Szlak transportowy

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Nie wiedziała, że zdjęcie jego płaszcza i założenie na siebie czegokolwiek, co nie było tak niewygodnie obcisłe w okolicach klatki piersiowej i nie piło pod pachami, mogło spowodować jakiekolwiek myśli u Azumy. Dlatego właściwie nie zauważyła, że chłopak poczuł się źle. Ale odpowiedziała mu na pytanie.

- Dymem. Uchiha pachną dymem. Zauważyłam to ostatnio. Pewnie ja też, teraz. No, ja pewnie też. Chętnie umyję włosy. I no... nie chodzi mi o to, że jakoś źle pachniesz... - zaplątała się w swoje słowa, a potem roześmiała. - Oboje jesteśmy przepoceni, nie ma co się przejmować. Zaraz to ogarniemy. Naprawdę, chodziło mi o dym.

Kiedy zaczął jej tłumaczyć siłę ducha i fizyczność, jeżeli chodziło o chakrę, przerwała mu, wyciągając dłoń i kładąc na jego dłoni, lekko unosząc brwi, kiedy spojrzała mu w twarz.

- Hej, wiem. Pamiętaj, różna kultura w różny sposób interpretuje różne rzeczy. Akimichi bardzo skupiają się na jedzeniu.

Wzięła swoją dłoń z powrotem i spojrzała do swojej miski, przez chwilę wpatrywała się w kawałki mięsa, usilnie nad czymś zastanawiała. Wzięła kawałek pałeczkami, spojrzała na Azumę, otworzyła usta, żeby coś powiedzieć. Ale potem zrezygnowała, dokańczając swój posiłek.

Potem już przeszli na poważne tematy. Chociaż nie omieszkała uśmiechnąć się na wspomnienie tygrysich panów.

- No to dopiero byliby Gazo! Trochę zakazane mordy, ale podziwiam, ile musieli ćwiczyć i pracować na te mięśnie! - uśmiechnęła się, ale potem wyciągnęła z kieszeni chustkę, którą dostała od kapelusznika. Rozłożyła ją i pokazała Azumie.

- Powinieneś zwracać uwagę na tego typu wzory. Pewnie wzory będą wyglądać trochę inaczej, ale zdaje się, że to wzory, które są zza Muru.

Chustka, którą Hiromi pokazała, miała bardzo podobne wzory do tych na ciele kapelusznika.

- Swoją drogą, są bardzo piękne. Dał mi ją, kiedy wszystko wybuchło i... myślałam,
że może nie żyjesz, i płakałam, bo nie chciałam, żeby umarł. Ale miałam nadzieję, że może jednak nie i wrócisz… Dlatego… Trochę... wyciągnęłam z niego informacji. Gdzieś już wybrzmiało, że jestem Uchiha-hime, chociaż ja wcale tak nie myślę. Ale co ja myślę, nie ma znaczenia. To był... akt desperacji z ich strony. Nie chcieli mnie skrzywdzić. Tsuyu, ta kobieta... tak bardzo była nerwowa, tak bardzo chciała, żebym dobrowolnie z nią poszła, że udało mi się ją spowolnić, udając, że jest mi niedobrze. On... mężczyzna... no ten był bardziej stanowczy. Powiedział, że martwa też się przydam, ale on nie ma szans na przeżycie. Albo zostanie zabity albo znów musiałby odejść z domu. Z Kotei, myślę. Zasugerował, że traktujemy - my, Uchiha - ich źle i nazywamy Dzikusami Zza Muru. I to wszystko przez to. Pewnie dużo więcej się nazbierało, ale jeżeli nie kłamał... Nie wiem, tak do końca. W każdym razie, on sobie szedł spokojnie przez las i zbierał sobie jagódki... Jakby nie traktował tego poważnie, jakby… Nawet nie wiesz, jak mnie to frustruje! - Uderzyła dłonią o stół, a zderzenie pałeczek przywołało Hiromi do porządku. - Wybacz... ale no. Nie sądzę, że ci tygrysi mężczyźni o klatce piersiowej twardszej niż stal byli z naszych artystów.

Kiedy Azuma zdradził swój plan powrotu do Sogen, pewnie natychmiast mógł zobaczyć po jej minie, że coś było nie tak, ale mu nie odpowiedziała. Pomyślała o swoich rodzicach. O tym, że matka nigdy nie odstępowała ojca na krok... zawsze czaiła się w cieniu za nim, gotowa stawić czoła niebezpieczeństwom, kiedy było trzeba. Że Hiro też czaił się w cieniu, kiedy Katsumi miała poważne spotkania na głowie.

Przez chwilę czuła dyskomfort przez porównanie, bo naprawdę nie chciała być Uchiha Hiromi-hime. Nie po to została stworzona. Ale musiała się z tym zmierzyć. Sentyment Azumy do jej bezpieczeństwa był ładny, ale co z tego, jeżeli nie zrozumiał, że należało zrobić coś więcej.

Myślała i myślała. W międzyczasie Azuma poszedł się wykąpać, ale ona jakby na to nie zwróciła uwagi. Myślała o przyszłości klanu, o tym, jak będą widziani. O tym, o czym Azuma pewnie nie myślał.

No i się zawzięła.
Wstała, stanowczo odsuwając krzesło. I podeszła do parawanu, za którym Azuma już był w wodzie, łapiąc się pod boki (bok ciągle bolał i skrzywiła się na to).

- Nie - powiedziała stanowczo, stojąc z boku wanny i patrząc na Azumę. - Nie. Ja wiem, co powiedział Sugiyama, ale pomyśl, jak to będzie wyglądać. W Soso nic mi się nie stanie, jasne. Ale Uchiha nie stać na zaufanego ochroniarza? Moja matka w życiu nie odstąpiła mojego ojca, chociaż Akimichi nie skrzywdziłby go w ogóle. Nie może być tak, że mnie odstawisz i sobie pójdziesz. Twoim zadaniem jest chronić mnie i pokazać, że jestem ważna, przez co moje słowo będzie miało znaczenie. Bo bez ludzi wokół, ja nic nie znaczę. To nie ode mnie zależy przyszłość klanu, ale od ciebie. Od tego, jak będziesz mnie traktował. Jak będą nas widzieć inni. Jeżeli mnie tam tylko odstawisz, to nie będzie miało sensu. Dlaczego myślisz, że na tej misji jesteś sentokim? - Hiromi brzmiała bardzo stanowczo, co mogło być zabawne, bo kontrastowało z jej łagodnymi rysami, niskim wzrostem i ogólnym wyglądem osoby bardzo nie-niebezpiecznej. - W Saimin wyślemy ptaka lub dowiemy się od Misae-san, co zrobić.

[Azuma]

Hiromi szybko wyjaśniła nieporozumienie, czym zdecydowanie poprawiła humor swojemu towarzyszowi, na tyle że nawet się roześmiał - bardziej ze swojej małej spostrzegawczości niż z samego żartu. W każdym jednak razie, to go uspokoiło, a po chwili uciął wszelką dyskusję nad tą kwestią, gdy tylko zniknął pod wodą. Potem wysłuchał tego co nastoletnia kunoichi miała do powiedzenia na temat ich wytatuowanego, na dole towarzystwa. Nie umknął mu przy tym, entuzjazm z którym mówiła.

- Tak, rzeczywiście. Są… charakterystyczni - zgodził się, nie okazując podobnego entuzjazmu. Jednak oddał się przy tym większej zadumie. Wcześniej nad tym się nie zastanawiał, ale rzeczywiście taki typ mężczyzn, zwracał na siebie uwagę. Macho który z samego wyglądu, odstraszał. Sam wyraz twarzy, zdawał się mówić "nawet nie podchodź". Biła od nich siła, która mogla działać jak zwierzęcy magnetyzm na płeć przeciwną. Na ich tle, Azuma wyglądał groteskowo. Delikatnie umięśniony, nawet bardzo, z uwagi na szczupłote, a do tego wzrost który nie był w żadnym wypadku jego atutem. Choć wcześniej nad tym nie rozmyślał, teraz sobie uzmysłowił, jak kiepsko się na ich tle prezentował. Był doskonałym shinobi - bo bez problemu wtapiał się w tłum.

- Od dziecka, wpajano mi szacunek do osób starszych, ale i tych nie pochodzących z naszego klanu. Po prostu, do drugiego człowieka. Czarne owce trafiają się wszędzie, także w Uchiha, Hiromi-chan. Jednak takich spraw… nie załatwia się w taki sposób, rozumiesz? Do samego końca, nie wiedziałem, co chcieli albo co mogliby Ci zrobić. Nie żałuj martwych, żałuj żywych.

Był sentokim wysłanym na ważną misję dyplomatyczną. Odpowiadał za bezpieczeństwo poselstwa. Każdy napastnik, musiał się liczyć z konsekwencjami - szczególnie ze strony Uchiha, którzy w ostatnich miesiącach ponieśli druzgocące straty materialne oraz w ludziach. Ich wyczulenie na krzywdę, a także ostrożność, nie mogła zaskoczyć nikogo.

A potem Hiromi uczyniła coś, aby mu to w pełni uświadomić. Bo choć wydawało się, że dobrze pojmował swoją rolę i myślał, że już, tak niewiele, tak jeszcze niewiele trzeba aby wykonać swoje zadanie i powrócić… Dziewczyna uzmysłowiła mu, że się myli.

Przez chwilę trwała niczym niezmącona cisza. Hiromi spoglądała na Azumę, upewniając się czy zrozumiał przekaz. Gdy postanowiła wrócić za parawan, dopiero nastolatek zdecydował się wyjść z wanny. Hiromi mogła dostrzec w pełni zarys sylwetki chłopaka. Przez chwilę stał, ociekając najpewniej wodą, ale zaraz sięgnął po ręcznik. Dopiero gdy skończył się wycierać, a potem się ubrał w zwyczajowe ubranie nocne, dołączył do niej.

- Przepraszam Cię. Ta sytuacja dobitnie udowadnia, że mój pogląd na to wszystko jest zbyt prostolinijny, żeby nie powiedzieć naiwny. Nie zastanowiłem się nad tym, jak to będzie świadczyć o naszym klanie, gdy zostaniesz sama. Ani nad tym jaka będzie waga twojego głosu, gdy będziesz sama pośród obcych. Dlatego przepraszam i obiecuję, że zostanę w Soso dopóki, to będzie w interesie naszego klanu. A o tym zadecydujesz już Ty - szczerze zakomunikował i zrobił coś zaskakującego - bo pochylił się delikatnie w kierunku dziewczyny, oddając jej tym sposobem szacunek, honor i cześć.

- A tak poza nawiasem, Twoja kolej - dodał już bez sztampy, wyciągają palec wskazujący, skierowany w stronę wanny, za parawanem.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Azuma trochę pomógł Hiromi w tym całym poczuciu bezsilności, które czuła po śmierci tych dwóch Gazo. Nadal czuła się bardzo winna, ale chyba na to nie mogła nic poradzić. Logicznie wiedziała, że nie musiała czuć się winna, że wszystko zostało zrobione jak należy. Zresztą, jak Azuma by się poczuł, jeżeli nie przyjęłaby jego punktu widzenia? Ryzykował wiele i co - miała powiedzieć, że niepotrzebnie? Nie, nie. Azuma miał rację. Wiedziała to. Takich spraw nie załatwia się w ten sposób a ona nie chciała umierać. Z emocjami po prostu będzie musiała poradzić.

Na razie zagłuszając je kolejnym wywodem - i tym razem to ona dotarła do niego. Może postawiła go w trochę kompromitującej sytuacji, ale była niesiona głęboką emocją i potrzebą wyrażenia tego, w co wierzyła. Wyjaśnienia mu pewnych rzeczy, których sama nie wiedziała, że wiedziała. A jednak się opatrzyła z takimi sprawami.

Wpatrywała się w jego sylwetkę za parawanem, czekając na to, co powie. Trochę się bała jego potencjalnych słów. Po tym, jak do niej wyszedł i przeprosił a także ukłonił, poczerwieniała i zaczęła machać rękami przed sobą, żeby przestał.

- N-nie musisz! Nie tutaj, nie kiedy jesteśmy sami. Będzie mi strasznie głupio, jeżeli będziesz to robił przy innych, ale… nie wiem, może powinieneś. Znaczy, popatrz co robią inni, ale nie zaszkodzi być trochę bardziej formalnym w takich sprawach. W każdym razie… Trochę obwiniam pośpiech, bardzo obwiniam Cesarstwo i Antykreatora. Ty szkoliłeś się po prostu na wojownika, a przez pośpiech nawet za dużo ci nie powiedziano. Hej, ale domyśliliśmy się, prawda? - uśmiechnęła się do niego, wciąż zakłopotana. - Bardzo żałuję, że to ja tam idę, ale, tak jak mówiłam, cieszę się, że z tobą, Azuma-san. Teraz to już podwójnie. Lub potrójnie. Dziękuję, że mogę na ciebie liczyć.

Zrobiło się doniośle, zrobiło się poważnie. A potem przyszedł czas na kąpiel.

- Taa… powinnam. Bo teraz tylko ja śmierdzę - przyznała i szybko przygotowała swoje kimono do spania.

Powoli zdjęła swoje ubranie i przeciągnęła się. Wszystko ją bolało. Stojąc jeszcze, obejrzała się dokładnie, żeby ocenić wszystkie rany, zadrapania i siniaki, jakie miała. Chciała wiedzieć, gdzie zostaną jej blizny. Szczęśliwie, nawet jeżeli - byłyby one małe i niemal niewidoczne. Nie było źle. Obmacała swoje żebra - siniak na boku był potężny, bolał i mógł sugerować złamanie żeber, a przez kilka ostatnich godzin ciężko było ocenić to dokładnie. Dlatego przejechała dłonią też po boku i przycisnęła palce do brzucha, jednocześnie sycząc z bólu. Wszystko, szczęśliwie, było w porządku. Teraz to tylko zaleczyć. Nie mogła tak pokazać się w Soso.

W końcu jednak weszła do wody. Azuma mógł usłyszeć jej westchnięcie, kiedy zanurzyła się w ciepłej wannie i niemal natychmiast zanurzyła swoją głowę pod wodę. Została tak dobrą minutę, zanim nie wynurzyła się z powrotem i nie przyłożyła dłoni do swojego boku, żeby przelać na siebie samą leczniczą chakrę. Kiedy już przestało boleć, westchnęła głęboko i następnych kilkanaście minut przesiedziała się mocząc. Trochę też jej się głupio zrobiło, bo przez jej wybuch, Azuma został wykurzony z wody, a ona trochę mogła się wylegiwać. I włosy umyć, a te lepiły się od atramentu. No już nie. Wyszorowała się też bardzo dokładnie, chyba pozbywając się całego naskórka.

Kiedy wyszła była czerwona, rozgrzana i mokra. Założyła na siebie swoje kimono i wróciła do Azumy, usiadła na krześle, wyciągnęła grzebień i zaczęła wyczesywać swoje długie włosy.

- Będziemy wyruszać wcześnie, czy pozwolimy sobie na dłuższy sen? Przydałoby się trochę nabrać sił, żebyśmy mogli wyruszyć w pełni zregenerowani, szczególnie, że niedługo dotrzemy do granicy.

[Azuma]

Obserwował w ciszy efekt swojej przemowy, sprawdzając czy coś z tego co powiedział, zdołało Hiromi przekonać do nie obwiniania się za to co spotkało dwójkę, przedstawicieli szczepu Gazo. Dziewczyna nie zaprotestowała, wysłuchując tego wszystkiego. Wyglądała wręcz na osobę głębiej rozważającą to co właśnie usłyszała. Pozwolił jej na to, nie kontynuował tematu. Ufał, że to samodzielnie przepracuje.

Z jego perspektywy, to co ich spotkało, było w niczym do bólu utraty kogoś bliskiego. Tego już doświadczył - najpierw w Shi no geto, potem w trakcie inwazji na Kotei. Nastolatek szczególnie przed tym drugim zdarzeniem, pojął że decyzje które podejmujemy, nawet w dobrej intencji, mogą potem doprowadzić do opłakanych skutków, o znacznie większym ciężarze niż z początku postrzegano konsekwencje. Na bazie tego wszystkiego, nie zamierzałem roztkliwiać się nad losem oponentów. Wierzył też, że i Hiromi do tego dojrzeje. Miara upływu czasu w ich klanie, to gwarantowała.

Wyjaśnili sobie również co innego. Głęboki ukłon w kierunku Hiromi - zarówno fizyczny jak i słowny, zaskoczył ją najwyraźniej, a może i zawstydził. Doszło do tego, że chciała nawet go uspokoić, a może nawet i przeprosić, dlatego przerwał, uspokajająco unosząc dłoń.

- Błędy się zdarzają, szczególnie takie której wynikają z niewiedzy i małego doświadczenia. Dzisiaj każdy z nas się czegoś nauczył dlatego…szczerze ze sobą rozmawiajmy, tak jak teraz, gdy znajdujemy się w odosobnieniu - powiedział, zgadzając się że w otoczeniu Yamanaków, będą musieli zachować się już inaczej. Możliwe, że szczególnie on sam będzie musiał się zmienić, oddając swojej towarzyszce dużo większy szacunek.

- Tak, dyplomata powinien cieszyć się szacunkiem, to rozsądne przekonanie i jak najbardziej do wykonania z mojej strony. Jakby nie patrzeć, przypadła mi w tym zadaniu rola wojownika, więc na tym się skupię. Kwestie dyplomacji, pozostawię Tobie - potwierdził to, co Hiromi najwyraźniej nieświadomie - a może i tak - zasugerowała.

Gdy to sobie wyjaśnili, Hiromi mogła uczynić to czego z pewnością niecierpliwie wyczekiwała. Wzięła kimono i udała się za parawan. Azuma tymczasem zajął miejsce na łóżku, po jednej stronie. Od tej błogiej ulgi, niemal jęknął. Prawie zresztą w tym samym czasie co Hiromi, gdy syknęła. - Wszystko gra? W trakcie potyczki nieźle się obiłaś, może rzucić okiem? - zapytał, starając się zachować powagę, ale mimowolnie kąciki ust uniosły mu się ku górze, na myśl o tym całym zakłopotaniu jakie by się u nich pojawiło.

Do niczego takiego jednak nie doszło. Hiromi jak na iryoninję przystało, z tym problemem samodzielnie sobie poradziła. Potem było słychać tylko plusk wody. Od czasu do czasu zerkał w tamtym kierunku, dostrzegając zaledwie cień wanny i kawałka ciała wystającego zza wanny. Łapał się jednak zawstydzająco na tym, że wyczekiwał… więcej.

- Wracając do dyskusji o Gazo.. Twój brat również się z jednym z nich przyjaźni. Prawda? Trudno nie zauważyć że darzą się szczególnym szacunkiem. - Mówiąc to przypomniał sobie żarty jakie padały w szpitalnym pokoju, dość niewybredne i to z ust jednego w kierunku samego przyszłego Shirei-kana. Ciekaw był co Hiromi o tym sądziła. Mowa była w końcu o niesamowicie bliskiej zażyłości z osobą która mogła uczestniczyć w tym spisku.

Niebawem zobaczył też to na co czekał. Podniosl się z łóżka, opierając teraz o zagłówek i obserwował swoją towarzyszkę. Gdy do niego dołączyła, była uroczo zaczerwieniona. Niemal można było wyczuć, bijące od niej ciepło. To było dziwne, ale poczuł że samemu robi mu się gorąco. - Od razu lepiej, prawda? - odpowiedział, a na pytanie Hiromi westchnął lekko. - Pewnie powinniśmy, ale jeżeli noc będzie spokojna, myślę że powinniśmy odpocząć na zaś, bo nie wiadomo jakie warunki czekają nas później. Niby nie powinniśmy się spodziewać problemów, ale… trakt to trakt, lubi pisać własne historię.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Ta szczerość, jaka między nimi była, była odświeżająca. Nie musiała przesadnie myśleć, co ma powiedzieć czy zrobić, więc było jej trochę łatwiej. Ufała mu. Nie musiała się krępować. Znaczy, może w niektórych kwestiach musiała, w końcu był młodzieńcem w jej wieku, ale samo to, że zaczęli budować przyjaźń i zaufanie - to było budujące.

Było dobrze. Uspokoił ją.

I spowodował, że jej twarz pokryła się głębokim rumieńcem i Azuma usłyszał, jak chichocze, chociaż próbowała to ukryć. Nie pozostała mu dłużna, bo odpowiedziała:

- Azuma-san, nie wiedziałam, że aż tak się o mnie troszczysz! Jeżeli tak bardzo tego chcesz, to… możesz rzucić okiem, ale tylko jednym.

Azuma wyzwania nie podjął, wierząc zapewne, że jaki iryoninka dała sobie sama radę. Nie zmieniło to faktu, że przez całą resztę kąpieli się do siebie uśmiechała. A potem Azuma wspomniał o Shizakim i Hiromi na chwile ukryła twarz w dłoniach i lekko zanurzyła swoją głowę, bulgocząc coś, zanim nie zebrała się w sobie i nie wyprostowała ponownie, wzdychając ciężko.

- Zrobił żart o ręce, prawda? Oczywiście, że zrobił, mówiłam mu, Shizaki-kun, żart o zerwaniu z byłą dziewczyną był śmieszny pierwszych sto razy, ale że nie musi go powtarzać za każdym razem. - Azuma mógł w głosie Hiromi usłyszeć pewną frustrację, ale też rozbawienie. Wydawała się lubić tego Gazo. Azuma też mógł zauważyć różnicę, jak Hiromi mówiła o nim. Jako o koledze. Kiedy zwracała się do Azumy, mówiła z szacunkiem, ale też pewnym dystansem - Azuma-san. Nie, jak o Shizakim - Shizaki-kun. - Ciężko mi sobie wyobrazić, że Shizaki-kun może być przeciwko Hiro-nii. On jest od nas tylko trochę starszy, z dwa lata, i łazi za nimi od takiego małego pypcia. - Hiromi zrobiła gest dłonią, ale Azuma widział tylko jej zarys. - W sensie za Hiro-nii i jego przyjacielem. I tak za nimi łaził i łaził, że ostatecznie się zaprzyjaźnił. Od lat służył w jego oddziale. A mnie zawsze zaczepiał i za włosy ciągnął, chociaż widzieliśmy się może raz do roku?

Westchnęła. Azuma zadawał trudne pytania.

Nie uszło jej uwadze, że Azuma niemal wstał, kiedy wyszła zza parawanu. Nie podeszła od razu, kazała na siebie czekać - musiała rozczesać włosy - a były długie. Z czego jak czego, ale ze swoich włosów była dumna. Dlatego o nie zadbała i do łóżka przyszła, kiedy była gotowa. Po prostu. Było to aż trochę dziwne, niemal w ogóle o tym nie rozmawiali, owszem, zażartowali, ale chyba przyjęli to z dobrodziejstwem inwentarza.

Może lepiej było nie rozmawiać o tym.

- Tak, od razu lepiej - przyznała, kiedy zajęła drugą połowę łóżka i próbowała jakoś wejść pod kołdrę. Nie było to aż tak łatwe. Jakby była sama - nie ma problemu. Tutaj musiała pilnować, żeby wszystko było na swoim miejscu. Kiedy już jakoś była ułożona, położyła głowę na poduszce i odwróciła się w jego stronę, żeby na niego spojrzeć. Była teraz niemal zatopiona w poduszki i kołdrę. Było jej ciepło i wygodnie.

Bardzo ciepło. Aż poczuła… zaniepokojenie? Zakłopotanie? Podekscytowanie?

Bezpiecznie.

- Tak, zobaczymy co jutro przyniesie. Będę robić, co mi powiesz.

[Azuma]

Choć górnolotne zaproponował przyjrzenie się jej obrażeniom, z góry też założył że Hiromi sobie z nimi poradzi. Oczywiście tak się stało, ale nie przypuszczał, że dziewczyna pozwoli rzucić na to okiem. W swoim beztroskiej podejściu, zlapał się szybko na tym, że propozycja która wyszła nie była wcale taka bezinteresowna… dlatego też nie podszedł. Solidnie się za to skarcił, szczególnie gdy Hiromi mu się pokazała. Na chwilę zapomniał języka w gębie. Wyglądała pięknie i bardzo kusiło go by powiedzieć, że może rzucić okiem teraz, nawet jednym, chociaż oczywiście teraz nie miało to żadnego sensu, skoro użyła leczniczej chakry. Dlatego też tego nie powiedział. Poza tym mieli spać razem, w jednym łóżku. Samo to…

Szybko zrozumiał, że Hiromi nie obiera Shizakiego, za zagrożenie dla Masahiro. Ta pewność bijącą od niej, była uspokajająca. Dowiedział się też skąd wynikało to zaufanie - znali się z nim od dziecka. A więc nie był jednym z tych, przybyłych zza muru i przyuczonych w sztuce Gazo. Od początku był jednym z nich. Azuma pokiwał ze zrozumieniem, uznając temat za zamknięty, przynajmniej na razie.

- Tak z ciekawości, możesz powiedzieć jaka była pierwsza dziewczyna Masahiro-dono? Chyba że… wciąż ją ma przy sobie? - nieśmiało zapytał bo jednak nie czuł takiego luzu by żartować z przyszłego shirei-kana, zwłaszcza przy jego siostrze. Choć nie umknęło mu, że zarówno brat jak i jego siostra, nie grzeszyli… pompatycznoscią.

Hiromi gdy skończyła się czesać, dołączyła do Azumy. Oczywiscie, zajęła miejsce po drugiej stronie łóżka. Przez chwilę walczyła i z kołdrą i z kimonem, nie chcąc pokazać - ani nagiego ciała, ani jak trudno było zająć miejsce, nie rozchylając czegoś za bardzo. Tymczasem towarzyszący jej Uchiha, dystynktownie spoglądał w kat pokoju, co dla każdego z nich było jasne, czym to było spowodowane. Starał się nie myśleć o tym, że w nocy leżąca przy nim nastolatka, mogła się rozkryc i rozchylić mocniej kimono. Zakłopotanie u dwójki, już było duże i nie było powodu robić go jeszcze wiekszym. Ciekawe czy wraz z upływem czasu, ów uczucie, będzie mniejsze. A może to napięcie… będzie większe?

Gdy Hiromi się już ułożyła i nakryła, chłopak odetchnął głębiej i sam się położył. Tak jak ona, odwrócił się głowa do niej i lezał, przypatrując się jej. - A jak z Tobą? W Sakai zostawiłaś rodziców i przyjaciół. Miałaś jeszcze… kogoś bliskiego? - zadał to pytanie, które już wcześniej starał się zadać, ale zostało mu przerwane. Teraz wydawało się, że będzie miał szansę usłyszeć odpowiedź, zanim posną bo jak tylko głową wygodnie ułożyła się na poduszce, powielone wydawać się doszło po parę kilogramów.

[Tetsurō]

Goniec i Wieża
Misja rangi A - Azuma & Hiromi kolejka: 26 / 19+

W końcu chwila odpoczynku. Nasi bohaterowie mogli się umyć, przebrać, zjeść coś ciepłego i wypocząć na wygodnym łóżku. Tam też zalegli, rozmawiając jeszcze przez jakiś czas. Niestety, w końcu adrenalina zaczęła z nich schodzić, przez co też intensywność tego dnia zaczęła dawać się we znaki. To był bardzo stresujący czas, więc nic dziwnego, że kiedy zwolnili, ich ciała zaczęły się buntować i mówić, że pora iść spać. Tak też się stało, w końcu i jedno i drugie zasnęło, całkowicie zapominając o wszystkim co związane z aktualnym światem. Musieli się zregenerować zarówno fizycznie, jak i psychicznie.
Niestety, dla Hiromi to była trudna noc. Dziewczyna miała koszmary, w swoich snach widziała przeróżne paskudne obrazy. Gazo, którzy byli gnębieni przez Uchihów za swoją inność. Siebie samą gnębioną przez Uchihów za swoją inność. Widziała też spiskujących Gazo, ciemne twory z atramentu bez twarzy, które knuły i chodziły pomiędzy mieszkańcami. Ich niecne plany ostatecznie doprowadziły do zamordowania wielu Uchiha, w tym też jej kochanego brata oraz Lorda Sugiyamy. Oczywiście, tylko we śnie! W każdym razie, to była ciężka noc, dostało się zarówno Azumie, jego umysł był spokojny, jednakże wierzgająca w nocy i mamrocząca pod nosem Hiromi kilkukrotnie go zbudziła. Przecież dalej był ochroniarzem, powinien mieć lekki sen, dlatego też reagował na każde zamieszanie w pokoju.
W końcu jednak nastał ten moment, że trzeba było wstać. Po szybkim ogarnięciu się i zjedzeniu przyniesionego do pokoju śniadania, trzeba było ruszać w drogę. Zebrać swoje rzeczy i opuścić tę przyjemną karczmę. Zadanie wzywało a każdy dzień obsuwy mógł być problematyczny. Co jeśli w tym czasie Yamanaka obiecaliby Misae komuś innemu? Kiedy nasza dwójka zeszła na parter do głównej sali, dostrzegli, że było tutaj dosyć pusto. Zapewne większość gości z nocy wyszła jeszcze przed porankiem i wróciła do swoich domów, albo też wyruszyła z samego rana w dalszą podróż. Byli tutaj tylko pojedynczy goście, którzy leczyli swojego kaca. No prawie, bo był ktoś jeszcze. Otóż przy stoliku siedziały dwie kobiety, które wczoraj zajmowały się kokietowaniem jednego z umięśnionych mężczyzn. Teraz siedziały same i popijały herbatę. Były ubrane inaczej, mniej wyzywająco, bardziej elegancko. Rozmawiały w spokoju i się śmiały. Azuma dostrzegł jednak coś więcej. Po pierwsze, jednej z nich spod rękawa wystawał tatuaż. Po dokładniejszym przyjrzeniu się wychodziło, że był to malunek przedstawiający Feniksa otoczonego płomieniami. Co więcej, ta druga miała na swoim ubraniu plamy dość świeżej krwi.
Pogoda dzisiejszego dnia była wspaniała. Słonko świeciło a po niebie płynęły leniwe, kłębiaste chmurki. Trakt był dosyć pusty, większość podróżnych była w innych elementach drogi, dlatego też była to idealna okazja do podróży i rozmów w jej trakcie. Zapowiadało się, że kilka następnych dni będzie przyjemnych. Choć jak to bywa czasami, nagle może z między krzaków wyskoczyć jakiś lew. No i trzeba uważać na ludzi w kapeluszach!

Stary Sugiyama
Gazo

Hiromi/Azuma +15 Kolejek nadprogramowych

Rzeczy przy kapeluszniku :

• 4 Notki wybuchowe - 2A 2H
• 2 Kunai - 1A 1H
• 2 Notka świetlna 1A 1H
• Bojowa pigułka żywnościowa 1A
• Pigułka ze skrzepniętą krwią 1H

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

- Masahiro-dono - zachichotała Hiromi. - To jest zupełnie surrealistyczne, wiesz? Masahiro-dono… znaczy, jest bardzo silny, ale nie można go porównać z Lordem Sugiyamą, prawda? W każdym razie, chyba kochał się kiedyś w kimś, pisał w listach, ale nic z tego nie wyszło. Zawsze był zbyt nieśmiały. Nie mam pojęcia, jak to się stało, że zagadał do Misae-san.

Coś w jego spojrzeniu - po tym, jak wyszła z kąpieli i jak już oboje się położyli i zwrócili ku sobie - powodowało, że nie mogła powstrzymać uśmiechu. Trochę chowała twarz w poduszce, próbując ukryć rumieniec, ale co chwilę spoglądała na niego, może trochę nieśmiało. W końcu zmusiła się do tego, żeby nie uciekać wzrokiem (szczególnie w stronę łuku jego szyi, przy uchu) i popatrzyła w jego ciemne oczy.

Miał takie ładne oczy.

Na pytanie, które zadał, Hiromi przez chwilę nie odpowiadała, wpatrując się w niego uważnie. Zastanowiło ją, dlaczego zadaje to pytanie. Ciekawość? Na pewno. Może faktycznie było lepiej wiedzieć takie rzeczy przed tym, jak się z kimś kładło do łóżka - nawet w najbardziej niewinnych zamiarach.

W odpowiedzi pokręciła delikatnie głową.

- Zadajesz bardzo osobiste pytania - mruknęła zawstydzona. Mówiła na tyle cicho, ze musiałby się do niej zbliżyć, żeby ją usłyszeć. - Nie… ale.. - spojrzała na niego, po czym uciekła wzrokiem, przygryzając wargę. - Kto wie… w sensie… nie wykluczam, że ktoś stanie się mi bliski.

Nie chciała mówić na ten temat nic więcej, ale jeszcze przez chwilę na niego patrzyła, zarumieniona. Po tym jednak trzeba było w końcu zasnąć, chociaż przed snem było jej tak dobrze, przyjemnie i bezpiecznie, że najchętniej przeciągnęłaby tę noc w nieskończoność. Czy kiedykolwiek cię to powtórzy? Gdyby miała zatrzymać się w jednym momencie swojego życia, była szansa, że wybrała ten moment, tutaj, z Azumą.

Miała nadzieję, że prześpi całą noc spokojnie. Niestety, myliła się. Chyba była zbyt zmęczona, żeby dobrze spać. Chyba za dużo się działo. Ich spokojny wieczór nie potrafił odgonić od niej potworów, które czaiły się w jej umyśle. Na pewno nie chciała o tym mówić, bo wydawało się to bardzo nic-nie-znaczące, ale rozumiała tych Gazo. Ale to był tylko koszmarek z dzieciństwa, z kilkoma paskudnymi dzieciakami i kilkoma niemiłymi nastolatkami, które śmiały się z tego, żeby była gruba, że była obca, że… wojna z Akimich wtedy była w pamięci ludzi. Wizyty w Kotei były bardzo trudne.

Ale nie to było najgorsze. Gorzej było, kiedy zaczęły jej się śnić potwory z atramentu. Mordujące i topiące wszystkich w kałużach atramentu, wlewające się do ich gardeł i oblepiające całe ciała, co powodowało, że oni sami rozpuszczali się jak atrament.

Azuma nie miał z nią lekkiej nocy. Ale było kilka rozwiązań, w zależności od tego, co zdecydowali się zrobić. Wsparcie od Azumy - co byłoby bardzo kłopotliwe, nastolatek w końcu nie pisał się na aż taką opiekę nad Hiromi (niemniej, nic nie mogła na to poradzić) - pomogło jej przespać resztę nocy - kiedy czuła się bezpieczna. Jeżeli dziewczyna została pozostawiona sama sobie i się przebudziła co najmniej dwa razy, wyszłaby z łóżka, żeby przynajmniej nie kopać Azumy.

Załóżmy jednak, że całą noc oboje spędzili w łóżku, nawet jeżeli było ciężko. Ostatecznie udało jej się odpocząć, a rano, cóż, można było się tego spodziewać - ani kołdra ani kimono nie zasłaniały wszystkiego. Jej noga była przerzucona przez kołdrę, praktycznie cała na wierzchu, a kimono się rozchyliło tak, że kiedy leżała, było widać jej dekolt, a kiedy się podniosła - cała rozczochrana, przecierając swoje oczy i ziewając - kimono zsunęło jej z jej ramienia, pokazując nagą skórę i jeszcze więcej dekoltu. Na widok Azumy tylko się uśmiechnęła, niedbale poprawiła, ale niewiele to pomogło, bo kimono chciało być zsunięte i znów opadło. Hiromi nie wydawała się tym zbyt przejmować w swym zaspanym stanie.

Niestety, musiała się przygotować do następnego dnia. Po tym, jak wstała z łóżka, zrobiła się szczekliwa, dopóki nie zjadła śniadania. Ale potem było już dobrze - rozbudziła się i była gotowa do drogi po tym jak się ubrała w zapasowe ubranie podróżne. Miała nadzieję, że tego nie będzie musiała zdejmować w czasie drogi.

Z ciekawością zauważyła na dole, że wczorajsze kobiety już były bez mężczyzn. I wyglądały jakoś tak… lepiej. Nie to, że miała coś przeciwko ich atrakcyjnemu wyglądowi z wczorajszej nocy. Ale w sumie trochę bardziej jej się podobał elegancki wygląd. Cóż, wczoraj było zabawowo, dzisiaj już poważnie.

Zagapiła się na nie i, jeżeli została zauważona, podobnie jak poprzedniego wieczora, lekko się ukłoniła w uprzejmym przywitaniu i upewniła się, że była blisko Azumy, kiedy wyruszali w drogę.

[Azuma]

Kącik ust lekko mu zadrżał gdy uzyskał oczekiwany efekt. Hiromi rozbawiła uwaga o bracie, ale również wyjawiła skąd wzięła się ta anegdotka. To co powiedziała, sporo mówiło o obyciu Masahiro w relacjach damsko-męskich. O dziwo, wydało się to dla Azumy bardzo ważne, bo mogło w pewien sposób stanowić o ułomnościach przyszłego lidera z przywódcami innych klanów, płci piękniejszej.

- Nie wiem. Lord Sugiyama jest silny, ale… Twój brat nie zostałby chyba wybranego na nowego przywódcę klanu, gdyby nie prezentował równie wybitnych umiejętności. Przynajmniej, mam taką nadzieję - szczerze się wypowiedział nie wiedząc do końca na ile potwierdza wysnucia Hiromi, a na ile sam się uspokaja.

Tego wieczoru w ich łóżku padło jeszcze jedno pytanie. Zdawało się wywołać zdziwienie Hiromi, choć Azuma nie pomyślał że mogło być nie na miejscu, albo nazbyt ciekawskie, biorąc pod uwagę to co właśnie czynili. On rozumiał, że każda z misji, mogla przed uczestnikami stawiać niewygodne rozważania oraz poczynania, ale… W tym przypadku, jego to nie dotyczyło i chciał wiedzieć na czym stoi.

Gdy Hiromi, zaczęła mówić, robiła to na tyle cicho, że musiał się przesunąć bardziej. A potem jeszcze raz, jeszcze bliżej tak że niemal stykali się nosami. Był tak blisko, że czuł jej ciepły oddech, zapach świeżo umytych włosów… Gdy zobaczył co robi z wargami, miał ochotę przerwać jej, tylko po to by samemu to jej uczynić. Nigdy nie był w podobnej sytuacji i teraz były tego następstwa. Ostatkiem sił powstrzymał się przed tego typu czynem. Czuł, że nie mogą się rozpraszać. Nie w sytuacji, gdy jeszcze tego samego dnia walczyli o uwolnienie Hiromi i nie mogli być pewni, że niebezpieczeństwo minęło. Ale podróż do Soso była jeszcze długa, a Hiromi jak się okazało była sama.

- Nie miej mi tego za złe, próbuje się lepiej poznać, chcę o Tobie wiedzieć więcej, Hiromi… Ale rzeczywiście, na dziś to musi wystarczyć. Powinniśmy odpocząć. To był ciężki dzień.

W takich okolicznościach, przy takim napięciu, jakie im towarzyszyło, pewnie sen byłby mrzonką, która oczekiwana nigdy by nie nadeszła. Tak by jednak było gdyby nie zmęczenie i potrzeba regeneracji o którą dopominał się sam organizm, chcąc uzupełnić utraconą chakre. Ciepłe, nagrzane łoże, rozgrzewająca kąpiel, pełen żołądek, to wszystko pomagało przyciągać powieki do dołu. W pewnym momencie, zauważył niemal się zrywając że jego oczy od dobrych paru sekund były już zamknięte, dlatego jeszcze raz spojrzał na swoją towarzyszkę i gdy i u niej dostrzegł podobne objawy, uśmiechnął się głęboko. - Śpij dobrze, Hiromi.

Ale to nie był spokojny sen, ani noc.
Hiromi tej nocy towarzyszy nocne mary. Kręciła głową, wierzgała niespokojnie co przy czujnym umyśle jego towarzyszyła, wywoływało wiadomy skutek. Za pierwszym razem, obudził Hiromi, chcąc przerwać nawiedzający ją koszmar. Ale gdy to samo przydarzyło się niedługo po ponownym zaśnięciu, Azuma uzmysłowił sobie, że żadne w ten sposób się nie wyśpi, a też nie chciał by którekolwiek z nich rezygnowało z tej potrzeby. Dlatego gdy tylko Hiromi znowu zaczęła się szamotać, przysunął się do niej bliżej. Oboje byli przykryci, ale teraz już bezpośrednio stykali się ciałami. Azuma przyciągnął ją lekko do siebie i objął, a potem delikatnie głaskał, od czasu do czasu szepcząc coś uspokajająco do ucha. Nie wiedział czy to pomoże, ale wolał tego spróbować, ryzykując co najwyżej bure od dziewczyny, na co sobie pozwala w trakcie jej nieświadomości…

Nic takiego w trakcie nocy, jednak się nie wydarzyło. Dotrwali do rana, Hiromi w głębszym śnie, a Azuma w półśnie, od czasu do czasu usypiając głębiej. Obudzili się też niemal w tym czasie - gdy nastoletni Sentoki poczuł ruch na swoim ramieniu, przebudził się. Obejrzał się, przypominając sobie wszystko co przydarzyło się tej nocy. Hiromi wciąż leżała w zgięciu jego ramienia, wtulajac się. Jego obecność chyba ją uspokoiła bo teraz wyglądała niesamowicie uroczo. Chociaż nie tylko. Jej noga, odsłonięta spod kołdry i stroju nocnego aż do biodra, była teraz założona na jego udach, a przechodząc dalej, kimono w nocy również i z ramion się zsunęło, ukazując gładkosc i biel jej skóry, ale także dekoltu. Azuma wziąż przykryty, poczuł się dziwnie, ale zanim cokolwiek zrobił, zauważył że i Hiromi się ocknęła. Gdy się podniosła, wciąż zamroczona snem, kimono dalej się posunelo, odsłaniając jeszcze więcej. Odwzajemniając spojrzenie, a także jej poranny uśmiech, poczuł niezwykła suchotę w gardle gdy się przywitał.

Gdy się ogarnęli i zeszli na dół, jeszcze się posilili. Gości w karczmie nie było wielu, poza nimi na dole przebywały jeszcze dwie kobiety, które dzień wcześniej towarzyszyły jednemu z dwójki odsłoniętych mężczyzn. Azuma dostrzegł, że spod rękawa jednej z kobiet wygląda tatuaż. Feniks. To zastanowiło chłopaka, bo taki symbol był przez niego już widziany wcześniej - w gabinecie Uchiha Katsumi. Starał się jednak nie pokazać po sobie okazywanego zainteresowania - nie potrzebowali tego. Gdy więc tylko uporządkowali opłatę za wyżywienie i nocleg, a także zakupili trochę suchego prowiantu, podziękowali i ruszyli w dalszą drogę. Tym razem, byli jednak bardziej uważni. Dlatego gdy nawet zauważyli kogoś nadchodzącego z naprzeciwka, starali się zachowywać dystans, schodząc nieznajomemu z drogi.

- Wracając do naszej wczorajszej rozmowy… mam na myśli Twojego brata, wiesz może co będzie z jego ręką? Słyszałem że przeszedł skomplikowany zabieg, a nawet… że to był przeszczep dłoni… Ma szansę na powrót do pełnej sprawności? - spytał się bo wiedza Hiromi w kwestiach medycznych stała zdecydowanie wyżej od jego własnej i takie niuanse pewnie były jej znane, zwłaszcza że pacjent był jej najbliższą rodzina.

[Tetsurō]

Z/T

[Yuki Hoshi]

~ 11/... ~

~ Yami ~

~ Wyprawa Rangi B ~

~ W poszukiwaniu siebie ~

- Tak, miałam zamiar zostać, ale tak jak wspomniała, ty też, Yami-san. Jest już późno, nieprawdaż? Ale plany się zmieniają. Tak twoje, jak i moje - odpowiedziała ci Suzumebachi i, z lekkim wahaniem, podeszła do nciebie i schroniła się pod parasolem.

Była zaskakująco niska, kiedy już stanęła obok. Musiała na ciebie spoglądać z ukosa w górę. No i spoglądała. I z ukosa i spode łba.

- Po prostu nie podoba mi się twoje podejście. Uważam, że jesteś niebezpieczny. Widziałam, jak szybko się poruszasz. Nie uszło to mojej uwadze. Dlatego poświęcę trochę czasu, żeby upewnić się, że nie narobisz zamieszania i przez twoje podejście nie doprowadzisz do krzywdy innych ludzi. Mnie nie interesuje, czy ktoś miał powody, żeby popełnić ohydną zbrodnię. Czasami lepiej zginąć i ochronić swój honor, niż krzywdzić bezbronnych.

Kobieta nadal była dumna i chyba nadal urażona tym, że wtrąciłeś się w jej spawę, przez to teraz szukała wymówki, żeby z tobą iść. Dlaczego? Ciężko było powiedzieć. Może po prostu była zawzięta, może widziała cię jako zagrożenie. A może po prostu jej zachowanie w tym momencie było powodowane jakimiś emocjami i nie miała żadnego szczególnego powodu, poza tym, że była zła i zaintrygowana. W każdym razie szła z nim i była naburmuszona.

- Jeżeli będziesz porządnym człowiekiem, to może będę w stanie pomóc ci w tym, co masz robić. Jeżeli się mylę, co do ciebie, to moje posłuży twojej sprawie. Jeżeli nie okażesz się godny to… - zacisnęła lekko zęby. Strasznie otwarcie o tym mówiła. Ale nie skończyła, pewnie zaplątując się we własne myśli.

Szliście dalej, padał na was deszcz i zapadał zmrok. Byłeś dość zmęczony, ale dzięki twoim umiejętnościom mieszania chakry, byłeś w stanie dość długo podróżować bez odpoczynku. Ona najwyraźniej też.

***

Przez Sogen podróżowaliście kilka dni. Czasami obok siebie - kiedy padało, czasami oddaleni. Ona niewiele mówiła, głównie po prostu za tobą podążała i okazjonalnie łypała. Porzucenie jej w przydrożnej karczmie raczej nie było łatwe. Nawet jakbyś próbował, ona zawsze była gotowa, zawsze czuwała. Być może miała lekki sen. W każdym razie - prosta próba porzucenia jej po drodze nie była łatwa. Była uparta. Jednak jeżeli sam nie inicjowałeś rozmowy, ona po prostu tam była. Obserwowała. I… no niczego nie mogła zdecydować, bo nic się nie działo.

Towarzyszką podróży nie była najgorszą. W dużej mierze nalegała, żeby pokrywać wiele kosztów, jeżeli dzielenie się nimi byłoby w jakikolwiek sposób uciążliwe. Pomagała przygotować obóz do snu i trzymała wartę, jeżeli było trzeba. Ot, po prostu irytującym było to, że tam była.

Kokuou też się nie za bardzo odzywała. Przekazywała ci informację, że dziwna chakra nadal tam była, ale Kuramy nie można było nigdzie wyczuć. Na całe szczęście.

W ciągu tych kilku dni przemierzyliście Sogen i trafiliście do Sakai. A tam czekała was dalsza część podróży.


Granica między Sogen a Sakai była jasna i jedna, jednak stan przejściowy między obiema prowincjami rozciągał się na wiele kilometrów. Stopniowo ziemia przestawała być tak morka i bagnista, a stawała się żywą glebą, na której rosły jeszcze bujniejsze rośliny. Było coraz więcej pól uprawnych, było coraz cieplej, a ludzie po drodze wydawali się coraz bardziej uśmiechnięci i lepiej odżywieni. Powoli zmieniał się również ich wygląd - z bladych, ciemnowłosych na ludzi o ton czy dwa ciemniejszej karnacji i włosach o większej ilości kolorów niż odcienie ciemnego. Atmosfera bardzo widocznie się zmieniała.

Chociaż do pewnego momentu. Jednego dnia jakoś tak mniej ludzi zaczęliście spotykać na swojej drodze.

W końcu jednak przekroczyliście granicę i znaleźliście się w Sakai. Świeciło słonce, było dość ciepło i przyjemnie. Było już popołudnie, lekki wiaterek was owiewał, a Suzumebachi wydawała się o wiele mniej napięta niż wcześniej. Może to, że niczego do tej pory złego nie zrobiłeś ją uspokajało.

Kiedy jednak szedłeś - wyczułeś dym, potem zwróciłeś uwagę na smugę nad lasem. A za lasem i polem - była wieś. I coś się w tej wsi paliło. Z daleka widziałeś płomienie, widziałeś też z daleka ludzi, którzy stali bezsilnie wokół budynku, w bezpiecznej odległości. Ktoś płakał, nikt nic nie robił. Oczywistym było to, że chata zajęła się już tak bardzo, że nie było sensu jej ratować, szczególnie, jeżeli się było zwykłym człowiekiem. Suzumebachi jednak natychmiast się naprężyła i miał ruszyć biegiem do przodu. Miałeś moment na reakcję, zanim wystrzeliła.

Z/T Do Sakai

[Keion]

Po opuszczeniu osady Yoshi musiałem ponownie przedzierać przez las zniszczony przez straszną bestię, ale wiedziałem już gdzie nie iść i po drodze nie spotkały mnie już żadne problemy. Celowo ominąłem karczmę w której moja podróż się zaczęła, wolałem żeby uznali że coś mi się stało niżeli tłumaczyć się dlaczego zrezygnowałem.
-Zaginionym wędrowcem nikt się nie przejmie, a informacjami które niosę już prędzej, a nie chcę się w to mieszać i wywoływać niepotrzebnych zamieszek.-Pomyślałem przechodząc obok karczmy i nie zatrzymując się na krok.
Moja podróż była bardzo długa, zahaczyłem o wiele miejsc i w wielu robiłem krótsze bądź dłuższe postoje. Unikałem bitew wojen i miejsc w których głośno, totalnie odciąłem się od ludzi i wieści z świata zewnętrznego żyjąc w drodze życiem, które właściwie donikąd nie prowadziło. Do momentu aż usłyszałem o problemach w Sogen, problemach które rzekomo nie miały być wywołane przez shinobii z znanych mi nacji. Nie wiedziałem o co dokładnie chodzi, ani dokąd to zmierza, ale wiedziałem że będzie dużo rannych i osób potrzebujących pomocy, postanowiłem więc pójść w tym kierunku i przynajmniej zapoznać się z tematem. Tak więc w końcu zawędrowałem do Sogen i pierwszy raz od długiego czasu postanowiłem pójść zaciągnąć języka wśród miejscowych.

z/t

Dokąd: Sogen - Kotei
Czas podróży: 60min
Środek transportu: Na piechotę

[Ai]

(Przejęte) Zlecenie Specjalne - D [Masashi]

[6/7]

I niewielka karawana wyruszyła z Shinrin. Dobrzy samarytanie chcący nieść pomoc Kotei, które ledwo podnosząc się z jednego kolana po jednej wojnie, wpada w sidła kolejnej. Czystość intencji nie każdego jest znana, wiadomo. Niektórzy chcą się jedynie dorobić, korzystając z dobrodziejstwa jakim jest wojna w przypadku handlu bronią. Nasz bohater, kiedy wybierał ten kierunek, niewątpliwie kierował się swoim dobrym sercem. Czy każdy z jego towarzyszy miał ten sam cel? Chciałoby się wierzyć, że tak jest. Kwartet, który został zwerbowany przez kupca, aby robić mu za ochronę może nie wyglądał na najprzyjemniejszych ludzi. Nie można było mieć jednak wątpliwości, że bronią posługiwać się potrafią. Raczej nie byli shinobi. Ale na froncie na pewno przyda się każdy.
Podróż mijała spokojnie, nie natrafiali na większe utrudnienia. Żaden bandyta ich nie nękał. Może wyczuwali swoimi parszywymi zmysłami, że jest w tej grupie shinobi? Albo mało przystojne twarze ochroniarzy ich zniechęcały? Albo po prostu, byli obecnie gdzieś indziej. Też było to możliwe. Odbywał się jakiś drobny smalltalk, choć raczej częściej na linii Kupiec - Młodzieniec, który był organizatorem wyprawy, niżeli reszta grupy. Obronne czworaczki raczej były skupione na sobie, czasem rozglądając się wypatrując potencjalnych zagrożeń. Z uwagi na dobro nieskalanych duszyczek nie przytoczę, niektórych z ich nieco cichszych rozmów. Raczej nic groźnego, ale młodsi mogliby czuć się zniesmaczeni. Powiedzmy, że mieli ciekawe kilka dni przed wyjazdem z Shinrin.
Przemieszczali się szybko. Szybciej niż zwykle karawany. Było ich mniej niż zwykle, co pomagało. Jeździli też dłużej, oczywiście starając się nie zamęczyć koni ciągnących wóz. Zmieniali się, nawet nasz bohater miał drobny kurs obsługi lejców. Czy wyniósł z niego wiele? Niekoniecznie, ale zawsze miał jakieś doświadczenie, którym mógł się chwalić, jakby po tym co spotka go w Kotei zrezygnował z kariery shinobi.
Czasem mijali różne karawany, które rozbijały obozy nieco oddalone od głównego szlaku. Nie zbaczali z trasy, aby nie opóźniać swojej podróży. Ale! Napotkali jedno wydarzenie, które nie pozwoliło im przejść obojętnie! Głównie dlatego, że ów wydarzenie blokowało część szlaku, co utrudniało przejazd. Niemalże na środku trafili na wóz, któremu brakowało jednego koła, przez co nie był w stanie kontynuować swojej podróży. W jego pobliżu była grupa dwóch mężczyzn i trzech kobiet. Widząc wóz od razu wszyscy zaczęli machać. -Heeej! Pomóżcie nam! Od naszego wozu odpadło koło. Jest całe, ale nie jesteśmy w stanie podnieść wozu by je doczepić! - Tak naprawdę, nawet nie chcąc - nasi podróżni musieli im pomóc. Chyba, że mieliby zboczyć z trasy. Wóz leżał w kierunku wskazującym, że i ta grupa chciała dotrzeć do Kotei. -Panowie, pomóżmy im z wozem. Może też jadą z pomocą, a tej nigdy dość!

Kobieta 1
Handlarz bronia

[Masashi]

Z bliżej nieokreślonych powodów Masashi coraz bardziej się ekscytował na myśl o przybyciu do Kotei. Co prawda wojna nie powinna być powodem do uniesień jednak w tym wypadku było inaczej. A może chłopak miał po prostu nierówno pod sufitem?
Podróż przebiegała bez większych problemów i awarii. Szczerze powiedziawszy chłopak był zaskoczony faktem iż na szlaku nie czekali żądni bandyci czy inni rabusie. Przecież wieść o wojnie ściąga w to miejsce ogrom ludzi więc dla takich bandziorów to idealna pora na łowy.
- Daleko jeszcze? - zapytał bo w sumie nigdy nie podróżował w tym kierunku i nie miał pojęcia ile trwa taka wycieczka. Po drodze pooglądał okolicę i zauważył ewidentną zmianę w klimacie i roślinności. Przyzwyczajony do lasów otaczających go zewsząd w Sogen czuł się „na widoku”.
- Oho! To idealne zadanie dla mnie! Ja pomogę! - powiedział i w zgrabny sposób zeskoczył z własnego wozu podchodząc do tego uszkodzonego. Obszedł go dookoła aby zbadać sytuację.
- Uniosę wóz drewnianymi palami wychodzącymi z ziemi. Wy zamontujecie swoje koło a ja znowu opuszczę wóz. Gotowi? - przedstawił swój plan, który był niezwykle prosty aczkolwiek pasował do sytuacji, w której się znajdowali poszkodowani. Złożył zatem pieczęć węża.
- Mokuton… - wyszeptał a pod wozem zaczęły unosić się powoli drewniane pale. Były proste aczkolwiek grubawe przez co z łatwością delikatnie uniosły wóz. Dało do idealny dostęp do miejsc, w którym należało zamontować koło.
- Bardzo proszę. Można montować koło. - powiedział czekając aż ktoś założy brakujący element.

  Ukryty tekst

[Ai]

(Przejęte) Zlecenie Specjalne - D [Masashi]

[7/7+]

-Do jutrzejszego popołudnia powinniśmy dotrzeć do bram Kotei. - Masashi dostał odpowiedź na swoje pytanie, które często zadają mało doświadczeni podróżnicy. Odpowiadał mu młodzieniec, od którego zbieranie drużyny przed wyruszeniem w podróż się rozpoczęło. Takie pytania w większym natężeniu potrafiły zirytować, ale przy pierwszym podejściu nikt nie zwrócił na to uwagi, przynajmniej nie w sposób, który mógłby sugerować jakkolwiek negatywne nastawienie. Chwilę po tej odpowiedzi miała miejsce sytuacja, do której właśnie wracamy.
Nasz bohater nie zwlekał stając przed możliwością pomocy innym, czy chciał pomóc czy się popisać - jego sprawa. Na pewno miał do takich działań dużo większe predyspozycje niż do dźwigania skrzyń z towarem czy innymi rzeczami, co już zdążył robić przed wyruszeniem z Shinrin. Nikt go nie zatrzymywał, pozwolili mu działać tak jak chciał. Najwyraźniej był jedynym shinobim w otoczeniu, to też każdy dawał mu wolną rękę do działania. Nowo napotkani ludzie odsunęli się od wozu na przynajmniej pięć metrów. Nie wiedzieli czego dokładnie mają się spodziewać. Miały wyjść drewniane pale, jasne. Miały podnieść wóz. Wszystko w porządeczku. Jednak dla osób nieobeznanych z takimi rzeczami, zawsze wygrywała pewna przezorność. Kiedy chłopiec zadziałał swoim reberu, wszystko wyszło tak jak zaplanował. No, może nieco za bardzo trzęsło tym co jest na wozie. Dało się usłyszeć szczęk żelaza, jakieś stukające szkła. Ale chyba nic się nie zniszczyło. Nawet jeśli, nie było w tym raczej winy naszego bohatera, jak coś miało się zniszczyć, pewnie się zniszczyło, kiedy wcześniej wóz opadł na bok z brakującym kołem. Masashi mógł również usłyszeć jakieś szepty od grupy, której właśnie pomagał. -Senju... - Zapewne byli zaskoczeni tym, że ktoś z tego rodu przybywał do Kotei, ale niczego złego nie mówili. Bardziej byli zaskoczeni obecnością kogoś takiego. Najwyraźniej ktoś z tej grupy już miał kontakt z rodakami naszego bohatera.
Mężczyźni, do których należał wóz, niezwlekająca przystąpili do montowania koła, upewniając się, że teraz na pewno wytrzyma tyle ile tylko będzie potrzeba. Niewiele dzieliło ich od Kotei, głupio jakby znowu gdzieś po drodze potrzebowali pomocy. -Dziękujemy Ci bardzo, Panie Shinobi. Można już stawiać wóz. Shun, sprawdź co z lekami. - Jeden z mężczyzn, ten od którego Masashi mógł wcześniej usłyszeć nazwę swojego rodu, ruszył od razu na wóz, nie czekał nim bezpiecznie będzie odstawiony na ziemię. przeglądając skrzynie i torby, które na nim się znajdowały. -Całe. Zniszczone są trzy puste fiolki - Kobieta się skrzywiła, ale zaraz jej wyraz twarzy wrócił do "standardu". -Dobrze, że tylko tyle. Jedziemy do Kotei, dostarczyć leki i służyć pomocą. Jesteśmy lekarkami. A Ci Panowie to nasi pomocnicy, mają więcej siły do cięcia... - Już nie dopowiedziała o jakie cięcie chodzi, ale raczej nie pozostawiała dużego pola do domysłu, amputacja kończyn nie była taka prosta. Nie znali się na iryojutsu, ale każda pomoc na wojnie się na pewno przyda. Zwłaszcza jeżeli chodzi o transport leków i ogólną wiedzę medyczną.[/akap]

Kobieta #1
Handlarz bronia
Młody kupiec
Shun