Karczma "Kurinuka-me"

[Oshi]

Chłopak zdecydowanie wolał obecność starszych ludzi, zwłaszcza w wieku swego rozmówcy. Tacy jak on mieli całe życie do opowiedzenia, znali każdy ludzki błąd i jego skutki… Mogli doświadczyć rzeczy, gdzie innym nie było jeszcze dane spojrzeć na sprawę z ich perspektywy. Dziadzia wydawał się iście zainteresowany rozmową z wojownikiem leśnego klanu. Oshi nie mając na obecną chwilę lepszych perspektyw, założył ręce za głowę słuchając jego słów. Gdy padło pytanie o rodzinę chłopca, i kim właściwie był…

– Jestem Oshi z Hayashimury, Sentoki rodziny Senju!.

Odpowiedział radośnie, wbijając sobie kciuk w klatkę piersiową. Mimo że tytuł był dla chłopca niezwykle ważny, wyzwania które musiał pokonać by go zdobyć… Gwarantowały, że miał prawo szczycić się osiągnięciami. Dziadzio ignorując poprzednich rozmówców, nabrał dziwnej aury, która udzielała się Oshiemu. Idealne rozpoczęcie kolejnego dnia na szlaku, zwłaszcza że do następnej karczmy pewnie pozostanie mu rozmowa z Buru.

– Kiedyś zostanę przyszłym Shirei-kanem naszej wioski, będę najsilniejszy, połączę wszystkie leśne klany i zakończę waśnie z Ucicha… Stworzę najwspanialszą osadę, w której nikt nie będzie czuł się pominięty..

Chłopak gestykulował zawzięcie, nie mając oporów przed strąceniem kilku rzeczy, oraz zdzieleniem gościa Dziadzi z liścia. Samo pytanie wywołało w nim tyle emocji, że jak przy każdym razie po prostu zapomniał o bożym świecie. On nie marzył o zostaniu przywódcą, on wiedział, że dzień ten kiedyś nastąpi. Przecież całe jego doświadczenie prowadzi właśnie do tamtej chwili…

– Obiecałem sobie, że moje imię nie zniknie… Zapamiętaj mnie, bo kiedyś zaproszę Cię na wspaniałą ucztę gdy już osiągnę swój cel..

Chłopak potrafił rozpoznać ludzką duszę… Odbicie ludzkiej twarzy było jak indeks, wystarczyło sprawdzić w jakich kierunkach może Cię poprowadzić. Jego rozmówca był mu bardzo bliski, gdyby nie okoliczności pewnie spędziliby tu jeszcze sporo czasu. Teraz jednak liczyło się to jak odpowie na pytanie mędrca, jaki właściwie obierze dzisiaj kierunek…

[Ame Uchiha]

Wyprawa B dla Oshiego
21/57 Dziadek zmrużył oczy w momencie gdy Oshi się przedstawił. Jakby zastanawiał się czy kiedyś już nie słyszał o kimś takim. A może po prostu jak jakąś część starszych osób próbował przypomnieć sobie podstawowe informacje takie jak na przykład, co to jest Hayashimura i gdzie ona dokładnie leży. Stukał się przez jakiś czas po skroni. Następnie w jego oczach pojawiła się iskierka. Jakby nagle wszystko sobie przypomniał, a miniaturowy naukowiec w jego głowie krzyknął "eureka!".
- Jestem Ryoushi. Miło Cię poznać, Oshi. - widocznie uznał za niegrzeczne dopytywanie się o imię nieznajomego samemu się nie przedstawiając. Nie podał żadnych tytułów czy rangi shinobi. Albo ich nie posiadał, albo uznał, iż lepiej ich nie ujawniać. Innych opcji raczej nie było. Z uwagą wsłuchiwał się w plany, które rysował przed nim Senju. Nie wydawał się przejmować żywiołową gestykulacją młodzieńca. Na szczęście Oshi nie mógł zdzielić gościa staruszka z liścia, gdyż ten był w łazience.
- A więc nie będzie Ci łatwo. Niejeden próbował. Niejeden chciał. Nikt nie dokonał. - odrzekł dziadek. Wyraźnie się zasępił. Jakby ważył swoją własną decyzje.
- Na ucztę nie wypada przychodzić z pustymi rękami, a ja nie mam już niczego co ma wartość, którą da się policzyć. - odpowiedział.
- Czy jest jakaś sztuka shinobi, z której jesteś nadzwyczaj dumny? - zapytał
- Być może mam coś co będzie pomocne w realizacji Twojego celu. - zarzucił przynętę na zachętę.

[Oshi]

Oshi zdecydowanie polubił dziadzie. Właściwie to sam nie wiedział czy jego osoba nie była wystarczająco oderwana od rzeczywistości, by po prostu dogadać się z młodym Senju. Chłopak analizował jego słowa dotyczące kierunku w którym miał zamiar się rozwijać, nie biorąc nawet pod uwagę że może kryć się za tym jakiś niecny zamiar. Analizowanie ludzkich charakterów nie leżało w naturze młodego wojownika, chociaż na pierwszy rzut oka umiał stwierdzić kto prosi się o piąche w ryja. Kolejne minuty mijały nieubłaganie, a on wciąż myślał nad odpowiedzią... Czym właściwie kierował się w walce. Przecież jego rozwój szedł w jednym kierunku, nie posiadał ukrytych asów czy tajemnych mocy którymi mógł zaskoczyć tłumy...

-Właściwie to całkowicie postawiłem na rozwój swojego kekkei genkai, jestem całkiem niezły w kontrolowaniu natury drewna

Odpowiedział z dumą, dźgając się ponownie paluchem w pierś. Chłopak przypomniał sobie czasy w których dostał pod swoje skrzydła młodego Senju, mając mu do przekazania własne doświadczenie. Na jego nieszczęście zapomniał o całej sprawie, gdy kolejny raz wyruszył w swoją podróż bez konkretnego kierunku... Ciekawe co słychać w rodzinnym domu, przecież dawno już nie przekraczał granic Hayashimury.

-Podróżuje w różnych kierunkach zbierając doświadczenie, by w przyszłości nauczyć się wszystkiego o rodzinnym sposobie walki... Wiem dobrze że mokuton nie jest ofensywnym stylem, zwłaszcza że dzięki niemu mogę odrodzić miejsca zniszczone przez wojny i katamlizmy.

Oshi uśmiechnął się na tę myśl, przywołując w głowie wizję wojowników ziemi... Strażników mogących zamienić jałowe pustkowia w gęste puszcze... Na nowo odbudować życie.

[Ame Uchiha]

Wyprawa B dla Oshiego
23/57 Widać było, że starzec i młodzieniec mają ze sobą coś wspólnego. Zaczynała nawiązywać się między nimi pewna nić porozumienia. Stary mistrz zaczynał wypytywać o umiejętności młodego Senju. Czyżby chciał się nim posłużyć? Póki co uśmiechał się i niezgrabnie łykał herbatę. Być może ma jakiś niecny zamiar, ale póki co nie było po nim niczego widać. Starzec kilka razy postukał się w głowę.
- Senju! Już pamiętam. powiedział, gdy Oshi zaczął opowiadać o manipulacji drewnem. Chyba w ogóle dopiero teraz zdał sobie sprawę z tego z kim rozmawia. Sentoki klanu Senju. Dziadek cały czas się uśmiechał, ale teraz jego oczy rozjarzyły się.
- Szkoda, myślałem że nauczę się tajemnej sztuki zmieniania w pył. - miał roześmiane oczy, jakby żartował sobie z młodzieńca. Zapewne wiele umiał i niejedno mógł przekazać.
- Jednakże masz szlachetny cel w przeciwieństwie do nagabujących mnie ludzi. - odpowiedział szeptem. tutaj przewrócił oczami jakby chciał przekazać, że gnębiciele są w całej karczmie i tylko czekają na ich fałszywy ruch. Był widocznie zachwycony tym, że chłopak jakby spadł mu z nieba.
- Zawrzyjmy pakt. Wydostaniemy się z karczmy bez rozlewu krwi i pojedziesz ze mną na ziemię samurajów, na wyspę Teiz. Tam ludzie z Ryuzaku dadzą mi spokój. Również tam przygotuje dla Ciebie specjalny trening, którego owoce przybliżą Cię do zamiany marzeń w rzeczywistość. - patrzył na chłopaka z wyczekiwaniem. Jeżeli Oshi się zgodzi, to powinien ustalić z dziadkiem plan działania na wydostanie się z budynku bez użycia przemocy i uniemożliwieniem pościgu przeciwnikom. Mistrz Ryoushi nie tylko chciał się pozbyć ogona, ale także sprawdzić cechy młodego shinobi. Chłopak wiedział o mężczyźnie, który poszedł do łazienki. Dziadek też nerwowo patrzył na dwóch nieprzyjaźnie wyglądających mężczyzn kilka stolików dalej. Trudno było ustalić kto jest neutralny, a kto jest po stronie wroga. Zapewne wejście frontowe nie jest jedynym wyjściem z karczmy, więc nie tak łatwo będzie zgubić prześladowców.

[Oshi]

Oshi specjalnie nie przejmował się obecnością innych uczestników dzisiejszego poranka, skupiając się na słowach starca. Jego propozycja była iście interesująca, zwłaszcza że nagrodą za kolejną przygodę miał być trening który pomoże mu w przyszłości. Dla młodego wojownika była to wystarczającą wiadomość, zwłaszcza że do końca nie wiedział czego właściwie miała dotyczyć wspólna podróż...

-Hahah... Jeśli tak, to na co właściwie czekamy

Chłopak wstał od stołu niemal przywracając krzesło na którym siedział, jednak kolejny raz nie zwracał większej uwagi na swoje działanie. Mężczyzna którego poznał wyciągnął mocne karty, a nie można było mieć lepszego haczyka na drewnianego dziedzica klanu Senju.

-Dalej dziadziu, przecież nie możemy spędzić tu całego dnia... Mamy idealny czas na przeżycie kolejnej przygody

Oshi założył ramiona za głowę, stając nad starcem. Dziadzio mógł po prostu poprosić o jego towarzystwo, zwłaszcza że chłopak nie posiadał ciekawszych zajęć dla siebie. Buru już wiercił się z niecierpliwością, coraz mocniej naciskając na klatkę piersiową chłopaka. Oshi wiedział że jest to jawny sygnał do działania, ich prawdziwa więź pozwalająca chronić jednego przed drugim. Oshi wciąż parł naprzód, a jego towarzysz pragnął dowiedzieć się jak daleko jest w stanie zajść zanim pochłonie go samodestrukcja. Senju lubił ten stan rzeczy, zwłaszcza że dawało mu to motywację by jednak przeżyć... Przecież jego przeznaczenie było całkowicie inne, kto miał zająć się klanem jeśli on zniknie.

[Ame Uchiha]

Wyprawa B dla Oshiego
25/57 Szkoda, że Oshi niezbyt pamiętał gdzie kto się przemieszczał i ile osób go obserwowało. Szkoda też, że niezbyt go to obchodziło. W jego głowie było tylko jedno - mało. Zajarał się okropnie na myśl o cudownym treningu do tego stopnia, że zapomniał o tym, że dostanie go tylko, gdy będzie dokładnie wypełniał polecenia dziadka. Nie zastanowił się nawet na moment nad tym co może im grozić. Tak się składa, że los ma swoją cierpliwość i nie zawsze idzie każdemu na rękę.
Na widok chłopaka dynamicznie wstającego od stołu, dwóch tajemniczych mężczyzn lekko poruszyło się w krzesłach, jakby od razu chcieli zareagować na zagrożenie. Trzeba jeszcze przypomnieć, że trzeci był w łazience. Kto wie ilu z tych ludzi to ludzie należących do grupy prześladującej starego mistrza? Może nawet wszyscy? Oshiego oczywiście to niezbyt interesowało.
- Uspokój się! - warknął dziadek kompletnie zmieniając ton wypowiedzi. Widać było, że najchętniej zdzieliłby zapalczywego młodzieńca po twarzy gdyby miał dostatecznie dużo siły. Kilka stolików dalej dwóch drabów również wstało z krzeseł i bezpośrednio wpatrywali się w scenę, która działa się w karczmie. Jeden z nich oddalił się po tym jak spotkali się spojrzeniami i przemieścił się kilka stolików dalej, bliżej baru. Tymczasem dziadek gestem dłoni wskazywał drewniakowi, że ma usiąść i podzielić się planem ucieczki. Być może na realną konfrontacje przyjdzie jeszcze czas. W tych warunkach bardzo trudno będzie mu obronić dziadka przed nieznaną liczbą oponentów.

[Oshi]

Oshi zdezorientowany spojrzał na staruszka, zastanawiając się co właściwie znowu zrobił nie tak. Mężczyzna wydawał się być poirytowany zachowaniem młodego wojownika z klanu Senju, co jeszcze bardziej go zaskoczyło. Czy ludzie o których mówił dziadzio byli faktycznie tak niebezpieczni, jeśli zależało im na jego osobie to po prostu mógł wyzwać ich wszystkich do walki. Co oczywiście było tak samo rozsądne jak próba pobicia jakiegoś dziwnego rekordu w jedzeniu. Chłopak usiadł na swoim miejscu, z miną zbitego dziecka. Cała ta sytuacja powoli zaczęła go przerastać, jednak prośba jego przyszłego nauczyciela była prosta i wyraźna... Opuścić karczmę tak aby nikt przypadkiem nie zauważył ich nagłego wyjścia.

-Stawiasz mnie w trudnej sytuacji... Jednak skoro taka jest twoja prośba

Oshi uśmiechnął się upiornie, spoglądając tuż przed siebie. W jego dziecięcym umyśle pojawiło się sporo wyjść z sytuacji, jednak wybrał to które miało najbardziej spektakularny efekt. Drewniany chłopak zaczął zbierać w swym organizmie pokłady chakry, a gdy był gotów przedstawił plan operacji.

-Lepiej bądź gotów dziadziu, zaraz trzeba będzie szybko przebierać nogami

Chłopak rozejrzał się wokół, widząc kilka spojrzeń zwróconych w ich kierunku... Kim właściwie był ten tajemniczy starzec.

- Stworzę nam drewniany tunel do samego wyjścia... Odgradzając nas od wszystkich ciekawskich spojrzeń... Jednak na
zewnątrz nie mogę być pewnym jak potoczy się nasz los

Senju podrapał się po głowie zastanawiając się czy jego pomysł miał szanse powodzenia... Ehhh, co będzie to będzie.
Nawet nie wiedział z jakim przeciwnikiem będzie musiał się mierzyć pomagając obcemu, w co się znowu wpakował i czemu właściwie to robił. Buru niecierpliwie wiercił się pod jego płaszczem, a on sam wiedzieć że nie było więcej czasu na oczekiwanie. Oshi był chyba po prostu głupi, nie potrafił nie ryzykować... Bez tej adrenaliny która kilka razy omal nie zaprowadziła go w objęcia śmierci, jego istnienie nie miało większego sensu. Spokój z którym inny żyli z wielką chęcią, dla niego był przykrą stagnacją w której właściwie brakowało celu... Skoro miał żyć bez radości, to czy nie lepiej było z miejsca położyć się w mogile?

[Ame Uchiha]

Wyprawa B dla Oshiego
27/57 Sytuacja wymagała dyskrecji. Dziadek był obserwowany przez tajemniczych ludzi, którym najwidoczniej był potrzebny. Nawet nie tyle co on był potrzebny, co raczej jego wiedza, a napastnicy chętnie odseparowaliby jedno od drugiego, gdyby tylko mogli. W tym czasie Oshi zaczął zachowywać się jak dzieciak, który rusza ku nowej przygodzie, bez chwili zastanowienia. Nic dziwnego, ze mistrz się zdenerwował. W końcu on się żadną wiedzą nie chciał dzielić, a jego jedyna nadzieja okazywała się przynajmniej niekompetentna.
Na słowa Oshiego zareagował grymasem. Jakby również zszedł do poziomu dziecka, które właśnie się obraziło, że ktoś śmiał zrobić coś nie po jego myśli. Moment później uśmiechnął się i zaczął gładzić się po brodzie jak wcześniej. Smutni panowie przy stoliku jakby też trochę się uspokoili. Wymienili spojrzenia i dalej udawali, że wcale ich ten stolik dziadka nie obchodzi, dość nieudolnie zresztą, bo każdy w karczmie gdyby się przyjrzał to by się tego domyślił. Od czasu do czasu zerkali. Nic nie jedli, nic nie pili. Takie typowe tajniaki.
- Co? Weź mnie na barana. - odpowiedział wyraźnie zaskoczony.
- Tak będzie szybciej niż jakbym sam biegł. - dorzucił po chwili. Był zwyczajnie stary, ale widać było, że jest mu zwyczajnie głupio. Gdy usłyszał resztę planu Senju, w jego oczy wróciła nadzieja.
- Zgoda. Przed karczmą są konie. - poinformował mistrz.
- Zaczynaj. Młody. Senju. - powiedział wyraźnie oddzielając od siebie kolejne słowa. Był zdeterminowany, a to była jego jedyna szansa.

[Oshi]

Oshi zaskoczony własną pomysłowością, nie miał zamiaru czekać dłużej. Wątpił w to aby ktokolwiek spodziewał się co właściwie ma zamiar zrobić, wątpił by sam dziadzio spodziewał się tak szybkiego wprowadzenia planu w życie. Uwalniając skupioną chakre, wężowy dziedzic skorzystał ze zdolności przekazanych mu w prostej lini krwi by zasłonić obu bohaterów drewnianym tunelem. Ściany które wyrosły prosto z ziemi miały sklepić się w łuku, prowadzącym prosto do drzwi karczmy. Drugi etap planowanych działań musiał być przeprowadzony znacznie szybciej, zwłaszcza że obserwujący dziadzie mężczyzni mogli zadziałać własną kontrą. Oshi przeskoczył przez stół porywając wręcz nowego towarzysza na plecy, po czym spróbował wybiec z budynku jak było umówione... W sumie nigdy nie jeździł konno, a ostatni etap zakładał właśnie takie rozwiązanie.

-Haha, staruszku jesteś ciekawą osobą... Ledwo wypiliśmy herbatę a tu już trzeba dać drapaka.

Senju wiedział że nie można było lekceważyć przeciwnika który zaraz mógł ruszyć w pogoń. Zaraz po wydostaniu się na wolność, zlokalizował transport o jakim mówił borowy dziad, wrzucając na grzbiet jednego z nich swego towarzysza. Koniki zapewne były dość zdziwione przerwanym odpoczynkiem, oraz nowymi właścicielami. Ale Senju jedyne co miał w głowie to nowa przygoda oraz doświadczenie które mógł zdobyć pod skrzydłami dziwnego jegomościa.

-Jedziemy Fasolka, gnaj przed siebie niczym wiatr...

Bóg jeden wie co ich czekało dalej...

  Ukryty tekst

[Ame Uchiha]

Wyprawa B dla Oshiego
29/57 Dziadzo na pewno się tego spodziewał. W końcu sam prosił go o szybką reakcje, a biorąc pod uwagę wcześniejszą zapalczywość chłopaka i częściowy brak rozsądku, którym już dał radę się wykazać, stary mistrz korzystał po prostu z być może ostatniej szansy, żeby wyrwać się swoim prześladowcą. Z tego też wynika, że spodziewał się karkołomnego i niezbyt wyrafinowanego planu. Doświadczenie uczy, że takie śmiałe zagrywki działają najczęściej.
Chłopak uzyskując aprobatę dla swojego planu nie czekał długo. Złożył odpowiednią pieczęć i zaczął wyjątkowo szybkie tworzenie drewnianego tunelu. Mógł tylko obserwować twarze mężczyzn ze stolika obok, którzy przez ten cały czas ich obserwowali. Prawdopodobnie nie byli zbyt bystrzy i przede wszystkim silni. Ot, zwykłe pachołki, którzy stanowili zagrożenie ze względu na posiadane kusze. No i jeśli już się o te kusze rozbija, to obaj jak na komendę wyciągnęli te bronie z pod stołu. Były co prawda gotowe do strzału, ale ich czas reakcji nie pozwolił na odpowiednio szybką akcje. Bełty wbiły się w drewnianą konstrukcje stworzoną przez Senju. W karczmie podniosła się wrzawa. Chłopak nie mógł dokładnie słyszeć tego co się dzieje ze względu na lekko tłumiące właściwości swojego własnego tworu. Słyszał kroki po podłodze. Wiele kroków o bardzo nierównej częstotliwości. To chyba był najwyższy czas, żeby zmykać. Panikujący tłum utrudni pościg i wyjście z knajpy. Kwestia tego czy ktoś zaraz nie rozwali tunelu, albo czy karczma nie ma jakiegoś bocznego wyjścia, a na pewno jakieś ma. Wszystkie mają.
Oshi dalej realizował swój plan. Wziął spodziewającego się wszystkiego staruszka na plecy i pognał w kierunku wyjścia. Nikomu nie udało się sforsować drewnianej barykady. Można było mieć wrażenie, że nikt nie próbował. Widocznie nie znalazł się żaden maniak z siekierą. Szybko dotarli do koni. Bez zbędnej kurtuazji wrzucił starego mistrza na grzbiet zwierzaka. Ogólnie przed karczmą stało pięć kopytnych. Na jednym z nich - szarym i średniego rozmiaru usadowił już dziadka. Trzy konie wyglądały tak samo jak ten na, którym siedział mistrz. Może to były osły? Nie no, chyba nie. Jednak konie. Nie miały długich uszu. Do tego dochodził czarny jak smoła, dużo potężniejszy od szarusiów wielki samiec. Chłopak powinien zdecydować, którego konia bierze.
- Pamiętaj, chcemy się dostać do Teiz. - przypomniał starzec. To chyba była aluzja, że to Senju powinien zdecydować gdzie powinni się udać.
- Powinniśmy jechać do lasu. Tego przerażającego. - chyba nie był przekonany co do znajomości Oshiego w zakresie lokalnej geografii.
- W ten sposób może ich tropiciele nas nie znajdą - dopowiedział. Mimo wszystko chłopak mógł mieć lepszy plan, o ile znał okolicę. Dziadek mniej więcej wskazał kierunek, w którym znajduje się owy przerażający las. Może do tego warto byłoby uziemić pozostałe konie, żeby utrudnić pościg? A może to i tak nic nie da? W końcu koń był głównie dla mistrza.

[Oshi]

Oshi ruszył ze swoim planem bez większego zastanowienia, cała sytuacja wywołała w karczmie niemałe poruszenie jednak oni byli zbyt zajęci ucieczką by zwrócić na to spodziewaną uwagę. Chłopak wrzucił towarzysza na wierzchowca, po czym sam usadowił się na porwanym ogierze. Największe przygody przytrafiają się spontanicznie, więc nie liczyło się obecnie nic więcej.

- Panie starszy, chyba jednak lepiej będzie jak ruszy pan przodem... Słabo u mnie z orientacją a wolę mieć oko na potencjalny pościg.

Rozsądek Oshiego był częściową prawdą, tak po prawdzie to liczył że brudasy z karczmy ruszą ich śladem. Chłopak wyznawał prostą logikę, w której walka stanowiła punkt kulminacyjny jego życia. Nie lubił podstępnych sztuczek i zakradania się od pleców, gdy dwóch wojowników stawało naprzeciw siebie tylko jeden mógł być zwycięzcą. Odwagą był sam udział, liczyło się tylko to że stawiałeś na szali coś tak kruchego jak życie... Gdzie inaczej można było poznać własną wartość.

-Może skoro mamy trochę czasu... Powie mi dziadzio co to za specjalny trening

Senju aż kipiał z ciekawości, przecież ktoś kto posiadał wiedzę mogącą podnieść umiejętności niedorostków, powinien nazywany być mędrcem. Właściwie to kwestią sporną było tylko jakie zdolności były w jego posiadaniu. Buru niecierpliwie zacisnął się na piersi chłopca, czując że zbliżają się kłopoty... Kłopoty w które Senju wpakuje się bez mrugnięcia okiem, przecież taki właśnie był... A śmierć?... To była tylko kolejna z przygód.

-Buru... Przecież wiesz że wszystko będzie super... Ty i tak zawiniesz ogon w razie wypadku

Zaśmiał się na koniec głośno, ruszając szybko za swoim przewodnikiem...

[Ame Uchiha]

z/t dla Ciebie.

zapraszam tutaj > http://shinobiwar.pl/viewtopic.p ... 29#p171129

[Boukyaku Shinichi]

Bycie na szlaku męczyło. Każdy podróżny więc prędzej czy później musiał odnaleźć jakiś zajazd, tawerne czy też karczme. Spanie polowe i jedzenie suchych racji nie należało do konfortowych. Strach przed napadnięciem nocą, albo dziką zwierzyne nie pozwalało na głęboki sen. Prędzej czy później zatem należało odpocząć w miejscu w którym nie pada na głowe, miejsce spoczynku ma zamykane drzwi, a strawa wywołuje ciepłe przyjemne uczucie w żołądku.
Nie inaczej było dla oszpeconego shinobiego. Shinichi ucieszył się na widok karczmy i szybko podjął decyzje o skorzystania z jej usług. Przybył tam późnym wieczorem i szczęśliwie załapał się na reszte strawy serwowanej w przybytku. Wynajęty pokój może nie należał do królewskich standardów, ale w porównaniu do mokrej trawy i twardego kamienia pod głową był wystarczający, aby Shinichi mógł po raz pierwszy od dłuższego czasu odpocząć.
O poranku nie obudził się, pozwalając sobie na dłuższy odpoczynek. Nie miał pojęcia ile jeszcze zajmie mu podróż do samego Muru i bał się, że może być to ostatni suchy kąt w którym będzie mu dane spać przez następne dni. Tak naprawdę nigdzie mu się nie śpieszyło. Misja którą sam sobie narzucił nie była nagląca. Chwila wytchnienia przerwana została, kiedy brzuch shinobiego zaczął burczeć. Zwlekł więc się z łóżka i opuścił wynajęty pokój. Późnie śniadanie było już zimne, ale i tak lepsze niż suche racje. Dzień zaczął się dla Shinichi'ego późno, mimo to nie chciał nazbyt odwlekać wyruszania w szlak dalej. Wystarczyło dojść papkę z drewnianej miski i wznowić podróż. Chciał zobaczyć wielki mur nim skieruje się do kupieckiego kraju.

[Uchiha Hiromi]

~ 1.2/... ~

~ Ai oraz Boukyaku Shinichi ~

~ Misja Rangi D ~

~ ... ~

Sakai. Piękne, miejsce o łagodnym klimacie, przyjaznych ludziach i już jakiś czas nietknięte wojnami. Bycie w nim, w ciepłym słońcu, z miłym wietrzykiem i doskonałym jedzeniem. Niestety, Shinchi zdecydował się zobaczyć Mur, dlatego wyruszył w drogę i pozostawił za sobą piękną krainę, miodem i piwem płynącą, a skierował się do Sogen. Które też płynęło.

Błotem.

Już niedaleko od przekroczenia granicy się zaczęło. Zaczęło padać. Zaczęło wiać (no dobrze, w Sakai też wiało, ale przyjemnie). Ludzie też zaczęli być brzydcy, wychudzeni i nieprzyjemni. Włosy mieli ciemne, oczy ciemne, skóry blade, smagane wiatrem. Zima była tu ciężka i nie zapowiadało się, że wiosna miała być łatwiejsza. Nawet jeżeli przyroda budziła się do życia.

No i błoto. Wszędzie było błoto.

Im dalej wchodził w Sogen, tym bardziej widział, jak ten kraj był zdewastowany wojną. Skończyła się ona dwa lata temu, a jednak nadal było widać opuszczone wsie, zniszczone budynki, pobojowiska po bitwach, odzyskiwane przez naturę. Stąd pewnie to nieżyczliwe spojrzenie ludzi, stąd niezbyt ciekawe jedzenie w karczmie. Mężczyzna wiedział, że Sogen cudem się obroniło, tylko po wsparciu udzielonym z Ryuzaku, dzięki czemu Kaminari, Inuzuka oraz Cesarstwo przegrało. A potem był Turniej Pokoju. Gdzie Cesarstwo znowu zaatakowało. To szczęśliwie też udało się odeprzeć Uchihom. I został przy tym pokonany ostatecznie Antykreator. Zrobił to Ichirou, Diabeł Świtu i Pustynny Kochanek. Albo Uchiha Masahiro, okrzyknięty bohaterem. Albo zupełnie ktoś inny. Zależy kogo zapytać.

Droga do Muru wiodła przez Kotei, miejsce, gdzie owy Turniej się odbył. Oczywiście, Shinchi mógł obejść, ale wtedy musiałby zboczyć z głównego szlaku. Co było niebezpieczne, bo na szlaku przynajmniej bywały patrole wojsk Uchiha. Czasami.

Po zjedzeniu śniadania i przygotowaniu się w dalszą drogę, Shinchi wyszedł na zewnątrz. Było w miarę słonecznie, ale chmury były pędzone po niebie przez wiatr i wydawało się, że w późniejszej części dnia mogło padać.

Na zewnątrz nie był jednak sam. Pod karczmą zatrzymała się karawana kupiecka, składająca się z kilku wozów towarowych, koni oraz osłów. Wozy były zapełnione, osły objuczone towarami, a wokół karawany było sporo ludzi. Dwudziestu, może trzydziestu. Wydawało się, że zatrzymali się tutaj tylko na chwilę, bo nie schodzili ze swoich wozów. Tylko średniego wzrostu, krągła kobieta o długich, czarnych włosach splecionych w grubą warkocz oraz ubrana w kolorowy strój, minęła go w wejściu i weszła do karczmy.

Shinchi został powitany przez członków karawany - było to całkiem naturalne, że ludzie witali się na szlaku. Nie zwracali na niego dalej uwagi, chociaż, kiedy obok nich przechodził - usłyszał, że radosny, młody, szczupły mężczyzna o kręconych, czarnych włosach i nieco piegowatej twarzy coś wspomniał na temat muru i długiej drogi.

[Boukyaku Shinichi]

Podróż była jedną z rzeczy, które niezwykle wpływały na ludzi. Podróż i poznawanie nowych miejsc kształtuje character, wyrabia opinie i pozwala na zobaczenie, że sąsiedni naród wcale nie jest diabłami, a takimi samymi ludźmi jak i my sami. Zwiedzanie świata pomagało rozwinąć skrzydła. Nie był to proste zadanie i definitywnie nie należało do bezpiecznych, ale zyski ciężko było porównywać z czymkolwiek innym. Shinichi żył na tym świcie zaledwie kilka lat, a większość wiedzy jaką mógł się posługiwać nie należała nawet do niego, a poprzedniego właściciela ciała. Nie musiał uczyć się mówić, czytać ani chociażby chodzić. Pamięć mięśniowa nawet pozwalała mu wykorzystywać jego specjalne zdolności. Potrafił nazywać i wyobrazić sobie stworzenia, których nigdy osobiście nie widział. Znał teorię i podstawowe prawa, którymi rządził się ten świat. Jednak pomoc tego, który był przed nim i zmarł, kiedy Shinichi się narodził miała swoje ograniczenia. Braki, które podróż uwydatniała. Nie wszystko więc było dla Shinichi'ego zarazem nowe i znane. Niektóre sprawy były kompletną zagadką i nowością, a właśnie do tego niesamowitego i do tej pory rzadkiego uczucia oszpecony shinobi lgnął niczym ćma do światła.
Podczas swojego przemierzania szlaku Shinichi mógł ujrzeć sceny, których się nie spodziewał zobaczyć. Opustoszałe wioski, znaki piętna wojny i jeszcze bardziej wrogie spojrzenia tubylców. Nikt nie ostrzegł go nim wyruszył do Sogen, co albo oznaczało o złej woli, albo o tym, że Shinichi powinien o tym wiedzieć. Przecież nikt dorosłemu facetowi nie będzie tłumaczył, że ogień jest gorący. Być może jest to droga, którą wybrał mu los. Być może, gdyby wiedział nie podjąłby się tej wędrówki i pozostał w osadzie Morinoko wiodąc zwykłe życie. Początkowo nic się nie zmieniało w krajobrazie, jakby nie chcąc zniechęcić niedoświadczonego podróżnika. Długo nie trzeba było czekać na coraz to mniej życzliwe otoczenie pochłaniające entuzjazm.
Wszelkie informacje o tym co zaszło w Sogen było można usłyszeć od innych podróżnych. Ludzie na szlaku mieli tendencje do trzymania się razem. Surowa kraina ze świeżymi wojennymi ranami powodowała, że ta potrzeba jedności podróżników wzrastała. Bandy oprychów, wygłodniałe dzikie psy i wiele innych pułapek czyhających na tych, którzy zboczą ze szlaku, zmuszały do dzielenia się miejscem przy ognisku. To właśnie przy takich okazjach, choć niezbyt licznych, Shinichi miał okazję usłyszeć o wojnie, klanach, wielkich złych i bohaterach. Nie ma co ukrywać, każdą taką opowieść przygarniał z wielką radością i ciekawością godną dziecka. Wkrótce opowieści różniły się od siebie, a nawet wykluczały. Nie był to jednak problem, bo opowieść to opowieść, a te przy ognisku smakują najlepiej.
Po zjedzeniu późnego śniadania i nacieszenia się namiastką spokoju pora przyszła na wznowienie podróży. Koleje szare dni w powojennej krainie. Miał głęboką nadzieje, że ta wataha dzikich psów, która gdzieś tam wiecznie majaczyła na skraju wzroku już nie będzie go prześladować. Wziął głęboki oddech jakby miał zaraz wskoczyć do wody i otworzył drzwi wejściowe. Przeszedł przez próg wprost na błotniste podwórze karczmy. Jego błękitne oczy o nienaturalnie szerokich źrenicach miały już nastawiać się na tryb szarości i wiecznego błocka, ale mocno zdziwiły się paletą kolorów. Karawana kupiecka! W dodatku nie mała. Na twarzy oszpeconego mężczyzny pojawił się uśmiech, choć ten nigdy nie wyglądał najprzyjemniej. Stanął kilka kroków z boku, aby nie tarasować wejścia do Karczmy. Z pewnością byli strudzeni i chcieli się posilić, albo napełnić juki świeżym prowiantem. - Pozdrawiam. Mam nadzieje, że podróż nie jest dokuczliwa. - Powiedział kilkukrotnie do mijających go ludzi, po czym podszedł bliżej do sporawej grupy. Szczęście w końcu uśmiechnęło się do niego. Zamiast nasyłać wygłodniałe i zdziczałe od wojny psy, otrzymał sporą grupę kupiecką ruszająca do miejsca w które i on chciał się udać! Pozwolił sobie zbliżyć się jeszcze bardziej, spokojnie i tak, aby każdy mógł go zauważyć. Skinął głową w stronę wierzchów tak jakby doceniał jakość, choć tak naprawdę nie miał bladego pojęcia o koniach czy osłach. - Witam. Zwą mnie Shinichi. Długo już jesteście na szlaku? - Zaczął bezpośrednio i z lekką nutą stresu. Choć zdarzało mu się już konwersować podczas swojej podróży po Sogen, to teraz miał ukryty cel, chciał bowiem się przyłączyć. Tak byłoby dla niego bezpiecznej, ciekawiej i być może więcej dowiedziałby się o świecie. - Słyszałem, że kierujecie się w stronę Muru. To tak jak ja, nie potrzebowalibyście może dodatkowej pary oczu? Potrafię sobie poradzić w kryzysowych sytuacjach, ale przyznam, że podróż przez tą krainę w pojedynkę nie należy do przyjemnych. - Postanowił nie owijać w bawełnę i po prostu powiedzieć o co chodzi. Właściwie nie do końca wierzył w powodzenie jego zdolności dyplomatyczno-negocjacyjnych. Był w tym nowy, ale i tak wiedział, że taka dzika karta jak on nie była najmilej widziana. Samotny podróżnik w powojennym kraju, w dodatku z parszywą mordą i dla wprawnego oka oznakami bycia shinobi. Dla większości to po prostu zbędne ryzyko i nie mógł nikogo za to winić. Był w Sogen zaledwie krótki czas, a już nauczył się, że to miejsce rządzi się zupełnie innymi prawami niż Sakai. Nie mniej zawsze lepiej spróbować niż później żałować, że się tego nie zrobiło.