Wioska Toshima

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

21/30

Taktyka Azumy przewidywała zachowanie jak największej ostrożności, co pozwalało utrzymać całemu zgromadzeniu jak największą przeżywalność i ograniczenie rannych. Cała akcja wiązała się z podejmowaniem kroków, które wyeliminują liczebność wrogich sił jeszcze długo przed bezpośrednim starciem, a cały pomysł był naprawdę genialny. Gdy chłopiec przeszedł do ataku, Gatorou kiwnął głową na znak zrozumienia jego słów, rozumiał powagę całej sytuacji, ale jednocześnie rozumiał, że chłopiec nie może brać na siebie całej odpowiedzialności, bo to przecież ICH walka. Mało tego - wytypowani wcześniej strzelcy posługujący się procami w większości pochowani byli w budynkach i niektórzy z nich nie mieli żadnej możliwości zaatakowania wroga, gdyż okna budynków, w których się znajdowali, umiejscowione były na inne strony świata. Zmuszeni byli do bezczynności do momentu, w którym dowódca nie nakazał im wyjścia z azylu. Była to konieczność.
-Strzelcy niech opuszczą budynki i wspomogą Azumę. Mamy przewagę liczebną, nie powinniśmy się o cokolwiek martwić. - nie trzeba było długo czekać na przyswojenie tych słów, jego ludzie od razu posłuchali rozkazu i przeszli do ostrzału.
Najpierw barykada ognistych kul wyeliminowała z gry kilku wrogów, chwilę po tym salwa kamieni wykluczyła następnych. Nikt nie umarł, ale ci, którzy oberwali, nie będą w stanie już walczyć. Wszystko wskazywało na to, że pierwszy ruch zakończył się powodzeniem, lecz nie było czasu na następny, bo właśnie przeciwnicy z Shōhei natarli na wioskę.
-Chwytać za broń i do walki! Za naszą wioskę! - motywujący krzyk Gatorou przeszył serca wszystkich mężczyzn i zaszczepił w nich natychmiastową chęć działania.
Ich krew zawrzała i każdy ruszył do ataku, parując swą broń z oponentem. Tak się złożyło, że Toshima miała liczebną przewagę, dlatego było im znacznie łatwiej, jednak kilku procarzy poległo całkiem szybko bez możliwości posłużenia się inną bronią, której nie mieli przygotowanej. Coś za coś, mimo wszystko przyczynili się oni do osłabienia wrogich sił jeszcze przed atakiem. Liczba wojowników z wrogiej strony też się zmniejszała i to w znacznie większym tempie.
Na którymś etapie nastąpiło coś nieoczekiwanego - jeden z niewielu łuczników, który znajdował się na dachu i odpowiedzialny był za patrolowanie południowej strony, oberwał strzałą w klatkę piersiową i spadł z wysokości. Po chwili oberwał drugi, w skutek czego liczba łuczników Toshimy zmalała do dwóch w mgnieniu oka. Całe zajście widział Toshio, który natychmiast oddalił się od głównego skupiska.
-Azuma-san, dwoje obserwatorów zostało zastrzelonych! - krzyknął, próbując ratować jednego z nich, niestety na to było już za późno.
Gdyby ktokolwiek próbował dopatrzeć się zagrożenia ze strony, z której nadleciały pociski, nie byłby w stanie niczego zobaczyć. Nawet dokładne oko shinobi'ego nie byłoby w stanie określić dokładnego położenia napastnika, który skryty był w niewielkim zagajniku wysokich drzew, ten znajdował się tuż obok wioski, na południe od niej.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

  Ukryty tekst

[Azuma]

Uchiha postępował z rozwagą, metodycznie realizując kolejne etapy planu, co pozwalało eliminować kolejne grupki nacierających napastników. Ta dobra passa w końcu jednak się skończyła, gdy nie przewidział że zbyt mało procarzy nie zdoła całkowicie wyhamować impetu wroga. Ich część przedarła się, zaatakowała i położyła część sił Toshimy.
Ukłucie w sercu, pięść zaciskająca wnętrzości - szczególnie gardło. Nie krzyknął jednak będąc zmrożonym tym widokiem. Po raz pierwszy zobaczył tak bestialsą przemoc. Po raz pierwszy zobaczył na własne oczy śmierć. - Błagam... wybaczcie...
Na ich szczęście, do ataku wkroczyła piechota, która zajęła się napastnikami. Liczebność tych drugich zaczęła szybko topnieć, co wynikało z prostej matematyki, przewagi obrońców w Toshimie. W ferworze walki, szczególnie toczącej się w takim miejscu, bez odpowiedniego przeszkolenia i osób sygnalizujących postępy, nie dało się jednak tego odczuć.
Każdy był za to wyczulony na wszelkie niebezpieczeństwo i to właśnie Toshio zwrócił uwagę Azumie na to co się dzieje.
- Czyli tu jest - krótka uwaga puszczona przez wciąż zagryzione zęby, skierowana do nikogo. Nie zwlekał jednak tylko szybko znalazł się na dachu budynku na którym jeszcze chwilę wcześniej stał i spoglądał w kierunku południa, właśnie tam gdzie padła połowa ich łuczników.
- Niech się wycofają, musimy go wywabić - zauważył, jednocześnie rozumiejąc że muszą zakończyć bitwę tutaj. - Wezmę to na siebie, dokończcie tutaj. Łucznicy niech obserwują zagajnik - zwrócił się jeszcze do Toshio i Gatorou, po czym ruszył na południe w kierunku zagajnika w którym najprawdopodobniej krył się przeciwnik.
Młody Uchiha zamierzał na początku zachować bezpieczny dystans - przypuszczał, że przeciwnik może nie wiedzieć, że będzie miał do czynienia z shinobim. Przebranie mogło zadziałać tu na jego korzyść. Żeby jednak zrobić coś więcej, musiał najpierw poznać lokalizację przeciwnika. A to mogło się udać, jeśli w końcu wykorzystałby atut swojego klanu. - Sharingan.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

23/30

Walka, która jeszcze chwilę temu się zaczęła, zbierała swoje owocne żniwa. Wojownicy Toshimy starali się oszczędzać swoich wrogów, nie pozbawiali ich życia, a co najwyżej przytomności, po tym krępowali ich ruchy linami, na co pozwalała im przewaga liczebna. Wygrywali. Mimo wszystko po stronie Shōhei znajdowali się i tacy, którzy bestialsko zabijali swoich oponentów, nie było w nich nawet krzty zawahania, jakby ktoś usilnie manipulował ich ruchami i przekonaniami. Niektórych wydarzeń nie można było powstrzymać, jednak w tym rozrachunku najbardziej liczył się osiągnięty cel, bo cywile w dalszym ciągu byli bezpieczni, natomiast tutejsi wygrywali, co śmiało można było nazwać sukcesem. Oby nie przedwczesnym.
Toshio kiwnął głową w geście zgody na to, co powiedział Azuma. On oraz Gatorou byli chyba najbardziej trzeźwymi umysłami na polu bitwy, zauważali najistotniejsze szczegóły i potrafili reagować w mgnieniu oka. Gdyby ta dwójka potrafiła korzystać z chakry, prawdopodobnie byłaby elitarnymi jednostkami w siłach shinobi'ch, jednakże przeznaczenie chciało inaczej. Wioska pełna rolników i myśliwych zamieniła się w miejsce bitwy, która, choć miała iście amatorski charakter, wyglądała na zaciętą i profesjonalną. Gdyby nie widły, kosy i siekiery, ktoś mógłby stwierdzić, że to starcie wyszkolonych sił zbrojnych. Co ważne - Toshima wychodziła z tego starcia zwycięsko. Właśnie z tego powodu młody Uchiha mógł zmierzyć się z niewiadomym zagrożeniem, które stanowiło ogromne niebezpieczeństwo dla pozostałych. Z zagajnika ulokowanego na południu od wioski wystrzelonych zostało precyzyjnie kilka strzał, które wyeliminowały strategiczne jednostki pełniące dualistyczną funkcję - obserwatorów i łuczników. To musiał być wróg, którym trzeba się było natychmiast zająć. Gdy młodzieniec biegł w stronę lasu, mógł zauważyć sylwetkę poruszającą się między drzewami. Prawdopodobnie postać zbliżająca się do lasku została wykryta, bo niemalże w jednej chwili po pojawieniu się Azumy w jego stronę posłane zostały trzy strzały w krótkich odstępach czasowych. Ninja widział, dzięki swojemu Sharingan'owi, że męska sylwetka nie porusza się szybko, na pewno będzie można ją bez problemów dogonić.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

  Ukryty tekst

[Azuma]

Został poinformowany o nowym zagrożeniu i niemal od razu odpowiedział ruszając w tamtym kierunku. Jego działanie nie wynikało jednak z przeświadczenia że bezwarunkowo poradzi sobie z tym zagrożeniem. Wręcz przeciwnie. Bał się. Czuł strach i respekt przed przeciwnikiem, ale to nie były jedyne uczucia które mu towarzyszyły.
Gniew pełnił tutaj równie dużą rolę. Miał także pełną świadomość roli z jaką go tu przysłano. Rozumiał także co spotka mieszkańców Toshimy jeżeli tylko się wycofa. Ich przeciwnik wykazywał się ogromną brutalnością, bez litości pozbywając się tutejszych mieszkańców.
Wiedząc to wszystko, młodzieniec z klanu Uchiha zamierzał uczynić wszystko co mógł aby w końcu zakończyć cierpienia mieszkańców. Jeżeli nie miałoby mu to być dane, chciał chociaż ugrać wystarczająco dużo czasu do przybycia wsparcia, które z pewnością zakończy tą systematyczną rzeź.
Będąc już niedaleko miejsca w którym działał wrogi ninja, aktywował swojego Sharingan'a. Nie zamierzał głupio ryzykować rezygnując z atutów które dawał mu własny klan. Dość szybko zdołał zlokalizować przeciwnika, a nawet mógł obserwować jak ten się porusza. - Nadążę za nim - przemknęło mu przez myśl akurat w chwili gdy wróg wystrzelił w jego kierunku trzy krótkie wiązanki. Sharingan, ułatwiał w porę dostrzeganie takich zagrożeń, dlatego nie zwlekając szybko zmienił kierunek, obierając taką drogę aby linię ich wzajemnej obserwacji co rusz mogły przecinać krzewy i drzewa.
- Teraz trzy, wcześniej także tego użył - skracając dystans starał się szacować jak dużo jego przeciwnik mógł już zmarnować chakry. Im miał jej mniej, tym Uchiha był w lepszej sytuacji. Doszedłszy do tak prostego wniosku, Azuma postanowił jeszcze mocniej podkręcić to tempo.
Sięgnął do kamizelki z której odpiął jeden z dzwoneczków, a następnie doczepiac go do kunia z lewej kabury, rzucił nim przed siebie, prosto w konar drzewa będącego w połowie odległości między nim a przeciwnikiem. Zamierzał zastosować dość prosty fortel, który mógł kupić obrońcom i mu samemu trochę czasu, jednocześnie zmęczyć wroga. Aby działanie miało większy sens, sam zaczął się zbliżać w jego kierunku, by w porę zniknąć z pola widzenia przeciwnika.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

25/30

Wykorzystanie Sharingan'a było naprawdę dobrym pomysłem - w jednej chwili zdolność uników i postrzegania najmniejszych nawet detali u młodzieńca zwiększyła się do takiego stopnia, że niemalże bez problemów był w stanie uniknąć wystrzelonych w jego kierunku strzał. Niestety wróg okazał się być na tyle dobrym strzelcem, że nawet potężne Dōjutsu nie wystarczyło, by uniknąć wszystkich pocisków. Jeden trafił, raniąc chłopaka w lewy bok, rana była dość bolesna i tryskająca z niej krew z pewnością była tego oznaką, koniecznym było jak najszybsze zatamowanie krwawienia. Mogło do jednak troszkę poczekać, bowiem obrażenia nie były krytyczne i ich rodzaj umożliwiał bohaterowi kontynuowanie walki.
Idealna w tym celu okazać się miała zmyłka z dzwoneczkiem, który w stu procentach spełnił swoją rolę. Gdy ranny Azuma schował się za drzewem, dwie jego podobizny powędrowały na wroga, który zupełnie nie spodziewał się tego manewru. Pomijając to, że odległość między nim, a Uchihą znacząco się zmniejszyła, fakt pojawienia się dwóch obcych sylwetek zupełnie go zdezorientował. Chwycił z kołczanu jedną strzałę i wystrzelił ją w panice w iluzję. Pocisk przeleciał przez nią, nieco zaburzając jej strukturę, ale poza tym nic się nie wydarzyło. Po chwili druga strzała przeleciała przez drugą podobiznę, tworząc taki sam efekt. Pociski chybiły, wbijając się a to w ziemię, a to w pobliskie drzewo, mężczyzna zaczął panikować, klnąc pod nosem. To dawało młodemu Akoraito idealną okazję do działania. Wrogi strzelec chwytał kolejną strzałę i ciskał nią w iluzje raz jeszcze.
Sytuacja w wiosce z każdą chwilą stawała się coraz bardziej napięta - mieszający się wieśniacy z dwóch oddalonych od siebie wiosek walczyli niczym prawdziwi wojownicy, różniło ich z pewnością doświadczenie w walce i rodzaj wykorzystywanej broni, bo ci tutaj posługiwali się bardziej amatorską. Znaczna przewaga wojsk Toshimy tłamsiła wroga, choć ten nie pozostawał dłużny i odpłacał się tym samym, choć w nieco brutalnej formie - ci z Shōhei nie oszczędzali wroga, zabijali zawsze, gdy mieli ku temu okazje, jakby ktoś wyprał im mózgi. Ciężko wyobrazić sobie, by zwykły rolnik był zdolny do uśmiercenia ot tak drugiego człowieka. Coś musi być na rzeczy. W każdym razie przewaga z każdą chwilą zdawała się coraz bardziej widoczna i na którymś etapie część wrogich jednostek zaczęło się wycofywać.
-Nie dajcie im uciec, musimy pojmać wszystkich! - krzyczał do swoich towarzyszy Gatorou, który dzielnie walczył na placu boju i nadzorował wszystko.
Toshio też dobrze się trzymał, walcząc z kilkoma przeciwnikami na raz u boku swoich kamratów. Wyglądało na to, że wszystko zmierza ku dobremu, choć walka, mimo swojego intensywnego charakteru, zaczynała zamieniać się powoli w berka.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

  Ukryty tekst

[Azuma]

Syknął w zaskoczeniu gdy okazało się, że oberwał. Wydawało mu się, że zdążył odpowiednio zareagować, na czas ustępując z toru lotu pocisków. Na jego nieszczęście okazało się to przeczuciem mylnym i jeden z pocisków zdążył dosięgnąć jego boku. Stojąc oparty o drzewo ręką dotykał zaprawionego boku. Nie był pewny czy kamizelka shinobi w jakikolwiek sposób zamortyzowała uderzenie. - Gdyby nie ona, może przebiłoby mnie na wylot... Kurczę - spojrzał na zakrwawioną dłoń gdy odciągnął ją od boku. Gorączkowo zastanawiał się nad następnym krokiem. Krótkie spojrzenie zza drzewo wystarczyło mu by stwierdzić, że przeciwnik wciąż był gorączkowo zajęty iluzjami. Najwyraźniej wciąż nie przejrzał fortelu.
- To może być... jedyna szansa - zareagował uznając że wytrzyma i wyskoczył zza drzewa. Kaminari był wciąż zaaferowany iluzjami, stąd Uchiha miał poważne podejrzenia sądzić, że może jego plan się powieść. Sięgnął do torby na lewym pośladku i gdy podbiegł wystarczająco blisko - cisnął czterema shurikenami, celując w oponenta. Nie poprzestał jednak na tym, bo do dwóch z nich doczepiona była specjalna żyłka. A on kończył właśnie składać pieczęci.
Liczył na to, że zdenerwowanie oponenta, ciągłe sięgania po strzały, a także nacierający na wroga "przeciwnicy", skutecznie odwrócą jego uwagę od poczynań Uchih'y. Gdyby mu się powiodło, wciąż musiał zająć się swoją raną, a także wrócić do Toshio i Gatorou - wspomóc ich i innych mieszkańców w obronie Toshimy. Jego uszu dobiegały hałasy i okrzyki z wioski, więc wiedział że walki wciąż trwają.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[/ghide]

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

27/30

Młody Uchiha mógł zauważyć, że wszystkie jego poczynania odnoszą zdecydowany sukces zgodny z wcześniejszymi założeniami. Jakby na to nie spojrzeć, wygrywał. Oberwał strzałą na starcie, ale to tylko dlatego, że jego przeciwnik był naprawdę porządnym łucznikiem, którego doświadczenie szybowało z każdą wystrzeloną przez niego strzałą. Dlaczego jednak na polu walki nie pojawiały się żadne błyskawice charakterystyczne dla rodu Kaminari? Zdawać by się mogło, że Azuma właśnie tego wyczekiwał, ale czy jego przeciwnik na pewno to potrafił? Im dłużej starcie trwało, tym bardziej chłopak mógł przekonywać się do tego, że ma do czynienia ze zwykłym człowiekiem, a gdy cała jego sylwetka stanęła w płomieniach, utwierdził się co do tego przekonania. Obserwował, jak ciało zaczynają trawić płomienie, a resztki sił wywołują mimowolne krzyki agonalne roznoszące się po całej okolicy. Zabił - nie shinobi'ego, a naprawdę dobrego myśliwego z Shōhei.
-Nie damy się im, walczymy o swoje ziemie! - z daleka dało się usłyszeć motywacyjne krzyki dowódcy.
Wrócił do północnej części Toshimy, by wspomóc swoich towarzyszy i zobaczył, jak wielu wrogów zostało pojmanych. Mężczyźni stojący po jego stronie używali lin, by związać każdego możliwego oponenta, natomiast pozostali łapali uciekinierów, wyglądało na to, że kilku z nich udało się nawet zwiać, dlatego pościg się kończył. Część z nich nadal dzielnie walczyła, a przeciwstawiał się im Gatorou, który bez problemów odpierał atak, dołączył do niego Toshio, który uprzednio zabrał ciała rannych łuczników do stodoły, gdzie znajdował się też lekarz. Nie każdy z nich był martwy i istniała dla nich szansa ratunku. Azuma, przemierzając uliczki wioski, spostrzegł ruch właśnie w okolicy wspomnianej stodoły. Był to budynek kluczowy dla wszystkich mieszkańców, bo mieścił naprawdę sporo osób, a w tym momencie był tam również pan Horikiri. Wspomniany ruch tworzyła trójka uzbrojonych w bronie mężczyzn, którzy niepostrzeżenie dostali się w tamto miejsce. Zamierzali pewnie wejść do środka i zabić cywili. Młody bohater był najbliżej całego zajścia i miał szansę na reakcję.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

  Ukryty tekst

[Azuma]

Młodzieniec chcąc skutecznie zażegnać niebezpieczeństwo, zdecydował się zaryzykować i postawić na szali swoje życie. Wcielił w życie swój plan - wyskoczył zza drzewa, posłał w oponenta posiadane shurikeny, a następnie śladem żyłki doczepionionych do kilku z nich, posłał w stronę przeciwnika potężną kulę ognia.
Azuma spodziewał się różnych scenariuszy, nawet tego że mu się powiedzie, ale w żadnych z tych planów nie przypuszczał, że zobaczy i usłyszy to co wydarzyło się w kolejnych sekundach. Słup ognia dosięgnął celu, ale "Kaminari" zamiast wykorzystać żywioły którymi władał do ugaszeni płomieni, zaczął się rzucać oraz przeraźliwie krzyczeć, bezradnie szukając ratunku. Im dłużej trwał ten przerażający spektakl, tym do młodzieńca napływało co raz większe przekonanie, że miał do czynienia ze zwykłym człowiekiem. Potwierdzić to mogło to jak zareagował gdy zetknął się z iluzjami.
Uchiha nie spodziewał się tak śmiercionośnego efektu i gdy jego do jego uszu w końcu przestał docierać błagalny wisk, odwrócił się i zwrócił treść żołądka. Nie był przygotowany na to co się stało i de facto... po raz pierwszy pozbawił kogoś życia.
Zbliżył się powoli do zwęglonego ciała właściwie nie wiedząc po co to czyni, bo w tym momencie na pewno nie odważyłby się choćby spróbować wyciągnąć własne ostrza z jego ciała. Mimo tego, ponuro i w milczeniu przez chwilę przyglądał się mu. Właśnie rosła w nim świadomość postępku jakiego się dopełnił.
- Cholera! - syknął ponownie sięgając do boku. Za sobą wciąż słyszał krzyki, a także odgłosy walki. Więcej nie mógł poświęcić czasu tej ponurej kontemplacji. Sięgnął do jednej z kieszonek kamizelki skąd wyciągnąć bandaż. Odciął z dwa metry po czym mocno owinął swój bok, chcąc zatamować krwawienie. Postanowił też pigułką szybko zregenerować nadszarpnięte pokłady chakry. Drugą pigułkę ze skrzepniętą krwią raczył pozostawić sobie w odwodzie, gdyby się okazało, że dwa metry bandażu nie wystarczyły do zatamowania krwawienia. Wracając tą samą drogą którą przyszedł, nie omieszkał zabrać wbitego do drzewa kunai'a z dzwoneczkiem. Wciąż mógł mu się przydać.
W pośpiechu wrócił do osady i ujrzał, że mieszkańcy Toshimy zdążyli pojmać wielu przeciwników. Tych okazało się, było znacznie więcej niż początkowo się wydawało. W wiosce jednak wciąż trwały walki i Azuma zamierzał właśnie dołączyć do Gatorou, który dzielnie odpierał atak kilku napastników. "Miał" bo przy wciąż aktywnym Sharingan'ie dostrzegł większy ruch przy stodole, budynku stanowiącym prowizoryczny szpital polowy dla rannych. Wystarczyła mu dosłownie chwila by zrozumieć, że trójka ocalałych napastników właśnie zamierzała najprawdopodobniej wymordować przebywających tam ludzi. Ponownie rozpłonął w nim gniew.
- Napastnicy atakują stodołę! Szybko pomóżcie - zawołał z całą siłą jaką miał w płucach, licząc na to że nie tylko usłyszą go mieszkańcy Toshimy, ale być może i napastnicy, a nawet Ci schronieni w stodole. Azuma szybko zbliżał się do tamtego miejsca i gdy tylko uznał, że przeciwnicy na niego patrzą, a także znajdują się w zasięgu, złożył dwie pieczęcie do kolejnej techniki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

29/30

Walka z tym jednym przeciwnikiem, choć nie należała do szczególnie długich i wymagających, wyryła w podświadomości Azumy piętno, o którym prawdopodobnie nigdy w życiu nie zapomni. Był młody, dlatego właśnie tego typu sytuacje wywoływały w nim skrajne emocje, bardziej doświadczony wiekiem shinobi nawet nie zwróciłby uwagi na kolejne zabójstwo. Z kolei on sam przeżył je bardzo, co w konsekwencji doprowadziło do krótkiej chwili słabości. Jego stan fizyczny znacznie poprawił się po zażyciu bojowej pigułki, a także po użyciu bandaża, rana była duża, ale mimo wszystko tak duży kawałek materiału wystarczył, by zatamować krwawienie. Trzeba tylko ograniczać ruchy ciała, w przeciwnym wypadku bandaż nie wytrzyma, wówczas koniecznym będzie zażycie pigułki ze skrzepniętą krwią.
Gdy już ninja był w stanie prawidłowo funkcjonować, poświęcił chwilę czasu na oględziny ciała, po czym zabrał wykorzystane przez siebie bronie i wrócił do wioski. Zmierzał w stronę Gatorou, chcąc wspomóc go w walce, jednakże po drodze zauważył ruch trzech osób przy stodole - tej samej, w której zebrali się bezbronni mieszkańcy wioski, a także ranni wojownicy. Głośny krzyk rozbrzmiał po całej Toshimie, nawołując do wszystkich, którzy w tym jednym momencie byli w stanie cokolwiek zrobić.
-Idźcie pomóc młodemu, my sobie poradzimy! - dowódca zwrócił się do Toshio i kilku towarzyszy, bo sytuacja w północnej części wioski była prawie opanowana.
Mobilizacja nastąpiła natychmiastowo i nim tamta trójka zdążyła się obejrzeć, ktoś już zmierzał w ich kierunku, z dwóch nawet stron. Jak się okazało, stodoła była zabezpieczona od środka, drzwi zostały odpowiednio wcześniej zaryglowane, dzięki czemu nikt nie mógł się tam dostać. Wojownicy z Shōhei byli na tyle blisko, by paść ofiarą techniki Uchihy, szczególnie, że każdy z nich zwrócił na niego uwagę w chwili krzyku. Doszło do kolejnej wymiany ciosów, przy czym młody bohater trzymał się na razie z daleka. Toshio z kompanami dzielnie rozprawiali się z zagrożeniem.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Azuma]

  Ukryty tekst

Wydarzenia w Toshimie bezsprzecznie odcisnęły piętno na młodym organizmie chłopaka. Ten “ślad” dotknął nie tylko ciała, ale również i umysłu młodzieńca. Odebranie życia drugiemu człowieku, niewątpliwie nie było czymś na czym można było bezrefleksyjnie przejść i to pomimo bycia ninja. Główną przyczyną był tu wiek oraz miałkie doświadczenie w trakcie którego, nie musiał stawiać czoła takim zdarzeniom. Rozwój przychodził jednak nieubłaganie, wiązały się z tym dobre i złe strony tego i śmierć obdzierająca człowieka z niewinności, definitywnie była gorszą częścią tego medalu.
Uchiha w odpowiednim momencie powrócił na miejsce toczonych walk, w porę dostrzegając zagrożenie. Jego głośny krzyk był na tyle wystarczający, że zwrócił uwagę parunastu osób. Było ich wystarczająco wielu, aby nie tylko zatrzymać grono przeciwnika, ale również zepchnąć ich do rozpaczliwej obrony. Azuma w tym momencie z uwagi na swoje obrażenia, trzymał się na uboczu, ale wcale nie był bierny. Wykorzystał jedną ze swoich sztuczek, aby upośledzić zmysł wzroku przeciwnika i tym samym umożliwić mu precyzyjną ocenę postrzegania zagrożenia. Obserwując to z boku, cierpliwie wyczekiwał aż i ta walka wygaśnie.
Sharingan - specyficzne, czerwone oczy z czarną źrenicą, wciąż uważnie lustrowały otoczenie, doszukując się zagrożenia, które mogło wciąż niespodziewanie nadejść. Azuma miał nadzieję, że walki zagrożenie udało się powstrzymać, ale wciąż istniały obawy że gdzieś tam mógł się kryć ten z powodu którego właśnie się tu znalazł. Dlatego na wszelki wypadek zlokalizował i zapamiętał pozycję czegoś co by w razie zagrożenia, pozwoliło mu podmienić się pozycją - miał tu na myśli jakąś beczkę lub coś o podobnej wielkości.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

31/30

  Ukryty tekst

Specjalna zdolność w zupełności wystarczyła do tego, by ograniczyć zdolność posługiwania się bronią u wojowników z Shōhei. Toshio i kilku jego towarzyszy w mgnieniu oka i bez żadnej krzywdy się z nimi rozprawili, to samo zresztą działo się w północnej części wioski, gdzie Gatorou i jego ekipa zakończyli potyczkę. Większość wrogich jednostek była skrępowana linami, niektórym udało się uciec, było kilka trupów, ale straty w ludziach były naprawdę minimalne, całe szczęście. Ostatecznie całe wydarzenie się zakończyło, dlatego mieszkańcy Toshimy mogli odetchnąć z ulgą.
-U nas to już wszystko. Udało nam się pojmać i związać wielu z nich, ale kilku uciekło. - dowódca zmierzał w kierunku stodoły i odezwał się tonem tak donośnym, że było go słychać nawet przy niej.
-U nas też już po wszystkim. Gdyby nie Azuma, nawet nie wiedzielibyśmy o tym, że ktoś się tutaj czai. Swoją drogą - dość łatwo z nimi poszło, machali rękami jak opętani, jakby nie mogli trafić. - skwitował Toshio, machając w jego stronę ręką.
Zagrożenie zostało zażegnane, tudzież stodoła została otwarta, a znajdujący się w niej ludzie wznosili modlitwy do bogów w ramach podziękowań. Jedni się śmiali, inni płakali, ich łzy wyrażały zarówno radość, jak i strach przed tym, co jeszcze ich czekało. Niektórzy, co trzeba niestety stwierdzić, opłakiwali zmarłych. Rannych, choć też było całkiem sporo, szybko można było opatrzyć, w wiosce w końcu zapanował spokój. Każdy zaczął się rozchodzić i łączyć ze swoimi rodzinami, a także bliskimi, na czele wszystkiego stanął burmistrz, który z uśmiechem na twarzy obserwował to zajście, by ostatecznie zbliżyć się do młodego shinobi'ego.
-Azuma, mój drogi chłopcze. - powiedział, chwytając jedną ręką dłonie ninjy i ściskając je mocno. -Zrobiłeś dla nas więcej, niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. Nie tylko pomogłeś nam się obronić, ale też obudziłeś w nas, rolnikach, gotowość do walki o własne ziemie. Daleko nam do rywalizacji, do tej pory bez problemów dzieliliśmy się ziemią z osadą Shōhei, jednak od kiedy sprawy nabrały siłowego charakteru - nie wiedzieliśmy, co robić. Kilku z naszych zostało zabitych, ludzie żyli w strachu, a to wszystko do dziś. Dziękujemy. - mówiąc to, wcisnął swoją drugą ręką mieszek z pieniędzmi w dłonie chłopca.
Pieniążków nie było dużo, ale to była rekompensata za działania Uchihy. Prawda jest taka, że sprawa nie została do końca rozwiązana, mieszkańcy chyba nie do końca byli świadomi tego, co ich czeka - przecież nawet niebezpieczny ninja się nie zjawił, kwestia podziału ziemi nie została rozwiązana, a, co najgorsze, wsparcie z Kōtei nadal nie przybyło. Można powiedzieć, że najgorsze dopiero przed nimi - a przed Azumą stał ciężki wybór - zostawić ich i wracać do domu, czy przeczekać z nimi?

Koniec misji!

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

  Ukryty tekst

[Azuma]

Obserwował żeby mieć wszystko pod kontrolą. Znajdował się w wątpliwie korzystnym położeniu - bo choć mieli przewagę to wciąż liczył się z tym, że mogło do wrogich sił dotrzeć jakieś wsparcie. Ponadto jego stan - zarówno ubytki w chakrze jak i prowizorycznie zatamowane krwawienie, również nie pomagało a wręcz wymuszając tymczasową bierną postawę. Na ich jednak szczęście wyglądało na to, że co raz więcej toczonych walk wygasało, aż pozostała ta jedna, która niebawem także się skończyła.
- Zadziałałem na ich zmysł wzroku... Mieli problemy z właściwą oceną... sytuacji - odpowiedział Toshio, gdy ten próbował podziękować Uchiha. Blondyn pomimo braku bojowego wykształcenia, wykazał się niebywałą odwagą a także trzeźwością osądu choćby przy próbie ratowania współtowarzyszy. Gdyby nie on, z pewnością ofiar by było więcej. - To ja... Jestem winny Ci podziękowania. Bez Ciebie... byłoby ciężko. Pomyśl nad znalezieniem jakiegoś sensie'a, zmarnujesz się w rolnictwie - stwierdził pozwalając sobie przy tej odrobinie sympatii, również na delikatny uśmiech.
Niebawem dołączył do nich zarządca osady. Pan Horikiri był ogromnie wdzięczny za udzieloną pomoc, co też dość wartko okazał potrząsając dłonią młodzieńca. Na tyle mocno, że Azuma aż się skrzywił, przepraszająco wskazując również na bok. To spowodowało następny ciąg zdarzeń. Przejęty mężczyzna nie bacząc na protesty Azumy, zmusił go do przejęcia mieszku z pieniędzmi, a następnie oddał go w ręce jednego z zielarzy, którzy najwyraźniej zdołał ocenić co ważniejsze przypadki i teraz kolejno zabierał się wykonywanie opatrunków.
- Ja... dziękuje - trzeci raz tego dnia podziękował, pieniądze ukrył w torbie i usiadł z brzegu, gdzie za chwilę ktoś miał rzucić okiem na jego ranę. Z tego co zrozumiał, w zależności od tej oceny mógł się spodziewać albo wymiany opatrunku z dodatkiem jakiegoś ziela zmniejszającej ryzyko wystąpienia zakażenia - albo wręcz zakładania szwów. I choć byłyby to jego pierwsze poważne rany wojenne, niespecjalnie się tym martwił. Liczyło się dla niego tylko to, że byli bezpieczni.

Po pewnym czasie, gdy rannych opatrzono, a do pilnowania więźniów wyznaczono strażników, Uchiha po rozstaniu z Toshio i Gatorou pozostał sam sobie. Wciąż trwał dzień, a posiłki z Kotei nie dotarły. Młodzieniec miał wszelkie obawy sądzić, że coś się po drodze wydarzyło, ale z uwagi na nieduże doświadczenie, sam nie wiedział co uczynić. Po dłuższym namyśle postanowił jeszcze trochę zostać w osadzie, licząc na to, że brak jakichkolwiek meldunków zmusi kogoś do działania. Tym bardziej, że przecież miała zostać tu wysłana większa rzesza ninja. Dany mu czas postanowił przy tym jakoś wykorzystać.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Ciepły posiłek w towarzystwie Pana Horikiriego, a potem wygodne posłanie w cichym miejscu, pozwoliło młodemu organizmowi nieco się zregenerować. Było to szczególnie korzystne dla rany i opatrunku. Przy jego wcześniejszej wymianie nawet syknął z bólu co pokazywało, że wszystko jest jeszcze świeże - ale zgodnie z wskazówkami tutejszego znachora, wymienił wkład i założył świeży opatrunek. Tej nocy spał więc wyjątkowo spokojnie i zbudził się dopiero późnym porankiem. Gdy wstał i zszedł na dół, mógł wciąż liczyć na ciepłą miskę ryżu z gotowanymi warzywami. Mieszkańcy bez żadnych wątpliwości, chcieli mu choćby w ten sposób okazać wdzięczność. A on z uwagi na swój stan, nie odmawiał.
Z uwagi na ten właśnie stan, a także wciąż brak nadchodzących posiłków, zdecydował się pozostać jeszcze w Toshimie. Nie chciał ryzykować naruszenia dopiero co zasklepionej rany. Opatrunek trzymał mocno, ale podróż do Korei wiązała się z przebyciem wielu staj i to stanowiło pewien problem. Stąd padła decyzja o jeszcze chwilowym pozostaniu. A skoro miał zostać i mieszkańcy wciąż go nie potrzebowali, postanowił zrobić coś pożytecznego, co jednocześnie pozwoliło zabić nieco czasu.
Wybór wydawał się oczywisty - trening.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

1/30

Od nieszczęśliwych wydarzeń na terenie wioski Toshima minęła dokładnie doba. Zdawać by się mogło, że wszystkie te godziny, które spokojnie upłynęły, były zupełnym przeciwieństwem tego, co działo się wcześniej i rzekomo miało jeszcze nadejść. Wolnego czasu było naprawdę dużo i każdy mógł go wykorzystać na własne potrzeby - mieszkańcy wioski, oczywiście ci, którzy byli w stanie, zajęli się rannymi i zaczęli przygotowywać posiłki dla każdego, wszyscy się zjednoczyli. Mężczyźni zajęli się związywaniem ruchów wroga i zamykaniem ich w prowizorycznych więzieniach, jakimi najczęściej były pomieszczenia gospodarcze. Nic nie działo się jednak bez zastanowienia i nawet wszelakie sprzęty i narzędzia rolnicze zostały stamtąd uprzednio zabrane. Można śmiało stwierdzić, że przez pryzmat bitwy tutejsi wieśniacy zmienili nieco swoją mentalność, z pewnością nie należało ich od razu nazywać wojownikami, ale właśnie ku temu zmierzała aktualna sytuacja. Może to i dobrze - rolnictwo jest dla nich istotnym elementem przetrwania i gdyby nie te ziemie, o które toczyli bój, być może cała tutejsza ludność byłaby skazana na wyginięcie. Bez dóbr, bez żywności, bez pieniędzy, bez jakiegokolwiek sposobu na życie. Ta ostatnia walka była dla nich walką nie tylko o własne życie, ale również o przetrwanie ich samych, a także ich bliskich. To chyba prawdziwa kwintesencja walki.
Azuma stał gdzieś pośrodku tego wszystkiego, jego udział w potyczce był, jak się okazało, kluczowy. On był tym, który zainicjował błyskotliwe pomysły, wyeliminował niebezpiecznego przeciwnika, który zabił wielu kluczowych łowców Toshimy, on też obronił ludzi w stodole, zauważając niebezpieczeństwo odpowiednio wcześnie. Gdyby nie ten młody Akoraito, prawdopodobnie dawno byłoby po wszystkim. Chłopiec zdążył nie tylko potrenować, ale również zregenerować się po wysiłku, jego rana wyglądała też znacznie lepiej, okazuje się, że wieśniacy specjalizujący się w leczeniu mieli duże pojęcie o roślinności występującej w okolicy. Znali różne rodzaje ziół, a te, których używali, doskonale radziły sobie nawet w prowizorycznych warunkach, rana już nie zagrażała życiu, choć z pewnością nadmierna eksploatacja organizmu mogła pogorszyć ten stan.
Wyglądało na to, że cywile na chwile zapomnieli o wszystkim, co się działo, zajęli się sobą i własnymi rodzinami, sąsiadami, cały chaos na chwilę zniknął z ich pola rażenia. Niestety gdzieś w oddali czyhało zagrożenie, które w każdej chwili było w stanie uderzyć. Warunki nie były sprzyjające dla Uchihy i jego towarzyszy, którzy stracili wielu w walce. Morale spadły, a co gorsza - wsparcia z Kōtei w dalszym ciągu nie było widać. Nic nie wskazywało na to, by cokolwiek się zapowiadało, choć z każdą chwilą atmosfera robiła się coraz gęstsza.
-Jak się trzymasz? - spytał z zaskoczenia Toshio, który pojawił się niemalże znikąd, pytanie skierował oczywiście do Azumy.
W tle słychać było burmistrza, który pomaga swoim pobratymcom i chodzi od domu do domu, robił wszystko, co w jego mocy, by zapewnić dobrobyt. Gdzieś w oddali Gatorou nauczał swoich towarzyszy o rzemiośle i dzielił się doświadczeniem z tego jednego starcia, ponadto opracowywał taktykę na następną bitwę. Każdy robił coś, by się przydać, nawet dzieci sprzątały okolice i rozglądały się, czy przypadkiem gdzieś z daleka nie nadciąga coś obcego, tajemniczego. Jak do tej pory - spokój.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

[Azuma]

/pisane z mobile, wybacz za ewentualne błędy

Minęła co najmniej doba od zakończenia potyczki. Bitewny kurz zdążył już dawno opaść, pozwalając się zająć rannymi, uprzątnąć bałagan, a także przekazać pozostałym jak powinni się zachować podczas kolejnego ataku. Udział Azumy w żadnej z tych czynności nie był niezbędny. Mieszkańcy Toshimy okazywali się ludźmi wielu talentów. Cześć z nich gdyby nie urodziła się tutaj i nie parałaby się rolnictwem, być może służyłaby teraz w oddziałach zbrojnych Sogen, a może pełniła jakieś rolę dowódcze. Przeznaczenie zdecydowało jednak za nich i każde znajdowało się w takiej, a nie innej sytuacji. Dlatego wszyscy starali się wykorzystać jak najlepiej ten czas. W tym również i Azuma.
- Jakoś. Rana nie okazała się na tyle groźna, albo miałem szczęście trafić na zdolnego znachora - odpowiedział lekko wzruszając ramionami, gdy dołączył do niego Toshio, tutejszy młodzieniec który wykazał się niebywałym sprytem i odwagą. To między innymi dzięki niemu udało się uzyskać taki korzystny wynik starcia.
- Mieszkańcy chyba jakoś doszli do siebie - nie było ciężko o taką opinie gdy wzięło się pod uwagę to jak Toshima zdołała się po tych wydarzeniach zorganizować. Co chwilę do uszu Uchihy dobiegały to kolejne głosy świadczące o chęci udzielenia pomocy. Bardzo aktywny w tym wszystkim był Pan Horikiri. Było to budujące zważywszy na jego odpowiedzialność za to miejsce. Kotei wyraźnie nie popełniło błędu wybierając go na zarządcę tutejszej osady. Przynajmniej nie w jego przypadku.
- Wciąż brak informacji z Kotei. Martwi mnie to - przestał się już łudzić, że posiłki niebawem dotrą. Trwało to już zdecydowanie zbyt długo. Musiała istnieć tego poważna przyczyną. I teraz zastanawiał się co począć dalej. Ruszyć i opuścić tutejsza osadę? A może udać się na rekonesans? Na razie się oszczędzał z uwagi na obrażenia, ale z raną było już o wiele lepiej, choć dalej nie powinien się forsować. - Więźniowie coś powiedzieli? - spytał bo być może Ci znali jakieś wyjaśnienie tej sytuacji.