Szlak transportowy

[Yami]

Pierwszy raz dostrzegłem jakieś większe emocje na twarzy i w głosie dziewczyny. Z jednej strony było to przerażające, ba wręcz wzdrygnąłem się słysząc w lewym uchu dźwięk nadchodzącej śmierci. Z drugiej strony był to znak, że nie chodziłem z lalką u boku. Przeważnie jest bardzo stoicka, dostrzeżenie jakichkolwiek emocji na jej twarzy można uznać za małe zwycięstwo, pyrrusowe w tym przypadku...

Pozyskiwane w drodze do Kotei informacje raczej mogłem zaklasyfikować jako plotki niż informację. Zawsze istniała niewielka nadzieja na wyłuskanie czegoś więcej ale słysząc wypowiadane imiona osób, które znałem i z którymi się przyjaźniłem... przynajmniej taką mam nadzieję względem Kyoushiego, prawdziwy wir energii burzący spokój wszystkiego dookoła, jednak nie zawiedzie w potrzebie, poczułem pewną ulgę. Były to znamienite jednostki, które mogą odwrócić los niejednej bitwy. Patrząc na to co pokazał mały wariat w Kotei pokazuje, że cała armia może zniknąć przy jednym podmuchu jego ogonów. Choć nie pokoi mnie kwestia związana z murem i demonem. Istnieje niezerowa szansa, że inny Jinchuriki zmierza na wojnę a wtedy szala zwycięstwa może przechylić się na zupełnie inną stronę. W tym starciu jednak nie pomogę, a być może uzyskam wiedzę nie tylko o nowym Jinchurikim ale również i pozostałych...

Im bliżej jednak Kotei tym plotki zamieniały się w rzeczowe informacje. Postawienie dodatkowego punktu obrony w postaci Twierdzy miało zminimalizować straty miasta, które jeszcze nie tak dawno dotknęła katastrofa. Było to mądre posunięcie. Stratedzy musieli dokładnie oszacować trasę i przygotować teren nie tylko do obrony ale również magazynowania i lepszej logistyki działań wojskowych. Wciąż jednak bolał brak informacji o czasie możliwego ataku a to oznaczało jedno - trzeba się śpieszyć. Choć nogi były temu przeciwne musiałem zwiększyć tępo, które i tak mogłem uznać za katorżnicze.

O prowiant też było ciężko. To co zostało przygotowane w karczmie nie starczy na wiele przy aktualnym tempie. Zwiększone tempo oznaczało większe porcje znikające z talerzy przy każdym postoju. Miałem jeszcze zapasy rezerwowe, z których pewnie trzeba będzie skorzystać w połowie drogi z Kotei na Mur. I przygotować nowe. Nie byłem najlepszym łowczym i tereny też nie są najprzyjemniejsze ale niewątpliwie trzeba będzie coś upolować, a pozyskane mięso uwędzić.

Wszystko co teraz pojawiało mi się przed oczami to uciekający czas, jak został zmarnowany w trakcie drogi do świątyni Kokuou. Gdybym zwiększył tempo i opuścił jedną czy dwie noce nie musiałbym teraz przechodzić przez to piekło. Była to bardzo zła decyzja, której skutki doświadczam teraz. Może gdybyśmy szli od południa nie musielibyśmy tak się śpieszyć spokojnie obchodząc armię przeciwnika, a tak? Złudna nadzieja na uzupełnienie zapasów w Kotei mąciła mi zmysły. Potrząsnąłem głową aby "strzepnąć" niepotrzebne myśli z głowy. Westchnąłem.

Słysząc propozycję treningu od Suzumebachi uniosłem głowę ku górze obserwując nocne niebo. Byłem dość wyczerpany całą podróżą. Nie można jednak przestawać w ćwiczeniach. Przymknąłem powieki, które ciążyły coraz bardziej. Gdybym został w tej pozycji kolejną minutę prawdopodobnie usnąłbym w pozycji siedzącej.
- Jeśli udałoby się połączyć ćwiczenia z polowaniem, czemu nie. Posiadamy co prawda zapasy jednak z wiadomych powodów dużo trudniej o niego w tym regionie. Lepiej się zabezpieczyć na kilka dodatkowych dni... Jeśli się nie ma takiego sposobu... to dziś wolałbym się wyspać, o ile to będzie możliwe.

[Uchiha Hiromi]

~ 12/... ~

~ Yami ~

~ Misja rangi A ~

~ Wyprawa za "Mur" ~

- Teoretycznie można by połączyć ćwiczenia do techniki, której chcesz się nauczyć z polowaniem, ale… po co? - powiedziała Suzumebachi. - Jesteśmy w drodze, nie powinniśmy się przeciążać, więc nie każdej nocy trzeba ćwiczyć. Jeżeli chcesz pobiegaj, jeżeli nie - odpocznij. Ja nam złapię jakiegoś ptaka na kolację i śniadanie. Nie jestem aż tak zmęczona, bo nie myślę tak intensywnie jak ty. Intensywne myślenie potrafi znużyć.

Wyciągnęła trochę broni miotanej - kilka kunai i shurikenów i skinęła do ciebie głową.

- Pewnie trochę mi zejdzie. Las jest dość cichy, pewnie dużo się dzieje w okolicy i zwierzęta pewnie wyczuły, że trzeba stąd odejść. Tak też myślę… może warto byłoby dobrze ukryć nasz postój i nie rzucać się w oczy. Tak, na wszelki wypadek. Zajmiesz się tym, Yami-san?

Widać było, że Suzumebachi była dość nerwowa, kiedy już tutaj byliście. Owszem, mówiła dość spokojnie. Wskazała ci też coś, na co teraz zwróciłeś uwagę. Było dość cicho. Owady, tak, były, ale odkąd minęliście Kotei i ruszyliście w stronę muru - było ciszej, jeżeli chodzi o ptaki i zwierzęta.

Suzumebachi zniknęła i poszła polować. Wiedziałeś, że była dobrym tropicielem, więc prawdopodobnie radziła sobie również z polowaniem. Cóż, niedługo miałeś to ujrzeć.

Twoim zadaniem było w jakiś sposób ukrycie obozu.

Suzumebachi wróciła po jakimś czasie z upolowanymi dwoma ptakami - czaplami. Czy cię pochwaliła, czy zwróciła uwagę na to, jak ukryłeś wasz "obóz" - zależało od tego, jak to zrobiłeś. Widząc jednak, jaki byłeś zmęczony, powiedziała, że weźmie pierwszą wartę i przygotuje posiłek, a w tym czasie mogłeś się zdrzemnąć. Jeżeli z tego skorzystałeś, kobieta obudziła cię po jakimś czasie, podała ci upieczoną nogę czapli, żebyś mógł się posilić i pozwoliła ci spać dalej, sama pilnując waszego obozu.

Około północy rozpętała się burza. Grzmoty cię obudziły, ale deszcz, jaki spadał nie był szczególnie obfity. Kiedy wyjrzałeś - wydawało się, że grzmiało i błyskało gdzieś z dalej, bardziej na zachód.

Nie widziałeś Suzumebachi, ale dźwięki grzmotów roznosiły się głucho. Niezależnie od błysków. Dudniły. Nie brzmiały do końca jak grzmoty. Były daleko.

Hamina Suzumebachi
Kokuou

[Yami]

- Aby upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. - odparłem swobodnie - Nie bardzo wiem jak będzie wyglądała sytuacja za murem. Dlatego chciałem przygotować jakieś dodatkowe racje teraz. Wypocząć musimy też oboje bo nie wiem czy będziemy mieli kolejny tak 'spokojny' postój.

Przeczuwałem, że postanowienie jakie zdążyło dotrzeć do moich uszu będzie tym ostatecznym jak z resztą wielokrotnie to pokazywała. Ostatecznie nie pozostało mi nic więcej jak przystać na propozycję samurajki i zająć się ukrywaniem naszego obozu. Sam wiedziałem co nieco odnośnie czytania śladów ale sam nigdy nie wykorzystałem tej wiedzy aby próbować oszukiwać kogoś kto się na tym znał. Choć z drugiej strony czy teraz liczyło się ukrywanie śladów? Zamierzaliśmy zostać tutaj na noc. Dodatkowo był to region dość odległy a ponadto 2 namioty były zbyt duże aby ot tak sobie je ukryć. Nie posiadałem też natury doton aby odpowiednio zmienić ukształtowanie terenu, aby obóz był gorzej widoczny. Nic również nie pozwala odpowiednio zabezpieczyć się przed Doujutsu i widzeniem na 9km.

Nie pozostawało mi więc nic innego jak odpowiednio zamaskować namioty aby z 'daleka' imitowały jakieś krzewy. Może byłem dobry w czytaniu śladów ale daleko od doskonałości była moja sztuka 'znikania'. Za tę abominację będę musiał przeprosić Suzumebachi. Ciekawe czy westchnie tak samo jak ja widząc to co zrobiłem czy powie, abym już poszedł spać. Ukryłem twarz w dłoniach... czułem się jak 10 letnie dziecko...

Pomimo chęci wypoczynku głównie mentalnego nie mogłem zasnąć. Leżałem z zamkniętymi powiekami. Próbowałem rozluźnić się, wziąć głęboki wdech czy nawet skorzystać z jednej metody, którą kiedyś słyszałem. Miała być idealnym sposobem na problematyczny sen. Polegało to na wybraniu jakiegoś pustego punktu w przestrzeni. Bierzesz głęboki wdech i wypuszczasz powoli powietrze. Otwierasz powolnie powieki patrząc na ten jeden punkt i leniwie je opuszczasz z każdym kolejnym razem robisz to coraz wolniej. Nie jest to ćwiczenie na zaśniecie ale raczej na rozluźnienie się i wejście w swego rodzaju trans. Nigdy jej nie próbowałem i chyba wiem dlaczego... bo na mnie nie działa, szkoda, bo innym pomagała...

Zaczął padać deszcz. Miałem nadzieję, że melancholijna aura, poczucie zmęczenia oraz melodyjne uderzenia kropel deszczu w tkaninę namiotu pomogą mi zasnąć i nie wiem czy tak się stało albowiem poderwałem się przy jednym z grzmotów. Czyżbym zasnął? Może spałem cały czas i tylko śniłem, że nie mogę zasnąć? Otrząsnąłem się z dziwnej myśli i wychyliłem się z namiotu.
- Suzumebachi? - rzuciłem krótko mając nadzieję na odpowiedź kiedy nie dostrzegłem swojej towarzyszki.
Wygramoliłem się z namiotu i rozejrzałem. Bardzo szybko przestało podobać mi się dźwięk grzmotów. Jeśli nie widziałem towarzyszki złapałem swoje rzeczy przygotowując się do natychmiastowego wymarszu i błyskawicznym ruszeniu w stronę niepokojących dźwięków... Może chciała tylko zbadać co się dzieje? Ale jeśli wdała się w konflikt? To nie były dźwięki grzmotów, musiałem się upewnić, że nic jej nie jest. Miałem nadzieję, że deszcz nie zmył śladów, które mogła pozostawić...

[Uchiha Hiromi]

~ 13/... ~

~ Yami ~

~ Misja rangi A ~

~ Wyprawa za "Mur" ~

W ciemności, w rzęsistym deszczu, nie dostrzegałeś Suzumebachi. Okazało się, że kobieta była skryta wśród gęstych gałęzi drzewa, przy którym stał. Jej obecność pozostawała niezauważona aż do momentu, kiedy jej głos przeciął ciszę:

- Yami-san… to nie wygląda dobrze. Ledwo co udało nam się uniknąć… tego.

Kiedy podniosłeś wzrok, nadal nie mogłeś dostrzec jej wśród mokrych liści. Kiedy jednak zręcznie wspiąłeś się na drzewo, zauważyłeś ją i stanąłeś obok niej. Z tej perspektywy, w oddali, dostrzegałeś scenę bitwy, której blask pochodni rzucał niespokojne cienie na otaczające lasy Kotei.

W twoim wnętrzu, Kokuou dawała o sobie znać, jej głos rozbrzmiewał w twojej głowie z niepokojącą intensywnością:

- Yami, czuję ich... Moje rodzeństwo jest blisko. Saiken, Sześcioogoniasty... Matatabi, Dwuogoniasta i najbardziej przerażający z nich wszystkich, Kurama, Dziewięcioogoniasty.

W miarę jak słowa Kokuou rozbrzmiewały w twoim umyśle, na horyzoncie pojawiły się dwie ogromne, majestatyczne bestie. Ich potężne sylwetki rysowały się wyraźnie na tle nocnego nieba. Matatabi, z płonącą aurą i ognistymi oczami, walczyła z Kuramą, którego ogromne, groźne ogony wydawały się niemal nieziemskie. Ich starcie było jak taniec dwóch sił natury – dzikie, nieprzewidywalne i pełne surowej mocy.

Suzumebachi, obserwując tę scenę z góry, wyciągnęła dłoń i zacisnęła ją na rękawie twojego ubrania.

- Byliśmy tam niedawno, Yami-san… W tym wszystkim… nie wiem, czy mielibyśmy jakiekolwiek szansę na pomoc tym ludziom.

Bała się. Pierwszy raz taką ją widziałeś.

Oglądając te potężne bestie w walce i słuchając słów i kobiety i Kokuou, musiałeś zdać sobie sprawę sprawę z roli, jaką mogłeś odegrać w tych wydarzeniach. Nie byliście jeszcze szczególnie daleko, tak samo daleko od Muru jak od Kotei. Powrót tam, biegiem, w pełnej prędkości, zająłby niewiele czasu. Może godzinę, może więcej. Straciłbyś mnóstwo energii, oczywiście. Oczywiście też, czy godzina to nie było za długo? I czy nie wolałeś iść do przodu, do Muru, spełnić swoje postanowienie?

Hamina Suzumebachi
Kokuou

[Yami]

Czułem się niezręcznie, mało powiedziane, nie wiedząc co się działo z mają towarzyszką podróży. Usłyszawszy jej głosy głośno odetchnąłem z ulgą. Wskoczyłem na jedną z gałęzi aby lepiej zorientować się w sytuacji. Niepewność oraz lekkie drżenie głosu uświadamiały mnie w powadze sytuacji. Widok w oddali dwóch walczących ze sobą bestii był imponujący ale za razem przerażający. Pożoga, trwająca walka, która nie była naszą.
- Nie jest to ani moja ani Twoja walka.
Położyłem dłoń na ramieniu samurajki. Wiedziałem, że chciała tam być i pomagać innym. Zdecydowała się jednak pomóc mi. Wiele ją to kosztowało i doceniałem to.
Im dłużej patrzyłem w trawiący ogniem las pochodni tym coraz bardziej ściskało mnie w klatce piersiowej. Sam mogłem uczestniczyć w walce. Sam mogłem próbować zatrzymać jakkolwiek ten konflikt. Zawsze istniała możliwość, że wszystko poszłoby inaczej gdybym sam podjął jakąkolwiek próbę, teraz widziałem zaś skutki mojej bezczynności.
A poczucie to wzrosło jeszcze bardziej z słowami Kokuou i widokiem dwóch bestii, które wyłoniły się między koronami drzew. Jedne z dziewięcoma ogonami drugi zaś z dwoma. Kyoushi walczył sam z siłą o wiele bardziej przerażającą niż on sam. Zagryzłem wargę. Poczułem w ustach metaliczny posmak a uścisk stał się znacznie silniejszy. Ich walka zabije w ułamku sekund setki jeśli nie tysiące. Ścisnąłem powieki nie chcąc tego widzieć jednak obraz wciąż siedział w głowie. Moja ramiona opadły.
- Szczerze w to wątpię... ale... poczekaj na mnie jeden dzień.
Kończąc tymi słowami uderzyłem Suzumebachi w tył głowy modląc się aby straciła przytomność. Jeśli ja pójdę w ten wir walki ona również. Walczyłem z demonem nie raz i doskonale wiedziałem, że można zginąć zwyczajnie stać z boku. To była pierwsza osoba, którą poznałem po zostaniu Jinchurikim, której mogłem zaufać. Nie pozwolę aby zginęła z powodu moich głupich decyzji.
Nie sam dziewięcioogoniasty był moim celem a informacja co stało się za murem. Zakładałem, że to właśnie Kurama zniszczyła Mur i zmusiła ludzi do ucieczki. Pojawienie się jej tutaj oznacza, że poraz kolejny przekuto biju w broń. Zacisnąłem mocniej zęby. Kakofonia uczuć. Wściekłość, żal i nadzieja grały jednocześnie w mym wnętrzu. Wiedziałem zaś jedno pokonanie Kyoushiego lub Jinchuriki Dziewięcioogoniastego oznaczało koniec bitwy i uratowanie życia tysięcy. Było to niesamowicie ryzykowane ale było to ryzyko na które się zdecydowałem.
- Jestem cholernie samolubny Kokuou. Czy pomożesz mi zakończyć ten konflikt?
Nie pozostawało mi nic innego jak odnieść Suzumebachi do namiotu i samemu puścić się pędem w stronę trwających walk ile tylko sił starczyło w nogach. Ponadto zapieczętowałem ciężarki, które spowalniały moje ruchy a stopy pokryły się chakrą aby nic mnie nie spowalniało w tych trudnych warunkach.

  Ukryty tekst

[Ayumu]

Walka na froncie z dzikimi była wyczerpująca, zarówno dla ciała jak i dla duszy. Porażka jeszcze bardziej przygnębiała człowieka. Ale polityka, życie cywilizacji było dość obojętne dla Ayumu. Przez swój wygląd i historię sam był wyrzutkiem społeczeństwa, był dla wielu ludzi taki sam jak Dzicy. Rozumiał ich w wielu aspektach i bronił siebie i Sogen wręcz z instynktu przetrwania, a nie z jakichkolwiek patriotycznych pobudek. Bał się rzezi, a udało mu się wyjść cało. Na początku wychodził z miasteczka Sarufutsu zakrwawiony. Wcześniej był leczony, łatany, wysysany z trucizny. Odpoczywał, wracał na front, zabijał, ratował życie. Dużo się działo. A ten olbrzymi wielkolud wcale nie kupił tą walką swojego miejsca w świecie. Ba, świat się dla niego zawęził, gdy Dzicy zajęli Sogen.

Nie wiedząc, dokąd się udać, po tym jak zawsze podróżował po odludziach, był nieco zagubiony. Przyszedł mu jednak do głowy dość dziwny pomysł. A co, jeśli właśnie w tłumie będzie na tyle osobliwości, że on stanie się zwyczajny? Że może właśnie duże miasto będzie miejscem dla niego? Na małych wioskach był zawsze dziwadłem, ale w takim Shigashi no Kibu... Może warto spróbować tam? Po zmyciu z siebie resztek krwi i brudu (błota) Sogen w strumieniu, ruszył w podróż. Długą, męczącą, ale jednak. W podróż do Shigashi no Kibu, miasta mafii i bezprawia, gdzie chciał spróbować wmieszać się w tłum i rozpocząć nowe życie. A, nie zapominajmy jednak, że po drodze unikał nawet postawienia stopy w rodzimym Yusetsu, nadkładając długie dni, czy nawet tygodnie drogi, zahaczając o pustynię.

Dokąd: Shigashi no Kibu
Przez: Sakai, Atsui
Środek transportu: Pieszo

[z/t] ofc.

[Kyoushi]

Jego zapowiedź wielkiego rewanżu była krótka, aczkolwiek jakże doniosła. Poczuł, że uniósł pozostałych niedobitków Uchiha, którzy wciąż mają wolę walki, którą nieświadomie jeszcze bardziej ją zaszczepił. Chociaż chyba wcale nie musiał. Zbyt dumni byli wszyscy by upadać po jednej porażce, w której pozostali niemalże sami. Spędził także dużo czasu z Misae, mimo, że ta i tak była zajęta swoją rodziną. Jednak w pewnym momencie przyszedł czas na nich, przez co musiał zebrać swój team i ruszyć przed siebie. To był czas na powrót do korzeni i miejsca, w którym zebrali się niedawno, a nieoficjalnie było to jak siedziba Klepsydry.
- Przecież oczywistym jest, że to ja pierwszy kipnę. Spodziewam się góry łez i wyznań miłości! - rzekłszy, uśmiechnął się ponownie, obserwując jak sama białowłosa zabierała lisa pod pachę. Nie miał już czasu, więc chwycił ją w pasie i zabrał pod pachę, by ruszać.
- Ruszamy! - obwieścił dumnie, gdy stał tak z nią pod pachą jak z nową torebką, patrząc przed siebie, by przemyśleć dokąd tak naprawdę miał się udać. A no tak. Shigashi i mafijne miasto, które potrzebuje więcej niż spustoszenia. Potrzebuje odkupienia. Naprzód. Do Ichira i Souejura.

Dokąd: Shigashi No Kibu
Przez: Sakai, Yusetsu
Środek transportu: But

z/t + Misae

[Takashi]

<- Z: Wietrzne Równiny, Sogen, [Event] Ostatnia Bitwa o Kōtei <-

Ucieczka ze strzeżonego budynku nie należała do najłatwiejszych. Gdyby nie fakt, że ochroniarze Takashiego byli nieświadomi jego wybudzenia się, cała akcja byłaby prawdopodobnie niemożliwa. Korzystając z okazji, młody bohater ze spokojem i zimną krwią przebrał się, zabrał swój ekwipunek i nawiał przez okno, starając się jak najbardziej ograniczyć wydawane dźwięki. Musiał zachowywać się cicho i szybko, uchylone okno mogło być bowiem źródłem hałasu z zewnątrz, dlatego od razu po zaczerpnięciu świeżego powietrza nadeszła pora na sprint. Koncentracja chakry w nogach była tutaj kluczowa, bowiem trzeba było pokonać w pierwszej kolejności pionową ścianę, która łączyła okno z uliczką. Błyskawiczne rozeznanie w terenie podczas drogi w dół. Wokół kręciło się całkiem sporo ludzi, ale pozostawała nadzieja, że nikt nie zwróci na czarnowłosego szczególnej uwagi. Po zejściu było już znacznie łatwiej, dzięki wyostrzonym zmysłom i zwiększonej koncentracji bez problemu udało mu się uniknąć kontaktu z ludźmi, którzy mogliby stanowić jakiekolwiek zagrożenie. Szerokim łukiem omijał pojedyncze jednostki i tych, którzy z daleka wyglądali jak członkowie jakichś rodów, raczej trzymał się na uboczu, bądź wtapiał się w większe grupy ludzi, to pozwoliło mu bez problemu przedostać się przez miasteczko i dojść na jego obrzeża, gdzie odczuwał znacznie większy komfort i spokój, mógł w końcu odetchnąć z ulgą.
Jego celem był powrót do Midori. Nie mógł od razu wrócić do własnego domu, gdyż wiązało się to ze sporym ryzykiem, choć rozważał podjęcie się go i spróbowanie, zależało mu bowiem na czystych ciuchach i wzięciu prysznica. Nadal nie był tego pewny, ale miał jeszcze sporo czasu na przemyślenia, czekała go przecież długa podróż. Warto było przygotować się do wędrówki.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Dokąd: Midori
Przez: Bezpośrednio
Środek transportu: Pieszo

-> Z/t Prastary Las, Midori, Szlak transportowy ->

[Hana]

Opuszczała to miejsce. Możliwe, że nie na długo, ale była już odwrócona plecami od nowego miasta warownego Uchiha. Sarufutsu miało piękną okolicę. Jeśli zdołają rozbudować infrastrukturę wioski i zamknąć część natury za solidnymi murami, to udowodnią swoją wartość. Ich życie mogło rozpocząć się po raz drugi, a motorem napędowym powinien być odwet. Nie dało się tego uniknąć. Teraz wszystko zależało od nich, a Hana zaczynała umacniać swoje przekonania w podobny sposób. Kaminari musieli postąpić w taki sam sposób. Skupić dużą część uwagi na sąsiadującym teraz z nimi plemieniem Dzikich. Dziewczyna nie wiedziała nawet jakimi zasobami dysponowało Raigeki. Liczyła jednak, że ostatni sojusz z psim klanem Inuzuka nadal będzie w mocy. Ich pomoc mogła okazać się kluczowa, gdy istniała szansa na najazd dalszych prowincji przez nowe zagrożenie. W innym wypadku klan z innej prowincji stanowił kluczowe zabezpieczenie przed kolejnymi wojnami. Z racji swojego wyszkolenia Shirakawa nie mogła stać z boku i pozostawiać wszystko w rękach starszych shinobi. Była pewna, że może przydać się do każdej nietypowej misji o większym znaczeniu. Wraz z Anzou i Chino mogli wyznaczyć siłę klanu pozwalającą na respektowanie ich na mapie świata. Na tym musiała się skupić.

Znowu chciała ujrzeć dom i poczuć się na chwilę bez obowiązków. Zregenerować się fizycznie i psychicznie. Potem zdecyduje jak rozwinąć umiejętności do dalszej przeprawy. Pokonanie kolejnych przeszkód to wyzwanie dla każdego ninja. Nie wiedziała konkretnie, na co musi uważać, ale z lepszym wyczuciem jakoś złagodzi zaskoczenie. Nie będzie też miała tyle czasu, ile powinna poświęcić na porządny trening. Przywykła do tego po ostatnim razie. Szybkie i krótkie sesje zaczynały robić różnicę od kiedy wkroczyła na drogę dorosłości, jako kunoichi. Przywykła do tego stanu rzeczy i mogła go w dużej mierze polubić.

zt.

Dokąd: Antai, osada Raigeki
Przez: Bezpośrednio
Środek transportu: Pieszo