Suzumura

[Sojiro]

---

Suzumura to znajdująca się na obrzeżach granicy z Prastarym Lasem wioska do której przybyli emigrujący z owej krainy od dawien osadnicy, chcący odszukać dla siebie nowego celu w życiu. Wielu z obecnych mieszkańców to waleczni mężczyźni parający się rolnictwem i hodowlą zwierzyny oraz pszczelich pasiek. Dopóty nic nie przeszkadza jej bywalcom, wszystko jest w niej względnie spokojne i toczy się płynnym kołem, miesiąc za miesiącem, rok za rokiem. W wiosce stacjonuje paru shinobi, jednak przeważnie są to już ludzie zmęczeni tego typu pracą, chcący zająć się rodziną i spokojnym przetrwaniem do końca swoich dni.

[Sojiro]

Nieważny jest dzień czy pogoda, kiedy chce się być coraz bardziej potężniejszym. Nie tylko w celu własnego poczucia bezpieczeństwa, ale i samopoczucia, gdy będzie można zaskoczyć swojego przeciwnika. Standardowa rutyna to najpierw cicha rozgrzewka w oddalonym od wioski miejscu. Sojiro przymierzał się jednak do czegoś innego. Po tylu latach odważył się w końcu sięgnąć po zwój ojca. Na zwoju spisane zostało to, czego chciał, aby Jiro opanował jak najprędzej. Jednak... to mogło poczekać na swój moment. I taki nadszedł. Chciał tylko przypomnieć sobie czy nadal pamięta jak to się robi.
Wziął do ręki listek, który następnie pokrył swoimi dłoniami, przymykając oczy. Wymieszał swoją zwyczajną, typową czakrę z tą, którą chciał osiągnąć za moment. Czuł narastający w jego ciele żar. A zaraz potem jak wokół dłoni podniosła się temperatura i listek... wysechł. Dało się go skruszyć. Można było zacząć się starać o lepszy efekt. Sojiro zaczął przyglądać się wypisanym na zwoju pieczęciom. Pismem ojca. Z uśmiechem na ustach zaczął się ich uczyć, aby po pewnym czasie zapamiętać ich kombinacje. Jeszcze trochę praktyki i trzeba było zacząć mieszać obie czakry jak w kociołku. Pierwszy efekt był dość słaby, zaledwie tylko parę kulek, ale wraz z tym im bardziej zaczął rozumieć technikę - ta stawała się solidniejsza, skuteczniejsza. Aż była efektem kolejnego opus magnum. W końcu udało się mu. Wypuścił z siebie ogniste kulki.

Hosenka no Jutsu

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 1/15 -Shinaka Sojiro-

---

---

Suzumura. Wiocha jakich pełno. Nastawiona głównie na emigrantów, którzy uciekali z Prastarego Lasu, aby spróbować swojego szczęście gdzie indziej. Nie działo się tutaj praktycznie nic. Dlatego nic dziwnego, że Sojiro pozwolił sobie na oddalenie się od wioski zaszywając się gdzieś i ćwicząc jakieś techniki, które być może kiedyś uratują życie jemu lub jego kompanowi, z którym przyjdzie mu kiedyś wojować. Tak na prawdę nigdy nie wiemy kiedy ta chwila nadejdzie. Tutaj jednak złudnie wydawało się, że nigdy. Wioseczka, o której istnieniu wiedzą nieliczni, ponieważ jest zbyt mała, aby liczyła się na większą skalę. Nie przykuwała też uwagi władzy, ludzie mogli tutaj robić tak na prawdę co chcą. Jednak okazało się, że nawet pozostawieni sami sobie nie stoczyli się na niziny, a wręcz przeciwnie. Żyli z rolnictwa i uprawy zwierząt i pszczół. Shinobi można tutaj szukać ze świecą, choć jak się okazało jest jeden śmiałek, który trenuje te praktyki i jest żądny mocy, mocy, która zapewni mu byt i poszanowanie. Bowiem czym są ninja bez potęgi i chwały? Zwykłymi robotnikami z niezwykłymi umiejętnościami. Oczywiście niezwykłe jak na standardy zwykłego człowieka. Żeby znaczyć coś w tej branży i móc się utrzymać, trzeba coś tam potrafić. Nic dziwnego, że większość ludzi, którzy poświęcają się temu fachowi trenują, nieustannie trenują. Jest zawsze taka świadomość z tyłu głowy, że jak Ty nie trenujesz, to robi to ktoś inny, nieustannie.
Czarnowłosy odpoczywał sobie gdzieś na boku, czy też pałętał się nieopodal pobliskiego lasu, gdy w końcu dojrzał idącą w jego kierunku postać. Był to chłopak o dość nietypowej urodzie, trochę wyższy od niego, może też nieco starszy. Posiadał jasnoróżowe włosy i brązowe oczy. Na jego plecach zawieszony był łuk. Ubrany w zielony kubrak i brązowe spodnie. Na obu przedramionach miał skórzane karwasze. Kiedy tak się zbliżał wydawał się uśmiechać od ucha do ucha. Szczerzył się wręcz jak głupi. Tak sobie dreptał, dreptał i kiedy miał Cię minąć, nagle się zatrzymał i spojrzał się w Twoim kierunku, a potem przybrał minę jakby się głęboko nad czymś zastanawiał. Przyłożył nawet jedną z dłoni do brody pocierając kciukiem o nią.
-Hej Ty! Nie chcesz się trochę zabawić i mi pomóc?- zagadnął do Ciebie, a potem zmienił postawę na cwaniaka opierając swoje dłonie na biodrach.

Łucznik

[Sojiro]

Życie Suzumiry dawniej było inne. Więcej tutaj było rodzin shinobi, ale im więcej zaczęło napływać wojen, tym więcej ludzi zaczęło ginąć i ten szlachetny "stan" mieszczaństwa jakim były militaria powoli upadał. Dlatego też raczej nikt już nie posyłał do niej posłańców, którzy mieliby pomagać sławetnemu rodowi Uchiha. I wychodzi im to na rękę. Sojiro zresztą też nie miał większego zamiaru udzielać się w sprawach politycznych. Dlatego odpowiadała mu sytuacja panująca w Suzumirze. Nie chciał jej też na siłę zmieniać. Zresztą - czy on miał jakieś możliwości jej zmiany? Był tylko niewielkim trybikiem, malutką śrubeczką w całym systemie hierarchii i kast. Najwyżej jego zostanie shinobi może go jakoś uratować w przyszłości. Jak całą jego rodzinę. I wbrew pozorom Sojiro nie śpieszno jest do mocy i potęgi. Wszystkie treningi to już raczej nawyki i wypracowany styl bycia, który uderzył go pewnego momentu w twarz, mówiąc, że teraz tym jest jego przyszłość. A na zostanie rolnikiem jest już za późno. Trzeba było zatem radzić sobie w ten sposób. Jakim było zostanie gołębiem pocztowym. Jedna rzecz tu, druga rzecz tam. Aż w końcu ktoś zauważy, że jest bardziej użyteczny w innym miejscu. To chyba tak ten świat działa, prawda?
W momencie powolnego powrotu do swojego domostwa, Sojiro przeczesywał swoje włosy, aby ręką przejechać po twarzy. Jeszcze nie musiał się golić, więc raczej na licu nie istnieje choćby jedno małe terytorium zarekwirowane przez szczecinę. Na bogów, byłoby to tylko dodatkowe zmartwienie. A tak zaoszczędził sobie czasu nad ranem. A sama szczecina przeważnie jest niechlujna, dlatego to jeszcze kolejny problem rozwiązany. Dziękujmy genom.
Aż miało miejsce coś typowego dla wszystkich przygód o bohaterach z nowel. Ktoś taki zwykły, przemierzający teren złocistej jesieni zostaje nagle zaczepiony przez kogoś innego i nagle w obu ich głowach następuje krótkie "Czy chcę/chcesz wykonać jego zadanie? Powiedz tak lub nie". I wychodzi na to, że odpowiedź może być trudniejsza. Sojiro spojrzał na niego. Jego szaroniebieskie oczy przyjrzały się różowowłosemu. Kto w ogóle miał różowe włosy? Eh. Chyba nastała dziwna moda wśród ludzi. I ktoś chce nią podążać. Sojiro krótko pokiwał głową i zaczął iść dalej. Ale zaraz zerknął, że chłopak nadal się na niego gapił, więc chyba wypadałoby mu powiedzieć, że jednak nie. Ale z drugiej strony można by coś zarobić. Sojiro odwrócił się na pięcie.
— Czego trzeba? — I zaczął powoli iść w jego stronę. Oby tylko tego nie żałował.

[Toshiro]

Misja Rangi - D - 3/15 -Shinaka Sojiro-

---

---

Niegdyś osada jak wszystkie inne, pełne shinobi, teraz rolnicza, pełna emerytów, którzy jedynie czego pragnęli to spokój. Jak się okazało rzeczywiście mogli go tutaj znaleźć, ponieważ nikt nie zwracał się do nich o pomoc. Jednak to działało zapewne w dwie strony i gdyby cokolwiek im się przydarzyło, to nikt by się o tym nie dowiedział, a także nikt nawet nie wysłał by pomocy. Z jednej strony taka "niezależność" jest zarówno zbawienna, ale może okazać się też zgubna.
Perspektywa jednostki wobec machiny zwanej polityką i rządami rzeczywiście wyglądała marnie. Można by rzec, że nawet bardzo marnie. Jeśli jednak spojrzeć na to z drugiej strony to taką jednostko był każdy, nawet Ci rządzący. Nic więc nie stoi na przeszkodzie, aby kiedyś znaczyć o wiele więcej niż teraz, bądź nawet rozdawać karty na arenie międzyrodowej. Na zostanie rolnikiem jak widać nigdy nie jest za późno, ludzie, którzy mieli za sobą długoletnie doświadczenie jako shinobi teraz uprawiali sobie rolę żyjąc w spokoju i być może czasem brać jakieś lżejsze zlecenia. Nic straconego, Sojiro! W razie czego zawsze można zająć się dojeniem krówek czy też sianiem ryżu i jego zbieraniem. Czymże to jest jednak wobec przygód, które można przeżyć?
Próżno było szukać jakiegokolwiek owłosienia na twarzy młodego chłopaka, którego wiek jeszcze nie pozwalał jeszcze na zarost. Być może własnie dzięki swojemu młodemu wyglądowi został zaczepiony przez różowowłosego, który wyglądał na bardzo podekscytowanego. Z perspektywy trzeciej osoby mogło to wyglądać co najmniej dziwnie. Jeden cieszy michę, a drugi poważny, jakby mu ktoś zjadł śniadanie.
-No i super! Takiej odpowiedzi od Ciebie oczekiwałem. Wyglądasz na strasznie przymulonego. Chyba trzeba Cię rozruszać. Idziemy!- zakomunikował, a następnie ruszył energicznym krokiem do przodu.
-Czego trzeba, czego trzeba... Towarzystwa mi potrzeba! Ostatnio stwierdziłem, że pierdzielę to nudne uprawianie roli i zajmę się polowaniem. Jesteś stąd, to wiesz jak to jest. Nuda, nie ma tutaj nawet zbyt wielu shinobi, a co dopiero młodych ludzi, z którymi można by pogadać czy się powłóczyć, ale jak widać oto jesteś!- kontynuował swój monolog, po czym znów wyglądał jakby nad czymś głęboko myślał.
-Kiedy byłem ostatnio w większej wiosce udało mi się kupić wnyki i na dodatek tamtejszy myśliwy był tak miły, że nauczył mnie je robić! Czaisz to?- zaraz po tym zademonstrował Ci dłońmi jak działają wnyki, a konkretniej jak się zacieśniają. Zaowocowało to klaśnięciem na sam koniec.
-Ah, prawie bym zapomniał, nazywam się Akyo, a Ty?- powiedział nagle się zatrzymując i wyciągnął do Ciebie rękę, aby podać Ci grabę. Najwidoczniej nie praktykował standardowego pozdrowienia pokłonem. Po krótkiej chwili dotarliście do granic lasu. Wtedy łucznik przystawił palec do ust i pokazał, że masz być cicho. Zaraz po tym oczywiście mogłeś usłyszeć "Ciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii".
-Najpierw sprawdzimy wnyki, a potem zapolujemy na grubego zwierza! Hihi.- powiedział głośnym szeptem i zaśmiał się na sam koniec. Las był wręcz przebajeczny o tej porze roku. Widoczki co nie miara. Oprócz tego jednak było bardzo cicho. Czasem jakiś ptak zaćwierkał, a to spadły liście szeleszcząc przy tym cicho.

z.t -> http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 20#p100520
Łucznik

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 1/30

---

- Rok 388 - Jesień -
- Akashi -
- Suzumura -
- Wątpliwy uzdrowiciel -

---

" Śpiąca osada " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=fhkm_J3 ... TBMO9q7WGU[/youtube] Wędrówka przez tereny podlegające pod jurysdykcję klanu Uchiha trfała dla ciebie w najlepsze. Nie zawitałeś do samego Kotei. Nie miałeś powodu by to robić. Zbyt dużo ludzi, zbyt dużo uwagi. Za trudno nie zwracać na siebie wielkiej uwagi. Twoje uczynki zazwyczaj pobudzały ludzkie emocje - zarówno w tym dobrym, jak i złym wydźwięku tych słów. Trudno określić ile czasu rzeczywiście byłeś w drodze. Zbliżał się wieczór i słońce zachodziło coraz szybciej. W okolicy zaczął panować mrok. W oddali, na granicy widoczności twojego jedynego oka, dostrzegłeś niewielkie zabudowania - to chyba była jakaś palisada. Nie za wysoka, nie dla ciebie, byłeś ninją, potrafiłeś ją pokonać w kilku krokach. Dla zwykłych ludzi była to jednak spora bariera. Nie prowadziła tam żadna ścieżka - a przynajmniej tak sądziłeś bo żadnej nie dostrzegłeś - możliwe, że znajdowałeś się na tyłach osady, a rzeczywista droga prowadziła z drugiej strony. Obok osady, tak jak i blisko ciebie znajdował się gaj, niezbyt duży, możliwe, że kiedyś był większy, lecz stracił na znaczeniu poprzez wycinkę - której efekty dostrzegałeś nawet tutaj - pnie drzew, stojące samotnie na tej polanie.

Robiło się ciemno, a chłodny wiatr przybywszy wraz z tą ciemnością dawał o sobie znać.

  Ukryty tekst

[Akashi]

Nie ma to jak spokojne wędrowanie po krainie, której nie widziało się długie lata. Wszystko tutaj praktycznie się zmieniło, mimo że istniały znajome miejsca, przybyło także dużo nowych, a także mógł ujrzeć rzeczy, których wcześniej nie było mu dane. Przynajmniej teraz wszystko jest normalniejsze, nie posiada już takiej żądzy mordu i szaleństwa, jak na początku gdy został wypuszczony z więzienia zwanego świątynią. Gdzie było dane spędzić mu całą młodość. W końcu wiara była w tym najważniejsza, to o co wielu modliło się latami, jednooki otrzymał tak po prostu, ratując w ten sposób swe życie i stając się ojcobójcą. Czy przez to wszystko mogło zostać w nim chociaż niewielkie światełko dobra?
W końcu nawet nie znał powodu, dla którego postanowił pomóc Sagisie, nie znał jej, nic go z nią nie łączyło, a postanowił jednak zając się jej sprawą i pomóc odzyskać dziecko. Gdzie tak na prawdę nie zrobił nic. Teraz nawet nie zdążył się z nią pożegnać, lecz wiedział, że jest bezpieczna razem ze swoim dzieckiem.
Teraz jednak znalazł się w obcym dla siebie miejscu, wieczorem stojąc pośrodku niczego przed osadą ludzi. Poruszając się jedynie w zniszczonych spodniach i pobrudzonej koszuli. Tylko co mógł tutaj robić, przeskakiwanie przez ogrodzenie byłoby dość dziwne, w końcu takich rzeczy nie stawia się dla ozdoby, a dla ochrony, przez co naruszenie terenu mogłoby wiązać się z przestępstwem i niepotrzebną walką. Mimo rządy krwi i potrzeby mordu, byłoby to nierozsądne, w końcu fioletowo włosy nie był bezrozumną bestią, która bez mrugnięcia okiem zabija wszystko na swojej drodze. Jedyna co musiał zrobić dla siebie, to zdobyć dobre imię, które przezwyciężyłoby złą sławę jashinistów i pozwoliło mu się cieszyć normalnym życiem, którego jeszcze nie zasmakował.
Przez co jego droga była okrężna, spokojnie udał się przed siebie przy krawędzi palisady, miejscami podpierając się o nią ręką. Przecież zimno nie było dla niego zmartwieniem, tak samo śmierć głodowa. Był w stanie przezwyciężyć wszystko co zabiłoby zwykłego człowieka. Dlatego warto byłoby odnaleźć normalne wejście do środka, w końcu gdzieś ono musi być, przy okazji nieco się rozejrzeć po okolicy, w końcu w samej podróży można odnaleźć coś interesującego.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 3/30

---

- Rok 388 - Jesień -
- Akashi -
- Suzumura -
- Wątpliwy uzdrowiciel -

---

" Śpiąca osada " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=fhkm_J3 ... TBMO9q7WGU[/youtube] Jakie to było uczucie? Myśleć o innych w chwili gdy nie myślało się o sobie? Ten dreszcz wspomnienia o wydarzeniach minionych... Albo nie, to wiatr podwiewający ci plecy i podnoszący w górę koszulę. Trochę rzeczywiście wiało i chłód nadchodzącej nocy nie dawał o sobie zapomnieć nawet na chwilę - wciąż dało się go jednak znieść. Jak słusznie zauważyłeś, mury nie były budowane bez powodu. Też nie dostrzegłeś na nich strażników, co wcale nie znaczyło, że ich tam nie było. Mogli być z drugiej strony, albo na dole, lub przyczajeni. Jedno było pewnie. Nocna wspinaczka na mury to prośba o bełt między oczy, albo strzałę jeśli na łucznika trafiło.

Nie zastanawiałeś się długo, poszedłeś na około, szukając otwartej drogi, takiej która zaprowadziłaby cię do środka osady, przez bramę wioskową. Zbliżyłeś się więc do palisady - nic się nie stało. Spokojnie szedłeś pod jej cieniem wzdłuż okalającego wieś muru. Krok za krokiem, stawianym na niewielkim błocie, dostrzegłeś, że sama palisada nie jest w najlepszym stanie - mogłaby być znacznie bardziej zadbana. Większe zalanie, czy oberwanie chmury i istniała szansa, że zwyczajnie jej elementy zaczną się w tym błocie ruszać. Obszedłeś wieś na około i z drugiej strony, wyraźnie dostrzegłeś bramę - była zamknięta. Tam też na niej dostrzegłeś mężczyznę - stał oparty o kawał wyższej palisady. Wyglądał jakby spał - on spał, słyszałeś delikatnie chrapanie.

Ścieżka była zabłocona, tak jakby sporo osób tutaj chodziło - nic dziwnego, zapewne ludzie wchodzą i wychodzą z wioski cały czas za dnia. Gdzieniegdzie nawet znajdywały się nawet wgniecione w błoto proste podłużne linie, idące gdzieś wzdłuż drogi. Z tej strony otoczenie było podobne jak przedtem. Dostrzegałeś drobne ilości wyciętych pniów, lecz po tej stronie, rozciągało się coś na kształt lasu, większego niż gaj po przeciwnej stronie - właśnie tam prowadziła zabłocona ścieżka - przez las.

  Ukryty tekst

[Akashi]

Wędrówka dookoła palisady okazała się być owocna, nawet jednooki osoba niezbyt rozgarnięta i taktowna była w stanie zauważyć, że te bale drewna byłoby łatwo zniszczyć. W sumie w pewnym momencie nawet go kusiło spróbować swoich sił, by wprowadzić je w ruch. Tylko czy to było mu potrzebne? Niezbyt, więc pomysł na niezbyt udany żart został sobie na potem by dojść do bramy, która okazała się być zamknięta. Najwyraźniej wszyscy w środku smacznie już sobie spali, bądź pili w jakiś pomniejszych lokalach, a biedny strażnik, któremu było dane pilnować wejścia uciął sobie drzemkę.
- Ech, gdybym miał ze sobą alkohol, mógłbym go obudzić. - powiedział, sam do siebie pod nosem spoglądając na bramę. Przy okazji nadal bijąc się myślami w przyskoczeniu ogrodzenia. Jednak z tego także zrezygnował, swój wysiłek planował poświęcić na znalezienie miejsca pozbawionego błota, gdzie mógłby spokojnie się położyć i popatrzeć w nocne niebo. W końcu dawno nie miał okazji do robienia czegoś tak zwyczajnego jak obserwowanie gwiazd nocą. Nawet nie wiedział czy na niebie są jakieś chmury. Teraz miał idealną okazję by nieco porozmyślać, w przyjemnym chłodzie, który zwiastował raczej zimną noc, w końcu była już jesień. Pora roku zwiastująca nadchodzącą śmierć, gdzie wszystko udaje się do snu, by wybudzić się z niego na wiosnę.
Pozostaje chyba jedynie spokojnie czekać obserwując niebo, na rozwój wydarzeń, a przy okazji nasłuchiwać. W końcu młodzieniec nie ma pewności czy jest jedyną żywą istotą spędzającą noc poza osadą, daleko od bezpiecznych zabudowań. Zawsze przecież może dopisać mu szczęście i wpadną na niego jacyś bandyci, którzy pogubili swoje rozumy, chcąc atakować kogoś z bronią wielkości dorodnego człowieka.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 5/30

---

- Rok 388 - Jesień -
- Akashi -
- Suzumura -
- Wątpliwy uzdrowiciel -

---

" Śpiąca osada " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=fhkm_J3 ... TBMO9q7WGU[/youtube] Nie było nic złego, ani tym bardziej krzywdzącego w tym, że zdecydowałeś się zasiąść pod bramą w miarę czystym miejscu. Niebo - jak się spodziewałeś spowijały gwiazdy. Choć przysiągłbyś, że jedna z nich mrugała do ciebie. Właściwie to migała na niebie, lecz sprawiało to wrażenie mrugania. Może to kaprys nocnego nieba, dalekich, niewielkich chmurek, albo natury - któż by wiedział. Było spokojnie - siedziałeś i obserwowałeś jak każda kolejna chmurka - z tych większych, które mogłeś obserwować, powoli zaczęły zasłaniać księżyc, płynęły po niebie, jedna za drugą, raz po raz...

I tak mijały ci godziny, najpierw jedna, potem druga. W pewnej chwili tak się zamyśliłeś, że wyglądało to jakbyś zasnął, takie miałeś wrażenie - z początku. Szybko pojąłeś, że to ta kępka trawy rosła w dziwną stronę i zacząłeś rozważać "dlaczego". Nie wymyśliłeś - ale słońce zaczęło powoli wschodzić, wyglądało na to, że spędziłeś noc bezpiecznie. Pierwsze głosy - niezbyt głośne już docierały do twoich uszu z wnętrza osady. Piece i inne urządzenia również szły w ruch - to na pewno był kowal. Co najważniejsze, na murze pojawił się nowy strażnik który uważnie zaczął ci się przyglądać. Nic nie mówił. Obserwował. Ubrany był w drewnianą zbroję, czapkę też miał taką, trochę ograniczające ruch, ale i rany też. W ręce miał włócznie. – Ey, a ty co tak siedzisz? Spałeś tu? — Brama pozostawała zamknięta, a podejrzliwy wzrok mężczyzny, dość młodego przy okazji nie opuszczał Cię na krok.

Strażnik

  Ukryty tekst

[Akashi]

Noc mijała spokojnie. W sumie samo niebo było nawet ciekawym obiektem obserwacji, sprzyjającym rozmyślaniom. W końcu sama noc może być strasznie długa i niezbyt przyjemna. Samo zimno już wystarczająco ją psuło, lecz po pewnym czasie gdy temperatura ciała wystarczająco spadała dało się spokojnie przebywać w takich warunkach, nie przejmując się niczym. Jednak nawet taki spokój musi się kiedyś skończyć i właśnie tak nastał ranek, brutalna pobudka wywołana głosem mężczyzny, będącego najwyraźniej zainteresowanym faktem obcej osoby przed bramą.
Powolne i leniwe przeciągnięcie się, zwiastujące pobudkę i otwarcie oka, by spojrzeć na to wszystko w nieco jaśniejszych barwach.
- Najwyraźniej zasnąłem... - powiedział cicho, pod swoim nosem spoglądając w stronę słońca. By chwilę później obejrzeć się w stronę strażnika, który najwyraźniej nie wiedział zbytnio co się dzieje.
- Przybyłem tu późnym wieczorem, nie chciałem budzić wartownika, więc postanowiłem dotrzymać mu towarzystwa. Jednak samemu także zasnąłem obserwując nocne niebo. Było wyjątkowo piękne. - odparł podnosząc się z ziemi, by rozciągnąć nieco swoje mięśnie oraz kości. Przy okazji pozbywając się z z ciała oraz ubrania brudu, starając się go strzepać, tak by nie było go widać.
- Na dobrą sprawę, nawet nie wiem gdzie jestem. Mógłbyś mi powiedzieć jak nazywa się ta osada? - dodał po chwili, ponownie się rozciągając. W sumie przydałoby się dowiedzieć czegoś więcej o tym miejscu. Nim przejdzie się do rzeczy, chociaż może warto od razu się zapytać? W końcu na pierwszy rzut oka widać, że Akashi nie jest normalnym młodzieńcem podróżującym od osady do osady.
- Poszukuję pracy, jestem shinobi. - wypowiedział na sam koniec, od niechcenia. Czekając spokojnie pod bramą na odpowiedź. W końcu raczej nie wyprowadzą w jego stronę frontalnego ataku z powodu poszukiwania pracy, w końcu każdy chce jakoś zarobić w tych ciężkich czasach.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 7/30

---

- Rok 388 - Jesień -
- Akashi -
- Suzumura -
- Wątpliwy uzdrowiciel -

---

" Śpiąca osada " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=fhkm_J3 ... TBMO9q7WGU[/youtube] Mężczyzna przyglądał ci się jeszcze przez chwilę. Gdy mówiłeś zmrużył oczy starając ci się przyjrzeć dokładniej - Interesowały go detale, choćby to, że skrywałeś jedno oko. To już była jedna oznaka świadcząca o tym, że należało na ciebie uważać. Choćbyś nie był niebezpieczny w tej chwili. Uważnie obserwował twoje ruchy - słowa też. Wiedziałeś, że prawdopodobnie się z nim nie równasz i byłbyś w stanie przeciąć go w pół - mogłeś. Lecz należało się zapytać - czy warto? – Coooo? To ten łachmyta Kimiko spał na warcie? A to... — dostrzegłeś jak jego twarz wykrzywia się w geście irytacji. Nie tego chciał usłyszeć, zwłaszcza zdziwiła go twoja spokojna postawa i chęć nie budzenia kolegi. Na świecie były jednak dziwniejsze rzeczy, na pewno nie jesteś najdziwniejszym osobnikiem jakiego jego oczy widziały. – I co? Siedziałeś tu tak całą noc? Nic Cię nie zjadło? Zwykle to krążą bestyje pod murami, podkopują się nawet czasem! Dziwne. — Wzruszył ramionami. Nie zamierzał polemizować z tym, że spędziłeś to nic. Skoro tak siedziałeś, to widocznie musiało tak być. Po co miałbyś kłamać... – Suzumura. Tniemy drzewa i deski ślemy dalej. Dlaczego nie wiesz gdzie jesteś? — odniosłeś wrażenie, że odpowiadał na to pytanie już więcej niż raz. Zresztą, czemu się tutaj dziwić. Mieszkał tutaj ileś lat i od czasu do czasu potrafił przypałętać się ktoś taki jak ty, albo podobny. Sam jednak odpowiedział pytaniem zawartym w odpowiedzi na twoje. Mówiłeś szyfrem który on też chciał poznać. Każdy skądś nadszedł. Ty również. – Hmm... A jakiej pracy szukasz? Shinobi to wszystko robią. Chcesz wejść do wioski, czy wolisz zostać za palisadą? — to pytanie mogło wydawać się głupie - jednak głupie nie było. Nie miał po co otwierać bramy tak wcześnie, dopóki ktoś nie zechce wejść, lub wyjść z wioski - ot, oszczędzał sobie dodatkowej pracy, bo jak otworzy ją teraz, to nie zamknie do wieczora. W innym wypadku, może poczekać.

Strażnik

  Ukryty tekst

[Akashi]

Niby przypadkiem, ale i tak udało się poznać imię jedno ze strażników, który zamiast czuwać po prostu zasnął opierając się o bal drewna. W sumie każdemu mogło się coś takiego zdarzyć, zwłaszcza że sam jednooki także przysnął w ciągu nocy. Lecz kolejne pytania zadane przez strażnika wydawały się dziwne. Czy nic go nie zjadło, jednooki nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie jednoznacznie. Na dobrą sprawę, coś w nocy mogło go lekko skubać, starając się najeść, a on tego nawet nie zauważył przez wzgląd na przyjemność jaką mu to sprawiało. Jednak by się upewnić, postanowił dokładnie obejrzeć swoje ciało, jedynie w taki sposób mógł się upewnić czy nie brakuje mu jakiejś części ciała, czy też sporej części wnętrzności.
- Jak widać. Jestem cały i zdrowy, na tyle ile pozwala mi mój normalny stan. - odparł, lekko się śmiejąc ze swojej wady, jaką było posiadanie przez niego jednego oka.
- Nie jestem miejscowy. Wywodzę się z Ryuzaku no Taki, jednak od paru lat podróżuje po świecie. Więc nie znam zbyt wielu okolicznych osad. - dodał po chwili. Wyjaśniając resztę spraw, tak by uspokoić stróża prawa. W końcu przez cały ten czas starał się zrobić wszystko by nikogo nie wyprowadzić z równowagi, a nawet najmniejsza regenerująca się rana mogłaby kosztować życie całą osadę. Nie było to zbyt optymistyczne, biorąc pod uwagę, że chce się zabawić dłużej w okolicy.
Jednak w końcu przyszła pora na konkrety, w końcu coś o pracy. Coś co mogło okazać się najbardziej przydatne w tej chwili.
- Jestem wojownikiem. Na spraw dyplomatycznych się nie znam. Skupiam się na rozwiązywaniu problemów czysto siłowo. Od eskort po likwidacje grup bandytów. - powiedział, uśmiechając się lekko. By przyjrzeć się bramie i podejść do niej odrobione bliżej, by dokładniej zobaczyć jak jest wysoka i ocenić możliwości wskoczenia na nią.
- Nie musisz się kłopotać. Jestem w stanie bez problemu po niej wejść do środka. Oczywiście jeżeli nie masz nic przeciwko, byłoby miło porozmawiać na tym samym poziomie. - dodał, uśmiechając się. Jeżeli usłyszał zgodę. Skoczył ku górze, odbijając się spokojnie od palisady by dostać się na poziom strażnika. Korzystając przy tym z podstawowej techniki ninjutsu, umożliwiającej chodzenie po ścianach.
- Jestem Akashi. Więc znalazła by się dla mnie jakaś robota? - wypowiedział, kłaniając się w geście przywitania przed strażnikiem. W końcu mimo swej wyraźnej słabości mężczyzna pełnił odpowiedzialną rolę za co należał mu się szacunek. Chociaż sam chłopak jeszcze parę lat temu traktowałby go jak zwykłego robaka niewartego daru życia. Jednak czas potrafi zmienić wiele rzeczy, także postrzeganie innych ludzi.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - C - 9/30

---

- Rok 388 - Jesień -
- Akashi -
- Suzumura -
- Wątpliwy uzdrowiciel -

---

" Śpiąca osada " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=fhkm_J3 ... TBMO9q7WGU[/youtube] Wybrnąłeś dość dobrze, a przynajmniej tak ci się wydawało - też nie kryłeś się z niczym, było to zbyteczne i dobrze o tym wiedziałeś. Otwartość otwierała drzwi - taka była twoja dzisiejsza droga. Przedstawiłeś się jako podróżnik, stojący na bramie mężczyzna nie miał najmniejszych problemów by tą informację "kupić". – W-wojownikiem? Hmm, to brzmi poważnie. Nie wiem czy nas stać na kogoś takiego. Sam całą grupę bandytów jesteś w stanie pokonać? — pytał zdziwiony, lecz w głosie czułeś odrobinę ekscytacji i zainteresowania. Wyraźnie powiedziałeś coś co przykuło jego uwagę i nie krył tego. Jak tylko zacząłeś tłumaczyć swoją interpretacje wpuszczenia go do wioski zaczął protestować, wolał otworzyć bramę - czym było dla ciebie wejście po murze? Wspiąłeś się szybko i po chwili stałeś obok niego. On wyglądał na zakłopotanego, nie mógł cię powstrzymać, po tym co powiedziałeś odniosłeś wrażenie, że nawet bał się próbować. – Yyyy... Akashi-sama, no... Chwilowo tak... Może się rozejrzyj po osadzie najpierw? Zjedz coś, napij się sake? Tam, o... — wysunął rękę w kierunku osady, wskazał na największy budynek, gdzieś w środku wioski. – To nasz swoisty bar, tam dadzą ci wszystko czego mógłbyś potrzebować. Na pewno się nie zawiedziesz. — Oczywiście, że już w tej chwili widziałeś schody, tuż obok was które prowadziły na dół tej śmiesznej palisady. Na murach, dalej dostrzegałeś pojedynczych strażników którzy wyglądali bardzo podobnie do tego z którym rozmawiałeś. Dalej rozciągała się już osada i rzeczywiście, budynek który ci wskazał wyglądał na jakąś tawernę, jadłodajnie, pijalnie - wszystko na raz. Był duży i już od rana zainteresowanie wejściem i wyjściem było duże. Inne budynki rzucały się w oczy dużo mniej, prawdopodobnie domy czy też pracownie rzemieślnicze - tak, widziałeś tutaj jakiegoś kowala, oraz innych rzemieślników, zakład w którym przygotowywano drewno do transportu był najbliżej bramy, choć ten był jeszcze zamknięty.

Strażnik

  Ukryty tekst

[Akashi]

Z każdą chwilą ta wioska stanowiła coraz mniejsze zagrożenie, najwyraźniej nie było tutaj nikogo silnego, kto mógłby się równać z jednookim. Chociaż pozory mogły być mylne, w końcu największe potwory potrafią się najlepiej skrywać z cieniu zwykłych ludzi, gdzie tak na prawdę nic im nie zagraża.
- Nie widziałbym problemu, czym więcej tym lepsza zabawa. - odparł spokojnie, lekko się śmiejąc. W końcu w jego mniemaniu nie powiedział nic złego, walka i zabijanie było dla niego wyłącznie zabawą, przynajmniej tak to widział nadal gdzie nie było większego znaczenia kogo przyjdzie mu zabić. Chociaż coraz bardziej wahał się przed zabijaniem niewinnych. W końcu przydałoby się zachować dobrą twarz.
- O pieniądze nie musisz się martwić. Biedny nie jestem, więc i dużo za robotę bym nie wziął od ludzi w potrzebie. - dodał nadal się uśmiechając. Symbolika pieniędzy była dość zabawna, waluta za którą można kupić wszystko, jeżeli wie się gdzie tego szukać. Dla niektórych symbol, który znaczy wszystko, nawet przeżycie do następnego dnia.
Kolejne informacje także były przydatne, najwidoczniej sam mężczyzna nie wiedział co począć w takiej sprawie. Przynajmniej powstrzymał się od wszczęcia alarmu, tyle pozytywów w tej chwili.
- Dobrze, rozejrzę się nieco tutaj i wybacz za kłopot. Macie tutaj jakiegoś kowala, który były w stanie naostrzyć moją broń? Chętnie bym go odwiedził nim bym się udał na posiłek. - wypowiedział, wskazując na broń, która obecnie znajdowała się przy jego plecach. Odwracając się z nią w stronę strażnika. Raczej zazwyczaj nie widzi się takiego monstrualnego narzędzia do siania mordu, przez co nie każdy kowal byłby w stanie poradzić sobie z naostrzeniem czegoś takiego.
Oczywiście po otrzymaniu odpowiedzi, młodzieniec jeszcze raz podziękował nieznajomemu strażnikowi, po czym spokojnie zszedł z muru, udając się we wskazaną przez niego stronę, przy okazji rozglądając się po uliczkach. Stając się wyłapać dzienny rytm mieszkańców osady. W końcu przybył tutaj bardziej z przypadku i interesów, niż w konkretnym celu, przez co stracony czas na zwiedzanie nie grał większej roli.