Karczma "Kurinuka-me"

[Uzumaki Hibana]

Hibana także nie należała do osób, które szukałyby kłopotów. Wyglądało na to, że była to kolejna rzecz, w której się zgadzali. Mieli już podobny gust do jedzenia, teraz doszło do tego podejście do kłopotów i ludzi. Tym bardziej, ucieszyła się słysząc, że zgadzają się także w kwestii zwierząt. To sprawiało, że rozmowa przebiegała w miłej atmosferze i nawet Hibana nie chciała od niej uciekać.
-To prawda – przyznała i uśmiechnęła się na myśl o swoim kochanym Onnie.
Wcześniej zostawiła go w pobliskiej stajni. Miała nadzieję, że dobrze się tam czuje i niczego mu nie brakuje. Po posiłku będzie musiała do niego zajrzeć.
-Mój koń jest bardzo wierny – kontynuowała wątek. - Kilka razy nawet uratował mi życie.
Wspominając o tym, jeszcze bardziej zapragnęła zobaczyć. Co prawda, zapłaciła właścicielowi za dobrą opiekę nad zwierzęciem, ale wciąż się trochę martwiła. Chciała go zobaczyć.
Tymczasem, chłopak odchylił się na krześle, w pierwszej chwili uznała taką postawę za okazanie wyższości, ale szybko zrozumiała, że chciał tylko pokazać swoją otwartość. To był prosty, miły i szczery dzieciak. Nie potrzebnie spodziewała się po nim jakiś wyrafinowanych podstępów. To tylko chłopiec.
Uśmiechnęła i sama odsunęła się od stołu. Skończyła już jeść.
-Chyba powinnam pójść go nakarmić – powiedziała dając znać, że zamierza odejść.
Nie śpieszyło jej się. Nie miała by też nic przeciwko, gdyby chłopiec chciał z nią iść.

[Anzou]

Rozmowa, którą prowadził Anzou z kobietą, której nawet nie znał imienia zaczęła stawać się przyjemna. Chłopak mimo różnicy wieku nawiązał małą nić porozumienia, a ostatni komunikat głosowy oraz niewerbalny został zinterpretowany w sposób idealny. Młody Kaminari bardzo lubi zwierzęta, a zwłaszcza konie, które tutaj są bardzo popularne. O słynnych wyścigach słyszał niemal każdy. O zwierzę trzeba dbać. Anzou spojrzał na kobietę i postanowił zadać jej pytanie.
-Uwielbiam konie. Te zwierzęta są tutaj bardzo popularne. Pięknie pachną. Mogę nakarmić go z Panią? Byłoby mi bardzo miło.Zapytał otwarcie i prosto z mostu Anzou. Był niemal przekonany, że kobieta się zgodzi. Miał po prostu takie przeczucie. To dobra okazja, by dowiedzieć się nieco więcej o tych cudownych zwierzętach. Poza ostatnimi drobnymi kontaktami młody Kaminari nigdy nie spędził z koniem chwili, a co mówić dopiero o karmieniu. Kto wie, może los poniesie całą dwójkę dalej, gdzieś, gdzie Anzou jeszcze nigdy nie był. Młodzieniec nie ukrywał niczego przed kobietą, jednak o tym, że zastanawia się nad dołączeniem do organizacji na murze nie zamierza się dzielić. Przynajmniej jeszcze - przyjdzie na to na pewno odpowiedni moment. Anzou jest gotowy wyjść razem z kobietą, wystarczy, że da tylko znak.
*Ciekawe czy się zgodzi. Jest bardzo miła, taktowna, więc nie powinna mieć nic przeciwko. Jej koń musi być bardzo zadbany. Skoro uratował jej życie, to znaczy, że stoczyła już w swoim życiu jakąś walkę. Interesujące. Nie wygląda na silną fizycznie, ale każdy wie, że pozory bardzo często mylą. Nie ma powodu do obaw, to dobra kobieta.*

[Uzumaki Hibana]

Wszystko co dobre, kiedyś się kończy. Posiłek był znakomity, ale ostatnie skrawki mięsa zniknęły już z talerze, i nawet sosik się nie ostał. Białe naczynie świeciło pustką i wspomnieniem wspaniałych doświadczeń. Teraz były ważniejsze rzeczy do zrobienia. Ona napełniła już brzuch, ale Onna, pewnie, jeszcze tego nie zrobił. Właściciel stajni obiecał wypuścić go na łączkę z innymi końmi, ale młoda wiosenna trawa to trochę mało dla takiego rosłego zwierza.
Wstała, i zamierzała się pożegnać, gdy pierwszy odezwał się Anzou.
-Pięknie? - Zdziwiła się słysząc zachwyt nad końskim zapachem.
Hibana kochała swojego wierzchowca, ale jego zapach... już niekoniecznie. Może świeżo umyte i wyczesane konie mogą pachnieć ładnie, ale Onna dawno się nie mył, a do tego, właśnie zrzucał zimowe futro. Mogła opisać ten zapach na wiele sposobów, ale na pewno nie była to piękna woń.
-Jak chcesz – odpowiedziała i ruszyła do wyjścia.
Chłopak był bardzo łagodny, więc nie było obawy, że skrzywdzi konia. Ale co ważniejsze, jej podskórny diabeł bardzo chciał zobaczyć reakcję Anzou na „prawdziwy” koński zapach.

z/t(z Anzou) -> Gospodarstwo

[Oshi]

Oshi podziękował dziadzi, po czym bez dalszych ceregieli ruszył w swoim kierunku. Właściwie to sam nie potrafił stwierdzić jaki był cel jego podróży, jednak liczyła się sama chęć działania. Senju był prostym człowiekiem, który w gruncie rzeczy nie potrafił określić własnych działań. Na jego oko przygoda czekała za każdym rogiem, a trafienie na nią było tylko kwestią czasu oraz odpowiedniej chwili. Zanim jednak zacznie przejmować się monotonnym dążeniem do niewiadomej, wpierw musi poradzić sobie z przejmującym głodem który zaciskał niewidzialne piętno na jego żołądku. Pogoda odpowiadała jego własnemu samopoczuciu, gnając go jak najszybciej w stronę najbliższej karczmy. Chłopak minął kolejny pusty horyzont, myśląc tylko o ciepłym posiłku i odpoczynku po ostatniej misji. Właściwie to nawet nie zdążył zmyć z siebie brudu po walce z małym cellem. Jednak komu to było właściwie potrzebne?
Chłopak napierał z całych sił by dotrzeć do wskazanego celu, ciesząc się jak dziecko gdy w oddali zauważył płonące lampy przydrożnej karczmy. Jeszcze mocniej forsując własne ciało, znalazł się wreszcie w przepełnionym pomieszczeniu drewnianego budynku. Szybki ogląd sytuacji wskazywał że trafiło tu wielu kupców oraz samotnych wędrowców, jednak jego uwagę przykuł tylko zapach pieczystego który unosił się z kuchni. Bez namysłu podszedł do karczmarza, z uśmiechem na ustach wykrzykując w jego stronę.

-Panie karczmarzu, trzydzieści porcji pieczystego... Bez dodatków i śmiesznych sałatek...

Usiadł na wolnym miejscu, czekając na reakcję swego rozmówcy. Głód nawet nie dawał mu szans na zauważenie dziwnego jegomościa, który właśnie wywinął orła w wejściu... JEŚĆ!

[Yami]

Wyprawa Rangi B
Oshi
5/29 kolejek

  Ukryty tekst

Młody użytkownik sztuk ninja oraz jego łuskowaty towarzysz dotarli w końcu do karczmy. Oshiego widocznie nie interesowały problemy innych ludzi, musiał być to powód dla którego nie zwrócił nawet uwagi na osobę, którą dopiero co wyrzucili z karczmy. Tym jednak razem była to słuszna decyzja. Mężczyzna ponownie się zatoczył a następnie całą zawartość żołądka pozostawił na ziemi. Ktoś widocznie wypił więcej niż pozwalała mu na to jego wytrzymałość.
Wejście do karczmy było niczym kanapka z chlebem. Chłopak bez problemu otworzył drzwi zapełnionej karczmy. Były jeszcze wolne miejsca ale raczej zapomnij o znalezieniu stolika tylko dla siebie. Teraz miał jednak inny cel, który błyskawicznie przekazał ją osobie za szynkwasem. Mężczyzna z krótką przystrzyżoną czarną brodą i dość sporą muskulaturą spojrzał z zaskoczeniem na nowoprzybyłego.
- Jesteś pewien? - Widząc jednak płonące i wyczekujący wzrok młodzieńca westchnął głośno. - Na takie zamówienie płacisz z góry. Znajdź wolne miejsce i ciesz się ciepłem domowego ogniska.
Miejsce które wybrał Oshi znajdowało się na krańcu długiego sosnowego stołu. Naprzeciw niego znajdowało się wolne miejsce. Grupa która znajdowała się po jego lewej składała się najprawdopodobniej z kupca i osoby towarzyszącej, która na szyi miała tatuaż o bliżej nieokreślonym kształcie. Nie przedstawiał on nic konkretnego.
- Widzisz Saraguchi nie do końca cieszył się z zaproponowanej ceny ale musiał przystać na warunki. Doskonale wiedziałem, że ucięta dostawa z Daishi przytnie mu skrzydeł. Całe szczęście, moje oczywiście, że to go spotkało. Możliwość dodatkowego zarobku bez wychodzenia z domu cieszy moje serce. Sam najpewniej nie byłbym z tego za bardzo kontet ale wiesz, pech jednego nie jest pechem twoim. Mógł przecież się zabezpieczyć na te wszystkie ewentualności, poza tym...
Grubszy kupiec lubił gadać zaś osoba mu towarzysząca jedynie co jakiś czas kiwała głową i wzdychała pociągając z kufla. Monolog trwał dobre 10 minut zanim przyszło zamówienie Oshiego.
Na stole zawędrowała Olbrzymia porcja mięsa, ziemniaków i kufel piwa. Mimo, że chłopak go nie zamawiał musiał otrzymać go "gratis" do większego zamówienia. Mniej więcej na talerzu znajdowało się blisko 3 kilogramy mięsa i drugie tyle kartofli z koperkiem i masłem. Dziewczyna, która przyniosła wielką tacę spojrzała nieśmiało w podłogę.
- Kucharz przygotował 10 porcji. Powiedział, że jeśli uda się Tobie zjeść wszystko i dalej będziesz chciał przygotuje kolejne.
Dostrzegłeś kilka osób, które z zaskoczeniem patrzyli w twoją stronę i otrzymaną porcję. Widocznie nikt nie spodziewał się, że chłopak zamówi tak wielki zestaw gdzie podobnież czekały na niego kolejne porcje.
- Czy... czy ten knypek chce pobić rekord Wielkiego Buu?
- Nieee... pierwszy raz go widzę, to przejezdny...
Część karczmy mówiła o twoim zamówieniu zaś kupiec obok którego siedziałeś wciąż wpatrywał się w swojego towarzysza podróży opisując kolejny ze swoich "wielkich" interesów.

[Oshi]

Oshi wreszcie wykonał swoje zadanie, po ciężkiej podróży jaką odbył na trakcie prowadzącym z siedziby shingensumi, wreszcie mógł zasiąść za drewnianym stołem. Karczmarz jak zwykle w zwyczaju miał poprosić o zapłatę z góry, zwłaszcza że chłopak zwrócił się z dość niecodziennym zamówieniem. Wolnych stolików trudno było szukać w zatłoczonym przybytku, jednak szybko znalazł krzesło na którym mógł usadowić się na najbliższe kilka godzin. Uśmiechając się tylko do ludzi wokół w geście przywitania, z widelcem w ręku czekał na pojawienie się zamówienia. Wszelkie szepty i pytania zniknęły, gdy młoda kobieta podeszła do niego z sowicie wypchanym talerzem.

-uuuuuuuu... Arigato!
Krzyknął, pobierając pierwszego kotleta zanim półmisek znalazł się na stole. Trochę zdziwiła go indormacja o połowicznie przygotowanym zamówieniu, jednak zanim speszona dziewczyna odeszła był już w połowie podanego dania.

-Pyszne mięsko, dziewczyno powiedz kucharzowi żeby robił więcej!
Rzucił w jej stronę, przegryzając ziemniaka z lewej dłoni jednocześnie popijając wszystko solidnym łykiem piwa. Oshi mógł być obrażony faktem że karczma nie doceniała jego apetytu... Jednak obiecali przynieść więcej, więc już po kilkunastu minutach siedział dalej głodny. Buru nie przeszkadzał w uczcie swego towarzysza, wiedząc że w takiej chwili Senju oddaje się swej ulubionej rozrywce, a zbytnia ingerencja w jego talerz może spowodować przykre konsekwencje.

[Yami]

Wyprawa Rangi B
Oshi
6/29 kolejek

  Ukryty tekst

Pojawienie się na stole wielkiego półmiska mięsa oraz ziemniaków doprowadziło do wzbudzenia się dźwięków podziwu i niedowierzania. Nikt nie powiedział ile dokładnie wynosi aktualny rekord utytułowanego mistrza brzucha "Wielkiego Buu", jednak widocznie musiałeś rzucić mu nieświadomie wyzwanie. Pożerałeś każdy kolejny kęs mięsa oraz kolejne ziemniaki, które polane były rozpuszczonym masłem i posypane koprem. Mięso było tłuste i soczyste, nie ciągnęło się jak guma zaś wyraźny aromat i smak wskazywały na dłuższe leżakowanie w marynacie najprawdopodobniej własnego przepisu, który był dopracowywany przez długie lata.
Kiedy tylko poprosiłeś o kolejną porcję zajazd wyraźnie się poruszył, tym razem wyraźnie usłyszałeś niosące się "Ooooo" po sali oraz wiele par oczu, które osadziły się na niewielkiej sylwetce chłopaka. W tle również zaczęły się żwawsze rozmowy, pośród których udało się Tobie wyłapać informację, która mogła ciebie zainteresować o ile byłeś zainteresowany pobiciem rekordu.
- Ile wynosi rekord Buu? Dwanaście porcji?
- Nie nie, w dwa tygodnie temu udało mu się przebić Trzynaście porcji, potem nikt go nie widział przez tydzień.
Ludzie obserwowali jak zawartość półmisków ubywała w zastraszającym tempie. Oshi popijając piwem zaczął powoli czuć, że pomimo chęci brzuch zaczął się niepokojąco nadymać, po pożarciu sześciu porcji zaczął czuć nieustanny nacisk na żołądku. Ludzie jednak zaczęli zachęcać chłopaka do pożarcia kolejnych porcji.
- Założę się o 50 Ryo, że nie da rady pokonać Buu, nie mam mowy.
- Tak? A ja wierzę w młodego, 50 Ryo na niego!
Ludzie zaczęli prowadzić zakłady i zagrzewać chłopaka do walki. Dziewczyna, widząc jak chłopak pożarł już 8 porcję przyniosła na stół kolejne półmiski, te były jednak mniejsze niż poprzednie, dokładniej o połowę. Gdybyś pożarł wszystko wówczas pokonałbyś ustanowiony przez Wielkiego Buu rekord. Jednak kiedy tylko skończyłeś 10 porcję, mogłeś poczuć uścisk w przełyku. Ilość pożartego jedzenia w całości wypełniła żołądek. Nie było możliwości aby Twoje niewielkie ciało było w stanie dostatecznie szybko przetrawić cały posiłek. Ilość generowanego kwasu żołądkowego zaczął podrażniać jego ścianki. Mięśnie żołądka się ścisnęły i poczułeś bardzo nieprzyjemny uścisk. Mówiąc krótko ilość jedzenia, która zjadłeś w takim krótkim czasie chciała uciec z Twojego żołądka i przełyku zaś najszybsza droga prowadziła przez przełyk i gardło. Mówiąc krótko poczułeś bardzo silną potrzebę zwrócenia tego co właśnie pożarłeś.
Drzwi do karczmy otworzyły się, do środka wkroczyła znajoma Tobie osoba mianowicie starzec, którego wcześniej spotkałeś na drodze do karczmy.

[Oshi]

Oshi wreszcie mógł zapomnieć o troskach kolejnych dni, zatapiając się w symfonii przyjemności która wypełniła całe jego ciało. Zaskakującym było to jaką przyjemność może dać tłusty kotlet, który niczym niewinna ofiara, znikał w czarnej próżni jego żołądka. Chłopak nie zwracając uwagi na przebiegający szmer dochodzący zewsząd, pokonywał kolejną granicę między sobą a doskonałym wyrobem szefa kuchni. Jako że jego ciało nie działało w sposób inny niż reszty ludzi, poza apetytem wciąż posiadał więcej głupoty. Czując się zapchanym po sam korek, Oshi spojrzał przed siebie, skupiając się na zadaniu które go teraz czekało. Wiedział że należy wykonać je z rozwagą, i pojąc jak rozprowadzić nagromadzoną siłę. Przez krótką chwilę nie działo się zupełnie nic, by nagle z ust leśnego wojownika wydarło się skumulowane beknięcie... Potężna siła miała nieść je przez środek sali, by każdy mógł usłyszeć że karczma serwuje iście królewskie specjały. Czując że jedzenie próbuje się dalej wydostać, chłopak zwalił się na swoje miejsce spoglądając na zebranych.

-Hahahah, wydaje mi się że czas przerwać
Chłopak uśmiechnął się szeroko, masując swój napęczniały brzuch. Właściwie to był gotów już kłaść się na swój zasłużony spoczynek, jednak resztka piwa błyszczała przyjemnie w kuflu. Bez zastanowienia szarpnął za wysunięty uchwyt, zgarniając wszystko jednym łykiem. Teraz był już z pewnością gotów by zakończyć ten dzień. Młoda dziewczyna wydawała się kumać więcej niż inni, więc bez dłuższego wstępu chłopak zwrócił się do niej.

-Potrzebuję pokoju na dzisiaj, myślisz że coś znajdziecie?
Senju nie ingerował w rozmowy innych ludzi, zwłaszcza że żaden nie był na tyle interesujący by zwrócił na siebie uwagę. Dobrze że nikt nie próbował wyzwać go do walki, co w obecnym stanie mogło się źle skończyć. Chłopak wydał już dzisiaj większą część swoich oszczędności, jednak zawsze mógł spać pod drzewem. Jako drewniak, znał kilka sposobów na upiększenie swego noclegu...

[Yami]

Wyprawa Rangi B
Oshi
7/29 kolejek

  Ukryty tekst

Trzeba mierzyć swoje siły na zamiary. W momencie w którym, chłopak odczuł nieprzyjemny uścisk w żołądku zaprzestał konsumpcji. Nie dane mu było pokonać rekordu ustawionego przez Wielkiego Mistrza Buu. Kto wie gdyby zmusił się ciut bardziej może by się udało. Tak niewątpliwie myślały osoby, które w zakładach postawili na złą kartę i klnąc pod nosem wciąż próbowali zagrzewać Oshiego do walki jednak nieskutecznie. Wystarczyło posiłku teraz jedyne czego potrzebował to odpoczynku i ciepłego leża.
Kiedy więc zadał swoje pytanie i przemilczał łkające w rogu grupki przegranych, dziewczyna nieznacznie się uśmiechnęła. Ujęła pełne półmiski, których już nie mogłeś pochłonąć i zaspokoiła Twoje strudzone serce.
- Mamy jeszcze trzy wolne pokoje. Za chwilę przyjdę zabrać Ciebie do niego. Nie musisz martwić się o opłatę, zostanie wykorzystana ta za posiłki, których nie zjadłeś.
Statki, jak to pewne regionalne kręgi lubią mówić o naczyniach, zostały zabrane z powrotem do kuchni. Nie minęła jednak chwila nim dziewczę powróciło zachęcając Ciebie ręką abyś poszedł z nią w stronę schodów. Kiedy więc tylko podniosłeś się spostrzegłeś starszego mężczyznę, którego zresztą spotkałeś na drodze, spoglądającego w Twoim kierunku. Gdy tylko wasze spojrzenia miały się zetknąć ten spojrzał w kierunku najbliższej pracownicy przybytku i zawołał ją słabszym głosem samemu siadając

Wskazany przez dziewczynę pokój nie należał do największych. Łóżko mały stolik nocny i okiennica po stronie wschodniej. Za sprawą drewnianych drzwiczek mogłeś zasłonić okno aby pierwsze promienie słońca nie musiały Ciebie budzić jednak jeśli natura bliższa była rannym ptakom tak najlepiej pozostawić ją otwartą aby obudzić się razem z pierwszymi promieniami słońca.

Pomimo oddaniu się snu w wygodniejszych niż leśne warunkach wczorajsze obżarstwo dało się we znaki. Uczucie ociężałości prześladowało go całą noc nie pozwalając w pełni odpocząć. Gdyby nie to, że jego ciało było zdecydowanie bardziej wyćwiczone wówczas dzisiejszy dzień byłby niewątpliwie trudnym orzechem do zgryzienia.

Główna sala w której mierzył się z rekordem Buu była zapełniona w połowie. Przy jednym stole siedział starszy mężczyzna, który wtedy spoglądał ku Tobie razem z jeszcze jedną osobą, która non stop otwierała i zamykała usta. Treść wyrzucanych słów nie była możliwa do oszacowania przy innych trwających rozmowach. Starzec jednak ze spokojem pił herbatę, tak jakby mężczyzny obok w ogóle nie było.

[Oshi]

Oshi zebrał w sobie wszelkie pokłady chęci, by unieść opasły brzuch z miejsca w którym podjął walkę z talerzem kotletów. Jego obecnym pragnieniem było jedynie uwalić się w ciepłym łóżku, by z samego rana ruszyć w dalszą drogę. Dziewczyna uświadomiła go że fundusze które przeznaczył na posiłek, w zupełności wystarczą za pokrycie kosztów nocnego spoczynku. Żegnając towarzystwo które zebrało się wokół niego, ruszył po schodach do wskazanego pokoju. Ciężko było nazwać nadchodzący sen przyjemnym, Oshi całą noc śnił koszmary w których pieczyste starało się go dogonić... Wielkie otwarte paszcze, nawołujące by tylko na chwilę zatrzymał się w ich wnętrzu. Senju zlany potem zbudził się z rana, zwalając się z łóżka na podłogę. Buru spoglądał na swego przyjaciela z krańce posłania, mając zapewne w obecnej chwili wiele do powiedzenia... Chłopak westchnął jedynie głośno, przeciągając się dokładnie na każdą stronę.

-Chyba czas ruszać dalej... Może w następnym przybytku będą mieć więcej pyszności
Bez dalszych słów pozwolił płazowi dostać się na swoje ciało przez rękaw, po czym opuścił pokój wlekąc nogę za nogą... W głównej sali już od świtu panowało poruszenie, jednak Oshi całkowicie je zignorował. Uśmiechnął się jedynie do młodej kelnerki, po czym ruszył w dalszą drogę... Właściwie to taki miał plan, zanim nie zauważył dziadzi którego spotkał na trakcie w trakcie grzybobrania.

-Dzień dobry staruszku, miał staruszek rację... Mięsko tutaj serwowane jest pyszne
Dziadek zasiadał przy stole w towarzystwie obcego mężczyzny, jednak Oshi nie zainteresował się nim nawet trochę. Był winien staruszkowi podziękowania.

[Yami]

Wyprawa Rangi B
Oshi
8/29 kolejek

  Ukryty tekst

Wstał nowy dzień więc w oczach Oshiego, któremu śniła się zemsta pieczystego , widniała gdzieś na horyzoncie wizja nowej przygody. Patrząc na wczorajszą kolację wątpliwa była chęć zjedzenia porannego posiłku, dlatego chciał jak najszybciej opuścić zajazd. Jedyne co go na chwilę zatrzymało to chęć podziękowania za polecenie wybornej karczmy. Nim jednak udało mu się postawić krok w stronę wyjścia usłyszał słowa staruszka.
- Ho ho już w drogę? Tak bez śniadania chłopcze? Zechciejcie się przysiąść przed dalszą podróżą i pozwólcie rozwiać ciekawość starego człowieka, któremu wiecznie inne sprawy zaprzątają głowę i sam czasu dla siebie żadnego nie ma?
- Mistrzu Ryofushi?
- Dałem wam już swą odpowiedź nie raz mości Hyuryo, dajcie odpocząć starcowi i zebrać sił przed dalszymi swymi pytaniami i prośbami.
Mężczyzna wyraźnie się skrzywił ale po chwili milczenia podniósł się z krzesła aby zwolnić miejsce Oshiemu o ile ten będzie chciał przysiąść się do stołu. Czy jednak istniał jakikolwiek powód dla którego miał posłuchać słów starca, który odciągał go od przygody? Może jednak zrodziła się w nim ciekawość odnośnie tego co mówi starsza osoba, którą spotkał już po raz drugi w tak krótkim czasie i w tak nietypowych okolicznościach.
- Wiem co powinno Ciebie chłopcze przekonać. Gorąca Herbata z Miętą. Z opowieści gawiedzi słyszałem, że lubisz cosik więcej podjeść z całą pewnością taki napój ukoi niemiłe uczucie, które niewątpliwie cię trapi. W czasach młodości przeżywałem to nie raz zaś za każdym razem Herbata z miętą potrafiła postawić mnie na nogi - staruszek zaśmiał się wesoło - Z całą pewnością przyda się to Tobie w dalszych podróżach, nie ważne dokąd prowadzą...

[Oshi]

Oshi bez większego problemu usadowił się naprzeciw starszego mężczyzny, zastanawiając się przez chwilę czy znajomy widział jego wczorajszą porażkę z talerzem kotletów. Osoba której nie potrafił zidentyfikować wydawała się całkowicie zrezygnowana z dalszej próby porozumienia, a sam wojownik z leśnego klanu nie wchodził w sprawy które nie dotyczyły jego osoby. Nieco zmęczony po trudnej nocy, uśmiechnął się na samą myśl o miętowym napitku który może pomóc w dalszej drodze.

- Właściwie to sam nie mam pewności gdzie zmierzam, dlatego mam dostatek wolnego czasu

Oshi zaśmiał się głośno, czując jak bardzo dziwacznie mogło zabrzmieć to zdanie. Właściwie to nie odbiegł daleko od prawdy, był wolnym ptakiem którego ograniczała jedynie własna wyobraźnia. Z daleka czuć można było powiew kolejnej przygody, gdy raz za razem drzwi karczmy otwierały się przed kolejnymi podróżnymi. Senju nie był człowiekiem który mógł przesiedzieć w jednym miejscu dłużej niż kilka dni, nawet gdy obowiązek ściągał go w rodzinne strony szybko pragnął na nowo poczuć swobodę.

-Dziadzio wskazał mi bardzo dobry przybytek, może znajdzie się dla mnie jakaś kolejna rada

Chłopak czekał aż kelnerka przyniesie jego zamówienie, jednocześnie kołysząc się na swoim krześle. Cała atmosfera panująca wokół była niemal przytłaczająco senna, Senju dla zabicia upływającego czasu zaczął spoglądać na innych gości. Wojownicy, kupcy, kurtyzany, szarzy obywatele. Wiele dróg przecinało się w miejscach takich jak to, wiele istnień które pośrednio nie miały ze sobą nic wspólnego... Nikt nigdy nie będzie mógł być pewnym, kto właśnie był przyszłością która stanie naprzeciw.

[Ame Uchiha]

Wyprawa B dla Oshiego
17/57 Trzeba przyznać, że młody Senju dzielnie stawał w szranki, żeby pobić rekord "mistrza" Buu. Chłopak widocznie miał coś w sobie, bo nieznani mu ludzie byli w stanie na niego postawić, mimo postury niewskazującej na duże pokłady wolnego miejsca w żołądku. To chyba jest taka pewność siebie, która daje innym nadzieje. Czy starszy pan mógł mieć wobec niego jakieś nadzieje czy tylko zatroskał się losami zdrowotnymi niedoświadczonego młodzieńca? Sam Oshi nie przejmował się dziejami innych i nie wciskał nosa w nieswoje sprawy, więc jeżeli tamten ma wobec niego jakieś plany, to będzie musiał się bardziej postarać.
Towarzyszący mu mężczyzna nie był zadowolony z dodatkowego człowieka przy stole. Oprócz jawnej niechęci wobec przybysza widać też było zmęczenie i znudzenie całą sytuacją. Jakby powoli zaczynał tracić nadzieje na uzyskanie tego co chciał uzyskać. Tymczasem jednak postanowił, iż lepiej jest odpuścić. Może starszy zmieni swoje nastawienie po rozmowie na inny temat z innym człowiekiem? Oddalił się gdzieś w kierunku, w którym znajdowały się łazienki.
Herbatka z miętą kusząco parowała. Oshi zajął miejsce. Ono również było jeszcze cieple, wygrzane przez zadek wcześniejszego gościa.
- Czyli nie ma między nami różnic. - odrzekł dziadek i pogładził się po brodzie.
- Oprócz tego, iż moja droga zmierza nieuchronnie ku ostatecznemu celowi, a Twoja nie jest jeszcze jasna. - nie było w tym nawet grama smutku. Wręcz przeciwnie, jakby nadzieja. Nie wiadomo czy wobec jego drogi czy drogi młodego Senju. Uśmiechnął się na wzmiankę o dobrym przybytku.
- Rada? - Zaczął tajemniczo.
- Pókim młodyś podejmuj wyzwania! - Oshiemu jednak nie trzeba było dwa razy takich rzeczy powtarzać. W końcu rzucał sobie wyzwania nawet podczas jedzenia kotletów.
- Ale tylko te, które korzyści przynoszą, a nie ból. To sztuka, której trzeba się nauczyć. Mądre wybory. - kontynuował patrząc na brzuch młodzieńca. Gestem zasugerował mu wypicie miętowej herbatki.
- Rzeknij mi, czego na prawdę szukasz w życiu? Po cóż gnasz od karczmy do karczmy? - badawczo przyglądał się reakcji znudzonego chłopaka, który właśnie otrzymał swoje zamówienie od kelnerki.

[Oshi]

Oshi przestał zastanawiać się chwilowo nad dalszym planem, rozkoszując się przyjemnym porankiem przy kubku gorącej herbaty. Obcy mężczyzna pomimo niezadowolonej miny, nie próbował pozbyć się nieznanego młodzieńca. Senju starał się jedynie zrozumieć słowa grzybowego dziadzi, który w jakiś nieznany mu sposób potrafił przewidzieć kolejność jego myśli. Właściwie sam od dawna zadawał sobie te pytania, starał się jedynie zrozumieć sens pojedynczego człowieka. Chłopak opuszczał osadę częściej niż był za murami Hayashimury, nie przywiązywał wagi do potencjalnej szansy stagnacji. Chciał poznać wszystkie cuda świata, zyskać siłę która uniesie jego imię na ulotnych skrzydłach czasu... Chciał umrzeć z uśmiechem na ustach.

-Właściwie to nie obrałem jeszcze żadnego kursu... Chyba wciąż zbyt wiele rzeczy mnie zaskakuje żebym mógł skupić się na jednym
Odpowiadając wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu, starając się aby dziadek właściwie zrozumiał jego słowa. Ogólne gnanie do jednego, mogło skończyć się pominięciem ciekawostek tego świata, które nieuchronnie znikały przez zbyt szybki pęd. Jednak ostatnie zdanie starca zaciekawiło go zdecydowanie najbardziej, szczególnie że mogło pozwolić mu na nieco szersze zainteresowanie tematem.

-Robię to wszystko... Właściwie to wydaje mi się że na początku była to powinność względem rodzinnej wioski. Teraz jednak gdy jestem trochę starszy, wydaje mi się że życie nie powinno kończyć się na presji innych do twojej osoby.
Oshi przerwał na sekundę by zatracić swój wzrok w otwartych drzwiach przed sobą, po czym dalej kontynuował.

-Chce stać się silniejszy... Chce stać się osobą która będzie potrafiła przerwać każdy konflikt... Może jeśli samo moje imię stanie się dość ważne, to uratuje więcej niż jedno życie bez przelewania krwi... Jednak do tego momentu jeszcze daleka droga.
Senju uśmiechając się szeroko, upił ostatni łyk gorącego napoju, a wszelkie uciążliwości ostatniego dnia uleciały niby przykry sen.

[Ame Uchiha]

Wyprawa B dla Oshiego
19/57 Dziadek nie wydawał się zdenerwowany, a mogło się to wydawać nietypowe. W końcu jakaś grupa ludzi zaczepiała go dużo wcześniej i nawet w karczmie nie dawali mu spokoju. Widocznie jednak darzyli go wielkim szacunkiem, gdyż mimo agresywnej postawy nie byli w stanie uzyskać od niego tego czego od niego chcieli. Sama obecność młodego Senju wydawała się go uspokajać jeszcze bardziej. Jakby miał w głowie jakiś plan, którego elementem jest właśnie Oshi. Po jego brodzie pociekła herbaciana strużka po wzięciu zbyt głębokiego łyka. Czy ktoś kto bierze łapczywe i niezgrabne łyki herbaty może mieć jakiś plan? Dlaczego nie. Samemu młodzieńcowi wydawało się, że starszy jegomość w jakiś sposób przewiduje jego myśli. Delikatnie usunął z brody tyle herbaty ile mógł za pomocą chusteczki podczas wysłuchiwania odpowiedzi chłopaka. Uśmiechem odpowiedział na ten szeroki uśmiech. Najwidoczniej zrozumiał jego słowa, ale nie było gwarancji, że zrozumiał je właściwie.
- Świat jeszcze niejednym Cie zaskoczy. - odrzekł dziadek odkładając chusteczkę na stół. Może to była obietnica wspaniałej przygody?
- Jeżeli będziesz dokładnie się rozglądał to nawet w biegu nie ominiesz niczego wartościowego. Musisz tylko wiedzieć gdzie patrzeć. - znowu gładził się po brodzie przybierając minę pasującą do najpoważniejszych filozofów. Z uwagą wsłuchiwał się w słowa o rodzinnej wiosce i o chęci zdobycia siły, aby ratować ludzkie życia. Potakiwał przy tym poważnie jakby zgadzał się z każdym wypowiedzianym przez chłopaka słowem. Delikatnie się uśmiechał.
- Gdzie leży Twoja rodzinna wioska i jak Ci na imię? - zapytał starzec.
- Wiedzieć muszę skąd pochodzą tacy młodzi ludzie jak Ty. - dopowiedział wpatrując się w tatuaże Senju jakby próbował z nich wyczytać odpowiedź na swoje pytanie.
- W jakich sztukach się wyszkoliłeś zamierzając spełniać szlachetne marzenie? - zadał kolejne pytanie. Oshi widocznie zdobył jego uwagę za pomocą swoich odpowiedzi. Nie brał nawet kolejnych łyków herbaty nie chcąc uronić ani jednego słowa z odpowiedzi chłopaka.