Szlak transportowy

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Była pewna, że umrze. Nie pierwszy raz kombinowała, żeby się wydostać z niewoli, nie pierwszy raz odgrywała dramacik. Była słaba, ale była na tyle sprytna, że udało jej się do tej pory spowolnić ucieczkę, trochę poprzeszkadzać i, teraz, zdradzić plan Azumie. Dla dziewczyny, która nigdy nie była na misji - to było dużo. Poczuła w sobie trochę satysfakcji, kiedy czuła, że zbliżał się koniec. Łzy nie przestawały płynąc - jej krzyk jeszcze bardziej wytrącił ją z równowagi - ale czuła gdzieś w środku, że Azuma sobie poradzi, a to wszystko nie pójdzie na marne.

Szkoda, że nie miała więcej godności w obliczu śmierci.

Uderzenie nie przyszło.

Przyszło przekleństwo, na co Hiromi otworzyła zaciśnięte wcześniej oczy. Przed sobą zobaczyła Azumę, ale on nie patrzył na nią. Jego sharingan wpatrywał się w oczy mężczyzny, który ją trzymał. Mężczyzny, na którego teraz działało genjutsu. Domyśliła się, co się tutaj wydarzyło, chociaż nadal była niesamowicie roztrzęsiona.

I wtedy usłyszała ostatnie słowa mężczyzny.

To było trochę jak cios w brzuch. Poczuła w sobie pustkę. W obliczu swojej śmierci, zawierzył jej swoją sprawę, to o co walczył. To… nie było dobre uczucie.

I wtedy poczuła, że Azuma ją łapie w swoje ramiona i odskoczył od mężczyzny padającego na ziemię. Była jak szmaciana lalka między nimi, podawana sobie i nie mogąca nic tak naprawdę zrobić. Nie myślała jednak o tym, ciągle słowa kapelusznika były w jej głowie. Obdarzył ją zaufaniem, chociaż jego metody były wątpliwe. Dlatego się trzęsła i niemal nie zauważyła, kiedy Azuma ją odciągnął. Dopiero kiedy się do niej odezwał, zapewniając o jej bezpieczeństwie, faktycznie na niego spojrzała.

Próbowała coś powiedzieć, coś wymamrotać, wybełkotać. Podziękować mu? Wyjaśnić wszystko, co się stało? Wszystko czego się dowiedziała opowiedzieć mu? Wyrazić swój strach, może przeprosić, że przez nią miał kłopoty. Może wszystko na raz. Gula w gardle jednak powstrzymała wszystkie jej słowa. Otwarła usta, ale nic z nich nie wychodziło. Zamknęła je. Już miała spróbować ponownie, kiedy poczuła jego dłoń na swoim policzku, ocierającą jej łzy. Wciąż płakała.

W końcu tak naprawdę na niego spojrzała, w jego twarz. Uświadomiła sobie też, jak blisko niego była, że jej dłonie lekko zaciskały się na jego ramionach, gdzie bezwiednie je położyła, kiedy ją odciągał. Poczuła się nieco nieswojo pod jego spojrzeniem, kiedy…

Pocałował ją.

Hiromi natychmiast się uspokoiła. Była tak zaskoczona tym gestem, że aż zapomniała płakać. Jej oczy się rozszerzyły, dłonie zacisnęły na jego ramionach, policzki pokryły zupełnie innym rumieńcem, niż wcześniej. Nie zdążyła jednak niczego zrobić, bo Azuma już się od niej odsunął i zaczął ją dalej uspokajać i oglądać ją ze wszystkich stron, żeby ocenić w jakim niebezpieczeństwie była. Znalazł dwie notki - tą oczywistą oraz tą schowaną na jej plecach, pod płaszczem, który jej dał. Sam płaszcz niekoniecznie się obecnie dobrze na niej trzymał, jednak była tarmoszona na wszelkie strony.

- Tak, wiem - stwierdziła cicho, kiedy wspomniał o notkach. Dotknęła tej na czole, wysyłając do niej impuls chakry, żeby była już bezpieczna. - P-powiedział też, że notka na plecach aktywuje się, jeżeli on straci przytomność… chyba jednak notki nie są aż takie inteligentne, co? - dodała nerwowo, starając się nie patrzeć na Azumę. Nie miała najmniejszego pojęcia, co w tej chwili powinna powiedzieć, zrobić - była całkowicie zagubiona.

Kiedy od niej odszedł kawałek, natychmiast zrzuciła z siebie płaszcz i w końcu rozcięła swoją koszulkę kunaiem - aby nie przeciągać jej przez głowę, nie chcąc w żaden sposób zakłócić notki. Myślała, że będzie to łatwe, ale kiedy zaczęła z siebie zsuwać koszulkę - bardzo delikatnie - uświadomiła sobie, że ta jest siatkowa i duża część notki była też przyczepiona do bandaża, którym się krępowała. Westchnęła i też go przecięła, następnie zakładając jeszcze raz płaszcz Azumy, tym razem upewniając się, że będzie on dokładnie zapięty. Miała, oczywiście, coś na przebranie, ale nie było teraz na to czasu.

Było to niesamowite, jak stres z niej zszedł, jak tylko pozbyła się zagrożonego ubrania.

Zaskoczenie, a następnie fakt, że musiała się skupić, spowodował, że emocje trochę zelżały, a ona ponownie mogła trzeźwo myśleć. Azumie podała to, co z siebie zdjęła i notkę, tym razem już stając obok niego.

- Nie powinno być tak źle z tym pożarem, dość mocno padało ostatnio, wszystko jest mokre. Prędzej czy później wygaśnie, poza tym, powinno dość szybko padać - powiedziała i spojrzała na mężczyznę, który leżał tutaj. - Azuma-san… Kobieta miała na imię Tsuyu, widziałeś, że potrafiła się posługiwać technikami rysunku. On chyba nie mógł, ale przy dotknięciu odbierał mi siły. Trzeba… trzeba go przeszukać. Nie możemy przesłuchać, to chociaż… musimy wiedzieć, jak się nazywa i czy nie ma żadnych wiadomości przy sobie. Jeżeli chcemy mieć jakąkolwiek szansę na dojście do sedna tej spawy i dać szanse Sugiyamie się tym zająć, musimy mieć jak najwięcej informacji. Z-zobaczysz, czy ma odznakę, Azuma-san?

Nie powiedziała nic na to, że należało mężczyznę wyeliminować. Zdawała sobie sprawę, że lepiej on niż ona, oczywiście. I nie mieli żadnych sposobów, żeby skrępować, przesłuchać czy przetrzymać mężczyzny. Pewnie by dalej próbował wykonać swoją misje. Żałowała jednak, że tak się to musiało skończyć.

[Azuma]

Pocałunek złożony na jej policzku był krótki, zaskakujący również dla niego. Był to odruch, który mógł wyrażać wiele. Świadczyć zarówno o uczuciu troski jak i o czymś jeszcze mocniejszym. Żadne z nich jednak nie poruszyło tego tematu. Azuma skupił się na przeciwniku, a Hiromi na własnym bezpieczeństwie, które wciąż było zagrożone.

- Nie są. Chciał cię sparaliżować strachem - udzielił uspokajającej odpowiedzi, jednocześnie dając Hiromi wystarczająco czasu na zajęcie się ubraniem. Gdy pozbyła się części odzieży, dołączyła do niego, dzieląc się jednocześnie tym do czego sam zdążył dojść. Jej słowa utwierdziły go w tym przekonaniu.

- Ta kobieta, Tsuya już nie żyje, a to co z niej zostało… Więc tak masz rację, ale musimy działać szybko. Mieli jeszcze trochę czasu zanim dotrze tu ogień. Deszcz choć z dużym prawdopodobieństwem mógł się pojawić, to raczej nie zdążyłby ugasić płomieni przed dotarciem w to miejsce. Dużo jednak bardziej niepokoił go stan nieprzytomnego - był na tyle wytrzymałym skurczybykiem, że nastolatek wolałby być daleko stąd. Jego pokłady chakry mocno ucierpiały na tym pojedynku, a wyczerpał niemal wszystkie środki które mogłyby zapewnić im jeszcze jakąkolwiek przewagę w walce. Musieli pozostać wyjątkowo ostrożni. - Przynieś żyłkę i zwiąż go. Zacznij od nóg, potem ręce, ale delikatnie.

Przykucnął obok kapelusznika, odkładając zaminowane ubrania na bok. Przyjrzał się mężczyźnie uważnie… a gdy się upewnił że nie daje innych oznak, poza głębokim snem, przeszedł do pracy. Najpierw delikatnie ściągnął mu czapkę, podając go Hiromi. Chciał by sprawdziła jego wnętrze, może coś się kryło za materiałem. Sam skupił się na butach, których również go pozbawił. Nie od dziś było wiadomo, że te służyło za nieoczywistą skrytkę. Na koniec zajał się odzieniem wierzchnim. Na tyle na ile był w stanie, obszukał zewnętrzne jak i wewnętrzne kieszeni. Nie zamierzał jednak ryzykować i pozbawiać go odzienia. Przeczucie Azumy podpowiadało mu, że to by go mogło obudzić. Przy tym wszystkim nie zapomniał jednak i o kaburach, jak i o innym inwentarzu służącym do przechowania ekwipunku.

- Jest jeszcze coś co możemy wypróbować, ale to ryzykowne. Dlatego chciałem byś go zwiazała - powiedział, przypominając sobie ostatnie lekcje pod kierunkiem instruktora z Anatsu no ki. Azuma przyłożył dłonie do głowy mężczyzny, wiedząc jakie ograniczenia ma technika i że musi działać subtelnie. Kapelusznik z kolei tylko spał, a nie pozbawiony był przytomności i tak jak lunatyk może chodzić i mówić, tak w tym przypadku nastoletni Sentoki liczył na uzyskanie podobnego efektu.

  Ukryty tekst

Na początek zamierzał zacząć od czegoś niewysublimowanego, co jednocześnie potwierdziłoby, że Jutsu właściwie zadziałało. - Czy potrafisz absorbować chakre poprzez dotyk? .

Wiedzieli, że tak jest w istocie, dlatego w zależności od odpowiedzi, Azuma wiedziałby czy kontynuować. Jeśli tak… - Czy oprócz waszej dwójki, wysłano kogoś jeszcze kto miał was asekurować i w razie niepowodzenia spróbować pojmać Uchiha Hiromi...Czy w razie niepowodzenia Twojej misji, ma dojść do zbrojnego wystąpienia Gazo przeciw Uchiha… Czy ma do tego dojść jeszcze przed zawarciem związku Masahiro-dono i Yamanaka Misaki… Czy osoby uczestniczące w spisku… są w bliskim otoczeniu Lorda Sugiyamy… Masahiro-dono…

I na koniec padło z ust Azumy jeszcze dwa, już ostatnie pytania - Czy zamierzasz kontynuować swój pościg za nami… I czy po wszystkim… zamierzaliście puścić Hiromi wolno?

  Ukryty tekst

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE
Głowa

• Ochraniacz na czoło z emblematem Uchiha

Sylwetka

• Szary płaszcz (bez żadnych zdobień)

Klatka piersiowa

• Kamizelka shinobi

Lewy pośladek

• Torba

Lewe udo

• Kabura broń

Prawe udo

• Kabura na broń

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

- Może myślał, że ci to powiem przez co unikniemy walki. Mimo wszystko, nie chcieli mnie skrzywdzić. Ale to nie ma znaczenia, kiedy przez swoje działanie mogli skrzywdzić całe Sogen, prawda? Prawda? - dopytała niepewnie, kiedy ruszyła po żyłkę i zaczęła ją nawijać na swoje ramię, żeby była jakkolwiek użyteczna. - W sensie, właśnie nie zabiłeś kogoś, tylko po to, żeby mój mógł się ożenić…

Kiedy skończyła, podeszła z powrotem do Azumy i mężczyzny. Widać było, że nie było jej najwygodniej w zapiętym płaszczu Azumy. Była od niego niższa i okrąglejsza, więc płaszcz ją trochę uwierał. Kiedy był rozpięty, wszystko było w porządku, ale teraz kiedy nie mogła zostawić go rozpiętego było dziwnie.

Wykonała jego polecenie, delikatnie, wiążąc stopy i dłonie mężczyzny. Uważała, żeby nie poruszać nim za bardzo, wiedząc, że Azuma jest na straży, żeby ponownie go uśpić, jeżeli stałoby się coś złego. Węzeł powinien trzymać. Spieszyła się trochę.

Kiedy już skończyła wiązać, Azuma wziął się za przeszukanie. Była mu wdzięczna, że to robił, że uznał, że to, co powiedziała było ważne. Wzięła od niego kapelusz mężczyzny i dokładnie obejrzała go w środku - czy nie było tam niczego podejrzanego. Następnie poczekała, aż Azuma skończy sprawdzać resztę mężczyzny. Widząc, że nie próbuje szukać za głęboko - nie namawiała go do tego. Mieli jeszcze inne możliwości zidentyfikowania mężczyzny.

- On wiedział, że zginie, wiesz? - wymamrotała. - Nie zrobił mi nic, ale był pewien, że za samo porwanie, on już jest stracony… że tak czy owak za porwanie będzie się któryś z Uchihów chciał zemścić. Trochę tego nie rozumiem, nie jestem nikim aż tak ważny, a onii-chan jest zbyt szlachetny, żeby się mścić.

Trochę mamrotała, żeby trzymać się w kupie, chociaż jej umysł wszedł w tryb trochę analityczno-zadaniowy. Cokolwiek Azuma znalazł i jej podał, wzięła i obejrzała, może nawet przestała się odzywać, próbując zapamiętać szczegóły bądź dowiedzieć się czegoś. Jeżeli znaleźli odznakę czy zwój - je schowała.

Kiedy Azuma zdecydował się przesłuchać go, była pod wrażeniem jego umiejętności. Nie zdawała sobie sprawy, jak dobry był w genjutsu. Do tej pory ludzie wśród niej byli bardziej nastawieni na brutalną siłę, nie finezję. Zaskoczyło ją to, ale może nie powinno. Musiała jednak skupić się na pytaniach zadawanych przez Azumę i odpowiedziach, jakich mężczyzna udzielał. Trochę ją ubodło, że Azuma, zanim zaczął, nie zapytał jej o pytanie, ale zadał o wiele lepsze pytania, niż ona by mogła. Pewnie próbowała by bardziej skomplikowanych rzeczy niż pytania "tak czy nie".

Trzymała się blisko Azumy, na wszelki wypadek. Tym razem miała nadzieję, że w razie czego, złapie ją i odskoczy daleko. Miała jednak nadzieję, że to się nie stanie. Azuma wyglądał na zmęczonego.

[Tetsurō]

Goniec i Wieża
Misja rangi A - Azuma & Hiromi kolejka: 23 / 19+

Kapelusznik grzecznie spał sobie, kiedy dwójka naszych bohaterów stała nad nim i dywagowała co powinni z nim zrobić. Szybko jednak zostało ustalone, dlatego też po rozebraniu się i pozbyciu notek, Horomi zaczęła krępować go z użyciem stalowej żyłki. Może nie byłą mistrzynią w tym, ale jej umiejętności władania liną były wystarczające, aby sprawić kapelusznikowi przyjemność unieruchomić porywacza. Przeszukanie kapelusznika okazało się nie być takie proste, głównie z racji tego, że jego płaszcz miał sporo kieszeni w różnych miejscach, przez co było to czasochłonne. Niestety, poza znalezieniem kilku notek wybuchowych i jakichś tabletek nieznanego pochodzenia. nie znaleźli nic ciekawego. Żadnych dokumentów, listów czy też symboli mających wskazywać na jego dane. Jedyne co mogło być jakąś poszlaką, to to, że pod ubraniami jego ciało było pokryte licznymi tatuażami, które jasno wskazywały na przynależność do Gazo zza muru. Kolory i wzornictwo, jakie miał na swoich malunkach pochodziły z tamtej kultury.
W trakcie gdy nasza dwójka zajmowała się więźniem, w ich okolicy robiło się coraz cieplej a światło robiło się coraz bardziej żółto-pomarańczowe. Nie było to zachód słońca, a światło wydzielające się przez rozrastający się pożar. Zapach dymu także był coraz intensywniejszy. Robiło się powoli także coraz siwiej. No i zwierzęta, z okolic dochodziło sporo odgłosów szalejących zwierząt, które uciekały przed nadciągającym pożarem. Dystrakcja Azumy działała lepiej niż zakładał, być może jego ostatnia technika połączona z wybuchowymi notkami trochę dopomogła temu wykonaniu. W każdym razie, jeszcze chwilę mieli, ale lepiej było nie marnować jej, bo zaraz zacznie się z nich wytapiać tłuszczyk.
Kiedy tylko Hiromi wspomniała o wyciąganiu informacji z kapelusznika, Azuma wiedział co zrobić. Użył jednej z technik, którą przyszło mu się kiedyś nauczyć, po czym wysłał impuls chakry w stronę kapelusznika. Powinno to pomóc w odpowiadaniu na niewygodne pytania. Nasz bohater odczekał chwilę, aby technika zdążyła zadziałać, po czym zadał pierwsze, testowe pytanie. Niestety, wyglądało jakby nie usłyszał, gdyż nie odpowiedział. Trzeba było powtórzyć głośniej, wtedy na pewno zadziała. Nooo ale też nie pomogło. Kiedy tylko Azuma zadał pytanie po raz drugi, kapelusznik odpowiedział jedynie jednym, dosyć głośnym i długim chrapnięciem. Zdecydowanie potrzebował on teraz snu, widać to było po tym jak wygodnie było mu na tej twardej ziemi. Być może już od kilku dni chodził tym traktem w jedną i drugą stronę, czekając na nadejście naszych bohaterów. A może po prostu był już zmęczony życiem. W każdym razie, technika nie zadziałała, być może nasz bohater przeoczył coś we wskazówkach, które otrzymał podczas nauki, albo też umysł śpiącego był tak silny. Kto wie... W każdym razie, pożar w okolicy narastał z każdą chwilą, robiło się coraz gęściej od dymu, który powolutku zaczynał drapać w gardło. Trzeba było coś z tym zrobić, zapewne jeszcze chwila z kapelusznikiem tutaj nie będzie problemem, ale niedługo trzeba będzie się przenieść, pytanie tylko, czy z nim, czy bez niego...

Stary Sugiyama
Gazo

Hiromi/Azuma +10 Kolejek nadprogramowych

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Azuma]

Wiedzieli, że czas nie jest ich sprzymierzeńcem, dlatego szybko zabrali się do pracy. Azuma - jako bardziej doświadczony shinobi, podszedł do tego osobiście, wydając nie tylko polecenia, ale również odpowiadając za przeszukanie. Gdy tylko Hiromi uporała się z wiązaniami, podawał jej niektóre części garderoby, które miała sprawdzić. Niestety, typowe przeszukanie nie przyniosło doraźnych efektów - poza kilkoma notkami, podejrzanymi tabletkami, nie znaleźli nic co by mogło dać jakąs wskazówkę co do rozkazów mężczyzny, ale osób stojących za tym zleceniem. Jedynie tatuaże, które posiadał na ciele, potwierdzały wcześniejsze slowa dziewczyny, że mają do czynienia z człowiekiem, pochodzącym zza muru…

  Ukryty tekst

Gdy tradycyjne metody nie przyniosły rezultatu, Azuma postanowił się odwołać do nietypowych technik. Postanowił skorzystać z techniki genjutsu - sporo ryzykowali przy tej metodzie, ale jednocześnie mogli wiele cennych informacji uzyskać. Wykorzystanie tego, wydawało się w tym momencie nastolatkowi zasadne. Gdy się skupił i przeszedł do rzeczy, postawił kilka głośnych pytań. Niestety, ale poza głośniejszym pochrapywaniem nie uzyskiwali nic co by mogło im pomóc. Na dodatek, Azuma czuł wyraźnie, że słabnie. Dlatego gdy w pewnym momencie podparł się jedną ręką o podłoże, wiedział że to już koniec.

- Nic z tego… musiałby być przytomny, ale tego nie zaryzykuję - powiedział wyraźnie zmęczonym tonem do Hiromi. Rozejrzał się w koło, zdając sobie jednocześnie sprawę z rosnących kłębów dymu w koło. - Pora na nas, nic więcej się nie dowiemy, a nie możemy tu dłużej zostać.

Ciężko było, ale się podniósł i z uwagą spojrzał przed siebie. Potrzebował zaledwie chwili, by poukładać sobie w głowie w którym kierunku pierwotnie zmierzali, a ostatecznie w którym teraz wylądowali. Jakby tego było mało, nie mogli po prostu zawrócić. Ściana dymu i ognia odcięła im tą możliwość. - Kontynuujemy tędy, ale po łuku. Po ominięciu tego obszaru, ponownie skorygujemy kierunek i wrócimy na starą ścieżkę. Może jednak dla bezpieczeństwa… będziemy unikać głównego traktu. Przy odrobinie szczęścia, pożar zatrze za nami ślady - powiedział, a potem spojrzał na leżącego i wydawało się bezbronnego mężczyznę. Hiromi twierdziła, że nie chciał jej skrzywdzić. Ale czy tak samo byłoby jakby dotarli z nią na miejsce?

- Nie weźmiemy go ze sobą. Atakując mnie i porywając Ciebie, sami podjęli decyzje. Chodźmy, jak się w porę wybudzi, może się uratuje. Nie zamierzam mu jednak w tym dopomagać - spojrzał na leżącego ostatni raz, a potem gestem dłoni wskazał Hiromi kierunek. Ruszyli.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Kiedy okazało się, że mężczyzna nie ma przy sobie niczego, co mogłoby posłużyć do zidentyfikowania go, Hiromi lekko westchnęła. Znaleźli trochę rzeczy, jednak i przeraziło ją, ile notek tam było. Już nigdy nie chciała być w ich pobliżu.

Tatuaże na jego ciele tylko potwierdzały, kim był, chociaż Hiromi nie miała powodów, żeby w to wątpić. Cieszyło ją, że Azuma miał potwierdzenie tego, co mówiła. Nie sądziła, żeby myślał, że kłamała, ale dodatkowe potwierdzenie było przydatne. Była w końcu w takiej rozsypce emocjonalnej, że mogło się jej coś pomieszać. Na pewno będą musieli przez ten dzień przejść jeszcze raz, żeby dokładnie zrozumieć, co się stało.

Obserwowała, kiedy Azuma próbował genjutsu. Przełknęła ślinę, kiedy mu się nie udało. Nie miała mu tego za złe. Ani za to, że się nie udało, ani za to, że nie chciał zaryzykować. Rozumiała. Wyglądał na zmęczonego. Nie chciał ryzykować jej życiem. Dlatego też nie mogła prosić go o to, żeby obudził mężczyznę. Ani o to, żeby wziąć go ze sobą czy go ratować. Nawet jeżeli w swoim, jeszcze naiwnym sercu, nie chciała, żeby komukolwiek stała się krzywda, to nie mogła z czystym sumieniem zaryzykować swojego życia. Nie ze względu na siebie, tylko ze względu na Azumę. Nie chciała ryzykować jego życiem.

- To, co mamy, nam wystarczy, żeby wysłać wiadomość do Sugiyamy i Hiro. Muszę jeszcze pomyśleć, jak to zrobimy, ale to sprawa na później.

Podeszła do niego, niesiona chęcią pomocy, ale sama była zmęczona - nie tylko fizycznie, ale psychicznie i emocjonalnie też. Pewnie Azuma o wiele lepiej sobie radził ze wszystkim, nawet niż ona. Dlatego powstrzymała się od tego, żeby pomóc mu wstać. Chociaż bardzo chciała być użyteczna.

- Postaram się dać z siebie, co mogę - odpowiedziała mu, kiedy wyjaśnił, gdzie i jak powinni iść. Była teraz całkowicie skupiona na wykonaniu jego planu. Brzmiał on bardzo rozsądnie. Tym razem musiało się udać.

Kiedy już mieli wyruszać, spojrzała na kapelusznika. Czuła się bardzo winna, ale kiedy spojrzała na Azumę, zrozumiała, ile zrobił, żeby ją uratować. Jeszcze raz wybrała Azumę, a nie porywacza, nawet jeżeli wiedziała, jak źle będzie się czuła, wiedząc, że to była jej świadoma decyzja.

- Przykro mi. Postaram się to załagodzić, Gazo-san - wyszeptała i ruszyła za Azumą, starając się nie myśleć o tym, co się teraz stanie i mając zdobioną chustkę, która zawsze będzie jej o tym przypominać. Pomimo wszechogarniającego zmęczenia, była zdeterminowana, aby kontynuować. Wiedziała, że musi zrobić, co w jej mocy, aby pomóc Azumie i przetrwać tę próbę. W głębi duszy, choć wypełnionej lękiem i niepewnością, tkwiła iskierka nadziei.

[Tetsurō]

Goniec i Wieża
Misja rangi A - Azuma & Hiromi kolejka: 24 / 19+

To był trudny pojedynek. Azuma musiał walczyć z dwójką wojowników, nawet jeśli Hiromi odciągała ich uwagę, to głównie on musiał działać. Dlatego też nic dziwnego, że teraz, kiedy emocje z niego zeszły poczuł jak bardzo jest zmęczony. Podjęli racjonalną decyzję, nie mieli siły na dalsze ryzykowanie a kapelusznik pewnie nie odpuściłbym im tak łatwo. Dlatego też zdecydowali się go tutaj zostawić. Zabrali jedynie co potrzebniejsze rzeczy, które przy nim znaleźli, a następnie ruszyli w drogę. Ogień robił się coraz intensywniejszy, podobnie jak dym, który powoli zaczynał drapać w gardło. To był znak, aby ruszyć w dalszą drogę i pozostawić to wszystko za sobą. Ogień zrobi resztę, oczyści to miejsce i pozbędzie się ich problemu. A jeśli nawet nie, to kapelusznik na pewno z ranami od poparzeń nie będzie w stanie ich tak łatwo dogonić, a kiedy tylko dotrą do celu, to będą bezpieczni. Yamanaka nie dadzą skrzywdzić delegatów politycznych, to by była plama na ich renomie, która w świecie wielkiej polityki była znana na całym świecie.
Nasza dwójka podróżowała swoim tempem przez las. Zlokalizowanie się nie było proste, jednakże w końcu udało im się dotrzeć do głównego traktu, którym podróżowali przed atakiem. Mieli przed sobą jeszcze sporo dni wędrówki, zapewne traktem byłoby wygodniej, jednakże póki co, dla bezpieczeństwa postanowili iść w głębi lasu, tak aby przypadkiem nikt więcej na nich nie wpadł. W okolicy mogli być jeszcze gdzieś współpracownicy kapelusznika. No i mieli rację, w pewnej chwili, w trakcie swojego przemieszczania się, dostrzegli na niebie dwa lecące atramentowe ptaki. Przeleciały one nawet nad ich pozycją, na szczęście nie dostrzegli naszych młodzieńców. Polecieli dalej. Ciężko powiedzieć, czy byli to pomocnicy porywaczy, czy może regularny patrol Sogen, w końcu granica była niedaleko a na takim ptaku siły Uchiha dużo łatwiej mogły pilnować okolicy, no ale chyba nie był to moment na ryzykowanie. Byli bezpieczni, a nawet jeśli byli to żołnierze Uchiha, to teraz niewiele im pomogą. Co więcej, lecieli oni w stronę pożaru, który w trakcie wędrówki naszych bohaterów ani na moment nie stracił na sile. Zdecydowanie ta część lasu musiała być suchsza niż zakładali, przez co las palił się bardzo dobrze.
Czas leciał, a z naszej dwójki coraz bardziej uchodziłī siły. W końcu nastał wieczór, zrobiło się ciemno a oni szli lasem, bądź też traktem. Nie ważne tak na prawdę, gdyż w końcu na horyzoncie dostrzegli dym. Nie był to duży dym pochodzący z pożaru za ich plecami. Ten mimo upływu czasu dalej dawał pomarańczową łunę na nocnym świecie, był to niewielki, jasny dym wychodzący z komina. Kiedy zbliżyli się bardziej, dostrzegli dosyć dużą karczmę ze stajnią. Było tutaj zaparkowane bardzo dużo wozów a ze środka dochodził gwar rozmów i zabawy. Mogło to być ryzykowne, jednakże ich ciała dzisiaj wymagały odpoczynku w wygodnym łóżku i zjedzenia czegoś porządnego. Oczywiście mogli nocować w lesie, okolica była bezpieczna a pogoda przyjemna, tylko czy oni tego na pewno chcieli?

Stary Sugiyama
Gazo

Hiromi/Azuma +10 Kolejek nadprogramowych

Rzeczy przy kapeluszniku :

• 4 Notki wybuchowe
• 2 Kunai
• 2 Notka świetlna
• Bojowa pigułka żywnościowa
• Pigułka ze skrzepniętą krwią

Napiszcie co bierzecie, żeby potem można było to odliczyć od waszego wynagrodzenia finansowego

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Teraz, kiedy ruszyli przez las, całkowicie polegała na Azumie. Pozwoliła mu zebrać cały ekwipunek, który chciał (zabrała tylko to, co jej podał) i pozwoliła mu prowadzić. Trochę czuła się winna, że oddała mu pałeczkę całkowicie i obecnie nie wykonywała żadnego mentalnego wysiłku. Też mogła pomóc zorientować się w terenie, ale nie miała na to siły. Wiedziała, że Azuma też był zmęczony i miała nadzieję, że wybaczy jej, że była tylko osobą podążającą za nim. No i miała nadzieję, że będzie wiedział, że była to z jej strony oznaka zaufania. No i fakt, że mimo wszystko czuła się z nim bezpiecznie.

Kiedy zauważyli ptaki atramentowe na niebie, wystraszyła się i zbliżyła do Azumy, jakby szukała w nim ochrony i oparcia. Wolała być przy nim, nie chciała, żeby byli ponownie rozdzieleni. Chwilowo nie ufała nikomu, poza Azumą.

- Paradoksalnie pewnie będziemy bezpieczniejsi, kiedy przekroczymy granicę z Antai - powiedziała, kiedy atramentowe ptaki odleciały. Zauważyła też, że bezwiednie zacisnęła dłoń na jego koszulce, z tyłu, więc przełknęła ślinę i wypuściła ją, mamrocząc pod nosem przeprosiny. - Będziemy musieli coś zjeść - dodała - żeby zregenerować chakrę.

Na początku ich drogi myślała przede wszystkim o tym, co się wydarzyło, przerabiając w swoich myślach wszystko od początku bycia złapaną przez lwy a kończąc na zostawieniu kapelusznika na pastwę losu. Wiedziała, że będzie miała przez to koszmary, a teraz dość mocno nie potrafiła przestać o tym myśleć. Stopniowo jednak zaczęła myśleć o tym, jak przekazać informację do Kotei. Na pewno nie będzie można skorzystać z normalnych kurierów Uchiha, nawet jeżeli kogoś spotkają. Większość to była Gazo. Na pewno będą mogli wziąć ptaka od Yamanaka, ale do nich było jeszcze daleko. Wysłać coś po drodze? Zaszyfrowanego chyba. I bezpośrednio do Masahiro, jako do brata. Wyglądałoby dziwnie, gdyby pisała bezpośrednio do Sugiyamy zaszyfrowaną wiadomość. A może do Orochiego? Nie, latami się z nim nie widziała, pewnie nie zrozumie. Ciekawe czy do tej pory niemal do każdej walki czy treningu zrzuca koszulkę. Uśmiechnęła się na myśl, że chyba dzisiaj byłby z niej dumny, że całkowicie poszła w jego ślady.

Jakoś jej myśli od Orochiego przeskoczyły do Azumy. Nie była w tym sama, mogła się przecież poradzić jego, jak tylko dojdą do siebie. Jej myśli zaczęły krążyć trochę wokół tego, że Azuma nie był taki niski, jak jej się wydawało. W ogóle co to była za myśl, że był niski? Górował nad nią, tak dokładnie to widziała, kiedy ocierał jej łzy.

Otrząsnęła się nieco. Była bardzo zmęczona.

Szczęśliwie jakiś czas później znaleźli karczmę. Spojrzała na Azumę, następnie na karczmę, potem na Azumę ponownie.

- Nie wiem, czy to dobry pomysł, ale spanie na zewnątrz pewnie byłoby jeszcze gorsze… - powiedziała ostrożnie. - Nie musimy jakoś szczególnie się ujawniać, pewnie i tak nikt nie będzie zwracał uwagi, jest tam wiele osób… - dodała, zakładając na głowę kaptur jego płaszcza.

Oczywiście, jeżeli miał jakieś rozkazy czy prośby, wykonała je - ufała mu w kwestiach bezpieczeństwa.

[Azuma]

Szybko przeprowadzone śledztwo, nie dało oczekiwanych odpowiedzi, ani nawet wskazówek. Jedyną ich poszlaką były informacje, jakie Hiromi uzyskała bezpośrednio od porywaczy. Nastoletni Sentoki wiedział, że jeszcze będa musieli szczerze porozmawiać o tym co zaszło - nie było jednak teraz na to ani odpowiedniego miejsca, ani czasu. Musieli ruszać, dlatego Azuma podzielił ekwipunek kapelusznika na pół, Hiromi dodatkowo wręczając pigułkę że skrzepniętą krwią, a samemu zachowując bojowa pigułkę żywnościowa, która jeszcze w drodze do Soso mogła im się przysłużyć.

- Tak, jeżeli tylko nadarzy się sposóbność. Nie powinniśmy z tym zwlekać, nie wiemy jak się teraz zachowają… - …ani komu możemy ufać, przeszło mu jeszcze przez myśl, ale ją zachował już dla siebie. Nie chciał denerwować jeszcze bardziej Hiromi - ta miała wystarczająco dużo wrażeń jak na jeden dzień, nie musiał jej dokładać kolejnych zmartwień, szczególnie teraz gdy mieli się pospieszyć.

Ruszyli tak jak zaplanował. Poruszali się wolniej, niż wcześniej. Wpływ na to miała nie tylko ostrożność wynikająca z poruszania się po lesie, ale także zmęczenie. Mimo tego parli naprzód, wiedząc że powinni pokonać jak największą odległość, zanim w ogóle pomyślą o odpoczynku. Ten trud mógł niebawem zostać wynagrodzony, gdy dostrzegli na niebie atramentowe ptaki. Wyraźnie czegoś szukały, a ich dwójka mogła z dużym prawdopodobieństwem przypuszczać, kogo.

Siły z nich uchodziły, a im było później tym zmęczenie chłopaka również stawało się coraz większe. Ciągłą czujność i obawa o Hiromi dawała znać. Gdy zobaczyli karczmę, a Hiromi podzieliła się spostrzeżeniem co do wypoczynku, nie miał ochoty protestować, choć rozsądek podpowiadał że to nie jest rozsądne wyjście. Ilość padającego światła z zewnątrz oraz gwar rozmów, skutecznie przytłumione głos rozsądku w głowie. Z cichym westchnieniem się zgodził i weszli do środka. Gdy tylko zlokalizowali karczmarza, tak jak poprzednio poprosili o pokój i o posiłek dla dwojga.

[Tetsurō]

Goniec i Wieża
Misja rangi A - Azuma & Hiromi kolejka: 25 / 19+

Noc zapadła. Na niebie poza jasnym księżycem powoli zbliżającym się do pełni, świeciła się łuna płonącego lasu. Nasi bohaterowie w trakcie swojej podróży mogli dostrzec, że ognień się rozprzestrzeniał i przemieszczał. No ale to nie był aktualnie ich problem a w Sogen pożary zdarzały się dosyć często..
Po szybkim ustaleniu planu, drużyna postanowiła wejść do karczmy. Nie mieli dużo do stracenia, a musieli odpocząć i zjeść coś porządnego. Dlatego też długo się nie zastanawiali. Zanim jeszcze weszli do budynku, to poczuli zapachy tutejszych wędlin. Intensywny zapach wędzonego, pooli grillowanego mięsa rozchodził się po okolicy karczmy, na co od razu zareagowały brzuchy. Te przypomniały, że dzień był pełen wrażeń a oni w sumie od śniadania nic nie zjedli. Na szczęście rozwiązanie tego problemy było bardzo blisko.
Kiedy tylko nasza dwójka weszła do środka, dostrzegła bardzo zatłoczoną karczmę. Ścisk był ogromny, podobnie jak hałas. Ludzie śmiali się, głośno rozmawiali czy też krzyczeli do siebie. Niektórzy grali w karty, inni śpiewali pieśni, jeszcze inni po prostu siedzieli i jedli i pili w spokoju. Ot karczma jak ich wiele, choć była jedna grupka, która przyciągała uwagę. W rogu, przy okrągłym stoliku siedziało dwóch mężczyzn, obaj nie mieli koszulek, a na ich umięśnionych klatkach piersiowych były wytatuowane ogromne tygrysy. Jeden z nich siedział i palił fajkę popijając piwo, drugi zaś na swoich kolanach trzymał dwie bardzo urodziwe niewiasty, które dosyć intensywnie z nim flirtowały. O ich stolik było oparte trochę broni oraz duży zwój, co wskazywało, że raczej nie są zwykłymi kupcami. Poza nimi pozostali goście tego przybytku wyglądali dosyć normalnie, no może poza gospodarzem, który był karłem i musiał do szynkwasu sięgać ze stołeczka.
- Macie szczęście, został mi ostatni pokój, akurat na dwie osoby. Jedzenie dostarczymy wam zaraz do pokoju, dobrze? W balii w pokoju jest świeża woda, więc od razu możemy napalić, żebyście mogli się wygrzać i zrelaksować. - powiedział brodaty karzeł, który chwycił za duży pęk kluczy i zaprowadził naszych herosów na piętro. Tak też podszedł do jednego z pokoi, gdzie otworzył go kluczem, który wcześniej ściągnął z kółka.
- Miłego Wypoczynku. Niedługo parobek przyjdzie z jedzeniem i opałem. - zaprosił ich do środka, po czym wrócił na główną salę, zapewne dalej doglądać swojego interesu.
Pokój, który przypadł naszym bohaterom w udziale był większy niż ta ostatnia klitka. Było całkiem ładny, elegancki, ściany były pomalowane na kremowy kolor, na ścianach wisiało też kilka malowideł. Naprzeciw drzwi znajdowało się duże okno, pod którym było dwuosobowe łóżko z jedną, podwójną kołdrą. Po lewej od łóżka stał duży papierowy parawan, za który była mosiężna, dwuosobowa wanna w kształcie przypominającym serce. Pod nią było specjalne palenisko, w którym można było napalić aby nagrzać znajdującą się w wannie wodę. Dodatkowo było tutaj jeszcze biurko, dwa krzesła oraz drewniany wieszak. Wszystko utrzymane w spójnej stylistyce. Nie wyglądało kiczowato, ale też nie przeszkadzało, miało po prostu być i pozwolić skupić się na odpoczywaniu.
Chwilę po tym jak dwójka naszych bohaterów się rozgościła, do pokoju przyszedł młodzieniec w wieku może lat trzynastu. Przyniósł on tacę z dwoma ogromnymi miskami Ramenu, a później zabrał się za rozpalanie ognia pod wanną. Zajęło mu to niecałe dwie minuty, po czym pożegnał naszą dwójkę i ruszył dalej do pracy, pozostawiając ich samych sobie. Dopiero teraz, kiedy w spokoju mogli siąść nad pachnącą zupą, albo wziąć relaksującą kąpiel, zaczęli odczuwać jak na prawdę są zmęczeni. Na szczęście pełen przepysznych składników, intensywny wywar zapewni im sporo energii, przynajmniej tej fizycznej, gdyż z ogarnięciem swojego umysłu może być trudniej. No ale są tutaj we dwójkę, więc powinni sobie poradzić z tym problemem.

Stary Sugiyama
Gazo

Hiromi/Azuma +10 Kolejek nadprogramowych

Rzeczy przy kapeluszniku :

• 4 Notki wybuchowe - 2A 2H
• 2 Kunai - 1A 1H
• 2 Notka świetlna 1A 1H
• Bojowa pigułka żywnościowa 1A
• Pigułka ze skrzepniętą krwią 1H

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dla sprawdzających :

  Ukryty tekst

[Ai]

  Ukryty tekst

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Skinęła głową, kiedy Azuma się zgodził na to, żeby zostali na noc w karczmie. Oboje tego naprawdę potrzebowali i fakt, że mogli razem odpocząć był zbawieniem. Hiromi nie wiedziała, jak dałaby radę czuwać tej nocy, a Azuma też przecież potrzebował odpoczynku i nie mogła wszystkiego na nim zostawić. On chyba też to rozumiał. Dlatego zaryzykowali.

W środku Hiromi niemal jęknęła. Było ciepło, było przytulnie, było radośnie. Z unoszącym się wokół zapachem jedzenia, alkoholu i ogólnego zadowolenia. Hiromi dobrze czuła się w takich miejscach. Była zwierzęciem stadnym i w takiej atmosferze lubiła z przyjaciółmi siedzieć. Chyba już jednak nie będzie w stanie - wszyscy zostali w Sakai, a tutaj miała tylko… Nawet nie wiedziała. Brat i jego przyjaciele byli za starzy, żeby się z nią tak naturalnie zadawać, Shizaki-kun zależał do Gazo i chociaż zawsze był dla niej bardzo przyjazny teraz by się chyba bała z nim nawet porozmawiać.

Kiedy załatwiali pokój (mieli szczęście), Hiromi niemal bezwiednie zwróciła uwagę na dwóch mężczyzn z tatuażami. Przez chwilę się im przyglądała - byli ciekawi, jeżeli chodziło o wygląd. Rzadko widywała takich ludzi i przewidywała, że raczej nie pochodzą z Sogen. Chwilowo nie wiedziała komu bardziej zazdrości, temu co sobie popijał piwo (napiłaby się teraz czegokolwiek, woda byłaby wspaniała!), czy temu, co miał dwie kobiety na kolanach. Fajnie tak, z dwiema zainteresowanymi osobami sobie posiedzieć. Na pewno by ją rozproszyło od myśli, które teraz miała w głowie.

Jeżeli mężczyźni lub kobiety ją przyłapały na obserwowaniu ich, Hiromi uśmiechnęła się i lekko ukłoniła w uprzejmym przywitaniu, dając do zrozumienia, że jej spojrzenie było powodowane tylko lekką ciekawością i zupełnie nie przeszkadzało jej, co widzi.

No ale kobiety były bardzo ładne. Westchnęła sama do siebie. Odkąd była w Sogen, miała z tym niewielki problem. Oczywiście, nie był to problem w skali "porwano mnie, żeby wynegocjować niepodległość" tylko "na Susanoo, one mnie za plecami obgadują". W sumie wolałaby mieć teraz ten drugi problem na górze swojej listy.

Do gospodarza uśmiechnęła się bardzo uprzejmie i cicho podziękowała mu za wszystko, kiedy tylko wyjaśnił co i jak oraz zaprowadził ich do pokoju. Kiedy do środka weszli, ukłoniła się lekko, podziękowała jeszcze raz i poczekała aż gospodarz wyjdzie. Następnie, nawet się nie rozglądając, podeszła do Azumy i się do niego przytuliła, do niego również mamrocząc podziękowania.

- Dziękuję - wyszeptała. - Wiem, że to twoja praca, ale tak bardzo się bałam… dziękuję.

[Azuma]

W środku było tłoczno i gwarno. Nie zrażeni, zdołali się przecisnąć do szynkwasu, na szczęście nie zwracając w tym tłumie na siebie uwagi. W zamian to ich uwaga została przykuta przez dwóch, rozebranych do pasa mężczyźn. Motyw tatuaży na ich ciele, po pierwsze przywodził na myśl pochodzenie z szczepu Gazo, ale wstrzymał się z takim osądem. Dostrzegał inny charakter tatuowania. Poza tym ta dwójka, zajęta towarzystwem kobiet, nieszczególnie zdawała się oczekiwać jakichś "uciekinierów".

Mieli szczęście, w tym całym rozgardiaszu mogli liczyć na ostatni, wolny pokój, a także obfity, ciepły posiłek. Oboje tego potrzebowali i z wdzięcznością udali się za niziołkiem, który zaprowadził ich do pokoju. Ten, przedstawiał się zaskakująco dobrze. Co prawda nie umknęło jego uwadze wyposażenie pokoju - bowiem był dwuosobowy i z charakteru posłania jak i kąpieli. W sytuacji jakiej się jednak znajdowali - prawdziwym głupstwem byłoby teraz na ten temat dyskutować. Dlatego tylko podziękowali, a gdy karczmarz wyszedł…

- Hiromi ja… - zaskoczony w pierwszym odruchu nie zareagował, ale w miarę upływu sekund… najpierw położył jej swoje dłonie na ramionach, a potem po prostu objął. - Cieszę się, że tylko tak to się skończyło. Jest o czym teraz myśleć, prawda? - powiedział, nawet nie pomyślawszy że w istocie tak mogło być, ale nie tylko z uwagi na samo porwanie jak i wiedzę kto za tym stał.

Powoli, uwolnił ją ze swoich objęć. Przez chwilę przypatrywał się jej z uwagą, nieco zagadkowo, jakby się nad czymś zastanawiając - przynajmniej takie wrażenie mogła odnieść Hiromi. Azuma zaskakująco jednak tylko się szeroko uśmiechnął, a potem obrócił, rozglądając w koło. - Widać, że to miejsce kompletnie ominęły przygraniczne walki. Na nasze szczęście. Niebawem, jak tylko mieli ta chwilkę aby się rozejrzeć, usłyszeli pukanie. Po ostrożnym uchyleniu drzwi, okazało się że to obsługa karczmy. Przybyły chłopak, młodszy od nich, prócz przyniesienia jedzenia, zajął się również rozpaleniem paleniska i napełnieniem wanny. Hiromi mogła się tylko domyślać, jak bardzo Azuma pragnął się teraz w niej powylegiwac…

- Dziękujemy - pożegnali chłopaka, po czym obydwoje spojrzeli na wciąż parujące półmiski. - Myślę, że najwyższa pora uzupełnić kalorie. Umieram z glodu - odparł i wskazał Hiromi miejsce przy biurku. Sam po chwili zajął miejsce na przeciwko niej. - Itadakimasu!

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Wiosna, Rok 394

---

Odsunęłaby się od niego trochę szybciej, gdyby nie to, że ją objął. Trochę ją to rozkleiło, pewnie poczuł, że zadrżała i złapała powietrze.

- Chyba wolałabym o tym nie myśleć - przyznała, kiedy Azuma ją od siebie odsunął. Nie wyglądała na szczególnie skrępowaną tym, że go objęła, ani że on odwzajemnił objęcie, nawet jeżeli niepewnie. - No ale nie pierwszy i pewnie nie ostatni raz - rzuciła, wzruszając ramionami i klepiąc go po ramieniu przyjaźnie, kiedy na nią patrzył. Odwzajemniła uśmiech.

Chyba powoli zbierała się do kupy.

- Mam nadzieję, że się nie rozpychasz w nocy i nie kradniesz kołdry. Bo możesz sobie być sentokim czy nawet Shirei-kanem, ale tej wojny nie przegram - zapowiedziała, trochę też próbując rozładować potencjalne skrępowanie z powodu ich pokoju. - I wiesz, że pachniesz Uchihą?

Kiedy Azuma zajął się przyjęciem młodzieńca, który zaczął ogarniać ich pokój - podał jedzenie, rozpalił ogień i w ogóle, Hiromi wykorzystała moment, żeby znaleźć zwój z ubraniami. Kiedy młodzieniec wyszedł, odpieczętowała koszulkę i szybko, za parawanem, zdjęła płaszcz Azumy. Odetchnęła z ulgą i założyła luźną, wygodną koszulę. Od razu było lepiej, chociaż jej bok był nadal w kolorach tęczy - szczególnie takiej czerwono-fioletowo-czarnej. Będzie musiała to sobie wyleczyć. Ale za chwilę.

Szybko umyła twarz i ręce. Pewnie wyglądała okropnie. Dopiero wtedy podeszła do biurka i usiadła, uśmiechając się do młodzieńca.

- Itadakimasu! - powtórzyła i zaczęła jeść. - Pyszne... czuję, jak mi Chakra wraca - stwierdziła radośnie. - W Sakai to bardzo normalne, jedzenie w dużej mierze jest równoważne z chakrą, więc im więcej jesz, tym masz więcej chakry. Nie wiem, na ile to jest prawda, a na ile tylko tak mówią.

Przez chwilę jadła w ciszy, bo chyba trochę powstrzymywała się przed jedzeniem zbyt szybko. Potem jednak znów się odezwała, tym razem poważnie.

- Wolałabym nie myśleć, ale otou-chan zawsze mówi, że wszystko, co wiesz, najlepiej zapisać od razu, a potem jeszcze raz. I porównać wersje. I robić to szyfrem. Jeszcze dzisiaj postaram się napisać list... nie wiem, do Hiro-nii pewnie. Chcę go wysłać przez pierwszego lepszego gońca, zanim dostaniemy ptaka od Yamanaków. Wolałabym nie ryzykować z Sugiyamą, to zbyt podejrzane, żebym słała ot tak list do Shirei-kana. Możesz pierwszy się wykąpać. Ale jeżeli masz jakiś pomysł, co by tu doradzić, to proszę cię bardzo, mów.

[Azuma]

Gdy po krótkim zbliżeniu, Hiromi napomknęła o kołdrze, brwi nastolatka uniosły się w zdziwieniu. - Taka jesteś silna? Nie pomyślałbym… - zadumał się przez chwilę - trochę specjalnie - nad tą kwestią, lustrując swoją rozmówczynię, jakby oceniając drzemiącą siłę w jej ciele.

Ich przekomarzania zostały w pewnym momencie jednak przerwane przez obsługę karczmy. Nie trwało to długo - gdy tylko Azuma zamknał drzwi i z posiłkiem podszedł do stolika, mógł dostrzec metamorfozę Hiromi. Nie tylko się odświeżyła, ale też zdążyła przebrać. Przez to zaczął odczuwać lekki dyskomfort, bo on przed posiłkiem o tym nie pomyślał.

- Co miałaś na myśli, mówiąc że pachnę jak Uchiha? Zdaje sobie sprawę, że może też najpierw powinienem się odświeżyć… - zaczął w zakłopotaniu, zastanawiając się czy Hiromi przez to miała na myśli jakiś specyficzny zapach, wynikający z ostatnich trudów podróży, czy może ogólna kwestie poczucia higieny. Osobiście nie uważał się za brudaska, gdy mógł to się kąpał choć sytuacja, szczególnie w terenie i na misji, nie zawsze to umożliwiała.

- Na chakre składa się siłą ducha i siła fizyczna. Zmęczenie umysłowe jak i fizyczne wpływają na jej pokłady. Tak więc zarówno odpoczynek, jak i posiłek pozwalają te braki uzupełnić - potwierdził przypuszczenia Hiromi, nieco zaskoczony że nie znała tej uniwersalnej prawdy o chakrze. Po tej wymianie uwag, przez chwilę milczeli, zajęci jedzeniem. Tego w miarę jedzenia upływało, aż półmiski zostały ogołocone ze wszystkiego, co było do zjedzenia. To wtedy Hiromi podzieliła się informacja, że chce listownie powiadomić o całym zajściu, swojego brata. Azuma przez chwilę rozważał za i przeciw.

- Ciężko stwierdzić komu teraz możemy ufać. Dla bezpieczeństwa, z miejsca zdyskwalifikowałbym wszystkich Gazo… Ci na dole, z tatuażami… chyba do szczepu nie należą, jak sądzisz? - zauważył i zapytał, ciekaw zdania Hiromi. To wciąż jednak nie stanowiło odpowiedzi na pytanie, które sama zadała. - To oczywiście komplikuje nasza wyprawę, ale nie zmienia zadania przed nami postawionego. Dotrzemy do Soso, upewnię się że nic Ci tam nie grozi, a gdy okaże się że na miejscu jest Misae, dużo spokojniejszy będę mógł wrócić do Sogen i poinformować osobiście o wszystkim Lorda Sugiyamę i Masahiro-dono. Na chwilę zamilkł rozważają to co powiedział. Na podstawie tego nasuwał się jeszcze jeden, przykry wniosek. - Może dobrze się stało, że tutaj Cię wysłano. Mam przeczucie, że w najbliższym czasie w Kotei.. a nawet w Sogen, znów będzie bardzo niebezpiecznie.

Hiromi zasugerowała, że Azuma może pierwszy skorzystać z kąpieli - w tym czasie ona sama pomyśli nad wiadomością. Nie zamierzał oponować, pragnał tej kąpieli, więc przytaknął nad propozycją, pozwalając Hiromi całkowicie pochylić się nad tą kwestią. Sam chwilę później z odpieczetowanym ubiorem znalazł się za parawanem. Nie zastanawiał się długo - niebawem zrzucił ubranie i zanurzył się w przyjemnie gorącej wodzie.