Szlak transportowy

[Masashi]

Obserwował jak Panowie się uwijają przy montowaniu koła. Musiał wiedzieć kiedy skończą aby w porę opuścić wóz na ziemię. Słysząc swoje nazwisko uniósł brew i spojrzał na mężczyznę jednak nie powiedział ani słowa. Doskonale zdawał sobie sprawę że jego klan znają chyba wszyscy na kontynencie. Wszak rodzina Senju była jedną z pierwszych tutaj. No i ich potyczki z Uchiha też rozbrzmiewały echem po okolicznych państwach. Te dwa nazwiska pewnie słyszał każdy.
- Cieszę się że udało mi się pomóc. Powodzenia w dalszej podróży. Mam nadzieję że nasze ścieżki już się nie skrzyżują. Rozumiecie o co mi chodzi… Prawda? - powiedział po czym wsiadł na swój wóz. Wolał nie spotykać medyków. Zazwyczaj ich pomoc jest konieczna przy rannych a tego Masashi chciał uniknąć. Nawet nie zapędzał swoich myśli w kierunku jakiejkolwiek amputacji. To nie wchodziło w grę. Najwyżej Uchiha będą mu płacić dożywotnią rentę.
- Ruszajmy. - rzekł do swojego woźnicy po czym pomachał tylko do Pań Lekarek. Kątem oka zerknął jeszcze na jednego z mężczyzn, który wcześniej wspomniał jego imię. Wolał zapamiętać jego facjatę bo w trakcie wojny nigdy nie wiadomo. A może to był jakiś fanatyk, który w przeszłości został skrzywdzony przez jego rodzinę? Świrów w tych czasach nie brakowało. Nie daj bożu chciałby porwać chłopaka dla okupu. Możliwości było mnóstwo.

[Ai]

Z/T

[Masashi]

Dokąd: Shinrin
Przez: -
Środek transportu: Pieszo

[Yami]

Zanim przekroczyłem granice Sogen poprosiłem Suzumebachi o naukę walki kataną. Wspominała wszak o tym, że pragnie założyć Dojo i w nim szkolić nowe pokolenia. Nigdy nie miałem szkolenia w zakresie posługiwania się bronią białą, jedynie miotaną. Była więc to doskonała okazja aby wprawić się w tajniki walki kataną. W trakcie drogi dostawałem jedynie skrawkowe informacje teoretyczne jednak kiedy zbliżała się noc i po rozstawieniu namiotów zaczynaliśmy praktyki.
Nie będę ukrywał czułem się jak za starych czasów pod batem dziadka. Każde przewinienie bardzo dosadnie karała czy to trzaśnięciem bokenem w łapska czy łeb aż echo niosło się po okolicy. Każdy taki incydent kończył się surową reprymendą i wskazaniem na popełniony błąd. Nie była to jednak tylko sucha uwaga a szczegółowa lista elementów, na które powinienem zwracać uwagę wraz z pokazaniem właściwego zachowania. Dzięki temu dużo łatwiej przystosowywałem się do jej ruchów. Nie mniej jednak musiałbym wykorzystać wszystkie możliwe sztuczki aby odnieść zwycięstwo, w przypadku honorowego starcia nie miałem najmniejszych szans. Poza treningiem ogólnym przychodziły również techniki poszczególnych manewrów. Wskazując na mój sposób bycia oraz prowadzenia walki (było to zaledwie jedno starcie a potrafiła dobrze ocenić jak zachowałbym się podczas walki) zdecydowała nauczyć mnie techniki Yodo.
Technika kontrataku polegająca na przekierowaniu ataku przeciwnika ustawiając go w bardziej dogodne miejsce do wykonania naszego uderzenia. Atakowała mnie oczywiście Suzumebachi z wykorzystaniem wręczonego przeze mnie Bokkena. Pomimo kilkunastokrotnego pokazania jak funkcjonuje technika w praktyce wciąż nie mogłem wyrobić sobie szermierskiej intuicji. Finty oraz wyczucie gdzie zostanie skierowany atak było niemal niemożliwe zwłaszcza przeciw mistrzyni miecza. Gdy tylko wykonywałem ruch aby sparować cios wówczas samurajka błyskawicznie zmieniała Tor lotu cięcia trafiając mnie w zbyt dużą ilość różnych miejsc. Przy jednym z takich trafień obawiałem się pęknięcia jednego z żeber...
Podczas tych wszystkich prób i błędów znalazłem sposób na wyczucie gdzie padnie atak, oczy nie kłamią, nawet najmniejszy ruch może wskazać cel ataku. Obrana taktyka pozwoliła mi kilkunastokrotnie ominąć bolesnego uderzenia jednak nie potrafiłem ostatecznie zbić jej katany. Zołza dodatkowo zwiększała tempo kiedy tylko wyczuła, że mogłoby mi się udać. Odpowiednio dostosowywała swoje zdolności do moich. Nie chciała abym za bardzo się nie zniechęcił ale też abym nie spoczął na laurach zbyt szybko. Chciała abym realnie czegoś się nauczył i mógł to wykorzystać w prawdziwej walce. Pierwszy raz kiedy mi się udało nieznacznie ją oszukałem co widziałem w mimice twarzy. Wiedziałem, że jeśli tylko musnę bronią będzie chciała zmienić tor cięcia ale tym razem jej się to nie udało. Przelewając chakrę do stóp wystarczyło dotknąć katany i przykleić ją do stopy aby doprowadzić technikę do końca. Pierwszy raz udało mi się ją pokonać tworząc niejako własną wariację techniki. Najpierw dostałem ochrzan, że coś takiego zrobiłem ale ostatecznie powiedziała "dobra robota".

  Ukryty tekst

[Yami]

Samurajka podczas drugiego postoju słysząc moje rozterki dotyczące Włóczni która wszystko przebija oraz Niezniszczalnej Tarczy uznała, że nauczy mnie dość prostej techniki. Technika miała nazywać się Omotegiri i opierać na bardzo prostych pryncypiach. Jeśli nie możesz przebić się po pierwszym uderzeniu zaatakuj w to samo jeszcze raz. Drugi i każdy kolejny powinien nadwyrężać obronę przeciwnika. Niestety wadą techniki czy może tej prostej idei było to że wymagało precyzji ataku. Przeciwnik nie jest manekinem, będzie się ruszać i próbować zbić bądź uniknąć ataku. Musiałem więc wyrobić sobie odpowiednie wyczucie otoczenia i posiadanego zasięgu.
Suzumebachi była bezwzględna w swych naukach. Zbijała każde cięcie w taki sposób abym nie mógł poprowadzić kolejnego. Musiałem więc szukać sposobu zmiany toru lotu cięcia w locie. Złapałem Bokken oburącz i korzystając z odpowiedniego chwytu wykonałem trzy cięcia. Odpowiednio zmieniałem tor lotu każdego cięcia aby zmusić dziewczynę do obrony w konkretny sposób aby odczuwała każde z uderzeń z większą siłą. Niestety wyczuwała intencję i przy niektórych uderzeniach pozwalała broni ześlizgnąć się po swoim ostrzu kontrując mój atak i wymierzając cios w podbrzusze. Wziąłem głęboki wdech i przystanąłem na chwilę. Kolejna uwaga, lekkie puknięcie mnie w głowę abym kontynuował i ustawiła się na swoim miejscu. Podźwignąłem się i kontynuowałem trening.
Nie wiem ile tak właściwie czasu minęło nim udało mi się wykonać pierwszy udany atak ale słońce już dawno skryło się za horyzontem i być może tylko i wyłącznie trzaskające światło dobiegające z ogniska pozwoliło mi na ten wyczyn. Tego dnia spałem jak zabity... pewnikiem nie wiele brakowało abym usunął wyrażenie 'jak' z poprzedniej wypowiedzi.

  Ukryty tekst

[Yami]

Trzecią techniką jaką udało mi się poznać było Mikazukigiri, tak przynajmniej nazwała ją moja "mistrzyni". Pomimo swojej nazwy technika była zaskakująco prostolinijna był to zwykły wymach mieczem po kole. Zastanawiałem się dlaczego coś tak błahego mogło nosić znamiona techniki. Zrozumiałem to dopiero kiedy Suzumebachi wykonała atak przeciwko mnie. Mimo, że cięcie nie wyglądało efektownie stanowiło dobrą obronę przed atakami wymierzonymi z kilku stron jak i przeciw kilku osobom. Dopiero przy bliższej obserwacji, a po moim niepewnym bloku wykładzie, zrozumiałem w czym tak naprawdę leży sedno techniki. Wykorzystanie ramion oraz tułowia pozwalało wykonać szybszy oraz silniejszy ruch. Obrót ciała pozwala na wykonanie pełnego obrotu.
Suzumebachi od razu zaznaczyła, że stojąc naprzeciw doświadczonemu szermierzowi technika może stać się bronią obosieczną. Tego typu wymach sprawia, że na krótką chwilę jedna strona ciała staje się wrażliwa na ataki. Dlatego najlepiej stosować przeciw kilku osobom jednocześnie. Ucząc się walki szermierczej raczej stosowany jest zamysł jeden na jednego.
Trening nie był tym razem oparty wyłącznie o atak czy obronę. Nie był to jednak taki prosty trening. "Jeśli wiesz czego się spodziewać jak będziesz się bronić podczas dynamicznej walki?". Z tego powodu zostały nałożone pewne reguły - atak z wykorzystaniem owej techniki może nastąpić w ciągu dziesięciu uderzeń. Mógł to być pierwszy, czwarty lub najpóźniej dziesiąty atak ale to od atakującego zależało w którym momencie nadejdzie. Ograniczenie miało posłużyć wyłącznie skróceniu czasu kolejnych prób. Łatwo można było wyedukować, że pozostawienie ciosu na sam koniec zdradza, że 10 uderzenie będzie właśnie tym kończącym. Podczas kilkunastu prób samurajka postawiła na ten zabieg tylko raz kiedy odpowiednio zabezpieczyła swój bok po zbiciu mojej gardy i ustawieniu broni w niekorzystnym dla mnie miejscu. Nie otrzymywałem już takich bęcków jak wcześniej ponieważ coraz lepiej czułem broń, jej ciężar, zasięg oraz niektóre manewry. Moje ciało zaczynało powoli zapamiętywać ruchy i wykonywać je samoistnie bez myślenia.
Koniec końców skończyło się na 80 powtórzeniach z każdej strony. Wydawało mi się, że dostrzegłem w oczach dziewczyny pewną iskrę widząc moje postępy. Wiedziałem, że rzeczywiście będzie dobrą mentorką bo zależy jej na rozwoju swoim uczniów. Jej marzenie ma rację bytu.

  Ukryty tekst

[Yami]

Zostały trzy dni nim dojdziemy w okolice muru. Katorżnicze szkolenie serwowane przez Suzumebachi coraz bardziej kształtowało moje zdolności szermiercze. Wielokrotnie dostawałem po łapach (i nie tylko), ciało ledwo dotrzymywało narzucanego tempa. Wiedziałem, że jest to wszystko dla mojego dobra. Do tej pory nadrabiałem intuicją i byciem ostrożnym. Na przeciwników z którymi do tej pory się mierzyłem to wystarczało. Póki nie stanąłem naprzeciw muru, którego nie mogłem pokonać. Walcząc z jednym z jeźdźców zrozumiałem jak wiele mi brakuje umiejętności. Potrafiłem nakładać chakrę na broń co stanowiło trzon moich najsilniejszych technik jednak nie potrafiłem ich w pełni wykorzystać za sprawą braku szkolenia. Pora załatać tę lukę, która stanowczo za długo sprawiała mi problemy.
- Doskonale zdaję sobie sprawę, że nie można przeskoczyć pewnych rzeczy ale będę musiał Ciebie właśnie o to poprosić. Kiedy dotrzemy na mur możemy natchnąć się na kogoś odpornego na podstawy. Będę musiał posiadać chociaż jeden ruch, który zapewni mi przewagę na krótką chwilę, na moment kiedy wszystkie inne drogi zostaną zamknięte.
Spojrzałem na samurajkę oczekując odmowy. Już raz to zrobiła, kiedy prosiłem o to na samym początku. Wtedy pokazała mi jak wiele dają, kiedy już je poznałem stałem się żądny nowej wiedzy...

[Papyrus]

Post Fabularny

Suzumebachi spojrzała na ciebie z poważnym wyrazem twarzy. Głęboko oddychając, zastanawiała się przez chwilę, zanim wreszcie zdecydowała się mówić.

- Yami-san, rozumiem, że chcesz mieć przewagę nad innymi, ale techniki, których nauczone są przez lata, nie mogą być przyswojone w ciągu jednego dnia, czy nawet trzech. Jednakże... - Zrobiła krótką przerwę, przemyślając swoje następne słowa - ...zrozum jedno. Hiken: Tsukikage to nie tylko technika, to połączenie umysłu, ciała i ducha. Nie możesz po prostu nauczyć się ruchów i oczekiwać, że zadziała. Musisz zrozumieć ideę za nią, zrozumieć jej istotę. Jeśli naprawdę pragniesz używać techniki, która może dać chwilową przewagę, musisz być gotowy na poświęcenie.

Zaparła się i kontynuowała.

- Wytłumaczę Ci kluczowe aspekty tej techniki. Gdy zbliżasz się do przeciwnika, konieczne jest połączenie szybkości i kontroli nad własnym ciałem. Musisz przewidzieć ruchy przeciwnika, a następnie wykorzystać swoją prędkość, aby pojawić się tam, gdzie on tego nie oczekuje. Musisz poruszać się tak szybko, że zostawiasz za sobą 'obraz', który przeciwnik uważa za ciebie. Jakby… iluzja optyczna.

Spoglądając głęboko w twoje oczy, dodała:

- Ale kluczem jest zaskoczenie. Jeśli przeciwnik wie, czego się spodziewać, technika staje się bezużyteczna. Dlatego też nie polegaj na niej za bardzo. Technika jest tylko narzędziem, prawdziwa siła leży w twoim sercu i umyśle.

Suzumebachi westchnęła.

- Damy radę w tych trzech dniach wprowadzić podstawy. Ale pamiętaj, opanowanie jej do perfekcji zajmuje lata. Czy jesteś gotowy na takie poświęcenie?

[Yami]

Widząc wyraz twarzy dziewczyny wiedziałem, że nie będzie chętna przekazywania tajników sztuk szermierczych byle szczylowi, który uznał, że w dzień nauczy się czegoś co zabiera lata. Wiedziałem jak to mogło brzmieć ale większość rzeczy tak właśnie mi przychodziła. Ciężką pracą analityczną szukałem optymalnych rozwiązań. Zamiast pracować całe miesiące wolałem przygotować podłoże w dzień i określić najlepszą drogę do osiągnięcia celu w znacznie krótszym czasie. Im więcej z nią ćwiczyłem i więcej poznawałem technik szermierczych tym bardziej przekładałem praktykę (i teorię Suzumebachi) w nowe założenia, które weryfikowałem. Niektóre z tych działań kończyły się kolejnym siniakiem innymi razy... po prostu szybciej mi wychodziło.
Na pierwszą część nie odpowiedziałem od razu. Pozwoliłem jej mówić i zdaje mi się, że dziewczyna zrozumiała co chodzi mi po myśli albowiem kontynuowała. Niczym pilny uczeń czekałem aż dostanę zgodę na podniesienie ręki i zadaniu pytania. W końcu jednak powiedziała mi co nieco o technice. I zacząłem jej analizę w głowie.
Według jej słów Hiken: Tsukigane nie jest tyle techniką szermierczą a techniką poruszania się. Nie była to technika zadania szybkiego cięcia czy kontroli broni. Był to manewr samego doskoku do przeciwnika. Samo wyrażenie dotyczące prędkości również nie mówi zbyt wiele. Przymknąłem oczy pozwalając moim myślom znaleźć ujście w słowach.
- Jest to więc w rzeczywistości technika manipulacji przeciwnikiem. Jeśli będziesz od samego początku walczyć na 100% bardzo łatwo można ocenić czego możemy się spodziewać. Operując jednak na np. 80% możliwości możemy wpłynąć na jego podświadomość. Gwałtowne przyspieszenie może negatywnie odbić się na jego percepcji, która przyzwyczaiła się do wolniejszego tempa. Takie mam pierwsze przemyślenia bez żadnej bazy, musiałbym zobaczyć jak to wygląda w praktyce aby ocenić kolejne elementy ale niewątpliwie kluczową rolę mają dwa czynniki - zmuszenie ciała do szybkiego skoku oraz dezorientacja przeciwnika.
Samo machanie mieczem nie zawsze pomaga, czasem trzeba wiedzieć co jest kwintesencją danej sztuki aby łatwiej ją oszacować. Nie dotyczy to tylko nauki ale również i sytuacji kiedy po raz pierwszy spotykamy się z nową bronią czy techniką na polu walki.
- Wiem, że to mało czasu ale podołam. W moich okolicznościach nie mam wyboru. Muszę zyskać siłę aby obronić siebie i Nią... najchętniej obroniłbym wszystkich nawet przed nimi samymi jeśli będzie taka potrzeba. Nie wiem czemu niektórzy tak bardzo lubią rozlew krwi.

[Uchiha Hiromi]

~ 1/... ~

~ Yami ~

~ Misja rangi A ~

~ Wyprawa za "Mur" ~

Jasne słońce w zenicie prażyło waszą skórę, podczas gdy wiatr delikatnie poruszał włosami kobiety, które wymknęły się z jej koczka. Suzumebachi, z lekko zaciśniętymi ustami, przyglądała się tobie uważnie. Poznała cię już trochę. Wiedziała, że próbowałeś wszystko przemyśleć w swój analityczny sposób, ale wiedziała, że to nie wystarczy. Pokręciła lekko głową i wskazała na niewielki prześwit między drzewami, gdzie przystanęła.

- Zaczniesz od podstaw, Yami-san - powiedziała. - Pierwszym etapem jest kontrola nad swoim ciałem. Jako że Hiken: Tsukikage skupia się głównie na poruszaniu się, musisz nauczyć się prawidłowo przyspieszać i zwalniać bez ostrzeżenia. Skoro chcesz się nauczyć tego szybko…

Zrobiła krok w tył i wskazała na przestrzeń między drzewami.

- Zacznij od biegania od tego punktu do tamtego, tam i z powrotem. Na mój znak przyspieszysz i zatrzymasz się niemal natychmiast. Potem zaczniesz biec z powrotem, by znowu przyspieszyć na mój znak. Ważne jest, abyś nauczył się kontrolować swoje ciało w każdym momencie.

Kiedy - i jeżeli - przygotowałeś się do biegu, kobieta jeszcze na chwilę cię zatrzymała.

- Wspomniałeś o dezorientacji przeciwnika, skup się także na tym, by zmieniać tempo biegu spontanicznie. To nie tylko przyspieszenie, ale również niespodziewane spowolnienie może być równie zaskakujące dla przeciwnika.

Następnie odsunęła się trochę i obserwowała cię - gotowa lub cię instruować lub dalej wyjaśniać, dlaczego należy trenować tak, a nie inaczej. Wyglądała poważnie, ale tak naprawdę nie mogłeś być pewien, czy czasami nie robi sobie z ciebie żartów, każąc biegać od drzewa do drzewa.

Hamina Suzumebachi

[Yami]

Okazało się, że nie myliłem się wiele względem tego co tak naprawdę prezentuje sobą technika. Głównym punktem jest dezorientacja przeciwnika. Podczas mojej analizy uznałem, że ograniczenie swojego maksimum i gwałtowne przyspieszenie jest kluczowe. Okazuje się jednak, że jeszcze bardziej istotne jest zmienne tempo. Im dłużej nad tym myślałem tym dostrzegałem więcej aspektów wykorzystania tego w walce jako mechanizm obronny jak i ataku. Co się stanie jeśli biegnąc w kierunku oczekującego przeciwnika zwolnimy tuż przed znalezieniem się w jego "zasięgu". Przeciwnik wykona wówczas przedwczesny atak, którym chybi o kilka centymetrów dając Tobie szansę na wykorzystanie nowopowstałej luki.
Zdolność do osiągnięcia pełnej prędkości przy jak najkrótszym czasie jest kwintesencją Hiken: Tsukikage i nie tylko jej. Wydaje mi się, że właśnie ta "technika" jest tak naprawdę wprowadzeniem do całej nowej gamy technik szermierczych a przy odpowiednim wykorzystaniu również i innych dziedzin.
- Chyba rozumiem. Nie pozostało mi więc nic innego jak wcielić teorię w praktykę.
Uśmiechnąłem się i skierowałem na wyznaczone miejsce. Nim byłem gotowy do biegu pozwoliłem przeanalizować podłoże po jakim będę biegł. Sztuczka nie będzie możliwa jeśli w pełni nie wykorzysta się wszystkich swoich przymiotów. Potrafiłem dobrze kontrolować chakrę i dostrzegłem sposób aby wykorzystać ją w treningu. Przelewając chakrę do stóp mogłem przykleić się do ziemi momentalnie tracąc na prędkości. Odpowiednia manipulacja chakrą pozwoli też w sposób nieoczywisty zmieniać tempo biegu.
Poczekałem na znak i rozpocząłem bieg. Na samym początku nie chciałem wprowadzać elementu zmienności tempa. Słuchałem rozkazów Suzumebachi i próbowałem wykonywać je należycie. W przypadku gdy musiałem przyspieszyć wypuszczałem chakrę z stóp aby choć nieznacznie nabrać na wstępnej szybkości. W przypadkach gwałtownego zatrzymania stabilizowałem ją tak aby stopa przyklejała się do podłoża dając mi stabilniejszą pozycję. Kiedy więc powoli zaczynałem wyczuwać jak sprawuje się moje ciało zaczynałem dodawać zmienność tempa również korzystając z podstawowej techniki każdego "shinobi", chociaż ja nie mogłem siebie nim pełnoprawnie nazywać.

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

~ 2/... ~

~ Yami ~

~ Misja rangi A ~

~ Wyprawa za "Mur" ~

Suzumebachi w ciszy obserwowała twój bieg, dostrzegając każdy drobny szczegół w twoim poruszaniu się, reakcje na jej komendy oraz próby manipulowania chakrą. Choć ekspertem w dziedzinie chakry nie była, ale dostrzegała, co robiłeś i nie przeszkadzała ci w tym.

Pozwoliła ci biegać długo. A nawet bardzo długo. Tak długo, że dałeś radę się sfrustrować. Tak długo, że dałeś radę się zmęczyć, a następnie znowu się sfrustrować. Nie pozwoliła ci przestać (o ile sam nie przestałeś i nie zacząłeś się z nią wykłócać), dopóki nie byłeś tak zmęczony, że niemal padłeś. Wtedy podbiegła do ciebie, podnosząc dłoń, by dodać kilka swoich spostrzeżeń.

-Dobrze kombinujesz z chakrą. To unikalne podejście do tej techniki, ale mogą się pojawić pewne problemy. W pełnej walce, kiedy twoje ciało jest napięte, a przeciwnik naciska, kontrola nad chakrą może stać się bardziej skomplikowana. Dlatego, jeżeli chcesz użyć tego podejścia, musisz kontrolować i chakrę i swoje ciało. - Wskazała na twoje stopy. - Podczas biegu twój środek ciężkości bywa niestabilny, zwłaszcza gdy korzystasz z chakry, by zmieniać tempo. Skup się na utrzymaniu równowagi. Oto ćwiczenie: staraj się biegać w taki sposób, by twoje ciało było jak woda – płynne, elastyczne i adaptujące się do każdej zmiennej sytuacji. Twoje ciało i umysł muszą działać razem, jak jedno.

- Nie zapominaj, że chakra nie jest nieskończona. Musisz nauczyć się wykorzystywać ją oszczędnie i efektywnie. W walce możesz nie mieć luksusu do ciągłej manipulacji chakrą, więc ćwicz to tak, jakbyś miał jej ograniczone zapasy. Kontynuuj - dodała odstępując od ciebie.

- Wzięła się za ciebie - mruknęła ci w głowie Kokuou, rozbawiona lekko.

Hamina Suzumebachi
Kokuou

[Yami]

Przegranym jest ten który nawet nie stanął do walki. Podniosłem rękawicę chcąc zmierzyć się z latami doświadczenia z wykorzystaniem własnych zdolności i sztuczek jakich nauczyłem się będąc synem kupca. Nie dosłownie oczywiście, chodziło mi o przenikliwość i wykorzystanie wszystkich atutów na swoją korzyść. Pytanie jednak czy mogłem rozbić coś co "ćwiczy się latami" w zaledwie jedno popołudnie? Znałem odpowiedź, jestem realistą. Jednak w stoickim spojrzeniu nauczycielki dostrzegłem coś nietypowego. Nie karała mnie jak dotychczas za popełniane błędy, zwykle od razu dostawałem reprymendę tym razem jednak nic nie mówiła, obserwowała moje zmagania zupełnie z daleka. Każde pokonane kółko powoli zawężało mi pole dotyczące tego co chodziło po jej głowie. Chciała utrzeć mi nosa pokazując mi bezsensowność nauki w kilka dni. Nie spodziewała się jednak, że sam byłem kilka kroków przed nią rozgryzając i rozkładając technikę na czynniki pierwsze szukając nowego sposobu nauki. Nic nie mówiła i czekała najpewniej na błąd z mojej strony. Nie chciałem dać jej tej "satysfakcji".
W końcu jednak musiałem ulec. Nie wiem jak długo to trwało ale w końcu opadłem z sił. Gdybym się zmusił byłbym wstanie jeszcze biec jednak skończyłoby się to albo wymiotami albo brakiem możliwości podjęcia marszu następnego dnia. Cel wciąż miałem jeden i ten sam, dowiedzieć się co tak naprawdę stało się za murem. Zniszczenie go przez Biju jest informacją znaną, nie było jednak znane to co stało za "zapieczętowaniem" demona. Nie było wszak innej opcji jak właśnie pieczęć. Suzumebachi jak widać miała dostatecznie dużo czasu aby wypatrzeć się kolejnych błędów, które pojawiały się z narastającym zmęczeniem. Nie mogło być inaczej. Uśmiechnąłem się słysząc jej słowa.
- Z kontrolą raczej nie będę miał problemów. Zawsze mam ją na uwadze. Ciężko będzie jednak poczuć się jak woda.
Słysząc "ponaglanie" o kontynuowanie zerknąłem na nią niepewnie przecierając pot z czoła. Sięgnąłem po manierkę z wodą i upiłem kilka łyków. Kokuou również nie próżnowała żartując sobie z tej sytuacji.
- W porównaniu do lekcji wyceny i heraldyki dziadka ten trening to spacerek z owieczkami. - odparłem Demonicy sam się uśmiechając ponawiając dalszy bieg.

[Uchiha Hiromi]

~ 3/... ~

~ Yami ~

~ Misja rangi A ~

~ Wyprawa za "Mur" ~

Analizowałeś. W czasie swojego biegu, w dużej mierze, zamiast skupić sie na tym, żeby biegać, głównie skupiałeś się na samej Suzumebachi. Niemal obsesyjnie skupiał się na niej. Na jej spojrzeniu, na jej komendach, na fakcie, że nie komentowała, tylko obserwowała. Jej wyraz twarzy był poważny, była wyraźnie skupiona na tobie. Cóż, ty byłeś skupiony na niej, niestety, w trochę inny sposób.

Miałeś mnóstwo pomysłów na to, dlaczego Suzumebachi każe ci tak biegać. I wszystkie były niezbyt pozytywne. Ba, nawet dałeś radę popchnąć się do takiego treningu, żeby jej pokazać, że nawet największe treningowe koksy mogłyby poczuć się zawstydzone. Przecież nie mogłeś poddać się złośliwym powodom Suzumebachi!

Nie przyszło ci do głowy, że kobieta wcale nie miała nic niepozytywnego na myśli i po prostu cię uczy tak, jak uczyła się sama oraz tak, jak miała zamiar uczyć swoich podopiecznych w dojo, jeżeli uda jej się je otworzyć.

Taki był z ciebie mistrz analizy.

Kokuou coś burkała w twoim wnętrzu, średnio zadowolona z twoich negatywnych przemyśleń, ale nic nie odpowiadała, dopóki nie rzuciłeś jej komentarza o heraldyce. Tutaj poczułeś rozbawienie demona.

- Chyba dobrze, że mnie jeszcze w tobie wtedy nie było. Obiecuję, że jeżeli ktoś będzie tego próbował, przejmę kontrolę i pogalopuję daleko. Ale musisz przyznać, że jest w niej pewien urok - dodała na temat Suzumebachi.

- Dobra robota, Yami-san. Muszę przyznać, że trochę byłam ciekawa, kiedy cię znuży to bieganie, ale jestem pod wrażeniem twojej wytrzymałości. Nie zamierzam też zmuszać cię do biegu, aż zwymiotujesz. Ale to, co robisz tutaj, to nie tylko nauka techniki, ale też przekraczanie własnych granic i sprawdzenie, jak daleko potrafisz się posunąć - wyjaśniła kobieta, zmarszczyła jednak brwi, kiedy wspomniałeś, że bycie jak woda może być trudne. - To była tylko metafora, Yami-san. Masz być nieprzewidywalny jak woda, zwinny jak woda. Woda potrafi przepływać przez wszystko, dostosowując się do każdej przeszkody. A z czasem każdą przeszkodę pokona.

- Teraz, albo popracujemy nad twoim atakiem w miejscu, albo ruszymy dalej, w stronę Muru. Dalszy trening odłożyłabym, bo niepokoi mnie sytuacja i wróciła do dalszej części przy naszym następnym postoju. A ty odetchniesz i odpoczniesz w czasie naszego marszu. Ale ty prowadzisz, więc zdecyduj.

Hamina Suzumebachi
Kokuou

[Yami]

Trening trwał a moje ciało wyraźnie traciło na siłach. Podobnie było zresztą z silną wolą słabnącą z każdym okrążeniem raz na jakiś czas podnoszoną chęcią "wykazania się". Walka ta jednak była z góry stracona i jedyne co dzieliło mnie od pewnej porażki był czas. Moment musiał się w końcu nadejść gdzie przestałem mieć siły.
Kokuou o wzmiance o wykładach, które tylko osoba chora na głowę może uznać za intrygującą i ciekawą odparła w podobny sposób jak ja kiedyś. Tak jak ona, tak i ja dawałem susa za okno i uciekałem, aby potem siedzieć w nocy za karę. Nie miałbym zastrzeżeń gdyby do takiego wydarzenia doszło, gdyby zapewniła bezpieczeństwo innych jak i moje. Tutaj zgadzaliśmy się w stu procentach. W kwestii drugiej... nie mogłem być już tego taki pewny.
- Ciężko mi stwierdzić. Nie mogę jej do końca rozgryźć. Rozumiem co nią kieruje ale nie jestem w stanie wszystkiego spiąć w całość. Miałem nadzieję, że mi zaufa i nie rzuci się na mnie kiedy zdradzę jej nasz sekret jednak dlaczego przyjęła to z takim spokojem? Do tego nie wychodzi z inicjatywą tylko zazwyczaj odpowiada na pytania. Zupełnie jakby bała się, że jeśli podejmie jakąś czynność upuści cenną figurkę, której nie uda się odzyskać. Tylko w kwestii szkolenia widać powrót sił i chęci aczkolwiek nie chce ich wyraźnie pokazać. Ma swoje marzenia ale... bardziej wyglądają one jak coś co trzyma ją przy życiu. Choć to tylko domysły.
Westchnąłem drapiąc się po głowie po mojej odpowiedzi Kokuou. Zmęczony czy nie wciąż musiałem usłyszeć dalszą część wykładu dotyczącą tego jak powinienem przystosować się do używania nowej techniki. Zaczęło się od pochwał wytrwałości. Jest to coś co musiałem zyskać w trakcie podróży czy z samego faktu noszenia kul u nóg w postaci ciężarków. Skoro przyzwyczaiłem się do takiego ciężaru niewątpliwe aby również i moja stamina wzrosła. O przesuwaniu granic wiedziałem doskonale. Jako syn kupca, nic nie znaczący chłopak, który ledwo potrafił wykrzesać z siebie odrobinę chakry non stop ścierałem się z ścianami, które nie były możliwe do pokonania. Wyzwania w Plaga w Ryuzaku no Taki, uczestnictwo w śledztwie w Midori, walka z przeciwnikiem nieposiadającego ciała, Oniniwa czy ostatnia walka z jednym z jeźdźców. Co rusz natrafiam na ścianę, której nie jestem w stanie pokonać. Wiem jednak dzięki temu gdzie celować.
- Płyną strumyk przez zielony las, a przy brzegu leżał stukilowy głaz... - słowa pewnej piosenki wkradły się na język. - Woda jest... a zresztą nieważne, nie musisz używać przy mnie metafor, może nie jestem shinobi ale nie jestem też młodzieńcem, który stawia swoje pierwsze kroki. - uśmiechnąłem się odpowiadając - Wszystko jest już kwestią praktyki, jeśli jestem w stanie rozbić wszystko na czynniki pierwsze łatwiej odnaleźć się w tym wszystkim. Można nauczyć się robić dowolną potrawę ale dopiero zrozumienie co się z czym łączy pozwala na zostanie mistrzem, który może zrobić zupełnie nową potrawę z tego co ma pod ręką i będzie ona równie wspaniała.
Podniosłem się z ziemi i przetarłem spocone czoło. Przyspieszony oddech i tętno było wskazane. Głęboki wdech i wydech pozwoli mi spowolnić pracę serca.
- Przenieśmy to na inny wieczór. Chcę wprawić się w sztuce walki bronią jednak nie mogę zapominać o głównym celu podróży. To co stało się za Murem teraz prowadzi do zmiany rozkładu sił. Informacja jest równie śmiertelną bronią, którą warto posiadać. Jeszcze nie wiemy czy uda się pozyskać nam silnego sojusznika czy wroga, który będzie murem nie do pokonania. - spojrzałem ku górze - jest już późno. Trzeba zregenerować część sił i rano będziemy mogli wyruszyć w dalszą drogę. O ile towarzystwo takiej zrzędy jak ja jeszcze Tobie nie zbrzydło.