Szlak transportowy

[Kamiyo Ori]

Wraz z każdym kolejnym krokiem Kamiyo oddalał się od swojego kontuzjowanego kompana. Było to właściwe rozwiązanie problemu, ale nie mógł się on wyzbyć czarnych myśli, które zaczęły mu towarzyszyć przez resztę podróży. Nie podobało mu się, że się rozdzielają oraz tego, że straci Azumę z oczu. W końcu jego techniki nie miały dużego zasięgu, a zależało mu na jak najmniejszych ofiarach w tej misji. Wypadek Matsu jednak uniemożliwił perfekcyjny scenariusz, zatem został tylko drugi najlepszy.

W samym szyku trzymał się raczej z tyłu, razem z Sawao. Jego deklaracja, jako niezbyt bojowa jednostka wystarczyło, by wziął go w tym momencie za priorytet do ochrony przed nadciągającym niebezpieczeństwem. Chociaż z drugiej strony, może właśnie ten Uchiha okaże się czarnym koniem całej tej wyprawy zwiadowczej i to on będzie ratował dupska wszystkich w nią zaangażowanych? Trudno było przewidzieć.

Minęli ostatnią wolną wioskę i zaczęli się zbliżać coraz bardziej do wybrzeża, tam gdzie rozpanoszyli się Cesarscy. Atmosfera zrobiła się na tyle gęsta, że można było ją właściwie kroić nożem. Ori nawet się złapał na tym, że starał się liczyć każdy wdech i wydech swoich towarzyszy, jako sposób na uspokojenie nerwów. W końcu wkraczali do paszczy lwa i zupełnie nie było wiadomo co ich czeka. Wszyscy wydawali się być mocno nakręceni wizją łucznika z klanu Ranmaru, który wypatrzył ich wychodzących jeszcze z Kōtei. Taki, co trzymał strzały na cięciwie łuku, tylko po to aby wypuścić w celu przeprowadzenia ich wszystkich na drugi brzeg rzeki Sanzu. Szlak ich wędrówki dalej zachowywał właściwości podobne do tego, które kosztowały resztę wyprawy jego towarzysza poprzedniej batalii, ale ludzie zdawali się bardziej pilnować, aby nie popełnić jego błędów. W końcu uszczuplenie tej grupy, zwłaszcza teraz, mogło okazać się zabójcze.

W końcu jednak ich zwiększona czujność przyniosła spodziewane owoce. Wpierw kilka drewnianych patyków przecięło niebo, aby wbić się w ziemię. Przed nimi. Strzał ostrzegawczy w działaniach wojennych był jak najbardziej niespodziewany dla szarookiego, ale może ze względu na brutalność frontu z Kaminari, gdzie najpierw się strzelało, a potem zadawało pytania. Zdawały się dochodzić z lasu. Ze wszystkich pocisków, które do nich wystrzelono, jedynie jeden miał niespodziankę, która wyraźnie wywoływała większe wzburzenie grupki zwiadowców. Notka wybuchowa doczepiona do strzały spowodowała, że ziemia na szlaku rozbryznęła się w małej eksplozji. Ori nawet nie wiedząc kiedy ustanowił się przed Sawao, i osłonił się rękami od rozbryzgującego błota z ziemią. Gotów był się wycofać do tyłu, aby przegrupować się i wymyślić jakiś konkretny plan działania. Jednak jego kompani mieli zupełnie inne plany. Przynajmniej ci, których widział.

Shinsu zaczął kleić swoje figurki z gliny na kształt fantazyjnych zwierzątek. Uformował kolibra i chyba coś jeszcze, ale ułamek sekundy uwagi, który mu poświęcił, nie wystarczył na głębszą analizę jego działań.

Znacznie bardziej widowiskowy był jasnowłosy. Ten zaczął wyrzucać z siebie zwoje, które były upakowane innymi kukiełkami. Widać było, że pacynkarz mógłby samodzielnie zorganizować cały teatrzyk lalek. Najbardziej jednak zdziwił się, gdy on sam wskoczył do środka jednej z nich, niczym do ogromnego, kroczącego pancerza. Trudno było odmówić widowiskowości temu pokazowi. Ayatsuri był właściwie jednoosobową armią, uzbrojony w swój oddział uderzeniowy. Jedna z jego kreacji, którą zasłaniał swoimi większymi dziełami dała nura w ziemię i niczym kret zaczęła drążyć tunel. Nie trzeba było być geniuszem, aby się domyślić gdzie właśnie zmierzała.

Jeśli chodzi o samego medyka, to jego rola w kampanii jeszcze nie nadeszła. Nawet wybuchowa strzała nie zrobiła żadnych szkód temu zespołowi, który wręcz się palił do bitki. Jedynym powodem zmartwień dla młodego shinobi jednak był nieustannie Azuma, który mógł robić bóg wie co, bóg wie gdzie i bóg wie jak. A on trochę jak kołek stał z tyłu rozglądając się po okolicznych lasach i starając się chronić specjalistę od przesłuchań. Starcie dystansowe było czymś zupełnie poza jego specjalizacją, dlatego wolał je zostawić ekspertom z pustyni.

Nałożone:

Rękawiczki z blaszką
Płaszcz
Duża torba

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
41/75

---

Walka zaczęła się na dobre i chciałoby się rzec, że nie było już odwrotu, ale możliwość wycofania się wciąż istniała. Szybki skierowanie się pędem z powrotem w stronę stolicy Sogen wiązało się jednak z fiaskiem zadania, a żaden z obecnych tu bohaterów raczej nie miał zamiaru tak prędko rezygnować. Członkowie najemniczego zespołu zdecydowali się odpowiedzieć na niezbyt przyjazne powitanie wyspiarzy w postaci salwy strzał, a każda z tych odpowiedzi była zupełnie inna.
Shinsu zaczął urabiać swoją glinę i wtłaczać w nią chakrę, by wkrótce uformować i nadać jej wybuchowych właściwości. Renkuro dobył po zwoje, by przywołać klanowe atrybuty bojowe – własnoręcznie skonstruowane marionetki. Druga część bandy na otwartej przestrzeni jedynie cofnęła się trochę celem zwiększenia własnego bezpieczeństwa i ograniczyła się do obserwowania rozwoju sytuacji. Młodziutki Uchiha z kolei popędził przez las, by jak najprędzej zbliżyć się do wrogów i zrobić rekonesans.
Dohito zdążył wypuścić przed siebie dwa gliniane twory – jednego nad ziemią, drugiego pod nią, natomiast Ayatsuri otoczył się swoimi konstrukcjami. Zaraz po tym na grupę spadła kolejna salwa strzał. Trzech z czteroosobowej bandy na trakcie cofnęło się na tyle, że pociski były względnie łatwe do uniknięcia. Przy obecnym, wynoszącym około sto metrów, dystansie od wrogów strzały wytracały już trochę na swoim pędzie. W nieco gorszej sytuacji był Renkuro, którego taktyka była zupełnie inna od swoich towarzyszy, bowiem ten ruszył naprzód, chcąc ściągnąć na siebie główne zainteresowanie nieprzyjaciół. Jedna ze strzał śmignęła nieopodal ramienia lalki, do której właśnie się załadował, druga niemal trafiła Białego Pająka. Miał więc odrobinę szczęści, choć pewnie była i w tym zasługa refleksu ale musiał mieć świadomość, że nacierając w stronę lasu jego czas reakcji będzie krótszy i przed potencjalnym kolejnym salwom trudniej będzie się uchylić.
Mniej więcej w tym samym czasie gliniany koliber samotnie przemknął z zawrotną prędkością i dotarł do skraju zieleni, z której wyłaniały się jakieś sylwetki.
Ułamek sekundy później nastąpił kolejny wybuch – tym razem wywołany przez drużynę walczącą dla rodu Uchiha. Eksplozja była silniejsza od tej wywołanej notką przy strzale. Zrobiło się zamieszanie. Shinsu i jego pobliscy towarzysze nie byli w stanie dokładnie ocenić, jak duży sukces odniosła ta ofensywa, ale po krzyku ze strony lasu można było przypuszczać, że udało się ściągnąć przynajmniej jednego oponenta.
Uwadze Azumy, który pokonał już większą część początkowego dystansu, z pewnością nie umknęła eksplozja zainicjowana przez kompana. Chwilę później, kiedy zbliżył się do wrogów jeszcze bardziej, mógł dostrzec w oddali między drzewami przegrupowujące się postacie.
Dostrzegł nietypową kobietę, o niebieskiej skórze i rybiej aparycji, która wypluwała właśnie olbrzymie ilości wody zalewające teraz okolicę. Cieczy było aż tak dużo, że wylewała się poza skraj lasu, co z pewnością dostrzegła również czwórka na szlaku.
Między zielenią przemknęło mu też kilka innych postaci. Młodzieniec doliczył się chyba sześciu, może siedmiu sylwetek, ale nie był w stanie wszystkim się dobrze przyjrzeć. Jego uwagę zwróciły bowiem dwie z nich, które ruszyły w jego stronę. Chyba były świadome obecności małego intruza. Obie postacie, zbliżały się ostrożnie, przemykając między drzewami i zachowując gotowość do walki. Jedną z nich była młoda, blada i drobna dziewczyna o niebieskich włosach. Towarzyszył jej zabandażowany osobnik o czarnej czuprynie, na którą zaciągnięty był kaptur.
Wąż mistrza eksplozji, przemieszczający się pod ziemią, zdążył do tej pory pokonać ponad połowę drogi do lasu.
Dotąd bezczynny Sawao szturchnął równie aktywnego do tej pory Kamiyo.
- Musimy się do nich jakoś dostać. Stąd nie jestem w stanie nic pomóc – odpowiedział bezradnie.
Z lasu pomknęła trzecia salwa, ale już trochę skromniejsza od poprzedniej. Była skierowana głównie na poruszającego się naprzód Renkuro. W kierunku trzymającej się na tyłach grupki śmigał tylko jeden pocisk – raczej bardziej w roli ostrzegawczej, by ci nie myśleli, że o nich zapomniano.
Z lasu pomknęła trzecia salwa, ale już trochę skromniejsza od poprzedniej. Była skierowana głównie na poruszającego się naprzód Renkuro. W kierunku trzymającej się na tyłach grupki śmigał tylko jeden pocisk – raczej bardziej w roli ostrzegawczej, by ci nie myśleli, że o nich zapomniano.
Gdyby wszystkich wydarzeń było jeszcze mało, to na otwarty teren wybiegło dwóch całkowicie identycznych mężczyzn uzbrojonych we trójzzębne włócznie.
A to był dopiero początek starcia.

mapka - w okolicach obszaru z wodą prawdopodobnie znajduje się reszta grupy.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Rzeczywiście czternastoletniemu Uchiha daleko było do podjęcia odwrotu. Poczucie obowiązku za Kotei jak i współtowarzyszy było na tyle silne, że dalej parł naprzód, chcąc się zbliżyć do źródła zagrożenia. Chłopak liczył na to, że niepostrzeżenie będzie mógł się zorientować z jak dużym zagrożeniem przyszło im się zmierzyć. Gotów był się posunąć nawet do indywidualnej akcji ofensywnej gdyby tylko uznał, że miałby szansę kogoś pojmać. Im jednak był bliżej grupy najeźdźców, to szybko się okazało że jego pomysł o niepostrzeżonym podkradnięciu się musi spalić na panewce. Atakujący dostrzegli najmłodszego członka zespołu sekcji zwiadowczej i wysłali na jego spotkaniu dwóch z swojego oddziału.

- A jednak... Musi być wśród nich Ranmaru - to spostrzeżenie wydawało się naturalnie wyjaśniać dlaczego mimo ostrożności, został tak szybko zauważony. Dłużej rozwodzić się nad tym zagadnieniem zreszta nie mógł bo za chwilę miało dojść do konfrontacji. Napastnicy zachowywali między sobą nieduży, ale jednak odstęp. To wykluczało podjęcie fortelu, którym mógłby spróbować zająć się na raz obydwojgiem. Słysząc z bliska eksplozję, a następnie nieznany mu krzyk, zrozumiał że nie może się wahać, jego towarzysze już podjęli walkę.

Sharingan był tutaj nieocenionym wsparciem. Pozwalał znacznie dokładnie dostrzec wszelkie niuanse otoczenia i zauważyć to co na pierwszy rzut oka, można by przeoczyć. Doujutsu pozwalało z łatwością wykryć trudno zauwazalne żyłki, ułatwiały zlokalizowanie elementów pomocnych przy podmianie, jak i ocenić dokładnie dzielącej ich odległości. Na jego oko… zabandażowany mężczyzna, znajdował się nieco bliżej. To na nim Uchiha w pierwszej kolejności skupił uwagę.

  Ukryty tekst

Jeżeli zamiar się udał, wtedy nie zwlekając sięga do kabury na prawym udzie i wyciąga kunaia z notką wybuchową. Przelana chakra uzbraja ładunek, a Azuma wtedy ciska w kierunku zabandażowanego ostrze, gotowy wysadzić broń jeżeli przeciwnik znajdzie się w zasięgu pola rażenia. Czternastolatek liczy gorąco przy tym na to, że obecność zieleni utrudni towarzyszącej mężczyźnie dziewczynie, w dostrzeżeniu tego wszystkiego co przedsiewziął. Gdyby jednak było inaczej, uchiha jest gotowy użyć kolejnej broni w kaburze, aby utrudnić jej dotarcie do towarzysza..

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Walka dopiero się rozpoczęła, a Shinsu już mógł odhaczyć pierwszego fraga - "To jest wybuch! Jebani amatorzy próbuję nas podrabiać" - przeszło przez głowę Shinsu'owi, którego denerwowało, gdy ktoś używał przeciw niemu notek wybuchowych. Pierwszy zgon w bitwie po stronie Cesarskich był dobrą wiadomością, niemniej nie można było zakładać, że dobra passa utrzyma się przez cały czas trwania potyczki. Należało zachować ostrożność, bo - po pierwsze - przeciwnicy mogli atakować znienacka z różnych stron, a po drugie - można było łatwo zranić swoich. Douhito nie dysponował za bardzo technikami mogącymi uderzać pojedynczych przeciwników, a gdyby Renkuro albo Azuma weszli w obszar detonacji jego figur, to mogłoby być z nimi źle.

Samotna szarża lalkarza miała jedną wielką zaletę - mianowicie skupił na sobie większość uwagi przeciwników, dzięki czemu Shinsu mógł trochę pomyśleć nad dalszymi ruchami jedynie nieznacznie rozpraszany rzadkimi strzałami kierowanymi w jego kierunku. Najważniejsze, by nie wykorzystywać podziemnego węża na ślepo. Teraz raczej nikogo by nie zabił, a jedynie straciłby efekt zaskoczenia związany z lokalizacją tej bomby. Trzeba więc było podejść bliżej licząc, że władca marionetek wytrzyma zmasowany atak na jego osobę.

Shinsu obejrzał się na Oriego i Sawao. Jego zdaniem cała ich trójka musiała koniecznie ruszyć do ofensywy, gdyż stanie tutaj grozi tym, że Azuma i Renkuro zostaną zabici - "Chodźcie do mnie, będziecie mi potrzebni" - zakomenderował tworząc kolejną wielką figurę - "Ori, będzie taka możliwość, że przyda mi się Twoja chakra, bądź w razie czego przygotowany. I liczę, że nie macie lęku wysokości, bo zaraz spróbujemy ich odrobinę zaskoczyć" - dopowiedział, gdy formował wielką sową mogącą pomieścić trzy osoby - "Mam nadzieję, że nie znają tego numeru. Będziemy lecieli łukiem, żeby nie mogli strzelać bezpośrednio od dołu, ale obserwujcie, czy nie przegapię jakiejś strzały czy coś." - wydał ostatnie polecenie mając nadzieję, że oboje go posłuchają, po czym wzbił się w powietrze (nawet, jeśli którykolwiek z sojuszników odmówi wejścia).

Douhito leciał łukiem mając las i Renkuro po lewej stronie, równocześnie przygotowując kolejne porcje gliny na następne twory. Przede wszystkim uważał, by unikać strzał lecących w jego kierunku wypatrując, czy przypadkiem nie zmieniają kierunku, czego się spodziewał w przypadku walki przeciw ninja. W tym samym czasie jego wąż dalej kopał się w kierunku włóczników, a jeśli Shinsu zauważy, że twór znajdzie się w zasięgu wrogów i równocześnie lalkarz będzie wystarczająco daleko, by tego nie odczuć - zdetonuje węża. Jeśli takiej sytuacji nie będzie, to wąż pozostanie zakopany czekał na inną okazję.

C1: Yusō

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan. Prędkość tworu wynosi 80.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

C2: Shī Wan

Nazwa

C2: Shī Wan

Ranga

B

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

100g za średniego, 200g za dużego, 75g za kolibra.

Opis Technika podobna do swojego odpowiednika dla ładunków o sile C1. Charakteryzuje się ona większą swobodą w tworzeniu tworów. Ich mobilność, a więc prędkość poruszania, zależna jest od kształtu ładunku. Cechą charakterystyczną C2 jest to, że niemal nie występują tu małe twory. Kategorie figur pozostają bez zmian zaś twory muszą być co najmniej wielkości średniej.

---

Od dziedziny klanowej rozwiniętej na rangę S:

• kolibry z 4 skrzydłami - małe ptaki charakteryzujące się siłą wybuchu porównywalną do 2 notek oraz maksymalną szybkością na poziomie 200. Koszt jak za duży twór.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Dwie strzały świsnęły koło Renkuro. Jedna prawie trafiła jego pierwszą lalkę którą stworzył, a druga czwartą. Na szczęście nic mu się nie stało i już po chwili siedział załadowany do swojej morderczej zabawki. Może i był wolny i słaby. Ale siedząc w tym cudeńku naglę traciło to na znaczeniu, musieliby go wytargać za włosy z liska aby stał się łatwym celem. Teraz zyskiwał sprawność której nie miało jego ciało, oraz pewnego rodzaju obronę. Czy jednak strzały mogą spenetrować twardy drewniany korpus? Tego nie wiedział i wolał na razie nie sprawdzać. Spróbował ogarnąć swoim mózgiem to co działo się na polu bitwy. Leciały w jego kierunku strzały mające zrobić mu duże kuku, nie wiedział czy były to zwyczajne pociski czy jakieś z notką więc wolał nie mieć z nimi styczność. Równocześnie szarżowała na niego dwójka osób, a prawdopodobnie jedna osoba i jej klon. Albo dwójka bliźniaków. A jeszcze za tymi dwoma zagrożeniami z lasu powoli zaczęła wypełzać czy raczej wypływać pokaźna ilość wody. Miał trzy zagrożenia przed sobą z którymi musiał coś zrobić. Tylko w ten sposób mógł kupić czas rodakowi z pustyni który spakował sobie ich zaplecze medyczno wywiadowcze na orzełka i postanowił odfrunąć. Ci jak się wydawało byli bezpieczni, ale nie wiedział czy to samo tyczyło się Azumy który właśnie hasał po krzaczorach prawdopodobnie szykując się do konfrontacji z całym pozostałym tam oddziałem. Co tu robić przeszło mu przez myśl. Ich zadaniem było nie tyle co zlikwidować wroga, co złapać kogoś w niewolę. A taki potencjalny jeniec właśnie na niego biegł z trójzębem. Można by rzec że głupotą byłoby nie skorzystać. Ponadto, mieli przewagę ziemi. Pod stopami Renkuro jego złoty generał rył glebę, a wąż wybuchowego kuzyna pełznął prawdopodobnie wprost do skupiska wroga z którego leciały strzały. Logicznym ruchem byłoby zdetonowanie go pod przeciwnikiem, a gdzie był najbliższy przeciwnik? A na polu przed nim bez żadnej osłony, w pełni widoczny. Oznaczało to że obywatel samotnych wydm powinien próbować ubić właśnie włóczników. Tylko pod którym. I czy w ogóle miało to jakikolwiek sens, również prawdopodobne było to że obydwa twory to jedynie klony. Łuska stała przed trudnym dylematem, poświęcić swoje zasoby żeby wyklarować sytuację i zapewnić efektywną detonację węża, czy przeczekać dając sytuacji się rozwinąć. Uśmiechnął się w swoim drewnianym schronieniu. Czekać? Nie ma takiej opcji.
Decyzje były dosyć proste. Po pierwsze rozluźnił szyk i odesłał lalki parę metrów dalej od liska, kontynuując szarzę. Miały one lecieć parę metrów przed nim jako swego rodzaju awangarda. Złoty generał miał ryć w ziemi prąc naprzód. Chciał uchylić się przed pociskami zostawiając sobie bezpieczny margines na wypadek wybuchających strzał czy innych cudów.
Po drugie rozkazał Białemu Pająkowi wypluć w nadciągających przeciwników 50 senobonów gdy tylko znajdą się w zasięgu. Chciał zająć ich pozwalając by Shinsu miał jeszcze większą szansę na zaskoczenie wroga detonacją z pod ziemi. A gdyby dał radę w ten sposób stwierdzić kto jest klonem tym lepiej. Jeżeli wybuch zmiecie z planszy obydwu wrogów to super, a jeśli zrani prawdziwego shinobiego tym lepiej. W takim wypadku Róża bądź Pająk mają go zdzielić w głowę by zemdlał.
Reasumując plan był prosty. Nacierać do przodu na spotkanie z włócznikami, uniknąć strzał, i walnąć w nich serią senobnów. A gdyby wąż faktycznie zdetonował się pod ich stopami to nadciągająca niebieska róża i biały pająk mieli ogłuszyć rannego, oraz wziąć go w niewolę.
Srebrna łuska wiedziała że jeśli teraz im się nie powiedzie to będzie musiał walczyć na wodzie wśród gradu strzał. A tego bardzo nie chciał. Wiedział że lud który wychował się w wodzie może być śmiertelnie niebezpieczny gdy z walki na lądzie przejdzie na manewry nawodne.


Czakra i techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i wyposażenie:

  Ukryty tekst

Wyposażenie lalek:

  Ukryty tekst

Lalki:

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Pionki na szachownicy ruszyły. Nie jeden po drugim, jak w eleganckiej grze, ale wszystkie na raz, w tym samym momencie. Zrobił się mały chaos sytuacyjny. W tle gdzieś wybuchy i krzyki, kolejne strzały ostrzegawcze oraz dwaj przeciwnicy z trójzębami wyskakującymi przed kompana, który robił co mógł, aby skupić na sobie całą ich uwagę. Słowa Sawao niejako dotarły do głowy Kamiyo, ale zdążyły szybko wylecieć drugim uchem, gdy w tym natłoku zdarzeń rozegrały się następujące sceny.

Najgorzej było z Azumą. Nie był w stanie określić gdzie i w jakim stanie się teraz znajduje. Rozbicie drużyny na dwa oddziały w tym momencie ukazywało swoją największą wadę. Szarooki miał tylko nadzieje, że będzie wracał do stolicy regionu ze smutnymi wieściami o jego obrońcy. Na dodatek Matsu mógłby zacząć się obwiniać, za niedotrzymanie swojego obowiązku i durną kontuzje, której się nabawił na szlaku.

Renkuro w tym czasie szarżował na bliźniaków albo też klony jednego z przeciwników. Nie żartował, gdy wcześniej opowiadał o tym jak to symulował działanie całego oddziału uderzeniowego. Swoją drogą, to było bardzo ciekawe z jaką łatwością był w stanie kierować nad całą grupą marionetek.

To był już ten właściwy moment w którym Ori miał się wykazać. Był w końcu podporą całej drużyny i miał ich wszystkich złapać w potężne, obszarowe genjutsu, które wyeliminuje ich z dalszego starcia. Z tym, że próby jego przygotowania zostały zatrzymane przez towarzysza o nadmiernej ilości otworów gębowych. Tak, to Douhito zdecydował się na ruch zupełnie, ale to zupełnie psujący jego szyki, jako tej ratującej wszystkich z potrzasku jednostki. Nie żeby w tym momencie tej pomocy potrzebowali, ale kto wie jak długo dobra passa się utrzyma.

Nadzieje Shinsu na to, że mają lęk wysokości były zupełnie bezpodstawne. W końcu to nie wysokość zabija, ale grunt. Grunt jednak zachować pozytywne myślenie, a będzie dobrze. Albo też nie, bowiem wszystko się może zdarzyć. Zwłaszcza, gdy głowa pełna marzeń. Nie myśląc jednak za wiele medyk wskoczył za swoim kompanem na jego wielkiego ptaka. Ponaglił też by specjalista od przesłuchań, którym miał się niańczyć uczynił dokładnie to samo. Po wydaniu mu konkretnych instrukcji kiwnął tylko głową i zaczął wypatrywać nadlatujących pocisków. W końcu przecież nie zostawia ich samych sobie. Zwłaszcza, że niedawno doznali przyjemności, jaką był nalot dywanowy spowodowany ptaszyskiem samotnego wydmiarza, który teraz zabierał ich na przygodę w przestworzach. Robił więc to, co mu kazano. Rozglądał się za strzałami i sygnalizował o ich nadejściu pilota tego lotu. Wszystko jednak wskazywało, że podróż ta nie odbędzie się bez turbulencji. Z pozytywów, to raczej w tym samolocie nie znajdą węży.

Nałożone:

Rękawiczki z blaszką
Płaszcz
Duża torba

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
46/75

---

Najgorszy scenariusz najwyraźniej się potwierdzał i plan Azumy związany z niepostrzeżonym dotarciem do pleców rywali wydawał się już spalony. To on miał zaskoczyć, jednak został zaskoczony dwuosobowym komitetem powitalnym, co zmusiło do natychmiastowej zmiany taktyki. Duch młodzieńca nie został złamany zaistniałą przewagą liczebną, nastolatek nie wycofał się, lecz podjął walkę.
Znajdujący się odrobinę bliżej, zabandażowany mężczyzna kontynuował szarżę, a biały materiał pokrywający jego ciało zaczynał się rozwijać, tak jakby miał zaraz zostać jakimś sposobem użytym w boju. W pewnym momencie jednak niespodziewanie zatrzymał się, co chyba nie było elementem jego planu. Dało to czas Azumie na zrealizowanie kolejnego kroku – przygotowanie kunaia z wybuchową notką.
W tym samym czasie niebieskowłosa dziewczyna dobyła dwóch kunaiów. Po ostrzach obu broni zaczynały przeskakiwać drobne pioruny. Jej obecne działania zeszły jednak na drugi plan, bowiem to na jej zabandażowanym towarzyszu Uchiha skupił swoją uwagę.
Kunai z notką popędził w stronę zatrzymanego i zdezorientowanego wroga, który w akcie desperacji skupił się na własnym ratunku – pospiesznie składał pieczęci, by błyskawicznie wydłużyć i utwardzić swoje włosy celem ochrony przed wszystkim, co tylko mogło na niego nadlecieć. Sekwencja była jednak dość długa, a czasu mało. Defensywa dopiero się formowała, kiedy broń Azumy dotarła do niego.
Ułamek sekundy później nastąpiła – już któraś z kolei podczas tego starcia – eksplozja, która odrzuciła niekompletnie otoczonego włosami oponenta. Choć w uszach rozbrzmiewał głównie huk, to zaraz po nim przebił się jęk osobnika, co sugerowało, że nastoletniemu bohaterowi udało się pokiereszować wroga.
Chłopak nie mógł się napawać zwycięstwem. W jego stronę pomknęły właśnie dwa naelektryzowane kunaie, wyrzucone rzecz jasna przez dziewczynę o niebieskich włosach.
Kiedy Uchiha toczył swoje samotne boje, pozostała część drużyny, znajdująca się obecnie na otwartym terenie, również wykonywała swoje działania. Shinsu uformował z gliny kolejne stworzenie, tym razem o wiele większe od pozostałych, które wkrótce miało wzbić się w przestworza. Renkuro z kolei kontynuował swoje natarcie, w głównej mierze absorbując uwagę wyspiarzy przyczajonych między drzewami.
Kolejne strzały wstrzelone z granicy lasu przecinały powietrze. Parę z nich trafiło wystawione na przodzie marionetki, jednak nie wyrządzały większych szkód niż zauważalne zarysowania. Jedna z nich, która trafiła Białą Różę, była jednak wystrzelona ze znacznie większą siłą. Wbiła się ze sporym impetem w tors marionetki i niemal przeszyła ją na wylot, a do uszu jej właściciela dotarł trzask drewna. Kukła wciąż się trzymała, ale drugi taki strzał z pewnością wykluczy ją z użytku.
Pasjonat eksplozji wraz z dwójką kompanów wzbił się do góry na glinianym ptaku i narzucił stworzeniu kurs po łuku. Shinsu cały czas monitorował sytuację dziejącą się na lądzie i wyczekiwał dogodnemu momentu, w którym jeden z wybiegających przeciwników znalazł się tuż obok drążącego w ziemi węża.
Mniej więcej w chwili detonacji do ofensywy dołączył lalkarz, w związku z czym jeden z posiadaczy trójzębnego oręża został potraktowany eksplozji, z kolei drugi sporą salwą stalowych igieł.
Ku zaskoczeniu Renkuro, obaj rozbryzgnęli się na drobniutkie krople. Nie było wśród nich oryginału. Obaj byli jedynie wodnymi replikacjami. Nie było więc kogo brać za jeńca. Co więcej, gdy zbliżył się do skraju lasu obficie zalanego wodą, dostrzegł między drzewami część wrogiej grupy – czerwonowłosego łucznila z dwójką przybocznych, uzbrojonych w mniejsze łuki, obecnie mierzących w górę do glinianego ptaka, kobietę o rybiej aparycji oraz osobnika z trójzębem, którego klony przed momentem zostały zniszczone.
Zespół wroga nie dawał za wygraną i działał bardzo skoordynowanie. Renkuro ledwo uporał się z wodnymi klonami, a jego w stronę z rozlewającej się na wszystkie strony wody powstał wielki, masywny wąż, który od razu rozpoczął natarcie na konstruktora z Samotnych Wydm.
Latająca trójka również nie miała spokoju. To ich łucznicy wzięli sobie teraz za cel i pruli strzałami bez wytchnienia. Ale to nie wszystko, bowiem spomiędzy z drzew wystrzelił w pewnym momencie wodny rekin, który – o dziwo – poruszał się w powietrzu równie sprawnie, co jego naturalny odpowiednik w wodzie.

mapka - Azuma w zasięgu wzroku ma swoją dwójkę przeciwników. Renkuro pozostałych, jak wspomniane w poście, ale nie są oni w pełni odsłonięci wobec niego. Shinsu i spółka mogą szacować położenia przeciwników na podstawie dostrzeżonych ataków, które wyłaniają się z lasu.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Odwracanie uwagi szło Renkuro chyba jako tako, zważywszy że potężny strzał z łuku brutalnie zranił jego Niebieską Różę. Chłopak o mało nie parsknął z wściekłości gdy jego ukochana najładniejsza lalka została tak perfidnie uszkodzona. Reszta strzał jedynie zarysowała twarde drewniane pancerze, ale ten pocisk dosłownie prawie spenetrował ją na wylot. Gdyby trafił w korpus Bordowego Liska prawdopodobnie dałby radę dosięgnąć i jego jako lalkarza. Oznaczało to że drewniana marionetka nie zapewniała ochrony wystarczającej by móc bezkarnie podchodzić do wroga. Co gorsza, mimo że zniszczył wraz z rodakiem obydwu włóczników, to były to jeno klony. Oryginał siedział zadowolony parę metrów dalej nie próżnując i atakując bohatera wodnym stworem. Kawałek dalej zaś drużyna przeklętych łuczników pruła do poruszających się na niebie 3 jego towarzyszy. Jeżeli udałoby się im ich ustrzelić i cała trójka by zginęła, to Renkuro zostałby sam na polu walki z Azumą który coś robił w lesie. Coś, bo niestety nie miał pojęcia co. Słyszał krzyki i wybuch, ale trudno było mu stwierdzić jak wygląda sytuacja na ich lewej flance. Czy powinien pędzić tam by ratować tego dzieciaka? Raczej nie, ważniejszym było pozbyć się strzelców.
Po pierwsze, łuska postanowiła zająć się wodnym smokiem. Jak przystało na członka mafijnej rodziny Akiyame, zamierzał zrobić to nieszablonowo i brawurowo. Spalić go! Jedna ognista technika mogła niewiele dać, ale dwie? Liczył że to wystarczy. Gdy smok znalazł się w zasięgu, Biały Pająk wystrzelił z miotacza szary wybuchowy dym w kierunku nadciągającego smoka, a Złoty Generał miał wygrzebać spod ziemi swoją rękę i wystrzelić z ze swojego miotacza strumień ognia z jednej strony wysadzając pył w którym znajdywał się smok, a z drugiej do wyczerpania całej salwy pruć w niego katonową techniką. W ten sposób uderzał wrogą technikę dwoma swoimi. Oczywiście samemu w ciele Bordowego Lisa zamierzał przemieszczać się w lewą stronę by mimo wszystko zejść mu z drogi gdyby technika nie podziałała, i mieć lepsze szanse do próby uniku.
Po drugie kuglarz z miasta kupieckiego, postanowił pokazać przewagę którą miał nad cesarskimi pachołkami. Co miał on a oni nie? Pieniążki. To w jego sakiewce zwykle było dużo błyszczących monet, to on zarabiając na handlu nielegalnymi substancjami, ludźmi i kradzieżach oraz zabójstwach dorobił się majątku finansującego istnienie jego armii kukieł wraz z dosyć drogim wyposażeniem. Biały pająk natychmiast po wykonaniu swojej części w pierwszej operacji wystrzelił z miotacza bombkę chilii w łuczników chcąc zastopować ich ostrzał, oraz co ważniejsze wyeliminować na chwilę zdolność Rammaru. Ciężko bowiem widzieć na duże odległości gdy w ogóle nic się nie widzi dzięki pieczącemu dymowi. Oczywiście celem ataku było przygotowanie pola pod bombardowanie w wykonaniu jego sojuszników w powietrzu. Liczył że Dodhido zrozumie intencję lalkarza i obsypie ich wybuchowymi tworami. Złoty Generał po zajęciu się swoją częścią, miał wystawić główkę ze swojej norki i wypluć we wrogów 50 senbonów ze swojego miotacza. Tak dla pewności by jeszcze utrudnić im unik przed atakiem Shinsu.
Po trzecie Niebieska Róża korzystająca z zamętu miała przemieszczać się razem z liskiem w lewą stronę. Miała jednak ważne zadanie w postaci zdjęcia włócznika. Miała wystrzelić prosto w niego 30 kwadratowych shurikenów, oraz cisnąć w niego 2 duże shurikeny. Chciał pokryć tym atakiem wystarczająco duży obszar by trudno było wykonać tutaj unik. Kwadratowe shurikeny miały pochodzić oczywiście z miotacza, a dwa duże miały być miotnięte z rąk lalki. Róża bowiem dzięki geniuszowi Renkuro miała na sobie pieczęć z autorskiej techniki Fūin heiki która pozwalała mu odpieczętować bronie w rękach kukieł. A same dłonie tej marionetki były przystosowane do trzymania oręża dzięki misternie przygotowanym palcom składającym się z sporej ilości stawów zawiasowych.
Cała akcja miała być płynnie przeprowadzona i skoordynowana. Gdyby jednak coś poszło nie tak i jakiś atak miałby zagrozić liskowi to jego strażnik Róża miała użyć wolnej ręki i rozłożyć tarczę z czakry w celu ochrony swojego pana. Podobnie gdyby coś się zdarzyło i smok by nie został zniszczony, to Pająk miał otworzyć swoja by ratować się przed zniszczeniem. I niech ktoś powie że Funjutsu nie jest przydatne w walce. Renkuro właśnie używał aż 2 technik pieczętujących z rangi B, przy założeniu że za takową można nazwać prucie z miotacza oraz odpieczętowanie broni.

Czakra i techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i wyposażenie:

  Ukryty tekst

Wyposażenie lalek:

  Ukryty tekst

Lalki:

  Ukryty tekst

[Azuma]

Czternastolatek choć widział zbliżające się zagrożenie, nie zrezygnował ze swojego planu. Musiał go tylko zmodyfikować i jednocześnie pozostać przy zyciu. Jego nieduże doświadczenie wynikające z młodego wieku, wydawało się mu tu sprzyjać, nie podsuwając co bardziej sugestywnych scenariuszy tego, jak mógł za chwilę skończyć.

W pierwszej kolejności postanowił zając się zabandażowanym mężczyzną, który ruszył w jego kierunku, bez wątpliwości z zamiarem starcia. Uchiha nie wiedząc jeszcze z jakimi dokładnie umiejętnościami przeciwników, przyjdzie mu się zmierzyć, postanowił utrzymywać ich na dystans. Jeszcze... Czternastolatek ruszył do ataku, decydując się na zastosowanie kombinacji genjutsu z kunaiem o doczepionej notce. Schwytanie przeciwnika w iuzję, spowodowało jego zatrzymanie, a posłanie w jego kierunku wybuchowego pocisku, odrzuciło go daleko do tyłu przy akompaniamencie głośnego ekspozji. I jego krzyku.

Azuma przygryzł wargę. Zabandażowany napastnik był ranny, ale wciąz żywy. Tuż po upadku uczynił coś, co spowodwało znaczny ubytek jego chakry, ale młodzieniec nie miał czasu nad tym rozwodzić. Wciąż toczył pojedynek, a w jego kiuerunku leciały właśnie dwa, pokryte raitonem kunaie. Stąd gwałtownie rzucił się na bok, schodząc z toru lotu ich pocisku, jednocześnie posyłając wolną dłonią jeden z shurikenów w kierunku nadlatujących pocisków.

  Ukryty tekst

Nie zamierzał ryzykować, próbując osobiście zbić tor otu pocisku, tym bardziej z uwagi na żywioł jakim były pokryte. Dlatego wykonał unik, jednocześnie posiłkując sie jednym z wolnych shurikenów. Sprytnym manewrem zamierzał zmienić tor lotu pocisku, a po wykonaniu uniku, natychmiast przejść do kontrataku. Uchiha zamierzał wykorzystać dość wysokie prawdopodobieństwo, że przeciwnik z pewnością go obserwował, chcąc ocenić efekt swojego postępku.

  Ukryty tekst

Młodzieniec liczył na to, że dzięki sharinganowi szybko będzie w stanie ocenić, czy użyta iluzja na drugim przeciwniku, zadziałała. Była ona na tyle dyskretna, że kobiecie - o ile genjutsu zadziała - zajmie trochę czasu nim zorientuje się, że coś jest nie tak. Z kolei on sam, będzie wtedy już wiedzia co ma robić.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Shinsu wraz z dwoma towarzyszami wzniósł się w powietrze i zataczając łuk na niebie począł zbliżać się ku pozycjom przeciwnika, który jednak nie odpuszczał i mimo prawdopodobnych strat starał się przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę. Jedną z metod, jakimi uraczyli najemników Uchiha przedstawiciele Cesarstwa były dwa klony, które rozpadły się pod wpływem technik Shinsu'a i Renkura. Co prawda Douhito nie miał pewności, ile chakry takie klony zabierają, ale przeczuwał, że bilans strat był na korzyść przeciwników - "Jeśli w ten sposób będziemy gospodarować chakrą, to się z niej do reszty wyprztykamy" - pomyślał zastanawiając się nad kolejnym ruchem.

Ostrzał kierowany w stronę Shinsu'a, Oriego i Sawao nie pozwalał na odpoczynek, a na domiar złego w ich kierunku wystrzelona została technika przeciwnika. Shinsu postanowił odpowiedzieć na nią korzystając z przewagi, jaką dawały mu jego zdolności, a jakiej raczej nie mogli spodziewać się przeciwnicy - zasięgu rażenia jego technik (a przy okazja podejrzewał, że i szybkością jego kolibry nie będą ustępowały nawet najszybszym technikom przeciwników). Shinsu wzbił ptaka na maksymalną wysokość dalej zataczając okrąg wokół nieprzyjaciół starając się zmusić ich do obrony z kilku stron równocześnie - "Ori! Sawao! Będę potrzebował Waszej pomocy! Dajcie mi trochę Waszej chakry, to będę mógł zrobić więcej kolibrów, a one mają szansę mocno namieszać!" - zakomenderował tworząc po 2 kolibry z użyciem chakry towarzyszy oraz 1 korzystając ze swojej chakry. Ciągle pamiętał, że podtrzymywanie transportowca również będzie go obciążać, co może się skończyć słabo, jeśli walka się przeciągnie, więc musiał brać ten fakt pod uwagę.

Dysponując kilkoma (jeśli Ori i Sawao się zgodzą, to pięcioma - w razie braku zgody skoryguje podliczenie gliny, Shinsu jednak stworzy tylko jednego kolibra ze swoich zasobów chakry) czteroskrzydłymi kolibrami Shinsu posyła je ku przeciwnikom manewrując nimi tak, by atakowały z różnych stron. Równocześnie wypatruje miejsc, skąd mogą nadchodzić ataki przeciwników. Szczęśliwie jego kolibry mają całkiem spory zasięg i w razie konieczności zdetonuje je tak, by po prostu eksplozja objęła spory obszar wokół domniemanej pozycje przeciwników. Priorytetem jednak jest unikanie strzał i trzymanie się na dystans, by techniki przeciwnika nie dosięgnęły ptaka.

Mapka

C1: Yusō

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan. Prędkość tworu wynosi 80.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

C2: Shī Wan

Nazwa

C2: Shī Wan

Ranga

B

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

100g za średniego, 200g za dużego, 75g za kolibra.

Opis Technika podobna do swojego odpowiednika dla ładunków o sile C1. Charakteryzuje się ona większą swobodą w tworzeniu tworów. Ich mobilność, a więc prędkość poruszania, zależna jest od kształtu ładunku. Cechą charakterystyczną C2 jest to, że niemal nie występują tu małe twory. Kategorie figur pozostają bez zmian zaś twory muszą być co najmniej wielkości średniej.

---

Od dziedziny klanowej rozwiniętej na rangę S:

• kolibry z 4 skrzydłami - małe ptaki charakteryzujące się siłą wybuchu porównywalną do 2 notek oraz maksymalną szybkością na poziomie 200. Koszt jak za duży twór.

  Ukryty tekst

[Kamiyo Ori]

Trudno było teraz mówić o jakiejkolwiek rozgrywce szachowej. To co działo się na polu bitwy, to był istny chaos informacyjny, który nacierał ze wszystkich stron. Tam gdzieś z okolicy lasu wybuch. Tutaj kolejny, który spowodował dosłowne rozbryźnięcie się swoich przeciwników. Jaka szkoda, że były to tylko klony. Jaka szkoda? Czyżby Ori zaczął komuś życzyć śmierci? Po prostu jeszcze chciał się nacieszyć tym co miał. Może jednak na takie decyzje był czas PRZED wyruszeniem na wojnę na trzy fronty. Na swoją obronę miał jedynie, że gdy wyruszał to były tylko dwa…

Na dole Renkuro w swoich mechanicznych ustrojstwach próbował jak mógł skupić na siebie uwagę wroga. Szło mu to raczej słabo, skoro znaleźli się pod ostrzałem. Pierwszy problem z podróżowaniem na glinianym ptaku, było to że w powietrzu jest całkiem wysoko. Z wysokości całkiem łatwo spaść. A JUŻ ZWŁASZCZA, gdy pojazd którym się porusza nie ma za bardzo pasów bezpieczeństwa. Z zalet można by wymienić, że odprawa na lotnisku poszła wyjątkowo ekspresowo i nikt go nawet nie pytał, czy wnosi jakiś płyn na pokład. Gdyby jednak nie zachował zimnej krwi w tym momencie, to tych płynów miałby całkiem sporo. Pełne gacie. Trzeba było jednak trzymać fason i jakoś się trzymać. Znał więc taką jedną technikę na przyklejanie się do drzew, więc w przypadku szybko poruszających się podniebnych obiektów musiało chyba wystarczyć. Wcześniej był skupiony tylko na tym, aby dostrzec nadciągające ataki. Strzały, pociski i techniki. Jeśli chodziło o te pierwsze to leciały dość prosto, więc mógł po trajektorii lotu określić skąd nadchodzą. A to pozwalało natomiast, by można być na nie gotowy. Taki sam wniosek jednak wyciągnął również Samotny Wydmiarz, który naciągnął go na tą przejażdżkę bez trzymanki. Dlatego właśnie się trzymał mocno, jak umiał swojego podłoża. Trzymał również za ramię swojego nowego koleżkę z klanu Uchiha. Od początku misji było wyłożone na ławę, że Sawao jest niebojowy, zatem Kamiyo miał robić za jego niańkę. Z drugiej strony utrata kolejnego Uchiha na „jego warcie” byłaby mocną ujmą na jego honorze medyka. Swoją drogą, ciekawe co było z Azumą… Szybko jednak ta myśl zamarła w zarodku, gdy wodny żarłacz biały sunął po niebie w ich kierunku. Już się chyba do nich uśmiechał. Szarooki znał taki uśmiech. Mają go niedźwiedzie na widok łososi. Nic dobrego.

Szybki lot pomimo turbulencji nie pozwalał się nudzić. Kapitan tego statku zażyczył sobie opłat transportowych od swoich pasażerów. Medyk niewiele myśląc położył rękę na ramieniu swojego koleżki i zaczął kumulować chakrę. Potem zaczął przesyłać ją strumieniem przez rękę, do dłoni. Aż w końcu trafiła do wielogębnego kapitana tego podniebnego statku, który z jakichś dziwnych powodów ignorował prawa fizyki unosząc się tak wysoko, z nimi trzema na grzbiecie. Czakra jednak robiła trrr i nie było się co więcej zastanawiać nad tym dalej. Trzeba było dorzucić węgla do pieca, aby silnik nie zgasł, to jasne.

  Ukryty tekst

Użyte techniki:

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody. Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

Nałożone:

Rękawiczki z blaszką
Płaszcz
Duża torba

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
51/75

---

Najmłodszy i zarazem najodważniejszy członek ekipy wywiadowczej wysłanej z Sogen kontynuował swój samotny bój w leśnym gąszczu. Poradził sobie ze zniwelowaniem przewagi liczebnej, obalając zabandażowanego wybuchową notką, i teraz przeniósł swoją uwagę na młodą dziewczynę, która właśnie realizowała swój atak. Zareagował odruchowo i zerwał się do uniku. Ze względu na dostrzeżone niebezpieczeństwo – drobne błyskawice na ostrzu nadlatującego pocisku – zwiększył środki ostrożności i dobył kunaia, by zbić nadlatujący pocisk.
Moc sharingana okazała się tutaj nieoceniona. Wyjątkowe oczy właściwie natychmiast przeanalizowały trajektorię broni wroga, pozwalając Azumie na wykonanie prawidłowego rzutu. Na kilka metrów przed młodym bohaterem obie bronie zderzyły się, a ułamek sekundy później z nasączonego chakrą oręża wyzwoliły się elektryczne ładunki. Prawdopodobnie sam unik nie wystarczyłby, tak samo jak i samo odbicie broni, jednakże oba te ruchy razem pozwoliły znaleźć się tuż poza krańcem zasięgu wywołanego efektu. Uchiha poczuł jedynie nieprzyjemne mrowienie na skórze.
Nastolatek wyprowadził odwet – wykonał kolejną zmyślną technikę. Z sukcesem, co do tego miał gwarancję. Blade dziewczę nie dawało jednak za wygraną i również nie traciło czasu. Jej przygotowania były nieco dłuższe, ale za to wizualnie bardziej zauważalne – na moment po sekwencji pieczęci przez jej dłonie zaczęły otaczać elektryczne ładunki. Cały czas zbliżała się do Azumy. Dzieliło ich jakieś sześć, góra siedem metrów.
Zabandażowany mężczyzna jakimś cudem zaczął się powoli podnosić, tak jakby nie było śladu po wcześniejszej eksplozji, która przecież chwilę temu dotkliwie go pokiereszowała.
Jeżeli chodzi natomiast o Renkuro, to ten mógł odrobinę się ucieszyć z tego, że łucznicy znaleźli teraz inni cel i jego lalki nie były dalej dziurawione. Na oddech ulgi nie mógł sobie jednak pozwolić, przecież stanął przed o wiele większym zagrożeniem – nadciągającym wodnym wężem. Z racji, że zejście całą swoją małą armią z trajektorii wielkiego tworu mogłoby okazać się bardzo trudne, zdecydował się na znacznie bardziej bezpośrednią konfrontację i zrealizował skoordynowaną akcję dwóch lalek. Wystrzeliły dwa miotacze, które w połączeniu tworzyły bardzo potężną, wybuchową mieszankę.
Mrugnięciem oka później na polu walki powstała już któraś z kolei eksplozja, tym razem chyba najbardziej widowiskowa. Za sprawą specjalnego dymu wybuch objął duży obszar, przez który właśnie mknął wodny wąż. W powietrze wzbiły się tumany pyłu i krople wody, która rozbryzgnęła się na wszystkie strony, w dużej części również pod postacią pary.
To jeszcze nie wszystko, bowiem marionetkarz w kierunku łuczników wystrzelił solidną salwę senbonów, z kolei wojownika z trójzębem spróbował potraktować shurikenami wszelakich rozmiarów.
Wojownik był w ruchu, starał się zbiec z trajektorii nadchodzących pocisków, jednak ich liczba była naprawdę spora. Trafiło kilka mniejszych, ale też jeden wielki, kwadratowy shuriken, który w szczególności powinien poradzić sobie z przebiciem się przez ludzkie ciało.
I poradził sobie. Przeszedł praktycznie na wylot, niemal przepoławiając ciało mężczyzny. Zamiast krwi trysnęła jednak woda. I nie, nie był to klon, bowiem moment po odniesieniu tych obrażeń osobnik zaczął wracać do swojej pierwotnej postaci, tak jakby jego ciało było złożone z cieszy, a nie szkieletu i mięśni. Co więcej, złożył nawet trzy pieczęci, powołując do ruchu pobliską wodę, wyplutą wcześniej przez jego rybią sojuszniczkę. Woda przybrała kształt wysokiego wiru, który został następnie posłany w kierunku Renkuro i jego marionetek.
W tym czasie pozostała trójka trzymała się dalej w powietrzu. Powietrze w ich okolicy raz po raz było przecinane przez strzały wypruwane spomiędzy drzew, ale dzięki dystansowi udało się uniknąć istotnych szkód. Jedynie Sawao został raz draśnięty w ramię, jednak nie było nic to poważnego.
Od strzał groźniejszy był jednak wodny rekin, który leciał w górę i z otwartą paszczą zamierzał przywitać się boleśnie z trójką śmiałków. Shinsu zmusił jednak swój twór do osiągnięcia maksymalnego pułapu, starając się utrzymać dystans do nadciągającego pocisku.
Taktyka okazała się skuteczna. Gliniany ptak musiał znaleźć się poza zasięgiem rekina, bo ten mimo pokonania większej części dystansu po prostu rozpadł się na wodną plamę.
Trójka mogła skupić się teraz na ataku. Shinsu, posiłkując się chakrą towarzyszy, a raczej towarzysza – o czym za moment – stworzył kolejne gliniane bomby.
– Chyba nie jestem w stanie – poinformował Sawao, trzymając dłoń na ramieniu towarzysza. Najwyraźniej jego zdolności w operowaniu chakrą nie były na tyle wysokie, by przekazywać energię innym.
Z rąk Dohito wyfrunęły zatem cztery twory, które rozpędziły się do niesamowitej prędkości, znacznie większej na przykład od wodnego rekina. Wszystkie kolibry popędziły w las, by uderzyć w cele, które właśnie demaskowały się atakami, czyli wszystkich łuczników.
A potem wszystkie cztery kolibry eksplodowały niemal w tym samym momencie.
Z racji na powstałą zawieruchę i korony drzew trójka bohaterów z przestworzy nie potrafiła dokładnie przyjrzeć się rezultatom wyprowadzonego ataku, jednak żadna z strzał nie wypełzła spomiędzy zieleni.
Wypełznął za to kolejny rekin, który znowu leciał w stronę glinianego ptaka, mimo że tamten znajdował się poza zasięgiem. Być może jednak chodziło właśnie o to, nie pozwolić się zbliżyć.

mapka - Azuma w zasięgu wzroku ma swoją dwójkę przeciwników. Mężczyzna z trójzzębem na krawędzi lasu - widoczny dla wszystkich poza Azumy. Kobieta-ryba gdzieś kryje się w lesie.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Uchiha o włos umknął trafienia, trafnie decydując się nie tylko na wykonanie uniku, ale również na użycie broni w zamiarze zbicia nadlatującego pocisku. Chwilę po zetknięciu z bronią Azumy, naelektryzowane bronie wyzwoliły elektryczne ładunki, które o milimetry minęły czternastolatka, powodując jedynie nieprzyjemne mrowienie. Uczucie to było jednocześnie na tyle sugestywne, że po początkowych sukcesach z zabandażowanym napastnikiem, chłopakowi nie przyszłoby do głowy zlekceważenie dziewczyny. Między innymi właśnie dlatego zdecydował się wykorzystać wobec niej kolejną iluzję. Szybko okazało się, że dobrze uczynił.

Tak jak i Azuma, również napastniczka nie zwlekała i zaatakowała. Po tym jak Uchiha wykonał unik, a następnie zdołał użyć wobec niej techniki genjutsu, dziewczyna rozpoczęła kontratak, skracając dzielący ich dystans. Sekundę później jej dłonie pokryły się niebezpiecznymi wiązkami elektryczności. Czternastolatek nie potrzebował kolejnych sekund na podjęcie, że nie zdąży wykonać tego co zamierzał w takiej sytuacji. Nie tracąc czasu szybko sięgnął do kieszeni i wykonując odskok do tyłu, rzucił pomiędzy dzielącą ich odległość bombkę chilli. Liczył że w ten sposób sprowokuje przeciwniczkę do wykonania uniku lub zatrzymania się. Z drugiej strony istniało prawdopodobieństwo, że dziewczyna wbiegnie w gryzącą chmurę…

Dlatego Azuma odskoczył w trakcie rzutu wykonał sus do tyłu, a w trakcie tego akrobatycznego skoku zaczął formował kolejne pieczęcie, by w następnej chwili w kierunku kobiety, którą wciąz powinien mniej więcej obejmować zmysłem wzroku, posłac kilkanaście rozproszonych pocisków, maksymalizując w ten sposób szansę kilkukrotnego trafienia.

  Ukryty tekst

Równocześnie kątem oka zarejestrował poruszenie, w miejscu gdzie chwię wcześniej leżał trafiony zabandażowany męzczyzna. Powiedzieć, że to wywołało zaskoczenie u czternastolatka byłoby niedopowiedzeniem, ale szybko się z tego otrząsnął uzmysławiając sobie, że nawet jeżeli poradzi sobie w tej chwili z kobietą, wciąż czeka go dalsza walka.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Jak powszechnie wiadomo, rodzina Akiyame, jest tą słynącą z najbardziej szalonych i brutalnych działań. Czy kuglarz jako dziecie smoków mógłby różnić się w działaniu aż tak bardzo od stereotypowego wybuchowego i chaotycznego stylu walki członków tej rodziny mafijnej? Raczej nie, oczywiście że działał dużo bardziej schematyczniej niż oni jak przystało na lalkarza z pustyni, ale odziedziczył od rodziny pewne odchyły. I ich wynikiem była próba spalenia wodnistego węża. Ile osób by o tym pomyślało? Pewnie niewiele. A fakt że udało się to zrobić, jedynie dodawał estymy tej chwili. Renkuro z uśmiechem podziwiał ze swojej lalki sytuację na polu bitwy, albo raczej jego skrawku na którym pracował. Zneutralizował wrogą technikę i zdążył przejść do ataku zalewając wroga kupą żelaza. Niestety, ten okazał się być całkiem ciekawym przeciwnikiem i najzwyczajniej w świecie przemienił się w wodę, a potem powrócił do normalnej formy i stworzył kolejną wodnistą technikę. Niebieska Róża zużyła całą amunicję nie czyniąc krzywdy wyspiarzowi. Białowłosy szybko zaczął w głowie przetwarzać informacje o włóczniku. Przemienił się w wodę, użył co najmniej dwóch swoich klonów, wodnego węża, a teraz tego dziwnego tornada. Chcąc nie chcąc musiał wyczerpać znaczące ilości swojej czakry. A mając z tyłu głowy że ich celem nie jest zrobienie tutaj rzeźni, tylko porwanie jednego z przeciwników i jego przesłuchanie, srebrna łuska doszła do wniosku że nie głupim pomysłem byłoby wymusić na mężczyźnie dalsze marnotrawienie energii. Takiemu planowi sprzyjał fakt że z sytuacji gdzie byli w dużej niedowadze liczebnej, dzięki ostrzałowi jego kuzyna z samotnych wydm, zmniejszyli znacząco ilość przeciwników, wyrównując siły. A przynajmniej tak sugerowały potężne eksplozje w miejscu gdzie stali wcześniej łucznicy. Martwiło go jednak to że nie wiedzieli co dzieje się z Azumą. Ale czy to jego wina że ten chłopak postanowił samemu przedzierać się między drzewami? Na chwilę obecną musiał o nim zapomnieć, dla powodzenia ich misji.
Teraz kuglarz postawił na rozegranie sytuacji korzystając z przewagi jaką dawała mu jego prywatna drewniana armia nad pojedynczym wojownikiem cesarstwa. Bordowy Lisek wraz z nim w środku i Niebieską Różą zaczęli pędem się wycofywać do tyłu uciekając przed wirem chcąc wyjść z jego zasięgu. Tymczasem Złoty Generał który został pod ziemią bo przez brak czasu nie dał rady ostrzelać senbonami łuczników, rozpoczął dalsze kopanie pod powierzchnią w kierunku użytkownika sutionu. Plan był prosty, podkopać się pod jego nogi i łapami wyposażonymi w długie ostre 25 centymetrowe pazury, rozszarpać mu stopy. Jeśli wróg by się nie ruszał to zwyczajnie lalka miałaby wbić mu pazury w dół stopy. Liczył że ten nie zdąży przemienić się w wodę i odniesienie obrażenia uniemożliwiające mu sprawne poruszanie się. Tymczasem Biały Pająk miał polecieć w lewo i trzymając bezpieczny dystans od niego i wodnego tornada miał za pomocą techniki kuglarskiej niskiej rangi zostać przemienionym w kopię celu na który polował młody mafioza. Za pomocą piasku chciał przybrać jego formę by tym samym sprowokować go oraz kupić jego uwagę pozwalając Generałowi na atak spod ziemi. Nie często zdarza się bowiem spotkać lalkę która naglę przybiera nasz wygląd prawda? Spotęgować efekt zamierzał sam użytkownik Kugutsu krzycząc po przemianie Pająka:
Nie będzie ci przykro jak ten nowy ty wróci do twojego obozu i pod twoim imieniem wymorduje twoich towarzyszy? Okryjesz się wieczną hańbą jako zdrajca swojego ludu! Twój klan i kraj na pewno ci tego nie zapomną!
Oczywiście blefował, ale przecież skąd wyspiarz miałby rozumieć zasadę działania jego lalek. W końcu dla niego były to jedynie przypominające ludzi twory. Nie mógł wiedzieć że to lalka i że ma ona pewne ograniczenia. To że na jego poziomie zdolności żyłki czakry były niewidzialne gołym okiem, tylko musiał dodawać powagi takim groźbą. Cel był jeden, zranić wroga nim zdąży przemienić się w wodę, a potem już spokojnie sobie go Renkuro wymęczy tak by wypłukał się do końca z sił dając pole do popisu agentowi Uchiha. W razie czego Róża miała w celu ratowania jego i siebie użyć tarczy z czakry.

Mapa:

Lisek i Róża do tyłu, na lewo leci Pająk, Generał pod ziemią na wprost.

Czakra i techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i wyposażenie:

  Ukryty tekst

Wyposażenie lalek:

  Ukryty tekst

[Shinsu]

Walka trwała a każda chwila wprowadzała coraz większy chaos w tym, co się działo na polu bitwy. Shinsu zajęty bombardowaniem przeciwników w lesie nie miał czasu się rozglądać, przez co tylko kątem oka widział, że Renkuro nadal walczy, a o wypatrzeniu Azumy mowy nie było. Chłopak bardzo żałował, że przed wejściem na te tereny nie przekazał pozostałym jakiś pojedynczych figurek, dzięki czemu miałby możliwość śledzenia gdzie znajdują się jego sojusznicy bez zbędnego wysilania się w celu ich wypatrzenia. Nie było na to teraz jednak już żadnych szans i będzie trzeba pamiętać o tym na przyszłość!

Walka rozpadła się na przynajmniej 2 równolegle toczące się boje. A być może nawet i na 3 - o ile Azuma został wypatrzony i też kogoś do walki zaangażował. Shinsu skupiał się przede wszystkim na tych, którzy ukryci byli w lesie, gdyż to oni stanowili dla lecących główne niebezpieczeństwo. Chłopak uważał, że czasie walki najpierw należy zadbać o własne bezpieczeństwo, dopiero potem pomóc sojusznikom, tak więc miał nadzieję, że Renkuro da sobie radę bez jego wsparcia. Przynajmniej póki nie uda się wyeliminować przeciwników ukrywających się w lesie. Pierwszym krokiem ku temu była detonacja nalotu bombowego, który przeprowadził przed chwilą i choć prawdopodobnie wyeliminował w ten sposób łuczników to został jeszcze operator rekina. Shinsu'owi się to nie podobało, gdyż najprawdopodobniej najgroźniejszy przeciwnik nie został wyeliminowany.

Shinsu miał teraz spory problem przed sobą - z jednej strony musiał przycisnąć przeciwnika, gdyż nie niepokojony przed nikogo mógł zaatakować Renkura, nie można więc było pozwolić mu na taki ruch. Z drugiej strony atak na ślepo też nie był najlepszym pomysłem. Shinsu musiał zaatakować czymś, co miało większy zasięg, jednak atak przy użyciu C3: Shī Surī nie wchodziła w grę. W ten sposób zabiłby wszystkich. W tym siebie. Z kolei angażowanie smoka wydawało mu się bardzo dużą stratą chakry, która nie rekompensowała w żaden sposób siłą wybuchu. Postanowił więc dokonać małego podstępu z posłaniem klona - "Słuchaj Ori, zrobimy małą pułapkę. Będę potrzebował od Ciebie jeszcze sporo chakry. Wykonam drugiego ptaka i poślę w las klona. Muszę Cię prosić o dodanie mi chakry na te techniki" - poinstruował siedzącego obok towarzysza.

Po ustaleniu, jaki jest plan działania (czy może raczej po wydaniu polecenia?) Shinsu zabrał się do pracy - utrzymując się poza zasięgiem przeciwnika Douhito stworzył kolejnego ptaka, a potem klona, którego na nim umieścił Dał klonowi również trochę gliny, by ten mógł wykonać manewr, który sobie wymyślił. Gdy wszystko było gotowe ptak z klonem ruszył ku przeciwnikowi. W odpowiednim miejscu gliniany klon rozpocznie wykonywanie techniki C2: Jibaku Bunshin - tak, by detonacja nastąpiła gdy klona znajdzie się stosunkowo blisko (najlepiej około 10m) od miejsca, gdzie powinien znajdować się przeciwnik. Shinsu wiedział, że przeciwnik będzie chciał przeciwdziałać atakowi, więc oprócz tego wytworzył także kolibra - również korzystając z chakry Oriego. Jeśli w stronę klona poleci kolejny rekin, zostanie on wysadzony przy pomocy właśnie tego osłonowego kolibra.

Mapka

C2: Jibaku Bunshin

Nazwa

C2: Jibaku Bunshin

Ranga

B

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Promień 25 m (wybuch); Detonacja nie jest zależna od użytkownika

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (detonacja)

Dodatkowe Wymaga znajomości Nendo Bunshin; 300g gliny do zjedzenia (może pochodzić z istniejącego tworu)

Opis Technika stosowana w sytuacjach krytycznych, gdy zależy nam na ucieczce z pola bitwy. Do użycia techniki wykorzystuje się klona (należy mu więc podczas tworzenia przekazać przynajmniej minimalną ilość chakry, aby mógł przeprowadzić wybuch), który zjada wybuchową glinę. Powoduje to jego gwałtowny rozrost do momentu aż pęknie tworząc ogromny wybuch (nie mamy więc wpływu na moment, w którym nastąpi detonacja). Technika jest bardzo niebezpieczna, gdyż poza dużym zasięgiem rażenia, detonacja trwa zaledwie kilka sekund, co daje mało czasu na ucieczkę zarówno dla użytkownika techniki jak i jego przeciwnika. Wybuch jest na tyle silny, że jedynie osoba o Wytrzymałości 160+ w obszarze 10 m od wybuchu jest w stanie go przeżyć, natomiast w obszarze ponad 10 m będzie mógł dalej walczyć. Inne przypadki do oceny MG na podstawie powyższego przykładu.

C2: Nendo Bunshin

Nazwa

C2: Nendo Bunshin

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (przy detonacji)

Zasięg

Tworzenie

Obok użytkownika

Zasięg

50 metrów od użytkownika

Koszt E: 14% | D: 12% | C: 10% | B: 8% | A: 6% | S: 4% | S+: 2% (za klona) + to, co przekażemy (minimum 1%)

Statystyki

Szybkość

1/2 twórcy

Siła

1/2 twórcy

Wytrzymałość

20

Dodatkowe

150g gliny za klona

Opis Przydatna technika, która pozwala stworzyć klona, który walczy z przeciwnikiem zamiast nas, choć może też działać jako pułapka. Bunshin ten potrafi używać technik klanowych oraz niewymagających chakry (np. taijtsu/bukijutsu), do tego nie posiada ekwipunku. W momencie gdy przeciwnik zada cios, klon zmienia się szybko w glinę i unieruchamia wroga. Wtedy można zdalnie go zdetonować i zadać przeciwnikowi dość duże obrażenia, które w krytycznych przypadkach są w stanie nawet oderwać kończynę. Klon nie posiada osobnej gliny do wykonywania technik klanowych. Wykorzystuje nadmiarową glinę, która została użyta do jego stworzenia.
Klon nie posiada wolnej woli oraz zdolności mówienia. Ze względu na brak świadomości jest więc niepodatny na genjutsu. Jego działania są w pełni uzależnione od stwórcy, który musi wydawać mu mentalne polecenia. W przypadku braku poleceń wywołanych np. krytycznymi ranami użytkownika bądź wykluczenia z walki, klony rozpadają się.

C1: Yusō

Nazwa

C1: Yusō

Ranga

C

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę)

Dodatkowe

200g gliny za twór

Opis Użytkownik przy pomocy tej techniki tworzy dużą figurę o mobilności zgodnej z kategoriami figur z techniki C1: Shi Wan. Jest ona przystosowana do przewozu nie więcej niż trzech osób. Twór sam w sobie jest niegroźny. Umożliwia przyspieszenie podróży oraz zapewnienia użytkownikowi bezpieczny dystans między nim, a przeciwnikiem. Twór może być wyposażony w kończyny przystosowane do pochwycenia nieświadomej ofiary, jeśli zwierzę, jakie przedstawia, takowe posiada (na przykład duży ptak posiada szpony). Tak jak inne twory Douhito może zostać zdetonowany przez twórcę, jednak siła eksplozji jest znacznie mniejsza, niż tworów w technice C1: Shi Wan. Prędkość tworu wynosi 80.

Uwaga Od rangi A możliwe jest stworzenie figury, której prędkość tworu wynosi 140. Twór można wykorzystać do darmowych podróży między prowincjami w zastępstwie za konia, podróż morska jest jednak niemożliwa.

C2: Shī Wan

Nazwa

C2: Shī Wan

Ranga

B

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

100g za średniego, 200g za dużego, 75g za kolibra.

Opis Technika podobna do swojego odpowiednika dla ładunków o sile C1. Charakteryzuje się ona większą swobodą w tworzeniu tworów. Ich mobilność, a więc prędkość poruszania, zależna jest od kształtu ładunku. Cechą charakterystyczną C2 jest to, że niemal nie występują tu małe twory. Kategorie figur pozostają bez zmian zaś twory muszą być co najmniej wielkości średniej.

---

Od dziedziny klanowej rozwiniętej na rangę S:

• kolibry z 4 skrzydłami - małe ptaki charakteryzujące się siłą wybuchu porównywalną do 2 notek oraz maksymalną szybkością na poziomie 200. Koszt jak za duży twór.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst