Szlak transportowy

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
26/75

---

Para na wozie pożegnała się życzliwie z grupą bohaterów i ruszyła dalej, więc w przeciwnym do ich kierunku. Szóstka bohaterów została zatem znowu sama, zdana wyłącznie na siebie i swoje decyzje, które należało w końcu podjąć. Jak się okazało, proces ten wcale nie był prosty. Ile głów, tyle pomysłów. Mieli jeszcze czas na ustalenie planu, ale nie mogli tego rzecz jasna ciągnąć w nieskończoność.
Wcześniejsza ulewa mocno straciła na swojej sile. Mżyło bardzo delikatnie, niemalże niezauważalnie, a słońce, które kryło się przez długi czas, teraz momentami wyglądało zza jasnych chmur, by skąpo obdarować bohaterów ciepłymi promieniami. Okolica była spokojna, całkiem cicha, więc wędrówka przez nią mogłaby uznać za komfortową, gdyby tylko nie zmoknięte wcześniej odzienie wierzchnie i cholerne błoto na drodze.
To właśnie te cholerne błoto przysporzyło im kłopotów w pewnym momencie. Kiedy po długim monologu marionetkarza Kamiyo zwrócił się do Matsu z pytaniem o opinię, od strony wspominanej już wioski, malującej się teraz jako szara plameczka na horyzoncie, nadciągał jeździec na koniu. Wyglądał na jakiegoś zwykłego, wiejskiego chłopaczynę i od jego absolutnie zwyczajnej aparycji znacznie bardziej przyciągał uwagę jego krnąbrny wierzchowiec, który parskał niemiłosiernie i wierzgał dość mocno, zmuszając niedoświadczonego jeźdźca do trzymania się siodła z całych sił.
Matsu nieco zawieszony zbieraniem myśli na udzielnie odpowiedzi zachował się nieostrożnie. Nie wychwycił zawczasu, że pędzący na złamanie karku chłopak nie panuje w pełni nad swoim wierzchowcem. Nie zachował bezpiecznego odstępu, a kiedy przemykający obok grupy koń niespodziewanie nieco skręcił w jego stronę, został zmuszony do natychmiastowego odskoku celem uniknięcia stratowania. Odbił na czas, w końcu miał refleks jak na shinobi przystało, jednak niefortunnie wylądował w kałuży błota, w której prawa noga niebezpiecznie mu się ślizgnęła.
–Przepraszam! – krzyknął jedynie odjeżdżający młodzieniec w reakcji na nieumyślną próbę spowodowania upadku.
Matsu odpowiedział na to cichym jęknięciem. Zaraz po wylądowaniu padł na dupę i złapał się kostkę, która – jak się okazało po chwili – była skręcona.
Niefortunny wypadek stawiał jego dalsze uczestnictwo w przygodzie pod znakiem zapytania. W obecnym stanie był jedynie kulą u nogi dla reszty brygady. Mógł się dokuśtykać do najbliższej wioski, ale iść na przygodę z realnym zagrożeniem bojowym? To było wykluczone. Nawet gdyby została udzielona mu odpowiednia pomoc medyczna, potrzebował odpoczynku i forsowanie nogi byłoby zbyt ryzykowne.
Mogli go zostawić na miejscu lub odeskortować do wioski, ale pewnym faktem było to, że grupa zwiadowców składała się teraz z pięciu osób.

Matsu usunięty z misji ze względu na nieobecność i prośbę graczy.

[Azuma]

Przedstawiciele Unii ponownie go zaskoczyli, gdy negatywnie odnieśli się do jego uwagi. Przypuszczał, że właśnie takiej okazji wypatrywali, ale szybko okazało się że ich oczekiwania były zgoła inne. Z pewnym przekąsem po raz kolejny zarejestrował, że podeszli do jego wypowiedzi z niepotrzebną nadinterpretacją. Ich wypowiedzi stawiały w bardzo złym świetle czternastolatka, bo jasno z nich wynikało że Azuma zwyczajnie chciał przeprowadzić akcję kosztem bezpieczeństwa, a może i życia samych mieszkańców. A to nie była prawda. Jego pomysł opierał się na elemencie zaskoczenia. Chciał pozwolić przeciwnikom wejść do osady, a nawet sie w niej rozgościć. Pozwolić poczuć bezpiecznie. Przejąć nad wioską kontrolę. I dopiero wtedy uderzyć. Gdy każdy z nich obierze swój cel i będzie mógł z zaskoczenia, precyzyjnie uderzyć. Mogło się obejść bez wybuchów. Szybka, cicha i “czysta robota”.
- Słuchajcie, nie chcia… - zaczął dość ostro, ale właśnie wtedy dostrzegł na ich drodze, grającego na urwanie głowy jeźdźca… do tego stosunkowo młodego. Czternastoletni Uchiha odniósł wrażenie, że jeździec nie panował dość nad swoim wierzchowcem, dlatego asekuracyjnie odsunał się na bok. Tak samo uczynili pozostali. Zza jednym wyjątkiem.
- Uważaj, Matsu! - krzyknął szybko w kierunku starszego kuzyna, który w ostatniej chwili uskoczył. Uczynił to jednak dość niefortunnie. Poślizgnął się na śliskim, błotnistym podłoży, co w efekcie zaowocowało nieprzyjemnym upadkiem. Jego uszu doszło chrupnięcie, na dźwięk którego aż się skrzywił. Szybko znalazł się przy Matsu.
- W porządku? - spytał i mimowolnie jęknął gdy zobaczył szybko puchnącą kostkę starszego mężczyzny, spod odsłoniętego upadkiem skrawka nogi. Azuma dostrzegł grymas na twarzy dwudziestolatka, więc odruchowo poszukał pomocy w osobie Oriego, jedynego w ich grupie uzdolnionego w Iryojutsu.

[Shinsu]

Wynikiem głosowania grupa podjęła decyzję o próbie złapania jakiegoś oficera czy shinobiego w ataku na wrogi patrol. O wyeliminowaniu Matsu z dalszej misji zadecydował jednak los. Chłopak chyba za bardzo skupił się na pytaniu, jakie skierował do niego Ori odskoczył chwilę za późno, co skończyło się skręceniem przez niego nogi w kostce. Shinsu nie powiedział nic, zamknął jedynie oczy w niemym krzyku rozpaczy. Jeśli misja zaczyna się w taki sposób, to nie wiadomo, czy nie lepiej byłoby jej nie kontynuować. Niemniej nie należał on do takich, którzy porzucają zadania, których się podjęli.

Pierwszym, który zareagował był Azuma. Jego pytanie, dość zrozumiałe w zaistniałej sytuacji, samoczynnie doczekało się odpowiedzi w postaci puchnącej kostki Matsa. W takim stanie chłopak nie był w stanie raczej kontynuować misji. Grupa stanęła teraz w obliczu decyzji, czy zostawić go tu samego licząc, że sam wróci do domu, czy też lepiej go odeskortować do wioski? Shinsu skłaniał się do tej pierwszej opcji, bo ta druga wiązała się ze sporą stratą czasu - "Dalej to już raczej z nami nie pójdzie. Dasz radę wrócić samemu? Wolałbym nie marnować tutaj za dużo czasu." - skierował swoje słowa nie tyle do Matsa, choć pytanie oczywiście było zadane jemu, co do reszty ekipy. Chodziło o to, by wszyscy obecni zdali sobie sprawę z tego, że opóźnienia nie są nazbyt pożądane. Szczególnie w takiej misji, jak obecna. "Powinniśmy ruszać, Matsu powinien sobie poradzić sam. Może nie będzie w stanie walczyć, ale na tych terenach powinno być jeszcze bezpiecznie. Gorzej, gdyby to się wydarzyło bliżej wybrzeża. Ale tutaj - to raczej nie powinien być problem dla niego" - uzupełnił swoją wypowiedź czując, że pierwsze zdanie doczeka się jakiś protestów ze strony pozostałych.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Renkuro zapalczywie bronił swojego punktu widzenia starając się przekonać ludzi do wypowiedzenia walki wrogowi na równinach. W końcu jako dziecko pustyni powinien być przywykłym do działania na otwartym terenie. A kuglarzom taki teren tylko dodawał większych możliwości kształtowania walki zgodnie ze swoją wolą. Łatwiej otaczać przeciwnika, robić podkopy czy inne pułapki, gdy wiemy że ten nie ma nawet drzewa o które mógłby się oprzeć broniąc swoich pleców. Towarzysz dohido powinien mieć podobne odczucia, w końcu jego wybuchy lepiej działały na terenie gdzie nie było jak się przed nimi skryć. Już miał coś więcej powiedzieć gdy tylko czternastolatek z rodu płacącego zaczął się bronić, ale ich uwagę odwrócił jeździec który uciekał właśnie przed w sumie nie wiadomo czym. Nie wyglądało żeby coś go goniło, ale też nie wyglądał na kogoś kto chętnie by pozostał na terenach cesarstwa. Niestety jeden z członków ekipy nie wykazał się refleksem i odniósł kontuzję. Lalkarz prawie że parsknął niezbyt umiejętnie próbując ukryć mieszankę rozbawienia i irytacji. Popatrzył z politowaniem na Matsu. Potem powoli przeciągnął wzrok na czternastolatka który bardzo usilnie starał się ich przekonać do miotania ognistymi technikami po czyiś domostwach. Wzruszył ramionami i zdecydował się ponownie poprzeć jakoś swoje stanowisko.
-Wydaje mi się że teraz kiedy straciliśmy jednego z Akoritów pomysł wejścia do wioski jest jeszcze gorszy niż był. Straciliśmy osobę która mogłaby zatrzymać wroga w miejscu walcząc w bliskim dystansie. Naturalnym wyborem jest więc podjąć walkę na płaszczyźnie gdzie możemy na dystans miotać technikami.
I powoli udał się do przodu przechodząc na porządek dzienny z tym że zostawiają za sobą jednego człowieka. Wsadził ręce do kieszeni żeby chociaż troszkę je ogrzać, i ziewnął ospale. Jedyne co to burknął pod nosem swoje przemyślenia. Jednak na tyle głośno by wszyscy mogli go usłyszeć.
-Drugie zlecenie dla Uchiha i drugi raz któryś z nich nie jest w stanie dotrwać nawet do walki. Ale przyjdą ci potem jęczeć że jak tak można wysadzić kogoś z zaskoczenia żeby uniknąć otwartego pojedynku. Może gdyby można było mieć ciutkę większe zaufanie do niezawodności miejscowych shinobich to można by było unikać postronnych ofiar.
Z niecierpliwością popatrzył na resztę wyprawy ponaglając ich wzrokiem do szybszego marszu. Nie chciał siedzieć na trakcie dłużej niż było to konieczne. Skoro mogli tędy przejeżdżać cywile, to równie dobrze mogli ich wypatrzeć wrodzy zwiadowcy. A tego raczej nie chcieli. Białowłosy członek mafii wiedział że cel mają jeden. Wymordować paru cesarskich i paru z nich brutalnie pomęczyć żeby wyznali co wiedzą. Nic więcej go na ten moment nie interesowało.

[Kamiyo Ori]

Pożegnali swoje źródło informacji, pozwalając im odejść w kierunku stolicy. Może trzeba było ich zatrzymać na dłużej i sprawdzić, czy sami nie są szpiegami na usługach Cesarstwa? Nie było teraz czasu jednak o tym rozważać, gdy wciąż debatowano na temat jak mają w końcu ugryźć to jabłko, tak aby wyrwać największy kęs. Deszcz zmienił się w lekkie siąpanie. Siąpanie w mżawkę. No i błoto. Wilgoć i niestabilne podłoże. O wypadek nie było łatwo. No i nadjechał jeden z czterech jeźdźców na karym koniu który wierzgał, jakby nim sam Szatan kierował. A na pewno szatyn, który go dojeżdżał. Swoim pytaniem odwrócił uwagę swojego towarzysza walk i skończyło się to wszystko dość tragikomicznie. Wpierw zareagował znacznie za późno. Jak na kogoś, kto walczy broniami miotanymi bardzo późno dał się zaskoczyć, co niekoniecznie wpływało pozytywnie na jego dalszy udział w konflikcie. A potem już slapstickowa sekwencja kosztowała go skręcenie nogi.

Ori jako najbardziej medyczna jednostka z tutaj zebranych był zobowiązany do zerknięcia fachowym okiem na stopę towarzysza. Obejrzał ją, popukał i doszedł do jasnych wniosków. – Wygląda to na skręcenie, ale też uszkodziłeś sobie kostkę łódkowatą. Raczej nie będziesz mógł biegać przez najbliższy czas. – Ze swoich zasobów sklecił opatrunek, który usztywnił nogę kompana na tyle, aby chodzenie nie było tak bardzo bolesnym doświadczeniem. Za to mocno kuśtykał. – Odradzałbym walki, jeśli nie chcesz mieć znacznie poważniejszych problemów z tą nogą. – Odezwał się na głos, ale w głębi ducha się przeklinał. Gdyby w końcu nieco bardziej pracował nad swoimi technikami medycznymi, to zaleczenie kości nie stanowiłoby żadnego problemu. Przez jego nieroztropność siła ich drużyny znacząco spadła.

Na pytanie Azumy tylko westchnął i pokręcił głową. Nic nie było w porządku. Trzeba było teraz planować dla pięciu, a nie sześciu osób. Na dodatek jego wartość stanęła teraz pod znakiem zapytania. W końcu, gdy nie mógł sobie poradzić z głupią kostką, to jaką to dawało zapowiedź na zbliżającą się strefę konfliktu?
Na komentarz posiadacza nadmiernej ilości otworów gębowych przytaknął. – Myślę, że pan Douhito ma racje. – Zwrócił się do Matsu. – Najlepiej będzie wrócić. – Dodał na końcu. Jego noga była już usztywniona i po krótkiej rekonwalescencji shinobi byłby gotów do dalszej walki. Albo jakby spotkał lepszego iryonina, niż Kamiyo.

Renkuro jednak wyraźnie nie mógł przepuścić okazji do tego, aby ponabijać się z pomysłu Azumy i całego klanu Uchiha, który odnosił straty jeszcze zanim został zawiązany walką. Szarooki też chętnie by się pośmiał gdyby nie to, że brał udział w tym konflikcie po stronie wyżej wymienionego klanu. – I co teraz? – Odwrócił się zatem do ostatnich przedstawicieli tegoż znamienitego rodu w tym zacnym towarzystwie, Azumy i Sawao.

Nałożone:

Rękawiczki z blaszką
Płaszcz
Duża torba

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
31/75

---

Mogli posiadać nadzwyczajną sprawność, władać żywiołami, posiadać inne wyjątkowe zdolności, jednak w ostatecznym rozrachunku wciąż byli jedynie ludźmi, a ludziom przydarzały się czasem wpadki. Los jednego z Uchihów drużyny teraz to potwierdzał – wystarczyła tylko chwila nieuwagi, niesprzyjające okoliczności i trochę pecha, a młodzian został wykluczony z kontynuowania misji, co potwierdziła opinia Oriego. Uraz nie był wielce poważny i zagrażający życiu, jednak wymuszał zawieszenie forsowania nogi na jakiś czas. Wyruszanie na prawdopodobną konfrontację przeciwko wyspiarzom z kontuzją było niczym proszenie się o śmierć, z czym nikt – włącznie z samym poszkodowanym – nie zamierzał polemizować.
Przynajmniej tyle, że Matsu był w stanie poradzić sobie sam i reszta drużyny nie musiała tracić czas na jego opiekę. Mógł dokuśtykać gdziekolwiek – do najbliższej wioski przed nimi lub cofnąć się do ostatnio miniętej osady. To już nie miało większego znaczenia dla dalszego biegu zadania, więc piątka śmiałków mogła skupić się znowu na swoim celu.
– To jak w końcu ustalamy? – odezwał się Sawao, który dotąd trzymał się trochę z boku, jednak teraz uznał, że najwyższa pora określić się w zespole. – Skoro ich zwiadowcy są w stanie nas wypatrzeć z daleka, to na otwartym terenie wystawiamy się na atak z dystansu, ale przynajmniej też będziemy w stanie ich dostrzec. W lesie będzie nas trudniej zaatakować, ale za prędko to ich nie dostrzeżemy – podsumował omawiane dotąd dwie trasy, w których dostrzegał zarówno wady jak i zalety.
– No i pytanie, czy chcemy coś pozorować, czy idziemy jak teraz, jako uzbrojeni shinobi – dodał moment później, przeczesując dłonią czarną jak noc czuprynę.
Od tej bierności nawet pogoda się wynudziła. Mżawka traciła na wigorze, drobniutkie kropelki wody spadały już coraz rzadziej, a słońce ziewnęło na moment, obdarowując grupę ciepłymi promieniami, by zaraz potem znowu przykryć się chmurką i zapaść w drzemkę.

[Shinsu]

"Idziemy na yolo, bez żadnych przebieranek. Najwyżej szybciej dojdzie do konfrontacji!" - odpowiedział za wszystkich Shinsu opierając się na wyniku głosowania. Nie czuł się za bardzo liderem grupy, ale skoro Matsu odpadł, to ktoś musiał podjąć decyzję i chłopak uznał, że skoro i tak wszystko jest przegłosowane, to równie dobrze tę decyzję potwierdzić może właśnie on. Tak, żeby było szybciej i bez rozwlekania tak prostej sprawy, bo trzeba było się wziąć w końcu do roboty. No i w końcu Ori, podpora całej ekipy, przyznał mu rację, więc stała za nim pewna powaga sytuacji.

Reakcje pozostałych członków ekipy na skręcenie nogi przez Uchihę były dość przewidywalne. Azuma wyraził zaangażowanie w jego zły stan fizyczny, Ori powstrzymał się od jakichkolwiek odważniejszych przejawów swoich myśli odpowiadając tylko na to, co sugerowali inni, natomiast Renkuro mówił coś pod nosem o jakimś wysadzaniu z zaskoczenia. Będzie trzeba mu pokazać, co to znaczy kogoś wysadzić, bo chyba pokładał zbyt duże nadzieje w jakiś tam notkach wybuchowych.

Potwierdzając swoje słowa czynami Shinsu raźno rozpoczął marsz w kierunku otwartej przestrzeni, jaką powinni zgodnie z powziętą decyzją się przemieszczać - "Trzymajmy się w odstępach. Ciężej będzie trafić kilku na raz, jeśli będziemy rozstawieni. I miejmy oczy szeroko otwarte, w każdej chwili mogą nas zaatakować" - zakomenderował chłopak, gdy już wszyscy znaleźli się na otwartej przestrzeni w bezpośrednim sąsiedztwie okupowanych terenów. Sam Douhito wraz z przemieszczaniem się w kierunku terenów przeciwnika zaczął zwracać szczególną uwagę na otoczenie. Czy z jakiś miejsc nie uciekają nagle grupy ptaków, sugerując jakiś gwałtowniejszy ruch. Czy nie widać na śniegu jakiś przecinających go zagłębień sugerujących, że ktoś tędy się przemieszczał. Wszelkich oznak obecności - chociażby niedawnej - kogoś innego niż oni. Każdy taki ślad mógł ich nakierować do celu. No i najważniejsze - uważnie wypatrywał strzały wypuszczonej przez łucznika Ranmaru. Skoro mogą widzieć na odległość, to chyba całkiem łatwo im jest korzystać z broni dystansowej. Shinsu tak by właśnie zrobił na ich miejscu. Strzelał z łuku.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Czternastolatek z uwagą i malującą nadzieja oczekiwał na werdykt Kamiyo Oriego. Do samego końca wierzył, że coś takiego jak złe nastąpienie na podłoże, nie będzie mogło wyeliminować z ich drużyny Akoraito. Niestety, opinia wydana przez młodego medyka, szybko rozwiały jego nadzieję.
- Przykro mi Matsu-san, tutaj raczej się rozstaniemy... - zauważył cicho, dostrzegając wyraźne zagrożenie w próbie kontynuowania misji z niewpełni sprawnym ninja. Prowizoryczny opatrunek musiał wystarczyć i wkrótce rozstali się. Matsu ruszył w długą dla niego drogę powrotną, a ich piątka postanowiła mimo wszystko kontynuować zlecone zadanie.
- Nie będę głupio próbować was przekonać do zmiany planów, skoro już się zdecydowaliście i obraliście taką taktykę - odparł dość chłodno, kierując to przede wszystkim w kierunku Renkuro, który nie omieszkał odmówić sobie uszczypliwości w tym przewrotnym dla nich momencie - Droga wiedzie wciąż w otoczeniu drzew i zamierzam to wykorzystać - spostrzegł, nie tłumacząc już że w szeregach przeciwników mógł być ktoś z daleko widzącym doujutsu, jak i nie. W takim przypadku, drzewa mogły dać istotne schronienie przed wzrokiem i niespodziewanym strzałem z łuku. Nawet jeżeli byłby ich przeciwnikiem Ranmaru, w opinii młodego Uchihy, wciąż ryzykował mniej podróżując wśród drzew, niż na otwartej ściezce na której był wymarzonym celem.
- Będę trzymal się w waszym pobliżu, jeżeli coś zauwaze… lub jeżeli zostaniecie zaatakowani, odwrócę uwagę przeciwnika i zyskam trochę dla was czasu - w domyśle na zorientowanie się w sytuacji i przeprowadzenie kontrataku.
Swój tok myślenia przedstawił. Przy takiej taktyce, próba przywdziania się w inny ubiór nie miała większego sensu, skoro szli w otwarte zwarcie. Tym jednak bardziej był przekonany, że może im się przydać niepostrzezony sojusznik zza pleców przeciwnika.
Pozostał jeszcze jeden Uchiha oraz Ori - niezależnie jednak od ich wyboru, Azuma nie zamierzał rezygnować ze swojego planu.

[Renkuro]

Gdy porzucili swojego towarzysza, drużyna ponownie wróciła do debaty na temat kierunku i metod które obiorą próbując wykonać swój cel. Renkuro już parokrotnie powiedział co wiedział, i jego zdanie nie ulegało zmianom. Z tego też powodu z zadowoleniem odnotował to że rodak z pustyni potowarzyszy mu na otwartej przestrzeni. Lekką irytację zaś wywołało u niego to że czternastolatek od Uchiha postanowił zaprzeć się i postawić na swoim idąc choćby i samemu w krzaki. Ciężko westchnął i wzruszył ramionami. Nie zamierzał pięścią przemawiać do jego rozumu. Skoro chciał jak wiewiórka pałętać się po drzewach jego sprawa. Oni jak prawdziwi mężczyźni stoczą bój na otwartym polu! A może i faktycznie będzie jakiś z niego pożytek. Zawsze jest to jakieś zabezpieczenie flanki, oraz zawsze jest to jakaś forma potencjalnej furtki do zaskoczenia przeciwnika. Jeżeli akurat uda się zamknąć wroga w kleszczach tak że młody Sogeńczyk zacznie miotać technikami katonowymi w ich plecy, to nic tylko się cieszyć. Więc jakieś plusy istniały, chociaż Renkuro raczej był bardzo sceptyczny wobec tego pomysłu. W kilka chwil z kompozycji całkiem dobrze się uzupełniającej gdzie dwóch Uchiha stoi na przodzie, a on i Shinsu na tyłach wraz z medykiem i przesłuchującym, doszli do sytuacji gdzie pierwszą linię frontu będą stanowić jego kukły. Nie za dobra sytuacja biorąc pod uwagę to że połowa z jego lalek służyła do walki dystansowej, a jedna do dywersji. Nie było jednak sensu próbować przekonywać chłopaka do zmiany zdania, skoro tyle czasu się to nie udało, to teraz również będzie to marnowanie energii. Niech po prostu zrobi co uważa za słuszne, a jak umrze walcząc samemu z całym światek to trudno. Kuglarz chętnie przytuli jego ciało i sakiewkę która leży obok.
Kiwnął więc jedynie głową i poszedł do rodaka czekając na to gdzie pójdzie pozostała dwójka. Czy medyk i Sawao zdecydują się iść z nimi? Czy może jednak zdecydują się spacerować z młodym pisklakiem. Jakim cudem ta osoba jest Akoritą pomyślała srebrna łuska. Zero szacunku do starszych. Chociaż z drugiej strony był on tutaj poniekąd dowodzącym. On i Sawao. Tak więc białowłosy postanowił nie szturchać go patykiem sprawdzając granice jego wytrzymałości. Uznawszy że pora się podłożyć dla dobra morali zespołu uśmiechnął się do rozmówcy i powiedział
-Może i to nie głupie rozwiązanie że jedna osoba będzie z oddali pilnować flanki ...

[Kamiyo Ori]

A to pech. Niewłaściwe ułożenie stopy przy odskoku na niezbyt przyjazne podłoże do takich trików niestety zakończyło przygodę Matsu. Zostawili go samemu sobie i ruszyli dalej, ku przygodzie. Jednak jedna rzecz nadal nie została jasno ustalona, co zauważył jeden z przywódców ich małego zgrupowania, Sawao Uchiha. Chciał jasnych ustaleń w grupie, chociaż Oriemu wydawało się już, że przegłosowali otwartą konfrontacje podczas poprzedniej dyskusji, która zakończyła się kontuzją jednego z uczestników. Widocznie członek rządzącego w Sogen klanu miał pamięć krótkotrwałą złotej rybki i trzeba było mu powtarzać. Szybko jednak wyrzucił całkiem ciekawe spostrzeżenie, że w końcu idą uzbrojeni, a nie po cywilnemu. Z drugiej stronu najbardziej widocznym sprzętem wojennym, jak nosili była pokazowa lalka Renkuro, która zajmowała mu większość pleców. Poza tym były same torby i kabury, które coś mogły wskazywać. Oczywiście była jeszcze opaska Azumy z symbolem jego klanu, którą nosił na czole. Zastanawiało go w sumie, czy coś takiego nadaje się na misje zwiadowczą.

Wpierw odezwał się Shinsu, któremu otwarte starcia nie były straszne, a ten chyba już myślał, by jak najszybciej zakończyć tą misje. Czyżby zostawił włączone żelazko? Być może coś w tym było. Zarzucił jeszcze radą, aby trzymali się w odstępach w celu utrudnienia przeciwnikowi wyeliminowania ich wszystkich naraz. Dość ponura wizja, ale takie minimalizowanie strat było jak najbardziej sensowne w kontekście działań wojennych.

Najmłodszy z ich wszystkich jednak był zdeterminowany, aby zastosować swoją taktykę. Widocznie walka w otwartym polu nie była optymalnym środowiskiem, by wykorzystać swoje wytrenowane umiejętności. Miał oczywiście sporo racji, że drzewa nie tylko dawały im schronienie przed wzrokiem, ale również osłonę. Było to jednak nieco problematyczne, bowiem wrogowie mogli uczynić to samo. Dlatego właśnie wyciągnięcie ich z potencjalnych kryjówek na otwartą przestrzeń miało wyzerować tą przewagę. Czy towarzysze z pustynnych regionów mogli wówczas wykorzystać pełnie swojego potencjału? Być może. Jak to mówią bez ryzyka nie ma zabawy. Kamiyo jednak nie w głowie było teraz na psikusy i inne formy zabawy. W końcu chciał dopilnować, że wszyscy wrócą żywi i najlepiej w pełni sprawni z tego zadania.

Pacynkarz natomiast zarzucił wyjątkowo krótkim sformułowaniem, że może plan Uchihy nie jest taki zupełnie bez sensu, ale młody medyk wyczuwał, że było to wszystko podszyte dużą dawką sceptycyzmu. Była to typowa odpowiedź „na odwal się”. Czemu tak sądził? Białowłosy był raczej typem, który wyrzucał z siebie potok słów przy każdej napotkanej okazji, a taka zwarta forma wypowiedzi nie wyszła mu zbyt naturalnie. Tak przynajmniej Ori to postrzegał.

- Ja ruszę z Panem Douhito i Ayatsuri. – Odezwał się do jedynego ninja w towarzystwie wojowników. W końcu to ci, którzy szli otwartym polem narażali się najbardziej. Potrzebowali zatem medyka najbardziej. Wolałby, aby Azuma również trzymał się stosunkowo blisko, bowiem szarooki nie potrafił się rozdwoić. Znaczy się jeszcze.

Nałożone:

Rękawiczki z blaszką
Płaszcz
Duża torba

  Ukryty tekst

[Isane]

Takim sposobem ich misja dobiegła końca. Mieli okazje pożegnać się ze swoimi zleceniodawcami i przyszła pora na wyruszenie w drogę. Drogę do domu, przynajmniej dla większości towarzystwa. Szli spokojnie, tym razem pieszo. Rozmawiali o tych wszystkich momentach na misji, o pani poseł i małomównym Ginie. Były to ich wspólne wspomnienia, które już na zawsz zapamiętają. Misja w niebezpieczne strony Sogen, gdzie panowała wojna. Czy ich misja wpłynie jakoś na dalsze kontakty Ryuzaku z Kotei? Może kiedyś przyjdzie się im o tym przekonać.
Kiedy podróżowali wspominała ostatnie rozmowy z panią Eriko. Panią poseł, która ukrywała swoją tożsamość do samego końca. Sprytny plan, w końcu zdecydowanie bezpieczniej było nie ufać absolutnie nikomu. Z drugiej strony oszukiwanie własnych ochroniarzy. Czy bycie dwulicowym kłamcą było standardową cechą, którą posiadali wszyscy oficjele z Ryuzaku? Tak to wyglądało. Jedyną cechą pani Eriko, którą szanowała, było jej oko do mężczyzn. Oczywiście zaraz upatrzyła sobie Hiroyukiego, jak by inaczej? Wyróżniał się z tłumu. Wysoki i przystojny, nic dziwnego. Nie miała jej tego za złe, w końcu sama nie była lepsza. Tak na wszelki wypadek chwyciła go w tym momencie za rączkę. Jego ciepła dłoń dodawała jej otuchy. Zawsze i wszędzie.
Podróż zabrała im sporo czasu. Trwała i trwała. Dłużyła się jednak znacznie mniej niż dotarcie do Sogen. Zawsze droga powrotna zdawała się krótsza. I tym razem tak było. Wciąż byli ostrożni i czujni, jednak zmalała cała odpowiedzialność. Teraz musieli się troszczyć już tylko o siebie, nie o całą ferajnę z wozem. Mimo wszystko tereny wojenne nie były przychylne i chociaż uważali nigdy nie wiadomo kto mógłby ich zaatakować. Ich misja, chociaż pokojowa, narażała wszystkich na niebezpieczeństwo. Ciekawe jak długo poselstwo planowało zostać w Kotei i czy dostaną eskortę w postaci Uchiha z powrotem do Ryuzaku? A może zostawali tam na stałe jako punkt zaczepny największej wioski kupieckiej na świecie? Polityka wciąż była dla niej zagadką. Ciekawe co powie na to wszystko pan Tsuyo. Czy wciąż zechce wstawić się za nią w próbie dołączenia do Ryuzaku? A może zmienił zdanie i odmówi? Rozważała wszystkie możliwości. W końcu od ich ostatniej rozmowy minęło sporo czasu. Kto wie jak się to wszystko potoczy.
Kiedy już dotarli do Ryuzaku pożegnali się i rozstali. Aki na pewno chciał wrócić do domu, odpocząć przywitać się z rodziną. Isane i Hiro ruszyli do siebie. Ogarnęli się prędko i poszli do siedziby władzy, gdzie czekała ich kolejna próba. Czy i ją przejdą pozytywnie? Spotkanie z panem Tsuyo mogło okazać się znacznie bardziej wymagające niż cała misja z ochroną poselstwa. Z jednej strony nie tęskniła za tym spotkaniem, z drugiej chciała mieć już je po prostu z głowy. Móc ruszyć dalej, do przodu. Zamknąć jeden rozdział i cieszyć się tym co przyniesie następny. Życie nie było jednak tak kolorowe. Czy rzeczywiście nadzieja, że wszystko potoczy się po ich myśli, była uzasadniona?


Podróż dla Isane, Munraito i Aki (3x zt)
Dokąd: Ryuzaku no Taki
Przez: -
Środek transportu: Pieszo
Czas podróży: 30 min

[Ichirou]

Misja wojenna rangi C
Azuma, Matsu, Ori, Shinsu, Renkuro
36/75

---

Sprawa Matsu była już przeszłością. Kontuzjowany Uchiha został odprawiony z kwitkiem, a drużyna w nieco okrojonym składzie maszerowała dalej śmiało naprzód, nie siląc się na żadne wymyślne intrygi i inne chytre plany. Zespół, pełen wiary we własne umiejętności, postawił na siłę bojową, dążąc do sprowokowania oddziału wroga w okolicy. Jedynie Azuma dodał do ich formacji odrobiny urozmaicenia, odłączając się od reszty w grupy, by wędrować przez zalesiony teren. Młodzieniec trzymał więc do nich dystans rzędu kilkudziesięciu kroków, bo właśnie mniej więcej od takiej odległości od błotnistego szlaku zaczynał się iglasty las. Młodziutki Uchiha przemykający między wysoką zielenią mógł cały czas mieć na oku swoich towarzyszy, jako że ich trasa przebiegała przez dość otwartą przestrzeń. To, czy działało to w drugą stronę i kompani mogli go dostrzec, zależało już od tego jak bardzo głęboko Azuma wszedł w las i jak bardzo zależało mu na kryciu się między drzewami. Co do Sawao, który już wcześniej informował o tym, że nie należy do przodowników w sile bojowej, to trzymał się większości grupy i raczej ustawiał się na tyłach.
Ominęli chyba już ostatnią wioskę na ich, która nie była okupowana przez wojska cesarstwa. Nie zamierzali wikłać osady w konflikt i narażać jej na ryzyko, ani nie mieli innego interesu z nią związanego, więc zostawili ją za swoimi plecami, kontynuując podróż w kierunku wybrzeża. Nie było żadnej wyraźnej granicy wyznaczającej obszar okupowany przez siły wroga, jednak od pewnego momentu bohaterowie mogli mieć pewność, że to już tutaj, że najwyższa pora zmusić wszystkie swoje zmysły do maksymalnej czujności.
Trzonowi zespołu towarzyszył głównie rytm wybijany przez kolejne kroki na błotnistym szlaku, z kolei Azumie szum mokrej trawy pod stopami i odgłosy ptactwa gdzieś z dalekiej głębi lasu.
Przez smutne po ostatniej ulewie, jasnoszare niebo przemknęło kilka czarnych smug. Nie było to ptactwo, które słyszał wcześniej młody Uchiha, lecz coś zupełnie innego, coś znacznie groźniejszego.
Na grupkę przemierzającą szlak mknęła właśnie salwa strzał.
Pociski leciały po dużym łuku, musiały być wystrzelone z dalekiej odległości, chyba ze skraju lasu przed nimi, jednak na większą analizę nie było czasu. Musieli reagować, na co na szczęście mieli trochę czasu – dystans nie tylko wydłużał lot pocisku, ale także przyczyniał się na wytracenie pędu, a więc i mniejszą prędkość przy docieraniu do celu.
Standardowe, instynktowne reakcje był wystarczające, by na czas rozpierzchnąć się i uniknąć oberwania którąś ze strzał. Zresztą, cztery z pięciu, z których składała się salwa, z tej odległości było nieco anemicznych, zapikowały i wbiły się w glebę tuż przed grupą. Jeden z pocisków był jednak wystrzelony z większą siłą, zawędrował parę kroków dalej i wylądował na samym środku traktu między drużyną bohaterów.
A potem nastąpił wybuch. Notka, która była doczepiona do ostatniej ze strzał, spowodowała eksplozję, która zrobiła zamieszanie, rozbryzgując kawałki ziemi i błota na wszystkie strony. Nikt jednak nie oberwał na poważnie.
Jeżeli wytężyli spojrzenia w kierunku, z którego nadeszła salwa, to mogli dostrzec jakieś sylwetki kryjące się między drzewami na skraju lasu. Znajdowali się jakieś osiemdziesiąt, na pewno nie więcej niż sto kroków od zespołu na drodze. Azuma rzecz jasna widział całe to wydarzenie z bezpiecznej odległości, jednak ze względu na drzewa nie mógł nawet dostrzec zarysu sylwetki choćby jednego sprawcy.
Na długie narady czy monologi, jakie miały miejsce do tej pory, raczej nie było już miejsca ani czasu, bowiem kolejna salwa pocisków wystartowała ze skraju lasu w kierunku grupy.

mapka - póki co w uproszczonej formie, żeby ukazać relacje między położeniami Azumy, grupy i miejsca, z którego nastąpił atak. Proszę informować, jak postać się przemieszcza itd żebym mógł dokładniej przedstawić to na mapie.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Czternastoletni Uchiha nie był człowiekiem pysznym. Nie odczuwał satysfakcji po tym co zobaczył. Wciąz był młody, niedoświadczony i martwił się powierzonym zadaniem jak i wynikającą z tego współpracą - dość zresztą trudną. Gdy usłyszał niepokojące okrzyki, a następnie spostrzegł grad spadających, wiedział że to nie on był ich celem. Wcale jednak nie sprawiło to, że poczuł się bezpieczniej. Przykucnął i szybko się rozejrzał z uwagą w koło, upewniając się, że nikt go nie obserwuje i wciąż posiada po swojej stronie element zaskoczenia.

  Ukryty tekst

Jeżeli młodzieniec nie dostrzegł w swoim otoczeniu bezpośredniego zagrożenia, wtedy podejmuje się działań, których zalążek zdradził im przed rozstaniem i podziałem na "dwie drużyny". Chłopak mniej więcej widział kierunek z którego nadlatywały pociski. Mógł się postarać oszacować odległość i w mniejszym lub większym zakresie zawęzić obszar w którym mogli znajdować się napastnicy. Z tego co wydedukował, byli po tej samej stronie co on sam, ukryci wśród drzew.

- Wytrzymajcie jeszcze trochę - pomyślał, mając nadzieję że w tym czasie nikt nie oberwie, a sami w końcu zrozumieją, że w tej chwili powinni pójść w jego ślady i znaleźć jakąś prowizoryczę zasłonę i ochronę. On sam z kolei ruszył w kierunku w którym przewidywał, że mogą znajdować się napastnicy. Nie ruszył jednak w linii prostej, tylko łukiem, zachowując - jak mu się wydawało - bezpieczną odległość. Najpierw zamierzał zlokalizowac przeciwników - ich ilość, wygląd i wyposażenie, a następnie podjąc decyzję jak się wobec nich zachować.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

mapka

[Shinsu]

Drużyna (prawie) zgodnie podążyła środkiem pola prowokując przeciwnika do ataku. Tylko Azuma stwierdził, że woli biec lasem, czego sam Shinsu nie skomentował, a przeciw czemu reszta drużyny nie protestowała. Tak więc ekipa podzieliła się na "trzon" biegnący środkiem i Azumę w obwodzie biegnącego lasem. I oto nadszedł spodziewany atak - salwa strzał wypuszczona spomiędzy drzew. W tym jednak z nich z notką wybuchową. Nikomu nic się nie stało, ale Shinsu bardzo się zdenerwował. Jak to tak? Atakować Douhito notkami WYBUCHOWYMI? Oni chyba nie widzieli prawdziwego wybuchu, ale za chwilę ten błąd zostanie szybko naprawiony.

Nie podnosząc się z ziemi Douhito sięgnął do sakwy z gliną. Po prawdzie miał to zrobić już wcześniej, ale trochę zwlekał i nie zdążył przed atakiem. Z odległości 100m dostrzec go powinno być znacznie ciężej, o ile nie mają tego Ranmaru czy jak ten klan się tam nazywał. Z pobranej gliny Shinsu ulepił kolibra z 4 skrzydłami oraz wielkiego węża.

Wąż zakopał się w ziemi. Jego dalsza droga powinna być ukryta przed oczami nawet tych obdarzonych dalekosiężnym wzrokiem, o ile nie przenikają ziemi oczami. Ale na to chłopak już nic poradzić raczej by nie mógł. Będzie on poruszał się w miejsce, z którego będzie mógł dosięgnąć jak największą grupę przeciwników. Przy czym nie chodzi o to, by ich zabić, a raczej wypłoszyć spośród drzew i zmusić do przemieszczania. Choć gdyby ktoś zginął to też profit.

Koliber wystartował ku niebu i na wysokości 20m popędził w kierunku wroga. Shinsu miał nadzieję, że w ten sposób skupi na nim uwagę przeciwników, dzięki czemu nie będą strzelali w niego. Gdy koliber doleci do drzew Shinsu postara tak go zdetonować, by dosięgnął przynajmniej jednego z przeciwników.

W kwestii obrony + może któryś z jego towarzyszy będzie umiał ich jakoś osłonić, bo sam Douhito nie miał w swoim repertuarze nic specjalnie skutecznego. W razie wysłania następnej salwy - a Shinsu spodziewa się, że i teraz będą wśród strzał takie z notkami wybuchowymi - chłopak będzie starał się przede wszystkim znaleźć się jak najdalej od nich, nawet gdyby musiał się cofnąć. Koliber i wąż raczej powinni zadziałać zanim przeciwnicy zdążą wypuścić trzecią salwę, więc fakt zbliżania się do nich nie powinien być nazbyt istotny. O ile oczywiście Shinsu trafi.

C2: Shī Wan

Nazwa

C2: Shī Wan

Ranga

B

Pieczęci

Połowa Barana (detonacja)

Zasięg

Zależny od opanowania dziedziny klanowej (detonacja)

Koszt E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (za 2 średnie/ 1 duży)

Dodatkowe

100g za średniego, 200g za dużego, 75g za kolibra.

Opis Technika podobna do swojego odpowiednika dla ładunków o sile C1. Charakteryzuje się ona większą swobodą w tworzeniu tworów. Ich mobilność, a więc prędkość poruszania, zależna jest od kształtu ładunku. Cechą charakterystyczną C2 jest to, że niemal nie występują tu małe twory. Kategorie figur pozostają bez zmian zaś twory muszą być co najmniej wielkości średniej.

---

Od dziedziny klanowej rozwiniętej na rangę S:

• kolibry z 4 skrzydłami - małe ptaki charakteryzujące się siłą wybuchu porównywalną do 2 notek oraz maksymalną szybkością na poziomie 200. Koszt jak za duży twór.

  Ukryty tekst

[Renkuro]

Renkuro rozmyślając szedł przed siebie. Przez jego czaszkę przelewał się istny potok myśli na najróżniejsze tematy. Od jego dzieciństwa i wspomnień z matulą prostytutką, po ich teraźniejsze położenie. Był jak na beztroskim spacerze podziwiając uroki zimy w Sogen. Przerwano mu jednak co najmniej dosyć brutalnie. W ich kierunki poleciało 5 strzał, oraz jedna silniejsza wraz z notką. Notką która jak to notka wybuchła w bardzo nieprzyjemny sposób bryzgając błotem na lewo i prawo. Kuglarz od razu odrzucił rozpraszające go myśli i skupił się na zasadce w którą wpadli. Chociaż po namyśle to nie była raczej zasadza a ostrzegawcza salwa by odstraszyć oddział zwiadowczy. Szybko zaczął analizować to co się działo. Ciężko było oszacować siły wroga, jeden z łuczników musi być lepszy od reszty więc jest to jeden plus coś. Ale ilu ich było razem? I ilu siedziało w krzakach? Tego nie wiedział. Miał ich technicznie w zasięgu i mógł odpowiedzieć zarówno kunaiami jak i prostą techniką katonową. Problemem było jednak to że niezbyt wiedział gdzie ma celować, a w takim wypadku jedynie odkryłby część swoich umiejętności marnując czakrę na mało popisowe ruchy. Wnioskując po tym że wszyscy przeżyli i atak nie przyniósł żadnego skutku, na chwilę obecną byli bezpieczni przez następne sekundy. Westchnął potępiając się po cichu za to że wmaszerował na wrogi teren bez przygotowania swoich lalek do bitwy, a potem z przerażeniem przyjął do wiadomości fakt że jasne tutaj nic im nie groziło, ale był ktoś jeszcze. Ten cholerny dzieciak Uchiha który poszedł w krzaki był od nich oddalony i zdany tylko na siebie. A patrząc po jego skłonnościach do szukania bitki, prawdopodobnie zaraz poszarżuje przed siebie rzucając w losowe drzewa technikami. Niefajnie to mało powiedziane. Należało natychmiast pokazać cesarskim, czy bandziorom bo to też możliwe, że trafili na shinobich którzy potrafią oddać.
Sięgnął do plecaka i wyszarpał z niego średni zwój. Wpuścił w niego odrobinę czakry i w obłoczku dymu na ziemi przed nim pojawiły się trzy lalki. Lisek, pająk i generał. Zrzucił różę z pleców i otworzył drzwiczki w plecach leniwego liska pakując swój tyłek do środka. Przy okazji wytworzył żyłki czakry które po podłączał do całej czwórki kukieł. Jego plan nie był na chwilę obecną jakiś specjalnie złożony. Bordowy Lisek w którym przebywał miał wstać i zacząć przemieszczać się w kierunku wroga, Niebieska Róża tuż po jego prawicy, a Biały Pająk po lewicy. Złoty Generał miał zaś wkopać się w ziemię i popełznąć w stronę skąd padły strzały. Cały myk polegał na tym że rozpieczętowując lalki chciał to zrobić tak by on i pozostałe 3 lalki zasłoniły kopacza. Nie chciał by wróg wiedział o jego istnieniu.
I tyle. Zwyczajnie czekał na ruch przeciwników. Skoro stracili szermierza to on musiał przyjąć na siebie ciężar wyrąbania przejścia dla drużyny zapewniając im komfortowe warunki do miotania dystansowymi atakami. Zauważył że jego kuzyn z pustyni postanowił zaatakować przeciwnika i też stworzył sobie podziemnego kumpla. Obydwoje zaczęli działać, tylko pytanie co zrobi medyk i ekspert od przesłuchań. Czy będą stać jak kołki za ich plecami czekając na gotowe? Renkuro nie wiele mogąc zrobić zdecydował się podnieść morale zespołu wydzierając się do wrogów.
-Strzelasz jak moja babcia, podejdź tutaj to wsadzę ci te strzały w tyłek!


Czakra i techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i wyposażenie:

  Ukryty tekst

Wyposażenie lalek:

  Ukryty tekst

Zdjęcia lalek dla graczy:
Lisek w którym siedzi Renkuro:

Biały Pająk:

Niebieska Róża

Złoty Generał