Wioska Saikuron

[Matsu]

"Tam, gdzie mnie jeszcze nie było"

Misja C dla Maname

25/30 Zanim wyruszyłyście dobrze przyjrzałaś się wozom kupców. Były to dość solidne pojazdy, każdy miał dwa konie ciągnące jeden z nich. Karawana nie była zbyt długa, bo zajmowała może dwadzieścia metrów w całości. Ruszyliście powoli z portu by przyspieszyć tempa poza osadą. Kilka rzeczy było zastanawiających. Pogoda w Sogen raczej była przejrzysta, a Wy jechaliście z dość drogocennym ładunkiem. Nagle kapitan z ostatniego wozu odezwał się do młodej dziewczyny w czarnym płaszczu:
- Mayore co z Tobą, gdzie ta mgła? Zapomniałaś dlaczego wzięliśmy Cię do tej roboty? Na statku chyba też Ci się zapomniało co?- zapytał brunet lekko poirytowany.
- Amatorka- burknął z przodu kolumny Reido.
- Już, przepraszam, Ja, totalnie zapomniałam.- powiedziała młoda kunoichi i złożyła odpowiednie pieczęci. Mgła pokryła całą okolice i poza główną drogą, wozami i koniami nie można było dostrzec niczego. Ktokolwiek polował na kupców na pewno miałby problem ze znalezieniem ich w takim mleku.

- Ja nie wiem, nie znam się.- powiedziała przestraszona dziewczyna. Zaczynała wyjątkowo się denerwować. Jej ręce pod rękawami dziwnie się ruszały, jakby skrobała palce ze stresu.
Droga była dość spokojna i przebiegała bez większych problemów, więc Ty jako doświadczona już shinobi po prostu obserwowałaś karawanę i jej najbliższą okolicę. Na tyle na ile wzrok pozwalał sięgnąć przez mgłę.

Dotarliście do dziwnej wioski, która wyglądała na opuszczoną. Budynki majaczyły w oddali zakryte nieco przez mgłę, ale było ich niewiele, a ludzi na horyzoncie żadnych.
Nagle karawana zatrzymała się, bo konie z pierwszego wozu zaczynały być niespokojne.
- Co jest moje małe- zapytał Reido wyglądając z siedzenia. Nagle zza domu wystrzeliły dwa kunaie i wbiły mu się w ramię i nogę, przewracając go na wóz. Zaczął krzyczeć: - Aaaa, Zasadzka!- miał rację. Nagle zza domów wyskoczyli przeciwnicy. Dwóch mężczyzn, którzy wyglądem przypominali łysych osiłków pracujących w tartaku. Jednak jeden z nich trzymał w ręce dość duży miecz, a drugi mial w ręce dwa kunaie, które gotowy był wyrzucić.
- To jest napad, przejmujemy Wasze wozy. Niech nikt się nie rusza, to nikomu krzywda się nie stanie.- powiedział kark z mieczem. Bardzo odkrywczy był, skoro musiał oznajmiać, że to napada. Nikt się wcześniej nie zorientował.
Stali przed pierwszym wozem pięć metrów. Jeden obok drugiego blokując możliwy przejazd. Byli odważni myśląc, że zdołają porwać we dwójkę całą karawanę.

Nagle jednak Mayore zerwała się migiem z wozu numer dwa i popędziła do bandytów krzycząc:
- Misiaczku, dlaczego tak późno? Już się bałam, że mnie zostawicie.- a więc to mała paskuda zdrajczyni!
- Ta durna mgła nie pozwoliła nam Was wcześniej zlokalizować. Nie martw się króliczku, teraz ich mamy- powiedział kark z mieczem i przytulił swoją dziewczynę.
- Ty suko!- wrzasnął brunet z wozu numer trzy.- Miałeś dobre przecucia, Reido, że kazałeś jej szukać drugiej shinobi. Byłem ślepy na jej podejrzane zachowanie, cóż ze mnie za głupiec.- powiedział do swojego wspólnika Kisashi i wskoczył do Ciebie na wóz numer dwa. Trzech na dwoch, więc szanse raczej marne. Ale coś Ci mówiło, że osiłki to raczej wyszkolenia shinobi nie dostali. Chociaż miecz w rękach łysego leżał dość swobodnie, więc i krzepę pewnie ma.

  Ukryty tekst

Przybliżony wygląd :

Łysy:

Mayore:

Kisashi:

Reido:

[Maname]

- Rok 388 - Zima -

---

No i zaczęło się. Ruszyliśmy w podróż aż na południe do Ryuzaku. Innego portu w okolicy który by nas zabrał do Cesarstwa nie było. Musieliśmy jechać właśnie tam. Kupcy mieli ustaloną, swoją własną drogę. Nie zastanawiałam się jednak jaka to droga, nie znałam za bardzo tego regionu, nie byłam ekspertką od takich miejsc nigdy. Pozostało mi jedynie obserwować, choć sama byłam zakłopotana zarówno naszym ustawieniem jak i zachowaniem kupców. Byli zbyt pewni, ale i za mało pewni w tej samej chwili.

Wyglądało na to, że kupcy chcą ukryć swój przejazd we mgle? To dopiero głupie. Przecież jak zrobi mgłę to będzie widać, że ktoś chce coś ukryć, ale z nich okropne pacany są. Nie miałam za bardzo siły ich edukować, myślałam, że to ja jestem nowa i nie za bardzo wiem, a tutaj okazuje się, że są gorsi, a ja to wcale do głupich nie należę. Ta cała Mayore od samego początku udaje głupią, nie podobało mi się to, głupia, infantylna. No ale przynajmniej pracę mi załatwiła... Ah, no pozostało czekać, nic już nie poradzę na tą ich mgłę. To tylko zaproszenie dla tych którzy chcą zaatakować tą karawanę i zgarnąć te kosztowności, ale czego się spodziewałam skoro jedno jest tutaj głupsze od drugiego? No, wyglądało mi na to, że ta mgła bardzo denerwuje Mayore, albo męczy. Nic dziwnego, że nie mogła znaleźć innych zleceń skoro jest taka kiepska. No, ale nie każdy może być dobry.

Rysowała się wioska, widziałam ją, wydawało mi się, że powinni być jacyś strażnicy, ludzie, pewnie zamknięta brama, a tutaj nic takiego. To chyba "miał" być przystanek, ale nie był, co szybko stało się jasne. Od początku było tutaj zbyt pusto. Nagle, dwa kunaie poszybowały i Reido został wyłączony z tej farsy. Los godny przepatrywacza który zaspał na swojej warcie. Jego głos poderwał każdego. To był zasadzka na którą czekaliśmy. Jakiś głos zaczął nas informować co się zaraz wydarzy. Ale debil się spóźnił. Coś już się wydarzyło i było zbyt późno by mówić o nie staniu się krzywdy. Brzmiał na zachrypłego, a takie przynajmniej sprawiał wrażenie, a tacy mogli być tylko wielcy i głupi. Szybko do zobaczyłam. Chciałam poprosić Mayore o to by przestała z tą durną mgłą, ale! Miałam racje. Zdrajczyni była wśród nas od samego początku. Gdyby tylko się zerwała i nie zaczęła krzyczeć jak idiotka miała by szanse uciec.

Pierwsze co, nim jeszcze Kapitan niedorajda Kisashi się odezwał zdecydowałam się chwycić... Nie, nie miałam na to czasu. Mogła mi uciec w każdej chwili jeśli stracę koncentracje, a na to pozwolić jej nie zamierzałam. Mój tatko za czasów swojego piracenia pozbywał się łotrów i zdrajców ze swojego statku. Idąc za jego przykładem zrobię to co powinnam i pozbędę się problemu nim zacznie stwarzać go na dobre. Wyciągałam więc rękę, ale już wtedy zaczęłam zmieniać ją w ostrze. Nie było czasu na ckliwe pożegnania ani rozczulanie się. Moja ręka z ostrzem powędrowała prosto w środek jej pleców...

Stojąc już na równych nogach, niezależnie od tego czy trafiłam czy nie - ale szkoda byłoby spudłować w sytuacji takiej jak ta, gdy ta nawet nie patrzy w moją stronę. – Te, łysy głupku! — Wycelowałam drugą ręką w jego stronę. Ułożyłam ją w pistolet, lecz samej techniki jeszcze nie wykonywałam. Wskazywałam tylko na niego. – Nawet nie wiesz, że już przegiąłeś, kara spotka cię nie za sam napad, a za oszustwo matole! Gwarantuje ci, że gdy nastanie koniec następnych dziesięciu minut to będziesz wzywał na pomoc Susanoo i wszystkich innych bogów. — Może i potrafił walczyć, ale co z tego? Wystarczył jeden cios który by mi zadał i jego miecz zostanie zwyczajnie przytrzymany przez moją wodę. Zrujnował mi dzień, choć jeszcze tego nie wie, szybko się o tym przekona. – Jestem Kapitan Maname i tak jak mój tatko, wystawię wam rachunek — Zerwałam się gwałtownie z wozu po tych słowach i zamierzałam doskoczyć do pierwszego z osiłków by pokazać im, że nie żartuje. Zamach i uderzenie, a raczej kilka. Nie pięścią, a ręką z ostrzem.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Matsu]

"Tam, gdzie mnie jeszcze nie było"

Misja C dla Maname

27/30 Walka zaczęła się zanim jeszcze Mayore zdążyła dobiec do swojego kochanka. Maname wykonała swoją technikę i zamieniła
swoją rękę w ostrze z wody, które miało wylądować prosto w plecach zdrajczyni. Udało się i ostrze przebiło ją na wylot. W kolejnym jednak momencie jej ciało skropliło się i spadło jako kałuża wody na ziemię. Wodny klon to jedna z bardziej zaawansowanych umiejętności shinobi, którzy władają wodą. Potrzebuje małych zasobów wody, ale wokół Was pełno było dużych kałuż, więc raczej nie miała by z tym problemu. Nic nie wskazywało na to, że młoda kunoichi jest w stanie przeprowadzić jednak tak skomplikowane strategie. Może tylko grała taką niedorobioną?

Następna Twoja akcja również była bardzo dzielna. Mayore pojawiła się przy kupcu, który był brunetem, ale Ty już biegłaś po dwóch łysych oprychów. Wyskokiem i serią ciosów dałaś im na prawdę ciężkie chwile. Ten z mieczem potrafił się nim obronić i Twoje uderzenia spotkały się z parowaniem ciosów i braniem ich na swoje ostrze. Niestety kolega nie dał rady i jeden z Twoich ataków przebił go na wylot. Ten padając na ziemię wydał z siebie piskliwe westchnięcie i runął jak worek ziemniaków. Łysemu z mieczem wyraźnie się to nie spodobało bo zamachnął się i spróbował przepołowić Cię swoją klingą. Niestety chyba nigdy nie był w cesarstwie morskich klifów, a na pewno nie walczył z przedstawicielką klanu Hoozukich. Twoje ciało nie ucierpiało nawet troszeczkę, bo tam gdzie przeleciał miecz po prostu przepołowiło Cię i upadłaś na ziemię w dwóch częściach.
- Mam Cię szmato- wykrzyczał i uniósł miecz do góry w geście zwycięstwa. To był jego największy błąd.
Nie spodziewał się że Twoje ciało zmieniło się w wodę, a gdy zobaczył, że żyjesz jego oczy prawie wyskoczyły z oczodołów ze zdumienia.
- Co do kur!- powiedział patrząc jak jego miecz nie miał nawet kropli krwi na sobie.

Z tyłu kunoichi walczyła z kupcem, który bronił się swoim kantańskim sztyletem. Niestety szybko został wytrącony mu z dłoni i jego twarz spotkała sie z butem Mayore pozbawiając go przytomności. Teraz jej uwaga skupiła się na Tobie, bo czuła w powietrzu, że jej kochanek długo nie pociągnie. Wzięła sztylet i ruszyła na Ciebie, nadal leżącą na podłodze, mogąc w każdej chwili zaatakować łysego i przygotować się na natarcie Mayore.

Nazwa

Suiton: Mizu Bunshin no Jutsu

Ranga

C

Pieczęci

Tygrys

Zasięg

Tworzenie

Obok użytkownika

Zasięg

50 metrów od użytkownika

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za klona) + to, co przekażemy (minimum 1%)

Statystyki

Szybkość

Równa twórcy

Siła

1/2 twórcy

Wytrzymałość

20

Zasoby

Wymaga małych zasobów wody

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Technika polegająca na uformowaniu z wody wizualnie idealnej kopii użytkownika. Aby stworzyć Bunshina konieczny jest bliski kontakt ze zbiornikiem wodnym, z którego ma powstać. Klon potrafi wykonywać wszelkie techniki Suiton oraz Tai/Buki (bez wykorzystywania chakry) znane oryginałowi. Stworzona kopia nie posiada ekwipunku swojego twórcy, za wyjątkiem tej widocznej na wierzchu co utrudnia odróżnienie oryginału od kopii. Tak skopiowany ekwipunek jest równie groźny co oryginalny, lecz po opuszczeniu dłoni klona rozpada się na wodę.Właściwości artefaktów nie zostają skopiowane, tak samo jak np. właściwości notek wybuchowych lub bombek dymnych.
Mizu Bunshin ma bardzo słabą wytrzymałość, jednak uderzenia fizyczne o niskiej sile niszczą je jedynie częściowo. Do pełnej eliminacji wymagany jest jeden solidniejszy atak lub seria słabszych.
Klon nie posiada wolnej woli oraz zdolności mówienia. Ze względu na brak świadomości jest więc niepodatny na genjutsu. Jego działania są w pełni uzależnione od stwórcy, który musi wydawać mu mentalne polecenia. W przypadku braku poleceń wywołanych np. krytycznymi ranami użytkownika bądź wykluczenia z walki, klony rozpadają się.</span>

  Ukryty tekst

Przybliżony wygląd :

Łysy:

Mayore:

Kisashi:

Reido:

[Maname]

- Rok 388 - Zima - [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=CbrNb98 ... ex=57&t=0s[/youtube]

---

Nie wiem w jaki sposób uniknęła mojego ostrza zamieniając się w wodę, całkowicie wykraczało to poza moje zrozumienie, ale nie zamierzałam się tym w tej chwili przejmować. To nic takiego i jeszcze do niej wrócę. Nie widziałam przedtem jak składa pieczęcie... Może dlatego, że była do mnie odwrócona? Nie ważne. Jeden z nich skończył poszatkowany, tyle mi bez problemu wystarczyło. Ostrze wciąż było w gotowości do dalszego działania. Zaskoczyłam go i to wystarczyło, został jeszcze ten dryblas którego miecz zdawał się służyć mu za tarczę. Był za to bardzo powolny. Nie był to żaden problem by wykorzystać to na moją korzyść. Sama w pewnej chwili zwolniłam, zaniedbałam obronę, chciałam pokazać mu otwarcie, tak wyraźne by tam zaatakował. Złapał się na to bez żadnego problemu. Ale jak to mówią - by pokonać swojego wroga trzeba znać swoje słabości. Ja je znałam doskonale i potrafiłam przekuć je w atuty. Trafił mnie ostrzem dokładnie tam gdzie chciałam!

– Skończyłeś już? — Zapytałam go gdy miecz znalazł się w moim ciele, trzymałam go. Musiał puścić ostrze by się uwolnić, a to uczyniłoby go bezbronnym. Nie jest tak głupi by je puścić – Mówiłam, że nim minie dziesięć minut zapłacicie. — W tej chwili wbiłam swoją rękę w jego brzuch, przewierciłam tam przez chwilę ostrzem. Sam miecz który skończył we mnie ot, wyplułam z siebie i złożyłam się w całość. Nic jednak nie stało na przeszkodzie bym w tej samej chwili działała dalej.

Została tylko jedna. Mayore, lecz ona była głupia od samego początku. Myślałam, że to kupcy będą problemem, a jednak to jej dziwne zachowanie zdradziło ją znacznie wcześniej, w chwili w której ciekawiło ją złoto kupców. Myślałam, że zależało jej na pracy - nie. Chciała nas tylko pozabijać, również musi zapłacić. Ah, przynajmniej dostanę całą sumę, bez podziałów. Ruszyła w moim kierunku. Słyszałam ją za sprawą upadającego kupca, albo zginął, albo stracił przytomność, a to czyniło tą walkę dwoje na jednego... Nie, jeden na jednego. Lecz ona zupełnie mnie nie doceniła. Druga ręka - w chwili gdy przebijałam jej łysego nicponia została skierowana w jej kierunku. Dłoń złożona była w pistolet skierowany bokiem. Wycelowałam i czekałam. Nie ruszałam się, niech myśli, że ma przewagę, że jej nie widzę, albo, że nie mogę zareagować. Chakrę już skupiłam, wystarczyło czekać aż podejdzie i spróbuje mnie dźgnąć. Jeden wodny strzał powinien wystarczyć by ją wykończyć. Celowałam na wysokości gardła. Delikatny plusk poprzedzony drobnym uderzeniem i z mojego palca wystrzeliło kilka kropel wody uformowanych w coś na miarę kulki i pocisku. Zasięg był mizerny, ale strzał był na tyle szybki, że nie miała opcji go uniknąć.

– Reszty nie trzeba... — Wyciągnęłam rękę z ostrzem z ciała łysego miecznika.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Matsu]

"Tam, gdzie mnie jeszcze nie było"

Misja C dla Maname

29/30 Miecz zakleszczył się w Tobie, a łysy już totalnie zwariował. Nie wiedział co się dzieje i z kim, a może bardziej z czym przyszło mu teraz walczyć. Nie mógł uwierzyć w to co widział i to na pewno było widać.
Siłował się z Tobą i mieczem, który zakleszczony był w Twoim brzuchu. Mimo iż jego siła była dość duża, to nie wystarczająca, aby wyrwać ostrze przed tym co stało się w kolejnej chwili. Twoja dłoń, która nadal była ostrzem przebiła wielki otwór w jego bebechach. Wypluł dużo krwi i jego oczy zrobiły się szklane. Stracił siłę w rękach i puścił miecz, który wypchnęłaś ze swojego ciała.
- A miało być tak pięknie- to były jego ostatnie słowa, gdy padł na ziemie z przewierconą dziurą w brzuchu.

- Nieeee, misiaczku!!!- krzyknęła Mayore, chwytając za sztylet i biegnąc w Twoim kierunku. Nie mogła Ci tego darować. Zabiłaś jej całuśniego, pozbawionego włosów, namiętnego kochanka, albo kimkolwiek tam dla siebie byli. Niestety w furii tej zapomniała o wszystkim. Biegał na Ciebie z wyciągniętym sztyletem niczym furiatka i myślała, że przebije Cię nim na wylot. Chyba jej chłopak próbował już tej sztuki i nie wyszło. Jeśli chodzi o władanie elementem Suitonu, zdecydowanie deklasowałaś niedorobioną kunoichi, która była coraz bliżej Ciebie. Nagle Twoja dłoń obróciła się w poziomie i palce wskazujący namierzył jej gardło, po czym wystrzeliłaś kulkę wodnych pod na prawdę imponującym ciśnieniem. Mayore atakująca Ciebie w czystej furii nie zauważyła jej, a kulka przebiła jej krtań, a ona sama wylądowała na kolanach.
- Proszę, nie chcę umierać- powiedziała błagalnym głosem, ale nie zdawała sobie sprawy, że była już martwa. Nie zamierzałaś jej pomóc i biedaczyna wykrwawiła się na śmierć ze swojej grdyki i obaliła się na ziemię po wytraceniu odpowiedniej ilości krwi. Tak wlaśnie kończą zdrajcy i nicponie, gdy mają do czynienia z Kapitan Maname. Przyjmując swoją pozę zwycięstwa i wygłaszając slogan walka oficjalnie zakończyła się.

Nagle kapitan Kisashi obudził się i zerwał na równe nogi. Starał się ogarnąć wzrokiem całe pobojowisko i gdy zobaczył tylko Ciebie stojącą wśród trupów wypalił:
- Co przegapiłem?- tonem raczej żartobliwym. Martwy wspólnik i połowa ochrony zabita, ale przynajmniej zagrożenie minęło.
Teraz wypadałoby kontynuować trasę, ale czy przypadkiem nie masz mu czegoś do powiedzenia? Gdy już zniszczysz go psychicznie i uprzątniecie trupy, możecie spokojnie wrócić na szlak do samego portu. Tym razem jednak, zasady ustalasz Ty.

  Ukryty tekst

Przybliżony wygląd :

Łysy:

Mayore:

Kisashi:

Reido:

[Maname]

- Rok 388 - Zima - [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Y-cOAdQ ... ex=46&t=0s[/youtube]

---

– Za takie oszustwo nie możesz zapłacić złotem... — Moje ostatnie słowa do Mayore.

I było po wszystkim. Opuściłam dłoń, towarzyszyło temu ciche westchnięcie. I tak to się skończyło. Oni już nie żyli. Nie miałam zbyt wiele do powiedzenia, bo co tutaj dużo mówić? Czasem tak się zdarzało. Trafiali się tacy, którzy myśleli, że podstępem cię podejdą. Ja się jednak nie dałam. Mayore miała pecha, że trafiła właśnie na mnie w tym wszystkim...

Otrzepałam się lekko, poprawiłam ubranie wkładając ręce do kieszeni. – Rany... Ktoś będzie musiał tutaj posprzątać... Zastanawia mnie co się stało z tutejszymi mieszkańcami... — Tego się chyba jednak nie dowiem, mam całą karawanę której dostarczenie spoczywa teraz na mnie. Tak by właśnie było gdyby nie obudził się Kisashi. Czy jego widok mnie cieszył? Nie szczególnie. Powoli zbliżyłam się do niego – Przegapiłeś jak twoja ochraniarka wprowadziła nas w pułapkę, a twój kompan spał na warcie na statku. Ale, wygląda na to, że ty miałeś szczęście. Teraz powiesz mi wszystko od początku do końca inaczej sam sobie pojedziesz do Cesarstwa. Jak już mnie spłacisz... — Nie zależało mi na jego złocie. Bardziej chciałam wiedzieć o co w tym wszystkim chodzi i dlaczego zadziała się ta cała farsa. Gdybym wiedziała wszystko od początku, mogłabym coś z tym zrobić. Widocznie tak miało być i teraz było już na zmiany zbyt późno. Przemyśl sobie wszystko, a ja zobaczę co z tym drugim.

Mówiąc to powróciłam do pierwszego wozu i zaczęłam sprawdzać stan Reido. To w końcu tylko dwa kunaie. Od tego się tak szybko nie umiera. Zaczęłam się przyglądać i jeśli było źle to chciałam mu pomóc to jakoś zabandażować. Choćby jego rękawem. Z odcinaniem tkanin problemu nie było. Wciąż miałam ostrze w ręce, które dopiero po próbie pomocy zdecydowałam się odwołać. Wygląda na to, że niezależnie od tego czy ten drugi przeżyje czy nie. Jedziemy teraz sami. Może to i lepiej? – Zapamiętaj sobie. Zostałeś oszukany. Kilku metrowa mgła nie ukryje statku na dobre. Tak samo nie ukryje wozu jadącego przez las. Jedyne co w ten sposób zrobisz to nadasz sygnał innym, tego chyba się już nauczyłeś... — Teraz już wiedziałam czego mi brakowało bym wyglądała poważniej. Brakowało mi porządnej czapki, takiej która dobrze by na mnie leżała i na lądzie i na morzu...

– Gdy dotrzemy do Cesarstwa, złożysz oficjalne potwierdzenie wynajęcia moich usług w tamtejszej siedzibie służb, albo kapitanacie — Nie miał tutaj żadnego pola do manewru. Sprawa była prosta. Droga jeszcze daleka i przynajmniej jeden statek przed nami. Nie miał żadnej karty w swoim rozdaniu, a jego rachunek... Wciąż pozostawał niezmieniony.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Matsu]

"Tam, gdzie mnie jeszcze nie było"

Misja C dla Maname

31/30 Kisashi był lekko wstrząśnięty całą sytuacją. Wiedział co się działo do momentu zostania pozbawionym przytomności. Nie chciał przyznać się, że został pokonany przez dziewczynę, ale niestety musiał sobie to przyswoić do wiadomości. Na dodatek druga kobietka zaczynała już swoją małą inkwizycję i pokazała mu kto tu rzadzi zadając dużo pytań i wydając rozkazy. Widząc pobojowisko, które spowodowałaś postanowił nie protestować.
- Dobrze już wszystko Ci powiem.- zaczął swoją wypowiedź i zabrał się za usuwanie trupów z przejazdu koni, oraz położył swojego wspólnika wraz z nimi. Gdy wszyscy zostali "posprzątani" po prostu wsiedliście na wozy i ruszyliście dalej.
- Jestem kupcem, ale nie prowadzę interesu tylko dla siebie. Działam na zlecenie cesarstwa morskich klifów i razem z Reido, niech bogowie mają jego duszę w opiece mieliśmy przewozić wielorybie dobra dla naszego cesarza i bogatszych mieszkańców. Te wyroby są naprawdę wartościowe i nigdy nie kwestionowałem rozkazów swoich przełożonych. Zostałem uprzedzony, że to niebezpieczna robota, ale nie miałem pojęcia jak bardzo. Zawsze brałem dodatkową ochronę i często gęsto mieliśmy problemy.- zatrzymał się na chwilę, by wyjąc ze szkatułki odpowiednią ilość pieniędzy.

- Proszę to za Twoje usługi, powinno być wystarczy byśmy dotarli do portu w Ryuzaku no Taki. Tam na naszych statkach będę już bezpieczny.- powiedział gdy jechaliście przed siebie. Droga dłużyła się trochę, lecz po kilku godzinach i wypowiedziach kapitana Kisashiego nie można było powiedzieć, że jest złym człowiekiem. Po prostu był biznesmenem, do tego działającym na zleceniu kogoś bogatszego i przy władzy. Musiał wykonać pracę, bo znaleźli by dla niego zastępstwo. Teraz na pewno będzie trzeba znaleźć kogoś za blondyna, który rozkłada się powoli w opuszczonej przez ludzi wiosce.
- Nie ma problemu, napiszę oświadczenie, jeśli Ci tak bardzo zależy. Każdy na łajbie potwierdzi moją wersje, a to są już strażnicy samego cesarza. Mam nadzieje, że możesz wybaczyć mi tę całą skrytość.- powiedział i na pewno było mu przykro, że musiał kłamać do tak wyszkolonej i zorientowanej w sytuacji na morzach i biznesie kunoichi. Teraz dałby wszystko by zatrzymać Cię na statku na zawsze.

Misję zakończymy: Tutaj

Przybliżony wygląd :

Łysy:

Mayore:

Kisashi:

Reido:

[Ōkami]

Misja C 8/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Saikuron był taki, jaki mógł się wydawać podróżnikowi z daleka. W porównaniu do... nie, nie było nawet najmniejszego porównania z Hayashimurą. Stolica Shinrin, siedziba rodu Senju, przy Saikuronie była ledwie wychodkiem miasta. Dzielnica mieszkalna liczyła budynki w dziesiątki jak nie w setki w Hayashimurze, nie mówiąc nawet o pozostałych budynkach, czy to straży czy to władzy. A tutaj? Niewielka, cicha wioska, która przycupnęła skromnie nad rzeką, przy brzegu starego lasu. Można powiedzieć, że istna sielanka i miejsce cudowne do wypoczynku. Ubodzy mieszkańcy żyjący z łowienia zwierzyny oraz spławiania drewna rzeką, które służyły do budowy statków w Ryuzaku no Taki, co pasowało idealnie do miejsca położonego na przełamaniu Sogen i miasta kupieckiego. Mogło dzięki temu liczyć na wsparcie i jednych i drugich " w razie co" ale w sumie to po co, skoro i tak nie byłoby za bardzo nawet co stąd kraść? Domów kilkanaście, a majątek wspólny liczony raczej w żywym towarze, bo biegało tu kilkanaście zwierzątek na zimę siedzących w stodołach i przydomowych zagrodach, niźli w twardej żywej gotówce.

Dzięki Bogom nie było ośnieżone tak, że nie dałoby się tutaj dostać konwencjalnymi sposobami, jak pierwszy raz kiedy Junpei tutaj trafił w poszukiwaniu uciekinierów. Widać było, że ziemia w pobliżu traktu została przekopana i obniżona poziomem, by zalegający śnieg zbierał się tam, a nie odcinał wioskę od podróżników i samych mieszkańców od zapasów, których ci i tak nie przestali robić. Ale były to raczej mięsa, bo, nawet mimo zimy, widać było po drzewach i roślinach, że jest to... martwa okolica i martwa ziemia. Dziwne uczucie przechodzące dreszczem po karku, jak gdyby patrzyło się na krajobraz po wielkiej bitwie czy epickich rozmiarów hekatombie, tutaj było po prostu martwo. Junpei na widok stanu osady pokręcił głową cmokając kilka razy.
- Kiedy mówili o wskrzeszaniu, mogli mieć na myśli całą osadę, bo tutaj wszystko wydaje się martwe. Nie widzę tutaj zbyt wiele życia ani nawet nadziei dla takowego. Dobrze, że się wyspaliśmy chociaż. Jak tam śniadanie, dango smakowało? Robiła je moja siostra, klon je przyniósł kiedy czekałem na twój raport i sam załatwiałem pozwolenie od straży Hayashimury na podróż. Dobra, jaki mamy plan, widzę... raz dwa trzy... czternaście domów, większy przypominający dom sołtysa i kilka średnich. Twoi koledzy mówili ci gdzie mieszkają? Czy będziemy chodzić od drzwi do drzwi? - Jego pytania nie były prześmiewcze. Naprawdę wolałby, gdyby się okazało, że Sayona ma dokładną wytyczoną trasę, na przykład "No jak coś to mieszkamy ostatni dom pod lasem, albo pierwszy przed domem soltysa".

Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Cała podróż była męcząca głównie przez swoją monotonność. Co prawda w pewnym momencie gęste lasy Shinrin ustąpiły równinom, które były ekscytujące.. Przez jakieś pierwsze dwie godziny podróży? Mniej więcej tyle czasu zajęło przyzwyczajenie się do nowego krajobrazu i dojście do wniosku, że już chyba nawet lasy są ciekawsze od tego płaskiej i równej okolicy. Zmieniały się uprawiane odmiany roślin, pierwszy raz widziała też w życiu bagno.. Ale poza tym nie było tam nic ciekawego i koniec końców wróciła do słownej zabawy z Junpeiem. Oczywiście, zabawę musieli po pewnym czasie zmienić, bo ile można grać w to samo, ale na szczęście Senju okazał się wdzięcznym towarzyszem podróży, zgadzając się na zabawy Sayony.
W momencie gdy zbliżali się do wioski okolica zmieniła się. Nie trzeba było długo się przyglądać by zauważyć, że coś było tutaj nie tak. Ziemia była nieprzyjazna roślinom, praktyczne martwa, jakby przeszła tędy zaraza wybijająca wszelkie rośliny. Jeśli mieszkał tu jakiś Senju to zapewne nie za bardzo sprawny w swoich działaniach. Na wspomnienie o dango uśmiechnęła się z lekkim rozmarzeniem.
- Oh, pysznee.. - pochwaliła, bo rzeczywiście były bardzo dobre. Nie tak sobie jak mamy Kidori, ale też dobre! Zastanowiła się nad pytaniami Junpeia, drapiąc się po tyle głowy. Próbowała sobie przypomnieć czy wspominali coś istotnego, ale im dłużej myślała, tym bardziej nic sobie nie przypominała.
- Mówił tylko, że ten dziadek jest najstarszym ze wsi - wzruszyła ramionami - Więc chyba rzeczywiście pozostaje nam o to pytać, tylko nie wiem czy o nich czy może o tego Senju? - rozejrzała się i w końcu zogniskowała wzrok na nieco większym domu, wyglądającym na dom sołtysa - Zaczęłabym od niego, wygląda na kogoś ważnego - stwierdziła, wskazując na swój obiekt obserwacji i jeśli Junpei nie wyraził sprzeciwu, to od razu ruszyła w tą stronę, by zapukać prosto do jego drzwi.

[Ōkami]

Misja C 10/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Podróż trwała kilka dni, na szczęście zapasów starczyło, tak jak i czakry na robienie po drodze małych domków przez Junpeia. W sumie zabawne, gdyby pomyśleć, że teraz podróżujący przez szlak będą mieli się w zimie gdzie schować, bo solidny drewniany dom raczej tak szybko i tak łatwo się nie rozpadnie, więc oznaczało to, że już sama ich podróż miała jakieś walory. Może nie dla nich samych, bo domki musieli opuszczać, ale może dla ludzi podróżujących podobną ścieżką. Środek zimy, śnieżyca, wilki jakieś, a tam nagle domek! To zrodziło w głowie Junpeia myśl, że trzeba byłoby wypytać jakiegoś mieszkańca który podróżował po pustyni czy fatamorgana może być tylko tam czy może też być fatamorgana śmieszna. Mężczyzna mimo wieku zezwalającego mu być ojcem Sayony, dawał się wciągąć w te jej gry, a przez to i jego tok myślenia zdawał się dziecinnieć i łagodnieć. Cóż, wyprawa z nią była bardzo miłą odskocznią od codzienności jaką było utrzymywanie należytej postawy społecznej, oschłość w relacjach i formalność... Taki Kogane na przykład nigdy by nie zagrał Junpeiem w dokańczanie słów, a z Sayoną - proszę bardzo, ależ trzeba coby czas zabić i nikt nie narzeka, wszyscy zadowoleni.

Ale, na szczęście dotarli do osady cali i zdrowi, nie niepokojeni po drodze przez żadnych bandytów - a niepotrzebna ilość zamieszania wokół nich mogłaby tylko przeszkodzić w misji - więc mogli działać. Została kwestia tego jak, co Junpei oddał częściowo pod decydowanie Sayonie ze względu na to, że dziewczyna miała nad nim tą przewagę iż rozmawiała z nimi osobiście i to dłużej, a on ich tylko z pewnej odległości obserwował. Mogła więc posiadać cenne informacje, jak to, że mężczyzna jest "najstarszym" w wiosce, czyli prawdopodobnie jej rdzennym mieszkańcem posiadającym najwięcej wiosen na karku, który cieszy się także największym szacunkiem. To by składało się w całość z faktem, że podjął na swoje barki zadanie wskrzeszenia, czego - tego mogli się tylko domyślać na tą chwilę. Sayona zasugerowała skierowanie się do najokazalszego domu, Junpei pozwolił się jej wyprzedzić, składając kilka pieczęci. Nie potrzebowali już klona, wszak zapasy się wykruszyły, toteż poruszali się od dwóch dni we dwójkę, tak jednak zaświtała w jego doświadczonej głowie pewna myśl. Jeśli jego nieco paranoiczne podejrzenia co do znachora były prawdą i był on zbiegiem lub przestępcą to istniał cień szansy, że rozpozna jego insygnia, jego samego jakimś sposobem, albo w ogóle zareaguje panicznie na widok Shinobiego, którym Junpei bez dwóch zdał był o czym świadczył już sam jego wygląd.
Dlatego po chwili od złożenia pieczęci nabrał znacznie innego wyglądu. Był trochę niższy i wyglądał diametralnie inaczej. Nadal wyższy o pół głowy od Sayony, rudy jak ona ten sam odcień wypisz wymaluj, zielone oczy i skóra młodzieńca, lekko blada ale jędrna i młoda. Wyglądał jak brat dziewczyny z krwi i kości, z tych samych rodziców. Podbiegł do niej i złapał ją za rękę, lekko stopując.
- Jeśli mam rację i nasz poszukiwany znachor jest kimś złym, paradowanie przed nim tak jak przed chwilą wyglądałem będzie złym pomysłem. A tak jesteśmy rodziną. - Uśmiechnął się młodzieniec. TECHNICZNIE było to przecież prawdą, wszyscy senju gdzieś tam kiedyś tam musieli mieć wspólnego przodka, przecież wbrew pozorom na drzewach nie rosną!

Ale sam plan zapukania do sołtysa wydawał się mu jedyną rozsądną opcją więc na nią przystał. Najpierw kilka puknięć, cisza. Kilka kolejnych, mocniejszych, w wykonaniu Junpeia, i dopiero z wnętrza domu było słychać ruch. Po chwili do drzwi doczłapał się siwy mężczyzna, nie tak stary jednak jak Aon którego poznała Sayona, ale dalej w wieku którego młodość jest wspomnieniem. Junpei podskoczył z wrażenia na jego widok. Kiedyś był krępawy, z rękami jak bochen, a teraz? Niestety był to obraz nędzy, mężczyzna był wyraźnie o kilka rozmiarów chudszy w masie mięśniowej, a jego korpus bardziej nalany niż dobrze zbudowany, mimo dość jednak chudej budowy ciała. Czyżby to był efekt martwej ziemi w okolicy? Konieczności żywienia się w zimy głównie mięsem? Tym, że była bieda, nie było czym handlować to i cała osada wydawała się umierać?
- Tak? - Zapytał mężczyzna, wyciągając rękę do chłopaka. Prosty mężczyzna, proste zwyczaje, przecież nie uściśnie dłoni młodej kobietce. - Sołtys Saikuron, Eren. Co sprowadza taką młodzież do tej zapomnianej przez Amaterasu mieściny? - Mieścina było tutaj dużym nadużyciem, ale patrząc po krzywym uśmiechu i jednym uniesionym kąciku ust Sołtys doskonale zdawał Sobie z tego sprawę.

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Sayona zwolniła kroku, widząc, że Junpei zostaje w tyle i obejrzała się na niego, w sam raz by zauważyć jego zmianę. Aż uniosła wysoko brwi, widząc.. Swoją męską wersję? Tak chyba można było to nazwać, bo teraz obydwoje byli rudzi, mieli kręcone włosy i zielone oczy, jakby miała brata bliźniaka, bo nawet jej rodzony brat nie był do niej aż tak podobny.
- Yhyym - mruknęła na jego słowa, nie do końca wiedząc jak to skomentować. Niby rozumienie było poprawne, skoro już tu wcześniej był to i dobrze było, by go przypadkiem ktoś nie rozpoznał.. Tak już pomysł by zmieniać się w kogoś tak podobnego do niej był już dość dziwaczny zdaniem Kidori. No ale jak chciał to mu przecież nie zabroni.
Udali się prosto do sołtysa, ale musieli nieco poczekać na to, aż im otworzy. Na tyle długo, że Sayona zaczęła już podejrzewać, że nikt nie przyjdzie, że dom stoi pusty, a może i nawet cała wioska jest martwa? Nikogo tu nie ma, a spalona ziemia wygoniła wszystkich mieszkańców? Ale nie, w końcu ktoś im otworzył. Senju uśmiechnęła się szeroko i ukłoniła grzecznie staruszkowi, kątem oka zauważając dziwną minę Junpeia. Od razu postanowiła przejąć inicjatywę, choć sołtys dłoń wyciągnął do chłopaka.
- Dzień dobry! Szukamy Aona, Azunę i Aragakiego! - wystrzeliła natychmiast radośnie - Spotkałam ich niedawno w Shinrin i zapraszali nas do siebie, to postanowiliśmy wpaść i pogadać! - najlepsze było to, że Kidori nie powiedziała ani słowa nieprawdy, była cały czas całkowicie szczera! Nie musiała kłamać sołtysowi, bo było dokładnie tak jak to opisała, a że mieli dodatkowy powód by ich szukać, to była zupełnie inna sprawa. Na razie przecież nie mieli żadnych innych zamiarów wobec tej trójki jak tylko porozmawiać i wyjaśnić czemu kłamali na temat przejścia przez Tajemniczy Las i sprawdzić kim jest ów tajemniczy szaman mający moc podobną do Senju, a mieszkający tak daleko od nich. Z przyjazną i otwartą postawą czekała więc na odpowiedź sołtysa. Gdyby zaś uzyskali informację, Sayona miała zamiar ukłonić się, podziękować i ruszyć we wskazane miejsce.

[Ōkami]

Misja C 12/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Junpei najzwyklej w świecie, w swojej nieco pokrętnej logice, pokręconej chyba jeszcze bardziej chyba przez to właśnie ile po drodze grali w dziecinne gry, uznał, że najprostszym możliwym fortelem będzie zwyczajne udawanie rodzeństwa. Henge mokutonu nie było w ogóle porównywalne z henge ninjutsu, czystą czakrą. Tamto się rozpadało od byle uderzenia, więc nawet chwila nieuwagi mogła oznaczać całkowitą porażkę misji, tak w przypadku henge klanu senju nie było o tym mowy - to oszustwo było bardzo trwałe. I mogło być nieocenioną pomocą, bo Sayona mówiąca, że przybyła z bratem na zaproszenie trójki mężczyzn jest dużo bardziej niewinne i grzeczne, niźli prawdopodobnie znany im, dużo starszy i dużo bardziej doświadczony Shinobi.
- No co? To naprawdę dobry pomysł, zaufaj mi. Takie podchody to chleb powszedni w służbie Kogane. Nie mów, że nie rozważałaś pracy z najlepiej rokującym aktualnie Senju. Nie bez powodu mówi się o nim wśród młodych, że stanowi kowala przyszłych najlepszych senju. - Co tylko, te słowa, sprawiało, iż Sayona musiała sobie odpowiedzieć ile razy któryś z młodzików mijanych na mieście mógł być jednym z ludzi Kogane pod przykrywką mokuton: henge, skoro Junpei zdawał się posiadać bardzo aktualną wiedzę, bardzo na czasie.

U sołtysa, ten dopiero jednak po uściśnięciu dłoni rudego Junpeia, dalej dość zatrwożonego, postanowił przenieść wzrok na młodą dziewuszkę, wstępnie ignorując kompletnie jej pytanie.
- Jesteście rodzeństwem, prawda? Tacy podobni! Które z was jest starsze? Może wejdziecie? - Cofnął się nasz poczciwina Eren kilka kroków w głąb domu, pozwalając im te kilka kroków wejść coby w progu nie stać i dopiero teraz ujrzeć, że dom także był dość biedny, jak i po prostu nieco zapuszczony. Jak gdyby komuś, kto tu mieszka, odechciało się zwyczajnie dbać o to jak prezentuje się jego domostwo, a przy tym siedziba władzy Saikuronu. Kroki, nawet niewprawione ucho jak te Sayony wyłapało, że ich trójka to nie jedyni obecni w tym domostwie, kroki te jednak oddalały się prędko, aż ucichły, dochodziły z wnętrza domu.
- Aona, Azunę i Aragakiego... Och, syn i wnuk naszego najstarszego w osadzie. Bardzo mądry to człowiek, nie jest shinobim jak ci w stolicy Sogen, ale podejrzewam, że wiedzą o tych prowincjach to by ich wszystkich jak czapką nakrył! Chodząca książka, kiedyś był nauczycielem, dopiero od kilkunastu lat zajmuje się razem z synem i wnukiem rolą. To on też podobno ich uczył, chociaż Azuny kilkanaście lat nie było w okolicy Saikuronu ani w Sogen, Aon bardzo ubolewał z tęsknoty... A właśnie, był u mnie przed chwilą przecież, zapomniałem. Azuna właśnie. - Mężczyzna cofnął się jeszcze bardziej, pozwalając im wejść. W głębi domu, na wprost od wejścia, było rozgałęzienie - na piętro i do piwnicy, a także widok na duży pokój w typie salonu, gdzie nawet bez wytężania wzroku widać było imbryk, dwie czarki z parującym płynem i żadnej żywej duszy. Sołtys także spojrzał w tamtą stronę, wiedziony wzrokiem Junpeia. - O, znikł? Dziwne, może Sobie o czymś przypomniał. Mieszkają zaraz pod lasem, jak wyjdziecie to za domem w lewo przy stodole i jak będziecie widzieć przecinkę między dwoma laskami, to też zobaczycie pewnie początek ich pola i dym z komina! - Sołtys był człowiekiem pomocnym, szczerym, o niebywale zmęczonym i pustym wzrokiem osoby, której zależało, ale poddała się w stu procentach. Junpei do tej pory milczał, chociaż Sayona, patrząc na jego drżenie ręki, mogła zrozumieć, że targają nim bardzo silne emocje. Ukłonił się jedynie na koniec w podziękowaniu, kierując się w strone wyjścia, jeśli dziewczyna nie postanowi go zatrzymać.

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Sayona skrzywiła się lekko na słowa Junpeia. Czy rozważała? Ciężko było tak to nazwać, została po prostu już wrzucona w to bez swojej świadomości, bez zgody, bez niczego. Ot, po prostu pewnego dnia zostało jej powiedziane, że Kogane jest jej zwierzchnikiem i tyle.
- Nie do końca to rozważałam. Kogane to już jest mój przełożony - stwierdziła bezpośrednio, choć szczerze mówić, do tej pory nie była pewna czy pasuje do tego zespołu. Do tej pory dostawała z siedziby władzy zadania o nieco szpiegowskim charakterze, które niezbyt do niej pasowały. Była zbyt szczera i nie miała za dobrze kłamać, nie widziała siebie w tajnych zadaniach, ale widocznie ktoś jakiś potencjał w niej zobaczył skoro Kogane ją przygarnął.
Sayona uśmiechnęła się szeroko na słowa starszego, zerkając na swojego nieomalże klona.
- Yyyy, tak! Oczywiście, jesteśmy rodzeństwem! On jest starszy ode mnie. Nie mamy niestety tyle czasu by wejść, jesteśmy tu jedynie przejazdem - odpowiedziała nieco zmieszana, po czym szturchnęła Sentokiego, by nieco go ocucić. Co go teraz tak wzięło? To ona miała mu pomagać, nie odwrotnie, a na razie to w niczym nie pomagał, tylko stał jak ten słup. Odchrząknęła, zwracając się z powrotem do sołtysa i podążając za jego wzrokiem. Uniosła wysoko brwi, widząc dwie czarki i nikogo więcej. Gdyby nie te czarki i słyszane kroki to zapewne by nawet nie uwierzyła, że ktoś tu był. Ale dlaczego Azuna miałby uciekać, a niewątpliwie tak to wyglądało? Przecież nie powinni mieć wobec niej żadnych podejrzeń, byli na przyjaznej stopie! Tym bardziej ta sprawa przestała się jej podobać. Nieco zmarszczyła brwi i westchnęła.
- Ah, Azuna tu był? To.. Ehkem, wielka szkoda w takim razie, że się minęliśmy, ale na pewno jeszcze się złapiemy. Bardzo dziękujemy panu za pomoc, panie Eren. Jak będziemy mieli chwilę to na pewno do pana jeszcze zajrzymy - pożegnała się grzecznie, kłaniając ponownie, po czym podążyła za oniemiałym Junpeiem do wyjścia, a następnie w kierunku wspomnianym przez sołtysa. Gdy wyszli poza zasięg widzenia staruszka, Sayona bezpardonowo szturchnęła go palcem pod żebro.
- Co się dzieje? Mamy tu zadanie, weź się w garść - zapytała zaskoczona jego zachowaniem. Może mogła być bardziej delikatna w tym, ale musieli być w pełni formy jeśli mieli rozwiązać ta sprawę.

[Ōkami]

Misja C 14/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Niezbyt możliwym do ukrycia faktem było to, że Junpei stał całą wymianę zdań jak słup soli. Niby Sentoki, a jednak teraz zachowywał się jak byle Doko na pierwszej misji w życiu, który na widok osoby od której może pozyskać ważne informacje zupełnie zapomina języka w gębie. Ale, patrząc po jego zachowaniu i emocjach które wyraźnie nim rzucały, musiał mieć ku temu powód. Sołtys jedynie ukłonił się kulturalnie do Sayony, chociaż z wyraźnym bólem i zmęczeniem w ruchach, jak gdyby był zbyt mocno skręconą drewnianą kukiełką, której ocierają się przeguby. Ale, na szczęści w poruszaniu się Junpei już nie był słupem soli i prędko wyszedł z domu sołtysa za Sayoną, słysząc na odchodne: "miła dziewuszka, ale brata to ma dziwnego...".
Dopiero po opuszczeniu zasięgu słuchu sołtysa Erena, Junpei przełknął głośno ślinę, łapiąc Sayonę za ramię, by nie szła dalej w kierunku domu trójki poszukiwanych mężczyzn.
- Przepraszam za moje zachowanie. Po prostu... Ja znam Erena. Znam sołtysa. A raczej znałem. Teraz jest cieniem samego siebie, jest zabiedzony i zmarniały. Nie ma dawnych mięśni, nie ma dawnego wigoru. Wygląda jakby za życia przegrał z samym Sobą i śmiercią na raz. Zszokował mnie ten widok. - Mężczyzna w ciele młodzieńca westchnął ciężko, opierając się o przybudówkę domu sołtysa. - Nie wiem, czy to był jednak dobry pomysł by cię tutaj brać. Spójrz na tą wioskę, na tą ziemie. Tu wszystko jest martwe. Oni mogą być zdesperowani, jeśli chcą wskrzesić tą osadę, mogą być zdesperowani. Nie wiem, czy nie wywiąże się walka. - Na jego rudej twarzy wymalowane były wątpliwości. Bał się, że jeśli coś się stanie i wyniknie konflikt, być może nie zdoła uratować Sayony od zagrożenia i wtedy będzie miał ją na sumieniu.

Nic już nie było teraz dla niego pewne lub oczywiste. Brnąć w to dalej? Wracać i stracić najlepszy trop jaki miał od dawna? To też była szansa dla niego, dla przysłużenia się dla rodu. Dla zrobienia czegoś dobrego, prawdopodobnie zapobieżeniu dalszym złym rzeczom które mogą się wydarzyć. Każdy wyrwany chwast daje szansę na wspanialszy ogród. Zastanawiał się, czy przeć do przodu, czy się cofnąć...
Decyzja została podjęta za Junpeia i za Sayionę jednocześnie. Tętent końskich kopyt po twardej, martwej ziemi. Zza horyzontu wyłonił się jeździec na koniu. Pędził.
Sentoki złożył pieczęć, ale rozpoznał tego konia, więc nie użył żadnej techniki mogącej zabić go razem z jeźdźcem. Sayona także miała raczej okazję przypomnieć sobie tego konia, w końcu sama go wytargowała z kupcem w Hayashimurze.
- Oho. - Zdążył jedynie mruknąć, gdy koń w pełnym galopie zatrzymał się na zasięg mowy przed nimi. Na oklep siedział Aragaki, zroszony potem i rozchełstaną koszulą na ciele, mimo temperatury typowej dla zimowej aury. Wygląda na to, że nie dość, że pędził na koniu, to jeszcze pędził do konia, dosiadając go w panice.
- Sayona!? - Krzyknął na jej widok. Aragaki przeniósł szybko wzrok na Junpeia, który schował za plecami dłonie, które jeszcze przed momentem złożone były w pieczęć, mogącą bez problemu odebrać chłopakowi życie.
- Nie wiem co się stało w osadzie. Ojciec był u sołtysa, a przed chwilą wpadł pędem do domu, pakuje się i wyjeżdża. Jechałem do sołtysa, dowiedzieć się co się dzieje, a spotykam was. To twój brat?! - Junpei, chcąc zachować swój kamuflaż, skinął jedynie głową, postanawiając oddać inicjatywę dziewczynie po raz kolejny. Azuna go nie widział, to czemu zaczął uciekać z osady od razu po tym, jak oni przybyli..?
- Będziemy potrzebować konia. Mamy ważne wieści od sołtysa dla twojego ojca, chłop...ie. - Zająknął się, powstrzymując od powiedzenia "chłopcze". Ciało młodzieńca, nawyki dorosłego i poważnego.
Na twarzy Aragakiego wymalowała się bardzo ekspresyjna mina mówiąca mniej więcej "o co ci kur. chodzi czemu miałbym dać ci konia".
- Jakie wieści. - Spytał jedynie zamiast tego. Zaciskając dłonie mocniej na uzdach, gotów do ucieczki konnej.

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Sayona zatrzymała się, złapana za ramię. Początkowo słuchała opowieści spokojnie, ale następnie zmarszczyła brwi, by na koniec założyć ręce na piersi i prychnąć.
-Junpei, naprawdę? Przecież widzisz jak tu wszystko wygląda. Pousychane, martwe.. Czego innego spodziewać się po mieszkańcach tak zabiedzonej miejcowości? - wysyczała w jego stronę zdenerwowana - Tym bardziej trzeba się dowiedzieć o co tu chodzi i może im pomóc! Jesteśmy przecież Senju, kto jak nie my może im pomóc! - zadeklarowała gorąco. Nie wierzyła w to, że mogła się tutaj wywiązać jakaś walka, a przynajmniej nie jeśli oni będą chcieli im pomóc w pierwszym miejscu.
Jednak dalsza ich dyskusja została wstrzymana sama w sobie gdy zobaczyli konia w oddali, całkiem znajomego w dodatku. Sayona jeszcze niedawno zapewne by się ucieszyła na widok Aragakiego, tak teraz miała mieszane uczucia, które widoczne były na jej twarzy. W końcu młodzieniec bez zastanowienia ją okłamał, ale mimo tego, sympatia do niego nie znikła i najchętniej to by od razu wszystko wyjaśniła. Ale sam chłopak się pierwszy odezwał, zmieniając jej nastawienie, od razu się wyprostowała i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczyma. Azuna się pakował? Wyjeżdza, bo oni się tutaj pojawili? Nawet jeszcze nie wiedział o co tu chodzi! Coraz gorsze miała przeczucia. A wbrew pozorom kłamstwo Junpeia tylko pogorszyło sprawę. Sayona potrząsnęła głową niecierpliwie.
- Nie ma na to czasu! Aragaki, jedź przodem proszę i jak najszybciej, zatrzymaj ojca! Obiecuję, że potem wszystko ci opowiem, szczerze jak przed obliczem Amaterasu! - powiedziała ekspresyjnie, machając ręką, po czym jeszcze z naciskiem dodała - Przecież wiesz, że ja chcę dla was jak najlepiej, ale potrzebuję twojego ojca! Już, w drogę, dogonimy was! - pogoniła go, po czym sama zaczęła biec w stronę domu, licząc, że uda się im jeszcze mężczyznę złapać. Miała wrażenie, że samo spotkanie go i rozmowa mogą wyjaśnić wszystkie wątpliwości. Pociągnęła Junpeia za przedramię, licząc na to, że młodzieniec po prostu się zgodzi, a jeśli nie.. To po prostu będą musieli pobiec tak czy siak.