozbycie się obcych?
Wysłuchała ostatnich słów strażnika, pożegnała się, podziękowała za ostrzeżenie i wyszła na zewnątrz. Onna czekał tam na nią. Hibana wyjęła list z kieszeni i spojrzała na niego po raz wtóry. Trzymając go w jednej ręce, a worki w drugiej, oparła się o bok konia.
-Onna – wyszeptała. - Co powinnam zrobić?
Pieniądze nie śmierdzą, ale życie też nie. Czy warto ryzykować? Nigdy jeszcze nie ścigała poszukiwanych bandytów. Nie wiedziała czego się spodziewać, ani jak się do tego zabrać. Na pewno potrzebowała planu, ale do tego potrzebowała też informacji.
Popytać ludzi z miasta? A co jeśli są w zmowie z bandytami? A co jeśli nawet sam strażnik był przez nich podkupiony? Nie znała dobrze tego kraju, ani tego miasta. Nie mogła wiedzieć o pewnych układach i machlojach, jak się tutaj odbywały. Ryzykować, gdy nawet nie wiadomo, czy ta nagroda rzeczywiście istnieje?
Spojrzała w stronę wschodniego lasu. Może się tam przejdzie? Bez konia, listu i worków. Przygotowana do walki, ale bez zamiaru konfrontacji. Pójdzie, zbada teren, a może uda jej się wypatrzyć któregoś z nich? Postara się znaleźć ich kryjówkę, ale nie atakować – o ile nie będzie takiej konieczności – i dopiero kiedy rozezna się w sytuacji, podejmie decyzje.

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
3/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

Będąc w jednym z głównych budynków Hibana została przyjęta w sposób bardzo ekspresowy. Dziewczyna nawet nie musiała sporo mówić by uzyskać wszytkie potrzebne jej informację. Kunoichi była lekko zbita z tropu, w końcu kto by się spodziewał, że dostanie worki na głowy, czy odrazu jakieś wyczytne. Dziewczyna posiadała nawet swego rodzaju podejrzenia, że mogła to być jakaś pułapka na nowo przybyłych do wioski w celu pozbycia się ich. Może tak, może nie... Ale skoro mężczyzna właśnie tak jej powiedział to Hibana mogła być pewna, że tutaj żarty się kończyły i kunoichi musiała zacząć podejmować przemyślane decyzję. Tak czy inaczej dziewczyna się zgodziła, wzięła worki, list gończy i wyszła z budynku. Czy nagroda istniała? Napewno, w końcu świadczył o tym list gończy, który dostała. Pytanie, co teraz? Na zewnątrz czekał koń pod budynkiem. Kunoichi podeszła do niego by poświęcić trochę swojego czasu na przemyślenia. Dziewczyna nie wiedziała do końca co zrobić. Czy popytać mieszkańców o nich, czy poszukać gdzieś indziej jakiś wskazówek... Tak czy inaczej posiadała sporo przemyśleń, bała się że mogą być w zmowie z innymi, w końcu wystarczyło tylko opłacić kogo trzeba i sprawa była załatwiona. Prawda? W każdym bądź razie kunoichi postanowiła ruszyć do wschodniego lasu... Dziewczyna zostawiła worki, list gończy i konia pod budynkiem, zaś ona sama chciała tam ruszyć by zbadać teren, poszukać ich kryjówki i tak dalej... To była bardzo dobra decyzja, bo gdyby coś poszło nie tak i ktoś zobaczył by te rzeczy odrazu było by wiadomo o co jej chodzi. Co mogła by przypłacić życiem. Prawda? Tylko co będzie później jak już ich znajdzie? Kto wie jak rozwinie się sytuacja, ale trzeba być dobrej myśli...

[Uzumaki Hibana]

Las nie wydawał się być daleko, więc ruszyła od razu. Zostawiła konia, ponieważ przekonała się już niejednokrotnie jak ciężko walczyć, równocześnie kogoś – lub coś – chroniąc. Z oczywistych względów zostawiła również list gończy, a już w szczególności worki. Gdyby – nie dajcie bogowie! - wpadła na któregoś z bandytów, nie mając wcześniej przygotowanego planu, zawsze mogłaby spróbować się jakoś tłumaczyć: polowaniem, spacerem, grzybami... Jednak gdyby znaleźli przy niej list z ich podobiznami, byłoby dużo ciężej. A jeszcze ciężej byłoby gdyby znaleźli też worki. Nie miałaby wtedy już żadnej linii obrony i musiała by walczyć, nawet nie przygotowana.
Oczywiście, rzadko zdarzało jej się, aby do walki podchodziła przygotowana. Zazwyczaj to ona była zaskakiwana przez nagłe pojawienie się przeciwnika i zmuszona do obrony. Tym razem było jednak inaczej. Nie dość, że szła z pełną świadomością możliwej konfrontacji, to jeszcze to właśnie ona, w tym wypadku, była stroną atakującą. Dość niecodzienna sytuacja, ale Hibana czuła, że może jej się to spodobać. Co innego przyjmować, pozornie, niewinne zgłoszenie, w wyniku którego trzeba potem ryzykować własne życie, bez możliwości odwrotu. A co innego wiedzieć, że trzeba będzie walczyć, z kim, a nawet mieć względne pojęcie o ich umiejętnościach. Tak! Coś czuła, że jeśli ta wyprawa zakończy się dobrze, zacznie trochę częściej zerkać na, porozwieszane w wielu miastach, listy gończe.
Tymczasem, wchodziła już do lasu. Zawahała się, czy powinna się skradać – być może po drzewach – i tym samym wyraźnie pokazać, że nie ma dobrych zamiarów. Czy też może iść zwyczajnie – jakby wyszła poszukać kwiatków – i w razie spotkania udawać niewinną przybłędę. Możliwości było dużo, więc i dylemat był wielki. Najbardziej obawiała się, że oni znajdą ją, zanim ona znajdzie ich.
Wspomniała jednak swoje odbicie, w które widziała rano w lustrze i uznała, że ta druga opcja raczej nie znajdzie uznania. Zdecydowanie nie wyglądała niewinnie - tym bardziej, że była w pełni uzbrojona – i raczej nie wyłgałaby się tak łatwo.
Ostatecznie zdecydowała się na wersję pośrednią. Szła normalnie, ale też czujnie. Powoli i najciszej jak mogła. Była cała napięta, ale robiła co mogłaby nie dać tego po sobie poznać. Co jakiś czas przystawała i szukała na ziemi ludzkich śladów. Wszystko mogło mieć znaczenie, od odcisku stopy, przez wypalone ognisko, po ślady noży na drzewach. Równocześnie cały czas nasłuchiwała i węszyła, a jeśli coś zdradziło bliską obecność obcych... cóż, trzeba było bardzo uważać.
Wcześniej jednak, postanowiła zostawić sobie jakieś zabezpieczenie przed wejściem do lasu. Zawiesiła na jednym z drzew wybuchową notkę, a samo drzewo nacięła od strony puszczy, by móc je rozpoznać.

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
5/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

        Kunoichi po bardzo długich przemyśleniach zdecydowała, że pójdzie bez żadnych ewentualnych dowodów do lasu, gdzie będzie szła w miarę ostrożnie i tak dalej... Tak czy inaczej dziewczyna nim weszła dalej między drzewa, postanowiła zostawić pewne zabezpieczenie. Owe zabezpieczenie miało być na wypadek czegoś niespodziewanego. Tak też Hibana umieściła wybuchową notkę dokładnie tak jak to sobie zaplanowała, nastepnie kiedy już tego dokonała dziewczyna ruszyła do lasu w poszukiwaniu swoich tak zwanych celów. Kunoichi idąc miała cichą nadzieję, że to ona ich znajdzie, a nie na odwrót. Prawda? Tak więc dziewczyna szła ścieżką przed siebie szukając ewentualnych śladów, poszlak, które wskazał by jej odpowiednią drogę. Czas mijał bardzo szybko, a przynajmniej takie odczucie mogła mieć kunoichi. Nawałnica z poprzedniego dnia pozostawiła po sobie dosyć spore ślady na całkiem szerokiej drodze liczącej sobie aż dwa i pół metra, w postaci kałuży wody lub błota... Jednak niczego dziewczyna nie znalazła. W pewnym momencie Hibana dotarła do rozwidlenia dróg, które prowadziło w prawą i lewą stronę. Kunoichi odruchowo wybrała prawą, gdzie po kilku sekundach marszu zobaczyła pierwsze ślady... Jedno całkiem sporych rozmiarów drewniane koło leżało wbite w grunt utopione do połowy w kałuży błota. Również co jakiś kawałek drogi dziewczyna mogła widzieć pozostałości kolein po odbitych śladach toczących się kół, które zdawały się kończyć gdzieś z przodu na zakręcie... Również mogła tam dojrzeć kawałki drzewa porozrzucane we wszytkich kierunkach, jednak obraz nie był do końca jasny, ponieważ zakręt go w bardzo dużym stopniu ograniczał. Prawda? Tak więc, aby zobaczyć więcej kunoichi musiała iść dalej... W każdym bądź razie kiedy nasza bohaterka chciała zrobić krok do przodu usłyszała pewien głos dobiegający gdzieś zza zakrętu.
-Ku..a dlaczego ja muszę zawsze wszytko po nich sprzątać!-powiedział głos znajdujący się gdzieś za zakrętem. Dobrze, że wokół były drzewa bo przynajmniej nikt nie wiedział o obecności naszej bohaterki. Prawda?
-Oni teraz siedzą przy ognisku, a ja tu gnije...!-kolejne słowa wskazujące na nie zadowolenie osoby znajdującej się w tamtym miejscu. Tylko co to mogło oznaczać? Czyżby dziewczynie udało się znaleźć pierwszy cel? A może to jakaś pułapka...

[Uzumaki Hibana]

Posuwała się dalej lasem i szukała jakichkolwiek dowodów ludzkiej obecności. Niestety, wyglądało na to, że nawet jeśli były jakieś ślady, to wczorajsza nawałnica skutecznie je zmyła. Las był pełen połamanych gałęzi i błotnistych zagłębień, przez co nie tylko tropienie, ale i skradanie się były mocno utrudnione. Początkowo zamierzała przedzierać się poza ścieżkami, dzikszą częścią lasu, ale liczne przeszkody skutecznie ją do tego zniechęciły i ostatecznie zdecydowała się iść drogą. Nawet, jeśli była na niej bardziej odsłonięta. Co prawda, nie wydawało jej się, by bandyci mieli swoją kryjówkę tuż przy trakcie, ale nawet ślady napadów byłby dość pomocne.
Minęła rozwidlenie i ruszyła w dalej drogą. Nie minęło wiele czasu, a zobaczyła koło... a dalej resztę wozu. Podeszła bliżej i przyjrzała się uważnie znalezisku. Popatrzyła też dalej w stronę drogi. Widziała koleiny wozu i – prawdopodobnie – resztki tegoż wozu. Podniosła się z kolan i już miała ruszyć w tamtym kierunku, kiedy usłyszała ludzki głos.
Na ten dźwięk, skoczyła w krzaki, jak spłoszony zając i ostrożnie wyjrzała spomiędzy liści. Wyglądało jednak na to, że nikt jej nie szuka, a właściciel głosu nie jest nawet świadom jej obecności.
Przysłuchiwała mu się jeszcze przez jakiś czas, spokojnie siedząc w paprociach, i usiłowała wymyślić jakiś stosowny plan działania. Miała nadzieję, że ten człowiek – który najwyraźniej marudził do siebie – powie coś jeszcze ciekawego. Na razie usłyszała tylko coś o „ognisku”, co było bardzo pocieszającą informacją. Nie wiedziała, czy ten człowiek i ci przy ogniu byli poszukiwanymi przez nią bandytami, ale na chwilę obecną, każdy trop był dobry. Postanowiła to sprawdzić.
Przez chwilę zastanawiała się, czy nie zaatakować tego człowieka przy wozie i nie wziąć go na spytki, ale uznała, że dopóki on jej nie widzi, nie ma potrzeby się za wcześnie wychylać. Teraz ważna była ta część o ognisku.
Podniosła się trochę i zaczęła węszyć. Jej nos może nie był tak czuły jak psi, ale nawet chłopskie dziecko umiało wyniuchać zapach dymu, a dorosła kunoichi by nie umiała? Wyostrzała też słuch i wzrok, w nadziei, że usłyszy głosy lub zobaczy poświatę ognia. Ostatecznym jednak działaniem, było wspięcie się na najbliższe drzewo i wypatrywanie dymu ponad koronami lasu.
Jeśli udało jej się cokolwiek wyczuć, zobaczyć lub usłyszeć, ruszyła w tamtą stronę. Miała jednak więcej ostrożności niż wcześniej i starała się poruszać po drzewach. Chciała znaleźć obozowisko, ale priorytetem było jej własne bezpieczeństwo. Jeśli sytuacja miała być dla niej niekorzystna, wolała teraz zawrócić, niż później żałować. Nie można w końcu wymagać, by wszyscy ciągle siedzieli „uwiązani” przy ogniu. Wystarczy, że któryś oddali się w krzaki – w wiadomym celu – i już będzie on dodatkowym problemem dla Hibany, którego wolałaby uniknąć.
Pozostawało mieć nadzieję, że uda jej się znaleźć ognisko, ale sama pozostanie niezauważona.

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
7/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

      Kunoichi słysząc głos nieznajomego dosłownie w ułamku sekundy wskoczyła między krzaki. Dziewczyna nie chciała spotkać się z właścicielem owego głosu. Hibana nasłuchując tego co mówiła postać za zakrętem dowiedziała się o jakimś ognisku. Dziewczyna będąc w tym miejscu bardziej wolała zlokalizować miejsce obozowiska, a skoro było ognisko to mogła poszukać jakiś poszlak w postaci unoszącego się dymu nad koroną drzew lub jakiś zapachów, albo widoku ognia, czy też odgłosów rozmowy... Tak więc nasza młoda kunoichi zaczęła wyostrzać swoje zmysły i szukać tego co chciała znaleźć, ale pomimo jej wysiłku nie udało się niczego odszukać. W każdym badz razie została jej ostatnia opcja, więc wspięła się na drzewo, by po chwili móc wyłonić się nad gałęziami w celu sprawdzenia całej okolicy. Będąc już na górze dostrzegła daleko w oddali mały sznur dymu wyłaniający się z pewnej małej polany, na której zapewne mieli tamci obozowisko... Odległość do tego miejsca wynosiła jakieś dziesięć minut drogi idąc po lini prostej w to miejsce normalnym tempem. Dziewczyna znając odpowiednią lokalizację postanowiła ruszyć w to miejsce. Hibana przemieszczała się po drzewach w dosyć ostrożnym tempie, więc czas pokonania tego odcinka niestety się odrobinę wydłużył. Tak czy inaczej kiedy dziewczyna dotarła na miejsce ujrzała sporych rozmiarów wolną przestrzeń, na której nie było w ogóle trawy. Sama ubita gleba, jedna skała wysokości człowieka znajdująca się po środkowej części okręgu oraz kilka większych kałuży blota pozostawionych po wczorajszej nawałnicy. Dodatkowo palące się niewielkich rozmiarów ognisko i duży namiot długi i szeroki na kilka metrów... Siedząc na gałęzi w pewnym momencie z namiotu oddalonego o trzydzieści metrów wyszły dwie osoby. Jeżeli dziewczyna przyjrzała by się dokładnie to mogła by w stu procentach stwierdzić, że byli to ludzie, których szukała... Tylko co teraz?

[Uzumaki Hibana]

Ognisko znajdowało się dalej niż przypuszczała, ale wciąż nie zbyt daleko, by nie chcieć się tam udać. Zatrzymała się na krawędzi ubitej ziemi i obserwowała otoczenie. Do tej pory, nikt jej nie niepokoił. Zresztą, dlaczego miałby? Prawdopodobnie nawet nie podejrzewali, że właśnie teraz mogą być przez kogoś obserwowani. Spodziewała się, że tego typu bandziory są, niejako, przyzwyczajeni do nagonki władz i stad łowców nagród, chcących ich głów. Czy dlatego zlokalizowali swoją kryjówkę na tym placu? Kiedy Hibana usłyszała o ognisku, wyobraziła sobie grupkę dzikich ludzi, ściśniętych na małej polance. Tymczasem, był to prawdziwy obóz! Z jednej strony, zdziwiło ją, że tak duży teren pozostał niezauważony przez władze. A z drugiej, rozumiała już dlaczego tak trudno było ich ubić. Na tak odsłoniętym terenie mieli oczywistą przewagę. Do tego dochodziła znajomość terenu. Na pewno zostałaby ubita, zanim udałoby jej się znaleźć w zasięgu którejś z jej technik.
Przycupnęła na gałęzi i zastanawiał się co robić, kiedy dwóch mężczyzn wyszło z namiotu. Mimo odległości, nie miała żadnych wątpliwości, że byli to poszukiwani shinobi. To dobre wieści. To by też oznaczało, że tamten człowiek od wozu albo był trzecim poszukiwanym, albo – przynajmniej – członkiem ich bandy. Tamci wyszli z namiotu, ale nie potrafiła powiedzieć, czy gdzieś zmierzają. W każdym razie, dzieliło ich trzydzieści metrów. To dość dużo, by zdążyć uciec. Ale.. czy Hibana chciała uciekać?
Zastanowiła się nad tym szybko. Miała zdecydowaną przewagę, biorąc pod uwagę, że ona wiedziała o nich, ale oni nie wiedzieli o niej. Czy więc atak? Była zdecydowana. Pozostawało pytanie, czy najpierw zając się tamtymi dwoma, a dopiero potem tamtym przy wozie, czy też na odwrót? Szybko to przemyślała i – po oddaleniu się kilku metrów – stworzyła cztery swoje klony. Część będzie potrzebna później, ale później może nie być czasu na ich tworzenie, dlatego zrobiła to teraz.
Następną rzeczą, którą uczyniła, było oddalenie się o jakieś dziesięć metrów od polany, w stronę drogi, i przygotowanie pierwszej pułapki. Wybrała dwa, dość blisko rosnące drzewa i przewiązała między nimi pięć metrów żyłki. Starała się wybrać miejsce, które będzie dość dobrze osłonięte przez krzaki lub wysoką trawę. Samą nitkę natomiast zawiesiła około wysokości kolan. Dość nisko, by jej nie zauważyć, i dość wysoko, by przypadkiem nad nią nie przejść. Zrobiła to jednak w dość szczególny sposób, mianowicie jeden koniec żyłki przywiązała do drzewa, a drogi zaczepiła do wybuchowej notki, którą przykleiła do drugiego. Potknięcie się o nitkę miało spowodować zerwanie notki, a co za tym idzie: wybuch! Dla pewności, że jej „zwierzyna” w nią wejdzie, obłożyła boki kilkoma większymi gałęziami, by sprowokować przejście środkiem. Gdy to było gotowe, odeszła następne dziesięć metrów i założyła identyczną pułapkę. Zrobiła jednak jeszcze jedną rzecz, położyła obok – luźno położyła, pod liśćmi i dość daleko od tamtej z pułapki – jeszcze jedną notkę. Ona będzie potrzebna później.
Cały czas starała się zachowywać cicho i uważnie śledzić otoczenie. Głupio byłoby zostać zaskoczonym przez niedźwiedzia, i to podczas zakładanie na niego wnyków.
Jeśli do tej pory wszystko przebiegło bez większych kłopotów, Hibana ukryła się koronie drzewa, razem z jednym ze swoich klonów, a następnie wydała rozkazy pozostałym.
Sobowtóry Hibany miały za zadanie sprowadzenie człowieka od wozu do tej pułapki. Jeden z nich miał wybiec z przeciwnej strony drogi i pobiec w kierunku obozowiska. Miał sprowokować go do pościgu. Tylko jeden. Po co więc pozostałe dwa? Na oczywistą sytuacje, w której pierwszy zostanie czym trafiony i się rozwieję. To była dość długa droga, więc była możliwość, że jeden klon nie dotrwa do jej końca.
Miały go zwabić w pułapkę i sprowokować do aktywacji notki. Hibana miała nadzieję, że to go nie zabije. Tak! Liczyła na to, że jedynie lekko go porani i oszołomi na tyle, by dać jej szanse zeskoczyć z drzewa i wniknąć w jego cień. Robiła to już kiedyś z dzikiem. Wnikała w cień i przejmowała kontrolę nad cudzym ciałem. To, co prawda, był człowiek, i nie wiedziała jak długo da radę go utrzymać, ale miała nadzieję, że przynajmniej do polany, na którą skierowała jegomościa biegiem.
Wcześniej jednak, jeszcze jedna rzecz. Wzięła notkę, którą wcześniej tam ukryła – wiedziała, że będąc w cieniu nie będzie miała dostępu do swojej torby – i kazała mężczyźnie przykleić ją sobie do pleców. Najlepiej pod ubraniem, ale też tak, aby nie miała styczności z jego ciałem. Nie miała pewności, czy przejęty człowiek pamięta co się działo kiedy był kontrolowany – dzika trudno było zapytać – dlatego chciała uniknąć w której będzie miał do niej zbyt łatwy dostęp. Równocześnie nie chciała aby pozostała dwójka zauważyła, że ich kolega ma notkę na plecach, a to do nich właśnie zmierzała.
Przyśpieszyła kroku i ruszyła biegiem w stronę obozu. Bardzo się śpieszyła. Chciała zastać tamtych jeszcze na polanie, a do tego nie wiedziała jak długo utrzyma kontrolę.
Ocalałe klony też miały udać się na obrzeża polany i czekać tam w ukryciu.

  Ukryty tekst

//Zatrzymałam się w tym miejscu, tylko po to aby nie pchać za dużo do jednego posta, więc proszę nie przyśpieszaj za bardzo ; )

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
9/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

      Dziewczyna widząc całą zaistniałą sytuację postanowiła wcielić jakiś plan w życie. Tak więc kunoichi stworzyła kilka swoich podobizn, chwilę po tym zaczęła montować pułapki. Dziewczyna miała calkiem świetny plan. Żyłki świetnie sprawiały się w tej formie, a po połączeniu do tego wybuchowych notek można bylo jedynie pomyśleć jakie zamieszanie z tego wszytkiego mogło by wyniknąć w chwili aktywacji. Tak czy inaczej kunoichi postanowiła posłać swoje podobizny wzdłuż ulicy wprost do mężczyzny sprzątającego wóz z drogi. Dziewczyna dokładnie widziała jak jej iluzja przemieszczała się ulicą, w pewnym momencie kiedy zniknęła jej z oczu usłyszała charakterystyczne puff'nięcie. Najwyraźniej coś poszło nie tak. Po dłuższej chwili kunoichi słyszała jak ktoś biegnie, wszytko wskazywało na to, że jej plan się udał. Dziewczyna musiała mieć sporo szczęścia, że reszta iluzji nie weszła w coś przypadkowo, w końcu nie widziała wszytkiego... Tak czy inaczej ostatnia z iluzji puffła przed pułapką, zaś chwilę później ten w nią wpadł. Mężczyzna aktywował wybuch, który dość mocno go pocharatał. Krwawił z kilku miejsc kiedy dziewczyna weszła w jego cień zauważyła, że nie miał ręki. Drugą ręką przykleił sobie notke tak jak tego chciała, następnie kunoichi ruszyła biegiem na polanę. Wchodząc na jej obszar dokładnie widziała jak tamci się patrzą, w końcu był wybuch. Nic dziwnego, że się patrzyli. Prawda? Tak czy inaczej dziewczyna zdążyła pokonać dopiero pięć metrów z całej drogi w okręgu, z czego do środka zostało jej jeszcze około dwudziestu pięciu... Tylko co dalej?

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Siedziała w ukryciu, słuchając jak pękają kolejne jej klony. Nie sądziła, że tak łatwo się ich pozbędzie. Miała tylko nadzieje, że chociaż jeden zdoła dociągnąć przeciwnika do pułapki. I na szczęście, nie zawiodła się. Ostatni klon rozleciał się w powietrze, a zaraz po tym usłyszała huk wybuchającej notki i zobaczyła jak jej przeciwnik pada. Nie miała wiele czasu, więc od razu skoczyła i wniknęła w jego cień. Dopiero, gdy to zrobiła, zobaczyła, że notka urwała mu jedną rękę. Nie było to jej celem, ale nie wyszło też najgorzej. Oznaczało to, że nawet jeśli nie utrzyma go długo w kontroli, to i tak długo nie pożyje. W dodatku, dowiedziała się jak skuteczna była jej zasadzka.
Został jej jeden klon. Trochę mało, bo liczyła co najmniej na dwa, ale to też dobrze. Ten jeden miał za zadanie ukryć się w „punkcie zero” i czekać tam na swój moment, który miał nadejść całkiem niedługo.
Po przyklejeniu notki do pleców, w cieniu mężczyzny, pobiegła na polanę. Tamci też tam byli. Patrzyli się, ale dziwnym by było gdyby tego nie robili. W końcu musieli słyszeć wybuch, a do tego ich towarzysz(?) właśnie biegł do nich, ubogi o jedną rękę. Musiała działać szybko, więc od razu przeszła do dalszej części planu. Pamiętała przy tym, że ten człowiek jest ranny, dlatego pilnowała, by chwytał się za krwawiący kikut i mówił słabo:
-Atakują! - Krzyknęła ustami mężczyzny. - Widziałem co najmniej trzech. Mężczyzn! Ale może być więcej – minęła tamtych dwóch i dalej biegła w stronę ogniska. - Okrążają nas lasem! Zaraz wyjdą z tamtej strony! Nie widzicie ich?
Starała się zaciągnąć tamtych możliwie blisko – przynajmniej dwadzieścia metrów – ognia, ale wszystko było zależne od sytuacji i ich reakcji. Jeśli uparcie stali w jednym miejscu, musiała się tym zadowolić.
W każdym razie, i tak dążyła do tego, by w odpowiednim momencie cofnąć się z trwogą – stając między tamtą dwójką, a „punktem zero”, plecami do lasu – i pokazując zdrową ręką na przeciwny koniec polany, krzyknąć:
-TAM! Tam są!
Reszta zależała już tylko od jej szybkości. Następne ruchy wykonywała jeden po drugim, w możliwie największą prędkością. Złożyła cztery pieczęci i wypluła z ust gęste kłęby, łatwopalnego dymu. Powinny one zapalić się od ogniska, ale kunoichi nie liczyła na szczęście. Od opuszczenia cienia, sukcesywnie poruszała się skokami w tył – w stronę lasu – a gdy tylko ostatnie pyłki opuściły jej usta – a ona znajdowała się w bezpiecznej odległości – aktywowała notkę z pleców jednorękiego bandyty. Jeśli dym nie zapalił się od ognista, powinna zapalić go notka. A przy odrobinie szczęścia, podpalą się nie tylko ludzie, ale i ich namiot. I oczywiście, istniało ryzyko, że skoro ona używała klonów, to inni też mogli to robić – dlatego już wcześniej zwracała uwagę na cienie i starała się ich zmusić do mówienia – ale, tak szczerze, dlaczego mieliby? Nie mogli przecież wiedzieć, że są celem ataku. A nawet po usłyszeniu wybuchu, nie mieli prawa przypuszczać, że obcy shinobi kryje się w cieniu ich rannego kolegi.
Po udanym ataku i aktywacji notki, reszta była już tylko ucieczką. Hibana pamiętała, że list gończy mówił o „umiejętnościach żywiołowych”. Nie wiedziała o jakie żywioły chodzi, ale ziemia i woda miały na tym terenie oczywistą przewagę, dlatego chciała możliwie najszybciej znaleźć się na drzewie. Pierwsze susy wykonała tyłem – rozeznając się w efektach swoich działań – a potem biegła już normalnie. O ile „normalnym” można nazwać te długie skoki, które wykonywała. Starał się możliwie najkrócej dotykać ziemi i omijać wszelkie kałuże, nie chciała pomagać wrogom. Co jakiś czas oglądała się przez ramię, a w zależności od sytuacji była gotowa wykonać swój ulubiony „skok”. Gdyby jednak została do tego zmuszona, pamiętała, że przez kilka sekund będzie lekko oszołomiona, dlatego też miała pod ręką małą bombkę dymną, której zamierzała użyć.
W każdym z tych wypadków, po powrocie do „punktu zero” dokonała podmiany z ostatnim ze swoich klonów, a sama schowała się na drzewie. Sobowtór miał za zadanie uciekać dalej, w stronę drogi i przez pułapki, by odciągnąć ewentualnych ocalałych. W tym czasie, prawdziwa Hibana miała chwilkę, by oszacować straty, które wywołała, przygotować się do następnego ataku, a także – jeśli była potrzeba – zażyć pigułkę uzupełniającą chakrę.
Pozostawało mieć nadzieję, że chociaż część rzeczy pójdzie zgodnie z jej planem. To była dopiero pierwsza faza, która miała zabić jednego z nich, a dwóch pozostałych – przynajmniej – ranić. Hibana nie łudziła się, że zabije wszystkich za jednym zamachem – dobrze by było! - ale chciała ich przynajmniej osłabić oraz wprowadzić w panikę. Śmierć kolegi, nagły atak, nieznana liczba przeciwników i rany. To wszystko znacznie powinno pomóc jej w dalszych działaniach.
O ile się udało!

*"punk zero" - fioletowa kropka na twojej mapce (tam, gdzie Hibana znalazł się po raz pierwszy)

  Ukryty tekst

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
11/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

      Kiedy kunoichi zbliżała się do dwójki napastników mężczyzna zaczął krzyczeć. Zaraz po jego pierwszych słowach jeden z dwójki wykonał jakąś technikę i nie daleko niego pojawiło się aż czternaście klonów. Ich ilość była naprawdę spora. Chwilę po tym wszyscy się rozbiegli w każdym możliwym kierunku. Dziewczyna dalej biegła, kiedy znalazła się w upragnionym miejscu zaczęła wdrażać dalszą część swojego planu. Tak czy inaczej nie dalko niej znajdowało się kilka takich samych osób plus jeden inny. Ten ukrył się za dużym kamieniem i wypatrywał jakiegoś celu. Wszyscy szukali celów, w tym czasie dziewczyna wykonała cały swój zamierzony plan. Kunoichi użyła techniki katonu i chwilę po tym nastąpiła eksplozja zaś ona sama w tym samym czasie zaczęła uciekać. Wybuch zniszczył pięć klonów i odrzucił mężczyznę stojącego za skałą na kilka metrów, dodatkowo wybuch notki zwiększył ilość zamętu na polu walki. Mężczyzna zginął, jego ciało rozleciało się w kilka stron. Napastnik za skałą chwilę po wybuchu zaczął się ruszać, najwyraźniej był lekko oszołomiony. Hibana widziała jak praktycznie wszyscy się na nią patrzą, ale nikt jej nie gonił. Dlaczego? Być może wiedzieli, że to mogła być kolejna pułapka. Tak czy inaczej namiot został totalnie zniszczony, ognisko również, resztki namiotu wypalały się i za niedługo znikną całkowicie... A dziewczyna dotarła do swojego punktu zero, zaś jej klon pobiegł na ulicę celem zwabienia reszty napastników. Tylko, że oni w dalszym ciągu nic nie robili. Każdy zajął swoją pozycję i czekał. Tylko na co? No właśnie...

Aktualna Mapka

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Nie rozumiała tego. Wszystko poszło – prawie – zgodnie z jej planem. Wyjątkiem byli przeciwnicy, którzy nawet nie próbowali jej gonić, ani atakować. Dlaczego? Byli aż w takim szoku, a może sami coś planowali?
Hibana drgnęła na tę myśl. Jeśli ona mogła zastawiać pułapki, oni tym bardziej mogli to robić. Uniosła się lekko i zaczęła rozglądać wokoło. Szukała notek, żyłek i innych zasadzek. Uspokoiła się tylko, jeśli niczego nie znalazła. Na co więc czekali? Pigułka w jej dłoni dotykała warg, była zdenerwowana i gotowa do walki lub ucieczki, w każdej chwili. Nie była bohaterką. Nie zamierzała ryzykować życia dla paru marnych groszy. Jeśli trzeba było, ucieknie choćby i do samej wioski, wskoczy na konia i pogalopuje przed siebie, zostawiając to wszystko za sobą. Była o krok od wykonania tego szalonego planu. Ale... oni dalej nie atakowali.
„Spokojnie”, powiedziała do samej siebie i opuściła rękę. To nie koniec świata, wciąż mogła wygrać. Pigułka na razie nie była potrzebna. Nie zużyła aż tyle chakry, by jej potrzebować. Nie czuła nawet zmęczenia. Nie mniej, przełożyła ją do lepiej dostępnej kieszonki, aby mieć szybki dostęp do wspomagacza. Wzięła kilka głębokich wdechów, stworzyła dwa klony – ich nigdy za dużo – i wyjrzała na polanę.
Pożałowała swojego pośpiechu i skarciła się za tchórzostwo. Będąc na samym środku placu miała szanse zrobić znacznie większe spustoszenie. Źle zadziałała, za szybko. Powinna też stanąć bliżej tego jednego, którego prawdziwości była pewna. Powinna chociaż jego mocno poparzyć. Tymczasem, zniszczyła tylko pięć klonów i zabiła człowieka, który i tak był już jedną nogą w grobie. Zmarnowany potencjał. Drugi raz tak łatwo się tam nie dostanie.
Przygryzła wargę i wyjrzała na plac. Czternaście klonów! Ile chakry on musiał na to zużyć? I to tylko po to, aby ukryć swoją obecność, którą Hibana i tak zaraz znajdzie. Myśląc to, przyjrzała się stopom dziecięciu bliźniaków. Sama używała klonów, więc znała ich słabości. Klony nie rzucały cienia, nie mówiły i nie walczyły. Wciąż był dzień, więc ten jeden, który stał dziurze między promieniami słońca, musiał być prawdziwym człowiekiem. Hibana dokładnie tego szukała, ale nie liczyła tylko na tę jedną wskazówkę.
Klon, który początkowo miał zwabić pościg, teraz zawrócił, obiegł polanę i ruszył jej środkiem w kierunku tego jednego, który został odrzucony przez wybuch (szary). Hibana bacznie obserwowała ich reakcje. Jej sobowtór miał unikać innych klonów – nie wiedziała co się stanie, gdy dwa klony się zderzą, a to nie był dobry moment na takie eksperymenty – i mniejszych broni, jak shurikeny i kunaje. Chciała sprowokować tamtych do ataku, by zobaczyć ich zdolności oraz wskazać prawdziwego pośród dziesięciu. Ten, który będzie atakował. Lub ten, który będzie chroniony. Ten, który rzuca cień. Szukała prawdziwego, by następnie nie spuszczać go z oczu.
Sama Hibana natomiast, zaczyna się stopniowo przemieszczać wzdłuż lasu, w stronę przeciwną do ruchów wskazówek zegara, by znaleźć się trochę bliżej tego jednego-innego(szary). Jeden jej klon miał iść w dokładnie przeciwnym kierunku, a drugi zostać ze stwórcą. Nic więcej, chwilowo, nie robiła. Skoro oni czekali, ona też czekała.
Oczywiście, wszystko mogło ulec zmianie, jeśli znalazła jakieś pułapki – nie zastawione przez nią – lub któryś z bandytów dopuścił się ataku w jej stronę. Tak jak wcześniej, w każdej chwili była gotowa do walki lub ucieczki.

  Ukryty tekst

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
13/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

      Akcja zaczynała nabierać tempa. Dziewczyna zanurzyła się w swych przemyśleniach. Kunoichi w pewnym momencie chciała zacząć uciekać, jednak w porę przemyślała temat i zrezygnowała z tej decyzji. Dziewczyna schowała również pigułkę do kieszeni jej użycie również odwlekła na później. Teraz nasza młoda kunoichi była zajęta szukaniem cienia wśród tych znajdujących się na polu. W końcu ona również używała tego typu technikę, więc doskonale wiedziala na co zwracać uwagę. Prawda? Tak czy inaczej teren, na którym się znajdowali był ciemny, dodatkowo odległość do pierwszych podobizn też była spora bo jakieś trzydzieści metrów, więc pierwsi nie posiadali cienia, ale kolejni... Tego dziewczyna nie wiedziała, być może gdyby znajdowała się bliżej ich, określenie tego było by nieco prostsze. Prawda? Tak czy inaczej kunoichi posłała swoją iluzję wprost na lekko oszołomionego mężczyznę, który właśnie podnosił się z ziemi. Ten zważywszy to rzucił dwoma shurikenami w klona, który chwilę po tym zniknął robiąc charakterystyczne "puff".
-To tak chcesz się z nami bawić!-wykrzyczał zdenerwowany całą sytuacją. W tym czasie dziewczyna zdążyła zrobić dwie iluzję z czego sama z jedną ruszyła w przeciwnym kierunku wskazówek zegara, zaś tamta zgodnie z jego ruchem. Idąc Hibana mogła zobaczyć jak mężczyzna biegnie w stronę lasu chwilę po tym zatrzymuje się wykonując jakieś pieczęci. Kilka sekund później w stronę lasu poleciała sporych rozmiarów kula ognia.
-Spale cały ten cholerny las!-krzyknął. Dziewczyna będąc w tamtym miejscu doskonale widziała jak drzewa zaczynają się palić. Dym rozchodził się w każdym możliwym kierunku powoli utrudniając widoczność kunoichi w lesie. Tylko co teraz? Jeżeli Hibana przyjrzała by się to widziała by jak tamten cofa się w kierunku przeciwnym, czyżby coś więcej kombinował? Tak czy inaczej odległość między nimi wynosiła dwadzieścia metrów. Reszta stała w tych samych miejscach bez zmian i obserwowała teren.

Aktualna Mapka

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Ach! Te klony... Mówisz mu, żeby uważał na bronie miotane, a ten pada po pierwszych dwóch shurikenach. I to od kogo? Od człowieka, który powinien być przynajmniej ciężko ranny, jeśli nie martwy. Hibana ze złości przygryzła wargę, gdy zobaczyła jak mało zdziałała jej poprzednia technika. Ale nic to, trzeba było działać dalej. Wciąż nie widziała jaki plan mają „żółte” bliźniaki, ale obserwując dalsze poczynania „szarego” bandyty, doszła do wniosku... że nie mają żadnego.
Wcześniej myślała, że osoby widniejące na listach gończych i będące przyzwyczajone do oglądania się przez ramię, będą miały też jakiś precyzyjny plan obrony swojej bazy. Tymczasem, oni działali impulsywnie i jedynie odpowiadali na ataki kunoichi. To dobrze i źle, zarazem.
Widząc jak mężczyzna zionie ogniem w stronę lasu wstrzymała swój bieg i przysiadła na gałęzi. Nareszcie dowiedziała się czegoś o ich umiejętnościach. Ogień? Idealnie! Najmniej użyteczny i uniwersalny żywioł. Sama wiedziała o tym najlepiej.
Mężczyzna pewnie o tym nie wiedział, ale spalenie całego lasu chodziło też po głowie Hibany. Byłoby to jednak na ich niekorzyść. Gdyby tak podpaliła wszystkie drzewa wokół polany, nie mieliby jak uciekać. Wtedy tylko wystarczyłoby wrócić za kilka dni i pozbierać spalone i uduszone dymem trupy. Dlaczego więc tego nie zrobiła? Z powodu deszczu. Las wciąż był mokry, więc ogień nie mógłby się dostatecznie szybko rozprzestrzenić. Nawet nie chciała sobie wyobrażać ile chakry trzeba by zmarnować na podpalenie takiej ilości mokrego drewna. Ten ogień wywołany przez bandytę, pewnie też niedługo zgaśnie, ale na tę chwilę stanowił coś w rodzaju przeszkody.
Postanowiła zwrócić, ale wcześniej zrobiła jeszcze jedną rzecz. Przywiązała dwie notki do dwóch kunai. Jeden schowała z powrotem do kabury, a drugi rzuciła w plecy bandyty, który nierozważnie się od niej odwrócił. Nie aktywowała jednak pieczęci od razu. Zrobiła to tylko, jeśli była pewna, że wybuch go zrani. Jeśli mężczyzna dokonał podmiany – choć nie za bardzo miał z czym – uskoczył, lub użył jakiejkolwiek innej obrony, zostawiła pieczęć nieaktywowaną na „lepsze czasy”. Sama natomiast puściła się biegiem w kierunku swojego „punktu zero” i dalej wzdłuż lasu, by okrążyć plac. Wiedziała, że kunai z notką zdradzi jej położenie, więc uciekła, a na miejscu zostawiła – w widocznym miejscu – swojego klona, który wcześniej jej towarzyszył. Ten oczywiście miał zadanie odwrócenia uwagi, ale też obowiązek ucieczki w razie ataku, nie chciała stracić kolejnego klona. Po drodze zażyła też pigułkę. Trochę to jeszcze potrwa...
Okrążyła plac, by możliwie zbliżyć się do dziecięciu bliźniaków. Dwóch pierwszych, których cieni nie widziała, zignorowała, natomiast następni już mogli spodziewać się ataku z jej strony. Zawiązała pieczęci i wypluła łącznie osiem kul ognia. Nie zrobiła tego jednak „ na raz”, ale pojedynczymi salwami. Cały czas poruszała się wzdłuż krawędzi lasu, równocześnie wypluwając po jednej kuli na klona, którego prawdziwości nie była pewna. Jeśli po skróceniu dystansu widziała, że nie widziała cienia, ignorowała taką jednostkę, a zaoszczędzoną kulą potraktowała ewentualny oryginał. Miała nadzieję, że pozwoli jej to namierzyć prawdziwego przeciwnika. Jeśli jej się to udało, w niego również rzuciła kunajem z notką, z takimi samymi zasadami co w poprzedniego.
Gdy tylko wypluła ostatnią kulę, odbiła się od gałęzi i jeszcze szybciej zawróciła. Nie chciała, by znali jej położenie.
Oczywiście, podczas wszystkich tych zabiegów bacznie obserwowała otoczenie, szukała pułapek i wyczekiwała ataków. Jeśli natomiast zobaczyła, że któryś z „prawdziwych” bandytów znajduje się w zasięgu notki, zawsze znalazła chwilkę, by ją aktywować.

  Ukryty tekst

Piguła

Nazwa

Bojowa pigułka żywnościowa

Typ

Medykament

Objętość

1

Efekt

+40% chakry oraz odnowienie sił w przypadku zmęczenia

Opis Specjalny medykament będący wynalazkiem ostatnich lat. Ta mała pigułka wykorzystywana jest przez Ninja tylko w kryzysowych sytuacjach, gdyż poważnie nadwyręża i eksploatuje cały organizm. Zażycie jednej bojowej pigułki powoduje gwałtowne zregenerowanie chakry, a także niweluje zmęczenie i trudy walki, uzupełniając stracone przez użytkownika siły. Zażywanie bojowych pigułek żywnościowych obarczone jest jednak poważnym ryzykiem, gdyż druga porcja tego medykamentu w odstępie krótszym niż 24h, poważnie nadwyręża organizm, ogołacając go z cennych wartości odżywczych. To z kolei prowadzi do pozbawienia przytomności przez użytkownika, a nawet może spowodować niewydolność organizmu i w konsekwencji przyczynić się do śmierci postaci. Wyjątek stanowi sytuacja, w której posiadamy ponad 160 punktów Wytrzymałości. Przy takiej sposobności organizm jest w stanie znieść zażycie dwóch takich pigułek. Nasz limit podnosi także umiejętność nabyta - Żelazny Organizm, która zwiększa odporność na skutki uboczne przy zażyciu dodatkowej pigułki.

Cena

500 Ryō za sztukę

[Shi]

Hibana
Misja rangi C
15/30
<Lato><389> rok
"List gończy!"

      Tak, nasza młoda kunoichi miała rację. Podpalenie lasu nie było najlepszym pomysłem, wykonanie czegoś takiego mogło by się skończyć nie dobrze dla niej. Kunoichi z pewnością wyczerpała by swoje zasoby w sposób bardzo szybki, natomiast drzewa jak by stały tak by zostały na swoim miejscu. Tak czy inaczej ogień nie rozchodził się, a stał w jednym miejscu. Podpalone drzewa paliły się zaś sama dziewczyna miała pewien plan. Jaki? A no właśnie. Kunoichi chwyciła za kunaie i przyczepiła do nich wybuchowe notki. Jeden schowała do torby, zaś drugim rzuciła w mężczyznę, który się cofał. On nie był do niej odwrócony plecami, a cofał się do tyłu w sposób dość powolny, ale zapewniający mu pole widzenia lasu. Tak czy inaczej ta rzuciła bronią w niego on zaś uniknął jej ataku i ta wbiła się w miejsce gdzie przed chwilą on sam stał. Co z notką? Nie została aktywowana, w końcu kunoichi zrobiła by to gdyby widziała, że ta miała by szansę coś mu zrobić. Prawda? Tak też jej przeciwnik zmienił położenie w kierunku przeciwnym, zaś jedna z tak zwanych min została podłożona. Kolejnym etapem planu była zmiana lokalizacji przez dziewczynę. Kunoichi ruszyła do punktu zero zaś klon miał za zadanie odwrócić uwagę. Biegnąc Hibana połknęła pigułkę. Jeżeli dziewczyna zwróciła by uwagę na klona to widziała by jak mężczyzna, który przed chwilą wymknął jej się z pułapki rzuca kunai'em w jej klona. Ten prawidłowo unika broni jednak po chwili okazuje się że była do niego przyczepiona wybuchowa notka. Wybuch rozległ się na pobliską okolicę chwilę po tym można bylo usłyszeć drugi wybuch. Prawdopodobnie została podpalona jej notka poprzednią eksplozją. Tak czy inaczej dziewczyna dalej biegła chwilę po tym wszytkim docierając do upragnionego miejsca, z którego rozpoczęła salwę kul ognia oczywiście pomijając dwa pierwsze klony, które jak sama wcześniej stwierdziła nie były prawdziwe. Tak też zrobiła, lecz kiedy ci zobaczyli co się szykuje wszyscy z miejsca pełnym tempem ruszyli w kierunku drugiego mężczyzny. Szybkość tego pierwszego znacznie przewyższała drugiego. Dziewczyna widząc to mogła stwierdzić, że był praktycznie tak samo szybki jak ona. W każdym bądź razie kunoichi zniszczyła kulami cztery kolony, kunai'a nie rzuciła bo było już za późno i tak nie trafił by żadnego z celów. Jak się to wszytko skończyło? No właśnie...
-Odwrót!-wrzasnął pierwszy i wszyscy udali się w punkt, w którym Hibana znajdowała się w momencie podpalenia drzew. Kunoichi widziała jak ci znikneli w chmurce czarnego dymu pozostałego po eksplozjach notek. Nawet jeśli dziewczyna zaczęła by się wysilać żeby coś zobaczyć to i tak ich nie widziała, prawdopodobnie o ile nie było ich za kłębem czarnego dymu to znikneli między drzewami. Tylko co teraz? Czyżby uciekali...

Aktualna mapka

  Ukryty tekst