Wioska Saikuron

[Ōkami]

Misja C 16/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Widać było po twarzy Sentokiego, że dość średnio się zgadza ze słowami Sayony. Widać też było, po determinacji malującej się na tej sztucznej, drewnianej twarzy stworzonej henge, że mężczyzna wkraczał z osłupionego w tryb bojowego Senju. W końcu za coś tą rangę dostał, przecież nie za piękne oczy. Sayona mogła być jednego pewna, zaraz ekskrementy uderzą we wiatrak i będzie mogła podziwiać doświadczonego członka rodu w pełnej bojowej krasie. Albo dostarczać jego zwłoki do wioski. Albo umrzeć. To bardzo różnie mogły się tutaj losy całej wyprawy potoczyć.
- Nie byłem tutaj tak dawno, do cholery. Nic nie umiera naturalnie tak szybko. Tutaj musiało być obecne ludzkie działanie, ktoś specjalnie zatruwa tą ziemie, ktoś specjalnie chce, by wszystko tu zdechło, do cholery. - Oho, zaczęły się przekleństwa, najlepszy znak, że dorośli przestają żartować, to to, że zaczynają okraszać wypowiedzi okazjonalnymi, niepotrzebnymi wulgaryzmami, chyba słuzącymi tylko po to, by dodać sobie samemu animuszu. Ale cieszył go zapał Sayony. Nie musiał jej pytać, czy może na nią liczyć. Ona sama się zadeklarowała, że MUSZĄ się dowiedzieć co tu jest grane i MUSZĄ pomóc. Jesteśmy przecież Senju, kto jak nie my, prawda? Skinął jej jedynie głową, twierdząco.

Aragaki, widząc zachowanie dziewuszki, która oplotła jego serce swoją niewinnością i rudymi lokami i to dośc solidnie, postanowił jej zaufać. Mruknął tylko, słyszalnie dla Junpeia i Sayony "Dla Ciebie, Kidori-chan" po czym uderzając konia piętami i ściągając uzdy, pognał przed Siebie w stronę rodzinnego domu, chcąc zatrzymać ojca. A Sayona zaczęła biec, razem z Junpeiem, ale nie było możliwości, by byli tak szybcy jak koń, musieli więc wierzyć, że Aragaki im pomoże i zrobi to w skuteczny sposób.
Zostało biec, biec jak wiatr, po twardej, suchej i martwej ziemi ściśniętej lekkim mrozem, czując gorące igiełki zmęczenia w płucach, biec ile sił.
Kiedy dotarli na miejsce, koń spokojnie krążył sobie przed domem, prostym jednorodzinnym domkiem trzypokojowym z miejscem na palenisko i przybudówką na konie oraz osprzęt rolniczy, który teraz trząsł się w posadach od uderzeń, szarpaniny i krzyków. Nie było nawet czasu na reakcje, bo frontowymi drzwiami wypadł Aragaki, przejeżdzając się ciałem po lodowatej ziemi, w rękach trzymał kurczowo kawałek materiału. Zaraz za nim wyszedł Azuna, z wyraźną dziurą w swoi płaszczu wykonanym z materiału który dzierżył Aragaki. Można było więc uznać, że Aragaki widząc iż słowa nie trafiają, postanowił zatrzymać ojca osobiście. Poświęcenie.
- Mój syn. Zdrajca. - Mruknął, patrząc nie na Sayonę, a prosto na Junpeia, którego zdziwiona mina zdradzała, że ta piękna relacja nienawiści jest najwyraźniej jednostronna. - Do własnego ojca doprowadzić śmierć? Ale nie ze mną te numery, Senju. Tanio skóry nie sprzedam. - W mgnieniu oka machnął dłonią, sięgając po krótkie ostrze tanto ukryte pod płaszczem. Wycelował jego czubkiem w Junpeia, który widząc, że jego przebranie nie ma sensu zakończył je, wracając do swojego oryginalnego wyglądu.
- Nie mam zielonego pojęcia o co ci człowieku chodzi. Mamy tylko kilka pytań, nie przyszliśmy tu nikogo mordować. - Mruknął wyraźnie podirytowany Senju, jego dłonie drżały, rwąc się do pieczęci.
- Może ty nie, ale ja bardzo chętnie. - Odpowiedział mu Azuna. W drzwiach za nim pojawił się Aon, ze zdziwieniem wpatrujący się w obyczajową scenkę.
- Co tu się...? - Rzucił w eter, zdanie które zawisło w bezkresnej ciszy pełnej napięcia który pierwszy zaatakuje.

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Przynajmniej w tym ta dwójka bardzo różnych od siebie Senju się zgadzała, nie chcieli zostawić tej wioski samej sobie, bez żadnej pomocy. Zamierzali naprawić marny stan, który zastali, a najlepiej zacząć od tego by znaleźć przyczynę, dlaczego to tak wygląda. Jej również było ciężko uwierzyć w to, że było to naturalne, wyglądało bardziej na ludzkie działanie, bardzo celowe.
Aragaki na szczęście nie oponował kiedy wysłała go, by powstrzymał ojca. Niemal natychmiast zawrócił konia i ruszył w stronę domu, a za nim, oni. Każdy krok odbijał się jej echem w głowie, loki podskakiwały i nasuwały się jej na twarz, a serce jej biło mocno, nie tylko z powodu biegu, ale i emocji. Chyba pierwszy raz w życiu czuła tak duży przypływ adrenaliny, a nawet nie widziała czemu dokładnie ścigają Azunę - powodem dla którego go gonili było na razie tylko to, że uciekał. Nic więcej, bo przyjechali tu tylko wyjaśnić sytuację.
Kiedy przybiegli do domu mogli tylko zauważyć, że próba zatrzymania mężczyzny doprowadziła do rodzinnej awantury i szarpaniny. Sayona skoczyła w stronę najmłodszego z mężczyzn.
- Aragaki! - krzyknęła, a może bardziej pisnęła, sprawdzając czy chłopakowi nie stała się krzywda przy upadku. Pomogła mu się podnieść, po czym stanęła przed nim patrząc na tą dziwną scenę, która rozgrywała się przed nimi. Azuna był gotowy walczyć o swoje życie, święcie przekonany, że przyszli go zabić, tymczasem zarówno ona ani Junpei nie mieli pojęcia dlaczego. Z domu wyszedł też staruszek Aon, komplikując i tak trudną sytuację. Sayona przełknęła ślinę, po czym śmiało zrobiła krok do przodu.
- Panie Azuna! Nikt tutaj nie musi ginąć! Przyszliśmy jedynie porozmawiać i rozwiać nasze wątpliwości, nic więcej! - Senju wyciągnęła ręce przed siebie, pokazując puste dłonie - Chodzi nam tylko o to kłamstwo z kamieniem i o tego szamana o którym rozmawiałam z Aragakim. Chętnie wam nawet pomożemy z tym nieurodzajem, jeśli będziemy mogli, ale musimy wiedzieć o co chodzi. Proszę, Panie Azuna, do tej pory okazaliśmy Panu tylko przyjazne zamiary, niech nam Pan wszystko wytłumaczy - produkowała się i produkowała, mając nadzieję, że podobnie jak z Aragakim jej obecność zadziała pozytywnie na mężczyznę.
Jeśli jednak nie, musiała mieć plan zapasowy. Pomysł był co do zasady bardzo prosty - jeśli ruszył w jej stronę zamierzała użyć jednej z technik mokutonu, by go spętać. Jeśli zaś użyje w jej kierunku jakieś techniki, to postawić prostą, ale szybką i skuteczną barierę używając reberu. No i oczywiście nie zapominała o unikach, w końcu była niemal tak samo szybka jak jej drewno.

  Ukryty tekst

[Ōkami]

Misja C 18/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Najlepszy powód do ściagania kogoś to to, że nagle zaczyna uciekać. Najpewniej takie same przyjemności zdarzały się także strażnikom. Chcieli do kogoś kulturalnie podejść, dopytać się coś czy zasięgnąć języka, a ten ktoś na widok straży zaczynał uciekać. Mogło to być do pewnego stopnia celowe, a do pewnego podświadome. Może ten ktoś miał po prostu w przeszłości złe wspomnienia związane z przedstawicielami prawa, może to prawo przedstawiali nieco zbyt brutalnie. Było też ryzyko, że ten, kto uciekał na widok straży, miał do tego jak najlepsze powody i po prostu musiał to zrobić, by zachować swoje życie w aktualnym stanie. Nie odpowiedzieć za swoje czyny. Którym z tych przypadków był uciekający Azuna? I skąd wiedział, żeby w ogóle uciekać? Skąd mógł wiedzieć, że udający rudego młodzieńca Junpei, wcale nim nie jest, tylko jest przedstawicielem władz Hayashimury, shinobi Senju? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi i znikąd nawet najdrobniejszego przebłysku nadziei na to, że ktokolwiek na nie wszystkie odpowie w najbliższym czasie. Zostało po prostu biec, biec i liczyć, że życie, swoim naturalnym tokiem i rozwojem wydarzeń, samo wygeneruje odpowiedzi na zaistniałe pytania.

Aragaki, po tym jak otrzymał uderzenie i wyszedł drzwiami w pozycji lecącej, upadając na zmarźniętą ziemię, był jedynie zamroczony. Dość poważnie zamroczony, ale jednak. Widział białe plamki i ciemne plamki i rude loki. Na zmrożonej ziemi pojawiło się coś ciepłego, powodując lekkie unoszenie się pary. Gorąca krew. Chłopak spróbował się unieść, ale robił to bardzo powoli, z wyraźnym bólem. Zdarte plecy mimo odrętwienia wywołanego chłodem, bolały dosyć mocno. Mruknął jedynie, że jest w porządku, próbując się odsunąć, z lekką pomocą Sayony, od swojego ojca i od Junpeia, nie chcąc znaleźć się między jednym młotem, a drugim młotem.
- Kilka lat temu, Ojcze, pamiętasz jak leczyłeś dwójkę ludzi, razem z sołtysem i innymi w wiosce? Shinobi. Jak on. Zostali tutaj. Bronili was miesiącami. Wtedy jeszcze wioska żyła, kwitnęła. To byli moi ludzie. Wysłałem ich tutaj, by walczyli z zagrożeniem. Ranni... sami się mieli zranić, by nie budzić podejrzeń i zostać z wami w ramach podziękowań. Ktoś zrobił z Saikuronu i kilku innych wiosek swoje pole testowe, najgorzej oberwaliśmy my. Ale dopóki był ktoś na posterunku nie było tak źle, jak teraz. Kiedy dowiedziałem się, że zostali pojmani i wróciłem było już za późno. Wioska już była w stanie agonii. - Wytłumaczył dość zmiennym tempem Azuna, raz przyśpieszał, a raz spowalniał. Pot na jego czole zdradzał zdenerwowanie. Azuna nie próbował ruszyć na Sayonę czy Junpeia, nie próbował też używać technik czy broni. Zaczął powolutku krążyć, oddalając się od nich, idąc w bok krok za krokiem. Nawet mimo pewności, że nie ucieknie w razie konfrontacji. Nie przed dwójką Senju.
- Wtedy musiałem odnaleźć Morite. Jest ostatnią nadzieją Saikuronu. - Zacisnął dłoń mocniej na broni, aż mu zbielały palce.
- Powinieneś w takim razie poddać się bez walki i udać się ze mną do Hayashimury. Zeznać tam wszystko, sporządzilibyśmy raport. - Lodowatym tonem urzędasa orzekł Junpei. Aon patrzył się tylko w milczeniu na syna, wiedząc, że nie zgodzi się na taki obrót spraw. Aragaki jedynie mruknął "Tato on ma rację", jednak ostre spojrzenie ojca szybko go uciszyło.

Azuna wtem obrócił głowę. Znów w stronę osady. Widać było, że coś go przestraszyło.
- Jak możesz zauważyć, jestem sensorem. Rozpoznałem cię mimo twojego oszustwa. A teraz widzę znajomą czakrę zmierzającą tutaj z osady. - Mruknął, a następne wydarzenia potoczyły się bardzo szybko. Junpei zbliżył się do Azuny. Azuna padł na ziemię, dotykając jej. Ta sama ziemia nagle się ruszyła, wypiętrzając się na piętnaście metrów w górę, w sporym nieregularnym kwadracie (omijającym dom), sprawiając, że Azuna i Junpei byli teraz na swoim własnym polu bitwy, poza wzrokiem Sayony i reszty. Azuna postawił wszystko na jedną kartę, chcąc się z Senju jeden na jeden, by móc potem zająć się resztą problemów. Te problemy, jak się okazało, patrząc na przybyszów kilkadziesiąt metrów dalej, były w liczbie trzech. Skórzane pancerze z materiałowymi naramiennikami, przypominającymi brudno-brunatne liście.
Jeden z nich był wyraźnie... większy, w każdym wymiarze, od pozostałej dwójki.
- Oho. To ich wyczuł ojciec. - Szepnął Aragaki, wspierając się nieco na Sayonie, ale próbujący już stać o własnych siłach. Dziadek Aon cofnął się do domu, wychodząc z niego po krótkiej chwili z kuszą w dłoniach, gotów do obrony swojej domowej twierdzy.
- Idź po swój łuk, Aragaki. - Rzucił krótką komendę. - I weź się w garść, chłopcze. Do wesela się zagoi, a tak to możesz tego wesela nawet nie dożyć. - Aon stracił swój lekkoduszny charakter, stając się teraz człowiekiem zdeterminowanym, który wie, że żarty się skończyły. Najmłodszy cofnął się do domu, powoli, znikając w nim na chwilę.

KP przeciwnika (nie spodziewałam się, że Ruda z grubej rury ruszy):

  Ukryty tekst

Mapka:
https://i.imgur.com/Ts5bGHT.png
Jasna kropka zielona - Sayona.
CIemnozielona - Junpei
Czerwona - Azuna
Niebieskawa - Aragaki
Żółtawa - Aon.
Odległość Sayony do napastników to w tym momencie około czterdziestu pięciu, pięćdziesięciu metrów. Zbliżają się bardzo powoli.

Technika użyta:

  Ukryty tekst

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Sayona zmarszczyła czoło, słuchając tego całego wywodu Azuny i szczerze mówiąc.. Wiedziała już chyba nawet mniej niż na początku. Jakie pole testowe, jacy "jego" ludzie ich chronili? To wszystko nie składało się w żadną całość! Czuła się jakby wraz z dodatkowymi informacjami układanka nie tylko się nie układała w logiczną całość, ale ktoś tylko losowo wrzucał jej kolejne puzzle, które nijak się miały do poprzednich.
Jednak cokolwiek się stało w przeszłości, to Sayona zgadzała się z Junpeiem, powinien się on zgłosić do władz.. Tylko dużo, dużo wcześniej, skoro wiedział co się dzieje. Tego nie potrafiła zrozumieć, przecież byli na granicy dwóch silnych prowincji, każda z nich powinna się zająć tym problem! Azuna postanowił sam się tym zająć, z pomocą jakiś schwytanych ludzi. W dodatku zaczął jej gdzieś uciekać sens ich podróży do Tajemniczego Lasu. Cała ta historia rozjeżdżała się jej w szwach i nie była już pewna czy to tylko ona tego pojmuje i nie rozumie czy to po prostu było takie pogmatwane.
Wtedy Azuna powiedział, że jest sensorem i do ich napiętej rozmowy zaraz miały dołączyć kolejne głosy, w tym jedna osoba, którą nazwał znajomą. Tylko nie określił natury tej znajomości, czy on z nimi współpracował czy wręcz przeciwnie, był im przeciwny, to byli jedni w tych co zatruwali tą ziemię? Zamierzała się o to zapytać, ale potem nagle, nim zdążyła się zorientować co się dokładnie dzieje, ziemia wyrosła nad Azuną i Junpeiem, zostawiając ich na własnej arenie, a Sayonę, Aona i Aragakiego przeciwko trójce nadjeżdżających ludzi.
- Hej! - krzyknęła, patrząc do góry. Szybko jednak jej uwagę odwrócił Aragaki, mówiąc o tym, że nadjeżdżają kolejni ludzie. Sayona przygryzła wargę, próbując opracować plan walki. Na szczęście, zarówno Aon jak i Aragaki mieli broń dystansową, co mogło ułatwić zadanie. Odetchnęła głośno, patrząc chłopaków zdeterminowana.
- Spróbujmy ich wziąć z zaskoczenia.. Ukryjemy się, zaczekamy, aż zejdą z koni lub się wystarczająco zbliżą, wy weźcie tych mniejszych, spróbujcie ich ustrzelić, a ja spróbuję złapać tego większego - powiedziała, po czym zamierzała znaleźć kryjówkę niedaleko wejścia do domu i wielkiego ziemnego filaru. Zamierzała właśnie złapać największego z nich.. Przesłuchanie go mogło wyjaśnić dużo, zwłaszcza jeśli mówiłby bardziej składnie niż Azuna.

  Ukryty tekst

[Ōkami]

Misja C 20/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Nie mogło to Sayony dziwić. Koniec końców to nie była jej układanka, to nic dziwnego, że sprawiała trudność w zrozumieniu jej. To trochę tak, jakby Sayona wzięła się za układankę, której obraz to ściana tekstu, tylko, że tekst jest w zupełnie obcym języku. Zrozumiałaby mniej więcej jak ułożyć całość, żeby znaki składały się do kupy, ale co by jej po tym było? Dlatego zostało liczyć, że ten do którego ta układanka jest najwyraźniej skierowana będzie w stanie jej to po wszystkim objaśnić, a na razie poradzić sobie z problemami.
Ale na razie ten ktoś miał ręce pełne roboty. Co Sayona mogła wywnioskować z sytuacji dziejącej się na kamiennym podeście? No z tej perspektywy, kilkanaście metrów ponad swoim wzrokiem, to widziała głównie i słyszała zderzenia drewna i kamienia, tutaj parę belek poleciało w stronę lasu zniszczonych kamiennym kolcem, tutaj coś uderzyło, aż się cały podest zatrząsł... Ogólnie walka na górze trwała najlepiej i dziewczyna teraz zająć się tylko starciem z własnymi przeciwnikami, mając nadzieję, że nie okażą się podobnej siły, co Azuna. Przemawiało za tym, że wyraźnie szli w ilość, skoro przyszli po Azunę (albo po Junpeia?) we trójkę.

Przeciwnicy zbliżali się nieuchronnie, ale jakieś 30 metrów od nich zeszli z koni, uważając, że potrzebna im teraz będzie szczególna uwaga i możliwość unikania ataków, coś czego konie raczej nie umożliwiały. Ich tempo wskazywało wysoki szacunek do umiejętności tego, po kogo przyszli, bo nie było w nich grama brawury, a raczej... ostrożność, a może nawet strach. Tą ospałość wykorzystał zarówno Aon jak i Aragaki. Jeden zajął pozycję w drzwiach, zmuszony do polegania na łuku, a drugi - w uchylonym oknie, mogąc liczyć na prostotę obsługi kuszy. Sayona zajęła pozycję w szparze między domem, a filarem, uznając, że ograniczone pole manewru będzie jej tarczą, a nie utrudnieniem. Przeciwnicy zbliżyli się na dwadzieścia metrów. Z tej odległości już nie było problemu, by ich ujrzeć w pełnej okazałości, ale co z tego? Prócz skórzanych pancerzy z ozdobami, na głowach mieli ciemne, drewniane maski, zasłaniające twarz. Jednolite owale z drewna nie pozwalały wywnioskować zbyt wiele.

Zwłaszcza, że akcja zdawała się przyśpieszać niepokojąco. Walka na podeście trwała, mężczyźni nie mieli broni dystansowej więc musieli się zbliżyć na odległość zaszlachtowania, co dawało zarówno Aragakiemu jak i Aonowi określoną przewagę.
- Teraz. - Rzucił donośnie Aon, w momencie gdy największy z mężczyzn podniósł dłoń, jak gdyby do składania technik. Jego towarzysze stali za nim, schowani jak za tarczą. Zwolniona cięciwa kuszy i łuku, bełt i strzała pognały w stronę napastnika... nie odnosząc żadnego rezultatu. Podmuch wiatru wychodzący z ciała najeźdzcy bardzo skutecznie zniweczył atak rolników. Gdyby nie maska, zapewne całe trio obrony domu ujrzałoby jedynie szeroki uśmiech, takiego obrotu spraw chyba się nie spodziewali. Sayona zaatakowała pierwsza, gdy wróg znalazł się w zasięgu, próbując swoim drewnem oplątać jednego z mężczyzn, oczywiście największego. Ten okazał się, mimo swoich rozmiarów, ODROBINĘ szybszy. Ta odrobina wystarczyła jednak, by zrobił sus w tył i uniknął techniki Rudej.
- Mają Senju. To pewnie ktoś od Mority! - Rzucił od razu do swoich towarzyszy. - To na pewno nie Morita?! - Krzyknął jeden z nich. - Już byś nie żył gdyby to był On. - Odpowiedział oryginalny odkrywca obecności Senju i prawie ofiara techniki. - Jazda z nimi! - Dodał od razu. Zaczęli szarżować na łeb na szyję. Na swoje własne nieszczęście, Sayona odkryła się jako as w rękawie i główny cel aktualnej strony starcia. Największy z mężczyzn machnął rękami kilkukrotnie, odwijając z przedramion bandaże. Wziął szeroki zamach, a te pognały w stronę Sayony niczym potężne łańcuchy, dużym łukiem. Kątem oka mogła dostrzec, że "jazda z nimi" było dość trafnym określeniem, gdyż jeden z napastników dobył kunai z przyczepioną notką i właśnie cisnął nim z dużą siłę w stronę domu...


Mapka:

Jasna kropka zielona - Sayona.
CIemnozielona - Junpei
Czerwona - Azuna
Niebieskawa - Aragaki
Żółtawa - Aon.
Odległość Sayony do napastników to w tym momencie około 15 metrów.

KP przeciwnika:

  Ukryty tekst

Technika użyta:

  Ukryty tekst

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Sayona zdawała sobie sprawę, że jej kontrola drewna nie była w tym momencie na najwyższym poziomie, ale nawet i bez tego jej techniki były dość szybkie. Mimo tego, przeciwnik był w stanie nie tylko uniknąć jej ataku, ale i zacząć kontratakować. Tutaj nie było czasu na przemyślenia, trzeba było działać instynktownie - zaś ten podpowiadał Senju, że bezpośredni atak może się źle skończyć. Przeciwnika, który góruje nad Tobą szybkością można było pokonać tylko w jeden sposób - przechytrzyć go. Musiała to jednak zrobić w sposób, który nie narazi pozostałych.
- Kryyyć się! - wrzasnęła w stronę domu, licząc że zdążą się schronić nim notka ich trafi. Niewiele mogła dla nich w tym momencie zrobić poza ostrzeżeniem, ponieważ na nią samą spadł główny atak. Widząc rozwijające się bandaże postanowiła postawić przed sobą prostą barierę wykorzystując swoje reberu - sześć metrów szerokości na półtora szerokości i wysokości. Przeciwnikom mogło się wydawać, że w ten sposób zamknęła się w pułapce, ale w tym momencie Sayona bazowała na nadziei, że nie znają się za dobrze na Senju, a w szczególności zaś nie wiedzą jakimi żywiołami się posługują. Była to podstawa powodzenia jej planu. Schyliła się by nie było jej widać zza bariery, po czym złożyła pieczęcie - trzy, by obok niej pojawiła się jej niematerialne kopie. Zgodnie z jej poleceniem poruszyły się na prawo od niej, by jakieś dwa metry od niej wysunąć czubek głowy nad stworzony mur by zmylić przeciwnika co do jej położenia. A ona sama? Nie składała żadnych pieczęci, bo postanowiła zapaść się pod ziemię, całkiem dosłownie. Pod ziemią powinna być w miarę bezpieczna, o ile mężczyzna nie posiadał jakiś sensorycznych zdolności, ale również była to znakomita okazja do ataku. Wiedząc gdzie stał mężczyzna poprzednio chciała wykalkulować jego położenie zakładając że będzie się do niej zbliżał i wciągnąć go w pułapkę. Całkiem dosłownie, bo planowała się na niego zasadzić i wciągnąć go pod ziemię, co powinno skutecznie go unieszkodliwić. Na wszelki wypadek jednak po wyjściu z ziemi planowała sprzedać mu kopniaka w tył głowy - nie by zabić, ale na tyle, by pozbawić przytomności. Po unieszkodliwieniu szefa pozostała dwójka powinna się poddać, a przynajmniej na to liczyła Sayona, która spaliła przez ten krótki czas prawię połowę swoich zasobów czakry.

  Ukryty tekst

[Ōkami]

Misja C 22/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Niekiedy to już po prostu tak jest, że nawet jak się jest bardzo szybkim - znajdzie się ktoś ciut szybszy. Mogło to świadczyć o tym, że zwyczajnie kładł większy nacisk na rozwój tej akurat umiejętności, większy niż Sayona. Ale to też było niewątpliwie dla niej dobrym przygotowaniem bojowym, wszak to pierwsza poważna misjopodobna eskapada to i pierwsi poważni przeciwnicy. Szkoda tylko, że niekiedy młodzi Shinobi mają najpierw bufor w postaci walki nie na śmierć na życie, gdzie mogą się wprawić i swoje umiejętności sprawdzić. Sayona nie miała tej przyjemności, jej pierwszym bojowym doświadczeniem była walka na śmierć i życie, gdzie widać było, że zarówno ona jak i Junpei znaleźli się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie, wpadając między młot, a kowadło. Nie była to ich walka, nie byli to ich wrogowie, a jednak stanowili teraz śmiertelne zagrożenie. Zarówno Azuna dla Junpeia, jak i najeźdzcy dla Sayony. Dziewczyna postanowiła jednak, by chociaż jej strona konfliktu była zwycięską dla niej, zwłaszcza, że swojemu rodakowi teraz nie mogła osobiście pomóc, a sądząc po odgłosach - nawet to i lepiej, bo starcie trwało i raczej nikt nie brał jeńców.

Najpierw krzyk, komenda by mężczyźni się kryli. Notka wycelowana była w Aona, który ze swoją kuszą był groźniejszy od Aragakiego. Mężczyzna razem ze swoją bronią zaczął uciekać, w ostatnim momencie złapany przez wnuka za rękę. Obaj wylądowali, przewróceni, na ziemi w korytarzu wejściowym. A notka? Praktycznie usunęła część przedniej ściany domu i ćwierć dachu z egzystencji, niszcząc falą uderzeniową resztę pomieszczenia. Sayona nie próbowała ich ratować, wiedziała, że główny atak zmierza ku niej, a jej bezpieczeństwo zaważy na ich szansach, tu na dole. Najpierw zrobiła barierę, chowając się za nią. Stworzyła klony, mające wymusić na mężczyźnie atakującym bandażami przybliżenie się, bo klon był trochę dalej, niż Sayona. Napastnik nie miał możliwości ujrzeć braku cienia czy tego, że to tylko klon, dlatego się przybliżył, co dało czas Sayonie wejść pod ziemię i przesunąć się w jego stronę. Poruszał się dosyć linearnie...
Jednak nawet mimo bycia pod ziemią, dziewczyna będzie musiała rozmasować swoje uszy, nieco oszołomiona, jak już spod ziemi wyjdzie, bo notka wybuchła idealnie tam, gdzie jej klon, uszkadzając boczną ścianę domu, niszcząc jej drewnianą barierę, a także część podestu z kamienia. Okazało się iż plan mężczyzny zakładał całkowitą anihilację dziewuszki, jeden bandaż miał ją złapać, a drugi, do którego podwiązana była notka, po prostu się obwiązać na wysokości jej talii i wybuchnąć, rozrywając dziewczynę na części. Byłby to skrajnie brutalny i krwawy widok, gdyby nie to, że klon elementarny już po uderzeniu jednym z bandaży zrobił PUF i zniknął.

Dla mężczyzny było jednak zbyt późno na reakcję, bo poczuł chwyt na wysokości kostek i w mgnieniu oka znalazł się pod ziemią. Fakt, że miał wyprostowane ręce manipulując bandażami, sprawił, że pod ziemią był totalnie sparaliżowany i zdany na swoich sojuszników w liczbie dwóch. Aragaki na czworakach. Na krwawiących plecach wsparta kusza. Jej bolesny ciężar dociska do rany, powoduje niezmierny ból. Bielejące palce chłopaka zaciskają się w pięści. Dwie żylaste dłonie naciągają cięciwę, naciśnięcie spustu. Bełt mknie, w stronę Sayony, wychodzącej z ziemi. Jeden z napastników od razu ruszył na nią z bronią, tylko po to, by bełt z ogromną siłą przeszył jego cienki pancerz, a także płuco, aż grot bełtu wyszedł po drugiej stronie. Mężczyzna złapał się w miejscu rany, krztusząc się krwią i padając na ziemie. W całym potężnym ataku swojego szefa i tym, że znalazł się pod ziemią, a od nich zależało ratowanie go zapomnieli, że mimo bombardowania notkami mężczyźni są jeszcze przytomni. Mimo ran i ogłuszenia, Aon i Aragaki połączyli siły oddając niezmiernie skuteczny strzał, eliminujący jednego z najeżdzców. Bez Ensho no kaze ich lidera nie było już tak łatwo obronić się przed bronią dystansową. Ostatni z trójki zaczął biec w tył, odsuwając się od linii strzału, by nie podzielić losu swojego pobratymca. Sięgnąl obiema dłońmi do kabur biodrowych, sięgając po broń miotaną... i zapewne więcej notek.


Mapka:

Bazgroły - dziury w ziemi po notkach, kiedyś był tam dom, bariera, kawałek filara.
Jasna kropka zielona - Sayona.
CIemnozielona - Junpei
Czerwona - Azuna
Niebieskawa - Aragaki
Żółtawa - Aon.
Czarna przekreślona - ranny, bezbronny przeciwnik.
Czarna w pięciokątnym domku - kolos pod ziemią, wystaje głowa.
Czarna - Ostatni ze sprawnych napastników.
Odległość Sayony do napastna to w tym momencie około 3-4 metrów.

KP przeciwnika:

  Ukryty tekst

Technika użyta:

  Ukryty tekst

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Nawet pod ziemią zabolały ją uszy od niedalekiego wybuchu notki wybuchowej i aż poczuła ciarki na plecach. To się naprawdę działo, tu i teraz, jej pierwsza walka na śmierć i życie. Ta notka była przeznaczona dla niej i gdyby nie fortel z klonem, mogłaby na niej wylądować, a nie miała najmniejszych wątpliwości jakby to się skończyło. Jednakże na schowaniu się pod ziemię walka się nie skończyła, więc ignorując ogarniające jej ciało zimno, musiała poruszać się dalej, w stronę przeciwnika.
Tym razem miała więcej szczęścia niż z poprzednim atakiem, przeciwnik poruszał dość przewidywalnie i pewny swojej skuteczności ruszył prosto w jej stronę. Oczywiście, wystarczył jeden cios by się zorientować w tym, że była to podpucha, ale tyle wystarczyło, by złapać go w pułapkę. Uwięziony w ziemi przeciwnik nie był już dla niej takim zagrożeniem, choć zdawała sobie sprawę, że i tak pozostawienie go przytomności było ryzykowe: jako użytkowniczka reberu i dotonu wiedziała, że nie do wszystkich technik wymagane są pieczęcie, a wystająca głowa może równie dobrze pluć technikami bezpieczęciownymi co i każda inna - może poza tą oddzieloną od ciała. Wychodząc z ziemi jednak mało brakowało, a sama by nie padła łupem jednego z pomagierów rosłego mężczyzny. Pierwsze co zauważyła, to jednak nie mężczyzna, a Aon i Aragakim, oddający wspólny strzał w jej stronę. Serce się jej ścisnęło, bo w tej sekundzie zdrada mężczyzn którym chciała pomóc była niemal dla niej pewna, przez te ułamki sekund po raz pierwszy przeżywała ból zdrady przez osobę, którym ufała. I gdyby naprawdę zdradzili jej ból trwałby pewnie tak samo krótko co i teraz, tylko, że skończyłoby go uderzenie bełku w nią, nie zaś przeciwnika, który wszedł prosto w linię strzały. Przez moment nie była pewna czy to był dla niego nieszczęśliwy przypadek czy celowe działanie strzelców, ale nie miała czasu tego rozpamiętywać, ponieważ został jeszcze jeden z mężczyzn. Cała trójka przejawiała dziwne upodobanie do wybuchających niespodzianek, a tych i tak na placu boju buchnęło za dużo. Sayona postanowiła wykorzystać resztę czakry, by za pomocą jednej pieczęci stworzyć jeszcze jedną technikę - nieszczęsne wiązania, które zapoczątkowały to starcie. Tym razem jednak powinna zadziałać lepiej, bo mężczyzna nie wydawał się jej tak samo szybki jak jego towarzysz. Dopiero gdy on zostanie unieruchomiony Senju mogła nieco odetchnąć.
Oddychając szybko ze zmęczenia i czując słabość ciała, powlokła się jednak w stronę Aona i Aragakiego, by sprawdzić ich stan i pomoc w opatrywaniu ran.

  Ukryty tekst

[Ōkami]

Misja C 24/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Rychło w czas nadeszło spostrzeżenie, że przeciwnicy nie żartują. Jakby się okazało, że ostre bronie, pancerze i ogólny najazd nie świadczyły w dobitny sposób o tym, że jest to walka na śmierć i życie, tak bez wątpienia notki oddawały już sedno problemu w sposób perfekcyjny! No tak, pod tym względem notki się różnią od konwencjonalnej broni. Broni można uniknąć, sparować czy zablokować cios, a nawet jak się to nie uda, to otrzymana rana wcale nie musi być groźna, cięcie tam, gdzie bardzo nie krwawi czy pchnięcie omijające ważne organy. A notka? Wybuchająca bardzo blisko ciała była wyrokiem, widowiskową egzekucją w bardzo skuteczny sposób od której nie było odwołania, medyk mógł tylko stwierdzić zgon jak zbierze wszystkie fragmenty walające się w okolicy, swojego pacjenta oczywiście.
Na szczęście notka wysadziła tylko miejsce gdzie był bezwartościowy klon Sayony i część domu mężczyzn, ją samą zostawiając bez poważniejszych urazów, niż ten na dumie, gdy przeciwnik zgrabnie wyskoczył z jej techniki przy użyciu swojej szybkości. Nie zdążyła go ogłuszyć i upewnić się, że jest ogłuszony, bo została zaatakowana, najpierw raz, potem drugi. Nie chcąc wdawać się w poważniejsze starcie z mężczyzną, postanowiła związać go swoją atutową jak się wydaje techniką. Mężczyzna co prawda zdążył cisnąć na oślep kunaiem i ten pomknął w stronę Sayony, raniąc ją w bok - co było na dobrą sprawę jedynie zadrapaniem, ale nie zdołał już aktywować notki, bo jego nogi i ręce zostały spętane drewnem, czyniąc go całkowicie bezbronnym. Szybkie upewnienie się czy największy na pewno się nie wydostanie doprawione kolejnym kopnięciem, jeden przeciwnik spętany, a inni dogorywający przez bełt w piersi.

Zostało jej się rzucić w stronę mężczyzn, by zająć się ich ranami. Nie posiadała zdolności medycznych, więc jedyne co na ten moment mogła zaproponować Aonowi i Aragakiemu, to bandaże i opatrunki które oni posiadali, część tworząc na poczekaniu przy użyciu czystego materiału i alkoholu. I do znieczulenia wewnętrznego i do oczyszczenia zewnętrznego odniesionych ran, jak rozcięcie na skroni, policzku i szczęce Aona gdy kawałki muru w niego poszybowały, zdarte do żywego mięsa plecy Aragakiego, który najpierw został ciśnięty przez ojca posądzającego go o zdradę, a potem gdy służył za podpórkę do kuszy. Mężczyżni mimo wszystko, mimo tych ran, byli zachwyceni oddanym wspólnym strzałem, który uratował prawdopodobnie zdrowie, a może i nawet życie Sayony.
- Tylko chałupy szkoda. - Rzucił dziadek Aon, zaciskając zęby gdy na jego policzku wylądował nasączony mocnym alkoholem opatrunek, po tym jak rany zostały oczyszczone tym samym alkoholem.
Tymczasem, przez nowopowstały świetlik w postaci brakującej bocznej ściany domu, Sayona mogła ujrzeć, że podest zaczyna się opuszczać. Bardzo powoli, ospale, cała wyniesiona wysoko ziemia wraca na miejsce...

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

Na szczęście choć z daleka wyglądało to dość strasznie, z bliska okazało się że rany obu jej pomocników dość powierzchowne i wymagały tylko niewielkiej pomocy, zwykłego opatrzenia, nie zaś wizyty u medyka czy wręcz szukania jakieś lecznicy na biegu. Sayona pomogła dwójce, zwłaszcza Aragakiemu z plecami, bo do niej nie miał dobrego dostępu, a Aon miał swoje lata przecież i własną poranioną twarz.
- Ah, domem się nie ma co przejmować - rzuciła z całkowitą beztroską osoby, która nigdy nie była w podobnej sytuacji - Przecież jesteśmy Senju, ja i Junpei. Nie ma nic prostszego dla nas jak takie drobne naprawy. Ba, jestem pewna, że Junpei by potrafił postawić taki albo i większy dom od zera gdybyście chcieli - wyjaśniła dodatkowo, kończąc opatrunek. Tego, że dla niej w obecnym stanie byłby ogromny wysiłek to jednak nie pomyślała ani nie przekazała im. Ale i też nie musiała, ponieważ zaraz zobaczyła jak ogromny podest zaczyna się obniżać. Dziewczyna rzuciła się w stronę drzwi, wpatrując z napięciem w górę.
Co prawda spodziewała się, ba, była wręcz pewna, że jej krewniak wygra, to malutka jednak obawa, że przegrał cały czas siedziała w tyle jej głowy. Dlatego blada, bo blada, wyczerpana i zmęczona, to jednak czujnie wpatrywała się w górę. Palce obu dłoni opierała o siebie, gotowa w chwili gdy dojrzy jednak Azunę zwycięskiego złożyć jeszcze jedną pieczęć - ostatnią jej próbę uspokojenia całej sytuacji. Jedna pieczęć, a po niej najprawdopodobniej osłabnie tak bardzo, że nie będzie w stanie już nic więcej zrobić, szykowała się więc by w ostateczności postawić wszystko na jedną kartę, na jeden atak, po którym wszystko będzie jasne, bo nie będzie w stanie się nawet bronić przed ewentualnym atakiem. Cały czas jednak miała nadzieję, że to Junpei będzie stał zwycięski, a Azuna będzie owinięty drewnem jak jeden z jej oponentów i nie będzie w stanie uciekać, a za to będzie w stanie odpowiadać na pytania.

[Ōkami]

Misja C 26/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Na pewno nie były to rany wymagające szybkiej opieki szpitalnej. Nic, co by się nie wygoiło do wesela, zakładając, że Sayona oczywiście powie Aragakiemu sakramentalne TAK i nie będą się zbyt śpieszyli w swoich planach i zamiarach. No, to jednak zdarta do mięsa skóra, będzie sporo opatrunków, przemywania rany i potencjalnego babrania się, a potem potężnie artystyczne blizny. Prawdopodobnie podobne do tego, jakby ktoś biednego Aragakiego trzymał na rzeźnickim haku.
Stwierdzenie, że nie ma się co przejmować domem chyba nie do końca trafiło do mężczyzn. To jakby powiedzieć rodzinie - no słuchajcie, nie ma się co tym psem przejmować, takich psów jak on to przecież na terenach Inuzuka od cholery, weźmiecie nowego i nikt się nie pozna! - problem w tym, że to nie był byle pies tylko Azor czy inny Bubik, członek rodziny zaś, a nie zwykła rzecz. I w sumie podobnie było z domem, niby tylko mur, ale mur nasiąknięty wspólnymi wspomnieniami i przeżyciami. Krzątającą się po kuchni babcią, żoną Azuny, gdzie obie niestety odeszły, jedna w wyniku wieku, a druga na chorobę, a także wiele wspólnych pokonanych życiowych pod nogi rzucanych kłód. Inny dom nie będzie tym samym, więc drobna, uroniona przez Aona łza, mieszająca się z krwią ściekającą po twarzy, jest jak najbardziej łzą sprawiedliwą i uzasadnioną.
- Młoda jesteś. Kiedyś zrozumiesz. - Odpowiedział tylko Aon, nieco enigmatycznie, na ofertę naprawy tudzież postawienia nowego domu. To nie jest tylko dach nad głową chroniący przed mrozem. To własna twierdza i bezpieczeństwo podczas snu, gdy się jest najbardziej bezbronnym, co zostało dziś zaatakowane i zszargane.

Kiedy jednak podest się obniżył, na chwilę odrzucając na bok rozważania co do odbudowy domu, Sayona rzuciła się w jego stronę. Na opuszczonej, lecz obruszonej ziemi po której osiadał kusz, stał tylko jeden mężczyzna. Ciemne włosy wymazane błotem i krwią, pozlepiane w kosmyki. Kamizelka porwana i zniszczona, tak samo jak każda część garderoby niemalże. Gorący oddech, parujący na mrozie, jak i gorąca krew cieknąca z wielu miejsc na jego ciele, jak i z ust. Junpei nie wyglądał zbyt zwycięsko. Był ostatnim stojącym i dzięki temu zwycięzcą, ale wcale się tak nie czuł..
- Jakiego ty skurwysyna spłodziłeś, Aon. - Mruknął Senju, jednak dość głośno i słyszalnie, ocierając oberwanym rękawem krew cieknącą z ust. Miał rozwaloną wargę, skroń i policzek na centymetr głębokości, a także brakujące dwa zęby, kły. - Jakbym walczył z bękartem Amaterasu i karalucha. Niemożliwy do zajebania, a przy tym ciągle groźny. - Dodał, zataczając się. Ledwo stał na nogach. Pole bitwy? Pełne pokruszonych kamieni, błota, broni, rozłożonych zwojów bez pieczęci czyli zużytych, a także drewna rozbitego na drzazgi. Azuna leżał po drugiej stronie podestu, a teraz po prostu na mroźnej ziemi. Jego ciało było w podobnym stanie, ale sądząc po unoszącej się piersi mężczyzny i parze z ust oddychał, Junpei go nie zabił.
- Nawet nie wiem który z nas bardziej potrzebuje medyka. Trzeba zabrać go do Hayashimury. Na przesłuchanie. - Wydawał krótkie polecenia, mimo, że coraz bardziej mętniał mu wzrok. Odwrócił się, widząc trzech mężczyzn, spętanego, rannego i usadzonego w ziemi. - Sayona, ty...? Przepraszam, ja...! - Zaczął, chcąc wyjaśnić, że źle postąpił zostawiając ją z tym samą, ale postąpił tylko kilka kroków w jej stronę, poruszając się jak mocno pijany i upadł na dziewczynę, słaniając się na kolana. Przytulił głowę do jej tułowia, szepcąc do jej ucha - Eren jest medykiem, pójdziesz po niego? Będę wdzięczny, naprawdę, powiem dobre słowo Kogane... - Jego wzrok mętny jak mleko. Mężczyzna był w krytycznym stanie, mimo swojej twardości i udawania, jak to nie jest wytrzymały i doświadczony.
- Aragaki. Przyprowadź sołtysa. Ojcu nic nie będzie. Ja się nim zajmę. - Powiedział dziadek, beznamiętnie. Wiedział, że jego syn w świetle prawa był bandytą, atakując Shinobiego na służbie rodowej. A może był nim od dawna?
Chłopak jedynie skinął głową i wdrapał się na najbliższego konia, gnając w stronę wsi...

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Sayona Kidori]

W końcu, gdy platforma opuściła się na tyle, by mogła zobaczyć co się działo, mogła w końcu rozłączyć dłonie, i oparła je na kolana, pochylając się z ulgą. Co prawda Junpei wyglądał okropnie, ale wygrał, dokładnie tak jak się spodziewała. Zaraz się jednak ogarnęła i widząc jak się zatacza pobiegła w jego stronę, podtrzymując go.
- Spokojnie, teraz musimy cię opatrzeć, potem o wszystkim opowiesz - powiedziała zaniepokojona stanem mężczyzny, czując narastającą gulę w gardle. NIe spodziewała się, że wyjdzie z tego taki pokiereszowany, że ta walka będzie go kosztowała tak wiele.
- Junpei.. - szepnęła, nie wiedząc co powiedzieć więcej w sytuacji gdy na usta cisnęło się jej absurdalne "twoje zęby!". Najmniej ważna rzecz z jego wszystkich obrażeń przykuwała jej uwagę i ta myśl wracała do niej jak natrętna mucha.
- Spokojnie, załatwimy medyka dla was obojga - zapewniła go, posyłając bezradne spojrzenie Aonowi. Nie znała tej okolicy, nie wiedziała nawet gdzie jest najbliższy medyk, kto miałby ich leczyć, jak daleko! Oboje byli zapewne w stanie, w którym to powinni trafić do szpitala, to było im potrzebne, a nie jakiś wiejski medyk, bez urazy dla wiejskich medyków oczywiście. Widząc przejęcie Senju widokiem pokonanych przez niej przeciwników, pokręciła ostro głową.
- Nie, nie przejmuj się, dałam radę! Nawet zadrapania nie mam - zapewniła go, patrząc na niego załzawionymi z emocji oczyma. Przytrzymała go mocno, choć nogi się jej niemal uginały pod jego ciężarem, mężczyzny wyższego i potężniejszego od niej. Nie chciała jednak dać mu upaść.
- Aragaki! - krzyknęła, poganiając go i pociągnęła nosem. Zarzuciła jego ramię sobie przez kark, przytrzymała mocno, odbiła się od ziemi do której przyginało ją za mocno, wyprostowała się. Rozejrzała się za jakimś fotelem czy łóżkiem, na którym mogłaby go usadzić, bo nie miała wątpliwości, nie utrzyma go za długo. Nawet jeśl sołtys mieszkał niedaleko, to do jego przybycia chwila minie.
- Junpei, nie odpływaj mi tutaj, słyszysz? Mów do mnie, nie odpływaj! - mówiła do niego, chcąc utrzymać go przy przytomności.

[Ōkami]

Misja C 28/30- Pośpiech jest obelgą mądrości. 2

Tutaj w grę wchodzi pojęcie pyrrusowego zwycięstwa. Bo faktem jest, któremu nikt nie zaprzeczy, że Junpei walkę wygrał. To zakładała Sayona i co do tego się nie pomyliła. Jedyne pytanie jakie pozostało to jakim kosztem. Czyż nie istnieje ryzyko, że teraz mimo odniesienia zwycięstwa sam zapłaci najwyższą cenę i zwyczajnie ulegnie otrzymanym ranom? To by zaprzepaściło wszystko i oznaczało, że cała walka, zniszczony rodzinny dom, pole zroszone krwią dobrych i złych, że to wszystko na marne.
Mężczyzna był jednocześnie dumny z tego, że jego młodej podopiecznej się udało odnieść zwycięstwo, a z drugiej strony wściekły na siebie. Odniósł za dużo obrażeń, powinien być tym lepszym, tym silniejszym. Dałby Sayonie strasznie zły przykład gdyby po prostu teraz zmarł!
Dlatego trzymał się, przy uciekających oddechach, ile tylko był w stanie, walcząc o siebie, mimo, że świadomość zdawała się przelewać między palcami, a zaraz zacznie jej brakować. Sayona zachowywała jednak trzeźwość umysłu i działała, wiedząc, że teraz wszystko zależy od niej.

Sytuacja była kryzysowa i może właśnie dzięki temu zaczęła się diabelsko szybko rozwiązywać. Aragaki wskoczył na konia i pognał po sołtysa. Sołtys zgarnął konia od Aragakiego i posłał chłopaka dalej w wieś. Dlatego Eren wrócił sam, mając tylko pobieżny wzgląd na sytuację. W tym czasie Aon zdążył upewnić się, że Azunie nic nie dolega, nic poważniejszego, ale dla pewności mężczyznę związał, mimo, że był jego synem to on sie tutaj wydawał tym złym. Sołtys wziął się do stabilizacji stanu Junpeia i opatrywania go, w oczekiwaniu na przybycie Aragakiego z osobą po którą został posłany - sąsiadem z wozem. W miarę ustabilizowany, lecz już nieprzytomny Junpei został umieszczony na jednym z koni, niemalże do niego przytroczony. Na drugiego konia została wpakowana Sayona i Aragaki, powożący nim. A na sam wóz wrzucony został spętany Azuna, a także dwóch nieprzytomnych i spętanych bandytów, bo trzeci...
- Jedźcie. Pochowam go. Nieważne jakim był człowiekiem i że nas napadł, nie można zostawić go zwierzętom. - Podsumował sytuację Aon, pomagając we wszystkim. Upewniając się razem z sołtysem, że wszystko dzieje się tak jak powinno.

A więc młoda Senju i jej opiekun, a także trzech pochwyconych bandytów, na dwukonnym wozie w stronę Hayashimury zmierzają. Niemalże na przełaj, aby szybciej, aby zdążyć udzielić lepszej medycznej pomocy... I rozwikłać zaistniałe zagadki

Pisz tutaj - http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... &start=285

Eren
Junpei
Aon
Azuna
Aragaki

[Ōkami]

Misja Rangi - C - 12/30

---

- Rok 389 - Zima -
- Sayona Kidori -
- Wioska Saikuron -
- Na tropie -

---

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=wy1bXhEczGM[/youtube]

Saikuron, to tak jak ostatnio niewielka, cicha wioska, która przycupnęła skromnie nad rzeką, przy brzegu starego lasu. Mieszkańcy żyją ubogo, zajmują się głównie łowiectwem oraz spławianiem rzeką olbrzymich bal, używanych do budowy statków. Uprawiają warzywa i zwierzynę na własny użytek, ale zwłaszcza zimą są uzależnieni od pieniędzy i dostaw z miasta. Pomijając oczywiście fakt, że warzyw z każdym miesiącem było coraz mniej, a patrząc na jakość warzyw, to nawet nadejście wiosny niewiele w tej materii zmieni. No i niby się zazwyczaj liczba domów powinna zgadzać między jednym, a drugim pojawieniem się we wiosce, tak jednak teraz nie było. Podchodząc od boku wioski, na ścinkę między drzewami, Sayona i Noragami doszli idealnie między wioskę, dom sołtysa na jej szczycie, mając w zasięgu wzroku ruinę domu Aona i Aragakiego - śnieg przykrywał ruinę, która została całkowicie opuszczona.
- Okej. To co robimy? - Spytał chłopak, tym razem musząc oddać pałeczkę koleżance, jako posiadającej akurat w sprawie Saikuronu większe doświadczenie.

Mogli iść po domach, gdzie działo się życie, o czym świadczyły dźwięki, światło świec, mogli iść szukać śladów w ruinie, mogli iść od razu do sołtysa. Noragami nie wiedział gdzie ten mieszka, toteż oddał decyzję koleżance.

Sarenki
Noragami

[Sayona Kidori]

Budzenie się z gracją królewny można było wsadzić między te same bajki co idealna fryzura prosto po wstaniu z łóżka (w ile ma się nieco więcej włosów niż przeciętny niemowlak) i płakanie z romantycznie spływającymi po policzkach łzami, za to bez czerwonego, zatkanego, cieknącego nosa, podpuchniętych oczu i mało apetycznych odgłosów łkania. A kunoichi, która czując jakiś dziwny dotyk na czole poświęcałaby czas na trzepotanie rzęsami i wstawanie z gracją baletnicy, zapewne szybko stałaby się martwą kunoichi. Dlatego Sayona wstała może z gracją pół gorylicy, przez co sarenki pouciekały w popłochu, ale nadal w dobrym humorze i całkiem wypoczęta, mimo spartańskich warunków. Mogli dość szybko zwinąć się do dalszej drogi, pozostało im przecież co najmniej dwa dni wędrówki.
W końcu udało się im dotrzeć do Saikuronu. Smutno się nieco Sayonie zrobiło na widok opuszczonej ruiny domu Aona. Dobrze pamiętała, jak z dużą pychą i pewnością siebie mówiła mu, że uszkodzenie domu to nic takiego dla Senju, że to się zaraz naprawi.. A potem Junpei okazał się być ciężko ranny i ani on nie postawił im nowego domu ani ona nie naprawiła tego, wyjeżdżając w pośpiechu. Miała cichą nadzieję, że zdążyli wybudować nowy albo chociaż zamieszkać u rodziny czy coś takiego. Zresztą, tym razem im pomoże, na pewno! Znajdzie czas i czakrę, choćby miała kilka dni odpoczywać w wiosce by zregenerować siły albo przymusi do tego jej nowego towarzysza. Domów stawiać nie musi, ale lepsze ściany od niej na pewno! A co to dla niego, prawda?
- Pójdziemy prosto do sołtysa! - zadecydowała. W końcu, mimo niższej rangi to ona dowodziła tą eskapadą, a Noragami pełnił rolę bardziej zbrojnego wsparcia lub eskorty niż dowódcy. Poza tym, miała lepsze rozeznanie w okolicy, więc naturalne było, że ona będzie tu kierować. Nie zwlekając energicznym krokiem ruszyła w stronę znanego jej domu, mając nadzieję zastać tam sympatycznego staruszka, którego widziała ostatnim razem.